Πέμπτη 31 Δεκεμβρίου 2015

Η ΠΕΡΙΤΟΜΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΚΑΙ Η ΖΩΗ ΤΟΥ ΑΠΟ ΤΑ 12 ΕΩΣ ΤΑ 30 ΧΡΟΝΙΑ




Η ΠΕΡΙΤΟΜΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΚΑΙ Η ΖΩΗ ΤΟΥ ΑΠΟ ΤΑ 12 ΕΩΣ ΤΑ 30 ΧΡΟΝΙΑ
Εν Πειραιεί  1-1-2013 
Πρωτοπρεσβ. π. Άγγελος Αγγελακόπουλος
Εφημέριος Ιερού Παρεκκλησίου Αγίου Ιωάννου Προδρόμου  Χατζηκυριακείου Ιδρύματος Πειραιώς

Σύμφωνα με τον Συναξαριστή, την 1η Ιανουαρίου εορτάζουμε την Δεσποτική εορτή της κατά σάρκα Περιτομής του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού. Περιτομή είναι η εκτομή, το κόψιμο του τμήματος του δέρματος, που περιβάλλει τη βάλανο του αρσενικού γεννητικού οργάνου. Η περιτομή ήταν εντολή του Θεού, που τελούνταν την ογδόη ημέρα από την γέννηση του βρέφους. Την περιτομή καταδέχθηκε να λάβει φιλανθρώπως ο Κύριός μας κατά την προσταγή του παλαιού νόμου, έτσι ώστε, αντί της χειροποιήτου και σαρκικής περιτομής, να εισάγει σ’ εμάς την αχειροποίητη και πνευματική περιτομή, δηλαδή το Άγιον Βάπτισμα. Διότι, καθώς ο Κύριος καταδέχθηκε να γίνει άνθρωπος για μας και να λάβει όλα τα αδιάβλητα και ακατηγόρητα ιδιώματα της ανθρωπίνης φύσεως, έτσι δεν ντράπηκε ο Πανάγαθος να λάβει και την περιτομή για τρία αίτια. Πρώτον μεν, διότι θέλησε να εμφράξει τα στόματα των αιρετικών, οι οποίοι τόλμησαν να πουν ότι ο Κύριος δεν προσέλαβε αληθινή σάρκα, αλλά φανταστική, όπως ο θεομάχος και αιρετικός Μάνης και οι οπαδοί του Μανιχαίοι. Γιατί, πως θα περιτεμνόταν, αν δεν λάμβανε αληθινή σάρκα; Δεύτερον, για να επιστομήσει τους Ιουδαίους, οι οποίοι Τον κατηγορούσαν ότι δεν φυλάττει το Σάββατο και ότι παραβαίνει τον νόμο. Βέβαια, ψευδώς Τον συκοφαντούσαν, διότι Αυτός φύλαττε τον νόμο. Και τρίτον, γιατί, αν δεν περιτεμνόταν, κανένας ποτέ από τους Ιουδαίους δεν θα Τον δεχόταν να διδάσκει, αλλά θα Τον είχαν αποπέμψει ως αλλόφυλο. Κανείς δεν θα Τον πίστευε ότι Αυτός είναι ο προσδοκώμενος Χριστός εκ σπέρματος Αβραάμ. Γιατί, αυτοί, που προέρχονταν από τον Αβραάμ, είχαν όλοι ως σφραγίδα και σημείο την περιτομή, η οποία τους ξεχώριζε από τα άλλα έθνη.
Γι’ αυτό, λοιπόν, οκτώ ημέρες μετά την εκ Παρθένου Γέννησή Του, ευδόκησε ο Κύριος να φερθεί από την μητέρα Του και τον Ιωσήφ σ’ εκείνο τον διορισμένο τόπο, όπου ήταν συνήθεια να περιτέμνονται τα βρέφη και εκεί περιετμήθη και έλαβε το γλυκύτατο όνομα Ιησούς, που σημαίνει Σωτήρ, το οποίο κάλεσε ο Αρχάγγελος Γαβριήλ, όταν ευαγγελίσθηκε την Θεοτόκο, πριν συλληφθεί ο Κύριος στην κοιλιά της Παρθένου, όπως γράφει ο Ευαγγελιστής Λουκάς.
Σύμφωνα με τον Όσιο Νικόδημο τον Αγιορείτη, ο Ιησούς Χριστός μας δίνει με την περιτομή του ένα ιατρικό φάρμακο, που μας διαφυλάττει από όλα τα κακά. Αυτό είναι το γλυκύ όνομα Ιησούς, το οποίο προείπε μεν ο Αρχάγγελος Γαβριήλ, πριν συλληφθεί στην κοιλία της Παρθένου, τόσο στον Ιωσήφ, όπως λέει ο Ευαγγελιστής Ματθαίος «τέξεται υιόν και καλέσεις το όνομα αυτού Ιησούν», όσο και στην Παρθένο, όπως λέει ο Ευαγγελιστής Λουκάς. Με αυτό το όνομα ονομάσθηκε στην περιτομή Του πραγματικώς˙ «και ότε φησίν επλήσθησαν ημέραι οκτώ του περιτεμείν το παιδίον και εκλήθη το όνομα αυτού Ιησούς». Ιησούς˙ το κύριο όνομα του Μεσσία, κατά τον ιερό Αυγουστίνο, το οποίο συνέχει όλη την ένσαρκο οικονομία, την σοφία, την δύναμη, την αγαθότητα και την άκρα αγάπη Του προς εμάς. Ιησούς˙ όνομα που, κατά μερικούς, υπερέχει και αυτό το τετραγράμματο όνομα του Θεού, επειδή αυτό μεν, το όνομα Ιησούς, δηλώνει συνεπτυγμένως το όνομα και του Κτίστου και του Κυρίου, εκείνο δε, το όνομα Θεός, δηλώνει μόνο η το όνομα του Κτίστου η του Κυρίου. Ιησούς˙ όνομα, το οποίο, κατά την εβραϊκή διάλεκτο, σημαίνει σωτήρ, και το οποίο παράγεται από το ρήμα Ιαχά, που σημαίνει σώζω, κατά τον Γεώργιο Κορέσσιο, τον ειδήμονα των εβραϊκών. Και, εν συντομία, Ιησούς είναι το όνομα το γεμάτο από κάθε παρηγοριά και σωτηρία και είναι όχι μόνο μία σύνοψη όλων των τελειοτήτων, που αρμόζουν στον Σωτήρα μας, ως Θεό, και όλων των αρετών, που Του αρμόζουν ως άνθρωπο, αλλά είναι και μία σύνοψη όλων εκείνων, που έκανε για την σωτηρία μας, και ένας αρραβώνας όλων εκείνων, που έχει σκοπό να κάνει στο μέλλον, αν δεν εμποδισθεί από’μας, και να μας φέρει εμπράκτως στον τελικό σκοπό μας, που είναι ο Παράδεισος.
Αυτό το άγιο όνομα, το υπέρ παν όνομα του Ιησού, το δοξάζουν και το προσκυνούν όλοι οι Άγγελοι στον ουρανό και όλοι οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί στη γη, και θα το προσκυνήσουν ακόμη και αυτοί οι υποχθόνιοι δαίμονες και οι άπιστοι άνθρωποι, καθώς έχει γραφεί ˙ «εν τω ονόματι Ιησού παν γόνυ κάμψη επουρανίων και επιγείων και καταχθονίων».
Αυτό το πολυπόθητο και παντεπόθητο όνομα του Ιησού είχαν και έχουν ως γλυκύτατο μελέτημα στη γλώσσα και την καρδιά, όχι μόνο όλοι οι Όσιοι και οι Ασκητές, που κατοικούσαν και κατοικούν στα όρη και τις σπηλιές της Αιγύπτου, της Λιβύης, της Θηβαΐδος, του Αγίου Όρους και άλλων τόπων, αλλά και πάρα πολλοί λαϊκοί, που βρίσκονταν και βρίσκονται στον κόσμο και στα βασίλεια, φωνάζοντας πάντοτε το «Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιε του Θεού, ελέησόν με». Αυτό ενθυμούνται κάθε ώρα και σ’αυτό είναι προσκολλημένη η αναπνοή τους και με αυτό το όνομα έδιωχναν τους κακούς λογισμούς και τους πονηρούς δαίμονες, καθώς είπε ο άγιος Ιωάννης της Κλίμακος˙ «Ιησού ονόματι μάστιζε τους πολεμίους»˙ και πάλι «Ιησού όνομα κολληθήτω τη πνοή σου και τότε είση ησυχίας ωφέλειαν».
Ας σπουδάζουμε κι εμείς, αγαπητοί μου, εις το εξής να θυμόμαστε πάντοτε και να λέμε το «Κύριε Ιησού Χριστέ Υιε του Θεού ελέησόν με» πότε μεν με το στόμα, περισσότερο δε με την καρδιά, συμμαζεύοντας όλο τον νου μας και μελετώντας αυτή την ευχή, κρατώντας και λίγο την αναπνοή, καθώς το διδάσκουν και οι θείοι Πατέρες. Διότι, με την συχνή αυτή μελέτη και ενθύμηση του Ιησού, όχι μόνο γλυτώνουμε από τους κακούς λογισμούς, αλλά και συνειθίζουμε να αγαπάμε τον Ιησού και να πράττουμε τις εντολές του με χαρά. Μην προφασιζόμασθε, όμως, ότι βρισκόμασθε στον κόσμο και γι’αυτό δεν μπορούμε να προσευχόμασθε με τον νου μας πάντοτε. Γιατί, ο Απ. Παύλος παραγγέλλει, όχι μόνο στους μοναχούς και τους ασκητές, αλλά και σε όλους τους κοσμικούς, να προσεύχονται πάντοτε, λέγοντας˙ «αδιαλείπτως προσεύχεσθε». Αλλά και ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος, σχετικά με την αδιάλειπτη μνήμη του Θεού, λέει˙ «μνημονευτέον Θεού μάλλον η αναπνευστέον». Γι’αυτό, ας αποφασίσουμε να αγωνιζόμασθε για την σωτηρία μας, για να δοξασθεί το όνομα του Σωτήρος μας Ιησού σ’εμάς και εμείς αντιστρόφως να δοξασθούμε σ’αυτό, καθώς λέει ο Απ. Παύλος˙ «όπως ενδοξασθή το όνομα του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού εν υμίν και ημείς εν αυτώ».
Ας ζητήσουμε συγχώρηση από τον Ιησού για την ατιμία, που προξενήσαμε με τις αμαρτίες μας, του παντίμου ονόματός Του και ας Τον παρακαλέσουμε να εντυπώσει στην καρδιά μας αυτό το άγιο όνομά Του, και να μας σώσει, όχι για ο,τιδήποτε άλλο, παρά μόνο για το σωτήριο και φερώνυμο όνομά Του, καθώς μόνος Του ο Ίδιος το υπόσχεται˙ «και εφεισάμην αυτών δια το όνομά μου το άγιον». Και πάλι˙ «τάδε λέγει Κύριος˙ ουχ υμίν εγώ ποιώ οίκος Ισραήλ, αλλ’η δια το όνομά μου το άγιον». Αν απέχουμε από κάθε αδικία και αμαρτία για το όνομα του Ιησού Χριστού, καθώς μας προστάζει ο Απ. Παύλος, λέγοντας˙ «αποστήτω από αδικίας πας ο ονομάζων το όνομα του Χριστού»˙ αν κοπιάζουμε για το όνομά Του, ας ξέρουμε βέβαια ότι κι Αυτός θα μας πει˙ «δια το όνομά μου κεκοπίακας και κέκμηκας» και δεν θα εξαλείψει το όνομά μας από την βίβλο της ζωής, αλλά μάλιστα θα το δοξάσει μπροστά στον Πατέρα Του και τους αγγέλους Του˙ «ου μη εξαλείψω το όνομα αυτού εκ της βίβλου της ζωής και εξομολογήσομαι το όνομα αυτού ενώπιον του Πατρός μου και ενώπιον των αγγέλων αυτού».     
Μετά την περιτομή ο Κύριος ήταν μαζί με τους γονείς του και ζούσε ανθρωπίνως, προκόπτοντας και αυξάνοντας και κατά την ηλικία του σώματος και κατά την σοφία και χάρη για την σωτηρία μας.
Πολλά ερωτήματα και απορίες έχουν τεθεί κατά καιρούς για το διάστημα της ζωής του Ιησού Χριστού, από τα 12 έως τα 30 χρόνια της ζωής Του και κάθε φορά δίνονται διάφορες απαντήσεις, οι περισσότερες των οποίων είναι, «κατά το δοκούν», εντελώς ανιστόρητες και παραπλανητικές, που, αντί να διαφωτίσουν αυτό το συγκεκριμένο χρονικό διάστημα, το συσκοτίζουν περισσότερο, αφήνοντας αιχμές κατά του Θεανδρικού Προσώπου του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Πολλές, μάλιστα, δημόσιες και μακρές συζητήσεις έχουν γίνει για το χρονικό αυτό διάστημα της ζωής του Χριστού των δεκαοκτώ (18) ετών δημόσιας απουσίας Του.
Επί του θέματος αυτού αναφέρονται τα παρακάτω, για την αποκάλυψη της αληθινής αληθείας και τη διαφώτισή του, ώστε, επιτέλους να σταματήσουν τα όσα όλως ανεύθυνα και ψευδέστατα λέγονται και «ελαφρά τη συνειδήσει» υποστηρίζονται, σε βάρος του Θεανδρικού Προσώπου του Κυρίου Ιησού Χριστού :
Σύμφωνα με τον αιδεσιμολογιώτατο πρεσβύτερο π. Ευστάθιο Κολλά,
«Κατά τον Εβραϊκό Νόμο, επίσημες δημόσιες εμφανίσεις, που μπορούσε να κάνει ένας Εβραίος μέχρι το τριάντα του ήταν: α) Την όγδοη ήμερα από τη γέννησή του, β) την τεσσαρακοστή και γ) στα δώδεκα χρόνια του. Από τα δώδεκα χρόνια του και μέχρι τα τριάντα ο Εβραίος πολίτης ήταν υποχρεωμένος, να ζει εκτός «του κοινωνικού γίγνεσθαι», προετοιμαζόμενος για τη μετά τα τριάντα δημόσια εμφάνιση και δράση του, που δικαιούνταν να έχει δημόσιο λόγο. Κάτι ανάλογο, που γινόταν και κατά την αρχαιότητα στον Δήμο των Αθηναίων. Ο Εβραϊκός Νόμος, λοιπόν, απαγόρευε αυστηρά, να εμφανίζεται κάποιος δημόσια και να έχει λόγο κάτω των τριάντα ετών. Μόνο οι Λευΐτες άρχιζαν τη δημόσια εμφάνισή τους και δράση τους από τα 25 χρόνια τους. Επομένως, τα χρόνια ενός Εβραίου από τα 12 έως τα 30, ήσαν άνευ σημασίας, γι’αυτό και δεν αξιολογούνταν κοινωνικά. Στη Νομική αυτή απαγόρευση, οφείλεται η κοινωνική και δημόσια απουσία του Θεανθρώπου Κυρίου μας Ιησού Χριστού.
2. Όμως, η Αγία Γραφή δεν αφήνει εντελώς απροστάτευτο τον Ιησού Χριστό στο διάστημα αυτό της ζωής Του μετά τα δώδεκα χρόνια Του και μέχρι τα τριάντα Του, αλλά κάνει συγκεκριμένο λόγο και αναφέρει λίαν κατηγορηματικά πως μετά τα δώδεκα χρόνια Του είναι υποταγμένος, κάτω από την προστασία των Νομικών του γονέων «... κατέβη μετ’ αυτών, και ήλθεν εις Ναζαρέτ, και ην υποτασσόμενος αυτοίς... ο δε Ιησούς προέκοπτε σοφία, και ηλικία, και χάριτι παρά Θεώ και ανθρώποις».
3. Αλλά, για να δούμε τι σημαίνουν ακριβώς όλα αυτά τα λεγόμενα της Αγίας Γραφής; Ο Χριστός πήρε σάρκα και ήρθε στον κόσμο της φθοράς, στη γη, που σημαίνει ότι έχει δύο φύσεις τέλειες - του Θεού και του άνθρωπου. Δηλαδή, τέλειος Θεός και τέλειος άνθρωπος (= Θεάνθρωπος). Μέσα στην ανθρώπινη φύση Του ο Χριστός είχε ολόκληρη την Θεότητα, αλλά για να την εκδηλώσει, έπρεπε να υπάρχει και η ανάλογη σωματική Του αύξηση, η οποία, όμως, αυξανόταν, προόδευε, «βαθμηδόν και κατ’ ολίγον», γι’ αυτό και η Αγία Γραφή μας πληροφορεί ˙ «και ο Ιησούς προέκοπτε σοφία και ηλικία και χάριτι παρά Θεώ και ανθρώποις». Δηλαδή, ανάλογα με την αύξηση του σώματος (= εξωτερικά πλεονεκτήματα της κανονικής σωματικής αναπτύξεως), εκδηλωνόταν, εδραιωνόταν και η γνώση της σοφίας Του (= εσωτερικά πλεονεκτήματα, πλήρους, ηθικής και διανοητικής αναπτύξεώς Του). Τούτο σημαίνει, ότι δεν προέκοπτε (= αυξανόταν) η σοφία, γιατί αυτή ήταν ολόκληρη και τέλεια εξ υπαρχής μέσα Του, αλλά αυξανόταν μόνο το ανθρώπινο στοιχείο Του, και, ανάλογα με την σωματική Του ανάπτυξη, την κατανοούσε γινόμενος, ταυτοχρόνως και αρεστός προς τον «εν αυτώ κατοικούντα Θεόν», αλλά και προς τους ανθρώπους. Η Αγία Γραφή είναι λίαν σαφής ˙ «προέκοπτε σοφία και ηλικία και χάριτι παρά Θεώ και ανθρώποις».
4. Έτσι ο Ιησούς Χριστός εφάρμοσε πιστά τις διατάξεις αυτές του Νόμου. Και στις οκτώ ημέρες μετά τη γέννησή Του - και στις σαράντα ήμερες• και στα δώδεκα χρόνια Του, που είχε το δικαίωμα εκ του Νόμου να εισέρχεται ελεύθερα στην Εβραϊκή Συναγωγή• και στα τριάντα Του με το βαπτισμό Του, οπότε και έκανε δυναμικά πλέον την δημόσια παρουσία Του, δηλώνοντας, μέσα στη Συναγωγή, όχι μόνον ποιος ήταν ακριβώς, αλλά και ποιο είναι το έργο του• «... και επεδόθη αυτώ βιβλίον Ησαΐου του προφήτου, και εύρε τον τόπον, ου ην γεγραμμένον. Πνεύμα Κυρίου επ’ εμέ είνεκεν έχρισέ με, ευαγγελίσασθαι πτωχοίς απέσταλκέ με, ιάσασθαι τους συντετριμμένους την καρδίαν κηρύξαι αιχμαλώτοις άφεσιν και τυφλοίς ανάβλεψιν, αποστείλαι τεθραυσμένους εν αφέσει, κηρύξαι ενιαυτόν Κυρίου δεκτόν, και πτύξας το βιβλίον εκάθισε, και ήρξατο λέγειν προς αυτούς, ότι σήμερον πεπλήρωται η γραφή αύτη εν τοις ωσίν υμών». Πολύ σοφά, λοιπόν, όριζε ο Νόμος αυτή την ηλικία των 30 χρόνων, γιατί τότε πράγματι ο άνδρας είναι ώριμος και κατάλληλος για διδασκαλία, πλήρως έτοιμος ν’ αναλάβει κοινωνικό έργο. Όλες οι μεγάλες προσωπικότητες της Παλαιάς Διαθήκης έχουν κάνει τη δημόσια εμφάνιση τους στα τριάντα τους χρόνια η και μετά τα τριάντα.
5. Ειδικά για τον Μεσσία (= τον Ιησού Χριστό) υπάρχουν συγκεκριμένες ρητές αναφορές και χαρακτηριστικά στη διδασκαλία Του στο ποιος θα είναι, τι θα κηρύξει και πως θα το κηρύξει, αλλά και συγκεκριμένη απαγόρευση από την Εβραϊκή Παράδοση ότι ποτέ δεν θα βγει έξω από τα όρια του κράτους του Ισραήλ. Και το έπραξε τούτο ο Κύριος στη περίπτωση της γυναίκας της Χαναάν «και εξελθών εκείθεν ο Ιησούς ανεχώρησεν εις τα μέρη (προς τα μέρη) Τύρου και Σιδώνος, και ιδού γυνή Χαναναία από των ορίων εκείνων εξελθούσα (=παρεβίασε τα κρατικά της σύνορα) εκραύγασεν αυτώ λέγουσα...». Για να προσέξουμε! Δεν παρεβίασε ο Ιησούς Χριστός τα σύνορα του Εβραϊκού κράτους, αλλά η γυναίκα από τη Χαναάν και μπήκε στο Εβραϊκό κράτος. Ο Κύριος εκινείτο επί των ορίων του Εβραϊκού κράτους.
6. Επίσης, ήταν γεγραμμένο ότι πάντοτε ό Χριστός θα μιλούσε με παραβολές και δε θα έλεγε τίποτε χωρίς παραβολή - «Ταύτα πάντα ελάλησεν ο Ιησούς εν παραβολαίς τοις όχλοις, και χωρίς παραβολής ουδέν ελάλει αυτοίς, όπως πληρωθή το ρηθέν δια του προφήτου λέγοντος˙ ανοίξω εν παραβολαίς το στόμα μου, ερεύξομαι κεκρυμμένα από καταβολής κόσμου».
7. Στην περίπτωση, που υποστηρίζουν μερικοί, λέγοντες πως ο Κύριος πήγε στις Ινδίες, στα Ιμαλάια, στο Θηβέτ και δεν ξέρουμε που αλλού θα μας πούν, ρωτάμε : Έχουν να μας παρουσιάσουν μαρτυρίες η συγγράμματα των συγχρόνων του Χριστού απ’ αυτές τις Χώρες, που να βεβαιώνουν ότι πράγματι ο Χριστός πήγε εκεί; Όχι βέβαια! Υπάρχουν, όμως, αντίθετες μαρτυρίες και μάλιστα έγγραφες, ότι ο Xριστός γνώριζε γράμματα χωρίς να πάει σε σχολείο και αυτό το μαρτυρούν οι ίδιοι οι εχθροί Του, οι σύγχρονοι συμπατριώτες του Εβραίοι «πως ούτος οίδε (= γνωρίζει, ξέρει), γράμματα μη μεμαθηκώς»; Οι Εβραίοι, λοιπόν, οι οποίοι μάλιστα Τον μισούσαν, γνωρίζουν καλλίτερα από τον καθένα μας εάν ο Ιησούς Χριστός βγήκε έξω από τα όρια του κράτους των Εβραίων και πήγε εκεί, που αναληθώς υποστηρίζουν μερικοί ανεγκέφαλοι. Μόνο οι Εβραίοι είχαν και έχουν συμφέρον να υποστηρίξουν κάτι τέτοιο, όμως, δεν το αποτολμούν. Γι’ αυτό και στην περίπτωση των θαυμάτων του Χριστού, υποστηρίζουν ότι ό Χριστός κάνει θαύματα, αλλά τα κάνει «εν ονόματι του άρχοντος των δαιμονίων» και όχι γιατί είναι μαθητευόμενος μάγος. Και εδώ εύλογα ερωτάται : Ποίοι είναι αξιόπιστοι; οι Εβραίοι η οι σημερινοί εχθροί του Ιησού Χριστού»;
8. Στον παραπάνω ισχυρισμό είναι προφανής η σύγχυση, το μπέρδεμα του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού με τον Απ. Παύλο. Ο Απ. Παύλος πήγε στην Αραβία και όχι ο Χριστός. Ο ίδιος στην προς Γαλάτας επιστολή  γράφει : «ότε δε ευδόκησεν ο Θεός ο αφορίσας με εκ κοιλίας μητρός μου και καλέσας δια της χάριτος αυτού αποκαλύψαι τον υιόν αυτού εν εμοί, ίνα ευαγγελίζωμαι αυτόν εν τοις έθνεσιν, ευθέως ου προσανεθέμην σαρκί και αίματι, ουδέ ανήλθον εις Ιεροσόλυμα προς τους προ εμού Αποστόλους, αλλά απήλθον εις Αραβίαν και πάλιν υπέστρεψα εις Δαμασκόν. Έπειτα μετά έτη τρία ανήλθον εις Ιεροσόλυμα ιστορήσαι Πέτρον και επέμεινα προς αυτόν ημέρας δεκαπέντε. Έτερον δε των Αποστόλων ουκ είδον ει μη Ιάκωβον τον αδελφόν του Κυρίου».
«9. Αλλά, ας υποχωρήσουμε και ας δεχθούμε ότι πήγε εκεί ό Χριστός, εκεί, που αναφέρθηκε παραπάνω και μαθήτευσε και ότι με τις γνώσεις αυτές, που πήρε, άλλαξε, όπως έχει αποδειχθεί, τον ρουν της ανθρώπινης ιστορίας. Ύστερα από αυτό το κοσμοϊστορικό γεγονός δεν θα επεδίωκαν να δρέψουν τους καρπούς του παγκοσμίου αυτού έργου ενός σπουδαστή Τους; Κάτι τέτοιο, λοιπόν, θα το επιχειρούσαν πολλοί, αλλά δεν έγινε και δεν το κάνουν, που σημαίνει ότι ο Ιησούς Χριστός δεν εξήλθε των ορίων του Εβραϊκού κράτους, αλλά εκεί έμεινε έως τα τριάντα Του, «προκόπτοντας σοφία και ηλικία και χάριτι παρά Θεώ και ανθρώποις».
10. Συμπέρασμα : Στο ερώτημα, λοιπόν, «Που ήταν και τι έκανε ο Ιησούς Χριστός από τα 12 έως τα 30 χρόνια Του»; η απάντηση είναι προφανής : Σαν γνήσιος Εβραίος ήταν υποχρεωμένος να ιδιωτεύσει, όπως και ιδιώτευσε, κάτω από την προστασία των Νομικών του γονέων».
Ο Ιησούς ας είναι το μοναδικό και βαθύτατο εντρύφημα και μελέτημα της καρδιάς μας. Ο Ιησούς ας είναι η αναπνοή μας!

"Εαν καυχώμαι, εν τη ασθενεία μου καυχήσομαι ". Ένα μήνυμα για όλους αυτούς πού περνάνε δυσκολίες και δεν βρίσκουν απαντήσεις.

Λαθὼν ἐτέχθης ὑπὸ τὸ Σπήλαιον, ἀλλ' οὐρανὸς σε πᾶσιν ἐκήρυξεν, ὥσπερ στόμα, τὸν Ἀστέρα προβαλλόμενος Σωτήρ· Καὶ Μάγους σοι προσήνεγκεν, ἐν πίστει προσκυνοῦντάς σε· μεθ' ὧν ἐλέησον ἡμᾶς.


Τὴν ἀπαρχὴν τῶν Ἐθνῶν, ὁ οὐρανὸς σοι προσεκόμισε, τῷ κειμένῳ νηπίῳ ἐν φάτνῃ, δι᾿ ἀστέρος τοὺς Μάγους καλέσας· οὓς καὶ κατέπληττεν, οὐ σκῆπτρα καὶ θρόνοι, ἀλλ' ἐσχάτη πτωχεία· τὶ γάρ εὐτελέστερον σπηλαίου; τὶ δὲ ταπεινότερον σπαργάνων; ἐν οἷς διέλαμψεν ὁ τῆς Θεότητός σου πλοῦτος. Κύριε δόξα σοι. 

Σε καιρούς πού όλοι κυνηγούν την επιτυχία, την ευδαιμονία, την προβολή, την καλή υγεία και το ευ ζην,όπως το εννοούν οι περισσότεροι των ανθρώπων, ο χριστιανός πρέπει να χαίρεται και να αποδέχεται την φυσική ασθένεια και αδυναμία, την γύμνια, την φτώχεια κι την αφάνεια. Πρέπει να νιώθει άνετα με την λαθότητα και την περιφρόνηση των ανθρώπων και την αυτογνωσία της πεπερασμένης του φύσης. Αυτό τον κάνει αδερφάκι μικρό και ταπεινό του βρέφους της Βηθλεέμ , πού γεννήθηκε σε έναν κόσμο πόνου και μίσους, ΕΚΩΝ, ευάλωτο, ανυπεράσπιστο και ξένο κάθε πολυτέλειας, άνεσης και ευμάρειας. Μην νομίζετε πως η αδυναμία δεν είναι δύναμη και πλούτος.Ο Ηρώδης δεν ήταν ευτυχισμένος στον θρόνο του. Ο Χριστός ήταν βασιλέας στο παχνί των αλόγων ζώων.

Ο Χριστός επέλεξε την λαθότητα και την ταπείνωση για να γεννηθεί σε αυτόν τον απέραντο κόσμο των μεγάλων πυροτεχνημάτων και της ειδωλολατρίας της αυτοπροβολής. Και όμως ο αστέρας και η φύση Τον αποκάλυψαν σε αυτούς πού είχαν δέκτες καθαρούς και θεϊκούς.Έτσι και οι ταπεινοί άνθρωποι του Θεού, πού δεν ζούν για τους εαυτούς τους, αλλά σε αγιασμό και αγώνα κρυφό και λαθότητα ευλογημένη. Όσο κρύβονται από τον έπαινο των ανθρώπων, τόσο τους χαριτώνει και τους φανερώνει ο Θεός. Δεν κρύβεται το άγιο Πνεύμα υπό τον μόδιον. Αυτός πού δεν διαφημίζει την μεγαλειότητα του τον δοξάζει ο κρυφιογνώστης Θεός. Είναι ένα χρήσιμο χριστουγεννιάτικο μήνυμα σε καιρούς μεγάλης προβολής και προπαγάνδας τινών προσώπων.
Και μια αυστηρά προσωπική κατάθεση, πού νιώθω χρέος να την μοιραστω με όσους πονούν, ως συστρατευόμενος τους:Να ξέρετε πώς ποτέ δεν ένιωσα καλύτερα χριστούγεννα, περισσότερα πράγματα από το μεγαλείο της φτωχής φάτνης,ποτέ δεν ένιωσα βιωματικότερα χριστούγεννα ή πιό ουσιαστική μεγαλοβδομάδα και πασχάλια χαρμολύπη, από τα πρώτα εκείνα χριστούγεννα και το πρώτο πάσχα, πού μπήκα στην περιπέτεια της υγείας μου. Μην σας φαίνεται εξωγήινο, μαζοχιστικό και τρελό. Μόνο όσοι βρέθηκαν στην ίδια θέση μπορούν να καταλάβουν τί σημαίνει να μοιράζεσαι την χαρά του πόνου του Χριστού. Εμείς οι χοϊκοί και ασήμαντοι. Έστω και αν είμαστε εμείς και η δοκιμασία μας, μια μικροσκοπική μικρογραφία, σε έναν ελάχιστο χώρο και χρόνο. Δεν ξέρω αν είναι προνόμιο όλο αυτό, αλλά εμπειρία ταύτισης και βιώματος είναι με χίλια. Εαν καυχώμαι, εν τη ασθενεία μου καυχήσομαι. Ένα μήνυμα για όλους αυτούς πού περνάνε δυσκολίες και δεν βρίσκουν απαντήσεις.
"τα λόγια του αέρα"

Απόδοση της εορτής των Χριστουγέννων


Ημερομηνία εορτής: 31/12/2015
Δεν βρέθηκε αγιογραφία. Παρακαλούμεεπικοινωνήστεμαζί μας, αν έχετε να μας προτείνετε κάποια.
Τύπος εορτής: Σταθερή.
Εορτάζει στις 31 Δεκεμβρίου εκάστου έτους.
Άγιοι που εορτάζουν:  Αποδοση Της Εορτης Των Χριστουγεννων



Βιογραφία
Βλέπε 25 Δεκεμβρίου.

Ἀπολυτίκιον
Ἦχος δ’.
Ἡ γέννησίς σου Χριστὲ ὁ Θεὸς ἡμῶν, ἀνέτειλε τῷ κόσμῳ, τὸ φῶς τὸ τῆς γνώσεως· ἐν αὐτῇ γὰρ οἱ τοῖς ἄστροις λατρεύοντες, ὑπὸ ἀστέρος ἐδιδάσκοντο, σὲ προσκυνεῖν, τὸν Ἥλιον τῆς δικαιοσύνης, καὶ σὲ γινώσκειν ἐξ ὕψους ἀνατολήν, Κύριε δόξα σοι.

Κοντάκιον
Ἦχος γ’. Αὐτόμελον. Ποίημα Ῥωμανοὺ τοῦ Μελῳδοῦ.
Ἡ Παρθένος σήμερον, τὸν ὑπερούσιον τίκτει, καὶ ἡ γῆ τὸ Σπήλαιον, τῷ ἀπροσίτῳ προσάγει. Ἄγγελοι μετὰ Ποιμένων δοξολογοῦσι· Μάγοι δὲ, μετὰ ἀστέρος ὁδοιποροῦσι· δι᾽ ἡμᾶς γὰρ ἐγεννήθη, Παιδίον νέον, ὁ πρὸ αἰώνων Θεός.

Μιλούν για σχέσεις οι άσχετοι και οι αδύναμοι!

Του Σεβ. Μητροπολίτου Σισανίου και Σιατίστης κ. Παύλου στην ROMFEA.GR

Σήμερα γίνεται πολύς λόγος γιά σχέσεις, γιά σχέση, γιά τίς ἀνθρώπινες σχέσεις. Ζώντας ὅμως σε ἐποχή μιᾶς ἄλλης Βαβέλ, διαπιστώνουμε ὅτι μιλοῦν γιά σχέσεις οἱ ἄσχετοι.
Μιλοῦν γιά σχέσεις οἱ ἀδύναμοι νά σχετισθοῦν σέ μιά σχέση οὐσίας καί μιλοῦν αὐτοί πού μόνο ἐπιδερμικά σχετίζονται.
Ποιά ὅμως εἶναι ἡ σχέση καί μάλιστα σχέση οὐσίας; Ἡ σχέση οὐσίας εἶναι μόνον ἡ ΑΓΑΠΗ. Χωρίς αὐτήν δεν μπορεῖ νά ὑπάρξει οὐσιαστική σχέση.
Ἡ πιο τρανή ἀπόδειξη τῆς ἀδυναμίας σχέσης εἶναι ἡ θεοποίηση αὐτῶν πού ὀνομάζονται «ἀνθρώπινα δικαιώματα». Ὁ καθένας διεκδικεῖ τό «δικαίωμά» του νά κάνει ὅ,τι ἀπολύτως θέλει.
Ἐπειδή δέ τό θέλει τό θεωρεῖ καλό καί δικαίωμα του. δέν ὑπάρχει πλέον καλό καί κακό. Ὑπάρχει τό δικαίωμα μου καί ἐπειδή ἐγώ τό θἐλω εἶναι «καλὀ».
Στήν πραγματικότητα ζοῦμε στόν ἀπόλυτο ἐγωϊσμό καί ἐπί τῆς οὐσίας στήν ἀπόλυτη μοναξιά. Ὁ ἐγωϊσμός συνιστᾶ ἀδυναμία καί ἀνικανότητα ἐπικοινωνίας καί γεννάει τήν ἐπιθυμία ὄχι σχέσης, ἀλλά μόνο χρήσης τοῦ ἄλλου.
Ὁ ἐγωϊσμός συνιστᾶ τήν ἀχρήστευση τῆς σχέσης, τῆς ἐπικοινωνίας, τῆς ἀλληλεγγύης, τήν ἀδυναμία τῆς θυσίας, τῆς θυσιαστικῆς προσφορᾶς.
Ὁ ἐγωϊσμός γεννᾶ τήν ἀνικανότητα τῆς ἀγάπης, τήν ἀνικανότητα νά ἀγαπᾶς. Μέ ἀπίστευτη εὐκολία ὁ ἄνθρωπος, ὁ ἄνδρας ἤ ἡ γυναίκα, ἐγκαταλείπουν ὁ ἕνας τον ἄλλο, ἀλλά καί τά παιδιά τους, στό «δικαίωμα» μιᾶς εἰκονικῆς εὐτυχίας, στό «δικαίωμα» μιᾶς ἀπόλαυσης χωρίς τήν παραμικρή προσπάθεια προβληματισμοῦ, ἀλλά καί ἔννοιας γιά τον ἄλλο. Δέν ὑπάρχει πλέον, παρά τό ἀπόλυτο ἐγώ.
Στην Ἐκκλησία ὅμως μιλᾶμε γιά ἄλλα δικαιώματα. Ἑὐλογητός εἶ Κύριε, δίδαξόν με τά δικαιώματα Σου» λέμε στή δοξολογία πρός τό Θεό.
Δέν μιλᾶμε γιά τά δικά μας δικαιώματα, ἀλλά γιά τά δικαιώματα τοῦ Θεοῦ. Αὐτό φαίνεται περίεργο γιά τό σημερινό ἄνθρωπο πού βλέπει καί κρίνει ἐπιδερμικά.
Ποιο ὅμως εῑναι τό δικαίωμα τοῦ Θεοῦ πού ζητᾶμε νά γίνει; Τό δικαίωμα τοῦ Θεοῦ εἶναι ἡ ἀγάπη. Μᾶς τό δίδαξε ξεκάθαρα. Δύο εἶναι οἱ ἐντολές ἀπό τίς ὁποῖες ὅλος ὁ Νόμος καί οἱ Προφῆτες κρέμονται. «Νά ἀγαπήσεις τό Θεό μέ ὅλη σου τήν ὕπαρξη καί τόν πλησίον σου σάν τόν ἑαυτόν σου».
Σέ αὐτή τήν τόσο μικρή πρόταση βρίσκεται ὅλη ἡ οὐσία τῆς ἀγάπης. Ἡ ἀγάπη εἶναι μιά κίνηση δική μου, ἡ ὁποία ὅμως μέ βγάζει ἀπό τον ἑαυτό μου.
Μιά κίνηση πού στρέφεται στό Θεό καί διά τοῦ Θεοῦ στόν ἄνθρωπο. Ἀλλά αὐτή ἡ κίνηση ὑπάρχει μόνον ὅταν ἐγώ ζῶ. Ὅταν δέν ἀγαπῶ δέν ζῶ. Αὐτή ἡ ἀγάπη εἶναι ἑνιαία. Ὅταν ὅμως ὁ ἄνθρωπος «ζεῖ» στό ἀπόλυτο ἐγώ, τότε δέν ζεῖ, δέν κινεῖται, δέν μπορεῖ νά ἀγαπήσει.
Ὁ ἐγωϊσμός ἀποκλείει τήν ἀγάπη. Τήν ἀποκλείει θα ἔλεγα ἐκ φύσεως. Στόν ἐγωϊσμό ὁ Θεός καί ὁ ἄλλος εἶναι ἡ κόλαση μου καί ὄχι ἡ χαρά μου.
Ὁ κάθε ἄλλος εἶναι ὁ ἐχθρός μου. Σήμερα ὁ ἄνθρωπος διεκδικεῖ τά «δικαιώματά» του ἀπέναντι καί στό Θεό, ἀλλά καί στήν ἴδια τη φύση, στήν ἴδια τη ζωἠ.
Σήμερα διεκδικεῖ τό «δικαίωμά» του νά διαστρέψει καί τή φύση καί τη ζωή. Τό ἀποτέλεσμα εἶναι ὅτι ζεῖ στή δυστυχία. Στήν ἀπόλυτη δυστυχία.
Αὐτός εἶναι ὁ λόγος γιἀ τόν ὁποῖο ὁ ἄνθρωπος γίνεται προκλητικός. Προκλητικός γίνεσαι, ὅταν δέν νοιώθεις ἀσφαλής.
Προκαλεῖς γιά νά νιώσεις ὅτι ὑπάρχεις, ὅτι εἶσαι κάποιος. Οἱ διαδηλώσεις «ὑπερηφάνειας» εἶναι ἡ πιό τρανή ἀπόδειξη.
Βαπτίζοντας τήν κίνηση μου ὡς «ὑπερηφάνεια» ὁ πρῶτος πού θέλω νά πείσω εἶναι ὁ ἑαυτός μου. Ὁ τίτλος εἶναι ἀπόλυτα χαρακτηριστικός τῆς ἀνασφάλειας.
Ὁ ἄνθρωπος πού πραγματικά ἀγαπᾶ, ὁ ἄνθρωπος πού νιώθει ὅτι δέν ὑπάρχει ἀγάπη χωρίς ἀλήθεια, ὁ ἄνθρωπος πού συνειδητοποιεῖ ὅτι μόνο ἡ ἀλήθεια ἐλευθερώνει, δέν εἶναι προκλητικός.
Δέν εἶναι προκλητικός γιατί χαίρεται καί ἡ χαρά τόν πληρώνει καί τόν κάνει ἀσφαλή. Δέν χρειάζεται τήν ἐπιβεβαίωση, γιατί νοιώθει ἀσφαλής, πλήρης καί γι’ αὐτό χαρούμενος. Δέν τόν νιάζει ἄν ὁ ἄλλος τόν ἀπορρίπτει γιατἰ δεν ζεῖ ἀπό τήν σάρκα τοῦ ἄλλου, ἀλλά ἀπό τό αἷμα τοῦ Θεοῦ.
Ξέρω ὅτι αὐτά δεν τά καταλαβαίνουν πολλοί, γιατί δέν θέλουν νά τά καταλάβουν, γιατί θα καταρρεύσουν ἄν τά καταλάβουν.
Τά σύμφωνα συμβίωσης, δηλαδή ἕνας ἐξεζητημένος τρόπος ὕπαρξης, τή στιγμή πού ὑπάρχει ὁ γάμος ὁ πολιτικός για ὅσους δέν πιστεύουν, ὁ ἐκκλησιαστικός γιά ὅσους μποροῦν νά ἐμπιστεύονται καί τό Θεό καί τούς ἀνθρώπους, δέν φέρνουν εὐτυχία, ἀλλά πλήξη.
Πιστεύω πώς γνώρισα ἀρκετά τούς ἀνθρώπους καί προπαντός ὄχι στό προσκήνιο τῆς ὑποκρισίας, ἀλλά στό παρασκήνιο, ὅπου βιώνει κανείς τίς ἀποτυχίες του.
Πιστεύω ὅτι αὐτός ὁ «ἄλλος σεξουαλικός προσανατολισμός» εἶναι μιά ἀπεγνωσμένη προσπάθεια ὑπέρβασης τῆς πλήξης, μιά ἀπεγνωσμένη προσπάθεια μιᾶς «ἄλλης ἐμπειρίας» πού θά ὁδηγήσει ὅμως καί πάλι στόν ἀπόλυτο ἐγωϊσμό καί τήν ἀπόλυτη μοναξιά.
http://www.romfea.gr/epikairotita-xronika/5473-miloun-gia-sxeseis-oi-asxetoi-kai-oi-adunamoi

Περιμένοντας τον Άγιο Βασίλη...

Φωτογραφία της Σοφία Ορφανίδου.
ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΑΡΩ ΣΙΔΕΡΗ

Καλέ μου φίλε,
Μιλώ σε σένα που μεγάλωσες, όπως όλοι μας, με την εικόνα του Άγιου Βασίλη στα παιδιάστικα όνειρά σου και με το καρδιοχτύπι της προσμονής για τον ερχομό του να έχει σημαδέψει τα πρώτα χρόνια της ζωής σου. Μιλώ σε σένα που αρνείσαι πια την ύπαρξή του, που θεωρείς τη μορφή του ένα κινούμενο σχέδιο δίπλα σε έναν αστείο καρτουνίστικο χιονάνθρωπο: τώρα – λες- ξέρεις ότι ο Άγιος Βασίλης δεν υπάρχει, ότι ο αστείος χιονάνθρωπος είναι πιο αληθινός από τον Άγιο για τον οποίον άφηνες κουραμπιέδες και γάλα στην αυγή κάθε νέας χρονιάς...
Τι θα έλεγες όμως αν σου έλεγα ότι κάνεις λάθος; Τι θα σκεφτόσουν αν σε διαβεβαίωνα ότι ο Άγιος Βασίλης υπάρχει; Ασφαλώς θα με θεωρούσες τρελή ή ονειροπαρμένη... κι όμως άγνωστε και γνωστέ φίλε μου: η αλήθεια που ξεπερνά την περιορισμένη όρασή σου είναι μια: Ο άγιος Βασίλης υπάρχει... είναι ένα υπαρκτό πρόσωπο, που ουδεμία σχέση έχει με τον στρουμπουλό γεράκο των διαφημίσεων... είναι ένας αγέρωχος και ευθυτενής Άγιος αγέρωχος στο σώμα, στο μυαλό και στην ψυχή, ένας ταπεινός μεγαλοπρεπής γίγαντας... ένας Μέγας Άγιος. Δε με πιστεύεις; Για τη ζωή του μπορείς να μάθεις από πολλές πηγές: ως ένα υπαρκτό πρόσωπο ο Άγιος Βασίλης έχει γονείς- Βασίλειο και Εμμέλεια τα ονόματά τους. Έχει αδέρφια, τον Πέτρο, τον Γρηγόριο, την Μακρίνα, τον Ναυκράτιο... Πώς λες ότι δεν είναι υπαρκτό πρόσωπο; Κάθε άνθρωπος που γεννήθηκε από άλλον άνθρωπο, που πέρασε από τούτο τον πλανήτη, που περπάτησε στα χώματα του που τον σημάδεψε με τις πράξεις του, δεν μπορεί να κατηγορηθεί για ανυπαρξία... ακόμα κι αν τώρα βρίσκεται σε μια άλλη διάσταση κι αν έρχεται στον κόσμο μας με θαυμαστό τρόπο- με έλκηθρο ή με αγγελικά φτερά- δεν παύει να είναι άνθρωπος που ξεπέρασε τις αδυναμίες της ανθρώπινης φύσης και κέρδισε την Αγιότητα... έτσι δεν είναι οι Άγιοι; Άνθρωποι που ξεπέρασαν τις ανθρώπινες αδυναμίες και που εμφανίζονται κάπως αλλιώς στις ζωές μας; Τέτοιος άγιος είναι και ο Μέγας Βασίλειος... ακόμα κι αν αμφισβητείς την παρουσία του, σκέψου ότι την επιβεβαιώνεις τιμώντας τις πράξεις του: μη μου πεις ότι δεν περιμένεις με αγωνία να κερδίζεις το φλουρί στην πίτα... μάθε λοιπόν ότι δική του πράξη τιμάς με αυτή σου την αγωνία: όταν κάποτε δυστυχία και φτώχεια έπεσαν στην πατρίδα του, μια οικονομική κρίση πάνω κάτω σαν τη δικιά μας, ο Άγιος Βασίλης ζήτησε από κάθε σπίτι να προσφέρει ότι μπορούσε: χρυσά, ασημένια ή χάλκινα αντικείμενα, πολύτιμους λίθους ή απλά μικρά κουταλάκια, φλουριά ή δεκάρες... όλα τα δέχτηκε ο Άγιος Βασίλης, τα συγκέντρωσε προκειμένου να τα χρησιμοποιήσει για το καλό όλων ως μια ύστατη λύση... μόνο που η Θεϊκή στοργή λυπήθηκε την πόλη του και την έσωσε, χωρίς να χρειαστεί να δοθούν οι προσφορές των πιστών. Έτσι ο Άγιος βρέθηκε στη δύσκολη θέση να πρέπει να επιστρέψει στο κάθε σπίτι το αντικείμενο που έδωσε, ένα έργο αδύνατο μια και κανένας δεν μπορούσε να πει με σιγουριά ποιος είχε δώσει τι... έτσι ο Άγιος ζήτησε από τους βοηθούς του να φτιάξουν πίτες και μέσα σε κάθε πίτα έβαλε και από ένα αντικείμενο... αυτές τις παράξενες πίτες τις μοίρασε πόρτα πόρτα, σε κάθε σπίτι που είχε προσφέρει το δώρο του... Θέλεις να μάθεις τι συνέβη; Η κάθε οικογένεια μέσα στην πίτα που δέχτηκε βρήκε το δώρο που είχε προσφέρει... κανένας δεν αδικήθηκε, μα όλοι ξαναπήραν πίσω ακριβώς ότι είχαν δώσει! Ε, λοιπόν, αυτό το γεγονός συμβολίζει η πίτα που θα κόψεις με την οικογένειά σου το βράδυ της πρωτοχρονιάς: αν δεν πιστεύεις στον Αγιο Βασίλη τότε ετοιμάσου να τηρήσεις ένα έθιμο που καθιέρωσε ένας άνθρωπος... ανύπαρκτος! Δεν είναι λίγο μίζερος αυτός ο παραλογισμός; Γιατί εδώ που τα λέμε, είναι μιζέρια να τιμάς την πράξη μα να ειρωνεύεσαι το πρόσωπο που σου την έμαθε... έτσι δεν είναι;
Για να κάνουμε όμως μια βουτιά στα πιο βαθιά, στα πιο ουσιαστικά, μάθε ότι είναι σπουδαίο που έμαθες ότι ο Άγιος Βασίλης που έμπαινε σαν διαρρήκτης στο σπίτι σου, δεν είναι ο αληθινός... είναι σπουδαίο που δεν πιστεύεις σε έναν Άγιο εκβιαστή που θα σου φέρει δώρο μόνο αν είσαι «υπάκουος» και που τα δώρα του τα βαριέσαι μετά από 2-3 μήνες... τώρα που είσαι πολύ μεγάλος για καρτούν, είναι καιρός να αντιληφθείς ότι οι αληθινοί άγιοι είναι ευγενείς και δεν μπουκάρουν με το έτσι - θέλω... ούτε φακελώνουν τους ανθρώπους σε λίστες... τώρα μπορείς να καταλάβεις ότι το δώρο που κάνει ένας Άγιος άνθρωπος στη ζωή σου και στις ζωές των δικών σου είναι πιο σημαντικό από ένα ηλεκτρονικό παιχνίδι ή μια Μπαρμπι με όλη την προίκα της... αυτά είναι δώρα που θα σου πάρουν και θα σου ξαναπάρουν γονείς, θείοι, νονοί, γείτονες, μέχρι να βαρεθείς και να τα καταχωνιάσεις στο πατάρι... είναι καιρός να μάθεις ότι το δώρο ενός Αγίου είναι έννοια, ιδέα, πνεύμα, φιλοσοφία... δεν το βλέπεις με τα μάτια σου αλλά δεν έχει ημερομηνία λήξης και είναι πολύ μεγάλο για να χωθεί στο πατάρι: η αγάπη που απολαμβάνεις, η στοργή, ο αγώνας των δικών σου για σένα, η ανθρωπιά που σε διδάσκει η ιστορία του, η ζέστη που φέρνει στην ψυχή σου η καλοσύνη, αυτά είναι δώρα που κανένας δε θα σου δώσει, αν δεν τα ζητήσει και ο ίδιος από τον Άγιο Βασίλη... γι αυτό μη στενοχωρηθείς που ο Άγιος Βασίλης δε θα κατέβει φέτος από την καμινάδα μια φορά: αν το θελήσεις θα σε ακολουθεί συνέχεια σαν αύρα σ’ όλη τη διάρκεια της χρονιάς... και δε θα σε εκβιάζει με δώρα μόνο αν είσαι «καλός»: θα διπλασιάζει τα δώρα του και την αγκαλιά του, την ώρα που θα σε βλέπει να πέφτεις και να γίνεσαι «κακός»!
Φιλαράκι μου, τώρα που είσαι πια σίγουρος ότι ο Άγιος Βασίλης που ήξερες δεν είναι παρά μια ζωγραφιά, είσαι ελεύθερος να γνωρίσεις τον Άγιο Βασίλη ως αγιασμένη ύπαρξη ... κι αυτό είναι από μόνο του τεράστιο δώρο...
Χρόνια Πολλά...

Τετάρτη 30 Δεκεμβρίου 2015

Προτροπή εις φιλανθρωπίαν ~ Άγιος Βασίλειος ο Μέγας ο Καππαδόκης


Ἡ ἐκκλησία δημιουργημένη ἀπό τούς ἀποστόλους, μαθητές τοῦ Χριστοῦ, ἐμπνευσμένη ἀπό τήν ἀδελφική ἀγάπη, δραστήρια ἀκολουθοῦσε τίς ἐντολές Του. 

Στό θησαυροφυλάκιο πατερικῶν κειμένων ὑπάρχουν πολλές καταπληκτικές ἐκφράσεις πού ἀποκαλύπτουν τήν βασική σημασία τῆς εὐσπλαχνίας καί φιλανθρωπίας στήν χριστιανική ζωή. 

Μέ τόν λόγο καί τό προσωπικό του παράδειγμα ἑδραιώνει τήν φιλανθρωπία ὁ Ἅγιος Μέγας Βασίλειος.

Θυσιάζει τήν περιουσία του σέ φτωχούς, συνεχῶς λέει στά κηρύγματά του γιά τά ὅρια κατοχῆς τῆς ἰδιοκτησίας, καυτηριάζοντας ὄχι μόνο τόν ἴδιο τόν πλοῦτο, ἀλλά τήν ἄδικη, ἐγωιστική κατοχή του: «Τό νά ἔχεις πέραν τῆς ἀνάγκης, σημαίνει νά στερεῖς ἀπό φτωχούς, ἤτοι νά κλέβεις». 

Καλός γνώστης τῶν ἀνθρώπων ὁ Μέγας Βασίλειος καταλάβαινε καλά, ὅτι οἱ πλούσιοι μποροῦν νά εἶναι εὐσεβεῖς καί ἐγκρατεῖς, ἀλλά καμιά φορᾶ τούς λείπει ἡ συμπόνια πρός τίς δυστυχίες τῶν φτωχῶν, σημειώνοντας γι’ αὐτό: «Τήν ἀρετή, τήν ὁποία ἔπρεπε νά ἔχουν ὅλο καί περισσότερο, τήν ἀρετή τῆς φιλανθρωπίας, τήν πετυχαίνουν δυσκολοτέρα».

Μήν θέλοντας νά περιορισθεῖ στό κήρυγμα κοινωνικῆς δικαιοσύνης καί προσπαθώντας νά ἀποδείξει στήν πράξη τήν δυνατότητα τῆς ἐξάλειψης τῆς φτώχειας μέσω τῆς φιλανθρωπίας, ὁ Βασίλειος κτίζει κοντά στήν Καισαρεία τῆς Καππαδοκίας μία νέα πόλη, τήν ὁποία ὁ εὐγνώμων λαός ὀνόμασε Βασιλειάδα.

Ἐκτός ἀπό τόν καταπληκτικό ναό, ἐκεῖ ὑπῆρχαν πανδοχεῖο, γεροκομεῖο καί νοσοκομεῖο μέ ξεχωριστό χῶρο γιά μολυσματικούς ἀσθενεῖς, καί μεταγενέστερα δημιουργήθηκαν κατοικίες γιά τεχνίτες καί ὑπηρέτες. Ἦταν ὑποδειγματικό ἐργατικό νοικοκυριό ὅπου πρόσφεραν δωρεά σίτιση.

Στήν «Ἕκτη ὁμιλία τοῦ περί πλεονεξίας» ὁ Μέγας Βασίλειος, προτρέποντας στήν φιλανθρωπία ἔλεγε: «Ἄν ἔπαιρνε καθένας ὅ,τι τοῦ χρειαζόταν γιά τήν ἱκανοποίηση τῆς ἀνάγκης του κι ἄφηνε σ’ ὅποιον εἶχε ἀνάγκη ὅ,τι ἦταν γι’ αὐτόν περισσό, κανένας δέ θά ἦταν πλούσιος, κανένας δέ θά ἦταν φτωχός… Γιατί σύ πλουτεῖς κι ἐκεῖνος πένεται; Ἤ ὁπωσδήποτε καί σύ γιά νά λάβης μισθό ἀρετῆς καί πιστῆς διαχειρίσεως κι ἐκεῖνος γιά νά τιμηθῆ μέ τά μεγάλα βραβεῖα τῆς ὑπομονῆς».

«Ὅπως τό σιτάρι, ὅταν πέση στή γῆ, - μαρτυρεῖ ὁ Μέγας Βασίλειος, - γίνεται κέρδοςγι’ αὐτόν ποῦ τό ρίχει, ἔτσι καί τό ψωμί, ὅταν τό δώσουμε στόν πεινασμένο, πηγάζει ἄφθονη ἡ ὠφέλεια ἀργότερα. Ἄς γίνη λοιπόν γιά σένα τό τέλος τῆς καλλιέργειας τῆς γής, ἀρχή τῆς σπορᾶς σου στόν οὐρανό». 

Κάνοντας ἔργα ἐλεημοσύνης στόν πλησίον μας, τά κάνουμε στόν Ἴδιο τόν Θεό. 

Ὁ Κύριός μας ὁ Ἰησοῦς Χριστός διδάσκει: «ἐπείνασα γάρ καί ἐδώκατε μοί φαγεῖν, ἐδίψησα καί ἐποτίσατε μέ, ξένος ἤμην καί συνηγάγετε μέ, γυμνός καί περιεβάλετε μέ, ἠσθένησα καί ἐπεσκέψασθε μέ, ἐν φυλακή ἤμην καί ἤλθατε πρός μέ. ἐφ' ὅσον ἐποιήσατε ἐνί τούτων τῶν ἀδελφῶν μου τῶν ἐλαχίστων, ἐμοί ἐποιήσατε». 


 
 imkifissias.gr
http://pneumatoskoinwnia.blogspot.gr/2013/12/blog-post_3022.html#.VoLCTxm87eg.facebook

Άγιος Γεδεών ο Νέος Οσιομάρτυρας


Ημερομηνία εορτής: 30/12/2015Άγιος Γεδεών ο Νέος Οσιομάρτυρας
Τύπος εορτής: Σταθερή.
Εορτάζει στις 30 Δεκεμβρίου εκάστου έτους.
Πολιούχος: Τύρναβος
Ιερά Λείψανα: Η Κάρα του Αγίου βρίσκεται στο Ναό Παναγίας Φανερωμένης Τυρνάβου.
Μέρος των Λειψάνων του Αγίου βρίσκονται στη Μονή Καρακάλου Αγίου Όρους.
Άγιοι που εορτάζουν: Αγιος Γεδεων Ο Νεος Οσιομαρτυρας (; - 1818)



Ἐχθρὸν αἰσχύνας τον πάλαι τρώσαντά σε,
Χριστοῦ Γεδεὼν Ὁσιομάρτυς ὤφθης.
Τριακοστῇ Γεδεὼν χεῖρας ἠδέ πόδας χαλκῷ τάμον.
Βιογραφία
Ο Άγιος Γεδεών γεννήθηκε στο χωριό Κάπουρνα της Δημητριάδος (Νομός Μαγνησίας) και κατά κόσμον ονομαζόταν Νικόλαος. Οι ευσεβείς γονείς του, ονομάζονταν Αυγερινός και Κυράτζα ενώ είχε άλλους τρεις αδελφούς και τέσσερις αδελφές.

Δώδεκα χρονών, με την οικογένειά του ήλθε στο χωριό Γιερμή και από 'κει στο Βελεστίνο, όπου εργαζόταν κοντά στο θείο του. Τον άρπαξε όμως κάποιος Τούρκος και τον εξισλάμισε με το όνομα Ιμπραήμ. Μετά από δυο μήνες, ο Νικόλαος, κατόρθωσε και δραπέτευσε και επανήλθε στην οικογένειά του. Ο πατέρας του τον φυγάδευσε στο χωριό Κεραμίδι, όπου κοντά σε κάποιους οικοδόμους πήγε στην Κρήτη. Εκεί εξομολογήθηκε σε κάποιο Ιερέα και βρήκε άσυλο στο εξωκλήσι του.

Μετά τον θάνατο του ιερέα, ο Νικόλαος έφυγε για το Άγιον Όρος. Εκεί πάλι εξομολογήθηκε, έλαβε των αχράντων μυστηρίων και στη Μονή Καρακάλου, εκάρη μοναχός με το όνομα Γεδεών. Οι πατέρες της Μονής του ανέθεσαν το διακόνημα του Εκκλησιάρχου.

Την 6η Ιουνίου 1797 μ.Χ. ο Γεδεών με την ευλογία των Πατέρων διωρίσθηκε μετοχιάρης με τον προηγούμενο Γαβριήλ, στο Μετόχιο της Μεταμορφώσεως, στην περιοχή του Ρεθύμνου Κρήτης. Μετά από έξι έτη παραμονής στο μετόχι, επέστρεψεν στην μονή της μετανοίας του.

Με τον πόθο όμως του μαρτυρίου, ήλθε στο Βελεστίνο, στον τόπο που αρνήθηκε την πίστη του, όπου μέσα στην αγορά με θάρρος ομολόγησε τον Χριστό.

Διωκόμενος από τους Τούρκους, ήλθε στην Αγιά, όπου συνελήφθηκε. Οι Τούρκοι, αφού τον διαπόμπευσαν στους δρόμους του Τιρνάβου, κατόπιν του έκοψαν τα πόδια και τα χέρια και στη συνέχεια τον έριξαν στα αποχωρητήρια. Εκεί, μέσα σε φρικτούς πόνους, παρέδωσε το πνεύμα του στις 30 Δεκεμβρίου 1818 μ.Χ.

Η τίμια κάρα του μάρτυρα, αποθησαυρίστηκε στην αγία Τράπεζα του Μητροπολιτικού Ναού του Τυρνάβου, Παναγίας Φανερωμένης.

Ἀπολυτίκιον
Ἦχος α´. Τῆς ἐρήμου πολίτης.
Ἐναθλήσας νομίμως τὸν ἐχθρὸν καταβέβληκας, καὶ Ὁσιομάρτυς ἐδείχθης, του Σωτῆρος περίδοξος· χειρῶν γὰρ καὶ ποδῶν τὴν ἐκτομήν, ὑπέστης Γεδεὼν καρτερικῶς, διὰ τοῦτο θείαν χάριν νέμεις ἀεί, τοῖς πίστει ἐκβοῶσί σοι· δόξα τῷ παρασχόντι σοι ἰσχύν, δόξα τῷ σὲ στεφανώσαντι, δόξα τῷ ἐνεργοῦντι διὰ σοῦ, πᾶσιν ἰάματα.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον
Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.
Ὁσίων ἰσότιμος, καὶ Ἀθλητῶν κοινωνός, καὶ θεῖον ἀγλάϊσμα, τῆς Καρακάλλου Μονῆς, ἐδείχθης μακάριε· σὺ γὰρ στερρῶς ἀθλήσας, τὸν ἐχθρὸν ἐτροπώσω· ἔνθεν Ὁσιομάρτυς, Γεδεὼν ἐδοξάσθης, πρεσβεύων ὑπὲρ πάντων, ἡμῶν τῶν εὐφημούντων σε.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον
Ἦχος γ’. Θείας πίστεως.
(Μητροπολίτου Λαρίσης Δωροθέου)
῾Ρείθροις ἔπνιξας τῶν σῶν αἱμάτων, καὶ κατῄσχυνας, τοῦ ἐπαράτου, τὴν ἀσέβειαν Βελῆ καὶ τὸ φρύαγμα, ὑπὲρ Χριστοῦ ἐναθλῶν γενναιότατα, ὁσιομάρτυς Γεδεὼν παναοίδιμε, πρέσβυν ἀκοίμητον, Χριστῷ σε προσάγομεν, ῥυσθῆναι ἐκ κινδύνων τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Κοντάκιον
Ἦχος γ’. Ἡ Παρθένος σήμερον.
Ἐν ἀσκήσει πρότερον, ἐνδιαπρέψας θεόφρον, τῇ ἀθλήσει ὕστερον, θεοπρεπῶς ἐδοξάσθης· πόνοις γάρ, ἐγκαρτερήσας τοῖς ἀφορήτοις, ᾔσχυνας, ἐχθροῦ εἰς τέλος τὰς μεθοδείας· διὰ τοῦτό σε τιμῶμεν, Ὁσιομάρτυς Γεδεὼν ἔνδοξε.

Κάθισμα
Ἦχος πλ. α’. Τὸν συνάναρχον Λόγον.
Ἐν Ὁσίοις ἐκλάμψας ἐν ὄρει Ἄθωνος, μαρτυρίου ὑπῆλθες τὸ θεῖον στάδιον, καὶ ἐδέξω πρὸς Χριστοῦ ζωῆς τὸν στέφανον, Ὁσιομάρτυς Γεδεών, καὶ συνήφθης τοῖς χοροῖς, κλεινῶν Ὁσιομαρτύρων, μεθ᾿ ὧν δυσώπει ἀπαύστως, ἐλεηθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Ὁ Οἶκος
Ἀποφυγὼν τοῦ δυσμενοῦς, τὰς πάγας καὶ τοὺς βρόχους, ἐν μετανοίᾳ ἀληθεῖ, καὶ συντριβῇ καρδίας, προσέπεσας τῷ Λυτρωτῇ καὶ Σωτῆρι Χριστῷ, ὡς ὁ Ἀπόστολος Πέτρος Ἅγιε· καὶ ἄρας τὸν Σταυρὸν αὐτοῦ, ἀσκητικῇ, πολιτείᾳ διέπρεψας, πρὸς ἀθλητικοὺς προγυμναζόμενος πόνους καὶ καμάτους· καὶ τοῖς ἀσεβέσι παραστάς, τὴν καλὴν ὁμολογίαν εὐθαρσῶς ὡμολόγησας, ἀνακαλεσάμενος τῂν ἧτταν, καὶ τροπωσάμενος τὸν σὲ πρῴην πτερνίσαντα βύθιον δράκοντα· στεῤῥῶς γὰρ ὑπέμεινας τὰς ἀπειλὰς τῶν δυσσεβῶν, καὶ τὰς τομὰς τῶν χειρῶν καὶ τῶν ποδῶν ὡς ἄλλου πάσχοντος, δι᾿ ὧν τῶν πάλαι Μαρτύρων ὤφθης ἰσοστάσιος· μεθ᾿ ὧν σε τιμῶμεν Ὁσιομάρτυς Γεδεὼν ἔνδοξε.

Μεγαλυνάριον
Χαίροις τῶν Ὁσίων ὁ μιμητής· χαίροις τῶν Μαρτύρων, θιασώτης καὶ ζηλωτής· ἐν γὰρ ἀμφοτέροις, νομίμως διαπρέψας, Ὁσιομάρτυς ὤφθης, Γεδεὼν ἔνθεος.




Αγιογραφίες / Φωτογραφίες
Άγιος Γεδεών ο Νέος Οσιομάρτυρας
Άγιος Γεδεών ο Νέος Οσιομάρτυρας

Άγιος Γεδεών ο Νέος Οσιομάρτυρας
Άγιος Γεδεών ο Νέος Οσιομάρτυρας

Άγιος Γεδεών ο Νέος Οσιομάρτυρας
Άγιος Γεδεών ο Νέος Οσιομάρτυρας

Άγιος Γεδεών ο Νέος Οσιομάρτυρας
Άγιος Γεδεών ο Νέος Οσιομάρτυρας

Ο τάφος του Αγίου Γεδεών του Νέου Οσιομάρτυρα
Ο τάφος του Αγίου Γεδεών του Νέου Οσιομάρτυρα

Τρίτη 29 Δεκεμβρίου 2015

10 μαθήματα ευτυχίας που μάθαμε από τους Αρχαίους Έλληνες…


1010635

Όπως πίστευε ο Επίκουρος, ο άνθρωπος είναι κάτι μεγάλο και πολύτιμο. Την ευτυχία, τη μακαριότητα, την έχει μέσα του, φτάνει να παραμερίσει όσα τον ενοχλούν και του κάνουν κόλαση τη ζωή. Εδώ σας δίνουμε 10 μικρά αλλά πολύτιμα μαθήματα ευτυχίας που μας δίνουν οι αρχαίοι πρόγονοι μας!
1. Κάνε τα πάντα με αγάπη!
Ζούμε με συναισθήματα, όχι με τις ώρες στο ηλιακό ρολόι. Θα έπρεπε να μετράμε το χρόνο με τους χτύπους της καρδιάς.
Αριστοτέλης
Η αγάπη είναι η αιτία ενότητας όλων των πραγμάτων
Αριστοτέλης
2. Αγκάλιασε τις προκλήσεις και μάθε από αυτές
Όπως λέει και το αρχαίο γνωμικό: «Ζήσε το σήμερα και ξέχασε το παρελθόν». Οι προκλήσεις είναι πάντα μια ευκαιρία για κάτι καινούριο. Ακόμη και το ΟΧΙ μπορεί να γίνει μια νέα για να κινηθούμε σε μια νέα κατεύθυνση. Το μεγαλύτερο εμπόδιο στη ζωή μας είναι ο εαυτός μας.
«Οι μικρές ευκαιρίες είναι συχνά η αρχή μεγάλων έργων».
Δημοσθένης
3. Πίστεψε στον εαυτό σου, άκουσε τον και μην παίρνεις πολύ σοβαρά αυτά που σου λένε οι άλλοι.
Κανείς δεν γνωρίζει τον εαυτό σου καλύτερα από εσένα τον ίδιο. Και κανείς τα παιδιά σου. Θα συναντήσεις πολλούς ανθρώπους που δεν θα μοιραστούν τις ίδιες ιδέες, τις ίδιες απόψεις και το ίδιο όραμα με εσένα, όσον αφορά την ανατροφή των παιδιών. Θα υπάρξουν πολλοί που θα σου δώσουν δωρεάν συμβουλές για το πώς θα πρέπει να είναι η ζωή σου ως μητέρα ή πατέρας. Άκουσε τους χωρίς να τους κρίνεις και ακολούθησε αυτό που σου λέει η καρδιά σου
«Εκείνος που ξέρει να ακούει επωφελείται ακόμη κι από εκείνους που μιλούν άσχημα».
Πλούταρχος
«Μάθε να είσαι σιωπηλός, άφησε το μυαλό ήσυχο να ακούσει και ν’ απορροφήσει»
Πυθαγόρας
4. Ονειρέψου αυτά που θέλεις, και όχι αυτά που δεν θέλεις
Είναι σημαντικό να ονειρευόμαστε, να κάνουμε μεγάλα όνειρα και να μην σταματήσουμε ποτέ να ονειρευόμαστε. Αλλά πάντα να ελπίζουμε στα καλύτερα
«Μην ξοδεύεις αυτό που έχεις επιθυμώντας αυτό που δεν έχεις. Θυμήσου ότι αυτό που έχεις τώρα, είναι κάτι απ’ όλα αυτά που κάποτε ονειρεύτηκες να αποκτήσεις»
Επίκουρος
5. Ποτέ μην τα παρατάς και ποτέ μη χάνεις την πίστη σου
Αντικατέστησε τον φόβο με την ελπίδα.Η ταπεινοφροσύνη, ή αγάπη και η πίστη, μπορούν να κάνουν θαύματα. Και όλα θα συμβούν την κατάλληλη στιγμή και την κατάλληλη εποχή.
«Δεν υπάρχει τίποτα «μεγάλο» που δημιουργείται ξαφνικά…Ένα τσαμπί σταφύλια χρειάζεται χρόνο να ανθίσει, να καρποφορήσει και να…ωριμάσει»!
Επίκτητος
6. Πάντα να σκέφτεσαι και να «νιώθεις» θετικά
Η θετική σκέψη είναι δημιούργημα των αρχαίων Ελλήνων. Εστιάστε πάντα στο παρόν και στους λόγους για τους οποίους χαίρεστε! Απομακρύνετε από τη ζωή σας τους αρνητικούς ανθρώπους και φροντίστε πάντα να περιβάλλεστε από ανθρώπους με θετική ενέργεια. Και όπως λένε και οι Αρχαίοι ημών πρόγονοι:
«Η ιατρική είναι συνυφασμένη με την ουσία του νου»
Ιπποκράτης
«Η ευτυχία εξαρτάται από τον εαυτό μας»
Αριστοτέλης
7. Ψάξε μέσα σου τις απαντήσεις
Πάντα η σκέψη και η ενδοσκόπηση μας βοηθάει να βρούμε τη σωστή λύση, όταν νιώθουμε μπερδεμένοι
«Αυτό που μπορούμε να επιτύχουμε εσωτερικά θα αλλάξει την εξωτερική πραγματικότητα.» Πλούταρχος
8. Οι δύσκολες καταστάσεις είναι που μας κάνουν πιο θαρραλέους
«Το θάρρος μας δε φαίνεται στις καθημερινές μας χαρούμενες σχέσεις, αλλά στις προκλήσεις της ζωής και τις αντιξοότητες»
Επίκουρος
9. Μην αντιστέκεσαι στο πεπρωμένο σου
«Κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει από το πεπρωμένο του»
Πλάτων
«Στον καθένα υπάρχουν τρεις αρετές: Η σύνεση, η δύναμη και η καλή τύχη»
Ίων ο Χίος
10. Δες τα λάθη σου θετικά και σαν εμπειρίες που θα κινούνται προς την κατεύθυνση των ονείρων σου.
«Αυτός που κάνει τα περισσότερα κάνει τα περισσότερα λάθη»
Ευριπίδης
πηγή:

Άγιος Νεκτάριος: προστάτης των Ολυμπιακών αγώνων

Athens2004_UP
Στιγμιότυπο από την τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας, στις 13 Αυγούστου του 2004. Φωτ.: Νίκος Λουπάκης
Η νεωτέρα χριστιανική Ελλάδα, χωρίς να αποβάλει τα ιστορικά πνευματικά σύμβολα των Ολυμπιακών Αγώνων, τα οποία σηματοδοτούν τη θρησκευτικότητα των αγώνων αυτών, και τις πνευματικές τους διαστάσεις, πρέπει εν τούτοις να καταστήσει σαφή την παρουσία του θεού, τον οποίο πιστεύει και επικαλείται σε όλες τις περιστάσεις οι οποίες την αφορούν. Πρέπει να αναζητήσει τον Άγιο Προστάτη των αγώνων και να τους εντάξει κάτω από την προστασία του, γιατί όντως υπάρχει ο Άγιος των αγώνων και των σταδίων, ο Άγιος Νεκτάριος, για λόγους τους οποίους εκθέτουμε στη συνέχεια.
Οι Ολυμπιακοί Αγώνες αναγνωρίζονται διεθνώς ως η συνέχεια των αγώνων της αρχαίας Ολυμπίας, όπου τα ελληνικά κράτη-πόλεις, αφήνοντας κατά μέρος τους πολέμους και κάθε είδους εχθρότητες, προσπαθούσαν, υπό τη σκιά και την προστασία των θεών τους και μέσα στο πνεύμα της ειρήνης, να προβάλουν, μέσα από τα αγωνίσματα των επίλεκτων αθλητών τους, τα ιδανικά «του ωραίου, του μεγάλου και του αληθινού». Οι ειρηνικοί αυτοί αθλητικοί αγώνες είχαν ως στόχο τους να διδάξουν στον ελληνικό λαό την ευγενική άμιλλα και να κατασιγάσουν τις πολεμικές αναμετρήσεις. Σε αυτό συντελούσε και το γεγονός ότι ήταν «στενά συνδεδεμένοι με θρησκευτικές εκδηλώσεις και αποτελούσαν μέρος της λατρείας». Σύμφωνα με τον σκοπό και το πλαίσιο του ιερού χώρου όπου ετελούντο, υπήρχε και ο ειδικός προστάτης των αγώνων αυτών, όπως ο Δίας και ο Απόλλων. Ακόμη και πολύ αργότερα, όταν βαθμιαίως μετασχηματίσθηκαν σε γνησίους αθλητικούς αγώνες, δεν έπαψαν «να συνδέονται με τη θρησκεία» και να «γίνονται προς τιμήν μιας θεότητας».
Από την αναβίωσή τους το 1896, με τη συμμετοχή πλέον της παγκοσμίου κοινότητος, το θρησκευτικό ιστορικό νόημα και πλαίσιο των Ολυμπιακών Αγώνων εκφράζεται μέσα από το τελετουργικό αφής της ολυμπιακής φλόγας, η οποία και τότε έκαιγε άσβεστη ημέρα και νύκτα, καθώς και τον ολυμπιακό ύμνο, στον οποίο δεσπόζει η μορφή του Απόλλωνος. Αυτό για λόγους ιστορικούς είναι θαυμάσιο, διότι διατηρεί το εντόνως θρησκευτικό πνεύμα των αγώνων αυτών και τους καθιστά ευγενείς και ειρηνικούς.
Το πνεύμα αυτό παραμένει ουσιώδες και σήμερα σε επίπεδο αθλητών, διότι οι ολυμπιονίκες μας επικαλούνται την δύναμη του θεού στο εγχείρημά τους, όχι μόνον λεκτικώς, αλλά και ασφαλιζόμενοι με το σημείο του Σταυρού. Αυτό διαπιστώνεται μέσω της τηλεοράσεως και για τους άλλους χριστιανούς αθλητές, ασφαλώς, δε, θα ισχύει και για τους αθλητές άλλων, μη χριστιανικών θρησκευμάτων, οι οποίοι έχουν τον δικό τους τρόπο επικλήσεως του Θεού. Οι ίδιοι οι αθλητές δηλαδή, εκτός της αθλητικής, παιδευτικής, κοινωνικής, ειρηνικής, πολιτικής, πολιτισμικής, εθνικής και παγκοσμίου προοπτικής, αποδίδουν στους Ολυμπιακούς Αγώνες και την αληθινή πνευματική τους διάσταση, το υψηλό ηθικό και θεοπρεπές κύρος, όπως ακριβώς το ήθελαν οι αρχαίοι μας «δεισιδαιμονέστεροι» πρόγονοι και ιδρυτές των αγώνων αυτών.
Τρία χρόνια προ της διεξαγωγής των πρώτων συγχρόνων Ολυμπιακών Αγώνων στην Αθήνα το 1896, ο Άγιος Νεκτάριος Κεφαλάς, ο εν Αιγίνη, «ο πάλαι ποτέ Μητροπολίτης Πενταπόλεως», σε μελέτη του υπό μορφή εγγράφου ομιλίας «Περί Γυμναστικής», αναφέρεται στην αξία και τον σκοπό της γυμναστικής αθλήσεως και των αθλοπαιδιών για τους νέους. Την ομιλία εξεφώνησε ο ίδιος στα εγκαίνια Γυμναστικού Συλλόγου στην Κύμη της Ευβοίας, την 21η Αυγούστου του έτους 1893. Όπως δε ετόνισε, τότε «η ευέλπιδα της Κύμης νεολαία» είχε «την πρωτοβουλίαν και το θάρρος όπως… θέση πρώτη το βήμα προς τα πρόσω και δώση την πρώτην ώθησιν προς την πρόοδον». Αυτό συνέβη μόνον δύο χρόνια μετά την ίδρυση του Πανελληνίου Γυμναστικού Συλλόγου, το 1891, στην Αθήνα, και αφορούσε μία καθαρώς ιδιωτική πρωτοβουλία εκ μέρους των νέων.
Ακολουθώντας «τον Σταγειρίτη φιλόσοφον Αριστοτέλη», κατά τον οποίο «τα τε υπερβάλλοντα γυμνάσια και τα ελλείποντα φθείρει την ψυχήν, σώζεται δε η σωφροσύνη υπό της μεσότητος», επαναφέρει και αναδεικνύει όλα τα στοιχεία εκείνα τα οποία συνιστούσαν την άθληση στους Ολυμπιακούς Αγώνες, και αποκλείει εκ προοιμίου τον αυτοσκοπό της αθλήσεως: «Η σύμμετρος σωματική γυμνασία εθεωρήθη απ’ αιώνων υπό πάντων των πεπολιτισμένων εθνών ως αναγκαία άσκησις και αναπόσπαστος ακόλουθος και σύντροφος παντός ελευθέρου και ευηγμένου πολίτου και της τελείας παιδεύσεως ο αληθής χαρακτήρ».
Σημειώνει την παρουσία Γυμναστικών Συλλόγων στην Ελλάδα και στην Ευρώπη, οι οποίοι, όπως λέγει, αποτελούν φυτώριο, όχι μόνον για την άθληση, άλλα και την παίδευση της νεότητας: «Της αρμονικής γυμνασίας των δυνάμεων της ψυχής και του σώματος, της εγκαινιζομένης σήμερον υπό του συστάντος σήμερον Γυμναστικού Συλλόγου της μουσικοτραφούς νεότητος, συνήλθομεν να τελέσωμεν τα εγκαίνια… Η σύστασις του Συλλόγου τούτου… προώρισται να αναδείξη καλούς καγαθούς άνδρας», οι οποίοι δύνανται να καταστούν «ωφέλιμοι τη τε πόλει και τη κοινωνία και τη πατρίδι… ωφελιμότατοι προς τε το έθνος και την ανθρωπότητα εν γένει».
Ως νόημα των αγώνων και τελικό σκοπό τους καθόριζε την «αρέταν πολύμοχθον», κατά την έκφραση του Αριστοτέλη, και «την σωφροσύνην», την οποία θεωρούσε «σύμβολον της υγείας της ψυχής και μητέρα πάσης αρετής». Κατά τον Άγιο Νεκτάριο, οι αγώνες είχαν πνευματική προοπτική, να αναδείξουν «άνδρας τελείως μεμορφωμένους, ικανούς προς πάσαν επιχείρησιν», καθ’ όσον «η άσκησις προθυμοτέρους προς τους αγώνας καθιστά διά την έξιν, και φιλοπονωτέρους διά την προς τους πόνους οικείωσιν». Ο Άγιος Νεκτάριος έδιδε τόση σημασία στους αθλητικούς Συλλόγους, ώστε να σημειώνει με έμφαση ότι η «πεπολιτισμένη Ευρώπη αριθμεί τοσούτους συλλόγους γυμναστικούς, ων το πλήθος υπερβαίνει τον αριθμόν των σχολείων».

Σημείωση: Το παρόν κείμενο είναι το πρώτο μέρος του άρθρου “Ο Άγιος Νεκτάριος, προστάτης της γυμναστικής αθλήσεως και των Ολυμπιακών αγώνων” του Αριστοτέλη Χρ. Ευτυχιάδη, Επίκουρου Καθηγητή της Ιστορίας της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Πρώτη δημοσίευση: Περιοδικό «Τόλμη» της Αρχιεπισκοπής Αθηνών, Τεύχος 9, Ιούνιος 2001, σελίδες 62-65.

Ιπποκράτης, ο πατέρας της κλινικής Ιατρικής και Ασκληπιάδης, ο πατέρας της μοριακής Ιατρικής

ippokratis-orkos-top
X. Γιαπιτζάκης,¹ ²
M. Μπαρτσακούλια, ³
Γ.Π. Πατρινός ³
¹ Νευρολογική Κλινική, Ιατρική Σχολή, Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών, Αθήνα
² Γναθοπροσωπική Χειρουργική Κλινική, Ιατρική Σχολή, Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών, Αθήνα
³ Τμήμα Φαρμακευτικής, Πανεπιστήμιο Πατρών, Πάτρα
Εισαγωγή
Η παρούσα ανασκόπηση περιγράφει το βίο, την ιατρική φιλοσοφία και την πνευματική κληρονομιά δύο πρωτοπόρων Ελλήνων ιατρών, οι οποίοι πριν από δύο χιλιετίες εισήγαγαν τις βασικές έννοιες της ιατρικής θεωρίας, πρακτικής και ηθικής, που αντιστοιχούν σε πτυχές της σύγχρονης κλινικής και μοριακής Ιατρικής: το θρυλικόΙπποκράτη τον Κώο και το σχετικά άγνωστο Ασκληπιάδη το Βιθυνό.
Ο Ιπποκράτης (460−377 π.Χ.) έχει αναγνωριστεί παγκόσμια ως ο πατέρας της κλινικής Ιατρικής, η οποία βασίζεται στην παρατήρηση των κλινικών συμπτωμάτων και σε ορθολογικούς συμπερασμούς και όχι σε θρησκευτικές ή μεταφυσικές ερμηνείες. Επηρεασμένος από την Πυθαγόρεια θεωρία ότι η Φύση αποτελείται από τέσσερα στοιχεία, ο Ιπποκράτης πίστευε ότι το ανθρώπινο σώμα έχει τη σύσταση τεσσάρων ποιοτήτων (μαύρη χολή, κίτρινη χολή, φλέγμα και αίμα), η ισορροπία των οποίων διαταράσσεται σε περίπτωση ασθένειας. Ο ιατρός θα έπρεπε να αποκαταστήσει την ισορροπία διευκολύνοντας τη θεραπευτική δράση της καλοπροαίρετης Φύσης. Οι κλινικές και ηθικές βάσεις της ιατρικής πρακτικής, πολλοί ιατρικοί όροι, αλλά και ο περίφημος όρκος κατάγονται από την εποχή του Ιπποκράτη. Ο όρκος περιλαμβάνει ταΠυθαγόρεια καθήκοντα της δικαιοσύνης, της μυστικότητας, του σεβασμού προς τους δασκάλους και τη συναδελφικότητα.
Ο Ασκληπιάδης ο Βιθυνός (124−40 π.Χ.) ήταν ο πρώτος ιατρός που διατύπωσε μια προγονική θεωρία ανάλογη με τη μοριακή Ιατρική. Επηρεασμένος από την Επικούρεια φιλοσοφία αποδεχόταν την ατομική θεωρία, την τυχαιότητα και την εξέλιξη. Πρότεινε ότι το ανθρώπινο σώμα απαρτίζεται από μόρια και κενούς χώρους και θεωρούσε ότι οι νόσοι οφείλονται σε αλλαγή της μορφής και της θέσης των μορίων του ασθενούς. Ο Βιθυνός ιατρός ίδρυσε τηΜεθοδική Ιατρική, που δεν αποδεχόταν τη θεωρία της καλοπροαίρετης Φύσης και εισήγαγε τη φυσιοκρατική, φιλική, συμπονετική, ευχάριστη και χωρίς πόνο θεραπεία στην ιατρική πρακτική. Ο Ασκληπιάδης ήταν ο πρώτος ιατρός που διαχώρισε τις ασθένειες σε οξείες και χρόνιες, ο πρώτος χειρουργός που πραγματοποίησε μια επιλεκτική μη επείγουσα τραχειοτομή και ο πρώτος Έλληνας που καθιέρωσε την Ιατρική στη Ρώμη. Η πρωτοποριακή του συμβολή κατέστη κατανοητή μόλις τις τελευταίες δεκαετίες, με την έναρξη της εποχής της μοριακής Ιατρικής.
Είναι ευρύτατα αποδεκτό ότι η ιατρική επιστήμη, όπως και πολλοί άλλοι επιστημονικοί κλάδοι, έχει τις ρίζες της στον ελληνικό πολιτισμό. Θρησκευτικές και μαγικές αντιλήψεις καταδυνάστευαν το νου των ανθρώπων επί χιλιετίες, έως τον 6ο αιώνα π.Χ., όταν η φιλοσοφία άρχισε να αναπτύσσεται στις ελληνικές πόλεις του Αιγαίου και των ακτών της Ιωνίας. Στο πλαίσιο μιας μακράς πνευματικής παράδοσης, που άρχισε από το Θαλή το Μιλήσιο, οι φιλόσοφοι («φίλοι της σοφίας») προσπάθησαν να εξηγήσουν τη Φύση χρησιμοποιώντας τόσο την εμπειρία τους που βασιζόταν στις αισθήσεις, όσο και τη φαντασία τους που βασιζόταν σε εμπειρικές αναλογίες και ορθολογικές υποθέσεις.
Αυτό ακριβώς το περιβάλλον της πνευματικής ελευθερίας ήταν εκείνο που επέτρεψε να γεννηθεί η επιστημονική Ιατρική. Από την αρχαιότητα έχει προταθεί ότι οι εμπειρικές γνώσεις από τη μαγειρική και τα ατυχήματα γυμναστικής, καθώς και κάποιες φιλοσοφικές ιδέες, αποτέλεσαν τις βάσεις πάνω στις οποίες στηρίχθηκε η ελληνική Ιατρική. Αυτό το άρθρο είναι αφιερωμένο στους πρωτοπόρους  Έλληνες ιατρούς, οι οποίοι περισσότερο από δύο χιλιετίες πριν εισήγαγαν τις βασικές έννοιες της ιατρικής θεωρίας, πρακτικής και ηθικής, που χρησιμοποιούνται ακόμη και σήμερα: το θρυλικό Ιπποκράτη τον Κώο και το μυστηριώδη Ασκληπιάδη το Βιθυνό.
Η παρούσα ανασκόπηση θα περιγράψει το βίο, την ιατρική φιλοσοφία, την πνευματική κληρονομιά και τη συμβολή των δύο ιατρών σε πτυχές της σύγχρονης κλινικής και μοριακής Ιατρικής. Η ανασκόπηση βασίζεται κυρίως στην κριτική ανάγνωση των διαθέσιμων αρχαίων πηγών, σε προηγούμενες φιλοσοφικές αναλύσεις και σε ένα αντίστοιχο διεθνές άρθρο ενός από τους συγγραφείς. Με περισσότερες λεπτομέρειες παρουσιάζεται ο σχετικά άγνωστος Ασκληπιάδης, αφού η πρωτοποριακή του συμβολή έγινε αντιληπτή μόλις τις τελευταίες δεκαετίες με την έναρξη της εποχής της μοριακής Ιατρικής.
ΙΠΠΟΚΡΑΤΗΣ Ο ΚΩΟΣ (460−377 π.Χ.)
 Ιπποκράτης ο Κώος (Αρχαιολογικό Μουσείο της Κω). Ιπποκράτης ο Κώος (Αρχαιολογικό Μουσείο της Κω).
Ο βίος και η ιατρική φιλοσοφία του Ιπποκράτη
Ο Ιπποκράτης ο Κώος αναγνωρίζεται παγκόσμια ως ο πατέρας της σύγχρονης Ιατρικής, η οποία βασίζεται σε κλινικά σημεία και ορθολογική προσέγγιση. Πριν από εκείνον, οι θεραπευτικές προσπάθειες βασίζονταν σε θρησκευτικές και μαγικές πεποιθήσεις, τις οποίες ασκούσαν συνήθως ιερείς και μάγοι-ιατροί.
Ο Ιπποκράτης, γιος του Ηρακλείδη, γεννήθηκε στη νήσο Κω και ήταν μέλος μιας οικογένειας ιατρών, που ισχυρίζονταν ότι κατάγονταν από τον Ασκληπιό, το Θεό της Ιατρικής. Ο Ιπποκράτης εργάστηκε κυρίως στην Κω και στα παράλια της Μικράς Ασίας, αλλά επισκέφθηκε την Αθήνα και άλλες ελληνικές πόλεις στη Θεσσαλία και στη Θράκη. Η συμβολή του στην ιατρική πρακτική χαρακτηρίζεται από ηθικούς κανόνες συμπεριφοράς, προσεκτική παρατήρηση των κλινικών συμπτωμάτων και τη διάθεση να προσφέρει εξηγήσεις σχετικά με τις αιτίες των ασθενειών.
Ο Ιπποκράτης ήταν υπέρμαχος της φιλοσοφικής άποψης του Πυθαγόρειου φιλόσοφου Εμπεδοκλή (493−433 π.Χ.) ότι η Φύση αποτελείται από τέσσερα βασικά στοιχεία: νερό, γη, αέρα και φωτιά.Ως γνωστόν, οι Πυθαγόρειοι ήταν μια εκλεκτική φιλοσοφική ομάδα, η οποία πίστευε ότι η καλοπροαίρετη Φύση ήταν θεϊκά δημιουργημένη σύμφωνα με μουσικά αρμονικούς και μαθηματικά καθορισμένους νόμους. Πίστευαν ότι μέσω μιας σειράς ...