Κυριακή της Χαναναίας, Πρεσβυτέρου Αθανασίου Μηνά.

Ἐποίησε, καθώς ἠθέλησεν ὁ Ἰησοῦς. Κατ’ ἀρχήν, ὅπως θεραπεύσει τήν ζήλια τῶν Ἰουδαίων πού ἀπέρριπταν τούς Ἐθνικούς καί στήν συνέχεια νά βοηθήσει τήν Χαναναία, ὥστε νά φανερωθεῖ ἐνώπιον πάντων, ἡ μεγάλη της πίστη καί ὑπομονή. «…·, Ὦ γύναι, μεγάλη σου ἡ πίστις! Γενηθήτω σοι ὡς θέλεις…»

«Ἡ θλῖψις, ὑπομονήν κατεργάζεται, ἡ δέ ὑπομονή δοκιμήν, ἡ δέ δοκιμή ἐλπίδα, ἡ δέ ἐλπίς οὐ καταισχύνει». Φρονοῦμε, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ὅτι οἱ ἀρετές ὁδηγοῦν πρός τήν ἐμπειρία τῆς δικαιοσύνης τοῦ Θεοῦ. Ἀποκτᾶται διά τῶν ἀρετῶν ἡ γνῶσις τῆς ἐμπιστοσύνης στήν ἀγαθή πρόνοια τοῦ Χριστοῦ· παρέχεται ἐπίσης ἡ πρόσβαση καί ἡ κοινωνία στήν Σοφία – τόν Λόγον· καί ἡ βεβαιότητα ὅτι «ὁ Θεός ἀγάπη ἐστίν».

Δέχεται τότε ἡ ψυχή, ὁ νοῦς, ἡ καρδιά, ἄπλετη τήν θείαν χάριν καί ἡ ταπείνωσις τετελειωμένη ἑλκύει ἄνωθεν τήν ταπεινοφροσύνη, πού εἶναι καί τό ἔνδυμα τοῦ Θεανθρώπου. Ἰδού ἡ ὁμολογία – ἀπόδειξις: «Ἡ δέ εἶπεν· Ναί, Κύριε, καί γάρ τά κυνάρια ἐσθίει ἀπό τῶν ψιχίων τῶν πιπτόντων ἀπό τῆς τραπέζης τῶν κυρίων αὐτῶν».

Συνεπῶς, ἁγία γερόντισσα, αὐτός εἶναι ὁ μόνος τρόπος νά «νικηθεῖ» ὁ Χριστός ἀπό τόν ἄνθρωπο. Ὁ Πλάστης ἀπό τό πλάσμα Του, ὥστε στή συνέχεια νά ὑπηρετεῖται τό σχέδιο τοῦ Θεοῦ, γιά τήν ἐπιστροφή τῶν ἀνθρώπων στόν Παράδεισο διά τῆς μετανοίας. Ὑπῆρξε στίς ἡμέρες μας, ἁγιορείτης ἱερομόναχος, ὁ ὁποῖος γνωρίζοντας συνασκητή του πού ζοῦσε ἀμελῶς ἐδῶ στή γῆ, ἐπιθυμῶντας νά βοηθήσει αὐτήν τήν ψυχή, μετά τήν κοίμηση, σκέφτηκε νά τελέσει σαρανταλείτουργο. Στό τέλος τοῦ σαρανταλείτουργου, μυστικά τόν πληροφόρησε ὁ Θεός ὅτι δέν πρόκειται νά εἰσακουστεῖ ἡ προσευχή του, γιά τόν συγκεκριμένο κεκοιμημένο. Ὁ Ἅγιος αὐτός γέροντας, σιωπηλά, ἄρχισε τήν ἑπομένη, δεύτερο σαρανταλείτουργο. Ἔλαβε ὅμως καί πάλι τήν ἴδια ἀπάντηση- ἀπόρριψη. Ὁ παππούς δέν ἀπογοητεύτηκε· συνέχισε καί τρίτο καί τέταρτο σαρανταλείτουργο μέ τόν ἴδιο ζῆλο, ἀλλά καί τό ἴδιο ἀποτέλεσμα.

Ἐν τούτοις ὁ ἅγιος ἀσκητής δέν πτοήθηκε· ἔχοντας πλήρη πεποίθηση στήν πρόνοια καί στήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ καί Θεοῦ, ἑτοιμάστηκε με τή ζέση τῆς Χάριτος, γιά τό ἑπόμενο σαρανταλείτουργο. Ὅταν κι αὐτό τελείωνε, δέχεται θεία ἀποκάλυψη: «Δέν σέ ἀντέχω ἄλλο· ἄς γίνει τό θέλημά Σου». Ὁ παππούς ξέσπασε σέ κλάμα παρηγορητικό· οὔτως ἤ ἄλλως τά δάκρυα ἀποτελοῦσαν τήν καθημερινή πνευματική του τροφή, στό ταπεινό καί ἀπέριττο ἀσκητήριο, πού ἔτρεχαν ἀσταμάτητα μέρα νύχτα ὑπέρ τοῦ σύμπαντος κόσμου. Αὐτός εἶναι πού δίδαξε στά πνευματικά του παιδιά, ἐφ’ ὅρου ζωῆς, τήν νοερά καρδιακή προσευχή, τήν ἀπόλυτη ἐμπιστοσύνη στήν πρόνοια τοῦ Θεοῦ καί στά σπλάχνα οἰκτιρμῶν τοῦ Σωτῆρος Μεγάλου Θεοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Τόνιζε ἐπίσης μέ νόημα, ὅτι ἡ ἐργασία τῶν ἐντολῶν, μέ ὑπομονή εἰς τέλος, δέν διαφεύγει τῆς προσοχῆς τῆς θείας Μεγαλειότητος καί τοῦ ἀφάτου ἐλέους τοῦ Θεανθρώπου.

τας θυρας

Φρονοῦμε σεβαστή γερόντισσα, ὅτι ἡ Χαναναία, ὅπως ἀκούσαμε σήμερα στό Εὐαγγέλιο, ἔχει ἐμπνεύσει ἀμέτρητους συνδούλους, ἄντρες καί γυναῖκες κάθε ἐποχῆς. Γιά τοῦ λόγου τό ἀληθές, σᾶς μεταφέρω μέ ἀκρίβεια τό παρακάτω ἅγιο περιστατικό: «Μία ἡμέρα ὁ γέροντας Ἅγιος Πορφύριος, εὑρίσκετο ἔξω ἀπό τό κελί του στήν ἱερά μονή Μεταμορφώσεως στό Μήλεσι καί γύρω του ἀρκετοί χριστιανοί. Κάποια στιγμή τόν πλησιάζει μία γυναῖκα· φαινόταν πονεμένη· τόν ρωτάει: «Εἶσαι ὁ πατήρ Πορφύριος;». Ἐκεῖνος, μέ τήν γλυκύτητα καί τήν ἡρεμία πού τόν διέκρινε, μέ ἀγάπη θεϊκή καρδιακή τῆς ἀπάντησε θετικά· ΝΑΙ. Τότε ἡ πονεμένη αὐτή γυναῖκα, πέφτει κυριολεκτικά μπροστά στά πόδια του καί μέ λυγμούς δυνατά τοῦ λέει μέ πόνο: «Δέν θά σέ ἀφήσω ἄν δέν κάνεις καλά τό παιδί μου»· οἱ σπαρακτικές κραυγές αὐτῆς τῆς μάνας ἔφεραν τό ἴδιο ἀποτέλεσμα πού πρίν δύο χιλιάδες χρόνια, συνέβη μέ τήν Χαναναία.

Ὁ παππούλης μας, παρ’ ὅτι βρέθηκε σέ δύσκολη θέση· δέν ἄντεξε μπροστά στόν ἀνθρώπινο πόνο καί τά δάκρυα αὐτῆς τῆς γυναῖκας· καί ἁπλά μέ ἀπόλυτη βεβαιότητα τῆς λέει: «Σήκω, πήγαινε, τό παιδί σου εἶναι καλά ». Καί ἰάθη τό παιδί ἀπό τῆς ὥρας ἐκείνης.

Σεβαστή γερόντισσα, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ὁ Κύριος καί Θεός Ἰησοῦς, ἀκούσαμε σήμερα στό Εὐαγγέλιο, θεράπευσε ἀπό τό δαιμόνιο, τήν θυγατέρα τῆς Χαναναίας, βραβεύοντας τήν πίστη, τήν ὑπομονή, τήν ταπείνωση τῆς γυναικός. Ἐν τούτοις, σαφῶς προεφήτευσε ἐνώπιον τῶν μαθητῶν Του καί εἶπε: «Ὅσα θαυμαστά σημεῖα κάνει Ἐκεῖνος, ἐνώπιον τῶν ἀνθρώπων καί αὐτοί θά μποροῦν νά ποιοῦν στό μέλλον ἐν τῷ ὀνόματί Του καί ἀκόμη περισσότερα».

Χρειαζόμαστε λοιπόν ἀδελφοί, ἰσχυρότερη ἀπόδειξη ὅταν ἐνώπιόν μας, ἔχουμε τήν ἐκπλήρωση αὐτῆς τῆς προφητείας, δύο χιλιάδες καί πλέον χρόνια, μέ τά θαύματα πού ἀκριβῶς ἐπιτελοῦν οἱ Ἅγιοι τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας; Δηλαδή, ὅτι ὁ Χριστός εἶναι ὁ Ἀληθινός Θεός, ὁ Αὐτός, χθές, σήμερον καί εἰς τούς αἰῶνας;

Ἄς σιωπήσουν λοιπόν καί ἄς ἐντραποῦν οἱ πολέμιοι τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως καί τῆς Ὀρθοδόξου παραδόσεως. Ὁ Σωτῆρας Χριστός εἶναι ἡ Ὁδός, ἡ Ἀλήθεια καί ἡ Ζωή, τό Φῶς πού φωτίζει· ἡ αἰώνια ἀπάντηση στή σημερινή τραγικότητα τοῦ κόσμου.

Εὐχόμαστε ἀδελφοί, ὅλοι νά καταλάβουμε, νά ἀντιληφθοῦμε τήν κρισιμότητα τῶν καιρῶν γιά νά πάψουν ἐπιτέλους οἱ πόλεμοι καί ὁ ἀλληλοσπαραγμός ἀνάμεσα στούς ἀνθρώπους. Στόν Ἰησοῦν, τόν Μεσσίαν καί Μόνον καί Μοναδικόν Ἀληθινόν Θεόν, ἡ Δόξα, ἡ Βασιλεία, ἡ Δύναμις, σύν τῷ Πατρί καί τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι, εἰς τούς αἰῶνας. Ἀμήν.