Βίος τοῦ Ἁγίου Ἀρσενίου τοῦ Καππαδόκου, τοῦ ὁποίου ἡ Ἐκκλησίας μᾶς τιμᾶ τὴν μνήμη στὶς 10 Νοεμβρίου.
10 Νοε 2010 ἁγιολόγιο
Ο ΑΓΙΟΣ ΑΡΣΕΝΙΟΣ Ο ΚΑΠΠΑΔΟΚΗΣ
Γεννήθηκε τὸ 1840 στὸ χωριὸ Φάρασα τῆς Καππαδοκίας. Οἱ γονεῖς τοῦ ὀνομάζονταν Ἐλευθέριος, ποὺ ἦταν δάσκαλος, καὶ ἡ μητέρα τοῦ Βαρβάρα. Τὸ ἐπώνυμό τους ἦταν Ἀννητσαλῆχος καὶ τὸ παρατσούκλι Ἀρτζίδης. Εἶχαν ἀποκτήσει δύο παιδιά, τὸν Βλάσιο καὶ τὸν Θεόδωρο (π. Ἀρσένιο). Σὲ μικρὴ ἡλικία ἔμειναν ὀρφανά, πρῶτα ἀπ’ τὸν πατέρα τους καὶ λίγο ἀργότερα κι ἀπ’ τὴν μητέρα τους. Τὸν Θεόδωρο ἔστειλε ἡ θεία του στὴν πόλη Νίγδη γιὰ νὰ μορφωθεῖ. Ἐκεῖ τὸν προστάτευε ἡ ἀδελφή του πατέρα του, ποὺ ἐργαζόταν ὡς δασκάλα. Ὅταν τελείωσε ἐκεῖ, ἡ δασκάλα θεία τοῦ φρόντισε μὲ συγγενεῖς τους στὴ Σμύρνη, νὰ συνεχίσει ἐκεῖ τὶς σπουδές του. Στὴ Σμύρνη ξένες γλῶσσες καὶ ἐκκλησιαστικὴ γραμματεία.
Ἀπὸ μικρὸς ὁ Θεόδωρος πῆρε τὴν ἀπόφαση νὰ γίνει μοναχός, ὕστερα ἀπὸ τὴ σημαδιακὴ σωτηρία του ἀπὸ βέβαιο πνιγμὸ στὸν χείμαρρο Ἐβκάση! Ἐπειδὴ παρὼν στὴν σωτηρία τοῦ ἦταν καὶ ὁ ἠθικὸς αὐτουργός, μεγαλύτερος ἀδελφός του Βλάσης, ἐπηρεάστηκε κι αὐτός, ὅποτε ἔγινε μεγάλος ψάλτης τῆς βυζαντινῆς μουσικῆς.
Σὲ ἡλικία 26 χρονῶν ἐκάρη μοναχὸς μὲ τὸ ὄνομα Ἀρσένιος στὴ Μονὴ Τιμίου Προδρόμου Φλαβιανῶν (Ζιντζὶ-Ντερέ).
Κατόπιν χειροτονήθηκε Διάκονος ἀπὸ τὸν Μητροπολίτη Καισαρείας Παΐσιο Β' καὶ τοποθετήθηκε διδάσκαλος στὰ Φάρασα ὅπου ὑπῆρχε μεγάλη ἀνάγκη. Σὲ ἡλικία τριάντα χρονῶν χειροτονήθηκε Πρεσβύτερος καὶ προχειρίσθηκε ἀρχιμανδρίτης καὶ πνευματικός.
Ἀπέδωσε πολὺ σημαντικὸ ἐθνικοθρησκευτικὸ ἔργο, ζοῦσε ζωὴ λιτή, μὲ προσευχὴ καὶ ὁ... Θεὸς τοῦ χάρισε τὸ προφητικὸ χάρισμα, ἀλλὰ καὶ τὸ θαυματουργικό. Ὅταν τοῦ ἔφερναν ἀρρώστους, ποτὲ δὲν τοὺς ἐξέταζε, ἀφοῦ δὲν ἦταν γιατρός. Ἀντίθετα, τοὺς διάβαζε, καὶ ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ τοὺς γιάτρευε. Ποτὲ δὲν ἐξέταζε ἂν πρόκειται γιὰ Χριστιανὸ ἢ Τοῦρκο. Ἀκόμα κὰ οἱ Τοῦρκοι ἔφερναν καὶ τοὺς δικούς τους ἀρρώστους.
Στὸ ὄνομα τοῦ Θεοῦ ἔκανε ἀναρίθμητα θαύματα θεραπεύοντας ἀρρώστους ποὺ προσέτρεχαν στὴ μεσιτεία του καὶ ἀπέβη τεῖχος προστασίας τῶν Χριστιανῶν ἀπὸ τὶς ἐπιδρομὲς τῶν προτεσταντῶν μισιοναρίων. «Κήρυττε», ὅπως γράφει ὁ Ἁγιορείτης μοναχὸς Παΐσιος, «ὀρθοδοξία ὀρθὰ μὲ τὸν ὀρθόδοξο βίο του. Ἔλιωνε στὴν ἄσκηση τὴ σάρκα του ἀπὸ τὴ θερμή του ἀγάπη πρὸς τὸν Θεὸ καὶ ἀλλοίωνε τὶς ψυχὲς μὲ τὴ θεία τοῦ Χάρη».
Στὴν Ἑλλάδα ἔφθασε τὸ 1924, μὲ τὴν ἀνταλλαγὴ τῶν πληθυσμῶν, ὅμως μὴ μπορώντας, θὰ 'λεγε κανείς, νὰ ζήσει μακριὰ ἀπὸ τὴν ἀγαπημένη τοῦ Καππαδοκία ἐξεδήμησε στὶς 10 Νοεμβρίου τοῦ ἴδιου χρόνου στὴν Κέρκυρα. Ἀπὸ ἐκεῖ τὸ 1958 τὰ λείψανα τοῦ μεταφέρθηκαν ἀπὸ τὸν μοναχὸ Παΐσιο (ὅπου τὸν εἶχε βαφτίσει ὁ ἴδιος ὁ π. Ἀρσένιος) στὴν Κόνι¬τσα καὶ τὸ 1970 ἀπὸ τὸν ἴδιο Ἁγιορείτη μοναχὸ στὸ γυναικεῖο μοναστήρι-ἡσυχαστήριο Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου στὴ Σου¬ρωτή, ὅπου ὁ Ἅγιος μετὰ τὸν θάνατο τοῦ ἔκανε πολλὰ θαύματα.
Εἶναι ἀξιοσημείωτο αὐτὸ ποὺ γράφει πάλι ὁ βιογράφος τοῦ μοναχὸς Παΐσιος: «Ὁ Πατριάρχης τοῦ Οἰκουμενικοῦ θρόνου τὸν εἶχε σὲ εὐλάβεια τὸν Χατζεφεντὴ καὶ πολλὲς φορὲς τοῦ ἔγραφε νὰ κάνει προσευχὴ γιὰ τὸν Οἰκουμενικὸ θρόνο, καὶ ὁ Χατζεφεντὴς ἔκανε ὁλονυκτίες στὴν Παναγία ἢ στὸν Ἅγιο Χρυσόστομο».
Ἡ μνήμη τοῦ κατατάχθηκε στὸ Ὀρθόδοξο ἑορτολόγιο στὶς 11 Φεβρουαρίου 1986 μὲ ἀπόφαση τῆς Ἁγίας καὶ Ἱερᾶς Συνόδου τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου.
ΠΗΓΗ:ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΦΟΙΤΙΤΙΚΗ ΔΡΑΣΗ
ΑΝΤΙΕΓΡΑΦΗ ΑΠΟ ΕΔΩ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου