Ἡ ὑπακοή εἶναι τό κλειδί τοῦ παραδείσου. Ἤθελε ἡ ὑπακοή νά πηγάζει ἀπό τήν ἐλευθερία καί νά γίνεται μέ χαρούμενη διάθεση. Νά μήν εἶναι τυπική, ἐξωτερική καί στρατιωτική, ἀλλά ὑποταγή στό φρόνημα τοῦ Γέροντα. Τήν θεωροῦσε θεραπεία κάθε ψυχικοῦ νοσήματος καί πρό παντός τῆς ὑπερηφανείας. Τόνιζε: «Ἡ ὑπακοή εἶναι ὁ πιό σύντομος καί εὔκολος δρόμος. Εἶναι τό κλειδί τοῦ παραδείσου. Μέ αὐτήν κόβεται τό θέλημα, ὁ ἐγωϊσμός, τά πάθη καί ἔρχεται ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ καί γίνεται ἡ ζωή πα - ράδεισος».
Ἔλεγε: «Ἄν ἕνας εἶναι ἄρρωστος καί κάνει ὑπακοή, στόν γιατρό, θά γίνει καλά. Ἄν ἄλλος εἶναι λίγο χαζούλης καί κάνει ὑπακοή θά γίνει φιλόσοφος. Ἄν ὅμως εἶναιτετραπέρατος καί δέν κάνει ὑπακοή, θά καταστραφεῖ». Θεωροῦσε ὅτι τό χειρότερο εἶναι νά μήν ἀκούει κανείς τίς συμβουλές τῶν Γερόντων καί νά κάνει ὅ,τι τοῦ λέει ὁ λογισμός. Ἔλεγε: «Ἄν κάποιος ἀκούει τόν λογισμό του, αὐτός ζημιώνεται, εἶναι χαμέ - νος, ζητᾶ τήν καταστροφή του». Ὅταν κάποιος τόν ρωτοῦσε, ὄχι γιά νά ὠφεληθεῖ καί νά ὑπακούσει, ἀλλά γιά νά ἀποσπάσει εὐλογία νά κάνει τό θέλημά του, διέκοπτε τήν ἄκαρπη συζήτηση λέγοντας: «Βάλε μετάνοια στόν λογισμό σου καί κάνε ὅπως θέ - λεις». Ὁ ἴδιος ἀπαλλασσόταν ἀπό τήν εὐθύνη. Γι’ αὐτό τόνιζε: «Οἱ Γεροντάδες θά δώ - σουν λόγο στόν Θεό, ἀνάλογα μέ τήν ὑπακοή πού κάνουν οἱ ὑποτακτικοί».
Συμβούλευε: «Οἱ ὑποτακτικοί νά κάνουν ὑπακοή στόν Γέροντά τους. Ἄν εἶναι αὐστηρός καί ἀδικοῦνται, θά λάβουν ἄφθονη τή χάρη. Νά μήν τόν κατακρίνουν. Ἄν δυσκολεύονται, νά λένε τόν λογισμό τους καί ὕστερα νά κάνουν ὅ,τι τούς πεῖ. Ὁ ὑποτακτικός νά εἶναι ὅλο προθυμία καί αὐταπάρνηση καί ὁ Γέροντας νά τοῦ βάζει μόνο φρένο. Ὁ Γέροντας νά κλαδεύει διακριτικά καί ὄχι νά κουτσουρεύει. Νά ἔχει περάσει πρῶτα ὁ ἴδιος ἀπό τήν ὑπακοή καί ὄχι νά κάνει πειράματα στόν ὑποτακτικό του. Οἱ Γέροντες πού ἀπαιτοῦν τυφλή ὑπακοή πρέπει νά βλέπουν πολύ καλά».
(Ἀπό τό βιβλίο τῆς Ἀποστολικῆς Διακονίας, ΑΝΘΟΛΟΓΙΟ ΣΥΜΒΟΥΛΩΝ ΑΓΙΟΥ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ, ὑπό ἔκδοση)
https://apostoliki-diakonia.gr/gr_main/fk/2024/07_2024(3690).pdf
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου