1 Καὶ εἰσῆλθε πάλιν εἰς Καπερναοὺμ δι' ἡμερῶν καὶ ἠκούσθη ὅτι εἰς οἶκόν ἐστι. 2 καὶ εὐθέως συνήχθησαν πολλοὶ, ὥστε μηκέτι χωρεῖν μηδὲ τὰ πρὸς τὴν θύραν· καὶ ἐλάλει αὐτοῖς τὸν λόγον. 3 καὶ ἔρχονται πρὸς αὐτὸν παραλυτικὸν φέροντες, αἰρόμενον ὑπὸ τεσσάρων. 4 καὶ μὴ δυνάμενοι προσεγγίσαι αὐτῷ διὰ τὸν ὄχλον, ἀπεστέγασαν τὴν στέγην ὅπου ἦν, καὶ ἐξορύξαντες χαλῶσι τὸν κράβαττον ἐφ' ᾧ ὁ παραλυτικὸς κατέκειτο. 5 ἰδὼν δὲ ὁ Ἰησοῦς τὴν πίστιν αὐτῶν λέγει τῷ παραλυτικῷ· Τέκνον, ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου. 6 ἦσαν δέ τινες τῶν γραμματέων ἐκεῖ καθήμενοι καὶ διαλογιζόμενοι ἐν ταῖς καρδίαις αὐτῶν· 7 Τί οὗτος οὕτως λαλεῖ βλασφημίας; τίς δύναται ἀφιέναι ἁμαρτίας εἰ μὴ εἷς ὁ Θεός; 8 καὶ εὐθέως ἐπιγνοὺς ὁ Ἰησοῦς τῷ πνεύματι αὐτοῦ ὅτι οὕτως αὐτοὶ διαλογίζονται ἐν ἑαυτοῖς εἶπεν αὐτοῖς· Τί ταῦτα διαλογίζεσθε ἐν ταῖς καρδίαις ὑμῶν; 9 τί ἐστιν εὐκοπώτερον, εἰπεῖν τῷ παραλυτικῷ, ἀφέωνταί σου αἱ ἁμαρτίαι, ἢ εἰπεῖν, ἔγειρε καὶ ἆρον τὸν κράβαττόν σου καὶ περιπάτει; 10 ἵνα δὲ εἰδῆτε ὅτι ἐξουσίαν ἔχει ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἀφιέναι ἐπὶ τῆς γῆς ἁμαρτίας - λέγει τῷ παραλυτικῷ· 11 Σοὶ λέγω, ἔγειρε καὶ ἆρον τὸν κράβαττόν σου καὶ ὕπαγε εἰς τὸν οἶκόν σου. 12 καὶ ἠγέρθη εὐθέως, καὶ ἄρας τὸν κράβαττον ἐξῆλθεν ἐναντίον πάντων, ὥστε ἐξίστασθαι πάντας καὶ δοξάζειν τὸν Θεὸν λέγοντας ὅτι, οὐδέποτε οὕτως εἴδομεν.
Νεοελληνική απόδοσις
Ύστερα από λίγες μέρες μπήκε πάλι ο Ιησούς στην Καπερναούμ και διαδόθηκε ότι βρίσκεται σε κάποιο σπίτι. Αμέσως συγκεντρώθηκαν πολλοί, ώστε δεν υπήρχε χώρος ούτε κι έξω από την πόρτα· και τους κήρυττε το μήνυμά του. Έρχονται τότε μερικοί προς αυτόν, φέροντας έναν παράλυτο, που τον βάσταζαν τέσσερα άτομα. Κι επειδή δεν μπορούσαν να τον φέρουν κοντά στον Ιησού εξαιτίας του πλήθους, έβγαλαν τη στέγη πάνω από ΄κει που ήταν ο Ιησούς, έκαναν ένα άνοιγμα και κατέβασαν το κρεβάτι, πάνω στο οποίο ήταν ξαπλωμένος ο παράλυτος. Όταν είδε ο Ιησούς την πίστη τους, είπε στον παράλυτο: «Παιδί μου, σου συγχωρούνται οι αμαρτίες». Κάθονταν όμως εκεί μερικοί γραμματείς και συλλογίζονταν μέσα τους: «Μα πως μιλάει αυτός έτσι, προσβάλλοντας το Θεό; Ποιος μπορεί να συγχωρεί αμαρτίες; Μόνον ένας, ο Θεός». Αμέσως κατάλαβε ο Ιησούς ότι αυτά σκέφτονται και τους λέει: «Γιατί κάνετε αυτές τις σκέψεις στο μυαλό σας; Τι είναι ευκολότερο να πω στον παράλυτο: "σου συγχωρούνται οι αμαρτίες" ή να του πω, "σήκω, πάρε το κρεβάτι σου και περπάτα"; Για να μάθετε λοιπόν ότι ο Υιός του Ανθρώπου έχει την εξουσία να συγχωρεί πάνω στη γη αμαρτίες» - λέει στον παράλυτο: «Σ΄ εσένα το λέω, σήκω πάρε το κρεβάτι σου και πήγαινε στο σπίτι σου». Εκείνος σηκώθηκε αμέσως, πήρε το κρεβάτι του και μπροστά σ΄ όλους βγήκε έξω, έτσι που όλοι θαύμαζαν και δόξαζαν το Θεό: «Τέτοια πράγματα», έλεγαν, «ποτέ μέχρι τώρα δεν έχουμε δει!»
Σύντομο σχόλιο
Η συμπόνια, η έμπρακτη μορφή της αγάπης, είναι κατά πολύ ανώτερη από τους θρησκευτικούς τύπους. Για τον Θεό σημασία έχει το καλό και η σωτηρία του ανθρώπου και όχι η τήρηση των θρησκευτικών τύπων που σκλαβώνουν τον άνθρωπο.
Κυριακή 28 Φεβρουαρίου 2010
Το χρέος της αγάπης
“Και έρχονται προς αυτόν παραλυτικόν φέροντες, αιρόμενον υπό τεσσάρων”
ΠΟΛΛΑ ΕΙΝΑΙ τα πρόσωπα που προβάλλουν στη σημερινή ευαγγελική περικοπή. Εν πρώτοις ο Κύριος μας, διδάσκαλος για μια ακόμη φορά της θείας αλήθειας και παράλληλα φιλάνθρωπος ιατρός μιας δυστυχισμένης ανθρώπινης ύπαρξης. Έπειτα ο παραλυτικός, οι Γραμματείς, το συναγμένο πλήθος. Τέλος, οι τέσσερις μεταφορείς του παραλυτικού, αυτοί που με αγάπη και αποφασιστικότητα τον μετέφεραν κοντά στον Ιησού και συνείργησαν έτσι στη θαυμαστή θεραπεία του.
Αφήνοντας σήμερα άλλες πλευρές της ευαγγελικής διηγήσεως, ας εστιάσουμε την προσοχή μας στα πρόσωπα των τεσσάρων αυτών ανδρών, των αχθοφόρων της αγάπης, που σήκωσαν και οδήγησαν κοντά στο Χριστό τον παραλυτικό της Καπερναούμ. Το Ευαγγέλιο δεν μας παρέδωσε τα ονόματα τους. Τι μ’ αυτό όμως; Πολύ μεγαλύτερη σημασία από το να γνωρίζαμε τα ονόματα τους έχει η πράξη τους, η συμπεριφορά που επέδειξαν και που κατέγραψε με ακρίβεια ο ιερός Μάρκος.
Όταν εμπνέει η αγάπη…
ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΠΟΥ παρατηρούμε στους τέσσερις αυτούς άνδρες είναι η αγάπη που τους εμπνέει. Η γεμάτη στοργή στάση τους στο πλευρό του παράλυτου συνανθρώπου τους. Η πρόθυμη συμπαράσταση τους στον ανθρώπινο πόνο. Αγόγγυστα αφήνουν τις ασχολίες τους και τρέχουν με χαρά να βοηθήσουν έναν συνάνθρωπο τους. Πρέπει να τον σηκώσουν επάνω σ’ ένα φορείο και να τον μεταφέρουν κοντά στον Χριστό. Και το κάνουν πρόθυμα, χωρίς να το θεωρούν ταπεινωτικό και να ντρέπονται.
Πόσο συγκινητική και αξιοθαύμαστη υπήρξε η πράξη τους φαίνεται αν τη συγκρίνουμε με τη στάση των άλλων. Του μεγάλου πλήθους. Ενώ, καθώς δείχνουν, διψούν να ακούσουν τη διδασκαλία του Χριστού. και γι’ αυτό έτρεξαν και συνωστίζονταν στο σπίτι που βρισκόταν και δίδασκε ο Κύριος, απέναντι στον πόνο και τη δυστυχία του συνανθρώπου τους στέκονται ψυχροί και αδιάφοροι. Το θέαμα του παραλύτου που μετέφεραν οι τέσσερις άνδρες δεν τους συγκινεί. Κρατούν όλοι καλά τη θέση που έχουν καταλάβει και δεν θέλουν να παραμερίσουν για να φθάσει ο άρρωστος κοντά στο Χριστό.
Η γνήσια αγάπη γίνεται εφευρετική
ΑΛΛΑ ΤΗΝ ΑΣΠΛΑΧΝΙΑ των πολλών, του πλήθους, υπερνικά ο ζήλος και το θερμό ενδιαφέρον των τεσσάρων. Συνάντησαν εμπόδια. Η προσπάθεια τους να φέρουν τον άρρωστο κοντά στον Ιησού φαίνεται εκ πρώτης όψεως αδύνατη. Και όμως δεν απογοητεύτηκαν. Δεν παραιτήθηκαν από το σκοπό τους. Επιμένουν και αρχίζουν να σκέπτονται τι θα μπορούσε να γίνει. Η αγάπη όταν είναι γνήσια και θερμή γίνεται εφευρετική. Επινοεί τρόπους για να υπερπηδά τα εμπόδια και να παρακάμπτει τις δυσκολίες. “Και επειδή δεν μπορούσαν να τον φέρουν κοντά στον Ιησού εξαιτίας του πλήθους, έβγαλαν τη στέγη πάνω από κει που ήταν ο Ιησούς, έκαναν ένα άνοιγμα και κατέβασαν το κρεβάτι, πάνω στο οποίο ήταν ξαπλωμένος ο παράλυτος”. Εδώ ακριβώς έγκειται το δεύτερο στοιχείο που χαρακτηρίζει τη στάση των τεσσάρων μεταφορέων: η τόλμη της αγάπης και η εφευρετικότητα του ενδιαφέροντος τους. Είναι αυτό που επισημαίνει ο απόστολος Παύλος στον μαθητή του Τιμόθεο: “Ου γαρ έδωκεν υμίν ο Θεός πνεύμα δειλίας αλλά δυνάμεως και αγάπης και σωφρονισμού” (Β’ Τιμ. 1, 7).
Η ζωντανή πίστη αποτελεί το θεμέλιο της αγάπης
ΟΜΩΣ ΥΠΑΡΧΕΙ και ένα τρίτο στοιχείο που αποτελεί, θα λέγαμε, το θεμέλιο και των δυο άλλων. Και αυτό είναι η πίστη των τεσσάρων ανδρών. Μια πίστη που λάμπει και φανερώνεται όχι μόνο στα μάτια του παντογνώστη Κυρίου αλλά και όλων των συγκεντρωμένων. Πίστη δυνατή, που τους έκανε να ελπίζουν ακλόνητα ότι ο Κύριος είχε τη δύναμη και την αγαθότητα να ανορθώσει το ζωντανό εκείνο πτώμα και να το κάνει άνθρωπο υγιή. Πίστη ταπεινή, διότι, ενώ ο ασθενής ήταν παράλυτος και ανίκανος να μετακινηθεί, αυτοί δεν ζήτησαν να τον επισκεφτεί ο Χριστός για να τον θεραπεύσει, αλλά έφεραν αυτοί τον ασθενή στον Χριστό υπερνικώντας εμπόδια. Και την πίστη αυτή βλέποντας ο Κύριος χαρίζει την ίαση και την άφεση αμαρτιών στον παράλυτο. Ο ίδιος άλλωστε επισημαίνει σε άλλη περίσταση πόση δύναμη κρύβει η ζωντανή πίστη. Τι εκπληκτικά πράγματα μπορεί να επιτελέσει. «Εάν έχητε πίστιν και μη διακριθήτε…καν τω όρει τούτω είπητε, άρθητι και βλήθητι εις την θάλασσαν, γενήσεται» (Ματθ. 21,21).
Οι ανάγκες της εποχής και το δικό μας χρέος
Η ΣΤΑΣΗ ΑΥΤΗ των τεσσάρων άγνωστων ανδρών που εμπνέει η πίστη και καθοδηγεί η αγάπη, ανταποκρίνεται σ’ ένα υπαρκτό πρόβλημα. Καλύπτει μια βαθιά ανθρώπινη ανάγκη. Παρόμοια προβλήματα και ανάλογες ανάγκες εξακολουθούν να υπάρχουν και σήμερα ανάμεσα μας. Στις συγκεκριμένες κοινωνίες και στις σύγχρονες συνθήκες στις οποίες ζούμε κι εμείς. Ας μνημονεύσουμε μερικές περιπτώσεις.
* Ξεχασμένοι άρρωστοι σε νοσοκομεία ή παρατημένοι τρόφιμοι σε διάφορα ιδρύματα. Άνθρωποι, που πέρα από τον πόνο που τους βασανίζει, αντιμετωπίζουν και την πικρία της μοναξιάς. Αισθάνονται εγκατελειμμένοι. Τους λείπει η ζεστασιά της ανθρώπινης παρουσίας. Το χαμόγελο και το ενδιαφέρον κάποιου που θα τους επισκεφτεί. Αισθάνονται – ιδιαίτερα όταν και η πίστη τους δεν είναι ζωντανή – ότι τους έχουν ξεχάσει οι πάντες, ο Θεός και οι άνθρωποι.
* Άνθρωποι ανήμποροι ή ανάπηροι, που περνούν μια ζωή ολόκληρη πάνω στο αναπηρικό καροτσάκι ή κλεισμένοι στους τέσσερις τοίχους ενός δωματίου. Θέλουν να εκκλησιαστούν. Έχουν κι αυτοί ανάγκη ενός περιπάτου στην όμορφη φύση. Όμως κάποιοι θα πρέπει να τους φροντίσουν. Χρειάζονται, όπως όλοι μας, να κάνουν μερικές προμήθειες. Αλλά κάποιοι θα πρέπει να διαθέσουν τον απαιτούμενο χρόνο για να τους εξυπηρετήσουν.
* Άλλοι που είναι κατάκοιτοι και μόνοι, χωρίς κανένα στον κόσμο, έχουν ανάγκη από περιποίηση ή λίγη συντροφιά. Θέλουν να κουβεντιάσουν με κάποιον. Να πουν τον πόνο τους. Να επικοινωνήσουν κι αυτοί ως άνθρωποι μ’ έναν συνάνθρωπο τους.
* Απέναντι όλων αυτών των αδελφών μας έχουμε χρέος να σταθούμε με αγάπη. Να τους αναζητήσουμε όπου υπάρχουν. Να τους πλησιάσουμε με ενδιαφέρον. Να τους ακούσουμε με προσοχή. Στο όνομα του Χριστού ν’ απλώσουμε το χέρι μας και να τους συμπαρασταθούμε αδελφικά.
Ας μας εμπνέει στην άσκηση του ιερού αυτού χρέους το συγκινητικό παράδειγμα των τεσσάρων μεταφορέων του παραλύτου που είδαμε σήμερα στο Ευαγγέλιο. Είναι ο δρόμος της ζωντανής και έμπρακτης αγάπης. Είναι ο δρόμος του Θεού. «Ο Θεός αγάπη εστί, και ο μένων εν τη αγάπη εν τω Θεώ μένει» (Α’ Ιω. 4, 16).
Πηγή:http://sinodiporos.blogspot.com/
ΠΟΛΛΑ ΕΙΝΑΙ τα πρόσωπα που προβάλλουν στη σημερινή ευαγγελική περικοπή. Εν πρώτοις ο Κύριος μας, διδάσκαλος για μια ακόμη φορά της θείας αλήθειας και παράλληλα φιλάνθρωπος ιατρός μιας δυστυχισμένης ανθρώπινης ύπαρξης. Έπειτα ο παραλυτικός, οι Γραμματείς, το συναγμένο πλήθος. Τέλος, οι τέσσερις μεταφορείς του παραλυτικού, αυτοί που με αγάπη και αποφασιστικότητα τον μετέφεραν κοντά στον Ιησού και συνείργησαν έτσι στη θαυμαστή θεραπεία του.
Αφήνοντας σήμερα άλλες πλευρές της ευαγγελικής διηγήσεως, ας εστιάσουμε την προσοχή μας στα πρόσωπα των τεσσάρων αυτών ανδρών, των αχθοφόρων της αγάπης, που σήκωσαν και οδήγησαν κοντά στο Χριστό τον παραλυτικό της Καπερναούμ. Το Ευαγγέλιο δεν μας παρέδωσε τα ονόματα τους. Τι μ’ αυτό όμως; Πολύ μεγαλύτερη σημασία από το να γνωρίζαμε τα ονόματα τους έχει η πράξη τους, η συμπεριφορά που επέδειξαν και που κατέγραψε με ακρίβεια ο ιερός Μάρκος.
Όταν εμπνέει η αγάπη…
ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΠΟΥ παρατηρούμε στους τέσσερις αυτούς άνδρες είναι η αγάπη που τους εμπνέει. Η γεμάτη στοργή στάση τους στο πλευρό του παράλυτου συνανθρώπου τους. Η πρόθυμη συμπαράσταση τους στον ανθρώπινο πόνο. Αγόγγυστα αφήνουν τις ασχολίες τους και τρέχουν με χαρά να βοηθήσουν έναν συνάνθρωπο τους. Πρέπει να τον σηκώσουν επάνω σ’ ένα φορείο και να τον μεταφέρουν κοντά στον Χριστό. Και το κάνουν πρόθυμα, χωρίς να το θεωρούν ταπεινωτικό και να ντρέπονται.
Πόσο συγκινητική και αξιοθαύμαστη υπήρξε η πράξη τους φαίνεται αν τη συγκρίνουμε με τη στάση των άλλων. Του μεγάλου πλήθους. Ενώ, καθώς δείχνουν, διψούν να ακούσουν τη διδασκαλία του Χριστού. και γι’ αυτό έτρεξαν και συνωστίζονταν στο σπίτι που βρισκόταν και δίδασκε ο Κύριος, απέναντι στον πόνο και τη δυστυχία του συνανθρώπου τους στέκονται ψυχροί και αδιάφοροι. Το θέαμα του παραλύτου που μετέφεραν οι τέσσερις άνδρες δεν τους συγκινεί. Κρατούν όλοι καλά τη θέση που έχουν καταλάβει και δεν θέλουν να παραμερίσουν για να φθάσει ο άρρωστος κοντά στο Χριστό.
Η γνήσια αγάπη γίνεται εφευρετική
ΑΛΛΑ ΤΗΝ ΑΣΠΛΑΧΝΙΑ των πολλών, του πλήθους, υπερνικά ο ζήλος και το θερμό ενδιαφέρον των τεσσάρων. Συνάντησαν εμπόδια. Η προσπάθεια τους να φέρουν τον άρρωστο κοντά στον Ιησού φαίνεται εκ πρώτης όψεως αδύνατη. Και όμως δεν απογοητεύτηκαν. Δεν παραιτήθηκαν από το σκοπό τους. Επιμένουν και αρχίζουν να σκέπτονται τι θα μπορούσε να γίνει. Η αγάπη όταν είναι γνήσια και θερμή γίνεται εφευρετική. Επινοεί τρόπους για να υπερπηδά τα εμπόδια και να παρακάμπτει τις δυσκολίες. “Και επειδή δεν μπορούσαν να τον φέρουν κοντά στον Ιησού εξαιτίας του πλήθους, έβγαλαν τη στέγη πάνω από κει που ήταν ο Ιησούς, έκαναν ένα άνοιγμα και κατέβασαν το κρεβάτι, πάνω στο οποίο ήταν ξαπλωμένος ο παράλυτος”. Εδώ ακριβώς έγκειται το δεύτερο στοιχείο που χαρακτηρίζει τη στάση των τεσσάρων μεταφορέων: η τόλμη της αγάπης και η εφευρετικότητα του ενδιαφέροντος τους. Είναι αυτό που επισημαίνει ο απόστολος Παύλος στον μαθητή του Τιμόθεο: “Ου γαρ έδωκεν υμίν ο Θεός πνεύμα δειλίας αλλά δυνάμεως και αγάπης και σωφρονισμού” (Β’ Τιμ. 1, 7).
Η ζωντανή πίστη αποτελεί το θεμέλιο της αγάπης
ΟΜΩΣ ΥΠΑΡΧΕΙ και ένα τρίτο στοιχείο που αποτελεί, θα λέγαμε, το θεμέλιο και των δυο άλλων. Και αυτό είναι η πίστη των τεσσάρων ανδρών. Μια πίστη που λάμπει και φανερώνεται όχι μόνο στα μάτια του παντογνώστη Κυρίου αλλά και όλων των συγκεντρωμένων. Πίστη δυνατή, που τους έκανε να ελπίζουν ακλόνητα ότι ο Κύριος είχε τη δύναμη και την αγαθότητα να ανορθώσει το ζωντανό εκείνο πτώμα και να το κάνει άνθρωπο υγιή. Πίστη ταπεινή, διότι, ενώ ο ασθενής ήταν παράλυτος και ανίκανος να μετακινηθεί, αυτοί δεν ζήτησαν να τον επισκεφτεί ο Χριστός για να τον θεραπεύσει, αλλά έφεραν αυτοί τον ασθενή στον Χριστό υπερνικώντας εμπόδια. Και την πίστη αυτή βλέποντας ο Κύριος χαρίζει την ίαση και την άφεση αμαρτιών στον παράλυτο. Ο ίδιος άλλωστε επισημαίνει σε άλλη περίσταση πόση δύναμη κρύβει η ζωντανή πίστη. Τι εκπληκτικά πράγματα μπορεί να επιτελέσει. «Εάν έχητε πίστιν και μη διακριθήτε…καν τω όρει τούτω είπητε, άρθητι και βλήθητι εις την θάλασσαν, γενήσεται» (Ματθ. 21,21).
Οι ανάγκες της εποχής και το δικό μας χρέος
Η ΣΤΑΣΗ ΑΥΤΗ των τεσσάρων άγνωστων ανδρών που εμπνέει η πίστη και καθοδηγεί η αγάπη, ανταποκρίνεται σ’ ένα υπαρκτό πρόβλημα. Καλύπτει μια βαθιά ανθρώπινη ανάγκη. Παρόμοια προβλήματα και ανάλογες ανάγκες εξακολουθούν να υπάρχουν και σήμερα ανάμεσα μας. Στις συγκεκριμένες κοινωνίες και στις σύγχρονες συνθήκες στις οποίες ζούμε κι εμείς. Ας μνημονεύσουμε μερικές περιπτώσεις.
* Ξεχασμένοι άρρωστοι σε νοσοκομεία ή παρατημένοι τρόφιμοι σε διάφορα ιδρύματα. Άνθρωποι, που πέρα από τον πόνο που τους βασανίζει, αντιμετωπίζουν και την πικρία της μοναξιάς. Αισθάνονται εγκατελειμμένοι. Τους λείπει η ζεστασιά της ανθρώπινης παρουσίας. Το χαμόγελο και το ενδιαφέρον κάποιου που θα τους επισκεφτεί. Αισθάνονται – ιδιαίτερα όταν και η πίστη τους δεν είναι ζωντανή – ότι τους έχουν ξεχάσει οι πάντες, ο Θεός και οι άνθρωποι.
* Άνθρωποι ανήμποροι ή ανάπηροι, που περνούν μια ζωή ολόκληρη πάνω στο αναπηρικό καροτσάκι ή κλεισμένοι στους τέσσερις τοίχους ενός δωματίου. Θέλουν να εκκλησιαστούν. Έχουν κι αυτοί ανάγκη ενός περιπάτου στην όμορφη φύση. Όμως κάποιοι θα πρέπει να τους φροντίσουν. Χρειάζονται, όπως όλοι μας, να κάνουν μερικές προμήθειες. Αλλά κάποιοι θα πρέπει να διαθέσουν τον απαιτούμενο χρόνο για να τους εξυπηρετήσουν.
* Άλλοι που είναι κατάκοιτοι και μόνοι, χωρίς κανένα στον κόσμο, έχουν ανάγκη από περιποίηση ή λίγη συντροφιά. Θέλουν να κουβεντιάσουν με κάποιον. Να πουν τον πόνο τους. Να επικοινωνήσουν κι αυτοί ως άνθρωποι μ’ έναν συνάνθρωπο τους.
* Απέναντι όλων αυτών των αδελφών μας έχουμε χρέος να σταθούμε με αγάπη. Να τους αναζητήσουμε όπου υπάρχουν. Να τους πλησιάσουμε με ενδιαφέρον. Να τους ακούσουμε με προσοχή. Στο όνομα του Χριστού ν’ απλώσουμε το χέρι μας και να τους συμπαρασταθούμε αδελφικά.
Ας μας εμπνέει στην άσκηση του ιερού αυτού χρέους το συγκινητικό παράδειγμα των τεσσάρων μεταφορέων του παραλύτου που είδαμε σήμερα στο Ευαγγέλιο. Είναι ο δρόμος της ζωντανής και έμπρακτης αγάπης. Είναι ο δρόμος του Θεού. «Ο Θεός αγάπη εστί, και ο μένων εν τη αγάπη εν τω Θεώ μένει» (Α’ Ιω. 4, 16).
Πηγή:http://sinodiporos.blogspot.com/
Β΄ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ (ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΥΤΟΥ)
Ή σημερινή ευαγγελική περικοπή αναφέρεται στή θεραπεία ενός παραλυτικού. Ό παραλυτικός καί οι συνοδοί του πλησιάζουν στό Χριστό μέ δυνατή πίστη. Πλήθος κόσμου ήταν συγκεντρωμένο σ’ ένα σπίτι και μέ συγκίνηση άκουαν πάντες τό θείο λόγο του Ιησού. Υπήρχε μεγάλη δυσκολία νά πλησιάσουν οι συνοδοί του παραλυτικού στόν Ιησού. Μέ δύναμη θελήσεως χάλασαν τή στέγη του σπιτιού καί από τήν οροφή κατέβασαν τόν ασθενή ενώπιον του Χριστού. Πολύ δυνατή πίστη πού ό Χριστός τήν επήνεσε.
Προσέχουμε στό σημερινό ευαγγέλιο ότι ό Χριστός πρώτα συγχώρεσε τίς αμαρτίες του παραλυτικού και έπειτα τόν έθεράπευσε σωματικά. “Εχει μεγάλη σημασία αυτό. Ό Χριστός βοήθησε ολόκληρο τόν άνθρωπο, τόν ψυχοσωματικό άνθρωπο και τόν κατέστησε υγιή καί στό σώμα, άλλά καί στήν ψυχή. Συγχώρεσε πρώτα τίς αμαρτίες, γιά νά επισημάνει ότι πολλές φορές σωματικές αρρώστιες οφείλονται σέ ψυχικά αίτια, σέ εσωτερικές ταραχές. Υπάρχει στενή σχέση σώματος καί ψυχής και τοΰτο ομολογείται άπό τήν πλειοψηφία ψυχολόγων, ψυχιάτρων και άλλων συναφών ειδικοτήτων. “Αρρώστια καί ψυχή είναι αλληλένδετα. Ή ισορροπία τών ψυχικών καί σωματικών δυνάμεων εξασφαλίζει τήν πλήρη υγεία.
Ό άνθρωπος είναι ψυχοσωματική ύπαρξη, μία αδιάσπαστη ενότητα. Αυτό ομολογείται άπό τή σύγχρονη ψυχιατρική, άλλά επισημάνθηκε καί άπό τήν εποχή τοΰ Ιπποκράτους. Γι’ αυτό οι αρχαίοι Έλληνες ίδρυαν ίεροθεραπευτήρια, μέ σκοπό τή θεραπεία τής ψυχής καί τοΰ σώματος. Ό άθεϊστικός υλισμός θέλει νά αγνοεί αυτή τήν πραγματικότητα. Ή πραγματικότης όμως αυτή βοηθάει όλους τούς τομείς πού αναφέρονται στόν άνθρωπο νά τόν αντιμετωπίζουν ώς ψυχοσωματική ενότητα. Δηλαδή ή εκπαίδευση, ή οικογένεια, ή κοινωνία γενικώς. Όταν διχάσουμε τήν ανθρώπινη προσωπικότητα τά αποτελέσματα είναι οδυνηρά καί θλιβερές οί κοινωνικές επιπτώσεις.
Ή αγωγή πού είναι ένα κομμάτι τής ζωής, αρχίζει άπό τήν οικογένεια. Ή νέα ανθρώπινη ύπαρξη αναπτύσσεται ομαλά μέσα σέ μία εναρμονισμένη οικογενειακή συμβίωση. Ή θερμή ψυχική ατμόσφαιρα τής οικογενείας συντελεί στήν ανάπτυξη ομαλής εσωτερικής ζωής. Τεράστια ή ευθύνη εκείνων πού άπό τά Μ.Μ.Ε. μέ επιπολαιότητα και επιζητούν μέ θλιβερές τηλεοπτικές σκηνές νά προσβάλλουν τόν οικογενειακό θεσμό. Σήμερα άν έχουμε τραγικές φιγούρες νέων, τοξικομανείς, ασθενείς μέ οδυνηρές ασθένειες, εγκληματίες, τά αίτια τά βρίσκουμε έν πολλοίς στήν πάσχουσα οικογένεια. Ευθύνη υπάρχει και στή σύγχρονη παιδεία, όταν υποβιβάσαμε τόν παιδαγωγικό ρόλο του σχολείου, όταν οί μεγαλύτεροι έδειξαν περιφρόνηση στις υψηλές άξιες τής ζωής. “Ανατροπή τής ισορροπίας τής ζωής σημαίνει αναπόφευκτα καί κλονισμό τοΰ ηθικού μεγαλείου τής ζωής. “Οπου πρόκειται περί του άνθρωπου, οφείλουμε νά τόν αντιμετωπίζουμε ώς ολόκληρο άνθρωπο μέ αναγνώριση τών προσωπικών του δικαιωμάτων και τής εσωτερικής του ψυχικής καταστάσεως. Πρέπει νά λαμβάνονται υπόψη όλοι οί παράγοντες, ψυχολογικοί, ηθικοί, κοινωνικοί. Τότε πετυχαίνουμε καί τήν ολοκληρωμένη θεραπεία στά πάσχοντα άτομα.
Ό Χριστός στό σημερινό Ευαγγέλιο αυτή τή μεγάλη αλήθεια δίδαξε. Ό άνθρωπος είναι συνυφασμένος ώς πρόσωπο μέ τό σώμα καί τήν ψυχή του σέ μία αδιάσπαστη ενότητα. Ή διατήρηση αυτής τής ενότητας εξασφαλίζει καί τήν όλη υγεία του ανθρώπου. Τό μεγαλείο τής ζωής εμφαίνεται άπό τίς υψηλές ιδέες, άπό τις όποιες εμφορείται ή ψυχή. Ό σεβασμός πρός τή ζωή καταδεικνύεται μέ τό σεβασμό πρός τούς ηθικούς νόμους. Κατάφαση στή ζωή σημαίνει καί κατάφαση στίς ηθικές αξίες τής ζωής. Ή αρμονία τού ανθρώπινου προσώπου εξασφαλίζει καί τήν προσωπική υγεία, άλλά ένας υγιής καθ’ όλα άνθρωπος συντελεί και στήν αρμονία τού κοινωνικού του περιβάλλοντος, αρχίζοντας άπό τό οικογενειακό. Σήμερα σ’ ένα κόσμο τόσο συγχυσμένο και διεσπασμένο, ή ενότητα του ανθρώπινου προσώπου έχει τεράστια σημασία γιά μία πραγματικά ευτυχισμένη ζωή.
Πηγή:http://voiotosp.blogspot.com/
Προσέχουμε στό σημερινό ευαγγέλιο ότι ό Χριστός πρώτα συγχώρεσε τίς αμαρτίες του παραλυτικού και έπειτα τόν έθεράπευσε σωματικά. “Εχει μεγάλη σημασία αυτό. Ό Χριστός βοήθησε ολόκληρο τόν άνθρωπο, τόν ψυχοσωματικό άνθρωπο και τόν κατέστησε υγιή καί στό σώμα, άλλά καί στήν ψυχή. Συγχώρεσε πρώτα τίς αμαρτίες, γιά νά επισημάνει ότι πολλές φορές σωματικές αρρώστιες οφείλονται σέ ψυχικά αίτια, σέ εσωτερικές ταραχές. Υπάρχει στενή σχέση σώματος καί ψυχής και τοΰτο ομολογείται άπό τήν πλειοψηφία ψυχολόγων, ψυχιάτρων και άλλων συναφών ειδικοτήτων. “Αρρώστια καί ψυχή είναι αλληλένδετα. Ή ισορροπία τών ψυχικών καί σωματικών δυνάμεων εξασφαλίζει τήν πλήρη υγεία.
Ό άνθρωπος είναι ψυχοσωματική ύπαρξη, μία αδιάσπαστη ενότητα. Αυτό ομολογείται άπό τή σύγχρονη ψυχιατρική, άλλά επισημάνθηκε καί άπό τήν εποχή τοΰ Ιπποκράτους. Γι’ αυτό οι αρχαίοι Έλληνες ίδρυαν ίεροθεραπευτήρια, μέ σκοπό τή θεραπεία τής ψυχής καί τοΰ σώματος. Ό άθεϊστικός υλισμός θέλει νά αγνοεί αυτή τήν πραγματικότητα. Ή πραγματικότης όμως αυτή βοηθάει όλους τούς τομείς πού αναφέρονται στόν άνθρωπο νά τόν αντιμετωπίζουν ώς ψυχοσωματική ενότητα. Δηλαδή ή εκπαίδευση, ή οικογένεια, ή κοινωνία γενικώς. Όταν διχάσουμε τήν ανθρώπινη προσωπικότητα τά αποτελέσματα είναι οδυνηρά καί θλιβερές οί κοινωνικές επιπτώσεις.
Ή αγωγή πού είναι ένα κομμάτι τής ζωής, αρχίζει άπό τήν οικογένεια. Ή νέα ανθρώπινη ύπαρξη αναπτύσσεται ομαλά μέσα σέ μία εναρμονισμένη οικογενειακή συμβίωση. Ή θερμή ψυχική ατμόσφαιρα τής οικογενείας συντελεί στήν ανάπτυξη ομαλής εσωτερικής ζωής. Τεράστια ή ευθύνη εκείνων πού άπό τά Μ.Μ.Ε. μέ επιπολαιότητα και επιζητούν μέ θλιβερές τηλεοπτικές σκηνές νά προσβάλλουν τόν οικογενειακό θεσμό. Σήμερα άν έχουμε τραγικές φιγούρες νέων, τοξικομανείς, ασθενείς μέ οδυνηρές ασθένειες, εγκληματίες, τά αίτια τά βρίσκουμε έν πολλοίς στήν πάσχουσα οικογένεια. Ευθύνη υπάρχει και στή σύγχρονη παιδεία, όταν υποβιβάσαμε τόν παιδαγωγικό ρόλο του σχολείου, όταν οί μεγαλύτεροι έδειξαν περιφρόνηση στις υψηλές άξιες τής ζωής. “Ανατροπή τής ισορροπίας τής ζωής σημαίνει αναπόφευκτα καί κλονισμό τοΰ ηθικού μεγαλείου τής ζωής. “Οπου πρόκειται περί του άνθρωπου, οφείλουμε νά τόν αντιμετωπίζουμε ώς ολόκληρο άνθρωπο μέ αναγνώριση τών προσωπικών του δικαιωμάτων και τής εσωτερικής του ψυχικής καταστάσεως. Πρέπει νά λαμβάνονται υπόψη όλοι οί παράγοντες, ψυχολογικοί, ηθικοί, κοινωνικοί. Τότε πετυχαίνουμε καί τήν ολοκληρωμένη θεραπεία στά πάσχοντα άτομα.
Ό Χριστός στό σημερινό Ευαγγέλιο αυτή τή μεγάλη αλήθεια δίδαξε. Ό άνθρωπος είναι συνυφασμένος ώς πρόσωπο μέ τό σώμα καί τήν ψυχή του σέ μία αδιάσπαστη ενότητα. Ή διατήρηση αυτής τής ενότητας εξασφαλίζει καί τήν όλη υγεία του ανθρώπου. Τό μεγαλείο τής ζωής εμφαίνεται άπό τίς υψηλές ιδέες, άπό τις όποιες εμφορείται ή ψυχή. Ό σεβασμός πρός τή ζωή καταδεικνύεται μέ τό σεβασμό πρός τούς ηθικούς νόμους. Κατάφαση στή ζωή σημαίνει καί κατάφαση στίς ηθικές αξίες τής ζωής. Ή αρμονία τού ανθρώπινου προσώπου εξασφαλίζει καί τήν προσωπική υγεία, άλλά ένας υγιής καθ’ όλα άνθρωπος συντελεί και στήν αρμονία τού κοινωνικού του περιβάλλοντος, αρχίζοντας άπό τό οικογενειακό. Σήμερα σ’ ένα κόσμο τόσο συγχυσμένο και διεσπασμένο, ή ενότητα του ανθρώπινου προσώπου έχει τεράστια σημασία γιά μία πραγματικά ευτυχισμένη ζωή.
Πηγή:http://voiotosp.blogspot.com/
Κυριακὴ (Β’ Νηστειῶν), Μάρκ. 2, 1-12
Ἄφησε τὴν χώρα τῶν ἀχαρίστων Γεργεσηνῶν ὁ Κύριος καὶ μέσῳ τῆς λίμνης Γενησαρὲτ ἦλθε στὴν Καπερναούμ. Τρεῖς εἶναι, ἀδελφοί μου, οἱ πόλεις τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ. Ἡ Βηθλεὲμ στὴν ὁποία γεννήθηκε ὡς ἄνθρωπος. Ἡ Ναζαρὲτ στὴν ὁποία ἀνατράφηκε καὶ ἀνδρώθηκε, καὶ ἡ Καπερναοὺμ ἡ παραθαλλασία καὶ ὡραία, «ἡ ἰδία πόλις», ἡ ἀγαπητή Του.
Ἡ Ἱερουσαλὴμ ὡς προφητοκτόνος καὶ θεοκτόνος δὲν λογίζεται ὡς πόλη τοῦ Ἰησοῦ. Ἦλθε στὴν Καπερναοὺμ «καὶ ἠκούσθη ὅτι εἰς οἶκόν ἐστι· καὶ εὐθέως συνήχθησαν πολλοὶ….καὶ ἐλάλει αὐτοῖς τὸν λόγον». Παντοῦ δίδασκε ὁ Κύριος. Καὶ στὶς συναγωγὲς καὶ στὶς πεδιάδες καὶ στοὺς δρόμους καὶ στὶς βάρκες καὶ στὶς πλατεῖες καὶ σὲ σπίτια ἰδιωτῶν.
Ἕνα τέτοιο σπίτι χρησιμοποιεῖ σήμερα στὴν Καπερναοὺμ γιὰ ὁμιλητικὸ βῆμα. Πολὺς λαὸς συγκεντρώθηκε, τὸ σπίτι γέμισε ἀσφυκτικά. Ἀνάμεσα στοὺς ἄλλους καταφθάνουν καὶ τέσσερεις ἄνθρωποι ποὺ σηκώνουν στὰ χέρια τους ἕνα παραλυτικό. Τὸ πλῆθος ὅμως τῶν ἀκροατῶν δὲν τοὺς ἀφήνει νὰ πλησιάσουν, ἀλλὰ καὶ αὐτοὶ δὲν ἀποθαρρύνονται καὶ προκειμένου νὰ πλησιάσουν τὸν «ἰατρὸ τῶν ψυχῶν καὶ τῶν σωμάτων» ξεσκέπασαν ἕνα μέρος τῆς στέγης καὶ μὲ προσοχή, σιγά-σιγά, κατέβασαν μὲ σχοινιὰ τὸ ξυλοκρέβατο τοῦ ἀσθενοῦς. Τὸ θαῦμα ἔγινε.
Θαυματουργεῖ καὶ σήμερα ὁ Κύριος καὶ θεραπεύει ἀσθένεια ἀνίατη καὶ ἀθεράπευτη. Θεραπεύει ἀρρώστια σώματος καὶ ἀσθένεια ψυχῆς. Ὁ παραλυτικὸς στάθηκε στὰ πόδια του. Ἡ πίστη του βραβεύτηκε. Ἡ εὐτυχία πλημμύρισε τὴν καρδιά του. Ὁ λαὸς θαύμασε καὶ ἐδόξασε τὸ Θεό. Μὰ πιὸ πολὺ ἀπ᾿ ὅλους τὴν χαρὰ τοῦ παραλυτικοῦ τὴν μοιράστηκαν οἱ τέσσερεις συνοδοί, γιατί δώσανε κόπο καὶ πήρανε χαρά. Κουράστηκαν τὰ χέρια ἀλλὰ ἀνακουφίστηκε ἡ ψυχή τους μὲ τὴν ἴαση. Τὴν γιατρειὰ τοῦ παραλύτου.
Δὲν ξέρουμε, δὲν ἔχουμε καμμία πληροφορία ποιοὶ ἦταν οἱ τέσσερεις αὐτοὶ ἄνδρες. Μποροῦμε ὅμως νὰ συμπεράνουμε πὼς ἦταν φίλοι ἢ γνωστοὶ τοῦ παραλυτικοῦ. Ὅποιοι ὅμως καὶ ἂν ἦταν, ἡ πράξη τους ἦταν τόσο ὑπέροχη. Ἦταν πράξη ἀγάπης καὶ συμπόνιας. Ἦταν ψυχικὴ ἐκδήλωση ἀνωτέρου πνεύματος. Ἦταν ἀληθινοὶ φίλοι, γιατί ἔμειναν πιστοὶ στὸν καιρὸ τῆς δοκιμασίας καὶ τῆς δυστυχίας τοῦ φίλου τους.
Δὲν εἶναι μικρὸ πρᾶγμα νὰ ξέρη κανεὶς νὰ συμπονᾶ. Νὰ πονᾶ στὸν πόνο τοῦ ἄλλου καὶ νὰ λυπᾶται στὴν λύπη του. Νὰ θλίβεται στὴ θλίψη του καὶ νὰ ἀνησυχῆ στὴν ἀνησυχία του. Νὰ ἐφαρμόζη τὴν ὑπόδειξη τοῦ ἀποστόλου Παύλου «κλαίειν μετὰ κλαιόντων» (Ρωμ. 12-15). Ἡ συμπόνια δὲν εἶναι μία ἁπλῆ ἀρετὴ ἀλλὰ μία ἀπέραντη θαυμαστὴ κατάσταση, μ᾿ ἕνα ἐξαίσιο χριστιανικὸ μεγαλεῖο. Συμπόνια σημαίνει: ἀγάπη, καλωσύνη, βοήθεια, ἐξυπηρέτηση, αὐταπάρνηση, κατανόηση, θυσία, καλὴ καρδιά. Εἶναι αὐτὸ ἀκριβῶς ποὺ λείπει σὲ μεγάλο βαθμὸ στὴν σύγχρονη ἐποχή, ἐποχὴ τοῦ ἀτομισμοῦ καὶ τῆς ἀδιαφορίας.
Δὲν ἐνδιαφέρονται οἱ σημερινοὶ ἄνθρωποι γιὰ τὸν συνάνθρωπό τους. Δὲν εἶναι καὶ τόσο πρόθυμοι νὰ ρίξουν μία ματιὰ ἀγάπης καὶ φιλανθρωπίας στοὺς πονεμένους καὶ τσακισμένους ἀπὸ τὰ βάσανα τῆς ζωῆς. Δὲν ἔμαθαν τὴν ἀγάπη, γιατὶ δὲν γνώρισαν τὸν Χριστὸ καὶ δὲν ἔμαθαν τίποτα γιὰ τὸν Χριστό, γιατὶ δὲν γνώρισαν τὴν ἀγάπη. Μόνο ὅσοι ξέρουν ν᾿ ἀγαποῦν μποροῦν ν᾿ ἀνακουφίζουν τὸν πονεμένο.
Ὅμως ὅποιος θέλει νὰ μάθη τί εἶναι ἀγάπη πρέπει νὰ ὁδηγήση τὰ βήματά του στὸ βράχο τοῦ Γολγοθᾶ καὶ νὰ σκύψη εὐλαβικὰ κάτω ἀπὸ τὸν ματωμένο σταυρὸ τοῦ Κυρίου. Ἀλήθεια, ἀδελφοί μου, πόσο συμπονοῦσε Ἐκεῖνος τὸν λαό Του. Πόσες φορὲς δὲν μᾶς φανέρωσαν οἱ ἱεροὶ Εὐαγγελιστὲς τὴν συμπόνια τοῦ Ἰησοῦ.
Ὅταν οἱ χιλιάδες τοῦ λαοῦ πεινοῦν, ἀφοῦ τρεῖς ὁλόκληρες μέρες τὸν ἀκοῦν νὰ διδάσκη, ἐκείνους λέει στοὺς μαθητές Του. «Σπλαγχνίζομαι ἐπὶ τὸν ὄχλον ὅτι … οὐκ ἔχουσι τί φάγωσι» (Ματθ.15-52). Ὅταν ἀντίκρυζε ἀρρώστους ἡ συμπόνια Του μεγάλωνε. Κάποτε εἶδε «πολὺν ὄχλον καὶ εὐσπλαγχνίσθη ἐπ᾿ αὐτοῖς καὶ ἐθεράπευσε τοὺς ἀρρώστους αὐτῶν» (Ματθ. 14-14). Ἄλλοτε πάλι ὅταν ἀντίκρισε τὸ θέαμα τοῦ δυστυχισμένου λεπροῦ, «σπλαχνισθείς, ἐκτείνας τὴν χεῖρα ἥψατο αὐτοῦ» (Μάρκ. 1-41).
Ἐπιβλέπει ἐπὶ τὴν θέλησιν τοῦ ἀνθρώπου. Ὅταν μάλιστα ὁ ἄνθρωπος πράξη ὅσα μπορεῖ, τότε ὁ Θεὸς τοῦ παρέχει καὶ τὴν ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν καὶ τὴν ὑγεία τοῦ σώματος καὶ ἐπιχορηγεῖ τὰ ἐπίγεια καὶ οὐράνια ἀγαθά.
Ἀγαπητοί μου, ἡ συμπόνια δὲν εἶναι ἐλεημοσύνη. Εἶναι κάτι παραπάνω. Εἶναι δόσιμο τῆς καρδιᾶς στὴν ὑπηρεσία τῆς ἀγάπης. Εἶναι ἱερὴ προσφορά. Εἶναι καλωσύνη καὶ εὐγένεια ψυχῆς. Εἶναι συμπάθεια, συναίσθημα ἅγιο ποὺ ὁδηγεῖ στὴν ἔμπρακτη ἀγάπη. Ἡ καλωσύνη καὶ ἡ συμπόνια εἶναι παιδιὰ τῆς ἀγάπης. Ὀμορφαίνουν τὴ ζωὴ τῶν ἀνθρώπων. Δὲν κοστίζουν τίποτα καὶ ὅμως προσφέρουν τόσα πολλά.
Σήμερα ὅμως, ἀδελφοί, Κυριακὴ Β’ Νηστειῶν, ἡ Ἐκκλησία μας καθόρισε νὰ ἑορτάζεται καὶ ἡ μνήμη τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ. Καὶ ἡ γιορτή του αὐτὴ ἀποτελεῖ συνέχεια τῆς Κυριακῆς της Ὀρθοδοξίας, ἀφοῦ ὁ ἅγιος Γρηγόριος, Ἀρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης, ὡς ἄξιο τέκνο τῆς Ἐκκλησίας συνετέλεσε στὸ θρίαμβο τῆς Ὀρθοδοξίας κατὰ τὸν 14ο αἰῶνα καὶ μὲ τὴν διδασκαλία του περιχαράκωσε τὸν ἀληθινὸ χαρακτῆρα τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως καὶ τὴν σωτηριώδη σημασία της γιὰ τὸν ἄνθρωπο. Κάνει λοιπὸν ὁ ἑορταζόμενος ἅγιος μία διαφορετικὴ προσέγγιση καὶ ἑρμηνεία τῆς εὐαγγελικῆς περικοπῆς ποὺ ἀκούσαμε. Λέγει λοιπὸν ὁ ἅγιος Γρηγόριος γιὰ τὸ θαῦμα στὸ σπίτι τῆς Καπερναούμ· ὅλοι ἄκουγαν τὸν Χριστό. Δὲν τὸν ὑπάκουσαν ὅμως ὅλοι. Ὅλοι εἴμαστε φιλήκοοι καὶ φιλοθεάμονες, ὄχι ὅμως καὶ φιλάρετοι. Ὅλοι ἐπιθυμοῦμε νὰ μάθουμε τὰ σωτήρια καὶ ἀκοῦμε εὐχάριστα τὴν ἱερὴ διδασκαλία καὶ μάλιστα «φιλοκρινοῦμεν τοὺς λόγους», ἀλλὰ καμμία προσπάθεια δὲν κάνουμε νὰ καρποφορήση μέσα μας ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ. Ἀκοῦμε ἀναλύσεις πατερικῶν κειμένων, μιλᾶμε θεολογικά, ἀλλὰ δυσκολευόμαστε νὰ τηρήσουμε τὶς ἐντολὲς καὶ τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ.
Ὁ παραλυτικὸς «αἰρόμενος ὑπὸ τεσσάρων» ἔφθασε στὸ σπίτι ποὺ δίδασκε ὁ Χριστός. Οἱ συνοδοί του «ἀπεστέγασαν τὴν στέγην» καὶ κατέβασαν τὸν παραλυτικὸ μπροστὰ στὸν Χριστό. Ὁ ἅγιος Γρηγόριος προσαρμόζει αὐτὴ τὴν πράξη στὴν θεραπεία τῆς παράλυτης ψυχῆς. Καθένας ποὺ πρόσκειται στὶς ἡδονὲς εἶναι παράλυτος στὴν ψυχὴ καὶ βρίσκεται καθηλωμένος στὸ κρεβάτι τῆς ἡδυπάθειας καὶ σαρκικῆς μολύνσεως. Ἡ ψυχὴ εἶναι παράλυτη καὶ καθηλωμένη σ᾿ ἕνα σῶμα ποὺ ὑπηρετεῖ τὶς ἡδονές.
Χρειάζεται καὶ πρέπει νὰ ἐπιστρέψη στὸ Χριστὸ αὐτὴ ἡ ψυχὴ γιὰ νὰ θεραπευθῆ. Σ᾿ αὐτὴ τὴν ἐπιστροφὴ θὰ βοηθήσουν τέσσερεις παράγοντες: «ἡ οἰκεία κατάγνωσις», δηλαδὴ ἡ αὐτομεμψία, «ἡ ἐξαγόρευση τῶν προημαρτημένων», δηλαδὴ ἡ ἐξομολόγηση, «ἡ ὑπόσχεσις ἀποχῆς τῶν κακῶν», δηλαδὴ ὑπόσχεση γιὰ διόρθωση καὶ «ἡ δέησις πρὸς Θεόν», δηλάδη ἡ προσευχή. Μένει ὅμως «ν᾿ ἀποστεγάσουμε τὴν στέγη», τὴν ὀροφή. Καὶ ὀροφὴ εἶναι τὸ λογιστικὸ μέρος τῆς ψυχῆς ποὺ εἶναι φορτωμένο ἀπὸ ὑλικὰ προερχόμενα ἀπὸ τὰ γήϊνα πάθη καὶ χωρίζουν τὴν ψυχὴ ἀπὸ τὸν Χριστό. Ἀνάγκη λοιπὸν νὰ καθαρισθῆ ὁ λογισμός μας, γιατὶ τότε ὁ παράλυτος νοῦς θὰ ἀκούση τὴν γλυκύτατη λέξη «τέκνον» καὶ θὰ λάβη ἄφεση ἁμαρτιῶν, θὰ ἀναστηθῆ καὶ θὰ ζῆ τὴν ὄντως ζωή, τὴν ἐν Χριστῷ ζωή.
Ἀρχιμανδρίτου Νικηφόρου Ἀ. Κυπριανοῦ
Ἐφημερίου Ἱ.Ν. Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος Γλυκῶν Νερῶν
Πηγή: www.imml.gr
Ἡ Ἱερουσαλὴμ ὡς προφητοκτόνος καὶ θεοκτόνος δὲν λογίζεται ὡς πόλη τοῦ Ἰησοῦ. Ἦλθε στὴν Καπερναοὺμ «καὶ ἠκούσθη ὅτι εἰς οἶκόν ἐστι· καὶ εὐθέως συνήχθησαν πολλοὶ….καὶ ἐλάλει αὐτοῖς τὸν λόγον». Παντοῦ δίδασκε ὁ Κύριος. Καὶ στὶς συναγωγὲς καὶ στὶς πεδιάδες καὶ στοὺς δρόμους καὶ στὶς βάρκες καὶ στὶς πλατεῖες καὶ σὲ σπίτια ἰδιωτῶν.
Ἕνα τέτοιο σπίτι χρησιμοποιεῖ σήμερα στὴν Καπερναοὺμ γιὰ ὁμιλητικὸ βῆμα. Πολὺς λαὸς συγκεντρώθηκε, τὸ σπίτι γέμισε ἀσφυκτικά. Ἀνάμεσα στοὺς ἄλλους καταφθάνουν καὶ τέσσερεις ἄνθρωποι ποὺ σηκώνουν στὰ χέρια τους ἕνα παραλυτικό. Τὸ πλῆθος ὅμως τῶν ἀκροατῶν δὲν τοὺς ἀφήνει νὰ πλησιάσουν, ἀλλὰ καὶ αὐτοὶ δὲν ἀποθαρρύνονται καὶ προκειμένου νὰ πλησιάσουν τὸν «ἰατρὸ τῶν ψυχῶν καὶ τῶν σωμάτων» ξεσκέπασαν ἕνα μέρος τῆς στέγης καὶ μὲ προσοχή, σιγά-σιγά, κατέβασαν μὲ σχοινιὰ τὸ ξυλοκρέβατο τοῦ ἀσθενοῦς. Τὸ θαῦμα ἔγινε.
Θαυματουργεῖ καὶ σήμερα ὁ Κύριος καὶ θεραπεύει ἀσθένεια ἀνίατη καὶ ἀθεράπευτη. Θεραπεύει ἀρρώστια σώματος καὶ ἀσθένεια ψυχῆς. Ὁ παραλυτικὸς στάθηκε στὰ πόδια του. Ἡ πίστη του βραβεύτηκε. Ἡ εὐτυχία πλημμύρισε τὴν καρδιά του. Ὁ λαὸς θαύμασε καὶ ἐδόξασε τὸ Θεό. Μὰ πιὸ πολὺ ἀπ᾿ ὅλους τὴν χαρὰ τοῦ παραλυτικοῦ τὴν μοιράστηκαν οἱ τέσσερεις συνοδοί, γιατί δώσανε κόπο καὶ πήρανε χαρά. Κουράστηκαν τὰ χέρια ἀλλὰ ἀνακουφίστηκε ἡ ψυχή τους μὲ τὴν ἴαση. Τὴν γιατρειὰ τοῦ παραλύτου.
Δὲν ξέρουμε, δὲν ἔχουμε καμμία πληροφορία ποιοὶ ἦταν οἱ τέσσερεις αὐτοὶ ἄνδρες. Μποροῦμε ὅμως νὰ συμπεράνουμε πὼς ἦταν φίλοι ἢ γνωστοὶ τοῦ παραλυτικοῦ. Ὅποιοι ὅμως καὶ ἂν ἦταν, ἡ πράξη τους ἦταν τόσο ὑπέροχη. Ἦταν πράξη ἀγάπης καὶ συμπόνιας. Ἦταν ψυχικὴ ἐκδήλωση ἀνωτέρου πνεύματος. Ἦταν ἀληθινοὶ φίλοι, γιατί ἔμειναν πιστοὶ στὸν καιρὸ τῆς δοκιμασίας καὶ τῆς δυστυχίας τοῦ φίλου τους.
Δὲν εἶναι μικρὸ πρᾶγμα νὰ ξέρη κανεὶς νὰ συμπονᾶ. Νὰ πονᾶ στὸν πόνο τοῦ ἄλλου καὶ νὰ λυπᾶται στὴν λύπη του. Νὰ θλίβεται στὴ θλίψη του καὶ νὰ ἀνησυχῆ στὴν ἀνησυχία του. Νὰ ἐφαρμόζη τὴν ὑπόδειξη τοῦ ἀποστόλου Παύλου «κλαίειν μετὰ κλαιόντων» (Ρωμ. 12-15). Ἡ συμπόνια δὲν εἶναι μία ἁπλῆ ἀρετὴ ἀλλὰ μία ἀπέραντη θαυμαστὴ κατάσταση, μ᾿ ἕνα ἐξαίσιο χριστιανικὸ μεγαλεῖο. Συμπόνια σημαίνει: ἀγάπη, καλωσύνη, βοήθεια, ἐξυπηρέτηση, αὐταπάρνηση, κατανόηση, θυσία, καλὴ καρδιά. Εἶναι αὐτὸ ἀκριβῶς ποὺ λείπει σὲ μεγάλο βαθμὸ στὴν σύγχρονη ἐποχή, ἐποχὴ τοῦ ἀτομισμοῦ καὶ τῆς ἀδιαφορίας.
Δὲν ἐνδιαφέρονται οἱ σημερινοὶ ἄνθρωποι γιὰ τὸν συνάνθρωπό τους. Δὲν εἶναι καὶ τόσο πρόθυμοι νὰ ρίξουν μία ματιὰ ἀγάπης καὶ φιλανθρωπίας στοὺς πονεμένους καὶ τσακισμένους ἀπὸ τὰ βάσανα τῆς ζωῆς. Δὲν ἔμαθαν τὴν ἀγάπη, γιατὶ δὲν γνώρισαν τὸν Χριστὸ καὶ δὲν ἔμαθαν τίποτα γιὰ τὸν Χριστό, γιατὶ δὲν γνώρισαν τὴν ἀγάπη. Μόνο ὅσοι ξέρουν ν᾿ ἀγαποῦν μποροῦν ν᾿ ἀνακουφίζουν τὸν πονεμένο.
Ὅμως ὅποιος θέλει νὰ μάθη τί εἶναι ἀγάπη πρέπει νὰ ὁδηγήση τὰ βήματά του στὸ βράχο τοῦ Γολγοθᾶ καὶ νὰ σκύψη εὐλαβικὰ κάτω ἀπὸ τὸν ματωμένο σταυρὸ τοῦ Κυρίου. Ἀλήθεια, ἀδελφοί μου, πόσο συμπονοῦσε Ἐκεῖνος τὸν λαό Του. Πόσες φορὲς δὲν μᾶς φανέρωσαν οἱ ἱεροὶ Εὐαγγελιστὲς τὴν συμπόνια τοῦ Ἰησοῦ.
Ὅταν οἱ χιλιάδες τοῦ λαοῦ πεινοῦν, ἀφοῦ τρεῖς ὁλόκληρες μέρες τὸν ἀκοῦν νὰ διδάσκη, ἐκείνους λέει στοὺς μαθητές Του. «Σπλαγχνίζομαι ἐπὶ τὸν ὄχλον ὅτι … οὐκ ἔχουσι τί φάγωσι» (Ματθ.15-52). Ὅταν ἀντίκρυζε ἀρρώστους ἡ συμπόνια Του μεγάλωνε. Κάποτε εἶδε «πολὺν ὄχλον καὶ εὐσπλαγχνίσθη ἐπ᾿ αὐτοῖς καὶ ἐθεράπευσε τοὺς ἀρρώστους αὐτῶν» (Ματθ. 14-14). Ἄλλοτε πάλι ὅταν ἀντίκρισε τὸ θέαμα τοῦ δυστυχισμένου λεπροῦ, «σπλαχνισθείς, ἐκτείνας τὴν χεῖρα ἥψατο αὐτοῦ» (Μάρκ. 1-41).
Ἐπιβλέπει ἐπὶ τὴν θέλησιν τοῦ ἀνθρώπου. Ὅταν μάλιστα ὁ ἄνθρωπος πράξη ὅσα μπορεῖ, τότε ὁ Θεὸς τοῦ παρέχει καὶ τὴν ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν καὶ τὴν ὑγεία τοῦ σώματος καὶ ἐπιχορηγεῖ τὰ ἐπίγεια καὶ οὐράνια ἀγαθά.
Ἀγαπητοί μου, ἡ συμπόνια δὲν εἶναι ἐλεημοσύνη. Εἶναι κάτι παραπάνω. Εἶναι δόσιμο τῆς καρδιᾶς στὴν ὑπηρεσία τῆς ἀγάπης. Εἶναι ἱερὴ προσφορά. Εἶναι καλωσύνη καὶ εὐγένεια ψυχῆς. Εἶναι συμπάθεια, συναίσθημα ἅγιο ποὺ ὁδηγεῖ στὴν ἔμπρακτη ἀγάπη. Ἡ καλωσύνη καὶ ἡ συμπόνια εἶναι παιδιὰ τῆς ἀγάπης. Ὀμορφαίνουν τὴ ζωὴ τῶν ἀνθρώπων. Δὲν κοστίζουν τίποτα καὶ ὅμως προσφέρουν τόσα πολλά.
Σήμερα ὅμως, ἀδελφοί, Κυριακὴ Β’ Νηστειῶν, ἡ Ἐκκλησία μας καθόρισε νὰ ἑορτάζεται καὶ ἡ μνήμη τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ. Καὶ ἡ γιορτή του αὐτὴ ἀποτελεῖ συνέχεια τῆς Κυριακῆς της Ὀρθοδοξίας, ἀφοῦ ὁ ἅγιος Γρηγόριος, Ἀρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης, ὡς ἄξιο τέκνο τῆς Ἐκκλησίας συνετέλεσε στὸ θρίαμβο τῆς Ὀρθοδοξίας κατὰ τὸν 14ο αἰῶνα καὶ μὲ τὴν διδασκαλία του περιχαράκωσε τὸν ἀληθινὸ χαρακτῆρα τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως καὶ τὴν σωτηριώδη σημασία της γιὰ τὸν ἄνθρωπο. Κάνει λοιπὸν ὁ ἑορταζόμενος ἅγιος μία διαφορετικὴ προσέγγιση καὶ ἑρμηνεία τῆς εὐαγγελικῆς περικοπῆς ποὺ ἀκούσαμε. Λέγει λοιπὸν ὁ ἅγιος Γρηγόριος γιὰ τὸ θαῦμα στὸ σπίτι τῆς Καπερναούμ· ὅλοι ἄκουγαν τὸν Χριστό. Δὲν τὸν ὑπάκουσαν ὅμως ὅλοι. Ὅλοι εἴμαστε φιλήκοοι καὶ φιλοθεάμονες, ὄχι ὅμως καὶ φιλάρετοι. Ὅλοι ἐπιθυμοῦμε νὰ μάθουμε τὰ σωτήρια καὶ ἀκοῦμε εὐχάριστα τὴν ἱερὴ διδασκαλία καὶ μάλιστα «φιλοκρινοῦμεν τοὺς λόγους», ἀλλὰ καμμία προσπάθεια δὲν κάνουμε νὰ καρποφορήση μέσα μας ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ. Ἀκοῦμε ἀναλύσεις πατερικῶν κειμένων, μιλᾶμε θεολογικά, ἀλλὰ δυσκολευόμαστε νὰ τηρήσουμε τὶς ἐντολὲς καὶ τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ.
Ὁ παραλυτικὸς «αἰρόμενος ὑπὸ τεσσάρων» ἔφθασε στὸ σπίτι ποὺ δίδασκε ὁ Χριστός. Οἱ συνοδοί του «ἀπεστέγασαν τὴν στέγην» καὶ κατέβασαν τὸν παραλυτικὸ μπροστὰ στὸν Χριστό. Ὁ ἅγιος Γρηγόριος προσαρμόζει αὐτὴ τὴν πράξη στὴν θεραπεία τῆς παράλυτης ψυχῆς. Καθένας ποὺ πρόσκειται στὶς ἡδονὲς εἶναι παράλυτος στὴν ψυχὴ καὶ βρίσκεται καθηλωμένος στὸ κρεβάτι τῆς ἡδυπάθειας καὶ σαρκικῆς μολύνσεως. Ἡ ψυχὴ εἶναι παράλυτη καὶ καθηλωμένη σ᾿ ἕνα σῶμα ποὺ ὑπηρετεῖ τὶς ἡδονές.
Χρειάζεται καὶ πρέπει νὰ ἐπιστρέψη στὸ Χριστὸ αὐτὴ ἡ ψυχὴ γιὰ νὰ θεραπευθῆ. Σ᾿ αὐτὴ τὴν ἐπιστροφὴ θὰ βοηθήσουν τέσσερεις παράγοντες: «ἡ οἰκεία κατάγνωσις», δηλαδὴ ἡ αὐτομεμψία, «ἡ ἐξαγόρευση τῶν προημαρτημένων», δηλαδὴ ἡ ἐξομολόγηση, «ἡ ὑπόσχεσις ἀποχῆς τῶν κακῶν», δηλαδὴ ὑπόσχεση γιὰ διόρθωση καὶ «ἡ δέησις πρὸς Θεόν», δηλάδη ἡ προσευχή. Μένει ὅμως «ν᾿ ἀποστεγάσουμε τὴν στέγη», τὴν ὀροφή. Καὶ ὀροφὴ εἶναι τὸ λογιστικὸ μέρος τῆς ψυχῆς ποὺ εἶναι φορτωμένο ἀπὸ ὑλικὰ προερχόμενα ἀπὸ τὰ γήϊνα πάθη καὶ χωρίζουν τὴν ψυχὴ ἀπὸ τὸν Χριστό. Ἀνάγκη λοιπὸν νὰ καθαρισθῆ ὁ λογισμός μας, γιατὶ τότε ὁ παράλυτος νοῦς θὰ ἀκούση τὴν γλυκύτατη λέξη «τέκνον» καὶ θὰ λάβη ἄφεση ἁμαρτιῶν, θὰ ἀναστηθῆ καὶ θὰ ζῆ τὴν ὄντως ζωή, τὴν ἐν Χριστῷ ζωή.
Ἀρχιμανδρίτου Νικηφόρου Ἀ. Κυπριανοῦ
Ἐφημερίου Ἱ.Ν. Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος Γλυκῶν Νερῶν
Πηγή: www.imml.gr
Β΄Νηστειών (Μαρκ.2, 1-12): Η υπέρβαση των ορίων
Μοναδικό υπόδειγμα αλληλεγγύης παρουσιάζει ο ιερός ευαγγελιστής Μάρκος στη λιτή και σύντομη αφήγηση του σημερινού θαύματος του Ιησού.
Η ομάδα των τεσσάρων που μεταφέρει τον παραλυτικό μοιάζει να αντλεί δύναμη από κάποια υπερβατική πηγή. Πάνω απ’ όλα η πίστη του στο πρόσωπο του Χριστού είναι αυτή που διοχετεύει το πνεύμα της αλληλεγγύης προς τον άρρωστο και η θέληση του ιδίου να γίνει ο κεντρικός ήρωας μιας δραματικής και τολμηρής επιχείρησης. Χωρίς αυτήν την πίστη η κόπωση των ανδρών, η αμφισβήτηση των αιώνιων αρνητών τους και το αδιαχώρητο του κόσμου για να δει και ακούσει το διδάσκαλο, θα τους υποχρέωνε να εγκαταλείψουν την προσπάθεια τους.
Όμως η κλίνη με τον παραλυτικό αιωρείται μεταξύ οροφής και δαπέδου και το εκπληκτικό δεν είναι το θέαμα, όσο η ηρωική πίστη των εκτελεστών αυτού του παράτολμου σχεδίου.
Ήδη το όλο σκηνικό φωτίζεται από την λάμψη της παρουσίας του Χριστού και ξαφνικά την έκπληξη τη διαδέχεται ο τρόμος του υπέρλογου συμβάντος που εκτυλίσσεται μπροστά σε όλους.
Είναι η στιγμή της θεραπείας του παραλυτικού, ο οποίος τώρα βαδίζει υγιής ανάμεσα στο πλήθος αίροντας το ξυλοκρέβατό το , ως ελάχιστο τεκμήριο του θαύματος. Ένας σεισμός τους διαπερνά όλους όσους αποδέχονται με πίστη αυτά που βλέπουν και ομολογούν με ευγνωμοσύνη «ὄτι οὐδέποτε οὕτως εἴδομεν».
Σ’ αυτούς ανήκουν και οι τέσσερις «αχθοφόροι» της αγάπης για τους οποίους η ευαγγελική διήγηση κάνει ιδιαίτερο λόγο.
Τα ευαγγέλια βέβαια δεν είναι αφηγήσεις λεπτομερειών αλλά αποκαλύψεις αληθειών για τη σωτηρία των ανθρώπων. Και η υπόθεση της σωτηρίας είναι ένα έργο πίστεως και μαρτυρίας. Έργο αλληλοδιακονίας της αγάπης, που προτεραιότητα έχει ο δοκιμαζόμενος και εμπερίστατος αδελφός μας. Οι μεταφορείς του παραλυτικού έδωσαν μια ζωντανή μαρτυρία για την οποία κρίνονται άξιοι ενώπιον του Θεού.
Ενώ όμως ο Ευαγγελιστής αυτονόητα καλεί να μιμηθούμε το παράδειγμά τους, δεν παραλείπει να κρίνει τη στάση των «διαλογιζομένων ἐν ταῖς καρδίαις αὐτῶν» των ανθρώπων με διεστραμμένο νου και συνείδηση που υπονομεύουν συστηματικά το έργο του Χριστού για να πλήξουν την θεότητά Του. Πρόκειται για τους Γραμματείς που βρίσκονταν πλάι στους Φαρισαίους που είχαν παρασύρει το λαό του Θεού στο σκοτάδι της δουλείας.
Αυτοί και όσοι τους ακολουθούμε γινόμαστε συνήθως υποκριτές και επικριτές της αλήθειας, γιατί δεν ευνοεί ταξικά προνόμια και ατομικά συμφέροντα. Και καθώς δεν τολμούμε να την κοιτάξουμε κατάματα συνεργούμε στο παρασκήνιο για να τη σπιλώσουμε. Αυτό έκαναν οι γραμματείς.
Όμως Γραμματείς και Φαρισαίοι θα υπάρχουν πάντα όσο το δίκαιο του ισχυρού ή ο νόμος της ζούγκλας θα ισχύει στις κοινωνίες των ανθρώπων, όσο θα μένουμε προσκολλημένοι σε νεκρούς θρησκευτικούς τύπους.
Ο Χριστός δεν είναι Θεός νεκρών τύπων. Είναι ζωή και φώς που «ερευνά νεφρούς και καρδίας» γνωρίζοντας τους διαλογισμούς όλων μας και φυσικά των Γραμματέων που αμφισβητούν την Θεότητά του, μολονότι αυτόπτες μάρτυρες του συγκλονιστικού θαύματος. Κι’ επειδή νόμιζαν ότι είναι ειδήμονες, τους ερωτά ευθέως, αν είναι ευκολότερη η θεραπεία του παραλυτικού από την άφεση των αμαρτιών. Ένα ερώτημα που τους προκαλεί αμηχανία και αδυναμία να απαντήσουν. Συγχρόνως, μπροστά στα ύποπτα βλέμματά τους χαρίζει άφεση και θεραπεία στον άρρωστο, επιβραβεύοντας την πίστη και την τόλμη του.
Μ’ αυτήν την ενέργεια θέλησε να φανερώσει στους δύσπιστους και στους επικριτές κάθε εποχής, τη θεανθρώπινη φύση και ότι «ἐξουσίαν ἔχει ὁ Υἱός τοῦ ἀνθρώπου ἀφιέναι ἐπί τῆς γῆς ἁμαρτίας».
Μόνη προσδοκία Του, την οποία ο καθένας μπορεί να υιοθετήσει, είναι η ελπίδα της επιστροφής κοντά Του, έστω και με φορείο, για θεραπεία και ανάπαυση που καμιά θεραπευτική αγωγή και κανένα θέρετρο θα ήταν σε θέση να Του προσφέρει.
Γράφει: π.Γ.Στ
Πηγή: http://agiabarbarapatras.blogspot.com
Η ομάδα των τεσσάρων που μεταφέρει τον παραλυτικό μοιάζει να αντλεί δύναμη από κάποια υπερβατική πηγή. Πάνω απ’ όλα η πίστη του στο πρόσωπο του Χριστού είναι αυτή που διοχετεύει το πνεύμα της αλληλεγγύης προς τον άρρωστο και η θέληση του ιδίου να γίνει ο κεντρικός ήρωας μιας δραματικής και τολμηρής επιχείρησης. Χωρίς αυτήν την πίστη η κόπωση των ανδρών, η αμφισβήτηση των αιώνιων αρνητών τους και το αδιαχώρητο του κόσμου για να δει και ακούσει το διδάσκαλο, θα τους υποχρέωνε να εγκαταλείψουν την προσπάθεια τους.
Όμως η κλίνη με τον παραλυτικό αιωρείται μεταξύ οροφής και δαπέδου και το εκπληκτικό δεν είναι το θέαμα, όσο η ηρωική πίστη των εκτελεστών αυτού του παράτολμου σχεδίου.
Ήδη το όλο σκηνικό φωτίζεται από την λάμψη της παρουσίας του Χριστού και ξαφνικά την έκπληξη τη διαδέχεται ο τρόμος του υπέρλογου συμβάντος που εκτυλίσσεται μπροστά σε όλους.
Είναι η στιγμή της θεραπείας του παραλυτικού, ο οποίος τώρα βαδίζει υγιής ανάμεσα στο πλήθος αίροντας το ξυλοκρέβατό το , ως ελάχιστο τεκμήριο του θαύματος. Ένας σεισμός τους διαπερνά όλους όσους αποδέχονται με πίστη αυτά που βλέπουν και ομολογούν με ευγνωμοσύνη «ὄτι οὐδέποτε οὕτως εἴδομεν».
Σ’ αυτούς ανήκουν και οι τέσσερις «αχθοφόροι» της αγάπης για τους οποίους η ευαγγελική διήγηση κάνει ιδιαίτερο λόγο.
Τα ευαγγέλια βέβαια δεν είναι αφηγήσεις λεπτομερειών αλλά αποκαλύψεις αληθειών για τη σωτηρία των ανθρώπων. Και η υπόθεση της σωτηρίας είναι ένα έργο πίστεως και μαρτυρίας. Έργο αλληλοδιακονίας της αγάπης, που προτεραιότητα έχει ο δοκιμαζόμενος και εμπερίστατος αδελφός μας. Οι μεταφορείς του παραλυτικού έδωσαν μια ζωντανή μαρτυρία για την οποία κρίνονται άξιοι ενώπιον του Θεού.
Ενώ όμως ο Ευαγγελιστής αυτονόητα καλεί να μιμηθούμε το παράδειγμά τους, δεν παραλείπει να κρίνει τη στάση των «διαλογιζομένων ἐν ταῖς καρδίαις αὐτῶν» των ανθρώπων με διεστραμμένο νου και συνείδηση που υπονομεύουν συστηματικά το έργο του Χριστού για να πλήξουν την θεότητά Του. Πρόκειται για τους Γραμματείς που βρίσκονταν πλάι στους Φαρισαίους που είχαν παρασύρει το λαό του Θεού στο σκοτάδι της δουλείας.
Αυτοί και όσοι τους ακολουθούμε γινόμαστε συνήθως υποκριτές και επικριτές της αλήθειας, γιατί δεν ευνοεί ταξικά προνόμια και ατομικά συμφέροντα. Και καθώς δεν τολμούμε να την κοιτάξουμε κατάματα συνεργούμε στο παρασκήνιο για να τη σπιλώσουμε. Αυτό έκαναν οι γραμματείς.
Όμως Γραμματείς και Φαρισαίοι θα υπάρχουν πάντα όσο το δίκαιο του ισχυρού ή ο νόμος της ζούγκλας θα ισχύει στις κοινωνίες των ανθρώπων, όσο θα μένουμε προσκολλημένοι σε νεκρούς θρησκευτικούς τύπους.
Ο Χριστός δεν είναι Θεός νεκρών τύπων. Είναι ζωή και φώς που «ερευνά νεφρούς και καρδίας» γνωρίζοντας τους διαλογισμούς όλων μας και φυσικά των Γραμματέων που αμφισβητούν την Θεότητά του, μολονότι αυτόπτες μάρτυρες του συγκλονιστικού θαύματος. Κι’ επειδή νόμιζαν ότι είναι ειδήμονες, τους ερωτά ευθέως, αν είναι ευκολότερη η θεραπεία του παραλυτικού από την άφεση των αμαρτιών. Ένα ερώτημα που τους προκαλεί αμηχανία και αδυναμία να απαντήσουν. Συγχρόνως, μπροστά στα ύποπτα βλέμματά τους χαρίζει άφεση και θεραπεία στον άρρωστο, επιβραβεύοντας την πίστη και την τόλμη του.
Μ’ αυτήν την ενέργεια θέλησε να φανερώσει στους δύσπιστους και στους επικριτές κάθε εποχής, τη θεανθρώπινη φύση και ότι «ἐξουσίαν ἔχει ὁ Υἱός τοῦ ἀνθρώπου ἀφιέναι ἐπί τῆς γῆς ἁμαρτίας».
Μόνη προσδοκία Του, την οποία ο καθένας μπορεί να υιοθετήσει, είναι η ελπίδα της επιστροφής κοντά Του, έστω και με φορείο, για θεραπεία και ανάπαυση που καμιά θεραπευτική αγωγή και κανένα θέρετρο θα ήταν σε θέση να Του προσφέρει.
Γράφει: π.Γ.Στ
Πηγή: http://agiabarbarapatras.blogspot.com
B΄Νηστειών Εβραίους α΄10 - β΄3
10 καί· σὺ κατ' ἀρχάς, Κύριε, τὴν γῆν ἐθεμελίωσας, καὶ ἔργα τῶν χειρῶν σού εἰσιν οἱ οὐρανοί· 11 αὐτοὶ ἀπολοῦνται, σὺ δὲ διαμένεις· καὶ πάντες ὡς ἱμάτιον παλαιωθήσονται, 12 καὶ ὡσεὶ περιβόλαιον ἑλίξεις αὐτούς, καὶ ἀλλαγήσονται· σὺ δὲ ὁ αὐτὸς εἶ, καὶ τὰ ἔτη σου οὐκ ἐκλείψουσι. 13 πρὸς τίνα δὲ τῶν ἀγγέλων εἴρηκέ ποτε· κάθου ἐκ δεξιῶν μου ἕως ἂν θῶ τοὺς ἐχθρούς σου ὑποπόδιον τῶν ποδῶν σου; 14 οὐχὶ πάντες εἰσὶ λειτουργικὰ πνεύματα εἰς διακονίαν ἀποστελλόμενα διὰ τοὺς μέλλοντας κληρονομεῖν σωτηρίαν;
1 Διὰ τοῦτο δεῖ περισσοτέρως ἡμᾶς προσέχειν τοῖς ἀκουσθεῖσι, μή ποτε παραρρυῶμεν. 2 εἰ γὰρ ὁ δι' ἀγγέλων λαληθεὶς λόγος ἐγένετο βέβαιος, καὶ πᾶσα παράβασις καὶ παρακοὴ ἔλαβεν ἔνδικον μισθαποδοσίαν, 3 πῶς ἡμεῖς ἐκφευξόμεθα τηλικαύτης ἀμελήσαντες σωτηρίας; ἥτις ἀρχὴν λαβοῦσα λαλεῖσθαι διὰ τοῦ Κυρίου, ὑπὸ τῶν ἀκουσάντων εἰς ἡμᾶς ἐβεβαιώθη
Νεοελληνική απόδοσις
Εσύ, Κύριε, αρχικά στερέωσες τη γη κι έργο δικό σου είναι οι ουρανοί. Αυτοί θα εξαφανιστούν, ενώ εσύ αιώνια παραμένεις. Τα πάντα θα παλιώσουνε σαν ρούχο. Σαν μανδύα θα τους τυλίξεις, και θ΄ αλλάξουν. Εσύ όμως παραμένεις πάντα ο ίδιος, τα χρόνια σου ποτέ δε θα τελειώσουν. Σε κανένα απ΄ τους αγγέλους δεν είπε ποτέ ο Θεός: Κάθισε στα δεξιά μου, ωσότου υποτάξω τους εχθρούς σου κάτω από τα πόδια σου. Δεν είναι, λοιπόν, όλοι οι άγγελοι πνεύματα που υπηρετούν το Θεό κι αποστέλλονται απ΄ αυτόν για να βοηθήσουν όσους μέλλουν να σωθούν; Γι΄ αυτό κι εμείς πρέπει να μένουμε πιο σταθεροί στις αλήθειες που ακούσαμε, για να μην ξεστρατίσουμε ποτέ. Γιατί, αν ο λόγος που δόθηκε άλλοτε μέσω αγγέλων, αποδείχτηκε αληθινός, κι όσοι τον παρέβηκαν ή δεν υπάκουσαν σ΄ αυτόν δέχτηκαν την τιμωρία που τους έπρεπε, πως είναι δυνατόν εμείς να ξεφύγουμε, αν δε δώσουμε την προσοχή που ταιριάζει σε μια τόσο σπουδαία σωτηρία; Τη σωτηρία αυτή, που άρχισε να διακηρύττει ο Κύριος, μας τη βεβαίωσαν όσοι άκουσαν το λόγο του.
Σύντομο σχόλιο
Τα πάντα αλλάζουν και τα πάντα θα καταστραφούν. Η σωτηρία μας είναι μόνο κοντά στον Ιησού Χριστό, τον αληθινό και ζώντα Θεό. Μακριά από Αυτόν δεν υπάρχει σωτηρία.
1 Διὰ τοῦτο δεῖ περισσοτέρως ἡμᾶς προσέχειν τοῖς ἀκουσθεῖσι, μή ποτε παραρρυῶμεν. 2 εἰ γὰρ ὁ δι' ἀγγέλων λαληθεὶς λόγος ἐγένετο βέβαιος, καὶ πᾶσα παράβασις καὶ παρακοὴ ἔλαβεν ἔνδικον μισθαποδοσίαν, 3 πῶς ἡμεῖς ἐκφευξόμεθα τηλικαύτης ἀμελήσαντες σωτηρίας; ἥτις ἀρχὴν λαβοῦσα λαλεῖσθαι διὰ τοῦ Κυρίου, ὑπὸ τῶν ἀκουσάντων εἰς ἡμᾶς ἐβεβαιώθη
Νεοελληνική απόδοσις
Εσύ, Κύριε, αρχικά στερέωσες τη γη κι έργο δικό σου είναι οι ουρανοί. Αυτοί θα εξαφανιστούν, ενώ εσύ αιώνια παραμένεις. Τα πάντα θα παλιώσουνε σαν ρούχο. Σαν μανδύα θα τους τυλίξεις, και θ΄ αλλάξουν. Εσύ όμως παραμένεις πάντα ο ίδιος, τα χρόνια σου ποτέ δε θα τελειώσουν. Σε κανένα απ΄ τους αγγέλους δεν είπε ποτέ ο Θεός: Κάθισε στα δεξιά μου, ωσότου υποτάξω τους εχθρούς σου κάτω από τα πόδια σου. Δεν είναι, λοιπόν, όλοι οι άγγελοι πνεύματα που υπηρετούν το Θεό κι αποστέλλονται απ΄ αυτόν για να βοηθήσουν όσους μέλλουν να σωθούν; Γι΄ αυτό κι εμείς πρέπει να μένουμε πιο σταθεροί στις αλήθειες που ακούσαμε, για να μην ξεστρατίσουμε ποτέ. Γιατί, αν ο λόγος που δόθηκε άλλοτε μέσω αγγέλων, αποδείχτηκε αληθινός, κι όσοι τον παρέβηκαν ή δεν υπάκουσαν σ΄ αυτόν δέχτηκαν την τιμωρία που τους έπρεπε, πως είναι δυνατόν εμείς να ξεφύγουμε, αν δε δώσουμε την προσοχή που ταιριάζει σε μια τόσο σπουδαία σωτηρία; Τη σωτηρία αυτή, που άρχισε να διακηρύττει ο Κύριος, μας τη βεβαίωσαν όσοι άκουσαν το λόγο του.
Σύντομο σχόλιο
Τα πάντα αλλάζουν και τα πάντα θα καταστραφούν. Η σωτηρία μας είναι μόνο κοντά στον Ιησού Χριστό, τον αληθινό και ζώντα Θεό. Μακριά από Αυτόν δεν υπάρχει σωτηρία.
Χριστός, η Αρχή και το Τέλος
Από τα πρόσκαιρα στα αιώνια
Στο αποστολικό Ανάγνωσμα της Β’ Κυριακής των Νηστειών ο απόστολος Παύλος διατυπώνει επιγραμματικά ένα μεγάλο μυστήριο της πίστεώς μας: ότι ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός δεν είναι μόνο άνθρωπος, αλλά είναι και ο προαιώνιος και αναλλοίωτος Θεός. Και τεκμηριώνει τη μεγάλη αυτή δογματική αλήθεια αναφέροντας ένα χωρίο της Παλαιάς Διαθήκης που απευθύνεται στον Υιό του Θεού και λέει: Εσύ, Κύριε, στην αρχή της δημιουργίας θεμελίωσες τη γη στο ουράνιο στερέωμα, και «ἔργα τῶν χειρῶν σού εἰσιν οἱ οὐρανοί· αὐτοὶ ἀπολοῦνται, σὺ δὲ διαμένεις». Αυτοί θα εξαφανιστούν και το σχήμα τους θα αλλάξει. Εσύ όμως παραμένεις αμετάβλητος. Όλος ο κόσμος σαν ένδυμα θα παλιώσει, κι Εσύ θα τον περιτυλίξεις σαν ρούχο και θα γίνει καινούργιος. Εσύ όμως είσαι πάντοτε ο ίδιος και τα έτη σου θα είναι ατελείωτα. Στη συνέχεια ο απόστολος Παύλος εξηγεί ότι ο Κύριός μας είναι ασυγκρίτως ανώτερος από τους αγγέλους, θέτοντας το εξής ερώτημα: Σε ποιον από τους αγγέλους έχει πει ποτέ ο Θεός Πατήρ: Κάθισε στα δεξιά μου, μέχρι να υποτάξω τους εχθρούς σου και να τους βάλω κάτω από τα πόδια σου; Σε κανένα. Μόνο στον Υιό του το είπε.
Διότι ο Ιησούς Χριστός είναι ο προαιώνιος Υιός του Θεού. Είναι ο δημιουργός της κτίσεως. Αυτός δημιούργησε τον ουρανό και τη γη και όλη την οικουμένη. Όλα μέσα στην κτίση φθείρονται, γηράσκουν και χάνονται. Το σύμπαν ολόκληρο είναι υπόδουλο στη φθορά και οδηγείται προς το τέλος του. Αλλά και η ιστορία των ανθρώπων διαρκώς μεταβάλλεται. Βασιλείες και αυτοκρατορίες εμφανίζονται, ακμάζουν, παρακμάζουν και τελικά εξαφανίζονται. Όλα κάποτε τελειώνουν, και οι εγκόσμιες επιτυχίες σβήνουν. Οι γενιές διαδέχονται η μία την άλλη. Κι εμείς ολοένα αλλάζουμε, στον κόσμο αυτό όλοι είμαστε προσωρινοί. Ήμασταν παιδιά, μεγαλώσαμε, θα γεράσουμε, θα φύγουμε. Η ζωή μας κλίνει προς τη δύση της. Θα πεθάνουμε και το σώμα μας θα διαλυθεί στον τάφο. Αλλά μετά από τον μακρύ αυτόν ύπνο θα αναστηθούμε και θα εισέλθουμε στην αιώνια ζωή.
Ας μην αφήνουμε λοιπόν την καρδιά μας να προσκολλάται στα επίγεια και φθαρτά, που φεύγουν και χάνονται. Αλλά να ζούμε με τον πόθο και την αγάπη για τον ασυγκρίτως ανώτερο εκείνο κόσμο που θα ανατείλει, τον αιώνιο και άφθαρτο και αληθινό. Να ποθούμε τον ουρανό και τη Βασιλεία του Θεού. Εκεί να στρέφουμε τη σκέψη μας και τη ζωή μας, εκεί να είναι τα όνειρά μας και οι προσδοκίες μας. Και να είμαστε πάντοτε άγρυπνοι για να την κατακτήσουμε.
Να προσέχουμε τους λόγους Του
Ο απόστολος Παύλος στη συνέχεια μας θέτει ενώπιον των ευθυνών μας. Αφού λοιπόν, λέει, ο Κύριός μας είναι ο προαιώνιος Θεός, «διά τοῦτο δεῖ περισσοτέρως ἡμᾶς προσέχειν τοῖς ἀκουσθεῖσι». Πρέπει περισσότερο να προσέχουμε σ’ αυτά που ακούσαμε και είναι λόγοι του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Διότι εάν δεν προσέξουμε, διατρέχουμε τον κίνδυνο να παρασυρθούμε και να πέσουμε έξω. Και αλίμονό μας, αν μας συμβεί αυτό. Διότι, αν ο νόμος που έδωσε ο Θεός στον Μωυσή διά μέσου των αγγέλων, αποδείχθηκε βέβαιος, και κάθε παράβασή του τιμωρήθηκε δίκαια, πώς εμείς θα ξεφύγουμε την τιμωρία, εάν αμελήσουμε μία τόσο σπουδαία σωτηρία; Η σωτηρία αυτή αφού άρχισε να κηρύττεται από τον ίδιο τον Κύριο, μας παραδόθηκε από τους Αποστόλους, που την άκουσαν απευθείας από τον Κύριο.
Στο ιερό αυτό κείμενο ο Απόστολος Παύλος μας προειδοποιεί ότι κινδυνεύουμε να χάσουμε τη σωτηρία μας, εάν δεν δείξουμε την ανάλογη προσοχή στις θείες αλήθειες που μας αποκάλυψε ο Κύριος. Κινδυνεύουμε να τις συνηθίσουμε και σιγά-σιγά να χάσουμε το δρόμο μας. Και τότε θα είμαστε αναπολόγητοι την ημέρα της Κρίσεως. Διότι δεν μπορούμε να παίζουμε με το νόμο του Θεού και να τον περιφρονούμε.
Γι’ αυτό ο θείος Απόστολος μας ζητά να δείξουμε σοβαρότητα και υπευθυνότητα απέναντι στο νόμο του Θεού. Να τον ακούμε με προσοχή και ενδιαφέρον. Πόσες φορές ακούμε στην εκκλησία το ιερό Ευαγγέλιο ή κάποιο κήρυγμα; Πόσες φορές διαβάζουμε στο σπίτι μας την Αγία Γραφή ή κάποιο πνευματικό βιβλίο! Κάθε φορά λοιπόν που ακούμε τον θείο λόγο, να κατανοούμε ότι είναι μεγίστης σπουδαιότητας. Και γι’ αυτό να τον ακούμε με πίστη και φόβο Θεού. Να τον μελετούμε συχνά και με προσοχή, συγκρατώντας τα θεία νοήματα στη μνήμη μας και στις καρδιές μας. Κι έτσι να ευθυγραμμίζουμε τη ζωή μας με το θείο νόμο. Για να μη χάσουμε την ψυχή μας, αλλά να κερδίσουμε τη σωτηρία μας και να αξιωθούμε να ζήσουμε κι εμείς μαζί με τον Κύριο στη Βασιλεία του αιωνίως.
Περιοδικό «Ο Σωτήρ», αριθ. 1995
Στο αποστολικό Ανάγνωσμα της Β’ Κυριακής των Νηστειών ο απόστολος Παύλος διατυπώνει επιγραμματικά ένα μεγάλο μυστήριο της πίστεώς μας: ότι ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός δεν είναι μόνο άνθρωπος, αλλά είναι και ο προαιώνιος και αναλλοίωτος Θεός. Και τεκμηριώνει τη μεγάλη αυτή δογματική αλήθεια αναφέροντας ένα χωρίο της Παλαιάς Διαθήκης που απευθύνεται στον Υιό του Θεού και λέει: Εσύ, Κύριε, στην αρχή της δημιουργίας θεμελίωσες τη γη στο ουράνιο στερέωμα, και «ἔργα τῶν χειρῶν σού εἰσιν οἱ οὐρανοί· αὐτοὶ ἀπολοῦνται, σὺ δὲ διαμένεις». Αυτοί θα εξαφανιστούν και το σχήμα τους θα αλλάξει. Εσύ όμως παραμένεις αμετάβλητος. Όλος ο κόσμος σαν ένδυμα θα παλιώσει, κι Εσύ θα τον περιτυλίξεις σαν ρούχο και θα γίνει καινούργιος. Εσύ όμως είσαι πάντοτε ο ίδιος και τα έτη σου θα είναι ατελείωτα. Στη συνέχεια ο απόστολος Παύλος εξηγεί ότι ο Κύριός μας είναι ασυγκρίτως ανώτερος από τους αγγέλους, θέτοντας το εξής ερώτημα: Σε ποιον από τους αγγέλους έχει πει ποτέ ο Θεός Πατήρ: Κάθισε στα δεξιά μου, μέχρι να υποτάξω τους εχθρούς σου και να τους βάλω κάτω από τα πόδια σου; Σε κανένα. Μόνο στον Υιό του το είπε.
Διότι ο Ιησούς Χριστός είναι ο προαιώνιος Υιός του Θεού. Είναι ο δημιουργός της κτίσεως. Αυτός δημιούργησε τον ουρανό και τη γη και όλη την οικουμένη. Όλα μέσα στην κτίση φθείρονται, γηράσκουν και χάνονται. Το σύμπαν ολόκληρο είναι υπόδουλο στη φθορά και οδηγείται προς το τέλος του. Αλλά και η ιστορία των ανθρώπων διαρκώς μεταβάλλεται. Βασιλείες και αυτοκρατορίες εμφανίζονται, ακμάζουν, παρακμάζουν και τελικά εξαφανίζονται. Όλα κάποτε τελειώνουν, και οι εγκόσμιες επιτυχίες σβήνουν. Οι γενιές διαδέχονται η μία την άλλη. Κι εμείς ολοένα αλλάζουμε, στον κόσμο αυτό όλοι είμαστε προσωρινοί. Ήμασταν παιδιά, μεγαλώσαμε, θα γεράσουμε, θα φύγουμε. Η ζωή μας κλίνει προς τη δύση της. Θα πεθάνουμε και το σώμα μας θα διαλυθεί στον τάφο. Αλλά μετά από τον μακρύ αυτόν ύπνο θα αναστηθούμε και θα εισέλθουμε στην αιώνια ζωή.
Ας μην αφήνουμε λοιπόν την καρδιά μας να προσκολλάται στα επίγεια και φθαρτά, που φεύγουν και χάνονται. Αλλά να ζούμε με τον πόθο και την αγάπη για τον ασυγκρίτως ανώτερο εκείνο κόσμο που θα ανατείλει, τον αιώνιο και άφθαρτο και αληθινό. Να ποθούμε τον ουρανό και τη Βασιλεία του Θεού. Εκεί να στρέφουμε τη σκέψη μας και τη ζωή μας, εκεί να είναι τα όνειρά μας και οι προσδοκίες μας. Και να είμαστε πάντοτε άγρυπνοι για να την κατακτήσουμε.
Να προσέχουμε τους λόγους Του
Ο απόστολος Παύλος στη συνέχεια μας θέτει ενώπιον των ευθυνών μας. Αφού λοιπόν, λέει, ο Κύριός μας είναι ο προαιώνιος Θεός, «διά τοῦτο δεῖ περισσοτέρως ἡμᾶς προσέχειν τοῖς ἀκουσθεῖσι». Πρέπει περισσότερο να προσέχουμε σ’ αυτά που ακούσαμε και είναι λόγοι του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Διότι εάν δεν προσέξουμε, διατρέχουμε τον κίνδυνο να παρασυρθούμε και να πέσουμε έξω. Και αλίμονό μας, αν μας συμβεί αυτό. Διότι, αν ο νόμος που έδωσε ο Θεός στον Μωυσή διά μέσου των αγγέλων, αποδείχθηκε βέβαιος, και κάθε παράβασή του τιμωρήθηκε δίκαια, πώς εμείς θα ξεφύγουμε την τιμωρία, εάν αμελήσουμε μία τόσο σπουδαία σωτηρία; Η σωτηρία αυτή αφού άρχισε να κηρύττεται από τον ίδιο τον Κύριο, μας παραδόθηκε από τους Αποστόλους, που την άκουσαν απευθείας από τον Κύριο.
Στο ιερό αυτό κείμενο ο Απόστολος Παύλος μας προειδοποιεί ότι κινδυνεύουμε να χάσουμε τη σωτηρία μας, εάν δεν δείξουμε την ανάλογη προσοχή στις θείες αλήθειες που μας αποκάλυψε ο Κύριος. Κινδυνεύουμε να τις συνηθίσουμε και σιγά-σιγά να χάσουμε το δρόμο μας. Και τότε θα είμαστε αναπολόγητοι την ημέρα της Κρίσεως. Διότι δεν μπορούμε να παίζουμε με το νόμο του Θεού και να τον περιφρονούμε.
Γι’ αυτό ο θείος Απόστολος μας ζητά να δείξουμε σοβαρότητα και υπευθυνότητα απέναντι στο νόμο του Θεού. Να τον ακούμε με προσοχή και ενδιαφέρον. Πόσες φορές ακούμε στην εκκλησία το ιερό Ευαγγέλιο ή κάποιο κήρυγμα; Πόσες φορές διαβάζουμε στο σπίτι μας την Αγία Γραφή ή κάποιο πνευματικό βιβλίο! Κάθε φορά λοιπόν που ακούμε τον θείο λόγο, να κατανοούμε ότι είναι μεγίστης σπουδαιότητας. Και γι’ αυτό να τον ακούμε με πίστη και φόβο Θεού. Να τον μελετούμε συχνά και με προσοχή, συγκρατώντας τα θεία νοήματα στη μνήμη μας και στις καρδιές μας. Κι έτσι να ευθυγραμμίζουμε τη ζωή μας με το θείο νόμο. Για να μη χάσουμε την ψυχή μας, αλλά να κερδίσουμε τη σωτηρία μας και να αξιωθούμε να ζήσουμε κι εμείς μαζί με τον Κύριο στη Βασιλεία του αιωνίως.
Περιοδικό «Ο Σωτήρ», αριθ. 1995
ΑΜΑΡΤΙΑ ΚΑΙ ΑΡΡΩΣΤΙΑ –ΛΥΤΡΩΣΗ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΙΑ
«Τέκνον αφέονταί σοι αι αμαρτίαι σου». Η φράση αυτή του Χριστού στον παραλυτικό της Καπερναούμ συνδέει την αρρώστια με την αμαρτία και την συγχώρηση με την θεραπεία. Γι αυτό ο Χριστός πρώτα θεραπεύει το κέντρο και την ρίζα της αρρώστιας, δηλαδή την αμαρτία και στην συνέχεια προσφέρει την σωματική θεραπεία. Αυτή η θεραπεία είναι η απόδειξη ότι «ο υιός του ανθρώπου εξουσίαν έχει επί της γής αφιέναι αμαρτίας». Αν δεν υπάρχει μια τέτοια σχέση και συνάφεια μεταξύ της συγχώρησης και της θεραπείας, τότε τα λόγια του Χριστού παραμένουν ακατανόητα, μετέωρα και χωρίς συνοχή. Ο Χριστός κηρύττει ως νικητής της αμαρτίας, αίρει και παραμερίζει το βάρος της και θεραπεύει τα συμπτώματά της, ένα από τα οποία είναι και η αρρώστια.
Όμως όλα αυτά ακούγονται παράδοξα και προκαλούν την λογική του σημερινού ανθρώπου. Είναι αντίθετα με το επιστημονικό του κοσμοείδωλο. Σε κανένα ιατρικό βιβλίο δεν φαίνεται η σχέση της αμαρτίας με την αρρώστια, ούτε βέβαια της θεραπείας με την σωτηρία. Ωστόσο κανείς γιατρός δεν μπορεί να αρνηθεί ότι η αμαρτία, ως καταπάτηση των νόμων της ζωής και των ορίων της φύσεως, αποτελεί ξένο σώμα στον οργανισμό του ανθρώπου. Είναι βάρος το οποίο πιέζει την ψυχή, αμβλύνει την αντοχή της και οδηγεί στην ψυχική και σωματική ασθένεια και μέσα από αυτήν στον βιολογικό θάνατο. Συμπεραίνει λοιπόν κανείς ότι το φυσικό κακό προέρχεται από το ηθικό, που είναι η ρίζα όλων των πόνων και των θλίψεων του κόσμου.
Η Αγία Γραφή δεν εξετάζει τα εξωτερικά αίτια που προκαλούν μια ασθένεια. Δεν ασχολείται με τα βιολογικά αίτια και τους ιατρικούς τρόπους θεραπείας, τους οποίους επιβάλλεται να ερευνά η επιστήμη βελτιώνοντας την φυσική ζωή του ανθρώπου. Η πίστη δεν υποκαθιστά την επιστήμη, ούτε η επιστήμη καταργεί την πίστη, γι αυτό και στην πραγματικότητα δεν συγκρούονται ποτέ. Όταν και οι δύο λειτουργούν σωστά, βοηθούν τον άνθρωπο να ανορθώνεται από την πτώση. Η επιστήμη, ως δυνατότητα του ανθρώπινου νού, είναι δώρο του Θεού, που έχει βέβαια κάποια όρια. Όμως πέρα και πάνω από αυτά τα όρια αρχίζει ο απέραντος χώρος της πίστεως. Η αποκάλυψη του Θεού εμβαθύνει στην ρίζα του πόνου, της αρρώστιας και του θανάτου που δεν είναι άλλη από την διατάραξη της σχέσεως του ανθρώπου με τον Θεό. Εδώ βρίσκεται η απάντηση στο πώς προήλθε το κακό στον κόσμο και στο πώς μπορεί να αντιμετωπισθεί οντολογικά.
Ο Χριστός δεν μιλά πουθενά για την ουσία της αμαρτίας, την προϋποθέτει όμως στο κήρυγμά του σαν μια φοβερή καθημερινή πραγματικότητα που εμποδίζει την επικράτηση της βασιλείας του Θεού. Όσο διαρκεί ο σημερινός κόσμος, η ανθρωπότητα θα συνεχίζει να υφίσταται τις συνέπειες της αμαρτίας, μία από τις οποίες είναι και η ασθένεια. Η αμαρτία γίνεται πρόξενος θλιβερών συνεπειών για όλους μας ανεξαιρέτως. Όλοι γνωρίζουμε πόσο συχνά δοκιμάζεται η ζωή μας από το άγχος, την αγωνία, τον φόβο, την ανασφάλεια, την εσωτερική διάσπαση και διάσταση: μια πνευματική και σωματική κατάσταση αρρώστιας και φθοράς. Μόνο μέσα σ’ αυτήν την οπτική κατανοούμε την εσωτερική σχέση της αμαρτίας με την αρρώστια, κατά τον λόγο του Χριστού και του αποστόλου Παύλου.
Ο Χριστός, καθώς συναντά τον άνθρωπο, ζεί τα δεινά και την τραγωδία που προκαλεί το κακό στην ζωή του. με την διδασκαλία και τα θαύματά Του τον απελευθερώνει από την αμαρτία και τον θεραπεύει από την αρρώστια. Του προσφέρει την δυνατότητα να υπερνικήσει το κακό που είναι ριζωμένο μέσα του και αποτυπώνεται γύρω του. Η θεραπεία των ασθενειών και το κήρυγμα του Ευαγγελίου συνυπάρχουν στο έργο και την αποστολή του Κυρίου. Η σώζουσα δύναμη της πίστεως και η θεραπευτική δύναμη του Χριστού διοχετεύεται στην ζωή του ανθρώπου και την μεταμορφώνει.
Αγαπητοί αδελφοί, η αρρώστια παραμένει μια πεταπτωτική κατάσταση του ανθρώπου. Γι αυτό και κάθε θεραπεία, είτε είναι καρπός της θαυματουργικής χάριτος του Θεού είτε είναι αποτέλεσμα των κατορθωμάτων της επιστήμης, είναι μια νίκη του ανθρώπου ενάντια στην φθορά. Ένα ακόμη βήμα, για να παραταθεί το θαύμα της ζωής πάνω στον θάνατο μέχρι την οριστική εκμηδένισή του μετά την κοινή ανάσταση στην αιωνιότητα. Αμήν.
Αρχιμ. Ν.Κ.
Όμως όλα αυτά ακούγονται παράδοξα και προκαλούν την λογική του σημερινού ανθρώπου. Είναι αντίθετα με το επιστημονικό του κοσμοείδωλο. Σε κανένα ιατρικό βιβλίο δεν φαίνεται η σχέση της αμαρτίας με την αρρώστια, ούτε βέβαια της θεραπείας με την σωτηρία. Ωστόσο κανείς γιατρός δεν μπορεί να αρνηθεί ότι η αμαρτία, ως καταπάτηση των νόμων της ζωής και των ορίων της φύσεως, αποτελεί ξένο σώμα στον οργανισμό του ανθρώπου. Είναι βάρος το οποίο πιέζει την ψυχή, αμβλύνει την αντοχή της και οδηγεί στην ψυχική και σωματική ασθένεια και μέσα από αυτήν στον βιολογικό θάνατο. Συμπεραίνει λοιπόν κανείς ότι το φυσικό κακό προέρχεται από το ηθικό, που είναι η ρίζα όλων των πόνων και των θλίψεων του κόσμου.
Η Αγία Γραφή δεν εξετάζει τα εξωτερικά αίτια που προκαλούν μια ασθένεια. Δεν ασχολείται με τα βιολογικά αίτια και τους ιατρικούς τρόπους θεραπείας, τους οποίους επιβάλλεται να ερευνά η επιστήμη βελτιώνοντας την φυσική ζωή του ανθρώπου. Η πίστη δεν υποκαθιστά την επιστήμη, ούτε η επιστήμη καταργεί την πίστη, γι αυτό και στην πραγματικότητα δεν συγκρούονται ποτέ. Όταν και οι δύο λειτουργούν σωστά, βοηθούν τον άνθρωπο να ανορθώνεται από την πτώση. Η επιστήμη, ως δυνατότητα του ανθρώπινου νού, είναι δώρο του Θεού, που έχει βέβαια κάποια όρια. Όμως πέρα και πάνω από αυτά τα όρια αρχίζει ο απέραντος χώρος της πίστεως. Η αποκάλυψη του Θεού εμβαθύνει στην ρίζα του πόνου, της αρρώστιας και του θανάτου που δεν είναι άλλη από την διατάραξη της σχέσεως του ανθρώπου με τον Θεό. Εδώ βρίσκεται η απάντηση στο πώς προήλθε το κακό στον κόσμο και στο πώς μπορεί να αντιμετωπισθεί οντολογικά.
Ο Χριστός δεν μιλά πουθενά για την ουσία της αμαρτίας, την προϋποθέτει όμως στο κήρυγμά του σαν μια φοβερή καθημερινή πραγματικότητα που εμποδίζει την επικράτηση της βασιλείας του Θεού. Όσο διαρκεί ο σημερινός κόσμος, η ανθρωπότητα θα συνεχίζει να υφίσταται τις συνέπειες της αμαρτίας, μία από τις οποίες είναι και η ασθένεια. Η αμαρτία γίνεται πρόξενος θλιβερών συνεπειών για όλους μας ανεξαιρέτως. Όλοι γνωρίζουμε πόσο συχνά δοκιμάζεται η ζωή μας από το άγχος, την αγωνία, τον φόβο, την ανασφάλεια, την εσωτερική διάσπαση και διάσταση: μια πνευματική και σωματική κατάσταση αρρώστιας και φθοράς. Μόνο μέσα σ’ αυτήν την οπτική κατανοούμε την εσωτερική σχέση της αμαρτίας με την αρρώστια, κατά τον λόγο του Χριστού και του αποστόλου Παύλου.
Ο Χριστός, καθώς συναντά τον άνθρωπο, ζεί τα δεινά και την τραγωδία που προκαλεί το κακό στην ζωή του. με την διδασκαλία και τα θαύματά Του τον απελευθερώνει από την αμαρτία και τον θεραπεύει από την αρρώστια. Του προσφέρει την δυνατότητα να υπερνικήσει το κακό που είναι ριζωμένο μέσα του και αποτυπώνεται γύρω του. Η θεραπεία των ασθενειών και το κήρυγμα του Ευαγγελίου συνυπάρχουν στο έργο και την αποστολή του Κυρίου. Η σώζουσα δύναμη της πίστεως και η θεραπευτική δύναμη του Χριστού διοχετεύεται στην ζωή του ανθρώπου και την μεταμορφώνει.
Αγαπητοί αδελφοί, η αρρώστια παραμένει μια πεταπτωτική κατάσταση του ανθρώπου. Γι αυτό και κάθε θεραπεία, είτε είναι καρπός της θαυματουργικής χάριτος του Θεού είτε είναι αποτέλεσμα των κατορθωμάτων της επιστήμης, είναι μια νίκη του ανθρώπου ενάντια στην φθορά. Ένα ακόμη βήμα, για να παραταθεί το θαύμα της ζωής πάνω στον θάνατο μέχρι την οριστική εκμηδένισή του μετά την κοινή ανάσταση στην αιωνιότητα. Αμήν.
Αρχιμ. Ν.Κ.
Η θεολογία του αγίου Γρηγορίου Παλαμά
Η θεολογία του αγίου Γρηγορίου, που βασικά συνοψίζει όλη την παράδοση και την διδασκαλία των προ αυτού πατέρων (Μ. Βασιλείου, Γρηγορίου Νύσσης, Γρηγορίου Ναζιανζηνού, Μαξίμου του Ομολογητού κλπ), μιλάει για τρία στάδια πνευματικού αγώνα, που κάνουν δυνατή τη θέωση του ανθρώπου.
Το πρώτο στάδιο περιλαμβάνει τη νοερή, καρδιακή και αδιάλειπτη προσευχή (Ευάγριος, Μακάριος Αιγύπτου, Ιωάννης Σιναϊτης), σύμφωνα με το Ρωμ. 9,2, του Αποστόλου Παύλου, “αδιαλείπτως προσεύχεσθε”. Αλλά και ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος σημειώνει: “μνημονευτέον του Θεού μάλλον ή αναπνευστέον”. Έτσι, μέχρι σήμερα οι μοναχοί, ιδιαίτερα στο Άγιο Όρος, συνεχώς επαναλαμβάνουν τη μονολόγιστη ευχή: “Κύριε, Ιησού Χριστέ, ελέησόν με”.
Το δεύτερο στάδιο του πνευματικού αγώνα είναι η κάθαρση και ο φωτισμός του προσευχόμενου, σύμφωνα με το Ματθ.5,8, “μακάριοι οι καθαροί τη καρδία, ότι αυτοί τον Θεόν όψονται”. Κατά τον Άγιο Διάδοχο, επίσκοπο Φωτικής, “όταν ο χριστιανός επικαλείται συνεχώς τον Κύριο Ιησού, τότε το πυρ της θείας Χάριτος απλώνεται ακόμη και στις εξωτερικές του αισθήσεις. Είναι το “άκτιστο φως”, που σαν “άκτιστη” θεία ενέργεια εμφανίστηκε στο Μωυσή στο Όρος Σινά. “ και κατέβη η δόξα Κυρίου του Θεού επί το Όρος Σινά… το δε είδος της δόξης Κυρίου ωσεί πυρ φλέγον” (Εξ. 24,17). Και “καταβαίνοντος δε αυτού εκ του Όρους …είδεν Ααρών…τον Μωϋσήν και ην δεδοξασμένη η όψις του προσώπου αυτού και εφοβήθησαν εγγίσαι αυτόν …και περιέθηκεν Μωϋσής κάλυμμα επί το πρόσωπον αυτό΄”. (Εξ. 34,33). Είναι το ίδιο “άκτιστον φως”, που περιέλουσε τους τρεις μαθητές στο όρος Θαβώρ, κατά την Μεταμόρφωση του Κυρίου. Γι’ αυτό από τους ησυχαστές αυτό το “φως” ονομάζεται και “Θαβώρειον”.
Η συνεχής μνημόνευση του ονόματος του Ιησού φωτίζει το είναι του πιστού και τον οδηγεί στο τρίτο και τελευταίο στάδιο, που είναι η θέωσή του, δηλαδή η ένωσή του με τον Θεό. Κατά τους πατέρες, “η φωτεινή όραση είναι μια θεοφάνεια τόσον αληθινή, όσο και η θεοφάνεια του όρους Θαβώρ, αφού φανερώνει το ίδιο θεοποιημένο σώμα του Χριστού”. Ήδη ο άγιος Γρηγόριος Νύσσης (4ος αι.) καθορίζει τη διάκριση ανάμεσα στη θεία ουσία και στις ενέργειές της, για να εκφράσει την επικοινωνία αυτή. Οι ενέργειες αυτές, κατά τον ιερό πατέρα, είναι πραγματικές εκδηλώσεις, που καθιστούν προσιτή τη θεϊκή ζωή χωρίς να αφαιρούν από τον Θεό την ακαταληψία του. Και ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς (14ος αι.) συμπληρώνει: “Συμμετέχοντας στον Θεό τον ίδιο και στην άκτιστη χάρη Του, ο άνθρωπος γίνεται θεός κατά χάριν”. Αυτό, όμως, το βλέπει ο Αγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς να ολοκληρώνεται και να επιτυγχάνεται πλήρως με τη συμμετοχή του χριστιανού στη λατρευτική ζωή της Εκκλησίας. Αρχίζει αυτός ο φωτισμός με το Βάπτισμα και συνεχώς ενδυναμώνεται με τη συμμετοχή στο μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας. Εκεί που γινόμαστε, όπως σημειώνει, “σύσσωμοι” και “σύναιμοι” Χριστού.
Παναγιώτης Σ. Μαρτίνης Δρ. Θ.
Πηγή:http://anastasiosk.blogspot.com/
Το πρώτο στάδιο περιλαμβάνει τη νοερή, καρδιακή και αδιάλειπτη προσευχή (Ευάγριος, Μακάριος Αιγύπτου, Ιωάννης Σιναϊτης), σύμφωνα με το Ρωμ. 9,2, του Αποστόλου Παύλου, “αδιαλείπτως προσεύχεσθε”. Αλλά και ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος σημειώνει: “μνημονευτέον του Θεού μάλλον ή αναπνευστέον”. Έτσι, μέχρι σήμερα οι μοναχοί, ιδιαίτερα στο Άγιο Όρος, συνεχώς επαναλαμβάνουν τη μονολόγιστη ευχή: “Κύριε, Ιησού Χριστέ, ελέησόν με”.
Το δεύτερο στάδιο του πνευματικού αγώνα είναι η κάθαρση και ο φωτισμός του προσευχόμενου, σύμφωνα με το Ματθ.5,8, “μακάριοι οι καθαροί τη καρδία, ότι αυτοί τον Θεόν όψονται”. Κατά τον Άγιο Διάδοχο, επίσκοπο Φωτικής, “όταν ο χριστιανός επικαλείται συνεχώς τον Κύριο Ιησού, τότε το πυρ της θείας Χάριτος απλώνεται ακόμη και στις εξωτερικές του αισθήσεις. Είναι το “άκτιστο φως”, που σαν “άκτιστη” θεία ενέργεια εμφανίστηκε στο Μωυσή στο Όρος Σινά. “ και κατέβη η δόξα Κυρίου του Θεού επί το Όρος Σινά… το δε είδος της δόξης Κυρίου ωσεί πυρ φλέγον” (Εξ. 24,17). Και “καταβαίνοντος δε αυτού εκ του Όρους …είδεν Ααρών…τον Μωϋσήν και ην δεδοξασμένη η όψις του προσώπου αυτού και εφοβήθησαν εγγίσαι αυτόν …και περιέθηκεν Μωϋσής κάλυμμα επί το πρόσωπον αυτό΄”. (Εξ. 34,33). Είναι το ίδιο “άκτιστον φως”, που περιέλουσε τους τρεις μαθητές στο όρος Θαβώρ, κατά την Μεταμόρφωση του Κυρίου. Γι’ αυτό από τους ησυχαστές αυτό το “φως” ονομάζεται και “Θαβώρειον”.
Η συνεχής μνημόνευση του ονόματος του Ιησού φωτίζει το είναι του πιστού και τον οδηγεί στο τρίτο και τελευταίο στάδιο, που είναι η θέωσή του, δηλαδή η ένωσή του με τον Θεό. Κατά τους πατέρες, “η φωτεινή όραση είναι μια θεοφάνεια τόσον αληθινή, όσο και η θεοφάνεια του όρους Θαβώρ, αφού φανερώνει το ίδιο θεοποιημένο σώμα του Χριστού”. Ήδη ο άγιος Γρηγόριος Νύσσης (4ος αι.) καθορίζει τη διάκριση ανάμεσα στη θεία ουσία και στις ενέργειές της, για να εκφράσει την επικοινωνία αυτή. Οι ενέργειες αυτές, κατά τον ιερό πατέρα, είναι πραγματικές εκδηλώσεις, που καθιστούν προσιτή τη θεϊκή ζωή χωρίς να αφαιρούν από τον Θεό την ακαταληψία του. Και ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς (14ος αι.) συμπληρώνει: “Συμμετέχοντας στον Θεό τον ίδιο και στην άκτιστη χάρη Του, ο άνθρωπος γίνεται θεός κατά χάριν”. Αυτό, όμως, το βλέπει ο Αγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς να ολοκληρώνεται και να επιτυγχάνεται πλήρως με τη συμμετοχή του χριστιανού στη λατρευτική ζωή της Εκκλησίας. Αρχίζει αυτός ο φωτισμός με το Βάπτισμα και συνεχώς ενδυναμώνεται με τη συμμετοχή στο μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας. Εκεί που γινόμαστε, όπως σημειώνει, “σύσσωμοι” και “σύναιμοι” Χριστού.
Παναγιώτης Σ. Μαρτίνης Δρ. Θ.
Πηγή:http://anastasiosk.blogspot.com/
Σάββατο 27 Φεβρουαρίου 2010
Ρατσιστής όποιος νοιάζεται για την Ελλάδα.
Ευτυχώς που υπάρχουν ΕΛΛΗΝΕΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ ΚΛΗΡΙΚΟΙ-ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΕΣ που κρατάνε ακόμα σταθερά πίστη και πατρίδα.
Μια παράξενη ιστορία που μας βάζει σε σκέψεις για την δικαστική εξουσία στην χώρα μας.
Η δικαστικός κυρία Μαρία Μαργαρίτη, εκδιώχθηκε κακήν κακώς από το δικαστικό σώμα, όταν έβγαλε φόρα παρτίδα κονδύλια που προορίζονταν ως οικονομική ενίσχυση σε σεισμοπαθείς, τα οποία κατασπαράχθηκαν από κρατικούς και παρακρατικούς φορείς. Παράλληλα, ξεμπρόστιασε ολόκληρο το δικαστικό σώμα, αποκαλύπτοντας τον ΟΙΚΟ ΑΝΟΧΗΣ ΠΟΥ ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ ΣΤΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ ΤΩΝ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΩΝ: Εκατοντάδες ανήλικοι έχουν κακοποιηθεί σεξουαλικά (και πολλές φορές έναντι αμοιβής που απολαμβάνουν δικαστικοί και άλλοι «μεσάζοντες») σε μυστικό χώρο, ειδικά διαμορφωμένο εντός των δικαστηρίων!
Σύμφωνα με τους τότε ισχυρισμούς της, είχε αναφερθεί και στην ανεξήγητη και ανεξιχνίαστη μέχρι σήμερα κλοπή 800 δικογραφιών από το Πρωτοδικείο Γρεβενών. Πρωτοφανές περιστατικό για το οποίο είχε κατηγορηθεί και η ίδια, όμως έχει απαλλαγεί αμετακλήτως με βούλευμα. Μετά τις αποκαλύψεις, στις 25 Νοεμβρίου του 2004 η Μαργαρίτη είχε καταγγείλει στο αστυνομικό τμήμα Τρικάλων ότι δύο κουκουλοφόροι είχαν μπει στο σπίτι της, την είχαν δέσει πισθάγκωνα σε καρέκλα με καλώδιο και την είχαν κουρέψει. Η Μαργαρίτη επιμένει ακόμη και σήμερα ότι και οι δύο ήταν αστυνομικοί.
Η κα Μαρία Μαργαρίτη, προέβη σε απεργία πείνας, στα μέσα Δεκεμβρίου 2007, έξω από το Μέγαρο Μαξίμου, ζητώντας την πλήρη αποκατάστασή της και την ανάδειξη των παραπάνω θεμάτων. Όμως, η προσωπική ασφάλεια του κου Καραμανλή φρόντισε να την απομακρύνει βίαια, όπως θα δείτε και στο παρακάτω βίντεο.
Αξίζει να σημειωθεί ότι το συγκεκριμένο θέμα μέχρι αυτή την στιγμή ΔΕΝ ΠΡΟΒΛΗΘΗΚΕ ΠΟΤΕ ΚΑΙ ΑΠΟ ΚΑΝΕΝΑ ΣΧΕΔΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΡΑΔΙΟΤΗΛΕΟΠΤΙΚΟ ΜΕΣΟ, παρά μόνο από το BBC (από το οποίο προέρχονται και τα πλάνα).
πηγή EL.GR
Για περισσότερα βλέπε http://koukfamily.blogspot.com/2010/02/blog-post_7110.html
Σχόλιο
Ελπίζω και εύχομαι να πρόκειται για παρεξήγηση. Αλοίμονο αν οι δικαστές δεν είναι άψογοι.
Σύμφωνα με τους τότε ισχυρισμούς της, είχε αναφερθεί και στην ανεξήγητη και ανεξιχνίαστη μέχρι σήμερα κλοπή 800 δικογραφιών από το Πρωτοδικείο Γρεβενών. Πρωτοφανές περιστατικό για το οποίο είχε κατηγορηθεί και η ίδια, όμως έχει απαλλαγεί αμετακλήτως με βούλευμα. Μετά τις αποκαλύψεις, στις 25 Νοεμβρίου του 2004 η Μαργαρίτη είχε καταγγείλει στο αστυνομικό τμήμα Τρικάλων ότι δύο κουκουλοφόροι είχαν μπει στο σπίτι της, την είχαν δέσει πισθάγκωνα σε καρέκλα με καλώδιο και την είχαν κουρέψει. Η Μαργαρίτη επιμένει ακόμη και σήμερα ότι και οι δύο ήταν αστυνομικοί.
Η κα Μαρία Μαργαρίτη, προέβη σε απεργία πείνας, στα μέσα Δεκεμβρίου 2007, έξω από το Μέγαρο Μαξίμου, ζητώντας την πλήρη αποκατάστασή της και την ανάδειξη των παραπάνω θεμάτων. Όμως, η προσωπική ασφάλεια του κου Καραμανλή φρόντισε να την απομακρύνει βίαια, όπως θα δείτε και στο παρακάτω βίντεο.
Αξίζει να σημειωθεί ότι το συγκεκριμένο θέμα μέχρι αυτή την στιγμή ΔΕΝ ΠΡΟΒΛΗΘΗΚΕ ΠΟΤΕ ΚΑΙ ΑΠΟ ΚΑΝΕΝΑ ΣΧΕΔΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΡΑΔΙΟΤΗΛΕΟΠΤΙΚΟ ΜΕΣΟ, παρά μόνο από το BBC (από το οποίο προέρχονται και τα πλάνα).
πηγή EL.GR
Για περισσότερα βλέπε http://koukfamily.blogspot.com/2010/02/blog-post_7110.html
Σχόλιο
Ελπίζω και εύχομαι να πρόκειται για παρεξήγηση. Αλοίμονο αν οι δικαστές δεν είναι άψογοι.
Το αγωνιστικό φρόνημα των Μαρτύρων του Χριστού.
Αφοσίωση στη Χριστιανική πίστη (Ιουστίνου του φιλοσόφου και μάρτυρα)
"και ότι έστιν ο εκφοβών και δουλαγωγών ημάς τους επί τον Ιησούν πεπιστευκότας κατά πάσαν την γήν, φανερόν εστι. Κεφαλοτομούνενοι γαρ και σταυρούμενοι και θηρίοις παραβαλλόμενοι καιδεσμοίς και πυρί και πάσαις ταις άλλαις βασάνοις, ότι ουκ αφιστάμεθα της ομολογίας, δήλον εστιν. αλλ' όσωπερ αν τοιαύτα τινα γίνηται, τοσούτω μάλλον άλλοι πλείονες πιστοί και θεοσεβείς δια του ονόματος του Ιησού γίνονται. οποίον εάν αμπέλου τις εκτέμη τα καρποφορήσαντα μέρη, εις το αναβλαστήσαι ετέρους κλάδους και ευθαλείς και καρποφόρους αναδίδωσι, τον αυτόν τρόπον και εφ' ημών γίνεται. η γάρ φυτευθείσα υπό του Θεού άμπελος καο σωτήρος Χριστού ο λαός αυτού εστιν".
Μετάφραση: είναι φανερό ότι δεν υπάρχει εκείνος που να μπορεί να τρομοκρατήσει και να υποδουλώσει εμάς, που σε όλη τη γη έχουμε πιστέψει στον Ιησού. Ενώ βέβαια αποκεφαλιζόμαστε και σταυρωνόμαστε και ριχνόμαστε στα θηρία, στις φυλακές, στη φωτιά και σ' όλα τα άλλα βασανιστήρια, είναι φανερό ότι δεν παύουμε να διακηρύττουμε με θάρρος την πίστη μας. Αλλά όσο πιο πολλά από αυτά (τα ανοσιουργήματα) συμβαίνουν, τόσο πιό πολλοί άλλοι γίνονται πιστοί και θεοσεβείς με τη βοήθεια του Ιησού. Όπως η κληματαριά, από την οποία θα κόψει κανείς τα κλαδιά που έκαμαν καρπό, ξαναβλασταίνει και βγάζει άλλα κλαδιά θαλερά και καρποφόρα, το ίδιο γίνεται και σ' εμάς. γιατί το αμπέλι που φύτεψε ο Θεός και Σωτήρας Χριστός, είναι ο λαός Του.
Η στάση στο μαρτύριο (Ιγνατίου του Θεοφόρου, απόσπασμα μικρό)
"Παρακαλώ υμάς, μη εύνοια άκαιρος γένεσθέ μοι. Άφετέ με θηρίων είναι βοράν, δι' ων εστι Θεού επιτυχείν. Σίτος ειμι Θεού και δι' οδόντων θηρίων αλήθομαι, ίνα καθαρός άρτος ευρεθώ του Χριστού..."
Μετάφραση: Σας παρακαλώ, να μη δείξετε σε ακατάλληλη στιγμή τη συμπάθειά σας για μένα. Αφήστε με να γίνω τροφή των θηρίων, με τη βοήθεια των οποίων μπορώ να πετύχω τη συνάντηση με το Θεό. Είμαι σιτάρι του Θεού και με τα δόντια των θηρίων αλέθομαι, για να βρεθώ καθαρός άρτος του Χριστού...
Ευχαριστώ τον π. Αγγελο από τον Ι. Ν. Αγίου Ανδρέα Αιγίου
αντιγραφή από το http://koukfamily.blogspot.com/
"και ότι έστιν ο εκφοβών και δουλαγωγών ημάς τους επί τον Ιησούν πεπιστευκότας κατά πάσαν την γήν, φανερόν εστι. Κεφαλοτομούνενοι γαρ και σταυρούμενοι και θηρίοις παραβαλλόμενοι καιδεσμοίς και πυρί και πάσαις ταις άλλαις βασάνοις, ότι ουκ αφιστάμεθα της ομολογίας, δήλον εστιν. αλλ' όσωπερ αν τοιαύτα τινα γίνηται, τοσούτω μάλλον άλλοι πλείονες πιστοί και θεοσεβείς δια του ονόματος του Ιησού γίνονται. οποίον εάν αμπέλου τις εκτέμη τα καρποφορήσαντα μέρη, εις το αναβλαστήσαι ετέρους κλάδους και ευθαλείς και καρποφόρους αναδίδωσι, τον αυτόν τρόπον και εφ' ημών γίνεται. η γάρ φυτευθείσα υπό του Θεού άμπελος καο σωτήρος Χριστού ο λαός αυτού εστιν".
Μετάφραση: είναι φανερό ότι δεν υπάρχει εκείνος που να μπορεί να τρομοκρατήσει και να υποδουλώσει εμάς, που σε όλη τη γη έχουμε πιστέψει στον Ιησού. Ενώ βέβαια αποκεφαλιζόμαστε και σταυρωνόμαστε και ριχνόμαστε στα θηρία, στις φυλακές, στη φωτιά και σ' όλα τα άλλα βασανιστήρια, είναι φανερό ότι δεν παύουμε να διακηρύττουμε με θάρρος την πίστη μας. Αλλά όσο πιο πολλά από αυτά (τα ανοσιουργήματα) συμβαίνουν, τόσο πιό πολλοί άλλοι γίνονται πιστοί και θεοσεβείς με τη βοήθεια του Ιησού. Όπως η κληματαριά, από την οποία θα κόψει κανείς τα κλαδιά που έκαμαν καρπό, ξαναβλασταίνει και βγάζει άλλα κλαδιά θαλερά και καρποφόρα, το ίδιο γίνεται και σ' εμάς. γιατί το αμπέλι που φύτεψε ο Θεός και Σωτήρας Χριστός, είναι ο λαός Του.
Η στάση στο μαρτύριο (Ιγνατίου του Θεοφόρου, απόσπασμα μικρό)
"Παρακαλώ υμάς, μη εύνοια άκαιρος γένεσθέ μοι. Άφετέ με θηρίων είναι βοράν, δι' ων εστι Θεού επιτυχείν. Σίτος ειμι Θεού και δι' οδόντων θηρίων αλήθομαι, ίνα καθαρός άρτος ευρεθώ του Χριστού..."
Μετάφραση: Σας παρακαλώ, να μη δείξετε σε ακατάλληλη στιγμή τη συμπάθειά σας για μένα. Αφήστε με να γίνω τροφή των θηρίων, με τη βοήθεια των οποίων μπορώ να πετύχω τη συνάντηση με το Θεό. Είμαι σιτάρι του Θεού και με τα δόντια των θηρίων αλέθομαι, για να βρεθώ καθαρός άρτος του Χριστού...
Ευχαριστώ τον π. Αγγελο από τον Ι. Ν. Αγίου Ανδρέα Αιγίου
αντιγραφή από το http://koukfamily.blogspot.com/
ΤΑ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΑ ΩΣ ΜΑΘΗΜΑ ΑΛΗΘΕΙΑΣ ΚΑΙ ΖΩΗΣ
Τα Θρησκευτικά ως μάθημα αναζήτησης αλήθειας και ζωής
του Ιωάννη Β. Κογκούλη
Κοσμήτορα Θεολογικής Σχολής Α.Π.Θ
Εκφράζω τη χαρά μου που παρευρίσκομαι για τελευταία φορά ως Κοσμήτορας, εκπροσωπώντας τη Θεολογική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, σε Επιστημονική Ημερίδα Θεολόγων Καθηγητών Γυμνασίων και Λυκείων της Ιεράς Μητροπόλεως Νεαπόλεως και Σταυρουπόλεως σε συνεργασία με τον Περιφερειακό Διευθυντή Π.Ε. και τη Δ.Ε. Κεντρικής Μακεδονίας, με το επίκαιρο θέμα: «Τα Θρησκευτικά ως μάθημα αναζήτησης αλήθειας και ζωής».
Οι ασχολούμενοι με τον ευαίσθητο τομέα της Παιδείας και μάλιστα όχι ως ερασιτέχνες περί την Παιδαγωγική επιστήμη, αφουγκραζόμενοι τη σιωπηλή κραυγή ημών των απογόνων των ηρωικών ραγιάδων (οι πρόγονοί μας σώθηκαν από τον εκμουσουλμανισμό στην αγκαλιά της Ορθόδοξης Καθολικής Εκκλησίας μας -Θα τον αποφύγει η Ευρώπη;-), οι οποίοι επιθυμούμε να πορευθούμε στα ίχνη τους, οφείλουν να προβληματιστούν ιδιαίτερα με όσα εδώ και κάποια χρόνια συμβαίνουν στο χώρο της Υποχρεωτικής Εκπαίδευσης. Εδώ το βασικό πρόβλημα αφορά στους αξιακούς προσανατολισμούς που εξυπηρετεί ή οφείλει να εξυπηρετεί το σημερινό ελληνικό σχολείο. Το εν λόγω πρόβλημα δεν εστιάζεται μόνο στο πολύπαθο μάθημα των Θρησκευτικών, αλλά και στα περισσότερα από τα μαθήματα που διδάσκονται στην Πρωτοβάθμια και Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση. Αισθάνθηκα οδύνη, όταν στο πλαίσιο μεταπτυχιακού μαθήματος κάλεσα έναν εκλεκτό δάσκαλο, τον κ. Δ. Νατσιό, να αναπτύξει στους μεταπτυχιακούς σπουδαστές το θέμα: «Αξιακοί προσανατολισμοί και το μάθημα της Γλώσσας στο Δημοτικό σχολείο».
Την ίδια οδύνη δοκίμασα, όταν μίλησε στους μεταπτυχιακούς σπουδαστές η αγωνίστρια ιεραπόστολος φιλόλογος καθηγήτρια δ. Ευδοξία Αυγουστίνου με θέμα: «Αξιακοί προσανατολισμοί και το μάθημα της Νεοελληνικής γλώσσας στο Γυμνάσιο». Όλα αυτά εδραίωσαν την πεποίθησή μου πως στο πλαίσιο μιας υποχρεωτικής εκπαίδευσης, η οποία φαίνεται να είναι ανάπηρη, και σε σημαντικό βαθμό αφελληνισμένη και αποχριστιανισμένη, το πρόβλημα με το καλούμενο μάθημα των Θρησκευτικών δεν είναι ο «ομολογιακός» ή όχι χαρακτήρας του, αλλά αν προσφέρει στους μαθητές Παιδεία, η οποία και να αποτελεί γι’ αυτούς τον οδοδείκτη προς ό, τι είναι «σοφία, ζωή, αγιασμός, δύναμις, το φως το αληθινόν» (θεία Λειτουργία Μ. Βασιλείου).
Ως προς το σημείο αυτό, βασική θέση μου ήταν, είναι και θα είναι πως τα σχολεία μας δεν μπορούν να ενδιαφέρονται μόνο για την καλλιέργεια των δεξιοτήτων και ικανοτήτων των παιδιών μας, αλλά ότι πρώτιστα φέρουν την υποχρέωση να προσφέρουν σ’ αυτά Παιδεία με την τρισυπόστατη διάστασή της: ως εκπαίδευση, μόρφωση και ηθική καλλιέργεια. Η εν λόγω Παιδεία στο δικό μας το χώρο επιτυγχάνεται διά του εμφύτου πλαστικού ελληνορθόδοξου πνεύματος με την ανάδειξη του παιδιού και γενικότερα του νέου σε μορφή αληθείας, ήθους και κάλλους. Εξάλλου, δεν υπάρχει ουδέτερη γνώση, η δε άχρωμη ηθική οδηγεί το παιδί και γενικότερα τον νέο σε καταστάσεις ανασφάλειας, απάθειας και απροσάρμοστης συμπεριφοράς.
Όμως, το σχολείο καλείται να προσφέρει όχι την οποιαδήποτε Παιδεία. Σ’ αντίθεση με τη διαδομένη, ως μορφή μολυσματικής θανατηφόρου παγκόσμιας πανδημίας, ιδρυματική Παιδεία, οφείλει να προσφέρει στους μαθητές, την, κατά το «υγιαίνουσα διδασκαλία» του αγίου αποστόλου Παύλου, υγιαίνουσα Παιδεία.
Ο άγιος Μέγας Βασίλειος σημειώνει: «αναγκαία η της παιδείας επίγνωσις, προς τε την αίρεσιν της ωφελίμου παιδείας και προς την αποφυγήν της ανοήτου και βλαβεράς» (Εις την αρχήν των Παροιμιών, PG 31, 307). Εξάλλου, το Υπουργείο Παιδείας επαναλάμβανε και πιστεύω πως εξακολουθεί να επαναλαμβάνει πως «όλα είναι θέμα Παιδείας». Η από μέρους του σχολείου προσφορά στους μαθητές μόνο εκπαίδευσης, χωρίς παράλληλη φροντίδα για μόρφωση και ηθική καλλιέργειά τους, καταντάει έργο άκρως επικίνδυνο, αφού οι κάθε είδους κακοποιοί είναι άριστα εκπαιδευμένοι ως προς τις ικανότητες και δεξιότητές τους.
Με βάση τα παραπάνω, αν ενοχλεί κάποιους νεοέλληνες η ονομασία του πολύπαθου μαθήματος των Θρησκευτικών, σε κάποια επιστολή μου, την οποία προσφάτως κοινοποίησα στην Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος, πρότεινα την μετονομασία του σε μάθημα: «Χριστιανική Παιδεία». Ασφαλώς προσωπικά θα με εξέφραζε καλύτερα η ονομασία του μαθήματος: «Ελληνορθόδοξη Παιδεία». Κατέληξα όμως στην πρόταση: «Χριστιανική Παιδεία» για να προκαλέσει λιγότερο τους πολέμιους του μαθήματος των Θρησκευτικών.
Το μάθημα: «Χριστιανική Παιδεία» θα φέρει όλα τα παιδιά που ζουν με τους γονείς τους στον ευλογημένο αυτόν μαρτυρικό τόπο, την Ελλάδα, σε συνάντηση με την ελληνορθόδοξη κληρονομιά, τα στοιχεία δηλαδή εκείνα που συνθέτουν τη δική μας περιρρέουσα ατμόσφαιρα, τη δική μας παράδοση και ζωή. Έτσι και εμείς δε θα γίνουμε ένας λαός άχρωμος, παγκοσμιοποιημένος που δεν θα έχει τη δική του ταυτότητα και, παράλληλα, οι άλλοι που επιθυμούν να ζήσουν στην πατρίδα μας, μαζί με την εκμάθηση της ελληνικής γλώσσας και της ελληνικής ιστορίας, χωρίς κάτι τέτοιο να συνιστά προσηλυτισμό, θα μάθουν ποιοι είμαστε εμείς οι γηγενείς, ποιο υγιές ήθος καλλιεργήθηκε αιώνες ολοκλήρους, ποια είναι η κληρονομιά μας, με βάση ποια ηθική διαδικασία κρίνουμε, συγκρίνουμε και αξιολογούμε, με ποια ηθικά κριτήρια αιτιολογούμε τις ενέργειές μας, με ποιες ηθικές προϋποθέσεις διαφωνούμε πολλές φορές με τρόπους σκέψης και ζωής άλλων λαών και κοινωνιών.
Στα πλαίσια αυτής της υγιούς Παιδείας τα παιδιά μας θα αναπτύξουν προσωπικότητα με βάση τη δική μας ιδιοσυστασία και θα γίνουν όχι παγκοσμιοποιημένα - ομογενοποιημένα άτομα, αλλά -όπως αρχαία θεία Λειτουργία σημειώνει- «κοσμοπολίτες».
Αυτήν την παιδεία φέρει την υποχρέωση να στηρίξει και η Ποιμαίνουσα Εκκλησία, η οποία δεν μπορεί να περιοριστεί στην Ενοριακή Εκκλησιαστική Κατήχηση, όπως κάποιοι υποστηρίζουν. Η Ποιμαίνουσα Εκκλησία, στο όνομα της προσφοράς στα παιδιά υγιαίνουσας η «της ωφελίμου», κατά τον άγιο Μέγα Βασίλειο, Παιδείας, οφείλει η ίδια να συνδράμει στο παιδαγωγικό έργο της Πολιτείας με την ίδρυση εκπαιδευτικών ιδρυμάτων ξεκινώντας από τους Βρεφονηπιακούς σταθμούς. Για παράδειγμα θα ήταν μεγάλη ευλογία δίπλα στις τριάντα τρεις Εκκλησίες που ο μακαριστός Μητροπολίτης Νεαπόλεως κυρός Διονύσιος έκτισε, ο διάδοχός του Μητροπολίτης Κύριος Βαρνάβας, γινόμενος παράδειγμα προς μίμηση για όλους τους Μητροπολίτες, κατά το πρότυπο του αγίου Κοσμά του Αιτωλού και με βάση το «από βρέφους τα ιερά γράμματα οίδας» του αγίου αποστόλου Παύλου προς τον μαθητή του Τιμόθεο, να λειτουργούσε σε πρώτη φάση σε κάθε ενορία περισσότερους του ενός Βρεφονηπιακούς σταθμούς.
Αφού τονίσω μ’ όλη τη δύναμη της ψυχής μου πως σήμερα περισσότερο από κάθε άλλη φορά πρέπει να τολμούμε να λέμε ΟΧΙ σε όσα αντιχριστιανικά γίνονται στο χώρο της εκπαίδευσης, θα ήθελα να τελειώσω τον χαιρετισμό με κάποιες σκέψεις του γνωστού σ’ όλους μας Παπουλάκου, τον γέροντα, και στη συνείδηση του λαού μας Όσιου, Χριστοφόρου (αναπαύθηκε το 1861). Ο Παπουλάκος, μεταξύ των άλλων, σημειώνει: «Τ’ άθεα γράμματα είναι η ρίζα κάθε συμφοράς … Μιλιούνια άνθρωποι πλανήθηκαν απ΄ την ξελογιάστρα μάθηση, κι ακούμπησαν απάνω της για να κοιμηθούν ξέγνοιαστοι. Δεν το κατάφεραν όμως. Τους ξύπνησαν τα ουρλιάσματα του πολέμου και του αφανισμού. Τ’ άθεα γράμματα πάνε να ξεράνουνε και το δέντρο της λευτεριάς, που πότισαν με το αίμα τους οι ήρωες του γένους. Τ’ άθεα γράμματα παραμέρισαν τους αγίους και τους αγωνιστές και βάλανε στο κεφάλι του έθνους ξένους κι άπιστους γραμματισμένους, που πάνε να νοθέψουνε τη ζωή μας. Τ’ άθεα γράμματα κόψανε το δρόμο του έθνους και τ’ αμποδάνε να χαρεί τη λευτεριά του…Τ’ άθεα γράμματα υφαίνουνε το σάβανο του γένους…Ο Άγιος Κοσμάς μαρτύρησε για μιάν Ελλάδα του Χριστού κι όχι για μιάν Ελλάδα δουλωμένη στον αντίχριστο… Σπρώξτε τα παιδιά σας στη μάθηση του λόγου του Θεού. Μάθετέ τους τ’ αγιώτικα γράμματα για να δει ο τόπος την αληθινή προκοπή και να χαρεί τη λευτεριά του. Διαφορετικά μαύρες μέρες θα ξημερώσουνε και δρολάπια κι αρρώστιες και συφορές και το χυμένο αίμα θα βάψει πάλι τις πολιτείες και τα χωριά, και βουνά, και τους κάμπους και τα πέλαγα.».
http://www.zoiforos.gr/
του Ιωάννη Β. Κογκούλη
Κοσμήτορα Θεολογικής Σχολής Α.Π.Θ
Εκφράζω τη χαρά μου που παρευρίσκομαι για τελευταία φορά ως Κοσμήτορας, εκπροσωπώντας τη Θεολογική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, σε Επιστημονική Ημερίδα Θεολόγων Καθηγητών Γυμνασίων και Λυκείων της Ιεράς Μητροπόλεως Νεαπόλεως και Σταυρουπόλεως σε συνεργασία με τον Περιφερειακό Διευθυντή Π.Ε. και τη Δ.Ε. Κεντρικής Μακεδονίας, με το επίκαιρο θέμα: «Τα Θρησκευτικά ως μάθημα αναζήτησης αλήθειας και ζωής».
Οι ασχολούμενοι με τον ευαίσθητο τομέα της Παιδείας και μάλιστα όχι ως ερασιτέχνες περί την Παιδαγωγική επιστήμη, αφουγκραζόμενοι τη σιωπηλή κραυγή ημών των απογόνων των ηρωικών ραγιάδων (οι πρόγονοί μας σώθηκαν από τον εκμουσουλμανισμό στην αγκαλιά της Ορθόδοξης Καθολικής Εκκλησίας μας -Θα τον αποφύγει η Ευρώπη;-), οι οποίοι επιθυμούμε να πορευθούμε στα ίχνη τους, οφείλουν να προβληματιστούν ιδιαίτερα με όσα εδώ και κάποια χρόνια συμβαίνουν στο χώρο της Υποχρεωτικής Εκπαίδευσης. Εδώ το βασικό πρόβλημα αφορά στους αξιακούς προσανατολισμούς που εξυπηρετεί ή οφείλει να εξυπηρετεί το σημερινό ελληνικό σχολείο. Το εν λόγω πρόβλημα δεν εστιάζεται μόνο στο πολύπαθο μάθημα των Θρησκευτικών, αλλά και στα περισσότερα από τα μαθήματα που διδάσκονται στην Πρωτοβάθμια και Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση. Αισθάνθηκα οδύνη, όταν στο πλαίσιο μεταπτυχιακού μαθήματος κάλεσα έναν εκλεκτό δάσκαλο, τον κ. Δ. Νατσιό, να αναπτύξει στους μεταπτυχιακούς σπουδαστές το θέμα: «Αξιακοί προσανατολισμοί και το μάθημα της Γλώσσας στο Δημοτικό σχολείο».
Την ίδια οδύνη δοκίμασα, όταν μίλησε στους μεταπτυχιακούς σπουδαστές η αγωνίστρια ιεραπόστολος φιλόλογος καθηγήτρια δ. Ευδοξία Αυγουστίνου με θέμα: «Αξιακοί προσανατολισμοί και το μάθημα της Νεοελληνικής γλώσσας στο Γυμνάσιο». Όλα αυτά εδραίωσαν την πεποίθησή μου πως στο πλαίσιο μιας υποχρεωτικής εκπαίδευσης, η οποία φαίνεται να είναι ανάπηρη, και σε σημαντικό βαθμό αφελληνισμένη και αποχριστιανισμένη, το πρόβλημα με το καλούμενο μάθημα των Θρησκευτικών δεν είναι ο «ομολογιακός» ή όχι χαρακτήρας του, αλλά αν προσφέρει στους μαθητές Παιδεία, η οποία και να αποτελεί γι’ αυτούς τον οδοδείκτη προς ό, τι είναι «σοφία, ζωή, αγιασμός, δύναμις, το φως το αληθινόν» (θεία Λειτουργία Μ. Βασιλείου).
Ως προς το σημείο αυτό, βασική θέση μου ήταν, είναι και θα είναι πως τα σχολεία μας δεν μπορούν να ενδιαφέρονται μόνο για την καλλιέργεια των δεξιοτήτων και ικανοτήτων των παιδιών μας, αλλά ότι πρώτιστα φέρουν την υποχρέωση να προσφέρουν σ’ αυτά Παιδεία με την τρισυπόστατη διάστασή της: ως εκπαίδευση, μόρφωση και ηθική καλλιέργεια. Η εν λόγω Παιδεία στο δικό μας το χώρο επιτυγχάνεται διά του εμφύτου πλαστικού ελληνορθόδοξου πνεύματος με την ανάδειξη του παιδιού και γενικότερα του νέου σε μορφή αληθείας, ήθους και κάλλους. Εξάλλου, δεν υπάρχει ουδέτερη γνώση, η δε άχρωμη ηθική οδηγεί το παιδί και γενικότερα τον νέο σε καταστάσεις ανασφάλειας, απάθειας και απροσάρμοστης συμπεριφοράς.
Όμως, το σχολείο καλείται να προσφέρει όχι την οποιαδήποτε Παιδεία. Σ’ αντίθεση με τη διαδομένη, ως μορφή μολυσματικής θανατηφόρου παγκόσμιας πανδημίας, ιδρυματική Παιδεία, οφείλει να προσφέρει στους μαθητές, την, κατά το «υγιαίνουσα διδασκαλία» του αγίου αποστόλου Παύλου, υγιαίνουσα Παιδεία.
Ο άγιος Μέγας Βασίλειος σημειώνει: «αναγκαία η της παιδείας επίγνωσις, προς τε την αίρεσιν της ωφελίμου παιδείας και προς την αποφυγήν της ανοήτου και βλαβεράς» (Εις την αρχήν των Παροιμιών, PG 31, 307). Εξάλλου, το Υπουργείο Παιδείας επαναλάμβανε και πιστεύω πως εξακολουθεί να επαναλαμβάνει πως «όλα είναι θέμα Παιδείας». Η από μέρους του σχολείου προσφορά στους μαθητές μόνο εκπαίδευσης, χωρίς παράλληλη φροντίδα για μόρφωση και ηθική καλλιέργειά τους, καταντάει έργο άκρως επικίνδυνο, αφού οι κάθε είδους κακοποιοί είναι άριστα εκπαιδευμένοι ως προς τις ικανότητες και δεξιότητές τους.
Με βάση τα παραπάνω, αν ενοχλεί κάποιους νεοέλληνες η ονομασία του πολύπαθου μαθήματος των Θρησκευτικών, σε κάποια επιστολή μου, την οποία προσφάτως κοινοποίησα στην Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος, πρότεινα την μετονομασία του σε μάθημα: «Χριστιανική Παιδεία». Ασφαλώς προσωπικά θα με εξέφραζε καλύτερα η ονομασία του μαθήματος: «Ελληνορθόδοξη Παιδεία». Κατέληξα όμως στην πρόταση: «Χριστιανική Παιδεία» για να προκαλέσει λιγότερο τους πολέμιους του μαθήματος των Θρησκευτικών.
Το μάθημα: «Χριστιανική Παιδεία» θα φέρει όλα τα παιδιά που ζουν με τους γονείς τους στον ευλογημένο αυτόν μαρτυρικό τόπο, την Ελλάδα, σε συνάντηση με την ελληνορθόδοξη κληρονομιά, τα στοιχεία δηλαδή εκείνα που συνθέτουν τη δική μας περιρρέουσα ατμόσφαιρα, τη δική μας παράδοση και ζωή. Έτσι και εμείς δε θα γίνουμε ένας λαός άχρωμος, παγκοσμιοποιημένος που δεν θα έχει τη δική του ταυτότητα και, παράλληλα, οι άλλοι που επιθυμούν να ζήσουν στην πατρίδα μας, μαζί με την εκμάθηση της ελληνικής γλώσσας και της ελληνικής ιστορίας, χωρίς κάτι τέτοιο να συνιστά προσηλυτισμό, θα μάθουν ποιοι είμαστε εμείς οι γηγενείς, ποιο υγιές ήθος καλλιεργήθηκε αιώνες ολοκλήρους, ποια είναι η κληρονομιά μας, με βάση ποια ηθική διαδικασία κρίνουμε, συγκρίνουμε και αξιολογούμε, με ποια ηθικά κριτήρια αιτιολογούμε τις ενέργειές μας, με ποιες ηθικές προϋποθέσεις διαφωνούμε πολλές φορές με τρόπους σκέψης και ζωής άλλων λαών και κοινωνιών.
Στα πλαίσια αυτής της υγιούς Παιδείας τα παιδιά μας θα αναπτύξουν προσωπικότητα με βάση τη δική μας ιδιοσυστασία και θα γίνουν όχι παγκοσμιοποιημένα - ομογενοποιημένα άτομα, αλλά -όπως αρχαία θεία Λειτουργία σημειώνει- «κοσμοπολίτες».
Αυτήν την παιδεία φέρει την υποχρέωση να στηρίξει και η Ποιμαίνουσα Εκκλησία, η οποία δεν μπορεί να περιοριστεί στην Ενοριακή Εκκλησιαστική Κατήχηση, όπως κάποιοι υποστηρίζουν. Η Ποιμαίνουσα Εκκλησία, στο όνομα της προσφοράς στα παιδιά υγιαίνουσας η «της ωφελίμου», κατά τον άγιο Μέγα Βασίλειο, Παιδείας, οφείλει η ίδια να συνδράμει στο παιδαγωγικό έργο της Πολιτείας με την ίδρυση εκπαιδευτικών ιδρυμάτων ξεκινώντας από τους Βρεφονηπιακούς σταθμούς. Για παράδειγμα θα ήταν μεγάλη ευλογία δίπλα στις τριάντα τρεις Εκκλησίες που ο μακαριστός Μητροπολίτης Νεαπόλεως κυρός Διονύσιος έκτισε, ο διάδοχός του Μητροπολίτης Κύριος Βαρνάβας, γινόμενος παράδειγμα προς μίμηση για όλους τους Μητροπολίτες, κατά το πρότυπο του αγίου Κοσμά του Αιτωλού και με βάση το «από βρέφους τα ιερά γράμματα οίδας» του αγίου αποστόλου Παύλου προς τον μαθητή του Τιμόθεο, να λειτουργούσε σε πρώτη φάση σε κάθε ενορία περισσότερους του ενός Βρεφονηπιακούς σταθμούς.
Αφού τονίσω μ’ όλη τη δύναμη της ψυχής μου πως σήμερα περισσότερο από κάθε άλλη φορά πρέπει να τολμούμε να λέμε ΟΧΙ σε όσα αντιχριστιανικά γίνονται στο χώρο της εκπαίδευσης, θα ήθελα να τελειώσω τον χαιρετισμό με κάποιες σκέψεις του γνωστού σ’ όλους μας Παπουλάκου, τον γέροντα, και στη συνείδηση του λαού μας Όσιου, Χριστοφόρου (αναπαύθηκε το 1861). Ο Παπουλάκος, μεταξύ των άλλων, σημειώνει: «Τ’ άθεα γράμματα είναι η ρίζα κάθε συμφοράς … Μιλιούνια άνθρωποι πλανήθηκαν απ΄ την ξελογιάστρα μάθηση, κι ακούμπησαν απάνω της για να κοιμηθούν ξέγνοιαστοι. Δεν το κατάφεραν όμως. Τους ξύπνησαν τα ουρλιάσματα του πολέμου και του αφανισμού. Τ’ άθεα γράμματα πάνε να ξεράνουνε και το δέντρο της λευτεριάς, που πότισαν με το αίμα τους οι ήρωες του γένους. Τ’ άθεα γράμματα παραμέρισαν τους αγίους και τους αγωνιστές και βάλανε στο κεφάλι του έθνους ξένους κι άπιστους γραμματισμένους, που πάνε να νοθέψουνε τη ζωή μας. Τ’ άθεα γράμματα κόψανε το δρόμο του έθνους και τ’ αμποδάνε να χαρεί τη λευτεριά του…Τ’ άθεα γράμματα υφαίνουνε το σάβανο του γένους…Ο Άγιος Κοσμάς μαρτύρησε για μιάν Ελλάδα του Χριστού κι όχι για μιάν Ελλάδα δουλωμένη στον αντίχριστο… Σπρώξτε τα παιδιά σας στη μάθηση του λόγου του Θεού. Μάθετέ τους τ’ αγιώτικα γράμματα για να δει ο τόπος την αληθινή προκοπή και να χαρεί τη λευτεριά του. Διαφορετικά μαύρες μέρες θα ξημερώσουνε και δρολάπια κι αρρώστιες και συφορές και το χυμένο αίμα θα βάψει πάλι τις πολιτείες και τα χωριά, και βουνά, και τους κάμπους και τα πέλαγα.».
http://www.zoiforos.gr/
Να ξαναγίνουμε ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ - Μαθήματα από την Ρωσία.
Μαθήματα από την Ρωσία
του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου
Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου κ. Ιεροθέου
Από τίς επισκέψεις μου στήν Ρωσία καί γενικά στίς χώρες πού είχαν κομμουνιστικά καθεστώτα διεπίστωσα ότι η νέα πολιτική κατάσταση αντιμετωπίζει διαφορετικά τήν Εκκλησία. Οι πολιτικοί αντιλαμβάνονται τήν αδικία πού έγινε σέ βάρος τής Εκκλησίας όλα τά τελευταία χρόνια πού διωκόταν, καί μέ πολλούς τρόπους τώρα επιδιώκει νά αποκαταστήση τά πράγματα. Βέβαια, σέ αυτό σημαντικό ρόλο έπαιξε η «αντίσταση» τού λαού, πού εξακολουθούσε όλα αυτά τά δύσκολα χρόνια νά πιστεύη στόν Θεό καί νά κρατά τίς παραδόσεις.
Σέ πρόσφατη ανταπόκρισή του από τήν Μόσχα ο δημοσιογράφος Θανάσης Αυγερινός (Περιοδικό «Ελλάδα», «Μακεδονία» 6-1-2010) μάς ενημερώνει ότι ο Πρωθυπουργός τής Ρωσίας Βλαντιμίρ Πούτιν τήν ημέρα τών Χριστουγέννων επισκέφθηκε τόν Πατριάρχη Μόσχας καί Πασών τών Ρωσιών κ. Κύριλλο καί επήνεσε τήν Εκκλησία, διότι «προσφέρει πολλά γιά τή διαπαιδαγώγηση τών πολιτών στό πνεύμα τού πατριωτισμού, εμπνέει σέ όλους μας τήν αγάπη στήν ιστορία καί τίς πνευματικές αξίες».
Συγχρόνως ο Ρώσος Πρωθυπουργός ανέφερε ότι τό Κράτος θά μεταβιβάση στήν Εκκλησία «ένα από τά πιό γνωστά μοναστήρια καί αρχιτεκτονικά μνημεία τής Μόσχας, εκείνο τών "Νεαρών Παρθένων’’ (Ναβαντέβιτσι), πού ιδρύθηκε τόν 16ον αιώνα καί λειτουργεί επίσης ως νεκροταφείο τών επιφανών τής χώρας, μετά τήν Κόκκινη Πλατεία καί τά τείχη τού Κρεμλίνου, τά οποία έκλεισαν τόν κύκλο τους». Επίσης, ο Πούτιν δήλωσε «ότι από τό 2005, περίπου 100 ναοί καί μοναστήρια πέρασαν από τό κράτος ξανά στήν ιδιοκτησία τής εκκλησίας, όπως καί πολλά φορητά θρησκευτικά κειμήλια, ενώ περίπου 12.000 μνημεία εξαιρετικής πολιτιστικής σημασίας παραμένουν υπό τήν προστασία κρατικών μουσείων καί μέ σταθερούς ρυθμούς συντηρούνται καί περνούν στά χερια τής εκκλησίας».
Ακόμη, ο δημοσιογράφος μάς ενημερώνει ότι αυτό τό έτος θά γίνη καί ένα άλλο σημαντικό γεγονός στήν Ρωσία, ήτοι «θά αναλάβουν υπηρεσία στίς μονάδες τού ρωσικού στρατού στό εξωτερικό, καί εν συνεχεία σέ όλες τίς στρατιωτικές μονάδες, οι πρώτοι στρατιωτικοί ιερωμένοι, η πλειονότητα τών οποίων θά είναι ορθόδοξοι ιερείς». Επίσης σημειώνεται ότι «σύμφωνα μέ τίς στατιστικές, τό 70% τών ρώσων στρατιωτών δηλώνουν πλέον θρησκευόμενοι, εκ τών οποίων τό 80% ορθόδοξοι χριστιανοί, 13% μουσουλμάνοι, 3% βουδιστές καί 4% εβραίοι ή πιστοί άλλων θρησκειών, ενώ στίς στρατιωτικές μονάδες τής χώρας λειτουργούν 530 ορθόδοξοι ναοί καί λατρευτικά ιδρύματα εν γένει, μιά ολοζώντανη διάψευση τής πολυτετούς αθεϊστικής προπαγάνδας τού σοβιετικού κράτους».
Αυτά συμβαίνουν στήν Ρωσία, ενώ εδώ στήν Χώρα μας μερικοί είναι καθυστερημένοι ακόμη, γιατί δέν θέλουν νά καταλάβουν τίς μεγάλες αλλαγές πού έγιναν στήν παγκόσμια σκηνή, ούτε τήν μεγάλη προσφορά τής Εκκλησίας στήν κοινωνία καί τούς ανθρώπους, γιά νά αντμετωπίζουν τά διάφορα προβλήματα στήν ζωή τους. Υπάρχουν ακόμη καί μερικοί πού επαναφέρουν τήν πολεμική τους εναντίον τής Εκκλησίας, χρησιμοποιώντας παλαιά επιχειρήματα, τά οποία πλέον έχουν ξεπερασθή από τά ίδια τά γεγονότα καί θέλουν νά τήν φορολογούν καί νά τήν υπονομεύουν, χωρίς νά βλέπουν τό μεγάλο φιλανθρωπικό, ανθρωπιστικό καί πολιτιστικό έργο τό οποίο επιτελεί στήν κοινωνία μας καί τόν άνθρωπο.
Πρέπει όλοι νά καταλάβουν ότι η Εκκλησία έχει μεγάλη δύναμη, καί αντέχει σέ όλες τίς επιθέσεις, τήν οποία όμως δύναμη δέν έχουν οι πολέμιοί της. Άς πάρουν παράδειγμα από τό τί γίνεται στήν Ρωσία.
πηγή: http://www.parembasis.gr/2010/frames_10_01.htm
του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου
Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου κ. Ιεροθέου
Από τίς επισκέψεις μου στήν Ρωσία καί γενικά στίς χώρες πού είχαν κομμουνιστικά καθεστώτα διεπίστωσα ότι η νέα πολιτική κατάσταση αντιμετωπίζει διαφορετικά τήν Εκκλησία. Οι πολιτικοί αντιλαμβάνονται τήν αδικία πού έγινε σέ βάρος τής Εκκλησίας όλα τά τελευταία χρόνια πού διωκόταν, καί μέ πολλούς τρόπους τώρα επιδιώκει νά αποκαταστήση τά πράγματα. Βέβαια, σέ αυτό σημαντικό ρόλο έπαιξε η «αντίσταση» τού λαού, πού εξακολουθούσε όλα αυτά τά δύσκολα χρόνια νά πιστεύη στόν Θεό καί νά κρατά τίς παραδόσεις.
Σέ πρόσφατη ανταπόκρισή του από τήν Μόσχα ο δημοσιογράφος Θανάσης Αυγερινός (Περιοδικό «Ελλάδα», «Μακεδονία» 6-1-2010) μάς ενημερώνει ότι ο Πρωθυπουργός τής Ρωσίας Βλαντιμίρ Πούτιν τήν ημέρα τών Χριστουγέννων επισκέφθηκε τόν Πατριάρχη Μόσχας καί Πασών τών Ρωσιών κ. Κύριλλο καί επήνεσε τήν Εκκλησία, διότι «προσφέρει πολλά γιά τή διαπαιδαγώγηση τών πολιτών στό πνεύμα τού πατριωτισμού, εμπνέει σέ όλους μας τήν αγάπη στήν ιστορία καί τίς πνευματικές αξίες».
Συγχρόνως ο Ρώσος Πρωθυπουργός ανέφερε ότι τό Κράτος θά μεταβιβάση στήν Εκκλησία «ένα από τά πιό γνωστά μοναστήρια καί αρχιτεκτονικά μνημεία τής Μόσχας, εκείνο τών "Νεαρών Παρθένων’’ (Ναβαντέβιτσι), πού ιδρύθηκε τόν 16ον αιώνα καί λειτουργεί επίσης ως νεκροταφείο τών επιφανών τής χώρας, μετά τήν Κόκκινη Πλατεία καί τά τείχη τού Κρεμλίνου, τά οποία έκλεισαν τόν κύκλο τους». Επίσης, ο Πούτιν δήλωσε «ότι από τό 2005, περίπου 100 ναοί καί μοναστήρια πέρασαν από τό κράτος ξανά στήν ιδιοκτησία τής εκκλησίας, όπως καί πολλά φορητά θρησκευτικά κειμήλια, ενώ περίπου 12.000 μνημεία εξαιρετικής πολιτιστικής σημασίας παραμένουν υπό τήν προστασία κρατικών μουσείων καί μέ σταθερούς ρυθμούς συντηρούνται καί περνούν στά χερια τής εκκλησίας».
Ακόμη, ο δημοσιογράφος μάς ενημερώνει ότι αυτό τό έτος θά γίνη καί ένα άλλο σημαντικό γεγονός στήν Ρωσία, ήτοι «θά αναλάβουν υπηρεσία στίς μονάδες τού ρωσικού στρατού στό εξωτερικό, καί εν συνεχεία σέ όλες τίς στρατιωτικές μονάδες, οι πρώτοι στρατιωτικοί ιερωμένοι, η πλειονότητα τών οποίων θά είναι ορθόδοξοι ιερείς». Επίσης σημειώνεται ότι «σύμφωνα μέ τίς στατιστικές, τό 70% τών ρώσων στρατιωτών δηλώνουν πλέον θρησκευόμενοι, εκ τών οποίων τό 80% ορθόδοξοι χριστιανοί, 13% μουσουλμάνοι, 3% βουδιστές καί 4% εβραίοι ή πιστοί άλλων θρησκειών, ενώ στίς στρατιωτικές μονάδες τής χώρας λειτουργούν 530 ορθόδοξοι ναοί καί λατρευτικά ιδρύματα εν γένει, μιά ολοζώντανη διάψευση τής πολυτετούς αθεϊστικής προπαγάνδας τού σοβιετικού κράτους».
Αυτά συμβαίνουν στήν Ρωσία, ενώ εδώ στήν Χώρα μας μερικοί είναι καθυστερημένοι ακόμη, γιατί δέν θέλουν νά καταλάβουν τίς μεγάλες αλλαγές πού έγιναν στήν παγκόσμια σκηνή, ούτε τήν μεγάλη προσφορά τής Εκκλησίας στήν κοινωνία καί τούς ανθρώπους, γιά νά αντμετωπίζουν τά διάφορα προβλήματα στήν ζωή τους. Υπάρχουν ακόμη καί μερικοί πού επαναφέρουν τήν πολεμική τους εναντίον τής Εκκλησίας, χρησιμοποιώντας παλαιά επιχειρήματα, τά οποία πλέον έχουν ξεπερασθή από τά ίδια τά γεγονότα καί θέλουν νά τήν φορολογούν καί νά τήν υπονομεύουν, χωρίς νά βλέπουν τό μεγάλο φιλανθρωπικό, ανθρωπιστικό καί πολιτιστικό έργο τό οποίο επιτελεί στήν κοινωνία μας καί τόν άνθρωπο.
Πρέπει όλοι νά καταλάβουν ότι η Εκκλησία έχει μεγάλη δύναμη, καί αντέχει σέ όλες τίς επιθέσεις, τήν οποία όμως δύναμη δέν έχουν οι πολέμιοί της. Άς πάρουν παράδειγμα από τό τί γίνεται στήν Ρωσία.
πηγή: http://www.parembasis.gr/2010/frames_10_01.htm
Φιλία και μοναξιά
«Δεν θα έκλεβα μονάχος μου, και δεν με ενδιέφερε το αντικείμενο της κλοπής, αλλά η ίδια η πράξη της κλοπής.
Αν ήμουν μονάχος, δεν θα μου άρεσε και δεν θα το είχα κάνει.
Α, φιλία, είσαι μεγάλος εχθρός. Ασκείς μιαν ανεξερεύνητη γοητεία στα μυαλά!» ( αγ. Αυγουστίνου-Εξομολογήσεις)
Η παραπάνω καταγραφή του Αγίου Αυγουστίνου για τη νεότητά του, παρά την απαξίωση της φιλίας στην οποία καταλήγει για ηθικούς λόγους, στην πραγματικότητα αποτελεί έναν ύμνο της. Καθώς ο έφηβος ανακαλύπτει ότι θέλει-δεν θέλει αναπτύσσεται μέσα του το «κατ’ εικόνα», το κοινωνικό στοιχείο του τελευταίου ασκεί πράγματι μιαν ανεξερεύνητη γοητεία- και όχι μόνο για κακό.
Αλλά τότε γιατί οι έφηβοι έχουν την τάση να μένουν μόνοι; Όπως γράφτηκε χαρακτηριστικά, γι’ αυτούς «η μοναξιά μοιάζει με ισχυρό φάρμακο που είναι καλό σε μικρές δόσεις αλλά δηλητηριώδες σε μεγαλύτερες. Το να μένει για πολύ μόνος του ο έφηβος μπορεί να είναι σημάδι διαταραχής… Η Άμυ αναλογίζεται στο ημερολόγιο της πώς δείχνει και πώς οι άλλες έχουν φίλο και συμπληρώνει: «Μου αρέσει να είμαι ο εαυτός μου.
Έχω παρατηρήσει ότι όταν είμαι μόνη μερικές φορές νοιώθω καλύτερα». Και προσθέτει δείχνοντας την αμφιθυμία της: «ΟΧΙ ΠΑΝΤΑ!»… Και τα δύο άκρα είναι προβληματικά και σημάδι διαταραχής και το να μένουν πολύ μόνοι και να μη μπορούν να μείνουν μόνοι και να αναζητούν συνεχώς κάποιον».
Πρέπει να διακρίνουμε ανάμεσα στην εξωτερική μόνωση και στην ψυχική μοναξιά. Αυτά τα δύο δεν ταυτίζονται και δεν συνυπάρχουν υποχρεωτικά. «Συνηθέστερο είναι το αίσθημα μοναξιάς στο πρώτο μισό της εφηβείας, οπότε ο έφηβος βιώνει τις έντονες αλλαγές και τον ψυχολογικό αποχωρισμό από τους γονείς… Για έναν φυσιολογικό έφηβο το να μένει μόνος του δεν αποτελεί κατ’ ανάγκην εμπειρία μοναξιάς… Αυτός που αισθάνεται την εφηβεία του ως μια περίοδο έντονα οδυνηρής μοναξιάς, θα βρίσκεται σε ρίσκο ολόκληρη τη ζωή του. Νοιώθει απογοητευμένος από τις σχέσεις του, κλείνεται αμυντικά στον εαυτό του, φροντίζει την τρωτή αυτοεκτίμησή του, ενώ κατά μόνας ποθεί έναν εξιδανικευμένο άλλο ο οποίος θα τον νοιαστεί και θα τον κάνει να αισθανθεί δυνατός. Ή μπορεί να αισθάνεται μια απεριόριστη ανάγκη για προσοχή, επιδοκιμασία, και εξωτερική επιβεβαίωση της αξίας του, ενώ έχει δοκιμάσει μοναχικές απογοητεύσεις σε αυτό το αίτημά του… Για τους διαταραγμένους εφήβους η μοναχικότητα ενδέχεται να γίνεται αντιληπτή ως πολύ απειλητική, ακόμη και εκμηδενιστική. Αν, επί πλέον, οι μεγάλοι γύρω του δεν του έχουν δώσει επαρκή πρότυπα ελέγχου των ενορμήσεων, το να είναι μόνος ισοδυναμεί με το να έχει να χειριστεί ανυπόφορες σεξουαλικές και επιθετικές φαντασιώσεις και συναισθήματα».
«Λίγοι πόνοι μπορούν να συγκριθούν με τον πόνο εκείνου που αισθάνεται ότι δεν έχει τίποτε καλό, πως είναι μη ελκυστικός, ανεπαρκής, άχρηστος… Τα συναισθήματα αναξιότητας, αυτοεπικριτικότητας, και μοναξιάς στοιχειώνουν τη ζωή ενός στους πέντε νέους».
«Είναι ενδιαφέρον ότι και αυτοί οι έφηβοι που δηλώνουν μοναξιά αναφέρουν ότι έχουν κάποιους στενούς φίλους… Το αίσθημα της μοναξιάς δεν είναι θέμα αριθμού φίλων αλλά ικανότητας για δέσμευση και αφοσίωση. Όταν ο έφηβος δεν μπορεί να δώσει, δεν αισθάνεται και αυτά που του δίνουν». Μερικές φορές η μοναξιά συγκαλύπτεται σκόπιμα με αστεία· στη πραγματικότητα μέσα τους δεν μπορούν να χαρούν.
Αλλά και το να έχουν φίλους και παρέες δεν συνεπάγεται αυτονόητα πως οι έφηβοι θα νοιώθουν ο εαυτός τους. Οι μισοί από δείγμα 7.050 εφήβων παραδέχονται ότι στην ομάδα των φίλων συχνά συμπεριφέρονται διαφορετικά από αυτό που πραγματικά νοιώθουν, ότι δέχονται πιέσεις στο σχολείο να κάνουν ό,τι και οι άλλοι, και ότι υπάρχουν κλίκες (δηλαδή κλειστές ομάδες) στο σχολείο τους. «Μεταξύ 40 ευχών που τους δόθηκαν το 75% επέλεξε το «να είμαι περισσότερο ο εαυτός μου στην ομάδα». Πρώτη ήλθε σε προτιμήσεις η ευχή «να βρω νόημα στη ζωή και να έχω φίλους»: την επέλεξε το 78%. Οι φίλοι είναι γι’ αυτούς ό,τι το ψωμί για τον πεινασμένο και τα ρούχα για τον γυμνό».
«Έφηβοι με προβληματικές σχέσεις με τους συνομηλίκους τους παρουσιάζουν χαμηλότερη αυτοεκτίμηση, χειρότερη επίδοση, και μικρότερη αντοχή σε άλλους παράγοντες στρες στη ζωή τους. Ένας πατέρας παρατήρησε την κόρη του να γλιστρά σε μια περίοδο κατάθλιψης δεκατεσσάρων μηνών και μόνο εκ των υστέρων έμαθε ότι επρόκειτο για τις συνέπειες της οδυνηρής απόφασης της να αποχωριστεί μια ομάδα συνομηλίκων που άρχισαν να χρησιμοποιούν ουσίες». Το μυαλό πήρε τη σωστή απόφαση αλλά αύτη δεν εμπόδισε την καρδιά να πενθεί.
Σε έρευνα που μελέτησε την κοινωνική συμπεριφορά εφήβων σε κατασκήνωση σε συνάρτηση με τον τύπο σύνδεσης που είχαν ως βρέφη, φάνηκε ότι όσοι χαρακτηρίζονταν από ασφαλή τύπο σύνδεσης με τη μητέρα παρουσίαζαν τώρα περισσότερο συναίσθημα στις κοινωνικές τους σχέσεις και είχαν περισσότερους φίλους. Αντίθετα, όσοι χαρακτηρίζονταν από βρεφική αντίδραση τύπου αγχώδους-αποφευκτικού, ως έφηβοι είχαν σχέσεις με ασαφή όρια εις βάρος της αυτονομίας τους.
Στο πώς οι έφηβοι βιώνουν τη φιλία συναντούμε διαφορές στα φύλα. Για τα κορίτσια μετρά πρώτα το συναίσθημα ενώ για τα αγόρια ο έλεγχος. Τα κορίτσια τα ενώνει η αυτοαποκάλυψη, τα αγόρια οι κοινές δραστηριότητες. Τα κορίτσια αντλούν νόημα από τη φιλία μέσω σύνδεσης και φροντίδας, τα αγόρια μέσω τονισμού της διαφορετικότητας.
Ενδιαφέρον θα είναι να προσέξουμε και κάποιες διαφορές των δύο φύλων ως προς το αίσθημα ένοχης. Κατ αρχήν οι έφηβες εμφανίζουν μεγαλύτερη προδιάθεση για ενοχή από τους εφήβους· εξ άλλου και τα κορίτσια παρουσιάζουν περισσότερη κατάθλιψη από τα αγόρια και λιγότερες αντικοινωνικές συμπεριφορές (που υποδηλώνουν μειωμένη ένοχη). Προϊούσης της εφηβείας η ενοχή μειώνεται στα αγόρια περισσότερο και ταχύτερα από τα κορίτσια. Χαρακτηριστικό εμφανίζεται το γεγονός ότι τα αγόρια συνηθέστερα ενοχοποιούνται για επιθετική συμπεριφορά που έδειξαν, ενώ τα κορίτσια για αδιαφορία και ανεντιμότητα. Το στατιστικό αυτό εύρημα υπονοεί ότι, αφ’ ενός μεν τα αγόρια καταφεύγουν συνηθέστερα στην επιθετικότητα για να λύσουν τις διαφορές τους, αφ’ ετέρου δε τα κορίτσια τείνουν προς περισσότερη φροντίδα για τον άλλο την οποία και χρησιμοποιούν ως ηθικό κριτήριο.
Στην εφηβεία παρατηρείται δυσκολία τόσο στο χειρισμό της οικειότητας όσο και των συνεπειών της. «Πρέπει να εξετάσουμε και τη σκοτεινή πλευρά της οικειότητας: τη ραγισμένη καρδιά του εφήβου, τις συνέπειες της προδοσίας από τον/την καλύτερο/η φίλο/η, που τόσο αναστατώνουν και θλίβουν τη ζωή τους… Πιο ευάλωτοι έφηβοι επηρεάζονται περισσότερο και πέφτουν συχνότερα θύματα της σκοτεινής πλευράς. Απώλειες καλών φίλων ή ρομαντικών συντρόφων ή σημαντικών μελών της οικογένειας εμπλέκονται σε εφηβικές αυτοκτονίες. Μεγαλύτερη ερωτική οικειότητα μπορεί να οδηγήσει σε εγκυμοσύνη και τοκετό».
(π. Βασιλείου Θερμού, «Ταραγμένη Άνοιξη». Εκδ. Δομή. Αθήνα 2008)
Πηγή:http://vatopaidi.wordpress.com/
Αν ήμουν μονάχος, δεν θα μου άρεσε και δεν θα το είχα κάνει.
Α, φιλία, είσαι μεγάλος εχθρός. Ασκείς μιαν ανεξερεύνητη γοητεία στα μυαλά!» ( αγ. Αυγουστίνου-Εξομολογήσεις)
Η παραπάνω καταγραφή του Αγίου Αυγουστίνου για τη νεότητά του, παρά την απαξίωση της φιλίας στην οποία καταλήγει για ηθικούς λόγους, στην πραγματικότητα αποτελεί έναν ύμνο της. Καθώς ο έφηβος ανακαλύπτει ότι θέλει-δεν θέλει αναπτύσσεται μέσα του το «κατ’ εικόνα», το κοινωνικό στοιχείο του τελευταίου ασκεί πράγματι μιαν ανεξερεύνητη γοητεία- και όχι μόνο για κακό.
Αλλά τότε γιατί οι έφηβοι έχουν την τάση να μένουν μόνοι; Όπως γράφτηκε χαρακτηριστικά, γι’ αυτούς «η μοναξιά μοιάζει με ισχυρό φάρμακο που είναι καλό σε μικρές δόσεις αλλά δηλητηριώδες σε μεγαλύτερες. Το να μένει για πολύ μόνος του ο έφηβος μπορεί να είναι σημάδι διαταραχής… Η Άμυ αναλογίζεται στο ημερολόγιο της πώς δείχνει και πώς οι άλλες έχουν φίλο και συμπληρώνει: «Μου αρέσει να είμαι ο εαυτός μου.
Έχω παρατηρήσει ότι όταν είμαι μόνη μερικές φορές νοιώθω καλύτερα». Και προσθέτει δείχνοντας την αμφιθυμία της: «ΟΧΙ ΠΑΝΤΑ!»… Και τα δύο άκρα είναι προβληματικά και σημάδι διαταραχής και το να μένουν πολύ μόνοι και να μη μπορούν να μείνουν μόνοι και να αναζητούν συνεχώς κάποιον».
Πρέπει να διακρίνουμε ανάμεσα στην εξωτερική μόνωση και στην ψυχική μοναξιά. Αυτά τα δύο δεν ταυτίζονται και δεν συνυπάρχουν υποχρεωτικά. «Συνηθέστερο είναι το αίσθημα μοναξιάς στο πρώτο μισό της εφηβείας, οπότε ο έφηβος βιώνει τις έντονες αλλαγές και τον ψυχολογικό αποχωρισμό από τους γονείς… Για έναν φυσιολογικό έφηβο το να μένει μόνος του δεν αποτελεί κατ’ ανάγκην εμπειρία μοναξιάς… Αυτός που αισθάνεται την εφηβεία του ως μια περίοδο έντονα οδυνηρής μοναξιάς, θα βρίσκεται σε ρίσκο ολόκληρη τη ζωή του. Νοιώθει απογοητευμένος από τις σχέσεις του, κλείνεται αμυντικά στον εαυτό του, φροντίζει την τρωτή αυτοεκτίμησή του, ενώ κατά μόνας ποθεί έναν εξιδανικευμένο άλλο ο οποίος θα τον νοιαστεί και θα τον κάνει να αισθανθεί δυνατός. Ή μπορεί να αισθάνεται μια απεριόριστη ανάγκη για προσοχή, επιδοκιμασία, και εξωτερική επιβεβαίωση της αξίας του, ενώ έχει δοκιμάσει μοναχικές απογοητεύσεις σε αυτό το αίτημά του… Για τους διαταραγμένους εφήβους η μοναχικότητα ενδέχεται να γίνεται αντιληπτή ως πολύ απειλητική, ακόμη και εκμηδενιστική. Αν, επί πλέον, οι μεγάλοι γύρω του δεν του έχουν δώσει επαρκή πρότυπα ελέγχου των ενορμήσεων, το να είναι μόνος ισοδυναμεί με το να έχει να χειριστεί ανυπόφορες σεξουαλικές και επιθετικές φαντασιώσεις και συναισθήματα».
«Λίγοι πόνοι μπορούν να συγκριθούν με τον πόνο εκείνου που αισθάνεται ότι δεν έχει τίποτε καλό, πως είναι μη ελκυστικός, ανεπαρκής, άχρηστος… Τα συναισθήματα αναξιότητας, αυτοεπικριτικότητας, και μοναξιάς στοιχειώνουν τη ζωή ενός στους πέντε νέους».
«Είναι ενδιαφέρον ότι και αυτοί οι έφηβοι που δηλώνουν μοναξιά αναφέρουν ότι έχουν κάποιους στενούς φίλους… Το αίσθημα της μοναξιάς δεν είναι θέμα αριθμού φίλων αλλά ικανότητας για δέσμευση και αφοσίωση. Όταν ο έφηβος δεν μπορεί να δώσει, δεν αισθάνεται και αυτά που του δίνουν». Μερικές φορές η μοναξιά συγκαλύπτεται σκόπιμα με αστεία· στη πραγματικότητα μέσα τους δεν μπορούν να χαρούν.
Αλλά και το να έχουν φίλους και παρέες δεν συνεπάγεται αυτονόητα πως οι έφηβοι θα νοιώθουν ο εαυτός τους. Οι μισοί από δείγμα 7.050 εφήβων παραδέχονται ότι στην ομάδα των φίλων συχνά συμπεριφέρονται διαφορετικά από αυτό που πραγματικά νοιώθουν, ότι δέχονται πιέσεις στο σχολείο να κάνουν ό,τι και οι άλλοι, και ότι υπάρχουν κλίκες (δηλαδή κλειστές ομάδες) στο σχολείο τους. «Μεταξύ 40 ευχών που τους δόθηκαν το 75% επέλεξε το «να είμαι περισσότερο ο εαυτός μου στην ομάδα». Πρώτη ήλθε σε προτιμήσεις η ευχή «να βρω νόημα στη ζωή και να έχω φίλους»: την επέλεξε το 78%. Οι φίλοι είναι γι’ αυτούς ό,τι το ψωμί για τον πεινασμένο και τα ρούχα για τον γυμνό».
«Έφηβοι με προβληματικές σχέσεις με τους συνομηλίκους τους παρουσιάζουν χαμηλότερη αυτοεκτίμηση, χειρότερη επίδοση, και μικρότερη αντοχή σε άλλους παράγοντες στρες στη ζωή τους. Ένας πατέρας παρατήρησε την κόρη του να γλιστρά σε μια περίοδο κατάθλιψης δεκατεσσάρων μηνών και μόνο εκ των υστέρων έμαθε ότι επρόκειτο για τις συνέπειες της οδυνηρής απόφασης της να αποχωριστεί μια ομάδα συνομηλίκων που άρχισαν να χρησιμοποιούν ουσίες». Το μυαλό πήρε τη σωστή απόφαση αλλά αύτη δεν εμπόδισε την καρδιά να πενθεί.
Σε έρευνα που μελέτησε την κοινωνική συμπεριφορά εφήβων σε κατασκήνωση σε συνάρτηση με τον τύπο σύνδεσης που είχαν ως βρέφη, φάνηκε ότι όσοι χαρακτηρίζονταν από ασφαλή τύπο σύνδεσης με τη μητέρα παρουσίαζαν τώρα περισσότερο συναίσθημα στις κοινωνικές τους σχέσεις και είχαν περισσότερους φίλους. Αντίθετα, όσοι χαρακτηρίζονταν από βρεφική αντίδραση τύπου αγχώδους-αποφευκτικού, ως έφηβοι είχαν σχέσεις με ασαφή όρια εις βάρος της αυτονομίας τους.
Στο πώς οι έφηβοι βιώνουν τη φιλία συναντούμε διαφορές στα φύλα. Για τα κορίτσια μετρά πρώτα το συναίσθημα ενώ για τα αγόρια ο έλεγχος. Τα κορίτσια τα ενώνει η αυτοαποκάλυψη, τα αγόρια οι κοινές δραστηριότητες. Τα κορίτσια αντλούν νόημα από τη φιλία μέσω σύνδεσης και φροντίδας, τα αγόρια μέσω τονισμού της διαφορετικότητας.
Ενδιαφέρον θα είναι να προσέξουμε και κάποιες διαφορές των δύο φύλων ως προς το αίσθημα ένοχης. Κατ αρχήν οι έφηβες εμφανίζουν μεγαλύτερη προδιάθεση για ενοχή από τους εφήβους· εξ άλλου και τα κορίτσια παρουσιάζουν περισσότερη κατάθλιψη από τα αγόρια και λιγότερες αντικοινωνικές συμπεριφορές (που υποδηλώνουν μειωμένη ένοχη). Προϊούσης της εφηβείας η ενοχή μειώνεται στα αγόρια περισσότερο και ταχύτερα από τα κορίτσια. Χαρακτηριστικό εμφανίζεται το γεγονός ότι τα αγόρια συνηθέστερα ενοχοποιούνται για επιθετική συμπεριφορά που έδειξαν, ενώ τα κορίτσια για αδιαφορία και ανεντιμότητα. Το στατιστικό αυτό εύρημα υπονοεί ότι, αφ’ ενός μεν τα αγόρια καταφεύγουν συνηθέστερα στην επιθετικότητα για να λύσουν τις διαφορές τους, αφ’ ετέρου δε τα κορίτσια τείνουν προς περισσότερη φροντίδα για τον άλλο την οποία και χρησιμοποιούν ως ηθικό κριτήριο.
Στην εφηβεία παρατηρείται δυσκολία τόσο στο χειρισμό της οικειότητας όσο και των συνεπειών της. «Πρέπει να εξετάσουμε και τη σκοτεινή πλευρά της οικειότητας: τη ραγισμένη καρδιά του εφήβου, τις συνέπειες της προδοσίας από τον/την καλύτερο/η φίλο/η, που τόσο αναστατώνουν και θλίβουν τη ζωή τους… Πιο ευάλωτοι έφηβοι επηρεάζονται περισσότερο και πέφτουν συχνότερα θύματα της σκοτεινής πλευράς. Απώλειες καλών φίλων ή ρομαντικών συντρόφων ή σημαντικών μελών της οικογένειας εμπλέκονται σε εφηβικές αυτοκτονίες. Μεγαλύτερη ερωτική οικειότητα μπορεί να οδηγήσει σε εγκυμοσύνη και τοκετό».
(π. Βασιλείου Θερμού, «Ταραγμένη Άνοιξη». Εκδ. Δομή. Αθήνα 2008)
Πηγή:http://vatopaidi.wordpress.com/
ΥΠ’ ΑΤΜΟΝ Ο ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΙΕΡΩΝΥΜΟΣ;
Σε δυσχερέστατη θέση βρίσκεται ο αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος.
Ένας λόγος είναι η στάση του Πατριάρχη Βαρθολομαίου τόσο για το θέμα Μπεζενίτη, όσο και για την πλήρωση μητροπόλεων στην Βόρεια Ελλάδα. Ο αρχιεπίσκοπος θεωρεί ότι ο Πατριάρχης τον εκμεταλλεύτηκε – για να μην χρησιμοποιήσουμε την λαϊκότατη φράση «τον πούλησε».
Άλλος λόγος είναι η παρουσία του στο υπουργικό συμβούλιο, κάτι που - για πολλούς –έδωσε στον αρχιεπίσκοπο κομματική ταμπέλα. Ο εκάστοτε επίσκοπος και απλός κληρικός ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ να είναι υπεράνω κομμάτων και ιδεολογημάτων. Όμως, δεν είναι εκτεθειμένος μόνο ο αρχιεπίσκοπος. Εκτεθειμένη βρίσκεται και ολόκληρη η ιεραρχία. Είναι φανερό ότι υπάρχουν δύο στρατόπεδα, το ένα αμιγώς ελληνοορθόδοξο χωρίς κομματικές ταμπέλες, το δε άλλο άκρως κομματικό, το οποίο λειτουργεί ως πέμπτη φάλαγγα των κομμάτων στην ζωή της Εκκλησίας. Τα «στελέχη» αυτού του στρατοπέδου βρίσκονται μονίμως τα μαχαίρια αφού υποστηρίζουν διαφορετικές κομματικές παρατάξεις.
Πέραν τούτων, η αποστροφή του πιστού λαού προς τα έργα και τις μέχρι τώρα θέσεις του αρχιεπισκόπου, τον έχουν φέρει σε αμηχανία, αφού χωρίς τον πιστό λαό ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ και άρα ούτε αρχιεπίσκοπος. Η χθεσινοβραδινή παρουσία του στον Άγιο Παντελεήμονα, σύμφωνα με πληροφορίες, δημιούργησε δυσαρέσκεια στον λαό που παρακολουθούσε την λειτουργία και πολλοί αποχώρησαν προβαίνοντας σε ειρηνική αποδοκιμασία του αρχιεπισκόπου.
Αν συνέβη πράγματι αυτό, είναι πολύ πιθανόν να οδηγηθεί ο Αρχιεπίσκοπος σε παραίτηση.
Ένας λόγος είναι η στάση του Πατριάρχη Βαρθολομαίου τόσο για το θέμα Μπεζενίτη, όσο και για την πλήρωση μητροπόλεων στην Βόρεια Ελλάδα. Ο αρχιεπίσκοπος θεωρεί ότι ο Πατριάρχης τον εκμεταλλεύτηκε – για να μην χρησιμοποιήσουμε την λαϊκότατη φράση «τον πούλησε».
Άλλος λόγος είναι η παρουσία του στο υπουργικό συμβούλιο, κάτι που - για πολλούς –έδωσε στον αρχιεπίσκοπο κομματική ταμπέλα. Ο εκάστοτε επίσκοπος και απλός κληρικός ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ να είναι υπεράνω κομμάτων και ιδεολογημάτων. Όμως, δεν είναι εκτεθειμένος μόνο ο αρχιεπίσκοπος. Εκτεθειμένη βρίσκεται και ολόκληρη η ιεραρχία. Είναι φανερό ότι υπάρχουν δύο στρατόπεδα, το ένα αμιγώς ελληνοορθόδοξο χωρίς κομματικές ταμπέλες, το δε άλλο άκρως κομματικό, το οποίο λειτουργεί ως πέμπτη φάλαγγα των κομμάτων στην ζωή της Εκκλησίας. Τα «στελέχη» αυτού του στρατοπέδου βρίσκονται μονίμως τα μαχαίρια αφού υποστηρίζουν διαφορετικές κομματικές παρατάξεις.
Πέραν τούτων, η αποστροφή του πιστού λαού προς τα έργα και τις μέχρι τώρα θέσεις του αρχιεπισκόπου, τον έχουν φέρει σε αμηχανία, αφού χωρίς τον πιστό λαό ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ και άρα ούτε αρχιεπίσκοπος. Η χθεσινοβραδινή παρουσία του στον Άγιο Παντελεήμονα, σύμφωνα με πληροφορίες, δημιούργησε δυσαρέσκεια στον λαό που παρακολουθούσε την λειτουργία και πολλοί αποχώρησαν προβαίνοντας σε ειρηνική αποδοκιμασία του αρχιεπισκόπου.
Αν συνέβη πράγματι αυτό, είναι πολύ πιθανόν να οδηγηθεί ο Αρχιεπίσκοπος σε παραίτηση.
ΕΠΙΜΟΝΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΜΙΑ ΕΛΛΑΔΑ ΔΙΧΩΣ ΕΛΛΗΝΕΣ
Η καθεστωτική ψευδοαριστερά, ο «Γιώργος ο «Έλληνας» και η Μεντινέ Μεμί
http://kostasxan.blogspot.com/2010/02/blog-post_4460.html
What goes around comes around
Του Φαήλου Μ. Κρανιδιώτη
Στα «ΝΕΑ» της 5/2/10 το πρωτοσέλιδο, με τίτλο «Κατατέθηκε στη Βουλή το σχέδιο τομή. Νόμος διαβατήριο για 500.000 μετανάστες», συνοδευόταν από δυο φωτογραφίες κλειστού και ανοικτού ελληνικού διαβατηρίου που απεικόνιζε μουσουλμάνο με το φεσάκι του, που τον λέγανε …«Γεώργιο Έλληνα».
Όταν ο Χατζηαβάτης έχει κέφια τι σκέφτεται, ε; Σου λέει, άμα δουν το εξώφυλλο τ’ αδέρφια μας απ’ τη Λαχώρη και την Τόρα Μπόρα, μπορεί να πουλήσουμε και κάνα φύλλο παραπάνω σήμερα που δεν είχαμε προσφορές.
Μέσα ενθουσιώδεις συντάκτες της καθεστωτικής «προόδου» επέχαιραν κι ανησυχούσαν μήπως τα ειδικά τεστ ελληνικής γλώσσας γίνουν τροχοπέδη στην ελληνοποίηση του «Γιώργου του «Έλληνα», που τον λένε Αμπντουλχαλήμ και ήρθε με τις Τουρκικές Δουλεμπορικές Ακτοπλοϊκές Γραμμές.
Η είδηση όμως ήταν στη σελίδα 55. Η Μεντινέ Μεμί, 16 χρονών, σαν την μεγάλη κόρη μου, από την επαρχία Ταχτά της Μαλάτιας θάφτηκε ζωντανή από την οικογένεια της μέσα στο κοτέτσι, γιατί ..μιλούσε με άντρες. Ο ιατροδικαστής βρήκε χώμα στους πνεύμονες και στο στομάχι της, αποδείξεις της τρομακτικής αγωνιώδους προσπάθειας που έκανε το δύστυχο κοριτσάκι για να σωθεί. Πριν από λίγο καιρό η Μεντινέ είχε το θάρρος να προσφύγει στην Αστυνομία γιατί η οικογένεια της την κακοποιούσε. Το καθίκι που υποδυόταν τον πατέρα είπε τότε στους αστυνομικούς ότι «έχει φίλους, αυτό μ’ ενοχλεί..». Μάλιστα την είχαν δηλώσει αγνοούμενη από τα τέλη Δεκεμβρίου, υποκρινόμενοι ότι δεν ξέρουν. «Πατέρας», «μάνα», «αδέρφια».
Μεμονωμένο περιστατικό; Έρευνες λέει δείχνουν ότι 40% των Τούρκων εγκρίνει τέτοια «εγκλήματα τιμής» κι είναι συνήθη και πολλά!
Η απάντηση στο ερώτημα, γιατί; Ισλάμ.
Οι μουσουλμάνοι, πολλοί από αυτούς Τούρκοι, όχι μόνον στις χώρες καταγωγής τους αλλά και στην Δυτική Ευρώπη, συχνά σκοτώνουν τις κόρες ή τις αδελφές τους γιατί δημιούργησαν κάποια σχέση ή γιατί τόλμησαν να διαλύσουν τον αρραβώνα τους με τον κωλόγερο ή τον λιγδιάρη εύπορο στον οποίο της «πούλησε» ο πατέρας τους.
Τα τελευταία δε χρόνια είναι μόδα άλλη μέθοδος. Για να μην πηγαίνουν φυλακή οι πατεράδες και τα αδέλφια που συνήθως σφάζουν την «άτιμη», κάνουν κάτι άλλο. Κλείνουν την κοπέλα σ’ ένα δωμάτιο ασκώντας της αφόρητη ψυχολογική ή και σωματική βία και της αφήνουν χάπια, σχοινί ή κανά μαχαίρι, επιβάλλοντας της την αυτοκτονία, για να σωθεί η «οικογενειακή τιμή» και να μην βρεθούν πίσω από τα σίδερα ο πατέρας ή οι αδερφοί...
Ήδη υπήρξαν στην Ευρώπη οι πρώτες δίκες μουσουλμάνων μεταναστών γι’ αυτή τη νέα απίστευτη μέθοδο φόνου. Στην δε Τουρκία η συνεχής πρόοδος του ισλαμοφασισμού χειροτερεύει το πρόβλημα.
Αυτό το μοντελάκι λοιπόν μας αρέσει; Είναι συμβατό με τον ελληνικό τρόπο; Ήδη στο «Κ» της «Καθημερινής της Κυριακής» που μας πέρασε, ο Νίκος Βαφειάδης έγραψε για τις διαφημίσεις στο Πακιστάν για να κουβαληθούν στην Ελλάδα με 4 με 5000 δολαριάκια κι άλλα αδέρφια μας. Μάθαν ότι πηδιόμαστε…
Το ψηλό παιδί από τη Μινεσότα, ο αρμόδιος υπουργός του και οι ΜΚΟ γκρίζοι «σύμβουλοι» του, θέλοντας ψηφαλάκια ευγνωμοσύνης – όπως νομίζουν οι δόλιοι – και να υπηρετήσουν ριζοσπαστικά τις «πολιτικά ορθές» τρίχες που πιστεύουν, διεκδικούν στην ελληνική Ιστορία μια θέση που δεν θα ευχόμουν ούτε στον εχθρό μου. Η Αφροδίτη που μας έδειξε τον απαυτό της και μας είπε και την άποψη της, θα ‘ναι χαρούμενη, όταν οι ορδές θα πάρουν το διαβατήριο τους, θα φέρουν κι όλο το σόι και θα απασχολούμε κι εμείς τα διεθνή πρακτορεία με τέτοια «εγκλήματα τιμής», ενώ το μπαϊράμι θα γιορτάζεται με λαμπρότητα στο Σύνταγμα και στον Πύργο το Λευκό.
Δεν είναι μόνο το πρόβλημα ασφάλειας που θα δημιουργήσουμε στην Ευρώπη, αφού όλοι αυτοί με ελληνικό διαβατήριο θα μπορούν πλέον να πάνε οπουδήποτε εντός Σένγκεν και Ε.Ε. Δεν είναι μόνο ότι, θυμηθείτο το, η κατάργηση από τις Η.Π.Α. της βίζας για τους Έλληνες θα πάει περίπατο, όταν δουν τα κοπάδια των μουσουλμάνων με τα φρέσκα – φρέσκα ελληνικά διαβατήρια να συνωθούνται στην αμερικάνικη Πρεσβεία.
Ο νόμος αυτός, που με τόση κωλοπιλάλα προωθεί σύμπασα η καθεστωτική προοδευτικάντζα είναι ένας δυναμίτης στα θεμέλια της κοινωνίας. Οι εμπνευστές, υποστηρικτές και προωθητές του, ήδη κινούνται ενάντια στο εθνικό και λαϊκό συμφέρον, εκτός των ορίων της συνταγματικής νομιμότητας.
Βασικό δε στοιχείο σε πολλά βήματα της κυβέρνησης είναι η καμαρίλα, μια αδιαφάνεια που «βρωμάει» ότι υπάρχει κρυφή ατζέντα, κρυφοί σκοποί, σαφέστατα ιδεολογικοί. Δεν έχουν φράγκα να επιδοτήσουν άμεσα τους κομματικούς «πελάτες», ούτε να προσλάβουν νέες στρατιές στις ΔΕΚΟ και το φαλιρισμένο Δημόσιο. Θέλουν λοιπόν τις ευγνώμονες ψήφους των ταχείας ελληνοποίησης αλλοδαπών. Αυτή είναι η φανερή ατζέντα, των φανερών, φυσικών αυτουργών του «εγκλήματος».
Θα ξυπνήσουν με μια τεράστια ανεξέλεγκτη απ’ αυτούς ισλαμική μειονότητα, που μπορεί να κάνει και δικό της κόμμα, με μια κοινωνική πραγματικότητα που θα μεταφέρει πρωτόγονα ήθη στην καρδιά των πόλεων μας αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα εκεί στα βάθη της Μινεσότα.
Υπάρχει όμως και η κρυφή ατζέντα της ολοκληρωτικής επίθεσης στο μισητό Έθνος, της αποδόμησης όχι μόνον της Παιδείας, της Ιστορίας και της κυρίαρχης Ιδεολογίας αλλά του ίδιου του Έθνους ως φυσικής υπόστασης. Έτσι θα γίνουμε πιο εύπλαστοι, πιο προσαρμόσιμοι, θα ‘χουμε δίπλα μας, στις γειτονιές μας, άλλα παλούκια. Η προσοχή μας, οι δυνάμεις μας θα είναι διασπασμένες, δεν θα είμαστε πια το μοναδικό μονομπλοκ Έθνος της Ευρώπης, κακό σπυρί στον κώλο της παγκοσμιοποίησης. Θα καταπιούμε έτσι πιο εύκολα και το νέο Σχέδιο Ανάν και την συγκυριαρχία στο Αιγαίο και την σταδιακή κυπροποίηση της Θράκης.
Θα έχουμε, ήδη έχουμε, ένα κράτος νεοταξικό, εχθρό της εθνικής ιδέας, της ελληνικότητας. Η φαιά φάλαγγα της ημιμαθούς ψευδοαριστεράς της γνωστής πλατείας, το αληθινό φασισταριό της χώρας, δίνει τα ρέστα της. Υποστηρίζει με χυδαιότητα, συκοφαντίες, μίσος και ολοκληρωτικό πνεύμα την αποδομητική επέλαση της κυβέρνησης. Θέλουν όσο πιο πολλά τετελεσμένα σε όλα τα μέτωπα κι όσο πιο γρήγορα.
Εκμεταλλεύονται την οικονομική κρίση και τον φόβο που έσπειραν για να επιβάλλουν τις μειοψηφικές κι ολοκληρωτικές απόψεις τους. Ένας μικρός παρακρατικός στρατός, ΜΚΟ, φασιστοειδείς πανεπιστημιακοί, δημοσιογραφικές πουτάνες και κρατικοδίαιτοι «διανοούμενοι» καραδοκούν σε κάθε γωνία για να μπήξουν στην πλάτη κάθε διαφωνούντα το στιλέτο του «ρατσιστή», του «εθνικιστή» κλπ. Αυτοί, οι αληθινοί φασίστες, σπιλώνουν εργολαβικά όποιον αντιδρά.
Γιατί όμως βιάζονται τόσο; Γιατί ξέρουν πως οι απόψεις τους είναι μειοψηφικές. Γιατί ξέρουν πως η νομιμοποίηση τους στη συνείδηση του Λαού είναι ελάχιστη.
Αφού λοιπόν ο Λαός δεν τους κάνει, αποφάσισαν ν’ αλλάξουν το Λαό!
Ν’ αλλάξουν την ίδια του την σύνθεση, να αλλοιώσουν όχι απλά το εκλογικό σώμα αλλά να «σκοτώσουν» την εθνική ομοιογένεια, που δεν άφηνε την «πολυπολιτισμικότητα» να ριζώσει και να μας κάνει πειθήνιους και προσαρμόσιμους.
Βιάζονται γιατί ξέρουν πως δεν θα σταθούν για πολύ και όταν έρθει ο Αντώνης πάνω στα ερείπια που θα ‘χουν σωρεύσει, θέλουν να ‘χει να παλέψει με πολλά τετελεσμένα.
Όμως, αδέρφια, έχει ο καιρός γυρίσματα ή όπως θα ‘λεγε και το σόι στη Μινεσότα «what goes around comes around»…
http://kostasxan.blogspot.com/2010/02/blog-post_4460.html
What goes around comes around
Του Φαήλου Μ. Κρανιδιώτη
Στα «ΝΕΑ» της 5/2/10 το πρωτοσέλιδο, με τίτλο «Κατατέθηκε στη Βουλή το σχέδιο τομή. Νόμος διαβατήριο για 500.000 μετανάστες», συνοδευόταν από δυο φωτογραφίες κλειστού και ανοικτού ελληνικού διαβατηρίου που απεικόνιζε μουσουλμάνο με το φεσάκι του, που τον λέγανε …«Γεώργιο Έλληνα».
Όταν ο Χατζηαβάτης έχει κέφια τι σκέφτεται, ε; Σου λέει, άμα δουν το εξώφυλλο τ’ αδέρφια μας απ’ τη Λαχώρη και την Τόρα Μπόρα, μπορεί να πουλήσουμε και κάνα φύλλο παραπάνω σήμερα που δεν είχαμε προσφορές.
Μέσα ενθουσιώδεις συντάκτες της καθεστωτικής «προόδου» επέχαιραν κι ανησυχούσαν μήπως τα ειδικά τεστ ελληνικής γλώσσας γίνουν τροχοπέδη στην ελληνοποίηση του «Γιώργου του «Έλληνα», που τον λένε Αμπντουλχαλήμ και ήρθε με τις Τουρκικές Δουλεμπορικές Ακτοπλοϊκές Γραμμές.
Η είδηση όμως ήταν στη σελίδα 55. Η Μεντινέ Μεμί, 16 χρονών, σαν την μεγάλη κόρη μου, από την επαρχία Ταχτά της Μαλάτιας θάφτηκε ζωντανή από την οικογένεια της μέσα στο κοτέτσι, γιατί ..μιλούσε με άντρες. Ο ιατροδικαστής βρήκε χώμα στους πνεύμονες και στο στομάχι της, αποδείξεις της τρομακτικής αγωνιώδους προσπάθειας που έκανε το δύστυχο κοριτσάκι για να σωθεί. Πριν από λίγο καιρό η Μεντινέ είχε το θάρρος να προσφύγει στην Αστυνομία γιατί η οικογένεια της την κακοποιούσε. Το καθίκι που υποδυόταν τον πατέρα είπε τότε στους αστυνομικούς ότι «έχει φίλους, αυτό μ’ ενοχλεί..». Μάλιστα την είχαν δηλώσει αγνοούμενη από τα τέλη Δεκεμβρίου, υποκρινόμενοι ότι δεν ξέρουν. «Πατέρας», «μάνα», «αδέρφια».
Μεμονωμένο περιστατικό; Έρευνες λέει δείχνουν ότι 40% των Τούρκων εγκρίνει τέτοια «εγκλήματα τιμής» κι είναι συνήθη και πολλά!
Η απάντηση στο ερώτημα, γιατί; Ισλάμ.
Οι μουσουλμάνοι, πολλοί από αυτούς Τούρκοι, όχι μόνον στις χώρες καταγωγής τους αλλά και στην Δυτική Ευρώπη, συχνά σκοτώνουν τις κόρες ή τις αδελφές τους γιατί δημιούργησαν κάποια σχέση ή γιατί τόλμησαν να διαλύσουν τον αρραβώνα τους με τον κωλόγερο ή τον λιγδιάρη εύπορο στον οποίο της «πούλησε» ο πατέρας τους.
Τα τελευταία δε χρόνια είναι μόδα άλλη μέθοδος. Για να μην πηγαίνουν φυλακή οι πατεράδες και τα αδέλφια που συνήθως σφάζουν την «άτιμη», κάνουν κάτι άλλο. Κλείνουν την κοπέλα σ’ ένα δωμάτιο ασκώντας της αφόρητη ψυχολογική ή και σωματική βία και της αφήνουν χάπια, σχοινί ή κανά μαχαίρι, επιβάλλοντας της την αυτοκτονία, για να σωθεί η «οικογενειακή τιμή» και να μην βρεθούν πίσω από τα σίδερα ο πατέρας ή οι αδερφοί...
Ήδη υπήρξαν στην Ευρώπη οι πρώτες δίκες μουσουλμάνων μεταναστών γι’ αυτή τη νέα απίστευτη μέθοδο φόνου. Στην δε Τουρκία η συνεχής πρόοδος του ισλαμοφασισμού χειροτερεύει το πρόβλημα.
Αυτό το μοντελάκι λοιπόν μας αρέσει; Είναι συμβατό με τον ελληνικό τρόπο; Ήδη στο «Κ» της «Καθημερινής της Κυριακής» που μας πέρασε, ο Νίκος Βαφειάδης έγραψε για τις διαφημίσεις στο Πακιστάν για να κουβαληθούν στην Ελλάδα με 4 με 5000 δολαριάκια κι άλλα αδέρφια μας. Μάθαν ότι πηδιόμαστε…
Το ψηλό παιδί από τη Μινεσότα, ο αρμόδιος υπουργός του και οι ΜΚΟ γκρίζοι «σύμβουλοι» του, θέλοντας ψηφαλάκια ευγνωμοσύνης – όπως νομίζουν οι δόλιοι – και να υπηρετήσουν ριζοσπαστικά τις «πολιτικά ορθές» τρίχες που πιστεύουν, διεκδικούν στην ελληνική Ιστορία μια θέση που δεν θα ευχόμουν ούτε στον εχθρό μου. Η Αφροδίτη που μας έδειξε τον απαυτό της και μας είπε και την άποψη της, θα ‘ναι χαρούμενη, όταν οι ορδές θα πάρουν το διαβατήριο τους, θα φέρουν κι όλο το σόι και θα απασχολούμε κι εμείς τα διεθνή πρακτορεία με τέτοια «εγκλήματα τιμής», ενώ το μπαϊράμι θα γιορτάζεται με λαμπρότητα στο Σύνταγμα και στον Πύργο το Λευκό.
Δεν είναι μόνο το πρόβλημα ασφάλειας που θα δημιουργήσουμε στην Ευρώπη, αφού όλοι αυτοί με ελληνικό διαβατήριο θα μπορούν πλέον να πάνε οπουδήποτε εντός Σένγκεν και Ε.Ε. Δεν είναι μόνο ότι, θυμηθείτο το, η κατάργηση από τις Η.Π.Α. της βίζας για τους Έλληνες θα πάει περίπατο, όταν δουν τα κοπάδια των μουσουλμάνων με τα φρέσκα – φρέσκα ελληνικά διαβατήρια να συνωθούνται στην αμερικάνικη Πρεσβεία.
Ο νόμος αυτός, που με τόση κωλοπιλάλα προωθεί σύμπασα η καθεστωτική προοδευτικάντζα είναι ένας δυναμίτης στα θεμέλια της κοινωνίας. Οι εμπνευστές, υποστηρικτές και προωθητές του, ήδη κινούνται ενάντια στο εθνικό και λαϊκό συμφέρον, εκτός των ορίων της συνταγματικής νομιμότητας.
Βασικό δε στοιχείο σε πολλά βήματα της κυβέρνησης είναι η καμαρίλα, μια αδιαφάνεια που «βρωμάει» ότι υπάρχει κρυφή ατζέντα, κρυφοί σκοποί, σαφέστατα ιδεολογικοί. Δεν έχουν φράγκα να επιδοτήσουν άμεσα τους κομματικούς «πελάτες», ούτε να προσλάβουν νέες στρατιές στις ΔΕΚΟ και το φαλιρισμένο Δημόσιο. Θέλουν λοιπόν τις ευγνώμονες ψήφους των ταχείας ελληνοποίησης αλλοδαπών. Αυτή είναι η φανερή ατζέντα, των φανερών, φυσικών αυτουργών του «εγκλήματος».
Θα ξυπνήσουν με μια τεράστια ανεξέλεγκτη απ’ αυτούς ισλαμική μειονότητα, που μπορεί να κάνει και δικό της κόμμα, με μια κοινωνική πραγματικότητα που θα μεταφέρει πρωτόγονα ήθη στην καρδιά των πόλεων μας αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα εκεί στα βάθη της Μινεσότα.
Υπάρχει όμως και η κρυφή ατζέντα της ολοκληρωτικής επίθεσης στο μισητό Έθνος, της αποδόμησης όχι μόνον της Παιδείας, της Ιστορίας και της κυρίαρχης Ιδεολογίας αλλά του ίδιου του Έθνους ως φυσικής υπόστασης. Έτσι θα γίνουμε πιο εύπλαστοι, πιο προσαρμόσιμοι, θα ‘χουμε δίπλα μας, στις γειτονιές μας, άλλα παλούκια. Η προσοχή μας, οι δυνάμεις μας θα είναι διασπασμένες, δεν θα είμαστε πια το μοναδικό μονομπλοκ Έθνος της Ευρώπης, κακό σπυρί στον κώλο της παγκοσμιοποίησης. Θα καταπιούμε έτσι πιο εύκολα και το νέο Σχέδιο Ανάν και την συγκυριαρχία στο Αιγαίο και την σταδιακή κυπροποίηση της Θράκης.
Θα έχουμε, ήδη έχουμε, ένα κράτος νεοταξικό, εχθρό της εθνικής ιδέας, της ελληνικότητας. Η φαιά φάλαγγα της ημιμαθούς ψευδοαριστεράς της γνωστής πλατείας, το αληθινό φασισταριό της χώρας, δίνει τα ρέστα της. Υποστηρίζει με χυδαιότητα, συκοφαντίες, μίσος και ολοκληρωτικό πνεύμα την αποδομητική επέλαση της κυβέρνησης. Θέλουν όσο πιο πολλά τετελεσμένα σε όλα τα μέτωπα κι όσο πιο γρήγορα.
Εκμεταλλεύονται την οικονομική κρίση και τον φόβο που έσπειραν για να επιβάλλουν τις μειοψηφικές κι ολοκληρωτικές απόψεις τους. Ένας μικρός παρακρατικός στρατός, ΜΚΟ, φασιστοειδείς πανεπιστημιακοί, δημοσιογραφικές πουτάνες και κρατικοδίαιτοι «διανοούμενοι» καραδοκούν σε κάθε γωνία για να μπήξουν στην πλάτη κάθε διαφωνούντα το στιλέτο του «ρατσιστή», του «εθνικιστή» κλπ. Αυτοί, οι αληθινοί φασίστες, σπιλώνουν εργολαβικά όποιον αντιδρά.
Γιατί όμως βιάζονται τόσο; Γιατί ξέρουν πως οι απόψεις τους είναι μειοψηφικές. Γιατί ξέρουν πως η νομιμοποίηση τους στη συνείδηση του Λαού είναι ελάχιστη.
Αφού λοιπόν ο Λαός δεν τους κάνει, αποφάσισαν ν’ αλλάξουν το Λαό!
Ν’ αλλάξουν την ίδια του την σύνθεση, να αλλοιώσουν όχι απλά το εκλογικό σώμα αλλά να «σκοτώσουν» την εθνική ομοιογένεια, που δεν άφηνε την «πολυπολιτισμικότητα» να ριζώσει και να μας κάνει πειθήνιους και προσαρμόσιμους.
Βιάζονται γιατί ξέρουν πως δεν θα σταθούν για πολύ και όταν έρθει ο Αντώνης πάνω στα ερείπια που θα ‘χουν σωρεύσει, θέλουν να ‘χει να παλέψει με πολλά τετελεσμένα.
Όμως, αδέρφια, έχει ο καιρός γυρίσματα ή όπως θα ‘λεγε και το σόι στη Μινεσότα «what goes around comes around»…
Η ελληνική γλώσσα «υπάρχει» και στα κρητικά ιερογλυφικά
ΤΙ ΔΕΙΧΝΟΥΝ ΟΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΕΡΕΥΝΕΣ
Του ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΓΕΩΡΓΟΥΔΗ
Στα κρητικά ιερογλυφικά, γραφή που υπάρχει από το 2000 π.Χ. στη Μινωική Κρήτη, βρίσκονται στοιχεία της ελληνικής γλώσσας αυτούσια. Πρόκειται για δεδομένο το οποίο καταδεικνύει πως οι Ελληνες υπήρχαν στην Κρήτη τουλάχιστον από την αρχή του μινωικού πολιτισμού, γεγονόςπου το επιβεβαιώνει το σύνολο των σοβαρών ιστορικών πηγών.
Η εν λόγω διαπίστωση του μελετητή των Αιγαιακών γραφών, Μηνά Τσικριτσή, είναι αυτοτελώς σημαντική αλλά επιπρόσθετα και επειδή μελετητές, αρχαιολόγοι μεταμοντέρνοι και όχι μόνο, διατείνονται χωρίς σοβαρά επιχειρήματα πως οι Μινωίτες ήταν σημιτικό φύλο. Βεβαίως, ουδόλως μπαίνουν στον κόπο να απαντήσουν πώς είναι δυνατόν ένας άλλος πολιτισμός και λαός να δημιουργεί κοσμοείδωλα, σύμβολα ιστορικά, πολιτισμικά και μυθολογικό πλαίσιο που αντιστοιχούν στα ελληνικά προκλασικά και κλασικά σύμβολα. Δηλαδή, ένα υποκείμενο μπορεί να δημιουργεί τον αξιακό του κόσμο σε αντίθεση με τον πολιτισμό του, μας λένε περισπούδαστα!
Κύριε Τσικριτσή, ποιες είναι οι διαπιστώσεις σας στα κρητικά ιερογλυφικά;
«Η μελέτη μας στην Κρητική Ιερογλυφική Γραφή (Κ.Ι.Γ.) οφείλεται στην έκδοση του έργου των J.Ρ.Olivie και L.Godart με τίτλο "Corpus Hieroglyphicarum Insriptionum Cretae". Η στατιστική επεξεργασία των λέξεων με την οποία ασχοληθήκαμε στο 10ο Κρητολογικό Συνέδριο, τον τελευταίο καιρό, συνεχώς επιβεβαιώνει την άποψη που είχαμε τότε διαμορφώσει, ότι υπάρχουν αρκετές λέξεις από την προανακτορική περίοδο που ερμηνεύουν επιγραφές σε μια πρώιμη ελληνική διάλεκτο.
Ο J.Ρ. Olivier παρατήρησε ότι τα κρητικά ιερογλυφικά σύμβολα είναι παραστατικά και έχουν εμφανή συσχέτιση με περίπου 10 σύμβολα της γραμμικής Α. Στην ομοιότητα αυτών των συμβόλων στηριχθήκαμε, αποδίδοντας συλλαβικές αξίες από τη γραμμική Α και Β γραφή. Το αποτέλεσμα είναι να κατανοούμε με σχέση σημαίνοντος, σημαινομένου αρκετά από τα ενεπίγραφα ευρήματα της κρητικής ιερογλυφικής γραφής.
Τα ενεπίγραφα ευρήματα γραφής επιβεβαιώνουν την άποψη ότι η γραμμική Α και τα ιερογλυφικά συνυπήρχαν και χρησιμοποιούνταν παράλληλα στο ανάκτορο των Μαλίων μέχρι το 1620 π.Χ. Παράλληλα, δύο αιώνες πριν, στα λείψανα του ανακτόρου της Φαιστού χρησιμοποιούν μια πρώτη μορφή γραφής της γραμμικής Α. Συμπεραίνουμε δηλαδή ότι στον ίδιο χρόνο και τόπο ήταν σε χρήση δύο συγ-γενικά αλλά και διαφορετικά συστήματα γραφής. Για το φαινόμενο αυτό ο J. Melena προτείνει την πιθανή άποψη ότι: "Το κάθε σύστημα γραφής χρησιμοποιούνταν για την καταγραφή διαφορετικής γλώσσας"».
Οι δικές σας απόψεις πού καταλήγουν;
«Στο ίδιο συμπέρασμα οδηγηθήκαμε και εμείς μέσα από την έρευνά μας στο αρχείο της γραμμικής Α, όπου το 65% των λέξεων είναι ένα πρώιμο αιολικό ιδίωμα. Ειδικότερα, στα κρητικά ιερογλυφικά αναγνωρίζουμε αντίστοιχο ποσοστό ελληνικών λέξεων που συγγενεύει με τη μορφή της γραμμικής Β.
Είναι λάθος να θέλουμε να ερμηνεύσουμε το Μινωικό πολιτισμό με την αντίληψη της Pax Minoica με μια ενιαία γλώσσα. Η Κρήτη στη θέση που βρισκόταν ανέκαθεν μπορούσε να είχε αποικισθεί από δύο ή περισσότερες φυλές με διαφορετική γλώσσα (πολύ αργότερα ο Ομηρος αναφέρει η Κρήτη να κατοικείται από Αχαιούς, Ετεοκρήτες, Κύδωνες και Πελασγούς. Η αναφορά αυτή επιβεβαιώνει δύο τουλάχιστον γλώσσες, τα ελληνικά και τα πελασγικά, να ομιλούνται στην Κρήτη πριν από τον 12ο αι. π.Χ.
Το συμπέρασμα είναι ότι στην Κρήτη από τα πρώτα ανάκτορα ώς στις αρχές της δεύτερης χιλιετίας συνυπάρχουν ελληνικά φύλα με κάποια άλλη φυλή, που μιλά και γράφει με την ίδια συλλαβική γραφή μια άλλη γλώσσα. Αυτό παρατηρείται σε περιοχές κατοίκησης στην ανατολική Κρήτη. Ετσι, ο κάθε γραφέας χρησιμοποιώντας την ίδια γραφή γράφει στη γλώσσα του. Αποτέλεσμα είναι τα διάφορα αφιερωματικά ενεπίγραφα ευρήματα άλλοτε να ερμηνεύονται με τα ελληνικά και άλλοτε όχι».
Από την ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ 24/12/2009
Του ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΓΕΩΡΓΟΥΔΗ
Στα κρητικά ιερογλυφικά, γραφή που υπάρχει από το 2000 π.Χ. στη Μινωική Κρήτη, βρίσκονται στοιχεία της ελληνικής γλώσσας αυτούσια. Πρόκειται για δεδομένο το οποίο καταδεικνύει πως οι Ελληνες υπήρχαν στην Κρήτη τουλάχιστον από την αρχή του μινωικού πολιτισμού, γεγονόςπου το επιβεβαιώνει το σύνολο των σοβαρών ιστορικών πηγών.
Η εν λόγω διαπίστωση του μελετητή των Αιγαιακών γραφών, Μηνά Τσικριτσή, είναι αυτοτελώς σημαντική αλλά επιπρόσθετα και επειδή μελετητές, αρχαιολόγοι μεταμοντέρνοι και όχι μόνο, διατείνονται χωρίς σοβαρά επιχειρήματα πως οι Μινωίτες ήταν σημιτικό φύλο. Βεβαίως, ουδόλως μπαίνουν στον κόπο να απαντήσουν πώς είναι δυνατόν ένας άλλος πολιτισμός και λαός να δημιουργεί κοσμοείδωλα, σύμβολα ιστορικά, πολιτισμικά και μυθολογικό πλαίσιο που αντιστοιχούν στα ελληνικά προκλασικά και κλασικά σύμβολα. Δηλαδή, ένα υποκείμενο μπορεί να δημιουργεί τον αξιακό του κόσμο σε αντίθεση με τον πολιτισμό του, μας λένε περισπούδαστα!
Κύριε Τσικριτσή, ποιες είναι οι διαπιστώσεις σας στα κρητικά ιερογλυφικά;
«Η μελέτη μας στην Κρητική Ιερογλυφική Γραφή (Κ.Ι.Γ.) οφείλεται στην έκδοση του έργου των J.Ρ.Olivie και L.Godart με τίτλο "Corpus Hieroglyphicarum Insriptionum Cretae". Η στατιστική επεξεργασία των λέξεων με την οποία ασχοληθήκαμε στο 10ο Κρητολογικό Συνέδριο, τον τελευταίο καιρό, συνεχώς επιβεβαιώνει την άποψη που είχαμε τότε διαμορφώσει, ότι υπάρχουν αρκετές λέξεις από την προανακτορική περίοδο που ερμηνεύουν επιγραφές σε μια πρώιμη ελληνική διάλεκτο.
Ο J.Ρ. Olivier παρατήρησε ότι τα κρητικά ιερογλυφικά σύμβολα είναι παραστατικά και έχουν εμφανή συσχέτιση με περίπου 10 σύμβολα της γραμμικής Α. Στην ομοιότητα αυτών των συμβόλων στηριχθήκαμε, αποδίδοντας συλλαβικές αξίες από τη γραμμική Α και Β γραφή. Το αποτέλεσμα είναι να κατανοούμε με σχέση σημαίνοντος, σημαινομένου αρκετά από τα ενεπίγραφα ευρήματα της κρητικής ιερογλυφικής γραφής.
Τα ενεπίγραφα ευρήματα γραφής επιβεβαιώνουν την άποψη ότι η γραμμική Α και τα ιερογλυφικά συνυπήρχαν και χρησιμοποιούνταν παράλληλα στο ανάκτορο των Μαλίων μέχρι το 1620 π.Χ. Παράλληλα, δύο αιώνες πριν, στα λείψανα του ανακτόρου της Φαιστού χρησιμοποιούν μια πρώτη μορφή γραφής της γραμμικής Α. Συμπεραίνουμε δηλαδή ότι στον ίδιο χρόνο και τόπο ήταν σε χρήση δύο συγ-γενικά αλλά και διαφορετικά συστήματα γραφής. Για το φαινόμενο αυτό ο J. Melena προτείνει την πιθανή άποψη ότι: "Το κάθε σύστημα γραφής χρησιμοποιούνταν για την καταγραφή διαφορετικής γλώσσας"».
Οι δικές σας απόψεις πού καταλήγουν;
«Στο ίδιο συμπέρασμα οδηγηθήκαμε και εμείς μέσα από την έρευνά μας στο αρχείο της γραμμικής Α, όπου το 65% των λέξεων είναι ένα πρώιμο αιολικό ιδίωμα. Ειδικότερα, στα κρητικά ιερογλυφικά αναγνωρίζουμε αντίστοιχο ποσοστό ελληνικών λέξεων που συγγενεύει με τη μορφή της γραμμικής Β.
Είναι λάθος να θέλουμε να ερμηνεύσουμε το Μινωικό πολιτισμό με την αντίληψη της Pax Minoica με μια ενιαία γλώσσα. Η Κρήτη στη θέση που βρισκόταν ανέκαθεν μπορούσε να είχε αποικισθεί από δύο ή περισσότερες φυλές με διαφορετική γλώσσα (πολύ αργότερα ο Ομηρος αναφέρει η Κρήτη να κατοικείται από Αχαιούς, Ετεοκρήτες, Κύδωνες και Πελασγούς. Η αναφορά αυτή επιβεβαιώνει δύο τουλάχιστον γλώσσες, τα ελληνικά και τα πελασγικά, να ομιλούνται στην Κρήτη πριν από τον 12ο αι. π.Χ.
Το συμπέρασμα είναι ότι στην Κρήτη από τα πρώτα ανάκτορα ώς στις αρχές της δεύτερης χιλιετίας συνυπάρχουν ελληνικά φύλα με κάποια άλλη φυλή, που μιλά και γράφει με την ίδια συλλαβική γραφή μια άλλη γλώσσα. Αυτό παρατηρείται σε περιοχές κατοίκησης στην ανατολική Κρήτη. Ετσι, ο κάθε γραφέας χρησιμοποιώντας την ίδια γραφή γράφει στη γλώσσα του. Αποτέλεσμα είναι τα διάφορα αφιερωματικά ενεπίγραφα ευρήματα άλλοτε να ερμηνεύονται με τα ελληνικά και άλλοτε όχι».
Από την ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ 24/12/2009
AVATAR: ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΣΤΗΝ ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ
"AVATAR" -ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΟΥ ΤΥΠΟΥ "ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΚΗ" ΕΦΑΡΜΟΓΗ ΤΗΣ "ΝΕΑΣ ΕΠΟΧΗΣ"
Πριν μιλήσουμε για την ταινία με τις δαιμονοειδείς φάτσες ας δούμε απο που προέρχεται αυτή η λέξη την οποία την συναντούμε φυσικά και στο διαδίκτυο.
Η ινδική θρησκεία και φιλοσοφία όπως έχουμε εξηγήσει και στο παρελθόν ήταν το βασικό πνευματικό υπόβαθρο του "θρησκευτικού" μέρους της καταστροφικής ιδεολογίας της "Νέας Εποχής"
Avatar (Αβατάρ, अवतार) κατά την ινδουϊστική θρησκεία, είναι οι γήινες (όχι απαραίτητα ανθρώπινες) "ενσαρκώσεις" του "ανώτερου όντος" ή και άλλων υποδεέστερων αλλά πάντως "ανωτέρων οντοτήτων".Για τον ινδουϊσμό , ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός και ο Μωάμεθ ήταν απλώς ενσαρκώσεις "ανώτερων όντων" (Avatar).
'Ενας απο τους "θεούς" στην ινδική θρησκεία είναι και ο Βισνού ό οποίος όταν σουλατσάριζε στη γή είχε πάρει τη μορφή κυρίως 10 (!) Avatar (ενσαρκώσεων).Για να δούμε μερικές απο αυτές:
* Matsya, το ψάρι, αντιπροσωπεύει τη ζωή στους αρχέγονους ωκεανούς.
* Kurma, η χελώνα, αντιπροσωπεύει το επόμενο βήμα, τα αμφίβια.
* Varaha, ο αγριόχοιρος, συμβολίζει τη ζωή στη στεριά.
* Narasimbha, ο άνθρωπος-λιοντάρι, συμβολίζει την αρχή της εξελίξεως του ανθρώπου.
* Vamana, ο νάνος, συμβολίζει αντίθετα την ατελή εξέλιξη του ανθρώπινου είδους.
* Parashurama, ο κάτοικος του δάσους, υποβάλλει την έννοια της πλήρους φυσικής αναπτύξεως,της ανθρωπότητας
* Rama, ο βασιλιάς,ο Rama ο κύριος, αντιπροσωπεύει την ανθρώπινη ικανότητα να κυβερνά έθνη.
* Krishna, εξειδικευμένος σε 64 τομείς της επιστήμης, σύμφωνα με την Ινδουιστική θρησκεία, αντιπροσωπεύει την πολιτιστική εξέλιξη του ανθρώπου.
* Buddha (Βουδας), ο Πεφωτισμένος, συμβολίζει την πνευματική εξέλιξη και φώτιση του ανθρώπου.
* Kalki,το αβαταρ του λευκού αλόγου, αντιπροσωπεύει την τελική απελευθέρωση του ανθρώπου και την ανακάλυψη της θείας φύσης του.
Τη λέξη Avatar τη συναντούμε στα ηλεκτρονικά παιχνίδια την δεκαετία του ΄80 και σήμερα παντού στο διαδίκτυο .Έτσι λοιπόν ονομάζονται στην "ιντερνετική διάλεκτο" οι μικρές φωτογραφίες που βάζουν οι χρήστες ως συνοδευτικές του προφίλ τους σε διάφορες διαδικτυακές κοινότητες (forums,blogs,facebook κλπ).Υπάρχει και η δωρεάν υπηρεσία του Gravatar (globally recognized avatar), μέσω της οποίας μπορεί κάποιος να συνδέσει μια εικόνα Avatar με το λογαριασμό e-mail που θα δηλώσει.
Αυτά όσον αφορά την προέλευση της λέξης Avatar που χρησιμοποιήθηκε όχι βεβαίως τυχαία ως τίτλος στην πολυδιαφημισμένη ταινία του κυρίου Κάμερον .Η ταινία σύμφωνα με το περιοδικό "Time" είναι η ακριβότερη μέχρι σήμερα παραγωγή αφού είναι και η πρώτη ταινία με ηθοποιούς που χρησιμοποιεί την τεχνολογία 3D ( ο θεατής έχει την ψευδαίσθηση μιας τρισδιάστατης εικόνας)που μέχρι τώρα χρησιμοποιήθηκε μόνο σε ακριβές ταινίες κινουμένων σχεδίων.
Δυστυχώς είμαστε υποχρεωμένοι να παρουσιάσουμε συνοπτικά το σενάριο μόνο και μόνο για να καταλάβετε περί τίνος πρόκειται (το σενάριο το πήραμε απο σχετικό άρθρο του ιστολογίου "Κόκκινος ουρανός"):
Ο Jake (Sam Worthington), ανάπηρος και ύστερα από 5 χρόνια στο ψυγείο, θα κληθεί να αντικαταστήσει τον νεκρό δίδυμο αδερφό του, σε μια επιστημονική αποστολή στον πλανήτη Pandora. Οι άνθρωποι έχουν βάλει στο μάτι τον φυσικό πλούτο του πλανήτη και πρώτα προσπάθησαν να 'εξευγενίσουν' τους ιθαγενείς, μαθαίνοντας τους τη γλώσσα και άλλα 'βάρβαρα' έθιμα. Όταν αποτυγχάνουν στρέφονται στην γνωστή συνταγή του βίαιου πολέμου. Τα ανθρωποειδή του πλανήτη είναι πολύ μεγαλύτερα από τους ανθρώπους, έχουν μπλε δέρμα και είναι εξαιρετικά ευκίνητα. Οι άνθρωποι παίρνουν DNA και μπλέκοντάς το με το δικό τους, δημιουργούν γενετικά υβρίδια που μοιάζουν με τους ιθαγενείς, τα Avatar. Μέσω ενός προγράμματος, η συνειδητή σκέψη τους μεταφέρεται μέσα στο υβρίδιο, που αποκτά ζωή, και έτσι μπορούν να κυκλοφορούν εύκολα στην εχθρική γι' αυτούς ατμόσφαιρα της Pandora. Ο Jake είναι ο πρώτος στρατιώτης που θα μπει σ' αυτό το πρόγραμμα, και οι καλοθελητές θα κοιτάξουν να το εκμεταλλευτούν, στέλνοντας τον κρυφά ως κατάσκοπο του τρόπου ζωής των Omaticaya. Θα καταφέρει να γίνει μέλος της κοινότητάς τους, μιας κοινότητας που θα τον μαγέψει και θα τον γεμίσει διλήμματα...
Αυτά όλα δεν πρέπει να τα θεωρείτε φυσικά ή μόνο κόλπα των εταιρειών για να βγάλουν απλώς λεφτά.Αναρωτηθείτε πως και γιατί τόσα χρόνια μας έχουν κυριολεκτικά κάνει πλύση εγκεφάλου με κάθε είδους αποκρυφιστικές σούπες, οι οποίες σχεδόν πάντα περιέχουν έστω και ως γαρνίρισμα στοιχεία απο τον ινδουϊσμό.Παντού και με κάθε τρόπο διαφημίζονται κάθε είδους αποκρυφιστικές τεχνικές και θεωρίες όπως αστρολογία , ταρώ, μετεμψυχώσεις,πνευματισμοί,θετικές και αρνητικές ενέργειες ,ολιστικές θεραπείες που ξεκινούν απο την ομοιοπαθητική και φτάνουν σε ρεφλεξιολογίες, αρωματοθεραπείες, κρυσταλοθεραπείες ακόμα και ουροθεραπείες.Θεωρίες και τεχνικές για κάθε επίπεδο μόρφωσης και κάθε βαλάντιο που αν τις παρατηρήσεις προσεκτικά θα δείς ότι έχουν έχουν το ίδιο σημείο αναφοράς.Αυτός ο νεο-εποχίτικος προπαγανδιστικός αχταρμάς, ο οποίος δυστυχώς περιλαμβάνει και την πανθεϊστική ρητορική ακόμα και μερικών "Ορθοδόξων" θεολόγων,επισκόπων και ιερέων,έχει καταφέρει να οδηγήσει σε απόλυτη σύγχυση τον κόσμο, ειδικά εκείνους που έχουν χαλαρή σχέση με την βιωματική εμπειρία της παρουσίας του Χριστού στα μυστήρια της Εκκλησίας.
Αν ο Χάρυ Πότερ ήταν η "κατήχηση" στον αποκρυφισμό ,η ταινία "Avatar" αποτελεί το "βάπτισμα" στην αντίχριστη και απάνθρωπη ιδεολογία-θρησκεία της "Νέας Εποχής".
Ας γίνει πράξη αντίστασης η δυσφήμηση αυτής της "λατρευτικής πράξης" που κατ΄ευφημισμό ονομάζεται κινηματογραφική παραγωγή και ας αρνηθούμε επιτέλους την κατήχηση και το βάπτισμα στις θεωρίες της "Νέας Εποχής" που θέλει να μας οδηγήσει στην στέρηση της ελευθερίας και του αυτεξούσιου .
Ας πούμε όχι σε όσους θέλουν μέσω της παραπλάνησης και της σύγχυσης να μας κάνουν πιόνια των αντίχριστων δυνάμεων της pax Americana και κάθε άλλης δύναμης της νέας τάξης πραγμάτων.
Να διαλέξουμε τον φωτισμό απο το αστέρι της Βηθλεέμ που θα μας οδηγήσει με ασφάλεια στην ανάσταση και όχι τις μπλέ δαιμονοειδείς φάτσες που θα μας προσφέρουν απλώς την πρόγευση της κόλασης.
Αναρτήθηκε από ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΡΙΟ
Πριν μιλήσουμε για την ταινία με τις δαιμονοειδείς φάτσες ας δούμε απο που προέρχεται αυτή η λέξη την οποία την συναντούμε φυσικά και στο διαδίκτυο.
Η ινδική θρησκεία και φιλοσοφία όπως έχουμε εξηγήσει και στο παρελθόν ήταν το βασικό πνευματικό υπόβαθρο του "θρησκευτικού" μέρους της καταστροφικής ιδεολογίας της "Νέας Εποχής"
Avatar (Αβατάρ, अवतार) κατά την ινδουϊστική θρησκεία, είναι οι γήινες (όχι απαραίτητα ανθρώπινες) "ενσαρκώσεις" του "ανώτερου όντος" ή και άλλων υποδεέστερων αλλά πάντως "ανωτέρων οντοτήτων".Για τον ινδουϊσμό , ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός και ο Μωάμεθ ήταν απλώς ενσαρκώσεις "ανώτερων όντων" (Avatar).
'Ενας απο τους "θεούς" στην ινδική θρησκεία είναι και ο Βισνού ό οποίος όταν σουλατσάριζε στη γή είχε πάρει τη μορφή κυρίως 10 (!) Avatar (ενσαρκώσεων).Για να δούμε μερικές απο αυτές:
* Matsya, το ψάρι, αντιπροσωπεύει τη ζωή στους αρχέγονους ωκεανούς.
* Kurma, η χελώνα, αντιπροσωπεύει το επόμενο βήμα, τα αμφίβια.
* Varaha, ο αγριόχοιρος, συμβολίζει τη ζωή στη στεριά.
* Narasimbha, ο άνθρωπος-λιοντάρι, συμβολίζει την αρχή της εξελίξεως του ανθρώπου.
* Vamana, ο νάνος, συμβολίζει αντίθετα την ατελή εξέλιξη του ανθρώπινου είδους.
* Parashurama, ο κάτοικος του δάσους, υποβάλλει την έννοια της πλήρους φυσικής αναπτύξεως,της ανθρωπότητας
* Rama, ο βασιλιάς,ο Rama ο κύριος, αντιπροσωπεύει την ανθρώπινη ικανότητα να κυβερνά έθνη.
* Krishna, εξειδικευμένος σε 64 τομείς της επιστήμης, σύμφωνα με την Ινδουιστική θρησκεία, αντιπροσωπεύει την πολιτιστική εξέλιξη του ανθρώπου.
* Buddha (Βουδας), ο Πεφωτισμένος, συμβολίζει την πνευματική εξέλιξη και φώτιση του ανθρώπου.
* Kalki,το αβαταρ του λευκού αλόγου, αντιπροσωπεύει την τελική απελευθέρωση του ανθρώπου και την ανακάλυψη της θείας φύσης του.
Τη λέξη Avatar τη συναντούμε στα ηλεκτρονικά παιχνίδια την δεκαετία του ΄80 και σήμερα παντού στο διαδίκτυο .Έτσι λοιπόν ονομάζονται στην "ιντερνετική διάλεκτο" οι μικρές φωτογραφίες που βάζουν οι χρήστες ως συνοδευτικές του προφίλ τους σε διάφορες διαδικτυακές κοινότητες (forums,blogs,facebook κλπ).Υπάρχει και η δωρεάν υπηρεσία του Gravatar (globally recognized avatar), μέσω της οποίας μπορεί κάποιος να συνδέσει μια εικόνα Avatar με το λογαριασμό e-mail που θα δηλώσει.
Αυτά όσον αφορά την προέλευση της λέξης Avatar που χρησιμοποιήθηκε όχι βεβαίως τυχαία ως τίτλος στην πολυδιαφημισμένη ταινία του κυρίου Κάμερον .Η ταινία σύμφωνα με το περιοδικό "Time" είναι η ακριβότερη μέχρι σήμερα παραγωγή αφού είναι και η πρώτη ταινία με ηθοποιούς που χρησιμοποιεί την τεχνολογία 3D ( ο θεατής έχει την ψευδαίσθηση μιας τρισδιάστατης εικόνας)που μέχρι τώρα χρησιμοποιήθηκε μόνο σε ακριβές ταινίες κινουμένων σχεδίων.
Δυστυχώς είμαστε υποχρεωμένοι να παρουσιάσουμε συνοπτικά το σενάριο μόνο και μόνο για να καταλάβετε περί τίνος πρόκειται (το σενάριο το πήραμε απο σχετικό άρθρο του ιστολογίου "Κόκκινος ουρανός"):
Ο Jake (Sam Worthington), ανάπηρος και ύστερα από 5 χρόνια στο ψυγείο, θα κληθεί να αντικαταστήσει τον νεκρό δίδυμο αδερφό του, σε μια επιστημονική αποστολή στον πλανήτη Pandora. Οι άνθρωποι έχουν βάλει στο μάτι τον φυσικό πλούτο του πλανήτη και πρώτα προσπάθησαν να 'εξευγενίσουν' τους ιθαγενείς, μαθαίνοντας τους τη γλώσσα και άλλα 'βάρβαρα' έθιμα. Όταν αποτυγχάνουν στρέφονται στην γνωστή συνταγή του βίαιου πολέμου. Τα ανθρωποειδή του πλανήτη είναι πολύ μεγαλύτερα από τους ανθρώπους, έχουν μπλε δέρμα και είναι εξαιρετικά ευκίνητα. Οι άνθρωποι παίρνουν DNA και μπλέκοντάς το με το δικό τους, δημιουργούν γενετικά υβρίδια που μοιάζουν με τους ιθαγενείς, τα Avatar. Μέσω ενός προγράμματος, η συνειδητή σκέψη τους μεταφέρεται μέσα στο υβρίδιο, που αποκτά ζωή, και έτσι μπορούν να κυκλοφορούν εύκολα στην εχθρική γι' αυτούς ατμόσφαιρα της Pandora. Ο Jake είναι ο πρώτος στρατιώτης που θα μπει σ' αυτό το πρόγραμμα, και οι καλοθελητές θα κοιτάξουν να το εκμεταλλευτούν, στέλνοντας τον κρυφά ως κατάσκοπο του τρόπου ζωής των Omaticaya. Θα καταφέρει να γίνει μέλος της κοινότητάς τους, μιας κοινότητας που θα τον μαγέψει και θα τον γεμίσει διλήμματα...
Αυτά όλα δεν πρέπει να τα θεωρείτε φυσικά ή μόνο κόλπα των εταιρειών για να βγάλουν απλώς λεφτά.Αναρωτηθείτε πως και γιατί τόσα χρόνια μας έχουν κυριολεκτικά κάνει πλύση εγκεφάλου με κάθε είδους αποκρυφιστικές σούπες, οι οποίες σχεδόν πάντα περιέχουν έστω και ως γαρνίρισμα στοιχεία απο τον ινδουϊσμό.Παντού και με κάθε τρόπο διαφημίζονται κάθε είδους αποκρυφιστικές τεχνικές και θεωρίες όπως αστρολογία , ταρώ, μετεμψυχώσεις,πνευματισμοί,θετικές και αρνητικές ενέργειες ,ολιστικές θεραπείες που ξεκινούν απο την ομοιοπαθητική και φτάνουν σε ρεφλεξιολογίες, αρωματοθεραπείες, κρυσταλοθεραπείες ακόμα και ουροθεραπείες.Θεωρίες και τεχνικές για κάθε επίπεδο μόρφωσης και κάθε βαλάντιο που αν τις παρατηρήσεις προσεκτικά θα δείς ότι έχουν έχουν το ίδιο σημείο αναφοράς.Αυτός ο νεο-εποχίτικος προπαγανδιστικός αχταρμάς, ο οποίος δυστυχώς περιλαμβάνει και την πανθεϊστική ρητορική ακόμα και μερικών "Ορθοδόξων" θεολόγων,επισκόπων και ιερέων,έχει καταφέρει να οδηγήσει σε απόλυτη σύγχυση τον κόσμο, ειδικά εκείνους που έχουν χαλαρή σχέση με την βιωματική εμπειρία της παρουσίας του Χριστού στα μυστήρια της Εκκλησίας.
Αν ο Χάρυ Πότερ ήταν η "κατήχηση" στον αποκρυφισμό ,η ταινία "Avatar" αποτελεί το "βάπτισμα" στην αντίχριστη και απάνθρωπη ιδεολογία-θρησκεία της "Νέας Εποχής".
Ας γίνει πράξη αντίστασης η δυσφήμηση αυτής της "λατρευτικής πράξης" που κατ΄ευφημισμό ονομάζεται κινηματογραφική παραγωγή και ας αρνηθούμε επιτέλους την κατήχηση και το βάπτισμα στις θεωρίες της "Νέας Εποχής" που θέλει να μας οδηγήσει στην στέρηση της ελευθερίας και του αυτεξούσιου .
Ας πούμε όχι σε όσους θέλουν μέσω της παραπλάνησης και της σύγχυσης να μας κάνουν πιόνια των αντίχριστων δυνάμεων της pax Americana και κάθε άλλης δύναμης της νέας τάξης πραγμάτων.
Να διαλέξουμε τον φωτισμό απο το αστέρι της Βηθλεέμ που θα μας οδηγήσει με ασφάλεια στην ανάσταση και όχι τις μπλέ δαιμονοειδείς φάτσες που θα μας προσφέρουν απλώς την πρόγευση της κόλασης.
Αναρτήθηκε από ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΡΙΟ
Πέμπτη 25 Φεβρουαρίου 2010
Χειροπέδες στη διαφθορά - Δήμευση περιουσιών για πολιτικούς - δημ.υπαλλήλους
Δρακόντειος νόμος για πολιτικούς - δημοσίους υπαλλήλους με δήμευση περιουσιών
Δημοσιεύθηκε στα ΝΕΑ, 23/2/2010, ΡΕΠΟΡΤΑΖ: Σίλα Αλεξίου
Αυστηρά μέτρα για την αντιμετώπιση της διαφθοράς στον δημόσιο τομέα- συμπεριλαμβανομένων υπουργών, νομαρχών και δημάρχων- προβλέπει νομοσχέδιο που προωθείται άμεσα στη Βουλή, με το οποίο παρέχονται και κίνητρα επιεικούς ποινικής μεταχείρισης σε εμπλεκόμενους σε οικονομικά σκάνδαλα αν συμβάλλουν στην αποκάλυψή τους.
Η δήμευση των περιουσιακών στοιχείων που αποκτώνται παράνομα, όχι μόνο με τη διάπραξη του αδικήματος της παθητικής δωροδοκίας, όπως ισχύει σήμερα, αλλά και με την τέλεση όλων των οικονομικών αδικημάτων περί την υπηρεσία, αποτελεί μια από τις νέες ρυθμίσεις και αφορά παράλληλα τις περιπτώσεις απόκρυψης των παρανόμως αποκτηθέντων στη δήλωση πόθεν έσχες, καθώς και σε κάθε περίπτωση παράλειψης υποβολής δήλωσης περιουσιακών στοιχείων.
Παράλληλα, προβλέπεται σημαντική αυστηροποίηση των ποινών για όλες τις προαναφερόμενες περιπτώσεις. Ειδικότερα, η παράλειψη δήλωσης ή η υποβολή ανακριβούς είτε ελλιπούς δήλωσης πόθεν έσχες θα τιμωρείται με φυλάκιση τουλάχιστον δύο ετών και με χρηματική ποινή από 10.000 έως 500.000 ευρώ. Με κάθειρξη έως δέκα έτη και χρηματική ποινή από 20.000 έως 1.000.000 ευρώ τιμωρούνται εκείνοι των οποίων η περιουσία που αποκρύπτεται υπερβαίνει συνολικά το ποσό των 300.000 ευρώ.
Όσον αφορά τη δήμευση, αν τα περιουσιακά στοιχεία που υπόκεινται στο μέτρο αυτό δεν υπάρχουν πλέον, δημεύονται άλλα ίσης αξίας. Αν δεν υπάρχει κανένα περιουσιακό στοιχείο στην κατοχή του προσώπου που ελέγχεται, τότε το δικαστήριο μπορεί να επιβάλει ανάλογη χρηματική ποινή.
Το μέτρο της δήμευσης ωστόσο επιφυλάσσεται σε όλους τους κρατικούς λειτουργούς που συμμετέχουν σε offshore εταιρείες- υπουργούς, υφυπουργούς, αρχηγούς κομμάτων, βουλευτές, ευρωβουλευτές, τον γενικό γραμματέα του υπουργικού συμβουλίου, γενικούς και ειδικούς γραμματείς υπουργείων, γενικούς γραμματείς περιφερειών, προέδρους νομαρχιακών αυτοδιοικήσεων, νομάρχες, δημάρχους, δικαστικούς και εισαγγελικούς λειτουργούς, προέδρους, διοικητές υποδιοικητές και γενικούς διευθυντές κρατικών τραπεζών- είτε οι ίδιοι είτε παρένθετα πρόσωπα.
Στις περιπτώσεις αυτές προβλέπεται στέρηση πολιτικών δικαιωμάτων και συνεπώς έκπτωση από το αξίωμα που κατέχουν, δήμευση του μεριδίου τους στην εταιρεία, φυλάκιση τουλάχιστον δύο ετών και χρηματική ποινή από 10.000 έως 500.000 ευρώ. Στέρηση πολιτικών δικαιωμάτων προβλέπεται επίσης σε κάθε περίπτωση τέλεσης οικονομικού εγκλήματος από κρατικό λειτουργό, από ένα έως πέντε χρόνια αν πρόκειται για ποινή φυλάκισης, ενώ αν πρόκειται για ποινή κάθειρξης από δύο έως δέκα χρόνια. Όταν η δικαστική απόφαση καταστεί αμετάκλητη ο υπαίτιος εκπίπτει από το αξίωμα που κατέχει.
Οι «μεσάζοντες»
Με το νέο νομοσχέδιο εισάγεται και η ποινικοποίηση της αποδοχής προσφοράς ή υπόσχεσης για λήψη ανταλλάγματος εκ μέρους κρατικού λειτουργού, συγγενικού του προσώπου, συνεργάτη του ή τρίτου που λειτουργεί εκ μέρους του, προκειμένου να ασκήσει επιρροή για τη λήψη απόφασης, σύναψη σύμβασης κ.λπ. Η πράξη αυτή θα τιμωρείται με φυλάκιση από δύο χρόνια έως και κάθειρξη δέκα ετών και χρηματική ποινή από 15.000 έως 1.500.000 ευρώ, ανάλογα με την αξία των ανταλλαγμάτων ή όταν υπάρχει υποτροπή.
Οι διατάξεις του νομοσχεδίου, το οποίο παρουσίασε χθες ο υπουργός Δικαιοσύνης Χ. Καστανίδης, εισάγουν ευνοϊκές ρυθμίσεις για τους εμπλεκόμενους σε υποθέσεις διαφθοράς εφόσον συμβάλλουν με στοιχεία στην αποκάλυψή τους. Ειδικότερα, αν εισφέρει στοιχεία ιδιώτης για εμπλοκή δημοσίου υπαλλήλου, σύμφωνα με το νομοσχέδιο θα παραμείνει ατιμώρητος. Το ίδιο θα ισχύσει και αν ο καταγγέλλων είναι δημόσιος υπάλληλος και προσκομίσει στοιχεία για πράξεις διαφθοράς προϊσταμένων του. Σε περίπτωση κατά την οποία οι καταγγελίες αφορούν μέλη της κυβέρνησης και τα αδικήματα έχουν παραγραφεί, ο καταγγέλλων τιμωρείται με μειωμένη ποινή.
Στα ερωτήματα που προκλήθηκαν με αφορμή τη συγκεκριμένη διάταξη, μήπως πρόκειται για συγκυριακή ρύθμιση, δεδομένου ότι εκκρεμούν στη Δικαιοσύνη μεγάλα οικονομικά σκάνδαλα, αλλά και ότι ο Πρωθυπουργός είχε προτείνει σε ανύποπτο χρόνο να ισχύσει το ακαταδίωκτο για τον Μιχ. Χριστοφοράκο προκειμένου να προβεί σε αποκαλύψεις, ο κ. Καστανίδης απάντησε: «Δεν νομοθετούμε με βάση την τρέχουσα εμπειρία, αλλά με βάση την ανάγκη διαφάνειας στον δημόσιο βίο».
από το http://www.alfavita.gr/worldnews/des.php?id=1878
ΚΙΝΗΤΡΑ
Ευνοϊκές ρυθμίσεις για τους εμπλεκόμενους σε υποθέσεις διαφθοράς εφόσον συμβάλλουν με στοιχεία στην αποκάλυψή τους
Σχόλιο
Πειράζει που δεν πιστεύουμε ότι αυτό το νομοσχέδιο δεν θα ψηφιστεί και, αν ψηφιστεί, δεν θα εφαρμοστεί ποτέ;
Δημοσιεύθηκε στα ΝΕΑ, 23/2/2010, ΡΕΠΟΡΤΑΖ: Σίλα Αλεξίου
Αυστηρά μέτρα για την αντιμετώπιση της διαφθοράς στον δημόσιο τομέα- συμπεριλαμβανομένων υπουργών, νομαρχών και δημάρχων- προβλέπει νομοσχέδιο που προωθείται άμεσα στη Βουλή, με το οποίο παρέχονται και κίνητρα επιεικούς ποινικής μεταχείρισης σε εμπλεκόμενους σε οικονομικά σκάνδαλα αν συμβάλλουν στην αποκάλυψή τους.
Η δήμευση των περιουσιακών στοιχείων που αποκτώνται παράνομα, όχι μόνο με τη διάπραξη του αδικήματος της παθητικής δωροδοκίας, όπως ισχύει σήμερα, αλλά και με την τέλεση όλων των οικονομικών αδικημάτων περί την υπηρεσία, αποτελεί μια από τις νέες ρυθμίσεις και αφορά παράλληλα τις περιπτώσεις απόκρυψης των παρανόμως αποκτηθέντων στη δήλωση πόθεν έσχες, καθώς και σε κάθε περίπτωση παράλειψης υποβολής δήλωσης περιουσιακών στοιχείων.
Παράλληλα, προβλέπεται σημαντική αυστηροποίηση των ποινών για όλες τις προαναφερόμενες περιπτώσεις. Ειδικότερα, η παράλειψη δήλωσης ή η υποβολή ανακριβούς είτε ελλιπούς δήλωσης πόθεν έσχες θα τιμωρείται με φυλάκιση τουλάχιστον δύο ετών και με χρηματική ποινή από 10.000 έως 500.000 ευρώ. Με κάθειρξη έως δέκα έτη και χρηματική ποινή από 20.000 έως 1.000.000 ευρώ τιμωρούνται εκείνοι των οποίων η περιουσία που αποκρύπτεται υπερβαίνει συνολικά το ποσό των 300.000 ευρώ.
Όσον αφορά τη δήμευση, αν τα περιουσιακά στοιχεία που υπόκεινται στο μέτρο αυτό δεν υπάρχουν πλέον, δημεύονται άλλα ίσης αξίας. Αν δεν υπάρχει κανένα περιουσιακό στοιχείο στην κατοχή του προσώπου που ελέγχεται, τότε το δικαστήριο μπορεί να επιβάλει ανάλογη χρηματική ποινή.
Το μέτρο της δήμευσης ωστόσο επιφυλάσσεται σε όλους τους κρατικούς λειτουργούς που συμμετέχουν σε offshore εταιρείες- υπουργούς, υφυπουργούς, αρχηγούς κομμάτων, βουλευτές, ευρωβουλευτές, τον γενικό γραμματέα του υπουργικού συμβουλίου, γενικούς και ειδικούς γραμματείς υπουργείων, γενικούς γραμματείς περιφερειών, προέδρους νομαρχιακών αυτοδιοικήσεων, νομάρχες, δημάρχους, δικαστικούς και εισαγγελικούς λειτουργούς, προέδρους, διοικητές υποδιοικητές και γενικούς διευθυντές κρατικών τραπεζών- είτε οι ίδιοι είτε παρένθετα πρόσωπα.
Στις περιπτώσεις αυτές προβλέπεται στέρηση πολιτικών δικαιωμάτων και συνεπώς έκπτωση από το αξίωμα που κατέχουν, δήμευση του μεριδίου τους στην εταιρεία, φυλάκιση τουλάχιστον δύο ετών και χρηματική ποινή από 10.000 έως 500.000 ευρώ. Στέρηση πολιτικών δικαιωμάτων προβλέπεται επίσης σε κάθε περίπτωση τέλεσης οικονομικού εγκλήματος από κρατικό λειτουργό, από ένα έως πέντε χρόνια αν πρόκειται για ποινή φυλάκισης, ενώ αν πρόκειται για ποινή κάθειρξης από δύο έως δέκα χρόνια. Όταν η δικαστική απόφαση καταστεί αμετάκλητη ο υπαίτιος εκπίπτει από το αξίωμα που κατέχει.
Οι «μεσάζοντες»
Με το νέο νομοσχέδιο εισάγεται και η ποινικοποίηση της αποδοχής προσφοράς ή υπόσχεσης για λήψη ανταλλάγματος εκ μέρους κρατικού λειτουργού, συγγενικού του προσώπου, συνεργάτη του ή τρίτου που λειτουργεί εκ μέρους του, προκειμένου να ασκήσει επιρροή για τη λήψη απόφασης, σύναψη σύμβασης κ.λπ. Η πράξη αυτή θα τιμωρείται με φυλάκιση από δύο χρόνια έως και κάθειρξη δέκα ετών και χρηματική ποινή από 15.000 έως 1.500.000 ευρώ, ανάλογα με την αξία των ανταλλαγμάτων ή όταν υπάρχει υποτροπή.
Οι διατάξεις του νομοσχεδίου, το οποίο παρουσίασε χθες ο υπουργός Δικαιοσύνης Χ. Καστανίδης, εισάγουν ευνοϊκές ρυθμίσεις για τους εμπλεκόμενους σε υποθέσεις διαφθοράς εφόσον συμβάλλουν με στοιχεία στην αποκάλυψή τους. Ειδικότερα, αν εισφέρει στοιχεία ιδιώτης για εμπλοκή δημοσίου υπαλλήλου, σύμφωνα με το νομοσχέδιο θα παραμείνει ατιμώρητος. Το ίδιο θα ισχύσει και αν ο καταγγέλλων είναι δημόσιος υπάλληλος και προσκομίσει στοιχεία για πράξεις διαφθοράς προϊσταμένων του. Σε περίπτωση κατά την οποία οι καταγγελίες αφορούν μέλη της κυβέρνησης και τα αδικήματα έχουν παραγραφεί, ο καταγγέλλων τιμωρείται με μειωμένη ποινή.
Στα ερωτήματα που προκλήθηκαν με αφορμή τη συγκεκριμένη διάταξη, μήπως πρόκειται για συγκυριακή ρύθμιση, δεδομένου ότι εκκρεμούν στη Δικαιοσύνη μεγάλα οικονομικά σκάνδαλα, αλλά και ότι ο Πρωθυπουργός είχε προτείνει σε ανύποπτο χρόνο να ισχύσει το ακαταδίωκτο για τον Μιχ. Χριστοφοράκο προκειμένου να προβεί σε αποκαλύψεις, ο κ. Καστανίδης απάντησε: «Δεν νομοθετούμε με βάση την τρέχουσα εμπειρία, αλλά με βάση την ανάγκη διαφάνειας στον δημόσιο βίο».
από το http://www.alfavita.gr/worldnews/des.php?id=1878
ΚΙΝΗΤΡΑ
Ευνοϊκές ρυθμίσεις για τους εμπλεκόμενους σε υποθέσεις διαφθοράς εφόσον συμβάλλουν με στοιχεία στην αποκάλυψή τους
Σχόλιο
Πειράζει που δεν πιστεύουμε ότι αυτό το νομοσχέδιο δεν θα ψηφιστεί και, αν ψηφιστεί, δεν θα εφαρμοστεί ποτέ;
Τρίτη 23 Φεβρουαρίου 2010
Μαρτύριον του Αγίου Πολυκάρπου, Επισκόπου Σμύρνης
Ο άγιος Πολύκαρπος, που γιορτάζει σήμερα 23 Φεβρουαρίου, ήταν μαθητής των αποστόλων και χειροτονήθηκε από αυτούς επίσκοπος Σμύρνης. Μετά από πολλούς αγώνες που έκανε για την Εκκλησία ο αποστολικός πατέρας μαρτύρησε το έτος 156 μΧ σε μεγάλη ηλικία. Το μαρτύριό του, το οποίο βέβαια αναφέρεται και σε άλλες αρχαίες πηγές, είναι καταγεγραμμένο σε μια εγκύκλιο επιστολή της εκκλησίας της Σμύρνης προς την εκκλησία Φιλομηλίου της Φρυγίας στην Μικρά Ασία και όλες τις χριστιανικές κοινότητες της ευρύτερης περιοχής, η οποία γράφτηκε από αυτόπτες λίγο μετά το γεγονός. Σας παραθέτουμε ολόκληρη την σημαντική αυτή ιστορική πηγή του 2ου αιώνα μΧ σε απόδοση στη νεοελληνική. Βλέπουμε τί παράδειγμα άφησαν ως παρακαταθήκη στην Εκκλησία οι απόστολοι που μας έδωσαν μαρτυρία για τον Χριστό. Το παράδειγμα αυτό ακολούθησαν οι πιστοί που τους γνώρισαν προσωπικά, καθώς και η δεύτερη, η τρίτη, η τέταρτη, η πέμπτη και ούτω καθεξής γενιά των χριστιανών, με πρωτοστάτες κληρικούς και επισκόπους (!), όπως ο άγιος Πολύκαρπος. Αυτοί που μας παρέδωσαν το Ευαγγέλιο κάθε άλλο παρά απατεώνες και ιδιοτελείς ήταν. Αξίζει μάλιστα να τονίσουμε ότι η θαυμαστή γενναιότητα των αποστόλων και των μαθητών τους συνοδευόταν και από έκδηλη ειρήνη και αγάπη, που δεν είναι χαρακτηριστικά ανθρώπων «φανατικών».
Η Εκκλησία του Θεού που παροικεί στη Σμύρνη προς την Εκκλησία του Θεού που παροικεί στο Φιλομήλιο και προς όλες τις παροικίες της αγίας και καθολικής Εκκλησίας σε κάθε τόπο· έλεος, ειρήνη και αγάπη του Θεού Πατρός και του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού ας πληθυνθεί σε σάς.
Σας γράψαμε, αδελφοί, τα σχετικά με τους μάρτυρες και το τέλος του μακαρίου Πολυκάρπου, που σαν σφραγίδα έκλεισε τους διωγμούς. Όλα όσα έλαβαν χώρα φανερώνουν με το φως του Θεού πώς μαρτυρείται το Ευαγγέλιο. O Πολύκαρπος αυτή την ώρα περίμενε, για να παραδοθή και ο ίδιος, κάνοντας ό,τι είχε κάμει κι ο Κύριος ώστε να τον μιμηθούμε κι εμείς μη μόνον σκοπούντες το καθ’ εαυτούς, αλλά και το κατά τους πέλας. Διότι γνώρισμα της αληθινής και δυνατής αγάπης είναι το να μη θέλη κανείς να σώση μόνο τον εαυτό του, αλλά και όλους τους αδελφούς.
Υπήρξαν, λοιπόν, μακάριοι και γενναίοι όλοι οι μάρτυρες που έπεσαν πιστοί στο θέλημα του Θεού. Κι εμείς πρέπει με περισσότερη ευλάβεια τώρα να εμπιστευόμαστε το πάν στον εξουσιαστή των πάντων Θεό. Και ποιος δεν θα θαυμάση τη γενναιότητα, την υπομονή και τον έρωτα προς τον Κύριο, πού είχαν εκείνοι; Με το μαστίγωμα τους καταξέσχισαν το κορμί, κάνοντας να φανούν οι φλέβες και οι αρτηρίες, αλλ’ εκείνοι έδειξαν τόση καρτερία, ώστε οι θεαταί να νοιώσουν έμφοβο θαυμασμό και συμπόνοια και να ξεσπάσουν σε οδυρμό. Άλλοι μάρτυρες έφτασαν σε τέτοιο σημείο ανδρείας που κανένας τους δεν έβγαλε άχνα και στεναγμό, δείχνοντας έτσι σ’ όλους μας ότι εκείνη την ώρα των βασάνων ανέβαιναν στον Χριστού ή μάλλον ο ίδιος ο Κύριος είχε κατεβή και συνομιλούσε μαζί τους. Κολλημένοι στη χάρι του Χριστού, καταφρονούσαν τα βάσανα που τους έκανε ο κόσμος, αγοράζοντας μέσα σε λίγες στιγμές ολόκληρη την αιωνία ζωή. Η φωτιά που τους έβαζαν οι δήμιοι ήταν γι’ αυτούς δροσιά. Διότι μπροστά στα μάτια τους ένα είχαν μέλημα· πώς να ξεφύγουν το αιώνιο πυρ, τη φωτιά που δεν σβύνεται ποτέ κι οι καρδιές τους λαχταρούσαν εκείνα τα αγαθά που περιμένουν όσους έγκαρτερήσουν, τα αγαθά, ά ούτε ους ήκουσε ούτε οφθαλμός είδεν ούτε επί καρδίαν ανθρώπου ανέβη. Αυτά τα αγαθά τους παρουσίαζε ήδη ό Κύριος και δεν ήσαν πλέον άνθρωποι, αλλά άγγελοι. Επίσης και εκείνοι που ρίχθηκαν στα θηρία υπέφεραν πολλή και φοβερή δοκιμασία. Άλλοι έγιναν κομμάτια μ’ αγκαθωτά κολαστήρια όργανα κι άλλοι τέλος μ’ άλλες χιλιότροπες επινοήσεις βασάνων τελειώθηκαν. Όλους αυτούς ό διάβολος πάσχισε μ’ ένα σωρό δοκιμασίες να τους τραβήξη στην άρνησι, αλλά χωρίς να το καταφέρη.
Πολλά μηχανεύθηκε εναντίον τους το πονηρό πνεύμα. Άλλα δόξα τω Θεώ· όλοι το κατατρόπωσαν. Παράδειγμα τους ενισχυτικό ήταν η υπομονή που έδειξε ο γενναιότατος Γερμανικός. Αυτός αντιμετώπισε και τα θηρία μέσα στο αμφιθέατρο. Ενώ ο ανθύπατος προσπαθούσε να τον πείση ν’ άλλάξη γνώμη, λέγοντας του να λυπηθή τα νιάτα του, προκάλεσε ο ίδιος το θηρίο να τον κατασπάραξη, θέλοντας μια ώρα γρηγορώτερα ν’ απαλλαγή από την άδικη και άνομη πολιτεία των εθνικών. Μόλις, λοιπόν, ο όχλος είδε και θαμπώθηκε απ’ αυτό το δείγμα γενναιότητος του θεοφιλούς και θεοσεβούς γένους των χριστιανών ξέσπασε σε φωνές· Να λείψουν οι άθεοι! Φέρε εδώ και τον Πολύκαρπο!
Ένας όμως από τους χριστιανούς, που τον έλεγαν Κόϊντο, καταγόμενος από τη Φρυγία, και που είχε έλθει πρόσφατα από εκεί, βλέποντας τα θηρία λιποψύχισε. Ενώ ο ίδιος ήταν που είχε πείσει μερικούς άλλους να έλθουν να μαρτυρήσουν μόνοι τους, χωρίς να τους έχουν πιάσει. Αυτόν ο ανθύπατος κατώρθωσε με καλοπιάσματα πολλά να τον κάνη να εξομώση και νά θυσιάση στα είδωλα. Γι’ αυτό, λοιπόν, αδελφοί, δεν επαινούμε εκείνους που πάνε να μαρτυρήσουν χωρίς να τους βιάση κανείς, διότι δεν διδάσκει έτσι το Ευαγγέλιο.
Όσο για τον υπερθαύμαστο Πολύκαρπο, όταν άκουσε ότι ζητούσαν να τον πιάσουν, δεν ταράχθηκε, αλλά ήθελε να μείνη στην πόλι. Αλλά οι πιστοί τον έπεισαν να κρυφθή. Και κρύφθηκε σ’ ένα μικρό κτήμα που δεν απείχε πολύ από την πόλι κι εκεί έμεινε με λίγους χριστιανούς, νύχτα μέρα μην κάνοντας τίποτε άλλο παρά να προσεύχεται για όλους και για τις Εκκλησίες της οικουμένης, πράγμα που ήταν ή συνήθεια του. Και καθώς προσευχόταν είδε μια οπτασία, τρεις μέρες πριν από τη σύλληψί του. Είδε ότι το προσκέφαλο του είχε πιάσει φωτιά. Και γύρισε και είπε στους συντρόφους του· Θα καώ ζωντανός.
Και καθώς οι έρευνες γίνονταν πιο επίμονες και πλησίαζαν στο μέρος που κρυβόταν, ο Πολύκαρπος έφυγε και πήγε σ’ ένα άλλο αγρόκτημα. Και μόλις έφυγε, έφθασαν εκείνοι πού τον ζητούσαν. Και μην έχοντάς τον βρει, έπιασαν δύο παιδιά που δούλευαν στο κτήμα από τα οποία το ένα αφού το βασάνισαν ωμολόγησε. Άλλωστε ήταν αδύνατο να ξεφύγη, διότι εκείνοι που τον είχαν προδώσει ήταν γνωστοί του. Και ο ειρήναρχος, που είχε το ίδιο με τον Πολύκαρπο όνομα και τον έλεγαν επίσης και Ηρώδη, βιαζόταν να τον μπάση στο αμφιθέατρο, έτσι που ο μεν Πολύκαρπος να τελειωθή, γινόμενος κοινωνός του Χριστού, οι δέ καταδότες του να πάρουν την τιμωρία του Ιούδα.
Έχοντας, λοιπόν, οδηγό το παιδί, ημέρα Παρασκευή και κατά το σούρουπο, βγήκαν οι στρατιώτες της καταδιώξεως με καβαλλάρηδες, αρματωμένοι σαν σε πόλεμο και ως επί ληστήν τρέχοντες. Και αργά το βράδυ έκαμαν έφοδο στο μέρος που βρισκόταν και τον βρήκαν στο υπερώο, ξαπλωμένον σ’ ένα δωμάτιο. Και από κεί θα μπορούσε να φύγη, αλλά είχε αρνηθή, λέγοντας· το θέλημα του Θεού γενέσθω. Όταν, λοιπόν, τους άκουσε, κατέβηκε κι έπιασε κουβέντα μαζί τους. Και απόρησαν βλέποντας την ευστάθεια της μεγάλης του ηλικίας και τη βιασύνη να συλληφθή τόσο γέρος άνθρωπος. Ευθύς, λοιπόν, πρόσταξε να τους βάλουν να φάνε και να πιουν όσο θέλουν και τους παρακάλεσε να του επιτρέψουν στο μεταξύ να προσευχηθή άνετα. Εκείνοι τού το επέτρεψαν και έπιασε και προσευχήθηκε πλημμυρισμένος από τη Χάρι του Θεού δύο ολόκληρες ώρες, έτσι πού θαμπώθηκαν οι στρατιώτες και μερικοί απ’ αυτούς μετάνοιωσαν που είχαν έλθει να πιάσουν ένα τέτοιο θεόπρεπο γέροντα.
Όταν κάποια φορά τελείωσε την προσευχή, στην οποία μνημόνευσε όλους όσοι είχαν έλθει σε συνάφεια μαζί του, μικρούς και μεγάλους, ένδοξους και άσημους και όλη την καθολική Εκκλησία που απλώνεται στην οικουμένη, και ήλθε η ώρα να βγουν, τον έβαλαν πάνω σ’ ενα όνο και τον έφεραν στην πόλι, ξημερώματα του Μεγάλου Σαββάτου. Και στον δρόμο τον προϋπάντησε ο ειρήναρχος Ηρώδης με τον πατέρα του τον Νικητή που τον έβαλαν να καθίση δίπλα τους στο αμάξι τους, κι άρχισαν να προσπαθούν να τον μεταπείσουν, λέγοντας.
—Μα είναι τόσο κακό να πης· Κύριος είναι ο Καίσαρ; Είναι τόσο σπουδαίο πράγμα να θυσιάσης στους θεούς και να κάνης όλους τους υπολοίπους τύπους, προκειμένου να γλυτώσης τη ζωή σου;
Εκείνος στην αρχή σώπαινε, αλλά όταν είδε ότι επέμεναν αποκρίθηκε.
—Δεν πρόκειται να κάμω αυτά που με συμβουλεύετε.
Τότε εκείνοι, βλέποντας πως του κάκου πήγαν τα λόγια τους, τον περιέλουσαν με βρισιές και τον γκρέμισαν από το αμάξι, έτσι που πέφτοντας να πληγωθή στο πόδι. Και χωρίς να τους πη ούτε λέξι, σαν να μην είχε πάθει τίποτε, πορευόταν· ολοπρόθυμα, οδηγούμενος στο αμφιθέατρο, όπου γινόταν τέτοια οχλοβοή ώστε να μη μπορή να κρυφθή η φωνή κανενός,
Αλλά στον Πολύκαρπο καθώς έμπαινε στο αμφιθέατρο ακούσθηκε φωνή από τον ουρανό πού έλεγε· Ίσχυε, Πολύκαρπε, και ανδρίζου. Και εκείνον που μίλησε κανένας δεν τον είδε, αλλα τη φωνή την άκουσαν οι δικοί μας που βρίσκονταν εκεί. Όταν, λοιπόν, ωδηγήθηκε εκεί, έγινε μεγαλύτερη η οχλοβοή, διότι ό λαός έμαθε ότι ό Πολύκαρπος είχε συλληφθή. Στεκόμενον μπροστά στο βήμα του, ό αν-θύπατος άρχισε να τον άνακρίνη. Πρώτα τον ρώτησε αν ήταν ό ίδιος ο Πολύκαρπος και σαν εκείνος το έβε-βαίωσε, βάλθηκε ό ανθύπατος νά τον πείση ν’ άρνηθή την πίστι του, λέγοντας· Λυπήσου τα χρόνια, σου και άλλα παρόμοια πού συνηθίζουν οι εθνικοί δικα-σταί, όπως: Αναγνώρισε τη θεία δύναμι του Καίσαρος, άλλαξε γνώμη, πες Να λείψουν οι άθεοι.
Ο Πολύκαρπος τότε με γαλήνια κι άτρομη όψη γυρόφερε το βλέμμα στις κερκίδες που ήσαν σκεπασμένες από τους ανόμους εθνικούς, σήκωσε το χέρι εναντίον τους με τρομερή κίνησι, αναστέναξε και αναβλέποντας τέλος στον ουρανό είπε· Ας λείψουν οι άθεοι!
Και καθώς, επιμένοντας ο ανθύπατος τού έλεγε,
—Εξώμοσε, βρίσε τον Χριστό και σ’ ελευθερώνω
αποκρίθηκε ο Πολύκαρπος
—Ογδόντα έξι χρόνια τον υπηρετώ και σε τίποτε δεν με βλαψε. Πώς μπορώ, λοιπόν, να υβρίσω τον βασιλέα και σωτήρα μου;
Αλλά ο ανθύπατος επέμενε, λέγοντας.
—Αναγνώρισε τη θεία δύναμι του Καίσαρος. Και ο Πολύκαρπος αποκρίθηκε.
—Ζητείς να αναγνωρίσω τη θεία δύναμι του αυτοκράτορος και υποκρίνεσαι ότι αγνοείς ποιος είμαι. Άκουσε, λοιπόν, καθαρά και ξάστερα την απάντησί μου. Είμαι χριστιανός. Κι αν θέλεις να διδαχθής τον χριστιανισμό, δος μου καιρό να σου τον μάθω. Του λέγει ο ανθύπατος. —Πείσε τον όχλο. Και ο Πολύκαρπος τού άπαντα.
—Εσένα σ’ αξίωσα των λόγων μου. Διότι διδαχθήκαμε να αποδίνουμε στις αρχές και εξουσίες που υπάρχουν με την ανοχή του Θεού τιμή τόση όση δεν μας ζημιώνει. Αυτοί εδώ όμως δεν έχουν κανένα δικαίωμα ν’ ακούσουν την απολογία μου. Και ο ανθύπατος τού λέγει.
—Έχω θηρία, σ’ αυτά θα σε ρίξω, αν δεν αλλάξης γνώμη. Και ο Πολύκαρπος αποκρίνεται.
—Φέρε τα· γλύστρημα για μάς από τα καλύτερα στα χειρότερα δεν επιτρέπεται. Απεναντίας από τα χαλεπά μας αρέσει να ανεβαίνουμε στα δίκαια. Και ο ανθύπατος πάλι.
—Θα σε ανάψω σαν λαμπάδα, αν δεν σου φαίνονται σκληρή τιμωρία τα θηρία, και μείνης αμετανόητος. Και ο Πολύκαρπος τού απαντά.
—Μ’ απειλείς με τη φωτιά που καίει για λίγη ώρα κι υστέρα σβύνεται κι αγνοείς το πυρ της μελλούσης κρίσεως κι αιωνίας κολάσεως πού φυλάγεται άσβυστο για τους ασεβείς. Αλλά τί αργοπορείς; Κάμε ό,τι θέλεις.
Αυτά κι άλλα ακόμα λέγοντας, ήταν πλημμυρισμένος από θάρρος και χαρά και στο πρόσωπο του έλαμπε η θεία χάρις. Όχι μόνο δεν είχαν καμμιά επίδρασι πάνω του οι συμβουλές κι οι απειλές που άκουε, αλλ’ απεναντίας σάστισε ο ανθύπατος. Έστειλε τότε τον κήρυκα του στη μέση του στίβου να φωνάξη τρεις φορές.
—Ο Πολύκαρπος ωμολόγησε ότι είναι χριστιανός.
Μόλις τ’ άκουσε ο όχλος των ειδωλολατρών και των Ιουδαίων που είχαν μαζευθή εκεί απ’ όλη τη Σμύρνη ξέσπασε σε κραυγές φωνάζοντας άγρια.
—Αυτός είναι ο δάσκαλος της Ασίας, ο πατέρας των χριστιανών, ο χαλαστής των θεών μας, ο άνθρωπος που έμαθε πολλούς να μη προσκυνούν και να μη θυσιάζουν.
Και φώναζαν στον ασιάρχη Φίλιππο ν’ άμολήση πάνω στον Πολύκαρπο ένα λέοντα. Αλλά εκείνος αποκρίθηκε ότι δεν είχε τέτοιο δικαίωμα, διότι παρόμοια θεάματα είχαν δοθή και τελειώσει πια τις προηγούμενες ημέρες.
Τότε όλοι με μια φωνή ζήτησαν να ριχθή στη φωτιά ό Πολύκαρπος. Διότι επέπρωτο να πραγματοποιηθή ή οπτασία που είχε δη, όταν είδε το προσκέφαλο να καίεται και γύρισε και είπε προφητικά στους πιστούς που τον τριγύριζαν, Θα καώ ζωντανός.
Όλα έγιναν με τέτοια γρηγοράδα, που περισσότερη ώρα κάνει κανείς να τα διηγηθή. Οι όχλοι μάζεψαν αμέσως από τα γειτονικά εργαστήρια και λουτρά ξύλα και φρύγανα και προπαντός οι Ιουδαίοι που σε κάτι τέτοιες περιστάσεις συνήθως είναι οι πιο πρόθυμοι απ’ όλους. Και όταν ετοιμάσθηκε η πυρά, έβγαλε όλα τα ρούχα του, ξεζώσθηκε κι έσκυψε να βγάλη και τα υποδήματα του, πράγμα που έκαμε για πρώτη φορά, διότι πάντα έσπευδαν τα πνευματικά του παιδιά να τον υπηρετούν σ’ αυτό αμιλλώμενα ποιο πρώτο να τον αγγίξη. Τόση μεγάλη αρετή τον στόλιζε πριν από το μαρτύριο. Ευθύς, λοιπόν, τον τύλιξαν με τα σίδερα που χρησιμοποιούνται στους καταδικασμένους να πεθάνουν πάνω στην πυρά. Κι ενώ πήγαιναν να τον καρφώσουν, είπε.
—Αφήστε με έτσι. Εκείνος που με έσπρωξε έως τη φωτιά, θα μ’ άξιώση και χωρίς τα καρφιά σας να μείνω ασάλευτος πάνω της.
Έτσι δεν τον κάρφωσαν, άλλα τον έδεσαν μονάχα. Και εκείνος ενώνοντας πίσω στη ράχη τα χέρια του και αφήνοντας να τα δέσουν, σαν κάποιο διάλεχτο κριάρι που προσφέρεται από ολόκληρο κοπάδι, ολοκαύτωμα ευάρε-στο στον Θεό, σήκωσε τα μάτια στον ουρανό και είπε.
—Κύριε ο Θεός ο παντοκράτωρ, ο πατέρας του αγαπητού και ευλογητού παιδιού σου Ιησού Χριστού, από τον όποιον σε γνωρίσαμε βαθειά, ο Θεός των αγγέλων και δυνάμεων και πάσης της κτίσεως και όλων των δικαίων που ζουν ενώπιον σου, σ’ ευχαριστώ που μ’ αξιώνεις μ’ αυτή την ημέρα και την ώρα, ώστε να συγκαταριθμηθώ στους μάρτυρες σου που ήπιαν από το ποτήριον του Χριστού σου εις ανάστασιν ζωής αιωνίας της ψυχής και του σώματος μέσα στην αφθαρσία του Άγιου Πνεύματος. Είθε να γίνω δεκτός ανάμεσα στους μάρτυρες σου σήμερα σε μία θυσία πλούσια κι ευπρόσδεκτη, όπως προετοίμασες και προφανέρωσες κι εξεπλήρωσες, ο αληθινός και αψευδής Θεός. Γι’ αυτό και για όλα σε αινώ, σε ευλογώ, σε δοξάζω δια του αιωνίου και επουρανίου αρχιερέως Ιησού Χριστού, του αγαπητού σου Υιού, δια του οποίου σε σένα μαζί του και μαζί με το Πνεύμα το Άγιο απονέμεται δόξα και τώρα και στους μέλλοντες αιώνες. Αμήν.
Αφού ανέπεμψε το Αμήν και τελείωσε την προσευχή του, έβαλαν φωτιά στα ξύλα και τα φρύγανα. Τότε ξεπήδησε μεγάλη φλόγα και είδαμε ένα θαύμα σ’ όσους από μας δόθηκε να το δούμε. Οι όποιοι και φυλαχθήκαμε σώοι για να το αναγγείλουμε και στους λοιπούς. Οι φλόγες, λοιπόν, έφτιαξαν ένα είδος καμάρας, σαν πανί καραβιού φουσκωμένο από τον άνεμο και περιτείχισαν κυκλοτερά το σώμα του μάρτυρος. Κι αυτός ήταν στο κέντρο όχι σαν σάρκα καιόμενη, αλλά σαν ψωμί που ψήνεται στο φούρνο ή σαν χρυσάφι ή σαν ασήμι πού πυρώνεται στο καμίνι. Και μας ήλθε τέτοια ευωδία, σαν από λιβάνι ή από κάποιο άλλο ακριβό θυμίαμα.
Στο τέλος βλέποντας οι άνομοι ότι το σώμα του δεν το άγγιζε η φωτιά, πρόσταξαν ένα κομφέκτορα να τον χτυ-πήση με το ξίφος του. Και σαν τον χτύπησε, έτρεξε αίμα τόσο που έσβησε τη φωτιά κι ο όχλος θαύμασε την τόση διαφορά που υπάρχει ανάμεσα στους άπιστους και τους εκλεκτούς. Ένας από τους εκλεκτούς ήταν και ο υπερ-θαύμαστος Πολύκαρπος, που υπήρξε στον καιρό μας διδάσκαλος αποστολικός και με προφητικό χάρισμα και επίσκοπος της καθολικής Εκκλησίας στη Σμύρνη. Διότι κάθε λόγος που βγήκε από το στόμα του, και πραγματοποι-ήθηκε και θα πραγματοποιηθή.
Όσο για τον αντίζηλο και βάσκανο και πονηρό εχθρό των δικαίων, σαν είδε το μεγαλοπρεπές τέλος του Πολυκάρπου και την ανέκαθεν ανεπίληπτη ζωή του, σαν τον είδε στεφανωμένον με τον στέφανο της αφθαρσίας και βραβευμένον αναντίρρητα, βρήκε τρόπο να μην πάρουμε μήτε το σκήνωμα του, που τόσοι και τόσοι ανάμεσα στους πιστούς ήθελαν να το αποκτήσουν. Υπέβαλε, λοιπόν, στον Νικήτη, τον πατέρα του Ηρώδη και αδελφό της Άλκης, να παρακάλεση τον άρχοντα να μη μας παραδώση το σώμα. Και διετύπωσε τη δικαιολογία ότι υπήρχε φόβος, αν άφηνε το λείψανο, να παρατήσουν τον εσταυρωμένο και να λατρεύουν αυτό. Αυτές τις ιδέες τις υπέβαλλαν και τις ενίσχυαν οι Ιουδαίοι, που εξ άλλου μας φύλαγαν μην πάρουμε το σώμα, μην ξέροντας ότι ούτε τον Χριστό ποτέ θα μπορέσουμε να εγκαταλείψουμε, που έπαθε ο άμωμος για τη σωτηρία όλου του κόσμου, ούτε άλλον να λατρεύουμε. Αυτόν τον προσκυνούμε διότι είναι ο Υιός του Θεού και τους μάρτυρες ως μαθητάς και μιμητάς του Κυρίου τους αγαπούμε άξια, διότι ευνοήθηκαν απερίγραπτα από την βασιλέα και διδάσκαλο τους. Είθε κι εμείς να γίνουμε κοινωνοί τους και συμμαθηταί τους.
Όταν, λοιπόν, είδε ο εκατόνταρχος την κακή διάθεσι των Ιουδαίων, έβαλε το λείψανο στη μέση και κατά την συνήθεια των ειδωλολατρών το έκαψε. Έτσι εμείς κατόπιν μαζέψαμε τα ακριβώτερα από πέτρες πολύτιμες και καθαρώτερα από χρυσάφι οστά του και τα αποθέσαμε σε κατάλληλο τοπίο. Έκεί θα συναζόμαστε μ’ αγαλλίασι και χαρά και θα γιορτάζουμε τη γενέθλια ημέρα του μαρτυρίου του, με τη χάρι του Θεού, γιορτάζοντας τη μνήμη εκείνων πού άθλησαν και δυναμώνοντας τις ψυχές μας για νέα μαρτύρια.
Αυτά σχετικά με τον μακάριο Πολύκαρπο, πού μαζί μ’ εκείνους που προέρχονταν από τη Φιλαδέλφεια μαρτύρησε δωδέκατος στη Σμύρνη και η μνήμη του ξεχωρίζει απ’ όλων των άλλων και αναφέρεται σε κάθε τόπο ακόμη και από τους ειδωλολάτρες. Ο Πολύκαρπος δεν υπήρξε μονάχα μεγάλος διδάσκαλος της Εκκλησίας, αλλά και μάρτυς περιφανής, του οποίου το μαρτύριο όλοι θέλουν να μιμηθούν διότι έγινε σύμφωνα με το Ευαγγέλιο του Χριστού. Πολέμησε με την υπομονή τον άρχοντα της αδικίας κι έτσι παίρνοντας τον στέφανο της αφθαρσίας, μαζί με τους αποστόλους κι όλους τους δικαίους αγάλλεται και δοξάζει τον Θεό και πατέρα παντοκράτορα και ευλογεί τον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν, τον σωτήρα των ψυχών μας και κυβερνήτη των σωμάτων μας και ποιμένα της καθολικής και οικουμενικής Εκκλησίας.
Μας ζητήσατε με λεπτομέρειες να σας διηγηθούμε τα όσα συνέβησαν και σε τούτο το γράμμα μας σας τα εκθέτουμε όλα, στέλνοντας το σας με τον αδελφό μας Μαρκίωνα. Αφού, λοιπόν, το διαβάσετε και μάθετε όσα αναφέραμε, στείλτε το και στους παραπέρα αδελφούς για να δοξάζουν κι εκείνοι τον Κύριο που διαλέγει τους δούλους του.
Στον δέ δυνάμενο να μας εισαγάγη με τη χάρι του και τη δωρεά του στην αιωνία βασιλεία του δια του Υιού του μονογενούς Ιησού Χριστού, ας είναι η δόξα, η τιμή, το κράτος, η μεγαλωσύνη στους αιώνες. Χαιρετήστε μας όλους τους αγίους αδελφούς. Σας χαιρετούν όλοι οι δικοί μας και ο Ευάρεστος πού έγραψε το γράμμα, μ’ όλη του την οικογένεια.
Ο μακάριος Πολύκαρπος εμαρτύρησε τον μήνα Ξανθικό, στη δεύτερη μέρα, πριν από τις επτά Μάρτιες καλάνδες, το Μέγα Σάββατο και ώρα ογδόη. Συνελήφθη από τον Ηρώδη, όταν αρχιερεύς ήταν ο Τραλλιανός Φίλιππος, ανθύπατος ο Στάτιος Κοδράτος, βασιλεύς δέ αιώνιος ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός. Στον οποίον η δόξα, τιμή, μεγαλωσύνη, θρόνος αιώνιος από γενεά σε γενεά. Αμήν.
Πηγή: http://www.pigizois.net/vivlia/p_xaralampos_neofitou/martirio_ag_polikarpou_epis_smirnis.pdf
Η Εκκλησία του Θεού που παροικεί στη Σμύρνη προς την Εκκλησία του Θεού που παροικεί στο Φιλομήλιο και προς όλες τις παροικίες της αγίας και καθολικής Εκκλησίας σε κάθε τόπο· έλεος, ειρήνη και αγάπη του Θεού Πατρός και του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού ας πληθυνθεί σε σάς.
Σας γράψαμε, αδελφοί, τα σχετικά με τους μάρτυρες και το τέλος του μακαρίου Πολυκάρπου, που σαν σφραγίδα έκλεισε τους διωγμούς. Όλα όσα έλαβαν χώρα φανερώνουν με το φως του Θεού πώς μαρτυρείται το Ευαγγέλιο. O Πολύκαρπος αυτή την ώρα περίμενε, για να παραδοθή και ο ίδιος, κάνοντας ό,τι είχε κάμει κι ο Κύριος ώστε να τον μιμηθούμε κι εμείς μη μόνον σκοπούντες το καθ’ εαυτούς, αλλά και το κατά τους πέλας. Διότι γνώρισμα της αληθινής και δυνατής αγάπης είναι το να μη θέλη κανείς να σώση μόνο τον εαυτό του, αλλά και όλους τους αδελφούς.
Υπήρξαν, λοιπόν, μακάριοι και γενναίοι όλοι οι μάρτυρες που έπεσαν πιστοί στο θέλημα του Θεού. Κι εμείς πρέπει με περισσότερη ευλάβεια τώρα να εμπιστευόμαστε το πάν στον εξουσιαστή των πάντων Θεό. Και ποιος δεν θα θαυμάση τη γενναιότητα, την υπομονή και τον έρωτα προς τον Κύριο, πού είχαν εκείνοι; Με το μαστίγωμα τους καταξέσχισαν το κορμί, κάνοντας να φανούν οι φλέβες και οι αρτηρίες, αλλ’ εκείνοι έδειξαν τόση καρτερία, ώστε οι θεαταί να νοιώσουν έμφοβο θαυμασμό και συμπόνοια και να ξεσπάσουν σε οδυρμό. Άλλοι μάρτυρες έφτασαν σε τέτοιο σημείο ανδρείας που κανένας τους δεν έβγαλε άχνα και στεναγμό, δείχνοντας έτσι σ’ όλους μας ότι εκείνη την ώρα των βασάνων ανέβαιναν στον Χριστού ή μάλλον ο ίδιος ο Κύριος είχε κατεβή και συνομιλούσε μαζί τους. Κολλημένοι στη χάρι του Χριστού, καταφρονούσαν τα βάσανα που τους έκανε ο κόσμος, αγοράζοντας μέσα σε λίγες στιγμές ολόκληρη την αιωνία ζωή. Η φωτιά που τους έβαζαν οι δήμιοι ήταν γι’ αυτούς δροσιά. Διότι μπροστά στα μάτια τους ένα είχαν μέλημα· πώς να ξεφύγουν το αιώνιο πυρ, τη φωτιά που δεν σβύνεται ποτέ κι οι καρδιές τους λαχταρούσαν εκείνα τα αγαθά που περιμένουν όσους έγκαρτερήσουν, τα αγαθά, ά ούτε ους ήκουσε ούτε οφθαλμός είδεν ούτε επί καρδίαν ανθρώπου ανέβη. Αυτά τα αγαθά τους παρουσίαζε ήδη ό Κύριος και δεν ήσαν πλέον άνθρωποι, αλλά άγγελοι. Επίσης και εκείνοι που ρίχθηκαν στα θηρία υπέφεραν πολλή και φοβερή δοκιμασία. Άλλοι έγιναν κομμάτια μ’ αγκαθωτά κολαστήρια όργανα κι άλλοι τέλος μ’ άλλες χιλιότροπες επινοήσεις βασάνων τελειώθηκαν. Όλους αυτούς ό διάβολος πάσχισε μ’ ένα σωρό δοκιμασίες να τους τραβήξη στην άρνησι, αλλά χωρίς να το καταφέρη.
Πολλά μηχανεύθηκε εναντίον τους το πονηρό πνεύμα. Άλλα δόξα τω Θεώ· όλοι το κατατρόπωσαν. Παράδειγμα τους ενισχυτικό ήταν η υπομονή που έδειξε ο γενναιότατος Γερμανικός. Αυτός αντιμετώπισε και τα θηρία μέσα στο αμφιθέατρο. Ενώ ο ανθύπατος προσπαθούσε να τον πείση ν’ άλλάξη γνώμη, λέγοντας του να λυπηθή τα νιάτα του, προκάλεσε ο ίδιος το θηρίο να τον κατασπάραξη, θέλοντας μια ώρα γρηγορώτερα ν’ απαλλαγή από την άδικη και άνομη πολιτεία των εθνικών. Μόλις, λοιπόν, ο όχλος είδε και θαμπώθηκε απ’ αυτό το δείγμα γενναιότητος του θεοφιλούς και θεοσεβούς γένους των χριστιανών ξέσπασε σε φωνές· Να λείψουν οι άθεοι! Φέρε εδώ και τον Πολύκαρπο!
Ένας όμως από τους χριστιανούς, που τον έλεγαν Κόϊντο, καταγόμενος από τη Φρυγία, και που είχε έλθει πρόσφατα από εκεί, βλέποντας τα θηρία λιποψύχισε. Ενώ ο ίδιος ήταν που είχε πείσει μερικούς άλλους να έλθουν να μαρτυρήσουν μόνοι τους, χωρίς να τους έχουν πιάσει. Αυτόν ο ανθύπατος κατώρθωσε με καλοπιάσματα πολλά να τον κάνη να εξομώση και νά θυσιάση στα είδωλα. Γι’ αυτό, λοιπόν, αδελφοί, δεν επαινούμε εκείνους που πάνε να μαρτυρήσουν χωρίς να τους βιάση κανείς, διότι δεν διδάσκει έτσι το Ευαγγέλιο.
Όσο για τον υπερθαύμαστο Πολύκαρπο, όταν άκουσε ότι ζητούσαν να τον πιάσουν, δεν ταράχθηκε, αλλά ήθελε να μείνη στην πόλι. Αλλά οι πιστοί τον έπεισαν να κρυφθή. Και κρύφθηκε σ’ ένα μικρό κτήμα που δεν απείχε πολύ από την πόλι κι εκεί έμεινε με λίγους χριστιανούς, νύχτα μέρα μην κάνοντας τίποτε άλλο παρά να προσεύχεται για όλους και για τις Εκκλησίες της οικουμένης, πράγμα που ήταν ή συνήθεια του. Και καθώς προσευχόταν είδε μια οπτασία, τρεις μέρες πριν από τη σύλληψί του. Είδε ότι το προσκέφαλο του είχε πιάσει φωτιά. Και γύρισε και είπε στους συντρόφους του· Θα καώ ζωντανός.
Και καθώς οι έρευνες γίνονταν πιο επίμονες και πλησίαζαν στο μέρος που κρυβόταν, ο Πολύκαρπος έφυγε και πήγε σ’ ένα άλλο αγρόκτημα. Και μόλις έφυγε, έφθασαν εκείνοι πού τον ζητούσαν. Και μην έχοντάς τον βρει, έπιασαν δύο παιδιά που δούλευαν στο κτήμα από τα οποία το ένα αφού το βασάνισαν ωμολόγησε. Άλλωστε ήταν αδύνατο να ξεφύγη, διότι εκείνοι που τον είχαν προδώσει ήταν γνωστοί του. Και ο ειρήναρχος, που είχε το ίδιο με τον Πολύκαρπο όνομα και τον έλεγαν επίσης και Ηρώδη, βιαζόταν να τον μπάση στο αμφιθέατρο, έτσι που ο μεν Πολύκαρπος να τελειωθή, γινόμενος κοινωνός του Χριστού, οι δέ καταδότες του να πάρουν την τιμωρία του Ιούδα.
Έχοντας, λοιπόν, οδηγό το παιδί, ημέρα Παρασκευή και κατά το σούρουπο, βγήκαν οι στρατιώτες της καταδιώξεως με καβαλλάρηδες, αρματωμένοι σαν σε πόλεμο και ως επί ληστήν τρέχοντες. Και αργά το βράδυ έκαμαν έφοδο στο μέρος που βρισκόταν και τον βρήκαν στο υπερώο, ξαπλωμένον σ’ ένα δωμάτιο. Και από κεί θα μπορούσε να φύγη, αλλά είχε αρνηθή, λέγοντας· το θέλημα του Θεού γενέσθω. Όταν, λοιπόν, τους άκουσε, κατέβηκε κι έπιασε κουβέντα μαζί τους. Και απόρησαν βλέποντας την ευστάθεια της μεγάλης του ηλικίας και τη βιασύνη να συλληφθή τόσο γέρος άνθρωπος. Ευθύς, λοιπόν, πρόσταξε να τους βάλουν να φάνε και να πιουν όσο θέλουν και τους παρακάλεσε να του επιτρέψουν στο μεταξύ να προσευχηθή άνετα. Εκείνοι τού το επέτρεψαν και έπιασε και προσευχήθηκε πλημμυρισμένος από τη Χάρι του Θεού δύο ολόκληρες ώρες, έτσι πού θαμπώθηκαν οι στρατιώτες και μερικοί απ’ αυτούς μετάνοιωσαν που είχαν έλθει να πιάσουν ένα τέτοιο θεόπρεπο γέροντα.
Όταν κάποια φορά τελείωσε την προσευχή, στην οποία μνημόνευσε όλους όσοι είχαν έλθει σε συνάφεια μαζί του, μικρούς και μεγάλους, ένδοξους και άσημους και όλη την καθολική Εκκλησία που απλώνεται στην οικουμένη, και ήλθε η ώρα να βγουν, τον έβαλαν πάνω σ’ ενα όνο και τον έφεραν στην πόλι, ξημερώματα του Μεγάλου Σαββάτου. Και στον δρόμο τον προϋπάντησε ο ειρήναρχος Ηρώδης με τον πατέρα του τον Νικητή που τον έβαλαν να καθίση δίπλα τους στο αμάξι τους, κι άρχισαν να προσπαθούν να τον μεταπείσουν, λέγοντας.
—Μα είναι τόσο κακό να πης· Κύριος είναι ο Καίσαρ; Είναι τόσο σπουδαίο πράγμα να θυσιάσης στους θεούς και να κάνης όλους τους υπολοίπους τύπους, προκειμένου να γλυτώσης τη ζωή σου;
Εκείνος στην αρχή σώπαινε, αλλά όταν είδε ότι επέμεναν αποκρίθηκε.
—Δεν πρόκειται να κάμω αυτά που με συμβουλεύετε.
Τότε εκείνοι, βλέποντας πως του κάκου πήγαν τα λόγια τους, τον περιέλουσαν με βρισιές και τον γκρέμισαν από το αμάξι, έτσι που πέφτοντας να πληγωθή στο πόδι. Και χωρίς να τους πη ούτε λέξι, σαν να μην είχε πάθει τίποτε, πορευόταν· ολοπρόθυμα, οδηγούμενος στο αμφιθέατρο, όπου γινόταν τέτοια οχλοβοή ώστε να μη μπορή να κρυφθή η φωνή κανενός,
Αλλά στον Πολύκαρπο καθώς έμπαινε στο αμφιθέατρο ακούσθηκε φωνή από τον ουρανό πού έλεγε· Ίσχυε, Πολύκαρπε, και ανδρίζου. Και εκείνον που μίλησε κανένας δεν τον είδε, αλλα τη φωνή την άκουσαν οι δικοί μας που βρίσκονταν εκεί. Όταν, λοιπόν, ωδηγήθηκε εκεί, έγινε μεγαλύτερη η οχλοβοή, διότι ό λαός έμαθε ότι ό Πολύκαρπος είχε συλληφθή. Στεκόμενον μπροστά στο βήμα του, ό αν-θύπατος άρχισε να τον άνακρίνη. Πρώτα τον ρώτησε αν ήταν ό ίδιος ο Πολύκαρπος και σαν εκείνος το έβε-βαίωσε, βάλθηκε ό ανθύπατος νά τον πείση ν’ άρνηθή την πίστι του, λέγοντας· Λυπήσου τα χρόνια, σου και άλλα παρόμοια πού συνηθίζουν οι εθνικοί δικα-σταί, όπως: Αναγνώρισε τη θεία δύναμι του Καίσαρος, άλλαξε γνώμη, πες Να λείψουν οι άθεοι.
Ο Πολύκαρπος τότε με γαλήνια κι άτρομη όψη γυρόφερε το βλέμμα στις κερκίδες που ήσαν σκεπασμένες από τους ανόμους εθνικούς, σήκωσε το χέρι εναντίον τους με τρομερή κίνησι, αναστέναξε και αναβλέποντας τέλος στον ουρανό είπε· Ας λείψουν οι άθεοι!
Και καθώς, επιμένοντας ο ανθύπατος τού έλεγε,
—Εξώμοσε, βρίσε τον Χριστό και σ’ ελευθερώνω
αποκρίθηκε ο Πολύκαρπος
—Ογδόντα έξι χρόνια τον υπηρετώ και σε τίποτε δεν με βλαψε. Πώς μπορώ, λοιπόν, να υβρίσω τον βασιλέα και σωτήρα μου;
Αλλά ο ανθύπατος επέμενε, λέγοντας.
—Αναγνώρισε τη θεία δύναμι του Καίσαρος. Και ο Πολύκαρπος αποκρίθηκε.
—Ζητείς να αναγνωρίσω τη θεία δύναμι του αυτοκράτορος και υποκρίνεσαι ότι αγνοείς ποιος είμαι. Άκουσε, λοιπόν, καθαρά και ξάστερα την απάντησί μου. Είμαι χριστιανός. Κι αν θέλεις να διδαχθής τον χριστιανισμό, δος μου καιρό να σου τον μάθω. Του λέγει ο ανθύπατος. —Πείσε τον όχλο. Και ο Πολύκαρπος τού άπαντα.
—Εσένα σ’ αξίωσα των λόγων μου. Διότι διδαχθήκαμε να αποδίνουμε στις αρχές και εξουσίες που υπάρχουν με την ανοχή του Θεού τιμή τόση όση δεν μας ζημιώνει. Αυτοί εδώ όμως δεν έχουν κανένα δικαίωμα ν’ ακούσουν την απολογία μου. Και ο ανθύπατος τού λέγει.
—Έχω θηρία, σ’ αυτά θα σε ρίξω, αν δεν αλλάξης γνώμη. Και ο Πολύκαρπος αποκρίνεται.
—Φέρε τα· γλύστρημα για μάς από τα καλύτερα στα χειρότερα δεν επιτρέπεται. Απεναντίας από τα χαλεπά μας αρέσει να ανεβαίνουμε στα δίκαια. Και ο ανθύπατος πάλι.
—Θα σε ανάψω σαν λαμπάδα, αν δεν σου φαίνονται σκληρή τιμωρία τα θηρία, και μείνης αμετανόητος. Και ο Πολύκαρπος τού απαντά.
—Μ’ απειλείς με τη φωτιά που καίει για λίγη ώρα κι υστέρα σβύνεται κι αγνοείς το πυρ της μελλούσης κρίσεως κι αιωνίας κολάσεως πού φυλάγεται άσβυστο για τους ασεβείς. Αλλά τί αργοπορείς; Κάμε ό,τι θέλεις.
Αυτά κι άλλα ακόμα λέγοντας, ήταν πλημμυρισμένος από θάρρος και χαρά και στο πρόσωπο του έλαμπε η θεία χάρις. Όχι μόνο δεν είχαν καμμιά επίδρασι πάνω του οι συμβουλές κι οι απειλές που άκουε, αλλ’ απεναντίας σάστισε ο ανθύπατος. Έστειλε τότε τον κήρυκα του στη μέση του στίβου να φωνάξη τρεις φορές.
—Ο Πολύκαρπος ωμολόγησε ότι είναι χριστιανός.
Μόλις τ’ άκουσε ο όχλος των ειδωλολατρών και των Ιουδαίων που είχαν μαζευθή εκεί απ’ όλη τη Σμύρνη ξέσπασε σε κραυγές φωνάζοντας άγρια.
—Αυτός είναι ο δάσκαλος της Ασίας, ο πατέρας των χριστιανών, ο χαλαστής των θεών μας, ο άνθρωπος που έμαθε πολλούς να μη προσκυνούν και να μη θυσιάζουν.
Και φώναζαν στον ασιάρχη Φίλιππο ν’ άμολήση πάνω στον Πολύκαρπο ένα λέοντα. Αλλά εκείνος αποκρίθηκε ότι δεν είχε τέτοιο δικαίωμα, διότι παρόμοια θεάματα είχαν δοθή και τελειώσει πια τις προηγούμενες ημέρες.
Τότε όλοι με μια φωνή ζήτησαν να ριχθή στη φωτιά ό Πολύκαρπος. Διότι επέπρωτο να πραγματοποιηθή ή οπτασία που είχε δη, όταν είδε το προσκέφαλο να καίεται και γύρισε και είπε προφητικά στους πιστούς που τον τριγύριζαν, Θα καώ ζωντανός.
Όλα έγιναν με τέτοια γρηγοράδα, που περισσότερη ώρα κάνει κανείς να τα διηγηθή. Οι όχλοι μάζεψαν αμέσως από τα γειτονικά εργαστήρια και λουτρά ξύλα και φρύγανα και προπαντός οι Ιουδαίοι που σε κάτι τέτοιες περιστάσεις συνήθως είναι οι πιο πρόθυμοι απ’ όλους. Και όταν ετοιμάσθηκε η πυρά, έβγαλε όλα τα ρούχα του, ξεζώσθηκε κι έσκυψε να βγάλη και τα υποδήματα του, πράγμα που έκαμε για πρώτη φορά, διότι πάντα έσπευδαν τα πνευματικά του παιδιά να τον υπηρετούν σ’ αυτό αμιλλώμενα ποιο πρώτο να τον αγγίξη. Τόση μεγάλη αρετή τον στόλιζε πριν από το μαρτύριο. Ευθύς, λοιπόν, τον τύλιξαν με τα σίδερα που χρησιμοποιούνται στους καταδικασμένους να πεθάνουν πάνω στην πυρά. Κι ενώ πήγαιναν να τον καρφώσουν, είπε.
—Αφήστε με έτσι. Εκείνος που με έσπρωξε έως τη φωτιά, θα μ’ άξιώση και χωρίς τα καρφιά σας να μείνω ασάλευτος πάνω της.
Έτσι δεν τον κάρφωσαν, άλλα τον έδεσαν μονάχα. Και εκείνος ενώνοντας πίσω στη ράχη τα χέρια του και αφήνοντας να τα δέσουν, σαν κάποιο διάλεχτο κριάρι που προσφέρεται από ολόκληρο κοπάδι, ολοκαύτωμα ευάρε-στο στον Θεό, σήκωσε τα μάτια στον ουρανό και είπε.
—Κύριε ο Θεός ο παντοκράτωρ, ο πατέρας του αγαπητού και ευλογητού παιδιού σου Ιησού Χριστού, από τον όποιον σε γνωρίσαμε βαθειά, ο Θεός των αγγέλων και δυνάμεων και πάσης της κτίσεως και όλων των δικαίων που ζουν ενώπιον σου, σ’ ευχαριστώ που μ’ αξιώνεις μ’ αυτή την ημέρα και την ώρα, ώστε να συγκαταριθμηθώ στους μάρτυρες σου που ήπιαν από το ποτήριον του Χριστού σου εις ανάστασιν ζωής αιωνίας της ψυχής και του σώματος μέσα στην αφθαρσία του Άγιου Πνεύματος. Είθε να γίνω δεκτός ανάμεσα στους μάρτυρες σου σήμερα σε μία θυσία πλούσια κι ευπρόσδεκτη, όπως προετοίμασες και προφανέρωσες κι εξεπλήρωσες, ο αληθινός και αψευδής Θεός. Γι’ αυτό και για όλα σε αινώ, σε ευλογώ, σε δοξάζω δια του αιωνίου και επουρανίου αρχιερέως Ιησού Χριστού, του αγαπητού σου Υιού, δια του οποίου σε σένα μαζί του και μαζί με το Πνεύμα το Άγιο απονέμεται δόξα και τώρα και στους μέλλοντες αιώνες. Αμήν.
Αφού ανέπεμψε το Αμήν και τελείωσε την προσευχή του, έβαλαν φωτιά στα ξύλα και τα φρύγανα. Τότε ξεπήδησε μεγάλη φλόγα και είδαμε ένα θαύμα σ’ όσους από μας δόθηκε να το δούμε. Οι όποιοι και φυλαχθήκαμε σώοι για να το αναγγείλουμε και στους λοιπούς. Οι φλόγες, λοιπόν, έφτιαξαν ένα είδος καμάρας, σαν πανί καραβιού φουσκωμένο από τον άνεμο και περιτείχισαν κυκλοτερά το σώμα του μάρτυρος. Κι αυτός ήταν στο κέντρο όχι σαν σάρκα καιόμενη, αλλά σαν ψωμί που ψήνεται στο φούρνο ή σαν χρυσάφι ή σαν ασήμι πού πυρώνεται στο καμίνι. Και μας ήλθε τέτοια ευωδία, σαν από λιβάνι ή από κάποιο άλλο ακριβό θυμίαμα.
Στο τέλος βλέποντας οι άνομοι ότι το σώμα του δεν το άγγιζε η φωτιά, πρόσταξαν ένα κομφέκτορα να τον χτυ-πήση με το ξίφος του. Και σαν τον χτύπησε, έτρεξε αίμα τόσο που έσβησε τη φωτιά κι ο όχλος θαύμασε την τόση διαφορά που υπάρχει ανάμεσα στους άπιστους και τους εκλεκτούς. Ένας από τους εκλεκτούς ήταν και ο υπερ-θαύμαστος Πολύκαρπος, που υπήρξε στον καιρό μας διδάσκαλος αποστολικός και με προφητικό χάρισμα και επίσκοπος της καθολικής Εκκλησίας στη Σμύρνη. Διότι κάθε λόγος που βγήκε από το στόμα του, και πραγματοποι-ήθηκε και θα πραγματοποιηθή.
Όσο για τον αντίζηλο και βάσκανο και πονηρό εχθρό των δικαίων, σαν είδε το μεγαλοπρεπές τέλος του Πολυκάρπου και την ανέκαθεν ανεπίληπτη ζωή του, σαν τον είδε στεφανωμένον με τον στέφανο της αφθαρσίας και βραβευμένον αναντίρρητα, βρήκε τρόπο να μην πάρουμε μήτε το σκήνωμα του, που τόσοι και τόσοι ανάμεσα στους πιστούς ήθελαν να το αποκτήσουν. Υπέβαλε, λοιπόν, στον Νικήτη, τον πατέρα του Ηρώδη και αδελφό της Άλκης, να παρακάλεση τον άρχοντα να μη μας παραδώση το σώμα. Και διετύπωσε τη δικαιολογία ότι υπήρχε φόβος, αν άφηνε το λείψανο, να παρατήσουν τον εσταυρωμένο και να λατρεύουν αυτό. Αυτές τις ιδέες τις υπέβαλλαν και τις ενίσχυαν οι Ιουδαίοι, που εξ άλλου μας φύλαγαν μην πάρουμε το σώμα, μην ξέροντας ότι ούτε τον Χριστό ποτέ θα μπορέσουμε να εγκαταλείψουμε, που έπαθε ο άμωμος για τη σωτηρία όλου του κόσμου, ούτε άλλον να λατρεύουμε. Αυτόν τον προσκυνούμε διότι είναι ο Υιός του Θεού και τους μάρτυρες ως μαθητάς και μιμητάς του Κυρίου τους αγαπούμε άξια, διότι ευνοήθηκαν απερίγραπτα από την βασιλέα και διδάσκαλο τους. Είθε κι εμείς να γίνουμε κοινωνοί τους και συμμαθηταί τους.
Όταν, λοιπόν, είδε ο εκατόνταρχος την κακή διάθεσι των Ιουδαίων, έβαλε το λείψανο στη μέση και κατά την συνήθεια των ειδωλολατρών το έκαψε. Έτσι εμείς κατόπιν μαζέψαμε τα ακριβώτερα από πέτρες πολύτιμες και καθαρώτερα από χρυσάφι οστά του και τα αποθέσαμε σε κατάλληλο τοπίο. Έκεί θα συναζόμαστε μ’ αγαλλίασι και χαρά και θα γιορτάζουμε τη γενέθλια ημέρα του μαρτυρίου του, με τη χάρι του Θεού, γιορτάζοντας τη μνήμη εκείνων πού άθλησαν και δυναμώνοντας τις ψυχές μας για νέα μαρτύρια.
Αυτά σχετικά με τον μακάριο Πολύκαρπο, πού μαζί μ’ εκείνους που προέρχονταν από τη Φιλαδέλφεια μαρτύρησε δωδέκατος στη Σμύρνη και η μνήμη του ξεχωρίζει απ’ όλων των άλλων και αναφέρεται σε κάθε τόπο ακόμη και από τους ειδωλολάτρες. Ο Πολύκαρπος δεν υπήρξε μονάχα μεγάλος διδάσκαλος της Εκκλησίας, αλλά και μάρτυς περιφανής, του οποίου το μαρτύριο όλοι θέλουν να μιμηθούν διότι έγινε σύμφωνα με το Ευαγγέλιο του Χριστού. Πολέμησε με την υπομονή τον άρχοντα της αδικίας κι έτσι παίρνοντας τον στέφανο της αφθαρσίας, μαζί με τους αποστόλους κι όλους τους δικαίους αγάλλεται και δοξάζει τον Θεό και πατέρα παντοκράτορα και ευλογεί τον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν, τον σωτήρα των ψυχών μας και κυβερνήτη των σωμάτων μας και ποιμένα της καθολικής και οικουμενικής Εκκλησίας.
Μας ζητήσατε με λεπτομέρειες να σας διηγηθούμε τα όσα συνέβησαν και σε τούτο το γράμμα μας σας τα εκθέτουμε όλα, στέλνοντας το σας με τον αδελφό μας Μαρκίωνα. Αφού, λοιπόν, το διαβάσετε και μάθετε όσα αναφέραμε, στείλτε το και στους παραπέρα αδελφούς για να δοξάζουν κι εκείνοι τον Κύριο που διαλέγει τους δούλους του.
Στον δέ δυνάμενο να μας εισαγάγη με τη χάρι του και τη δωρεά του στην αιωνία βασιλεία του δια του Υιού του μονογενούς Ιησού Χριστού, ας είναι η δόξα, η τιμή, το κράτος, η μεγαλωσύνη στους αιώνες. Χαιρετήστε μας όλους τους αγίους αδελφούς. Σας χαιρετούν όλοι οι δικοί μας και ο Ευάρεστος πού έγραψε το γράμμα, μ’ όλη του την οικογένεια.
Ο μακάριος Πολύκαρπος εμαρτύρησε τον μήνα Ξανθικό, στη δεύτερη μέρα, πριν από τις επτά Μάρτιες καλάνδες, το Μέγα Σάββατο και ώρα ογδόη. Συνελήφθη από τον Ηρώδη, όταν αρχιερεύς ήταν ο Τραλλιανός Φίλιππος, ανθύπατος ο Στάτιος Κοδράτος, βασιλεύς δέ αιώνιος ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός. Στον οποίον η δόξα, τιμή, μεγαλωσύνη, θρόνος αιώνιος από γενεά σε γενεά. Αμήν.
Πηγή: http://www.pigizois.net/vivlia/p_xaralampos_neofitou/martirio_ag_polikarpou_epis_smirnis.pdf
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)