Μπροστά σε μια βασική πρόκληση της ζωής μας τοποθετεί η σημερινή ευαγγελική περικοπή του πλούσιου νέου. Ο λόγος του Χριστού είναι ανατρεπτικός, γι αυτό και ακούγεται ιδιαίτερα σκληρός, καθώς ζητά την υπέρβαση μιάς ισχυρής γήινης εξάρτησης: «Πάντα όσα έχεις πώλησον και διάδος πτωχοίς…και δεύρο ακολούθει μοι».
Η επιδίωξη του πλούτου είναι κοινός σκοπός πολλών ανθρώπων, γιατί ισχυρίζονται ότι είναι το θεμέλιο της ευημερίας τους. Έστω και αν αυτό είναι σχετικό, σίγουρα δεν μπορούμε να φανταστούμε την ζωή μας χωρίς το χρήμα, αφού αυτό είναι το μέσον με το οποίο ικανοποιούμε βασικές ανθρώπινες ανάγκες. Όμως το χρήμα, όπως και τόσα άλλα πράγματα και μεγέθη της καθημερινότητάς μας, είναι διφορούμενο, αμφιλεγόμενο και δισήμαντο. Έχει θετική αλλά και αρνητική σημασία. Εξαρτάται από το πώς στεκόμαστε απέναντί του. το ίδιοι πράγμα για κάποιον μπορεί να γίνει εστία κατάρας και για άλλον πηγή αγιασμού, για τον έναν αιτία σωτηρίας και για τον άλλον αφορμή καταστροφής. Το χρήμα είναι αγαθό, όταν βελτιώνει την ζωή μας και γίνεται μέσο ανακούφισης για όσους έχουν ανάγκη. Μπορεί, όμως, να γίνει ολέθριο πάθος, όταν προσκολληθούμε σε αυτό και το ειδωλοποιήσουμε. Τότε το χρήμα γίνεται σκοπός, άμετρη και άσβεστη επιθυμία που μας καταδυναστεύει.
Η στάση και η συμπεριφορά του πλούσιου νέου το επιβεβαιώνει. Το χρήμα τον κρατούσε γερά δεμένο στην γή, παρά τις όποιες καλές του διαθέσεις και τις πνευματικές του ευαισθησίες. Στην κρίσιμη, ωστόσο, στιγμή έπρεπε να διαλέξει ανάμεσα στον Θεό και στην γήινη εξάρτησή του. η απαίτηση του Χριστού ήταν απόλυτη. Ζητούσε κάτι παραπάνω από το προβλεπόμενο τυπικό καθήκον. Ήθελε την υπέρβαση, την τελειότητα, την εσωτερική ελευθερία, την αυταπάρνηση και την θυσία, για να δοκιμάσει την γνησιότητα της πίστης του. μάλλον, για να συναισθανθεί ο ίδιος την αδυναμία και την «εξάρτησή» του, γιατί ο Χριστός την γνώριζε. Όμως ο νέος δεν μπόρεσε να απεγκλωβιστεί από το οχυρό του πλούτου του. «Ελιπάνθη, επαχύνθη, επλατύνθη και εγκατέλιπε τον Θεόν». Και τότε συνειδητοποίησε πόσο δύσκολο είναι το ολοκληρωτικό δόσιμο στον Θεό. Τότε οι αυταπάτες και οι ψευδαισθήσεις του κατέρρευσαν, καθώς αντιλήφθηκε ότι η πίστη του ήταν επιφανειακή. Και αυτό, γιατί δεν κάλυπτε ούτε το σύνολο της ζωής του, αλλά ούτε και το βάθος της ύπαρξής του. το κέντρο της ύπαρξης και της ζωής του ήταν το εγώ του και όχι ο Θεός που νόμιζε ότι πίστευε. Είχε τοποθετήσει στην θέση του Θεού ένα δημιουργημένο αγαθό, τον πλούτο, και έτσι, λατρεύονται το «αγαθό» του, λάτρευε το εγώ του. Νά γιατί δεν μπορούσε να δώσει τον πλούτο του, γιατί ήταν σαν να έδινε τον ίδιο του τον εαυτό.
Η παθιασμένη επιθυμία για την απόκτηση και την κατοχή όλο και περισσότερων αγαθών δεν γνωρίζει διαχωριστικές γραμμές και σύνορα θρησκευόμενων ή αδιάφορων ανθρώπων. Είναι πάθος και, όπως κάθε πάθος, αναφέρεται στον κάθε άνθρωπο, γιατί είναι σύμπτωμα της πεσμένης από την αμαρτία κοινής ανθρώπινης φύσης μας. Αυτή η τάση, λοιπόν, του ανθρώπου για πλουτισμό υποδηλώνει όχι μόνο υπέρμετρο εγωισμό, αλλά και αισθήματα ανασφάλειας, αβεβαιότητας και φοβίας. Ο άνθρωπος ισχυρίζεται ότι το μέλλον είναι άγνωστο, η ζωή απρόβλεπτη και η ύπαρξή του παροδική και εύθραυστη. Αφού έτσι έχουν τα πράγματα, τα εγκόσμια αγαθά μοιάζουν να είναι τα μοναδικά στηρίγματα που του προσφέρουν σιγουριά και ασφάλεια. Είναι προτεραιότητες της ζωής, που αξίζουν, γιατί τον εξασφαλίζουν. Αυτό, βέβαια, είναι μια απατηλή εντύπωση και μια εσφαλμένη κατεύθυνση της ζωής μας. Ο Χριστός μας το λέει ξεκάθαρα ότι η εξάρτησή μας από το χρήμα είναι ειδωλολατρία που μας κατευθύνει, μας υποτάσσει και, τελικά, μας καταδυναστεύει.
Αγαπητοί αδελφοί, ο λόγος και η χάρη του Χριστού δεν κρίνουν και δεν καταδικάζουν εκείνο ή το άλλο. Όπου αυτό το λέμε και το καταλαβαίνουμε έτσι, είναι για να βοηθήσουμε και να βοηθηθούμε. Το ευαγγέλιο μας δείχνει την τελειότητα, που έγκειται στην υπέρβαση των εγκόσμιων αγαθών, πραγμάτων και σχημάτων. Αυτό μοιάζει να είναι ένας ανέφικτος ιδεώδης στόχος. Και τότε καλούμαστε να ταπεινωνόμαστε για να ζούμε ισορροπημένα και να δίνουμε στα αγαθά, στα πράγματα και στα σχήματα του κόσμου την σχετική αξία που έχουν. Να ανακαλύπτουμε την απόλυτη αξία της ζωής, τον Θεό, αλλά και τον άνθρωπο που προέρχεται και καταλήγει σε Αυτόν. Αμήν.
Αρχιμ. Ν.Κ.
Η επιδίωξη του πλούτου είναι κοινός σκοπός πολλών ανθρώπων, γιατί ισχυρίζονται ότι είναι το θεμέλιο της ευημερίας τους. Έστω και αν αυτό είναι σχετικό, σίγουρα δεν μπορούμε να φανταστούμε την ζωή μας χωρίς το χρήμα, αφού αυτό είναι το μέσον με το οποίο ικανοποιούμε βασικές ανθρώπινες ανάγκες. Όμως το χρήμα, όπως και τόσα άλλα πράγματα και μεγέθη της καθημερινότητάς μας, είναι διφορούμενο, αμφιλεγόμενο και δισήμαντο. Έχει θετική αλλά και αρνητική σημασία. Εξαρτάται από το πώς στεκόμαστε απέναντί του. το ίδιοι πράγμα για κάποιον μπορεί να γίνει εστία κατάρας και για άλλον πηγή αγιασμού, για τον έναν αιτία σωτηρίας και για τον άλλον αφορμή καταστροφής. Το χρήμα είναι αγαθό, όταν βελτιώνει την ζωή μας και γίνεται μέσο ανακούφισης για όσους έχουν ανάγκη. Μπορεί, όμως, να γίνει ολέθριο πάθος, όταν προσκολληθούμε σε αυτό και το ειδωλοποιήσουμε. Τότε το χρήμα γίνεται σκοπός, άμετρη και άσβεστη επιθυμία που μας καταδυναστεύει.
Η στάση και η συμπεριφορά του πλούσιου νέου το επιβεβαιώνει. Το χρήμα τον κρατούσε γερά δεμένο στην γή, παρά τις όποιες καλές του διαθέσεις και τις πνευματικές του ευαισθησίες. Στην κρίσιμη, ωστόσο, στιγμή έπρεπε να διαλέξει ανάμεσα στον Θεό και στην γήινη εξάρτησή του. η απαίτηση του Χριστού ήταν απόλυτη. Ζητούσε κάτι παραπάνω από το προβλεπόμενο τυπικό καθήκον. Ήθελε την υπέρβαση, την τελειότητα, την εσωτερική ελευθερία, την αυταπάρνηση και την θυσία, για να δοκιμάσει την γνησιότητα της πίστης του. μάλλον, για να συναισθανθεί ο ίδιος την αδυναμία και την «εξάρτησή» του, γιατί ο Χριστός την γνώριζε. Όμως ο νέος δεν μπόρεσε να απεγκλωβιστεί από το οχυρό του πλούτου του. «Ελιπάνθη, επαχύνθη, επλατύνθη και εγκατέλιπε τον Θεόν». Και τότε συνειδητοποίησε πόσο δύσκολο είναι το ολοκληρωτικό δόσιμο στον Θεό. Τότε οι αυταπάτες και οι ψευδαισθήσεις του κατέρρευσαν, καθώς αντιλήφθηκε ότι η πίστη του ήταν επιφανειακή. Και αυτό, γιατί δεν κάλυπτε ούτε το σύνολο της ζωής του, αλλά ούτε και το βάθος της ύπαρξής του. το κέντρο της ύπαρξης και της ζωής του ήταν το εγώ του και όχι ο Θεός που νόμιζε ότι πίστευε. Είχε τοποθετήσει στην θέση του Θεού ένα δημιουργημένο αγαθό, τον πλούτο, και έτσι, λατρεύονται το «αγαθό» του, λάτρευε το εγώ του. Νά γιατί δεν μπορούσε να δώσει τον πλούτο του, γιατί ήταν σαν να έδινε τον ίδιο του τον εαυτό.
Η παθιασμένη επιθυμία για την απόκτηση και την κατοχή όλο και περισσότερων αγαθών δεν γνωρίζει διαχωριστικές γραμμές και σύνορα θρησκευόμενων ή αδιάφορων ανθρώπων. Είναι πάθος και, όπως κάθε πάθος, αναφέρεται στον κάθε άνθρωπο, γιατί είναι σύμπτωμα της πεσμένης από την αμαρτία κοινής ανθρώπινης φύσης μας. Αυτή η τάση, λοιπόν, του ανθρώπου για πλουτισμό υποδηλώνει όχι μόνο υπέρμετρο εγωισμό, αλλά και αισθήματα ανασφάλειας, αβεβαιότητας και φοβίας. Ο άνθρωπος ισχυρίζεται ότι το μέλλον είναι άγνωστο, η ζωή απρόβλεπτη και η ύπαρξή του παροδική και εύθραυστη. Αφού έτσι έχουν τα πράγματα, τα εγκόσμια αγαθά μοιάζουν να είναι τα μοναδικά στηρίγματα που του προσφέρουν σιγουριά και ασφάλεια. Είναι προτεραιότητες της ζωής, που αξίζουν, γιατί τον εξασφαλίζουν. Αυτό, βέβαια, είναι μια απατηλή εντύπωση και μια εσφαλμένη κατεύθυνση της ζωής μας. Ο Χριστός μας το λέει ξεκάθαρα ότι η εξάρτησή μας από το χρήμα είναι ειδωλολατρία που μας κατευθύνει, μας υποτάσσει και, τελικά, μας καταδυναστεύει.
Αγαπητοί αδελφοί, ο λόγος και η χάρη του Χριστού δεν κρίνουν και δεν καταδικάζουν εκείνο ή το άλλο. Όπου αυτό το λέμε και το καταλαβαίνουμε έτσι, είναι για να βοηθήσουμε και να βοηθηθούμε. Το ευαγγέλιο μας δείχνει την τελειότητα, που έγκειται στην υπέρβαση των εγκόσμιων αγαθών, πραγμάτων και σχημάτων. Αυτό μοιάζει να είναι ένας ανέφικτος ιδεώδης στόχος. Και τότε καλούμαστε να ταπεινωνόμαστε για να ζούμε ισορροπημένα και να δίνουμε στα αγαθά, στα πράγματα και στα σχήματα του κόσμου την σχετική αξία που έχουν. Να ανακαλύπτουμε την απόλυτη αξία της ζωής, τον Θεό, αλλά και τον άνθρωπο που προέρχεται και καταλήγει σε Αυτόν. Αμήν.
Αρχιμ. Ν.Κ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου