Ζούμε στιγμές που θα ζήλευε ακόμη και ο Αριστοφάνης. Ο ‘’Αττικός’’ χιονιάς ξεγύμνωσε αδυναμίες και βαθμολόγησε για ακόμη μία φορά αρνητικά, κουλτούρες αντιμετώπισης μεγάλων και έκτακτων κρίσεων. Τι γίνεται όμως με τις διαχρονικές νοοτροπίες ηθικής ένδειας, που είναι μικρότερης έκτασης βέβαια, αλλά δυστυχώς στην Ελλάδα είναι τακτικές και όχι έκτακτες. Σε ποια προηγμένη χώρα του δυτικού κόσμου ‘’φοιτητές’’ κρατούν ομήρους καθηγητές, κρεμώντας τους χυδαίες ταμπέλες; Σε ποια ευνομούμενη κατά τα λοιπά κοινωνία, γίνεται επί 34 χρόνια κατάληψη σε Πανεπιστήμιο; Σε ποια δημοκρατική χώρα, άνθρωποι αβέβαιης προέλευσης κολλάνε στους τοίχους του Πανεπιστημίου απειλητικά κηδειόχαρτα κατά του Πρύτανη; Σε ποια αναπτυγμένη Ευρωπαϊκή χώρα, το Κοινοβούλιο χάνει τον σπουδαίο και εμβληματικό του ρόλο, και μετατρέπεται σε ‘’κακή’’ μικρογραφία της κοινωνίας;
Μην μας κάνει λοιπόν εντύπωση η επί δεκαετίες ηθική μας στασιμότητα. Μην μας προβληματίζει η καθολική απαξίωση των θεσμών. Αρκετά με την ανούσια ”βλαχομπαρόκ” μαγκιά του… ”Ξέρεις ποιος είμαι εγώ ρε;”. Και ειδικά όταν αυτή η μαγκιά προέρχεται από ένα μέλος του κοινοβουλίου. Από έναν νταή που δεν έχει καμία σχέση με την Κρητική λεβεντιά, καθώς μέσα από ψευτοπαλλικαράδηκες μαγκιές, ελεεινολογεί, τρομοκρατεί και απειλεί. Αρκετά με τις άναρχες κραυγές όλων αυτών που λένε ότι αδικούνται, αλλά δεν τολμούν να πουν αν αδίκησαν.
Για ποια ηθική στασιμότητα μιλάμε; Όλοι εμείς είμαστε οι μόνοι υπεύθυνοι γι’ αυτήν. Κανένα κράτος, καμιά κυβέρνηση, κανένας πολιτικός, κανένας μεγαλό-παράγων. Εμείς οι ίδιοι στέλνουμε στη Βουλή αντιπροσώπους των προσωπικών μας ρουσφετιών, νταήδες εκπροσώπους που δεν διστάζουν να κάνουν «κατάληψη» στο βήμα της Βουλής, κομματικούς μάγκες που μιλάνε σαν σε γήπεδο αν και βρίσκονται στο χώρο του Κοινοβουλίου, για «τσίγκινα σωβρακάκια». Και για όλα αυτά το ίδιο του το κόμμα τον καλύπτει επειδή απλά εκφράζει και συσπειρώνει ψηφοφόρους. Κατάλαβες τώρα που βρίσκεται η αρχή του κακού; Όταν συνεπώς από τη Βουλή εκπορεύεται η βία, η μαγκιά και ο χύμα τσαμπουκάς, τότε το πράσινο φως για την ηθική στασιμότητα στο πεζοδρόμιο έχει ανάψει…
Από την άλλη, συνεχίζουμε αμετανόητοι. Αθεράπευτοι λαϊκιστές, αιώνιοι φοιτητές, αυτόχθονες ιθαγενείς, ανεμβολίαστοι θεματοφύλακες του Συντάγματος, ιερές δηλώσεις και εμβόλια, κουτάλια που στέκονται όρθια, 5G μέσα μας που θα ζήλευε ακόμη και η Cosmote, δήθεν επαναστάτες του καναπέ, και άλλα τέτοια αδιανόητα. Κι όμως, μέσα από το αδιανόητο καταφέρνουν και εξασφαλίζουν ‘’πρώτο τραπέζι πίστα’’ σε όλα τα μέσα. Αν άνοιγε όμως η συζήτηση για τη μη χρήση κρεβατιού ΜΕΘ σε περίπτωση νόσησης από εκείνους που σήμερα καταλαμβάνουν τα 9 στα 10 κρεβάτια, τότε είναι σαν να τους ακούω. ‘’Θέλουμε προσλήψεις στην Υγεία’’, ‘’Το ΕΣΥ που οδηγήσατε στον γκρεμό’’, ‘’Οι πολιτικοί που φταίνε πάντα για όλα’’, ‘’Οι σύγχρονες χούντες’’ και άλλα τέτοια…
Εκείνοι είναι αμέτοχοι, είναι ανεύθυνοι, είναι εντελώς αναρμόδιοι. Κριτική ναι. Αυτοκριτική όχι και ποτέ…! Πάντα αθώοι, πάντα κατάλευκοι, πάντα με παρθενορραφή αμόλυντοι. Αλλά και πάντα ‘’διαβασμένοι’’ μέσα από ‘’άσφαιρα’’ βιντεάκια αμφιβόλου προέλευσης στο YouTube ή από επαναστατικές μπαλωθιές που θα ρίξει κάποιος ‘’επαναστάτης’’ επιστήμονας.
Αλήθεια όλους αυτούς τους μήνες μίλησε κανείς για μία άλλη κατηγορία ανθρώπων; Ανθρώπους που βρέθηκαν σε κάποιο δημόσιο νοσοκομείο για άλλους λόγους υγείας. Ανθρώπους που δεν πάσχουν από Covid-19, όλων των παραλλαγών και μεταλλάξεων. Ανθρώπους που πάσχουν από καρκίνο, από καρδιά, από διαβήτη, σάκχαρο από δεκάδες ασθένειες. Ανθρώπους που βρέθηκαν χωρίς να το θέλουν στα επείγοντα. Ανθρώπους που τους υποδέχονται με το ερώτημα ‘’από Covid;’’ και απαντάνε με σκυμμένο βλέμμα, “Όχι”, από ενοχές… Ανθρώπους που δεν κραυγάζουν, δεν απειλούν, δεν προειδοποιούν για πέτσινες επαναστάσεις. Εγώ με αυτούς είμαι πάντως ξεκάθαρα.
Ζήτημα παιδείας συνεπώς όλα. Παιδείας κοινωνικής, μιας και από Πανεπιστημιακή έχουμε αποθέματα. Αν σκέφτεσαι για έναν χρόνο, φύτεψε έναν σπόρο. Αν σκέφτεσαι για δέκα χρόνια, φύτεψε ένα δέντρο. Αν σκέφτεσαι για 100 χρόνια μετά, δίδαξε ανθρώπους, είχε πει ο Κομφούκιος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου