Θαυμαστή προστασία του Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου από Αρειανούς.

 Posted on 27 Φεβρουαρίου, 2024

Αρχιμ. Δανιήλ Γούβαλης (+)

«Πάτερ Γρηγόριε…»
ΘΑΥΜΑΣΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΣΤΗΝ ΖΩΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΤΟΥ ΘΕΟΛΟΓΟΥ
ΘΑΥΜΑΣΤΗ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΑΠΟ ΑΡΕΙΑΝΟΥΣ

Βρισκόμαστε στο έτος 378 μ.Χ. Αυτήν τη χρονιά ο αυτοκράτωρ  του Ανατολικού Ρωμαϊκού κράτους Ουάλης, ο άνθρωπος που υποστήριζε τους Αρειανούς, φονεύθηκε σε πόλεμο με τους Γότθους που είχαν καταλάβει την Θράκη και την Μακε­δονία. Δύο χρόνια αργότερα ο Μ. Θεοδόσιος κα­τανικά τους Γότθους. Το Νοέμβριο αυτού του έ­τους, του 380, ο Θεοδόσιος έρχεται σαν αυτοκράτορας να εγκατασταθή στην πρωτεύουσα του βα­σιλείου του, στην Κωνσταντινούπολη. Η πρώτη του επίσημη εμφάνισις θα γινόταν στον ναό των αγίων Αποστόλων, εκεί που υπήρχαν οι τάφοι των προκατόχων του αυτοκρατόρων. Πρωί-πρωί η βασιλι­κή πομπή θα προχωρούσε προς τον ναό. Ο ναός μέχρι τότε ανήκε στους Αρειανούς, αλλά τώρα άλ­λαξαν τα πράγματα. Εκείνη την επίσημη ημέρα θα παραδινόταν στους Ορθοδόξους. Γι’ αυτό ο Γρηγόριος, ο επίσκοπος των Ορθοδόξων, που πριν από δύο χρόνια βρισκόταν στην Κωνσταντινούπολι αγωνιζόμενος για να κρατηθή άσβεστη η λαμπάδα της Ορθοδοξίας, τώρα πρωί-πρωί έπρεπε να μεταβή στον ναό των αγίων Αποστόλων, να τον πα­ραλαβή και να τιμήση με τον Ορθόδοξο λαό τον αυτοκράτορα.

Εκείνο το πρωινό τα πνεύματα ήταν ανήσυ­χα. Οι Ορθόδοξοι εφοβούντο μήπως οι Αρειανοί δη­μιουργήσουν επεισόδια. Αγωνιούσαν μη συμβή τί­ποτε δυσάρεστο στον ιεράρχη τους κατά την δια­δρομή από το σπίτι όπου διέμενε μέχρι τον ναό.

Δεν ήταν δύσκολο ένας φανατικός Αρειανός να του στείλη με το τόξο του ένα θανατηφόρο βέ­λος ή ένας άλλος θερμόαιμος να ορμήση εναντίον του με μαχαίρι. Όλα ήταν πιθανά.

Ο πρωινός ήλιος άρχισε να λάμπη. Ο Γρηγόριος με τους δικούς του πήρε τον δρόμο προς τον ναό. Θα έβγαινε άραγε σώος και ακέραιος απ’ αυτήν την διαδρομή; Μεγάλη η αγωνία. Ξαφνικά συμ­βαίνει κάτι το αναπάντεχο. Ένα κατάμαυρο σύν­νεφο πήγε και κάλυψε τον πρωινό ήλιο. Έτσι σκορπίσθηκε παντού μαυρίλα, σκοτάδι. Όλη η πόλις βουτήχθηκε στην νύχτα. Αυτό έκανε τους Αρειανούς να αλαλάζουν: «Να, ο Θεός έδειξε την θέλησί του. Θεϊκό σημάδι. Ο Θεός δεν ευχαριστείται για την παράδοσι του ναού στους Ορθοδόξους. Ο Θεός είναι στενοχωρημένος, δυσφορεί και το έδειξε με πολύ χτυ­πητό τρόπο». Έτσι έλεγαν οι Αρειανοί και δημι­ουργούσαν θλίψι στους Ορθοδόξους.

Αλλά δεν το έπιασαν καλά το ζήτημα. Το σκοτάδι αυτό επιτελούσε άλλο σκοπό. Η πρωινή αυτή μαυρίλα είχε άλλο προορισμό. Ήταν μία με­γάλη προστατευτική ασπίδα, για να προφύλαξη τον Θεολόγο ιεράρχη από τα φονικά μάτια και χέρια των Αρειανών. Κάτω από τέτοιες συνθήκες σκο­τεινιάς που να ξεχωρίσουν οι Αρειανοί, ποιος ήταν ο Γρηγόριος;

Ναός των Αγίων Αποστόλων στην Κωνσταντινούπολη

Έτσι ο ποιμήν των Ορθοδόξων ακέραιος και αβλαβής μπήκε μέσα στον ναό. Σε λίγο κατέφθασε και ο Μέγας Θεοδόσιος, ο αυτοκράτωρ. Και αμέσως συνέβη ένα καταπληκτικό φαινόμενο. Ε­κείνο το μελανό σύννεφο, η πυκνή συννεφιά που εί­χε κρύψει τον δίσκο του ήλιου εξαφανίσθηκε. Χύθη­κε φως λαμπρό σ’ όλη την πόλι, σκορπίσθηκε φως υπέροχο μέσα στον ναό. Μαζί με την εμφάνισι του φωτός, την αιφνίδια και απρόσμενη, παρουσιάσθηκε και μία πρωτοφανής ηχητική ομοβροντία. Άνοιξαν όλα τα στόματα των Ορθοδόξων και άφησαν να δονήσουν την ατμόσφαιρα ηχηρές δοξολογίες, ενώ συγχρόνως τα χέρια ανυψώνονταν για να σημάνουν την μεγάλη αυτή χαρά.

Ο Άγιος Γρηγόριος στο μεγάλο του ποίημα που τιτλοφορείται. «Περί τον εαυτόν βίον», αναφέρεται και σ’ αυτό το θαυμαστό γεγονός. Περιγράφοντας την στιγμή που γέμισε ο ναός από φως και από φωνές αλαλαγμού σημειώνει: «Πάντων δ’ επήρθη συμμιγής αίνος Θεού -καλούμενου βοή τε και χειρών τάσει, – νέφους ραγέντος τω Θεού προστάγματι, — ως πάντα μεν τον οίκον αστραπηφόρο- ευθύς γενέσθαι, τον πριν αστυγνασμένον».

Οι ψυχές των Ορθοδόξων που ήταν εστυγνασμένες, ο χώρος του ναού που ήταν επίσης εστυγνασμένος, όλα μετεβλήθησαν σε αστραπηφόρα. Τα σκυθρωπά, τα κατσούφικα, τα θλιμμένα έγιναν τώρα λαμπερά, αστραφτερά, χαρωπά.

Και αυτό βέβαια αποτελούσε και ένα σύμβολο. Ένα σύμβολο που περιείχε και προφητικά νόημα. Διεκήρυττε ότι η σκοτεινιά και η μαυρίλα της Αρειανικής αιρέσεως απομακρύνεται πια από την Κωνσταντινούπολη και από τώρα θα λάμπη σ’ αυτήν το αστραπηφόρο φως της Ορθοδοξίας — «ως πάντα μεν τον οίκον αστραπηφόρον ευθύς γενέσθαι τον πριν εστυγνασμένον».

Αλλά χρειάζεται πολύς χρόνος για να γνωρί­σουμε όλα τα θαυμάσια που περιέχει ο αγγελοειδής και ιερός βίος του μεγάλου ιεράρχου.

«Άγιε πάτερ Γρηγόριε, πρέσβευε υπέρ ημών».

Από το βιβλίο: Η ΕΚΠΛΗΞΙΣ ΤΟΥ ΥΠΕΡΦΥΣΙΚΟΥ

ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ – ΜΟΡΦΟΠΟΙΗΣΗ: Ι.Ν.ΑΓΙΩΝ ΤΑΞΙΑΡΧΩΝ ΙΣΤΙΑΙΑΣ