Συμπολίτες των αγίων και στη δυτική Θεσσαλονίκη

Γράφει ο π. Βασίλειος Ι. Καλλιακμάνης

α) Το σημερινό αποστολικό ανάγνωσμα προέρχεται από την προς Εφεσίους επιστολή του Αποστόλου Παύλου (Εφεσ. 2,14-22). Στο θαυμάσιο αυτό κείμενο τονίζεται, ότι ο Χριστός είναι η ειρήνη του κόσμου, που οδηγεί σε συμφιλίωση τους ανθρώπους με τον Θεό και μεταξύ τους. Κι αυτό δε γίνεται βιαίως ή με εγκόσμιες διαβουλεύσεις και διπλωματικές αποστολές, αλλά με την εκούσια θυσία του Σταυρού. Εκεί ο Χριστός απλώνοντας τις παλάμες, ένωσε “τα το πριν διεστώτα”. Ως άρχοντας ειρήνης, δε θυσίασε άλλους για να λυτρώσει από τη διχόνοια και να φέρει ομόνοια και καταλλαγή στο ανθρώπινο γένος. Θυσίασε την ίδια τη ζωή του με σταυρικό θάνατο για τη σωτηρία του κόσμου.

β) Στο πρόσωπο του Χριστού αποκαλύπτεται ο “καινός άνθρωπος”, ο καινούργιος και αυθεντικός, απαλλαγμένος από εχθρότητες και κάθε μορφής μίση, που δηλητηριάζουν τη ζωή του κόσμου. Τον Χριστό καλείται να ακολουθήσει και κάθε χριστιανός, ενεργοποιώντας την προαίρεσή του και αξιοποιώντας τα χαρίσματα των μυστηρίων και μάλιστα του βαπτίσματος. Οπότε, ο ανακαινισμένος άνθρωπος της ειρήνης και της καταλλαγής διαμορφώνεται εντός του σώματος του Χριστού, της Εκκλησίας.

γ) Στην Εκκλησία διασφαλίζεται η “ενότητα της πίστεως και η κοινωνία του Αγίου Πνεύματος”, δωρίζονται οι προϋποθέσεις της σωτηρίας και γίνεται αγώνας πνευματικός, ώστε τα φίλαυτα και εμπαθή μέλη να γευθούν τους γλυκείς καρπούς της ειρήνης κατά την τριμερή της εκδοχή, με τον Θεό, τον εαυτό και το συνάνθρωπο. Όταν ο χριστιανός γίνει μέτοχος αυτού του χαρίσματος, αλλά και κάθε άλλου, δεν τα κρατά για τον εαυτό του. Τα γνωστοποιεί και τα μεταφέρει στους εγγύς και τους μακράν. Κι αν εκείνος τα κρύψει, “οι λίθοι κεκράξονται”.

δ) Το ίδιο συμβαίνει με τους αγίους, οι οποίοι κτίζουν το οικοδόμημα της Εκκλησίας με ακρογωνιαίο λίθο τον Χριστό. Το παράδειγμα και η αγία τους ζωή γίνονται γνωστά στην οικουμένη και εμπνέουν το λαό του Θεού. Η Θεσσαλονίκη εδώ και δέκα τρεις περίπου αιώνες σεμνύνεται για τον άγιο Δημήτριο, το μεγαλομάρτυρα και πιστό φύλακά της. Η τιμή του προσέλαβε οικουμενικές διαστάσεις, αφού έγινε σύμβολο σταθερότητας της πίστεως, θυσίας και δυνάμεως πνευματικής καθώς και περιφρόνησης κάθε εγκόσμιας εξουσίας και δόξας.

ε) Εκτός από τον άγιο Δημήτριο, η Θεσσαλονίκη συνδέεται με πλήθος άλλων γνωστών και αγνώστων αγίων. Ειδικότερα, την πρώτη Κυριακή του Νοεμβρίου στον μητροπολιτικό ναό Αγίου Γεωργίου Νεαπόλεως εδώ και χρόνια έχει καθιερωθεί η σύναξη των τοπικών αγίων, που ήταν όλοι νεομάρτυρες. Πρόκειται για τους: Γεώργιο Νεαπολίτη, Αθανάσιο Κουλακιώτη και Ακάκιο Ασβεστοχωρίτη. Σεβάσμιος κληρικός ο άγιος Γεώργιος Νεαπολίτης σύμφωνα με το συναξάρι “γεννηθείς κατά το έτος 1730, εμαρτύρησε, σφαγιασθείς την κεφαλήν και μωλωπισθείς τα μέλη δερόμενος, πορευόμενος εκ Νεβ Σεχίρ προς Μαλακοπήν της Μ. Ασίας, δια την επιτέλεσιν της αναιμάκτου θυσίας την τρίτην Νοεμβρίου του 1797”. Από εκεί οι συντοπίτες του μετέφεραν τη μνήμη και την τιμή του στη Νεάπολη Θεσσαλονίκης, αλλά και τη Νέα Ιωνία Αθηνών.

στ) “Ο νεομάρτυς Αθανάσιος Κουλακιώτης, μαθητής του αγίου Αθανασίου Παρίου, εικοσιπενταετής ων, αρνηθείς τον εξισλαμισμόν, απηγχονίσθη εις την περιοχήν δυτικώς της Θεσσαλονίκης και ενεταφιάσθη, υπό των ζητιάνων χριστιανών, εις το Κοιμητήριον, παρά την εκκλησίαν της οσιοπαρθενομάρτυρος Παρασκευής, καταγόμενος εκ κώμης Κουλακιάς ή Πύργου του αγίου Καμπανίας. Εμαρτύρησε δε κατά την ογδόην Σεπτεμβρίου μηνός, εν η και η μνήμη του Γενεσίου της Κυρίας ημών Θεοτόκου και αειπαρθένου Μαρίας, κατά το έτος 1774”. “Ο άγιος Ακάκιος Ασβεστοχωρίτης, γεγεννημένος κατά το έτος 1796, εικοσαετής περίπου, αρνηθείς πριν τον Χριστόν, μετανοήσας, πειθόμενος τη μητρική προ¬τροπή, προστρέχει εις το Άγιον του Άθωνος Όρος, ένθα ενδύεται το σχήμα των μοναζόντων, και τέλος σφαγιάζεται εις Κωνσταντινούπολιν, κατά το έτος 1816, την πρώτην Μαΐου Μηνός”.

ζ) Στο σημερινό αποστολικό ανάγνωσμα αναφέρεται ότι οι χριστιανοί μετέχοντας των θείων μυστηρίων και αγωνιζόμενοι τον “καλόν αγώνα” της πίστεως, γίνονται “συμπολίται των αγίων και οικείοι του Θεού”. Το προνόμιο αυτό θέτει όλους μπροστά στις ευθύνες για κοινωνική ειρήνη, δικαιοσύνη, αδελφοσύνη, αλληλεγγύη, αλληλοβοήθεια, αλληλοσεβασμό και κατανόηση ή έστω ανοχή. Κι αν κάποιος δεν μπορεί να θυσιάζεται για τους άλλους, όπως ο Χριστός, ας συμβάλλει θετικά για την οικοδόμηση μιας ανθρωπινότερης κοινωνίας παραμερίζοντας το ατομικό συμφέρον, ειρηνεύοντας και αγωνιζόμενος για το κοινό καλό.

http://www.makthes.gr/news/opinions/64596/

αντεγράφη από εδώ