Δευτέρα 30 Σεπτεμβρίου 2013

Γ.ΕΦΡΑΙΜ ΚΑΤΟΥΝΑΚΙΩΤΗ «ΠΩΣ ΠΕΡΝΕΤΑΙ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΘΕΟ;» ΔΙΗΓΕΊΤΑΙ Ο Π. ΣΑΒΒΑΣ (Βίντεο)


Γέροντας Εφραίμ Κατουνακιώτης


Ο π. Σάββας Αγιορείτης διηγείται τι του είπε ο γέροντας Εφραίμ Κατουνακιώτης, πως ο Θεός τον πληροφόρησε με θαυμαστό τρόπο για να σώσει κάποιες ανθρώπινες ψυχες.



 

pentapostagma

Κερκύρας Νεκτάριος: Χωρίς πρότυπα όπως ο Καποδίστριας, δεν βγαίνουμε από την κρίση

Σήμερα Παρασκευή 27 Σεπτεμβρίου 2013 συμπληρώνονται 182 χρόνια από την δολοφονία στο Ναύπλιο του πρώτου Κυβερνήτη της Ελλάδος Ιωάννου Καποδίστρια.
Στην Ιερά Μονή Πλατυτέρας στην Κέρκυρα, όπου βρίσκεται ο τάφος του μεγάλου Έλληνα πατριώτη, πολιτικού, οραματιστή ο Μητροπολίτης Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων κ. Νεκτάριος τέλεσε μνημόσυνο στα πλαίσια των εκδηλώσεων που διοργανώνουν διάφοροι φορείς της Κέρκυρας με επικεφαλής την τοπική Εκκλησία και το Παράρτημα της Unesco Κέρκυρας.
Στο μνημόσυνο συμμετείχαν αντιπροσωπείες από σχολεία της Κέρκυρας, καθώς τις εκδηλώσεις στηρίζει η Περιφερειακή Διεύθυνση Α’/θμιας και Β’/θμιας Εκπαίδευσης Ιονίων Νήσων.
Μιλώντας προς τους μαθητές και τους παρευρεθέντας ο Μητροπολίτης Κερκύρας κ. Νεκτάριος επεσήμανε ότι η Κέρκυρα είναι περήφανη για τον Κυβερνήτη, που γεννήθηκε και μεγάλωσε στο νησί και προσέφερε τις υπηρεσίες του τόσο ως γιατρός όσο και ως γραμματέας της Επτανήσου Πολιτείας, προσπαθώντας να αναμορφώσει και την παιδεία και το πολιτικό σύστημα.
Τόνισε πως όραμα του Κυβερνήτη ήταν να σταθεί η Ελλάδα στα πόδια της, ελεύθερη και ανεξάρτητη από τις επιδράσεις των ξένων, τόσο εκ Δύσεως όσο και εξ Ανατολής. Ο Καποδίστριας είχε ως προτεραιότητα την πατρίδα και θυσιάσθηκε γι’ αυτήν, καθώς ο αγώνας του προκάλεσε τις ξένες Δυνάμεις. Όμως μας άφησε παράδειγμα ότι υπάρχει ο δρόμος της ελευθερίας, μόνο που χρειάζεται αγώνα, αφιέρωση και αυταπάρνηση.
Ο Κυβερνήτης έμεινε στην Ιστορία και μας καλεί να επιτελέσουμε το δικό μας χρέος που είναι να αντισταθούμε στα κελεύσματα της υποταγής και να απεξαρτηθούμε από κάθε επιβουλή. Για να γίνει αυτό χρειάζεται να θυμόμαστε και να βιώνουμε τις αξίες της παράδοσής μας, τις οποίες ο Καποδίστριας είχε ενστερνιστεί, καθώς είχε ζωντανή σχέση με το μοναστήρι της Πλατυτέρας. Γι’ αυτό και ζήτησε σε ανύποπτο χρόνο να ταφεί σ’ αυτό, εάν πέθαινε μακριά από την Κέρκυρα.
Ο Σεβασμιώτατος ευχαρίστησε τους δασκάλους, τους καθηγητές και τα παιδιά για την συμμετοχή τους. Έδειξε σ’ αυτά τον τάφο του κυβερνήτη και τους ζήτησε να έχουν στο νου τους τα ίδια, που είναι η ελπίδα του λαού μας, ότι χωρίς πρότυπα, όπως ο Καποδίστριας, δεν υπάρχει διέξοδος από την κρίση και ότι είναι χρέος τους να μάθουν και να αγωνίζονται για την ελευθερία μας από κάθε υποδούλωση.
Στο μνημόσυνο παρευρέθησαν ο πρόεδρος του παραρτήματος της Ουνέσκο στην Κέρκυρα κ. Γεώργιος Σκλαβούνος, ο πρώην νομάρχης κ. Στέφανος Πουλημένος, καθώς και συγγενείς από τη γενιά του αείμνηστου Κυβερνήτη.
Η Ιερά Μητρόπολις, το παράρτημα της Ουνέσκο και η Ένωση Χριστιανών Επιστημόνων, σε συνεργασία και με άλλους φορείς της Κέρκυρας, διοργανώνουν και εκδήλωση για τον Κυβερνήτη στις 8.30 το βράδυ της Δευτέρας 30 Σεπτεμβρίου 2013 στο Πνευματικό Κέντρο της Ιεράς Μητροπόλεως Κερκύρας (Ακαδημίας 2) με θέμα:
Ο Ιωάννης Καποδίστριας απέναντι στην Αγγλική αποικιοποίηση των Ιονίων Νήσων και το χρέος αποκατάστασης της Ιστορίας της Ένωσης, ενόψει των 150 χρόνων από αυτήν». Εισηγητής θα είναι ο κ. Γεώργιος Σκλαβούνος, οικονομολόγος, κοινωνιολόγος και συγγραφέας. Την εισήγηση θα σχολιάσουν ο Πρωτ. Θεμιστοκλής Μουρτζανός, Γενικός Αρχιερατικός Επίτροπος της Ιεράς Μητροπόλεως, και ο κ. Στέφανος Πουλημένος, διευθυντής της Εφημερίδας «Η Κέρκυρα Σήμερα».
Τη συζήτηση θα συντονίσει ο κ. Γεώργιος Δονάτος, καθηγητής του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών. Την εκδήλωση πλαισιώνουν οι καλλιτέχνες, Ναταλία Καποδίστρια, Παντελής Κοντός και Σπύρος Ασωνίτης.
Kerkyras2


Kerkyras3

Συνάντηση Ν. Νικολόπουλου-Μητροπολίτη Πειραιώς: Σε διωγμό η Εκκλησία

Πειραιώς Σεραφείμ: Κινδυνεύεις να καταστείς γραφικός από τα υποκινούμενα ΜΜΕ όταν δε μασάς τα λόγια σου


Πειραιώς Σεραφείμ


Συνάντηση Ν. Νικολόπουλου-Μητροπολίτη Πειραιώς: Σε διωγμό η Εκκλησία


O Μητροπολίτης Πειραιώς κ. Σεραφείμ σχετικά με «την άμεση  σχέση  του κόμματος της 

Χρυσής Αυγής με τον παγανισμό και τον Ιρλανδό αποκρυφιστή σατανιστή ποιητή 

W.B.Yeats, διακεκριμένο στέλεχος του ερμητικού τάγματος της Χρυσής Αυγής, το όνομα 

του οποίου επέλεξε ο κ. Νικόλαος Μιχαλολιάκος το 1985 για το κόμμα του» .


Στην κοινή διαπίστωση ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία στην Ελλάδα τελεί σήμερα υπό καθεστώς ενός άτυπου διωγμού από τις κυβερνήσεις κατέληξαν ο Μητροπολίτης Πειραιώς κ.κ. Σεραφείμ και ο γ.γ. του Χριστιανοδημοκρατικού κόμματος κ. Νικόλαος Νικολόπουλος, σε συνάντηση που είχαν στα γραφεία της Ιεράς Μητροπόλεως Πειραιώς.

Ο Μητροπολίτης Πειραιώς κ.κ. Σεραφείμ προέβη σε μία σύντομη ιστορική ανασκόπηση των τελευταίων δεκαετιών επιχειρώντας να καταγράψει τις διώξεις που υπέστη η Ορθόδοξη Εκκλησία. Μέσα στο πλαίσιο αυτό σκιαγράφησε τους μυστικούς μηχανισμούς ενός συστήματος που επιβάλλει ετσιθελικά αποφάσεις ενάντια στην Ορθόδοξη Εκκλησία στις εκάστοτε κυβερνήσεις. 
Η απομάκρυνση των πνευματικών -ιερέων από τα σχολεία.
H πολεμική για τον εκκλησιασμό των νέων.
H υποβάθμιση του μαθήματος των θρησκευτικών στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση.
H κατάργηση της αργίας της Κυριακής.
H μη αναγραφή κατ’ απαίτηση του Εβραϊκού Λόμπι των ΗΠΑ, του θρησκεύματος στις αστυνομικές ταυτότητες.
Η παντελώς αντισυνταγματική απόφαση της κυβέρνησης, για την ανέγερση Τζαμιού στο Βοτανικό.

Τέλος η αλλοίωση της ιστορίας σε συνδυασμό με τα ανωτέρω αποτελούν μόνο ένα μικρό δείγμα αυτής της μεθοδευμένης και σχεδιασμένης πολεμικής σε βάρος της Ορθοδοξίας!
Δυστυχώς η πολεμική αυτή συνέβαλε στην γεωμετρική αύξηση ενός πνευματικού μαρασμού, μίας πνευματικής κρίσης, η οποία φυσικό  επακόλουθο είχε και την οικονομική κρίση, που μαστίζει σήμερα τον τόπο.

Τόσο ο Μητροπολίτης Πειραιώς κ. Σεραφείμ, όσο και ο Γ.Γ. του Χριστιανοδημοκρατικού κόμματος Νικόλαος Νικολόπουλος συμφώνησαν στην ανάγκη μίας πνευματικής αναγέννησης του τόπου, έτσι ώστε οι αξίες και τα ιδανικά της Ελληνοχριστιανικής παράδοσης, όπως παρουσιάζονται μέσα από τον ξεκάθαρο ευαγγελικό λόγο   να επαναφέρουν στο προσκήνιο της καθημερινότητας το ελληνικό φιλότιμο και την αξιοπρέπεια του Έλληνα και όλες τις αρετές του Ορθοδόξου Ελληνικού Γένους.

“Σήμερα κινδυνεύεις να καταστείς από τα διάφορα ελεγχόμενα όργανα του σαθρού αυτού συστήματος, όπως τα υποκινούμενα στην πλειονότητά τους ΜΜΕ γραφικός όταν δεν μασάς, που λέει ο λαός τα λόγια σου, και λες πάντα την αλήθεια όσο πικρή κι αν είναι” είπε ο Σεβ. Μητροπολίτης Πειραιώς κ. Σεραφείμ!

Μέσα στο πλαίσιο αυτό εξήρε την γενναία, όπως χαρακτηριστικά είπε, παραίτηση που υπέβαλε ο κ. Νικολόπουλος σε μία πράξη αντίστασης στις επιταγές των δανειστών που στόχο δεν έχουν μόνο τον απόλυτο έλεγχο της οικονομίας αλλά και την αξιοπρέπεια του Έλληνα...

Από την πλευρά του ο κ. Νικολόπουλος υποστήριξε ότι η απόφαση παραίτησης έχει ως βάση το αξιακό υπόβαθρο, έγινε γιατί αυτό του επέβαλε το εθνικό του καθήκον και τον οδήγησε στη ρήξη το ομολογιακό πάθος, που διδάχθηκε από παιδί στα μοναδικά σχολειά των μακαριστών γερόντων Γερβάσιου Παρασκευόπουλου και του μετέπειτα ιεραποστόλου Αφρικής π. Χαρίτωνα Πνευματικάκη.

Αυτό το υπόβαθρο των αξιών -πρόσθεσε- με οδήγησε κάποτε στην πολιτική και τώρα στην ίδρυση του Χριστιανοδημοκρατικού κόμματος, το οποίο απευθύνεται σε όλους τους πατριώτες Χριστιανούς Έλληνες πολίτες,  που το σαθρό αυτό σύστημα τους έχει φέρει σε απόγνωση και απελπισία.

Κατά την εγκάρδια συνάντησή του με τον κ.κ. Σεραφείμ  ο κ.Ν. Νικολόπουλος αντάλλαξε απόψεις εφ΄όλης της ύλης και κατέθεσε τις σκέψεις και τις προτάσεις των Ελλήνων Χριστιανοδημοκρατών για τις σχέσεις του κράτους με την Εκκλησία. Αμέσως μετά τη συνάντηση, ο πρώην Υφυπουργός και Γ.Γ του ΧΡΙ.Κ.Ε κ. Νίκος Νικολόπουλος προέβη στις ακόλουθες δηλώσεις:

«Το πολυσχιδές πνευματικό και κοινωνικό έργο της Μητρόπολης Πειραιώς και Φαλήρου είναι παγκοίνως γνωστό και αποτελεί ένα έργο προσφοράς στην διακονία του λαού του Θεού με καθημερινό αγώνα, με ομολογιακό πάθος και ασκητικό φρόνημα.

Ο Σεβασμιότατος Μητροπολίτης, είναι ο στοργικός πατέρας και ο φλογερός υπερασπιστής της Πίστης, της Πατρίδας και του λαού μας. Μα προπαντός είναι οδηγός και ηγούμενος της νεολαίας φίλος και ευαίσθητος ακροατής των ανησυχιών και προβλημάτων της .

Ο κ. Νίκος Νικολόπουλος επίσης τόνισε: Η Ορθοδοξία, είναι για όλους τους Έλληνες Χριστιανοδημοκράτες μία από τις πιο ισχυρές και ακλόνητες βάσεις, αλλά και πυξίδες του Ελληνισμού.
Είναι το μέτρο της αντίληψής μας για τις αλλαγές που έχει ανάγκη η πατρίδα. Είναι το μέτρο της ευαισθησίας μας, πρωτίστως και κυρίως για τον άνθρωπο, ειδικά δε στις μέρες μας, τον πάσχοντα, φτωχό και αβοήθητο Έλληνα.
Η εκκλησία μας συνιστά φάρο πνευματικής ζωής κι ελπίδας, αλλά και ακρογωνιαίο λίθο και στύλο της οικογενειακής συνοχής και γαλήνης και ως τέτοια στέκεται δίπλα στον Έλληνα πολίτη και στην Ελληνική οικογένεια.

Το Χριστιανοδημοκρατικό Κομμα εκφράζει τη θερμή, ειλικρινή και ακλόνητη πίστη του, στις αρχές της Ελληνικής Εκκλησίας και της Μητροπόλεως Πειραιώς και Φαλήρου της οποίας έχει τη τύχη να προΐσταται ένας φωτισμένος ιεράρχης σαν τον Μητροπολίτη  Σεραφείμ που ακούραστος, εργάζεται και αγόγγυστα στη κατεύθυνση της πνευματικής ,ψυχικής και κοινωνικής ανατάσεως του Χριστεπώνυμου πληρώματος της Πειραϊκής  και Φαληρικής κοινωνίας.
Η ταύτιση των εκτιμήσεων και των δύο πλευρών και η σφυρηλάτηση σχέσεων αμοιβαίας εμπιστοσύνης και πνεύματος συνεργασίας, καθιστά βέβαιο πως μόνο θετικά αποτελέσματα έχει να προσφέρει και να παράξει για το σύνολο της Ελληνικής κοινωνίας και Εκκλησίας.

Η Ορθοδοξία, για όλους τους Έλληνες Χριστιανοδημοκράτες, είναι μία από τις πιο ισχυρές και ακλόνητες βάσεις, αλλά και πυξίδες του Ελληνισμού.
Είναι το μέτρο της αντίληψής μας, για τις αλλαγές που έχει ανάγκη η πατρίδα και το μέτρο της ευαισθησίας μας, πρωτίστως και κυρίως για τον άνθρωπο, ειδικά δε στις δυσκολες μέρες μας, τον πάσχοντα, φτωχό και αβοήθητο Έλληνα.

Με την ευκαιρία θέλω να υπογραμμίσω κατεληξε ο Νίκος Νικολόπουλος:
«Η εμπειρία των αιώνων μεταφέρει σε όλους μας, τους ισχυρούς και ακατάλυτους δεσμούς μεταξύ του Ελληνισμού και της Ορθοδοξίας, μέσα από την οποία φωτίζει το μονοπάτι των σχέσεων Εκκλησίας και Κράτους, το οποίο πολλοί επιχειρούν να συσκοτίσουν στις μέρες μας, αλλά εις μάτην.
Πιστεύω ότι το θεμέλιο της Ελληνορθοδοξίας, είναι θεμέλιο συμπαγές, αρραγές και ακλόνητο.
Θα επαναλάβω επίμονα και ακούραστα, είπε ο Νίκος Νικολόπουλος «Η Ορθοδοξία είναι το θεμέλιο, της γνήσιας και εθνικής μας παράδοσης και παράλληλα, το θεμέλιο που διασφαλίζει την έξοδο από την εσωστρέφεια και την απομόνωση, το ικανό να διαλεχθεί με το σύγχρονο κόσμο, που βιώνει την τραγωδία της οικονομικής κρίσης και της επιστημονικής ανέλιξης.

Με αυτή την βάση είναι πολύ φυσιολογική η δυναμική αντιπαράθεση στις επιπόλαιες κρατικές μεταρρυθμίσεις, που βάλλουν ανιστόρητα απέναντι σε κάθε τι παραδοσιακό, διαχρονικά καταξιωμένο και αυθεντικά Ελληνικό».

Θα κλείσω με όσα σοφά έγραψε ο φιλόσοφος Πρωθυπουργός Παναγιώτης Κανελλόπουλος: «Χωρίς τον Χριστιανισμό το Ελληνικό πνεύμα θα είχε ταφεί κάτω από τα ερείπια του Ρωμαικού Κράτους».
Την αλήθεια μπορείς να την λες, ακόμη και αν σου κόψουν την γλώσσα.
Δεν μπορούμε λοιπόν να ξεχωρίσουμε τον Ελληνισμό από την Ορθοδοξία και την Εκκλησία.

pentapostagma

Ο πολλαπλασιασμός του Προσφόρου και της μανέστρας.


Τον Αύγουστο του 1963 ήρθανε στη Μονή 75 λιβαναταίοι. Εργαστήκανε για τη στέρνα της Μονής, το Αγιονέρι, εθελοντικά. Το έχουν τάμα πολλοί από τις Λιβανάτες, την πατρίδα του Οσίου Δαβίδ, να προσφέρουν κάτι στη Μονή του συμπατριώτη τους, χρήματα ή εργασία. Έτσι φτάσανε τότε 75 άντρες για να κάνουν το έργο της στέρνας. Και στη Μονή βρισκόσανε άλλοι 15, για να βοηθήσουν. Ο π. Ιάκωβος συντόνιζε γενικές εργασίες, μα ήταν και ο μόνος που έπρεπε να φροντίσει για το φαγητό και τη διαμονή των καλών αυτών ανθρώπων.
Χρησιμοποίησε ότι υπήρχε και δεν υπήρχε στην αποθήκη. Μια μέρα τα τρόφιμα τελείωσαν. Χρήματα δεν είχε. Έψαξε όλα τα ράφια, όλες τις γωνίες. Κατόρθωσε να βρει δυόμισι οκάδες μανέστρα. Και από ψωμί μόνο μισό Πρόσφορο. Του έδωσε και ο γέρο-Ευθύμιος μισό καρβελάκι. Ποσότητες αστείες για σχεδόν εκατό πρόσωπα, που δουλεύανε όλη την ημέρα χειρονακτικά.
Στεναχωριόταν και δεν ήξερε τι να κάνει. Τον έπιασε απελπισία και σχεδόν έκλαιγε, που θ’ άφηνε τον κόσμο νηστικό. Ξαφνικά όμως του ήρθε μια ιδέα: κατεβάζει τη μεγάλη κατσαρόλα, ρίχνει μέσα τη μανέστρα, βάζει και το ψωμί και όπως ήτανε πήγε στο ναό. Στάθηκε μπροστά στην εικόνα του οσίου Δαβίδ και του είπε:
–Άγιε μου, οι άνθρωποι αυτοί δουλεύουν για το Μοναστήρι σου. Γυρνάνε κουρασμένοι και πεινασμένοι. Δεν έχω τίποτα άλλο να τους δώσω να φάνε, μόνο τις δυόμισι οκάδες μανέστρα με το λίγο λαδάκι, το μισό προσφοράκι και το μισό καρβελάκι (= και τα έδειχνε στον Άγιο). Σε παρακαλώ, εσύ να τα ευλογήσεις, να φάνε και να χορτάσουνε.
Μαγείρεψε στην κατσαρόλα τούτη, έβγαζε συνέχεια φαγητό και δεν τελείωνε. Χόρτασαν όλοι και περίσσεψε! Το είδαν πολλοί και ο νυν ηγούμενος π. Κύριλλος. Πολλά χρόνια μετά, τονίζοντας τα θαύματα του οσίου Δαβίδ, έλεγε ο π. Ιάκωβος:

–Αδελφέ μου, επανάληψη του θαύματος των πεντακισχιλίων!

Στυλ. Γ. Παπαδόπουλος Ομότ. Καθ. Παν. Αθηνών
Ο Μακαριστός Ιάκωβος Τσαλίκης
Από το ομώνυμο βιβλίο, εκδόσεις «Τροχαλία»

Ἡ κοινοκτημοσύνη


ΤΑ ΑΣΚΗΤΙΚΑ ΤΗΣ ΕΝΟΡΙΑΣ


Β΄ Η ΜΟΝΑΧΙΚΗ ΚΑΙ Η ΚΟΣΜΙΚΗ ΕΝΟΡΙΑ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ 

3.Η ΠΡΩΤΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ

Ἡ κοινοκτημοσύνη


Ἡ ζωή τῶν πρώτων χριστιανῶν ἦταν κοινή, κοινή ἡ πολιτεία. Σχολιάζοντας ὁ ἱερός Χρυσόστομος τό χωρίο «πάντες δὲ οἱ πιστεύοντες ἦσαν ἐπὶ τὸ αὐτὸ καὶ εἶχον ἅπαντα κοινά»17 λέγει: «Βλέπεις πόσο ἄμεση καί μεγάλη ἦταν ἡ ἀνταπόκριση καί ἡ πρόοδος καί ἡ ἐπίδοση στίς ἀρετές; Δέν εἶχαν μόνον κοινωνία στήν προσευχή καί στήν διδασκαλία, ἀλλά καί στόν τρόπο ζωῆς («πολιτεία») καί στήν περιουσία»18.

Ἡ κοινοκτημοσύνη καί ἡ κοινή ζωή εἶναι ἡ αὐθεντική χριστιανική ζωή. Σχολιάζει μάλιστα καί ὁ πρεσβύτερος Ἀμμώνιος: «Σημειωτέον ὅτι ὡς ἐπὶ μιᾶς ψυχῆς καὶ ἐπὶ ἑνὸς σώματος οὕτω δεῖ φρονεῖν περὶ παντὸς πιστοῦ· καὶ ὁ τῆς Ἐκκλησίας θεσμὸς κοινὸν βίον θέλει ἔχειν ἅπαντας μεθ’ ἑαυτῶν»19. Δηλαδή: «Ὁ θεσμός τῆς Ἐκκλησίας θέλει ὅλοι νά ἔχουν κοινό τόν βίο, δηλ. καί τά «ὑπάρχοντα» καί τήν ζωή».

Δέν πετοῦσαν, δεν σκορποῦσαν οὔτε σπαταλοῦσαν οἱ πρῶτοι χριστιανοί τά χρήματα, ὅπως κάποιοι εἰδωλολάτρες πού τά ἀπαξίωναν, ἀλλά ὅλοι τά εἶχαν ὅλα κοινά. Τά μοιράζονταν ἐξ ἴσου· τά δέ περισσεύματα τά πήγαιναν στούς φτωχούς. Ἡ ἀγάπη κυριαρχοῦσε ἀνάμεσά τους. «Ἡ ἀγάπη γέννησε τήν ἀκτημοσύνη» σχολιάζει ὁ ἱερός Χρυσόστομος20
Ἡ ἀνιδιοτελῆς καί θερμή πρός τούς ἀδελφούς τους ἀγάπη τούς ὁδηγοῦσε στήν ἀκτημοσύνη. Πράγματι ὅταν κανείς ἀγαπᾶ ἀληθινά, κενώνεται στόν πλησίον.

Ἐμπιστεύονταν τόν λόγο τοῦ Κυρίου πού μᾶς βεβαιώνει ὅτι «καὶ πᾶς ὅς ἀφῆκεν οἰκίας ἢ ἀδελφοὺς ἢ ἀδελφὰς ἢ πατέρα ἢ μητέρα ἢ γυναῖκα ἢ τέκνα ἢ ἀγροὺς ἕνεκεν τοῦ ὀνόματός μου, ἑκατονταπλασίονα λήψεται καὶ ζωὴν αἰώνιον κληρονομήσει»21.

Αὐτό τό ρητό σήμερα μερικοί θεωροῦν ὅτι ἀναφέρεται μόνο στούς μοναχούς. Ὅμως αὐτό, τό θεωρούμενο σήμερα ὡς ἀποκλειστικά μοναχικό «κατόρθωμα», ἐκπληρωνόταν τότε ἀπό ὅλους τούς πιστούς. Ἐκεῖνοι, οἱ πρῶτοι ὀρθόδοξοι χριστιανοί, ζώντας μέσα στόν κόσμο, ἔγγαμοι καί ἄγαμοι, τό ἐκπλήρωναν μέ πολλή χαρά καί ἀκενοδοξία.Ἀπόδειξη ἦταν τό ὅτι δέν ὑπῆρχε κανένας φτωχός ἀνάμεσά τους. Διαβάζουμε στίς Πράξεις: «Οὐδὲ γὰρ ἐνδεής τις ὑπῆρχεν ἐν αὐτοῖς· ὅσοι γὰρ κτήτορες χωρίων ἢ οἰκιῶν ὑπῆρχον, πωλοῦντες, ἔφερον τὰς τιμὰς τῶν πιπρασκομένων καὶ ἐτίθουν παρὰ τοὺς πόδας τῶν ἀποστόλων»22. Δηλαδή ὅσοι εἶχαν χωράφια ἤ σπίτια τά πωλοῦσαν καί τά χρήματα πού εἰσέπρατταν ἀπό τήν πώληση τῶν περιουσιῶν τους τά ἔβαζαν στά πόδια τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων. «Οὔτε κἄν στά χέρια τῶν Ἀποστόλων», παρατηρεῖ ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, «δέν τολμοῦσαν νά τά δώσουν, οὔτε τά ἔδιναν μέ τῦφο καἱ ὑπερηφάνεια, ἀλλά στά πόδια τους τά ἔφερναν· τούς ἄφηναν νά γίνονται αὐτοί (δηλ. οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι) οἰκονόμοι καί τούς ἔκαναν κυρίους, ὥστε κάθε τί νά φαίνεται ὅτι προέρχεται ἀπό τά κοινά καί ὄχι ἀπό τά δικά τούς· διότι καί αὐτό (τό νά ἐλεοῦν αὐτοπροσώπως) μποροῦσε νά συμβάλλει στήν κενοδοξία (γι’ αὐτό καί ἀπέφευγαν νά δίνουν μόνοι τους ἐλεημοσύνη23.

Ἐπικρατοῦσε ἰσότης μεταξύ τους καί ζοῦσαν μιά ζωή πού ἔμοιαζε μέ ἐκείνη τῶν ἀγγέλων24.

«Αὐτό εἶναι ἡ ἀγγελική ζωή», λέγει ὁ Χρυσορρήμων, «τό νά μήν λέγει κανείς ὅτι κάτι εἶναι ἰδιοκτησία του»· «Τοῦτο πολιτεία ἀγγελικὴ͵ μηδὲν αὐτῶν λέγειν ἴδιον εἶναι»25.

Συνεχίζει δέ, μιλώντας γιά τούς πρώτους χριστιανούς, ὡς ἑξῆς: «Ἀμέσως ἡ ρίζα τῶν κακῶν κόπηκε· μ’ αὐτά πού ἔπρατταν ἔδειξαν τί ἄκουσαν· ἐφάρμοσαν αὐτό πού ἔλεγε: ‘’Σώθητε ἀπὸ τῆς γενεᾶς τῆς σκολιᾶς ταύτης’’26. Ἐνῶ ἦσαν πλούσιοι, μέ πολλή εὐχαρίστηση ἐπτώχευαν, ἐνθυμούμενοι τόν πλούσιο Θεό, πού πτώχευσε γιά αὐτούς»27.

Εἶναι ἐντυπωσιακό ὅτι καί ἡ ζωή στήν μοναστική Ἐνορία λέγεται «ἀγγελική» καί ὁ μοναχισμός καλεῖται «ἀγγελικό πολίτευμα». Ὁ μοναχός, μιμούμενος τούς πρώτους χριστιανούς, διά τῆς ἀκτημοσύνης κόβει τήν ρίζα ὅλων τῶν κακῶν, πού εἶναι ἡ φιλαργυρία. Διά τῆς γενικότερης δέ μίμησης ὅλης τῆς ζωῆς τῶν πρώτων Χριστιανῶν, ἐλευθερώνεται ἀπό τά πάθη καί θεώνεται.

Ἡ ἔμπρακτη μετάνοια τῶν πρώτων χριστιανῶν ἐκφράστηκε μέ τήν ἀποφασιστική ἀπομάκρυνση ἀπό τό φρόνημα τῆς «σκολιᾶς γενεᾶς ταύτης», ἀπό τό φρόνημα τοῦ «κόσμου», πού εἶναι ἡ δουλεία στόν «μαμωνᾶ»28 καί στά ἄλλα κύρια πάθη τήν φιληδονία-καλοπέραση-ἄνεση καί τήν φιλοδοξία. Ἡ ἀποταγή τοῦ πλούτου, τούς ἁγίασε πολύ σύντομα. Ἐπειδή, ὅπως λέγει ὁ ἱερός Χρυσόστομος «προσῆλθαν μέ πολλή εὐλάβεια. Ἐπειδή δέν κυνηγοῦσαν τίς τιμές ὅπως τώρα· ἐπειδή εἶχαν μεταθέσει τήν διάνοιά τους στά μελλοντικά καί δέν προσδοκοῦσαν τίποτε ἀπό τά παρόντα. Αὐτό εἶναι τό δεῖγμα τῆς φλογισμένης ἀπό τό Ἅγιο Πνεῦμα ψυχῆς, τό νά ζεῖ μέσα στά δεινά. Αὐτό θεωροῦσαν ἐκεῖνοι ὅτι εἶναι χριστιανισμός. Ἐμεῖς ὅμως ὄχι (παρατηρεῖ ὁ μεγάλος Πατέρας τῆς Ἐκκλησίας ἀπευθυνόμενος στούς χριστιανούς τῆς ἐποχῆς του). Διότι τώρα ζητᾶμε τίς ἐδῶ ἀνέσεις. Γι’ αὐτό καί δέν θά τίς ἐπιτύχουμε ἀκόμη καί τότε πού εἶναι ὁ καιρός τους...Θά πρέπει νά ποθήσουμε νά ἀπαλλαγοῦμε ἀπό ὅλα (γινόμενοι ἀκτήμονες, ἀπομακρύνοντας τίς βιωτικές φροντίδες) γιά νά μπορέσουμε νά νικήσουμε τίς ἀκάθαρτες δυνάμεις...Ἀκόμη καί ἄν δέν ὑπάρχει διάβολος, ἀκόμη καί ἄν κανένας δέν μᾶς ἀντιμάχεται ὑπάρχουν ἀπό παντοῦ μύριοι δρόμοι πού ὁδηγοῦν τόν φιλάργυρο στή γέεννα»29. Ἀναγκαία ἑπομένως γιά τήν σωτηρία ὄχι μόνο ἡ ἀποβολή τῶν χρημάτων ἀλλά καί τῆς φιλοχρηματίας καθώς καί τῆς ἀγάπης γιά τήν ἀπόλαυση - ἄνεση - σωματική ἡδονή. Τό παράδειγμα τῶν πρώτων χριστιανῶν πού ἀγαποῦσαν τήν κακοπάθεια τῆς φτώχειας καί τήν ταύτιζαν μέ τήν χριστιανική ζωή, ὅπως τονίζει τό χρυσό στόμα τῆς Ἐκκλησίας, εἶναι πράγματι ὁδηγητικό γιά ὅλους μας. Αὐτό ἀκριβῶς, τό ἰδεῶδες τῆς ἑκούσιας πτώχευσης καί τῆς ἀκτημοσύνης, διαφυλάχθηκε στήν μοναστική Ἐνορία, στό ὀρθόδοξο Μοναστήρι.

Ἀπόσπασμα ἀπό τό βιβλίο:«Τά ἀσκητικά τῆς Ἐνορίας» (Ἱερομονάχου Σάββα Ἁγιορείτου) πού σύν Θεῶ θά ἐκδοθεῖ σύντομα 

17 Πράξ. 2,44.

18 Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ ΧρυσοστόμουTLG Work #154 60.64.41 to Work #154 60.64.43 «Ὅρα εὐθέως ὅση  ἐπίδοσιςΟὐ γὰρ ἐν ταῖς εὐχαῖς μόνον  κοινωνία͵ οὐδὲἐν τῇ διδασκαλίᾳ͵ ἀλλὰ καὶ ἐν τῇ πολιτείᾳ».

19 Ἀμμωνίου Πρεσβυτέρου, TLG, Catenae (Novum Testamentum) Work #008 54.29 to Work #008 54.33«Σημειωτέον ὅτι ὡς ἐπὶ μιᾶς ψυχῆς καὶ ἐπὶ ἑνὸς σώματοςοὕτω δεῖ φρονεῖν περὶ παντὸς πιστοῦ· καὶ  τῆς Ἐκκλησίας θεσμὸς κοινὸν βίον θέλειἔχειν ἅπαντας μεθ΄ ἑαυτῶν».

20 Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ ΧρυσοστόμουTLG Work #154 60.94.29 to Work #154 60.94. Εἰπὲ δή μοι͵  ἀγάπη τὴν ἀκτημοσύνην ἔτεκεν͵   ἀκτημοσύνη τὴν ἀγάπην; Ἐμοὶδοκεῖ  ἀγάπη τὴν ἀκτημοσύνην͵  καὶ ἐπέσφιγγεν αὐτὴν μᾶλλονἌκουε δὲ καὶ τί φησιν·Πάντων ἦν  καρδία καὶ  ψυχὴ μίαἸδοὺ καρδία καὶ ψυχὴ τὸ αὐτόΚαὶ οὐδὲ εἷς τι τῶνὑπαρχόντων αὐτῷ ἔλεγεν ἴδιον εἶναι͵ ἀλλ΄ ἦν αὐτοῖς ἅπαντα κοινά».

21 Ματθ.19, 29.

22 Πράξ. 4, 34.

23 Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ ΧρυσοστόμουTLG Work #008 82.32 to Work #008 83.30«Χάρις τε ἦν μεγάλη ἐπὶ πάντας αὐτούς· οὐδὲ γὰρ ἦν ἐνδεής τις ἐν αὐτοῖς». Τοῦ αὐτοῦ:Καθάπερ ἐγχειρισθέντας αὐτούς τι δείκνυσι͵ καὶ ὡς περὶ ὀφλήματος λέγει· τουτέστι τὸμαρτύριον μετὰ παρρησίας πᾶσιν ἀνταπεδίδουνΤοῦ αὐτοῦΚαθάπερ ἐν οἰκίᾳ πατρικῇτέως ὁμότιμοι πάντες οὕτω διέκειντοοὐκ ἔνι εἰπεῖν ὅτι ἔτρεφον μὲν τοὺς ἄλλους· ὡς ἐξἰδίων δὲ τρέφοντες οὕτω διέκειντοἀλλὰ τὸ θαυμαστὸν τοῦτό ἐστιν͵ ὅτι ἑαυτῶνἀποστήσαντες τὰ πράγματα οὕτως ἔτρεφον· ἵνα μηκέτι ὡς ἐξ ἰδίων ἀλλ΄ ὡς ἐκ κοινῶντρέφωσιΤοῦ αὐτοῦΔιὰ τοῦτο ἦν χάρις͵ ὅτι οὐδεὶς ἦν ἐνδεής· τουτ έστιν͵ ἀπὸ τῆςπολλῆς προθυμίας τῶν ἐπιδιδόντων οὐδεὶς ἦν ἐνδεήςΤοῦ αὐτοῦΝῦν πληροῦται τὸ ἐντῷ Δευτερονομίῳ εἰρημένον· ὅτι οὐκ ἔσται ἔν σοι ἐνδεής· ὅτι εὐλογῶν εὐλογήσει σεΚύριος  Θεός σου ἐν τῇ γῇ͵  Κύριος  Θεός σου δίδωσί σοιὍσοι γὰρ κτήτορεςχωρίων  οἰκιῶν ὑπῆρχον͵ πωλοῦντες ἔφερον τὰς τιμὰς τῶν πιπρασκομένωνΤοῦ αὐτοῦ.Ἐνταῦθα εἰς ἔργον ἐξέβη τὸ ὑπὸ τοῦ Κυρίου εἰ ρημένον͵ ὅστις ἀφῆκεν ἄγρους  οἰκίαςἕνεκεν τοῦ ὀνόματός μου͵ ἑκατονταπλασίονα λήψεται ἐν τῷ αἰῶνι τούτῳ͵ καὶ ζωὴναἰώνιον κληρονομήσει· κάλαμον γὰρ καὶ δίκτυον ἀφέντες͵ τὰς πάντων οὐσίας͵ μετ΄ἐξουσίας εἶχον τὰς τιμὰς τῶν οἰκιῶν καὶ τῶν χωρίων καὶ αὐτὰ τὰ σώματα τῶνπιστευόντων· καὶ σφαγῆναι γὰρ ὑπὲρ αὐτῶν πολλάκις εἵλοντο· ὡς καὶ Παῦλος πολλοῖςμαρτυρεῖΚαὶ ἐτίθουν παρὰ τοὺς πόδας τῶν Ἀποστόλων· διεδίδοτο δὲ ἑκάστῳ καθότι ἄντις χρείαν εἶχενΤοῦ αὐτοῦΠολλὴ  τιμή· παρὰ τοὺς πόδας͵ φησὶ τῶν Ἀποστόλωνἐτίθουν· οὔτε εἰς χεῖρας ἐτόλμων δοῦναι· οὔτε δὲ τετυφωμένως παρεῖχον͵ ἀλλὰ παρὰτοὺς πόδας ἔφερον· αὐτοὺς οἰκονόμους ἠφίεσαν γενέσθαι͵ καὶ κυρίους ἐποίουν͵ ἵνα ὡςἐκ κοινῶν λοιπὸν ἀναλέγηται͵ μηκέτι ἐξ ἰδίων· τοῦτο καὶ πρὸς τὸ κενόδοξον αὐτοῖςσυνεβάλλετο.

24 Βλ.Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ ΧρυσοστόμουTLG Work #008 54.27 to Work #008 54.28 «Καὶ τὰ κτήματα καὶ τὰς ὑπάρξεις ἐπίπρασκον͵ καὶ διεμέριζον αὐτὰ πᾶσι͵ καθότιἄν τις χρείαν εἶχε». Ἐπίσης βλἉγίου Ἰωάννου ΧρυσοστόμουTLG Work #154 60.65.60

25 Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ ΧρυσοστόμουTLG Work #154 60.64.45 to Work #154 60.65.61. «Οὐχ ἁπλῶς καθάπερ οἱ παρ΄ Ἕλλησι σοφοὶ͵ οἱ μὲν ἀνῆκαν τὴν γῆν͵ οἱ δὲ εἰςθάλασσαν ἔρριψαν πολὺ χρυσίον· τοῦτο δὲ οὐχ ὑπεροψίᾳ χρημάτων͵ ἀλλὰ μωρίᾳ καὶἀνοίᾳἐσπούδασε γὰρ  Διάβολος ἀεὶ τοῦ Θεοῦ τὰ κτίσματα διαβάλλειν͵ ὡς οὐκ ἐνὸνκαλῶς χρήσασθαι χρήμασιν... ἐνταῦθα δὲ οὐδεὶς ἕτερος ἑτέρου πλεῖον εἶχε͵ καὶ ταχέωςἦλθεν ἐπὶ τὸ αὐτὸ ἐπὶ τὸ πᾶσι διαδιδόναι... τοῦτο πολιτεία ἀγγελικὴ͵ μηδὲν αὐτῶνλέγειν ἴδιον εἶναι».

26 Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ ΧρυσοστόμουTLG Work #154 60.66.1 to Work #154 60.66.2

27 Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου ,TLG, Work #154 60.64.41 to Work #154 60.65.16 « εὐθέως  ῥίζα τῶν κακῶν ἐξεκόπη· δι΄ ὧν ἔπραττον ἔδειξαν  ἤκουσαν·τοῦτο ἦν  ἔλεγε͵ σώθητε ἀπὸ τῆς γενεᾶς τῆς σκολιᾶς ταύτηςΠλούσιοι ὄντες ἡδέωςἐπτώχευον͵ μεμνημένοι τοῦ δι΄ αὐτοὺς πτωχεύσαντος πλουσίου Θεοῦ». Παρατηρεῖ δέ: « Work #008 54.24 to Work #008 54.26 οὐ γὰρ ἐν ταῖς εὐχαῖς μόνον  κοινωνία͵ οὐδὲ ἐντῇ διδασκαλίᾳ͵ ἀλλὰ καὶ ἐν τῇ πολιτείᾳΚαὶ τὰ κτήματα καὶ τὰς ὑπάρξεις ἐπίπρασκον͵καὶ διεμέριζον αὐτὰ πᾶσι͵ καθότι ἄν τις χρείαν εἶχε». Σημειώνει πάλι  ἱερόςΧρυσόστομος: «Ὅρα͵ πόσος φόβος αὐτοῖς ἐνεγένετο; «Καὶ διεμέριζον αὐτά». Τοῦτοεἶπε͵ τὸ οἰκονομικὸν δηλῶνΚαθότι ἄν τις χρείαν εἶχενΟὐχ ἁπλῶς͵ καθάπερ οἱ παρ΄Ἕλλησι φιλόσοφοι͵ οἱ μὲν ἀνῆκαν τὴν γῆν͵ οἱ δὲ εἰς θάλασσαν ἔῤῥιψαν πολὺ χρυσίον͵ὅπερ οὐχ ὑπεροψίᾳ χρημάτων ἦν͵ ἀλλὰ μωρία καὶ ἄνοιαΠανταχοῦ γὰρ ἐσπούδασεν διάβολος ἀεὶ τοῦ Θεοῦ τὰ κτίσματα διαβάλλειν͵ ὡς οὐκ ἐνὸν καλῶς χρήσασθαιχρήμασι. «Καθ΄ ἡμέραν τε προσκαρτεροῦντες ὁμοθυμαδὸν ἐν τῷ ἱερῷ». Ἐνταῦθα τὸντρόπον διδάσκει͵ καθ΄ ὃν τῆς διδασκαλίας ἀπέλαυονβΚαὶ σκόπει͵ πῶς οὐδὲνἐποίουν ἕτερον Ἰουδαῖοι͵ οὐ μικρὸν͵ οὐ μέγα͵ ἀλλὰ τῷ ἱερῷ προσήδρευονἍτε γὰρσπουδαιότεροι γεγενημένοι͵ καὶ περὶ τὸν τόπον εὐλάβειαν πλείονα εἶχονΟὐ γὰρἀπέσπων αὐτοὺς οἱ ἀπόστολοι τέως͵ ὥστε μὴ βλάψαι. ».

28 Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ ΧρυσοστόμουTLG Work #154 60.66.11 to Work#15460.66.29.

29 Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου ,TLG, Work #154 60.67.48 to Work #154 60.68.54 «Εἰ δὲ θαυμάζοι τις͵ πόθεν μὲν παρὰ τὴν ἀρχὴν τοιοῦτοι γεγόνασι͵ νῦν δὲ οὐτοιοῦτοι͵ μαθέτω τὴν θλῖψιν αἰτίαν͵ τὴν διδάσκαλον τῆς φιλοσοφίας͵ τὴν μητέρα τῆςεὐλαβείαςὍτε χρημάτων ἀναίρεσις ἦν͵ τότε οὐδὲ πονηρία ἦνΝαὶ͵ φησίν· αὐτὸ γὰρτοῦτο ἐρωτῶ· νῦν δὲ πόθεν  τοσαύτη πονηρία· πόθεν ἐκείνοις μὲν ἐπῆλθε τοῖςτρισχιλίοις καὶ πεντακισχιλίοις εὐθέως ἑλέσθαι τὴν ἀρετὴν͵ καὶ ὁμοῦ οὕτως ἐγένοντοφιλόσοφοι͵ νῦν δὲ μόλις εἷς εὑρίσκεται; τότε δὲ οὕτω συνεφώνουν; τί τὸ ποιῆσαν αὐτοὺςσφοδροὺς καὶ διεγηγερμένους; τί αὐτοὺς ἄφνω ἐπύρωσεν; Ἐπειδὴ μετὰ πολλῆςπροσῆλθον τῆς εὐλαβείας· ἐπειδὴ τὰ τῶν τιμῶν οὐκ ἦν καθάπερ νῦν· ἐπειδὴ πρὸς τὰμέλλοντα μετέστησαν αὐτῶν τὴν διάνοιαν͵ καὶ οὐδὲν τῶν παρόντων προσεδόκωνΤοῦτόἐστι πεπυρωμένης ψυχῆς͵ τὸ τοῖς δεινοῖς ἐνστρέφεσθαι· τοῦτο ἐνόμιζον ἐκεῖνοιχριστιανισμὸν εἶναιἈλλ΄ οὐχ ἡμεῖς· νῦν γὰρ τὰς ἀνέσεις ἐνταῦθα ζητοῦμενΔιὰ τοῦτοοὐδὲ͵ ὅταν δέῃ͵ τούτων ἐπιτευξόμεθαΤί ποιήσωμεν͵ ἠρώ των ἐκεῖνοι͵ ἀπογινώσκοντεςἑαυτῶν; Ὑμεῖς δὲ τὸ ἐναντίον͵ Τί ποιήσομεν; λέγομεν ἐπιδεικνύμενοι πρὸς τοὺςπαρόντας͵ καὶ μέγα φρονοῦντες ἐφ΄ ἑαυτοῖςἍπερ ἔδει γενέσθαι ἐποίουν ἐκεῖνοι͵ ἡμεῖςδὲ τοὐναντίονΚατέγνωσαν ἑαυτῶν ἐκεῖνοι͵ ἀπέγνωσαν αὐτῶν τῆς σωτηρίας· διὰ τοῦτοτοιοῦτοι γεγόνασινἜγνωσαν ὅσον ἔλαβον δῶρον.Πῶς δὲ ὑμεῖς ἔσεσθε τοιοῦτοι͵ἀπεναντίας ἐκείνοις ἅπαντα πράττοντες; Ἐκεῖνοι ἅμα ἤκουσαν καὶ ἐβαπτίσαντο· οὐκεἶπον ταῦτα τὰ ῥήματα τὰ ψυχρὰ͵ ἅπερ ἡμεῖς νῦν͵ οὐδὲ τὴν ἀναβολὴν ἐπραγματεύσαντο·καίτοι γε οὐ πάντα ἤκουσαν τὰ δικαιώματα͵ ἀλλὰ μόνον͵ τὸ͵ Σώθητε ἀπὸ τῆς γενεᾶςταύτηςΟὐκ ὀκνηροὺς αὐτοὺς ἐποίησεν͵ ἀλλὰ ἀπεδέξαντο τοὺς λόγους· καὶ ὅτιἀπεδέξαντο͵ διὰ τῶν ἔργων ἐδήλωσαν͵ καὶ ἔδειξαν ἑαυτοὺς τίνες ἦσανἍμα γὰρἐνέβησαν εἰς τὸν ἀγῶνα͵ ἀπεδύσαντο τὰ ἱμάτια· ἡμεῖς δὲ ἐμβαίνοντες͵ μετὰ ἱματίωνπαλαίειν βουλόμεθαΔιὰ τοῦτο οὐ δεῖται πόνων  ἀνταγωνιστὴς͵ ἀλλ΄ ἐν αὐτοῖςπεριπλακέντες πολλάκις κατηνέχθημενΤαὐτὸν γὰρ ποιοῦμεν͵ ὥσπερ ἂν εἴ τις ἄνδραἀθλητὴν κεκονιμένον μέλανα͵ γυμνούμενον ἰδὼν͵ πολὺν καὶ ἀπὸ τῆς ἄμμου καὶ τοῦ ἡλίουπηλὸν ἔχοντα͵ καὶ ἀνακεχρωσμένον τῷ ἐλαίῳ͵ καὶ τῷ ἱδρῶτι͵ καὶ τῷ πηλῷ͵ αὐτὸς μύρωνὄζων͵ σηρικὰ λαβὼν ἱμάτια καὶ χρυσᾶ ὑποδήματα͵ καὶ στολὴν μέχρι σφυρῶνκαθιεμένην͵ καὶ χρυσία περὶ τὴν κεφαλὴν͵ συμπλέκοιτο εἰσιών γὰρ τοιοῦτος οὐκἐμποδισθήσεται μόνον͵ ἀλλὰ καὶ πᾶσαν τὴν φροντίδα περὶ τὸ μὴ μολῦναι μηδὲδιαῤῥῆξαι τοὺς χιτῶνας ἔχων͵ ἐκ πρώτης εὐθέως προσβολῆς πεσεῖται͵ καὶ ὅπερδέδοικεν͵ εὐθέως τοῦτο πείσεται͵ περὶ ἐκεῖνα τὰ καίρια τὴν ζημίαν λαβώνΚαιρὸςἀγῶνος ἐνέστηκε· σὺ δὲ περιβάλλῃ σηρικά; καιρὸς γυμνασίας͵ καιρὸς σταδίου· σὺ δὲκαθάπερ ἐν πομπῇ κοσμεῖς σαυτόν; Καὶ πῶς περιέσῃ; Μή μοι πρὸς τὰ ἔξω ἴδῃς͵ ἀλλὰπρὸς τὰ ἔσωΤαῖς γὰρ τούτων φροντίσι͵ καθάπερ σχοινίοις χαλεποῖς͵ πάντοθεν  ψυχὴσυνδέδεται͵ χεῖρα οὐκ ἐῶσα ἀντᾶραι͵ οὐδὲ ἐπανατείνασθαι τῷ πολεμίῳ͵ μαλακοὺςἐργαζομένη καὶ ἁπαλούςἈγαπητὸν͵ πάντων ἀπαλλαγέντα δυνηθῆναι περιγενέσθαι τῆςἀκαθάρτου δυνάμεως ἐκείνηςΔιὰ τοῦτο καὶ  Χριστὸς͵ ὡς οὐκ ἀρκούσης τῆς τῶνχρημάτων μόνον ἀποβολῆς͵ ὅρα τί φησιΠώλησόν σου τὰ ὑπάρχοντα͵ καὶ δὸς πτωχοῖς͵καὶ δεῦρο ἀκολούθει μοιΕἰ δὲ͵ οὐδὲ ὅταν ἀποδυσώμεθα τὰ χρήματα͵ οὐδέπω ἐνἀσφαλείᾳ ἑστήκαμεν͵ ἀλλὰ καὶ ἑτέρας τινὸς τέχνης καὶ ἀκριβείας ἡμῖν δεῖ· πολλῷμᾶλλον ἔχοντες͵ οὐδὲν ἐργασόμεθα μέγα͵ ἀλλὰ καταγέλαστοι καὶ τοῖς θεαταῖς καὶαὐτῷ γενησόμεθα τῷ πονηρῷΚἂν γὰρ διάβολος μὴ ᾖ͵ κἂν  παλαίων μηδεὶς ᾖ͵ μυρίαιπάντοθεν ὁδοὶ πρὸς τὴν γέενναν τὸν φιλοχρήματον ἄγουσι».