Κυριακή 31 Οκτωβρίου 2010

Κυριακή Ε΄ Λουκά, Κατά Λουκάν Ευαγγέλιο 16, 19 - 31

ΙΣΤ΄ \ 19 ῎Ανθρωπος δέ τις ἦν πλούσιος, καὶ ἐνεδιδύσκετο πορφύραν καὶ βύσσον εὐφραινόμενος καθ᾿ ἡμέραν λαμπρῶς. 20 πτωχὸς δέ τις ἦν ὀνόματι Λάζαρος, ὃς ἐβέβλητο πρὸς τὸν πυλῶνα αὐτοῦ ἡλκωμένος 21 καὶ ἐπιθυμῶν χορτασθῆναι ἀπὸ τῶν ψιχίων τῶν πιπτόντων ἀπὸ τῆς τραπέζης τοῦ πλουσίου· ἀλλὰ καὶ οἱ κύνες ἐρχόμενοι ἀπέλειχον τὰ ἕλκη αὐτοῦ. 22 ἐγένετο δὲ ἀποθανεῖν τὸν πτωχὸν καὶ ἀπενεχθῆναι αὐτὸν ὑπὸ τῶν ἀγγέλων εἰς τὸν κόλπον ᾿Αβραάμ· ἀπέθανε δὲ καὶ ὁ πλούσιος καὶ ἐτάφη. 23 καὶ ἐν τῷ ᾅδῃ ἐπάρας τοὺς ὀφθαλμοὺς αὐτοῦ, ὑπάρχων ἐν βασάνοις, ὁρᾷ τὸν ᾿Αβραὰμ ἀπὸ μακρόθεν καὶ Λάζαρον ἐν τοῖς κόλποις αὐτοῦ. 24 καὶ αὐτὸς φωνήσας εἶπε· πάτερ ᾿Αβραάμ, ἐλέησόν με καὶ πέμψον Λάζαρον ἵνα βάψῃ τὸ ἄκρον τοῦ δακτύλου αὐτοῦ ὕδατος καὶ καταψύξῃ τὴν γλῶσσάν μου, ὅτι ὀδυνῶμαι ἐν τῇ φλογὶ ταύτῃ. 25 εἶπε δὲ ᾿Αβραάμ· τέκνον, μνήσθητι ὅτι ἀπέλαβες σὺ τὰ ἀγαθά σου ἐν τῇ ζωῇ σου, καὶ Λάζαρος ὁμοίως τὰ κακά· νῦν δὲ ὧδε παρακαλεῖται, σὺ δὲ ὀδυνᾶσαι· 26 καὶ ἐπὶ πᾶσι τούτοις μεταξὺ ἡμῶν καὶ ὑμῶν χάσμα μέγα ἐστήρικται, ὅπως οἱ θέλοντες διαβῆναι ἔνθεν πρὸς ὑμᾶς μὴ δύνωνται, μηδὲ οἱ ἐκεῖθεν πρὸς ἡμᾶς διαπερῶσιν. 27 εἶπε δέ· ἐρωτῶ οὖν σε, πάτερ, ἵνα πέμψῃς αὐτὸν εἰς τὸν οἶκον τοῦ πατρός μου· 28 ἔχω γὰρ πέντε ἀδελφούς· ὅπως διαμαρτύρηται αὐτοῖς, ἵνα μὴ καὶ αὐτοὶ ἔλθωσιν εἰς τὸν τόπον τοῦτον τῆς βασάνου. 29 λέγει αὐτῷ ᾿Αβραάμ· ἔχουσι Μωϋσέα καὶ τοὺς προφήτας· ἀκουσάτωσαν αὐτῶν. 30 ὁ δὲ εἶπεν· οὐχί, πάτερ ᾿Αβραάμ, ἀλλ᾿ ἐάν τις ἀπὸ νεκρῶν πορευθῇ πρὸς αὐτούς, μετανοήσουσιν. 31 εἶπε δὲ αὐτῷ· εἰ Μωϋσέως καὶ τῶν προφητῶν οὐκ ἀκούουσιν, οὐδὲ ἐάν τις ἐκ νεκρῶν ἀναστῇ πεισθήσονται.



ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΠΟΔΟΣΙΣ



Είπεν ο Κύριος• ήταν ένας άνθρωπος πλούσιος καν ντυνόταν στα κόκκινα και στα βυσινιά και τρωγόπινε και καλοπερνούσε κάθε μέρα σε μεγάλη πολυτέλεια. Κι ήταν ένας φτωχός πού τον έλεγαν Λάζαρο, ριγμένος έξω από τη θύρα του πλούσιου. Ήταν πληγιασμένος και προσπαθούσε να χορτάσει από τα ψίχουλα πού έπεφταν από το τραπέζι του πλούσιου. Ήταν σε τέτοια εγκατάλειψη, ώστε και τα σκυλιά ακόμα έρχονταν καν έγλειφαν τις πληγές του. Κι έγινε και πέθανε ο φτωχός και μεταφέρθηκε από τους αγγέλους στις αγκάλες του Αβραάμ. Και πέθανε και ο πλούσιος και τον έθαψαν. Και στον Άδη, εκεί πού βασανιζόταν, σήκωσε τα μάτια του και βλέπει τον Αβραάμ από μακριά και τον Λάζαρο στις αγκάλες του. Και φώναξε ο πλούσιος και είπε' Πατέρα Αβραάμ, λυπήσου με και στείλε τον Λάζαρο να βουτήξει στην άκρη το δάχτυλο του στο νερό και να δροσίσει τη γλώσσα μου, γιατί καίγομαι και λυώνω σε τούτη τη φλόγα. Κι είπεν ο Αβραάμ• Παιδί μου, θυμήσου πώς εσύ χάρηκες τα καλά στη ζωή σου κι ο Λάζαρος πάλι τα κακά. Τώρα εκείνος εδώ χαίρεται και συ βασανίζεσαι• κι εκτός άπ' όλα αυτά μεταξύ μας ανοίγεται βαθύ φαράγγι, ώστε εκείνοι πού θέλουν να διαβούν από εδώ σε σας να μην μπορούν, μήτε άπ' εκεί σε μας να περνούν. Τότε ο πλούσιος είπε• σε παρακαλώ λοιπόν, πατέρα, να στείλεις τον Λάζαρο στο σπίτι του πατέρα μου. Γιατί έχω πέντε αδέλφια• να πάει και να τους πει τι γίνεται εδώ, για να μην έρθουν κι αυτοί σε τούτη την κόλαση. Τότε του λέγει ο Αβραάμ• έχουν τον Μωϋσή και τους προφήτες• ας τους ακούσουν. Κι εκείνος είπε• όχι, πατέρα Αβραάμ• μόνο αν πάει κάποιος από τους νεκρούς σ' αυτούς, θα μετανοήσουν. Τότε του είπε ο Αβραάμ• αν δεν ακούν τον Μωϋσή και τους προφήτες, ούτε κι από τους νεκρούς αν κάποιος αναστηθεί θα πεισθούν.



Σύντομο σχόλιο

Όταν δεν θέλουμε να πεισθούμε, δεν μας πείθει ούτε το μεγαλύτερο θαύμα. Όποιος περιφρονεί το λόγο του Θεού, κάνει μεγάλο λάθος, ή και ψεύδεται, αν υποστηρίζει ότι θα πιστέψει μόνο, αν δει θαύματα. Απομακρυνόμαστε από τον Θεό, στερούμε τον εαυτό μας από τα αιώνια αγαθά, μόνο και μόνο γιατί θεοποιούμε την ύλη και φυλακιζόμαστε στην φθαρτότητα και το εφήμερο.

προς Εφεσίους Επιστολή Αποστόλου Παύλου 2, 4 - 10

Β΄\ Αδελφοί, 4 ὁ δὲ Θεὸς πλούσιος ὢν ἐν ἐλέει, διὰ τὴν πολλὴν ἀγάπην αὐτοῦ ἣν ἠγάπησεν ἡμᾶς, 5 καὶ ὄντας ἡμᾶς νεκροὺς τοῖς παραπτώμασι συνεζωοποίησε τῷ Χριστῷ· χάριτί ἐστε σεσωσμένοι· 6 καὶ συνήγειρε καὶ συνεκάθισεν ἐν τοῖς ἐπουρανίοις ἐν Χριστῷ ᾿Ιησοῦ, 7 ἵνα ἐνδείξηται ἐν τοῖς αἰῶσι τοῖς ἐπερχομένοις τὸν ὑπερβάλλοντα πλοῦτον τῆς χάριτος αὐτοῦ ἐν χρηστότητι ἐφ' ἡμᾶς ἐν Χριστῷ ᾿Ιησοῦ.

8 τῇ γὰρ χάριτί ἐστε σεσωσμένοι διὰ τῆς πίστεως· καὶ τοῦτο οὐκ ἐξ ὑμῶν, Θεοῦ τὸ δῶρον, 9 οὐκ ἐξ ἔργων, ἵνα μή τις καυχήσηται. 10 αὐτοῦ γάρ ἐσμεν ποίημα, κτισθέντες ἐν Χριστῷ ᾿Ιησοῦ ἐπὶ ἔργοις ἀγαθοῖς, οἷς προητοίμασεν ὁ Θεὸς ἵνα ἐν αὐτοῖς περιπατήσωμεν.



ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΠΟΔΟΣΙΣ



Αδελφοί, ο Θεός επειδή είναι γεμάτος έλεος και ευσπλαχνία, εξαιτίας της πολλής αυτού αγάπης, πού μας έχει αγαπήσει, αν και είμαστε πεθαμένοι από τα παραπτώματα μας, όμως μας ζωντάνευσε μαζί με τον Ιησού Χριστό - με τη χάρη του είσαστε σωσμένοι• και μας ανάστησε μαζί Του και μας κάθισε μαζί Του στα επουράνια, για να δείξει στους κατοπινούς αιώνες τον υπερβολικό πλούτο της Χάριτος Του και την καλοσύνη Του σε μας δια του Ιησού Χριστού. Είσαστε σωσμένοι με τη Χάρη (του Χριστού) και δια μέσου της πίστεως και αυτό δεν οφείλεται σε σας, γιατί και η πίστη είναι δώρο του Θεού. Και αυτό δεν οφείλεται στα έργα των ανθρώπων για να μη καυχηθεί κανένας.

Είμαστε λοιπόν δικό του ποίημα που μας δημιούργησε δια του Ιησού Χριστού, με υποχρέωση να εργασθούμε καλά έργα, εκείνα, που προετοίμασε ο Θεός για να ζήσουμε συμφωνά με αυτά.



Σύντομο σχόλια

Ο Θεός ανέλαβε την σωτηρία μας, χωρίς να μας στερήσει την ελευθερία να επιλέξουμε αν θέλουμε να είμαστε μαζί του ή όχι. Αυτός διά του Ιησού Χριστού μας δημιούργησε και μας καθοδήγησε να ζήσουμε όπως μας ταιριάζει, όπως μας προγραμμάτισε να είμαστε.

κήρυγμα επί του Ευαγγελίου, Κυριακή Ε' Λουκά, (Ο πλούσιος και ο Λάζαρος) (Λουκ. ιστ’,19 - 31)

του Ιωάννη Δήμου Θεολόγου - Φιλολόγου, από την ιστοσελίδα του: http://www.sostikalogia.com/


Ένα ερωτηματικό που ανέκαθεν βασάνιζε τους ανθρώπους όλων των εποχών ήταν το τι γίνεται πέραν του τάφου. Υπάρχει άραγε πέραν του τάφου ζωή; Και αν υπάρχει, πώς περνούν εκεί οι ψυχές των ανθρώπων; Πώς ζουν εκεί οι πρόγονοι, οι συγγενείς και οι φίλοι. Οι περισσότεροι από τους λαούς, αν και δε γνώριζαν λεπτομέρειες, πίστευαν ότι οι ψυχές των νεκρών ζουν στον άλλο κόσμο. Πίστευαν ότι, εάν στην παρούσα ζωή ήταν δίκαιοι, ζουν ευτυχείς, εάν όμως ήταν άδικοι και εγκληματίες βρίσκονται σε θλίψη και δοκιμασία. Η Εκκλησία όμως μας αποκαλύπτει με το στόμα του Χριστού, που γνωρίζει τα πάντα, την πέραν του τάφου πραγματικότητα. Μας λέει ότι οι ψυχές των νεκρών ζουν, και μάλιστα ζουν και αισθάνονται πολύ καλύτερα από ό, τι αισθανόταν με το σώμα και με όλες τις αισθήσεις τους. Επί πλέον ο χριστιανισμός μας πληροφορεί ότι η πέραν του τάφου ζωή διαιρείται σε δύο καταστάσεις αντίθετες. Η διαίρεση αυτή είναι καρπός της ηθικής ποιότητας των ανθρώπων. Όσοι έζησαν στην επίγεια ζωή τους σύμφωνα με το θέλημα του Θεού, αυτοί ζουν πλησίον του Θεού με ειρήνη, χαρά και αγαλλίαση. Όσοι όμως στην παρούσα ζωή τους έζησαν σύμφωνα με το θέλημα του πονηρού, θλίβονται χωρίς ποτέ να βρίσκουν ανάπαυση.

Την εικόνα της πέραν του τάφου ζωής την παρουσιάζει ο Κύριος με την γνωστή διήγηση του πλουσίου και του Λαζάρου. Ο πλούσιος είχε τάξει ως σκοπό της ζωής του την καλοπέραση, χωρίς να ενδιαφερθεί ποτέ για τον πάσχοντα συνάνθρωπο του, πράγμα που σήμαινε ότι είχε χάσει και την στοιχειώδη ανθρωπιά του. Ο Λάζαρος ήταν φτωχός και άρρωστος και μοιράζονταν τα ψίχουλα της τράπεζας του πλουσίου με τους σκύλους της γειτονιάς. Ουδέποτε παραπονεύτηκε ο φτωχός και ποτέ δεν δυσανασχέτησε για την κατάσταση του, αλλά βάσταζε τον σταυρό της θλίψεως με υπομονή. Γι' αυτό, όταν πέθανε αρπάχτηκε από τους αγγέλους στον παράδεισο. Πέθανε και ο πλούσιος και πήγε στον Άδη. Από εκεί βλέπει το Λάζαρο στους κόλπους του Αβραάμ και παρακάλεσε τον Αβραάμ να στείλει το Λάζαρο για να του φέρει λίγο νερό, γιατί φλεγόταν. Όταν όμως πληροφορήθηκε ότι αυτό ήταν αδύνατο, παρακάλεσε τον Αβραάμ να στείλει το Λάζαρο να πει στους αδελφούς του που ζούσαν στη γη να ζήσουν σωστά για να μη κολασθούν και αυτοί. Η απάντηση ήταν ότι έχουν το Μωυσή και τους προφήτες τους οποίους πρέπει να ακολουθούν. Τότε ο πλούσιος είπε στον Αβραάμ ότι, αν δουν τα αδέλφια του έναν αναστημένο να τους μιλάει, θα πιστέψουν. Η απάντηση του Αβραάμ στα λόγια αυτά του πλουσίου είναι κατηγορηματική, αξιοπρόσεκτη και πολύ διδακτική. Του είπε ότι, εάν δεν πιστέψουν στα λόγια του Μωυσή και των προφητών, τότε ούτε και, αν ένας αναστηθεί από τους νεκρούς και τους μιλήσει, θα τον πιστέψουν. Όποιος περιφρονεί το λόγο του Θεού, κάνει μεγάλο λάθος, αν λέει ότι θα πιστέψει μόνο, αν δει θαύματα.

Η πληροφορία του Κυρίου για τη φρίκη που περιμένει τους αρνητές του Θεού και αυτούς που περιφρονούν το θέλημά Του, αφορά όλους τους ανθρώπους. Γι' αυτό πρέπει να εκδηλώνουν έμπρακτη πίστη, φιλανθρωπία και αγάπη. Να μη λησμονούν δε ποτέ ότι όπως ο Αβραάμ βάδισε από την πατρίδα του στη νέα του πατρίδα εμπιστευόμενος το Θεό, έτσι και οι χριστιανοί βαδίζουν προς την ουράνια πατρίδα τους. Τα πραγματικά τέκνα του Αβραάμ πρέπει να δείχνουν στην πράξη την πίστη του Αβραάμ για να αξιωθούν να βρεθούν στους κόλπους του. Αμήν.

ΔΩΡΟ ΘΕΟΥ Η ΣΩΤΗΡΙΑ ΜΑΣ (Εφ 2,4-10)

Με τον θερμό από πίστη και αγάπη προς τον άνθρωπο και τον Δημιουργό και Σωτήρα μας, γράφει σε αυτήν την επιστολή του ο απόστολος Παύλος προς τους νεοφώτιστους χριστιανούς της Εφέσου.
"Και σεις, λέει ο απόστολος των εθνών, οι πρώην εθνικοί, πριν να γνωρίσετε το Θεό ήσασταν νεκροί πνευματικώς, είχατε φθάσει σε απροχώρητο βαθμό διαφθοράς και κακίας. Σας είχαν νεκρώσει τα πολλά παραπτώματα και οι μεγάλες αμαρτίες, στις οποίες τότε ζούσατε με τη θέλησή σας την ένοχη και εκφυλισμένη ζωή του κόσμου αυτού, σύμφωνα με τις επιταγές που σας έδινε ο άρχοντας που εξουσιάζει τον αέρα, το ακάθαρτο πνεύμα που ενεργεί τώρα όχι τόσο σε όλους όσο κυρίως στους ανθρώπους που έδειξαν απείθεια στο χριστιανικό κήρυγμα και εξακολουθούν να ζουν τη ζωή της αποστασίας.

Και όχι μόνο εσείς οι πρώην εθνικοί, αλλά και εμείς οι Ιουδαίοι, που υποτίθεται ότι είχαμε το ευεργέτημα να γνωρίσουμε τον αληθινό Θεό, συμπεριλαμβανόμαστε στους απειθείς. Και εμείς όλοι χωρίς εξαίρεση ζήσαμε κάποτε σύμφωνα με τις άνομες σαρκικές επιθυμίες μας και κάναμε πράξη τα σαρκικά θελήματά μας και τις σαρκικές σκέψεις μας. Ήμασταν τότε κι εμείς οι Ιουδαίοι εκ φύσεως, όπως και οι υπόλοιποι άνθρωποι, άξιοι να ξεσπάσει πάνω μας η δικαία οργή του Θεού.

Όπως μιλάει ο Απόστολος σε πρώτο πληθυντικό πρόσωπο μέσα στο σύνολο των Ιουδαίων που εκτράπηκαν σε άνομες σαρκικές επιθυμίες συμπεριλαμβάνει και τον εαυτό του, όχι διότι πράγματι έζησε σαν άτομο έτσι σαρκικά, αλλά, όπως εξηγεί ο Ιωάννης Χρυσόστομος, για να παρηγορήσει με τη μετριοφροσύνη του τους ανθρώπους, προς τους οποίους γράφει την επιστολή.

Αλλ’ ενώ οι πάντες, λέει, εθνικοί και Ιουδαίοι με την κακή συμπεριφορά μας είχαμε εξοργίσει το Θεό και ήμασταν άξιοι της δικαίας τιμωρίας του, τελικά ο Θεός δεν ξέσπασε εναντίον κανενός. Γιατί; Διότι καθώς είναι πλούσιος σε έλεος, λόγω της πολλής του αγάπης με την οποία μας αγάπησε, όταν εμείς ακόμη με την ελεεινή ζωή μας τον εξοργίζαμε, καθώς εξακολουθούσαμε να ζούμε με τα πολλά ηθικά παραπτώματά μας και είχαμε παραδοθεί στον πνευματικό θάνατο, μας ζωντάνεψε με το Χριστό και μαζί με το Χριστό. Αντί για οργή έκανε χάρη ο Θεός και με αυτήν έχετε σωθεί, όχι με τα έργα σας.

Είναι σημαντικό ότι δεν γράφει «εζωοποίησεν» αλλά «συνεζωοποίησεν», που σημαίνει ότι το ηθικό ζωντάνεμα άρχισε με την ανάσταση του Χριστού. Πριν από την ανάσταση του Χριστού δεν υπήρχε ηθικό ζωντάνεμα, αλλά ψυχικός θάνατος. Ο ίδιος ο Χριστός ζωντάνεψε από τον τάφο, και οι άνθρωποι ζωντάνεψαν από τον αιώνιο θάνατο, στον οποίο τους έρριξε η αμαρτία. Η ζωοποιός δύναμη και το ποιητικό αίτιο είναι η ανάσταση του Χριστού.

Επίσης εκείνο το «χάριτί εστε σεσωσμένοι» έχει την έννοια ότι δεν τη χρωστούσε ο Θεός τη σωτηρία σε κανέναν, αλλά την έδωσε δωρεάν. Τη σκέφθηκε, τη σχεδίασε και την πραγματοποίησε δωρεάν. Η χάρη, το δώρο αυτό της σωτηρίας, δεν δόθηκε από το Θεό για τυχόν καλά έργα τους, διότι τότε δεν θα ήταν χάρη, αλλά αμοιβή, μισθός. Δόθηκε, διότι θέλησε ο Θεός και την έδωσε, χωρίς να την αξίζουν. Και έτσι τη δίνει έκτοτε σ’ όλους τους ανθρώπους σ’ όποια εποχή κι αν ζουν.

Και όχι απλώς σας ζωντάνεψε από την πνευματική νέκρωση, λέει ο Απόστολος, αλλά και χάρισε επιπλέον και άλλα πολλά και μεγάλα και αδιανόητα δώρα. Μας ανέστησε μαζί με το Χριστό και μας έβαλε να καθήσουμε μαζί του στα επουράνια. Μας έκανε δηλαδή συγκαθέδρους του. Και γιατί μας έκανε αυτή την ύψιστη τιμή ο Θεός; Μας εξηγεί ο Απόστολος.

Για να μας δείξει στους μέλλοντες αιώνες, δηλαδή στην αιωνιότητα, τότε που θα μπορούμε εμείς να τον δούμε και να τον νιώσουμε, τον υπερβολικό πλούτο της χάριτός του και την αγαθότητά του μέσω του Ιησού Χριστού. Και ξανατονίζει• διότι με τη χάρη έχετε σωθεί, επειδή έχετε εκδηλώσει πίστη. Και αυτό όλο που έγινε για τη σωτηρία σας δεν οφείλεται σ’ εσάς, σε τυχόν καλά έργα σας, αλλ’ είναι δώρο του Θεού, για να μην καυχηθεί κανένας ότι τάχα σώθηκε με τα καλά του έργα.

Διότι και σαν άνθρωποι που έχουμε τη φυσική ζωή και σαν ευεργετημένοι Χριστιανοί είμαστε δικό του δημιούργημα. Δημιουργηθήκαμε από τον Ιησού Χριστό, για να κάνουμε καλά έργα, με τα οποία μας προετοίμασε ο Θεός να ζήσουμε με αυτά.

Τίποτε λοιπόν δεν συνεισφέραμε εμείς ως άνθρωποι από την πλευρά μας για τη σωτηρία μας. Ούτε την πίστη μας ούτε τα έργα. Όλα μας τα χάρισε ο Θεός. Δικό μας μόνο, μπορούμε να πούμε, είναι η συγκατάθεσή μας, δηλαδή το «Ναι, Κύριε, θέλουμε να σωθούμε. Σώσε μας». Αυτό το «Ναι, Κύριε» είναι ακριβώς η συνεισφορά του ανθρώπου στη σωτηρία του. Διότι δεν πρέπει να παραβλέψουμε το γεγονός ότι υπάρχουν και πολλοί άνθρωποι που δεν δέχτηκαν και δεν δέχονται αυτά τα δώρα του Θεού, την ανάσταση από τις αμαρτίες και την ύψωση στα επουράνια.

Πόση ευγνωμοσύνη στο Θεό οφείλουμε όλοι, Εφέσιοι και μη, αγαπητοί μου, για το δώρο της σωτηρίας μας; Γεννάται όμως το ερώτημα• θα ευκαιρήσουμε να πούμε στο Θεό το «ναί», αυτή τη μικρούτσικη μονοσύλλαβη λέξη ή θα κλείσουμε τα μάτια με την καρδιά μας δοσμένη μέχρι τελευταίας στιγμής στην ύλη;

Αθανάσιος Γ. Σιαμάκης, αρχιμανδρίτης

http://www.symbole.gr/

Η ΣΧΕΣΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΜΕ ΤΟΝ ΘΕΟ ΚΑΙ ΤΑ ΕΓΚΟΣΜΙΑ ΑΓΑΘΑ

Ασφαλώς, η σημερινή ευαγγελική παραβολή του πλούσιου και του φτωχού Λαζάρου δεν απαντά στο πρόβλημα της θεοδικίας. Δεν κρίνει, δεν αξιολογεί και δεν ερμηνεύει τα οικονομικά και κοινωνικά μεγέθη της ζωής των ανθρώπων. Άλλωστε, ο πλούτος και η φτώχια δεν είναι αυτά καθ’ εαυτά κριτήρια για τον Θεό. Εστιάζει, όμως, την προσοχή μας στην αξία του ανθρώπου, στην σχέση του με τον Θεό, στην σχέση του με τα υλικά αγαθά και στην ευθύνη της διαχείρισής τους.

Το πρόβλημα της παραβολής δεν είναι ότι υπήρχε ένας πλούσιος και ο φτωχός Λάζαρος. Αναρίθμητοι πλούσιοι και φτωχοί υπήρχαν και θα υπάρχουν όσο διαρκεί το παρερχόμενο σχήμα του κόσμου μας, οι αμαρτωλές οικονομικές του δομές και οι άδικες κοινωνικές του συνθήκες. Το πρόβλημα είναι ότι σε κάθε εποχή οι πλούσιοι συνήθως αδιαφορούν για τους φτωχούς. Ο πλούσιος της παραβολής δεν έχει όνομα, γίνεται απρόσωπος μέσα στην αδιαφορία του για τον άλλον άνθρωπο. Ίσως, βέβαια, να μην τον εκμεταλλεύεται, να μην τον αδικεί, όμως τον αγνοεί και τον περιφρονεί και αυτό είναι το ίδιο επιλήψιμο. Ζεί σαν να μην υπάρχει ο φτωχός που έχει ανάγκη από την βοήθειά του. Οχυρωμένος μέσα στα πλούτη του, έχει την ψευδαίσθηση και την αυταπάτη ότι με τα αγαθά του και τα δικά του ανθρώπινα στηρίγματα θα εξασφαλίσει μια ζωή ευδαιμονίας. Μια τέτοια πίστη παγιδεύει τον άνθρωπο σ’ ένα υπαρξιακό ψέμα και έτσι χάνει το νόημα της ζωής.

Η επίμοχθη και αγωνιώδης προσπάθεια για την απόκτηση και την χρήση των αγαθών που θα του προσφέρουν ευτυχία δεν αποδίδει τον αναμενόμενο καρπό. Όποιος επιδιώκει με αυτόν τον τρόπο να στηρίξει την ζωή του την χάνει οριστικά. Μια τέτοια αντίληψη είναι ματαιοπονία και παταγώδης αποτυχία, που την πληρώνει κάποτε με την ψυχή του, γιατί «ο πεποιθώς επί πλούτω ούτος πεσείται». Τα αναποδογυρίσματα της ζωής είναι απρόβλεπτα και οι παραχωρήσεις του Θεού ανερμήνευτες. Έρχονται, λοιπόν, στιγμές που οι γήινες βεβαιότητες (αγαθά, περιουσίες, επενδύσεις και κάθε εγκόσμιο στήριγμα) εκμηδενίζονται και οι εκπλήξεις γίνονται τραγικές. Τότε η αυτάρκεια και η αυτοπεποίθηση απογυμνώνονται και διαψεύδονται. Γιατί η βεβαιότητα και η ασφάλεια δεν είναι αυτό που νομίζουν οι άνθρωποι, αλλά αυτό που αποκαλύπτει ο Χριστός στο Ευαγγέλιό Του. ο άνθρωπος διασώζεται στην αλήθεια του Θεού, στο μυστήριο της αιωνιότητας.

Η περίπτωση του φτωχού Λαζάρου φανερώνει μια σχέση δυνατής εμπιστοσύνης στον Θεό. Δεν εγκωμιάζεται η φτώχια του, αλλά η αρετή του. Μέσα στις στερήσεις και τις άθλιες συνθήκες της ζωής του, δεν διαμαρτύρεται που υποφέρει. Η καρτερική υπομονή του στο σκληρό και άδικο πρόσωπο της ζωής δεν είναι αδυναμία και παθητικότητα, αλλά δύναμη που αντέχει χτυπήματα. Απαλλαγμένος από συμπλέγματα κατωτερότητας, δεν ζηλεύει και δεν φθονεί τον πλούσιο, που απολαμβάνει μια ζωή που αυτός στερείται. Δεν αντιδρά βίαια, γι αυτό και δεν ζητά να αρπάξει αυτό που δεν έχει. Μέσα στην εξατλίωση και την δυστυχία του, δεν στρέφεται εναντίον του Θεού και της σκληρότητας των ανθρώπων. Στηρίζει την ελπίδα του σε Εκείνον, για να υπερνικήσει την εγκατάλειψη, την περιφρόνηση και την αναλγησία των ανθρώπων, η οποία ήταν πράγματι τρομακτική: «αλλά και οι κύνες ερχόμενοι απέλειχαν τα έλκη αυτού», ακόμη και τα σκυλιά έρχονταν και έγλειφαν τις πληγές του. Ο Λάζαρος γίνεται για εμάς ο τύπος εκείνος του ανθρώπου που απαγκιστρωμένος από τα υλικά αγαθά της ζωής πέφτει στην αγκαλιά του Θεού. ελεύθερος απ’ όλα εκείνα που όταν μας λείψουν μας οδηγούν στην διεκδίκηση, στην οργή, στην βία και τελικά στην απόγνωση.

Αγαπητοί αδελφοί, η ορθή και ζωντανή σχέση μας με τον Θεό μας βοηθά να ελευθερωθούμε από την φυλακή του εγωκεντρισμού και της αδιαφορίας μέσα στην οποία πνιγόμαστε. Ο πλούτος ή η φτώχια μας, η ευτυχία ή η δυστυχία μας δεν είναι μόνο ευμετάβλητες καταστάσεις ζωής, είναι και ευκαιρίες, για να συνειδητοποιούμε ότι δεν μπορούμε να ζήσουμε μόνο για τον εαυτό μας, γιατί αυτό είναι η καταδίκη μας και ο θάνατός μας. Το επιβεβαιώνει ο ίδιος ο Χριστός με τον παραβολικό λόγο του πλούσιου, που ξέχασε τον φτωχό Λάζαρο και έχασε τον πραγματικό του εαυτό και την σωτηρία του.

Σάββατο 30 Οκτωβρίου 2010

ΑΘΩΟΙ ΛΟΓΩ...ΠΑΡΑΓΡΑΦΗΣ ΟΙ ΕΞΙ

Γιά να μην μας δουλεύουν, ο Άρειος Πάγος δεν αθώωσε τους έξι καταδικασθέντες σε θάνατο υπευθύνους της Μικρασιατικής καταστροφής επειδή αναψηλάφησε την δίκην τους, αλλά επειδή τα όποια αδικήματα σήμερα έχουν... παραγραφεί. 

Διαβάστε εδώ

Νέο θύμα ρατσιστικής βίας από πακιστανό φασιστοειδή...μαζί με ένα ομοεθνή φίλο του έδεσε, χτύπησε και στο τέλος βίασε την εργοδότρια του


Παρασκευή, 29 Οκτωβρίου 2010

Δράστες αυτού του πρωτοφανούς περιστατικού  ήταν 2 ρατσιστές πακιστανικής καταγωγής.
Μία τρομακτική νύχτα πέρασε η ιδιοκτήτρια μιας πανσιόν σκύλων, η οποία όπως καταγγέλλει έπεσε θύμα του πακιστανού υπαλλήλου της, ο οποίος το μεσημέρι σχόλασε και επέστρεψε το βράδυ προσποιούμενος ότι θέλει να φέρει τροφές για τα σκυλιά.

Τότε, ο πακιστανός υπάλληλός της μαζί με έναν ομοεθνή φίλο του, ακινητοποίησαν την άτυχη γυναίκα, την έδεσαν, την ξυλοκόπησαν άγρια και στο τέλος τη βίασαν.

Μετά την αποτρόπαια πράξη τους, οι δύο πακιστανοί απέσπασαν 6.000 ευρώ, δύο κινητά τηλέφωνα και κοσμήματα και τράπηκαν σε φυγή.

Το σκηνικό τρόμου έγινε στη Λεωφόρο ΝΑΤΟ στην Κερατέα και οι δύο πακιστανοί αναζητούνται από την αστυνομία.

Ο κακόμοιρος ο ρατσιστής με τις γυναίκες και τους αλλόθρησκους  πακιστανός,δεν άντεξε και είπε να εξισλαμίσει και να πάρει και τα 6 χιλ της εργοδότριας του..

Πότε θα βάλετε μυαλό όλοι εσείς που δίνετε δουλειά σε αυτά τα ζώα?Αφού δεν έχει κανένας τους κανονικά χαρτιά,σε καθαρίζει στην ψύχρα σε κλέβει και άντε να τον βρούνε μετά...
Καλό παιδί και εργατικό.ο Αχμέτ..στην αρχή...και μετά  κλαίγεστε στα κανάλια...
Κωλοφασίστας και ρατσιστής είναι ο Αχμέτ..πάρτε το χαμπάρι..Βάση της θρησκείας του,που τυγχάνει να είναι και πιστός ή φανατικός,σε βλέπει για εχθρό του.Φίλο θα σε έχει για όσο θα σε χρειάζεται..
Μετά θα "καλοπεράσεις". 

πηγή

Έκαψαν Εκκλησία στα Άνω Πατήσια - Φωτογραφίες

Ένα τραγικό γεγονός συνέβη χθες τα ξημερώματα 28 Οκτωβρίου 2010, όπου άγνωστοι έκαψαν και βεβήλωσαν εκκλησία.
Συγκεκριμένα ιερόσυλοι αφού πρώτα προκάλεσαν ζημιές, στη συνέχεια έβαλαν φωτιά στο ιστορικό ναϊδριο του Αγίου Γεωργίου στο Άλσος Προμπόνα στα Άνω Πατήσια.
Ακολουθούν φωτογραφίες του Δ. Σ.




πηγη

Σχόλιο
Αφήνουμε τα φίδια να ζουν ανάμεσά μας

Πέμπτη 28 Οκτωβρίου 2010

''... εχθρέ γιατί δεν ρώτησες, ποιόν πας να πολεμήσεις;"

Ομιλία της Χαράς Νικοπούλου για το Έπος του 1940

Ομιλία της Χαράς Νικοπούλου 
για την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου 1940

Ημέρες σαν τη σημερινή αναρωτιέμαι πάντα:
Πως να δείξεις σε έναν τυφλό το μεγαλείο του Παρθενώνα για να νιώσει την Ελληνική περηφάνια??..
Πως να βάλεις σε έναν κωφό να ακούσει την ενάτη συμφωνία του Μπετόβεν και να ονειρευτεί??..
Πως να μιλήσεις σε έναν ξένο για το Ελληνικό έπος του 1940 για να αντιληφθεί τον ηρωισμό των Ελλήνων??..
Γι αυτό και εγώ σήμερα δε θα απευθυνθώ σε κανέναν άλλο παρά μόνο σε αυτούς που η καρδιά τους χτυπά ακόμη Ελληνικά και κυρίως σε εσάς σύγχρονα Ελληνόπουλα , σε εσάς που όλη η Ελλάδα στηρίζει το μέλλον της..


Σαν σήμερα λοιπόν πριν από 70 χρόνια ακριβώς ο Έλληνας για μια ακόμη φορά ξύπνησε μέσα του τον Λεωνίδα , μα τότε πιο λακωνικός από ποτέ άλλοτε, έκλεισε το
''ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ'' σε τρία γράμματα: "ΟΧΙ"
Μια άρνηση που ξεκινούσε από την Ελληνική ψυχή του πιο απλού Έλληνα και έφτανε μέχρι τα χείλη του τότε εθνάρχη Ιωάννη Μεταξά.


Πριν από 70 χρόνια δεν υπήρχε κανένας Έλληνας , μεγάλος ή μικρός, νέος ή γέρος, άνδρας ή γυναίκα, που να σκεφτεί αν έπρεπε να κάνει το καθήκον του..
Όλοι μαζί ξεκίνησαν για την εθνική αντίσταση:
το ξυπόλυτο τάγμα, αποτελούμενο από μικρά παιδιά στην πρώτη γραμμή του αντιπερισπασμού,
οι γυναίκες της Πίνδου , αυτές που έκαναν τον στιχουργό να απορήσει και να τις υμνήσει λέγοντας,''γυναίκες ηπειρώτισσες , ξαφνιάσματα της φύσης, εχθρέ γιατί δε ρώτησες ποιον πας να πολεμήσεις''
οι υπερήφανοι Έλληνες φαντάροι , αυτοί που μόνοι στην πρώτη γραμμή, μα γεμάτοι σθένος πολεμούσαν για εσένα , αυτοί που δάκρυζαν, που πονούσαν , που ακρωτηριάστηκαν, που έχαναν τη ζωή τους , αυτοί που μέχρι και σήμερα τα οστά τους παραμένουν άταφα στα βουνά της σκλαβωμένης Βορείου Ηπείρου..


Τα ιστορικά γεγονότα λίγο πολύ γνωστά :
Προάγγελος του πολέμου η βύθιση του Ελληνικού αντιτορπιλικού ''Έλλη'' στις15 Αυγούστου του 1940..
Δυο μήνες μετά στις τρεις τα ξημερώματα της Δευτέρας 28 Οκτωβρίου 1940 , για τους Ιταλούς η 18η επέτειος από τη φασιστική ''πορεία προς τη Ρώμη'' που έφερε το 1922 τον Μουσολίνι στην εξουσία , ο Ιταλός πρεσβευτής στην Αθήνα Γκράτσι επισκέπτεται στην οικία του τον πρωθυπουργό της Ελλάδας Ιωάννη Μεταξά και του επιδίδει τελεσίγραφο με το οποίο ζητούσε , εντός τριών ωρών , τη διέλευση και στάθμευση των Ιταλικών στρατευμάτων στην Ελλάδα.
Με τη γαλλική φράση:'' alors, c'est la guerre'' , που σημαίνει ''πόλεμος λοιπόν'' ο Μεταξάς απορρίπτει το Ιταλικό τελεσίγραφο και απευθύνει διάγγελμα-κατάθεσης και μαρτυρίας Ελληνικής αφοσίωσης προς τον Ελληνικό λαό.
Αρχίζει έτσι η Ιταλική επίθεση κατά της Ελλάδας στο Αλβανικό μέτωπο, την ώρα που ο λαός διαδηλώνοντας στους δρόμους της Αθήνας κατά της Ιταλίας τρέχει με ενθουσιασμό να καταταγεί και να πολεμήσει στο μέτωπο..
Τα γεγονότα που σχετίζονται με αυτόν τον πόλεμο είναι γεγονότα που χτίστηκαν με τον ηρωισμό και την αυτοθυσία όλων των Ελλήνων.



Ενδεικτικό του ηρωικού πνεύματος της εποχής είναι και το διάγγελμα του Ιωάννη Μεταξά προς τους Έλληνες..
Μίλησε με ανδρισμό και άγγιξε κάθε Ελληνική ψυχή ..
Μέχρι και σήμερα μας κάνει να νοιώθουμε πόσο φτωχή είναι η Ελλάδα από κυβερνήτες που ποτέ δε θα διαπραγματεύονταν την τιμή και την αξιοπρέπεια της και δε θα άφηναν κανέναν αέρα να πάρει καμιά Ελληνική σημαία, γιατί στην προκειμένη περίπτωση ο Έλληνας γίνηκε η ιαχή "ΑΕΡΑΣ'' στο σύνθημα που ακόμη αντιλαλεί στα αυτιά μας από το στόμα των στρατιωτών του 1940..
Α Ε Ρ Α !!!!!!!

Ο Ιωάννης Μεταξάς λοιπόν στο διάγγελμα του στις 28 Οκτωβρίου του 1940 αναφέρει:

''Η στιγμή έφτασε που θα αγωνισθούμε για την ανεξαρτησία της Ελλάδος, την ακεραιότητα και την τιμή της.
Μολονότι τηρήσαμε την πλέον αυστηρή ουδετερότητα και ίση προς όλους , η Ιταλία , χωρίς να αναγνωρίζει σε εμάς το δικαίωμα να ζούμε ως ελεύθεροι Έλληνες , μου ζήτησε σήμερα στις τρεις το πρωί την παράδοση τμημάτων του εθνικού εδάφους, κατά τη δική της βούληση και με σκοπό να καταλάβουν αυτές τις περιοχές.
 
Η κίνηση των στρατευμάτων τους θα άρχιζε στις 6 το πρωί.
 
Απάντησα στον Ιταλό πρέσβη ότι θεωρώ και το αίτημα αυτό καθαυτό και τον τρόπο με τον οποίο γίνεται τούτο ως κήρυξη πολέμου της Ιταλίας κατά της Ελλάδας. 

Τώρα θα αποδείξουμε εάν πράγματι είμαστε άξιοι των προγόνων μας και της ελευθερίας την οποία μας εξασφάλισαν οι προπάτορες μας
. 
Όλο το έθνος ας ξεσηκωθεί σύσσωμο..
 

Αγωνισθήτε για την πατρίδα , τις γυναίκες, τα παιδιά σας και τις ιερές παραδόσεις σας.
 Ν υ ν υ π ε ρ π α ν τ ω ν ο α γ ω ν" !!




Πόσο μικρός τελικά αποδείχτηκε ο Ιταλός και ο Γερμανός αργότερα μπροστά στον Έλληνα φαντάρο..
Πόσο ανατριχιαστικά επικό ακούγεται στα αυτιά μας το τραγούδι της Σοφίας Βέμπο ''παιδιά της Ελλάδος παιδιά'', που έδινε κουράγιο στον Έλληνα φαντάρο μα και στην Ελληνίδα μάνα του 1940, την οποια προέτρεπε να δείξει ανδρειοσύνη λέγοντας:
''η πίκρα και η τρεμούλα σε μια γνήσια Ελληνοπούλα δεν ταιριάζουνε Ελληνίδες του Ζαλόγγου και της πόλης και του λόγγου και Πλακιώτισσες, όσο κι αν πικρά πονούμε υπερήφανα ας το πούμε σαν Σουλιώτισσες..''


Κανείς δεν έλειπε από τη μάχη!!
Κανείς δε δείλιασε στον πόνο!!
Κανείς δεν καταδέχτηκε να παραδοθεί!!
Γιατί όλοι ήσαν γνήσιοι απόγονοι του Λεωνίδα , του Κολοκοτρώνη, του Κωσταντίνου Παλαιολόγου, και καθε Έλληνα πολεμιστή που άφησε την ψυχή του και έγραψε το όνομα του με αίμα στις σελίδες της Ελληνικής Ιστορίας!


Σήμερα λοιπόν παιδιά μετά από 70 χρόνια καλούμαστε να θυμηθούμε το Έπος του 1940,
όχι γιατί το έχουν τόσο ανάγκη οι ψυχές των ηρώων του τότε..
Αυτοί είναι πλέον αθάνατοι!!
Μα κυρίως γιατί εμείς νοιώθουμε την ανάγκη να πιαστούμε από μεγάλες ιδέες και ιδανικά και ίσως πιο πολύ από ποτέ άλλοτε να υψώσουμε το ανάστημα μας σε κάθε ξένο ή εγχώριο που επιβουλεύεται την εθνική υπόσταση της Ελλάδος και να βροντοφωνάξουμε το 
Ο Χ Ι.
..Γιατί μπορεί να μένουμε προς το παρόν βουβοί στην άνευ όρων παράδοση της χώρας μας στους ξενόφερτους κατακτητές , μα ας θυμηθούμε όλοι τα λόγια δύο Ελλήνων ποιητών αρχικά του Γιάννη Ρίτσου που μας ψυχογραφεί τονίζοντας:
''τούτος ο λαός αφέντη μου δεν ξέρει πολλά λόγια, σωπαίνει, ακούει και όσα του λες τα δένει κομπολόγια.... Κι από τους τάφους ξεκινάν όλοι οι νεκροί του αγώνα και μπαίνουν πάλι στη σειρά με σιδερένιο γόνα.. Και τούτο το περήφανο, το άμετρο ψυχομέτρι, μόνη σημαία το φως κρατεί, μόνο σπαθί τ' αλέτρι!!''
Μα ακόμη πιο χαρακτηριστικά ας μας συντροφεύουν στη σημερινή εθνική επέτειο του 1940 τα λόγια του Κωστή Παλαμά:
''παιδιά μου , ο πόλεμος για εσάς περνάει θριαμβευτής των αδίκων ο πόλεμος δεν είναι εκδικητής. Είναι ο θυμός της άνοιξης και της δημιουργίας. Η Ελλάδα είναι αβασίλευτη , με δάφνες και με κρίνα της νίκης! Παντοδύναμος την έπλασε τεχνίτης. Η δόξα το καμάρι της. Η αλήθεια είναι δική της.. Κι αν είναι και στον πόλεμο μέσα , η ζωή θυσία, ο τάφος είναι πέρασμα προς την αθανασία!!!''

Ε Λ Λ Α Δ Α : Χ ρ ό ν ι α Π ο λ λ ά !
Ομιλία Χαράς Νικοπούλου, Οκτώβριος 2010
Επιμέλεια παρουσίασης κειμένου -Εικόνες: Ιστολόγιο Αντιπαρακμή

1940-ΕΚΤΑΚΤΟΝ ΑΝΑΚΟΙΝΩΘΕΝ

ΖΗΤΩ ΤΟ ΕΘΝΟΣ

Άγνωστες μαρτυρίες για τις εμφανίσεις της Παναγίας στα βουνά της Πίνδου στον πόλεμο του 1940.


Posted by kantonopou at Οκτωβρίου 27, 2010

επιμέλεια:πρωτοπρεσβυτέρου Δημητρίου Αθανασίου

Εμφανίσεις και θαύματα της Παναγίας σημειώθηκαν σε πολλές περιοχές του ελλαδικού χώρου κατά τη διάρκεια του πολέμου, αλλά στην πρώτη γραμμή του πολέμου, στα ελληνοαλβανικά σύνορα και την Πίνδο, η Παναγία ήταν η προστάτιδα και οδηγός των στρατιωτών. Οι στρατιώτες την έβλεπαν με τα μάτια της πίστης τους να τους εμψυχώνει και να τους «σκεπάζει», καθώς πολεμούσαν στα χιονισμένα βουνά της Πίνδου και της Αλβανίας.

Ενδεικτική είναι η μαρτυρία της Β. Μπούρη σύμφωνα με την οποία ο θείος της, Σπυρίδων Χουλιάρας, που πολέμησε στα ελληνοαλβανικά σύνορα, μέχρι το τέλος της ζωής του συνήθιζε να αφηγείται το εξής θαύμα της Παναγίας: ενώ οι στρατιώτες πολεμούσαν κάτω από πραγματικά αντίξοες συνθήκες, εμφανίστηκε μπροστά τους η Παναγία που ως προστάτιδα τους «σκέπασε» με το πέπλο της και σαν οδηγός τους οδήγησε μπροστά στον εχθρό, έτοιμους να τον αντιμετωπίσουν.

Το θαύμα αυτό επιβεβαιώνεται και από άλλους στρατιώτες που πολέμησαν στα βουνά της Πίνδου. Κατά μήκος όλου του μετώπου έβλεπαν το ίδιο όραμα: τις νύχτες μια γυναικεία μορφή βάδιζε ψηλόλιγνη, με την καλύπτρα της ριγμένη από το κεφάλι στους ώμους. Ήταν η Παναγία, η υπέρμαχος στρατηγός των Ελλήνων.

Ο Τάσος Ρηγόπουλος, πολεμιστής του 1940 γράφει από το μέτωπο:

«Σου γράφω από μία αετοφωλιά, τετρακόσια μέτρα ψηλότερη από την κορυφή της Πάρνηθας. Η φύση τριγύρω είναι πάλλευκη. Σκοπός μου […]είναι να σου μεταδώσω αυτό που έζησα, αυτό που είδα με τα μάτια μου και που φοβάμαι μήπως, ακούγοντάς το από άλλους, δεν το πιστέψεις. Λίγες στιγμές πριν ορμήσουμε για τα οχυρά της Μόροβας, είδαμε σε απόσταση περίπου δεκατριών μέτρων μια ψηλή μαυροφόρα να στέκει ακίνητη. Ο σκοπός φώναξε: «τις ει;». Μιλιά δεν ακούστηκε. Φώναξε ξανά θυμωμένος. Τότε, σαν να μας πέρασε όλους ηλεκτρικό ρεύμα, ψιθυρίσαμε: «η Παναγία!». Εκείνη όρμησε εμπρός σα να είχε φτερά αετού. Εμείς από πίσω της. Συνεχώς αισθανόμασταν να μας μεταγγίζει αντρειοσύνη.

Ολόκληρη εβδομάδα παλέψαμε σκληρά για να καταλάβουμε τα οχυρά Ιβάν-Μόροβας. […] Εκείνη ορμούσε πάντα μπροστά. Και όταν πια νικητές ροβολούσαμε προς την ανυπεράσπιστη Κορυτσά, τότε η Υπερμάχος έγινε ατμός, νέφος απαλό και απλά χάθηκε» .

Ένα θαύμα έζησαν και οι στρατιώτες του 51ου τάγματος στην κορυφογραμμή Ροντένη.

Από τις 22 Ιανουαρίου και κάθε βράδυ στις εννέα και είκοσι ακριβώς, το βαρύ πυροβολικό των αντιπάλων άρχιζε βολή εναντίον του τάγματος. Ο εκνευρισμός και οι απώλειες ήταν πολλές. Οι τολμηροί ανιχνευτές δεν μπορούσαν να εντοπίσουν τα εχθρικά πυροβόλα, προφανώς γιατί κάθε βράδυ οι αντίπαλοι τα μετακινούσαν. Η κατάσταση ήταν πιεστική. Ένα βράδυ του Φεβρουαρίου ακουστήκανε πάλι τα εχθρικά κανόνια.

«Παναγιά μου, βοήθησέ μας, σώσε μας», φώναξε εντελώς αυθόρμητα ο ταγματάρχης Πετράκης. Αμέσως στο βάθος πρόβαλε ένα φωτεινό σύννεφο και σιγά-σιγά δημιουργήθηκε κάτι σαν φωτοστέφανο και εμφανίστηκε η μορφή της Παναγίας, η οποία άρχισε να γέρνει προς τη γη και στάθηκε σε ένα φαράγγι. Όλοι στο τάγμα μόλις είδαν το θαύμα, ρίγησαν.

«Θαύμα!»,φώναξαν και έκαναν το σταυρό τους. Αμέσως στάλθηκε μήνυμα στην ελληνική πυροβολαρχία, τα ελληνικά κανόνια βρόντηξαν και λίγο μετά τα αντίπαλα σίγησαν. Οι οβίδες των Ελλήνων είχαν πετύχει τον απόλυτο στόχο .

«Η πίστη κατά την διάρκεια του πολέμου, το σίγουρο είναι ότι βοηθάει τον δοκιμαζόμενο στρατιώτη. Και η εικόνα της προστάτιδας του φέρνει ελπίδα και αισιοδοξία. … οι Αρτινοί στο μέτωπο μπροστά στην εικόνα της Παναγιάς δεν φοβόνταν ούτε όλμους, ούτε τις εχθρικές σφαίρες…» .

Ο ζωγράφος Γιάννης Τσαρούχης ζωγράφισε πάνω στο καπάκι ενός κιβωτίου ρέγγας τη Παναγία της Νίκης, η οποία απέκτησε τη φήμη ότι είναι θαυματουργή.

«Σε έξαλλη θρησκευτική έκσταση απαιτούσαν (ενν. οι έλληνες στρατιώτες από την Άρτα) η θαυματουργή εικόνα να μείνει ένα βράδυ τουλάχιστον στην κατασκήνωση τους. Άκουγες φωνές από παντού. Όλοι οι στρατιώτες φωνάζανε: «Η Παρθένα, η Παρθένα. Να την αφήσετε μια βραδιά». Εκείνη την ώρα βάρεσε συναγερμός […] πέσαμε μπρούμυτα σύμφωνα με τις διαταγές που είχαμε. Κανένας Αρτινός  δεν έκανε το ίδιο. «Βρε συνάδελφε», μου είπε ένας, «βαστάς την Παρθένα και φοβάσαι»;» .

Χαρακτηριστικό είναι, επίσης, το γεγονός ότι οι ταυτότητες των στρατιωτών έφεραν, δίπλα ακριβώς από τα στοιχεία τους, μια εικόνα της Παναγίας. Και λίγο πριν απo την επίθεση έκαναν το σταυρό τους, αναφωνούσαν τρεις φορές «Παναγία μου!» και ύστερα ξεκινούσαν.

Μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου πολέμου, αναγνωρίστηκε η σπουδαιότητα των θαυματουργών επεμβάσεων της Παναγίας. Για το λόγο αυτό η γιορτή της Αγίας Σκέπης, που είχε καθιερωθεί από το 626, όταν με τη θαυματουργή της επέμβαση έσωσε την Κωνσταντινούπολη από τους Αβάρους, να γιορτάζεται προς τιμήν της Παναγίας την 1η Οκτωβρίου, μεταφέρθηκε από το 1952 στις 28 Οκτωβρίου για να ενθυμούνται όλοι τη θαυματουργή βοήθειά της στη δυσκολότερη, ίσως, περίοδο του ελληνικού έθνους.

Απόσπασμα από την εργασία¨Ἡ  τιμή της Θεοτόκου στην Ήπειρο¨

πηγή
Posted by kantonopou at Οκτωβρίου 16, 2010
Την παρακάτω ιστορία που θα ακούσεις ίσως να την πάρεις για παραμύθι. Όμως έτσι συμβαίνει και έτσι πρέπει να είναι με κάθε ιστορία απ τα παλιά, οπότε οι άνθρωποι ήσαν αληθινοί, γεμάτοι από καρδιά, ανδρεία και κυρίως θέληση για ζωή. Είναι ιστόρια που δεν χρειάζεται να πάς πολύ πίσω στο χρόνο ή να ταξιδέψεις σε μέρη μακρυνά για να την βρείς, καθώς ο ήρωας της ακόμα τώρα που τούτα τα λόγια γράφονται, είναι ανάμεσά μας. Αν θες να μεταφερθείς σε μια άλλη εποχή αρκεί να μπείς σε ένα Ι.Χ. και να πάς μια βόλτα κάτω στα ένδοξα μέρη της Λακωνίας. Εκεί θα βρείς πλούσιο ένδοξο παρελθόν από κάθε εποχή της ελληνικής ιστορίας και θα θαυμάσεις σαν συνειδητοποιήσεις ότι αυτή η πορεία συνεχίζεται ως τις μέρες μας.
Γιατί εκεί στο απομονωμένο Μοναστήρι της Παναγίας της Ζερμπίτσας σε μια πλαγιά του Ταϋγέτου, μόλις μπείς έχεις ήδη κάνει ένα μεγάλο βήμα σε τόπο και χρόνο διαφορετικό τόπο ιερό και χρόνο στάματημένο. Εκεί κάτω από έναν ιερό αιωνόβιο πλάτανο φυτεμένο δίπλα από μια αρχαία πηγή θα βρείς καθισμένο ένα γεροντάκι, στα μέσα των ογδόντα του, λιγνό, καμπουριασμένο, με χιονάτη γενειάδα σαν κανένα άρχαιο ντιβάνι στη σάλα ένος χωριάτικου αρχοντικού με χειροποιήτα κηλίμια απλωμένα πάνω του. Μια παλαιϊκή ασυνήθιστη ευωδία κυριαρχεί στον αέρα. Η φωνή του είναι απαλή σαν του παιδιού. Το λέπτο πρόσωπο, ελαφρά γερμένο το κέφαλι στο πλάι, σε κοιτάει με κάτι λαμπερά γλυκά μάτια, που λες θα σε τρυπήσουν με την δύναμή τους. Δεν αντέχεις και κοιτάς χάμω. Ίσως να μη σου γεμίσει το μάτι με την πρώτη ο ησύχιος, ταπεινός αγιορείτης καλόγερος, ο Γέροντας Παύλος Ζησάκης. Κι όμως το τώρα μπασμένο απ΄ τα χρόνια κορμί στάθηκε άλλωτε ένας πλάτανος που ορθωνόταν στα βουνά του Ρούπελ και της Ηπείρου. Μην ξαφνιάζεσαι, όταν ακούσεις πώς αυτό το αρνάκι στα νιάτα του στάθηκε ένα από τα μεγαλύτερα θεριά που έβγαλε το ’40 κι η Ήπειρος.
Έχοντας ο γράφων την τιμή να του μιλήσει προσωπικά, καταθέτω τα γραφόμενα ώστε οι σημερινοί Έλληνες να γνωρίζουν τι έκαναν οι παππούδες τους και να ξέρουν πόσο ψηλά βρίσκεται ο πήχης. Από τα λίγα λόγια που έχει κατά καιρούς εμπιστευτεί το τάπεινο του πνεύμα στους γύρω του και κυρίως στα πνευματικά του παιδιά, στάθηκε δυνατό να συγκεντρώσω την παρακάτω ιστορία.
Ήταν τότε στα ένδοξα και θρυλικά χρόνια του ’40 που κι ο καλόγερος αυτός ήταν είκοσι χρονώ πιτσιρίκι και είχε κατασταλάξει μοναχός στο Άγιο το Όρος. Μα μόλις ξέσπασε ο πόλεμος της 28ης τον πήραν κι αυτόν μαζί με άλλους με το ζόρι από τον τόπο της μετανοίας του να πάει να σήκωσει τουφέκι κατά των εισβολέων. Δυστυχώς για την Πίνδο δεν έχει εκμυστηρευθεί πολλά πράγματα. Το σίγουρο είναι πωςλοχαγό του πυροβολικού θα τον βρείς, τον Απρίλιο εκείνον του ’41, στο οχυρο του Ρούπελ. Από τα ψηλόστενα φυλάκια για έξι ολάκερες μέρες χάστουκιζαν και μαστίγωναν παταγωδώς τις βάρβαρες αλλεπάλληλες επιθέσεις των νέων Ούνων. Κι αυτές οι βουρδουλιές που έτρωγαν στην πλάτη τα μηχανοκίνητα ναζιστικά τέρατα αντιλάλησαν σε όλη την Εύρωπη. Η αντίσταση τους υπεράνθρωπη, ξεφεύγει από τα όρια της πραγματικότητας. Οι Γερμανοί βλέποντας ότι δεν τους ήταν δυνατό να καταβάλλουν με αντρίκια μέσα τέτοιους τιτάνες που λες και είχαν αναστηθεί από τα αρχαία μυθικά χρόνια, επιτράτευσαν το πιο μπαμπέσικο και δειλοτρόπο όπλο που έβγαλε η παραφροσύνη του περασμένου αιώνα. Χημικά αέρια. Από τους δεκατρείς πυροβολητές που ο πατήρ Παύλος είχε στις διαταγές του επέζησαν μόνο οι δυο, μαζί με τον ίδιο τρείς, όλοι τραυματισμένοι. Κι αυτοί ήταν οι μόνοι που βγήκαν ζωντανοί τη μέρα που με πισώπλατη, χειρότερη μπαμπεσιά οι αρχηγοί στη Θεσσαλονίκη υπέγραψαν την ιταμή παράδοση στους Ναζιστές. Ο καλόγερος σε άσχημη κατάσταση. Οι φωνητικές του χορδές για πάντα κατεστραμενές από τα αέρια δηλητήρια και με ένα… βλήμα στην καρδιά. Ο ψηλόλιγνος, μελαχροινός, γενειοφόρος νεαρός πολεμιστής κείτεται αναίσθητος δίπλα στο πυροβόλο του και οι άλλοι δυο σε παρόμοια κατάσταση. Την ίδια ώρα οι υπόλοιποι που επέζησαν τους επέτρεψαν οι Γερμανοί να παρελάσουν, παραταγμένοι με τα όπλα τους και τις σημαίες τους έξω από το θρυλικό οχυρό και να απομακρυνθούν απείραχτοι. Αυτοί οι επικοί ήρωες που στάθηκαν οι αληθινοί νικητές στο πεδίο της δόξας και που τους το αναγνώρισαν ακόμα και οι εχθροί τους. Ο γέροντας με τους άλλους δυο γίναν τραυματίες αιχμάλωτοι πολέμου και οι Γερμανοί σε μια ασυνήθιστη επίδειξη ανθρωπιάς τους μαζέψαν και τους κουβάλησαν σε νοσοκομείο δικό τους στη Βουλγαρία. Εκεί στη Σόφια βρέθηκε ο ηρωικός αγιορείτης με ένα βλήμα στην καρδιά.
Πίσω στο χωριό του στην Ήπειρο η μάνα του τον έχει για νεκρό. Πάνε έξι μήνες από τότε που ο πόλεμος τελείωσε και καμμιά είδηση δεν έφτασε για το γιό της, ούτε αν ζεί ούτε αν πέθανε, ο στρατός δεν ήξερε τι είχαν απογίνει οι αιχμαλώτοι. Του έχει στήσει έναν σεμνό, ξύλινο σταυρό με το όνομα πάνω γραμμένο, στο κηπαλάκι της και σήμερα βγήκε σαν κάθε μέρα να του κάνει ένα μνημόσυνο. Έχει φτιάξει κόλλυβα και με τα μάτια βρύσες σιγοψέλνει τους κανόνες και κουνάει το μικρό λιβανιστήρι. Ξαφνού ακούει το πορτόνι της αυλής να τρίζει. Ποιός τολμά να να την ενοχλήσει αυτή την πένθιμη στιγμή; Μια ισχνή παραμορφωμένη φωνή ακούγεται λες και έρχεται από τον κάτω κόσμο:
- Μάνα μου! Γύρισα!…

Στο αντίκρυσμα του ψηλόλιγνου μελαχροινού ρασοφόρου η καψερή μάνα πέφτει λιπόθυμη.
Ο αγιορείτης καλόγερος επέστρεψε στον τακτικό στρατό και έδρασε κατά την Αντίσταση ως αξιωματικός ενώ έφτασε κι ως τον βαθμό του ταγματάρχη. Και γι’ αυτήν την περίοδο λίγα θα σου εκμυστυρευθεί και έτσι δεν ξέρουμε σχεδόν τίποτα από τον ίδιο. Όμως και για να φάνει πως αυτή η ιστορία είναι αληθινη και αντικειμενική να ένα άλλο από τα κατορθώματά του που διηγήται ένας από τους συγχωριανούς του στην Κόνιτσα. Σίγουρα θα σκάρωσε διαφόρα ανήκουστα και στην αντίσταση, αλλά και μετά τον πολέμο δυστυχώς δεν σταμάτησε να πολεμά. Κλήθηκε να κάνει το χρέος του ως ταγματάρχης του τακτικού στρατού εναντίον της ύπουλης και ιταμής απειλής του ανθέλληνα κομμουνισμού. Ήταν η επόχη οπού έπρεπε να φυλάς το σπίτι και την φαμελιά σου μοναχός σου. Ετούτος ο ακαταμάχητος, λοιπόν, ακούραστος πολεμιστής καθίσε να φυλάει το χωριό του και τους συγχωριανούς του στην Κόνιτσα. Όπως λένε ακόμα οι ντόπιοι, «όσο κάλα ήξερε να κρατάει το σταυρό και το λιβανιστήρι τόσο κάλα ήξερε και να παίζει με το περίστροφο». Καποιά φορά έμαθαν πως τριακόσιοι κομμουνιστές έρχονταν να κάψουν την πόλη. Ήταν τότε που τα αγρίμια εκείνα καίγανε ότι έβρισκαν στο διάβα τους. Ο καλόγερος είχε πενήντα τακτικούς στρατιώτες. Στην κρίσιμη αποφασιστική στιγμή το μυαλό του γυαλί και η ζωηράδα του ακμαία. Βάζει τους πενήντα να ανάψουν από μια μεγάλη φωτιά ο καθένας γύρω από την πόλη, ώστε να φαίνονται από μακρύα. Οι ληστάρχοι πάνω που έρχονται καβαλώντας τις φοράδες από μακρυά και αντικρύζουν το θέαμα. Καπνούς και ψηλές φωτιές.

- Τι γίνεται εκεί όρε συντρόφια!

- Μάλλον θα μας προφτάξανε οι άλλοι που πάνε πιο μπροστά!

Λένε και στρίβοντας φεύγουν απ’ άλλη μεριά.
Οι κάτοικοι της πόλης για να θυμούνται την σωτήρια δράση του γέροντα του χτίσανε στην Κόνιτσα πλατεία με το ονόμα του. Πλατεία πατρός Παύλου Ζησάκη.
Εξήντα χρόνια από τότε κι όλοι οι καρδιολόγοι της Ελλάδας τρίβουν τα μάτια πίσω από τα γυαλιά τους και σκίζουν τα πτυχία τους.

- Καλά ρε καλόγερε! Δε ντρέπεσαι να μας κοροιδεύεις που ζείς με βλήμα στην καρδιά!;, αγανακτούν οι περισσότεροι μόλις το ακούνε.
- Ε τί να κάνω χριστιανέ μου! Έτσι το θέλησε ο Θέος παιδί μου! Ψέμματα να σου πω!;, απαντάει μακάρια ο ησύχιος γέροντας Παύλος. Μόνο σαν εξετάζουν την ακτινογραφία του αναγκάζονται να σηκώσουν τα χέρια ψηλά και να σταυροκοπηθούν.
Ετούτη είναι η ιστορία του νέου Οδυσσεά ο οποίος περιπλανήθηκε δέκα ολάκερα χρόνια έξω από την πνευματική του πατρίδα. Μοναδικό του παράπονο το ότι τον πήραν με το ζόρι έξω από το περιβόλι της Παναγιάς και μακρυά από την Κυρά του. Κι έτσι έγινε και αυτός άλλος έναςστην μεγάλη σειρά που ξεκινά από πολύ πίσω. Παεί από τον Αχιλλέα, Θεμιστοκλή, Λεωνίδα, Μεγαλέξαντρο, Βασιλείο Βουλγαροκτόνο, Νικηφόρο Φωκά, Διγενή Ακρίτα, το Μαρμαρωμένο Βασιλιά ως τους Σουλιώτες, Μανιάτες, Σφακιανούς, Λάμπρο Κατσώνη, Κολοκοτρώνη, Μακρυγιάννη κι όλο το Εικοσιένα. Ετσί μόνο για να ξέρουμε εμείς οι τωρινοί πού βρισκόμαστε, τι κάνουμε και τι θα έπρεπε να κάνουμε.Κι ακούγοντας αυτήν την θαυμαστή ιστορία αγαπητέ αναγνώστη θα καταλάβεις πως είναι αλήθεια ότι τους μωρούς και τους φτωχούς διαλέγει ο Παντοδύναμος για τους κάνει μεγάλους και ξακουστούς. Και έτσι θαυμαζοντάς να αναφωνήσεις κι εσύ: «Ως εμεγαλύνθει τα έργα σου Κύριε, πάντα εν σοφία εποίησας».
Ιωάννης Δανδουλάκης
Πολιτικός Επιστήμων-Διπλωμάτης

Τετάρτη 27 Οκτωβρίου 2010

τι γιορτάζει η εθνική τράπεζα στις 28 Οκτωβρίου; Μα φυσικά, τα ...γενέθλια του Μικυ

Εθνική Τράπεζα Ελλάδος στα παιδιά μας: «την 28η Οκτωβρίου δεν εορτάζουμε το Έπος του ΄40 αλλά την "Ημέρα κινουμένων σχεδίων"» !!!

28η  Ὀκτωβρίου
Παγκόσμια ἡμέρα κινουμένων σχεδίων!!

Εθνική Τράπεζα Ελλάδος
    Συμμέτοχος καί πρωτοπόρος στήν «ἀναδόμηση» τῆς νεολαίας μας, ἡ «ΕΘΝΙΚΗ» Τράπεζα Ἑλλάδος, στό περιοδικό της «Ἐθνική Παίδων» ὑπενθυμίζει στά παιδιά μας ὅτι μέσα στόν Ὀκτώβριο μιά σημαντική ἡμερομηνία πού δέν πρέπει νά ξεχάσουν εἶναι ἡ 28η Ὀκτωβρίου, ἡ παγκόσμια ἡμέρα κινουμένων σχεδίων!! (συνοδεύεται καί ἀπό ἀνάλογο παιδαγωγικό σκίτσο τοῦ Μίκυ Μάους σελ. 9 -( 11 στο pdf)
Καί γιά νά συμπληρώσουν τή διαπαιδαγώγηση τῆς νεολαίας καί τή μύησή της στίς ἀνατολικές Παραθρησκεῖες στίς σελίδες 22-23 ἐνημερώνουν τά παιδιά πόσο χρήσιμη εἶναι ἡ ΓΙΟΓΚΑ γιά τή σωματική καί πνευματική τους ἀνάπτυξη.

Κατά τά ἄλλα ἡ κρίση δέν εἶναι μόνο οἰκονομική, ἀλλά πρωτίστως κρίση ἀξιῶν, λένε ὁμόφωνα ὅλοι οἱ ταγοί τοῦ Ἔθνους μας.
Μήπως τουλάχιστον θἄπρεπε νά πᾶνε μερικά emails διαμαρτυρίας στούς κυρίους αὐτούς;
(ethnikipaidon@nbg.gr)
__________

Αυτά αναρωτιέται αναγνώστριά μας. Αλλά ας τα πάρουμε από την αρχή :


Η Τράπεζα της Ελλάδος στο όνομα των «Δημοσίων Σχέσεων» και του κτισίματος του λεγομένου εμπορικού «Image », προωθεί ένα παιδικό - νεανικό περιοδικό.*

Ξεκινώντας να ξεφυλίζουμε το 4ο τεύχος του Φθινοπώρου ΄10, βλέπουμε ένα καταιγισμό από διαφημίσεις, για πακέτα και προγράμματα συμβολαίων της Τράπεζας, στην συνέχεια καταιγισμός διαφημίσεων από την Microsoft και συγκεκριμένα το  Office 2010,  διαφημίσεις προγραμμάτων κινητών καρτο-internet της Vodafon (να θυμηθούμε τις διαφημίσεις της στα Αλβανικά εντός Ελλάδος, καθώς επίσης και τον εξευτελισμό της επανάστασης του ΄21
Φτάνουμε στην επίμαχη σελίδα 9 (11 στο pdf ),  όπου βλέπουμε το τραγικό :


28η Οκτωβρίου ημέρα κινουμένων σχεδίων!!


Την δε 19η Νοεμβρίου πρέπει όλοι μας να μην χάσουμε να δούμε τον «Χάρυ Πότερ και τους κλήρους του θανάτου»

___________________
Στην συνέχεια σε αυστηρή γραμμή Διαμαντοπούλου και αειμνήστου Δραγώνας πλέκει το εγκώμιο στην Αγγλική την γλώσσα του Χάρρυ Πότερ όπως ακριβώς λέει, και όλα αυτά για να κάνει διαφήμιση σε φροντιστήριο ξένων γλωσσών (18 σελ στο pdf)


Στην συνέχεια περνάμε στην επόμενη νεοεποχίτικη επιδρομή με άρθρο που μας λέει με το καλημέρα : Η Γιόγκα είναι ιδιαίτερα χρήσιμο να διδάσκεται στα παιδιά  και συνεχίζει το δισέλιδο άρθρο με το πως θα γίνει κατορθωτό αυτό!


Ακριβώς στην επόμενη σελίδα έχει ένα παιγνίδι. Το όνομά του;  «DIABOLO»
Και εξηγεί : Αν στο άκουσμα της λέξης το μυαλό σας ταξιδεύει σε Κολάσεις, τρίαινες, και Πύρινα καζάνια ήρθε ο καιρός να μάθετε ....


Μετά ακολουθούν διαφημίσεις ειδών διάφορες, και μετά έχει ένα διαγωνισμό για τα « πανέξυπνα» παιδιά που προφανώς αναφέρεται το περιοδικό:

Πανέξυπνες ερωτήσεις για πανέξυπνα παιδιά που θυμόνται την 28η Οκτωβρίου σαν Μίκυ, γυμνάζονται με Γιόγκα, παίζουν Diavolo, μιλάνε Αγγλικά του Χάρρυ Πότερ, λογικό είναι να έχουν το επίπεδο για τέτοιους διαγωνισμούς.

Στην σελίδα 39(σε pdf), έχουμε υποδείξεις σε ηλίθιους γονείς για το πως θα πρέπει να μεγαλώσουν τα παιδιά τους και παράλληλα για να τα εμπεδώσουμε εμείς οι αγροίκοι στο άλλο μισό της σελίδας έχουμε διαφήμιση dvd με τίτλο : η Μάνι Μάκφι και η μαγική νταντά επιστρέφει!


Αυτό θέλουν να κάνουν στα ελληνόπουλα;
Αυτό θέλουν να κάνουν στα παιδιά μας;
Θα τους το επιτρέψουμε παραμονές 28ης ;

 e-mail μαζικής διαμαρτυρίας       ethnikipaidon@nbg.gr   

*το περίφημο περιοδικό ΕΔΩ
Το περίφημο site ΕΔΩ


πηγή Αναβάσεις

αντεγράφη από εδώ

ΥΠΟΔΕΙΓΜΑ ΗΡΩΪΚΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ


Αγιος-ΔημητρΣΗΜΕΡΑ 26 Ὀκτωβρίου εἶνε ἑορτὴ μεγάλη. Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, ὄχι μόνο στὴν Ἑλ­λάδα ἀλλὰ παντοῦ, τὴν τιμᾷ. Διότι παντοῦ ὑπάρ­χουν Δημήτριοι, ἀκόμη καὶ γυναῖκες Δήμητρες, καὶ ἑορτάζουν τὸν μεγαλομάρτυρα ἅγιο Δημήτριο.

* * *

Τί ἦταν ὁ ἅγιος Δημήτριος; Ἄνθρωπος ἦ­ταν καὶ αὐτὸς ὅπως ἐμεῖς, δὲν διέφερε. Κάθε ἄνθρωπος ὅμως ἔχει θέλησι. Καὶ ἂν κάνῃ κα­λὴ χρῆσι τῆς θελήσεώς του, μπορεῖ νὰ φτάσῃ μέ­χρι τὰ οὐράνια· ἂν κάνῃ κα­κὴ χρῆσι, μπορεῖ νὰ κατρακυλίσῃ μέχρι τὸν ᾅδη. Ἂν θέλῃ γίνεται ἄγγελος, ἂν θέλῃ γίνεται σατανᾶς. Κ’ εἶ­νε στι­γμὲς ποὺ φτάνει πολὺ ψηλά, εἶνε στιγμὲς ποὺ πέφτει πολὺ χαμηλά, ἀηδιάζει τὸν ἑαυτό του, γίνεται χειρότερος ἀπὸ τὸ δαίμονα. Γι’ αὐτὸ γέ­μισε ὁ κόσμος τώρα ἀπὸ δαιμονιζομένους.

Ὁ ἅγιος Δημήτριος γεννήθηκε στὴ Θεσσα­λονίκη ἀπὸ ἐκλεκτὴ οἰκογένεια περὶ τὸ 300 μ.Χ., ὅταν στὴν αὐτοκρατο­ρία βασίλευε ἕνας τύραννος, ὁ Διοκλητιανός. Τὸ ἐπάγγελμά του ἦταν στρατιωτικός, γενναῖος ἀ­ξιωματικός. Ἐ­κεῖνο ὅμως ποὺ τὸν διέκρινε ἀπὸ τοὺς συναδέλφους του ἦταν – ποιό· ὅτι πίστευε στὸ Χρι­­στό, ὅτι αὐτὸς βασιλεύει, εἶνε ὁ κυβερνήτης τοῦ σύμπαντος. Πίστευε μὲ ὅλη τὴν καρδιά του, κι αὐτὸ ποὺ πίστευε δὲν τὸ ἔκρυβε.

Τώρα σπάνια θὰ συναντήσῃς Χριστιανὸ νὰ ὁμολογῇ τὸ Χριστό. Ἔρχονται στὴν ἐκκλησία, προσκυνοῦν, ἀνάβουν κεριά, κ.λπ., ἀλλὰ με­τὰ ἔξω τίποτα. Πουθενὰ δὲν ἐκδηλώνονται. Φοβοῦνται καὶ τὸ σταυρό τους ἀκόμη νὰ κάνουν, ντρέπονται καὶ νὰ ποῦν τὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ. Αὐτοὶ εἶνε ἀνάξιοι νὰ λέγωνται Χριστιανοί. Τέτοια δειλία καὶ ἀνανδρία ἐπικρατεῖ. Ἢ πιστεύεις, κύριε, ἢ δὲν πιστεύεις! Ἐὰν δὲν πιστεύῃς, τότε ἑνώσου μὲ τοὺς ἀπίστους καὶ ἀθέους καὶ πολέμησε ὅ,τι ὑψηλὸ καὶ ὡ­ραῖο ὑπάρχει. Ἂν πιστεύῃς ὅμως, αὐτὸ ποὺ πιστεύ­εις νὰ τὸ καμαρώνῃς καὶ νὰ τὸ διακηρύττῃς.

Αὐτὸ ποὺ πίστευε λοιπὸν ὁ ἅγιος Δημήτρι­ος τὸ ἐκήρυττε φανερά, παντοῦ, καὶ προσπαθοῦ­­σε νὰ ἑλκύσῃ κι ἄλλους στὸ Χριστό. Κάθε πρωῒ παρακαλοῦσε· Κύριε, κάνε νὰ γίνουν κι ἄλ­­­λοι Χριστιανοί! Λένε μάλιστα, ὅτι δὲν ἡσύχα­ζε ἐὰν δὲν ἔκανε τοὐλάχιστον ἕνα καινούρ­γιο Χρι­στιανὸ τὴν κάθε ἡμέρα. Πρὸ παντὸς προσπαθοῦσε νὰ φέρῃ στὸ Χριστὸ παιδιὰ καὶ νέους. Καὶ μεταξὺ τῶν νέων ποὺ ἐκέρδισε εἰς Χριστὸν ἦταν καὶ ἕνας ποὺ ὠνομάζετο Νέστωρ.

Αὐτὴ ἦταν ἡ δρᾶσι του ὅταν κηρύχθηκε δι­ωγμός. Ὅποιος ἐκήρυττε Ἰησοῦν Χριστὸν κα­τεδιώκετο· καὶ μεταξὺ τῶν πρώτων ποὺ συν­ελήφθησαν ἦταν ὁ ἅγιος Δημήτριος. Τοῦ εἶ­παν· ―Ἀρνήσου τὸ Χριστό, βλαστήμησέ τον. ―Ὄχι. ―Βλαστήμησε τὸ Χριστό. ―Ὄχι. ―Βλα­στήμησε τὸ Χριστό. ―Ὄχι. Ἐπειδὴ δὲν πειθαρχοῦσε, τὸν καθαίρεσαν ἀπὸ τὸ στρατιωτι­κό του ἀξίωμα, τὸν ἔκαναν ἁπλὸ πολίτη, καὶ τὸν ἔβαλαν στὴ φυλακή.

Ἐνῷ ὅμως βρισκόταν στὸ κελλί, δέχθηκε μία ἐπίσκεψι. Ἀνοίγει ἡ πόρτα καὶ μπαίνει ὁ Νέστωρ. ―Δάσκαλε, φέρ­νω δυσάρεστα νέα. ―Τί συμβαίνει, παιδί μου; ―Ἡ Θεσσαλονίκη εἶ­­νε ἀνάστατος. Ἄντρες γυναῖ­κες παιδιὰ συγ­κεντρώνονται στὸ στάδιο καὶ βλέπουν ἀγῶνες. Ἐκεῖ παρουσιάστηκε ἕνας γιγαντιαῖος σι­δηρό­φρακτος εἰδωλολάτρης ποὺ λέγεται Λυαῖος. Εἶνε τὸ καύχημα καὶ καμάρι τῶν ἐ­χθρῶν τοῦ Χριστοῦ. Κάθε μέρα ὁ κήρυκας φωνάζει· Ὅ­ποιος Χριστιανὸς θέλει, ἂς ἔρ­θῃ νὰ παλέψῃ μὲ τὸ Λυαῖο!… Τόσες μέρες τώρα κανείς δὲν παρουσιάζεται, καὶ ὅλοι μᾶς  χλευάζουν. Δὲν τὸ ἀνέχομαι. Θέλω νὰ ξεπλύ­νω τὸ ὄνειδος αὐ­τό, θέλω νὰ μονομαχήσω μὲ τὸ Λυαῖο, καὶ ζητῶ τὴν εὐχή σου. Ὁ ἅγιος Δημήτριος δὲν τὸν ἀπέτρεψε. Τὸν εὐλόγησε καὶ τοῦ εἶπε· ―«Ὕπαγε· καὶ Λυαῖον νικήσεις καὶ ὑπὲρ Χριστοῦ μαρτυρήσεις»· καὶ τὸ Λυαῖο θὰ νικήσῃς, ἀλλὰ καὶ θὰ μαρτυρήσῃς γιὰ τὸ Χριστό.

Ὡπλισμένος ὁ Νέστωρ μὲ τὴν εὐχὴ τοῦ ἁ­γίου διδασκάλου του, νάτος τώρα κατεβαίνει στὸ στίβο φτερωτός. Ὁ κῆρυξ φωνάζει· ―Ποιός Χριστιανὸς θέλει νὰ μονομαχήσῃ μὲ τὸ Λυαῖο; ―Ἐγώ, φωνάζει ὁ νέος. Στρέφονται ὅλοι καὶ βλέπουν ἕνα παιδάριο. ―Ἐσύ, τοῦ λένε, θὰ τὰ βάλῃς μὲ τὸ γίγαντα; Δὲ λυπᾶσαι τὰ νιᾶτα σου; Μ᾽ ἕνα χτύπημα θὰ σὲ ξαπλώσῃ κατὰ γῆς. Λυπήσου τὴ ζωή σου… Αὐτὸς ὅμως εἶνε ἀ­ποφασισμένος, καὶ ἔτσι οἱ δύο ἀντίπαλοι παρατάσσονται. Καὶ ἐνῷ ὅλοι, τὸ πλῆθος τῶν εἰδωλολατρῶν καὶ οἱ λίγοι Χριστιανοί, κρατοῦν τὴν ἀναπνοή τους, ὁ Νέστωρ ὁρμᾷ καὶ φωνάζοντας «Θεὲ τοῦ Δημητρίου, βοήθει μοι», δίνει ἕνα καίριο πλῆγμα στὸ γίγαντα καὶ τὸν ῥίχνει κάτω μὲ γδοῦπο. Αὐτὸ ἦταν ἕνας θρί­αμβος τοῦ χριστιανισμοῦ τὴν ἡμέρα ἐκείνη.

Ἐν συνεχείᾳ ὅμως ὁ Νέστωρ μαρτύρησε. Τὸν συλλαμβάνουν, τοῦ ζητοῦν νὰ βλαστη­μή­σῃ τὸ Χριστό. Δὲν βλαστημᾷ, κ’ ἔτσι τὸν θανατώνουν.

Μετὰ πηγαίνουν στὴ φυλακή, στὸ κελλὶ τοῦ διδασκάλου. Μὲ τὶς λόγχες τρυποῦν τὸν Δημήτριο στὴν πλευρά, καὶ τελειώνει μαρτυρι­κῶς τὸν δρόμο του. Ὁ τάφος του ἀνέβλυσε μύρο· γι᾽ αὐτὸ λέ­γεται μυροβλήτης. Πάνω στὸν τάφο του κτίστηκε ἔπειτα μεγαλοπρε­πὴς ναός, ὁ ναὸς τοῦ Ἁγίου Δημητρίου Θεσσαλονίκης, ποὺ ἑορτάζει σήμερα.

Πολλὰ καὶ μεγάλα θαύματα ἔκανε ὁ ἅγιος Δημήτριος. Ἕνα μόνο σᾶς θυμίζω. Ἂς μὴν πιστεύουν οἱ ἄπιστοι, δικαίωμά τους· ἐμεῖς πιστεύουμε. Διότι τέτοια ἅγια ἡμέρα, 26 Ὀκτωβρίου τοῦ 1912, ὁ ἅγιος Δημήτριος ἔκανε τὸ θαῦμα του. Τὰ παιδιὰ τῆς Ἑλλάδος φώναζαν στὶς μεραρχίες καὶ στὰ τάγματα· Ἅγιε Δημήτριε, κάνε τὸ θαῦμα σου! Καὶ πράγματι τὴν ἡ­μέρα τοῦ ἁγίου Δημητρίου μπῆκαν στὴ Θεσσαλονίκη καὶ ὕψωσαν τὴ σημαία μας ἐπάνω στὸ Λευκὸ Πύργο! Δὲν εἶνε θαῦμα αὐτό;

* * *

Τὸ συμπέρασμα ποιό εἶνε; Οἱ ἅγιοι εἶνε ὑ­ποδείγματα. Τόσο ὁ ἅγιος Δημήτριος ὅσο καὶ ὁ ἅγιος Νέστωρ εἶνε ὑποδείγματα πίστεως, ποὺ πρέπει κ’ ἐμεῖς νὰ μιμηθοῦμε ὅσο ζοῦμε σ’ αὐτὴ τὴ ζωή, νὰ τοὺς ἀκολουθήσουμε.

Γεννᾶται τὸ ἐρώτημα· πιστεύουμε; Μὲ τὰ λόγια πιστεύουμε, τὰ πράγματα ὅμως ἀποδει­κνύουν ὅτι δὲν ἔχουμε οὔτε λίγη ἀπὸ τὴν πίστι ποὺ εἶχαν οἱ ἅγιοι ἐκεῖνοι. Ἂν γίνῃ δι­ω­γμὸς ―καὶ θὰ γίνῃ διωγμός― ὅπως ἔγινε ἐπὶ Διοκλητιανοῦ, δὲν ξέρω πόσοι ἀπὸ τοὺς λεγομένους Χριστιανοὺς θὰ μείνουν πιστοὶ στὸ Χριστό.

Θὰ πέσῃ κόσκινο. Ἔρχεται ὁ ἀντίχριστος. Τὸ νούμερό του, τὸ 666, ἔχει σημασία. Καὶ οἱ ταυτότητες μὲ τὸ 666 εἶνε μέσα στὸ πρόγραμ­μα τῆς κυριαρχίας του. Μὴν πάρῃ κανείς τέτοια ταυτότητα. Εἶνε σημάδι τοῦ ἀντιχρίστου. Αὐτὸς θὰ σείσῃ τὴν οἰκουμένη, θὰ κοσκινίσῃ μικροὺς καὶ μεγάλους, καὶ ἄρχοντες καὶ ἀρ­χομένους, καὶ γυναῖκες καὶ ἄντρες καὶ παιδιά. Θὰ προσπαθήσῃ νὰ σφραγίσῃ ὅλους. Ἐ­μεῖς μία σφραγῖδα ἔχουμε, τὴ σφραγῖδα τοῦ ἁγίου βαπτίσματος. Θὰ προσπαθήσῃ ὁ ἀντίχριστος νὰ σφραγίσῃ τὸν κόσμο μὲ τὴ σφρα­γῖ­δα τοῦ σατανᾶ. Καὶ τότε μέσ᾽ στοὺς χίλιους ἕνας, μόνο ἕνας, θ’ ἀντισταθῇ!

Εἶνε ὑπερβολικὸς ὁ λόγος μου; Δὲν εἶνε. Διότι πόση ἀντίστασι δείχνουν οἱ σημερινοὶ Χριστι­ανοὶ ἐν συγκρίσει μὲ τοὺς Χριστιανοὺς τῶν πρώτων αἰώνων; Σ’ ἐκείνους τὸ μαχαί­ρι ἔ­βαζαν στὸ λαιμὸ γιὰ νὰ βλαστημήσουν, καὶ δὲ βλα­στημοῦσαν· οἱ σημερινοὶ βλαστημοῦν χω­ρὶς νὰ τοὺς ἀναγκάζῃ κανείς. Ποιός τοῦ βάζει τὸ μαχαίρι στὸ λαιμὸ τοῦ ψευδοχριστιανοῦ καὶ βλαστημᾷ; Ἐὰν λοιπὸν τώρα χωρὶς μαχαίρι, χωρὶς διωγμό, βλαστημοῦν, φαντάσου τί θὰ γίνῃ ὅταν ἔλθῃ ὁ ἀντίχριστος…

Ἐμεῖς τί πρέπει νὰ κάνουμε; Νὰ πιστέψουμε. Ἂς παρακαλέσουμε· Δός μας, Κύριε, τὴν πίστι! τὴν πίστι ποὺ εἶχε ὁ ἅγιος Δημήτριος καὶ ὁ ἅγιος Νέστωρ, τὴν πίστι ποὺ εἶχαν οἱ πρόγονοί μας· τετρακόσα χρόνια ἔζησαν κάτω ἀπ’ τὴν Τουρκιά, μὲ τὸ μαχαίρι στὸ λαιμό, καὶ δὲν ἀρνήθηκαν τὸ Χριστό. Κ’ ἐμεῖς, ἂν γί­νῃ διω­γμός, νὰ μείνουμε ὅλοι πιστοὶ καὶ ἀφωσιωμένοι. Τὰ λεφτά μας ἂς τὰ πάρουν οἱ ἀντίχριστοι, τὰ σπίτια μας ἂς τὰ πάρουν, τὰ χωρά­φια μας ἂς τὰ πάρουν, τὰ ζῷα μας ἂς τὰ πάρουν, ὅπως λέει ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός· τὴν πίστι μας ὅμως στὸ Χριστὸ ὄχι! Νά τὰ λόγια τοῦ ἁγίου Κοσμᾶ· «Ψυχὴ καὶ Χριστὸς σᾶς χρειάζονται. Αὐτὰ τὰ δύο ὅλος ὁ κόσμος νὰ πέσῃ, δὲν ἠμπορεῖ νὰ σᾶς τὰ πάρῃ, ἐκτὸς καὶ τὰ δώσετε μὲ τὸ θέλημά σας. Αὐτὰ τὰ δύο νὰ τὰ φυλάγετε νὰ μὴ τὰ χάσετε».

Εἴθε, ἀγαπητοί μου, ὅσοι ἀ­κοῦτε τὰ λόγια αὐτά, παιδιὰ γυναῖκες καὶ ἄντρες ποὺ τιμᾶτε σήμερα τὸν ἅγιο Δημήτριο, εἴθε κανείς νὰ μὴ γίνῃ προδότης. Νὰ μείνουμε ὅλοι πιστοί. Κι ἂν ἀκόμη ἔρθουν χρόνια κατηραμένα ―καὶ θὰ ἔρθουν―, καὶ πάνω στὴ γῆ μείνῃ ἕνας Χριστιανός, ἕνας μόνο νὰ μείνῃ, φτάνει αὐτός. Αὐτὸς ὁ ἕνας θὰ νικήσῃ. Θὰ νικήσῃ ὁ ἕνας, δὲ θὰ νικήσουν οἱ πολλοί. Δὲ θὰ νικήσουν οἱ ἀντίχριστοι, δὲ θὰ νικήσουν οἱ ἄθεοι, ἀλλὰ θὰ νικήσῃ ὁ Θεὸς τοῦ ἁγίου Δημητρίου.

«Θεὲ τοῦ Δημητρίου, βοήθει» μας· ἀμήν.

† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος