Δευτέρα 31 Δεκεμβρίου 2012
Κυριακή μετά την Γέννηση του Θεανθρώπου: ΚΑΤΑ ΜΑΤΘΑΙΟΝ Β´ 13 - 23
13 Ἀναχωρησάντων δὲ αὐτῶν ἰδοὺ ἄγγελος Κυρίου φαίνεται κατ’ ὄναρ τῷ Ἰωσὴφ λέγων· Ἐγερθεὶς παράλαβε τὸ παιδίον καὶ τὴν μητέρα αὐτοῦ καὶ φεῦγε εἰς Αἴγυπτον, καὶ ἴσθι ἐκεῖ ἕως ἂν εἴπω σοι· μέλλει γὰρ Ἡρῴδης ζητεῖν τὸ παιδίον τοῦ ἀπολέσαι αὐτό. 14 ὁ δὲ ἐγερθεὶς παρέλαβεν τὸ παιδίον καὶ τὴν μητέρα αὐτοῦ νυκτὸς καὶ ἀνεχώρησεν εἰς Αἴγυπτον, 15 καὶ ἦν ἐκεῖ ἕως τῆς τελευτῆς Ἡρῴδου· ἵνα πληρωθῇ τὸ ῥηθὲν ὑπὸ Κυρίου διὰ τοῦ προφήτου λέγοντος· Ἐξ Αἰγύπτου ἐκάλεσα τὸν υἱόν μου. 16 Τότε Ἡρῴδης ἰδὼν ὅτι ἐνεπαίχθη ὑπὸ τῶν μάγων ἐθυμώθη λίαν, καὶ ἀποστείλας ἀνεῖλεν πάντας τοὺς παῖδας τοὺς ἐν Βηθλέεμ καὶ ἐν πᾶσι τοῖς ὁρίοις αὐτῆς ἀπὸ διετοῦς καὶ κατωτέρω, κατὰ τὸν χρόνον ὃν ἠκρίβωσεν παρὰ τῶν μάγων.17 τότε ἐπληρώθη τὸ ῥηθὲν διὰ Ἰερεμίου τοῦ προφήτου λέγοντος· 18 Φωνὴ ἐν Ραμὰ ἠκούσθη, κλαυθμὸς καὶ ὀδυρμὸς πολύς· Ραχὴλ κλαίουσα τὰ τέκνα αὐτῆς, καὶ οὐκ ἤθελεν παρακληθῆναι, ὅτι οὐκ εἰσί. 19 Τελευτήσαντος δὲ τοῦ Ἡρῴδου ἰδοὺ ἄγγελος Κυρίου φαίνεται κατ’ ὄναρ τῷ Ἰωσὴφ ἐν Αἰγύπτῳ 20 λέγων· Ἐγερθεὶς παράλαβε τὸ παιδίον καὶ τὴν μητέρα αὐτοῦ καὶ πορεύου εἰς γῆν Ἰσραήλ, τεθνήκασιν γὰρ οἱ ζητοῦντες τὴν ψυχὴν τοῦ παιδίου. 21 ὁ δὲ ἐγερθεὶς παρέλαβεν τὸ παιδίον καὶ τὴν μητέρα αὐτοῦ καὶ εἰσῆλθεν εἰς γῆν Ἰσραήλ. 22 ἀκούσας δὲ ὅτι Ἀρχέλαος βασιλεύει τῆς Ἰουδαίας ἀντὶ τοῦ πατρὸς αὐτοῦ Ἡρῴδου ἐφοβήθη ἐκεῖ ἀπελθεῖν· χρηματισθεὶς δὲ κατ’ ὄναρ ἀνεχώρησεν εἰς τὰ μέρη τῆς Γαλιλαίας, 23 καὶ ἐλθὼν κατῴκησεν εἰς πόλιν λεγομένην Ναζαρέτ, ὅπως πληρωθῇ τὸ ῥηθὲν διὰ τῶν προφητῶν ὅτι Ναζωραῖος κληθήσεται.
Νεοελληνική απόδοσις
Σύντομο σχόλιο
Όλες οι εξουσίες τού κόσμου φοβούνται τον Ιησού Χριστό, όπως και τον Ουράνιο Πατέρα του, τον Θεό μας.
Κυριακή 30 Δεκεμβρίου 2012
Κάθε εξουσία φοβάται τόν Χριστό.
Τρία γεγονότα μας διηγείται η σημερινή ευαγγελική περικοπή, την φυγή του Ιησού στην Αίγυπτο, τη σφαγή των νηπίων της Βηθλεέμ και την επιστροφή του Χριστού στη Ναζαρέτ. Μετά την αναχώρηση των Μάγων από τη Βηθλεέμ, άγγελος Κυρίου εμφανίστηκε στον Ιωσήφ προτρέποντάς τον να αναχωρήσει για την Αίγυπτο, μαζί με την Μαρία και τον μικρό Ιησού, διότι ο Ηρώδης αναζητούσε το Χριστό, όχι για να Τον προσκυνήσει, όπως είπε στους Μάγους, αλλά για να τον φονεύσει. Νύχτα μας λέει το Ευαγγέλιο πήρε ο Ιωσήφ το Θείο βρέφος και την Μητέρα Του και ανεχώρησαν στην Αίγυπτο. Παρέμειναν εκεί αρκετό χρονικό διάστημα, μέχρι που απεβίωσε ο Ηρώδης, και με τον τρόπο αυτό εκπληρώθηκε η προφητεία που έλεγε ότι ο Θεός θα προσκαλούσε τον Υιό Του στην Αίγυπτο.
Ο Ηρώδης, όταν αντιλήφθηκε ότι οι Μάγοι έφυγαν χωρίς να τον ενημερώσουν πού βρίσκεται ο Ιησούς, θύμωσε και έστειλε τους στρατιώτες του να σκοτώσουν όλα τα νήπια μέχρι δύο ετών που βρισκόταν στη Βηθλεέμ και τα περίχωρά της. Μετά δε τον θάνατο του Ηρώδη, φανερώθηκε και πάλι ο Άγγελος στον Ιωσήφ λέγοντάς του να επιστρέψουν στη γη του Ισραήλ. Όμως επειδή στην Ιουδαία βασίλευε ο γιος του Ηρώδη Αρχέλαος, ο Ιωσήφ αποφάσισε να εγκατασταθεί στη Γαλιλαία, στην πόλη της Ναζαρέτ. Και με τον τρόπο αυτό, κλείνει την διήγησή του ο ευαγγελιστής Ματθαίος, λέγοντάς μας ότι εκπληρώθηκε και η προφητεία που έλεγε ότι ο Υιός του Θεού θα κληθεί Ναζωραίος.
Η σκληρή και αποτρόπαια πράξη του Ηρώδη προξενεί ιδιαίτερη εντύπωση, ακόμα και σήμερα. Η ιερά Παράδοση της Εκκλησίας μας λέει ότι φονεύθηκαν δεκατέσσερις χιλιάδες νήπια. Οι ιστορικοί πάλι θεωρούν ότι ήταν πολύ λιγότερα, περίπου στις δύο χιλιάδες. Ανεξάρτητα όμως από τον ακριβή αριθμό των σφαγιασθέντων νηπίων, αυτό που προξενεί ιδιαίτερη εντύπωση είναι η στάση του Ηρώδη. Όταν άκουσε από τους Μάγους ότι στη Βηθλεέμ γεννήθηκε ο Βασιλεύς του Ισραήλ, το μόνο που σκέφτηκε ήταν ότι ο μικρός Ιησούς αποτελούσε απειλή για την εξουσία του, για το βασίλειο που διοικούσε. Φοβήθηκε ότι μια μέρα ίσως το παιδί αυτό του πάρει το θρόνο, και τυφλωμένος από το φόβο αυτό διέταξε τη σφαγή των νηπίων. Ήλπιζε με τον τρόπο αυτό ότι θα εξαλείψει τον κίνδυνο, ότι θα προστατέψει το θρόνο του και όσα του ανήκουν. Ωστόσο, όχι μόνο δεν κατάφερε να εξοντώσει τον Χριστό, μιας που Άγγελος Κυρίου καθοδήγησε τα βήματα του Ιωσήφ μακριά από κάθε απειλή, αλλά ο ίδιος ο Ηρώδης απεβίωσε πολύ νωρίς, και μαζί με αυτόν ξεχάστηκε το γεγονός της Θείας Γέννησης και της απειλής ενάντια στην κοσμική εξουσία των βασιλέων του Ισραήλ.
Όσο κι αν μας φαίνεται περίεργο, πάντοτε μέσα στην ανθρώπινη ιστορία υπήρξαν και υπάρχουν άνθρωποι σαν τον Ηρώδη, που θεωρούν τον Χριστό ως απειλή για τα εγκόσμια σχέδιά τους, για τα κεκτημένα δικαιώματά τους και για την εξουσία που ασκούν στους ανθρώπους. Και γι αυτό δεν είναι λίγοι αυτοί που με μίσος και βίαιο τρόπο καταφέρονται ενάντια στο Χριστό και τους χριστιανούς, ακόμα και σήμερα. Αυτή η αντίδραση, αυτό το μίσος και η εμπάθεια δεν προέρχεται απαραίτητα μόνο από τους ανθρώπους που ασκούν ή θέλουν να ασκούν εξουσία, αλλά συχνά και από τους ανθρώπους που καθημερινά συναναστρεφόμαστε στην εργασία μας και στον κοινωνικό μας περίγυρο. Και τούτο, επειδή το κοσμικό φρόνημα, το προσηλωμένο στα γήινα και τα εφήμερα, θεωρεί πάντοτε ως απειλή το πνεύμα του Ευαγγελίου και την παρουσία του Χριστού ανάμεσα στους ανθρώπους. Γι αυτό και βλέπουμε σήμερα να πληθαίνουν οι φωνές που στρέφονται ενάντια στο Χριστό και την Εκκλησία, που θέλουν ει δυνατόν να εξαλείψουν το θρησκευτικό συναίσθημα από τις καρδιές των ανθρώπων, που επιθυμούν να διαμορφώσουν μια κοινωνία δίχως Χριστό, χωρίς ελπίδα Αναστάσεως, εξαρτημένο από την ψευδή ευφορία της τηλεπικοινωνιακής κουλτούρας, και από τη δουλεία του καταναλωτισμού, που εξυπηρετεί και συντηρεί τους ισχυρούς της γης.
Αυτό δεν πρέπει να μας ξενίζει. Ο ίδιος ο Χριστός μας είπε ότι δεν υπάρχει μαθητής μεγαλύτερος από τον δάσκαλό του, και ότι αν τον ίδιο τον εμίσησε ο κόσμος, τότε θα μισήσει κι εμάς[1]. Ας μη ξεχνάμε όμως ότι, όπως ο Θεός προστάτεψε το βρέφος της Βηθλεέμ από την μανία των διωκτών του, έτσι προστατεύει και διασώζει από τις παγίδες του εχθρού και όσους Τον πιστεύουν και ακολουθούν με ταπείνωση το θέλημά Του. Καμία δύναμη δεν είναι ισχυρότερη από την αγάπη του Θεού, τίποτα δεν μπορεί να ανατρέψει το σχέδιο του Θεού για τον κόσμο αλλά και για την προσωπική μας ζωή. Αρκεί σαν τον Ιωσήφ να έχουμε ταπεινή καρδιά, να έχουμε τα αυτιά της ψυχής μας ανοιχτά στο θέλημα του Θεού. Αρκεί να έχουμε πίστη βεβαία ότι Αυτός είναι η ζωή, η αλήθεια, η σωτηρία η δική μας αλλά και όλου του κόσμου.
________________
1. Βλ. Ιω. 15, 18-21: “Εἰ ὁ κόσμος ὑμᾶς μισεῖ͵ γινώσκετε ὅτι ἐμὲ πρῶτον ὑμῶν μεμίσηκεν. εἰ ἐκ τοῦ κόσμου ἦτε͵ ὁ κόσμος ἂν τὸ ἴδιον ἐφίλει· ὅτι δὲ ἐκ τοῦ κόσμου οὐκ ἐστέ͵ ἀλλ΄ ἐγὼ ἐξελεξάμην ὑμᾶς ἐκ τοῦ κόσμου͵ διὰ τοῦτο μισεῖ ὑμᾶς ὁ κόσμος. μνημονεύετε τοῦ λόγου οὗ ἐγὼ εἶπον ὑμῖν͵ Οὐκ ἔστιν δοῦλος μείζων τοῦ κυρίου αὐτοῦ. εἰ ἐμὲ ἐδίωξαν͵ καὶ ὑμᾶς διώξουσιν· εἰ τὸν λόγον μου ἐτήρησαν͵ καὶ τὸν ὑμέτερον τηρήσουσιν. ἀλλὰ ταῦτα πάντα ποιήσουσιν εἰς ὑμᾶς διὰ τὸ ὄνομά μου͵ ὅτι οὐκ οἴδασιν τὸν πέμψαντά με”.
Πηγή:xerouveim.blogspot.com/
επαναδημοσίευση
Ο Ηρώδης, όταν αντιλήφθηκε ότι οι Μάγοι έφυγαν χωρίς να τον ενημερώσουν πού βρίσκεται ο Ιησούς, θύμωσε και έστειλε τους στρατιώτες του να σκοτώσουν όλα τα νήπια μέχρι δύο ετών που βρισκόταν στη Βηθλεέμ και τα περίχωρά της. Μετά δε τον θάνατο του Ηρώδη, φανερώθηκε και πάλι ο Άγγελος στον Ιωσήφ λέγοντάς του να επιστρέψουν στη γη του Ισραήλ. Όμως επειδή στην Ιουδαία βασίλευε ο γιος του Ηρώδη Αρχέλαος, ο Ιωσήφ αποφάσισε να εγκατασταθεί στη Γαλιλαία, στην πόλη της Ναζαρέτ. Και με τον τρόπο αυτό, κλείνει την διήγησή του ο ευαγγελιστής Ματθαίος, λέγοντάς μας ότι εκπληρώθηκε και η προφητεία που έλεγε ότι ο Υιός του Θεού θα κληθεί Ναζωραίος.
Η σκληρή και αποτρόπαια πράξη του Ηρώδη προξενεί ιδιαίτερη εντύπωση, ακόμα και σήμερα. Η ιερά Παράδοση της Εκκλησίας μας λέει ότι φονεύθηκαν δεκατέσσερις χιλιάδες νήπια. Οι ιστορικοί πάλι θεωρούν ότι ήταν πολύ λιγότερα, περίπου στις δύο χιλιάδες. Ανεξάρτητα όμως από τον ακριβή αριθμό των σφαγιασθέντων νηπίων, αυτό που προξενεί ιδιαίτερη εντύπωση είναι η στάση του Ηρώδη. Όταν άκουσε από τους Μάγους ότι στη Βηθλεέμ γεννήθηκε ο Βασιλεύς του Ισραήλ, το μόνο που σκέφτηκε ήταν ότι ο μικρός Ιησούς αποτελούσε απειλή για την εξουσία του, για το βασίλειο που διοικούσε. Φοβήθηκε ότι μια μέρα ίσως το παιδί αυτό του πάρει το θρόνο, και τυφλωμένος από το φόβο αυτό διέταξε τη σφαγή των νηπίων. Ήλπιζε με τον τρόπο αυτό ότι θα εξαλείψει τον κίνδυνο, ότι θα προστατέψει το θρόνο του και όσα του ανήκουν. Ωστόσο, όχι μόνο δεν κατάφερε να εξοντώσει τον Χριστό, μιας που Άγγελος Κυρίου καθοδήγησε τα βήματα του Ιωσήφ μακριά από κάθε απειλή, αλλά ο ίδιος ο Ηρώδης απεβίωσε πολύ νωρίς, και μαζί με αυτόν ξεχάστηκε το γεγονός της Θείας Γέννησης και της απειλής ενάντια στην κοσμική εξουσία των βασιλέων του Ισραήλ.
Όσο κι αν μας φαίνεται περίεργο, πάντοτε μέσα στην ανθρώπινη ιστορία υπήρξαν και υπάρχουν άνθρωποι σαν τον Ηρώδη, που θεωρούν τον Χριστό ως απειλή για τα εγκόσμια σχέδιά τους, για τα κεκτημένα δικαιώματά τους και για την εξουσία που ασκούν στους ανθρώπους. Και γι αυτό δεν είναι λίγοι αυτοί που με μίσος και βίαιο τρόπο καταφέρονται ενάντια στο Χριστό και τους χριστιανούς, ακόμα και σήμερα. Αυτή η αντίδραση, αυτό το μίσος και η εμπάθεια δεν προέρχεται απαραίτητα μόνο από τους ανθρώπους που ασκούν ή θέλουν να ασκούν εξουσία, αλλά συχνά και από τους ανθρώπους που καθημερινά συναναστρεφόμαστε στην εργασία μας και στον κοινωνικό μας περίγυρο. Και τούτο, επειδή το κοσμικό φρόνημα, το προσηλωμένο στα γήινα και τα εφήμερα, θεωρεί πάντοτε ως απειλή το πνεύμα του Ευαγγελίου και την παρουσία του Χριστού ανάμεσα στους ανθρώπους. Γι αυτό και βλέπουμε σήμερα να πληθαίνουν οι φωνές που στρέφονται ενάντια στο Χριστό και την Εκκλησία, που θέλουν ει δυνατόν να εξαλείψουν το θρησκευτικό συναίσθημα από τις καρδιές των ανθρώπων, που επιθυμούν να διαμορφώσουν μια κοινωνία δίχως Χριστό, χωρίς ελπίδα Αναστάσεως, εξαρτημένο από την ψευδή ευφορία της τηλεπικοινωνιακής κουλτούρας, και από τη δουλεία του καταναλωτισμού, που εξυπηρετεί και συντηρεί τους ισχυρούς της γης.
Αυτό δεν πρέπει να μας ξενίζει. Ο ίδιος ο Χριστός μας είπε ότι δεν υπάρχει μαθητής μεγαλύτερος από τον δάσκαλό του, και ότι αν τον ίδιο τον εμίσησε ο κόσμος, τότε θα μισήσει κι εμάς[1]. Ας μη ξεχνάμε όμως ότι, όπως ο Θεός προστάτεψε το βρέφος της Βηθλεέμ από την μανία των διωκτών του, έτσι προστατεύει και διασώζει από τις παγίδες του εχθρού και όσους Τον πιστεύουν και ακολουθούν με ταπείνωση το θέλημά Του. Καμία δύναμη δεν είναι ισχυρότερη από την αγάπη του Θεού, τίποτα δεν μπορεί να ανατρέψει το σχέδιο του Θεού για τον κόσμο αλλά και για την προσωπική μας ζωή. Αρκεί σαν τον Ιωσήφ να έχουμε ταπεινή καρδιά, να έχουμε τα αυτιά της ψυχής μας ανοιχτά στο θέλημα του Θεού. Αρκεί να έχουμε πίστη βεβαία ότι Αυτός είναι η ζωή, η αλήθεια, η σωτηρία η δική μας αλλά και όλου του κόσμου.
________________
1. Βλ. Ιω. 15, 18-21: “Εἰ ὁ κόσμος ὑμᾶς μισεῖ͵ γινώσκετε ὅτι ἐμὲ πρῶτον ὑμῶν μεμίσηκεν. εἰ ἐκ τοῦ κόσμου ἦτε͵ ὁ κόσμος ἂν τὸ ἴδιον ἐφίλει· ὅτι δὲ ἐκ τοῦ κόσμου οὐκ ἐστέ͵ ἀλλ΄ ἐγὼ ἐξελεξάμην ὑμᾶς ἐκ τοῦ κόσμου͵ διὰ τοῦτο μισεῖ ὑμᾶς ὁ κόσμος. μνημονεύετε τοῦ λόγου οὗ ἐγὼ εἶπον ὑμῖν͵ Οὐκ ἔστιν δοῦλος μείζων τοῦ κυρίου αὐτοῦ. εἰ ἐμὲ ἐδίωξαν͵ καὶ ὑμᾶς διώξουσιν· εἰ τὸν λόγον μου ἐτήρησαν͵ καὶ τὸν ὑμέτερον τηρήσουσιν. ἀλλὰ ταῦτα πάντα ποιήσουσιν εἰς ὑμᾶς διὰ τὸ ὄνομά μου͵ ὅτι οὐκ οἴδασιν τὸν πέμψαντά με”.
Πηγή:xerouveim.blogspot.com/
επαναδημοσίευση
Ο Θεός είναι πάντα μαζί σου.
«Το όνομα αυτού: Εμμανουὴλ» ( Ησαΐας ζ΄ 14)
«Τὸ ὄνομα αὐτοῦ: Ἐμμανουὴλ» (Ἠσαΐας ζ΄ 14)
Σᾶς ἀποκαλύπτω τὸ μεγάλο μυστικό: Στέλνω ἀνάμεσά σας, κοντά σας, μαζί σας τὸν Υἱό μου. Τὸν μονογενῆ Υἱό μου. Τὸν στέλνω νὰ μείνη γιὰ πάντα σύντροφός σας. Θὰ ἔλθη στὴν γῆ ὡς Θεάνθρωπος. Μὴ γελαστῆτε ποὺ θὰ τὸν δῆτε μικρό, ἀδύναμο νήπιο. Τὸ μικρὸ αὐτὸ βρέφος, τέλειος ἄνθρωπος καὶ τέλειος Θεός, εἶναι ὁ Υἱός μου, ὁ συνάναρχος Λόγος, ὁ αἰώνιος καὶ παντοδύναμος. Γι’ αὐτὸ καὶ τὸ ὄνομά του εἶναι: Ἐμμανουήλ. Ἔτσι θὰ τὸν ὀνομάζετε. Διότι Ἐμμανουὴλ σημαίνει «ὁ Θεὸς μεθ’ ἡμῶν», ὁ Θεὸς εἶναι μαζί μας. Καὶ ἀκριβῶς μὲ τὴν σάρκωση τοῦ Υἱοῦ μου, μὲ τὸν ἐρχομό του στὸν κόσμο σας, ἐγὼ ὁ Θεὸς ἔρχομαι νὰ μείνω μαζί σας. Γιὰ πάντα.
Σᾶς ἀποκαλύπτω τὸ μεγάλο μυστικό. Μὴν τὸ ξεχνᾶτε. Αὐτὸ ποὺ κρύβεται στὸ ὄνομα Ἐμμανουήλ. «Ἰδοὺ ἡ Παρθένος ἐν γαστρὶ ἕξει καὶ τέξεται υἱὸν καὶ καλέσεις τὸ ὄνομα αὐτοῦ Ἐμμανουὴλ» (Ἡσ. ζ΄ 4), «ὅ ἐστι μεθερμηνευόμενον μεθ’ ἡμῶν ὁ Θεὸς» (Ματθ. α΄ 23). Ἔτσι θὰ προσφωνήσετε τὸ νήπιο αὐτὸ τῆς Βηθλεέμ. Ἀπὸ τὴν στιγμὴ τῆς Γεννήσεώς του θὰ μπορῆτε νὰ λέτε: ὁ Θεὸς εἶναι πιὰ μαζί μας. Γεννήθηκε ὁ Ἰησοῦς. Ὁ Ἐμμανουήλ. «Ὁ Θεὸς μεθ’ ἡμῶν».
* * *
Ἔτσι μίλησε ὁ Αἰώνιος. Ἔτσι μίλησε ὁ Κύριος (Ἡσ. ζ΄ 14 καὶ Ματθ. α΄ 23). Οἱ αἰῶνες ποὺ πέρασαν γέμισαν ἀπὸ τὴν ἠχὼ τῆς φωνῆς του καὶ ἀπὸ τὴν βαθιὰ παρηγοριὰ καὶ γαλήνη ποὺ φέρνει αὐτὴ ἡ φωνή. Τὴν ἀκούω κι ἐγὼ ἀπόψε: Παιδί μου, ὁ Ἰησοῦς εἶναι ὁ Ἐμμανουήλ. Αὐτὸ εἶναι ἕνα ἀπὸ τὰ αἰώνια ὀνόματά του. Γιατί ὁ Ἰησοῦς, ὁ Θεάνθρωπος, ἦλθε καὶ μένει γιὰ πάντα μαζί σου, μαζί μας, ἀνάμεσά μας.
Ἀντηχεῖ ἀπόψε μέσα μου ἡ οὐράνια αὐτὴ φωνή. Τούτη τὴν νύχτα τῶν Χριστουγέννων. Τὴν δέχομαι μὲ βαθιὰ εὐγνωμοσύνη. Τὴν κλείνω εὐλαβικὰ καὶ στοργικὰ ἐντός μου. Κι ἐκείνη προκαλεῖ μιὰ δόνηση στὴν ὕπαρξή μου. Ὅλα μέσα μου φωτίζονται. Καὶ ἀπὸ παντοῦ νιώθω νὰ ἀναδίδεται ἕνας ὕμνος. Ἀδύνατον νὰ τὸν κλείσω στὸ στῆθος μου. Τὸν αἰσθάνομαι νὰ ἀνεβαίνη. Νὰ ἀνεβαίνη. Νὰ φθάνη στὸ στόμα, νὰ κυλάη στὰ χείλη. Νὰ ξεχύνεται…
* * *
Ἐμμανουήλ! Ἐμμανουήλ! Τὸ ὄνομά σου γεμίζει μὲ δάκρυα χαρᾶς τὰ μάτια μου. Ἦλθες καὶ μένεις μαζί μου, μαζί μας, Θεὸς ἀγάπης καὶ δυνάμεως.
Εἶσαι μαζί μας, Ἰησοῦ. Γι’ αὐτὸ καὶ δὲν θὰ πάψω νὰ Σὲ καλῶ μὲ τὸ ὄνομά σου, ποὺ ἐκφράζει αὐτὸ τὸ μεγάλο γεγονός: Νὰ σὲ προσφωνῶ μέρα καὶ νύχτα: Ἐμμανουήλ.
Ἐμμανουήλ, λατρευτέ μου, ἀγαπημένε μου Κύριε, εἶσαι μαζί μας. Εἶσαι μαζί μας στὰ σπίτια μας, στὰ ἐργοστάσιά μας. Σ’ αὐτὰ ποὺ βγάζουν σίδερα, τσιμέντα, ὑφάσματα ἢ καπνά. Περπατᾶς ἀνάμεσα στὰ μηχανήματα. Ἐργάτης κοντὰ στοὺς ἐργάτες, μέσα στὸν ἐξοντωτικὸ θόρυβο, τὴν σκόνη καὶ τὶς δηλητηριώδεις ἀναθυμιάσεις. Ἦλθες γιὰ νὰ ζήσης αἰώνια κοντὰ στοὺς ἀνθρώπους, στοὺς ἀνθρώπους ποὺ μοχθοῦν. Δὲν μπορεῖς λοιπὸν νὰ λείπης ἀπὸ τὰ ἐργοστάσια, ἀφοῦ τὸ ὄνομά σου εἶναι Ἐμμανουήλ…
Ἀκοῦμε τὰ βήματά σου Ἰησοῦ, Ἐμμανουήλ μου, στοὺς διαδρόμους τῶν νοσοκομείων. Σ’ αὐτοὺς τοὺς διαδρόμους ποὺ μυρίζουν φάρμακα. Μπαίνεις μέσα στοὺς θαλάμους, μένεις μέσα στοὺς θαλάμους, δίπλα στὰ κρεβάτια τῶν ἀδελφῶν σου, τῶν ἀδελφῶν μας. Ἀγωνίζεσαι μαζὶ μὲ τοὺς γιατροὺς καὶ τὶς νοσηλεύτριες γιὰ τὴν νίκη πάνω στὴν ἀρρώστια καὶ τὸν θάνατο. Ἡ βάρδιά σου δὲν ἔχει τέλος, δὲν λήγει ποτέ. Πῶς νὰ λήξη, ἀφοῦ τὸ ὄνομά σου εἶναι Ἐμμανουήλ;
Εἶσαι μαζί μας στὰ χωράφια μας καὶ στὰ βουνά μας. Σπέρνεις μαζὶ μὲ τοὺς σποριάδες, εἶσαι βοσκὸς μαζὶ μὲ τοὺς τσοπάνους. Ταξιδεύεις ἀκούραστος ναυτικὸς κοντὰ στοὺς ναυτικούς.
Εἶσαι μαζί μας! Δὲν χορταίνουμε νὰ τὸ λέμε. Εἶσαι ὁ Ἐμμανουήλ μας. Ὅλοι οἱ δρόμοι μας, ὅλες οἱ πλατεῖες τῶν πόλεών μας θὰ μποροῦσαν νὰ λέγωνται: ὁδὸς Ἐμμανουὴλ ἢ πλατεία Ἐμμανουήλ. Γιατί εἶσαι ὁ μόνιμος διαβάτης τους. Βαδίζεις ἀδιάκοπα δίπλα μας. Μᾶς στηρίζεις στοὺς πειρασμούς. Ἀκοῦς τὶς σκέψεις μας, τὶς γκρίνιες μας. Μᾶς συνοδεύεις διακριτικά, ἀλλὰ οὐσιαστικά. Εἶσαι μόνιμα κοντά μας περισσότερο ἀπὸ ὅ,τι εἶναι ἡ ἴδια μας ἡ σκιά. Εἶσαι ἡ σκιά μας. Λάθος: τὸ φῶς μας.
Ἐμμανουήλ! Ἐμμανουήλ! Καὶ ὅταν ξεφεύγουμε ἀπὸ τὸν δρόμο σου, καὶ πάλι δὲν μᾶς ἀφήνεις μοναχούς. Δὲν μᾶς ἐγκαταλείπεις στὴ μοναξιά μας. Ἂν κοιτάξουμε λίγο πίσω, μποροῦμε νὰ ξαναβροῦμε τὸν δρόμο. Κάτω στὸ ἔδαφος θὰ ὑπάρχη μιὰ γραμμή. Εἶναι τὰ δάκρυα ποὺ ἔχυνες ἀκολουθώντας μας σιωπηλά. Παίρνοντας τὴ γραμμὴ αὐτή, ποὺ τὴν χάραξε ὁ πόνος σου, μποροῦμε νὰ ξανασυναντήσουμε τὴν ὁδό. Γιατί ὅμως νὰ κοιτάξουμε κάτω, ἀφοῦ Σὺ ὁ ἴδιος στέκεσαι δίπλα μας, ἕτοιμος νὰ μᾶς ὁδηγήσης; Ναί, βέβαια! Εἶσαι μαζί μας, ἀφοῦ τὸ ὄνομά σου εἶναι Ἐμμανουήλ.
Ἐμμανουήλ! Ὄνομα ὑπέρτατα ἀγαπημένο. Μοῦ φθάνει αὐτὸ γιὰ κάθε πόνο, γιὰ κάθε θλίψη, γιὰ κάθε πειρασμό. Στὸν ἀδελφό μου ποὺ πονάει θὰ λέω αὐτὴ τὴ λέξη: Ἐμμανουήλ! Στὸν ἄνθρωπο ποὺ θρηνεῖ γιὰ τὴν ἐγκατάλειψή του θὰ ψιθυρίζω γεμάτος σιγουριά: Μὴν ξεχνᾶς τὸν Ἐμμανουήλ! Ὁ Θεὸς ὁ παντοδύναμος σύντροφος, εἶναι μαζί σου. Δὲν εἶσαι μόνος. Καὶ στὴν τραυματισμένη καρδιά μου θὰ μπορῶ νὰ χρησιμοποιήσω αὐτὸν τὸν θαυμαστὸ ἐπίδεσμο, ποὺ φέρει τὸ ὄνομα: Ἐμμανουήλ.
“ΖΩΗ” 15/12/2011)
http://aktines.blogspot.gr/2011/12/14.html
Πόσο απέχει η Εκκλησία από τό σπίτι μας; Το δίδαμα τών μάγων.
Κυριακή μετά Χρ. Γέννησιν (Ματθ. 2,13-23)
Συντάκτης επίσκοπος Αυγουστίνος Ν. Καντιώτης
Οί μάγοι φωνάζουν...
«Άναχωρησάντων των μάγων...» (Ματθ. 2,13)
ΓΙΟΡΤΕΣ έχουμε, αγαπητοί μου, εορτές πού διαρκούν όχι μία και δύο, αλλά δώδεκα ημέρες, μέχρι τα Φώτα.
Πρώτη ή ημέρα των Χριστουγέννων, ή αρχή και ή ρίζα όλων των χριστιανικών εορτών. Ήρθαμε στους ναούς και προσκυνήσαμε το Χριστό ως Θείο βρέφος, πού ή φτωχή μητέρα του δεν είχε πού να το βάλει και το ακούμπησε στη φάτνη όπου οι βοσκοί βάζουν το χορτάρι για τα ζώα. Ποιος θα το φανταζόταν, ότι το παιδί αυτό, πού δεν είχε που να σταθεί και το καταδίωκαν να το θανατώσουν, είναι ό βασιλιάς του κόσμου;
Προσκυνούμε το Θείο βρέφος. Εκατομμύρια των εκατομμυρίων άνθρωποι το προσκυνούν, και θα εξακολουθούν να το προσκυνούν, εις πείσμα των δαιμόνων και των άθεων. Καμία δύναμη δέ θα μπορέσει ποτέ να σβήσει τη μεγάλη αυτή εορτή. Έφ' όσον ανατέλλει ό ήλιος και λάμπουν τα άστρα και τρέχουν οι ποταμοί και υπάρχουν καρδιές πού πιστεύουν, δέ' θα παύση ό Χριστός να υμνείται και να δοξάζεται· άπ' το βορρά μέχρι το νότο και άπ' την ανατολή μέχρι τη δύση, «πάσα γλώσσα θα εξομολογείται ότι εις άγιος, εις Κύριος, Ιησούς Χριστός, εις δόξα Θεού πατρός. Αμήν» (Φιλ. 2,11 και θ. Λειτ.).
Προσκυνούμε και σήμερα το Θείο βρέφος. Ποιοι το προσκύνησαν πρώτοι; Πλούσιοι, μεγιστάνες, στρατηγοί, βασιλείς, σοφοί και επιστήμονες; Όχι. Βοσκοί ήταν οι πρώτοι προσκυνητές του. Αυτοί πού, ενώ ευεργετούν τον κόσμο, περιφρονούνται από τον κόσμο. Ώ μεγαλείο της θρησκείας μας, πού άρχισε από βοσκούς, από ψαράδες, από μικρά παιδιά, από ταπεινούς της γης! Έχει μεγάλη σημασία αυτό. Δείχνει, ότι ό Χριστός δεν κατοικεί σε παλάτια, δεν συχνάζει σε πανεπιστήμια και μεγάλες σχολές, δέ βρίσκεται εκεί πού είναι ή δύναμη και ή βία· αρέσκεται στις καλύβες των φτωχών, κατοικεί μέσα σε καρδιές ταπεινών όπως οι βοσκοί. Είσαι ταπεινός; νιώθεις το Χριστό· δεν είσαι ταπεινός; δέ νιώθεις τίποτα. Μέσα στις πολιτείες υπάρχουν τέρατα, επιστήμονες άθεου πάνω στα βουνά τα ευλογημένα υπάρχουν τσοπαναραίοι, πού άμα ακούν τα σήμαντρα νά χτυπάνε γονατίζουν και προσεύχονται. Αυτοί είναι ή Ελλάς, αυτοί είναι Χριστιανοί, αυτοί είναι οι πιστοί του Χριστού.
Οί βοσκοί λοιπόν αξιώθηκαν ν' ασπασθούν πρώτοι το Χριστό. Μετά από τους βοσκούς ήρθαν κάποιοι άλλοι και τον προσκύνησαν. Ποιοι είναι αυτοί; Το λέει σήμερα το ευαγγέλιο· είναι οί μάγοι. Ακούγοντας μάγους μην πάει το μυαλό σας σ' αυτούς τους μάγους και τις μάγισσες πού μέσα στις πόλεις ή γυρίζοντας από τόπο σε τόπο ξεγελούν κ' εκμεταλλεύονται τους αφελείς. Δυστυχώς ή μαγεία, με μάσκα επιστημονική, οργιάζει. Οί σημερινοί μάγοι είναι όργανα σατανικά. Πιστεύεις στο Χριστό; Αν πιστεύεις, τότε όχι ένας μάγος, όλοι οί μάγοι να μαζευτούνε κι όλα τα μάγια να κάνουνε, αν εσύ έχεις καθαρή καρδιά και λες το «Κύριε μου, ελέησον με» και τα μάτια σου δακρύζουν, οί μάγοι και οί μάγισσες διαλύονται σαν καπνός.
Όταν λέει λοιπόν το ευαγγέλιο για μάγους δεν εννοεί μάγους και μάγισσες σαν τους σημερινούς. Εκείνοι οί μάγοι ήταν άλλο είδος· ήταν οί αστρονόμοι της εποχής, έξοχοι επιστήμονες και σοφοί. Ζούσαν στα μέρη της Περσίας, όπου ό ήλιος λάμπει και ή ατμόσφαιρα είναι διαυγής και τα άστρα φαίνονται καθαρότερα το καλοκαίρι. Εκεί λοιπόν, στο περιβάλλον εκείνο, οί επιστήμονες μάγοι ανέβαιναν στις κορυφές κι όλη τη νύχτα παρατηρούσαν το πανόραμα του ουρανού Όλοι οι αστρονόμοι είναι πιστοί. Δεν υπάρχει αστρονόμος άπιστος και άθεος. Διότι τα άστρα του ουρανού είναι ένα από τα καταπληκτικότερα πράγματα του κόσμου. Λένε μερικοί ανόητοι ότι θα γκρεμίσουν τις εκκλησίες. Μπορεί να τις γκρεμίσουν, να σβήσουν τα καντήλια, να μην υπάρχει πλέον εκκλησιά στον κόσμο· αλλά ό Χριστός έχει άλλα καντήλια, πού είναι ψηλά στους ουρανούς και φωτίζουν τον κόσμο· είναι τα άστρα του ουρανού.
Λοιπόν οι μάγοι αυτοί πίστευαν στο Θεό. Και ξαφνικά ένα βράδυ βλέπουν ένα άστρο να λάμπει πιο πολύ από τα άλλα. Άστρο με ασυνήθιστη λάμψη. Παραξενεύτηκαν. Άνοιξαν τα βιβλία, διάβασαν τις προφητείες, και είδαν ότι το άστρο αυτό ήταν το μήνυμα ότι γεννήθηκε ό Σωτήρας του κόσμου. Αφού πείσθηκαν πλέον για αυτό, φόρτωσαν τις καμήλες τους με δώρα πολύτιμα, ανέβηκαν σ` αυτές και ξεκίνησαν. Πέρασαν βουνά, λαγκάδια, ποτάμια. .. Μετά από επικίνδυνο ταξίδι —γιατί οι συγκοινωνίες τότε δεν ήταν ασφαλείς— έφτασαν στα Ιεροσόλυμα, και τέλος στη Βηθλεέμ. Εκεί το άστρο στάθηκε. Βρήκαν το Χριστό, τον προσκύνησαν —δεύτεροι μετά τους βοσκούς—, άνοιξαν τα κουτιά και του προσέφεραν χρυσάφι σμύρνα και λιβάνι.
Γιατί χρυσάφι; Για να δείξουν, ότι ό Χριστός είναι ό βασιλιάς του κόσμου. Γιατί σμύρνα; Για να φανεί, ότι ό Χριστός θα θανατωθεί. Ή σμύρνα είναι φυτό πού με το άρωμα του ραντίζουν τους νεκρούς μέχρι και σήμερα στα μέρη της Ανατολής· κι όπως θα θυμάστε, όταν ό Ιωσήφ μαζί με το Νικόδημο αποκαθήλωσε το σώμα του Χριστού μας από το σταυρό, πήρε καθαρά σινδόνα, σμύρνα και αλόη και άλειψε το σώμα του. Και το λιβάνι; Για να δείξουν, ότι είναι Θεός. Το λιβάνι προσφέρεται μόνο στο Θεό, και δεν πρέπει να λιβανίζουμε ανθρώπους για λόγους συμφέροντος. Αυτά σημαίνουν τα δώρα· χρυσάφι, Χριστέ είσαι ό Βασιλεύς· σμύρνα, θα πεθάνεις για μας τους αμαρτωλούς· λιβάνι, είσαι ό Θεός ό αθάνατος.
Μετά από αυτά οι μάγοι, λέει το ευαγγέλιο, γύρισαν στην πατρίδα τους. Όχι όμως από τον ίδιο δρόμο. Γιατί όχι από τον ίδιο δρόμο; Διότι τέτοια εντολή έλαβαν. Δεν επέστρεψαν να πουν στον Ηρώδη που γεννήθηκε ό Χριστός, κι αυτός κατάλαβε ότι τον γέλασαν.
Οι μάγοι θα μας δικάσουν, αγαπητοί μου, εν ημέρα κρίσεως. Γιατί θα μας δικάσουν; Για τρεις λόγους. • Από που ξεκίνησαν οί μάγοι; Από την Περσία. Ή Περσία απέχει από την Παλαιστίνη δύο χιλιάδες χιλιόμετρα. Τι θέλω να πω' αν υποθέσουμε ότι εδώ υπήρχε μία μόνο εκκλησία κι αύτη ήταν μακριά μας χίλια χιλιόμετρα, ποιος από μας θα πήγαινε να εκκλησιαστή; Ούτε ένας. Για το άτιμο το χρήμα ξεκινάει ό άλλος και πάει μέχρι τα άκρα της γης· για το Χριστό ποιος θα ξεκινήσει; Πόσο απέχουν τα σπίτια μας από την εκκλησία; Λίγα μέτρα. Γιατί δεν εκκλησιαζόμεθα; Οι μάγοι έκαναν δυο χιλιάδες χιλιόμετρα για να δουν το Χριστό. Γι' αυτό αυτοί θα δικάσουν εκείνους πού ακούνε την καμπάνα και αδιαφορούν.
• 'Αλλά θα μας δικάσουν και για κάτι άλλο οι μάγοι. Τους είδαμε να γεμίζουν τα σακιά τους
με πολύτιμα δώρα, χρυσάφι λιβάνι και σμύρνα, και να τα προσφέρουν στο Χριστό. Μας διδάσκουν λοιπόν να προσφέρουμε κ' εμείς όπως αυτοί, να είμεθα ελεήμονες. Ποιος σήμερα
είναι ελεήμων; Πολλοί έχουν καταθέσεις. Γέμισαν οί τράπεζες, αναστενάζουν τα ταμιευτήρια. Και χτυπάει την πόρτα τους ό φτωχός, ή χήρα, το ορφανό· τους χτυπάει την πόρτα
το σχολείο, ή εκκλησία, ή πατρίδα ή έρημη, κι αυτοί δραχμή δέ' δίνουν ούτε νερό στον άγγελο τους! Τι Χριστιανοί είναι αυτοί;
• Θα μας ελέγξουν οί μάγοι εν ημέρα κρίσεως γιατί δεν εκκλησιαζόμεθα και γιατί δεν ανοίγουμε το πορτοφόλι μας. Θα μας ελέγξουν όμως και για έναν ακόμη λόγο. Ποιόν; Ότι εκείνοι δεν επέστρεψαν στην Περσία από τον ίδιο δρόμο, αλλά άλλαξαν δρόμο. Τι σημαίνει αυτό για μας; Ότι αφού πιστέψαμε στο Χριστό πρέπει ν' αλλάξουμε δρόμο, ν' αλλάξουμε τρόπο ζωής. Όχι πλέον από το δρόμο τον παλιό, το δρόμο πού πηγαίνουν όλοι. Οί μάγοι μας φωνάζουν Αλλάξτε δρόμο! Πλούσιοι και φτωχοί, μικροί και μεγάλοι, πράσινοι και κόκκινοι, λευκοί και μαύροι, αν δεν αλλάξουμε δρόμο, χαθήκαμε. Ό δρόμος πού περπατάμε, ό δρόμος της πορνείας και της μοιχείας, της φιλαργυρίας και της πλεονεξίας, της απιστίας και της αθεΐας, οδηγεί στην καταστροφή. Όλοι ν' αλλάξουμε δρόμο. Με τον καινούργιο χρόνο, πού έρχεται, ν' αφήσουμε τα πάθη, τις κακίες, τα ελαττώματα, για να 'χουμε την ευλογία του Θεού.
Οί μάγοι φωνάζουν εκκλησιάζεστε, ελεείτε, αλλάξτε δρόμο - μετανοείτε. Άμποτε όλοι ν' ακούσουμε τη φωνή των μάγων, των μεγάλων αυτών σοφών και επιστημόνων, ν' ακολουθήσουμε το Χριστό, για να έχουμε την ευλογία του εις αιώνας αιώνων αμήν.
Επίσκοπος Αυγουστίνος
Απομαγνητοφωνημένη ομιλία, ή οποία έγινε στον Ι.. ναό Άγιου Βασιλείου Φιλώτα - Αμυνταίου την 26-12-1976 με άλλο τίτλο.
Καταγραφή και σύντμησης 26-12-2004
πηγή.
Ἀποστολικὸ Ἀνάγνωσμα Κυριακῆς μετὰ τὴν Χριστοῦ Γέννησιν
Γράφει ὁ Ἀρχιμανδρίτης Ἰωὴλ Κωνστάνταρος, Ἱεροκῆρυξ Ἱερᾶς Μητροπόλεως Δρϋινουπόλεως Πωγωνιανής & Κονίτσης e-mail: ioil.konitsa@gmail.com
Μία συνοπτικὴ αὐτοβιογραφία ἀποτυπώνει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος στὸ Ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα τῆς Κυριακῆς μετὰ τὴν Χριστοῦ Γέννηση. Ἀφοῦ τονίζει ὅτι τὸ εὐαγγέλιο ποὺ ἐκήρυξε ὁ ἴδιος ἀλλὰ καὶ οἱ ἄλλοι Ἀπόστολοι στοὺς ἀνθρώπους, δὲν ἦταν ἀνθρώπινο ἐπινόημα, ἀλλὰ ἀποκάλυψη θεϊκή, στὴ συνέχεια μᾶς παρουσιάζει τὸ θαυμάσιο σχέδιο τοῦ Θεοῦ, στὴ δική του ζωή! Ἡ περιγραφὴ ποὺ κάνει εἶναι ὄντως συγκλονιστική, ἀφοῦ ὁ πρώην διώκτης μεταβάλλεται τώρα στὸν θερμοτερο τῶν Ἀποστόλων.
Στὸ σημεῖο αὐτό, ὁ Ἀπόστολος τῶν Ἐθνῶν, μᾶς ἀποκαλύπτει τὴν Μοναδική, στὴν ἱστορία, προσωπικότητά του. Πράγματι, στὴν ἐπιστροφὴ τοῦ Παύλου ὑπάρχουν τρία χαρακτηριστικὰ ποὺ δὲν βρίσκονται σὲ κανέναν ἄλλο ἄνθρωπο.
Πρῶτον, τὸ αἰφνίδιον. Δεύτερον, τὸ ριζικόν, δήλ. ἡ μεταστροφὴ τοῦ κάλυψε καὶ φώτισε ὅλα τὰ ὑποστρώματα τῆς ἀνθρωπίνης συνειδήσεως καὶ προσωπικότητας καὶ τρίτον, τὸ ἰσόβιον τὸ ὁποῖο διαφαίνεται τόσο ἐναργὼς ἀπὸ τὴν «ὁδὸ πρὸς τὴν Δαμασκό», ἕως καὶ τὸ μαρτυρικό του τέλος.
Θὰ χρειάζονταν, ὁμολογουμένως, τόμοι ὁλόκληροι γιὰ νὰ ἀναλύσει κανεὶς τὴν Ἀποστολικὴ αὐτὴ μορφὴ καὶ πάλι δὲν θὰ εἶχε ὁλοκληρώσει τὴν...
προσπάθεια. Ἐὰν γιὰ κάθε ἄνθρωπο ἰσχύει ὁ λόγος τῆς Γραφῆς, «Τὶς γὰρ οἶδεν ἀνθρώπων τὰ τοῦ ἀνθρώπου, εἰ μὴ τὸ πνεῦμα τοῦ ἀνθρώπου τὸ ἐν αὐτῶ...;» (Ἃ' Κόρ. Β 11), πόσο μᾶλλον ἡ ἀλήθεια αὐτή, ἰσχύει γιὰ τὸν μεγαλύτερο τῶν Ἀποστόλων! Ἀξίζει ὅμως, ὅσοι φιλοχριστοι καὶ θερμοὶ στὴν Πίστη, νὰ μελετήσουν σχετικὲς ὁμιλίες τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου «του Παύλου μετὰ τὸν Παῦλον», στὶς ὁποῖες ὁ Ἱερὸς Πατήρ, μὲ μοναδικότητα ἀναπτύσσει τὴν οἰκουμενικὴ αὐτὴ προσωπικότητα. Τὸ παγκόσμιο αὐτὸ καύχημα ποὺ ὀνομάζεται Ἀπόστολος Παῦλος!
Ὅμως, ἡ σημερινὴ Ἀποστολική μας περικοπῆ, μὲ τὴν αὐτοβιογραφία τοῦ ἀποστόλου τῶν ἐθνῶν, ποὺ ἐκτυλίσσεται μπροστὰ στὰ μάτια μας, καὶ μᾶς δείχνει τὸ θαυμάσιο σχέδιο τῆς εὐδοκίας τοῦ Θεοῦ, μᾶς ὁδηγεῖ κατ' ἐπέκτασιν νὰ συνειδητοποιήσουμε καὶ τὸ σχέδιο τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ γιὰ τὸν κάθε πιστό, ἄρα καὶ γιὰ ἐμᾶς τοῦ ἴδιους. Ένα σχέδιο οὐράνιο, ἐκπονημένο καὶ ἐφαρμοζόμενο μέσα στὴν ἀγάπη τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ καὶ τὸ ὁποῖο περιλαμβάνει, ὅπως θὰ δοῦμε, τρία στάδια: Ά) τὸ στάδιο τῆς ἐκλογῆς, Β) τῆς κλήσεως καὶ Γ) αὐτὸ τῆς ἀποκαλύψεως.
«Πετώντι καλάμω» καὶ «ἐν βραχὺ ρήματι» ἂς περάσουμε νὰ δοῦμε τὸ σχέδιο αὐτὸ γιὰ τὴν σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου ποὺ ἀφήνει ἔκπληκτο καὶ αὐτὸν τὸν οὐράνιο καὶ ἀγγελικὸ κόσμο!
Τὸ πρῶτο στάδιο τῆς ἐκλογῆς μας, τῆς προσωπικῆς μας δήλ. ἐκλογῆς, γίνεται ἀχρόνως. Ἔχει πραγματοποιηθεῖ πρὸ καταβολῆς κόσμου. Συγκλονιστικό! Ὁ Θεὸς μᾶς ἐκλέγει ὄχι μόνο πρὶν ἀκόμα γεννηθοῦμε, ἀλλὰ πρὶν ἀκόμα δημιουργηθοῦν τὰ πάντα. Μέσα στὴν πανσοφία του καὶ στὴν θεϊκή του ἀγάπη, μᾶς γνωρίζει πρὶν ἀκόμα ἔρθουμε στὴν ὕπαρξη. Εἶναι μάλιστα πολὺ χαρακτηριστικὴ ἡ περίπτωση τοῦ ἐθνικοῦ μας ποιητοῦ Διονυσίου Σολωμοῦ, ποὺ ὅταν ρωτήθηκε ἀπὸ κάποιον ποὺ θέλησε νὰ τὸν πειράξει μὲ τὴν ἐρώτηση «καὶ ποῦ ἤσουν πρὶν γεννηθεῖς»; ὁ βαθύτατα πιστὸς ποιητής μας, ἀπάντησε μὲ συγκίνηση ἀλλὰ καὶ μὲ ἱερὸ ἐνθουσιασμό: «Στὸ νοῦ τοῦ Θεοῦ»!
Ναί, ὁ Θεὸς γνωρίζει (προγνωρίζει καὶ ὄχι προορίζει) τὶς διαθέσεις μας, τοὺς πόθους, τὶς κλίσεις καὶ τὴν ἀγάπη μας πρὸς αὐτὸν καὶ τοὺς ἀδελφούς μας, μᾶς εὐλογεῖ καὶ μᾶς προικίζει τὸν καθένα μὲ ἔκτακτα καὶ εἰδικὰ χαρίσματα, ἀναλόγως μὲ τὸ ἔργο τὸ ὁποῖο καὶ θὰ διακονήσουμε καὶ τελικῶς θὰ ἐργαστοῦμε τὴν σωτηρία μας.
Ἀλήθεια, ὅταν σὲ κάποιες ψυχὲς πέφτει τὸ βαρὺ καὶ ζοφερὸ φορτίο τῶν θλίψεων καὶ τῶν ἀπογοητεύσεων καὶ σκέπτονται, ἀλλοίμονο, ἀκόμα καὶ αὐτὴ τὴν αὐτοκαταστροφή, πόση ἀνακούφιση, πόση χαρὰ καὶ πόση εὐλογία θὰ ἐλάμβαναν αἰσθητῶς μάλιστα στὴν φωτισμένη σκέψη ὅτι εἴμαστε ἐκλεγμένοι ἀπὸ τὸν Θεὸ πρὸ καταβολῆς κόσμου, γιὰ νὰ ζήσουμε καὶ νὰ κληρονομήσουμε τὴν Βασιλεία Του!
Σύγχρονος ἅγιος ἐτόνιζε ὅτι, ὅπως ὁ καλὸς γεωργὸς λαμβάνει πρῶτα στὴ χούφτα τοῦ τὸν σπόρο καὶ πρὶν τὸν φυτέψει τὸν μελετᾶ καὶ τὸν προσέχει καὶ βλέπει γιὰ τὸ ποιὸ χῶμα εἶναι κατάλληλος, σὲ ποιὰ ὑγρασία ἀντέχει καὶ γενικῶς σὲ ποιὸ κλίμα θὰ βλαστήσει, καὶ μετὰ ἀπὸ αὐτὰ τὸν ρίχνει στὴ γῆ, ἔτσι ἀκριβῶς καὶ Θεός, ἔχει προμελετήσει σὲ ποιὰ χιλιετία, ποιὸν αἰώνα, σὲ ποιὰ χρονικὴ στιγμή, σὲ ποιὸν τόπο καὶ ἀπὸ ποιὸν θὰ ἔρθει στὴ γῆ ὁ ἄνθρωπος. Ἔχει προμελετήσει καὶ ἔχει ὁρίσει τὶς κατάλληλες συνθῆκες, ὥστε νὰ βλαστήσει διὰ τῆς πίστεως καὶ νὰ γίνει δένδρον εὐσκιόφυλλον καὶ κατακαρπὸν φέροντας τοὺς γλυκεῖς καρποὺς τοῦ Παναγίου Πνεύματος, δήλ. τὴν ἁγιότητα.
Πῶς λοιπὸν νὰ μὴ συγκινεῖται ὁ πιστὸς ὅταν συνειδητοποιεῖ καὶ τὸ ἀμέσως ἑπόμενο, τὸ δεύτερο δήλ. στάδιο αὐτοῦ του θεϊκοῦ σχεδίου, κατὰ τὸ ὁποῖο, σὲ κάποια στιγμὴ τῆς ζωῆς μας, ὁ Θεὸς κάμει τὴ μεγάλη Του κλήση στὶς ψυχές μας! Μᾶς καλεῖ γιατί; Μὰ γιὰ νὰ γίνουμε οἱ δικοί του, οἱ ἀφοσιωμένοι μαθητές. Νὰ γίνουμε ὄχι ἁπλῶς οἱ θαυμαστές του, ἀλλὰ οἱ γνήσιοι ὀπαδοί του. Καὶ αὐτό, εἴτε μέσω τῆς κατὰ φύσιν ζωῆς τοῦ εὐλογημένου ὀρθοδόξου χριστιανικοῦ Γάμου (μὲ ὅ,τι αὐτὸ συνεπάγεται, δήλ. πολυτεκνία καὶ εὐτεκνία), εἴτε μὲ τὴν μοναδικὴ οὐράνια καὶ ὑπερφυσικὴ ζωὴ τῆς Παρθενίας καὶ τῆς ὁλοκληρωτικῆς ἀφιερώσεως στὴν δική του αἰωνία ἀγάπη (καὶ πάλι μὲ ὅ,τι αὐτὸ συνεπάγεται, δήλ. μαρτύριον αἵματος καὶ ἰσόβιον μαρτύριον συνειδήσεως)! Μᾶς καλεῖ φυσικὰ μὲ τρόπους ξεχωριστοὺς γιὰ τὸν καθένα μας καὶ ὀποσδήποτε ἀνεξιχνίαστους! Ἡ ἱστορία τῶν ἁγίων, ἡ ὁποία καὶ ἀποτελεῖ τὴν ἀντικειμενικὴ παγκόσμια Ἱστορία σὲ τελευταία ἀνάλυση, ἀφοῦ «οἱ ἅγιοι συνέχουν τὸν κόσμον», περιέχει συγκλονιστικὲς περιπτώσεις κλήσεων πρὸς αὐτὴ τὴν ἁγιότητα ἡ ὁποία καὶ τελικῶς ἀποτελεῖ τὸν δρόμο γιὰ νὰ δικαιώσουμε τὴν ταλαίπωρη ὕπαρξή μας σ' αὐτὴ τὴν πρόσκαιρη καὶ ἐν πολλοῖς ὀδυνηρὴ καὶ μικρὴ ζωή...
Ἀκριβῶς δὲ γιὰ νὰ πραγματοποιήσουμε τὸ οὐράνιο τοῦτο κάλεσμα, ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ μᾶς χαρίζει στὴν ἀρχή, πλούσια τὴν Χάρη Του, ὥστε νὰ μπορέσουμε νὰ ἀνταποκριθοῦμε στὴν μοναδική μας αὐτὴ ἀποστολή.
Ἀπὸ 'δω καὶ πέρα ἀρχίζει πλέον ὁ δύσκολος, ὁ ἀνηφορικός, ὁ τραχὺς ἀλλὰ συνάμα τόσο εὐλογημένος δρόμος, ποὺ μᾶς ὁδηγεῖ στὴν κορυφή. Ξεκινᾶ ἡ ὁδὸς τοῦ Γολγοθά, ἀλλὰ καὶ δρόμος πρὸς τὴν κορυφὴ τοῦ Θαβώρ. Μέσα στὴν πορεία αὐτὴ ἡ ψυχὴ ποὺ ἀγαπᾶ συνειδητὰ τὸν Κύριο καὶ μόνο τὸν Κύριο, ἡ ψυχὴ ποὺ γεμίζει ἀπὸ τὴν ἀνέκφραστη θεία ἀγάπη τοῦ Ἰησοῦ, εἶναι ἕτοιμη γιὰ τὸν καθημερινὸ ἀγώνα, ποὺ σὲ ἀρκετὲς τῶν περιπτώσεων φθάνει ἕως αἵματος. Ἄλλωστε ὁ τόπος τοῦ συνειδητοῦ πιστοῦ δὲν εἶναι παρὰ ὁ Σταυρός! «Δῶσε αἷμα ἴνα λάβεις πνεῦμα», κατὰ τὸν λόγο τῶν μεγάλων μας ὀδηγὼν καὶ προμάχων τῆς πίστεως, τῶν ἁγίων μας.
Στὸ στάδιο αὐτὸ ὁ Ὀρθόδοξος Χριστιανός, συνειδητοποιεῖ ὅτι ἡ ζωὴ τοῦ Χριστοῦ, δὲν εἶναι ἕνα παιχνίδι γιὰ μικρὰ παιδιά, οὔτε ἕνας κώδικας εὐπρεποῦς συμπεριφορᾶς. Ὁ ἀγώνας γίνεται πλέον πολυμέτωπος «πρὸς τὰς ἀρχάς, πρὸς τὰς ἐξουσίας, πρὸς τοὺς κοσμοκράτορας τοῦ σκότους τοῦ αἰῶνος τούτου, πρὸς τὰ πνευματικά της πονηρίας ἐν τοῖς ἐπουρανίοις» (Ἐφεσίους ΣΤ, 12). Συνειδητοποιεῖ ὅτι τὸ Ὀρθόδοξο βίωμα προϋποθέτει ἔχθρα ἐναντίον τῶν ξεπεσμένων ἀγγέλων, τοῦ μακράν του Θεοῦ κόσμου καὶ προπαντὸς ἐναντίον τοῦ κακοῦ ἑαυτοῦ μας. Εἶναι ἕνας ἀδυσώπητος πόλεμος ποὺ ὁ Κύριος, κάποιες φορές, φαίνεται ὅτι δὲν μᾶς ἀκούει, ἀλλὰ καὶ ποὺ στὸ τέλος, μέσα στὸ ἀνέσπερο φῶς μᾶς λύνει τὴν ἀπορία τῆς σιωπῆς (ἄλλωστε στὸ τέστ, ὁ καθηγητὴς δὲν ἐπιτρέπεται νὰ μιλάει καὶ νὰ δίνει ἀπαντήσεις) ὅτι «ἐδῶ ἤμουν καὶ ἔβλεπα τὸν ἀγώνα σου»!
Ἔτσι λοιπὸν μὲ τὸν ἀγώνα, ποὺ διώχνει τὴν ἐνοχλητικὴ καὶ πειρασμικὴ ἀγωνία τοῦ κόσμου τούτου, φτάνουμε στὸ τρίτο στάδιο, στὸ ὁποῖο ὁ ἴδιος ὁ Κύριος ἔρχεται καὶ μᾶς ἀποκαλύπτει τὸν Ἑαυτόν Του καὶ τὸ θέλημά Του. Ἔρχεται καὶ μᾶς ἀποκαλύπτει τί ἀκριβῶς εἶναι τὸ Μέγα ἔλεος! Ἔρχεται καὶ φωτίζει τὴν ὕπαρξή μας μὲ τὸ φῶς τῆς χάριτος. Μὲ τὸ φῶς τοῦ Εὐαγγελίου Του. Συγκαταβαίνει καὶ μᾶς ἀποκαλύπτει τὴν ὁδὸν τὴν ἀληθινὴ ἡ ὁποία συμπυκνώνεται στὴν βία κατὰ τοῦ ἑαυτοῦ μας καὶ ταυτοχρόνως στὴν ἀγάπη γιὰ ὅλο τὸν κόσμο καὶ κυρίως στὴν ἀγάπη πρὸς τοὺς ἐχθρούς.
Αὐτὴ εἶναι ἡ ζωὴ τοῦ Χριστοῦ. Αὐτὸ οὐσιαστικὰ εἶναι τὸ κήρυγμα τῆς Ἐκκλησίας μας. Αὐτὸ ἐκήρυξαν οἱ Ἀπόστολοι καὶ αὐτὴ τὴν πραγματικότητα βιώνουν οἱ Ἅγιοι καὶ οἱ Ὅσιοί της κάθε ἐποχῆς.
Ἀφοῦ λοιπὸν γνωρίζουμε τὴν ἀποκάλυψη τοῦ Θεοῦ, ὅπως αὐτὴ ἀποθησαυρίζεται καὶ βιώνεται μέσα στὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, δὲν ἔχουμε ἀδελφοί μου παρὰ νὰ συνειδητοποιήσουμε ὅτι ἐπιτέλους πρέπει νὰ βάλουμε ἀρχὴ μετανοίας καὶ νὰ ξεκινήσουμε τὴν ἀνηφορικὴ ὁδὸ τῆς σωτηρίας.
Ἐὰν ὄντως θέλουμε, δὲν μπορεῖ νὰ μᾶς ἐμποδίσει ἀπολύτως κανένας. Εἶναι ἀποκλειστικὰ στὴν προαίρεσή μας καὶ στὴν ἐλευθερία μας.
Εἴθε νὰ δώσει ὁ Ἅγιος Θεὸς νὰ ζοῦμε τὴν κατὰ Χριστὸν ζωὴ καὶ δὶ' αὐτῆς νὰ περάσουμε καὶ στὴ θριαμβεύουσα ἐν οὐρανοῖς Ἐκκλησία. Αμήν.Κυριακή προ τών Φώτων. ΠΡΟΣ ΓΑΛΑΤΑΣ Α´ 11 - 19
Νεοελληνική απόδοσις
11 Σας καθιστώ δε γνωστόν, αδελφοί, ότι το Ευαγγέλιον, το οποίον εγώ εκήρυξα εις σας δεν είναι έργον ανθρώπου και δεν εκφράζει σκέψεις ανθρώπων. 12 Διότι εγώ-όπως άλλωστε και οι άλλοι Απόστολοι-δεν έχω παραλάβει αυτό από άνθρωπον ούτε το εδιδάχθην από άνθρωπον, αλλά το παρέλαβα κατ' ευθείαν δι' αποκαλύψεων, τας οποίας ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός μου εφανέρωσε. 13 Βεβαίως και σεις οι ίδιοι έχετε πληροφορηθή την ζωήν και συμπεριφοράν που είχα, όταν έμενα πιστός εις την θρησκείαν των Εβραίων και ακολουθούσα όσα ο Ιουδαϊσμός εδίδασκε. Εχετε δηλαδή πληροφορηθή ότι, επηρεασμένος βαθύτατα από τας παλαιάς διδασκαλίας του Νομου και τα έθιμα των Ιουδαίων, κατεδίωκα με πολύν φανατισμόν και σκληρότητα την Εκκλησίαν του Χριστού και προσπαθούσα να την ερημώσω και αφανίσω. 14 Χαρις δε στον φανατισμόν μου αυτόν προώδευα στον Ιουδαϊσμόν παραπάνω από πολλούς ομοεθνείς συνομήλικάς μου, διότι εδείκνυα περισσότερον από αυτούς ζήλον δια τας πατροπαραδότους παραδόσεις μας. 15 Οταν δε ευδόκησεν ο πανάγαθος Θεός, ο οποίος με είχε ξεχωρίσει και προορίσει από την κοιλίαν ακόμη της μητρός μου, και με εκάλεσε δια της χάριτος του 16 να αποκαλύψη εις την καρδίαν και την ψυχήν μου τον Υιόν αυτού, δια να τον κηρύττω ως Σωτήρα εις τα έθνη, αμέσως δεν εζήτησα από κανένα άνθρωπον συμβουλήν και καθοδήγησιν δια την μεγάλην αυτήν κλήσιν. 17 Ούτε ανέβηκα εις τα Ιεροσόλυμα, δια να συναντήσω και συμβουλευθώ τους Αποστόλους, που είχαν κληθή προ εμού στο αποστολικόν έργον, αλλ' ανεχώρησα εις τα μέρη της Αραβίας και πάλιν επέστρεψα εις Δαμασκόν. 18 Επειτα, τρία έτη μετά την ημέραν που εκλήθην από τον Χριστόν, ανέβηκα εις τα Ιεροσόλυμα, δια να συναντήσω και γνωρίσω προσωπικώς τον Πετρον και έμεινα κοντά του δεκαπέντε μόνον ημέρας. 19 Αλλον δε από τους Αποστόλους δεν είδα, παρά μόνον τον Ιάκωβον, τον αδελφόν του Κυρίου.
http://www.saint.gr/
Σύντομο σχόλιο
Ο Θεός αποφασίζει το έργο που έχει ο καθένας να επιτελέσει. Ας το κάνουμε με τόν ζήλο του Παύλου.
"Τό Εὐαγγέλιον τό εὐαγγελισθέν ὑπ᾽ ἐμοῦ οὐκ ἔστι κατά ἄνθρωπον...ἀλλά δι᾽ ἀποκαλύψεως ᾽Ιησοῦ Χριστοῦ᾽"
Πρωτ. Γεωργίου Δορμπαράκη
α. Κυριακή μετά τά Χριστούγεννα, καί τό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα ἀπό τήν πρός Γαλάτας ἐπιστολή τοῦ ἀποστόλου Παύλου ἀναφέρεται στή βεβαιότητα τοῦ ἀποστόλου ὅτι τό κήρυγμα τοῦ εὐαγγελίου πού κήρυξε στούς Γαλάτες δέν τό ἄκουσε καί δέν τό παρέλαβε ἀπό ἀνθρώπους, ἀλλά μέ ἀποκάλυψη τοῦ ἴδιου τοῦ Χριστοῦ. Πρός ἐπίρρωση μάλιστα τῆς βεβαιότητός του αὐτῆς φέρνει τήν προγενέστερη ζωή του, πῶς δηλαδή ἀπό ζηλωτής τῶν ἰουδαϊκῶν παραδόσεων καί διώκτης γι᾽ αὐτό τῶν χριστιανῶν μεταστράφηκε καί ἔγινε ὁ ἴδιος ἔνθερμος πιστός τοῦ Κυρίου ᾽Ιησοῦ Χριστοῦ καί ἀπόστολός Του στά ἔθνη, κάτι πού σφραγίστηκε ἀπό τήν ἐπικοινωνία του καί μέ τούς ἀποστόλους μαθητές τοῦ Κυρίου, ἰδίως τόν Πέτρο καί τόν ᾽Ιάκωβο.
γ. Οἱ μαθητές τοῦ Χριστοῦ κλήθηκαν ἀπό τόν ῎Ιδιο, ὅπως σέ ἄλλο ἐπίπεδο κλήθηκε δι᾽ ἀποκαλύψεώς Του καί ὁ ἀπόστολος Παῦλος. ᾽Αντιστοίχως. Τά Χριστούγεννα εἶναι γεγονός τῆς ἱστορίας, ἀλλά καί πρόκληση γιά τό ἑκάστοτε παρόν: ὁ Χριστός γεννήθηκε ἐν Βηθλεέμ τῆς ᾽Ιουδαίας, ἀλλά καί γεννᾶται ἀενάως στίς καρδιές μας. Εἶναι ἕτοιμος ὡς ὁ Αἰωνίως Παρών νά φανερωθεῖ σέ καθέναν πού ἔχει γνήσια ἀναζήτηση τῆς ἀλήθειας. Τό ἔκανε στόν ἀπόστολο Παῦλο, τό ἔκανε σέ ἑκατομμύρια ἄλλους ἀνθρώπους, τό κάνει καί θά τό κάνει πάντοτε καί στή δική μας ἐποχή. Τό ζητούμενο γι᾽ αὐτό δέν εἶναι ἡ δική Του προσφερομένη χάρη, ἀλλά ἡ δική μας ἀνύπαρκτη πολλές φορές καλή προαίρεση.
α. Κυριακή μετά τά Χριστούγεννα, καί τό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα ἀπό τήν πρός Γαλάτας ἐπιστολή τοῦ ἀποστόλου Παύλου ἀναφέρεται στή βεβαιότητα τοῦ ἀποστόλου ὅτι τό κήρυγμα τοῦ εὐαγγελίου πού κήρυξε στούς Γαλάτες δέν τό ἄκουσε καί δέν τό παρέλαβε ἀπό ἀνθρώπους, ἀλλά μέ ἀποκάλυψη τοῦ ἴδιου τοῦ Χριστοῦ. Πρός ἐπίρρωση μάλιστα τῆς βεβαιότητός του αὐτῆς φέρνει τήν προγενέστερη ζωή του, πῶς δηλαδή ἀπό ζηλωτής τῶν ἰουδαϊκῶν παραδόσεων καί διώκτης γι᾽ αὐτό τῶν χριστιανῶν μεταστράφηκε καί ἔγινε ὁ ἴδιος ἔνθερμος πιστός τοῦ Κυρίου ᾽Ιησοῦ Χριστοῦ καί ἀπόστολός Του στά ἔθνη, κάτι πού σφραγίστηκε ἀπό τήν ἐπικοινωνία του καί μέ τούς ἀποστόλους μαθητές τοῦ Κυρίου, ἰδίως τόν Πέτρο καί τόν ᾽Ιάκωβο.
β. 1. Τό Εὐαγγέλιο βεβαίως γιά τό ὁποῖο κάνει λόγο ὁ ἀπόστολος Παῦλος δέν εἶναι ἄλλο ἀπό τόν ἴδιο τόν Χριστό, τόν ἐρχομό τοῦ Θεοῦ δηλαδή ὡς ἀνθρώπου στόν κόσμο. ῾Η γέννησή Του ἀπό τήν Παρθένο Μαρία συνιστᾶ τήν πιό χαρμόσυνη ἀγγελία, αὐτό τό ἴδιο τό εὐαγγέλιο. ῞Ο,τι εἶχε προαναγγελθεῖ ἀπαρχῆς ἀπό τόν Θεό στούς πρωτοπλάστους μετά τήν πτώση τους στήν ἁμαρτία μέ τό λεγόμενο πρωτευαγγέλιο, ὅτι θά ἔλθει κάποια ἐποχή πού ὁ ἀπόγονος τῆς γυναίκας θά συνέτριβε τήν κεφαλή τοῦ φιδιοῦ- διαβόλου, ὅ,τι ἔπειτα προαναγγέλετο ἀπό τούς προφῆτες τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, ἔγινε πραγματικότητα στό ταπεινό σπήλαιο τῆς Βηθλεέμ. ῾Ο ἐμφανισθείς ἄγγελος τοῦ Θεοῦ στούς ἔκθαμβους ἁπλούς ποιμένες τῆς περιοχῆς αὐτό ἀκριβῶς μαρτυρεῖ: ῾ἰδού εὐαγγελίζομαι ὑμῖν χαράν μεγάλην, ἥτις ἔσται παντί τῷ λαῷ, ὅτι ἐτέχθη ὑμῖν σήμερον Σωτήρ, ὅς ἐστι Χριστός Κύριος, ἐν πόλει Δαυΐδ᾽. Τό εὐαγγέλιο ἔκτοτε πού κήρυσσαν οἱ ἀπόστολοι καί ἡ ᾽Εκκλησία, κατ᾽ ἐντολήν πιά τοῦ Χριστοῦ, ἦταν ἀκριβῶς τοῦτο: ὁ ἐρχομός ᾽Εκείνου ὡς Σωτήρα, ὁ ῾Οποῖος ἔσωσε τόν κόσμο ἀπό τήν ἁμαρτία, τόν θάνατο, τόν διάβολο - ὅ,τι συνιστᾶ τήν πλήρη ἀπελευθέρωση τοῦ ἀνθρώπου.
2. ῾Ο ἀπόστολος Παῦλος λοιπόν στοιχεῖ στήν παράδοση αὐτή τῶν ὑπολοίπων μαθητῶν καί ἀποστόλων: κηρύσσει τόν Χριστό καί τό εὐαγγέλιό Του, κατόπιν ἀποκαλύψεως τοῦ ῎Ιδιου. Τό ἰδιάζον ὅμως ἐν προκειμένῳ εἶναι ὅτι ὁ ἅγιος Παῦλος ἔπρεπε νά ἀπαντήσει καί στίς ἐνστάσεις ὁρισμένων ῾ψευδαδέλφων᾽, οἱ ὁποῖοι εὐκαίρως ἀκαίρως τόν ἀμφισβητοῦσαν ὡς γνήσιο ἀπόστολο, διότι δέν ἀνῆκε στούς δώδεκα μαθητές τοῦ Χριστοῦ. Κι ὁ λόγος του εἶναι γι᾽ αὐτό ἀπόλυτος: δέν ἔχει μικρότερη σημασία τό κήρυγμά του, γιατί κι ἐκεῖνος, ὅπως οἱ ἄλλοι ἀπόστολοι, κλήθηκε ἀπό τόν ἴδιο τόν Κύριο. Τόν συνέχει πάντοτε ἡ συγκλονιστική ἐμπειρία του ἀπό τήν ἐπέμβαση τοῦ ἀναστημένου Χριστοῦ στή ζωή του – τότε πού τοῦ ἐμφανίστηκε στήν πορεία του πρός τή Δαμασκό καί τόν κάλεσε νά γίνει μαθητής καί ἀπόστολός Του. ῾Η αὐτοσυνειδησία του λοιπόν ὡς ἀποστόλου τοῦ Χριστοῦ ἦταν ἀπόλυτη. ῾Η ἴδια ἡ μεταστροφή του καί οἱ θλίψεις καί δοκιμασίες πού τή συνόδευσαν ἀποτελοῦν τήν ἐγγύηση γι᾽ αὐτό. Εἶναι τόσο βέβαιος γιά ὅ,τι κηρύσσει, ὥστε σέ ἄλλο σημεῖο τῆς ἴδιας ἐπιστολῆς θά πεῖ τόν φοβερό ἐκεῖνο λόγο: κι ἄν ἄγγελος κατέβη καί σᾶς πεῖ ἀντίθετα πρός αὐτά πού ἐγώ σᾶς κηρύσσω, νά εἶναι ἀνάθεμα.
῎Ετσι ὁ ἀπόστολος καθιστᾶ γνωστό στούς Γαλάτες ὅτι μέσω τοῦ ἴδιου πού τούς κηρύσσει τό εὐαγγέλιο ἔρχονται σέ ἄμεση ἐπαφή μέ τή ζωντάνια τῆς παρουσίας τοῦ Χριστοῦ. ῾Ο ἴδιος ὁ Χριστός τόν κάλεσε καί τόν ἴδιο τόν Χριστό τούς φέρνει ἀνάμεσά τους. Δέν πρέπει συνεπῶς νά νιώθουν μειονεκτικά γιατί τάχα δέν εἶναι ἀποστολική ἡ θεμελίωση τῆς ᾽Εκκλησίας τους.
3. Παρ᾽ ὅλα αὐτά! ῾Ο ἀπόστολος εἶναι διακριτικός. Μπορεῖ νά ἔχει τήν ἐσωτερική βεβαιότητα τῆς αὐθεντικῆς κλήσης του ἀπό τόν Χριστό, ὅμως θέλει καί τήν ἔξωθεν ἐπιβεβαίωση. Μετά ἀπό ἕνα διάστημα ἀπόσυρσής του στήν ᾽Αραβία, ἐπανέρχεται στή Δαμασκό γιά νά ἀνέβη ὅμως στή συνέχεια στά ῾Ιεροσόλυμα, προκειμένου νά συναντήσει τόν ἀπόστολο Πέτρο καί τόν ἀδελφόθεο ᾽Ιάκωβο. Κι ἐπί δεκαπέντε ἡμέρες ἔμεινε μαζί μέ τόν Πέτρο, προφανῶς ἐκθέτοντάς του τό τί τοῦ συνέβη καί πῶς ἄλλαξε. Κι ὄχι μόνο τοῦτο: μετά κι ἀπό ἄλλο διάστημα, κατ᾽ ἐντολήν τοῦ Κυρίου, ἐπανέρχεται καί πάλι στά ῾Ιεροσόλυμα, ὅπως θά πεῖ σέ ἄλλο σημεῖο τῆς ἐπιστολῆς του, γιά νά παρουσιάσει στούς ἐκεῖ χριστιανούς τό κήρυγμά του ῾μήπως εἰς κενόν τρέχει ἤ ἔδραμε᾽. ῾Απλῶς ὅμως καί μέ τόν τρόπο αὐτό σφραγίζεται γιά μία ἀκόμη φορά ἡ γνησιότητα τοῦ εὐαγγελικοῦ του κηρύγματος: ῾ἐμοί γάρ οἱ δοκοῦντες οὐδέν προσανέθεντο, ἀλλά τοὐναντίον ἰδόντες ὅτι πεπίστευμαι τό εὐαγγέλιον τῆς ἀκροβυστίας καθώς Πέτρος τῆς περιτομῆς...καί γνόντες τήν χάριν τήν δοθεῖσαν μοι, ᾽Ιάκωβος καί Κηφᾶς καί ᾽Ιωάννης, οἱ δοκοῦντες στῦλοι εἶναι, δεξιάς ἔδωκαν ἐμοί καί Βαρνάβᾳ κοινωνίας᾽. Οἱ σπουδαῖοι ἀπόστολοι δέν τοῦ πρόσθεσαν κάτι, ἀλλά τοῦ ἔδωσαν καί τό δεξί τους χέρι σέ ἔνδειξη ἐπικοινωνίας καί ὁμόνοιας.
Κι εἶναι νά θαυμάζει κανείς τό ἐκκλησιαστικό φρόνημα τοῦ μεγάλου ἀποστόλου Παύλου καί τήν ταπείνωσή του. ῞Οπως εἴπαμε: μολονότι ἀπόλυτα σίγουρος γιά τήν ἐν Χριστῷ ἐμπειρία του, νιώθει ὅτι ἀπαιτεῖται καί ἡ ἐκκλησιαστική μαρτυρία, γεγονός πού προσδίδει στή θεοπτία του ἀπόλυτο καί ἀναμφισβήτητο κύρος, ἐνῶ διδάσκει ὅτι ὁποιαδήποτε πνευματική ἐμπειρία γιά νά εἶναι βεβαία πρέπει ἀκριβῶς νά σφραγίζεται ἀπό τήν ἐκκλησιαστική παραδοχή.
4. Τήν ἐμπειρία τοῦ ἀποστόλου Παύλου, κατά τήν ὁποία γνώρισε τόν Θεό ἐν Χριστῷ προσωπικά καί ἄμεσα, καλούμαστε νά ἀποκτήσουμε κι ἐμεῖς. ῾Η πίστη μας ἔχει ἐμπειρικό καί ὄχι νοησιαρχικό χαρακτήρα, πού σημαίνει ὅτι ὁ Θεός μας φανερώνεται σέ ὅλους, ἀρκεῖ νά Τόν ἀναζητοῦμε γνήσια καί ἀληθινά. ῾Πᾶς ὁ ὤν ἐκ τῆς ἀληθείας – σημείωσε ὁ ἴδιος ὁ Κύριος - ἀκούει μου τῆς φωνῆς᾽. Καθένας πού ἀγαπᾶ τήν ἀλήθεια ἀκούει τή φωνή τοῦ Χριστοῦ. Βεβαίως, δέν περιμένει κανείς τήν ἔνταση καί τό βάθος τῆς ἐμπειρίας τοῦ ἀποστόλου Παύλου – αὐτό εἶναι μία ἐξαιρετική εὐλογία χάρης πού ἐξαρτᾶται ἀπολύτως μόνο ἀπό τόν Θεό - ἀλλά στόν καθένα δωρίζεται ὁ Θεός κατά τό μέτρο τῆς μετανοίας του, δηλαδή κατά τό μέτρο ὅπως εἴπαμε τῆς ἀναζήτησης τοῦ Χριστοῦ. Τότε τό εὐαγγέλιο γίνεται κατάσταση τῆς καρδιᾶς, δηλαδή γίνεται τραγούδι πού ὁδηγεῖ σέ ἀδιάκοπη δοξολογία τοῦ Θεοῦ.
Ταυτοχρόνως ὅμως πρέπει νά ἔχουμε ὑπόψη ὅτι αὐτή ἡ δωρεά τοῦ εὐαγγελίου στή ζωή μας συνιστᾶ καί ἀνάθεση ἀπό τόν Θεό κάποιας διακονίας. Τήν ὥρα δηλαδή πού ὁ Θεός μᾶς χαριτώνει καί μᾶς ἀποκαλύπτεται, τήν ἴδια ὥρα μᾶς θέτει σέ τροχιά διακονίας ἐν ἀγάπῃ τῶν συνανθρώπων μας, ὅπως συνέβη καί μέ τόν ἀπόστολο Παῦλο: ῾ὅτε εὐδόκησεν ὁ Θεός...ἀποκαλύψαι τόν υἱόν αὐτοῦ ἐν ἐμοί, ἵνα εὐαγγελίζωμαι αὐτόν ἐν τοῖς ἔθνεσιν...᾽. Μέ ἄλλα λόγια ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ μᾶς δίνεται ὄχι γιά νά ἐπαναπαυτεῖ σέ μᾶς ἀλλά γιά νά ἀντιδωρηθεῖ ἐν ταπεινώσει καί ἀγάπῃ στόν συνάνθρωπό μας. Μᾶς δίνεται γιά νά μοιραστεῖ. Καί μοιραζόμενη πλουτίζει καί αὐξάνει.
ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ
Φυγή στήν Αίγυπτο και ενανθρώπηση. Μετά
τήν αναχώρηση τών μάγων ο Ιωσήφ ο μνήστωρ, κατόπιν διαταγής αγγέλου, παρέλαβε
το θείο βρέφος και τήν μητέρα του, τήν αειπάρθενο Μαριάμ, και πορεύθηκε στήν
Αίγυπτο. Εκεί έμειναν μέχρι τον θάνατο τού Ηρώδη. Ο ιερός Χρυσόστομος παρατηρεί
ότι η φυγή στήν Αίγυπτο οικονομήθηκε από τόν Θεό, για να αποδειχθεί ολοφάνερα
τό γεγονός τής ενανθρωπίσεως τού Υιού του Θεού. Ο Λόγος τού Θεού πραγματικά και
όχι φαινομενικά έγινε άνθρωπος. Αν δεν έφευγε στήν Αίγυπτο, αλλά έμενε στήν
Παλαιστίνη και απέκρουε με θεϊκό τρόπο τόν Ηρώδη και τούς στρατιώτες του, θα
έδινε τήν εντύπωση ότι δεν είναι αληθινός άνθρωπος αλλά μόνο Θεός. Επίσης,
παρατηρεί ο ιερός Πατήρ, «αν, μολονότι έφυγε από τήν οργή τού Ηρώδη και αρκετές
άλλες φορές ενήργησε με ανθρώπινο τρόπο, τόλμησαν κάποιοι να ισχυριστούν ότι
είναι μύθος τα περί ενανθρωπήσεως τού Θεού, σε ποιο σημείο ασεβείας δεν θα
είχαν φθάσει, αν ο Χριστός όλα τα έπραττε μόνο με θεοπρεπή τρόπο και σύμφωνα με
τήν θεϊκή του δύναμη;». Γι αυτό επίσης δεν έγινε άνθρωπος με αυτόματο τρόπο,
αλλά προηγήθηκε κυοφορία εννέα μηνών και τοκετός, ακλούθησε γαλακτοτροφία και ο
ίδιος δεν άρχισε να θαυματουργεί φανερά από τήν παιδική ηλικία, αλλά περίμενε
τήν ηλικία που αρμόζει στούς άνδρες, έτσι ώστε να γίνει κατάδηλο και
ευπαράδεκτο το μυστήριο τής ενανθρωπήσεώς του.
Χριστιανικός βίος και πειρασμοί.
Η φυγή στήν Αίγυπτο αποτελεί σπουδαίο μάθημα για κάθε χριστιανό. Ο Κύριός μας
αμέσως μόλις γεννήθηκε συνάντησε πειρασμούς , και μάλιστα πολύ μεγάλους.
Βρέθηκε αντιμέτωπος με τήν μανία τού τύραννου Ηρώδη και παρέστη ανάγκη, ενώ
βρισκόταν ακόμη μέσα στά σπάργανα, να φυγαδευτεί μαζί με τήν πανάμωμο μητέρα
του σε ξένη χώρα, για να γλιτώσει τόν βίαιο θάνατο. Όμοια κάθε χριστιανός,
μόλις γεννιέται πνευματικά στήν κολυμβήθρα τού βαπτίσματος, διεγείρει τήν μανία
τού ανθρωποκτόνου τυράννου διαβόλου. Γι αυτό είναι αναπόφευκτο να έχει θλίψεις
τήν ζωή του. Ο απόστολος Παύλος τονίζοντας αυτήν τήν αλήθεια έλεγε: «Διά πολλών
θλίψεων δει ημάς εισελθείν εις τήν βασιλείαν τού Θεού».
Με αφορμή
αυτήν τήν πραγματικότητα ο άγιος Χρυσόστομος διδάσκοντας τούς ακροατές του
έλεγε ότι και αυτοί όταν καταξιώνονται να διακονήσουν σε κάποιο πνευματικό
έργο, και έπειτα βλέπουν τούς εαυτούς τους να πάσχουν τα χειρότερα και να
υπομένουν άπειρους κινδύνους, δεν θα πρέπει να ταράσσονται, ούτε να
σκανδαλίζονται. Αλλά αντιθέτως, έχοντας υπόψη τους τό παράδειγμα τού Κυρίου,
οφείλουν να αντιμετωπίζουν τα πάντα με γενναίο φρόνημα, γνωρίζοντας καλά ότι
αυτή κυρίως είναι η ακολουθία τών πραγμάτων στήν πνευματική ζωή, δηλαδή σε όλες
τις πράξεις να είναι συμπεπλεγμένοι και
οι πειρασμοί. Σε αυτόν τόν κόσμο βρισκόμαστε σε συνεχή πόλεμο με τόν μισάνθρωπο
σατανά. Γι αυτό όσο μεγαλύτερες επιτυχίες σημειώνουμε, με τόση περισσότερη
λύσσα θα μας πολεμά. Η τέλεια ανάπαυση και τα στεφάνια δεν είναι στην παρούσα
ζωή αλλά στήν μέλλουσα.
Ο προφητικός χαρακτήρας τών
γεγονότων. Η αναχώρηση τών μάγων, η φυγή στήν Αίγυπτο, η σφαγή τών νηπίων,
η επιστροφή στήν Παλαιστίνη και η εγκατάσταση στήν Ναζαρέτ, είναι γεγονότα
βουτηγμένα στόν προφητικό χαρακτήρα τών ενεργειών τού Θεού αυτό άλλωστε
συμβαίνει σε όλο το επί γής έργο τού Κυρίου και σε όλες τις ενέργειες τού Θεού μας.
Η Βαβυλώνα και η Αίγυπτος καταφλέγονταν από τήν φωτιά τής ειδωλολατρίας και τής
ασέβειας. Η επιστροφή τών μάγων στήν Βαβυλώνα και η φυγή τού Κυρίου στήν
Αίγυπτο αποτελούν προμήνυμα τής διαδόσεως τού Ευαγγελίου στά έθνη. Η Παλαιστίνη
καταδιώκει τόν Κύριο, ενώ η Αίγυπτος τόν δέχεται και τόν διασώζει. Αυτό αποτελεί
τύπο και προεικόνιση τής σταυρώσεως τού Κυρίου και τού διωγμού τών αποστόλων εκ
μέρους τών Ιουδαίων, καθώς επίσης και τής ευμενούς υποδοχής τού Ευαγγελίου από
τά έθνη και τής μετανοίας και σωτηρίας τους. Ήδη λοιπόν εκ προοιμίων ο Κύριος
ερχόμενος στόν κόσμο φανερώνει τις κοσμοϊστορικές αλλαγές που μέλλουν να
συμβούν.
Ταυτόχρονα εκπληρώνει στό πρόσωπό του αρχαίες
προφητείες. Ο Ματθαίος μας θυμίζει το «εξ Αιγύπτου εκάλεσα τόν υιόν μου», τήν
προφητεία τού Ιερεμίου για τήν σφαγή τών νηπίων (31,15-16) και τήν προφητεία
ότι ο Μεσσίας επρόκειτο να ονομασθεί Ναζωραίος. Αναφορικά με τις δύο πρώτες
προφητείες, θα πρέπει να διευκρινιστεί το εξής. Οι Εβραίοι, όπως σημειώνει ο
Χρυσορρήμων άγιος, υποστηρίζουν ότι το «εξ Αιγύπτου εκάλεσα τόν υιόν μου»
αναφέρεται σε αυτούς, δηλαδή στήν έξοδό τους από τήν Αίγυπτο με τόν Μωυσή. Αγνοούν
όμως ότι βασικότατος προφητικός νόμος είναι αυτό που λέγεται για κάποιον πολύ
συχνά να εκπληρώνεται σε άλλον. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ο Λευί και ο
Συμεών, για τούς οποίους ο Ιακώβ προφήτευσε ότι θα τούς διασκορπίσει μέσα στόν
Ισραήλ. Δεν διασκόρπισε όμως αυτούς αλλά τις φυλές που προήλθαν από αυτούς. Ομοίως
η προφητεία τού Νώε για τόν Χαναάν ότι θα γίνει δούλος στά αδέλφια του
πραγματοποιήθηκε στούς μακρινούς απογόνους του Χαναναίους, και συγκεκριμένα
τούς Γαβαωνίτες, τούς οποίους υποδούλωσαν οι Ισραηλίτες. Επίσης, οι ευλογίες
τού Θεού στόν Αβραάμ, τόν Ισαάκ και τόν Ιακώβ δεν εκπληρώθηκαν σε αυτούς τούς ίδιους
αλλά στούς απογόνους τους, και κυρίως στόν απόγονό τους που προσδοκούσαν, τόν
Κύριο Ιησού Χριστό. Έτσι και ο παραπάνω λόγος του προφήτη Ωσηέ δεν εκπληρώνεται
τόσο στόν παλαιό Ισραήλ, όσο τόν πραγματικό και κατά φύση Υιό του Θεού, τον
Ιησού Χριστό. Με τόν ίδιο τρόπο κατανοείται και η προφητεία για τήν σφαγή τών
νηπίων. Τέλος, για τήν προφητεία ότι ο Μεσσίας θα ονομαζόταν Ναζωραίος,
σχολιάζουν οι Πατέρες τής Εκκλησία ότι ανήκε σε προφητικό βιβλίο το οποίο έχει χαθεί.
Γνωρίζουμε από τήν Παλαιά Διαθήκη ότι σε περιόδους εξάρσεως τής ειδωλολατρίας
στό αρχαίο Ισραήλ καίγονταν και καταστρέφονταν πάμπολλα ιερά βιβλία. Σε ένα από
αυτά πιθανότατα θα ανήκε τό παρόν λόγιο, τό οποίο θα είχε διασώσει η προφορική
παράδοση μέχρι τις ημέρες που γράφτηκε το Ευαγγέλιο.
Εμείς όμως βλέποντας τήν θαυμαστή εκπλήρωση
αναρίθμητων προφητειών στό πρόσωπο τού Κυρίου, ας δοξάσουμε τον Θεό που
μεταχειρίζεται κάθε τρόπο, για να μας οδηγήσει και στηρίξει στήν ορθή πίστη και
ζωή και να μας χαρίσει την αιώνια Βασιλεία του. Αμήν.
Αρχιμ. Π.Κ.
Ὁ Ἅγιος Γεδεὼν ὁ Νέος Ὁσιομάρτυρας
| |||||||||||||||
Γεννήθηκε στὸ χωριὸ Κάπουρνα τῆς Δημητριάδος (Νομὸς Μαγνησίας). Οἱ εὐσεβεῖς γονεῖς του, ὀνομάζονταν Αὐγερινὸς καὶ Κυράτζα.
Ὁ Γεδεών, κατὰ κόσμον Νικόλαος, δώδεκα χρονῶν μὲ τὴν οἰκογένειά του ἦλθε στὸ χωριὸ Γιερμὴ καὶ ἀπὸ ἐκεῖ στὸ Βελεστῖνο, ὅπου ἐργαζόταν κοντὰ στὸν θεῖο του. Τὸν ἅρπαξε ὅμως κάποιος Τοῦρκος καὶ τὸν ἐξισλάμισε μὲ τὸ ὄνομα Ἰμπραήμ. Ἀλλὰ ὁ Νικόλαος, κατόρθωσε καὶ δραπέτευσε καὶ ἐπανῆλθε στὴν οἰκογένειά του. Ὁ πατέρας του τὸν φυγάδευσε στὸ χωριὸ Κεραμίδι, ὅπου κοντὰ σὲ κάποιους οἰκοδόμους πῆγε στὴν Κρήτη. Ἐκεῖ ἐξομολογήθηκε σὲ κάποιον ἱερέα καὶ βρῆκε ἄσυλο στὸ ἐξωκλήσι του.
Μετὰ τὸν θάνατο τοῦ ἱερέα, ὁ Νικόλαος ἔφυγε γιὰ τὸ Ἅγιον Ὄρος. Ἐκεῖ πάλι ἐξομολογήθηκε, ἔλαβε τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων καὶ στὴ Μονὴ Καρακάλου, ἐκάρη μοναχὸς μὲ τὸ ὄνομα Γεδεών.
Στὴν Μονὴ αὐτὴ ἔμεινε 35 χρόνια. Μὲ τὸν πόθο ὅμως τοῦ μαρτυρίου, ἦλθε στὸ Βελεστίνο, ὅπου μέσα στὴν ἀγορὰ μὲ θάρρος ὁμολόγησε τὸν Χριστό. Διωκόμενος ἀπὸ τοὺς Τούρκους, ἦλθε στὴν Ἀγυϊά, ὅπου συνελήφθη. Οἱ Τοῦρκοι, ἀφοῦ τὸν διαπόμπευσαν στοὺς δρόμους τοῦ Τιρνάβου, κατόπιν τοῦ ἔκοψαν τὰ πόδια καὶ τὰ χέρια καὶ στὴ συνέχεια τὸν ἔριξαν στὰ ἀποχωρητήρια.
Ἐκεῖ, μέσα σὲ φρικτοὺς πόνους, παρέδωσε τὸ πνεῦμά του στὶς 30 Δεκεμβρίου 1818. Ἡ τίμια κάρα τοῦ μάρτυρα, ἀποθησαυρίστηκε στὴν ἁγία Τράπεζα τοῦ Μητροπολιτικοῦ Ναοῦ τοῦ Τυρνάβου, Παναγίας Φανερωμένης.
Ἀπολυτίκιον. Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.
Ὁσίων ἰσότιμος, καὶ Ἀθλητῶν κοινωνός, καὶ θεῖον ἀγλάϊσμα, τῆς Καρακάλλου Μονῆς, ἐδείχθης μακάριε· σὺ γὰρ στερρῶς ἀθλήσας, τὸν ἐχθρὸν ἐτροπώσω· ἔνθεν Ὁσιομάρτυς, Γεδεὼν ἐδοξάσθης, πρεσβεύων ὑπὲρ πάντων, ἡμῶν τῶν εὐφημούντων σε.
Κοντάκιον. Ἦχος γ’. Ἡ Παρθένος σήμερον.
Ἐν ἀσκήσει πρότερον, ἐνδιαπρέψας θεόφρον, τῇ ἀθλήσει ὕστερον, θεοπρεπῶς ἐδοξάσθης· πόνοις γάρ, ἐγκαρτερήσας τοῖς ἀφορήτοις, ᾔσχυνας, ἐχθροῦ εἰς τέλος τὰς μεθοδείας· διὰ τοῦτό σε τιμῶμεν, Ὁσιομάρτυς Γεδεὼν ἔνδοξε.
Μεγαλυνάριον.
Χαίροις τῶν Ὁσίων ὁ μιμητής· χαίροις τῶν Μαρτύρων, θιασώτης καὶ ζηλωτής· ἐν γὰρ ἀμφοτέροις, νομίμως διαπρέψας, Ὁσιομάρτυς ὤφθης, Γεδεὼν ἔνθεος. |
Σάββατο 29 Δεκεμβρίου 2012
Το μυστήριο του Θεανθρώπου και οι ορθολογιστικές παρανοήσεις του
Πολλοί ερευνητές και διανοούμενοι, εκτός Χριστιανικού πνεύματος και με μόνο τις γνωσιολογικές και φιλολογικές τους ικανότητες, προσπάθησαν να εξηγήσουν ποιος ήταν και τι έκανε ο Ιησούς, αλλά, όταν σκόνταψαν στον ‘θεμέλιο λίθο’ και την ‘ακρογωνιαία πέτρα’ που λέγεται ‘Υιός του Θεού,’ ή τον απέρριψαν (ορθολογιστές, αιρετικοί, άθεοι κ.λπ.), ή κατά τη διάρκεια της ζωής τους τον γνώρισαν πνευματικά και εσωτερικά, μεταμελήθηκαν και αναγνώρισαν τη θεότητά Του. Το τελευταίο αυτό συνέβαινε και συμβαίνει σε πολλούς επιστήμονες, άθεους στοχαστές, αγνωστικιστές δημοσιογράφους, μάγους και αποκρυφιστές, που όχι μόνο γνώρισαν και γνωρίζουν και εφαρμόζουν την ομορφιά και τη γλυκύτητα των λόγων Του, αλλά και τον αγκαλιάζουν μαζί με τα καρφιά Του (ο πόνος και η άσκηση της θέλησης είναι αναπόφευκτα σε μια γνήσια μεταστροφή), δεχόμενοι και τις ηθικές θετικές συνέπειες στη ζωή τους, την οικογένειά τους, την εργασία τους, τον κοινωνικό τους περίγυρο.
«Αυτός θα γίνει αιτία να καταστραφούν ή να σωθούν πολλοί …..για να φανούν οι πραγματικές διαθέσεις πολλών» (Λουκ. 2,34-35) αποκαλύπτει ο Θεοδόχος Συμεών, αλλά και στον Ψαλμό 67,19 αναφέρεται: «Στα ψηλώματα ανέβηκες, έπιασες αιχμαλώτους. Απ’ τους ανθρώπους δώρα έλαβες και από τους αποστάτες. Ώστε να κατοικήσουνε κι αυτοί στο Θεό κοντά, στον Κύριο». Ο Χριστός γνώριζε καλά ότι θα πυροδοτήσει μια ατέλειωτη σειρά από αντιδράσεις μεταξύ των ανθρώπων στο όνομά Του. Και αυτό εννοεί, όταν προφητεύει: «Μη νομίσετε ότι ήρθα για να φέρω (μια ψευδή) ειρήνη πάνω στη γη» (Ματθ. 10, 34-36) και ακόμη: «Φωτιά (ζήλο ή αντίθετα μίσος απέναντί μου) ήρθα να βάλω στη γη και τι άλλο θέλω αν τώρα έχει πλέον ανάψει» (Λουκ. 12,49). Πράγματι στο όνομα του Ιησού, και στο τι εκείνος εκφράζει, προξενήθηκαν και προξενούνται στο διάβα των αιώνων σειρά αντιδράσεων και διαφωνιών, τόσο μεταξύ συγγενών και φίλων όσο και μεταξύ διανοουμένων και ιστορικών. Σε μερικές από τις καταγραφείσες αυτές αντιρρήσεις των ορθολογιστών, αγνωστικιστών και αθέων για το πρόσωπό Του, που αρνούνται το Θεανθρώπινο μεγαλείο Του, θα απαντήσουμε ακροθιγώς και απολογητικώς αμέσως παρακάτω:
Πώς γνωρίζουμε, μας λένε, ότι ο Χριστός δεν χρησιμοποίησε για τον εαυτόν του τις προφητείες της Παλαιάς Διαθήκης, ότι δεν ΤΙΣ ΕΜΑΘΕ ΚΑΛΑ ΚΑΙ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΤΗΚΕ ΚΑΤΟΠΙΝ ΣΑΝ ΜΕΣΣΙΑΣ; Όμως:
α) Υπάρχουν προφητείες που ξεφεύγουν από τον ανθρώπινο έλεγχο. Πώς μπορούσε λ.χ. να καθορίσει ο ίδιος το χωριουδάκι της Βηθλεέμ, στο οποίο γεννήθηκε;
β) Καθορίστηκε ο χρόνος γέννησής Του πολλούς αιώνες π.Χ. (Γένεση 3,15/49,10), 8 αιώνες π.Χ. (Ησαΐας 7,14) και 6 αιώνες π.Χ. (Δανιήλ 2,45). Θα μπορούσε ο ίδιος να επιλέξει τον ακριβή χρόνο της γέννησής του, εάν δεν ήταν Υιός του Θεού;
γ) Μήπως μπορούσε να γνωρίζει το ύψος της χρηματικής τιμής της προδοσίας από τον Ιούδα (Ζαχ. 11,12);
δ) Προφητεύθηκε ο θάνατός Του από τον Δαυίδ (Ψαλμ. 15,10): Μπορούσε να οργανώσει για τον εαυτόν του το χειρότερο είδος θανάτου, για να αποδειχθούν αληθινές οι προφητείες της Π.Δ.; Μα τότε θα ήταν διαταραγμένος ψυχικά, πράγμα όμως που απορρίπτεται από την απαράμιλλη ζωή, τα θαύματα και τη διδασκαλία Του,
ε) Όσοι μάλιστα ισχυρίσθηκαν ότι ήσαν οι αληθινοί Μεσσίες (Θευδάς, Ιούδας Γαυλωνίτης, Βαρκωχέβα) ξεσκεπάστηκαν γρήγορα και θανατώθηκαν, μαζί με πολλούς οπαδούς τους.
ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΣΗΜΑΝΤΙΚΑ ΠΡΟΣΩΠΑ, συνεχίζουν, ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΑΝ ΝΑ ΘΕΩΡΗΘΟΥΝ ΜΕΣΣΙΕΣ. Γιατί γι’ αυτούς να μην επαληθεύονται, τηρουμένων των αναλογιών, οι προφητείες περί θανάτου κ.λπ. της Π.Δ.;
α) Είναι τόσες οι λεπτομέρειες που βρήκαν επαλήθευση ΜΟΝΟ στον Χριστό, που ένας Εκδοτικός Οίκος στην Αγγλία προσφέρει σεβαστό χρηματικό ποσό σ’ όποιον ανακαλύψει έστω και έναν άνθρωπο που στο πρόσωπό του επαληθεύεται μικρό και μόνο μέρος των προφητείων της Αγίας Γραφής,
β) Η πιθανότητα σύμπτωσης οκτώ (8) και μόνο προφητειών σε έναν άνθρωπο που έχει ζήσει μέχρι σήμερα ισούται με 1 προς 1017. Δηλαδή μια πιθανότητα στα 100 τετράκις εκατομμύρια. Για να φανταστούμε λίγο αυτή την απίθανη πιθανότητα, χρησιμοποιούμε το εξής παράδειγμα: Ας υποθέσουμε, γράφει ο μαθηματικός Peter Stoner, ότι καλύπτουμε με 1017 ασημένια δολάρια το Τέξας. Θα κάλυπταν ολόκληρη την πολιτεία και θα έφταναν σε ύψος εξήντα εκατοστών. Η ίδια πιθανότητα που θα είχε ένας άνθρωπος να πιάσει, χωρίς να βλέπει, σκύβοντας μια και μόνη φορά, ένα μαρκαρισμένο δολάριο σε όλη αυτή την περιοχή, είναι και η πιθανότητα να εκπληρωθούν και οι 8 προφητείες σε έναν και μόνο άνθρωπο που ζει πάνω στη γη (βλ. Peter Stoner, “Μιλάει η επιστήμη”, εκδ. Πέργαμος, Αθ. 1990, σελ. 50-51). Φανταστείτε για τις τρεις εκατοντάδες περίπου προφητείες που αφορούν στον Χριστό ποια θα ήταν η πιθανότητα.
Μια άλλη ένσταση του ορθολογιστικού πολυθεϊσμού αφορά στο εξής: «Πώς είμαστε σίγουροι ότι ο Χριστός δεν ήταν ένας απλός καθημερινός άνθρωπος της εποχής του, που μετά το θάνατό του απέκτησε φήμη και δόξα από έναν κύκλο οπαδών του, ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΥΘΟΠΟΙΗΘΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΘΕΩΡΗΘΕΙ ΣΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΘΕΟΣ; ΜΗΠΩΣ ΤΑ ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ ΗΤΑΝ ΜΥΘΟΙ, τους οποίους διαμόρφωσαν ορισμένοι αφού επηρεάστηκαν από μεσσιανικές ιδέες;». Επ’ αυτών έχουμε να είπουμε τα κάτωθι:
α) Το κήρυγμα του απ. Παύλου είναι το ίδιο με εκείνο των αποστόλων του Χριστού. Προσυπογράφεται μάλιστα από αυτόπτες και αυτήκοους μάρτυρες της διδασκαλίας του Κυρίου. Οι επιστολές του Παύλου και τα Ευαγγέλια γράφτηκαν πολύ κοντά στα γεγονότα του σταυρικού θανάτου του Ιησού (του Μάρκου 30 χρόνια μετά, ενώ του Παύλου οι Επιστολές 20 και πλέον χρόνια από το θάνατο του Χριστού). Δεδομένης της μεταστροφής του αποστόλου στο Χριστό, ενώ πρωτύτερα υπήρξε σκληρός διώκτης των χριστιανών, αλλά και της σοβαρότητας της διδασκαλίας του Παύλου που επισφραγίστηκε μάλιστα με το μαρτύριό του, συμπεραίνουμε ότι η πρωταρχική πίστη των χριστιανών ήταν η λατρεία προς το Χριστό ως Υιό του Θεού,
β) Σύμφωνα με τους ιδίους τους ορθολογιστές, ένα σημαντικό γεγονός για να γίνει θρύλος και να αποκτήσει φανταστικές διαστάσεις πρέπει να περάσουν πολλά χρόνια απ’ αυτό. Η Εκκλησία εξαρχής όμως, όπως επισημαίνουν οι πηγές, εξυμνούσε το Χριστό ως Θεό (ο Πλίνιος π.χ., διοικητής της Βιθυνίας, πιστοποιεί ήδη από το 110 μ. Χ., ότι ο Ιησούς λατρευόταν ως Θεός),
γ) Οι πολλοί κοντινοί μάρτυρες της διδασκαλίας του Χριστού και ακροατές των λόγων Του θα μαρτυρούσαν την αλήθεια σε περίπτωση που ο κύκλος Του απέδιδε σε Αυτόν θείες ιδιότητες χωρίς εκείνος να το επιδιώξει. Όλοι όμως συμφωνούν ότι στο κήρυγμά του και τη διδασκαλία Του ο ίδιος θεωρεί τον εαυτόν του Υιό του Θεού και προφητεύει την ανάστασή Του. Μάλιστα θεραπευθέντες από τον Κύριο ζούσαν ακόμη στις αρχές του β’ αιώνα, όπως και μαθητές Του, οι οποίοι είχαν ακούσει προσωπικά τη διδασκαλία Του. Πολλοί θα αντιδρούσαν αν επρόκειτο για μυθολογίες,
δ) Κυκλοφορούσαν βεβαίως διάφορες μυθολογίες στους αρχαίους χρόνους. Το γεγονός όμως ότι απορρίφθηκαν από την Εκκλησία 30 περίπου απόκρυφα ευαγγέλια γεμάτα μυθικές ενέργειες και διηγήσεις, και εγκρίθηκαν μόνο 4, αποκαλύπτει την αλήθειά τους,
ε) Ο μύθος εξάλλου ανήκει κυρίως στην προχριστιανική εποχή, ενώ ο Χριστιανισμός και οι ευαγγελικές ιστορίες ήκμασαν σε φιλοσοφικά χρόνια, ιστορικά και όχι νηπιώδη. Συνεγράφησαν σε εποχή όπου οι δεισιδαιμονίες κατέρρεαν και οι Επικούρειοι και Στωϊκοί φιλόσοφοι απέρριπταν ως μυθολογίες τις αρχαίες θρησκείες,
στ) Πώς ο κόσμος αγκάλιασε τα Ευαγγέλια, τη στιγμή που περιελάμβαναν υποτίθεται μύθους για έναν ήρωα θρυλικό, γεννημένο από λαό μισητό και χωρισμένο από τα άλλα έθνη;
, ζ) Στα Ευαγγέλια δεν βλέπει κανείς θεούς με μορφή δράκων ή τεράτων ή θεούς-ζώα, ούτε ανήθικες πράξεις συναντά ψευδών θεοτήτων. Διακρίνει μόνο αγιότητα, αρετή και σώφρονα ενέργεια,
η) Αν ο Ιησούς δεν υπήρξε παρά μόνο ένας μεταρρυθμιστής προφήτης, γιατί τότε τον ακολούθησαν Ιουδαίοι και Έλληνες, τη στιγμή μάλιστα που τους είχε υποσχεθεί θρίαμβο και αντί αυτού σταυρώθηκε; Πώς τόσοι και τόσοι ειδωλολάτρες εγκατέλειψαν τον πολυθεϊσμό και έγιναν χριστιανοί;
θ) Όλα τα θρησκεύματα είχαν αρχή σε μια ισχυρή προσωπικότητα, που τους έδωσε την πρώτη ώθηση. Τι να πούμε για μια θρησκεία που την εχθρευόταν ο Ιουδαϊσμός, τη μισούσε ο Εθνικός κόσμος, την εδίωξε το ρωμαϊκό κράτος και παρόλα αυτά κατέκτησε τον κόσμο; Αν δεν είχε αρχή τον Ιησού και τους άμεσους μαθητές του, πώς ένα ανώνυμο πλήθος θα συνελάμβανε ιδεολογικά την μορφή Του, με επινοήσεις και δάνεια; Αν ήταν μύθος θα σήμαινε ότι η πρώτη κοινότητα πίστευε ως μωρόπιστη ό,τι άκουγε, ή ότι θα ήσαν οι πιστοί υστερικά άτομα που θα δέχονταν άκριτα τέτοιου είδους φαντασιώσεις. Δεν εξηγείται έτσι όμως: 1. Η κυριαρχία του Χριστιανισμού, μέσα από τον τρόμο, τους διωγμούς κ.α. 2. Η λατρεία του Χριστού, αν θα πέθαινε προδίδοντας τις ελπίδες τους, 3. Πώς οι δήθεν ψευδαισθήσεις σταμάτησαν αυτόματα αμέσως μετά την ανάληψή Του; 4. Πώς η διδασκαλία για το Χριστό είχε ολοκληρωθεί πριν τις επιστολές του Παύλου; (51 μ.Χ.), 5. Πώς ο Παύλος, που εδίωκε το Χριστό έγινε ο μεγαλύτερος υμνητής Του; 6. Πώς οι απλοϊκές και κατά το πλείστον αμόρφωτες ομάδες των πιστών οδηγήθηκαν σε τέτοιες μεγαλειώδεις συλλήψεις του Χριστιανισμού;
Πώς είμαστε σίγουροι, επιμένουν σε άλλη αντίρρησή τους οι ορθολογιστές, ότι οι ευαγγελιστές δεν ΕΓΡΑΨΑΝ ΨΕΥΤΙΚΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΑΝΘΡΩΠΟ, ΘΕΛΟΝΤΑΣ ΝΑ ΤΟΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΟΥΝ ΣΑΝ ΘΕΟ; Απαντάμε ως εξής:
α) Δεν θα άφηναν οι μαθητές Εκείνου τις περιουσίες τους, δεν θα υποβάλλονταν σε βασανιστήρια και δεν θα επιδείκνυαν τέτοιο θάρρος για ένα ψέμα, ενώ πρώτα ήσαν δειλοί και καθημερινοί ψαράδες που κρύφτηκαν μάλιστα για το φόβο των Ιουδαίων. Πολύ περισσότερο δεν θα μαρτυρούσαν με το αίμα τους για μια φτιαχτή ιστορία,
β) Ο βίος, η πολιτεία, η ανυπέρβλητη διδασκαλία και τα άπειρα θαύματα του Ιησού Χριστού, που μαρτυρούνται και από εξωχριστιανικές πηγές (λ.χ. Ιώσηπος), δεν αφήνουν περιθώρια για πλαστές ιστορίες. Η διδασκαλία Του μάλιστα, που ποιοτικά είναι ασυγκρίτως ανώτερη από όλους τους ιδρυτές θρησκειών και τους φιλοσόφους διαχρονικά, δεν θα μπορούσε να εφευρεθεί από το μηδέν,
γ) Οι ιεροί ευαγγελιστές περιγράφουν με φυσικότητα, απλότητα και ειλικρίνεια τα γεγονότα. Τα καταγράφουν με απάθεια και χωρίς να θέλουν να συγκινήσουν τους αναγνώστες, και μάλιστα τα γεγονότα των παθών και της ανάστασης. Φανερώνουν εξάλλου τα ελαττώματά τους, ανακοινώνουν τις ζήλιες τους, δεν διστάζουν να φωνάξουν την προδοσία τους, την άρνησή τους να πιστέψουν αρχικά στο θείο μήνυμα του Θεανθρώπου και στην ανάστασή Του. Τα παραμύθια αντιθέτως δεν εκτίθενται έτσι, αλλά με αρκετή φαντασία, στόμφο, εξωραϊστικές εικόνες και ηρωοποίηση των πρωταγωνιστών,
δ) Η μορφή του Χριστού είναι τόσο πρωτότυπη, που δεν θα μπορούσαν να την εφεύρουν από το μηδέν. Δεν υπήρχε ούτε μεταξύ των Ιουδαίων, ούτε μεταξύ των Ελλήνων και της ανατολικής φιλοσοφίας. Γι’ αυτό και η διδασκαλία Του απέβη «Ιουδαίοις σκάνδαλο και Έλλησι μωρία»,
ε) Οι ιεροί συγγραφείς περιγράφουν, ενίοτε με διαφορετικό ο καθένας τρόπο, την ίδια ιστορία, ή αλληλοσυμπληρώνονται σε αρκετά εδάφια, πράγμα που σημαίνει ότι δεν είναι προσυνεννοημένοι στα όσα διηγούνται. Άλλωστε γράφουν με διαφορά 10, 20 και 30 ετών τα Ευαγγέλιά τους,
στ) Η μαρτυρία που αποστόλου Παύλου, αρχικού διώκτη των χριστιανών, που είναι ίδια με εκείνη των αποστόλων όπως γράψαμε ήδη, πιστοποιεί την αλήθεια των θεοπνεύστων πηγών,
ζ) Οι ευαγγελιστές δεν είχαν σκοπό να γράψουν ιστορία. Αρκούν 6 ώρες για να απαγγείλουμε λ.χ. τους λόγους του Κυρίου στα Ευαγγέλια. Μάλιστα όλα τα γεγονότα της ζωής Του διαδραματίζονται, αν τα θεωρήσουμε ενωμένα, μέσα σε διάστημα μόλις 40 ημερών. Απλώς δηλαδή περιγράφουν οι ευαγγελιστές ψυχρά τι είδαν, τι ψηλάφησαν, τι άκουσαν και τι έζησαν. Είναι ένα ποιμαντικό μήνυμα προς τους Ιουδαίους και προς τα έθνη για την Τριαδική αλήθεια και για τη θεότητα του Ιησού Χριστού,
η) Τα Ευαγγέλια γράφτηκαν πολύ νωρίς (από το 60 μ.Χ. για το Ευαγγέλιο του Μάρκου κ.ο.κ.), όταν πολλοί μάρτυρες της ζωής του Ιησού ζούσαν ακόμη, όπως προαναφέραμε. Δεν βρίσκουμε, πράγματι όμως, καμία διάψευση ή διαμαρτυρία για τα υπερφυσικά θαύματα, διάφορα γεγονότα και ιστορικά στοιχεία της ζωής του Κυρίου, αν υποθέσει κάποιος ότι δεν έγιναν έτσι,
θ) Τα Ευαγγέλια διασώζουν την αρχέγονη κατήχηση της πρώτης Εκκλησίας. Ως εκ τούτου, πάσα προσπάθεια ερμηνείας τους έξω και μακριά από την πίστη στον ενανθρωπήσαντα, σταυρωθέντα και αναστάντα Κύριο είναι καταδικασμένη σε αποτυχία.
«Μήπως όλα τα γεγονότα της ζωής του Ιησού υπήρξαν φυσικά, αλλά οι ερμηνευτές τους ΕΔΩΣΑΝ Σ’ ΑΥΤΑ ΨΕΥΔΩΣ ΤΟΝ ΧΡΩΜΑΤΙΣΜΟ ΤΟΥ ΘΑΥΜΑΤΟΣ;», ρωτάνε οι αρνούμενοι τη θεότητα του Υιού του Θεού:
α) Θα επέτρεπε όμως ο Χριστός να εκλαμβάνουν οι θεατές και ακροατές Του τα φυσικά γεγονότα της ζωής του ως θαύματα και δεν θα διαμαρτυρόταν εναντίον τέτοιων δεισιδαιμονιών;
β) Η ηθική αξία του Ιησού, αν δεχθούμε κάτι τέτοιο, καταρρίπτεται. Διότι έτσι θα συμμορφωνόταν σαν αγύρτης με τις πλάνες πολλών συμπατριωτών Του. Ο μοναδικά ηθικός όμως χαρακτήρας του, η μοναδική διδασκαλία του και η πνευματικότητά Του δεν συνηγορούν υπέρ αυτής της άποψης,
γ) Οι πρώτες πηγές των Λόγων του Ιησού (Q), που κυκλοφορούσαν ευρέως, ίσως και όσο ακόμη ζούσε, πιστοποιούν τα θαύματα του Κυρίου. Ο διαχωρισμός φυσικού και υπερφυσικού στα Ευαγγέλια αποδείχθηκε αδύνατος. Ο Ιωάννης, ο Μάρκος, οι Συνοπτικοί περιγράφουν τον Ιησού ως Υιό Θεού και θαυματουργό εξ αρχής. Τα θαύματα περιγράφονται γλαφυρά, όχι με συναισθηματική ένταση, σύντομα, αξιοπρεπώς, και αναφέρονται στην πνευματική αποστολή του Μεσσία. Ο Ηρώδης πίστευε ότι ο Βαπτιστής αναστήθηκε και κάνει θαύματα, ενώ οι Εβραίοι ότι με τη βοήθεια του σατανά πραγματοποιεί ο Ιησούς τα θαύματα,
δ) Πώς τα θαύματα και η πίστη στον Ιησού ως Υιό Θεού δημιουργήθηκαν δήθεν από μόνα τους, και μάλιστα σε περιβάλλον μονοθεϊστικό (Ιουδαϊκό), που ήταν κατά της θεοποίησης προσώπων; Το αντίθετο θα έπρεπε να είχε συμβεί. Να είχε δηλαδή ξεχασθεί η μνήμη Του σε περίπτωση που είχε θεωρηθεί λαοπλάνος,
ε) Σε καμία θρησκεία δεν υπήρξε πίστη στη θεότητα κάποιου χωρίς να τον συνοδεύουν θαύματα και σημεία μεγάλα. Άλλο η συμπάθεια και ο σεβασμός σε κάποιον και άλλο να τον θεωρήσουν Υιό Θεού χωρίς να έχουν δει θαύματα. Τα θαύματα του Ιησού δεν είναι μύθοι, όπως των ραβίνων, του ελληνιστικού κόσμου, του Ασκληπιού και του Σεράπιδος. Όλα αυτά ήσαν γεμάτα μυθολογικά και φανταστικά στοιχεία. Ο Χριστός με ένα απλό λόγο του, ένα πρόσταγμά του, χωρίς καμία ένταση, χωρίς τη χρήση βοτάνων, φαρμάκων κ.α., θεραπεύει με εξουσία και άμεσα, ενώ τα θαύματα του Πυθαγόρα, του Απολλώνιου Τυανέως κ.λπ. παρουσιάζονται μεταγενέστερα και επηρεασμένα από το Χριστιανισμό, στ) Τις θεραπείες που ενήργησε ο Ιησούς Χριστός δέχονται ως πραγματικές όλοι οι νεώτεροι κριτικοί. Για τα θαυμαστά σημεία ο Λουκάς αντλεί από την προφορική κατήχηση των αυτοπτών μαρτύρων και γι’ αυτό είναι γνήσιος (βλ. και Παναγιώτη Τρεμπέλα, “Απολογητικαί Μελέται Ε΄”, εκδ. Ο Σωτήρ, Αθ. 1994).
Η μαρτυρία της Εκκλησίας, εδώ και 2.000 χρόνια και μέχρι το τέλος του κόσμου, είναι πως ο Ιησούς, ο άνωθεν Λυτρωτής, ο Υιός του Θεού, που σαρκώθηκε για τη σωτηρία των ανθρώπων, αποτελεί τον μόνο Θεάνθρωπο της ιστορίας. Δεν ήρθε για να ιδρύσει μια ακόμη θρησκεία, αλλά για να αφήσει το σώμα Του και το αίμα Του υπέρ της ζωής του κόσμου. Είναι ο αληθής Άρτος εξ’ Ουρανού, που αναπαύει τους ταλαιπωρημένους και χορηγεί την ειρήνη του Αγίου Πνεύματος. Ομιλεί στα Ευαγγέλια «ως εξουσίαν έχων», συμπληρώνει ή καταργεί εντολές και διατάξεις που θέσπισε ο Θεός δια του μεγάλου Μωυσέως, και φανερώνει έτσι ότι τον μεν Νόμο προσέφερε στην ανθρωπότητα ο Μωυσής, την δε αλήθεια και τη Χάρη δώρισε στους πιστούς ο Χριστός, με σκοπό την μεταμόρφωση και θέωση των ανθρώπων. Γι’ αυτό και κήρυττε με απλά λόγια (Παραβολές) για την πνευματική Βασιλεία του Θεού, η οποία «εντός ημών εστίν» (Λουκ. 17,21).
Ο Ιησούς Χριστός δεν ήταν ένας απλός προφήτης, αλλά αυτός για τον οποίον ο ίδιος ο Μωυσής προσανατολίζει την ανθρωπότητα: «(Ο ΘΕΟΣ) ΘΑ ΑΝΑΔΕΙΞΕΙ ΕΝΑΝ ΠΡΟΦΗΤΗ ΑΠΟ ΣΑΣ, μέσα από το λαό σας, σαν εμένα. ΑΥΤΟΝ ΝΑ ΑΚΟΥΤΕ» (Δευτ. 18,15). Δεδομένου:
(α) ότι «ανάμεσα στους Ισραηλίτες δεν παρουσιάστηκε πια άλλος προφήτης σαν το Μωυσή», τον οποίον «ο Κύριος γνώριζε πρόσωπο προς πρόσωπο», ούτε κανείς «είναι ισάξιός του όσον αφορά τα σημεία και θαύματα που τον έστειλε ο Κύριος να κάνει» (Δευτ. 34,10-11),
(β) αλλά και ότι ΟΥΤΕ ΚΑΙ ΑΥΤΟΣ ΑΚΟΜΗ Ο ΠΝΕΥΜΑΤΟΦΟΡΟΣ ΜΩΥΣΗΣ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΔΕΙ ΤΗ ΔΟΞΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ: «Δεν θα μπορέσεις να δεις το πρόσωπό μου, γιατί κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να με δει και να μείνει ζωντανός» (Έξ. 33,20), αντιλαμβανόμαστε τι θέλει να πει ο ευαγγελιστής Ιωάννης στην αρχή του Ευαγγελίου του, όταν λέγει: «ΚΑΝΕΙΣ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΕΙΔΕ ΤΟ ΘΕΟ. ΜΟΝΟ Ο ΜΟΝΟΓΕΝΗΣ ΥΙΟΣ, ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΑΓΚΑΛΙΑ ΤΟΥ ΠΑΤΕΡΑ, ΕΚΕΙΝΟΣ ΜΑΣ ΤΟΝ ΕΚΑΝΕ ΓΝΩΣΤΟ» (Ιω. 1,18). Ότι δηλαδή ο εσχατολογικός προφήτης τον οποίον αναγγέλλει στην ιστορία ο Μωυσής – και ο οποίος μάλιστα είναι επιπλέον, σύμφωνα με τον Ιωάννη, Υιός του Θεού- δεν είναι άλλος από τον Ιησού Χριστό.
Ας προσθέσουμε εδώ ένα σημαντικό Χριστολογικό σημείο τής προς Φιλιππησίους επιστολής (η επιστολή ονομάζεται ‘ύμνος της χαράς’) του απ. Παύλου, μόλις 22 χρόνια από το θάνατο και την ανάσταση του Κυρίου: «Να υπάρχει μεταξύ σας το ίδιο φρόνημα που είχε και ο Ιησούς Χριστός, ο οποίος, ΑΝ ΚΑΙ ΗΤΑΝ ΘΕΟΣ, δε θεώρησε την ισότητά του με το Θεό αποτέλεσμα αρπαγής, αλλά τα απαρνήθηκε όλα, ΠΗΡΕ ΜΟΡΦΗ ΔΟΥΛΟΥ ΚΑΙ ΕΓΙΝΕ ΑΝΘΡΩΠΟΣ. Και όντας πραγματικός άνθρωπος ταπεινώθηκε θεληματικά υπακούοντας μέχρι θανάτου, και μάλιστα θανάτου σταυρικού…». Και καταλήγει η πρωταρχική στην ουσία εκκλησιαστική κοινότητα, δια του αποστόλου Παύλου, στο εξής: «…Κάθε γλώσσα θα ομολογήσει ότι Ο ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΚΥΡΙΟΣ, για να δοξάζεται έτσι ο Θεός Πατέρας» (Φιλιππ. 2,5-8/ 10-11) [Τα κεφαλαία γράμματα στα αγιογραφικά κείμενα δικά μας]. Επομένως δύο δεκαετίες μόλις μετά τα γεγονότα του Σταυρού και της Αναστάσεώς Του, πίστευαν ήδη οι πρωτοχριστιανικές κοινότητες πως ο Χριστός ξεπέρασε κατά πολύ την μέση αντίληψη του Μεσσία που είχε η εποχή Του (ως θρησκευτικοπολιτικού ηγέτη) και γι’ αυτό σταυρώθηκε, θεωρούμενος από το κατεστημένο ότι βλασφημεί, αποδεικνύοντας πλέον ότι είναι ο αληθινός Απεσταλμένος, ο Υιός του Θεού (βλ. και “Ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ Α΄”, πάπα Βενέδικτου ΙΣΤ΄, εκδ. Ψυχογιός, Αθ. 2007, σελ. 25-28). Είναι δυνατόν άλλωστε να δίδασκε ο Ιησούς αλήθειες μοναδικής στην ιστορία πνευματικής ομορφιάς και ποιότητας, να τελούσε πλήθος θαυμάτων, θεραπειών και νεκραναστάσεων, να ομολογούσε ότι είναι ο Μονογενής Υιός του Θεού, και τελικά να μην ήταν;
Η ΤΕΛΕΙΑ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ του Χριστού (μίλησε για τον Τριαδικό Θεό, την αγάπη στους εχθρούς μας, την ισότητα των ανθρώπων κ.α.), Η ΘΑΥΜΑΣΤΗ ΑΝΑΜΑΡΤΗΣΙΑ ΤΟΥ δια της οποίας αποδεικνύεται κατεξοχήν άγιος (κανείς στα χρόνια Του δεν τόλμησε να τον ελέγξει για δόλο, απάτη, αμαρτίες ή αδυναμίες), ΤΑ ΜΟΝΑΔΙΚΑ ΤΟΥ ΘΑΥΜΑΤΑ (ιάσεις κάθε είδους, πολλαπλασιασμός τροφών, κατασίγαση θαλάσσης, νεκραναστάσεις), ΟΙ ΑΚΡΙΒΕΙΣ ΠΡΟΦΗΤΕΙΕΣ ΤΟΥ (προφήτευσε όσο ζούσε επί γης την πλήρη καταστροφή των Ιεροσολύμων, το αδύνατον αφανισμού της Εκκλησίας του και την αυτεξούσια ανάστασή Του) και Η ΟΙΚΕΙΟΘΕΛΗΣ ΕΓΕΡΣΗ ΤΟΥ ΕΚ ΝΕΚΡΩΝ, γεγονός που πιστοποίησε η μετά την Πεντηκοστή αφοβία των αποστόλων, το κήρυγμά τους και το μαρτυρικό τους τέλος χάριν του Χριστού (βλ. και Νικ. Νευράκη, “Ο Χριστός και ο καινούριος κόσμος του Θεού”, Αθ. 1989, σελ. 189-193), αποδεικνύει ότι ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΤΟΝ ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΘΕΑΝΘΡΩΠΟ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ που “κατέβηκε για να ανεβούμε” και “έγινε άνθρωπος για να γίνουμε εμείς θεοί” κατ’ ενέργειαν, εν τη δόξη και δια της δυνάμεως του Θεού.
1. «Απολογητικαί Μελέται Ε΄», Παν. Τρεμπέλα, εκδ. Ο ΣΩΤΗΡ, Αθ. 1994
2. «Ελληνοκεντρικός Πολυθεϊσμός ή Ελληνοχριστιανισμός;», Μιχαήλ Χούλη, έκδ. Ιεράς Μητροπόλεως Σύρου, Ερμούπολη 2003
3. «Η Αγία Γραφή», Ελληνικής Βιβλικής Εταιρείας, Αθ. 1997
4. «Ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ, Α΄», Πάπα Βενέδικτου ΙΣΤ΄, εκδ. Ψυχογιός, Αθ. 2007
5. «Χριστιανισμός και Θρησκεύματα», Νικ. Νευράκη, Αθ. 1999
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)