Τρίτη 31 Μαΐου 2016

Άγιος Ιουστίνος ο Απολογητής και φιλόσοφος


Ημερομηνία εορτής: 01/06/2016Άγιος Ιουστίνος ο Απολογητής και φιλόσοφος
Τύπος εορτής: Σταθερή.
Εορτάζει στις 1 Ιουνίου εκάστου έτους.
Άγιοι που εορτάζουν: Αγιος Ιουστινος Ο Απολογητης Και Φιλοσοφος (100 - 165)


Ἰουστῖνον κώνειον ἦρεν ἐκ βίου,
Ὡς εἴθε πρῶτον τοὺς πιεῖν δεδωκότας.
Πρώτῃ Ἰουνίου Ἰουστῖνε ἐλλεβορίζῃ.
Βιογραφία
Ο Άγιος Ιουστίνος γεννήθηκε στη Φλαβία Νεάπολη της Παλαιστίνης το 100 μ.X. αι. Οι γονείς του, Έλληνες ειδωλολάτρες (τον πατέρα του έλεγαν Πρίσκο Βάκχιο), φρόντισαν ώστε ο Ιουστίνος να λάβει εξαιρετική θεολογική αλλά και φιλοσοφική μόρφωση, η οποία ωστόσο δεν ήταν αρκετή για να δώσει απάντηση στα ερωτήματα που έθετε η ανήσυχη ψυχή του. Ο Θεός βλέποντας την αγνότητα και την ειλικρινή πρόθεση των αναζητήσεών του, ανταποκρίθηκε θαυμαστά. και κάποια ημέρα πού ο Ιουστίνος βάδιζε κοντά στη θάλασσα, συνάντησε ένα γέροντα, ο οποίος ήταν βαθύτατα καταρτισμένος στις αλήθειες των Θείων Γραφών, ο οποίος μετά το διάλογο δίδαξε στον Άγιο τη χριστιανική διδασκαλία. Όταν αυτοκράτορας ήταν ο Αντωνίνος Πίος, ο Ιουστίνος μετέβη στη Ρώμη, όπου παρέδωσε στον αυτοκράτορα απολογία, στην οποία εξέθετε τις βασικές διδασκαλίες του Χριστιανισμού και αναιρούσε όλες τις εναντίον των χριστιανών κατηγορίες και αποδείκνυε την πλάνη των ειδώλων, χρησιμοποιώντας επιχειρήματα από την Αγία Γραφή. Δια την ενέργειά του αυτή, εκλήθη και Απολογητής. Η χριστομίμητη όμως δράση του Ιουστίνου, ο οποίος δεν έπαυε να κηρύττει το λόγο του Θεού και να συγγράφει έργα απολογητικού και ποιμαντικού χαρακτήρα προκάλεσε τη μήνι των ειδωλολατρών. Για το λόγο αυτό ο μέγας φιλόσοφος και ευσεβής χριστιανός συνελήφθη και αφού υπέστη διάφορα βασανιστήρια, αποκεφαλίστηκε το 165 μ.X. αναδεικνυόμενος όχι μόνο απολογητής της ορθόδοξης πίστης αλλά και αθλοφόρος μάρτυρας.

Ἀπολυτίκιον  (Κατέβασμα)
Ἦχος δ’. Ὁ ὑψωθεῖς ἐν τῷ Σταυρῷ.
Φιλοσοφίας ταὶς ἀκτίσιν ἐκλάμπων, θεογνωσίας ὑποφήτης ἐδείχθης, σαφῶς παραταξάμενος κατὰ τῶν δυσμενῶν σὺ γὰρ ὠμολόγησας, ἀληθείας τὴν γνῶσιν, καὶ Μαρτύρων σύσκηνος, δι' ἀθλήσεως ὤφθης, μεθ' ὧν δυσώπει πάντοτε Χριστόν, ὢ Ἰουστίνε, ὑπὲρ τῶν ψυχῶν ἠμῶν.

Κοντάκιον
Ήχος β'. Τους ασφαλείς
Τον αληθή, της ευσεβείας κήρυκα, και ευκλεή, των μυστηρίων ρήτορα, Ιουστίνον τον φιλόσοφον, μετ' εγκωμίων ευφημήσωμεν δυνάμει γαρ σοφίας τε και χάριτος, τον λόγον κατετράνωσε της πίστεως, αιτούμενος πάσι θείαν άφεσιν.

Μεγαλυνάριον
Χάριτι σοφίας καταυγασθείς, ως αυτοσοφίαν, εθεράπευσας τον Χριστόν, υπέρ ου ενδόξως, αθλήσας Ιουστίνε, συν τούτω εις αιώνας, δοξάζη ένδοξε.




Οπτικοακουστικό Υλικό
media
Ακούστε το απολυτίκιο!




Αγιογραφίες / Φωτογραφίες
Άγιος Ιουστίνος ο Απολογητής και φιλόσοφος
Άγιος Ιουστίνος ο Απολογητής και φιλόσοφος

Άγιος Ιουστίνος ο Απολογητής και φιλόσοφος
Άγιος Ιουστίνος ο Απολογητής και φιλόσοφος

Άγιος Ιουστίνος ο Απολογητής και φιλόσοφος
Άγιος Ιουστίνος ο Απολογητής και φιλόσοφος

Άγιος Σίος ο οσιομάρτυρας ο εκ Γεωργίας


Ημερομηνία εορτής: 01/06/2016
Δεν βρέθηκε αγιογραφία. Παρακαλούμεεπικοινωνήστεμαζί μας, αν έχετε να μας προτείνετε κάποια.
Τύπος εορτής: Σταθερή.
Εορτάζει στις 1 Ιουνίου εκάστου έτους.
Άγιοι που εορτάζουν: Αγιος Σιος Ο Οσιομαρτυρας Ο Εκ Γεωργιας (; - 1700)




Βιογραφία
Ο Άγιος Σίος (Γκαρεγκέλι) έζησε στη Γεωργία το 17ο και 18ο αιώνα μ.Χ. Ασκήτεψε θεοφιλώς στην έρημο του Οσίου Δαβίδ στην ανατολική Γεωργία και τελειώθηκε μαρτυρικά από τους Μουσουλμάνους του Καυκάσου, το 1700 μ.Χ.

Η ανίερη και ανέραστη «ιερωσύνη» των παπικών και ο παραλογισμός ορισμένων «Ορθοδόξων».

papikos-diplomatis

Σκέψεις και θέσεις ενός λαϊκού μέλους της Εκκλησίας για την Αγία και Μεγάλη Σύνοδο της Κρήτης.

 Υπό Παύλου Σαββίδη Θεολόγου
Η ανίερη και ανέραστη « ιερωσύνη» των παπικών  και ο παραλογισμός ορισμένων «Ορθοδόξων».
          Ο άγιος Γερμανός Πατριάρχης Κων|πόλεως, μέγας αγωνιστής της Ορθοδοξίας, και υπέρμαχος των αγίων εικόνων, στον προοιμιακό συγγραφικό έργο του επισημαίνει: «Σοφών ανδρών αι ερωτήσεις, μελέτης δέονται και νήψεως ου της τυχούσης, ίνα εν Κυρίω γένωνται αι επιλύσεις».
Πολύς και βαρύς ο αποδεικτικός λόγος αρνήσεως ιερωσύνης των παπικών και συνεπεία τούτων η παντελής στέρησης της θείας χάριτος από πάσης ιεροπραξίας. Ο άσφαιρος, άκαιρος λόγος και πόλεμος ολίγων παρα-λογιζομένων επισκόπων και λαϊκών να αποδείξουν τα αντίθετα και να μίξουν τα άμεικτα, δηλώνουν αυτόχρημα θεολογική άγνοια, αλλά περισσότερη εκκλησιαστική και κανονική αταξία, και ως εκ τούτου σκανδαλισμό των ορθοδόξων συνειδήσεων!
Φαίνεται τελικά πως η Σύνοδος της Κρήτης έχει αποδυθεί a priori σ’ έναν αγώνα της πάση θυσίας αναγνωρίσεως βαπτίσματος και ιερωσύνης των παπικών. Είναι ομολογουμένως άχαρι έργο να προσπαθείς ν’ αποδείξεις τα αυτονόητα στους ετσιθελικά επιμένοντας, οι οποίοι μάλιστα σεμνύνονται με βαρύγδουπους  θεολογικούς τίτλους και επισκοπικές θέσεις…
Η άρνηση ιερωσύνης στους πάσης φύσεως και αποχρώσεως αιρετικούς και κυρίως στους παπικούς, είναι έργο θεολογικής δικαιοσύνης, αφού αυτοί οι ίδιοι απέκοψαν εαυτούς από τους κρουνούς της θείας χάριτος που εκπηγάζουν από το Σώμα του ζώντος Χριστού την Ορθόδοξη Εκκλησία μας. Αλλά είναι και έργο αγάπης διότι έτσι κεντούν την συνείδησή τους, ότι βρίσκονται σε λάθος κατεύθυνση και χρήζουνε θεραπείας και επιστροφής στην αρχέγονη αγάπη της εκκλησίας μας.
Εάν οι παπικοί έχουν ιερωσύνη και ιερουργούν το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας προς τι τότε να μην συλλειτουργούν και Κοινωνούν με τους εν Χριστώ ανατολικούς αδελφούς; Τι περιμένουν ή μάλλον τι φοβούνται και δεν προχωρούν;
Εάν οι παπικοί έχουν ιερωσύνη τότε κάθε τους ιεροπραξία είναι έγκυρη. Αλλά μπορούν να μας υποδείξουν και αποδείξουν ότι ο αγιασμός τους των Θεοφανείων, ή και ένας καθημερινός «μικρός» αγιασμός παραμένει αναλλοίωτος και διαυγέστατος επί έτη μακρά;
Εάν οι παπικοί έχουν ιερωσύνη και επομένως πλουσία την χάρη των μυστηρίων, που είναι τότε οι αγιασμένες και θεωμένες υπάρξεις, οι Πορφύριοι, Παϊσιοι, Ιάκωβοι, οι διορατικοί και προορατικοί, οι ασώματοι ασκητές τους, τα ευωδιάζοντα χαριτόβρυτα λείψανα και το «νέφος» των μαρτύρων; Κατά δε την παρατήρηση του πατερικού θεολόγου Νικολάου Π. Βασιλειάδη «Μόνον η Ορθοδοξία έχει Μάρτυρες…διότι  μόνον οι Ορθόδοξοι Μάρτυρες ομολογούν άχραντη ανόθευτη, απαραχάρακτη την πίστι της ευαγγελικής αληθείας. Μόνον αυτοί χύνουν το αίμα τους, για να μένουν αμόλυντα τα θεοπαράδοτα Μυστήρια της Μιάς Εκκλησίας». Οι παπικοί –όσο και εάν ενοχλεί η υπενθύμηση αυτή- οντολογικά και θεολογικά στερούνται ιερωσύνης.  «Κατά το Κανονικόν Δίκαιον της Ορθοδόξου Εκκλησίας, η υπό των ετεροδόξων τελουμένη θεία Ευχαριστία δεν θεωρείται ως τοιαύτη, η δε συμμετοχή εις αυτήν μελών της ορθοδόξου Εκκλησίας δεν είναι δυνατόν να θεωρηθή ουδέ ως «κατ’ οικονομίαν» επιτρεπομένη» (Ιερώνυμος Κοτσώνης). Γενικότερα δε κατά τον καθηγητή Παναγιώτη Τρεμπέλα «…όσοι ενόθευσαν την διδασκαλία της Εκκλησίας παρεισάγοντες ιδικής των επινοήσεως διδάγματα και παρέμενον αμετακίνητοι εις τα εσφαλμένα δόγματά των, απεκόπτοντο και εξεβάλλοντο του σώματος της Εκκλησίας».
Αφελή ίσως για πολλούς τα ως άνω ερωτήματα. Όμως όλα αυτά και άλλα παραπλήσια συν Θεώ θα τα θεμελιώσουμε αποστολικοπατερικά, δογματικά, ηθικά και εκκλησιαστικά με το αιώνιο και αδιαπραγμάτευτο κύρος των Οικουμενικών μας Συνόδων.
Κομβικό σημείο επαναδιαπραγμάτευσης σχέσεων Ανατολής και Δύσεως, θεωρείται -η κατά το παρελθόν άγνωστος  ορολογία- η λεγόμενη βαπτισματική θεολογία. Κατά τους ισχυρισμούς των ενθέρμων ορθοδόξων οικουμενιστών, η αναγνώρισης του βαπτίσματος των παπικών και όχι μόνον, συνεπάγεται και αναγνώριση της ιεροσύνης. Οι σοφιστείες αυτές του βαπτίσματος απορρίπτονται ασυζητητί. Ο λόγος εμφανής και απλός. Το βάπτισμα είναι έγκυρο μόνο με την τριπλή κατάδυση-βύθισμα εις την κολυμβήθρα και την επίκληση της Αγίας Τριάδος. Αυτό είναι απαρασάλευτο και αδιαπραγμάτευτο ορθόδοξο δόγμα. Όμως η αιρετική και βλάσφημη διδασκαλία του filioque ανατρέπει εκ βάθρων όλο το μυστήριο της αγίας Τριάδος και κάθε επομένως επίκλησή της είναι άκαιρη, άκυρη και αιρετική. Ο καθηγητής κ. Βασίλειος Γιούλτσης βαθύτατος μελετητής του ιερού Φωτίου και της περί εκπορεύσεως του Αγίου Πνεύματος και εκ του Υιού διδασκαλίας γράφει: «Δια τον Φώτιον, ως και δι’ όλους τους ορθοδόξους, το δόγμα αποτελεί κυρίως έκφρασιν του περιεχομένου της πίστεως και κανόνα ζωής των ομολογούντων την πίστιν ταύτην. Όθεν απόκλισις εκ του ορθού δόγματος συνεπάγεται ουχί απλώς αλλοίωσιν των υπό της Εκκλησίας κηρυσσομένων αληθειών, αλλ’ εν ταυτώ διατάραξιν της ζωής των πιστών και διασάλευσιν των εν τη εκκλησιαστική κοινότητι διαμορφωθεισών σχέσεων…Η δυτική άποψις υποστηρίζουσα δια το άγιον Πνεύμα εκπόρευσιν εκ του Πατρός και του Υιού υποβιβάζει αυτό έναντι των ως άνω θείων προσώπων και διασπά ούτω την τριαδικήν ενότητα των ισαξίων και ισοσθενών υποστάσεων…Η ενότης δόγματος και ήθους απετέλει δια τους ορθοδόξους, γενικώς θεμελιώδη αρχήν, άνευ της οποίας ήτο αδιανόητος η θέσις του πιστού εντός του εκκλησιαστικού σώματος…». Επομένως δεν ημπορούν ατιμωρητί να παραβιάζονται τα δόγματα αφού κατά τον άγιο Νικόδημο τον Αγιορείτη  οι ιεροί και θείοι Κανόνες είναι «αι πηγαί των πνευματικών και ζωηρρύτων υδάτων και τα νοητά θεμέλια, δια των οποίων η Παναγία Τριάς «συνέστησε και συνέπηξε» την Καθολικήν Εκκλησίαν.
Η εκλογή προσώπων. Η προκλητική απουσία αγιασμένων αγιορειτών Ηγουμένων  και  Πατέρων Ορθοδόξων Αδελφοτήτων.
          Είμαι ο πλέον ελάχιστος και τελευταίος να υποδείξω το εσφαλμένον  της κάθε εκκλησίας προσμετρούσης επισκοπικής και μόνο ψήφου. Ίσως όμως και να είμαι ο πρώτος -ζητώ συγνώμη για την αναιδειά μου-όπου θα ανατρέξω στις  Οικουμενικές Συνόδους  για να αναφέρω ονόματα από τον  Μοναχισμόν και την καθοριστική συμμετοχή τους στις αποφάσεις. Ελάχιστα ονόματα σταχυολογούμε…Όμως αδικείται κατάφωρα και ο εγκόσμιος  μοναχισμός εις τα ιεραποστολικά πρόσωπα των Αδελφοτήτων  -περί των οποίων εσχάτως ο Μακαριότατος υπέδειξε την  αναγκαιότητα της υπάρξεώς τους μέσα στην Εκκλησία. Κορυφαίοι θεολόγοι άξια θα εκπροσωπούσαν την Ελλαδική Εκκλησία.
Στη Σύνοδο της Χαλκηδόνος έχουμε 96! υπογραφές Πρεσβυτέρων Ηγουμένων. Ενδεικτικά αναφέρω: «Μαριανός,.. Αγαπητός…ελέει Θεού πρεσβύτερος και αρχιμανδρίτης και έξαρχος των ευαγών μοναστηρίων αξιώσας υπέγραψα…».
Ο τόπος, ο χρόνος, η…νηστεία, ο οικονομικός ισο-λογισμός.
Ο τόπος σύγκλησης της Συνόδου είναι ο πλέον ακατάλληλος αφού η  όλη  ξενοδοχειακή περιρρέουσα ατμόσφαιρα, λόγω του ξενικού και εν πολλοίς αδιάντροπου τουρισμού δεν διαθέτει ούτε την ελαχίστη πνευματικότητα και οι άλλοι κίνδυνοι είναι εμφανέστατοι. Δεν είναι μόνον οι  φωτογραφίες όπως σωστά υπογράμμισε ο άγιος Μεσογαίας. Να συμφύρονται επίσκοποι, εξυπακούεται πνευματικοί άνθρωποι, προορισμένοι για έναν ύψιστο σκοπό,  είναι αδιανόητο.  Ο αγιασμένος τόπος το Περιβόλι της Παναγίας μας ήταν ό,τι έπρεπε. ΄Ετσι θα απεκλείοντο και γυναίκες, των οποίων η παρουσία μάλλον δεν ωφελεί κατά την επιεικέστερη έκφραση.
Όταν η Σύνοδος  θα συζητήσει και για τα θέματα της νηστείας-δεν θα κάνουμε λόγω περί ποικιλίας εδεσμάτων και εκλεκτής οινοποσίας- τη στιγμή που πλείστοι αδελφοί μας κυριολεκτικά και ευαγγελικά «λιμώ απόλλυντα»ι! πως θα πεισθούμε οι πιστοί για την ορθότητα των αποφάσεων, την στιγμή που οι εργασίες της Συνόδου θα διεξάγονται  από Πεντηκοστής έως αγίων Πάντων,  δηλαδή σε περίοδο απόλυτης κατάλυσις χωρίς έστω και μία ημέρα νηστείας για το θεαθήναι. Είναι αδιανόητο μία Σύνοδος για τόσα ύψιστα θέματα, να μην νηστεύσουν τα μέλη της, ζητώντας την χάρι και το φωτισμό εν συντριβή καρδίας του  Παναγίου Πνεύματος Να υπενθυμίσουμε σε όλους τους ορθοδόξους εμπλεκόμενους της Συνόδου μία λεπτομέρεια που μάλλον προκλητικά παραθεώρησαν. Η εκκλησία της Αντιοχείας σε λατρευτική σύναξη καθοσιώνει τους δύο αποστόλους Βαρνάβα και τον Παύλο στο ιεραποστολικό τους έργο, στα έθνη, δια επιθέσεως των χειρών αλλά και δια της Νηστείας την οποίαν θεωρούν αναγκαιότατη για την  ευλογία του αγίου Πνεύματος «λειτουργούντων και νηστευόντων…νηστεύσαντες»  (Πραξ.ιγ’2-3).
Για τον οικονομικό ισο-λογισμό ποιός μπορεί, ή είναι,  ο καθ’ ύλην αρμόδιος να δώσει απάντηση στις συνειδήσεις των πιστών, εν μέσω οικονομικής κρίσεως για την σπατάλη και διασπάθιση  ή και διάθεση των πολλών εκατομμυρίων ευρώ σε κυριολεκτικά αχρείαστες στιγμές.
Καταληκτικά κλείνουμε με μία ορθόδοξη θέση -τοποθέτηση και με ένα ουσιώδες ερώτημα  στους εκπροσώπους της ελλαδικής αλλά και αυτού του Πατριαρχείου,  Εκκλησίας μας. Η πατερική παράδοση λέγει ότι «η μέν ασυνέπεια του ήθους προς το ορθόδοξο δόγμα συνιστά ηθικήν πτώσιν, ήτοι αμαρτίαν,  η δε εκτροπή εκ του ορθοδόξου δόγματος συνιστά δογματικήν πλάνην, ήτοι αίρεσιν». Και το ερώτημα.
Ποια ευλογία και ποιο φωτισμό του αγίου Πνεύματος μπορεί να έχει η επισκοπική ψήφος-προς μεγάλην απογοήτευσιν των ορθοδόξων- την στιγμή κατά την οποίαν άλλοι διακριτικά και άλλοι προκλητικά αποστασιοποιήθηκαν ή και το χειρότερο, αρνήθηκαν οποιαδήποτε καταδίκη , την στιγμή κατά την οποίαν η ελληνική πολιτεία προπαραμονή Χριστουγέννων εψήφιζε και νομοθετούσε τις βδελυκτές σοδομικές αμαρτίες; Εδώ αμετάκλητα ισχύει το πατερικόν «Ο σιγών την αλήθειαν κρύπτει Χριστόν εν τάφω». Ποια ισχύ μπορεί να διαθέτει μία «μεταπατερική» ψήφος ή μία αθεολόγητη και επικίνδυνη εκκλησιολογία, που στερούνται αρετής και αγιότητος; Στην Σύνοδο δεν μας εκφράζουν ούτε οι σοφοί ούτε οι «ειδικοί» αλλά μόνον οι άγιοι και οι ταπεινοί.
Ποια σωτήρια Χάρη για το πλήρωμα της εκκλησίας, για εμάς τα λαϊκά μέλη, που δεν είμαστε μόνο για το δίσκο, μπορεί να έχουν οι ψήφοι Ελλάδος και Φαναρίου όταν τακτικά ή και σποραδικά οι διενέξεις για τις Νέες Χώρες « που τελειωμό δεν έχουν», κατασκανδαλίζουν το ορθόδοξο πλήρωμα; Μπορεί κατ’ αυτόν τον τρόπο να επαναπαύεται το άγιον Πνέυμα που εν τω Ονόματί του συνεδριάζουν και αποφασίζουν οι  κατά τα άλλα εν Χριστώ αδελφοί;
Είναι ευλογημένο, είναι θεμιτό, είναι επιτρεπτό στη Σύνοδο να παρευρίσκονται παρατηρητές αιρετικοί και να απουσιάζουν ορθόδοξα λαϊκά μέλη του Σώματος του Χριστού;
Την τελευταία λέξη όμως την έχει ο λαός του Θεού. Ναι μεν έστω και ανημέρωτος, απληροφόρητος, ή και το χειρότερο παραπληροφορημένος, προσεύχεται επώδυνα, για τις εργασίες της Συνόδου, όμως και αγρυπνεί και περιμένει…

ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ! Η Εισαγγελία Αθηνών ανοίγει το φάκελο του θανάτου του Σμηναγού Ηλιάκη ενώ ο ΑΓΕΑ στέλνει «μήνυμα» στους Τούρκους

9dbcb11ef3b43ecaa7509f07a9bca1bf
Σε αντίποινα για την άνανδρη και προκλητική παραγγελία της  τουρκικής εισαγγελίας που ζητούσε  την καταδίκη Έλληνα αξιωματικού της πολεμικής αεροπορίας,  για την πτώση και το θάνατο Τούρκου Σμηναγού, προέβη η Εισαγγελία Πρωτοδικών της Αθήνας, αναφέρει ο ελληνικός τύπος.
Ακριβώς δέκα ολόκληρα χρόνια μετά τον χαμό  του Σμηναγού της Πολεμικής Αεροπορίας, Κώστα Ηλιάκη, που έχασε τη ζωή του στις 23 Μαΐου 2006,  στην Κάρπαθο, ύστερα από «επεισόδιο» με τουρκικά μαχητικά, η Εισαγγελία  ξανανοίγει την ύποπτη  υπόθεση, που είχε κλείσει με την επιγραφή  «ατύχημα».
Μάλιστα σύμφωνα πληροφορίες την εκδοχή του ατυχήματος είχε επικυρώσει με απόφασή της η Ελληνική Δικαιοσύνη. Το Τριμελές Πλημμελειοδικείο της Αθήνας είχε επιβάλει, ερήμην στον Τούρκο πιλότο, την κάθειρξη τεσσάρων ετών για  ανθρωποκτονία από αμέλεια.
Όλα αυτά όμως είχαν ως κοινό παρανομαστή το γεγονός ότι ο η πτώση του αεροσκάφους και ο ακαριαίος  θάνατος του Έλληνα σμηναγού αποδόθηκε σε «ατύχημα» που προήλθε από «ανθρώπινο λάθος» του Τούρκου πιλότου με τον οποίο ενεπλάκη σε αερομαχία.
Αφορμή για την επαναδιερεύνηση της υπόθεσης υπήρξε καταγγελία που είχε κάνει στη Βουλή πτέραρχος ε.α., ο οποίος είχε μιλήσει για κατάρριψη του ελληνικού μαχητικού από το τουρκικό αεροσκάφος και είχε ζητήσει να γίνει έρευνα.
Η Εισαγγελία της Αθήνας ξανάνοιξε τον φάκελο της υπόθεσης και ξεκίνησε αυτεπάγγελτα προκαταρκτική έρευνα, για να διαπιστωθεί, εάν ο Έλληνας πιλότος δέχθηκε απροκάλυπτα δολοφονική επίθεση από το τουρκικό μαχητικό, το οποίο καταδίωκε.
 Ο εισαγγελέας, που ανέλαβε την υπόθεση, θα διερευνήσει, εάν ο Τούρκος πιλότος, που έχει καταδικαστεί ερήμην, είχε ζητηθεί η έκδοσή του από τις τούρκικες αρχές, αλλά ποτέ δεν εκδόθηκε για ανθρωποκτονία από αμέλεια, πήρε εντολή από το τουρκικό επιτελείο να καταρρίψει το ελληνικό αεροσκάφος και επομένως έπρεπε να έχει δικαστεί για ανθρωποκτονία από πρόθεση.
Η εισαγγελική έρευνα όμως δεν θα περιοριστεί μόνο στη διερεύνηση των ευθυνών του Τούρκου κυβερνήτη, αλλά θα επεκταθεί και στο ενδεχόμενο να έχουν ποινικές ευθύνες και μέλη της τότε στρατιωτικής ηγεσίας, για το αδίκημα της κατάχρησης εξουσίας.
Τα αδικήματα που θα διερευνήσει ο εισαγγελέας αφορούν το πώς χειρίστηκαν την υπόθεση οι ελληνικές αρχές και συγκεκριμένα, εάν έπρεπε να αφήσουν ελεύθερο τον Τούρκο κυβερνήτη ή έπρεπε να τον έχουν συλλάβει τότε, όταν πρόλαβε να εκτιναχτεί από το μαχητικό του αεροσκάφος και βρέθηκε στη θάλασσα.
Πληροφορίες και μαρτυρίες αναφέρουν ότι ο  Τούρκος  είχε τραβήξει πιστόλι εναντίον των Ελλήνων πιλότων του Super Puma, οι οποίοι  επιχείρησαν να τον περισυλλέξουν.
Την ίδια στιγμή ο αρχηγός του Γενικού Επιτελείου Αεροπορίας αντιπτέραρχος Χρ. Βαΐτσης μερικές ημέρες πριν συναντηθεί με τον Τούρκο ομόλογό του στην Άγκυρα, απέστειλε σαφή προειδοποίηση  στην Τουρκία για τις προκλητικότατες  παραβιάσεις τουρκικών μαχητικών αεροσκαφών  στο Αιγαίο, λέγοντας ότι «θα μας βρίσκετε μπροστά σας κάθε φορά που προσπαθείτε να κατοχυρώσετε τις παράλογες και άνομες επιδιώξεις σας».
Μιλώντας στο μνημόσυνο για τα 10 χρόνια από το θάνατο του σμηναγού Κωνσταντίνου Ηλιάκη στη Κάρπαθο, ο αρχηγός ΓΕΑ τόνισε ότι «οι λαοί πηγαίνουν μπροστά τιμώντας την ιστορία τους και ότι θα είμαστε εδώ όρθιοι και πιστοί στις επάλξεις για να φυλάξουμε τους ουρανούς που προστάτευσε με τη ζωή του ο Κωνσταντίνος Ηλιάκης» .
Ο μεγαλύτερος αδελφός του σμηναγού Ηλιάκη, απευθύνθηκε στον πρόεδρο Ερντογάν και του είπε ότι «οι τραμπουκισμοί και η υποκρισία όχι μόνο δεν πτοούν του Έλληνες αλλά τους ενώνουν».
«Ζητήσατε αποζημίωση για το θάνατο του δικού σας Τούρκου πιλότου και πάντα ζητάτε χρήματα για δημιουργία εντυπώσεων. Εμείς δεν ζητήσαμε αποζημίωση διότι η αξία του Ηλιάκη είναι ανεκτίμητη» είπε συγκινημένος ο αδελφός του Ηλιάκη μπροστά από το μνημείο που έχει στηθεί στο ακριτικό νησί.
«Μην προκαλείτε, μην παίζετε με τη φωτιά διότι η φωτιά θα γίνει ανεξέλεγκτη για εσάς εάν την ανάψετε» κατέληξε και καταχειροκροτήθηκε.
Πρόκειται για μια καθαρά ελληνική αντρίκεια στάση στην παράνοια , την μισαλλοδοξία που είναι «πασπαλισμένες» με  μπόλικο ισλαμικό  θρησκευτικό φανατισμό, ο οποίος  καλλιεργείται από τους Τούρκους, που απειλούν και θέλουν να ξαναφτιάξουν την οθωμανική αυτοκρατορία .
Οι νέο-οθωμανοί όμως ευρίσκονται σε παραλήρημα και θα προκαλέσουν σχεδόν σόγουρα στο Αιγαίο με πολεμικό επεισόδιο, θα λάβουν όμως μια «απάντηση» αντάξια των προγόνων μας .

Άγιος Φιλόσοφος ο Ιερομάρτυρας και οι συν αυτώ Βόρις και Νικόλαος οι Μάρτυρες


Ημερομηνία εορτής: 31/05/2016Άγιος Φιλόσοφος ο Ιερομάρτυρας και οι συν αυτώ Βόρις και Νικόλαος οι Μάρτυρες
Τύπος εορτής: Σταθερή.
Εορτάζει στις 31 Μαΐου εκάστου έτους.
Άγιοι που εορτάζουν: Αγιος Φιλοσοφος Ο Ιερομαρτυρας (; - 1918), Αγιος Boris Ο Μαρτυρας (; - 1918), Αγιος Νικολαος Ο Μαρτυρας (; - 1918)



Βιογραφία
Ο Άγιος Ιερομάρτυς Φιλόσοφος (Νικολάγιεβιτς Ορνάτσκιυ) έζησε το 19ο και 20ο αιώνα μ.Χ. Το 1885 μ.Χ. τελείωσε τη θεολογική ακαδημία της Αγίας Πετρουπόλεως και νυμφεύθηκε την Ελένη Ζαοζέρκοϋ. Χειροτονήθηκε πρεσβύτερος και εργάσθηκε ποιμαντικά αναπτύσσοντας ένα τεράστιο φιλανθρωπικό και ιεραποστολικό έργο. Συνδέθηκε πνευματικά με τον Πατριάρχη Τύχωνα και κατά την διάρκεια του πρώτου παγκοσμίου πολέμου στάθηκε στο πλευρό των τραυματισμένων στρατιωτών και των οικογενειών τους. Ο υιός του Νικόλαος υπηρετούσε με ανώτερο βαθμό στο 9ο τάγμα του Ρωσικού και ο υιός του Boris είχε διορισθεί ως αρχηγός της 23ης ταξιαρχίας πυροβολικού και πολέμησε ηρωικά στο αυστρο-ουγγρικό μέτωπο.

Μετά την επανάσταση του 1917 μ.Χ., ο Άγιος Ιερομάρτυς Φιλόσοφος συνελήφθη, στις 9 Αυγούστου 1918 μ.Χ., μαζί με τους υιούς του από άνδρες της κρατικής ασφάλειας, που τους μετέφεραν στις φυλακές της Κροστάνδης. Εκτελέσθηκαν διά τουφεκισμού, δίδοντας έτσι τη μαρτυρία της πίστεώς τους στον Κύριο και Θεό μας.


Αγιογραφίες / Φωτογραφίες

Άγιος Ιερόθεος ο Νέος ο Ιερομάρτυρας


Ημερομηνία εορτής: 31/05/2016
Δεν βρέθηκε αγιογραφία. Παρακαλούμεεπικοινωνήστεμαζί μας, αν έχετε να μας προτείνετε κάποια.
Τύπος εορτής: Σταθερή.
Εορτάζει στις 31 Μαΐου εκάστου έτους.
Άγιοι που εορτάζουν: Αγιος Ιεροθεος Ο Νεος Ο Ιερομαρτυρας (1891 - 1928)




Βιογραφία
Ο Άγιος Ιερομάρτυς Ιερόθεος ο Νέος, Επίσκοπος Νικόλσκ, γεννήθηκε περί το 1891 μ.Χ. Έφθασε, ως Επίσκοπος, στο Νικόλσκ την Κυριακή των Βαΐων του 1923 μ.Χ. Εκεί διακόνησε την Εκκλησία με ένθεο ζήλο και αυταπάρνηση. Το 1927 μ.Χ. μετετέθη στην Επισκοπή Βελίκυ Ούστιουνγκ, κοντά στην περιοχή Βολογκντά. Αυτή την περίοδο αρνήθηκε να υπογράψει δήλωση του Μητροπολίτου Σεργίου περί υποταγής της Εκκλησίας στην κρατική εξουσία. Για τον λόγο αυτό οι άνδρες της μυστικής ασφαλείας, κατά την περίοδο του Σοβιετικού καθεστώτος, τον κάλεσαν για ανάκριση αρκετές φορές. Τελικά τον συνέλαβαν, ενώ είχε πάει να λειτουργήσει σε κωμόπολη της επαρχίας του. Οι άνθρωποι έκλαιγαν και φώναζαν, γιατί ένιωθαν ότι έχαναν τον πνευματικό τους πατέρα. Τό ατμόπλοιο έφθασε σύντομα στην πόλη Ούστγιουγκ. Επειδή ήταν ασθενής, τον οδήγησαν στο νοσοκομείο. Εκεί ο Άγιος Ιερόθεος κοιμήθηκε οσίως το 1928 μ.Χ. Αλλά η μνήμη του δεν εξαφανίσθηκε. Έγινε το αλάτι της ευσέβειας και ελπίδας του Ρωσικού λαού.

«Ὦ, γενεὰ ἄπιστος καὶ διεστραμμένη...[1]» ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΜΗΝΑ

«Ὦ, γενεὰ ἄπιστος καὶ διεστραμμένη...[1]»
ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΜΗΝΑ
Ἀναρωτιέται, κανείς, πῶς ὑπάρχουν ἀνάμεσά μας Ὀρθόδοξοι κληρικοί καί λαϊκοί πού προσφωνοῦν τόν αἱρεσιάρχη ποντίφηκα τῆς Ρώμης «ἀρχηγό τῆς Χριστιανοσύνης» καί οἱ ὁποῖοι, στήν πλάνη τους αὐτή, ταυτίζουν τούς δόλιους Φαρισαίους καί σταυρωτές τοῦ Κυρίου μέ τούς Ὀρθοδόξους ἐκείνους πού παραμένουν μέ φόβο Θεοῦ ἕως κεραίας στήν Ὀρθόδοξη παράδοση τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων καί Πατέρων μας.
Ἰσχυρίζονται σήμερα ὅτι, ὅπως οἱ Φαρισαῖοι ἀπεφάσισαν τότε πώς μία Παράδοσις ἡ ὁποία ὑπῆρχε γιά αἰῶνες δέν ἔπρεπε νά παραμερισθεῖ ἐξαιτίας τῆς Διδασκαλίας τοῦ Χριστοῦ, τοῦ Ὁποίου ἡ προσωπικότης καί τά σημεῖα (θαύματα) ἦταν δύσκολο νά προσδιορισθοῦν, ἔτσι καί κατά τήν πλάνη τους οἱ παραμένοντες στήν ἀκρίβεια τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως κληρικοί, μοναχοί καί λαϊκοί ἀρνοῦνται τό «καινούριο», δηλαδή τήν ὑποταγή τῆς Ἐκκλησίας στήν παναίρεση τοῦ παπισμοῦ καί τῆς Νέας Ἐποχῆς. ‘Επίσης, ὅπως οἱ Φαρισαῖοι καί οἱ Γραμματεῖς παρ’ ὅτι σταύρωσαν τόν Χριστό ἡττήθηκαν μέ τήν Ἀνάστασίν Του, ἔτσι θά ἡττηθεῖ καί ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καί θά συρθεῖ πίσω ἀπό τόν πάπα καί τήν Νέα Ἐποχή!  
Ἄς μάθουν ὅλοι αὐτοί ὅτι ἡ Ἀλήθεια, ὁ Τριαδικός Θεός καί ὁ Σωτήρας Χριστός, συκοφαντοῦνται ἀπό τόν σατανά καί τά ὄργανά του ἅμᾳ τῇ δημιουργίᾳ τοῦ κόσμου καί τοῦ ἀνθρώπου. Ἀρχῆς γενομένης μέ τήν πτῶσιν τοῦ Ἑωσφόρου, τήν παρακοή τῶν Πρωτοπλάστων καί ἐν συνεχείᾳ, μέ τούς συγχρόνους τοῦ Νῶε, τόν παγανισμό τῶν γονέων τοῦ Ἀβραάμ - ὁ ὁποῖος Ἀβραάμ ὑποχρεώθηκε μέ συμβουλή τοῦ Θεοῦ νά  ἀπομακρυνθεῖ ἐκ τῆς συγγενείας του -, τούς συγχρόνους τοῦ Λώτ καί τούς φονεῖς τῶν Προφητῶν[2], οἱ ὁποῖοι Προφῆτες διώχθηκαν ἀπό τούς προγόνους τῶν τότε  διωκτῶν τοῦ Χριστοῦ. Τοιουτοτρόπως καί σήμερα διώκεται ἡ Ὀρθοδοξία ἀπό τούς ἀπογόνους τῶν σταυρωτῶν τοῦ Χριστοῦ φιλοπαπικούς καί ἄλλους σατανολάτρες, οἱ ὁποῖοι κάνουν συγκρίσεις καί συσχετισμούς ψεύδους καί ἀτιμίας καί συνδέουν τά ἀσύνδετα, δηλαδή τούς Γραμματεῖς καί Φαρισαίους μέ τούς σημερινούς Ὀρθοδόξους Χριστιανούς καί τόν Χριστό μέ τήν διδασκαλία Του μέ τούς σημερινούς ἐπαίσχυντους Νεοεποχῖτας, ἀκολουθώντας καί αὐτοί τήν πλάνη τῶν προγόνων τους. Ὦ, τῆς ἀπόλυτης ἀπιστίας καί διαστροφῆς!!!
Γνωστό εἶναι τοῖς πᾶσι ὅτι οἱ Φαρισαῖοι καί οἱ Γραμματεῖς ἀρνοῦνταν νά πιστέψουν καί νά δεχθοῦν τούς λόγους τῶν Προφητῶν[3], ὥστε νά ἀναγνωρίσουν τόν Υἱό τοῦ Θεοῦ καί  Υἱό τῆς Παρθένου στό Πρόσωπο τοῦ Μεσσίου. Στήν ἐρώτηση, ἐάν ὁ Ἰησοῦς εἶναι ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ καί στήν καταφατική ἀπάντηση τοῦ Χριστοῦ, Τόν ἀπεκάλεσαν βλάσφημο καί ληστή, Τόν κατεδίκασαν καί Τόν σταύρωσαν. Συνέχισαν μέ τήν δωροδοκία τῶν στρατιωτῶν καί τήν συκοφαντία περί τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου. Ἐπίσης, μέ τόν διωγμό τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων ἀπό πόλι εἰς πόλιν καί δέν σταμάτησαν οἱ σατανοκίνητοι, μέ φοβερούς διωγμούς τούς πρώτους αἰῶνες καί μέ παντοδαπεῖς αἱρέσεις ἕως τήν σήμερον σέ συνεργασία μέ τήν παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί τοῦ ἀρχηγοῦ τῆς Νέας Ἐποχῆς πάπα Ρώμης. Ἔτσι ἀποδεικνύεται ὅτι οὐδέποτε οἱ σταυρωτές τοῦ Ἰησοῦ, οἱ Φαρισαῖοι, κατεῖχαν ἔστω καί γιά μία στιγμή τήν ἀρχαία Παράδοση τῶν Πατριαρχῶν καί τῶν Προφητῶν, πού προανήγγειλαν τόν ἐρχομό τοῦ Χριστοῦ καί προεικόνιζαν τό Μυστήριο τῆς Θείας Οἰκονομίας Του, ἀλλά ἀπεναντίας ὡς νόθα τέκνα τήν ἀρνοῦνταν ζητώντας τήν ἰδίαν δόξαν.
Γι’αὐτήν τους τήν σκληροκαρδία καί ἀπιστία, τούς ἀποκαλεῖ ὁ Κύριος γενεά ἄπιστο, πονηρά καί διεστραμμένη, πού ἔχουν πατέρα τους τόν σατανά[4], κακούς γεωργούς, οἰκονόμους τῆς ἀδικίας, μωρούς καί τυφλούς, ὄφεις, γεννήματα ἐχιδνῶν[5] καί ὑποκριτές πού ἀγάπησαν μᾶλλον τήν δόξαν τῶν ἀνθρώπων παρά τήν δόξαν τοῦ Θεοῦ. Τό ἴδιο κάνουν καί οἱ σημερινοί Νεοεποχῖτες ὁμόφρονές τους, πολεμοῦν τήν Ὀρθόδοξον πίστιν καί Παράδοσιν καί συκοφαντοῦν τούς Ἁγίους πού δέν ἐνδίδουν στίς βλασφημίες τῆς Νέας Ἐποχῆς των!
Γιά τοῦ λόγου τό ἀληθές, παραθέτουμε κάποια χωρία καί λόγους τοῦ Ἰησοῦ καί τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων:
Α) Εἶπεν ὁ Κύριος στούς Ἰουδαίους: «Ἄν εἴσαστε μαθητές τοῦ Ἀβραάμ θά ἀναγνωρίζατε Ποιός εἶμαι καί Ποιός Μέ ἀπέστειλε[6]».
Β)  Ἐξεφώνησε ἐνώπιόν τους τά φοβερά «οὐαί», ἀποκαλώντας αὐτούς ἀπογόνους τῶν φονευσάντων τούς Προφῆτας[7].
Γ)  Ὁ Ἅγιος Πρωτομάρτυρας Στέφανος ἀπολογούμενος στό συνέδριο τούς ἀπεκάλεσε φονεῖς, προδότες καί ἀρνητές τῆς Παραδόσεως[8].
Δ)  Ὁ Ἅγιος Ἀπόστολος Παῦλος δέν μπόρεσε νά τελειώσει τήν ἀπολογία του μπροστά στόν ἔπαρχο Φήλικα, γιά τήν Θεόσταλτη κλίση του ἀπό τόν Ἰησοῦ καί τήν ἀποστολή του στά ἔθνη, ἐξαιτίας  τῶν διωκτῶν τῆς Ἀληθείας. Αὐτή τήν ἀπολογία ὁλοκλήρωσε ἐνώπιον τοῦ βασιλέως Ἀγρίππα ἀργότερα[9].
Χρειάζεται κάποιος νά παραθέσει καί ἄλλα χωρία ἀπό τήν Ἁγία Γραφή, ὥστε νά καταλάβουμε ὅτι οἱ Φαρισαῖοι οὐδέποτε σεβάσθηκαν τήν Παράδοση τῶν Ἁγίων Πατριαρχῶν, τοῦ Μωϋσέως, τοῦ Δαυΐδ; Πρός τί λοιπόν ἡ δόλια ἤ πλανεμένη σοφιστεία, τήν ὁποίαν προβάλλουν σήμερα οἱ Νεοεποχῖτες, ὅτι δῆθεν οἱ Ὀρθόδοξοι πιστοί κληρικοί, μοναχοί καί λαϊκοί πού παραμένουν μέ κάθε θυσία ἑπόμενοι τοῖς Ἁγίοις Πατράσιν ταυτίζονται μέ τούς Φαρισαίους τῆς ἐποχῆς τοῦ Χριστοῦ ἐπειδή ἀρνοῦνται τό «καινούριο», δηλαδή τήν παναίρεση τοῦ πάπα; Γιατί τάχα δέν καταλαβαίνουν; Τί βλασφημίες εἶναι αὐτές πού ἀκούγονται, ὅμοιες μέ ἐκεῖνες τῶν φονευσάντων τόν Κύριον τῆς Δόξης, πού ὅταν τούς ἀπεκάλυψε τήν ἀλήθεια, Τόν ἀπεκάλεσαν πλάνο καί βλάσφημο; Τί εἴδους τακτική εἶναι αὐτή πού ἀκολουθοῦν οἱ σημερινοί ψευτοορθόδοξοι ἀκόλουθοι τοῦ παπισμοῦ; Εἶναι τόσο ἄπιστοι καί διεστραμμένοι;
Νά θυμήσουμε ὅτι στίς 21 Μαΐου ἡ Κρήτη ἑόρτασε τή μάχη τῆς Κρήτης καί τή νίκη κατά τῶν φασιστῶν καί τῶν φασιστικῶν δυνάμεων τῆς Εὐρώπης. Ὁ Χίτλερ ἀπαγόρευσε νά γίνουν ἄλλες ἀερομαχίες στήν Κρήτη καί νά πολεμοῦν ἀπό θαλάσσης καί ἀπό ξηρᾶς, διότι ἡ Κρήτη ἔγινε νεκροταφεῖο τῶν Γερμανῶν (ἀλεξιπτωτιστῶν). Τώρα ἡ Κρήτη θά γίνει νεκροταφεῖο τῆς Ὀρθοδοξίας, μέ ὄργανο τήν «Ἁγία καί Μεγάλη Πανορθόδοξο Σύνοδο»; Μή γένοιτο!
Ἐν τούτοις, τούς λέμε, ὅτι ὁ Χριστός εἶναι ἡ παντοτινή Ἀλήθεια ἀπό καταβολῆς κόσμου, ἄσαρκος στήν Παλαιά Διαθήκη, ἔνσαρκος στήν Καινή Διαθήκη. Πάντοτε ὁ Ἴδιος, τότε καί τώρα καί εἰς τούς αἰῶνας, ὅπως καί οἱ ἰδικοί Του ἐμμένοντες εἰς τήν Ἀλήθειαν καί τότε καί τώρα καί εἰς τούς αἰῶνας, διώκονταν, διώκονται καί θά διώκονται[10] ἀπό τούς ἐχθρούς τῆς Ἀληθείας, δηλαδή ἀπό τούς παλαιούς ἀνθρώπους (παλιανθρώπους), τούς φίλαυτους, τούς βορβορώδεις καί σαρκικούς στό φρόνημα. Μακάρι ἐν τέλει, οἱ σημερινοί πολέμιοι τῆς Ἀλήθειας, οἱ σύγχρονοι Φαρισαῖοι καί Γραμματεῖς, νά μετανοήσουν ἀληθινά καί νά ἀπομακρυνθοῦν ἀπό τήν βλασφημία καί τήν πλάνη τοῦ παπισμοῦ καί τοῦ προτεσταντισμοῦ, τοῦ παγανισμοῦ καί τῆς εἰδωλολατρείας. Ἄς προσέξουν τήν ἀπολογία τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Παύλου ἐνώπιον τοῦ βασιλέως Ἀγρίππα, μέ τήν εὐχή κάποια στιγμή νά μετανοήσουν, ἐπειδή τά συγχωροχάρτια τοῦ ποντίφηκα δέν πρόκειται νά τούς ὠφελήσουν τήν ὥρα τῆς Κρίσεως παρά μόνον ἡ ἀληθινή μετάνοια καί ἡ πίστις στήν Ἀλήθεια πού εἶναι ὁ Χριστός Ἰησοῦς.
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Ταυτίζουν οἱ φιλοπαπιστές τήν Αἰώνιον καί Σωτήριον Διδασκαλίαν τοῦ Χριστοῦ μέ τήν ἰδικήν τους ἀθλία πρόταση, πού εἶναι ἡ ἄρνησις τῆς Ὀρθοδόξου ἡμῶν πίστεως καί Παραδόσεως καί ἡ ὑποταγή τῆς Ὁρθοδόξου Ἐκκλησίας στά σκοτεινά σχέδια τῆς Πανθρησκείας τους[11]. Ὅπως, ἐπίσης, τήν πιστή τήρησιν τῶν Ἐντολῶν ὑπό τῶν Ὀρθοδόξων πιστῶν ἕως θυσίας καί μαρτυρίου, τήν ταυτίζουν μέ τήν ἐμμονή στήν κακία καί πλάνη τῶν Φαρισαίων, Γραμματέων, Σαδδουκαίων, Ἡρωδιανῶν καί ἄλλων αἰσχίστων ἀποστατῶν τῆς Ἀληθείας, τοῦ Χριστοῦ. Ἔχετε ὑπ’ὄψιν, ἀδελφοί μου Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί, ὁμοίαν διαστροφήν καί ἀπιστίαν; Δέν νομίζω. Αὐτή εἶναι ἡ ἐσχάτη πλάνη χείρων τῆς πρώτης.                                                                             Στόν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό ἀνήκει τό Κράτος, ἡ Βασιλεία, ἡ Δύναμις καί ἡ Δόξα εἰς τούς αἰῶνας. Ἀμήν.



[1] Κατὰ Ματθ., κεφ.ιζ΄,στ.17
[2] «Μωϋσέα ἐλίθασαν, οἱ δεινοὶ καὶ παράνομοι, Ἰουδαίων σύστημα τὸ ἀχάριστον· τὸν Ἡσαΐαν δὲ ἔπρισαν,ξυλίνῳ ἐν πρίονι· ἐν βορβόρῳ τὸν σοφόν, Ἱερεμίαν ἐνέβαλον· τὸν δὲ Κύριον, ἐν Σταυρῷ ἀνυψοῦντες, ἐπεβόων· Τὸν ναὸν ὁ καταλύων, σῶσον σαυτὸν καὶ πιστεύσομεν.» (Τροπάριο τῶν Αἴνων Τετάρτης τῆς Μεσοπεντηκοστῆς)
[3] «Ἄνθρωπός τις ἐφύτευσεν ἀμπελῶνα, καὶ ἐξέδοτο αὐτὸν γεωργοῖς καὶ ἀπεδήμησε χρόνους ἱκανούς. καὶ ἐν τῷ καιρῷ ἀπέστειλε πρὸς τοὺς γεωργοὺς δοῦλον ἵνα ἀπὸ τοῦ καρποῦ τοῦ ἀμπελῶνος δώσωσιν αὐτῷ· οἱ δὲ γεωργοὶ δείραντες αὐτὸν ἐξαπέστειλαν κενόν.  καὶ προσέθετο αὐτοῖς πέμψαι ἕτερον δοῦλον. οἱ δὲ κἀκεῖνον δείραντες καὶ ἀτιμάσαντες ἐξαπέστειλαν κενόν. καὶ προσέθετο πέμψαι τρίτον. οἱ δὲ καὶ τοῦτον τραυματίσαντες ἐξέβαλον. εἶπε δὲ ὁ κύριος τοῦ ἀμπελῶνος· τί ποιήσω; πέμψω τὸν υἱόν μου τὸν ἀγαπητόν· ἴσως τοῦτον ἰδόντες ἐντραπήσονται. ἰδόντες δὲ αὐτὸν οἱ γεωργοὶ διελογίζοντο πρὸς ἑαυτοὺς λέγοντες· οὗτός ἐστιν ὁ κληρονόμος· δεῦτε ἀποκτείνωμεν αὐτόν, ἵνα ἡμῶν γένηται ἡ κληρονομία. καὶ ἐκβαλόντες αὐτὸν ἔξω τοῦ ἀμπελῶνος ἀπέκτειναν...» (Λουκ.,κεφ.κ΄,στ.9-15).
[4]  «ὑμεῖς ἐκ τοῦ πατρὸς τοῦ διαβόλου ἐστὲ, καὶ τὰς ἐπιθυμίας τοῦ πατρὸς ὑμῶν θέλετε ποιεῖν... ὁ ὢν ἐκ τοῦ Θεοῦ τὰ ῥήματα τοῦ Θεοῦ ἀκούει· διὰ τοῦτο ὑμεῖς οὐκ ἀκούετε, ὅτι ἐκ τοῦ Θεοῦ οὐκ ἐστέ». (Ἰωάν.,κεφ.η΄,στ.44,47)
[5]  Κατά Ματθ., κεφ.κγ΄,στ.33
[6] «...Εἰ τέκνα τοῦ Ἀβραάμ ἦτε, τὰ ἔργα τοῦ Ἀβραὰμ ἐποιεῖτε. νῦν δὲ ζητεῖτέ με ἀποκτεῖναι, ἄνθρωπον ὃς τὴν ἀλήθειαν ὑμῖν λελάληκα, ἣν ἤκουσα παρὰ τοῦ Θεοῦ·...». (Ἰωάν.,κεφ.η΄, στ.39-40)
[7] «Οὐαὶ ὑμῖν, γραμματεῖς καὶ Φαρισαῖοι ὑποκριταί, ὅτι οἰκοδομεῖτε τοὺς τάφους τῶν προφητῶν καὶ κοσμεῖτε τὰ μνημεῖα τῶν δικαίων, καὶ λέγετε· εἰ ἦμεν ἐν ταῖς ἡμέραις τῶν πατέρων ἡμῶν, οὐκ ἂν ἦμεν κοινωνοὶ αὐτῶν ἐν τῷ αἵματι τῶν προφητῶν. ὥστε μαρτυρεῖτε ἑαυτοῖς ὅτι υἱοί ἐστε τῶν φονευσάντων τοὺς προφήτας. καὶ ὑμεῖς πληρώσατε τὸ μέτρον τῶν πατέρων ὑμῶν». (Ματθ., κεφ.κγ΄,στ.29-32)
[8] «Σκληροτράχηλοι καὶ ἀπερίτμητοι τῇ καρδίᾳ καὶ τοῖς ὠσίν, ὑμεῖς ἀεὶ τῷ Πνεύματι τῷ ἁγίῳ ἀντιπίπτετε, ὡς οἱ πατέρες ὑμῶν καὶ ὑμεῖς. τίνα τῶν προφητῶν οὐκ ἐδίωξαν οἱ πατέρες ὑμῶν; καὶ ἀπέκτειναν τοὺς προκαταγγείλαντας περὶ τῆς ἐλεύσεως τοῦ δικαίου, οὗ νῦν ὑμεῖς προδόται καὶ φονεῖς γεγένησθε. οἵτινες ἐλάβετε τὸν νόμον εἰς διαταγὰς ἀγγέλων καὶ οὐκ ἐφυλάξατε».(Πράξ.,κεφ.ζ΄,στ.51-53)
[9] Ἀπολογία ἐνώπιον τοῦ βασιλέως Ἀγρίππα. (Πράξ.,κεφ.κστ΄,στ.1-32)
[10] «... οὐκ ἔστι δοῦλος μείζων τοῦ κυρίου αὐτοῦ. εἰ ἐμὲ ἐδίωξαν, καὶ ὑμᾶς διώξουσιν· εἰ τὸν λόγον μου ἐτήρησαν, καὶ τὸν ὑμέτερον τηρήσουσιν. ἀλλὰ ταῦτα πάντα ποιήσουσιν ὑμῖν διὰ τὸ ὄνομά μου, ὅτι οὐκ οἴδασι τὸν πέμψαντά με». (Ἰωάν.,κεφ.ιε΄,στ.20-21)
[11] Βλέπε τό βιτρό σύμβολο τῆς Πανθρησκείας πού ἔχουν τοποθετήσει στήν κεντρική εἴσοδο καί ἔξω ἀπό τό Ἱερό Παρεκκλήσιο τῆς Ὀρθοδόξου Ἀκαδημίας τῆς Κρήτης, ἐκεῖ πού θά συνέλθει ἡ «Ἁγία καί Μεγάλη Πανορθόδοξη Σύνοδος»! Στό Βιτρό αὐτό εἰκονίζονται στό κέντρο τῆς παραστάσεως τρεῖς ἀνθρώπινες φιγοῦρες ἀνάµεσα σέ φλόγες πού ὑψώνουν σέ στάση δεήσεως τά χέρια τους σέ θρησκευτικά σύµβολα: ὁ ἓνας πρός τόν Σταυρό τοῦ Κυρίου, ὁ ἂλλος πρός τήν Ἡµισέληνο (ἀριστερά τοῦ Σταυροῦ) καί ὁ τρίτος πρός τό Ἂστρο τοῦ ∆αυΐδ (Ἑξάλφα, δεξιά τοῦ Σταυροῦ)! Ὁ Τίµιος Σταυρός καί τά δύο σύµβολα τῶν «µονοθεϊστικῶν θρησκειῶν» (Ἡµισέληνος καί Ἑξάλφα) πλαισιώνονται καί συνδέονται µέ τό οὐράνιο τόξο, τό κατ’ ἐξοχήν σύµβολο τῆς Νέας Ἐποχῆς!  Τό βιτρό αὐτό ἔχει μάλιστα ἐκτυπωθεῖ καί σέ καρτ-ποστάλ ἀπό τήν Ὀρθόδοξη Ἀκαδημία τῆς Κρήτης! (Ἐπιστολή π.Ἀναστασίου Γκοτσόπουλου πρός τήν γραμματεία τῆς «Ἁγίας καί Μεγάλης Πανορθόδοξης Συνόδου»)

Περί αναστημένου σώματος: Θα υπάρχει διαφορά ανάμεσα στους απλούς Χριστιανούς και στους Αγίους;


Η ανάσταση θα είναι για ΟΛΟΥΣ η ίδια.

Όχι μόνο για τους πιστούς, αλλά και για όσους δεν αποδέχτηκαν το λυτρωτικό μήνυμα του Χριστού. Όλοι θα λάβουν άφθαρτο σώμα (όχι άυλο. Το αναστημένο σώμα θα είναι όπως αυτό που είχε ο Κύριος μετά την ανάσταση).
Το γενικότερο θέμα, όπως τίθεται, επανέρχεται σε διάφορα σημεία της Καινής Διαθήκης. Σύμφωνα με την αποστολική διδασκαλία, την οποία ασφαλώς ακολουθούν οι πατέρες, η ανάσταση θα γίνει αστραπιαία. Τήν ίδια στιγμή το σώμα των εν ζωή πιστών θα μεταβληθεί. Πουθενά δε γίνεται διάκριση ανάμεσα στους «απλούς Χριστιανούς» και στους «αγίους». (Εξάλλου στη γλώσσα της Καινής Διαθήκης όλοι οι βαπτισμένοι πιστοί ονομάζονται «άγιοι», γιατί με το βάπτισμά τους είναι αφιερωμένοι στο Θεό. Αυτή είναι η σημασία του επιθέτου «άγιος»).
Η ανάσταση παρουσιάζεται ως γεγονός που αφορά όλη την Εκκλησία, τους πιστούς στη γη αλλά και τους κεκοιμημένους αγίους. (βλ. σχετικά Α Κορ 15,47-58• Α Θεσ 4,15-17• Εβρ 11,32-40• Απ 6,9-11)
Μέχρι τη στιγμή της ανάστασης, οι κεκοιμημένοι –και φυσικά και οι άγιοι- προγεύονται τη μέλλουσα κατάσταση, ενώ το σώμα τους περιμένει κι αυτό την κοινή ανάσταση. Δε βρίσκονται δηλαδή στον παράδεισο, αλλά τον περιμένουν, και εξ αιτίας αυτής της βεβαιότητας τον ζουν ήδη από την παρούσα ζωή. (Αυτή η βεβαιότητα της εν Χριστώ ζωής ονομάζεται από τον απόστολο Παύλο «αρραβώνας». Βλ. χαρακτηριστικά τα Β Κορ 1,20-22. 5,4-10• Εφ 1,12-14) Στην Αποκάλυψη παρουσιάζονται να δοξολογούν το Θεό γύρω από το θρόνο του (Απ 7,13-17). Επίσης, προσεύχονται για τους πιστούς της γης, παρακολουθούν τον πνευματικό τους αγώνα και τους συμπαραστέκονται με όποιον τρόπο τους επιτρέψει ο Θεός (βλ. π.χ. στην Παλαιά Διαθήκη Β Βασ. 2,12-15).
Σχετικά με την κατάσταση της αναμονής της μέλλουσας κατάστασης και της πρόγευσής της, ο αγ. Ιωάννης ο Χρυσόστομος παραθέτει ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα από την καθημερινότητα της εποχής του: Η θριαμβευτική επιστροφή ενός βασιλιά, που γυρνά νικητής από τη μάχη, προκαλεί τη χαρά εκείνων που στο διάστημα της απουσίας του διακρίθηκαν σε σπουδαία έργα για τη χώρα και με ανυπόμονη χαρά περιμένουν και την επίσημη βράβευσή τους. Αντίθετα, όσοι τελούν υπό κράτηση για εγκληματικές πράξεις καταλαμβάνονται από ανυπόφορη λύπη, παρότι δεν έχουν ακόμη καταδικαστεί επισήμως.


Για τις “Ορθόδοξες Απαντήσεις” Σοφία Χασιώτη, θεολόγος

«Η διαχρονική τουρκική απειλή έναντι του Ελληνισμού και άλλων λαών στην Εγγύς Ανατολή». πρόσκληση ημερίδας


ΤΟ ΤΑΜΑ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ
ΑΝΑΚΟΙΝΩΝΕΙ ΚΑΙ ΠΡΟΤΡΕΠΕΙ

ΔΙΑΔΟΣΙΝ ΚΑΙ ΑΘΡΟΑΝ ΠΡΟΣΕΛΕΥΣΙΝ:

«Η διαχρονική τουρκική απειλή έναντι του Ελληνισμού
και άλλων λαών στην Εγγύς Ανατολή»

Πολεμικό Μουσείο
1 Ιουνίου 2016, ώρα 18.30

30.5.2016

Πιστεύοντας ἀπολύτως ὅτι ὅλοι οἱ ὑγιῶς ὀρθόδοξα καὶ ἐθνικὰ σκεπτόμενοι Ἕλληνες - ἄνθρωποι ἐπιβάλλεται νὰ ἐμφοροῦνται ἀπὸ τὸ δόγμα «ἡ ἰσχὺς ἐν τῇ ἑνώσει», σπεύδουμε νὰ ἀποδείξουμε τοῦτο ἐμπράκτως.

Πρὸς τοῦτο ἀναρτοῦμε τὴν ἀνακοίνωσι τοῦ Ποντιακοῦ Συλλόγου «Ἀργώ» μὲ θερμὴ παράκλησι, ὅπως καὶ ἄλλες ἔγκυρες καὶ ἔγκριτες ἱστοσελίδες προτρέψουν ὄχι μόνο Ποντίους ἀλλὰ καὶ ὅλους τοὺς Ἕλληνες νὰ προσέλθουν στὴν ἐν λόγῳ ἡμερίδα.

Εὐχαριστοῦντες γιὰ ἔμπρακτη κατανόησι.

Σωματεῖο οἱ Φίλοι τοῦ Τάματος τοῦ Ἔθνους
Η ΦΩΤΕΙΝΗ ΓΡΑΜΜΗ

Δευτέρα 30 Μαΐου 2016

Κυριακή της Σαμαρείτιδος (Ιωάν. δ’ 5-42)

5 Ἔρχεται οὖν εἰς πόλιν τῆς Σαμαρείας λεγομένην Συχάρ, πλησίον τοῦ χωρίου ὃ ἔδωκεν Ἰακὼβ Ἰωσὴφ τῷ υἱῷ αὐτοῦ· 6 ἦν δὲ ἐκεῖ πηγὴ τοῦ Ἰα­κώβ. ὁ οὖν Ἰησοῦς κεκο­πια­κὼς ἐκ τῆς ὁδοιπορίας ἐκαθέζετο οὕτως ἐπὶ τῇ πη­γῇ· ὥρα ἦν ὡσεὶ ἕκτη. 7 ἔρχεται γυνὴ ἐκ τῆς Σαμαρείας ἀντλῆσαι ὕδωρ. λέγει αὐτῇ ὁ Ἰησοῦς· δός μοι πιεῖν. 8 οἱ γὰρ μαθηταὶ αὐτοῦ ἀπεληλύθεισαν εἰς τὴν πόλιν ἵνα τροφὰς ἀγοράσωσι. 9 λέγει οὖν αὐτῷ ἡ γυνὴ ἡ Σαμαρεῖτις· πῶς σὺ Ἰουδαῖος ὢν παρ’ ἐμοῦ πιεῖν αἰτεῖς, οὔσης γυναικὸς Σαμαρείτιδος; οὐ γὰρ συγχρῶνται Ἰουδαῖοι Σαμαρείταις. 10 ἀπεκρίθη Ἰησοῦς καὶ εἶπεν αὐτῇ· εἰ ᾔδεις τὴν δωρεὰν τοῦ Θεοῦ, καὶ τίς ἐστιν ὁ λέγων σοι, δός μοι πιεῖν, σὺ ἂν ᾔτησας αὐτόν, καὶ ἔδωκεν ἄν σοι ὕδωρ ζῶν. 11 λέγει αὐτῷ ἡ γυνή· Κύριε, οὔτε ἄντλημα ἔχεις, καὶ τὸ φρέαρ ἐστὶ βαθύ· πόθεν οὖν ἔχεις τὸ ὕδωρ τὸ ζῶν; 12 μὴ σὺ μείζων εἶ τοῦ πατρὸς ἡμῶν Ἰακώβ, ὃς ἔδωκεν ἡμῖν τὸ φρέαρ, καὶ αὐτὸς ἐξ αὐτοῦ ἔπιε καὶ οἱ υἱοὶ αὐτοῦ καὶ τὰ θρέμματα αὐτοῦ; 13 ἀπεκρίθη Ἰησοῦς καὶ εἶπεν αὐτῇ· πᾶς ὁ πίνων ἐκ τοῦ ὕδατος τούτου διψήσει πάλιν· 14 ὃς δ’ ἂν πίῃ ἐκ τοῦ ὕ­δατος οὗ ἐγὼ δώσω αὐτῷ, οὐ μὴ διψήσῃ εἰς τὸν αἰῶ­να, ἀλλὰ τὸ ὕδωρ ὃ δώσω αὐτῷ, γενήσεται ἐν αὐτῷ πηγὴ ὕδατος ἁλλομένου εἰς ζωὴν αἰώνιον. 15 λέγει πρὸς αὐτὸν ἡ γυνή· Κύριε, δός μοι τοῦτο τὸ ὕδωρ, ἵνα μὴ διψῶ μηδὲ ἔρχωμαι ἐνθάδε ἀντλεῖν. 16 λέγει αὐτῇ ὁ Ἰησοῦς· ὕπαγε φώνησον τὸν ἄνδρα σου καὶ ἐλθὲ ἐνθάδε. 17 ἀπεκρίθη ἡ γυνὴ καὶ εἶπεν· οὐκ ἔχω ἄνδρα. λέγει αὐτῇ ὁ Ἰησοῦς· καλῶς εἶπας ὅτι ἄνδρα οὐκ ἔχω· 18 πέντε γὰρ ἄνδρας ἔσχες, καὶ νῦν ὃν ἔχεις οὐκ ἔστι σου ἀνήρ· τοῦτο ἀληθὲς εἴρηκας. 19 λέγει αὐτῷ ἡ γυνή· Κύριε, θεωρῶ ὅτι προφήτης εἶ σύ. 20 οἱ πατέρες ἡμῶν ἐν τῷ ὄρει τούτῳ προσεκύνησαν· καὶ ὑμεῖς λέγετε ὅτι ἐν Ἱεροσολύμοις ἐστὶν ὁ τόπος ὅπου δεῖ προσκυνεῖν. 21 λέγει αὐτῇ ὁ Ἰησοῦς· γύναι, πίστευσόν μοι ὅτι ἔρχεται ὥρα ὅτε οὔτε ἐν τῷ ὄρει τούτῳ οὔτε ἐν Ἱε­ροσολύμοις προσκυνήσετε τῷ πατρί. 22 ὑμεῖς προσκυνεῖτε ὃ οὐκ οἴδατε, ἡμεῖς προσκυνοῦ-μεν ὃ οἴδαμεν· ὅτι ἡ σωτηρία ἐκ τῶν Ἰουδαίων ἐστίν. 23 ἀλλ’ ἔρχεται ὥρα, καὶ νῦν ἐστιν, ὅτε οἱ ἀληθινοὶ προσκυνηταὶ προσκυνήσουσι τῷ πατρὶ ἐν πνεύματι καὶ ἀληθείᾳ· καὶ γὰρ ὁ πατὴρ τοιούτους ζητεῖ τοὺς προσκυνοῦντας αὐτόν. 24 πνεῦμα ὁ Θεός, καὶ τοὺς προσκυνοῦντας αὐτὸν ἐν πνεύματι καὶ ἀληθείᾳ δεῖ προσκυνεῖν. 25 λέγει αὐτῷ ἡ γυνή· οἶδα ὅτι Μεσσίας ἔρχεται ὁ λε­γόμενος Χριστός· ὅταν ἔλ­θῃ ἐκεῖνος, ἀναγγελεῖ ἡμῖν πάντα. 26 λέγει αὐτῇ ὁ Ἰησοῦς· ἐγώ εἰμι, ὁ λαλῶν σοι. 27 καὶ ἐπὶ τούτῳ ἦλθον οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ, καὶ ἐθαύ­μασαν ὅτι μετὰ γυναι­κὸς ἐλάλει· οὐδεὶς μέντοι εἶπε, τί ζητεῖς ἢ τί λαλεῖς μετ’ αὐ­τῆς; 28 Ἀφῆκεν οὖν τὴν ὑδρίαν αὐτῆς ἡ γυνὴ καὶ ἀπῆλθεν εἰς τὴν πόλιν, καὶ λέγει τοῖς ἀνθρώποις· 29 δεῦτε ἴδετε ἄνθρωπον ὃς εἶπέ μοι πάντα ὅσα ἐ­ποί­ησα· μήτι οὗτός ἐστιν ὁ Χριστός; 30 ἐξῆλθον οὖν ἐκ τῆς πόλεως καὶ ἤρχοντο πρὸς αὐ­τόν. 31 Ἐν δὲ τῷ μεταξὺ ἠρώ­των αὐτὸν οἱ μαθηταὶ λέ­γοντες· ραββί, φάγε. 32 ὁ δὲ εἶπεν αὐτοῖς· ἐγὼ βρῶσιν ἔχω φαγεῖν, ἣν ὑ­­μεῖς οὐκ οἴδατε. 33 ἔλεγον οὖν οἱ μαθηταὶ πρὸς ἀλλήλους· μή τις ἤ­­νεγκεν αὐτῷ φαγεῖν; 34 λέγει αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς· ἐμὸν βρῶμά ἐστιν ἵνα ποιῶ τὸ θέλημα τοῦ πέμψαντός με καὶ τελειώσω αὐτοῦ τὸ ἔργον. 35 οὐχ ὑμεῖς λέγετε ὅτι ἔτι τετράμηνός ἐστι καὶ ὁ θε­ρισμὸς ἔρχεται; ἰδοὺ λέγω ὑμῖν, ἐπάρατε τοὺς ὀφθαλ­μοὺς ὑμῶν καὶ θεάσασθε τὰς χώρας, ὅτι λευκαί εἰσι πρὸς θερισμὸν ἤδη. 36 καὶ ὁ θερίζων μισθὸν λαμβάνει καὶ συνάγει καρ­πὸν εἰς ζωὴν αἰώνιον, ἵνα καὶ ὁ σπείρων ὁμοῦ χαί­ρῃ καὶ ὁ θερίζων. 37 ἐν γὰρ τούτῳ ὁ λόγος ἐστὶν ὁ ἀληθινός, ὅτι ἄλλος ἐστὶν ὁ σπείρων καὶ ἄλλος ὁ θερίζων. 38 ἐγὼ ἀπέστειλα ὑμᾶς θε­ρίζειν ὃ οὐχ ὑμεῖς κεκοπιάκατε· ἄλλοι κεκοπιάκασι, καὶ ὑμεῖς εἰς τὸν κόπον αὐτῶν εἰσεληλύθατε. 39 Ἐκ δὲ τῆς πόλεως ἐκεί­νης πολλοὶ ἐπίστευσαν εἰς αὐτὸν τῶν Σαμαρειτῶν διὰ τὸν λόγον τῆς γυναικός, μαρ­τυ­ρούσης ὅτι εἶπέ μοι πάντα ὅσα ἐποίησα. 40 ὡς οὖν ἦλθον πρὸς αὐτὸν οἱ Σαμαρεῖται, ἠρώτ­ων αὐτὸν μεῖναι παρ’ αὐ­τοῖς· καὶ ἔμεινεν ἐκεῖ δύο ἡμέρας. 41 καὶ πολλῷ πλείους ἐπί­στευσαν διὰ τὸν λόγον αὐ­τοῦ, 42 τῇ τε γυναικὶ ἔλεγον ὅτι οὐκέτι διὰ τὴν σὴν λαλιὰν πιστεύομεν· αὐτοὶ γὰρ ἀκη­κόαμεν, καὶ οἴδαμεν ὅτι οὗ­τός ἐστιν ἀληθῶς ὁ σω­τὴρ τοῦ κόσμου ὁ Χριστός.
ΕΡΜΗΝΕΙΑ Π. Ν. ΤΡΕΜΠΕΛΑ
5 Ἔρχεται λοιπόν σέ κάποια πόλη τῆς Σαμάρειας πού λεγόταν Συχάρ, ἡ ὁποία ἦταν κοντά στήν περιοχή πού εἶχε δώσει ὁ Ἰακώβ στό γιό του τόν Ἰωσήφ. 6 Ὑπῆρχε μάλιστα ἐκεῖ κι ἕνα πηγάδι πού εἶχε ἀνοίξει ὁ Ἰακώβ. Ὁ Ἰησοῦς λοιπόν, ὅπως ἦταν κουρασμένος ἀπό τήν πεζοπορία, καθόταν κοντά στό πηγάδι. Ἡ ὥρα ἦταν περίπου ἕξι ἀπό τήν ἀνατολή τοῦ ἥλιου, δηλαδή δώδεκα τό μεσημέρι. 7 Ἔρχεται τότε μία γυναίκα πού καταγόταν ἀπό τή Σα­­­μάρεια, νά βγάλει ἀπό τό πηγάδι νερό. Ὁ Ἰη­­­σοῦς τότε, ὁ ὁποῖος πραγματικά διψοῦσε, τῆς εἶπε: Δῶσ’ μου νά πιῶ. 8 Καί ζήτησε ἀπό τή γυναίκα νερό, διότι οἱ μα­θη­τές του, πού θά φρόντιζαν νά βγάλουν νερό ἀπό τό πη­γάδι, εἶ­χαν πάει στήν πόλη ν’ ἀγοράσουν τρό­φι­­μα. 9 Τοῦ λέει λοιπόν ἡ γυναίκα ἡ Σαμαρείτιδα: Πῶς ἐσύ, πού εἶσαι Ἰουδαῖος, καταδέχεσαι καί ζητᾶς νά πιεῖς νερό ἀπό μένα, πού εἶμαι γυναίκα Σαμαρείτιδα; Κι ἔκανε ἡ γυναίκα τήν ἐρώτηση αὐτή, διότι οἱ Ἰουδαῖοι μισοῦσαν τούς Σαμαρεῖτες καί δέν εἶχαν σχέσεις μαζί τους. 10 Ὁ Ἰησοῦς τῆς ἀπάντησε: Ἐάν γνώριζες τή δωρεά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, πού δίνει ὁ Θεός στούς ἀν­θρώπους, καί ποιός εἶναι ἐκεῖνος πού σοῦ λέει τώρα, δῶσ᾽ μου νά πιῶ, ἐσύ θά τοῦ ζητοῦσες καί θά σοῦ ἔδινε νε­ρό τρεχούμενο, πού δέ στερεύει ποτέ. Θά σοῦ ἔδινε αὐ­τός τή χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἡ ὁποία σάν πνευ­μα­τικό νε­ρό καθαρίζει, δροσίζει, παρηγορεῖ καί ζωο­ποι­εῖ τίς ψυ­χές, χωρίς νά στερεύει ποτέ. 11 Τοῦ λέει ἡ γυναίκα: Κύριε, ἀσφαλῶς τό νερό αὐτό γιά τό ὁποῖο μιλᾶς δέν εἶναι ἀπό τό πηγάδι αὐτό. Διότι οὔτε ἀγγεῖο ἔχεις, μέ τό ὁποῖο θά μποροῦσες νά βγάλεις ἀπό ἐδῶ νερό, ἀλλά καί τό πηγάδι εἶναι βαθύ. Ἀπό ποῦ λοιπόν ἔχεις τό τρεχούμενο καί ἀστείρευτο νερό; 12 Μήπως ἐσύ εἶσαι ἀνώτερος στήν ἀξία καί τή δύναμη ἀπό τόν πατέρα μας τόν Ἰακώβ, πού μᾶς ἔδωσε ὡς κλη­ρο­νομιά τό πηγάδι αὐτό καί δέν ζήτησε ἄλλο καλύτερο νερό, ἀλλά ἀπ’ αὐτό ἤπιε καί ὁ ἴδιος, ὅπως καί τά παιδιά του καί τά ζῶα του πού ἔτρεφε καί ἔβοσκε; 13 Τῆς ἀποκρίθηκε τότε ὁ Ἰησοῦς: Βεβαίως δέν ἐννοῶ τό νερό τοῦ πηγαδιοῦ αὐτοῦ. Διότι ὅποιος πίνει ἀπό τό νερό αὐτό, θά διψάσει πάλι. 14 Ἐκεῖνος ὅμως πού θά πιεῖ ἀπό τό νερό πού θά τοῦ δώσω ἐγώ, δέν θά διψάσει ποτέ στόν αἰώνα· ἀλλά τό νερό πού θά τοῦ δώσω θά μεταβληθεῖ μέσα του σέ πη­γή νεροῦ πού δέν θά στερεύει, ἀλλά θά ἀναβλύζει καί θά ἀναπηδᾶ καί θά τρέχει πάντοτε γιά νά τοῦ μεταγ­γί­ζει ζωή αἰώνια. 15 Τοῦ λέει τότε ἡ γυναίκα: Κύριε, δῶσ’ μου τό νερό αὐτό, γιά νά μή διψῶ καί νά μήν ὑποβάλλομαι σέ τόσο κόπο νά ἔρχομαι ἐδῶ γιά νά βγάζω νερό ἀπό τό πηγάδι. 16 Τῆς λέει ὁ Ἰησοῦς: Ἐφόσον τό νερό αὐτό δέν τό θέλεις μόνο γιά τόν ἑαυτό σου, ἀλλά καί γιά ἐκείνους μέ τούς ὁποίους συζεῖς, πήγαινε, φώναξε τόν ἄνδρα σου κι ἔλα ἐδῶ μαζί μ’ αὐτόν, ὥστε κι ἐκεῖνος νά δεχθεῖ μαζί σου τή δωρεά αὐτή. 17 Τοῦ ἀποκρίθηκε τότε ἡ γυναίκα: Δέν ἔχω ἄν­δρα. Τῆς λέει ὁ Ἰησοῦς: Καλά εἶπες «δέν ἔχω ἄν­δρα». 18 Διότι ἔχεις πάρει πέντε ἄνδρες, τόν ἕνα ὕστερα ἀπό τόν ἄλλο. Καί τώρα μ’ αὐτόν πού ζεῖς, εἶσαι συνδεδεμένη κρυφά, καί γι’ αὐτό δέν εἶναι ἄνδρας σου. Αὐτό πού εἶπες εἶναι ἀλήθεια. 19 Τοῦ λέει ἡ γυναίκα: Κύριε, καταλαβαίνω ὅτι ἐσύ εἶ­σαι προφήτης. Διότι μοῦ εἶπες κάποια μυστικά τῆς ζω­­­ῆς μου, ἐνῶ δέν μ’ ἔχεις συνα­ντή­σει ἄλλη φορά, ἀλλά μόλις σήμερα μέ βλέπεις γιά πρώτη φο­ρά. Σέ πα­ρα­κα­­­λῶ λοιπόν νά μέ διαφωτίσεις πάνω στό παρακάτω σπου­δαῖο ζήτημα: 20 Οἱ πατέρες μας προσκύνησαν καί λάτρευσαν τόν Θεό στό ὄρος αὐτό τό Γαριζείν, ἐνῶ ἐσεῖς οἱ Ἰουδαῖοι λέτε ὅτι στά Ἱεροσόλυμα εἶναι ὁ τόπος πού πρέπει νά λατρεύουμε τόν Θεό. Ἐσύ λοιπόν ὡς προφήτης τί λές γι’ αὐτό; 21 Τῆς λέει ὁ Ἰησοῦς: Πίστεψέ με, γυναίκα, ὅτι γρήγορα ἔρχεται ὁ καιρός πού οὔτε σ’ αὐτό τό βουνό τό Γαριζείν μόνο, οὔτε στά Ἱεροσόλυμα ἀποκλειστικά θά λατρεύσετε τόν οὐράνιο Πατέρα. 22 Ἐσεῖς οἱ Σαμαρεῖτες ἀπορρίψατε τά βιβλία τῶν προ­φη­τῶν καί προσκυνᾶτε ἐκεῖνο γιά τό ὁποῖο δέν ἔχετε σαφή καί πλήρη γνώση. Ἐμεῖς οἱ Ἰουδαῖοι προσκυνοῦμε ἐκεῖνο πού γνωρίζουμε περισσότερο ἀπό κάθε ἄλλον. Ἀπόδειξη μάλιστα γι’ αὐτό εἶναι τό ὅτι ὁ Μεσσίας πού θά σώσει τόν κόσμο προέρχεται ἀπό τούς Ἰουδαίους. Αὐτούς διάλεξε ὁ Θεός ὡς λαό δικό του καί αὐτοί τόν γνώ­­ρισαν καί τόν λάτρευσαν τελειότερα ἀπό κάθε ἄλλον λαό. 23 Πολύ σύντομα ὅμως ἔρχεται ὥρα, καί μπορῶ νά πῶ ὅτι ἡ ὥρα αὐτή ἔχει ἤδη ἔλθει, πού οἱ πραγματικοί προσκυνητές θά προσκυνήσουν καί θά λατρεύσουν τόν Πα­τέρα πνευματικά καί ἀληθινά· δηλαδή μέ θεοφώτιστες τίς πνευματικές τους δυνάμεις καί μέ λατρεία ὄχι τυπική καί σκιώδη, ἀλλά πραγματική καί ἐμπνευσμένη ἀπό πλήρη ἐπίγνωση τῆς ἀλήθειας. Διότι καί ὁ Πατήρ ζητᾶ ἐπίμονα τέτοιοι ἀληθινοί καί πραγματικοί προσκυνητές νά εἶναι ἐκεῖνοι πού τόν λατρεύουν. 24 Ὁ Θεός εἶναι πνεῦμα, γι’ αὐτό καί δέν περιορίζεται σέ τόπους. Κι ἐκεῖνοι πού τόν λατρεύουν πρέπει νά τόν προσκυνοῦν μέ τίς ἐσωτερικές τους πνευματικές δυνάμεις, μέ ἀφοσίωση τῆς καρδιᾶς καί τοῦ νοῦ, ἀλλά καί μέ ἀληθινή ἐπίγνωση τοῦ Θεοῦ καί τῆς λατρείας πού τοῦ ἁρμόζει. 25 Τοῦ λέει ἡ γυναίκα: Γνωρίζω ὅτι ἔρχεται ὁ Μεσσίας, ὄνομα πού μεταφράζεται μέ τή λέξη Χριστός. Ὅταν ἔλθει ἐκεῖνος, θά μᾶς τά διδάξει ὅλα. 26 Τῆς λέει ὁ Ἰησοῦς: Ἐγώ εἶμαι ὁ Μεσσίας, ἐγώ πού τή στιγμή αὐτή σοῦ μιλάω. 27 Καί τή στιγμή αὐτή ἀκριβῶς ἦλθαν οἱ μαθητές του καί ἀπόρησαν πού ὁ διδάσκαλος μιλοῦσε δημοσίως μέ γυναίκα, κάτι πού ἀπαγορευόταν ἀπό τίς παραδόσεις τῶν ραββίνων. Κανείς ὅμως δέν τοῦ εἶπε: Τί ζητᾶς νά σοῦ κάνει ἡ γυναίκα αὐτή, ἤ γιά ποιό θέμα μιλᾶς μαζί της; 28 Στό μεταξύ ἡ γυναίκα, γεμάτη συγκίνηση ὕστερα ἀπ’ αὐτά πού ἄκουσε, ἄφησε τή στάμνα της στό πηγά­δι καί πῆγε τρέχοντας στήν πόλη κι ἄρχισε νά λέει στούς ἀνθρώ­πους: 29 Ἐλᾶτε νά δεῖτε ἕναν ἄνθρωπο πού μοῦ εἶπε ὅλα ὅσα ἔχω κάνει, καί αὐτά ἀκόμη τά μυστικά καί προσωπικά στοιχεῖα τῆς ζωῆς μου. Μήπως εἶναι αὐτός ὁ Χριστός; 30 Βγῆκαν λοιπόν ἀπό τήν πόλη οἱ Σαμαρεῖτες κι ἄρ­χι­σαν νά ἔρχονται πρός αὐτόν. 31 Στό μεταξύ ὅμως, μέχρι νά εἰδοποιηθοῦν οἱ Σαμα­ρεῖ­­τες καί νά ἔλθουν νά συναντήσουν τόν Ἰησοῦ, ἐπει­­δή ὁ Κύ­­­­ριος εἶχε ἀπορροφηθεῖ ἀπ’ τό πνευματικό του ἔρ­­­γο καί δέν ἐνδιαφερόταν καθόλου γιά φαγητό, τόν πα­­­­ρα­κα­­­­­­­­λοῦσαν οἱ μαθητές καί τοῦ ἔλεγαν: Διδάσκαλε, φά­ε κά­τι. 32 Αὐτός ὅμως τούς εἶπε: Ἐγώ ἔχω φαγητό νά φάω πού ἐσεῖς δέν τό ξέρετε. 33 Ἐπειδή λοιπόν δέν κατάλαβαν οἱ μαθητές τή σημασία τῶν λόγων αὐτῶν τοῦ Κυρίου, ἔλεγαν μεταξύ τους: Μήπως τήν ὥρα πού λείπαμε τοῦ ἔφερε κανείς ἄλλος φαγητό κι ἔφαγε; 34 Τούς λέει ὁ Ἰησοῦς: Δικό μου φαγητό, πού μέ χορταίνει καί μέ τρέφει, εἶναι νά κάνω πάντοτε τό θέλημα ἐκείνου πού μέ ἀπέστειλε στόν κόσμο καί νά ὁλο­κλη­ρώσω τό ἔργο του, τό ὁποῖο εἶναι ἡ σωτηρία τῶν ἀνθρώπων. Καί τό θερμό ἐνδιαφέρον μου γιά τό ἔργο αὐ­τό μέ ἀπορρόφησε ὁλόκληρο τώρα πού πρόκειται νά ἔλθουν ἐδῶ οἱ Σαμαρεῖτες, καί μοῦ ἔκοψε κάθε ὄρε­ξη πού προέρχεται ἀπό τή φυσική πείνα. 35 Δέν λέτε ἐσεῖς ὅτι τέσσερις μῆνες μένουν ἀκόμη καί ὁ θερισμός ἔρχεται; Στήν πνευματική ὅμως σπορά εἶναι δυνατόν ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ νά καρποφορήσει καί σέ χρο­νικό διάστημα πολύ πιό σύντομο. Καί γιά νά πεισθεῖτε γιά τό θέμα αὐτό πού σᾶς λέω, σηκῶστε τά μάτια σας καί κοιτάξτε τό πλῆθος αὐτό τῶν Σαμαρειτῶν πού ἔρ­χον­ται. Μοιάζουν οἱ ψυχές τους μέ χωράφια, στά ὁποῖα δέν πρό­­φθασε νά σπαρεῖ ὁ λόγος τῆς ἀλήθειας, κι ὅ­μως εἶ­ναι λευ­κά καί ὥριμα πλέον, ἕτοιμα νά θερισθοῦν. Ἔτσι καί σ’ ὅλα τά μέρη τοῦ κόσμου οἱ ψυχές τῶν ἀν­θρώ­πων εἶναι τώρα ὥριμες γιά νά δεχθοῦν τή σω­­τη­ρία. 36 Κι ἐκεῖνος πού θερίζει στόν πνευματικό αὐτό ἀγρό παίρνει μισθό, ὄχι μόνο διότι χαίρεται καί ἐδῶ βλέπο­-ν­τας τήν πνευματική συγκομιδή, ἀλλά καί διότι θά ἀντα­μει­φθεῖ καί στή μελλοντική ζωή ἀπό τόν Κύριο. Ἐπειδή λοιπόν ἑλκύει στή σωτηρία ψυχές ἀθάνατες, συναθροίζει καρπό γιά τήν αἰώνια ζωή. Κι ἔτσι, στήν πνευματική σπο­ρά πού γίνεται τώρα, χαίρομαι κι ἐγώ πού σπέρνω μαζί μέ σᾶς πού θά θερίσετε. 37 Διότι στή δική μας περίπτωση ἐφαρ­­μόζεται ἡ ἀλη­θι­νή παροιμία, ὅτι ἄλλος ἔσπειρε κι ἄλλος θερίζει. Ἔ­σπει­ρα ἐγώ καί θά θερίσετε ἐσεῖς, ὅπως καί μελλοντικά θά σπέρνετε ἐσεῖς καί θά θερίζουν οἱ διάδοχοί σας. 38 Ἐγώ, ὁ Κύριος τοῦ ἀγροῦ, σᾶς ἔστειλα νά ­θερίζετε καρπό γιά τόν ὁποῖο ἐσεῖς δέν ἔχετε κοπιάσει γιά νά σπαρεῖ. Ἄλλοι, δηλαδή ἐγώ καί οἱ προφῆτες πρίν ἀπό μένα, ἔχουν κοπιάσει κι ἔχουν σπείρει, κι ἐσεῖς ἔχετε μπεῖ στούς κόπους καί τή σπορά τους γιά νά θερίσετε. 39 Ἀπό τήν πόλη ἐκείνη Συχάρ πολλοί ἀπό τούς Σα­­μα­ρεῖ­τες πίστεψαν σ’ αὐτόν ὅτι ἦταν ὁ Μεσσίας, ἐξαι­τίας τῆς μαρτυρίας τῆς γυναίκας πού ἔλεγε «μοῦ εἶπε ὅλα ὅσα ἔχω κάνει, κι αὐτά ἀκόμη τά μυστικά μου, τά ὁποῖα δέν ἤξεραν οὔτε ἐκεῖνοι μέ τούς ὁποίους συζῶ καί μέ γνωρίζουν ἀπό πολύ καιρό». 40 Ὅταν λοιπόν ἦλθαν κοντά του οἱ Σαμαρεῖτες, τόν πα­ρα­καλοῦσαν νά μείνει γιά πάντα μαζί τους. Κι ἔμεινε ἐκεῖ δύο ἡμέρες. 41 Καί ἀπό τή διδασκαλία πού τούς ἔκανε τίς δύο αὐ­τές ἡμέρες πίστεψαν πολύ περισσότεροι ἀπό ἐκεί­νους πού εἶχαν ἔλθει στό πηγάδι καί τόν εἶχαν παρακαλέσει νά μεί­νει στήν πόλη τους. 42 Καί στή γυναίκα ἔλεγαν ὅτι δέν πιστεύουμε πλέον μόνο γιά τά ὅσα μᾶς εἶπες ἐσύ. Διότι ἐμεῖς οἱ ἴδιοι τόν ἔχουμε τώρα ἀκούσει καί γνωρίζουμε πλέον ὅτι αὐτός εἶναι ἀληθινά ὁ Σωτήρας ὅλου τοῦ κόσμου, ὁ ἀναμενόμενος Μεσσίας, ὁ Χριστός.

ερμηνευτικά
Ο τόπος της αληθινής λατρείας
Το σημερινό Ευαγγέλιο μας μεταφέρει στη Σαμάρεια της Παλαιστίνης και συγκεκριμένα στο «φρέαρ τοΰ Ιακώβ». Εδώ θα δούμε τον Κύριο να οδοιπορεί, να κουράζεται και να διψά «τήν των πλανεμένων επιστροφήν». Η σωτηρία του ανθρωπου ήταν η πείνα και η δίψα Του. «Βρώμα Του και πόμα Του» (=τροφή και ποτό Του) είναι να εκπληρώσει το θέλημα τοϋ Πατέρα Του, να σώσει τον άνθρωπο. Κάθεται στο πηγάδι, όχι για δική Του άνεση, αλλά για να «ζητήση και σώση» ένα άπολωλός πρόβατο Του, τη γνωστή Σαμαρείτιδα, από το Βάρος της αμαρτίας και να την ποτίσει άπό την πηγή του «ζώντος ύδατος».
1. Συνάντηση με τη Σαμαρείτιδα
Ή Σαμαρείτιδα ήρθε άπό το σπίτι της να πάρει νερό άπό το πηγάδι να δροσίσει το σώμα της και συνάντησε τον Χριστό, ό όποιος συνωμίλησε μαζί της. Όλη ή ζωή της και ή ελαχίστη λεπτομέρεια, ήταν μπροστά Του γυμνή, ολοφάνερη. Δεν την εκθέτει όμως. Δεν την προσβάλλει. Δεν της είπε πώς είναι πολύγαμη, ουτε πώς ζεϊ παράνομα. Ή αγάπη δεν τα επιτρέπει αυτά, γιατί «πάντα στέγει» (=όλα τα σκεπάζει). Την βλέπει πώς είναι διψασμένη στο σώμα, αλλά και η ψυχή της διψά τον Θεό. Βρίσκεται στον άδη των παθών της αμαρτίας. Είχε ανάγκη, όχι μόνο άπό τη δροσιά του πηγαδιού, αλλά και από το «ζών ύδωρ» του Αγίου Πνεύματος, για να δώσει ζωοποιό κίνηση στη νεκρωμένη ψυχή της, την ξηρή και άγονη για το καλό, όπως την έκανε η κακουργία του διαβόλου.
Την πλανούσε ό μισάνθρωπος να νομίζει, πώς θα γεμίσει την ψυχή της και θα βρει πλήρωμα ζωής στις πρόσκαιρες σαρκικές απολαύσεις και ηδονές. Ήταν δούλη και λάτρις στα πάθη αυτά, αλλά πάντα στερημένη άπό την εσωτερική ανάπαυση, γιατί αυτή μόνο ό Θεός τη δωρίζει. Δοκίμασε όλα τα αισθητά και τα γήϊνα, πού δίνουν τρυφή στη σάρκα. Γνώρισε πέντε άνδρες, τους άφησε, ζουσε με έκτο, χωρίς να βρει το πλήρωμα της ζωής, γιατί της έλειπε το πνευματικό και ουράνιο. Τώρα λοιπόν συναντιέται με τον μοναδικό Νυμφίο, ό όποιος θα την καλέσει σε γάμο άφθαρτο και αμίαντο, σε αγαπητική σχέση και κοινωνία μαζί Του, πού είναι πηγή ζωής αιωνίας και παντός αγαθού.
Ο διάλογος πού αρχίζει ό Χριστός μαζί της, φανερώνει πώς, έκτος από τα αισθητά και τα γήϊνα πού την ενδιέφεραν, είχε και άλλες αναζητήσεις. Ζήτησε άπό τον Χριστό το «ύδωρ το ζών», πού γι’ αυτήν ήταν νερό φυσικό, ενώ για τον Χριστό ήταν η Χάρις του Αγίου Πνεύματος. και όταν αντιλήφθηκε πώς ο συνομιλητής της δεν ήταν απλός άνθρωπος, αλλά κάποιος Προφήτης, ζήτησε να πληροφορηθεί για τη λατρεία του Θεου. τον αληθινό Θεό βέβαια δεν τον γνώριζε και τη θέση Του στη ζωή της την πήραν τα αμαρτωλά πάθη, τα οποία την κυβερνούσαν. Γνώριζε μόνο μια τυπική λατρεία του Θεου, την «έν τόπω», σύμφωνη με τον Νόμο και ζητά άπό τον Χριστό να της πε, ποιος είναι ό αληθινός τόπος της λατρείας του Θεου. Ασφαλώς η Σαμαρείτιδα δεν μπορουσε να καταλάβει, πώς η ακόλαστη ζωή και η λατρεία του σώματος της, απέκλειαν τη λατρεία του Θεου. Νόμιζε πώς μπορουν και τα δυο να συνυπάρχουν, φτάνει να μάθει τον τόπο. Αν είναι το όρος Γαριζείν η ό Ναός του Σολομώντος.
2. Η νομική λατρεία
Η λατρεία αυτή δεν προέρχεται άπό τα μυστικά Βάθη της ανθρώπινης ψυχής. Είναι η φαινόμενη λατρεία, η εξωτερική, η «κατά Νόμον». Οπωσδήποτε όμως αυτό πού ζήτησε η Σαμαρείτιδα, δεν είναι κάτι για το σώμα, για το κάλλος, για την υγεία η για χρήματα, αλλά κάτι διαφορετικό, για την πίστη. Φαίνεται πώς κάτι καινούργιο ξεκινά μέσα της. Κάτι αναμένει να της αποκαλύψει ό Χριστός. Ξέρει κάτι και επείγεται να δεχθεί την τελειότερη γνώση, παρατηρούν οι Πατέρες.
Ο Χριστός δεν της άπαντα για τον τόπο της λατρείας, γιατί μ’ αυτή τη λατρεία δεν εύαρεστείται ό Θεός, άφου δεν σώζει τον άνθρωπο. Θα την οδηγήσει «θεοπρεπέστατα» να αντιληφθεί, πώς ό άνθρωπος είναι ό αληθινός «τόπος» λατρείας, στον όποιο ευαρεστείται ό Θεός. και σ’ αυτό πρέπει να στοχεύει. Λατρεία πού ασχολείται με «τόπους», με προσφορές θυσιών ζώων η καρπών της γης και δεν ελευθερώνει τον άνθρωπο άπό τη δουλεία των παθών, δεν αρέσει στον Θεό.
Ο λαός του Ισραήλ είχε πολλούς γειτονικούς λαούς, πού λάτρευαν τα είδωλα και ήταν δυνατό να παρασυρθεί στη λατρεία των ειδώλων. Ο Θεός λοιπόν «διά την των Ιουδαίων παχύτητα και ασθένειαν», πού δεν ήταν σε θέση να καταλάβουν, ότι ό «Θεός είναι πνεύμα», κατά παραχώρηση, δέχθηκε τις διάφορες θυσίες του Ισραήλ για να συντηρήσει την πίστη του σε ένα Θεό, καθώς και για να τον προετοιμάσει να δεχθεί τη μόνη θυσία πού σώζει, του «Αμνού του Θεού, του αίροντος την άμαρτίαν του κόσμου». η νομική λατρεία ήταν παιδαγωγική, με προοπτική τον ερχόμενο Χριστό.
Παρόλη τη συγκατάβαση του Θεου σ’ αυτού του είδους τη λατρεία, με τους Προφήτες Του καλουσε τον Λαό Του στην πνευματική λατρεία, τη συμμετοχή της καρδίας και όχι μόνο του σώματος, πού πρόσφερε την τυπική θυσία. Ό Θεός με τους Προφήτες εκφράζει το παράπονο, ότι ό Λαός Του τον τιμά μόνο «τοις χείλεσι» (=μέ λόγια) «ή δε καρδία αυτού πόρρω απέχει» (=βρίσκεται πολύ μακρυά) άπ’ Αυτόν.
Η νομική λατρεία, χωρίς την εσωτερική συμμετοχή, δεν είναι τίποτε. Δεν βοηθεϊ τον άνθρωπο να αποφύγει την αμαρτία και να συνδεθεί με τον Θεό. η Σαμαρείτιδα π.χ. ζούσε στον βυθό της αμαρτίας και αυτό δεν την προβλημάτιζε. και θεωρούσε κακό να δώσει λίγο νερό στον συνομιλητή της. Ακόμη και να ήταν Ιουδαίος, όχι μόνο δεν θα τη μόλυνε, αλλά θα την βοηθούσε να αφήσει τη σκληρότητα της και να επιδείξει αγάπη στον συνάνθρωπο της, ανεξάρτητα από την εθνικότητα του. Ο Θεός δηλαδή δεχόταν τις θυσίες και τους «τόπους» της λατρείας, με την προυπόθεση ότι ο Λαός θα επιδιώκει την αγιότητα στη ζωή του, όπως άγιος είναι και ο Θεός.
Όταν ο άνθρωπος δουλεύει στα πάθη του, δεν μπορεί να δουλεύει και να λατρεύει και τον Θεό. Γι΄ αυτό δεν απαντα στην απορία της Σαμαρείτιδας, γιατί ο τόπος πού αναζητά δεν την ξεδιψά, δεν έχει σχέση με τη σωτηρία της. Τόπος θα γίνει η ίδια. Αυτό πρέπει να επιδιώξει. Όχι τόπον θυσίας, αλλά να γίνει η ίδια θυσία ζώσα, ευάρεστος τώ Θεώ».
3. Λατρεία «εν πνεύματι και αληθεία»
Ο Χριστός θα βοηθήσει τη Σαμαρείτιδα να υπερβεί τον τύπο και να δεχθεί την ουσία, την «δωρεάν του Θεού». Να αφήσει την προσκόλληση στα επίγεια, πού μοιάζουν με το νερό του πηγαδιού, πού το πίνει και πάλι διψά και να δεχθεί τα ουράνια, τη Χάρη του Αγίου Πνεύματος, πού είναι «ύδωρ ζωής», πληρότητα ζωής, ύδωρ αφθαρσίας και αθανασίας. Με την αναφορά του αυτή ο Κύριος θα την οδηγήσει σε Μετάνοια και θα την προσανατολίσει στον Θεό και το θέλημα Του.
Αφήνει λοιπόν τον τόπο, πού ζητά η Σαμαρείτιδα, τόσο το όρος Γαριζείν όσο και τον Ναό του Σολομώντος και για να την κάνει να δώσει ιδιαίτερη προσοχή σ΄αυτά πού θα της αναφέρει, πού είναι η ουσία της σωτηρίας, της λέγει: «Γύναι, πίστευσόν μοι…». Με αυτές τις λέξεις «καταρτίζει την πίστιν της γυναικός και την οδηγεί επί την πνευματικωτέραν λατρείαν», σχολιάζει Ο ιερός Χρυσόστομος. και συνεχίζει: «Προσέξετε, πώς λίγο-λίγο ανεβάζει ανάλαφρα την ψυχή της στον ουρανό. Χωρίς να λογαριάζει την ιδιότητα της πόρνης, γίνεται διάκονος της σωτηρίας της ψυχής της». και συνεχίζει ο Κύριος: «Έρχεται ώρα ότε, ούτε έν τώ όρει τούτω, ούτε έν Ίεροσολύμοις προσκυνήσετε τώ πατρί… έρχεται ώρα και νύν έστί, ότε οι αληθινοί προσκυνηταί προσκυνήσουσι τώ πατρί έν πνεύματι και αληθεία· και γάρ Ο πατήρ τοιούτους ζητεί τους προσκυνουντας αυτόν. Πνεύμα Ο Θεός, και τους προσκυνουντας αυτόν έν πνεύματι και άληθεία δεϊ προσκυνεΐν». Δεν περιορίζεται δηλαδή σε λόγια και σε τόπους και νομικές διατάξεις η αληθινή λατρεία του Θεου.
Ο Χριστός με τη θυσία Του ξεπέρασε τη λατρεία του Νόμου. Η «ώρα» για την οποία μιλά ο Χριστός, ότι ήλθεν, είναι Ο καιρός της ενανθρωπήσεως, της θυσίας Του και της Αναστάσεως Του. Ο νέος Ναός, στον όποιο λατρεύεται ο Θεός, είναι το «σταυρωθέν και ταφέν και άναστάν» Σώμα Του. το εξηγεί ο Ευαγγελιστής Ιωάννης: «Ο Ιησους έλεγε περί του ναου του σώματος αυτού», όταν είπε: «λύσατε τον ναόν τούτον και έν τρισίν ημέραις εγερώ αυτόν».
Τώρα λοιπόν, τόσο το Γαριζείν όσο και ο Ιουδαϊκός Ναός των Ιεροσολύμων, καταργουνται ως τόποι λατρείας και μαζί τους οι νομικές διατάξεις για Σάββατα, για θυσίες, για μόσχους και αμνούς και περιτομήν. «Τα αρχαία παρήλθεν, ιδού γέγονε καινά πάντα». η «σκιά του Νόμου» μεταποιείται τώρα σε λατρεία πνευ ματική, «έν πνεύματι και αληθεία». η πνευματική λατρεία είναι θεοπρεπής. Ο πνευματικός άνθρωπος λατρεύει τον Θεό και αποβλέπει στην «οικειότητα Θεού», στη σχέση και κοινωνία μαζί Του και διαλάμπει πνευματικά με τα έργα της αρετής του.
Ο Χριστός λοιπόν με «σοφίαν αρίστην» (ιερός Χρυσόστομος) εισάγει τη Σαμαρείτιδα στον νέο τρόπο λατρείας, πού ταυτίζεται με τον πνεύμα τικό τρόπο ζωης. η Σαμαρείτιδα τώρα καλείται σε αλλαγή, σε Μετάνοια, σε εγκατάλειψη του παλιού τρόπου ζωής, στη νέκρωση των παθών, του σαρκικου φρονήματος, πού είναι η περιτομή της καρδίας, στην υπέρβαση των γήινων απολαύσεων. Όλα αυτά μοιάζουν με το νερό του πηγαδιού, πού σταματά την αισθητή δίψα προσωρινά. Τώρα χρειάζεται η καθαρότητα του νου, της ψυχής ολόκληρης για να δεχθεί το ανώτερο νερό, το «υδωρ το ζών», μια άλλη απόλαυση διαρκείας, αθανάτου ζωής, πού είναι η Χάρις του Αγίου Πνεύματος.
Ο πνευματικός άνθρωπος, πού παλαίει να νεκρωθεί από τα πάθη του, συμμετέχει στα πάθη και τον Σταυρό του Κυρίου και ανίσταται και ζωοποιείται με τη συμμετοχή στο Σώμα και το Αίμα του Κυρίου. Γίνεται «έκ νεκρών ζών», γιατί η Ανάσταση πάντοτε ανατέλλει «έκ του τάφου». Αυτή πλέον είναι εισαγωγή σε ένα άλλο τρόπο ζωής, πού υπερβαίνει τη φυσική ζωή, τα αισθητά πράγματα και προχωρεί από την προσωρινότητα στην αιωνιότητα. Γι’ αυτό και η Εκκλησία από την ίδρυσή της, στα κοινά δείπνα πού ωργάνωνε γά τους πιστούς, δεν αρκείτο μόνο στην τροφή πού προσφερόταν και έδινε πρόσκαιρη ζωή, αλλά έπεσφράγιζε τις «αγάπες» (=τά κοινά δείπνα) με την «Κλάσιν του Άρτου», δηλαδή με τη θεία Ευχαριστία, πού δίνει «ζωήν αίώνιον».
Με άλλα λόγια, το έν «πνεύματι και άληθεία» είναι η άρχή, αλλά και Ο τελικός σκοπός της Λατρείας του «καινου αιώνος», πού αρχίζει με τον Χριστό. το «πνεύματι» αναφέρεται στο Αγιο Πνεύμα και το «άληθεία» στον Χριστό. Επομένως για να λατρεύσει η Σαμαρείτιδα τον Θεό, αλλά και ο κάθε άνθρωπος, προυποθέτει ζωήν «έν Χριστώ και Αγίω Πνεύματι». Αυτό όμως αποτελεί και τον σκοπό, στον όποίο αποβλέπει η λατρεία.
4. Η μεταστροφή
Η Σαμαρείτιδα «εστράφη εις τα οπίσω», στην επανάκτηση του αρχαίου κάλλους, στην οδό της θεώσεως, όπου την κάλεσε θεο-πρεπέστατα, Ο «καλέσας αμαρτωλούς εις μετάνοιαν». Πήγε να καλέσει τους συμπατριώτες της να δούν τον Χριστό και «άφηκε την υδρίαν αυτής» στο πηγάδι, δηλαδή τη στάμνα πού περιείχε το φυσικό νερό. Δεν τη μετέφερε στο σπίτι της. Αυτό δεν σημαίνει, πώς δεν θα ξαναέπινε νερό. Είναι κάτι συμβολικό. το σημειώνει όμως ο Ευαγγελιστής, για να δείξει τη μεταστροφή της. Προτίμησε δηλαδή τη ζωή του Χρίστου από τη ζωή των παθών και τις ηδονές του σώματος, πού ήταν το καθημερινό «νερό» της. η ψυχή της γεμίζει πλέον με Χριστό. Αφήνει τα άχυρα και πιάνει το σιτάρι. Παίρνει διαζύγιο από τους πέντε άνδρες, για να συζευχθεί και να συναφθεί με τον Χριστό σε μόνιμο γάμο, «άφθαρτον και άμίαντον».
5. Η «χώρα» των αγιαζομένων
Τόπος των αγιαζομένων είναι το Άγιο Πνεύμα, λέγει ο Μέγας Βασίλειος. Και συνεχίζει: Στο όρος Σινά ο Θεός είπε στον Μωυσή: «Ιδού τόπος, παρ’ έμοί και στήθι επί της πέτρας». Τί άλλο εννοεί με τον «τόπον», παρά το Άγιο Πνεύμα, με του οποίου τον φωτισμό μπορούμε να δουμε τον Θεό και να τον γνωρίσουμε; Το Άγιο Πνεύμα είναι ο «τόπος» της αληθινής λατρείας. η Αγία Γραφή λέγει: «Πρόσεχε να μή προσφέρεις σε οποιονδήποτε τόπο τη θυσία σου, αλλά στον τόπο, πού θα διαλέξει Κύριος ο Θεός σου». Ποιά είναι αυτή η θυσία; Η θυσία των παθών, πού είναι δοξολογία στον Θεό (θυσία αίνέσεως). Σε пою δε άλλο τόπο προσφέρουμε αυτήν, παρά στον «τόπο», πού λέγεται Άγιο Πνεύμα; Και που το μάθαμε αυτό; Από τον ίδιο τον Κύριο πού λέγει: «οί αληθινοί προσκυνηταί προσκυνήσουσι τω πατρί έν πνεύματι και άληθεία». Ώστε το Άγιο Πνεύμα είναι πράγματι ο «τόπος» των Αγίων, γιατί το έχουν στην ψυχή τους. Όπως δε το Πνεύμα είναι ο «τόπος» των Αγίων, έτσι και οι Άγιοι είναι «τόπος» του Αγίου Πνεύματος, γιατί προσφέρουν τους εαυτούς τους καθαρούς για να κατοικήσει το Άγιο Πνεύμα και γίνονται ναός Του, «τόπος» της αληθινής λατρείας. Έτσι έγινε και η Σαμαρείτιδα: Ισαπόστολος, αγία και μάρτυς του Χριστού. Λάτρευε τον Θεό «έν πνεύματι και άληθεία», γιατί έγινε κατοικη-τήριο της Αγίας Τριάδος. Τώρα μπορεί να λατρεύει τον Θεό «έν παντί τόπω της δεσποτείας Αυτού».
Είθε με τις πρεσβείες της να γευθούμε κι’ έμείς, έστω και λίγο, την εμπειρία του «ζώντος ύδατος».
Πηγή: Παύλου Μουκταρούδη, «Διήρχετο δια των σπορίμων Ομιλίες εις τα ευαγγέλια των Κυριακών και Δεσποτικών Εορτών», Έκδοσις: Ιεράς Μητροπόλεως Λεμεσού 2008
http://www.imconstantias.org.cy/2726.html