Παρασκευή 31 Μαΐου 2019

Άγιος Φιλόσοφος ο Ιερομάρτυρας και οι συν αυτώ Βόρις και Νικόλαος οι Μάρτυρες



Ημερομηνία εορτής: 31/05/2019Άγιος Φιλόσοφος ο Ιερομάρτυρας και οι συν αυτώ Βόρις και Νικόλαος οι Μάρτυρες
Τύπος εορτής: Σταθερή.
Εορτάζει στις 31 Μαΐου εκάστου έτους.
Άγιοι που εορτάζουν: Αγιος Φιλοσοφος Ο Ιερομαρτυρας (; - 1918), Αγιος Boris Ο Μαρτυρας (; - 1918), Αγιος Νικολαος Ο Μαρτυρας (; - 1918)



Βιογραφία
Ο Άγιος Ιερομάρτυς Φιλόσοφος (Νικολάγιεβιτς Ορνάτσκιυ) έζησε το 19ο και 20ο αιώνα μ.Χ. Το 1885 μ.Χ. τελείωσε τη θεολογική ακαδημία της Αγίας Πετρουπόλεως και νυμφεύθηκε την Ελένη Ζαοζέρκοϋ. Χειροτονήθηκε πρεσβύτερος και εργάσθηκε ποιμαντικά αναπτύσσοντας ένα τεράστιο φιλανθρωπικό και ιεραποστολικό έργο. Συνδέθηκε πνευματικά με τον Πατριάρχη Τύχωνα και κατά την διάρκεια του πρώτου παγκοσμίου πολέμου στάθηκε στο πλευρό των τραυματισμένων στρατιωτών και των οικογενειών τους. Ο υιός του Νικόλαος υπηρετούσε με ανώτερο βαθμό στο 9ο τάγμα του Ρωσικού και ο υιός του Boris είχε διορισθεί ως αρχηγός της 23ης ταξιαρχίας πυροβολικού και πολέμησε ηρωικά στο αυστρο-ουγγρικό μέτωπο.

Μετά την επανάσταση του 1917 μ.Χ., ο Άγιος Ιερομάρτυς Φιλόσοφος συνελήφθη, στις 9 Αυγούστου 1918 μ.Χ., μαζί με τους υιούς του από άνδρες της κρατικής ασφάλειας, που τους μετέφεραν στις φυλακές της Κροστάνδης. Εκτελέσθηκαν διά τουφεκισμού, δίδοντας έτσι τη μαρτυρία της πίστεώς τους στον Κύριο και Θεό μας.


Αγιογραφίες / Φωτογραφίες

Άγιος Ιερόθεος ο Νέος ο Ιερομάρτυρας





Ημερομηνία εορτής: 31/05/2019
Δεν βρέθηκε αγιογραφία. Παρακαλούμε επικοινωνήστε μαζί μας, αν έχετε να μας προτείνετε κάποια.
Τύπος εορτής: Σταθερή.
Εορτάζει στις 31 Μαΐου εκάστου έτους.
Άγιοι που εορτάζουν: Αγιος Ιεροθεος Ο Νεος Ο Ιερομαρτυρας (1891 - 1928)



Βιογραφία
Ο Άγιος Ιερομάρτυς Ιερόθεος ο Νέος, Επίσκοπος Νικόλσκ, γεννήθηκε περί το 1891 μ.Χ. Έφθασε, ως Επίσκοπος, στο Νικόλσκ την Κυριακή των Βαΐων του 1923 μ.Χ. Εκεί διακόνησε την Εκκλησία με ένθεο ζήλο και αυταπάρνηση. Το 1927 μ.Χ. μετετέθη στην Επισκοπή Βελίκυ Ούστιουνγκ, κοντά στην περιοχή Βολογκντά. Αυτή την περίοδο αρνήθηκε να υπογράψει δήλωση του Μητροπολίτου Σεργίου περί υποταγής της Εκκλησίας στην κρατική εξουσία. Για τον λόγο αυτό οι άνδρες της μυστικής ασφαλείας, κατά την περίοδο του Σοβιετικού καθεστώτος, τον κάλεσαν για ανάκριση αρκετές φορές. Τελικά τον συνέλαβαν, ενώ είχε πάει να λειτουργήσει σε κωμόπολη της επαρχίας του. Οι άνθρωποι έκλαιγαν και φώναζαν, γιατί ένιωθαν ότι έχαναν τον πνευματικό τους πατέρα. Τό ατμόπλοιο έφθασε σύντομα στην πόλη Ούστγιουγκ. Επειδή ήταν ασθενής, τον οδήγησαν στο νοσοκομείο. Εκεί ο Άγιος Ιερόθεος κοιμήθηκε οσίως το 1928 μ.Χ. Αλλά η μνήμη του δεν εξαφανίσθηκε. Έγινε το αλάτι της ευσέβειας και ελπίδας του Ρωσικού λαού.

Πέμπτη 30 Μαΐου 2019

Ευθυμογράφημα περί των προσεχών εκλογών

«Την πλιατσικολογίαν διεδέχθη η φορολογία,
και έκτοτε όλος ο περιούσιος λαός εξακολουθεί να δουλεύη
διά την μεγάλην κεντρικήν, γαστέρα, την ώτα ουκ έχουσαν».

Παπαδιαμάντης «Φόνισσα»
Φαρμάκια καταπίνουμε νυχθημερόν. «Καπνίζουν τα μάτια μας» από οργή βλέποντας και ακούγοντας την περιρρέουσα ευήθεια. Δεν γίνεται έτσι. Ευτυχώς που μπαίνω καθημερινά στην αίθουσα και αντικρίζω την χαρά του παραδείσου, το γέλιο των μαθητών μου. Δημοσιεύω ένα ευθυμογράφημα, μην το πάρει κανείς στα σοβαρά, γιατί το θέμα είναι μεν πολύ σοβαρό, αλλά, ως συνήθως, στην χώρα της «φαιδράς πορτοκαλέας» οι άνθρωποι που το υπηρετούν είναι σπουδαιογελοίοι. Υπακούω εξάλλου στην παρότρυνση του αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου, που συμβουλεύει υπέροχα: «Διεγέλα τα πάντα, γέλωτος ορών άξια τα τοις πολλοίς σπουδαζόμενα»
Πώς κατορθώνουν οι πολιτικοί , αντί να ασχολούνται αυτοί με τα προβλήματα του λαού, να ασχολείται ο λαός με τα δικά τους, τα οποία βεβαίως είναι προβλήματα πολυτελείας, έναντι της τρομερής δυσπραγίας και φτώχειας που αντιμετωπίζει ο απλός πολίτης Πετυχαίνουν το ακατόρθωτο όντως.
Η προεκλογική περίοδος έχει κάποια ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, τα οποία πρέπει να επισημανθούν. Οι υποψήφιοι ακολουθούν κάποιες συγκεκριμένες μεθόδους υφαρπαγής της ψήφου, οι κυριότερες των οποίων είναι οι εξής:
Πρώτον: θριαμβεύει, βρίσκεται στις καλύτερες στιγμές της, η ψηφοθηρία. Αυτήν μετέρχονται κυρίως οι ατάλαντοι, οι τυχοδιώκτες. Κληροδοτημένη από την αρχαιότητα η τακτική αυτή. Ο Πλούταρχος στα περίφημα «Πολιτικά παραγγέλματα» (802 D-E), στηλιτεύει κάποιους «άμουσους» και «άτεχνους», δηλαδή απαίδευτους και απελέκητους, υποψηφίους, που αλίευαν εκλογική πελατεία με τραπεζώματα και φαγοπότια, με χοροστάσια, με άμεσο χρηματισμό. Δεν είναι εξάλλου κρυφό ότι διακινούνται φάκελοι «ευρωγεμείς» με τους οποίους δελεάζονται οι ανεμιαίας και υδαρούς συνείδησης ψηφοφόροι. Γενικώς η ψηφοθηρία ανθεί και φέρει ψήφους πολλούς και μονάκριβους.

Δεύτερον: μέσο απόσπασης της περιποθήτου ψήφου είναι η υπενθύμιση στην εκλογική «πελατεία» κάποιας υποχρέωσης ή ενός ρουσφετιού. Νυν καιρός ανταπόδοσης της ευεργεσίας. Εδώ βέβαια ελλοχεύει ο κίνδυνος της αχαριστίας. Σύμφωνα με τον Αριστοτέλη η ευγνωμοσύνη είναι αυτή που γερνάει γρηγορότερα απ’ όλα τα ανθρώπινα. «Τι γηράσκει τάχιστα;», τον ρώτησαν οι μαθητές του. «Χάριτος μνήμη» απάντησε ο μέγας φιλόσοφος.
Τρίτον: είναι η επιλογή κατάλληλων προσώπων, αυλοκολάκων, αφοσιωμένων σφουγγοκωλάριων, οι οποίοι θα αναλάβουν την «βρώμικη», την βάναυση δουλειά. Δηλαδή: αφισοκόλληση, διακίνηση προεκλογικού υλικού, προσέγγιση με πιθανά θύματα, ψηφοφόρους, περιφρούρηση, στελέχωση κομματικού κέντρου ή γιάφκας, απειλές ή υποσχέσεις σε αναποφάσιστους τενεκέδες, οργάνωση μεγαλειώδους υποδοχής στα μέρη που εξορμά ο λαοφιλής υποψήφιος, (το οποίο έχει ατονήσει κάπως σήμερα, διότι ενίοτε, αντί για κομματοτσιρίδες και λιβανωτούς, οι υποψήφιοι εισπράτουν αυγά και ντομάτες), συντονισμός χειροκροτημάτων, ζητωκραυγών, υλακών, ουρλιαχτών και χρεμετισμών των οπαδών κατά την εκφώνηση ενός βαρυσήμαντου αερογεμούς λόγου, σύμπηξη σωματοφυλακής για περιφρούρηση του λεγόμενου από τυχόν παρεκτρεπόμενους αντιπάλους ή αβόλευτους οπαδούς και λοιπά συμπαρομαρτούντα. Οι εν λόγω παρακεντέδες είναι απαραίτητοι, δορυφορούν τον εθνοσωτήρα, είναι πιστοί άχρι θανάτου. (Οι λεγόμενοι και «χρήσιμοι ηλίθιοι»).
Τέταρτον: Βασικό μέσο εντυπωσιασμού η διαφήμιση, η εικόνα του υποψηφίου. Ως γνωστόν στην εικονική δημοκρατία, οχλοκρατία και σαχλοκρατία που ζούμε και η ψήφος είναι εμπόρευμα, άρα όσο πιο φανταχτερό το περιτύλιγμα, το καρύκευμα και εύστοχη η προώθησή του, τόσο ευκολότερη η προσέλκυση του καταναλωτή- ψηφοφόρου. Πρώτα-πρώτα οι φωτογραφίες των υποψηφίων υπόκεινται σε εξωραϊστική επεξεργασία. Σημάδια γήρανσης, ρυτίδες, λευκότριχες, «αποψιλωμέναι κεφαλαί» (κοινώς φαλάκρα), ενοχλητικά στίγματα (θυμόμαστε την αψεγάδιαστη φυσιογνωμία του αξιοδάκρυτου, εξαφανισθέντος νυν, εκσυγχρονιστή Κ. Σημίτη), όλα αυτά πρέπει να αφανιστούν. Και εξαφανίζονται, όπως συμβαίνει με κάποιες γηραλέες, λαϊκές τραγουδίστριες, που ανασύρουν για διαφήμιση, δροσερές φωτογραφίες τους από την δεκαετία του ΄60. Η εικόνα του υποψηφίου πρέπει να τονίζει την επιβλητικότητά, την γοητεία, τον δυναμισμό, την προσήνειά του. Γι’ αυτό και επανδρώνουν τα έδρανα της Βουλής ηθοποιοί, τραγουδιστές, καλλίγραμμες της πασαρέλας οδαλίσκες, ποδοσφαιριστές και λοιποί απελέκητοι τηλεαστέρες. Ο Έλλην στις μεγαλουπόλεις ψηφίζει με τη λογική του Σούπερ-Μάρκετ: ψηφίζει το προϊόν που διαφημίζεται περισσότερο, το εντυπωμένο στο υποσυνείδητο, αυτό αγοράζει, αυτό ξέρει, αυτό παίρνει, όπως μας λέει διαφήμιση γνωστού απορρυπαντικού.
Πέμπτον: Ο υποψήφιος οφείλει «να αγγίξει τις ευαίσθητες χορδές» των ψηφοφόρων, όπως λέγεται. Κατ’ αρχάς πρέπει όλοι γύρω του να είναι οικείοι και γνώριμοι. (Είναι γνωστό πως αειθαλής πολιτικός εξασφάλιζε ψήφους μέσω κουμπαριών. Βάφτισε το μισό νησί. Για να μην μπερδεύει τα ονόματα των βαφτιστικών του και εκτίθεται, έδινε σ’ όλα το ίδιο. Ο Κολοκοτρώνης, επειδή ήταν περιζήτητος «σύντεκνος»-ωραία λέξη, ορθοδοξότατη, μαζί στην ανατροφή του τέκνου). Δεν λησμονούν βέβαια οι υποψήφιοι να δείξουν την προσήλωσή τους στις παραδοσιακές αξίες, τις οποίες μετά την εκλογή τους ποδοπατούν ποικιλοτρόπως και…ασυστόλως. Έτσι και οικογενειάρχες και πατριώτες και πιστοί άνθρωποι και προσηλωμένοι στην εντιμότητα παρουσιάζονται και τρυφεροί σύζυγοι, στοργικοί γονείς, ενίοτε και ποδοσφαιρόφιλοι. (Ποιος Θεσσαλονικιός τολμά να μη δηλώσει οπαδός του ΠΑΟΚ ή του Ολυμπιακού στον Πειραιά; Το γήπεδο, η κερκίδα βγάζει κυβέρνηση).
Γενικά, πρέπει, ο υποψήφιος, κατά την αχώνευτη γι’ αυτόν προεκλογική περίοδο, «να κλαίει μετά κλαιόντων και να χαίρει μετά χαιρόντων». Όπου γάμος και χαρά ή κηδεία και μνημόσυνο, απαιτείται η παρουσία του. (Ένα δάκρυ, ένας λυγμός χαράς ή θλίψης προσπορίζει αρκετές ψήφους. Οι ευσυγκίνητοι…συγκινούν τον φτωχολαό).
Έκτον: Παρουσία στην τηλεόραση, το ακαταμάχητο, το απόλυτο μέσο προβολής και αναγνώρισης. Ο μόνος κίνδυνος είναι μόνο μήπως βρεθεί απέναντί σου κάποιος μοσχόμαγκας δημοσιογράφος, τύπου Τράγκα για παράδειγμα, και τον ξεπουπουλιάσει.
Τέλος πάντων οι εκλογές, πλην των αερόπλαστων συνθημάτων, της υποκρισίας, του θεατρινισμού, της γελοιότητας, της ανοησίας και της καταδημαγώγησης των μαζών, είναι μια ενδιαφέρουσα στιγμή του εθνικού μας βίου. Μια και το άρθρο κινείται σε σκωπτικό τόνο (πώς αλλιώς να αντέξεις ) θα παραθέσω ολιγόστιχα ποιήματα που αναφέρονται στις εκλογές. Το πρώτο τιτλοφορείται ο «αντιπολιτευόμενος». Δεν εκλέγεται ο ταλαίπωρος και αυτό στάθηκε μοιραίο, τον οδήγησε «εις τον τάφον». Γράφει ο Δ. Κόκκος στην τελευταία του στροφή:
«Αντιπολιτευόμενος ο μακαρίτης ήτο /είχε ευγενή αισθήματα, αρχάς και πεποιθήσεις και/ υπό τούτων πάντοτε αγνώς ενεφορείτο/ αλλ’ όμως τον κατέλαβον στομαχικαί παθήσεις/ Απέθανε φιλόπατρις και ομιλών και γράφων/ με άλλους λόγους: νηστικός κατήλθεν εις τον τάφον».

Το άλλο είναι του Γ. Σουρή, εξαιρετικό, με τίτλο «Εκλογεύς», ο ψηφοφόρος δηλαδή, που είναι το αφεντικό μιας Κυριακής. Απευθύνεται λοιπόν, ο «εκλογεύς», πασιχαρής στους υποψηφίους λέγοντάς τους.
«Φέρτε μου κανάτες, φέρτε μου βαρέλες/ στρώσατε για μένα περσικά χαλιά/ φέρτε μου κουζίνες, φέρτε μου κοπέλες/ φέρτε μου λαούτα, φέρτε μου βιολιά/ Άϊντε πάλι γλέντι και χουβαρνταλίκι/ Λύστε το πουγγί σας, δώστε χαρτζηλίκι!
Χύνω τους καφέδες και τα βάζα απάνω/ Ωχ! Χριστέ κι ας φέξει… Ωχ: ψυχή μου γλέντι! / Εκλογές και πάλι…σ’ ότι κι αν σας κάνω/ σεις να λέτε όλοι «μάλιστα αφέντη»/ Όλων σας τα σπίτια ανοιχτά να τα βρω/ ειδ’ αλλιώς σκεφθείτε πως θα φάτε μαύρο».

Δημήτρης Νατσιός
δάσκαλος-Κιλκίς

πηγη

Τετάρτη 29 Μαΐου 2019

29 Μαϊου 1453: Η αποφράδα ημέρα μέσα από τη μοναδική ιστορική αφήγηση του Γ.Φραντζή

Palaiologos Ο Κωνσταντίνος ΙΑ’ ο Παλαιολόγος (1404 - 29 Μαΐου 1453) ή ο επονομαζόμενος Μαρμαρωμένος Βασιλιάς ήταν ο τελευταίος αυτοκράτορας του οποίου η ηρωική αντίσταση κατά των Οθωμανών σφράγισε τις ύστατες στιγμές της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας.
[...] Οι δυστυχείς Ρωμαίοι, αφού άκουσαν τα λόγια του αυτοκράτορα [Κωνσταντίνου Παλαιολόγου]έσφιξαν την καρδιά τους, αγκα­λιάστηκαν και έκλαιγαν όλοι μαζί. Κανένας δεν έφερνε πια στη μνήμη του τα αγαπημένα του παι­διά, τη γυναίκα και την περιουσία του, αλλά ήθε­λαν όλοι να πεθάνουν για τη σωτηρία της πατρίδας τους. Ύστερα γύρισαν στις θέσεις τους για να φυλάξουν τα τείχη της πόλης. Ο αυτοκράτορας πήγε αμέσως στον ιερό ναό της Αγίας Σοφίας, προσευχήθηκε με δάκρυα στα μάτια και κοινώνη­σε των αχράντων μυστηρίων. Το ίδιο έκαναν και πολλοί άλλοι εκείνη τη νύχτα. Έπειτα γύρισε στα ανάκτορα και ζήτησε συγνώμη από όλους.
Ποιος μπορεί να περιγράψει αυτήν τη στιγμή τους θρή­νους και τους οδυρμούς που ακούστηκαν τότε στο παλάτι; Κανένας άνθρωπος δε θα μπορούσε να μείνει ασυγκίνητος, ακόμα κι αν ήταν από ξύλο ή από πέτρα.
Ύστερα ανεβήκαμε στα άλογά μας, βγήκαμε από τα ανάκτορα και κάναμε επιθεώρηση στα τεί­χη για να ενθαρρύνουμε τους φρουρούς που κρα­τούσαν άγρυπνοι τις θέσεις τους. Εκείνη τη νύχτα όλοι βρίσκονταν στα τείχη και τους πύργους, ενώ είχαμε κλείσει προσεκτικά όλες τις πύλες ώστε να μην μπορεί να μπει ή να βγει κανένας. Όταν φτά­σαμε στην Καλιγαρία, την ώρα που λαλούσαν για πρώτη φορά τα κοκόρια, ξεπεζέψαμε και ανεβή­καμε στον πύργο. Από εκεί ακούγαμε φωνές και δυνατό θόρυβο έξω από την πόλη. Οι φύλακες μας είπαν ότι αυτό γινόταν όλη τη νύχτα επειδή οι εχθροί έσερναν τις πολεμικές μηχανές τους κο­ντά στην τάφρο, προετοιμαζόμενοι για την επίθε­ση. Επίσης τα μεγάλα εχθρικά πλοία άρχισαν να κινούνται, προσπαθώντας να φέρουν στην ακτή τις γέφυρες που είχαν κατασκευάσει.
Οι Τούρκοι άρχισαν με μεγάλη σφοδρότητα και ορμή την επί­θεση τη στιγμή που λαλούσαν τα κοκόρια για δεύ­τερη φορά, χωρίς να δώσουν κανένα σύνθημα, όπως είχαν χάνει και τις προηγούμενες φορές. Ο σουλτάνος διέταξε να επιτεθούν πρώτοι οι λιγότε­ρο έμπειροι, μερικοί ηλικιωμένοι και αρκετοί νέοι, ώστε να μας κουράσουν, και στη συνέχεια να ρι­χτούν εναντίον μας οι πιο έμπειροι και γενναίοι με μεγαλύτερη τόλμη και δύναμη. Έτσι λοιπόν ο πό­λεμος άναψε σαν καμίνι. Οι δικοί μας αντιστέκο­νταν με πείσμα, χτυπούσαν άγρια τους εχθρούς και τους γκρέμιζαν κάτω από τα τείχη, καταστρέ­φοντας συγχρόνως και πολλές από τις πολιορκη­τικές τους μηχανές. Οι νεκροί ήταν πολλοί και από τις δυο πλευρές, ιδίως όμως από το εχθρικό στρα­τόπεδο. Μόλις άρχισαν να σβήνουν τα άστρα του ουρανού καθώς προχωρούσε το φως της μέρας κι εμφανίστηκε στην ανατολή η ροδοδάχτυλη αυγή, όλο το πλήθος του εχθρού παρατάχθηκε σε μια σειρά που έφτανε από τη μια μέχρι την άλλη άκρη της πόλης.
Ακούστηκαν τότε τα τύμπανα, οι σάλ­πιγγες και τα υπόλοιπα πολεμικά όργανα με φω­νές και αλαλαγμούς, ενώ τα κανόνια άρχισαν να ρίχνουν όλα μαζί. Τότε όλοι οι Τούρκοι όρμησαν από ξηρά και από θάλασσα στα τείχη και άρχισαν τη συμπλοκή μαζί μας. Οι πιο θαρραλέοι έστησαν σκάλες, ανέβηκαν πάνω σ' αυτές και έριχναν αδιά­κοπα τα βέλη τους εναντίον των δικών μας. Η φρικτή και αμφίρροπη μάχη κράτησε δύο ώρες και φαινόταν ότι οι χριστιανοί θα έπαιρναν πάλι τη νίκη. Τα πλοία που μετέφεραν τις σκάλες και τις κινητές γέφυρες αποκρούστηκαν από τα παρα­θαλάσσια τείχη και αναγκάστηκαν να γυρίσουν πίσω άπρακτα.
Οι πολεμικές μηχανές, που έρι­χναν πέτρες από τα τείχη της πόλης, σκότωσαν πολλούς αγαρηνούς. Αλλά και εκείνοι που ήταν στην ξηρά έπαθαν τα ίδια και χειρότερα. Ήταν πολύ παράδοξο θέαμα να βλέπει κανείς τον ήλιο και τον ουρανό σκεπασμένους από ένα σύννεφο σκόνης και καπνού. Οι δικοί μας έκαιγαν τις ε­χθρικές πολεμικές μηχανές με το «υγρό πυρ», γκρέμιζαν τις σκάλες με όσους βρίσκονταν πάνω τους και σκότωναν αυτούς που επιχειρούσαν να ανεβούν στα τείχη με μεγάλες πέτρες, ακόντια, πυροβόλα και τόξα. Όπου έβλεπαν συγκεντρωμέ­νους Τούρκους, τους χτυπούσαν με μεγάλα τηλε­βόλα, σκοτώνοντας και πληγώνοντας πολλούς. Οι εχθροί απηύδησαν τόσο πολύ από τη σθεναρή α­ντίσταση που συναντούσαν ώστε θέλησαν να κά­νουν λίγο πίσω για να ξεκουραστούν, αλλά οι τσαούσηδες και οι ραβδούχοι της τουρκικής Αυ­λής τους χτυπούσαν με σιδερένια ραβδιά και βούνευρα για να μην υποχωρήσουν.
Ποιος μπο­ρεί να περιγράψει τις κραυγές και τα βογκητά των τραυματιών και στα δύο στρατόπεδα; Ο θόρυβος και οι φωνές τους έφταναν μέχρι τον ουρανό. Με­ρικοί από τους δικούς μας, που έβλεπαν τους ε­χθρούς να υποφέρουν, τους φώναζαν: «Τι κάνετε συνεχώς επιθέσεις, αφού δεν μπορείτε να μας νι­κήσετε;» Εκείνοι τότε, προσπαθώντας να δείξουν τη γενναιότητα τους, ανέβαιναν πάλι στις σκάλες. Οι πιο τολμηροί σκαρφάλωναν στους ώμους των άλλων και οι επόμενοι τους μιμούνταν, για να μπορέσουν να φτάσουν στην κορυφή του τείχους.


Οι σκληρότερες μάχες έγιναν στις πύλες, όπου οι αντίπαλοι συγκρούονταν με τα σπαθιά στα χέρια και οι νεκροί ήταν αμέτρητοι. Όταν η παράταξη μας άρχισε να υποχωρεί, τότε πετάχτηκαν μπρο­στά ο Θεόφιλος Παλαιολόγος και ο Δημήτριος Καντακουζηνός, δύο γενναίοι άντρες που έτρε­ψαν τους αγαρηνούς σε φυγή, τους γκρέμισαν κά­τω από τα τείχη και τους σκόρπισαν. Συγχρόνως έτρεξαν σε βοήθεια κι άλλοι δικοί μας, ενώ ο αυ­τοκράτορας που βρέθηκε εκεί έφιππος τους ενε­θάρρυνε και τους παρακινούσε να πολεμάνε με σθένος, λέγοντας: «Συμπολεμιστές και αδέρφια μου, σας παρακαλώ στο όνομα του Θεού να κρα­τάτε τη θέση σας με γενναιότητα. Βλέπω ότι το πλήθος των εχθρών άρχισε να κουράζεται και να διασκορπίζεται. Δε μας χτυπούν πλέον με τάξη και σύστημα. Ελπίζω στο Θεό ότι η νίκη είναι δική μας. Να νιώθετε λοιπόν χαρά επειδή το στε­φάνι της νίκης θα είναι δικό μας τόσο στη γη όσο και στον ουρανό. Ο Θεός βρίσκεται στο πλευρό μας και προκαλεί δειλία στους άπιστους». Τη στιγμή που μιλούσε ο αυτοκράτορας, ο Ιω­άννης Ιουστινιάνης πληγώθηκε από βέλος στο πά­νω μέρος του δεξιού του ποδιού. Αυτός ο τόσο έμπειρος πολεμιστής, στον πόλεμο, βλέποντας το αίμα να τρέχει από το σώμα του, έγινε κίτρινος από φόβο. Έχασε αμέσως το θάρρος του, σταμά­τησε να αγωνίζεται και έτρεξε να βρει γιατρό σιω­πηλός, χωρίς να σκέφτεται την ανδρεία και την καρτερικότητα που είχε δείξει μέχρι τότε. Δεν εί­πε όμως τίποτα στους συντρόφους του ούτε άφησε κανέναν αντικαταστάτη, για να μην προκληθεί σύγχυση που θα μπορούσε να αποβεί μοιραία. Οι στρατιώτες του τον αναζήτησαν με το βλέμμα και, μαθαίνοντας ότι είχε φύγει, καταλήφθηκαν από ταραχή και φόβο. Ευτυχώς, ο αυτοκράτορας που βρέθηκε εκεί κατά τύχη, τους είδε ταραγμένους και φοβισμένους σαν τα κυνηγημένα πρόβατα και θέλησε να μάθει την αιτία. Όταν λοιπόν είδε το στρατηγό του Ιουστινιάνη να φεύγει, τον πλη­σίασε και του είπε: «Γιατί το έκανες αυτό, αδερφέ μου; Γύρνα πίσω στη θέση σου. Η πληγή είναι ασήμαντη και η παρουσία σου απαραίτητη. Η πό­λη στηρίζεται σε σένα για να σωθεί». Του είπε και άλλα πολλά, αλλά εκείνος δεν έδωσε απάντηση. Αντίθετα, έφυγε και πήγε στο Πέραν, όπου πέθα­νε ντροπιασμένος από λύπη για την περιφρόνηση των άλλων.
Οι Τούρκοι όμως είδαν την ταραχή των δικών μας και πήραν θάρρος. Ο Σογάν πασάς κέντρισε με κατάλληλα λόγια τη φιλοτιμία των γενιτσάρων και των άλλων στρατιωτών, ενώ ένας γιγαντόσωμος γενίτσαρος (που λεγόταν Χασάν και καταγόταν από το Λουπάδι της Κυζίκου) έβα­λε με το αριστερό χέρι την ασπίδα πάνω από το κεφάλι του, τράβηξε με το δεξί το σπαθί, ανέβηκε στο σημείο του τείχους όπου είχαν αρχίσει να υ­ποχωρούν οι δικοί μας και ρίχτηκε πάνω τους. Τον Χασάν ακολούθησαν περίπου άλλοι 30 Τούρ­κοι που θέλησαν να φανούν εξίσου γενναίοι. Όσοι από τους δικούς μας είχαν απομείνει εκεί έριξαν τεράστιες πέτρες και βέλη εναντίον τους, γκρεμί­ζοντας τους 18 κάτω από τα τείχη, αλλά ο Χασάν κατάφερε να ανεβεί και να τρέψει σε φυγή τους χριστιανούς.
Μετά την επιτυχία του, πολλοί άλλοι Τούρκοι βρήκαν την ευκαιρία να τον ακολουθή­σουν και να σκαρφαλώσουν στα τείχη, αφού οι ελάχιστοι δικοί μας δεν κατάφεραν να τους εμπο­δίσουν. Πολέμησαν όμως με θάρρος και σκότωσαν πολλούς. Κατά τη διάρκεια της συμπλοκής ο Χα­σάν χτυπήθηκε από πέτρα και έπεσε κάτω. Μόλις τον είδαν οι δικοί μας πήραν θάρρος και τον λι­θοβολούσαν από όλες τις πλευρές. Εκείνος σηκώ­θηκε στα γόνατα και συνέχισε να πολεμά, αλλά το δεξί του χέρι δέχτηκε αμέτρητα τραύματα από βέλη και έπεσε παράλυτο. Στη σύγκρουση αυτή σκοτώθηκαν και πληγώθηκαν πολλοί Τούρκοι, οι οποίοι μεταφέρθηκαν πίσω στο στρατόπεδο. Το πλήθος όμως εκείνων που είχαν ανεβεί στα τείχη διασκόρπισε τους δικούς μας, που εγκατέλειψαν το εξωτερικό και έτρεξαν μέσα στην πόλη με τόση βία ώστε ο ένας πατούσε τον άλλο. Καθώς συνέ­βαιναν αυτά, ακούστηκαν φωνές από μέσα, από έξω και από το μέρος του λιμανιού: «Έπεσε το φρούριο. Στους πύργους στήθηκαν σημαίες και λάβαρα». Οι φωνές αυτές έτρεψαν σε φυγή τους δικούς μας, ενώ έδωσαν καινούριο θάρρος στους εχθρούς που άρχισαν να ανεβαίνουν στα τείχη άφοβα και με αλαλαγμούς χαράς.
Όταν ο δυστυχισμένος αυτοκράτορας και δε­σπότης μου είδε αυτό το θέαμα, παρακαλούσε το Θεό με δάκρυα στα μάτια και παρακινούσε τους στρατιώτες να φανούν γενναίοι. Δυστυχώς, όμως, δεν υπήρχε πλέον καμιά ελπίδα βοήθειας ή συ­μπαράστασης. Τότε τσίγκλησε το άλογό του, έφτα­σε στο σημείο από όπου οι εχθροί έμπαιναν στην πόλη και ρίχτηκε πάνω τους όπως ο Σαμψών κατά των αλλοφύλων. Στην πρώτη του επίθεση τους γκρέμισε όλους κάτω από τα τείχη, πράγμα που φάνηκε σαν θαύμα σε όσους το είδαν. Μουγκρί­ζοντας σαν λιοντάρι και κρατώντας το σπαθί στο δεξί του χέρι, έσφαξε τόσους πολλούς Τούρκους ώστε το αίμα έτρεχε σαν ποτάμι από τα χέρια και τα πόδια του.
Ο Φραγκίσκος Τολέντο, φάνηκε ανώτερος ακόμα και από τον Αχιλλέα. Πολεμώντας στα δεξιά του αυτοκράτορα, κομμάτιαζε τους εχθρούς με δόντια και με νύχια. Το ίδιο έκανε και ο Θεόφιλος Πα­λαιολόγος. Βλέποντας τον αυτοκράτορα να αγω­νίζεται για να σώσει την πόλη που κινδύνευε, φώ­ναξε κλαίγοντας: «Καλύτερα να πεθάνω παρά να ζήσω». Ύστερα όρμησε κραυγάζοντας πάνω στους εχθρούς και σκότωσε ή έτρεψε σε φυγή όσους βρέ­θηκαν μπροστά του. Ο Ιωάννης Δαλμάτης, που βρέθηκε κι αυτός στο ίδιο μέρος, πολεμούσε με ηρωισμό σαν γενναίος στρατιώτης που ήταν. Ό­σοι βρέθηκαν στο πεδίο της μάχης θαύμασαν την τόλμη και την ανδρεία των εξαιρετικών εκείνων ανδρών. Οι επιθέσεις επαναλήφθηκαν δύο και τρεις φορές, μέχρι που κατάφεραν να τρέψουν τους απίστους σε φυγή, να σκοτώσουν πολλούς και να γκρεμίσουν άλλους κάτω από τα τείχη. Οι στρατιώτες μας πολέμησαν με μεγάλη γενναιότητα και στο τέλος έπεσαν νεκροί, αφού προηγουμένως είχαν προξενήσει τεράστιες απώλειες στους ε­χθρούς. Πολλοί άλλοι σκοτώθηκαν επίσης κοντά στην Πύλη του Αγίου Ρωμανού, όπου οι εχθροί είχαν στήσει τη μεγάλη ελέπολη και το φοβερό κανόνι, με τα οποία γκρέμισαν τα τείχη και κατάφεραν να πρωτομπούν στην πόλη. Τη στιγμή εκεί­νη εγώ δε βρισκόμουν κοντά στον αυτοκράτορα και δεσπότη μου, επειδή είχα πάει να επιθεωρήσω ένα άλλο σημείο της πόλης, σύμφωνα με τη διατα­γή του.
Όταν μπήκαν οι εχθροί στην Πόλη, έδιωξαν τους χριστιανούς που είχαν απομείνει στα τείχη με τηλεβόλα, βέλη, ακόντια και πέτρες. Έτσι έγι­ναν κύριοι ολόκληρης της Κωνσταντινούπολης, εκτός των πύργων του Βασιλείου, του Λέοντος και του Αλεξίου, τους οποίους κρατούσαν οι ναύ­τες από την Κρήτη που πολέμησαν από τις 6 μέχρι τις 8 το απόγευμα και σκότωσαν πολλούς Τούρ­κους. Βλέποντας το πλήθος των εχθρών που είχαν κυριεύσει την πόλη, δεν ήθελαν να παραδοθούν αλλά έλεγαν ότι προτιμούσαν να πεθάνουν παρά να ζήσουν. Κάποιος Τούρκος ειδοποίησε τότε το σουλτάνο για την ηρωική άμυνά τους κι εκείνος συμφώνησε να τους επιτρέψει να φύγουν με το πλοίο και όλα τα πράγματα που είχαν μαζί τους. Παρά τις υποσχέσεις του όμως, ο σουλτάνος με πολύ κόπο κατάφερε να τους πείσει να αφήσουν τους πύργους και να φύγουν. Δύο αδέρφια, οι Ιταλοί Παύλος και Τρωίλος, πολέμησαν με γεν­ναιότητα μαζί με αρκετούς άλλους στη θέση που είχαν αναλάβει. Κατά τη διάρκεια του αγώνα τους σκοτώθηκαν πολλοί κι από τις δυο πλευρές. Σε μια στιγμή ο Παύλος είδε τους εχθρούς μέσα στην πόλη και είπε στον αδερφό του: «Χάθηκαν τα πά­ντα. Κρύψου ήλιε και θρήνησε γη. Η Πόλη έπεσε. Ανώφελο πια να πολεμάμε. Ας κοιτάξουμε τουλά­χιστον να σωθούμε εμείς οι ίδιοι».
Έτσι οι Τούρκοι έγιναν κύριοι της Κωνσταντι­νούπολης την Τρίτη 29 Μαΐου 1453, στις δυόμισι το μεσημέρι. Άρπαζαν και αιχμαλώτιζαν όσους έβρισκαν μπροστά τους, έσφαζαν όσους επιχει­ρούσαν να αντισταθούν και σε ορισμένα μέρη δε διακρινόταν η γη από τα πολλά πτώματα που ήταν πεσμένα κάτω. Το θέαμα ήταν φρικτό. Παντού ακούγονταν θρήνοι και παντού γίνονταν αρπαγές γυναικών όλων των ηλικιών. Αρχόντισσες, νέες κοπέλες και καλόγριες σέρνονταν από τα μαλλιά έξω από τις εκκλησίες όπου είχαν καταφύγει, ενώ έκλαιγαν και οδύρονταν. Ποιος μπορούσε να πε­ριγράψει τα κλάματα και τις φωνές των παιδιών ή τη βεβήλωση των ιερών εκκλησιών; Το άγιο σώμα και αίμα του Χριστού χυνόταν στη γη. Οι Τούρκοι άρπαζαν τα ιερά σκεύη, τα έσπαζαν ή τα κρατού­σαν για λογαριασμό τους. Το ίδιο έκαναν και με τα ιερά αναθήματα. Ποδοπατούσαν τις άγιες εικό­νες, τους αφαιρούσαν το χρυσάφι, το ασήμι και τους πολύτιμους λίθους, και έφτιαχναν με αυτές κρεβάτια και τραπέζια. Άλλοι στόλιζαν τα άλογα τους με τα χρυσοΰφαντα μεταξωτά άμφια των ιε­ρέων και άλλοι τα έκαναν τραπεζομάντιλα. Άρπαζαν τα πολύτιμα μαργαριτάρια από τα άγια κει­μήλια, καταπατούσαν τα ιερά λείψανα των αγίων και, σαν πραγματικοί πρόδρομοι του διαβόλου, έκαναν αμέτρητα ανοσιουργήματα, που μόνο το θρήνο μπορούν να προκαλέσουν. Χριστέ, βασιλιά μου, οι αποφάσεις Σου ξεπερνάνε το μυαλό του ανθρώπου!
Μέσα στην απέραντη εκκλησία της Α­γίας Σοφίας, τον επίγειο ουρανό, το θρόνο της δόξας του Θεού, το άρμα των Χερουβείμ, το θείο δημιούργημα, το αξιοθαύμαστο κατασκεύασμα, το στολίδι της γης, τον ωραιότερο από όλους τους ναούς, έβλεπε κανείς τους Τούρκους να τρώνε και να πίνουν στο Ιερό Βήμα και στην Αγία Τρά­πεζα ή να ασελγούν πάνω σε γυναίκες, νέες κοπέ­λες και μικρά παιδιά. Ποιος μπορούσε να μείνει ασυγκίνητος και να μη θρηνήσει για την άγια εκ­κλησία μας; Όλοι πονούσαν από το κακό που έβλε­παν. Στα σπίτια θρήνοι και κλάματα, στους δρό­μους οδυρμοί, στις εκκλησίες αντρικές κραυγές πόνου, γυναικεία μοιρολόγια, βαρβαρότητες, φό­νοι και βιασμοί. Οι ευγενείς ατιμάζονταν και οι πλούσιοι έχαναν τις περιουσίες τους. Σε όλες τις πλατείες και τις γωνιές της πόλης γίνονταν αμέ­τρητα κακουργήματα. Κανένα μέρος ή καταφύγιο δε γλίτωσε από την έρευνα και τη βεβήλωση. Οι άπιστοι έσκαψαν κήπους και γκρέμισαν σπίτια για να βρουν χρήματα ή κρυμμένους θησαυρούς. Όσα βρήκαν, τα πήραν για να χορτάσουν την απληστία τους. Χριστέ, βασιλιά μου, γλίτωσε από τη θλίψη και τον πόνο όλες τις πόλεις και τις χώρες όπου κατοικούν χριστιανοί.
Την τρίτη μέρα μετά την άλωση ο σουλτάνος έδωσε εντολή να γίνουν γιορτές και πανηγύρια για τη μεγάλη νίκη, και διέταξε να βγουν έξω ελεύθερα και άφοβα όσοι ήταν κρυμμένοι σε διά­φορα μέρη της Πόλης, μικροί και μεγάλοι. Διέταξε επίσης να γυρίσουν στα σπίτια τους όσοι είχαν φύγει εξαιτίας του πολέμου και να ζήσουν εκεί όπως πριν, σύμφωνα με το δίκαιο και τη θρησκεία τους. Ακόμα, έδωσε διαταγή να εκλέξουν πα­τριάρχη σύμφωνα με τα έθιμα τους. αφού ο προη­γούμενος πατριάρχης είχε πεθάνει. Οι αρχιερείς και οι ελάχιστοι άλλοι κληρικοί και λαϊκοί που έτυχε να βρίσκονται στην πόλη διάλεξαν για το αξίωμα αυτό το Γεώργιο Σχολάριο, που ήταν έ­νας πολύ καλλιεργημένος πολίτης, τον οποίο χει­ροτόνησαν πατριάρχη και τον ονόμασαν Γεννά­διο [...]
[Απόσπασμα από το βιβλίο του Γεώργιου Φραντζή "Η Πόλις εάλω - Το χρονικό της πολιορκίας και η Άλωση της Κωνσταντινούπολης", Εκδόσεις Λιβάνη, 1993 - Αναδημοσίευση από egolpion.gr]
Σημείωση: Ο πρωτοβεστιάριος, δηλαδή αρχιθαλαμηπόλος, Γεώργιος Φραντζής ή Σφραντζής (1401-1480) ήταν ο μοναδικός Βυζαντινός ιστορικός αυτόπτης μάρτυρας της κοσμοϊστορικής κατάληψης Πόλης από τους Τούρκους.

Η τιμωρία των Πρεσπών


Το αποτέλεσμα των εκλογών της 26ης Μαΐου (καθώς και της 2ας Ιουνίου που ακολουθούν), αποτελεί «ψήφο τιμωρίας» του Αλέξη Τσίπρα και των στενών συνεργατών του. «Ψήφο τιμωρίας» κυρίως για το Σκοπιανό αλλά και για όλα τα άλλα προβλήματα που δημιούργησε στην κοινωνία η αλαζονεία της «αριστερής» εξουσίας. Ειδικά στο Σκοπιανό που απειλεί να διαλύσει ολόκληρο τον ΣΥΡΙΖΑ, ο Κυριάκος Μητσοτάκης και η Νέα Δημοκρατία θα κριθούν ακόμα πιο αυστηρά.
.

Άποψη

– του Λεωνίδα Κουμάκη
Στις αρχές του χρόνου (6/1/2019) ο Αλέξης Τσίπρας αναφέρθηκε στο Σκοπιανό από την ακριτική Σαμοθράκη, με μια περισσή δόση υπεροψίας: «Μπροστά σε αυτό που εγώ τουλάχιστον αντιλαμβάνομαι και πιστεύω η πλειοψηφία των Ελλήνων ως εθνικά ωφέλιμο για τη χώρα, δεν πρόκειται -ούτε το έκανα τα τρεισήμισι αυτά χρόνια, ούτε θα το κάνω ποτέ ως πρωθυπουργός- να δειλιάσω μπροστά στο κόστος ή στο ρίσκο».
Όταν έκανε τις δηλώσεις αυτές γνώριζε βέβαια πολύ καλά πως «η πλειοψηφία των Ελλήνων», όπως απέδειξαν τα μεγαλειώδη συλλαλητήρια σε ολόκληρη την Ελλάδα, δεν συμφωνούσε καθόλου με τις ιδιόρρυθμες αντιλήψεις του για το τι είναι «εθνικά ωφέλιμο» για την χώρα. Για τον λόγο ακριβώς αυτόν επιστράτευσε, στις 20 Ιανουαρίου 2019, όλο το γνωστό παρακράτος με τις άριστα οργανωμένες ομάδες κουκουλοφόρων προκειμένου να διαλυθούν οι εκατοντάδες χιλιάδες ειρηνικοί διαδηλωτές που συνέρρεαν στην πλατεία Συντάγματος από κάθε γωνιά της Ελλάδος, για να εκδηλώσουν την αντίθεση τους στην κατά Τσίπρα «εθνικά ωφέλιμη» Συμφωνία των Πρεσπών.
Ο πρωθυπουργός, είχε απλά αποφασίσει να αγνοήσει αυτούς που τον έστειλαν με την ψήφο τους στο Μέγαρο Μαξίμου, πιστεύοντας προφανώς πως δεν αντιμετώπιζε κανένα κίνδυνο, ούτε κάποιο πολιτικό κόστος.
Μάλιστα, λίγες μέρες αργότερα (13/1/2013) ο Αλέξης Τσίπρας δεν δίστασε να χαρακτηρίσει  «γνωστούς ακροδεξιούς» και «εθνικιστικούς κύκλους» όλους όσους δεν συμφωνούσαν με την Συμφωνία των Πρεσπών, όλους αυτούς που αγνοήθηκαν προκλητικά και υποτιμήθηκε η νοημοσύνη τους με τις «μεταγραφές» αποστατών και περιπλανώμενων βουλευτών, προκειμένου να ψηφίσει όπως-όπως, την λεγόμενη «Συμφωνία των Πρεσπών».
Τέτοια ήταν μάλιστα η πρεμούρα και η βιασύνη του να την επικυρώσει, ώστε αμέσως μετά την ψήφιση της από τους περιπλανώμενους βουλευτές που ντρόπιασαν το λειτούργημα τους, εστάλη στον (συνένοχο) Πρόεδρο της Δημοκρατίας και αμέσως μετά στο ΦΕΚ για να γίνει νόμος του κράτους, χωρίς καμιά καθυστέρηση!
Αυτοί όμως που αγνοήθηκαν, χτυπήθηκαν και κακοποιήθηκαν από τα «αριστερά» ΜΑΤ, λοιδορήθηκαν με την λάσπη ακραίων χαρακτηρισμών, αποτελούν την συντριπτική πλειοψηφία του Ελληνικού λαού που δεν ήθελε να αντικρύσει ούτε ο πρωθυπουργός, ούτε και οι επιτελείς του. Βρισκόταν στον δικό τους κόσμο που θεωρούσαν βέβαιο πως δεν κινδύνευε καθόλου!
Σε όλα αυτά πρέπει να προσθέσει κανείς και ορισμένα πολύ ενοχλητικά για τις λαϊκές μάζες φαινόμενα κυβερνητικής συμπεριφοράς ή αδιαφορίας με «αριστερή αλαζονεία»:
  • Ο Αλέξης Τσίπρας «δεν ξεχνάει από πού προέρχεται» και «πολεμάει την διαπλοκή», καπνίζοντας πανάκριβα πούρα πάνω σε υπερπολυτελές σκάφος ζάπλουτου επιχειρηματία.
  • Ο «καθ΄ εικόνα και καθ΄ ομοίωση» συνεργάτης του στο Υπουργείο Υγείας, αισθάνεται τέτοια έπαρση και παντοδυναμία, ώστε λυπάται γιατί δεν έχωσε ενοχλητικούς δημοσιογράφους «τρία μέτρα κάτω από τη γη», επιτίθεται με κυνισμό σε άξιους ανθρώπους στους οποίους οφείλει στοιχειώδη σεβασμό για την άδικη ταλαιπωρία τους από την φύση και καπνίζει προκλητικά τσιγάρα σε χώρους που το κάπνισμα απαγορεύεται δίνοντας πρακτικά το μήνυμα πως οι νόμοι που φτιάχνονται είναι είτε μόνο για τους άλλους, είτε για τα σκουπίδια.
  • Γίνονται ευρύτερα γνωστές υποθέσεις που βάζουν σε σοβαρή αμφισβήτηση το ηθικό πλεονέκτημα και τις αρχές της «αριστεράς», όπως π.χ. ο Μανώλης Πετσίτης που αν και κολλητός του Μεγάρου Μαξίμου μπαινόβγαινε με το αζημίωτο σε μεγαλο-επιχειρηματίες ή ο Νίκος Καρανίκας που αν και αρνητής στράτευσης, αδιόριστος εκπαιδευτικός και απλά… σερβιτόρος, διορίστηκε σαν «στρατηγικός σύμβουλος» στο Μέγαρο Μαξίμου!
  • Ένας κατά συρροή δολοφόνος που εκτέλεσε εν ψυχρώ δεκατρείς ανθρώπινες ζωές βυθίζοντας σε ανείπωτη δυστυχία δεκάδες οικογένειες και βρίσκεται φυλακισμένος, απολαμβάνει μια απίστευτα προνομιακή μεταχείριση, λες και τα φρικιαστικά του εγκλήματα είναι … πταίσματα!
  • Γνωστές παρακρατικές ομάδες (Ρουβίκωνας, αναρχικοί με διάφορα ονόματα και χρηματοδότηση από σκοτεινές πηγές) κυκλοφορούν και οπλοφορούν ελεύθερα και ανεξέλεγκτα, κυρίως στα Εξάρχεια αλλά και σε πολλά άλλα σημεία, καταστρέφοντας περιουσίες, τραυματίζοντας ανθρώπους, παρεμβαίνοντας στις διεθνείς σχέσεις της χώρας, παραλύοντας την οικονομική ζωή πόλεων κάτω από το αδιάφορο βλέμμα κυβερνητικών «υπευθύνων» οι οποίοι είτε προέρχονται, είτε υπακούουν στον εθνομηδενιστικό «πυρήνα» του 4% της αφετηρίας του ΣΥΡΙΖΑ.
  • Η λαθρομετανάστευση, με τις πολιτικές «ανοικτής αγκαλιάς στα απανταχού ταξικά αδέλφια μας» και τις «ελεύθερες δομές φιλοξενίας» της κυρίας Τασίας, οδήγησε στην Ελλάδα δεκάδες χιλιάδες δυστυχισμένους ανθρώπους που δεν έχουν να φάνε, δεν μπορούν να εργαστούν, δεν μπορούν να στεγαστούν με στοιχειώδεις συνθήκες υγιεινής και δεν μιλούν καμιά γλώσσα επικοινωνίας με τον τοπικό πληθυσμό. Πολλοί από τους ανθρώπους αυτούς σταδιακά «Ελληνοποιούνται», αποκτούν δικαιώματα και  απαιτούν να εκτελούν τα «θρησκευτικά» τους καθήκοντα με την δημιουργία νέων τζαμιών! Ήδη στην Ελλάδα λειτουργούν περισσότερα από 320 τζαμιά, αλλά εμείς συνεχίζουμε…
  • Η κατά βούληση επαιτεία επεκτείνεται ανεξέλεγκτα: Η κεντρική πλατεία της πρωτεύουσας και οι γύρω δρόμοι, τα κατ΄ εξοχή τουριστικά σημεία υποδοχής ξένων επισκεπτών, τα μέσα μαζικής μεταφοράς προς κάθε προορισμό, τα φανάρια κεντρικών δρόμων – όλα πλημμύρισαν από επαγγελματίες επαίτες που καταφθάνουν από την Ρουμανία, την Βουλγαρία και την Ασία. Οι αυθεντικοί, ντόπιοι επαίτες σχεδόν εξαφανίστηκαν λες και πλούτισαν ξαφνικά!
  • Η μετατροπή πολλών Ελληνικών Πανεπιστημίων σε χώρους αναρχίας, με σωματική ή ψυχολογική βία σε Πρυτάνεις και καθηγητές, ελεύθερη κυκλοφορία ναρκωτικών ουσιών, παραεμπόριο, ανομία και ανασφάλεια, οδηγεί ολόκληρη την Ελληνική παιδεία σε δραματική υποβάθμιση.
  • Φυσικό επακόλουθο όλων των παραπάνω αποτελεί η ραγδαία αύξηση της εγκληματικότητας και η ανασφάλεια, όχι μόνο στα Ελληνικά νησιά του Αιγαίου που πλημμυρίζουν από χιλιάδες δυστυχισμένους ανθρώπους τους οποίους στέλνει μεθοδικά η Τουρκία, αλλά και μέσα σε κάθε Ελληνικό σπίτι.
Τα τεράστια οικονομικά προβλήματα της μέσης Ελληνικής οικογένειας, η ανεργία, η υπερβολική φορολόγηση, η φυγή των νέων και η παράνομη μετανάστευση αποτελούν διαχρονικά προβλήματα της τελευταίας δεκαετίας και φυσικά δεν αφορούν μόνο την κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα. Ούτε φυσικά η διαχρονική προκλητικότητα της Τουρκίας.
Τον αφορούν όμως οι απλουστευμένες υποσχέσεις μαγικής εξάλειψης των προβλημάτων αυτών που μοίραζε πλουσιοπάροχα προκειμένου να ανέλθει στην εξουσία και η «ανοικτή αγκαλιά στα ταξικά αδέλφια μας» με τις «ελεύθερες δομές φιλοξενίας» της κυρίας Τασίας, που οδήγησε την παράνομη μετανάστευση σε μια ανεξέλεγκτη κατάσταση, με πολλαπλές παρενέργειες.
Σ Υ Μ Π Ε Ρ Α Σ Μ Α: Η συντριπτική ήττα που υπέστη η αλαζονεία της «αριστερής» εξουσίας για τα περίσσια προβλήματα που πρόσθεσε σε μια ήδη προβληματισμένη κοινωνία, έχει σαν βάση της την τιμωρία για τις Πρέσπες. Σε ολόκληρη την Ελλάδα οι κατά τον Αλέξη Τσίπρα «ακροδεξιοί» (όπως π.χ. ο Μίκης Θεοδωράκης αλλά και τόσοι άλλοι), τον τιμώρησαν με την ψήφο τους και θα τον ξανα-τιμωρήσουν ακόμα πιο σκληρά στις βουλευτικές εκλογές, αν επιμένει στην ίδια αδιέξοδη κατεύθυνση.
Το αποτέλεσμα των Ευρωεκλογών, των περιφερειακών και των δημοτικών εκλογών στην Ελλάδα δεν αποτελούν όμως «εν λευκώ» ψήφο εμπιστοσύνης στον Κυριάκο Μητσοτάκη ή στην Νέα Δημοκρατία και ας «βάφτηκε μπλε» ολόκληρη σχεδόν η Ελλάδα – ακόμα και ένα μέρος της Κρήτης. Άλλωστε, η παραμικρή ένδειξη «αλαζονείας εξουσίας» θα έχει απείρως μεγαλύτερες πολιτικές συνέπειες για την Νέα Δημοκρατία, χωρίς κανένα ίχνος ανοχής.
Το αποτέλεσμα των εκλογών της 26ης Μαΐου (καθώς και της 2ας Ιουνίου που ακολουθούν), αποτελεί «ψήφο τιμωρίας» του Αλέξη Τσίπρα και των στενών συνεργατών του.
«Ψήφο τιμωρίας» κυρίως για το Σκοπιανό αλλά και για όλα τα άλλα προβλήματα που δημιούργησε στην κοινωνία η αλαζονεία της «αριστερής» εξουσίας.
Ειδικά στο Σκοπιανό που απειλεί να διαλύσει ολόκληρο τον ΣΥΡΙΖΑ, ο Κυριάκος Μητσοτάκης και η Νέα Δημοκρατία θα κριθούν ακόμα πιο αυστηρά. Πολύ σύντομα, η σημερινή αξιωματική αντιπολίτευση θα κληθεί να αποδείξει στην πράξη αν η συμμετοχή και η συμπαράσταση στις διαδηλώσεις για το Σκοπιανό ήταν απλά για να ψαρέψει ψήφους ή αν έχει κάποιο πρακτικό σχέδιο που θα αντιμετωπίσει αποτελεσματικά την καταστροφή της λεγόμενης «Συμφωνίας των Πρεσπών».
Ο Ελληνικός λαός απέδειξε πανηγυρικά πως όσοι τολμούν να τον θεωρούν άβουλο «πρόβατο», το πληρώνουν ακριβά -αργά ή γρήγορα.
Επιτέλους, ας το καταλάβουν καλά οι πολιτικοί μας, μήπως και η πατρίδα μας δει καμιά άσπρη μέρα…  

Η Άλωση της Κωνσταντινούπολης: Ένα επικό βίντεο για τους υπερασπιστές της

Η ημέρα σήμερα είναι σημαδιακή.Η 29η Μαίου είναι η επέτειος της πτώσης μιας Αυτοκρατορίας. Η Άλωση της Κωνσταντινούπολης στις 29 Μαίου 1453,άλλαξε το κόσμο.

Έλληνες και Τούρκοι θυμούνται αυτή την επέτειο με τελείως διαφορετικά συναισθήματα.Βλέπουν τα γεγονότα από άλλη οπτική γωνία.Η πτώση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας είναι “πληγή” για τους Έλληνες και νίκη θριάμβου για τους Τούρκους που δεν εγκαταλείπουν ποτέ τις οθωμανικές τους ρίζες.
Το βίντεο που θα παρακολουθήσετε είναι επικό! Εστιάζει στις σκληρές μάχες που δόθηκαν έξω,πάνω και μέσα από τα τείχη της Κωνστανστινούπολης.

Η ιστορία

Η Άλωση της Κωνσταντινούπολης υπήρξε το αποτέλεσμα της πολιορκίας της βυζαντινής πρωτεύουσας, της οποίας Αυτοκράτορας ήταν ο Κωνσταντίνος ΙΑ’ Παλαιολόγος, από τον οθωμανικό στρατό, με επικεφαλής τον σουλτάνο Μωάμεθ Β’. Η πολιορκία διήρκεσε από τις 6 Απριλίου έως την Τρίτη, 29 Μαΐου 1453 (Ιουλιανό ημερολόγιο). Όταν τελικά η Κωνσταντινούπολη αλώθηκε, η υπερχιλιετής Βυζαντινή Αυτοκρατορία έπαψε να υπάρχει.

Το Βυζάντιο ήταν ήδη αποδυναμωμένο μετά την Άλωση του 1204 από τους Σταυροφόρους και αργότερα, μετά την επανάκτησή της το 1261, οι πολιτικές και θρησκευτικές έριδες, η αδυναμία βοήθειας από την Δύση, η άσχημη οικονομική κατάσταση και η φυγή ανθρώπινου δυναμικού, οδήγησαν στη σταδιακή εξασθένηση και συρρίκνωση. Επιπρόσθετα, η κατάληψη της Καλλίπολης το 1354 από τους Οθωμανούς, η οποία έφερε ορδές φανατικών μουσουλμάνων πολεμιστών στην Ευρώπη, σταδιακά κύκλωσε εδαφικά το Βυζάντιο, το οποίο έγινε το 1373 φόρου υποτελής στον Οθωμανό σουλτάνο.
Έτσι, η Άλωση του 1453 ήρθε ως φυσικό επακόλουθο της συνεχής και αδιάκοπης επέκτασης της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στα εδάφη της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας και της ευρύτερης περιοχής. Φυσικά, οι μάχες που διεξήχθησαν ήταν σχεδόν όλες υπέρ των καλά οργανωμένων και προετοιμασμένων Τούρκων, κάνοντας αναπόφευκτη την τελική επικράτησή τους στην περιοχή.
Η σταδιακή πολιορκία της Κωνσταντινούπολης
Τα πρώτα οθωμανικά στρατεύματα κατέφθασαν στην περιοχή στις 2 Απριλίου ενώ μέχρι τις 5 Απριλίου ολόκληρο το στράτευμα των Τούρκων είχε λάβει θέση για την επίθεση στα τείχη της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας.
Όσον αφορά την διάταξη των αντιπάλων, ο αυτοκράτορας με τα καλύτερα στρατεύματά του ανέλαβε την υπεράσπιση του μεσαίου τμήματος των χερσαίων τειχών (Μεσοτειχίου), που ήταν και τα πιο ευπρόσβλητα, γιατί σ΄ εκείνο το σημείο τα διέσχιζε κάθετα ο χείμαρρος Λύκος. Απέναντί του τάχθηκε ο σουλτάνος με τους γενίτσαρους και άλλες επίλεκτες μονάδες, καθώς και το μεγάλο κανόνι που κατασκεύασε ο Ουρβανός.
Αριστερά του Αυτοκράτορα, προς την Προποντίδα, ήταν ο Καττενάο με τα γενοβέζικα στρατεύματά του, ο Θεόφιλος Παλαιολόγος, ο οποίος μαζί με μερικούς βυζαντινούς φύλασσε την πύλη των Πηγών, ο Φίλιππος Κονταρίνι που ήταν υπεύθυνος για το τμήμα από την πύλη των Πηγών μέχρι τη Χρυσή πύλη, στην οποία ήταν ο Γενοβέζος Μανουήλ, ενώ λίγο πιο κάτω, δίπλα στα θαλάσσια τείχη, ήταν ο Δημήτριος Καντακουζηνός. Απέναντί τους οι Οθωμανοί παρέταξαν τα μικρασιατικά στρατεύματα υπό τον Ισάκ πασά.
Δεξιά του αυτοκράτορα, προς τον Κεράτιο Κόλπο, στο τμήμα των τειχών που ονομάζονταν Μυριάνδριον παρατάχθηκε ο Ιουστιννιάνης, ο οποίος λίγο μετά μετακινήθηκε στο σημείο που ήταν ο αυτοκράτορας. Αντικαταστάθηκε από ένα τμήμα υπό τους αδελφούς Μποκκιάρντι. Πιο πάνω, στο παλάτι των Βλαχερνών, εγκαταστάθηκε ο Βενετός βάιλος Μιννότο, ενώ ένας συμπατριώτης του, ο Τεόντορο Καρίστο, στρατοπέδευσε μαζί με τους άντρες του στο τμήμα των τειχών μεταξύ της πύλης Καλιγαρίας και του Θεοδοσιανού τείχους. Ο αρχιεπίσκοπος Λεονάρδος μαζί με τους αδελφούς Λανγκάσκο ήταν πίσω από την τάφρο στο σημείο που κατέληγε στον Κεράτιο. Όλοι αυτοί είχαν να αντιμετωπίσουν τα ευρωπαϊκά στρατεύματα των Οθωμανών, υπό τον Καρατζά πασά.
Στις 6 Απριλίου κηρύχθηκε επίσημα απο τον Μωάμεθ Β’(ηγέτης των Τούρκων) η έναρξη της πολιορκίας των εδαφών της Κωνσταντινούπολης. Αμέσως ξεκίνησε ο κανονιοβολισμός, με αποτέλεσμα ένα τμήμα των τειχών κοντά στη Χαρίσια πύλη να καταστραφεί, όμως οι υπερασπιστές κατάφεραν να το επισκευάσουν γρήγορα. Ταυτόχρονα οι Οθωμανοί άρχισαν εργασίες για να παραγεμίσουν την τάφρο, ώστε σε περίπτωση ρήγματος των τειχών να μπορούν να επιτεθούν με ευκολία. Επίσης αναλήφθηκαν υπονομευτικές εργασίες εναντίον των τμημάτων των τειχών που το έδαφος ήταν κατάλληλο. Στην θάλασσα τα πλοία έκαναν την πρώτη τους επίθεση, πιθανόν στις 9 Απριλίου, χωρίς επιτυχία, με αποτέλεσμα ο Μπαλτόγλου να περιμένει την άφιξη της μοίρας του Ευξείνου για να σχεδιάσει νέες επιχειρήσεις. Το διάστημα μεταξύ 6 με 11 Απριλίου ο Μωάμεθ πήρε μερικά στρατεύματα και κυρίευσε δύο φρούρια που υπήρχαν έξω από την πόλη, το Θεράπειο και Στουδίου, ενώ την ίδια περίοδο ο Μπαλτόγλου επιτέθηκε και κατέλαβε τα Πριγκιπόνησα.
Στις 12 κατέφθασε ο τουρκικός στόλος από την Καλλίπολη και αγκυροβόλησε στο Διπλοκιόνιο. Την ίδια μέρα ξεκίνησε ο βομβαρδισμός με τα κανόνια, που συνεχίστηκε αδιάκοπα σε όλο το διάστημα της πολιορκίας. Οι Βυζαντινοί δεν μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν τα δικά τους κανόνια, που άλλωστε ήταν πολύ κατώτερα από τα τουρκικά, τα οποία είχαν τοποθετήσει πάνω στα τείχη για να βάλλουν εναντίον των πολιορκητών, αλλά γρήγορα διαπίστωσαν ότι κάθε βολή τους προκαλούσε ρωγμές στα ίδια τα τείχη. Ωστόσο η άμυνα τις πρώτες βδομάδες διεξάγονταν με επιτυχία.
Την νύχτα της 18ης Απριλίου οι Οθωμανοί επιτέθηκαν με αλαλαγμούς και τυμπανοκρουσίες στο Μεσοτείχιο.Μετά από τέσσερις ώρες άκαρπων επιθέσεων οι Οθωμανοί υποχώρησαν έχοντας 200 νεκρούς ενώ οι υπερασπιστές κανέναν. Ακολούθησαν και άλλες άνισες μάχες μεταξύ των αντιπάλων μέχρι την τελική αναμέτρηση.
Η Τελική Επίθεση
Ο Μωάμεθ Β’ κάλεσε πολεμικό συμβούλιο και κατόπιν έβγαλε λόγο προς τους στρατιώτες του, ζητώντας του θάρρος και σταθερότητα. Τόνισε ότι υπάρχουν τρεις προϋποθέσεις για έναν επιτυχή πόλεμο: η επιθυμία (για τη νίκη), η ντροπή (για την ήττα) και η υπακοή στους ηγέτες. Επίσης δήλωσε με όρκο πως ο ίδιος ήθελε μόνο τα τείχη και τα οικοδομήματα της πόλης και πως αφήνει στο στρατό του όλα τα άλλα. Υπογράμμισε πως υπάρχουν θησαυροί μέσα στα κτήρια και κυρίως στις εκκλησίες και πως θα επωφεληθούν από τον εξανδραποδισμό των κατοίκων, ανάμεσά τους υπήρχαν πολλές νέες γυναίκες. Τέλος διέταξε νηστεία και προσευχή. Η επίθεση ορίστηκε για την νύχτα της 29ης Μαΐου.
Απο την άλλη, στις 28 Μαΐου συντελέστηκε μεγάλη ακολουθία στην Αγία Σοφία, η τελευταία χριστιανική ακολουθία που πραγματοποιήθηκε στην περίφημη εκκλησία της πόλης, την οποία παρακολούθησε πλήθος αξιωματούχων και πιστών. Ο Κωνσταντίνος ΙΑ’ σε λόγο προς τον λαό του, όπως τον διασώζει ο Σφραντζής, τον προέτρεψε να αντισταθεί γενναία, λέγοντας ότι οι Τούρκοι «υποστηρίζονται από όπλα, ιππικό, πυροβολικό και την αριθμητική τους υπεροχή, εμείς όμως στηριζόμεθα πρώτα στον Θεό και Σωτήρα μας και κατόπιν στα χέρια μας και στην δύναμή μας που μας έχει χαρίσει ο ίδιος ο Θεός». Ο Κωνσταντίνος ολοκλήρωσε την ομιλία του ως εξής:
…Γνωρίσατε λοιπόν τούτο: Εάν ειλικρινά υπακούσετε ό,τι σας διέταξα, ελπίζω ότι, με τη βοήθεια του Θεού, θα αποφύγουμε τη δίκαιη τιμωρία Του, που κρέμεται επάνω μας.
Την Τρίτη το βράδυ, 29 Μαΐου, μεταξύ 01.00 και 02.00, εκδηλώθηκε γενική τουρκική επίθεση. Μόλις δόθηκε το σύνθημα η πόλη υπέστη συνδυασμένη επίθεση από τρεις πλευρές συγχρόνως. Οι Βυζαντινοί κατάφεραν να αποκόψουν τις υπόγειες σήραγγες απ’ όπου οι Τούρκοι προσπάθησαν να περάσουν κάτω από τα τείχη. Παρόλο που στις επιθέσεις ήταν περισσότεροι αριθμητικά, οι Βυζαντινοί τους απώθησαν αρκετές φορές προκαλώντας τους τρομερές απώλειες. Οι δύο πρώτες επιθέσεις αποκρούστηκαν. Όμως ο Μωάμεθ Β’ οργάνωσε πολύ προσεκτικά την τρίτη και τελευταία επίθεση. Με ιδιαίτερη επιμονή οι Τούρκοι επιτέθηκαν κατά του μέρους των τειχών το οποίο ήταν κοντά στην πύλη του Αγίου Ρωμανού (Πέμπτον), όπου πολεμούσε και ο ίδιος ο Αυτοκράτορας. Ένας από τους κύριους υπερασπιστές της πόλης, ο Γενουάτης Ιουστινιάνης, τραυματίστηκε σοβαρά και αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τον αγώνα. Αυτή η απώλεια υπήρξε ανεπανόρθωτη για τους Βυζαντινούς. Ωστόσο, ακόμα και μετά από αυτή την επιτυχία, οι Οθωμανοί αδυνατούσαν να διεισδύσουν στην Πόλη . Στα τείχη, όμως, δημιουργούνταν συνεχώς ρήγματα και ο Αυτοκράτορας, πολεμώντας ως απλός στρατιώτης, έπεσε στην μάχη. Δεν υπάρχουν ακριβείς πληροφορίες για τον θάνατο του και για τον λόγο αυτό ο θάνατός του έγινε γρήγορα θέμα ενός θρύλου που έχει συσκοτίσει την ιστορική πραγματικότητα. Σύμφωνα με τη λαϊκή παράδοση, οι Τούρκοι δεν κατάφεραν να σπάσουν τη γραμμή άμυνας των τειχών, παρά μόνο όταν από εσωτερική προδοσία μπήκαν από την Κερκόπορτα και περικύκλωσαν τους αμυνόμενους.
Απόρροια της Άλωσης ήταν η συνέχιση της εδαφικής προώθησης των Τούρκων. Κατά τα τέλη του 17ου αιώνα η Οθωμανική Αυτοκρατορία έφτασε στο απόγειό της, απειλώντας την Βιέννη. Πολλές φορές η Άλωση της Κωνσταντινούπολης χρησιμοποιείται από τους ιστορικούς ως γεγονός που σηματοδοτεί το τέλους του Μεσαίωνα και την έναρξη της Αναγέννησης.
Πολλοί μάλιστα εξ αυτών συμφωνούν στο ότι η μαζική μετακίνηση πολλών Ελλήνων από την Κωνσταντινούπολη στην Ιταλία λόγω της Άλωσης έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση του περιεχομένου και της φιλοσοφίας που ακολούθησαν τα πρόσωπα της Αναγέννησης.
Δείτε το βίντεο που αποτυπώνει τον τρόπο της επίθεσης των Τούρκων.

πηγη

Η συγκλονιστική επιστολή του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου στον Μωάμεθ

«Σκέφτηκες ότι ενώ νομίζεις πως θα κερδίσεις μπορεί να βρεθείς χαμένος;»
 
Ἀπαρτίσας οὖν τὰ πάντα, ὡς αὐτῷ ἐδόκει καλῶς, ἔπεμψεν ἔνδον λέγων τῷ βασιλεῖ «Γίνωσκε τὰ τοῦ πολέμου ἤδη ἀπήρτησθαι· καὶ καιρός ἐστιν ἀπό τοῦ νῦν πρᾶξαι τὸ ἐνθυμηθὲν πρὸ πολλοῦ παρ’ ἡμῖν νῦν· τὴν δὲ ἔκβασιν τοῦ σκοποῦ τῷ Θεῷ ἐφίεμεν. Τί λέγεις; Βούλει καταλιπεῖν τὴν πόλιν καὶ ἀπελθεῖν, ἔνθα καὶ βούλει, μετὰ τῶν σῶν ἀρχόντων καὶ τῶν ὑπαρχόντων αὐτοῖς, καταλιπὼν τὸν δῆμον ἀζήμιον εἶναι καὶ παρ’ ἡμῶν καὶ παρά σοῦ; ἤ ἀντιστῆναι καὶ σὺν τῇ ζωῇ καὶ τὰ ὑπάρχοντα ἀπολέσεις σύ τε καὶ οἱ μετὰ σέ, ὁ δὲ δῆμος αἰχμαλωτιστθεὶς παρὰ τῶν Τούρκων διασπαρῶσιν ἐν πάσῃ τῇ γῇ;»

 
Ὁ βασιλεὺς δ’ ἀπεκρίνατο σὺν τῇ συγκλήτῳ· «Εἰ μἐν βούλει, καθὼς καὶ οἱ πατέρες σου ἔζησαν, εἰρηνικῶς σὺν ἡμῖν συζῆσαι καὶ σύ, τῷ Θεῷ χάρις. Ἐκεῖνοι γὰρ τοὺς ἐμοὺς γονεῖς ὡς πατέρας ἐλόγιζον καὶ οὕτως ἐτίμων, τὴν δὲ πόλιν ταύτην ὡς πατρίδα· καὶ γὰρ ἐν καιρῷ περιστάσεως ἅπαντες ἐντὸς ταύτης εἰσιόντες ἐσώθησαν καὶ οὐδεὶς ὁ ἀντισταίνων ἐμακροβίω. Ἔχε δὲ καὶ τὰ παρ’ ἡμῖν ἁρπαχθέντα ἀδίκως κάστρα καὶ γῆν ὡς δίκαια καὶ ἀπόκοψον καὶ τοὺς φόρους τόσους, ὅσους κατὰ τὴν ἡμετέραν δύναμιν, κατ’ ἔτος τοῦ δοῦναι σοι καὶ ἄπελθε ἐν εἰρήνῃ. Τί γὰρ οἶδας, εἰ θαῤῥῶν κερδᾶναι εὐρεθῇς κερδανθείς; Τὸ δὲ τὴν πόλιν σοι δοῦναι, οὔτ’ ἐμόν ἐστιν οὔτ’ ἄλλου τῶν κατοικούντων ἐν ταύτῃ· κοινῇ γὰρ γνώμῃ πάντες αὐτοπροαιρέτως ἀποθανοῦμεν καὶ οὐ φεισόμεθα τῆς ζωῆς ἡμῶν».
 
 
Απόδοση
(Ο Μεχεμέτ), αφού ετοίμασε τα πάντα όπως καλύτερα νόμιζε, έστειλε μήνυμα λέγοντας στο βασιλιά: «Μάθε ότι έχουν τελειώσει οι πολεμικές προετοιμασίες. Ήρθε πια η ώρα να κάνουμε πράξη αυτό που θέλουμε εδώ και πολύ καιρό. Την έκβασή του την αφήνουμε στο Θεό. Τι λες; Θέλεις να εγκαταλείψεις την Πόλη και να φύγεις, όπου θέλεις, μαζί με τους άρχοντές σου και τα υπάρχοντά τους, αφήνοντας αζήμιο το λαό και από μένα και από σένα; Ή θέλεις να αντισταθείς και να χάσεις τη ζωή σου και τα υπάρχοντά σου και συ και οι μετά σου, κι ο λαός αφού αιχμαλωτιστεί από τους Τούρκους, να διασκορπιστεί σ’ όλη τη γη;» 
 
 Κι ο βασιλιάς με τη σύγκλητο αποκρίθηκε: «Αν θέλεις να ζήσεις μαζί μας ειρηνικά, όπως και οι πρόγονοί σου, ας έχεις την ευλογία του Θεού. Γιατί εκείνοι θεωρούσαν τους γονείς μου ως πατέρες τους και τους τιμούσαν ανάλογα, κι αυτή την πόλη τη θεωρούσαν ως πατρίδα τους. Σε καιρό ανάγκης όλοι τους έτρεχαν μέσα να σωθούν και κανένας αντίπαλός της δεν έζησε πολλά χρόνια. Κράτα τα κάστρα και τη γη που μας άρπαξες άδικα, όρισε και ετήσιους φόρους ανάλογα με τη δύναμή μας κα φύγε ειρηνικά. Σκέφτηκες ότι ενώ νομίζεις πως θα κερδίσεις μπορεί να βρεθείς χαμένος; Το να σου παραδώσω την Πόλη ούτε δικό μου δικαίωμα είναι ούτε κανενός άλλου από τους κατοίκους της· γιατί όλοι με μια ψυχή προτιμούμε να πεθάνουμε με τη θέλησή μας και δε λυπόμαστε για τη ζωή μας».

Οι θρύλοι του Μαρμαρωμένου Βασιλιά και της Κόκκινης Μηλιάς




Θεόφιλος: Κωνσταντίνος...

Θεόφιλος: Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, πλήρης τίτλος Κωνσταντίνος Παλαιολόγος εις μάχην 1453



Κάθε χρόνο, όταν πλησιάζει το τέλος Μαΐου έρχεται πάντα στο νου μου, με μια αίσθηση μελαγχολίας είναι αλήθεια, η Άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Οθωμανούς Τούρκους (29 Μαΐου 1453) και μαζί της ο Κωνσταντίνος ΙΑ΄ Δραγάσης Παλαιολόγος και οι συναγωνιστές του.
Όλοι γνωρίζουμε πως η επικρατέστερη άποψη για τον θάνατο του τελευταίου αυτοκράτορα του Βυζαντίου είναι ότι έπεσε μαχόμενος στην Πύλη του Αγίου Ρωμανού, αλλά υπάρχουν και πολλές, διαφορετικές απόψεις όπως εκείνη του Donald Mac Gillivray Nicol (1923-2003), ενός από τους διαπρεπέστερους Βυζαντινολόγους του 20ού αιώνα, ο οποίος κατέληξε στο συμπέρασμα πως «η αφθονία αλληλοσυγκρουόμενων μαρτυριών καθιστά αδύνατο το να βεβαιωθεί κανείς σχετικά με τον τόπο και τον τρόπο θανάτου του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου».
Ένα είναι πάντως βέβαιο και χωρίς καμιά αμφιβολία: Ο τελευταίος Βυζαντινός αυτοκράτορας, με τον ηρωικό του θάνατο, πέρασε στο πάνθεο των αθανάτων, έγινε μια θρυλική μορφή της ελληνικής λαϊκής παράδοσης σαν ο ”Μαρμαρωμένος Βασιλιάς”, που θα ξυπνήσει από το μνήμα και θα ανακτήσει την Αυτοκρατορία και την Κωνσταντινούπολη από τους κατακτητές της. Περισσότερα από 550 χρόνια μετά την Άλωση της Κωνσταντινούπολης ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος παραμένει στην συνείδηση των Ελλήνων σαν ένας εθνομάρτυρας και ένας μεγάλος εθνικός ήρωας.
Οι μύθοι όμως του Μαρμαρωμένου Βασιλιά και της Κόκκινης Μηλιάς φθάνουν μέχρι τις μέρες μας αναιμικοί κι΄ αδύναμοι, κυρίως από την αδιαφορία των σύγχρονων γενεών.
Οι μύθοι αυτοί, μοιάζουν με ένα συναρπαστικό παραμύθι που άντεξε στον χρόνο και μεταφέρεται εδώ και πάρα πολλούς αιώνες από γενιά σε γενιά, κρατώντας ζωντανή την λαϊκή παράδοση που τους συνοδεύει.
Η ποιητική σύνθεση «Η Φλογέρα του Βασιλιά» του Κωστή Παλαμά (1859-1943), ενσαρκώνει τη χαρακτηριστικότερη ιδέα του ρομαντικού ιστορισμού, ο οποίος εκφράζεται μέσα από την ενότητα και την διάρκεια του Ελληνισμού. Αποτυπώνει δηλαδή την πίστη στην αντοχή του Ελληνισμού μέσα στο χρόνο, χωρίς όμως να έχει καμιά σχέση, με κανενός είδους σωβινισμό:
«Μαρμαρωμένος βασιλιάς, και θα ξυπνώ· απ’ το μνήμα το μυστικό και το άβρετο που θα με κλιή, θα βγαίνω, και τη χτιστή Χρυσόπορτα ξεχτίζοντας θα τρέχω, και καλιφάδων νικητής και τσάρων κυνηγάρης, πέρα στην Κόκκινη Μηλιά θα παίρνω την ανάσα».
Όταν στα εφηβικά μου χρόνια, ήρθα για πρώτη φορά σε επαφή με τους μύθους του Μαρμαρωμένου Βασιλιά και της Κόκκινης Μηλιάς, χάρις στην αφήγηση του δασκάλου Κυρίου Κλεόπα, λίγο πριν αναγκαστούμε να εγκαταλείψουμε άρον-άρον την γενέτειρά μας, την Κωνσταντινούπολη, είχα κυριολεκτικά συγκλονιστεί. Οι μύθοι αυτοί μου σημάδεψαν για πάντα τη μνήμη και δεν έφυγαν από το νου και την καρδιά μου μέχρι σήμερα.
Στο παρελθόν είχα την ευκαιρία να αναφερθώ σε αυτούς – την δεκαετία του 1990 στα πλαίσια της ραδιοφωνικής σειράς «Ματιές στις ρίζες του Ελληνισμού», στο αυτοβιογραφικό μου βιβλίο «Το Θαύμα – Μια πραγματική ιστορία» που εκδόθηκε για πρώτη φορά το 1993, στην σειρά των εκπομπών «Άρωμα Βασιλεύουσας» του εκκλησιαστικού ραδιοφώνου την πρώτη δεκαετία του 21ου αιώνα. Πάντα όμως διατηρώ την αίσθηση μιας αόρατης «υποχρέωσης» να τους θυμίζω, λες και φοβάμαι μήπως σπάσει η αλυσίδα των γενεών χωρίς να μεταδοθούν στις επόμενες.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΚΑΙ ΑΥΤΟ...

Ο Πορθητής και οι Οθωμανικές πηγές για την Άλωση

Σύμφωνα με τον λαογράφο και καθηγητή του Πανεπιστημίου Αθηνών Νικόλαο Πολίτη (1852 – 1921), η Κόκκινη Μηλιά αντιστοιχεί σε τόπο που λέγεται Μονοδένδρι, πιθανή πατρίδα του Μεχμέτ του Πορθητή, κοντά στα σύνορα της Τουρκίας με την Περσία. Τα προ της άλωσης χρόνια, όταν η Βασιλεύουσα αντιμετώπιζε επικίνδυνες πολιορκίες οι Βυζαντινοί χρησμοί και οι προφητείες αναφερόταν στο «Μονοδένδρι» το οποίο αντικαταστάθηκε από την «Κόκκινη Μηλιά» μετά την άλωση της Πόλης (1453) για άγνωστους μέχρι σήμερα λόγους.
Η προφητεία που κυκλοφόρησε σε πολλές παραλλαγές και δέχθηκε αλλοιώσεις με την πάροδο των αιώνων, παρατίθεται από την διήγηση του δασκάλου Κυρίου Κλεόπα στο αυτοβιογραφικό μου βιβλίο «Το Θαύμα – Μια πραγματική ιστορία», ως εξής:
«Από το 1071, αγαπητό μου παιδί, που οι Σελτσούκοι κέρδισαν τη μάχη του Μαντζικέρτ της Μικράς Ασίας και άρχισε η αντίστροφη μέτρηση για την διάλυση της Βυζαντινής αυτοκρατορίας, ο ελληνισμός της Μικράς Ασίας δημιούργησε, με το αλάθητο ένστικτο ενός λαού που έβλεπε την επερχόμενη συμφορά, το μύθο της Κόκκινης Μηλιάς. Σύμφωνα με το μύθο, οι Τούρκοι αφού θα πολιορκούσαν με κάθε μέσο την Κωνσταντινούπολη, θα νικούσαν την άμυνα των υπερασπιστών της και θα άρχιζαν να την κυριεύουν.
Τη στιγμή ακριβώς εκείνη με θεϊκή παρέμβαση οι κατακτητές θα τρέπονταν σε φυγή και θα καταδιώκονταν μέχρι το Μονοδένδρι, δηλαδή την Κόκκινη Μηλιά.
Αργότερα, όταν έγινε η άλωση της Κωνσταντινούπολης το 1453, ο τελευταίος αυτοκράτορας του Βυζαντίου, ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, χάθηκε κάτω από μυστηριώδεις συνθήκες. Πολλοί έλεγαν πως πέθανε στη μάχη κοντά στην Πύλη του Αγίου Ρωμανού και ο σουλτάνος έβαλε να ψάξουν στους σωρούς των πτωμάτων χωρίς όμως αποτέλεσμα. Το πτώμα του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου δε βρέθηκε ποτέ και τάφηκε ένα ακέφαλο πτώμα, που θεωρήθηκε πως ήταν ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, επειδή στα πόδια του είχε πέδιλα με ζωγραφισμένους χρυσούς αετούς που ήταν συνήθεια αυτοκρατορική. Όλα αυτά δημιούργησαν το μύθο του μαρμαρωμένου Βασιλιά, σύμφωνα με τον οποίο ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος δεν σκοτώθηκε στην μάχη αλλά μαρμαρώθηκε και βρίσκεται στην Κλειστή Πύλη της Αγίας Σοφίας μέχρι τη μέρα που άγγελος Κυρίου θα τον ζωντανέψει και θα του παραδώσει το σπαθί του ώστε να εκδιώξει τους κατακτητές Τούρκους μέχρι την Κόκκινη Μηλιά. Ακόμα και σήμερα, αγαπητό μου παιδί, πολλοί λένε πως σαν πλησιάσουν στην Κλειστή Πύλη της Αγίας Σοφίας ακούνε ψαλμωδίες και ύμνους για τον μαρμαρωμένο βασιλιά».
Ο παλαιότερος θρήνος για την άλωση της Πόλης είναι ένα δημοτικό τραγούδι που βρέθηκε σε χειρόγραφο του 15ου αιώνα και ανήκει στην δεύτερη περίοδο της Νεοελληνικής λογοτεχνίας (1453-1821). Ας το θυμηθούμε, όπως δημοσιεύτηκε το 1914 από τον Νικόλαο Πολίτη στην συλλογή του «Εκλογαί από τα τραγούδια του Ελληνικού λαού»:
Σημαίνει ὁ Θεός, σημαίνει ἡ γῆς, σημαίνουν τὰ ἐπουράνια, σημαίνει κι ἡ Ἁγιά-Σοφιά, τὸ μέγα μοναστήρι, μὲ τετρακόσια σήμαντρα κι ἑξήντα δυὸ καμπάνες, κάθε καμπάνα καὶ παπᾶς, κάθε παπᾶς καὶ διάκος.
Ψάλλει ζερβὰ ὁ βασιλιάς, δεξιὰ ὁ πατριάρχης, κι ἀπ᾿ τὴν πολλὴ τὴν ψαλμουδιὰ ἐσειόντανε οἱ κολόνες.
Νὰ μποῦνε στὸ χερουβικὸ καὶ νά ῾βγει ὁ βασιλέας, φωνὴ τοὺς ἦρθε ἐξ οὐρανοῦ κι ἀπ᾿ ἀρχαγγέλου στόμα:
«Πάψετε τὸ χερουβικὸ κι ἂς χαμηλώσουν τ᾿
για, παπάδες πᾶρτε τὰ ἱερὰ καὶ σεῖς κεριὰ σβηστῆτε, γιατί ῾ναι θέλημα Θεοῦ ἡ Πόλη νὰ τουρκέψει.
Μόν᾿ στεῖλτε λόγο στὴ Φραγκιά, νὰ ῾ρθοῦν τρία καράβια, τό ῾να νὰ πάρει τὸ σταυρὸ καὶ τ᾿ ἄλλο τὸ βαγγέλιο, τὸ τρίτο τὸ καλύτερο, τὴν ἅγια Τράπεζά μας, μὴ μᾶς τὴν πάρουν τὰ σκυλιὰ καὶ μᾶς τὴ μαγαρίσουν».
Ἡ Δέσποινα ταράχτηκε καὶ δάκρυσαν οἱ εἰκόνες.
«Σώπασε κυρὰ Δέσποινα, καὶ μὴ πολυδακρύζῃς, πάλι μὲ χρόνους, μὲ καιρούς, πάλι δικά μας θά ῾ναι».
Συμπέρασμα: Όλοι οι Έλληνες έχουμε υποχρέωση να κρατάμε αναμμένο το φως της ιστορικής μνήμης, να διατηρούμε την πίστη στην αντοχή, στην διάρκεια και στις βαθιές ρίζες του Ελληνισμού καθώς και να μεταφέρουμε την λαϊκή παράδοση στην επόμενη γενιά, όπως ακριβώς την παραλάβαμε από την προηγούμενη.
Το φως της ιστορικής μνήμης, απόλυτα αναγκαίο για την διαχρονική συνέχεια ενός λαού, δεν εκφράζει καμιάς απόχρωσης ρατσισμό ή οποιασδήποτε μορφής επεκτατισμό. Αποτελεί όμως αυτονόητη υποχρέωση κάθε πολιτισμένου ανθρώπου, ιδίως όταν έχει την τιμή να είναι Έλληνας…

Διαβάστε σχετικά: 
H Άλωση της Κωνσταντινούπολης: Το χρονικό του τέλους μιας Αυτοκρατορίας
Ο τελευταίος αυτοκράτορας: Ο βίος, η βασιλεία και ο θάνατος του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου

πηγη

Ανάμνησης της θλιβεράς αλώσεως της Βασιλίδος των πόλεων



Ημερομηνία εορτής: 29/05/2019Ανάμνησης της θλιβεράς αλώσεως της Βασιλίδος των πόλεων
Τύπος εορτής: Σταθερή.
Εορτάζει στις 29 Μαΐου εκάστου έτους.
Άγιοι που εορτάζουν:  Αναμνησης Της Θλιβερας Αλωσεως Της Βασιλιδος Των Πολεων

Βιογραφία

Βασιλεύς Βασιλέων Βασιλεύων Βασιλεύσιν

Τρίτη 29 Μαΐου 1453 μ.Χ.

Της Αγια-Σοφιάς

Σημαίνει ο Θεός, σημαίνει η γης, σημαίνουν τα επουράνια,
σημαίνει και η Αγιά Σοφιά, το Μέγα Μοναστήρι
με τετρακόσια σήμαντρα κι εξηνταδυό καμπάνες,
κάθε καμπάνα και παπάς, κάθε παπάς και διάκος.

Ψάλλει ζερβά ο βασιλιάς, δεξιά ο Πατριάρχης
κι απ' την πολλή την ψαλμουδιά, εσειόνταν οι κολώνες.
Να μπούνε στο χερουβικό και να 'βγη ο βασιλέας,
φωνή τους ήρθε εξ' ουρανού κι απ' Αρχαγγέλου στόμα.

Πάψετε το χερουβικό κι ας χαμηλώσουν τ' άγια,
παπάδες πάρτε τα ιερά και 'σεις κεριά σβηστείτε,
γιατί είναι θέλημα Θεού η Πόλη να τουρκέψη.

Μον' στείλτε λόγο στη Φραγκιά, να 'ρθουνε τρία καράβια
το 'να να πάρει το σταυρό και τ' άλλο το βαγγέλιο,
το τρίτο το καλύτερο την ΄Αγια Τράπεζά μας
μη μας την πάρουν τα σκυλιά, μη μας την μαγαρίσουν.

Η Δέσποινα ταράχθηκε κι εδάκρυσαν οι εικόνες
«Σώπασε κυρά Δέσποινα και μη πολυδακρύζεις
πάλι με χρόνους, με καιρούς, πάλι δικά μας θα 'ναι».

(δημοτικό)

Πάρθεν η Ρωμανία

Έναν πουλίν, καλόν πουλίν εβγαίν' από την Πόλην·
ουδέ στ' αμπέλια κόνεψεν ουδέ στα περιβόλια,
επήγεν και-ν εκόνεψεν α σου Ηλί' τον κάστρον.
Εσείξεν τ' έναν το φτερόν σο αίμα βουτεμένον,
εσείξεν τ' άλλο το φτερόν, χαρτίν έχει γραμμένον,
Ατό κανείς κι ανέγνωσεν, ουδ' ο μητροπολίτης·
έναν παιδίν, καλόν παιδίν, έρχεται κι αναγνώθει.
Σίτ' αναγνώθ' σίτε κλαίγει, σίτε κρούει την καρδίαν.
«Αλί εμάς και βάι εμάς, πάρθεν η Ρωμανία!»
Μοιρολογούν τα εκκλησιάς, κλαίγνε τα μοναστήρια
κι ο Γιάννες ο Χρυσόστομον κλαίει, δερνοκοπιέται,
-Μη κλαίς, μη κλαίς Αϊ-Γιάννε μου, και δερνοκοπισκάσαι
-Η Ρωμανία πέρασε, η Ρωμανία 'πάρθεν.
-Η Ρωμανία κι αν πέρασεν, ανθεί και φέρει κι άλλο.

(Δημοτικό τραγούδι του Πόντου)

Το ανακάλημα της Κωνσταντινούπολης

Θρήνος κλαυθμός και οδυρμός και στεναγμός και λύπη,
Θλίψις απαραμύθητος έπεσεν τοις Ρωμαίοις.
Εχάσασιν το σπίτιν τους, την Πόλιν την αγία,
το θάρρος και το καύχημα και την απαντοχήν τους.
Τις το 'πεν; Τις το μήνυσε; Πότε 'λθεν το μαντάτο;
Καράβιν εκατέβαινε στα μέρη της Τενέδου
και κάτεργον το υπάντησε, στέκει και αναρωτά το:
-Καράβιν, πόθεν έρκεσαι και πόθεν κατεβαίνεις;
-Έρκομαι ακ τα' ανάθεμα κι εκ το βαρύν το σκότος,
ακ την αστραποχάλαζην, ακ την ανεμοζάλην·
απέ την Πόλην έρχομαι την αστραποκαμένην.
Εγώ γομάριν Δε βαστώ, αμέ μαντάτα φέρνω
κακά δια τους χριστιανούς, πικρά και δολωμένα.

δημοτικό, απόσπασμα)



Αγιογραφίες / Φωτογραφίες

Θρηνητικό συναξάρι Κωνσταντίνου Παλαιολόγου - Φώτης Κόντογλου, 1949
Θρηνητικό συναξάρι Κωνσταντίνου Παλαιολόγου - Φώτης Κόντογλου, 1949

Θρήνος Κωνσταντίνου Παλαιολόγου - Π. Κούβαρη και Ι. Χ. Θωμάς© (icones.gr)
Θρήνος Κωνσταντίνου Παλαιολόγου - Π. Κούβαρη και Ι. Χ. Θωμάς© (icones.gr)

Κωνσταντίνος ΙΑ' Παλαιολόγος
Κωνσταντίνος ΙΑ' Παλαιολόγος

Κωνσταντίνος ΙΑ' Παλαιολόγος
Κωνσταντίνος ΙΑ' Παλαιολόγος

Βασιλεύς Βασιλέων Βασιλεύων Βασιλεύσιν
Βασιλεύς Βασιλέων Βασιλεύων Βασιλεύσιν

Άγιος Ιωάννης ο Νάννος από τη Θεσσαλονίκη



Ημερομηνία εορτής: 29/05/2019
Δεν βρέθηκε αγιογραφία. Παρακαλούμε επικοινωνήστε μαζί μας, αν έχετε να μας προτείνετε κάποια.
Τύπος εορτής: Σταθερή.
Εορτάζει στις 29 Μαΐου εκάστου έτους.
Άγιοι που εορτάζουν: Αγιος Ιωαννης Ο Ναννος Απο Τη Θεσσαλονικη (; - 1802)

Kαι Nάννος ώφθη χαριτώνυμος νέος,
Mάρτυς Kυρίου· ω άκρας ευδοξίας!
Βιογραφία
Ο Άγιος Νεομάρτυς Ιωάννης ή Νάννος συνεπαρμένος από την μελέτη των Βίων των Αγίων και Μαρτύρων και κυριευμένος από ενθουσιασμό, που ενισχυόταν από το νεαρό της ηλικίας του, θέλησε να εισέλθει και αυτός στο χορό των Μαρτύρων. Ο μόνος τρόπος για την πραγματοποίηση της επιθυμίας του ήταν να αρνηθεί την πίστη του και κατόπιν να αποπλύνει την άρνησή του με τί αίμα του, καθιστώντας με αυτό τον ιδιότυπο τρόπο τον εαυτό του εξ αρνησιχρίστων Νεομάρτυρα.

Ο πατέρας του, που ονομαζόταν και αυτός Ιωάννης, καταγόταν από το Γυναικόκαστρο, χωριό που βρίσκεται στην κοιλάδα του Αξιού, ενώ η μητέρα του Θωμαΐδα από το χωριό Κολόβι, που βρίσκεται κοντά στον Πολύγυρο της Χαλκιδικής. Kαι οι δύο όμως ζούσαν στη Θεσσαλονίκη, όπου νυμφεύθηκαν και έφεραν στον κόσμο τα δυο τους παιδιά, τον Θεόδωρο και τον Ιωάννη, που έλαβε αυτό το όνομα, διότι γεννήθηκε την παραμονή της εορτής του Γενεθλίου του Τιμίου Προδρόμου· για να διακρίνεται όμως από τον πατέρα του, τον φώναζαν Νάννο.

Ο πατέρας του Νάννου λοιπόν ήταν υποδηματοποιός. Προς εξοικονόμηση των αναγκαίων πραγμάτων έφυγε από την Θεσσαλονίκη και εγκαταστάθηκε στη Σμύρνη. Όταν αργότερα οι δύο υιοί του μεγάλωσαν, τους πήρε κοντά του και τους έμαθε την τέχνη του.

Στη Σμύρνη ο νεαρός και ευσεβής Ιωάννης περνούσε τις ημέρες του εργαζόμενος, ενώ τον ελεύθερο χρόνο του τον αφιέρωνε, με την βοήθεια του αδελφού του, γιατί ο ίδιος ήταν αγράμματος, στην μελέτη της αγίας Γραφής και βίων Αγίων και Μαρτύρων, με αποτέλεσμα να ανάψει μέσα στην καρδιά του ο πόθος του μαρτυρίου. Παρακινούμενος από αυτή του την επιθυμία προσποιήθηκε ότι θέλει να προσέλθει στο Μωαμεθανισμό, έχοντας ως απώτερο σκοπό το μαρτύριο. Έτσι, εντελώς ξαφνικά, στις 3 Μαΐου του 1802 μ.Χ., χωρίς να φανερώσει τίποτε σε κανέναν και ενώ είχε σταλεί από τον πατέρα του σε κάποια δουλειά, πήγε και παρουσιάσθηκε ενώπιον των Τούρκων και δήλωσε ότι θέλει να προσχωρήσει στη θρησκεία τους. Ο πατέρας του, ανησυχώντας για την αργοπορία του υιού του και φοβούμενος μήπως του συνέβη κάποιο κακό, άρχισε να τον αναζητά μαζί με μερικούς συγγενείς του, οπότε και πληροφορήθηκαν την εξωμοσία του. Έσπευσαν τότε όλοι μαζί να τον εύρουν, για να πληροφορηθούν τον λόγο που τον οδήγησε σ' αυτήν την πράξη και να προσπαθήσουν να τον μεταπείσουν.

Δυστυχώς όμως μάταια κόπιασαν, διότι ούτε καν μπόρεσαν να τον πλησιάσουν, αφού οι Τούρκοι που τον περιτριγύριζαν, μόλις τους είδαν, τους απομάκρυναν βίαια από κοντά του. Ο Ιωάννης, του οποίου η σκέψη από την αρχή ήταν προσηλωμένη στο μαρτύριο, θεωρώντας την άρνηση ως το μόνο μέσο για την επίτευξη του σκοπού του, προσπάθησε επανειλημμένα να γνωστοποιήσει την πρόθεσή του στους συγγενείς του, χωρίς όμως να το καταφέρει, αφού αυτοί τον απέφευγαν πλέον ως αρνησίθρησκο. Όταν τέλος, μετά από πολλές προσπάθειες, ο πατέρας του πληροφορήθηκε κάποιες δηλώσεις του και κατάλαβε ότι σκόπευε να μαρτυρήσει, του έστειλε μήνυμα πως η δύναμη του Σταυρού αρκεί για να τον ενδυναμώσει στο έργο του.

Ύστερα από αυτό το περιστατικό, στις 25 Μαΐου και ημέρα Κυριακή, ενδύθηκε με χριστιανικά ενδύματα, φόρεσε στο κεφάλι του το τούρκικο κάλυμμα και παρουσιάσθηκε και πάλι στο κριτήριο των Τούρκων, για να ομολογήσει πλέον αυτή τη φορά τη Χριστιανική του ιδιότητα και ότι το όνομά του είναι Ιωάννης και όχι Μεχμέτ. Οι Τούρκοι έμειναν έκπληκτοι από τις δηλώσεις του και προσπάθησαν να τον μεταπείσουν. του παρουσίασαν μάλιστα για να τον δελεάσουν μία πολύτιμη στολή και πολλά χρήματα, που θα γίνονταν δικά του, εάν ομολογούσε τον Μωάμεθ ως Θεό. Έφθασαν δε στο σημείο να του προτείνουν να δηλώσει ενώπιόν τους πως παραμένει Τούρκος και κατόπιν ήταν ελεύθερος να φύγει και να πάει όπου θέλει πιστεύοντας οτιδήποτε ήθελε. Γι' αυτούς αρκούσε μόνο να εξέλθει από το δικαστήριο ως Μεχμέτης και όχι ως Ιωάννης. Παρ' όλες όμως τις ελκυστικές προτάσεις που του έκαναν, δεν κατάφεραν να κλονίσουν το γενναίο του φρόνημα και να τον παρασύρουν στη γνώμη τους.

Κάποιος Τούρκος αγάς, βλέποντας την υπομονή του Ιωάννου, πρότεινε κάποια λύση, σύμφωνα με την οποία ο Ιωάννης θα παρέμενε Τούρκος είτε το ήθελε, είτε όχι· πρότεινε λοιπόν να τον στείλουν στο Αλγέρι μ' ένα πλοίο, το πλήρωμα του οποίου αποτελείτο μόνο από Τούρκους. Ο Ιωάννης, ακούγοντας αυτήν την εκδοχή και φοβούμενος μήπως ματαιωθεί κατ' αυτό τον τρόπο το μαρτύριο που τόσο επιθυμούσε, προφασίσθηκε ότι επιθυμεί να του δοθούν δύο ημέρες διορία, για να σκεφθεί τις προτάσεις τους. Οι Τούρκοι, πιστεύοντας πως τελικά θα υποχωρούσε ο Ιωάννης, του παραχώρησαν την διορία που τους ζήτησε για να αποφασίσει, χωρίς όμως να σκεφθούν ότι έτσι θα έχαναν και την ευκαιρία να τον στείλουν με το πλοίο στο Αλγέρι.

Μετά το τέλος της δεύτερης ημέρας τον κάλεσαν να παρουσιασθεί στη συνέλευσή τους, για να δώσει την τελική απάντηση. Ο Ιωάννης, ο οποίος είχε βεβαιωθεί νωρίτερα για την αναχώρηση του πλοίου, δήλωσε πως όχι μόνο δεν είχε μετανιώσει, αλλά επιθυμούσε τώρα ακόμα περισσότερο το μαρτύριο. μη έχοντας πλέον άλλη εκλογή οι Τούρκοι, αποφάσισαν να τον θανατώσουν. Πριν όμως από αυτό θέλησαν να επιχειρήσουν άλλη μία φορά να τον μεταπείσουν. Γι' αυτό κάλεσαν τον πατέρα του, ο οποίος, επειδή φοβόταν, αρνήθηκε να παρουσιασθεί, λέγοντας πως δεν είχε πλέον καμία σχέση μαζί του.

Έτσι, στις 29 Μαΐου του 1802 μ.Χ. και ημέρα Πέμπτη, ο Ιωάννης οδηγήθηκε στο Σοάν Παζάρι, τόπο των θανατικών εκτελέσεων. Πλήθος λαού είχε συγκεντρωθεί, για να παρακολουθήσει το μαρτύριό του, όχι μόνο Χριστιανοί αλλά και πολλοί Τούρκοι, Φράγκοι και Αρμένιοι, που έμειναν έκπληκτοι από τη γενναιότητα και το θάρρος του Μάρτυρος.

Μετά τον αποκεφαλισμό του πολλοί Χριστιανοί προσπάθησαν να εξαγοράσουν κάτι δικό του, για να το έχουν ως φυλακτό. Κατ' αυτό τον τρόπο οι Τούρκοι συγκέντρωσαν πάνω από 3.000 γρόσια· έφθασαν μάλιστα στο σημείο να θέλουν να ακρωτηριάσουν τον Μάρτυρα, για να κερδίσουν περισσότερα. Τότε κάποιος ευλαβής Χριστιανός από την Μόσχα, ονομαζόμενος Παναγιώτης Παναγιωτόπουλος, για να αποφευχθεί η κατατεμάχιση του τιμίου λειψάνου του Νεομάρτυρος, επιχείρησε να το εξαγοράσει, πράγμα που κατόρθωσε δωροδοκώντας τον κριτή, που ήταν φίλος του, και τον έπαρχο, και έτσι του επέτρεψαν να παραλάβει το ιερό λείψανο και να το ενταφιάσει.

Μαρτύριο του Αγίου αυτού, συνέγραψε ο Ιερομόναχος Νικηφόρος ο Χίος.