ΕΛΛΗΝΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ. ΤΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ ΤΩΝ ΕΛΕΥΘΕΡΩΝ ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ ΕΛΛΗΝΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ -αυστηρώς ακατάλληλο για ελληνόφοβους και αχρίστους. Για του Χριστού την πίστη την Αγία και της Πατρίδος την Ελευθερία. ΠΑΛΙ ΜΕ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕ ΚΑΙΡΟΥΣ ΠΑΛΙ ΔΙΚΑ ΜΑΣ ΘΑΝΑΙ
Δευτέρα 30 Νοεμβρίου 2020
ΕΚΑΤΟ ΔΡΑΜΙΑ ΦΑΚΕΣ - ΤΟ ΔΙΛΕΠΤΟ ΤΗΣ ΧΗΡΑΣ ΣΤΗΝ ΚΟΖΑΝΗ
ΤΟ ΔΙΛΕΠΤΟ ΤΗΣ ΧΗΡΑΣ ΣΤΗΝ ΚΟΖΑΝΗ
ΕΚΑΤΟ ΔΡΑΜΙΑ ΦΑΚΕΣ
(Ἡ γερόντισσα μιλᾶ βαριὰ Κοζανίτικα καὶ ἔτσι ἔχει διασωθεῖ ὁ διάλογος μαζί της)
ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ «ΔΥΤΙΚΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ»
(Ἐβδομαδιαία ἐφημερίδα Κοζάνης 1965)
ceb5cf83cf84ceb9ceb1-cf84cebfceb9cf87
Ἕνα πρωϊ ἔκανε τὴν ἐμφάνισή της στὴν Ἑστία Συσσιτίων, ποὺ εἶχε δημιουργήσει ἡ πίστη καὶ ἡ ἀγάπη πρὸς τὸν πλησίον τοῦ πατέρα Αὐγουστίνου, μιὰ γριούλα, διπλωμένη στὰ δυὸ ἀπ’ τὸ βάρος ποὺ τῆς ἔδιναν τὰ χρόνια ποὺ σήκωνε στὴν καμπουριασμένη ράχη της, ἀργοσέρνοντας τὰ πόδια της καὶ κρατώντας στὰ χέρια της ἕνα σακουλάκι, ἐνῶ μὲ τ’ ἄλλο στηρίζονταν στὸν τοῖχο, νὰ μὴ γονατίση ἀπ’ τὴν πεῖνα. Πλησίασε ἕνα νεαρὸ ποὺ στεκόταν στὴν εἴσοδο τῆς Ἑστίας καὶ τὸν ρώτησε:
―Ἀμπρέ, πιδόπλουμ’, ἰδῶ εἶνι οὐ παπα-Βγαστίνους;
―Πατέρα Αὐγουστῖνο τὸν λένε, διώρθωσε ὁ νεαρός.
―Μὴ μὶ συνιρίζισι, γιέ μ’ ! Ἀγράμματ’ γυναῖκα εἶμι κι δὲν τὰ κλώθου καλά. Κι ἄν κάμνου κι κάναν ἀλάθους, ἂς μὶ σχουρέσ’ οὐ Θός!
―Δὲν πειράζει… Μέσα εἶναι. Τί τὸν θέλεις, γιαγιά;
―Χαλέβου νὰ τοὺν γ’ ἰδῶ ψίχα, κὶ νὰ τοὺν δώσου κὰτ’ ἀπ’ τοὺν φιρα…
―Ἔλα μαζί μου...
Τὴν ἔπιασε ἁπαλὰ ἀπ’ τὸ μπράτσο καὶ τὴν ὡδήγησε στὸ γραφειάκι, ποὺ βρισκόταν στὴν ἄκρη τῆς αὐλῆς. Πλησίασε τὴ θύρα καὶ φώναξε στὸν πατέρα Αὐγουστῖνο.
―Γέροντα! Μιὰ γριούλα ζητάει νὰ σὲ δῇ.
―Ἂς περάση, ἀκούστηκε ἡ φωνὴ του ἀπὸ μέσα.
―Ἔλα, γιαγιά! Καὶ τὴν πέρασε στὸ γραφειάκι.
Μόλις ἡ γριούλα εἶδε τὸν πατέρα Αὐγουστῖνο, αὐθόρμητα ἔσκυψε νὰ τοῦ φιλήσῃ τὸ χέρι. Ἐκεῖνος τὸ ἀποτράβηξε μαλακὰ καὶ πιάνοντας τὸ δικό της χέρι, τῆς τὸ φίλησε μὲ σεβασμό. Ξαφνιάστηκε ἡ γριούλα ἀπὸ τούτη τὴ χειρονομία του. Τὰ ‘χασε γιὰ μιὰ στιγμὴ καὶ σὰν συνῆλθε λιγάκι, εἶπε:
―Μπᾶ, γιέ μ’! Τ’ ἦταν ἰτούτου πάλι! Παπᾶς νὰ φ’λάῃ τοῦ χέρ’! Ποιὸς τούειδιν κὶ πῶς νὰ τ’ ἀκούσ’ν οἱ ἄλλοι;
―Τὸ δικό σου χέρι ἀξίζει νὰ φιλήσω, μητέρα, ἀπάντησε μὲ ἤρεμη φωνὴ ὁ πατέρας Αὐγουστῖνος. Κ’ εἶναι σὰ νὰ φιλῶ τὰ χέρια ὅλων τῶν μανάδων, ποὺ ὑποφέρουν στὶς σημερινὲς δύσκολες στιγμὲς ποὺ περνάει τὸ Ἔθνος μας, καὶ δὲν μπορῶ, δὲν ἔχω τὴ δύναμη νὰ τὶς βοηθήσω, ὅπως πρέπει κι ὅσο θἄθελα.
―Δὲν εἶνι ἁμαρτία ἰτούτου; εἶπε σὰν φοβισμένη ἡ γριούλα.
―Ἁμαρτία εἶνε ὅταν μισοῦμε, ἦταν ἡ ἀπάντηση τοῦ γέροντα, κι ὄχι ὅταν ἀγαποῦμε. Καὶ σὺ ἀγαπᾶς, μητέρα, γιὰ νὰ κάνῃς τὸν κόπο νὰ ῤθῇς ἴσαμε ᾿δῶ. Κάθησε.
Καὶ σὰν κάθησε ἡ γριούλα σ’ ἕνα κασόνι, ποὺ χρησίμευε καὶ γιὰ καρέκλα.
―Κάτι ἤθελες νὰ μοῦ πῇς.
―Ἰά, ἦρθα νὰ σ’ ἰδῶ ποιὸς εἶσι, ἀπ’ σιουμουλουγοῦν οὐόλ’ κι νὰ μ’ ἰβλογήισ’ς. Σ’ φιρα κι ψίχα φακὴ νὰ τ’ μαειρέψ‘ γιὰ τ’ς φτουχοί! Κι ἀνοίγοντας τὸ σακουλάκι, τοῦ ἔδειξε τὰ ἑκατὸ δράμια φακὲς ποὺ ἔφερνε μαζί της.
―Κράτησέ την γιὰ τὸν ἑαυτό σου, μητερούλα! τῆς εἶπε γεμᾶ―τος συγκίνηση ὁ πατέρας Αὐγουστῖνος. Καὶ γιὰ τοὺς πτωχοὺς θὰ βρεθοῦν ἄλλοι ποὺ θὰ ἐνισχύσουν τὰ συσσίτιά μας.
―Ἰμένα, δὲν μὶ χράζιτι τόσ’ πουλὴ φακὴ. Ἰγὼ τώρα ἰέφαγα τὰ ψουμιά μ’. Λίγ’ ζουὴ ποὺ μὶ ἀπόμκιν ἀκόμα, κ’τσά-στραβὰ τὰ τ’ν ἀπιράσου. Οἱ νιώτιαρ’ νὰ τηρῆστι νὰ χουρταὶν τώρα ἀπ’ δὲν βρίσκιτι κὰν τίπουτας!
―Κράτησέ την, ἐπέμεινε ὁ γέροντας. Καὶ δὲν θὰ ᾿χῃς χρήματα ν’ ἀγοράσῃς ἄλλες φακές.
―Δὲν τ’ν ἀγόρασα! Μὶ ‘ν ἰέδουκαν ἀπ’ αὐτοῦ, ἀπ’ δὶν’ν τὰ τρουφίματα. Πὰρ’ την, γιέμ’, κὶ μὴ μὶ κακουκαρδίζ’ς!…
―Καλά, θὰ τὶς κρατήσουμε. Ἀπὸ αὔριο ὅμως, νὰ ‘ρχεσαι καὶ σὺ νὰ τρῶς στὴν Ἑστία μας.
―Ἰφχαριστῶ, γιέμ! Οὐ Θὸς νὰ σὶ βουηθάη, νὰ κάμ’ς οὐόλου τοὺ καλό! Καλὸ βράδ’…
Καὶ σηκώθηκε νὰ φύγῃ.
―Εὐλογημένη νὰ ᾿σαι, μητερούλα!
Ἡ γριούλα ἔκανε τὸ σταυρό της, τοῦ χαμογέλασε, καὶ κούτσα-κούτσα βγῆκε ἀπ’ τὴν Ἑστία. Καὶ δὲν ξαναφάνηκε...
Ἑκατὸ δράμια φακές, ἕνα φτωχικὸ γεῦμα γιὰ μιὰ πεινασμένη γριούλα, φυτεύτηκαν στὴν Ἑστία συσσιτίων, καὶ μέσα σ’ ἕνα χρόνο φύτρωσαν, κάρπισαν καὶ γέμιζαν ὀκτὼ χιλιάδες πιάτα, γιὰ νὰ χορταίνουν ὀχτὼ χιλιάδες πεινασμένοι ἄνθρωποι!…»
Η Ελλάς χρειάζεται απαραιτήτως άμεση επανεκκίνηση της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ
Από ό,τι φαίνεται συνεχίζεται η ειδωλολατρία με την χρήση λέξεων καί φράσεων ταμπού και ο βομβαρδισμός του λαού με αυτές.
Το νέο «φρούτο» είναι η «δημόσια υγεία». Αποφασίστηκε από το ΣτΕ ότι ο εμβολιασμός για τον ταχέως μεταλλασσόμενο ιό είναι υποχρεωτικός για παιδιά σχολικής ηλικίας και μελλοντικά για όσους θέλουν να ταξιδέψουν, δηλαδή ένα εμβόλιο που προέρχεται με στέλεχος του ιού ήδη πεπαλαιωμένο.
Επειδή Ορθόδοξος Χριστιανός σημαίνει αυτός που δέχεται ΜΟΝΟ το σωστό, εξηγούμε στους αξιότιμους του ΣτΕ ότι η δημόσια υγεία εξαρτάται απόλυτα από την ατομική – προσωπική υγεία. Δεν μπορείς δηλαδή να επιβάλεις με την δικαιολογία της δημόσιας υγείας ένα εμβόλιο που επεμβαίνει άμεσα στο σώμα του ανθρώπου και επομένως επηρεάζει ίσως θετικά και ίσως αρνητικά τον άνθρωπο. Αυτό καταπατά άμεσα τα ανθρώπινα και ατομικά δικαιώματα. Ούτε μπορείς να επιβάλεις εμβόλιο π.χ. σε αλλεργικούς. Δεν μπορείς επίσης να επιβάλεις περιορισμό μετακίνησης σε όσους δεν έχουν κάνει εμβόλιο – δεν είναι κρατούμενοι και δεν είστε δεσμοφύλακες.
Δεν μπορείς – τέλος για να μην λέμε πολλά - να μην ελέγχεις την υγεία εκατοντάδων χιλιάδων που εισέρχονται ανεξέλεγκτα σε μία χώρα και να απαιτείς εμβολιασμό στους κατοίκους – ιδιοκτήτες της χώρας.
Η Ελλάς χρειάζεται απαραιτήτως άμεση επανεκκίνηση της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ
Εκτός σχολικών μονάδων τα ανεμβολίαστα παιδιά
Τα διέγραψαν από το δημοτικό παιδικό σταθμό
Σύμφωνα πάντα με το ρεπορτάζ το ΣτΕ ασχολήθηκε με το θέμα, όταν Δήμος της Ανατολικής Μακεδονίας, τον περασμένο Δεκέμβριο έστειλε προς τους γονείς των παιδιών των Δημοτικών βρεφονηπιακών και παιδικών σταθμών υπόμνηση για τον εμβολιασμό, επισημαίνοντας ότι «οφείλουν να ολοκληρώσουν το πρόγραμμα εμβολιασμών των παιδιών τους». Μάλιστα, στην τελευταία σύσταση προς τους γονείς υπογραμμιζόταν ότι πρέπει να γίνει ο εμβολιασμός, έτσι ώστε, «να διασφαλίσουμε την πρόληψη της δημόσιας υγείας των παιδιών σε επίπεδο κοινότητας».
Κατόπιν αυτού, το Δημοτικό Συμβούλιο το περασμένο Ιανουάριο έλαβε απόφαση να διαγράψει τέσσερα ανεμβολίαστα νήπια από ισάριθμους παιδικούς σταθμούς. Η διαγραφή των ανηλίκων έγινε καθώς «οι γονείς αυτών δεν συμμορφώθηκαν στις επανειλημμένες υποδείξεις της παιδιάτρου των παιδικών σταθμών και δεν προτίθενται να ξεκινήσουν το πρόγραμμα των εμβολιασμών».
Ένας εκ των τεσσάρων γονέων, η κόρη του οποίου διαγράφηκε από τον παιδικό σταθμό, προσέφυγε στο ΣτΕ, ζητώντας να ακυρωθεί η από 14.1.2020 απόφαση του δημοτικού συμβουλίου, ως αντισυνταγματική και αντίθετη στην Ευρωπαϊκή Σύμβαση Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΣΔΑ).
Το εκλάμβανε ως τιμωρία
Ειδικότερα, το ΣτΕ δεν δέχθηκε τους ισχυρισμούς των γονέων οι οποίοι υποστήριξαν ότι το παιδί τους «τιμωρείται», επειδή δεν έχει δεχθεί κάποια εκ των πολλών εμβολίων και «τυγχάνει διαφορετικής μεταχείρισης από τα συνομήλικα παιδιά και συμμαθητές της, χωρίς να υφίσταται λόγος, ενώ περιορίζεται ουσιωδώς η συμμετοχή της στην κοινωνική ζωή εν γένει, καθώς ο παιδικός σταθμός αποτελεί σημείο κοινωνικοποίησης και ανάπτυξης της προσωπικότητας των νηπίων και επιβάλλεται σε βάρος της ένα επαχθές μέτρο, το οποίο δεν είναι αναγκαίο, αφού το παιδί είναι υγιές, δεν συντρέχει περίπτωση πανδημίας και τα υπόλοιπα παιδιά που είναι εγγεγραμμένα στον παιδικό σταθμό έχουν λάβει τα προβλεπόμενα εμβόλια».
Ακόμη, ισχυρίστηκαν ότι «ο εμβολιασμός δεν δύναται να έχει υποχρεωτικό χαρακτήρα, αλλά αποτελεί μόνον συνιστώμενη ιατρική πράξη», πολύ περισσότερο μάλιστα, όταν η αρμόδια διεύθυνση του υπουργείου Υγείας, δεν μπορεί «να εγγυηθεί ότι η χορήγηση ορισμένου εμβολίου δεν θα επιφέρει σοβαρή παρενέργεια στον εμβολιαζόμενο» ή ακόμα και θάνατο.
Προέβαλαν, ότι η αποβολή της κόρης τους, παραβιάζει τις συνταγματικές αρχές της ισότητας, αναλογικότητας, του κοινωνικού κράτους δικαίου, της ελεύθερη ανάπτυξη της προσωπικότητας, της συμμετοχής στην κοινωνική ζωή της χώρας, όπως παραβιάζει και τις διατάξεις της ΕΣΔΑ, «περί ελεύθερης ανάπτυξης της προσωπικότητας, του δικαιώματος σεβασμού της προσωπικής και της οικογενειακής ζωής, της ελευθερίας σκέψης και συνείδησης και της ελευθερίας έκφρασης».
Μόνο με απόδειξη εμβολιασμού θα μπορούν να ταξιδεύουν οι πολίτες
Όπως γράφουν οι Financial Times, ήδη αεροπορικές εταιρείες θα αξιώνουν από τους επιβάτες τους να έχουν μαζί τους αποδεικτικό στοιχείο ότι εμβολιάστηκαν κατά του κορονοϊού.
Και αυτό ίσως να επεκταθεί και σε εργασιακούς χώρους αλλά και σε ξενοδοχεία και θέατρα όπου όσοι θα εισέρχονται θα πρέπει να προσκομίζουν απόδειξη ανοσίας.
Οι κυβερνήσεις σε όλο τον κόσμο θεωρείται αδύνατον να κάνουν υποχρεωτικούς τους εμβολιασμούς καθώς αυτό μπορεί να προσκρούσει στην προστασία των προσωπικών δεδομένων.
Πως οι πολίτες δηλαδή θα επιτρέπουν τόσο προσωπικά τους στοιχεία να αποθηκεύονται σε τεράστιες βάσεις δεδομένων; Και πως αυτά τα δεδομένα δεν θα πέσουν σε χέρια που δεν θα έπρεπε να πέσουν;
Πάντως, οι 5 αεροπορικές εταιρείες που σκοπεύουν να προχωρήσουν το σχέδιο αυτό, να φτιάξουν δηλαδή ένα ψηφιακό πάσο για τους επιβάτες τους, χρησιμοποιούν μια πλατφόρμα την CommonPass που αποθηκεύει μόνο περιορισμένα δεδομένα στο κινητό του επιβάτη, έναν κώδικα QR που δείχνει ότι πληροί τις προϋποθέσεις για είσοδο.
https://www.pentapostagma.gr/koinonia/6976975_ektos-sholikon-monadon-ta-anemboliasta-paidia?utm_source=Notification&utm_medium=Web-Push&utm_campaign=kapoio-campaign
Άγιος Ανδρέας ο Απόστολος, ο Πρωτόκλητος
| Ημερομηνία εορτής: | 30/11/2020 |  |
| Τύπος εορτής: | Σταθερή. Εορτάζει στις 30 Νοεμβρίου εκάστου έτους. | |
| Πολιούχος: | Πάτρα | |
| Άγιοι που εορτάζουν: Αγιος Ανδρεας Ο Αποστολος, Ο Πρωτοκλητος | ||
Ἀντίστροφον σταύρωσιν Ἀνδρέας φέρει, Φανεὶς ἀληθῶς οὐ σκιώδης ἀντίπους. Σταυρὸν κακκεφαλῆς τριακοστῇ Ἀνδρέας ἔτλη. |
Βιογραφία Ο Ανδρέας, ψαράς στο επάγγελμα και αδελφός του Αποστόλου Πέτρου, ήταν από τη Βηθσαϊδά της Γαλιλαίας και τον πατέρα του τον έλεγαν Ιωνά. Επειδή κλήθηκε από τον Κύριο πρώτος στην ομάδα των μαθητών, ονομάστηκε πρωτόκλητος. Ο Ανδρέας (μαζί με τον Ιωάννη τον ευαγγελιστή) υπήρξαν στην αρχή μαθητές του Ιωάννου του Προδρόμου. Κάποια μέρα μάλιστα, που βρισκόντουσαν στις όχθες του Ιορδάνη κι ο Πρόδρομος τους έδειξε τον Ιησού και τους είπε «ἴδε ὁ ἀμνὸς τοῦ Θεοῦ ὁ αἴρων τὴν ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου», οι δύο απλοϊκοί εκείνοι ψαράδες συγκινήθηκαν τόσο πολύ, που χωρίς κανένα δισταγμό κι επιφύλαξη αφήκαν αμέσως τον δάσκαλο τους κι ακολούθησαν τον Ιησού. Η ιστορία της ζωής του Ανδρέα μέχρι την Σταύρωση, την Ανάσταση και την Ανάληψη, υπήρξε σχεδόν ίδια με εκείνη των άλλων μαθητών. Μετά το σχηματισμό της πρώτης Εκκλησίας, ο Ανδρέας κήρυξε στη Βιθυνία, Εύξεινο Πόντο (μάλιστα ο Απόστολος, είναι ο ιδρυτής της Εκκλησίας του Βυζαντίου αφού εκεί εγκατέστησε πρώτο επίσκοπο, τον απόστολο Στάχυ (βλέπε 31 Οκτωβρίου) κι αυτού διάδοχος είναι ο Οικουμενικός Πατριάρχης), Θράκη, Μακεδονία και Ήπειρο. Τελικά, κατέληξε στην Αχαΐα. Στην Αχαΐα, η διδασκαλία του καρποφόρησε και με τις προσευχές του θεράπευσε θαυματουργικά πολλούς ασθενείς. Έτσι, η χριστιανική αλήθεια είχε μεγάλες κατακτήσεις στο λαό της Πάτρας. Ακόμα και η Μαξιμίλλα, σύζυγος του ανθύπατου Αχαΐας Αιγεάτου, αφού τη θεράπευσε ο Απόστολος από τη βαρειά αρρώστια που είχε, πίστεψε στο Χριστό. Το γεγονός αυτό εκνεύρισε τον ανθύπατο και με την παρότρυνση ειδωλολατρών ιερέων συνέλαβε τον Ανδρέα και τον σταύρωσε σε σχήμα Χ. Έτσι, ο Απόστολος Ανδρέας παρέστησε τον εαυτό του στο Θεό «δόκιμον ἐργάτην» (Β΄ προς Τιμόθεον, 2: 15). Δηλαδή δοκιμασμένο και τέλειο εργάτη του Ευαγγελίου. Οι χριστιανοί της Αχαΐας θρήνησαν βαθιά τον θάνατο του. Ο πόνος τους έγινε ακόμη πιο μεγάλος, όταν ο ανθύπατος Αιγεάτης αρνήθηκε να τους παραδώσει το άγιο λείψανο του, για να το θάψουν. Ο Θεός όμως οικονόμησε τα πράγματα. Την ίδια μέρα, που πέθανε ο άγιος, ο Αιγεάτης τρελάθηκε κι αυτοκτόνησε. Οι χριστιανοί τότε με τον επίσκοπο τους τον Στρατοκλή, πρώτο επίσκοπο των Πατρών, παρέλαβαν το σεπτό λείψανο και το 'θαψαν με μεγάλες τιμές. Αργότερα, όταν στον θρόνο του Βυζαντίου ανέβηκε ο Κωνστάντιος, που ήταν γιος του Μεγάλου Κωνσταντίνου, μέρος του ιερού λειψάνου μεταφέρθηκε από την πόλη των Πατρών στην Κωνσταντινούπολη και κατατέθηκε στον ναό των αγίων Αποστόλων «ένδον της Αγίας Τραπέζης». Η αγία Κάρα του Πρωτοκλήτου φαίνεται πως απέμεινε στην Πάτρα. Όταν όμως οι Τούρκοι επρόκειτο να καταλάβουν την πόλη το 1460 μ.Χ., τότε ο Θωμάς Παλαιολόγος, αδελφός του τελευταίου αυτοκράτορας Κωνσταντίνου του Παλαιολόγου και τελευταίος Δεσπότης του Μοριά, πήρε το πολύτιμο κειμήλιο και το μετέφερε στην Ιταλία. Εκεί, αφού το παρέλαβε ο Πάπας Πίος ο Β, το πολύτιμο κειμήλιο εναποτέθηκε στον ναό του αγίου Πέτρου της Ρώμης. Τον Νοέμβριο του 1847 μ.Χ. ένας Ρώσος Πρίγκηπας, ο Ανδρέας Μουράβιεφ δώρησε στην πόλη της Πάτρας ένα τεμάχιο δακτύλου του χεριού του Αγίου. Ο Μουράβιεφ είχε λάβει το παραπάνω ιερό Λείψανο από τον Καλλίνικο, πρώην Επίσκοπο Μοσχονησίων, ο οποίος μόναζε τότε στο Άγιο Όρος. Στην πόλη της Πάτρας, επανακομίσθηκαν και φυλάσσονται από την 26η Σεπτεμβρίου 1964 μ.Χ. η τιμία Κάρα του Αγίου και από την 19ην Ιανουαρίου 1980 μ.Χ. λείψανα του Σταυρού, του μαρτυρίου του. Η αγία Κάρα του Πρωτοκλήτου ύστερα από ενέργειες της Αρχιεπισκοπής Κύπρου μεταφέρθηκε και στην Κύπρο το 1967 μ.Χ. για μερικές μέρες κι εξετέθηκε σε ευλαβικό προσκύνημα. Όπως αναφέρει μια Κυπριακή παράδοση, σε μια περιοδεία του, ο Απόστολος Ανδρέας, πήγε και στην Κύπρο. Το καράβι, που τον μετέφερε στην Αντιόχεια από την Ιόππη, λίγο πριν προσπεράσουν το γνωστό ακρωτήρι του αποστόλου Ανδρέα και τα νησιά, που είναι γνωστά με το όνομα Κλείδες, αναγκάστηκε να σταματήσει εκεί σ' ένα μικρό λιμανάκι, γιατί κόπασε ο άνεμος. Τις μέρες αυτές της νηνεμίας τους έλειψε και το νερό. Ένα πρωί, που ο πλοίαρχος βγήκε στο νησί κι έψαχνε να βρει νερό, πήρε μαζί του και τον απόστολο. Δυστυχώς πουθενά νερό. Κάποια στιγμή, που έφτασαν στη μέση των δύο εκκλησιών, που υπάρχουν σήμερα, της παλαιάς και της καινούργιας, που 'ναι κτισμένη λίγο ψηλότερα, ο άγιος γονάτισε μπροστά σ' ένα κατάξερο βράχο και προσευχήθηκε να στείλει ο Θεός νερό. Ποθούσε το θαύμα, για να πιστέψουν όσοι ήταν εκεί στον Χριστό. Ύστερα σηκώθηκε, σφράγισε με το σημείο του Σταυρού τον βράχο και το θαύμα έγινε. Από τη ρίζα του βράχου βγήκε αμέσως μπόλικο νερό, που τρέχει μέχρι σήμερα μέσα σ' ένα λάκκο της παλαιάς εκκλησίας κι απ' εκεί προχωρεί και βγαίνει από μια βρύση κοντά στη θάλασσα. Είναι το γνωστό αγίασμα. Το ευλογημένο νερό, που τόσους ξεδίψασε, μα και τόσους άλλους, μυριάδες ολόκληρες, που το πήραν με πίστη δρόσισε και παρηγόρησε. Και πρώτα-πρώτα το τυφλό παιδί του καπετάνιου. Ήταν κι αυτό ένα από τα πρόσωπα του καραβιού που μετέφερε ο πατέρας. Γεννήθηκε τυφλό και μεγάλωσε μέσα σε ένα συνεχές σκοτάδι. Ποτέ του δεν είδε το φως. Δένδρα, φυτά, ζώα αγωνιζόταν να τα γνωρίσει με το ψαχούλεμα. Εκείνη την ήμερα, όταν οι ναύτες γύρισαν με τα ασκιά γεμάτα νερό κι εξήγησαν τον τρόπο που το βρήκαν στο νησί, ένα φως γλυκιάς ελπίδας άναψε στην καρδιά του δύστυχου παιδιού. Μήπως το νερό αυτό, σκέφτηκε, που βγήκε από τον ξηρό βράχο ύστερα απ' την προσευχή του παράξενου εκείνου συνεπιβάτη τους, θα μπορούσε να χαρίσει και σ' αυτόν το φως του που ποθούσε; Αφού με θαυμαστό τρόπο βγήκε, θαύματα θα μπορούσε και να προσφέρει. Με τούτη την πίστη και τη βαθιά ελπίδα ζήτησε και το παιδί λίγο νερό. Διψούσε. Καιγόταν απ' τη δίψα. Ο απόστολος, που ήταν εκεί, έσπευσε κι έδωσε στο παιδί ένα δοχείο γεμάτο από το δροσερό νερό. Όμως το παιδί προτίμησε, αντί να δροσίσει με το νερό τα χείλη του, να πλύνει πρώτα το πρόσωπο του. Και ω του θαύματος! Μόλις το δροσερό νερό άγγιξε τους βολβούς των ματιών του παιδιού, το παιδί άρχισε να βλέπει! Κι ο απόστολος, που τον κοίταζαν όλοι με θαυμασμό, άρχισε να τους μιλά και να τους διδάσκει τη νέα θρησκεία. Το τέλος της ομιλίας πολύ καρποφόρο. Όσοι τον άκουσαν πίστεψαν και βαφτίστηκαν. Την αρχή έκανε ο καπετάνιος με το παιδί του, που πήρε και το όνομα Ανδρέας. Κι ύστερα όλοι οι άλλοι επιβάτες και μερικοί ψαράδες που ήσαν εκεί. Πίστεψαν όλοι στον Χριστό που τους κήρυξε ο απόστολος μας και βαφτίστηκαν. Φυσικά το θαύμα της θεραπείας του τυφλού παιδιού, ακολούθησαν κι άλλα, κι άλλα. Στο μεταξύ ο άνεμος άρχισε να φυσά και το καράβι ετοιμάστηκε για να συνεχίσει το ταξίδι του. Ο απόστολος, αφού κάλεσε κοντά του όλους εκείνους που πίστεψαν στον Χριστό και βαφτίστηκαν, τους έδωκε τις τελευταίες συμβουλές του και τους αποχαιρέτησε. Αργότερα, μετά από χρόνια, κτίστηκε στον τόπο αυτόν που περπάτησε και άγιασε με την προσευχή, τα θαύματα και τον ιδρώτα του ο Πρωτόκλητος μαθητής, το μεγάλο μοναστήρι του Αποστόλου Ανδρέα, που με τον καιρό είχε γίνει παγκύπριο προσκύνημα. Κάθε χρόνο χιλιάδες προσκυνητές απ' όλα τα μέρη της Κύπρου, ορθόδοξοι και ετερόδοξοι κι αλλόθρησκοι ακόμη, συνέρεαν στο μοναστήρι, για να προσκυνήσουν τη θαυματουργό εικόνα του αποστόλου, να βαφτίσουν εκεί τα νεογέννητα παιδιά τους και να προσφέρουν τα δώρα τους, για να εκφράσουν τα ευχαριστώ και την ευγνωμοσύνη τους στον θείο απόστολο. Κολυμβήθρα Σιλωάμ ήταν η εκκλησία του για τους πονεμένους. Πλείστα όσα θαύματα γινόντουσαν εκεί σε όσους μετέβαιναν με πίστη αληθινή και συντριβή ψυχής. Διαβάστε εδώ, μια Παράκληση στον Απόστολο Ανδρέα, ποίημα του Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτη. |
Ἀπολυτίκιον (Κατέβασμα) Ἦχος δ’. Ὡς τῶν Ἀποστόλων Πρωτόκλητος, καὶ τοῦ Κορυφαίου αὐτάδελφος, τῷ Δεσπότῃ τῶν ὅλων Ἀνδρέα ἱκέτευε, εἰρήνην τῇ οἰκουμένῃ δωρήσασθαι, καὶ ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν τὸ μέγα ἔλεος. Κοντάκιον Ἦχος β’. Τὴν ἐν πρεσβείαις. Τὸν τῆς ἀνδρείας ἐπώνυμον θεηγόρον, καὶ μαθητῶν τὸν πρωτόκλητον τοῦ Σωτῆρος, Πέτρου τὸν σύγγονον εὐφημήσωμεν· ὅτι ὡς πάλαι τούτῳ, καὶ νῦν ἡμῖν ἐκέκραγεν· Εὑρήκαμεν δεῦτε τὸν ποθούμενον. Μεγαλυνάριον Πρώτος προσπελάσας τω Ιησού, Πρωτόκλητος ώφθης, και ακρότης των Μαθητών, Ανδρέα θεόπτα, εντεύθεν διανύεις, παθών τας αναβάσεις της αναστάσεως. |
 Ακούστε το απολυτίκιο! | Ακούστε το απολυτίκιο! |
 Παράκληση στον Απόστολο Ανδρέα |
/11%20%CE%9D%CE%BF%CE%AD%CE%BC%CE%B2%CF%81%CE%B9%CE%BF%CF%82/30%20%CE%91%CE%BD%CE%B4%CF%81%CE%AD%CE%B1%CF%82%20%CE%A0%CF%81%CF%89%CF%84%CF%8C%CE%BA%CE%BB%CE%B7%CF%84%CE%BF%CF%82%20%CE%91%CF%80%CF%8C%CF%83%CF%84%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CF%82%201.jpg)
Κυριακή ΙΓ΄ Λουκά, Ευαγγ. Ανάγνωσμα: Λουκ. ιη’ 18 – 27 (29-11-2020)
18 Καὶ ἐπηρώτησέ τις αὐτὸν ἄρχων λέγων· διδάσκαλε ἀγαθέ, τί ποιήσας ζωὴν αἰώνιον κληρονομήσω;
19 Εἶπε δὲ αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς· τί μὲ λέγεις ἀγαθόν; Οὐδεὶς ἀγαθὸς εἰ μὴ εἰς, ὁ Θεός.20 Τὰς ἐντολὰς οἶδᾳς· μὴ μοιχεύσῃς, μὴ φονεύσῃς, μὴ κλέψῃς, μὴ ψευδομαρτυρήσῃς, τίμα τὸν πατέρα σου καὶ τὴν μητέρα σου.
21 Ὁ δὲ εἶπε· ταῦτα πάντα ἐφυλαξάμην ἐκ νεότητός μου.
22 Ἀκούσας δὲ τοῦτα ὁ Ἰησοῦς εἶπεν αὐτῷ· ἔτι ἕν σοι λείπει· πάντα ὅσα ἔχεις πώλησον καὶ διάδος πτωχοῖς, καὶ ἔξεις θησαυρὸν ἐν οὐρανῷ, καὶ δεῦρο ἀκουλούθει μοι.
23 Ὁ δὲ ἀκούσας ταῦτα περίλυπος ἐγένετο· ἦν γὰρ πλούσιος σφόδρα.
24 Ἰδὼν δὲ αὐτὸν ὁ Ἰησοῦς περίλυπον γενόμενον εἶπε· πῶς δυσκόλως οἱ τὰ χρήματα ἔχοντες εἰσελεύσονται εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ!
25 Εὐκοπώτερον γάρ ἐστι κάμηλος διὰ τρυμαλιᾶς ραφίδος εἰσελθεῖν ἢ πλούσιον εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ εἰσελθεῖν.
26 Εἶπον δὲ οἱ ἀκούσαντες· καὶ τίς δύναται σωθῆναι;
27 Ὁ δὲ εἶπε· τὰ ἀδύνατα παρὰ ἀνθρώποις δυνατὰ παρὰ τῷ Θεῷ ἐστιν.
Νεοελληνική απόδοσις
| 18 Και τον ηρώτησε κάποιος άρχων, λέγων· “Διδάσκαλε αγαθέ, τι πρέπει να κάμω, δια να κληρονομήσω την αιώνιον ζωήν;” 19 Είπε δε προς αυτόν ο Ιησούς· “εφ' όσον με θεωρείς απλούν άνθρωπον, διατί με ονομάζεις αγαθόν; Κανένας δεν είναι απολύτως αγαθός, στον οποίον και να ταιριάζη πλήρως το όνομα αυτό, ει μη μόνον ο Θεός. 20 Γνωρίζεις τας εντολάς· να μη μοιχεύσης, να μη φονεύσης, να μη κλέψης, να μη ψευδομαρτυρήσης, να τιμάς τον πατέρα σου και την μητέρα σου”. 21 Εκείνος δε είπε· “όλα αυτά τα εφύλαξα εκ νεότητός μου”. 22 Οταν ήκουσε τα λόγια αυτά ο Ιησούς του είπε· “ένα ακόμα σου λείπει· όλα όσα έχεις πώλησέ τα και μοίρασέ τα στους πτωχούς και θα αποκτήσης έτσι θυσαυρόν στον ουρανόν και εμπρός ακολούθησέ με ως πιστός και υπάκουος μαθητής μου”. 23 Εκείνος, όταν ήκουσε αυτά, ελυπήθηκε βαθύτατα· διότι ήτο πολύ πλούσιος και είχε προσκόλλησιν εις τα πλούτη του. 24 Οταν δε τον είδε ο Ιησούς καταλυπημένον να φεύγη, είπε στους μαθητάς του· “πόσον δύσκολα αυτοί που έχουν τα χρήματα θα μπουν εις την βασιλείαν του Θεού! 25 Διότι είναι ευκολώτερον να περάση μια γκαμήλα από την μικρή τρύπα που ανοίγει ένα βελόνι, παρά ένας πλούσιος να εισέλθη εις την βασιλείαν του Θεού”. 26 Εκείνοι δε που τον ήκουσαν είπαν· “και ποιός είναι δυνατόν να σωθή, αφού λίγο-πολύ όλοι ανακατευόμεθα με τα χρήματα και ελκυόμεθα από τα χρήματα; 27 Ο δε Κυριος είπεν· “τα αδύνατα δια τους ανθρώπους είναι κατορθωτά και δυνατά στον Θεόν”. |
| Ερμηνευτική απόδοση Ι. Θ. Κολιτσάρα http://www.saint.gr/readings.aspx Σχολιασμός «Πώς δυσκόλως οι τα χρήματα έχοντες εισελεύσονται εις την βασιλείαν των Ουρανών» Στη σημερινή ευαγγελική περικοπή, ο Ευαγγελιστής Λουκάς, μέσα από το διάλογο του Χριστού και του πλούσιου νέου, προβάλλει αφ’ ενός μεν τη σύγκριση μεταξύ παλαιού Νόμου και του Νόμου του Ευαγγελίου, αφ΄ ετέρου δε τη διδασκαλία του Χριστού για τον πλούτο. Το χρήμα, ο πλούτος και γενικά η ιδιοκτησία είναι έννοιες που για την κατάκτηση τους γίνεται πολύς αγώνας. Ο άνθρωπος ανέκαθεν επιθυμούσε το χρήμα γιατί του εξασφαλίζει τις ανέσεις και τις χαρές της ζωής. Ο Χριστός δεν στρέφεται αδιάκριτα εναντίον του πλούτου ή των υλικών αγαθών, αλλά καυτηριάζει την λανθασμένη σχέση του ανθρώπου με αυτά. Με λίγα λόγια ο Κύριος θέλει να τονίσει ότι ο άνθρωπος δεν πρέπει να είναι σκλάβος του χρήματος, όπως ο νέος του ευαγγελίου. Ο νέος αυτός πλησίασε το Χριστό και τον ρώτησε πώς θα μπορέσει να κληρονομήσει την αιώνια ζωή. Ασφαλώς πρόκειται για ένα ερώτημα με πνευματικό περιεχόμενο και που αναφέρεται στον κεντρικό άξονα της διδασκαλίας του Χριστού, που είναι η αγγελία της βασιλείας του Θεού, η κληρονομιά της αιώνιας ζωής. Εξάλλου ο Κύριος μας δίδαξε, στην Κυριακή Προσευχή ( το γνωστό «Πάτερ ημών…»), να ζητούμε την έλευση της βασιλείας του Θεού («ελθέτω η βασιλεία σου»). Η αιώνια ζωή, την οποία αναζητεί ο πλούσιος της ευαγγελικής περικοπής, είναι έννοια συνώνυμη με τη «βασιλεία του Θεού». Δεν είναι τυχαίο λοιπόν το γεγονός, ότι ο συνομιλητής του Χριστού ζητά να πληροφορηθεί πως θα κληρονομήσει την αιώνια ζωή, εφ όσον ο Χριστός κατ’ επανάληψη μίλησε για το θέμα αυτό. Ο Κύριος αρχικά του υπενθυμίζει τις δέκα εντολές, προβάλλοντας έτσι το μωσαϊκό νόμο ως βάση. Στην απάντηση του νέου ότι «ταύτα πάντα εφυλαξάμην εκ νεότητος μου», ο Χριστός του απαντά: «Έτι εν σοι λείπει∙ πάντα όσα έχεις πώλησον και διάδος πτωχοίς, και εξείς θησαύρον εν ουρανώ, και δεύρο ακολούθει μοι», για να δώσει με τα λόγια αυτά τη διάσταση της βασιλείας του Θεού και του νέου νόμου του Ευαγγελίου. Ωστόσο ο νέος, ακούγοντας αυτή την προτροπή και κατανοώντας τις συνέπειες που θα είχε το να δώσει όλη την περιουσία του στους πτωχούς και το να ακολουθήσει το Χριστό, «περίλυπος γενόμενος» όπως μας λέει ο Ευαγγελιστής, διότι είχε τεράστια περιουσία, έφυγε από το Χριστό και πήγε στα πλούτη του. Έτσι ο Χριστός είπε ότι είναι πολύ δύσκολο πλούσιος να εισέλθει στη βασιλεία του Θεού. Δεν είπε ότι είναι αδύνατο, τόνισε όμως πόσο δύσκολο είναι οι πλούσιοι να αποκοπούν από τα πλούτη τους, πόσο δύσκολη είναι η απεξάρτηση από τις απολαύσεις των υλικών αγαθών. Ίσως γεννάται το ερώτημα, μήπως το Ευαγγέλιο κι η Εκκλησία του Χριστού είναι αντίθετη στον πλούτο και την ιδιοκτησία του ανθρώπου; Όπως είπαμε και πιο πάνω, ο Χριστός δεν καταδικάζει αυτό καθ΄ εαυτό το χρήμα και την ιδιοκτησία. Όμως για τους πλουσίους μιλά συχνά με σκληρά λόγια: «ουαί υμίν τοις πλουσιοίς, ότι απέχετε την παράκλησιν υμών» (Λουκ.6, 24). Όχι γιατί ο πλούτος είναι από μόνος του κακός, αλλά γιατί οι πλούσιοι εύκολα γίνονται δούλοι του χρήματος και ξεχνούν το Θεό. Από την αντίδραση του πλούσιου νέου διαπιστώνουμε ότι βρίσκεται σε σοβαρή εσωτερική σύγκρουση αρχών και αξιών. Από τη μια είναι ο πλούτος του και από την άλλη η επιθυμία του να σωθεί και να κατακτήσει την αιώνια ζωή. Ωστόσο αν εξετάσουμε τις υποδείξεις του Χριστού προς τον πλούσιο νέο, βλέπουμε ότι θέλει να τον οδηγήσει στην αρετή και στην άσκηση. Επομένως η πρόταση της χριστιανικής ηθικής διδασκαλίας απέναντι στον πλούτο, είναι ότι ο άνθρωπος μέσω της άσκησης και της επιδίωξης της αρετής δύναται να μπορέσει να απαλλαγεί από το πάθος της πλεονεξίας. Η ηθική του χριστιανισμού έναντι του πλούτου δεν έχει μόνο προσωπικές διαστάσεις, αλλά αποσκοπεί και στη φιλανθρωπική διάσταση της χρήσεως του πλούτου και των υλικών αγαθών. Ο Χριστός υπέδειξε στον πλούσιο νέο να πωλήσει τα υπάρχοντα του και να δώσει τα εισοδήματα του στους πτωχούς. Πτωχοί είναι όσοι θέτουν τους εαυτούς τους και τη δύναμη τους στη διακονία του Θεού και των συνανθρώπων τους. Δεν σημαίνει ότι ο Χριστός θέλει να οδηγηθούν οι άνθρωποι στη μιζέρια, αλλά να τους προφυλάξει από την υποδούλωση στον πλούτο. Από την άλλη η πτωχεία από μόνη της δεν σώζει τον άνθρωπο, παρ΄ όλο που ο Χριστός μακαρίζει τους πτωχούς με τα λόγια «μακάριοι οι πτωχοί, ότι υμετέρα εστίν η βασιλεία των ουρανών» (Λουκ.6, 20). Όμως αν οι πτωχοί δεν είναι ενωμένοι με την πίστη του Χριστού, δεν μπορούν να σωθούν. Απλά έχουν περισσότερες πιθανότητες σωτηρίας, γιατί δεν είναι δεσμευμένοι με βιοτικά αγαθά. Ωστόσο ο πλούτος και η φτώχεια, αν χρησιμοποιηθούν σωστά από τον άνθρωπο μπορούν να τον οδηγήσουν στη βασιλεία των ουρανών. Άρα ο Κύριος δεν απορρίπτει την ιδιοκτησία, αλλά επισημαίνει τους κινδύνους που έχει ο πλούτος για την πνευματική ζωή του ανθρώπου. Ο πλούτος κάνει τον άνθρωπο δούλο του χρήματος. Κι ενώ ο χριστιανός πλούσιος πρέπει να είναι δούλος του Χριστού, κινδυνεύει να γίνει δούλος του χρήματος. Μπορεί να τον ρίξει στην αμαρτία. Γιατί το χρήμα είναι σαν το νερό. Όταν είναι ήρεμο δροσίζει και ζωογονεί τον άνθρωπο, όταν όμως είναι ορμητικό πνίγει και καταστρέφει ότι βλέπει στο δρόμο του. Έτσι και το χρήμα όταν διαχειρίζεται σωστά από τον άνθρωπο τον δροσίζει πνευματικά, ενώ όταν ο άνθρωπος κατακυριεύεται απ΄ αυτό, τότε τον ρίχνει στην αδικία και στην αμαρτία. Όσοι κυνηγούν το χρήμα εύκολα αδικούν τον πλησίον τους, εύκολα πέφτουν σε παράνομες ενέργειες ή αμαρτάνουν ποικιλώνυμα τυφλωμένοι από τη λάμψη του χρυσού. Κι όμως ο Χριστός δεν αρνείται στους πλούσιους τη βασιλεία του αρκεί αυτοί να χρησιμοποιούν σωστά το χρήμα, διακονώντας τους συνανθρώπους τους. Επομένως, ο Κύριος μας βεβαίωσε πως είναι αρκετά δύσκολο να μπει στη βασιλεία του Θεού ένας άνθρωπος φιλοχρήματος και φιλάργυρος. Πολλοί πλούσιοι λάτρευαν τον πλούτο τους και ήταν απολύτα προσκολλημένοι σε αυτόν. Ξαφνικά όμως έχασαν όλα τα πλούτη τους και έμειναν στο δρόμο. Αυτό το κατάντημα το θυμόμαστε στην Εκκλησία όταν ψάλλουμε «πλούσιοι επτώχευσαν και επείνασαν οι δε εκζητούντες το Κύριον ουκ ελαττωθησονται παντός αγαθού». Έτσι κι εμείς από τώρα πρέπει να προσέξουμε να μην είμαστε φιλάργυροι και φιλοχρήματοι. Να συνηθίσουμε να προσφέρουμε με αγάπη στους άλλους από αυτά που κι εμείς έχουμε. Μόνο έτσι μπορούμε να μοιάσουμε στο Θεό. Πρέπει να νοιώσουμε πραγματικά ότι γύρω μας υπάρχουν φτωχοί με πραγματικές ανάγκες που δεν έχουν χρήματα να αγοράσουν τις βασικές καθημερινές ανάγκες για να μπορέσουν να επιβιώσουν . Έτσι διακονώντας τους πτωχούς αδελφούς μας, θα μπορέσουμε να ξεπεράσουμε το μεγάλο κίνδυνο του εγωισμού και της φιλαργυρίας. Τότε μπορούμε να ζητάμε τη βοήθεια και το έλεος του Θεού για να μας αξιώσει και εμάς να βρεθούμε στη βασιλεία των Ουρανών. http://www.imconstantias.org.cy/2020506-2/ |
Κυριακή ΚΕ΄ Επιστολών, Αποστ. Ανάγνωσμα: Εφεσ. δ, 1-7 (29-11-2020)
Διακόνου Χαρίτων Θεοδώρου
Πρωτότυπο Κείμενο
Ἀδελφοί, παρακαλῶ ὑμᾶς ἐγὼ ὁ δέσμιος ἐν Κυρίῳ ἀξίως περιπατῆσαι τῆς κλήσεως ἧς ἐκλήθητε, μετὰ πάσης ταπεινοφροσύνης καὶ πρᾳότητος, μετὰ μακροθυμίας, ἀνεχόμενοι ἀλλήλων ἐν ἀγάπῃ, σπουδάζοντες τηρεῖν τὴν ἑνότητα τοῦ Πνεύματος ἐν τῷ συνδέσμῳ τῆς εἰρήνης. ἓν σῶμα καὶ ἓν Πνεῦμα, καθὼς καὶ ἐκλήθητε ἐν μιᾷ ἐλπίδι τῆς κλήσεως ὑμῶν· εἷς Κύριος, μία πίστις, ἓν βάπτισμα· εἷς Θεὸς καὶ πατὴρ πάντων, ὁ ἐπὶ πάντων, καὶ διὰ πάντων, καὶ ἐν πᾶσιν ἡμῖν. ῾Ενὶ δὲ ἑκάστῳ ἡμῶν ἐδόθη ἡ χάρις κατὰ τὸ μέτρον τῆς δωρεᾶς τοῦ Χριστοῦ.
Νεοελληνική Απόδοση
Σας παρακαλώ, λοιπόν, και σας εξορκίζω εγώ, ο οποίος είμαι φυλακισμένος και αλυσοδεμένος δια το όνομα του Κυρίου, να ζείτε και να συμπεριφέρεστε, όπως ταιριάζει εις την υψηλή κλήση, με την οποίαν έχετε προσκληθεί από τον Θεό. Δηλαδή να ζείτε και να φέρεσθε με κάθε ταπεινοφροσύνη και πραότητα, με ανοχή απέναντι των άλλων και μεγαλοκαρδία, ανεχόμενοι ο ένας του άλλου τας αδυναμίας με αγάπη, να επιμελείσθε και να αγωνίζεσθε να διατηρείτε την ενότητα, με την οποίαν το Πνεύμα το Άγιο σας έχει συνδέσει, έχοντες ως σύνδεσμο την ειρήνη, η οποία θα βασιλεύει μεταξύ σας και θα σας ενώνει εις ένα πνευματικόν σώμα. Είσθε ένα πνευματικόν σώμα και έχετε ένα και το αυτό Πνεύμα Άγιο, που σας ζωογονεί, καθώς επίσης έχετε κληθεί όλοι εις μίαν και την αυτήν ελπίδα της κλήσεώς σας. Ένας και μόνος είναι ο Κύριος, μία είναι η πίστης όλων των Χριστιανών, ένα το βάπτισμα που έχουν λάβει. Ένας και μόνος ο Θεός και Πατήρ όλων, αυτός ο οποίος κυριαρχεί επί όλων ανεξαιρέτως και δια μέσου όλων ενεργεί και φανερώνει την αγαθή του πρόνοια, και μέσα εις όλους μας κατοικεί. Εις τον καθένα δε από ημάς εδόθη η χάρις, τα χαρίσματα και αι δωρεές, σύμφωνα με το μέτρο, με το οποίον δικαίως και σαφώς μοιράζει ο Χριστός τας δωρεάς του. (Ας μη υπάρχουν, λοιπόν, ζηλοφθονίες μεταξύ σας, διότι τα χαρίσματα είναι δώρα του Θεού, δια την εξυπηρέτηση όλων).
Σχολιασμός
« καθὼς καὶ ἐκλήθητε ἐν μιᾷ ἐλπίδι τῆς κλήσεως ὑμῶν· εἷς Κύριος, μία πίστις, ἓν βάπτισμα·»
Μια από τις ποιο κυριότερες προϋποθέσεις συμμετοχής και ένταξης στην ορθόδοξη θεία λατρεία είναι η πίστη η οποία και αναφέρεται σε πολλά ευαγγελικά και αποστολικά αναγνώσματα. Στο παρών αποστολικό ανάγνωσμα η πίστη , η κλήση, η ενότητα προβάλλονται ως μέγιστες αξίες και με αυτές έχει σχέση ο παρακάτω σχολιασμός μας.
Μια από τις βασικές προτροπές του Αποστόλου Παύλου είναι η ενότητα μεταξύ μας. Η δηκτική και εξερεθιστική συμπεριφορά εκ μέρους των ανθρώπων δεν θα λείψει ποτέ από την κοινωνία. Αυτό που πρέπει να χαρακτηρίζει τον σωστό χριστιανό δεν είναι ο θυμός και η διάσπαση της ενότητας αλλά η ηρεμία, η νηφαλιότητα και η πραότητα. Η μακροθυμία , η ανοχή και η αγάπη πρέπει να επικρατήσουν έναντι της αδικίας, της συκοφαντίας και της δολιότητας τόσο σε ξένους όσο και σε γνωστούς, σε φίλους και εχθρούς. Τα πάντα οδηγούν στην ενότητα. Ο πανάγαθος Θεός και οι ανεκτίμητες δωρεές του, η χάρη του Αγίου Πνεύματος και η φλογερή και ειλικρινής πίστη στον Χριστό μας οδηγούν στην ενότητα. Επιβάλλεται να καλλιεργήσουμε μεταξύ μας τον θείο δώρο της ενότητας.
Η κλήση από την άλλη σημαίνει πρόσκληση. Έτσι και εμείς προσωπικά έχουμε μια τιμητική πρόσκληση για να λάβουμε μέρος σε μία επίσημη και μεγαλοπρεπή εορτή η αλλιώς πανήγυρη που πολύ εύστοχα ο Απόστολος Παύλος την ονομάζει «πανήγυριν πρωτοτόκων»(Εβρ.ιβ΄23). Και αυτός που μας καλεί δεν είναι άλλος εκτός από τον Θεό. Τόσο υψηλή και χαρμόσυνη είναι αυτή η κλήση ή αλλιώς πρόσκληση που ο Απόστολος Παύλος μας τονίζει ότι πρέπει να αποδεχθούμε «την επουράνιον κλήσιν» με όλη μας την καρδία και να ζήσουμε με αυτήν.
Πίστη είναι «ελπιζομένων υπόστασις, πραγμάτων έλεγχος ου βλεπομένων» μας λέγει η Αγία Γραφή. Είναι η βεβαιότητα ότι υπάρχουν όλα όσα η χριστιανική μας ελπίδα αποκαλύπτει, χωρίς ακόμη να έχουν γίνει απτά. Είναι αποδοχή πραγμάτων που, ενώ δεν τα βλέπουμε , η πίστη μας πληροφορεί ότι είναι πιο βέβαια κι απ’ όσα αντιλαμβανόμαστε με τις αισθήσεις μας. Με αυτή την εμπιστοσύνη και υπακοή στον λόγο του Θεού ανοίγουν νέες δυνατότητες στη ζωή. Η θέληση οπλίζεται με νέα δύναμη και επιμονή, διότι στηρίζεται στη βεβαιότητα ότι «ουκ αδυνατήσει παρά τώ Θεώ πάν ρήμα».
Η χριστιανική πίστη περιέχει μέσα της δύναμη θεϊκή και φανερώνεται σε κάθε περίσταση της ζωής των χριστιανών, ανάλογα με το μέτρο της πίστεώς τους. Και γίνονται θαύματα που προκαλούν δέος και έκπληξη γιατί είναι σημεία της παρουσίας του Θεού. Διότι τι είναι η αρρώστια , η αμαρτία, η φθορά,και ο θάνατος ; Καταστάσεις μη αναστρέψιμες για την ανθρώπινη μεταπτωτική φύση. Είναι «ανήκεστες βλάβες»που υπέστη η ανθρώπινη φύση, εξαιτίας της πτώσης . Τα τέσσερα αυτά δεινά σχηματίζουν το ορμητικό ποτάμι που διασχίζει την ανθρωπότητα, από την αυγή της μεταπτωτικής ιστορίας της. Και αυτό το ποτάμι δεν μπορεί να το γυρίσει πίσω κανείς μεταπτωτικός άνθρωπος. Από το άλλο μέρος, όμως, ο Χριστός βεβαιώνει ότι η πίστη του ανθρώπου νικάει τα τέσσερα αυτά δεινά.
Η πίστη είναι απαραίτητη προϋπόθεση για το θαύμα. Πρόκειται εδώ για μια βασική αρχή της ορθοδόξου σωτηριολογίας ,την συνεργία η «συνέργεια» που σημαίνει ότι η σωτηρία του ανθρώπου εξαρτάται από την συνεργασία Θεού και ανθρώπου. Ο Θεός δεν σώζει τους μη θέλοντες. Η βασιλεία του Θεού είναι καθεστώς απόλυτης ελευθερίας όχι «υπηκόων» και , μάλιστα, διά της βίας, αλλά βασιλείας των τέκνων του Θεού. Είναι , όμως ,απαραίτητο και ο άνθρωπος, εκούσια και ελεύθερα, να καταβάλει και τον δικό του «όβολο»(Εξ.λ΄13) , την πίστη του και την αγάπη του στον Θεό.
Υπάρχουν αναρίθμητα παραδείγματα ομολογίας πίστεως να μας παρουσιάσει μέσα στην πορεία του ο Χριστιανισμός και μάλιστα σε δυσμενείς καταστάσεις και καθεστώτα τα οποία κάθε τι άλλο παρά ευνοούσαν τις αξίες και τις αρετές του Χριστιανισμού μέσα στην ζωή των ανθρώπων. Αρχίζοντας από την τουρκοκρατία , πόσοι και πόσοι έχουν βασανιστεί, ή και αποκεφαλιστεί αρνούμενοι τον ισλαμισμό και την σκληρή και απάνθρωπη φιλοσοφία του. Ποιό μετά πηγαίνουμε στον κομμουνισμό όπου το καθεστώς αυτό κατέλυε κάθε ιδέα του Χριστιανισμού αφού η φιλοσοφία του στηριζόταν στον πλήρη αθεϊσμό με συνέπεια τα βασανιστήρια και τους θανάτους πολλών Χριστιανών και μάλιστα κληρικών. Και τέλος ερχόμαστε στην σημερινή πραγματικότητα όπου ο Χριστιανισμός μαστίζεται και δέχεται τα πολλαπλά πλήγματα πέραν των 300 αιρέσεων σε παγκόσμιο επίπεδο.
Υπεράνω κάθε νόμου είναι η σταυρική θυσία του Χριστού ως αρχή πίστεως αλλά και σωτηρίας του ανθρώπου. Έτσι συμβαίνει πάντοτε με τους αληθινούς χριστιανούς. Βλέποντας τον εσταυρωμένο Ιησού Χριστό αντλούν δύναμη και έτσι οπλίζονται με πίστη και υπομονή, έτοιμοι να αντιμετωπίσουν κάθε είδους πειρασμούς και θλίψεις.
http://www.imconstantias.org.cy/2020507-2/
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)