Δευτέρα 30 Νοεμβρίου 2009

ΝΕΟΣ ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΤΗΣ Ν.Δ Ο ΑΝΤΩΝΗΣ ΣΑΜΑΡΑΣ

Δεξιά στροφή λαμβάνει το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας μετά την συντριπτική νίκη του Αντώνη Σαμαρά – αν προστεθεί και το ποσοστό του Ψωμιάδη-, ενώ αντίθετα καταποντίζεται η κεντροαριστερίζουσα συναινετική προς τις ξένες και εχθρικές προς την Ελλάδα πολιτική επιλογή που εκπροσωπεί η Ντόρα Κούβελου Μπακογιάννη Μητσοτάκη.


Αυτό ήταν αναμενόμενο μετά την απόφαση να ψηφίσει για πρόεδρο του κόμματος η λαϊκή βάση, που κατά συντριπτική πλειοψηφία ανήκει στην ιδεολογία της πατριωτικής κεντροδεξιάς.

Τα μηνύματα που πέρασε ο νυν πρόεδρος της Ν.Δ. βρήκαν πρόσφορο έδαφος, ενώ δεν παραλείπεται σε πολλές συζητήσεις να αναφερθεί το ελληνικό και ορθόδοξο πρόσωπο του νέου αρχηγού του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Ευχόμεθα στον αρχηγό της Νέας Δημοκρατίας να πράξει κατά τα λόγια του για να «πιάσει» η ευχή: καλή επιτυχία προς όφελος του Ελληνικού Ορθόδοξου λαού, των Ελλήνων.

ΕΠΙΠΛΟ Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΡΑΒΙΚΟ ΚΟΣΜΟ

Καντάφι: «Στον αραβικό κόσμο η γυναίκα είναι σαν το έπιπλο. Μπορείς να το αλλάξεις όποτε θές και κανείς δεν θα ρωτήσει γιατί το έκανες»


Το πρόβλημα δεν αφορά αποκλειστικά τις γυναίκες, αλλά ολόκληρη την ελληνική κοινωνία, αφού εισέβαλαν στην χώρα μουσουλμάνοι που – σε αντίθεση με τους έλληνες μουσουλμάνους – συμφωνούν με την αντίληψη αυτή και θέλουν να την επιβάλλουν και στην χώρα μας.

Η Ελληνίδα – μουσουλμάνα και μη – θέλει να είναι «έπιπλο» όπως διακηρύσσει ο Αραβικός κόσμος και το Ισλάμ;

Ή θέλει να είναι άνθρωπος, αγαπημένο δημιούργημα κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση του αληθινού Θεού;

Ο Ιησού Χριστός και η Εκκλησία Του καλεί κάθε άνθρωπο - άνδρες και γυναίκες ισότιμα - σε ελευθερία και ενότητα μαζί Του.

Ο ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΔΕΣΜΟΣ ΘΕΟΥ ΚΑΙ ΠΙΣΤΩΝ

Υπάρχουν προσωπικοί, οικογενειακοί, κοινωνικοί δεσμοί και δεσμεύσεις, σχέσεις και υποσχέσεις που ενώνουν πολλούς ανθρώπους μεταξύ τους. Υπάρχουν όμως και πνευματικοί δεσμοί και σχέσεις, πνευματικές δεσμεύσεις και υποσχέσεις που ενώνουν όσους αγάπησαν τον Θεό. Ένας τέτοιος δεσμός ήταν η σχέση του αποστόλου Παύλου με τον Κύριο.



«Σας παρακαλώ εγώ, που είμαι στα δεσμά της φυλακής για χάρη του Κυρίου, να ζείτε με τρόπο αντάξιο της κλήσεώς σας (στην σωτηρία)» λέει ο απ. Παύλος στους πιστούς της Εκκλησίας της Εφέσου. Προβάλλει τα φυσικά αυτά δεσμά που υφίσταται για την αγάπη του Χριστού για να τους παρακινήσει να διατηρήσουν και να κάνουν στενότερη την σχέση του με τον Ιησού.



«Διότι τίποτε δεν είναι λαμπρότερο από τα δεσμά για την αγάπη του Χριστού… αν μου χάριζε κανείς όλον τον ουρανό ή την αλυσίδα που ήταν δεμένος ο Παύλος, θα διάλεγα τα δεσμά του… αν μου πρόσφεραν θρόνο βασιλικό ή την φυλάκιση του αποστόλου για τον Υιό του Θεού, θα προτιμούσα να φυλακιστώ». Με τα λόγια αυτά ο ιερός Χρυσόστομος τονίζει με πάθος πόσο μεγάλη αξία έχει η σχέση μας με τον Θεάνθρωπο, πόσο σημαντικό είναι τις υποσχέσεις που δώσαμε για την σχέση μας αυτή, την κλήση που μας δώρισε ο Θεός, να τις τηρήσουμε.



Για να κρατήσουμε αυτές τις πνευματικές δεσμεύσεις μας απέναντι στον Θεό ζωντανές οφείλουμε, λέει ο Απόστολος, να καλλιεργήσουμε τις αρετές που δίδαξε Εκείνος με πρώτη απ’ όλες την ταπεινοφροσύνη. Η αρετή της ταπείνωσης είναι το θεμέλιο όλων των αρετών. «Να θέτουμε σαν θεμέλιο και υπόβαθρο την ταπεινοφροσύνη για να οικοδομήσουμε τις αρετές», σημειώνει και ο ι. Χρυσόστομος. Αλλά είναι και η έμπρακτη αναγνώριση του θείου ελέους που μας δώρισε την σωτηρία.



Πάνω στην ταπείνωση, που δίδαξε ο Χρις΄τος με την σταύρωσή του, να κτίσουμε, λέει ο Απόστολος, την πραότητα. «Μάθετε από μένα που είμαι πράος και ταπεινός στα αισθήματα της καρδιάς μου», είναι η προτροπή του Κυρίου. Γιατί ο πράος δεν δημιουργεί διχόνοιες, αλλά ενώνει, συντηρεί και διατηρεί κάθε πνευματικό δεσμό. Το «πνεύμα πραότητος» χαρακτηρίζει τον πνευματικό άνθρωπο. Τότε δείχνουμε ότι είμαστε δεμένοι με τον Θεό «όταν είμαστε επιεικείς και πράοι και ήμεροι» μας διδάσκει ο ι. Χρυσόστομος.



Η πραότητα συνοδεύεται από την μακροθυμία. Ο μακρόθυμος διώχνει τον θυμό, την οργή και το μίσος που χωρίζουν τον άνθρωπο από τον Θεό και διώχνουν την χάρη του Παναγίου Πνεύματος από την ψυχή μας. Είναι άτρωτος από τα βέλη του πονηρού, δεν μπορεί να πληγωθεί γιατί μιμείται τον Κύριο που είπε: «Άφες αυτοίς ού γαρ οίδασι τί ποιούσιν». Και έφερε όλους τους καλοπροαίρετους ανθρώπους κοντά του.



Αυτή η ανοχή των άλλων για το όνομα του Χριστού φανερώνει την χριστιανική μας αγάπη, όπως ο απ. Παύλος παρατηρεί στο αποστολικό ανάγνωσμα: «Να ανεχόμαστε ο ένας τον άλλον» γιατί η αγάπη μακροθυμεί.



Η καλλιέργεια των αρετών μας εξασφαλίζουν την πνευματική ενότητά μας με τον σύνδεσμο της ειρήνης. Επειδή έχουμε μία κοινή πίστη, ένα κοινό βάπτισμα σωτηρίας για όλους, σημαίνει ότι έχουμε και την ίδια χάρη που χορηγεί το ένα και μοναδικό Άγιο Πνεύμα. Είμαστε δηλαδή μέλη στο ένα και αδιάσπαστο σώμα της Εκκλησίας. Και ζούμε την ίδια ελπίδα της σωτηρίας, την ίδια λαχτάρα της βασιλείας των ουρανών. Αυτός ο πνευματικός μας δεσμός με την Εκκλησία που χορηγεί αδιάκοπα την ευλογία και την ζωοποιό χάρη του Παρακλήτου, μας αξιώνει να είμαστε ενωμένοι πνεύματι με το μυστήριο της Αγίας Τριάδος.



Σε μια συγκλονιστική θεολογική αποκάλυψη ο απ. Παύλος μας λέει ότι υπάρχει ένας Θεός και Πατέρας όλων εκείνων που διατηρούν την ομόνοια μεταξύ τους σαν αδελφοί. Και είναι δυνατό να τον δούμε με τα μάτια της πίστεως που τα καλύπτουν οι αρετές του ευαγγελίου:



Α) επειδή είναι Θεός επί πάντων. Είναι ο Θεός που μέσω του Χριστού μας δώρισε πλούσιες τις ευλογίες του, τις πνευματικές και ουράνιες. Το ότι έγινε άνθρωπος και ένωσε την ανθρώπινη φύση με την θεία. Το ότι μας άφησε τις άγιες αυτού εντολές σαν ζούμε σύμφωνα με το θέλημα του Θεού. Το ότι μας χάρισε συγνώμη για τα λάθη μας και ελπίδα αναστάσεως.



Β) επειδή είναι Θεός διά πάντων. Είναι εκείνος που μας υιοθέτησε μαζί του μέσω του Ιησού Χριστού. Υιοθέτησε την ανθρώπινη φύση και μας κάλεσε να δεθούμε πνευματικά και σωματικά μαζί του με την μετάληψη του σώματος και του αίματός του, όπως ο Ίδιος είπε: «Ο τρώγων μου την σάρκα και πίνων μου το αίμα εν εμοί μένει καγώ εν αυτώ».



Γ) επειδή είναι Θεός εν πάσιν υμίν. Είναι εκείνος που σας σφράγισε, αφού πιστεύσατε στο ευαγγέλιό του, με τον Πνεύμα το Άγιο που σας έιχε υποσχεθεί ότι θα στείλει, και αποτελεί την αδιαμφισβήτητη εγγύηση ότι θα κληρονομήσετε την βασιλεία των ουρανών. Με την παρουσία της χάριτος του Αγ. Πνεύματος στις καρδιές των πιστών αποδεικνύεται η ζωντανή ύπαρξη του αοράτου Θεού, βεβαιώνεται όχι μόνο η σωτηρία μας, αλλά και η μετά του Θεού δόξα μας και διατρανώνει το μεγαλείο και την δύναμη του πνευματικού δεσμού μας με την Αγία τριάδα, τον Θεό που αποκαλύφθηκε στους ανθρώπους από τον Χριστό, την Εκκλησία του, τους Αποστόλους του και τους Αγίους του.



Αγαπητοί αδελφοί, ως συμπέρασμα όλων είναι τα λόγια του Κυρίου ότι «όποιος τηρεί τις εντολές μου θα αγαπηθεί από τον Πατέρα μου κι από μένα και θα φανερώσω σ’ αυτόν τον εαυτό μου». Και αυτό θα γίνει σύμφωνα με το μέτρο της δωρεάς του σε όσους αγωνιστούν τον καλό αγώνα της πίστεως.

Αμήν

Αρχιμ. Χ.Ν.

Διάλογος με ένα άπιστο

Τό άρθρο αυτό είναι μιά συνομιλία τού μακαριστού π. Επιφανείου Θεοδωροπούλου μέ έναν άθεο*. Είναι ένα κείμενο απλό, σφιχτό και κυρίως γραμμένο μέ θεία φώτιση. Είναι αναδημοσίευση από τό μικρό βιβλίο «Διάλογος μ’ έναν άπιστο» της Χριστιανικής Στέγης Καλαμάτας, τήν όποια και ευχαριστούμε.

«ΟΧΙ ΚΑΙ ΘΕΟΣ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ»

ΑΠΙΣΤΟΣ.: Κοιτάξτε. Κι’ εγώ παραδέχομαι ότι ό Χριστός ήταν σπουδαίος φιλόσοφος και μεγάλος επαναστάτης, αλλά μήν τόν κάνουμε και Θεό τώρα.

ΓΕΡΟΝΤΑΣ.: Άχ παιδί μου, όλοι οι μεγάλοι άπιστοι τής Ιστορίας εκεί σκάλωσαν. Τό ψαροκόκκαλο πού τους κάθισε στό λαιμό και δεν μπορούσαν νά τό καταπιούν ήταν αυτό ακριβώς. Τό ότι ό Χριστός είναι και Θεός. Αλλά άν ό Χριστός δεν είναι Θεός, τότε πρόκειται γιά τήν απαισιωτέρα μορφή τής Ιστορίας.

ΑΠ.: Τι είπατε;

ΓΕΡ.: Αυτό πού άκουσες. Γιά σκέψου πόσα εκατομμύρια ανθρώπων θυσίασαν τά πάντα γιά χάρι Του, ακόμα κι’ αυτή τή ζωή τους. Ποιός άνθρωπος, όσο μεγάλος, όσο σπουδαίος, όσο σοφός κι’ άν ήταν, θά άξιζε αυτή τήν μεγάλη προσφορά και θυσία; Ποιός; Πές μου. Αυτός τήν άξιζε, γιατί είναι Θεός.

ΑΠ.: Και ποιός μπορεί νά τό βεβαιώση αυτό;

ΓΕΡ.: Σού είπα και προηγουμένως ότι τά πειστήρια τής Θεότητός Του είναι τά υπερφυσικά γεγονότα πού συνέβησαν, όσον καιρό ήταν εδώ στην γή. Αλλά, πριν αναφερθώ σ’ αυτά, πρέπει νά παραδεχθής ότι ό Χριστός έταμε τήν Ιστορία. Πές μου. Ποιός τόλμησε ποτέ νά εισχώρηση στις ιερώτερες σχέσεις τών ανθρώπων και νά πή «ό φιλών πατέρα ή μητέρα ή τέκνα υπέρ αυτού τήν αγάπη τών ανθρώπων πάνω και από τήν ίδια τήν ζωή τους;» Κανείς και πουθενά. Μόνο ένας Θεός θά μπορούσε νά τό κάνη αυτό. Φαντάζεσαι τόν δικό σας τόν Μαρξ νά έλεγε κάτι τέτοιο; Ή θά τόν περνούσαν γιά τρελλό ή δέν θά βρισκόταν κανείς νά τόν ακολουθήση. Πές μου ακόμη. Ποιος τόλμησε ποτέ νά πή ότι «ΕΓΩ είμαι ή αλήθεια καί ΕΓΩ είμαι ή ζωή;» Καί δεν ηρκέσθη μόνον νά πή αυτά που είπε, αλλά επεκύρωσε τους λόγους Του με πλήθος θαυμάτων: Έκανε τυφλούς νά βλέπουν, παράλυτους νά περπατούν, έθρεψε μέ δυο ψάρια καί πέντε ψωμιά πέντε χιλιάδες άνδρες καί πολλαπλάσιες γυναίκες καί παιδιά, διέτασσε τά στοιχεία τής φύσεως καί αυτά υπήκουαν, ανέστησε νεκρούς, όπως τόν Λάζαρο, που ήδη είχε αρχίσει νά μυρίζη. Μείζων δέ πάντων των γεγονότων τούτων, ή Ανάστασίς Του.

Όλο τό οικοδόμημα του Χριστιανισμού στηρίζεται στό γεγονός τής Αναστάσεως. Αυτό δεν τό λέω εγώ. Τό λέγει ό Απόστολος Παύλος: «Ει Χριστός ουκ εγήγερται, ματαία ή πίστις ημών». Άν ό Χριστός δέν αναστήθηκε, Όλα καταρρέουν. Ό Χριστός όμως ανέστη, που σημαίνει ότι είναι Κύριος τής Ζωής καί του Θανάτου, άρα Θεός.

«ΕΣΕΙΣ ΤΑ ΕΙΔΑΤΕ ΟΛΑ ΑΥΤΑ;»

ΑΠ.: Εσείς τά είδατε όλα αυτά; Πώς τά πιστεύτετε;

ΓΕΡ.: Όχι, εγώ δέν τά είδα. Αλλ’ αυτοί που τά είδαν, δηλ. οι Απόστολοι, τά εβεβαίωσαν καί προσυπέγραψαν αυτήν τήν μαρτυρία τους μέ τό αίμα τους. Ή μαρτυρία της θυσίας της ζωής είναι ή ύψιστη μαρτυρία. Φέρε μου και σύ κάποιον, πού νά μου πή ότι ό Μαρξ πέθανε και ανέστη και νά πεθάνη γι’ αυτό πού λέει και εγώ θά τόν πιστέψω, ως τίμιος άνθρωπος.

ΑΠ.: Νά σάς πω. Χιλιάδες μαρξιστές βασανίσθηκαν και πέθαναν γιά τήν ιδεολογία τους. Γιατί δέν ασπάζεσθε και σεις τόν μαρξισμό;

ΓΕΡ.: Τό είπες και μόνος σου. Οι μαρξιστές πέθαναν γιά τήν ιδεολογία τους. Δέν πέθαναν γιά γεγονότα. Σέ μιά ιδεολογία όμως είναι πολύ εύκολο νά υπεισέλθη πλάνη. Επειδή δέ είναι ίδιον τής ανθρώπινης ψυχής νά θυσιάζεται γιά κάτι πού πιστεύει, εξηγείται γιατί πολλοί μαρξιστές πέθαναν γιά τήν ιδεολογία τους. Αυτό δέν μάς υποχρεώνει νά τήν δεχθούμε σάν σωστή. Άλλο νά πεθαίνης γιά ιδέες και άλλο νά πεθαίνης γιά γεγονότα.

«ΠΩΣ ΤΑ ΠΙΣΤΕΥΕΤΕ;»

Οι Απόστολοι όμως δέν πέθαναν γιά ιδέες. Ούτε γιά τό «αγαπάτε αλλήλους», ούτε γιά τις άλλες ηθικές διδασκαλίες του Χριστιανισμού. Οι Απόστολοι πέθαναν μαρτυρούντες υπερφυσικά γεγονότα. Και όταν λέμε γεγονός, εννοούμε ότι υποπίπτει στις αισθήσεις μας και γίνεται αντιληπτό απ’ αυτές. Οι Απόστολοι εμαρτύρησαν «δι’ ά ακηκόασι και εθεάσαντο και αί χείρες αυτών εψηλάφησαν». Και ό Ευαγγελιστής Ιωάννης αυτό ακριβώς λέγει: «ό εωρακώς μεμαρτύρηκε», δηλ. εγώ ό ίδιος πού γράφω αυτά, εγώ ό ίδιος είδα τόν εκατόνταρχο νά λογχίζη τήν πλευράν Του και νά εξέρχεται αίμα και νερό από αυτήν.

Ό Πασκάλ κάμνει έναν πολύ ωραίο συλλογισμό. Λέγει, λοιπόν, ότι μέ τους Αποστόλους συνέβη εν εκ τών τριών: Ή ηπατήθησαν ή μάς εξηπάτησαν ή μάς είπαν τήν αλήθεια.

Άς πάρουμε τήν πρώτη εκδοχή. Δέν είναι δυνατόν νά ηπατήθησαν οι Απόστολοι, διότι δέν τά έμαθαν από άλλους. Αυτοί οι ίδιοι ήσαν αυτήκοοι και αυτόπται μάρτυρες των θαυμάτων του Χρίστου.

Ή δεύτερη εκδοχή. Μήπως μάς εξηπάτησαν; Μήπως μάς είπαν ψέμματα; Αλλά γιατί νά μάς εξαπατήσουν; Τι θά κέρδιζαν λέγοντας ένα τέτοιο ψέμμα; Μήπως χρήματα; Μήπως αξιώματα; Μήπως δόξα; Γιά νά πή κάποιος ένα ψέμμα, περιμένει κάποιο όφελος. Αντιθέτως οι Απόστολοι κηρύσσοντες Χριστόν και τούτον εσταυρωμένον και αναστάντα εκ νεκρών, τά μόνα πού εξησφάλισαν ήσαν ταλαιπωρίες, κόπους, μαστιγώσεις, λιθοβολισμούς, ναυάγια, πείνα, δίψα, γυμνότητα, κινδύνους από ληστές, ραβδισμούς, φυλακίσεις και τέλος τόν θάνατον. Κι’ όλα αυτά για ένα ψέμμα;

Και κάτι άλλο. Τι ήσαν οι Απόστολοι πριν τους καλέσει ό Χριστός; Μήπως ήσαν φιλόδοξοι πολιτικοί ή οραματιστές φιλοσοφικών και κοινωνικών συστημάτων, πού περίμεναν τήν ευκαιρία νά κατακτήσουν τήν ανθρωπότητα και νά ικανοποιήσουν έτσι τήν φιλοδοξία τους; Κάθε άλλο. Αγράμματοι ψαράδες ήσαν και τό μόνο πού τους ενδιέφερε ήταν νά πιάσουν κανένα ψάρι, γιά νά θρέψουν τις οικογένειες τους. Γι’ αυτό και μετά τήν σταύρωση του Κυρίου, παρά τά όσα είχαν ακούσει και ιδή, επέστρεψαν στά πλοιάρια τους και στά δίκτυα τους. Δέν υπήρχε σ’ αυτούς ούτε ίχνος προδιαθέσεως για όσα αργότερα επρόκειτο νά γίνουν. Και μόνον μετά τήν Πεντηκοστή, «ότε έλαβον δύναμιν εξ ύψους», έδιναν οι δάσκαλοι της οικουμένης. Άρα δέν είχαν λόγο νά μάς εξαπατήσουν οι Απόστολοι.

Μένει επομένως ή τρίτη εκδοχή. Ότι μάς είπαν τήν αλήθεια.

«Η ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΗΤΑΝ ΜΙΑ ΝΕΚΡΟΦΑΝΕΙΑ!»

Αποκλείεται νά έγινε, στην περίπτωση του Χρίστου, νεκροφάνεια; Τις προάλλες έγραψαν οι εφημερίδες ότι έναν Ινδό τόν έθαψαν καί μετά από τρεις μέρες τόν ξέθαψαν καί ήταν ζωντανός.

ΓΕΡ.: Άχ, παιδάκι μου. Θα θυμηθώ καί πάλι τόν λόγο του Ιερού Αυγουστίνου. «Άπιστοι, δέν είσθε δύσπιστοι, είσθε οι πλέον εύπιστοι. Δέχεσθε τά πιό απίθανα, τά πιό παράλογα, τά πιό αντιφατικά, γιά νά αρνηθήτε τό θαύμα».

Όχι, παιδί μου, δέν έγινε νεκροφάνεια στον Χριστό.

Πρώτα πρώτα, έχομε την μαρτυρία του Ρωμαίου κεντυρίωνος, ό οποίος βεβαιώνει τόν Πιλάτο ότι «ήδη τέθνηκε» ό εσταυρωμένος.

Έπειτα, τό Ευαγγέλιο μας πληροφορεί ότι ό Κύριος, ευθύς μετά τήν ανάστασίν Του, συνεπορεύθη καί συνε-ζήτη μέ δυο μαθητές του, στον δρόμο προς Εμμαούς. Φαντάζεσαι κάποιον νά έχη υποστεί όσα υπέστη ό Χριστός καί τρεις ήμερες μετά νά του συνέβαινε νεκροφάνεια; Άν μή τί άλλο, θά πρεπε γιά σαράντα ήμερες νά τόν ποτίζουν κοτόζουμο, γιά νά μπορή νά ανοίγη τά μάτια του καί όχι νά περπατά καί νά συζητά, σάν νά μή συνέβη τίποτε.Όσο γιά τόν Ινδό, φέρε τον εδώ νά τόν μαστιγώσωμε, νά τόν φραγγελώσωμε -καί ξέρεις τί εστί φραγγέλιο; Δερμάτινες λουρίδες που στην άκρη τους είναι στερεωμένα κομμάτια από σπασμένα κόκκολα-, φέρε τον λοιπόν νά του φορέσωμε κι’ ένα ακάνθινο στεφάνι, νά τόν σταυρώσωμε, νά του δώσωμε χολή καί ξύδι, νά του λογχεύσωμεν τήν πλευράν, νά τόν βάλωμεν καί στον τάφο καί άν αναστηθή, τότε τά λέμε πάλι.

ΑΠ.: Παρά ταύτα, όλες οι μαρτυρίες πού επικαλεσθήκατε προέρχονται από μαθητές τού Χριστού. Υπάρχει κάποια μαρτυρία περί της Θεότητος τού Χριστού, πού νά μήν προέρχεται από τόν κύκλο τών μαθητών Του;

ΓΕΡ.: Βεβαίως, τού Παύλου. Ό Παύλος, όχι μόνο δέν άνηκε στον κύκλο των μαθητών τού Χρίστου αλλά μετά μανίας εδίωκε τήν Εκκλησίαν.

«Ο ΠΑΥΛΟΣ ΕΠΑΘΕ ΗΛΙΑΣΗ!»

ΑΠ.: Γι’ αυτόν λένε ότι έπαθε ηλίαση.

ΓΕΡ.: Βρέ παιδάκι μου, άν πάθαινε ηλίαση ό Παύλος, αυτό πού θά ανεδύετο θά ήταν τό υποσυνείδητο του. Και στό υποσυνείδητο τού Παύλου θέσιν περιωπής κατείχαν οι Πατριάρχες και οι Προφήτες. Τόν Αβραάμ και τόν Ιακώβ και τόν Μωϋσή έπρεπε νά ιδή και όχι τόν Ιησού, τόν οποίον θεωρούσε λαοπλάνο και απατεώνα.

Φαντάζεσαι καμιά πιστή γριούλα στό παραμιλητό της νά βλέπη τόν Βούδα ή τόν Δία; Τόν Άι Νικόλα θά ιδή και τήν Αγία Βαρβάρα. Διότι αυτούς πιστεύει.

Και κάτι ακόμη. Στόν Παύλο, όπως σημειώνει ό Παπίνι, υπάρχει και τό εξής θαυμαστόν: Πρώτον, τό αιφνίδιον τής μεταστροφής. Κατ’ ευθείαν από τήν απιστίαν εις τήν πίστιν. Δέν μεσολάβησε προπαρασκευή. Δεύτερον, τό ισχυρόν τής πίστεως, Ξαφνική πίστις και ισχυρότατη. Ουδέποτε εταλαντεύθη ό Παύλος. Και τρίτον, πίστις διά βίου. Πιστεύεις ότι αυτά μπορούν νά συμβούν μετά από μία ηλίαση; Αυτά δέν εξηγούνται. Άν μπορής εξήγησε τα. Άν δέν μπορής, παραδέξου τό θαύμα. Και ασφαλώς θά γνωρίζης ότι ό Παύλος γιά τά δεδομένα τής εποχής του ήταν άνδρας εξόχως πεπαιδευμένος. Δέν ήταν κανένα ανθρωπάκι, νά μήν ξέρη τι τού γίνεται.

ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ!

Θά σού πώ όμως και κάτι ακόμη: Εμείς, παιδί μου, σήμερα ζούμε σε αποκαλυπτική εποχή. Ζούμε τό θαύμα της Εκκλησίας τού Χριστού. Όταν ό Χριστός είπε γιά τήν Εκκλησία Του ότι «πύλαι άδου ού κατισχύσουσιν αυτοίς», οι μαθηταί Του αριθμούσαν μερικές δεκάδες μέλη. Έκτοτε, πέρασαν δύο χιλιάδες χρόνια. Διαλύθηκαν αυτοκρατορίες, ξεχάσθηκαν φιλοσοφικά συστήματα, κατέρρευσαν κοσμοθεωρίες και ή Εκκλησία τού Χριστού παραμένει φάρος της οικουμένης. Αυτό δέν είναι θαύμα;

Και κάτι άλλο: Στό κατά Λουκάν Ευαγγέλιον αναφέρεται πώς, όταν ή Παναγία μετά τόν Ευαγγελισμό της επεσκέφθη τήν Ελισάβετ, τήν μητέρα τού Προδρόμου, εκείνη μέ φωνή μεγάλη τήν εμακάρισε: «Ευλογημένη σύ εν γυναιξί» της είπε. Και ή Παναγία απάντησε ως έξης: «Μεγαλύνει ή ψυχή μου τόν Κύριον…

ιδού γάρ από τού νύν μακαριούσι μέ πάσαι αί γενεαί». Τι ήταν τότε ή Παναγία; Μιά άσημη κόρη της Ναζαρέτ. Ποιός τήν ήξερε; Άντε νά τήν γνώριζαν οι συγγενείς της και ίσως μερικοί ακόμη κάτοικοι της Ναζαρέτ. Και από τότε, ξεχάστηκαν αυτοκράτειρες, έσβησαν λαμπρά ονόματα γυναικών, λησμονήθηκαν σύζυγοι και μητέρες στρατηλάτων. Ποιός ξέρει ή θυμάται τήν μητέρα τού Μ. Αλεξάνδρου; Σχεδόν κανείς. Όμως, εκατομμύρια χείλη, σ’ όλα τά μήκη και πλάτη της γής και σ’ όλους τους αιώνες, υμνούν τήν ταπεινή κόρη της Γαλιλαίας, «τήν τιμιωτέραν τών Χερουβείμ και ενδοξοτέραν ασυγκρίτως τών Σεραφείμ». Ζούμε ή δέν ζούμε εμείς σήμερα οι άνθρωποι τού εικοστού αιώνος τήν επαλήθευσι τού προφητικού λόγου της Παναγίας; Είναι ή δέν είναι αυτό ένα θαύμα; Άν μπορείς, εξήγησέ το. Άν δέν μπορείς, όμως, παραδέξου τό θαύμα.

«Ο ΘΕΟΣ ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ ΑΔΙΑΦΟΡΟΣ!»

ΑΠ.: Παραδέχομαι ότι τά επιχειρήματα σας είναι ισχυρά. Έχω όμως μιά απορία ακόμη. Δέν νομίζετε ότι ό Χριστός άφησε τό έργο του ημιτελές; Εκτός και άν μας εγκατέλειψε. Δέν μπορώ νά φαντασθώ ένα Θεό νά παραμένη αδιάφορος στό δράμα του άνθρωπου. Εμείς νά βολοδέρνουμε εδώ κι’ εκείνος από ψηλά νά στέκη απαθής.

ΓΕΡ.: Όχι, παιδί μου, δέν έχεις δίκιο. Δέν άφησε τό έργο Του ημιτελές. Αντιθέτως, στην Ιστορία είναι ή μοναδική περίπτωση του ανθρώπου, ό οποίος είχε τήν βεβαιότητα ότι ολοκλήρωσε τό έργο Του και ότι δέν είχε τίποτε άλλο νά κάνη και νά ειπή. Ακόμη και ό μέγιστος τών σοφών, ό Σωκράτης, ό όποιος μιά ζωή έλεγε και δίδασκε, στό τέλος συνέθεσε και μιά περίτεχνον απολογία και άν ζούσε θάχε και άλλα νά πή.

Μόνον ό Χριστός, σέ τρία χρόνια, είπε ότι είχε νά ειπή, έπραξε ότι ήθελε νά πράξη, και είπε και τό «τετέλεσται». Δείγμα και αυτό της Θεϊκής Του τελειότητος και αυθεντίας. Όσο γιά τήν εγκατάλειψη που είπες, σέ καταλαβαίνω. Χωρίς Χριστό ό κόσμος είναι θέατρο του παραλόγου. Χωρίς Χριστό δέν μπορείς νά εξήγησης τίποτε. Γιατί οι θλίψεις, γιατί οι αδικίες, γιατί οι αποτυχίες, γιατί οι ασθένειες, γιατί; Γιατί; Γιατί; Χιλιάδες πελώρια «γιατί». Κατάλαβε το. Δέν μπορεί ό άνθρωπος νά προσέγγιση, με την πεπερασμένη λογική του, τήν απάντηση όλων αυτών τών «γιατί». Μόνο μέ τόν Χριστό όλα εξηγούνται. Μας προετοιμάζουν γιά τήν αιωνιότητα. Ίσως εκεί μας αξιώσει νά πάρουμε απάντηση σέ μερικά «γιατί».

Αξίζει τόν κόπο νά σου διαβάσω ένα ωραίο ποίημα από τήν συλλογή του Κωνσταντίνου Καλλινίκου, «Δάφναι και μυρσίναι», που έχει τίτλο «Ερωτηματικά»:

ΠΕΣ ΜΟΥ, ΠΑΤΕΡΑ!

Είπα στον γέροντα ασκητή τόν εβδομηκοντάρη πού κυματούσε ή κόμη τον σαν πασχαλιάς κλωνάρι:

«Πές μου, πατέρα μου, γιατί σέ τούτη δω τη σφαίρα

αχώριστα περιπατούν ή νύχτα και ή μέρα;

Γιατί σαν νάσαν δίδυμα φυτρώνουνε αντάμα

τ’ αγκάθι και τό λούλουδο, τό γέλιο και τό κλάμα;

Γιατί στην πιό ελκυστική τού δάσους πρασινάδα

σκορπιοί φωλιάζουν κι’ όχεντρες και κρύα φαρμακάδα;

Γιατί προτού τό τρυφερό μπουμπούκι ξεπροβάλη

και ξεδιπλώση μπρος στό φως τ’ αμύριστα του κάλλη

μαύρο σκουλήκι έρχεται μιά μαχαιριά τού δίνει

κι’ ένα κουρέλι άψυχο στην κούνια του τ’ αφήνει;

Γιατί αλέτρι και σπορά και δουλευτάδες θέλει

τό στάχυ ώσπου νά γενή ψωμάκι και καρβέλι

και κάθε τι ωφέλιμο κι’ ευγενικό και θείο πληρώνεται

μέ δάκρυα και αίματα στό βίο,

ενώ ό παρασιτισμός αυτόματος θεριεύει

κι’ ή προστυχιά όλη τή γη νά καταπιή γυρεύει;

Τέλος, γιατί εις του παντός τήν τόση αρμονία

νά χώνεται ή σύγχυσις κι’ ή ακαταστασία;»

Απήντησεν ό ασκητής μέ τή βαριά φωνή του

προς ουρανούς υψώνοντας τό χέρι τό δεξί του:

«Οπίσω από τά χρυσά εκεί επάνω νέφη

κεντά ό Μεγαλόχαρος ατίμητο γκερκέφι*.

Κι’ έφ’ όσον εις τά χαμηλά ημείς περιπατούμεν

τήν όψι τήν ξανάστροφη, παιδί μου, θεωρούμεν.

Καί είναι άρα φυσικόν λάθη ό νούς νά βλέπη εκεί

πού νά ευχαριστή καί νά δοξάζη πρέπει.

Περίμενε σάν Χριστιανός νά έλθη ή ήμερα

πού ή ψυχή σου φτερωτή θά σχίση τόν αιθέρα

καί τού Θεού τό κέντημα απ’ τήν καλή κυττάξης καί τότε…

όλα σύστημα θά σου φανούν καί τάξις».

Ό Χριστός, παιδί μου, δέν μας εγκατέλειψε ποτέ. Παραμένει μαζί μας μέχρι συντέλειας των αιώνων. Αυτό, όμως, θα τό καταλάβης μόνο αν γίνης συνειδητό μέλος της Εκκλησίας Του και συνδεθής μέ τα μυστήρια της.

Όμως, γι’ αυτό, όποτε θελήσεις, έλα να τα ξαναπούμε.

* γκεργκέφι=κέντημα

Πηγή: Περιοδικό “Φίλοι Φυλακισμένων”

Πηγή:http://vatopaidi.wordpress.com/

ΟΙ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ ΤΟΥ ΠΕΠΕΡΑΣΜΕΝΟΥ ΟΡΘΟΛΟΓΙΣΜΟΥ ΣΤΗΝ ΖΩΗ ΜΑΣ

Οι συνέπειες του ορθολογισμού στη ζωή μας.
Αρχιμ. Αθανασίου Αναστασίου, Καθηγουμένου της Ι. Μ. Μεγάλου Μετεώρου

Ο ορθολογισμός θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι η υπερβολική εμπιστοσύνη στη λογική μας η αναγωγή της σε υπέρτατη αυθεντία και απόλυτη αξία. Είναι αμαρτητική νοοτροπία και βιοθεωρία, και όχι κάποια απλή αμαρτία. Είναι κατ’ ουσίαν απιστία. Ο ορθολογισμός είναι η πιο χαρακτηριστική και ύπουλη εκδήλωση της υπερηφάνειας, η οποία υποκρύπτεται κάτω από όλες τις αμαρτίες μας, υφέρπει σε κάθε μας πράξη και δηλητηριάζει όλα τα καλά έργα μας. Αυτή οδηγεί στην αυτοδικαίωση και τελικά στην αμετανοησία, κλείνοντας έτσι τη θύρα του θείου ελέους. Η υπερηφάνεια είναι η αρχή και το τέλος όλων των κακών. Κατά τον μακαριστό Γέροντα Σωφρόνιο του Έσσεξ η υπερηφάνεια «αποτελεί την μόνιμη απειλή της ανθρώπινης ζωής», «βρίσκεται στην ρίζα όλων των τραγωδιών του ανθρώπινου γένους» και αποτελεί «την ουσία του άδη».Ο υπερήφανος άνθρωπος, λαϊκός, κληρικός ή μοναχός, γίνεται άτομο και προσφέρει τον πνευματικό θάνατο και τον άδη, την κόλαση, όχι μόνο στον εαυτό του, αλλά και στην οικογένεια του, στο κοινόβιό του και σε όλο το περιβάλλον του.

Ο ορθολογιστής υποβάλλει την αγνή και πηγαία πίστη σε λογικές διαδικασίες, ζητώντας επιχειρήματα και αποδείξεις. Πιστεύει μόνο σε ό,τι μπορεί να κατανοηθεί και να γίνει αποδεκτό με το μυαλό. Γι’ αυτό και οι περισσότεροι άνθρωποι σήμερα, αλλά και πολλοί χριστιανοί μας, αμφιβάλλουν ή και δεν πιστεύουν στην αθανασία της ψυχής, στην ύπαρξη της άλλης ζωής, στην ανάσταση των νεκρών, στον παράδεισο και την κόλαση. Αρνούνται ακόμη την ύπαρξη του διαβόλου, του προαιώνιου αυτού εχθρού μας. Αγνοούν ότι ο διάβολος είναι πρόσωπο με νου και με θέληση, και ότι αυτός αποτελεί την αιτία και την πηγή του κακού, δεχόμενοι γενικά και αόριστα την ύπαρξη μόνο «δυνάμεων του κακού».

Αμφισβητούν τα μυστήρια της Εκκλησίας μας, όπως της Ιεράς Εξομολογήσεως, της Θείας Κοινωνίας, του Γάμου, ο οποίος τείνει να αντικατασταθεί από μια απλή συμβίωση, μια ελεύθερη σχέση, εκτός γάμου. Αρνούνται ή δέχονται επιλεκτικά τα δόγματα της πίστεως μας, τις εντολές του Ευαγγελίου, τη λατρεία, την ευσέβεια και την παράδοση της Εκκλησίας μας, επειδή δεν μπορούν να τα συλλάβουν με την λογική και το μυαλό τους.

Να διευκρινίσουμε σε αυτό το σημείο ότι η αναφορά μας στο αρνητικό φαινόμενο του ορθολογισμού και στις ανάλογες συνέπειές του στην πνευματική ζωή του καθενός σε καμία περίπτωση δεν έχει την έννοια της υποτιμήσεως ή της παραγνωρίσεως της λογικής, αυτής της ύψιστης δωρεάς του Θεού προς τον άνθρωπο, η οποία τον διαφοροποιεί από τα άλογα ζώα και τα υπόλοιπα κτίσματα.

Ο ορθολογιστής αντικαθιστά την αναφορά και την εμπιστοσύνη στον Θεό, που είναι η πίστη, με τη σκέψη και τη διάνοια. Έτσι όμως καταργείται ουσιαστικά η πίστη, αφού ο Θεός δεν μας αποδεικνύεται, αλλά μας φανερώνεται. Μας αποκαλύπτεται μυστικά. Βιώνεται καρδιακά και πηγαία, απλά, ταπεινά και αθόρυβα. Γι’ αυτό και ο ορθολογισμός συνιστά ουσιαστικά απιστία· μια άλλη μορφή αθεΐας, χειρότερη ίσως από την απόλυτη και καθαρή αθεΐα, αφού μας εφησυχάζει και μας παραπλανά πως δήθεν πιστεύουμε.

Αυτός ακριβώς είναι και ο λόγος που καθιστά τον ορθολογισμό, την ορθολογιστική θεώρηση της πίστεως, ένα από τα σοβαρότερα εμπόδια, και τα δυσεπίλυτα προβλήματα που απειλούν και αλλοιώνουν την πνευματική πορεία των σύγχρονων πιστών και επιβουλεύονται τη σωτηρία τους.

Θα λέγαμε ότι ο ορθολογισμός δεν είναι απλά και μόνο μία συγκεκριμένη αμαρτία, δεν είναι μία πτώση, ένα λάθος, που είναι ανθρώπινο και φυσιολογικό να συμβαίνει σε κάθε πιστό, που αγωνίζεται για τη σωτηρία του, αφού κανείς δεν είναι αναμάρτητος ή αλάνθαστος. Γι’ αυτό και όλες οι πτώσεις και όλα τα αμαρτήματα μας συγχωρούνται, όταν με ειλικρινή μετάνοια και συντριβή τα εναποθέσουμε στο πετραχήλι του πνευματικού μας, με το Μυστήριο της Ιεράς Εξομολογήσεως.

Ο ορθολογισμός λοιπόν ξεπερνά τα στενά όρια της αμαρτίας και λειτουργεί αλλοιωτικά και διαφορετικά, υποσκάπτοντας τα ίδια τα θεμέλια και ουσιώδη της πίστεως. Καταργεί τη σχέση, την εμπιστοσύνη, την ελπίδα, γιατί στηρίζεται μόνον στα δικά μας λογικά συμπεράσματα, στις ατομικές μας αντιλήψεις και στην ατομική μας νοοτροπία και βιοθεωρία.

Νους και λόγος

Για να κατανοήσουμε καλύτερα την διαφορά ανάμεσα στην «καλή» και «κακή» χρήση της ανθρώπινης λογικής (που είναι ο ορθολογισμός), θα ήταν χρήσιμο να αναπτύξουμε εν συντομία την διδασκαλία της Εκκλησίας μας για την φύση και την λειτουργία της.

Κατά τον άγιο Μάξιμο τον Ομολογητή και την ορθόδοξη πατερική παράδοση, ο άνθρωπος έχει δύο γνωστικά κέντρα. Δηλαδή δύο οδούς, δύο τρόπους μέσα από τους οποίους μπορεί να γνωρίσει τα πράγματα, την κτιστή φυσική δημιουργία και τον ίδιο τον Θεό.

Τα δύο αυτά κέντρα είναι ο νους (που οι πατέρες τον ταυτίζουν με την καρδιά) και ο λόγος (δηλαδή η λογική, η διάνοια, το μυαλό). Ο νους έχει την έδρα του στην καρδιά και ο λόγος (η λογική) στον εγκέφαλο. Ο νους είναι το κέντρο της ψυχής, γι’ αυτό και οι Πατέρες τον ονομάζουν «το ηγεμονικόν της ψυχής». Με το νου, που είναι η θεωρητική ενέργεια της ψυχής (γι’ αυτό και αναφέρεται και ως «οφθαλμός της ψυχής»), ο άνθρωπος αποκτά τη γνώση και την εμπειρία του Θεού, γίνεται μέτοχος της θείας Αποκαλύψεως.

Ο λόγος (ή λογική) είναι η πρακτική ενέργεια της ψυχής. Με το λόγο (τη λογική) ο άνθρωπος γνωρίζει τη φύση και την κτιστή δημιουργία. Η γνώση της δημιουργίας του Θεού βοηθάει, βεβαίως, τον άνθρωπο να φθάσει και στην γνώση του ιδίου του Θεού, την οποία όμως αποκτά με το νου. Με τη λογική, δηλαδή, δεν μπορούμε να γνωρίσουμε το Θεό. Η λογική μας οδηγεί στην ανάγκη της πίστεως στο Θεό. Η αληθινή, όμως, γνώση του Θεού γίνεται με το νου, με την καρδιά δηλαδή.

Το μεγαλύτερο εμπόδιο, που δεν επιτρέπει στο σύγχρονο άνθρωπο να φθάσει στη γνώση του Θεού, είναι ακριβώς αυτό: ότι προσπαθεί να Τον γνωρίσει με λάθος τρόπο, χρησιμοποιώντας λανθασμένα μέσα. Αντικαθιστά δηλαδή το νου (την καρδιά) με το λόγο (τη λογική) και καταλήγει έτσι στον ορθολογισμό και στην αδυναμία να γνωρίσει αληθινά το Θεό.

Από τα ανωτέρω γίνεται φανερό πως παραιτούμαι από τη λογική μου δεν σημαίνει ότι γίνομαι παράλογος. Η πίστη δεν είναι παράλογη, αλλά υπέρλογη. Δεν κατανοείται, αλλά βιώνεται. Πίστη δεν σημαίνει κατανόηση, αλλά εμπιστοσύνη. Δεν αντιβαίνει στον ορθό λόγο, αλλά τον υπερβαίνει, τον ξεπερνά. Το υπέρλογο μέσα στην Ορθοδοξία δεν είναι η κατάργηση της λογικής, αλλά η μετακένωση και ανύψωση της στην αποδοχή των εμπειριών της θείας Αποκαλύψεως. Το υπέρλογο είναι η απόλυτη διάθεση του εαυτού μας, η αυτοεγκατάλειψή μας στο θέλημα και στο έλεος του Θεού. Το λογικό είναι το «στένεμα» του Θεού και η σμίκρυνση του στις προσωπικές μας ανάγκες και απαιτήσεις, στο εγωιστικό θέλημά μας. Το υπέρλογο είναι να αφήνω στο Θεό ανοιχτό το δρόμο της καρδιάς μου για να ‘ρθει και να ενεργήσει μέσα μου με το δικό Του τρόπο, που δεν είναι ούτε λογικός, ούτε άλογος, ούτε παράλογος, αλλά είναι υπέρλογος. Είναι η αιώνια Αλήθεια του Θεού, είναι η πηγή και η οδός της σωτηρίας μας. Το υπέρλογο είναι η υπαγωγή της λογικής μας στη Λογική του Θεού. Είναι η προσπάθεια που κάνουμε για να δεχθούμε τη Λογική του Θεού, όταν αυτή δεν συμφωνεί με τη δική μας.

Σκοπός του χριστιανού είναι ο Ουρανός. Πατρίδα του είναι ο Ουρανός. Ο χριστιανός είναι ουρανοπολίτης και στόχος κεντρικός της ζωής του είναι να γνωρίσει το Θεό και να ενωθεί μαζί Του, να φθάσει δηλαδή στη θέωση. Το απόλυτο ζητούμενο της πνευματικής μας πορείας παραμένει πάντοτε η θέωση, που επιτυγχάνεται μόνο μέσα από την κάθαρση της καρδιάς και το φωτισμό του νου. Ο φωτισμός λοιπόν του νου οφείλει να είναι η κύρια επιδίωξη μας, και όχι η καλλιέργεια της λογικής. Ο φωτισμένος νους είναι αυτός που οδηγεί στο Θεό και όχι η ανεπτυγμένη λογική. Ο φωτισμένος νους είναι η ανταμοιβή του Θεού για την εκχώρηση της λογικής μας σ’ Αυτόν. Γι’ αυτό και η προσπάθειά μας θα πρέπει να είναι ο φωτισμός του νου και όχι η εξάσκηση της λογικής μας.

Η πνευματική γνώση

Ο στόχος όμως αυτός επιτυγχάνεται κυρίως με την «πνευματική γνώση». Πνευματική γνώση είναι πίστη, είναι εμπειρία, είναι θείος φωτισμός, είναι Θεία χάρις και Θεογνωσία.

Η πνευματική αυτή γνώση δεν είναι απόρροια της λογικής του μυαλού μας. Δεν κατέχεται μόνον από τους ευφυείς, από τους μορφωμένους, από τους επιστήμονες. Δεν απαιτεί σύνθετη σκέψη, πολύπλοκες αναλύσεις και συλλογισμούς. Η πνευματική γνώση είναι δώρο του Θεού που προσφέρεται σε όλους, μορφωμένους και αγράμματους, γνωστικούς και αδαείς, έξυπνους και απλοϊκούς, σε όλους όσοι έχουν απλή, ταπεινή και καθαρή καρδιά. Η πίστη είναι δώρο του Θεού στους απλούς και ταπεινούς ανθρώπους, και όχι αποτέλεσμα λογικής επεξεργασίας.

Η πνευματική γνώση δεν σπουδάζεται στα πανεπιστήμια και τα σπουδαστήρια του κόσμου, δεν αναγνωρίζεται με διπλώματα και μεταπτυχιακούς τίτλους σπουδών, δεν αποτελεί αντικείμενο επιστημονικών ερευνών. Η πνευματική γνώση είναι υπόθεση της καρδιάς, είναι φωτισμένος νους, είναι μετοχή στην αγάπη, τη χάρη και τη δόξα του Θεού, είναι η Αποκάλυψη της Αλήθειας του Θεού στη ζωή μας και στον κόσμο ολόκληρο. Εργαστήριο της πνευματικής γνώσεως είναι η πίστη και η ελπίδα. Η εμπιστοσύνη στο Θεό και η αυτοεγκατάλειψή μας στην άπειρη αγάπη και πρόνοιά Του. Είναι η καθημερινή άσκηση και τήρηση των εντολών του Θεού. Είναι η εξάσκηση της αγάπης δια της φιλανθρωπίας και της ελεημοσύνης ενεργούμενης. Είναι η φιλαδελφία, η καλοσύνη και η ιλαρότητα.

Ο ορθολογισμός, περνώντας από όλες τις πτώσεις της υπερηφάνειας, μας οδηγεί τελικά στην αυτοδικαίωση· γιατί μας πείθει ότι έχουμε δίκιο. Και εφ’ όσον οι σκέψεις μας, τα λόγια μας και οι πράξεις μας είναι λογικές, άρα είναι ορθές και δίκαιες. Έχουμε λοιπόν δίκιο, άρα και δικαίωμα να το επιβάλλουμε ως γνώμη, ως επιθυμία και ως συμπεριφορά. Από το σημείο αυτό ξεκινά μία ατελεύτητη πορεία προς την μηδέποτε επιτυγχανομένη – γιατί είναι και ακόρεστη – αυτοδικαίωσή μας, που μας παρασύρει σε μια αλυσίδα διαρκώς μεγαλύτερων και βαρύτερων αμαρτημάτων.

Ο Φαρισαίος της παραβολής (Λουκ.18,9-14) είναι ο αντιπροσωπευτικότερος τύπος του αυτοδικαιούμενου ανθρώπου. Καυχάται για τις αρετές του, θεωρεί τον εαυτό του δίκαιο και συγχρόνως εξουθενώνει τον τελώνη, βλέποντας τον αμαρτωλό, κατώτερό του. Ο αυτοδικαιούμενος γίνεται ο ίδιος κριτής του εαυτού του και του απονέμει τον τίτλο του δικαίου, πιστεύοντας ότι ο Θεός είναι υποχρεωμένος να τον ανταμείψει.

Ο αυτοδικαιούμενος άνθρωπος είναι εκείνος που πάσχει από ψυχολογικά προβλήματα, επειδή απωθεί την ενοχή του. Γίνεται έτσι νευρικός, διαταραγμένος ανικανοποίητος, απαιτητικός, ανυπόμονος, ανυπάκουος, αυθάδης, εριστικός. Ακολουθώντας το παράδειγμα του Εωσφόρου, δεν θέλει να ζητήσει συγχώρηση και να ομολογήσει τις αμαρτίες του. Επαναλαμβάνει ως επωδό τα λόγια του μηδενιστή Αλμπέρτ Καμύ: «Είχα δίκιο, έχω οπωσδήποτε δίκιο, θα έχω πάντα δίκιο», και ορθώνει μόνος του ανυπέρβλητο φράγμα στην άβυσσο του Θείου ελέους.

Ο ορθολογισμός είναι συμπυκνωμένη υπερηφάνεια, αλαζονεία, αυτοδικαίωση, αυτάρκεια και αυτονομία. Γι’ αυτό και αλλοτριώνει τον άνθρωπο, τον απομονώνει και τον απομακρύνει από το Θεό και από τους συνανθρώπούς του. Ο ορθολογιστής καθίσταται έτσι στοιχείο διαλυτικό της φιλίας, του γάμου, της οικογένειας, του κοινοβίου και της κοινωνίας.

Τελικά ο ορθολογιστής, παρά τη λαμπρότητα των επιτευγμάτων του, καταλήγει να είναι ο κουρασμένος, ο κενός, ο ανικανοποίητος, ο απογοητευμένος σύγχρονος άνθρωπος. Αυτός που βιώνει καθημερινά το δράμα της υπαρξιακής αγωνίας του, της ανασφάλειάς του και του αδιεξόδου, στο οποίο τον παγιδεύει η λογική του και η αυτοπεποίθηση του στις οποίες τόσο στηρίχτηκε.

Θα πρέπει λοιπόν να βγούμε από τα όρια της πεπερασμένης ανθρώπινης λογικής και να μπούμε στην απεραντοσύνη, στον πλούτο και την ευλογία της λογικής του Θεού.

( Περιοδικό ΠΕΜΠΤΟΥΣΙΑ τ. 26 Απρίλιος-Ιούλιος 2008)

Πηγή:vatopaidi.wordpress.com

Σημείωση.
Όταν οι διάφοροι οπαδοί και πλασιέ ιδεολογιών και θρησκειών μας λένε να «έχουμε ανοιχτό» μυαλό, για να επηρεαστούμε από τις θεωρίες τους, εμείς πρέπει να απαντάμε ότι: έχουμε ανοιχτό μυαλό, αφού δεν προσκολλόμαστε σε ανθρώπινες φαντασιώσεις και ιδεολογήματα και επομένως δεν το περιορίζουμε, αλλά ανοίγουμε τον νου μας στο άπειρο της δημιουργίας και του μεγαλείου του Θεού.

Η ΑΙΩΝΙΑ ΖΩΗ

«Τί ποιήσας ζωὴν αἰώνιον κληρονομήσω;» (Λουκ. 18,18)

Ἕνας, ἀγαπητοί μου, λέει τὸ σημερινὸ εὐαγ¬γέλιο, ἕνας ἄνθρωπος ἔρχεται στὸ Χριστό. Εἶναι νέ¬ος (βλ. Ματθ. 19,22), εἶναι ὑγιής, εἶναι «πλούσι¬ος», εἶναι ἀκόμη «ἄρ¬χων» (Λουκ. 18,23,18). Τέσσερα ἀ¬γαθά, ποὺ τόσο τὰ θαυμάζουν οἱ ἄνθρωποι, συγ¬κεν¬τρωμένα σ᾽ ἕνα πρόσωπο. Τί ἄλλο ἤθελε; Ὑ¬γεία εἶχε, νιᾶτα εἶχε, πλούτη εἶχε, ἀξίωμα εἶ¬χ¬ε. Ἐν τούτοις δὲν ἦταν ἱκανοποιημένος. Μέσα του κάτι τὸν ἀπασχολεῖ κ᾽ ἕνα ἐρώτημα ἔρ¬χεται στὰ χείλη του• «Τί νὰ κάνω;…» (ἔ.ἀ.).

Θυμηθῆτε• τὸ ἴδιο ἐρώτημα ἀκούσαμε κι ἀ¬πὸ τὸ στόμα ἑνὸς ἄλλου πλουσίου, τοῦ ἄφρονος πλουσίου (βλ. Λουκ. 12,17), ἐρώτημα ποὺ ἐκφράζει καὶ πολλοὺς ἀπὸ τοὺς σημερινοὺς πλουσί¬¬ους, ἀ¬φοῦ κι αὐτοὶ μεριμνοῦν γιὰ ἐπίγεια πλού¬τη. Ἀλ¬λὰ τὸ «τί νὰ κάνω;» τοῦ πλουσίου τοῦ σημε¬ρινοῦ εὐαγγελίου διαφέρει πολὺ ἀπὸ τῶν ἄλλων. Ἐκεῖνοι ἀγωνιοῦν γιὰ μικρὰ καὶ ἀ¬σήμαντα πράγματα. Αὐτὸς ἐνδιαφέρεται καὶ ἐ¬ρω¬τᾷ γιὰ κάτι μεγάλο. Ὁ πόθος του εἶναι ἡ αἰώνιος ζωή.

Αἰώνιος ζωή, κόλασι καὶ παράδεισος!… τί εἶν᾽ αὐτά; μπορεῖ νὰ ποῦν κάποιοι μον¬τέρ¬νοι κύρι¬οι• ἄκου ἐκεῖ «αἰώνιος ζωή», λόγια ἀνοήτων!… Καὶ ὅμως, ἀγαπη¬τοί μου, ἡ αἰώνιος ζωὴ ὑπάρχει. Ὑπάρχει; Μὰ ἔχετε ἀποδείξεις; Βεβαίως ἔχουμε. Ποιές ἀ¬πο¬δείξεις; Δὲν θὰ κάνουμε ἐδῶ φιλοσοφικὴ ἢ ἱστορικὴ ἢ ψυχολογικὴ κ.λπ. διάλεξι• συνοπτικῶς λέμε τὰ ἑξῆς.

Ἐὰν ἀνοίξετε τὴν παγκόσμιο ἱστορία, ἀπὸ τὶς πρῶτες σελίδες, ἀ¬πὸ τὰ βάθη τῆς ἀρχαιότητος μέχρι σήμερα, τὰ εὑρήματα τῶν ἀνασκαφῶν, τὰ μνημεῖα καὶ οἱ τάφοι, ὅπως καὶ αὐ¬τὸς ποὺ βρέθηκε στὴ Βεργίνα, μὲ τὶς ἐπιγρα¬φὲς καὶ τὰ ἀντικεί¬μενα ποὺ περιέχουν, μαρτυροῦν τὴν κοινὴ πε¬ποίθη¬σι τῶν λαῶν, ὅτι ὁ ἄνθρωπος ζῇ καὶ πέρα τοῦ τάφου.

Ὅλοι πιστεύουν, ὅτι ὁ ἄν¬θρωπος δὲν εἶ¬ναι σὰν τὸ ζῷο, ποὺ ψοφᾷ κι ἀφοῦ τὸ σῶμα του ἀποσυντεθῆ δὲν μένει τίποτα ἀπὸ τὴν ὕπαρξί του. Ὁ ἄν¬θρωπος ἔχει ψυχὴ ἀθάνατη, ζῇ αἰωνίως.

Ἐὰν ἀφήσουμε τὴν ἱστορία καὶ ἐρευνήσου¬με τὴ φιλοσοφία καὶ τὴν ἐπιστήμη, τὸ ἴδιο θὰ δοῦμε. Ἂν ρωτήσουμε ὄχι κάποιους δῆθεν ἐ¬πιστήμονες τῶν ἡ¬μερῶν μας, ποὺ ἀφ᾽ ὅτου πῆραν ἕνα δίπλωμα ἔκλεισαν τὰ βιβλία καὶ παίζουν μπιλιάρδο καὶ χαρτιά, ἀλλ᾽ ἐκείνους ποὺ οἱ κρόταφοί τους ἄσπρισαν στὴ μελέτη, καὶ ἂν ρωτήσουμε μεγάλους φιλοσόφους ὅ¬πως ὁ Σωκράτης ὁ Πλάτων ὁ Ἀριστοτέλης, ἂν τοὺς θέσουμε τὸ ἐρώτημα «ὑπάρχει αἰώνιος ζωή;» θὰ μᾶς ἀπαντήσουν• ὑπάρχει!

Ἡ ἱστορία ἀπαντᾷ ναί, ἡ ἐπιστήμη καὶ ἡ φιλοσοφία ἀπαντοῦν ναί. Ἂν ρωτήσουμε καὶ τὴν ψυχολογία, κι αὐτὴ ἀπαντᾷ ναί. Ἡ ψυχολογία, ὄχι τῆς ἐπιφανείας ἀλλὰ τοῦ βάθους, λέει, ὅτι ὁ ἄνθρωπος εἶνε καὶ ὑλικὸ ὄν, εἶνε καὶ οἰ-κονομικὸ ὄν, εἶναι καὶ ἐμπορικὸ ὄν, εἶναι καὶ κοινωνικὸ ὄν• εἶναι πολύπλευρος καὶ πολυ¬δι¬άστατος. Ἀλλὰ ἡ σημερινὴ ψυχολογία λέει ἀ¬κόμη, ὅτι ὁ ἄνθρωπος εἶναι μεθοριακὸ ἢ μεταφυσικὸ ὄν. Τί θὰ πῇ αὐτό; Ὅπως ἐδῶ στὰ σύνορα ἔχουμε ἀπὸ τὸ ἕνα μέρος τὴν ἀγ¬απημένη καὶ μαρτυρική μας πατρίδα κι ἀπὸ τὸ ἄλλο τὸ ξένο ἔδαφος, εἴμαστε δηλαδὴ στὴ μεθόριο δύο κρατῶν, κατὰ παρόμοιο τρόπο καὶ ὁ ἄνθρωπος βρίσκεται στὰ σύνορα δύο κόσμων. Ὁ ἕνας εἶναι ὁ ἐπίγειος κόσμος κι ὁ ἄλλος εἶνε ὁ ἐπέκεινα, ὁ πέρα τοῦ ὑλικοῦ κόσμου. Καὶ ὁ ἄνθρωπος μετέχει καὶ τῶν δύο.

Ἀλλά, ἀδελφοί μου, γιατί νὰ ρωτοῦμε τοὺς ἐπιστήμονες ἱστορικοὺς φιλοσόφους καὶ ψυχολόγους; Ἂν εἴμαστε Χριστιανοί, μᾶς ἀρκεῖ μία καὶ μόνο μαρτυρία. Μαρτυρεῖ ἕνας, ὅτι ὑ¬πάρχει ψυχή• καὶ ἡ δική του μαρτυρία ἀξίζει παραπάνω ἀπὸ κάθε ἄλλη. Γιατὶ αὐτὸς δὲν εἶ¬πε ποτέ ψέμα• μέχρι σήμερα οἱ αἰῶνες δὲν τὸν διέψευσαν. Καὶ ὁ ἕνας αὐτὸς εἶναι ὁ Κύριος ἡ¬μῶν Ἰησοῦς Χριστός. Τί εἶπε ὁ Χριστός; Μίλη¬σε περὶ αἰωνίου ζωῆς καὶ βεβαίωσε ὅτι ὑπάρχει. Καὶ ἂν στὸ Χριστὸ δὲν πιστέψουμε, σὲ ποιόν παρακαλῶ θὰ πιστέψουμε; Γιὰ τὸ Χριστὸ ἡ ὕ¬παρξι τῆς ψυχῆς εἶναι γεγονὸς ἀν¬αμφισβήτητο. Δὲν κάθεται νὰ κάνῃ συλλογισμοὺς ὅπως οἱ φιλόσοφοι. Εἶνε γεγονός. Καὶ ἕνα γεγονὸς δὲν κοπιάζει κανεὶς νὰ τὸ ἀποδείξῃ. Ὑπάρχει ἥλιος. Ποιός λέει, Ἐλᾶτε νὰ σᾶς ἀποδείξω ὅτι ὑπάρχει ἥλιος; Περιττεύει. Ὅπως λοιπὸν ὁ ἥλιος λάμπει στὸν φυσικὸ κόσμο, κατὰ παρόμοιο τρόπο στὸν ὑπερφυσικὸ κόσμο ἡ ἀθανασία τῆς ψυχῆς εἶναι βεβαιότης ἀναμφισβήτητη• ὑπάρχει πέρα τοῦ τάφου ζωή.

Τὸ πίστευαν, ὅπως εἴπαμε, οἱ ἀρχαῖοι. Τὸ πίστευαν οἱ πρόγονοί μας καὶ οἱ γιαγιάδες μας. Τὸ πίστευαν ὅλοι καὶ τὸ ὑπέγραφαν μὲ τὰ δυό τους χέρια, ὄχι ἁπλῶς μὲ μελάνι ἀλλὰ μὲ τὸ αἷμα τους. Τί; Αὐτὸ ποὺ ὁμολογοῦμε στὸ τελευταῖο ἄρθρο τοῦ Συμβόλου τῆς πίστεως• «Προσδοκῶ ἀνάστασιν νεκρῶν καὶ ζωὴν τοῦ μέλλοντος αἰῶνος• ἀμήν» (11-12).

Ἐκεῖνοι πίστευαν. Ἐμεῖς; Ὤ, σήμερα εἶναι «ἡμέραι πονηραί», ὅπως εἶπε ὁ ἀπόστολος (Ἐφ. 5,16). Ἡ πίστι καθημερινῶς ἐκλείπει. Εἶναι σὰ νὰ ταξιδεύουμε μέσα σὲ ὁμίχλη. Ὁρατότης μηδέν. Κοντόφθαλμοι οἱ ἄνθρωποι δὲ βλέπουν τίποτα μπροστά τους. Ἤ, γιὰ νὰ φέρω μιὰ ἄλ¬λη εἰκόνα, μοιάζουμε μὲ πουλιὰ ποὺ τὰ κυνη¬γᾷ ὁ ἄνεμος καὶ γιὰ νὰ σωθοῦν, μόλις δοῦν κάποια τρύπα σπηλαίου, ὁρμοῦν μέσα, ἀλλὰ τὸ σπήλαιο εἶναι δαιδαλῶδες, καὶ αἰχμαλωτίζον-ται ἐκεῖ• πετοῦν τὰ δύστυχα δεξιὰ - ἀριστερὰ ἀπεγνωσμένα μέσ᾽ στὸ σκοτάδι, χωρὶς νὰ μπο¬ροῦν νὰ βροῦν διέξοδο πρὸς τὸ φῶς. Ἔτσι κ᾽ ἐ¬μεῖς, πουλιὰ αἰχμάλωτα μέσα σὲ μιὰ σπηλιά, κινούμεθα στὸ ἔρεβος, καὶ δὲ βλέπουμε τὸ φωτεινὸ σῆμα, ποὺ ἐκπέμπει τὸ Εὐαγγέλιο καὶ μᾶς καλεῖ στὴν αἰώνιο ζωή.

Αἰώνιος ζωή! Θὰ ἤθελα νὰ ἤμουν Χρυσόστομος καὶ Βασίλειος, νὰ βάλω στὴν καρδιά σας τὴ μεγάλη αὐτὴ ἀλήθεια, ὅτι ὑπάρχει ψυ¬χὴ ἀθάνατη, ὅτι πέρα τοῦ τάφου ὑπάρχει ζωή, ὅτι δὲν τελειώνει ἡ ζωὴ μὲ τὸ φτυάρι τοῦ νεκροθάφτη. Ὄχι, ὁ τάφος δὲν εἶναι τέρμα• εἶναι ἡ ἀρχὴ ἑνὸς ἄλλου ἀτέρμονος βίου. Αὐτὸ λέει τὸ Εὐαγγέλιο, αὐτὴ εἶναι ἡ πίστι μας.

Ὁ πλούσιος τοῦ εὐαγγελίου πίστευε ὅτι ὑ¬πάρχει πέρα τοῦ τάφου ζωή• ἐκεῖνο ποὺ τὸν ἀ¬πασχολοῦσε ἦταν, μὲ ποιό τρόπο θὰ μπορέ¬σῃ νὰ κληρονομήσῃ τὴν αἰώνιο ζωή, ποιά εἶναι ἡ ὁδὸς ποὺ ὁδηγεῖ ἐκεῖ. Καὶ ὁ Χριστὸς τοῦ ἀ¬παντᾷ• Καλὴ ἡ πίστι• ἀλλὰ ποιά πίστι; Ὄχι ἡ θεωρητική, ποὺ μένει στὰ λόγια• ὄχι ἡ ἀρνητ鬬¬κή, ποὺ περιορίζεται στὴν τήρησι μόνο ὡρισμένων «μὴ…» ποὺ ἀκούσαμε σήμερα (Λουκ. 18,20)• ὄχι ἡ τυπική, ποὺ νομίζει ἀρκετὸ τὸ νὰ ἐκτελέ¬¬σουμε μερικὰ θρησκευτικὰ καθήκον¬τα, ν᾽ ἀ¬νά¬ψουμε π.χ. ἕνα κερί. Καὶ αὐτὸ βεβαίως δὲν ἀ-πορρίπτεται• ἔχει συμβολισμὸ τὸ ν᾽ ἀνάβῃς κερί• εἶνε σὰ νὰ λὲς «Μνήσθητί μου, Κύριε, ὅταν ἔλθῃς ἐν τῇ βασιλείᾳ σου» (Λουκ. 23,42). Ἀλλὰ δὲ φθάνει μόνο αὐτό• πρέπει κ᾽ ἐσὺ ὁ ἴδιος νὰ εἶσαι ἕνα ἀναμμένο κεράκι μέσ᾽ στὴ γενεά σου, σύμφωνα μὲ τὴν ἐντολὴ τοῦ Χριστοῦ «Ὑμεῖς ἐστε τὸ φῶς τοῦ κόσμου» (Ματθ. 5,14).

Οἱ ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας γιὰ τὴν πίστι ἔ¬φθαναν ἀκόμα καὶ σὲ φρικτὰ μαρτύρια. Ὁ ἅ¬γι¬ος Ἰάκωβος ὁ Πέρσης λ.χ., ποὺ γιορτάζει τὶς μέρες αὐτές (27 Νοεμ.), ζοῦσε στὴν Περσία ἀνάμεσα σὲ πλῆθος εἰδωλολατρῶν. Ἦταν μόνος. Τὸν κάλεσαν ν᾽ ἀρνηθῇ τὸ Χριστό. Δὲν ὑπέκυψε. Τὸν πίεσαν, τὸν φυλάκισαν, τὸν βασάνισαν, τὸν ἔ¬κοψαν κομμάτια - κομμάτια ὅπως ὁ χασάπης τὸ κρέας• τοῦ ἔκοψαν τὴ μύτη, τὰ αὐτιά, τὰ χέ¬ρια, τὰ πόδια, τοῦ ξερρίζωσαν τὰ δόντια. Μὰ αὐτὸς συνέχιζε νὰ λέῃ• Πιστεύω στὸ Χριστό! Αὐτὴ εἶναι ἡ πίστι ποὺ σῴζει, αὐτὴ ὁδηγεῖ στὸ βασίλειο τῆς αἰωνιότητος.

Ἀδελφοί μου καὶ πατέρες! Ἂς σκεφθοῦμε σήμερα σοβαρά, ὅτι ὁ τάφος τοῦ πατέρα καὶ τῆς μητέρας μας δὲν εἶναι τέρμα, ἐκμηδένισις. Ποιός τὸ εἶπε; Πέρα τοῦ τάφου εἶναι ἄλλη ζωή, αἰώνιος ζωή. Ἂς προετοιμασθοῦμε λοιπόν. Αὐ¬τὸς ποὺ πρόκειται νὰ ταξιδέψῃ βγάζει εἰσιτήριο καὶ διαβατήριο. Μὴ βρεθοῦμε ἀνέτοιμοι.Σ᾽ ἕνα ἀνάκτορο ὁ βασιλιᾶς εἶχε ἕνα γελωτοποιό, νὰ τὸν διασκεδάζῃ μὲ τὰ ἀστεῖα του. Μιὰ μέρα, θέλοντας νὰ παίξῃ μαζί του, ἔδωσε στὸν γελοτοποιὸ ἕνα μπαστούνι λέγοντας• ―Πάρ᾽ το. Κι ἂν βρῇς ἄλλον πιὸ βλᾶκα ἀπὸ σέ¬να, νὰ τοῦ τὸ δώσῃς… Πῆρε τὸ μπαστούνι ὁ ἠ¬θοποιὸς μέ κάποια πικρία. Μετὰ ἀπὸ χρόνια ὁ βασιλιᾶς ἀρρώστησε καὶ κινδύνευε νὰ πεθά¬νῃ. Πῆγε κι ὁ θεατρῖνος νὰ τὸν δῇ. ―Πεθαίνω, τοῦ λέει ὁ βασιλιᾶς, φεύγω γιὰ ταξίδι μακρινό, ἀ¬γύριστο. ― Καὶ ἔκανες καμμιὰ προετοιμασία, μεγαλειότατε; ―Ὄχι. ―Ἔ, τότε βρῆκα τὸν πιὸ βλᾶκα ἀπὸ μένα. Πάρε τὸ μπαστούνι!Τὰ ἄλλα λάθη στὴ ζωὴ εἶνε μικρά. Τὸ τραγι¬κώτερο θὰ εἶναι ἄν, τὰ λίγα χρόνια ποὺ ζοῦμε, δὲν προετοιμασθοῦμε γιὰ τὴν αἰώνιο ζωή. Ὁ Θεὸς νὰ μᾶς ἀξιώσῃ, κλείνοντας τὰ μάτια στὸ μάταιο τοῦτο κόσμο, νὰ κάνουμε τὸ σταυρό μας καὶ νὰ ποῦμε κ᾽ ἐμεῖς «Μνήσθητί μου, Κύριε, ὅταν ἔλθῃς ἐν τῇ βασιλείᾳ σου» (Λουκ. 23,42).

† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

(Ὁμιλία τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου στόν ἱερό ναὸ τοῦ Ἁγίου Παντελεήμονος Φλωρίνης 27-11-1977)

Πηγή:http://www.augoustinos-kantiotis.gr/?p=7070

Ο ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΤΗΣ ΕΙΡΗΝΗΣ ΚΑΙ Η ΕΝΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 29 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ


(Εφεσίους δ΄ 1-7)

Γράφει ο Αρχιμ. Ιωήλ Κωνστάνταρος,

Ιεροκήρυξ της Ι. Μητρ. Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανής και Κονίτσης

Η προς Εφεσίους επιστολή, είναι και αυτή επιστολή της αιχμαλωσίας. Είναι δηλαδή επιστολή Θεόπνευστη, που ο κήρυκας της Οικουμένης την έγραψε κλεισμένος μέσα στην φυλακή της Ρώμης για την αγάπη και την δόξα του Κυρίου Ιησού.

Ως γνήσιος Απόστολος και αυθεντικός εργάτης του Ιερού Ευαγγελίου, αγωνιά ώστε οι πιστοί στους οποίους κήρυξε και μόρφωσε τον Χριστό, να μην επιτρέψουν ανάμεσά τους να υπάρξουν ταραχές και σχίσματα, αλλά «να σπουδάσουν, να τηρούν την ενότητα του Πνεύματος, εν τω συνδέσμω της ειρήνης» (Εφεσ. δ’, 3).

Τούτο είναι το πρώτιστο, η ενότητα του Πνεύματος. Και όλα τα χαρίσματα αυτόν τον κύριο σκοπό εξυπηρετούν, όταν βέβαια λειτουργούν σωστά και όχι «ανταγωνιστικά». Όταν λειτουργούν προς οικοδομήν του σώματος της Εκκλησίας και όχι εγωιστικά. Διότι πράγματι όλοι αποτελούμε, πρέπει να αποτελούμε, «ένα σώμα». Ένα «Πνεύμα» να ζωοποιεί και να συντηρεί το ηθικό αυτό σώμα. «Μια ελπίδα» να έχουμε όλοι όσοι έχουμε κληθεί από τον Θεό. Την ελπίδα της κατακτήσεως της Βασιλείας του, που δεν είναι άλλη από τη θριαμβεύουσα Εκκλησία του. Και φυσικά δεν μπορεί κανείς να αποτελέσει μέλος της θριαμβεύουσας Εκκλησίας στην άλλη ζωή, αν πρώτα δεν αποτελεί γνήσιο και συνειδητό μέλος της στρατευομένης Εκκλησίας μας σε αυτήν τη ζωή.

Εξάλλου Ένας και μοναδικός είναι ο Κύριος. Μια η Πίστις που μας ενώνει. Ένα το βάπτισμα που έχουμε λάβει. Ένας είναι ο Θεός και Πατήρ μας, που κυριαρχεί επάνω σε όλους τους πιστούς και του οποίου η δύναμις διαχύνεται δια μέσω των μελών της Εκκλησίας και ο οποίος κατοικεί μέσα σε όλους μας. Για αυτό λοιπόν, πρέπει να είμαστε όλοι ένα.

Και φυσικά όλα αυτά κατορθώνονται με την χάρη του Θεού πρωτίστως, αλλά και όταν οι πιστοί περιπατούμε «αξίως της κλήσεως». Κατά τρόπο δηλαδή άξιο της υψηλής κλήσεως, στην οποία προσκληθήκαμε από τον Θεό.

Οπωσδήποτε η ευλογημένη αυτή κατάσταση συνεπάγεται συνειδητό και έντονο πνευματικό αγώνα. Αγώνα και καλλιέργεια των αρετών της ταπεινοφροσύνης, της πραότητας, της μακροθυμίας και κυρίως με την δύναμη της αγάπης, ο ένας να ανέχεται τα ελαττώματα του άλλου.

Και ενώ έτσι πρέπει να έχουν τα πράγματα και έτσι να γίνεται, δυστυχώς όμως, επάνω στα πράγματα και μέσα στην πολύπλοκη καθημερινότητα που ζούμε, με πίκρα διαπιστώνουμε να συμβαίνει κάτι το διαφορετικό.

Βλέπουμε την ενότητα, που όταν επικρατεί, σκορπίζει τόσες ευλογίες, ορισμένες φορές να φυγαδεύεται, ίσως ανεπιστρεπτί, διότι ξεχνούμε την κλήση μας. Λησμονούμε ότι η ενότητα δεν έρχεται «ως δια μαγείας», αλλά απαιτεί τον παραμερισμό των παθών μας. Χρειάζεται το ξεκαθάρισμα των αγκαθιών και των κακιών μας και επιβάλλεται να θέσουμε ως βάση της συμπεριφοράς μας και γενικότερα της πολιτείας μας την αρετή της ταπεινοφροσύνης, η οποία θα κάνει την ψυχή μας υποχωρητική και κυρίως δεκτική της Θείας Χάριτος.

Αρκετές φορές απαιτούμε από τους «μεγάλους» των εθνών να δείξουν στην πράξη αυτό που εμείς οι ίδιοι αρνούμαστε να εφαρμόσουμε μέσα στην ίδια την οικογένειά μας ή στον περιορισμένο χώρο της εργασίας μας. Πόσο όμορφα όμως θα ήταν τα πράγματα εάν παραλλήλως με τις «υψηλές μας απαιτήσεις», «σκάβαμε» μέσα στη συνείδησή μας και αρχίζαμε να σφυρηλατήσουμε τον κακό εαυτό μας.

Να τονίσουμε τώρα ότι και σε αυτά τα θέματα της Εκκλησίας, κυρίως στο χώρο αυτό, χρειάζεται η αυτή διαγωγή που μας περιγράφει ο θείος Παύλος; Πράγματι, αν ρίξουμε μια σύντομη ματιά στις ενδοεκκλησιαστικές ταραχές και αγωνίες, αν μελετήσουμε κατόπιν τις αιτίες των δραματικών σχισμάτων και των δαιμονικών αιρέσεων, θα διαπιστώσουμε ότι όλα προκλήθηκαν διότι κάποιοι από υπέρμετρο εγωισμό δεν βάδισαν «αξίως της κλήσεως, ης εκλήθησαν» με αποτέλεσμα να συμπαρασύρουν μαζί και τους οπαδούς τους και έτσι να αποκοπούν από την ενότητα της Εκκλησίας και τον σύνδεσμο της ειρήνης, που εκφράζεται φυσικά ο σύνδεσμος αυτός κυρίως στην λειτουργική και λατρευτική μας ενότητα.

Αδελφοί μου• αποτελεί όντως μεγάλη αλήθεια η φράση ενός συγχρόνου Αγίου, ο οποίος ερμηνεύοντας το σημερινό αποστολικό μας ανάγνωσμα, μεταξύ των άλλων, τόνισε: «Η Εκκλησία δεν φοβάται την αμαρτία (το σφάλλειν ανθρώπινον). Η Εκκλησία φοβάται τις διαιρέσεις και τα σχίσματα, τα οποία βάση τους έχουν τον δαιμονικό εγωισμό».

Άλλωστε η χρυσή σάλπιγγα της Εκκλησίας μας, ο ιερός Χρυσόστομος, εσάλπισε σε ανάλογη ομιλία του: «Προσοχή, διότι το σχίσμα ούτε και αυτό το αίμα του μαρτυρίου δεν δύναται να το ξεπλύνει».

Είθε να δώσει ο Θείος Δωμήτωρ της Εκκλησίας μας να παραμένουμε ασάλευτοι στην ενότητα του Πνεύματος, εν τω συνδέσμω της ειρήνης, αλλά και όσοι βρίσκονται σε σχησματικές και αιρετικές καταστάσεις, σύντομα να επιστρέψουν στην μοναδική, στην στρατευομένη Ορθόδοξη Εκκλησία μας.

Αμήν.

Πηγή:http://thriskeftika.blogspot.com/2009/11/29.html

Ο ΦΑΣΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΜΕΙΟΝΟΤΗΤΩΝ ΚΑΙ Η ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΑΝΕΞΙΘΡΗΣΚΕΙΑΣ

"Οι υποστηρικτές της απομάκρυνσης των Ιερών Συμβόλων, η ανεξιθρησκεία και η Δημοκρατία"


του Μητροπολίτη Προικονήσου Ιωσήφ

Φαίνεται ότι το «Ελληνικό Παρατηρητήριο των Συμφωνιών του Ελσίνκι» (ΕΠΣΕ) τους τελευταίους καιρούς έχει βαλθεί να τρομοκρατήσει κάθε Έλληνα που έχει επιλέξει να μην αποκρύβει τη θρησκευτική του ταυτότητα. Η εργολαβική και κατά συρροή απαίτηση από ποικίλες εκφράσεις εξουσίας (Ευρωπαϊκό Δικαστήριo, Ελληνικά Δικαστήρια, Συνήγορο του Πολίτη κ.ο.κ.) να ενεργοποιηθούν προς την κατεύθυνση απομακρύνσεως κάθε θρησκευτικού συμβόλου (Σταυρού, εικόνας, Ευαγγελίου) από τους χώρους εκπαίδευσης και δικαιοσύνης έχει αρχίσει να παίρνει μορφή παράκρουσης και μανίας καταδιώξεως!

Και βέβαια πρέπει να είναι κανείς αφελής για να πιστέψει ότι οι «ακτιβιστές» θα περιορισθούν σε αυτά. Μετά από λίγο θα ακούσουμε και άλλα: Θα τους ενοχλεί λ.χ. ο ήχος της καμπάνας, ο σταυρός στη σημαία ή στο εθνόσημο, η δημόσια εμφάνιση της κληρικής περιβολής και δεν ξέρω τι άλλο!

Εγώ ως «κουτός και αγράμματος και από ορεινό χωριό» βλέπω το Ηνωμένο Βασίλειο λ.χ. να έχει ανώτατο άρχοντα ex officio αρχηγό της Εκκλησίας της Αγγλίας, τη σημαία του να έχει του Σταυρό του Χριστού και το σταυρό του Αγίου Ανδρέα, το δικαιϊκό του σύστημα να είναι αξεχώριστα συνυφασμένο με το εκκλησιαστικό δίκαιο (εξ ου και το περίφημο LLB όλων των δικηγόρων = Μπάτσελορ του κοσμικού και εκκλησιαστικού δικαίου!!) τον Εθνικό Ύμνο να επικαλείται το Θεό να σώζει τη βασίλισσα κ.α.π. Βλέπω φαρδύ πλατύ το Σταυρό στη σημαία της Δανίας, της Σουηδίας, της Φινλανδίας (έρημο Ελσίνκι!), της Νορβηγίας, πολύ «σκοταδιστικών», ως γνωστόν, Ευρωπαϊκών χωρών, για να μην πάω στην ασιατική Γεωργία (που η δική της έχει 5 (πέντε) σταυρούς!).

Βλέπω στην «καθυστερημένη» Αυστραλία (πολύ μακριά πέφτει!) να ορκίζονται οι Κυβερνήτες στη Βίβλο και νομίζω πως το ίδιο συμβαίνει και με τις Η.Π.Α. και τον Πρόεδρό τους, όπου βέβαια όλα αρχίζουν και τελειώνουν με το «σκοταδιστικό» God bless America (ο Θεός να ευλογεί την Αμερική). Βέβαια μπορεί να φταίει το ότι είμαι κουτός και αγράμματος κι’ από ορεινό χωριό, πάντως δεν έχω πληροφορηθεί πως γίνονται για όλα αυτά αντιδράσεις, κάποιοι να νιώθουν προσβεβλημένοι, να θέλουν να ξωπετάξουν κ.τ.τ.

Αυτή η έρημη Ελλάδα δεν προήλθε από παρθενογέννηση. Κάποιοι αγωνίστηκαν να την φτιάξουν, θυσιάσαν περιουσίες, θυσιάσαν ζωές, αίμα, πολύ αίμα!… Κι αυτοί που αγωνίσθηκαν, που θυσίασαν περιουσίες και ζωές κι ακριβοπλήρωσαν με πολύ αίμα λίγο ελεύθερο ουρανό για ν’ ανασάνουν, τόκαμαν για να μπορούν να κάνουν το σταυρό τους ελεύθερα ή όπως θαλέγε κι ο «μπανάλ» ο Σεφέρης: «για του Χριστού την πίστη, και για την ψυχή του ανθρώπου καθισμένη στα γόνατα της Υπερμάχου Στρατηγού, πουχε στα μάτια της ψηφιδωτό τον καημό της Ρωμιοσύνης». Έτσι στήθηκε κι έτσι έφτασε ως τον 21ον αιώνα η έρημη Ελλάδα.

Πριν λίγους μήνες κάποιοι έκαμαν κάποια παρόμοια με των ΕΠΣΕιτών συζήτηση την Αυστραλία. Κι ο Πρωθυπουργός της «απολίτιστης» αυτής Χώρας είπε ξεκάθαρα: «Αυτοί που έφτιαξαν αυτή την Χώρα, τη χτίσανε πάνω σε χριστιανικά θεμέλια και αρχές. Όσοι έρχονται εδώ οφείλουν να το ξέρουν και να το σέβωνται. Αν δεν τους αρέσει μπορούν να πάρουν το καπελάκι τους και να πάνε κάπου αλλού» (προφανώς στην ΕΠΣΕλλάδα που έχει φρέσκο αέρα στα μυαλά μερικών)!

Κανείς τίμιος άνθρωπος δε θ’απαιτήσει ποτέ από έναν άθεο να υποκριθεί το θρησκευόμενο, ούτε από τον πιστό κάποιας θρησκείας ή αίρεσης ή παραθρησκείας ν’ακολουθήσει πιστεύματα, έθιμα ή πρακτικές χριστιανικές. Άλλωστε η ανεξιθρησκεία και ως όρος είναι απόλυτα ελληνικός, και μάλιστα παπαδίστικος! Είναι επινόηση και εφεύρημα λεκτικό του Ευγένιου Βούλγαρη (Αρχιερέως, ως γνωστόν, σοφού ακαδημαϊκού διαφωτιστή όχι όμως αθέου α λά Βολταίρ, κλπ. κλπ.).

Ρωτάω με το κουτό και αγράμματο κι απ’ ορείνο χωριό μυαλό μου: Ρώτησαν οι φίλοι ΕΠΣΕίτες τους Μουσουλμάνους λ.χ. βουλευτές του Ελληνικού Κοινοβουλίου αν θέλουν να πάψουν να ορκίζονται στο Κοράνιο ή τους Ισραηλίτες συμπατριώτες μας όταν προσφεύγουν στα δικαστήρια αν έχουν πρόβλημα με τον όρκο που δίδουν ή τέλος πάντων αν τους ενοχλεί η εικόνα του Χριστού (Εβραίου, ως γνωστόν, στο γένος κατά το ανθρώπινο, και Προφήτου του Ισλάμ κατά το Κοράνι, αντίστοιχα); Ρωτάω (με το κουτό κλπ.) από πότε οι μειοψηφίες (ΕΠΣΕίτες) θα επιβάλλουν τη θέληση τους στις πλειοψηφίες; Οι πλειοψηφίες παντού διαμορφώνουν τις συνθήκες (με σεβασμό στις μειοψηφίες) και οι μειοψηφίες συνυπάρχουν. Αυτό ξέρω (με το κουτό κλπ.) πως είναι η Δημοκρατία. Το αντίθετο είναι καραμπινάτος φασισμός!…Ναι, μα ό,τι ιερό και όσιο έχω!…

Πηγή:http://amen.gr/index.php?mod=news&op=article&aid=1020

«Διάδος πτωχοίς, και έξεις θησαυρόν εν ουρανώ».

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΓ΄ΛΟΥΚΑ
Αγαπητοί μου αδελφοί,

Ο Θεάνθρωπος Ιησούς ήλθε στον κόσμο από άπειρο αγάπη προς τον άνθρωπο, έκλινε ουρανούς και ήλθε στην γη, πτώχευσε δια να πλουτίσει τον «κατ΄εικόνα Θεού» άνθρωπο από αγάπη, έλεος και φιλανθρωπία.

Ήλθεν εκουσίως εξ ουρανών ο Υιός και Λόγος του Θεού, γενόμενος υπό γυναικός, της Παρθένου Μαρίας, δια να εγκαταστήσει στη γή, την ταλαιπωρημένη, μία νέα θρησκεία, την χριστιανική θρησκεία, τη θρησκεία της αγάπης, του ελέους, της φιλανθρωπίας και φιλοπτωχίας.

Η χριστιανική θρησκεία, η θρησκεία του Σταυρού και της Ανάστασης, είναι θρησκεία αληθινή και απόλυτος, είναι θρησκεία κυρίως αγάπης και αγαθοεργίας, εκδηλωμένη στους πτωχούς και τους πάσχοντας αδελφούς μας και δεν είναι θρησκεία των τύπων και της εξωτερικής λατρείας.

Η αγάπη προς όλους τους ανθρώπους, όλως ιδιαιτέρως προς τους δυστυχείς και πτωχούς, είναι η αληθινή αρετή και μάλιστα συνθήκη απαραίτητη δια να μπορέσει ο κάθε άνθρωπος να αποκτήσει τα αιώνια και άφθαρτα αγαθά.

Ο Μέγας Διδάσκαλος, ο Θεός της αγάπης, του ελέους και των οικτιρμών, στην σημερινή ευαγγελική περικοπή - την οποίαν ακούσαμε και η οποία αποτελεί τον κανόνα της εισόδου του ανθρώπου στην αιώνιο βασιλεία - στην ερώτηση του πλούσιου νέου και άρχοντα της συναγωγής, «διδάσκαλε αγαθέ, τι ποιήσας ζωήν αιώνιον κληρονομήσω;», του δίδει την απάντηση:

«Τις εντολές του Θεού τις γνωρίζεις, μη μοιχεύσης, μη φονεύσης, μη κλέψης, μη ψευδομαρτυρήσης, τίμα τον πατέρα σου και την μητέρα σου»· και εκείνος ο νέος, ο νομομαθής, ο άρχοντας της συναγωγής, ο άρχοντας των τύπων και της εξωτερικής λατρείας, λέγει στον Κύριο: «όλα αυτά τα διεφύλαξα από τα μικρά μου χρόνια».

«Έ, λοιπόν, ένα πράγμα σου λείπει ακόμα να κάμεις, πούλησε όσα έχεις και μοίρασέ τα στους πτωχούς και θα έχεις θησαυρό στον ουρανό και έλα να με ακολουθήσεις ως μαθητής μου, συμμορφούμενος πάντοτε προς όσα το παράδειγμά μου και η διδασκαλία μου θα σε διδάξουν».

«Έν σοι λείπει, πάντα όσα έχεις πώλησον και διάδος τοις πτωχοίς και έξεις θησαυρόν έν ουρανώ και δεύρο ακολούθει μοι».

Ο πλούσιος νέος, όταν άκουσε αυτά τα λόγια από τον Κύριο, λυπήθηκε πάρα πολύ, «περίλυπος εγένετο», γιατί αγαπούσε τα πλούτη του κόσμου τούτου, τα πρόσκαιρα και μάταια, και δεν ήθελε να αποχωριστεί από αυτά, «ήν γάρ πλούσιος σφόδρα».

Και ο Κύριος, ο πράος και γλυκύς Ιησούς, λέγει στον πλούσιο νεανίσκο ότι, δύσκολα οι άνθρωποι, αυτοί πού αγαπούν τα χρήματα, θα εισέλθουν στην βασιλεία του Θεού.

Οι αψευδείς λόγοι αυτοί του Θεανθρώπου Ιησού, που είπε «δυσκόλως οι τα χρήματα έχοντες εισελεύσονται εις την βασιλείαν του Θεού», πρέπει να εγκεντρίσουν την ψυχή κάθε ανθρώπου προς έργα αγάπης και φιλανθρωπίας, προς έργα φιλαλληλίας και πάσης αγαθοεργίας, ευάρεστα στον Θεό.

Ο πλούσιος της σημερινής ευαγγελικής περικοπής τηρούσε κατά γράμμα τις εντολές του νόμου και την εξωτερική λατρεία, δεν ηταν, όμως, φίλος της αγάπης, ήταν σκληρόκαρδος στις ανάγκες των πτωχών και των πονεμένων. Η αγάπη του προς τον υλικό πλούτο δεν τον άφηνε να σκεφτεί και τους ανθρώπους εκείνους που είχαν ανάγκη κάποιας βοήθειας.

Η εικόνα αυτή της σημερινής ευαγγελικής περικοπής, του νεανίσκου πλούσιου, επαναλαμβάνεται, δυστυχώς, και στις μέρες μας· και σήμερα, σ ’αυτήν την παγκοσμιοποιημένη εποχή πού ζούμε, απουσιάζει ο ζήλος από τον άνθρωπο να δημιουργεί έργα αγάπης, έργα φιλανθρωπίας έργα φιλαλληλίας.

Πόσοι άνθρωποι, ενώ θέλουν και επιζητούν την αιώνιο βασιλεία των ουρανών, είναι προσκεκολημένοι μόνο στους τύπους και την εξωτερική λατρεία και δεν προσφέρουν αγάπη, δεν εργάζονται το αγαθό, δεν βοηθούν πτωχούς και πάσχοντας συνανθρώπους μας.

Πόσοι από τους έχοντες και κατέχοντες στην σημερινή εποχή, ανακουφίζουν τις ανάγκες των πτωχών, και πράττουν το ευαγγελικό «διάδος πτωχοίς και έξεις θησαυρόν έν ουρανώ»;

Είναι γεγονός ότι, στις κοινωνίες μας και σήμερα υπάρχουν πολλοί αδελφοί μας πτωχοί όχι από οκνηρία ή από τεμπελιά ή από μοχθηρία ή από χρεοκοπία στην δουλεία τους, αλλά είναι πτωχοί είτε λόγω κάποιας ασθένειας σωματικής ή από έλλειψη εργασίας, και περιμένουν την υλική αλλά και την ηθική βοήθεια των πλουσίων.

Δυστυχώς, οι πλούσιοι αυτοί, ωσάν τον πλούσιο του σημερινού ευαγγελίου, μένουν ασυγκίνητοι στον πόνο και την δυστυχία του πτωχού, του αρρώστου, του πονεμένου, του πεινασμένου, του γυμνού, του φυλακισμένου, του πρόσφυγα, του κατατρεγμένου από την ζωή αυτή.Υπάρχει, όμως, και η ομάδα των πλουσίων εκείνων που πολλές φορές ευεργετούν τους πτωχούς, όχι από αγάπη ευαγγελική, «διάδος πτωχοίς», όχι από αγάπη χριστιανική, αλλά χάριν επίδειξης, κενοδοξίας και υπερηφάνειας, προς «το θεαθήναι τοις ανθρώποις».

Οι πλούσιοι αυτοί δεν θα λάβουν καμία αμοιβή δια τις αγαθοεργίες τους παρά του μισθαποδότου Θεού· «Αμήν λέγω υμίν, απέχουσιν τον μισθόν αυτών».

Γεγονός είναι ότι, η αγάπη προς το χρήμα κάνει σκληρή την ψυχή του ανθρώπου, μέχρι σημείου που ο φιλοχρήματος να θεοποιεί το χρήμα, με αποτέλεσμα να χάνει την ψυχή του, να χάνει τελικά την βασιλεία των ουρανών· «δυσκόλως οι τα χρήματα έχοντες εισελεύσονται εις την βασιλείαν των ουρανών».

Αδελφοί μου αγαπητοί,

Δια να μη χάσουμε και εμείς την βασιλεία των ουρανών, ας εργαζόμαστε το αγαθό, το φιλάνθρωπο, το φιλάγαθο, το φιλόπτωχο και ας βοηθούμε εν λόγοις και έργοις τους πτωχούς και πάσχοντας αδελφούς μας· έτσι μόνο θα έχουμε αιώνιο και αναφέρετο θησαυρό εν ουρανώ. «Διάδος πτωχοίς και έξεις θησαυρόν εν ουρανώ». ΑΜΗΝ.

Ο Λ.Κ.Α.Π

Πηγή:http://www.im-leka.gr/main/index.php?categoryid=20

Ο πλούσιος νέος

Κυριακή ΙΓ’ Λουκά -


Διάθεση θυσίας

Ο πλούσιος νέος είχε μεγάλα πνευματικά ενδιαφέροντα. Ήταν κι άρχοντας της Συναγωγής και είχε μεταφυσικές αναζητήσεις. Μόλις λοιπόν αντίκρισε τον Κύριο, Τον πλησίασε και με ισχυρό ενδιαφέρον Τον ρώτησε: Διδάσκαλε αγαθέ, τι πρέπει να κάνω για να κληρονομήσω την αιώνια ζωή; Κι ο Κύριος του απάντησε: Γιατί με ονομάζεις «αγαθό», αφού νομίζεις ότι είμαι ένας απλός άνθρωπος; Κανείς δεν είναι απολύτως αγαθός παρά μόνο ένας, ο Θεός. Γνωρίζεις τις εντολές! Να μη μοιχεύσεις· να μη φονεύσεις· να μην κλέψεις· να μην ψευδομαρτυρήσεις· να τιμάς τον πατέρα σου και τη μητέρα σου.

Εκείνος ξαφνιασμένος από την απροσδόκητη αυτή απάντηση είπε με απορία: Μα όλα αυτά τα φύλαξα από τα παιδικά μου χρόνια! Ένα σου λείπει ακόμη, ανταπάντησε ο Κύριος. Πούλησε την περιουσία σου, μοίρασέ την στους πτωχούς και θα έχεις θησαυρό στον ουρανό· κι έλα να με ακολουθήσεις. Αυτός όμως όταν το άκουσε αυτό, λυπήθηκε πολύ. Διότι ήταν πολύ πλούσιος και δεν ήθελε να αποχωρισθεί τα πλούτη του. Κι έφυγε από το Χριστό.

Πώς όμως αρνήθηκε την προτροπή του Κυρίου ο νέος αυτός, ο οποίος είχε τόσο μεγάλες πνευματικές αναζητήσεις; Είχε μεγάλο ενδιαφέρον για την αιωνιότητα, κάτι που δεν έχουν οι πολλοί άνθρωποι, που ζουν μόνο για τις ηδονές και την ύλη. Ήθελε να κληρονομήσει την αιώνια ζωή. Και γι’ αυτό από τα παιδικά του χρόνια αγωνιζόταν να τηρεί τις εντολές του Θεού. Κι έψαξε να βρει τον κατάλληλο διδάσκαλο για να πάρει απάντηση σ’ ένα τόσο σοβαρό θέμα.Διότι προσδοκούσε ότι ο Κύριος θα μπορούσε να τον οδηγήσει με ασφάλεια στην αιώνια ζωή. Περίμενε λοιπόν ν’ ακούσει κάτι ιδιαίτερο και ανώτερο από αυτά που έκανε. Όταν όμως πήρε την απάντηση αυτή, ξαφνιάστηκε.

Αυτός είχε ζωή καθαρή, είχε πίστη, είχε αναζητήσεις, δεν είχε όμως αυτογνωσία και διάθεση θυσιαστικής υπακοής.

Επιθυμούσε την άλλη ζωή, αλλά ήταν κυριευμένος από το φοβερό πάθος της φιλαργυρίας. Κι ενώ στην αρχή φάνηκε πρόθυμος να ακούσει τις οδηγίες του Κυρίου και να τις εφαρμόσει, στη συνέχεια όταν του τέθηκε το δίλημμα, ή ο Χριστός ή ο χρυσός, προτίμησε τα πλούτη του κι αρνήθηκε την αιώνια Βασιλεία.

Δεν αρκεί λοιπόν μόνο να πιστεύουμε και να ποθούμε την αιώνια ζωή. Δεν αρκεί να έχουμε πνευματικά ενδιαφέρονται και να ακούμε θρησκευτικές ομιλίες, δεν μας εξασφαλίζει το γεγονός ότι πολλοί έχουμε από τα παιδικά μας χρόνια τηρήσει κάποιες βασικές εντολές. Μπορεί κάποιο πάθος μας να αποβεί καταστροφικό για τη σωτηρία μας, εάν δεν έχουμε διάθεση υπακοής και θυσίας. Γι’ αυτό χρειάζεται να μάθουμε να υπακούμε στις εντολές του Θεού. Σε όλες κι όχι μόνο σ’ εκείνες που θέλουμε. Εάν θέλουμε να είμαστε γνήσιοι μαθητές του Χριστού, πρέπει να Τον ακολουθούμε όπου μας καλέσει, θυσιάζοντας τα πάντα γι’ Αυτόν, όσο κι αν αυτό μας φαίνεται δύσκολο ή ακατόρθωτο.

Με τη χάρη του Θεού

Όταν ο Χριστός είδε το νέο να φεύγει τόσο πολύ λυπημένος, είπε: Πόσο δύσκολα θα μπουν στη Βασιλεία του Θεού αυτοί που έχουν χρήματα! Είναι ευκολότερο μία καμήλα να περάσει από τη μικρή τρύπα που ανοίγει η βελόνα, παρά να μπει ένας πλούσιος στη Βασιλεία του Θεού. Εκείνοι τότε που το άκουσαν αυτό, απόρησαν: Μα τότε ποιος μπορεί να σωθεί; Κι ο Κύριος απάντησε: Εκείνα που είναι αδύνατο να γίνουν με την ασθενική δύναμη του ανθρώπου, αυτά είναι κατορθωτά και δυνατά με τη Χάρη του Θεού.

Η Χάρις του Θεού λοιπόν κάνει δυνατά όχι μόνο τα δύσκολα αλλά και τα αδύνατα. Διότι μόνο με τη Χάρη του Θεού μπορεί ο πλούσιος να απαγκιστρωθεί από την προσκόλλησή του στα πλούτη του. Βέβαια και γενικότερα όλες οι προσκολλήσεις στα διάφορα πάθη που έχουν οι άνθρωποι μόνο με τη Χάρη του Θεού μπορούν να υπερνικηθούν. Ο Κύριος τονίζει όμως την προσκόλληση στον πλούτο, επειδή αυτή δημιουργεί πολύ μεγάλη εξάρτηση. Αιχμαλωτίζει τον άνθρωπο και τον κυριεύει. Τον ταυτίζει με την ύλη και τον σκληραίνει πολύ. Γι’ αυτό ο Κύριος μας εξηγεί ότι η απεξάρτηση από τα πλούτη είναι αδύνατη με τις φτωχές μας ανθρώπινες δυνάμεις και δυνατή μόνο με τη Χάρη του .

Γενικότερα όμως όλοι μας, σ’ όποιο πάθος κι αν έχουμε κάποια αδυναμία, θα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι στο δρόμο προς τη Βασιλεία του Θεού χρειαζόμαστε όλοι μας τη Χάρη του Θεού. Μόνο με τις δικές μας δυνάμεις τίποτε δεν μπορούμε να κάνουμε, δεν μπορούμε να ξεπεράσουμε κανένα πάθος. Διότι η πνευματική ζωή είναι ζωή υπερφυσική, είναι θαύμα χάριτος του Θεού. Το να αποκολληθεί η καρδιά του ανθρώπου από την ύλη, τον κόσμο και τη σάρκα και να στραφεί προς το Θεό και τα ουράνια αποτελεί θαύμα της Χάριτος του Θεού. Η θεία Χάρις μας απαλλάσσει από τα πάθη μας, μας κινεί σε μετάνοια, μας καθαρίζει, μας αναγεννά, μας αγιάζει. Εμείς κάνουμε το ελάχιστο, προσφέρουμε τη διάθεσή μας, και το μεγάλο και ακατόρθωτο το εργάζεται η Χάρις του Θεού. Ας κάνουμε λοιπόν εμείς το ελάχιστο, για να μας προσφέρει ο Θεός το άπειρο, την παντοδύναμη Χάρη του.

Περιοδικό «Ο Σωτήρ», τ. 1989

Δημοσιευμένο από την/τον kantonopou στις Νοέμβριος 27, 2009

ΤΟ ΚΑΘΗΚΟΝ ΤΗΣ ΣΤΙΓΜΗΣ

ΤΟ ΚΑΘΗΚΟΝ ΤΗΣ ΣΤΙΓΜΗΣ



Η πνευματική ζωή και οι επί μέρους πτυχές και εκδηλώσεις της χρειάζονται δύο στοιχεία, δύο αρετές, για να ευδοκιμήσουν και να καρποφορήσουν: την υπομονή και την εγκαρδιότητα. Ξέψυχα και βιαστικά πράγματα δεν πετυχαίνουν στο στόχο της πνευματικής καλλιέργειας. Εξωτερικές προσπάθειες χωρίς τη συμμετοχή της καρδιάς καταντούν νεκρός τύπος και κουραστική ενασχόληση.

Αν θέλουμε κάτι να πάει μπροστά στην πνευματική μας ζωή, θα πρέπει να δείξουμε καρδιακή συμμετοχή, αυθόρμητη και εγκάρδια προσπάθεια και πολλή υπομονή, με τον εαυτό μας και με τους άλλους. Αυτό που λέγει ο Κύριος, το «καρποφορούσιν εν υπομονή» είναι μεγάλος λόγος και πολύ χρήσιμος, πολυσήμαντος θα λέγαμε, για τους χριστιανούς που αγωνίζονται. Τα εμπόδια είναι πολλά και από τον διάβολο και από τον κόσμο κι από τον εαυτό μας. Για να γυρίσει το πλοίο της ζωής μας και να αλλάξει πορεία, φορτωμένο με πάθη και εμπειρίες χρόνων, καθώς είναι, «θέλει δουλειά πολλή».

Ύστερα, κάθε στιγμή έχει το καθήκον της, ίσως και τον πειρασμό της. Έχει τη θετική γνώμη της συνειδήσεώς μας, αλλά και την αντίσταση του παλαιού ανθρώπου. Ο εχθρός διάβολος από την άλλη μεριά καιροφυλακτεί να μας «τρελάνει» με τους πειρασμούς του και δεν μας αφήνει ήσυχους κάθε στιγμή. Βάζει ζιζάνια για να δηλητηριάσουν και να μειώσουν, να ανατρέψουν την προσπάθειά μας. Όλα αυτά, τα κοινά σε όλους, και άλλα πολλά που μπορεί να ποικίλουν από άνθρωπο σε άνθρωπο, πειρασμικά, οργανικά, ψυχολογικά, χρειάζονται ψυχικό κουράγιο και αφοσίωση καρδιάς. Πρέπει να γίνονται από καρδιάς, με αντοχή και υπομονή, για να τελεσφορήσουν. Όλα πρέπει να γίνονται από καρδιάς, χωρίς κρατούμενα και απωθημένα. Διαφορετικά ούτε ο άνθρωπος αισθάνεται ολοκληρωμένη προσωπικότητα, με ενότητα και συνοχή –είναι μια διχασμένη ύπαρξη – ούτε ο Θεός ευλογεί ένα δίψυχο και ακατάστατο άνθρωπο.

Έτσι λοιπόν το καθημερινό γενικό καθήκον της άρσης του σταυρού μας, αλλά το ιδιαίτερο καθήκον της στιγμής (προσευχή, μελέτη, σιωπή, εγκράτεια, διακονία) απαιτούν αυταπάρνηση. Ό,τι κάνουμε πρέπει να το κάνουμε από την καρδιά μας, «εκ ψυχής μετά χαράς ως τω Κυρίω». Να προσφέρουμε κάθε κόπο και λογισμό στον πανταχού παρόντα και καρδιογνώστη Κύριο.Κάθε μέρα έχει το σταυρό της και κάθε στιγμή το καθήκον της. Για να δείξω συνέπεια σε ένα πρόγραμμα πνευματικής ζωής, απαιτείται αντοχή και φιλότιμο. Η αντοχή θέλει αυταπάρνηση, υπομονή, ταπείνωση, για να σταθώ με τη χάρη του Θεού γερά στα πόδια μου και να επιτελέσω το χρέος μου. Πολύ δε περισσότερο απαιτείται υπομονή και εγκαρδιότητα, ευγένεια και αποθέματα καλοσύνης όταν έχω και άλλα καθήκοντα και βάρη (οικογενείας, ιερατείας, επαγγέλματος…).

Ας πάρουμε επί παραδείγματι έναν άνθρωπο που υπηρετεί το κοινωνικό σύνολο και είναι αναγκασμένος ως εκ της επιλογής του επαγγέλματός του να έρχεται σε επαφή με κόσμο. Αυτός μπορεί να είναι εκπαιδευτικός σε σχολείο, αστυνομικός στο δρόμο, νοσηλευτής στο Νοσοκομείο, ιερέας στο ναό. Συναντά ανθρώπους ποικίλους και η επικοινωνία μαζί τους έχει πολύ πυκνότητα στο λίγο χρόνο που διαθέτει που χρειάζεται να είναι πολυχαρισματούχος ο άνθρωπός μας, για να επαρκέσει.

Μπορεί να έχει και δικά του προβλήματα και λογισμούς και πειρασμούς… Οι άλλοι όμως δεν το ξέρουν και δεν του φταίνε σε τίποτε. Σε όλους λοιπόν αυτούς χρωστά τον καλύτερο εαυτό του. Έτσι είναι αναγκαίο να δείξει υπομονή μέσα στη σχολική τάξη, αντοχή στο εξαντλητικό ωράριο στο επάγγελμα, ευγένεια στα τηλεφωνήματα, ανωτερότητα στις ιδιοτροπίες, ανεκτικότητα στη μικροπρέπεια πολλών, διάκριση και σύνεση στο δρόμο, πνεύμα αγάπης στον εξομολογούμενο, που έπεται άλλων και προηγείται άλλων στην αίθουσα αναμονής, αλλά εκείνη τη λίγη ώρα θέλει τον πνευματικό δικό του, γεμάτο ευγένεια και χάρη.

Αυτή η ανωτέρω συμπεριφορά δεν μπορεί να επιτευχθεί στο όνομα κανενός οικονομικού συμφέροντος, δόξης και τιμητικής ανόδου, συγγένειας και δεσμών αίματος. Η επάρκεια στο καθήκον της στιγμής χρειάζεται άνωθεν τη θεία χάρη, που γεμίζει με αγαθά αισθήματα την ψυχή και υπομονή τον άνθρωπο. Μόνο αν ο άνθρωπος πάρει δύναμη από τη θεία χάρη και εμπνευσθεί από το παράδειγμα του Κυρίου μας και των αγίων, μόνο αν συνεργασθεί με τον Θεό, πετυχαίνει το ακατόρθωτο: να μη τα χάνει, να μη εκνευρίζεται, να μη παραλύει το νευρικό του σύστημα και να μη εγκαταλείπει όλες τις αρετές μαζί.

Για να φθάσουμε όμως στην ευλογημένη αυτή πνευματική ατμόσφαιρα και πραγματικότητα, χρειάζεται η προσοχή στα μικρά και η αναβολή στην αναβολή μας. Κάθε φορά που κάποιο καθήκον μας καλεί, μέσα στο σπίτι μας, αλλά και έξω από αυτό, όταν μας βλέπουν άλλοι, αλλά και όταν είμαστε μόνοι, να λέμε αμέσως ναι στο Θεό και στη χάρη και όχι στον κακομαθημένο εαυτό μας. Επίσης, πρέπει να ζητάμε κι από τον ουρανό μέσω της έμπονης προσευχής τα συγκεκριμένα δώρα του Θεού. Καλές είναι οι γενικές και οι από χρόνια στα προσευχητάρια ευρισκόμενες προσευχές, αλλά η αποτελεσματικότητα της προσευχής μας πρέπει να οικοδομείται πάνω στην αμεσότητα, το αυτενέργητο και το συγκεκριμένο του αιτήματος, κυρίως όταν το αίτημα αυτό αφορά πνευματικά δώρα και αρετές, που μας λείπουν και τις έχουμε ανάγκη.

Ακόμη τίποτε δεν πρέπει να συνηθίζουμε στην πνευματική ζωή. Παραδείγματος χάρη: μάθαμε και κάνουμε από στήθους το Απόδειπνο ή τους Χαιρετισμούς, ξημεροβραδιαζόμαστε στο ναό, είμαστε θεολόγοι και συχνά διαβάζουμε τη Βίβλο, ή στο νοσοκομείο υπηρετούμε ανθρώπους, ή χρόνια μπαινοβγαίνουμε στις σχολικές αίθουσες… Τίποτε δεν είναι αυτονόητο και δεδομένο. Κάθε χώρος, ο ίδιος χώρος, κάθε στιγμή είναι ξεχωριστός, κάθε στιγμή έχει τη δική της αποστολή, κάθε πρόσωπο βρίσκεται τώρα σε άλλη δυναμική, κανένας δεν είναι ποτέ συνηθισμένος ή επαναλαμβανόμενος. Ποτέ δεν μπορούμε να σταθμίσουμε τις τάσεις, να ερμηνεύσουμε τις συμπεριφορές και να ζυγίσουμε τις ψυχές. Αυτά μόνο ο Θεός μπορεί να τα κάνει. Εμείς οφείλουμε να είμαστε κάθε φορά χαριτωμένοι και χαρούμενοι, ευλογημένοι και καινούριοι, ξεκούραστοι και ειρηνικοί, ευγενικοί και υπομονετικοί. Κι ας πονάμε. Κι ας είμαστε καρφωμένοι πάνω στο δικό μας σταυρό. Από κάτω υπάρχουν ψυχές που έχουν την ανάγκη μας και την βοήθειά μας.

Αυτό όλο όμως προϋποθέτει χάρη Θεού. Και η χάρη κόπο και ταπείνωση, προσευχή και προσπάθεια. Αξίζει λοιπόν να επαρκούμε στα καθήκοντά μας. Προάγουμε έτσι το έργο του αγιασμού μας και φέρνουμε την ευλογία του Θεού στον κόσμο. Ας αρχίσουμε τώρα, από το καθήκον της κάθε στιγμής. Με τη βοήθεια του Θεού!

Πηγή:http://sites.google.com/site/xrestia/Home/to-kathekon-tes-stigmes

Δημοσιευμένο από την/τον kantonopou στις Νοέμβριος 27, 2009

ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΟΙ ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ: ΉΡΘΑΜΕ ΓΙΑ ΝΑ ΣΑΣ ΑΛΛΑΞΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΙΣΤΗ

Γερμανία - Οι μουσουλμανικές αξίες εμπόδιο στην κοινωνική ενσωμάτωση των Τούρκων


Οι μουσουλμανικές αξίες εμποδίζουν την ενσωμάτωση των μεταναστών στη γερμανική κοινωνία, σύμφωνα με κοινωνιολόγο τουρκικής καταγωγής.

Την άποψη ότι η μουσουλμανική παράδοση αποτελεί φραγμό στην ενσωμάτωση της τουρκικής κοινότητας στη γερμανική κοινωνία, εκφράζει η γνωστή γερμανίδα κοινωνιολόγος και μέλος της κοινότητας, Νέκλα Κελέκ.

Η Κελέκ εγκατέλειψε την Κωνσταντινούπολη με τους γονείς της το 1967, όταν ήταν 9 ετών. Ο πατέρας της πήγε στη Γερμανία κατά την περίοδο που η χώρα ζητούσε μετανάστες που να προσφέρουν φτηνή εργασία, «γκασταρμπάιτερ», όπως έχουν γίνει γνωστοί, και έλπιζε ότι φεύγοντας από την Τουρκία θα έχουν περισσότερη προσωπική ελευθερία.

Στη Γερμανία, όλο και περισσότεροι Τούρκοι έφταναν στο Ανόβερο, όπου ζούσε η οικογένεια της Κελέκ, με τους περισσότερους να προέρχονται από αγροτικές περιοχές και να κυριαρχούνται από τις παραδοσιακές αξίες.

«Ήθελαν να σώσουν τα χωριά τους, τις οικογένειες του, με αποτέλεσμα να μην έρχονται ως μεμονωμένοι μετανάστες αλλά ως απεσταλμένοι των οικογενειών τους», λέει η κοινωνιολόγος.

Αυτό είχε ως αποτέλεσμα, όταν έγινε έφηβη, ο πατέρας της να έχει υιοθετήσει τις παραδοσιακές αξίες, από τις οποίες αρχικά επεδίωξε να ξεφύγει.

«Όταν ήλθαν αυτοί οι αγρότες και αμέσως άρχισαν να ελέγχουν τα κορίτσια της τουρκικής κοινότητας, αισθάνθηκε υποχρεωμένος να με πάρει μακριά από τα μάτια του κόσμου και έτσι άρχισε το πρόβλημα», λέει η 51χρονη σήμερα Κελέκ.

Η ρήξη ανάμεσα στους δύο τους, τελικά τον ανάγκασε να εγκαταλείψει την οικογένεια του και να επιστρέψει στην Τουρκία ενώ η κόρη του ολοένα και περισσότερο άρχισε να γίνεται επικριτική απέναντι στη μεγαλύτερη κοινότητα μεταναστών της Γερμανίας.

Σπούδασε κοινωνιολογία και έγινε γνωστή το 2005 όταν κυκλοφόρησε το βιβλίο της «η ξένη νύφη», σχετικά με τους προκανονισμένους γάμους στη Γερμανία, όπου περισσότεροι από τους μισούς μουσουλμάνους της χώρας, που συνολικά φτάνουν τα 4 εκ., είναι τουρκικής καταγωγής.

Η Κελέκ είναι μία από τις ελάχιστες Γερμανίδες με τουρκικές ρίζες που ανοιχτά επικρίνουν συγκεκριμένες ισλαμικές παραδόσεις, για τις οποίες πιστεύουν ότι είναι φραγμός στην ενσωμάτωση τόσο στη Γερμανία, όσο και στην υπόλοιπη Ευρώπη.

Πιστεύει ότι μέρος αυτής της παράδοσης είναι η νοοτροπία της ομάδας, η οποία εμποδίζει τους ανθρώπους να αναλάβουν τις ευθύνες για τη δική τους ζωή.

«Τα παιδιά δεν ανατρέφονται για να είναι υπεύθυνα για τους εαυτούς τους, ο καλύτερος της οικογένειας, βγαίνει έξω να δουλέψει για το σύνολο της», λέει η κοινωνιολόγος, η οποία πιστεύει ότι η «συλλογική προσέγγιση διαπερνά κάθε τομέα της ζωής».

«Το Ισλάμ μεταφέρει την εικόνα του άνδρα και της γυναίκας, σύμφωνα με την οποία ο άνδρας είναι απρόβλεπτος, μπορεί να εκτροχιαστεί ανά πάσα στιγμή, δεν μπορεί να τιθασευτεί και γι’ αυτό η κοινωνία πρέπει να τον ελέγχει, να ελέγχει τη σεξουαλικότητα του», λέει η κοινωνιολόγος η οποία συμπεραίνει ότι από τη στιγμή που «το άτομο δεν μαθαίνει να είναι υπεύθυνο για τον εαυτό του και για την χώρα που ζει, είναι πρακτικά αδύνατο να φτάσει ως πολίτης σε μία δημοκρατική χώρα».

Η Κελέκ πιστεύει ότι η Γερμανία δεν ξέρει πώς να αντιμετωπίσει αυτές τις δομές, οι οποίες επιβεβαιώνονται στους γάμους και σε ακραίες περιπτώσεις στους «φόνους τιμής», όταν κόρες και αδελφές αντιμετωπίζονται ως ντροπή για την οικογένεια.

Σύμφωνα με την κοινωνιολόγο, οι γερμανοί βρίσκονται σε σοκ επειδή «ποτέ δεν σκέφτηκαν ότι οι άνθρωποι που θα έλθουν στην χώρα τους θα τους πουν: θέλουμε περισσότερα από προστασία και λεφτά, θέλουμε να επιβάλλουμε τους νόμους μας εδώ».

Πηγή:http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathremote_1_25/11/2009_309977

Σημείωση:
Αποδεικνύεται κάθε ημέρα και σε κάθε περίπτωση αυτό που γνωρίζει από αιώνες ο Ορθόδοξος Ελληνισμός, ότι το Ισλάμ κατασκευάζει ανεξέλεγκτους και ανεύθυνους "στρατιώτες" με δόλωμα την ικανοποίηση των σεξουαλικών ορμών των ανδρών μόνο – αφού η γυναίκα είναι ένα κατώτερο όν ανάξιο να απολαμβάνει την ερωτική ικανοποίηση.

Κυριακή 29 Νοεμβρίου 2009

Κατάχρηση ασύλου για ωμή βία

Αγνωστοι μπήκαν σε αίθουσα και έδειραν καθηγητή του Οικονομικού Πανεπιστημίου

Του Αποστολου Λακασα

«Ποτέ δεν ήταν έτσι! Είμαι στο πανεπιστήμιο εδώ και είκοσι χρόνια. Αυτό που πλέον χαρακτηρίζει την καθημερινότητά του είναι η αλητεία και η ωμή βία! Δεν υπάρχει κανένας φραγμός». Η οργισμένη αντίδραση ανήκει σε καθηγητή του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών (πρώην ΑΣΟΕΕ) ύστερα από το νέο επεισόδιο ωμής βίας με ξυλοδαρμό πανεπιστημιακού, το οποίο συνέβη το απόγευμα της Τετάρτης, αλλά και τη χθεσινή νέα επίθεση (πέταξαν μπουκάλια) σε αυτοκίνητο της ΕΛ. ΑΣ. από άτομα που βγήκαν από το ίδιο ίδρυμα. Ανάλογη επίθεση, αλλά με λοστούς, έγινε την Πέμπτη. Τα ιδρύματα αποτελούν ορμητήρια θρασύτατων ατόμων και χρειάζεται άμεση λήψη μέτρων για την προστασία των ΑΕΙ. «Ας βάλουμε εταιρείες security, για να μην τρώνε ξύλο οι εργαζόμενοι. Επιτέλους, τι αγκυλώσεις είναι αυτές με το άσυλο!», προσθέτει ο ίδιος.

Το περιστατικό

Συγκεκριμένα, ο 59χρονος καθηγητής κ. Γεράσιμος Σαπουντζόγλου έκανε μάθημα σε αίθουσα του ιδρύματος, όταν μία ομάδα 15 εξωπανεπιστημιακών εισέβαλε στην αίθουσα και του ζήτησαν να αποχωρήσει, διότι ήθελαν να την χρησιμοποιήσουν για δικούς τους σκοπούς. Ο καθηγητής αρνήθηκε. Τότε, οι άγνωστοι άρχισαν τις βρισιές και τους προπηλακισμούς του καθηγητή μπροστά στους έντρομους φοιτητές. «Του έσφιγγαν τον λαιμό, τον κλωτσούσαν», ανέφερε στην «Κ» αυτόπτης μάρτυρας. Ευτυχώς, το περιστατικό έληξε χωρίς σοβαρά τραύματα για τον άτυχο καθηγητή, ο οποίος είναι από τους πιο παλιούς διδάσκοντες του ιδρύματος και, κατά γενική ομολογία, σεβάσμιος και μειλίχιος άνθρωπος.

Το περιστατικό καταδίκασε ο σύλλογος διδασκόντων του ΟΠΑ, ο οποίος ανέφερε ότι «το επεισόδιο αυτό έρχεται σε συνέχεια άλλων περιστατικών βίας τα τελευταία χρόνια, αλλά είναι η πρώτη φορά που ασκείται σωματική βία εις βάρος διδάσκοντος του πανεπιστημίου μας κατά την ώρα του μαθήματος». «Πλέον, πού θα φτάσουμε;», δήλωσε στην «Κ» η γραμματέας της ομοσπονδίας των πανεπιστημιακών ΠΟΣΔΕΠ κ. Ευγενία Μπουρνόβα.

Ο σύλλογος διδασκόντων, ο οποίος κήρυξε αποχή διαμαρτυρίας τη Δευτέρα από τα μαθήματα, ζητεί από τις πρυτανικές αρχές του ΟΠΑ, το υπουργείο Παιδείας και τα άλλα όργανα της πολιτείας να λάβουν επιτέλους μέτρα για τα φαινόμενα βίας εντός των ΑΕΙ. «Η αλήθεια είναι ότι απαιτείται συντονισμένη παρέμβαση, που θα ξεκινήσει από την πολιτεία. Οι πρυτανικές αρχές έχουν ευθύνη, αλλά φοβούνται. Είναι απολύτως ανθρώπινο», συμπληρώνει καθηγητής του ιδρύματος. «Ανά πάσα στιγμή ομάδες αγνώστων μπορούν να εισέλθουν στο ίδρυμα και να τα σπάσουν», προσθέτει καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Αλλωστε, είναι γνωστό ότι ήδη μέσα στα κεντρικά ιδρύματα της Αθήνας εξωπανεπιστημιακοί έχουν καταλάβει χώρους, μετατρέποντάς τους σε στέκια - ορμητήρια για τις όποιες δραστηριότητές τους. Συγκεκριμένα, στο ΟΠΑ είναι υπό κατάληψη δύο χώροι του ιδρύματος. Ο πρώτος είναι μία αίθουσα στο υπόγειο του κεντρικού κτιρίου επί της οδού Πατησίων. Το δεύτερο στέκι είναι το κτίριο Βανκούβερ, επί των οδών Δεριγνύ και Μαυρομματαίων. «Τα γεγονότα αυτά επαναθέτουν το ζήτημα της τήρησης των νόμων εντός των πανεπιστημίων. Τίποτα περισσότερο. Ουδείς μπορεί να κάνει λόγο για άρση ασύλου σε τέτοια περιστατικά. Η βία και η αλητεία εντός των ιδρυμάτων προσβάλλουν τον ακαδημαϊκό χώρο, καθώς είναι παραβάσεις κοινού Ποινικού Δικαίου. Ως τέτοιες πρέπει να αντιμετωπισθούν. Ολα τα υπόλοιπα είναι φλυαρίες...», καταλήγει ο πανεπιστημιακός.

Αντιγραφή από http://www.alfavita.gr/typos/t28_11_9_0217.php

Σχόλιο σύνταξης

Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια. Για να λυθεί το προβληματικό πανεπιστημιακό ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟ κατεστημένο χρειάζονται τρεις πράξεις.


1.Αναστολή της λειτουργίας όλων των ακαδημαϊκών ιδρυμάτων για ένα έτος


2.στελέχωση με δημοκρατικές διαφανείς διαδικασίες και


3. ακαδημαϊκή αστυνομία.


Όλα τα άλλα είναι τρίχες.

ΕΡΝΤΟΓΑΝ: ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟΥΡΚΟΙ ΟΙ ΠΟΜΑΚΟΙ

Ο τούρκος πρωθυπουργός Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, προέβη σε σοκαριστικές δηλώσεις στις 21 Οκτωβρίου 2009, προς την κοινοβουλευτική του ομάδα, αλλά και προς τα ΜΜΕ. Τα λεγόμενα του τούρκου πρωθυπουργού δημοσίευσε η «Χουριέτ» (α.φ. 22178) σε μία προσπάθεια να κατευνάσει το κύμα οργής που διατρανώνεται στο εσωτερικό της γείτονος.


Συγκεκριμένα, ο κύριος Ερντογάν είπε: «Επιθυμούμε να άρουμε όλες τις δυσκολίες, ώστε να μην υπάρχει μέσα στην Τουρκία των 72 εκατομμυρίων κατοίκων, η ανώτερη εθνική ταυτότητα του Τούρκου και οι κατώτερες των Λαζών, των Κούρδων, των Κιρκασίων, των Πομάκων και των άλλων ομάδων»!!! Πέρα από την φασιστική προσέγγιση (περί ανώτερης τουρκικής φυλής) που ελάχιστα απέχει από τα διαγγέλματα του Χίτλερ, ο τούρκος πρωθυπουργός όχι μόνο αποδέχεται την ύπαρξη σοβαρού αριθμού μειονοτήτων, αλλά ουσιαστικά αποδομεί την τουρκική εξωτερική πολιτική που ασκεί η Άγκυρα στη Θράκη και εκθέτει ανεπανόρθωτα όλους τους ισχυρισμούς των τούρκων πρακτόρων που επί δεκαετίες προσπαθούν να πείσουν για την ανυπαρξία των Ελλήνων Πομάκων σε μία προσπάθεια να τους ταυτοποιήσουν ως τούρκους!!! Αυτή η δήλωση, αφήνει εκτεθειμένους όλους εκείνους (Σύλλογο Επιστημόνων Μειονότητας, Θρακιώτες μουσουλμάνους βουλευτές του παρελθόντος, ψευτομουφτήδες κ.α.) που κατά το παρελθόν είχαν ζητήσει μέχρι και κονδύλια από το ελληνικό κράτος για να αποδείξουν τον τουρκισμό των Πομάκων!!!

Αντιγραφή από http://kostasxan.blogspot.com/2009/11/blog-post_5585.html

dragwn-α, άντε γειά.

-"Είναι ρατσιστικό να δηλώνουμε ότι είμαστε Έλληνες"


-"Μας έκαναν Έλληνες, ενώ δεν ήμασταν".

Αυτά γράφει μεταξύ άλλων η γενική γραματεύς του υπουργείου παιδείας κλπ. κα Δραγώνα στο βιβλίο της.

ΑΝ κα Δραγώνα δεν είστε Ελληνίς, αλέ- ή κατά το κοινώς λεγόμενον, τα μπογαλάκια σου και αδειάστε μας την γωνιά. Δεν χρειαζόμαστε ρατσιστές ανθέλληνες, ούτε τους ανεχόμαστε.
Τα σύνορα είναι ανοικτά, όχι μόνο για να μπαίνουν αλλά και για να βγαίνουν. Και επειδή κανείς δεν σας ανέθεσε με το ζόρι την θέση αυτή, άντε στο καλό, στην πατρίδα σου.
Γιατί εδώ είναι ΕΛΛΑΣ και οι κάτοικοί της είναι ντόπιοι. Είμαστε όλοι ΕΛΛΗΝΕΣ. Και αυτοί που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν και όλοι τους οι πρόγονοι στην ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΧΕΡΣΟΝΗΣΟ και εκείνοι που ΞΕΡΙΖΩΘΗΚΑΝ από τα ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΕΔΑΦΗ πέραν της ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΧΕΡΣΟΝΗΣΟΥ.
Δεν ήρθαμε από αλλού. Δεν είμαστε άλλης γενιάς. Είμαστε γένος ελληνικό. Αυτόχθονες. Γηγενείς.Και η χώρα μας είναι ΕΛΛΑΣ.

Αν δεν είσαι ΕΛΛΗΝΙΔΑ, μην κάνεις κουμάντο σε ΕΛΛΗΝΕΣ.

Σάββατο 28 Νοεμβρίου 2009

επικίνδυνο το εμβόλιο;



Δηλαδή, κάποιοι έφτιαξαν το ιό για να ξεκάνουν τους ανθρώπους, και όσοι δεν κόλλησαν θα τους ξεκάνουν με το εμβόλιο.
Και καλά, άντε να το δεχτούμε. Οι "εφυείς" νόες που σκέφτηκαν αυτό το κόλπο, έχουν εξασφαλισμένη ανοσία;

ΣΕΒΑΣΤΕΙΤΕ ΤΟΝ ΛΑΟ ΠΟΥ ΣΑΣ ΔΑΝΙΣΕ ΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ

Κα Διαμαντοπούλου. Ως υπουργός Παιδείας κλπ. θα έπρεπε να έχετε αντιληφθεί ότι η χώρα στην οποία παίζετε πολιτικό ρόλο είναι χριστιανική ορθόδοξη. Ως υπουργός είστε υποχρεωμένη να σέβεστε και να προωθείτε την παράδοση - την εθνική και την θρησκευτική - του λαού που σας τίμησε.


Αν κα Διαμαντοπούλου θέλετε να επιβάλλετε στον λαό τις δικές σας (;) απόψεις, αυτό σημαίνει αυθαιρεσία – και στην πολιτική ονομάζετε δικτατορία και φασισμός.

Όσον αφορά τα περί σεβασμού των άλλων, να σας θυμίσω ότι η χώρα μας δεν κατοικείται από μετανάστες, αλλά από έλληνες ορθοδόξους. Και φυσικά δεν διανοήθηκε κανείς να εξοντώσει τους αλλοδαπούς – λαθρομετανάστες, αλλά έχουν αυτοί την υποχρέωση να σέβονται την χώρα στην οποία ήλθαν με το έτσι θέλω. Διότι έχει ο λαός και την θέληση και την δύναμη να προστατέψει και τον εαυτό του και την θρησκευτική και εθνική ιδιαιτερότητά του. Αν ρίξετε μια ματιά στην ιστορία του λαού αυτού, που όπως φαίνεται αρέσκεστε να τον «σνομπάρετε», θα καταλάβετε.

Τα πιο πάνω δεν ισχύουν μόνο για εσάς, κα υπουργέ, αλλά και για όποιον, αν και έχει ψηφισθεί από τον λαό, συμπεριφέρεται σαν τσιφλικάς και κατακτητής. Λίγη προσοχή και φιλότιμο δεν θα έβλαπτε.

Κυριακή 22 Νοεμβρίου 2009

ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΟΙ ΞΥΛΟΚΟΠΗΣΑΝ ΕΛΛΗΝΟΠΟΥΛΟ

Ένα 11χρονο ελληνόπουλο στο Σίδνεϊ της Αυστραλίας, ξυλοκοπήθηκε από τους μουσουλμάνους συμμαθητές του γιατί έτρωγε σαλάμι την περίοδο της νηστείας τους.
Όπως έγινε γνωστό ο 11χρονος μαθητής μαζί μ' έναν φίλο του αναγκάστηκαν να κλειδωθούν στη βιβλιοθήκη του σχολείου, για να αποφύγουν τα χειρότερα. Ήδη είχε δεχθεί μια γροθιά στο μάτι και δυνατές κλωτσιές στα πόδια.

"Μου ράγισε η καρδιά, όταν είδα το παιδί μου σ' αυτήν την κατάσταση", δήλωσε ο πατέρας του και πρόσθεσε πως το παιδί εξακολουθεί να είναι τρομοκρατημένο και να έχει εφιάλτες.

Μετά το γεγονός ήλθαν στην επιφάνεια και άλλα παρόμοια περιστατικά, αρκετά δε παιδιά είπαν ότι φοβόντουσαν να φάνε το μεσημέρι, γιατί δέχονταν επιθέσεις αν το φαγητό τους ήταν "διαφορετικό" από των άλλων, ιδιαίτερα την περίοδο του Ραμαζανιού.

Εκπρόσωπος των μουσουλμάνων, από το Τζαμί του Κόμπουρκ, δήλωσε ότι τέτοιου είδους συμπεριφορές δεν έχουν καμία σχέση με εκείνα που προωθεί το Ισλάμ.

(ΑΠΕ-ΜΠΕ)

http://www.enet.gr/?i=news.el.kosmos&id=101537


Σχόλιο elekklesia
Ο σεβασμός και η συμπάθεια του ελληνικού λαού προς τους μουσουλμανικούς λαούς είναι γνωστή και δεν αμφισβητείται από κανέναν . Αυτό δεν σημαίνει ότι παραγράφουμε την ιστορία και λησμονούμε τις επεκτατικές σε βάρος μας και άδικες επιθέσεις των ισλαμιστών. Ως έλληνες, με την αρχαιότερη ιστορία και πολιτισμό στον κόσμο, γνωρίζουμε καλά ότι το Ισλάμ δημιουργήθηκε ως προσπάθεια παγκόσμιας δικτατορίας των Αράβων με θρησκευτικό μανδύα. Αυτό δεν μας εμποδίζει να διακρίνουμε την αδικία της Δύσης προς τους μουσουλμάνους και να τους συμπαραστεκόμαστε όπως και όσο μπορούμε.



Ο σεβασμός του άλλου είναι απαραίτητη προϋπόθεση όχι μόνο της κοινωνικής αλλά και της παγκόσμιας ειρήνης. Η υποταγή των άλλων στις ιδέες μιας θρησκείας ή μιάς πολιτικής ιδεολογίας, που επιδιώκουν ορισμένοι μουσουλμάνοι, είναι φυσικό ότι θα προκαλέσουν παγκόσμια εξέγερση εναντίον τους. Εκτός από αυτό δίνουν άλλοθι και σε αυτούς που επιτίθενται άδικα και δικαιολογία σε ενδεχόμενη νέα πολεμική αναμέτρηση μαζί τους.


Στην συγκεκριμένη, τώρα, περίπτωση. Εάν το ελληνόπουλο έτρωγε προκλητικά σαλάμι μπροστά στους μουσουλμάνους συμμαθητές του, αυτό είναι απαράδεκτο και θα πρέπει να τιμωρηθεί παραδειγματικά. Αν όμως οι μουσουλμάνοι θέλησαν να επιβάλλουν την θρησκευτική τους αντίληψη στον συμμαθητή τους με την βία, αυτό είναι πολύ βαρύ ατόπημα διότι στρέφεται κατά της πίστης στο Κοράνι.


Τελικά στην εποχή μας οι μουσουλμάνοι είναι αυτοί που πολύ λίγο πιστεύουν στο Κοράνι, ενώ προτιμούν να υπακούν τυφλά στους ιμάδημές τους που παραποιούν το Κοράνι, διδάσκοντας βία προς όλους.

Πηγαίνετε κύριε, τελειώσαμε!

21/11/2009


Τελειώσαμε κύριε. Δεν έχουμε τίποτα άλλο να πούμε. Πηγαίνετε!

Ο ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΠΛΑΣΤΗΡΑΣ προς τον πρέσβη της Αγγλίας Sir Francis Oswald Lindley* (1922), όταν , του ζητούσε επίμονα και με απειλές κατά της χώρας μας, να μην καταδικάσει τους Έξη (6) υπεύθυνους (πολιτικούς & αρχιστράτηγο) της Μικρασιατικής Εκστρατείας, ο Πλαστήρας απήντησε:

«Η Ελλάς υπήρξε τίμια Σύμμαχος της Αγγλιας. Την εγκαταλείψατε αλλά εκείνη συνέχισε μόνη τον αγώνα. Είδε τους πληθυσμούς της να σφαγιάζονται, την ελληνική γη να ακρωτηριάζεται. Μπορεί να ζήσει και μόνη. Και αν καταρρεύσει θα στήσουμε στον Κάβο Μαλέα μιά πινακίδα που θα γράφει, πως εδώ ανθούσε κάποτε ένας πολιτισμός, που κατέστρεψαν οι Δυτικές Δυνάμεις, με πρωταγωνίστρια την Αγγλία. Αυτό να διαβιβάσεις στη Κυβέρνησή σου. Τελειώσαμε κύριε. Δεν έχουμε τίποτα άλλο να πούμε. Πηγαίνετε!»

Γιά πόσους Έλληνες πολιτικούς έχετε μάθει ή ακούσει ότι είπαν παρόμοια λόγια στον Αμερικάνο Πρέσβυ την τελευταία 50ετία; Μπορείτε να φαντασθείτε τον κ. Γιωργάκη Παπανδρέου και τον κ. Κωστάκη Καραμανλή να λέει τέτοιες κουβέντες στον εκάστοτε «αξιότιμο» , πρέσβυ των ΗΠΑ στην Ελλάδα;


Ο Στρατηγός Νικόλαος Πλαστήρας.

Ο «τρόμος και ο φόβος» του Τουρκικού Στρατού. Ο «χειρότερος εφιάλτης» του Κεμάλ Ατατούρκ και του Ισμέτ Πασά. Ο «Μαύρος Καβαλάρης», (ο «καραμπιμπέρ» όπως τον έλεγαν οι Τούρκοι), ο Αντισυνταγματάρχης Διοικητής του ένδοξου 5/42 Συντάγματος Ευζώνων (του «σεϊτάν ασκέρ» κατά τους Τούρκους). Ο 'Ανδρας εκείνος που με την ανδρεία του και την παλλικαριά των πολεμιστών του, που ο ίδιος ενέπνεε, ανάγκασε τον Διοικητή της 57ης Τουρκικής Μεραρχίας Πεζικού, Ρεσάτ Μπέη, να αυτοκτονήσει, διότι δεν κατάφερε μέσα στην γενική υποχώρηση του Ελληνικού Στρατού να καταλάβει το ύψωμα 1310-Ερικνέν του Χασάν Μπέλ, το οποίο το υπερασπίζονταν οι Τσολιάδες του 5/42 και ο Διοικητής τους, ο Αντισυνταγματάρχης Νικόλαος Πλαστήρας. Ο ήρωας της μάχης του Σαλιχλή και σωτήρας των προσφύγων της Φιλαδέλφειας (γιά την οποία μάχη δεν αναφέρεται τίποτα στα σχολικά βιβλία). Ο απαράμιλλος Ελληνας, που παρόλο το γεγονός ότι έφτασε να κυβερνήσει πολλές φορές την Ελλάδα, σαν Πρωθυπουργός, πέθανε με μοναδική περιουσία ένα κρεββάτι και ένα μικρό κομμάτι γης, που άφησε προίκα στην ψυχοκόρη του (ορφανή προσφυγοπούλα από την Προύσσα, που ο ίδιος υιοθέτησε κατά την διάρκεια της εκστρατείας), σε αντίθεση με τους κυβερνώντες πολιτικάντηδες τα τελευταία χρόνια, όπου έχουν αναγάγει την «ρεμούλα» σε «Εθνικό Σπόρ» και την «διαφθορά» σε επίκτητο χαρακτηριστικό των Νεοελλήνων.


* Rt. Hon. Sir Francis Oswald Lindley was born on 12 June 1872. He was the son of Nathaniel Lindley, Baron Lindley and Sarah Katherine Teale. He married Hon. Etheldreada Mary Fraser, daughter of Simon Fraser, 13th Baron Lovat and Alice Mary Weld-Blundell, on 12 January 1903. He died in 1950.

(Υιός του Ναθαναήλ και της Σάρας. Για να μην μας διαφεύγει η εθνική προέλευση της αγγλικής αριστοκρατίας του 20ου αιώνα!!!)

http://igaiolos.blogspot.com/2009/01/1909.html

http://www.freeforums.gr/index.php?action=printpage;topic=1636.0

 http://deltio11.blogspot.com/2009/11/blog-post_1362.html

ΤΑ 5 ΜΥΣΤΙΚΑ ΤΩΝ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ

1. Ανακαλύψτε τον καλύτερό σας εαυτό
Προσπαθήστε να κάνετε την ευτυχία εικόνα. Με τι μοιάζει; Με μια γαλήνια ψυχή που αναπαύεται σε ένα λιβάδι με μαργαρίτες; Με μια οικογένεια που τραγουδάει; Με ένα παιδί που χορεύει γύρω σας; Κάντε τα όλα πράξη. Ο χορός, το τραγούδι, η ευδαιμονία, όλα είναι εφικτά. Η ευτυχία που προκαλούν αυτές οι μικρές χαρές των παιδιών, σύμφωνα με τον δόκτορα Ντέιβιντσον, είναι πολύ πιο ευεργετική από τις ηδονές που αναζητούν οι ενήλικοι. Και ευεργετούν όχι μόνο το μυαλό και την ψυχή, αλλά και το σώμα.

2. Σχεδιάστε τη ζωή σας έτσι ώστε να χωράει η χαρά

Μπορεί να μοιάζει προφανές, αλλά οι άνθρωποι που αφιερώνουν χρόνο για να σκεφτούν σοβαρά κατά πόσο επενδύουν στην ευτυχία ξέρουν να απολαμβάνουν τη ζωή. Προσπαθήστε να συναναστρέφεστε με ανθρώπους χαρούμενους και με θετική σκέψη και αποφύγετε όλους εκείνους που σας δημιουργούν κακή αύρα.

3. Αποφύγετε τα «αν»

Αν είχα καλύτερη δουλειά, αν είχα μεγαλύτερο σπίτι, αν έκανα κι άλλο παιδί… Οι πραγματικά ευτυχισμένοι άνθρωποι δεν καταναλώνονται στα «αν» ούτε σε φρούδες φαντασιώσεις. Κάνουν σχέδια και όχι ανεκπλήρωτα όνειρα. Και αν θέλετε τα παιδιά σας να γίνουν ευτυχισμένα, θα πρέπει -πρώτοι εσείς- να αποφεύγετε να τους δημιουργείτε ψεύτικες προσδοκίες.

5. Δώστε προτεραιότητα στους άλλους

Κοινωνικότητα, βοήθεια, αλτρουισμός, δοτικότητα, προσφορά, μοίρασμα, χάρισμα είναι λέξεις συνώνυμες με την ευτυχία. Τα παιδιά είναι από τη φύση τους αρκετά εγωιστικά πλάσματα. Είναι στο χέρι σας να τους μάθετε να προσφέρουν, να μοιράζονται ή να χαρίζουν. Από ένα μπισκότο και ένα παιχνίδι, μέχρι το χάδι τους

5. Επιτρέψτε στον εαυτό σας να είστε ευτυχείς

Μη βασανίζεστε από ενοχές, ούτε να τις δημιουργείτε στους άλλους. Απολαύστε ένα καλό γεύμα χωρίς να υπολογίζετε τις θερμίδες ή τα έξτρα λιπαρά. Αύριο θα μπείτε και πάλι σε πρόγραμμα. Απολαύστε ένα διήμερο στην εξοχή χωρίς να σκέφτεστε πως τη Δευτέρα θα πρέπει να πάτε τα παιδιά στο σχολείο. Παίξτε με το παιδί σας και λερωθείτε χωρίς να σκεφτείτε πως αυτός ο λεκές δεν θα βγει ποτέ από το κασμιρένιο σας πουλόβερ. Μην ξεχνάτε πως ευτυχισμένος είναι ο άνθρωπος που μπορεί να απολαύσει το τοπίο, ακόμη κι αν λοξοδρομήσει από την πορεία του.

Της Ελένης Χαδιαράκου παιδαγωγού δημοτικής εκπαίδευσης Θεσσαλονίκης

Πηγή:http://www.in.gr/Reviews/placeholder.asp?lngReviewID=38464&lngChapterID=49811&lngItemID=79423

Πως αντιμετωπίζεται ο φθόνος στα παιδιά

…Εδώ θα απαντήσουμε στο ερώτημα: «Τι πρέπει να κάνουν οι γονείς για να μην αφήσουν να αναπτυχθεί στις καρδιές των παιδιών η ζήλεια και ο φθόνος;» Σημειώστε λοιπόν τους πέντε επόμενους κανόνες:
Ο πρώτος κανόνας: Να καταστέλλετε εγκαίρως κάθε εμφάνιση ζήλειας στα παιδιά. Το ελάττωμα αυτό εμφανίζεται με διάφορες μορφές στην παιδική ψυχή. Θα τις δούμε με ορισμένα παραδείγματα, γιατί οι γενικές παρατηρήσεις πολύ λίγο μπορούν να βοηθήσουν στην προκειμένη περίπτωση.Αν τα παιδιά στο τραπέζι βιάζονται να προτείνουν τα πιάτα τους, γιατί φοβούνται ότι, μέχρι να έλθει η σειρά τους, το καλλίτερο φαγητό θα έχει μοιραστεί στους άλλους· αν τρώνε γρήγορα ρίχνοντας γύρω ανήσυχες ματιές για να προλάβουν να πάρουν κι’ άλλο φαγητό· αν ρίχνουν σκυθρωπές ματιές στα πιάτα των άλλων ή συγκρίνουν τις μερίδες τους έ ή τα παιχνίδια, τα ρούχα ή τα σχολικά αντικείμενα, που τους χαρίζουν, για να δουν ποιος πήρε τα καλλίτερα, όλα αυτά είναι σημάδια ζήλειας, την οποία σεις υποχρεούστε να ξεριζώσετε, όπου κι όποτε εμφανιστεί.

Αν μάλιστα το παιδί απωθεί κάτι που του προσφέρετε, επειδή και το άλλο παιδί πήρε το ίδιο πράγμα, αυτό αποδεικνύει ότι η ζήλεια ρίζωσε γερά μέσα του. Για μια τέτοια συμπεριφορά πρέπει να τιμωρείται πάντοτε πολύ αυστηρά.

Μια άλλη μορφή φθόνου, πολύ συχνή στα παιδιά, είναι η χαιρεκακία. Εμφανίζεται κι αυτή με ποικίλες μορφές.

Έτσι, αν τα παιδιά χαμογελούν με μίσος, όταν κάποιος τιμωρείται, ή τον ειρωνεύονται , πρέπει να υποστούν κι αυτά την ίδια τιμωρία. Αν τα παιδιά συκοφαντούν το ένα το άλλο, πρέπει πάντα να τιμωρούνται με μεγάλη αυστηρότητα. Αλλά κι’ όταν ακόμη μαρτυρούν τα πραγματικά παραπτώματα των φίλων ή των συμμαθητών τους, με μοναδικό σκοπό να τιμωρηθούν, και τότε ακόμη δεν θα τα αφήσουμε χωρίς παρατήρηση. Γενικώς, τις μαρτυρίες των παιδιών μπορούμε να τις δεχθούμε μόνο όταν ο πατέρας ή η μητέρα ή ο δάσκαλος αναθέτουν σ’ αυτά την τήρηση της τάξεως και απαιτούν σωστές απαντήσεις.

Και στην περίπτωση όμως αυτή, πρέπει να νουθετείτε τα παιδιά, ώστε να σας πληροφορούν για την διαγωγή των άλλων όχι από χαιρεκακία αλλά, σαν τον πάγκαλο Ιωσήφ, μόνο για να προληφθεί η αμαρτία.

Δεύτερος κανόνας: Μην προκαλείτε οι ίδιοι το φθόνο στις καρδιές των παιδιών.

Αυτό συμβαίνει συχνά όταν οι γονείς έχουν ιδιαίτερες συμπάθειες μεταξύ των παιδιών τους. Για τους χριστιανούς γονείς αυτό είναι απαράδεκτο. Αυτοί έχουν υποχρέωση να αγαπούν όλα τα παιδιά τους εξ ίσου και να τα αντιμετωπίζουν με τον ίδιο τρόπο, γιατί διαφορετικά αυτοί οι ίδιοι θα προκαλέσουν τον φθόνο στις καρδιές των παιδιών που θεωρούν τον εαυτό τους αδικημένο.

Στην τροφή, στα ρούχα, στα δώρα, κανένα παιδί δεν πρέπει να προτιμάται ιδιαιτέρως, αλλά όλα τα παιδιά να απολαμβάνουν εξ ίσου τα αγαθά αυτά.

Κοινά μέτρα πρέπει να υπάρχουν επίσης στον έπαινο και στην επίπληξη, στην αμοιβή και στην τιμωρία: ας μην συγχωρούμε στο μικρό παιδί εκείνο για το οποίο τιμωρούμε τα μεγαλύτερα αδέλφια.Πόσο θλιβερά επακόλουθα μπορούν να προκληθούν από την άνιση μεταχείριση των παιδιών, το βλέπουμε στην περίπτωση των αδελφών του Ιωσήφ. Η ιδιαίτερη αγάπη του πατέρα τους προς αυτόν, τόσο σκλήρυνε την καρδιά τους, ώστε στην αρχή αποφάσισαν να τον σκοτώσουν, μετά δε τον πούλησαν σαν δούλο.

Τρίτος κανόνας: Μην διδάσκετε το φθόνο στα παιδιά με το παράδειγμα σας.

Εάν τα παιδιά ακούνε διαρκώς τον πατέρα ή την μητέρα να μιλούν με φθόνο, κακεντρέχεια και χαιρεκακία για τους γνωστούς ή τοτς συναδέλφους τους, αν οι γονείς βρίζουν διαρκώς τους πλουσίους και δυσανασχετούν, επειδή αυτοί δεν είναι τόσο πλούσιοι ή τόσο τυχεροί στις γνωριμίες τους όσο ο ένας ή ο άλλος, και γενικώς, αν τα παιδιά δεν ακούνε τίποτα άλλο, παρά μόνο ζηλότυπες και φθονερές συζητήσεις, πώς είναι δυνατό η ζήλεια και ο φθόνος να μη ριζώσουν στις τρυφερές καρδιές τους, καθώς μάλιστα η ροπή προς το κακό είναι εκ φύσεως μεγαλύτερη;

Τέταρτος κανόνας: Να μαθαίνετε τα παιδιά σας να μισούν και να απεχθάνονται το φθόνο, γιατί είναι ένα ελάττωμα αποκρουστικό στον Θεό.

Ο φθόνος είναι ένα απαίσιο ελάττωμα, αλλά τα παιδιά σας δεν πρέπει να τον αποφεύγουν μόνο γι’ αυτό. Επί πλέον ο φθόνος είναι ένα κουτό ελάττωμα, γιατί όχι μανό δεν δίνει κέρδος στον φθονερό, αλλά αντίθετα μόνο τον ζημιώνει, γιατί του δηλητηριάζει τη ζωή. Αλλά ούτε αυτό μόνο πρέπει να σας παρακινεί να διαφυλάττετε τα παιδιά σας από τη ζήλεια.

Τα παιδιά πρέπει να αποφεύγουν και να απεχθάνονται τη ζήλεια, γιατί μπροστά στο Θεό είναι το μεγαλύτερο αμάρτημα, γιατί είναι κάτι που ο Θεός απαγόρευσε.

Πόσο βδελύσσεται ο Θεός το φθόνο! Σεις, γονείς, μπορείτε καλλίτερα απ’ όλους να εξηγήσετε στα παιδιά σας ότι ο φθόνος προέρχεται από το διάβολο. Εκείνος έφερε το φθόνο στον κόσμο: φθόνησε την ευτυχία που απολάμβαναν ο Αδάμ και η Εύα στον Παράδεισο. Κατόπιν δείξτε στα παιδιά σας πόσα κακά έφερε στον κόσμο ο φθόνος: από φθόνο ο σατανάς παρέσυρε τους προπάτορές μας στην αμαρτία· ο φθόνος έκανε τον Κάιν αδελφοκτόνο· από φθόνο τα αδέλφια πούλησαν τον Ιωσήφ· ο φθόνος τέλος έκανε τους Φαρισαίους να κατηγορήσουν ψευδώς τον Κύριο και να απαιτήσουν την θανάτωσή Του!

Εξηγήστε ακόμη στα παιδιά ότι ο φθονερός μιμείται το διάβολο, του μοιάζει και γι’ αυτό θα υποστεί την ίδια τιμωρία μ’ αυτόν.

Ο βαρύτερος χαρακτηρισμός για το φθόνο είναι οι λόγοι του Σοφού: «φθόνω δε διαβόλου εισήλθεν εις τον κόσμον ο θάνατος».

Ο τελευταίος κανόνας; Καλλιεργήστε στις ψυχές των παιδιών σας, από τη βρεφική ακόμη ηλικία, την αντίθετη προς το φθόνο αρετή, την ευγένεια και την καλή διάθεση σε όλους και, γενικότερα, εκείνη την αγάπη προς τον πλησίον, η όποια φέρεται πάντοτε σύμφωνα με την εντολή του Κυρίου: «πάντα ουν όσα αν θέλητε ίνα ποιώσιν υμίν οι άνθρωποι, ούτω και υμείς ποιείτε αυτοίς» (Ματθ. Ζ’, 12).

Οι γονείς πρέπει με λόγια και έργα να εμπνέουν στα παιδιά τους την ειλικρινή και έμπρακτη αγάπη προς τον πλησίον. Τα παιδιά πρέπει να μάθουν να βοηθούν τους φτωχούς και, γενικά, όσους έχουν ανάγκη. Να συγχωρούν τις αδυναμίες των άλλων, να είναι εξυπηρετικά και καλοκάγαθα προς όλους. Πρέπει ακόμη να μάθουν κατά τούς λόγους του Αποστόλου, το «χαίρειν μετά χαιρόντων και κλαίειν μετά κλαιόντων». (Ρωμ. ιβ’, 15). Ας μάθουν επίσης τα παιδιά να ανέχονται τα ελαττώματα των άλλων και να μη μαρτυρούν τις αταξίες των φίλων τους ή των συμμαθητών τους.

Προ πάντων όμως τα παιδιά πρέπει να μάθουν από τη βρεφική ηλικία να εφαρμόζουν την εντολή της αγάπης προς τον πλησίον, στην όποια ο Κύριος δίνει την ίδια αξία με την αγάπη προς το Θεό και την οποία θέτει ως γνώρισμα των γνησίων μαθητών Του λέγοντας: «Εν τούτω γνώσονται πάντες ότι έμοί μαθηταί έστε, εάν αγάπην έχητε εν αλλήλοις». (Ιωάν. Ιγ’, 35).

Σας υπέδειξα, γονείς, τους βασικούς τρόπους, για να νικήσετε και να ξεριζώσετε από τις καρδιές των παιδιών σας το φθόνο και την κακότητα. Είδατε πόσο κουτό ελάττωμα είναι ο φθόνος, αφού δεν φέρνει καμιά ωφέλεια στον φθονερό, αλλά μόνο του δηλητηριάζει τη ζωή. Είδατε πόσο φοβερό αμάρτημα είναι, αφού στρέφεται κατά της πρώτης αρχής του Χριστιανισμού «αγαπήσεις τον πλησίον σου ως σεαυτόν». (Ματθ. κβ’, 39). Είπαμε ακόμη ότι ο φθόνος είναι πραγματικά διαβολικό ελάττωμα, γιατί προέρχεται από το διάβολο και εξομοιώνει τον άνθρωπο με αυτόν.

Γι’ αυτό, γονείς, φραχθείτε από το φθόνο, και φυλάξτε και τα παιδιά σας απ’ αυτόν. Πολεμήστε με όλη σας την αποφασιστικότητα κάθε εμφάνιση φθόνου στις ψυχές τους και μη προκαλείτε με την εμπαθή συμπεριφορά σας τη ζήλεια μεταξύ τους. Δείξτε τους με τα λόγια και το παράδειγμά σας πόσο ο Θεός βδελύσσεται το φθόνο.

Καλλιεργήστε, τέλος, στις απαλές και δεκτικές ψυχές τους την αντίθετη προς το φθόνο αρετή, την καλωσύνη προς όλους, για να γίνουν τα παιδιά σας πραγματικά παιδιά του Ουράνιου Πατέρα, ο Οποίος «Τον ήλιον αυτού ανατέλλει επί πονηρούς και αγαθούς και βρέχει επί δικαίους και άδικους» (Ματθ. ε’. 45).

(Επισκόπου Ειρηναίου Αικατερινμπούργκ και Ιρμπίτσκ, Μητέρα πρόσεχε!, Εκδ. Ι.Μ. Παρακλήτου, Ωρωπός Αττικής-1976.σ.104-109)

Πηγή:http://vatopaidi.wordpress.com/

Κέρδη επίγεια δεν δίνουν ευτυχία

Θέλοντας ο Κύριος να δείξει πόσο ολέθριο είναι το πάθος της πλεονεξίας είπε την παρακάτω Παραβολή: Κάποιου πλουσίου ανθρώπου τα εκτεταμένα χωράφια απέδωσαν πλούσια παραγωγή. Κι αντί ο πλούσιος αυτός να χαρεί και να ευχαριστήσει το Θεό για την πλούσια σοδειά, κυριεύθηκε από έγνοιες και συλλογισμούς: Τι να κάνω; Πού να μαζέψω τους καρπούς που μου περισσεύουν; Έχασε την ειρήνη του, έχασε και τον ύπνο του. Επιτέλους κάποτε βρήκε τη λύση: Αυτό θα κάνω! Θα γκρεμίσω τις αποθήκες μου και θα οικοδομήσω μεγαλύτερες. Και θα μαζέψω εκεί όλα τα αγαθά μου. Κι ύστερα θα πω στην ψυχή μου: Ψυχή, έχεις πολλά αγαθά και σου φθάνουν για πολλά χρόνια. Μη σκοτίζεσαι πλέον για τίποτε. Τώρα πλέον ήρθε η ώρα να χαρείς με φαγοπότια και διασκεδάσεις.

Ο δύστυχος! Νόμιζε ότι θα ευτυχήσει με τα πλούτη! Δεν μπορούσε να καταλάβει ότι αυτά δεν κάνουν τον άνθρωπο ευτυχισμένο. Άλλωστε ο ίδιος ζούσε τη δυστυχία και μόνο με τη σκέψη των πολλών αγαθών, πριν ακόμη τα συγκεντρώσει και τα αποθηκεύσει. Δεν μπορούσε να χαρεί τίποτε, διότι η πλεονεξία του τον ταλαιπωρούσε και τον βασάνιζε. Ήθελε να κρατήσει όλους τους καρπούς για τον εαυτό του. Κι επειδή δεν μπορούσε να το κατορθώσει αυτό, βυθιζόταν σε εναγώνιες σκέψεις. Θα μπορούσε βέβαια να γίνει ευτυχισμένος, εάν έπαιρνε μία γενναία απόφαση. Να δωρίσει τα αγαθά που του περίσσευαν στους φτωχούς, να χορτάσει τα πεινασμένα τους στόματα, και να ευχαριστήσει το Θεό που του δώρισε μια τέτοια ευφορία και δυνατότητα φιλανθρωπίας. Αλλά επειδή σκοτίσθηκε από την πλεονεξία κατάντησε δυστυχισμένος κι άρρωστος.

Τι κερδίζουμε λοιπόν από την προσκόλληση στα περιττά αγαθά μας; Ανάπαυση δεν κερδίζουμε. Ανήσυχες και βασανιστικές φροντίδες μας αιχμαλωτίζουν. Όσο περισσότερα αποκτούμε, τόσο περισσότερο βυθιζόμαστε σε συλλογισμούς και ανησυχίες: πώς θα διατηρήσουμε αυτά που αποκτήσαμε, πώς θα προσθέσουμε κι άλλα. Και συμβαίνει να χάνουμε συχνά και τον ύπνο μας με τις εναγώνιες σκέψεις μας. Τα θέλουμε όλα δικά μας για να τα απολαμβάνουμε μόνο εμείς, νομίζοντας ότι όσα έχουμε είναι όλα δικά μας.

Και πολύ περισσότερο δεν θέλουμε να καταλάβουμε ότι η ψυχή μας δεν χορταίνει με τα υλικά αγαθά. Η ψυχή ως πνευματική οντότητα ζει και ευτυχεί μόνο με ουράνια, πνευματικά αγαθά. Η αφθονία των υλικών αγαθών, των φαγητών, των διασκεδάσεων δεν μας κάνουν ευτυχισμένους. Κι έπειτα στη ζωή υπάρχουν προβλήματα που δεν λύνονται με το χρήμα, αρρώστιες και θλίψεις, πειρασμοί και εντάσεις, οικογενειακά και άλλα προβλήματα που αφαιρούν συχνά κάθε χαρά και ειρήνη. Μη γελιόμαστε λοιπόν. Ας συνειδητοποιήσουμε ότι τα αγαθά που δίνουν ανάπαυση και ευτυχία προέρχονται από τον ουρανό κι εκεί καταλήγουν. Αυτά να αναζητούμε κι αυτά να επιδιώκουμε.

Η τελευταία μας ώρα

Τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν όπως περίμενε ο πλούσιος. Πριν ακόμη προφθάσει να πει στην ψυχή του τα όσα σχεδίαζε, του μίλησε πρώτα ο Θεός: Άμυαλε άνθρωπε! Τη νύχτα αυτή, που την ονειρευόσουν ως νύχτα ευτυχίας, απαίσιοι δαίμονες ζητούν να πάρουν την ψυχή σου, σε λίγο θα πεθάνεις. Κι όλα αυτά που αποθήκευσες, σε ποιον θα ανήκουν; Κι ο Κύριος έκλεισε την Παραβολή λέγοντας: Τέτοιο τέλος θα έχει κι όποιος μαζεύει μόνο για τον εαυτό του τα υλικά αγαθά και δεν αποταμιεύει θησαυρούς στον ουρανό με τα έργα της αγάπης. Θα καταλήξει την τελευταία μέρα ή νύχτα της ζωής του στην αιώνια νύχτα της κολάσεως.

Αλήθεια· έχουμε σκεφθεί εμείς ποτέ πώς θα είναι το δικό μας τέλος, η δική μας τελευταία μέρα ή νύχτα; Η νύχτα αυτή του πλουσίου της Παραβολής ήταν η πιο εφιαλτική και αποτρόπαιη νύχτα της ζωής του. Ήταν η νύχτα την οποία ονειρευόταν ως νύχτα ευτυχίας, και την περίμενε με τη βεβαιότητα ότι θα άρχιζε να απολαμβάνει για πολλά χρόνια ακόμη τα πλούτη του. Εκείνη η νύχτα όμως έγινε γι’ αυτόν νύχτα αγωνίας και τρόμου. Μια νύχτα ατελείωτη και φρικτή.

Διότι όσοι είναι προσκολλημένοι στα υλικά αγαθά, την ώρα του θανάτους τους εισέρχονται σε μία νύχτα φοβερή και ατελείωτη. Εγκαταλείπουν πίσω τους όλα εκείνα για τα οποία μόχθησαν και με πολλές αγωνιώδεις φροντίδες συγκέντρωσαν και απέρχονται πάμφτωχοι, άδειοι από καλά έργα κι απ’ τη χάρη του Θεού. Σκοτάδι απογνώσεως απλώνεται γύρω τους καθώς παραλαμβάνουν την ψυχή τους οι σκοτεινοί δαίμονες.

Για τους δικαίους όμως, για τους ελεήμονες και φιλάνθρωπους, η τελευταία μέρα ή νύχτα είναι η ωραιότερη ανατολή μιας ημέρας ατελεύτητης και άδυτης. Είναι η είσοδος στη Βασιλεία του Θεού. Εμείς άραγε πώς θα βρεθούμε την τελευταία μας ώρα; Είναι φοβερό να έχουμε την κατάληξη του πλουσίου της Παραβολής. Γι’ αυτό ας καταπολεμούμε κάθε πλεονεξία, κι ας αποταμιεύουμε τα αγαθά μας στις αποθήκες του ουρανού, μοιράζοντάς τα στους πεινασμένους και ενδεείς. Για να μην παραλάβουν την ψυχή μας οι απαίσιοι δαίμονες αλλά οι αγαθοί άγγελοι και να την οδηγήσουν στην αγκαλιά του Θεού.

Περιοδικό «Ο Σωτήρ», τ. 1989

Πηγή:www.xfd.gr