Επειδή τέτοια ήταν η τάξη στην πολιτεία και οι πολλοί ήταν δούλοι των λίγων, επαναστάτησε ο λαός κατά των επιφανών. Κι επειδή η αναταραχή ήταν σφοδρή και για πολύ καιρό μάχονταν μεταξύ τους, εξέλεξαν από κοινού για μεσολαβητή και άρχοντα τον Σόλωνα.
Όταν ο Σόλων πήρε τον πολιτικό έλεγχο απελευθέρωσε τον λαό και για το παρόν και για το μέλλον απαγορεύοντας τον δανεισμό με υποθήκη τους ανθρώπους, νομοθέτησε αναλόγως και διέγραψε τα χρέη προς τους ιδιώτες και προς το δημόσιο. Την πράξη του Σόλωνα οι πολίτες αποκαλούσαν σεισάχθεια, επειδή αποτίναξαν το βάρος των δανεισμών από πάνω τους.
Αριστοτέλης
ΕΛΛΗΝΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ. ΤΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ ΤΩΝ ΕΛΕΥΘΕΡΩΝ ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ ΕΛΛΗΝΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ -αυστηρώς ακατάλληλο για ελληνόφοβους και αχρίστους. Για του Χριστού την πίστη την Αγία και της Πατρίδος την Ελευθερία. ΠΑΛΙ ΜΕ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕ ΚΑΙΡΟΥΣ ΠΑΛΙ ΔΙΚΑ ΜΑΣ ΘΑΝΑΙ
Τρίτη 30 Νοεμβρίου 2010
Τι κρύβεται πίσω από την επίθεση στους εκπαιδευτικούς (και όχι μόνο)
Είναι γνωστά και χιλιοειπωμένα αυτά. Αυτό που δε μας λένε, είναι ότι μέσα σε όοοοοοοολο αυτό το δημόσιο που μεγάλωσε ανεξέλεγκτα και χρυσοπληρώθηκε χωρίς να παράγει έργο, υπάρχουν και κάποιες κατηγορίες υπαλλήλων που παρέμειναν κακοπληρωμένοι και όσο κι αν τρέχουν δε φτάνουν να καλύψουν την έλλειψη προσωπικού που υπάρχει στις υπηρεσίες τους. Ναι, ΕΛΛΕΙΨΗ.
Ποιοι είναι αυτοί;
1) Εκπαιδευτικοί
2) Γιατροί/νοσοκόμοι
3) Αξιωματικοί των Ενόπλων Δυνάμεων
Παρατηρήστε σε ποιους τομείς δουλεύουν: Παιδεία, Υγεία, Ασφάλεια της χώρας.
Εκεί λοιπόν, το αναφέρω για όσους δεν το έχουν συνειδητοποιήσει, οι προσλήψεις ΔΕΝ γίνονται από «βολευτές». Γίνονται αξιοκρατικά. Πάντα έτσι γίνονταν. Γι΄αυτό και υπάρχουν ελλείψεις. Δεν μπορεί βλέπεις ο «βολευτής» να βάλει τον δικό του, που είναι απόφοιτος Λυκείου να κάνει το γιατρό, ούτε τον καθηγητή, ούτε τον αξιωματικό. Τον βάζει λοιπόν να κάνει το γραμματέα. Γι΄αυτό πας στο ΙΚΑ και έχει 3 γραμματείς στον γκισέ, αλλά κανένα ενδοκρινολόγο. Και ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ ότι ο γραμματέας παίρνει όσα κι ο γιατρός –μη σου πω και περισσότερα!!!
Έτσι καταντήσαμε κι ο φύλακας του σχολείου (που τον έβαλε ο βολευτής ντε!) να παίρνει περισσότερα από τον δάσκαλο…
Έτσι καταντήσαμε και οι υπάλληλοι στις εφορίες (οι βυσματούχοι απόφοιτοι Λυκείου να λέμε) παίρνανε 3000 το μήνα. Γι΄αυτό δημιουργήθηκαν τόσες και τόσες υπο-υπηρεσίες χωρίς αντικείμενο, στις οποίες βεβαίως-βεβαίως φροντίσανε να δίνουν παχυλούς μισθούς στα άχρηστα «δικά» τους παιδιά. Και τώρα διαδίδουν πως όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι το ίδιο!!! Αλλά δυστυχώς, ο καθένας τυφλωμένος από την δική του αγωνία για το αύριο, βλέπει το τυρί και δεν βλέπει την παγίδα. Νομίζει πως αν τα βάλει με τους δημόσιους υπάλληλους συλλήβδην, θα αποκαταστήσει την αδικία που ο ίδιος υφίσταται. Μεγάλη αδικία υφίσταται, δεν το συζητώ, ιδίως αν δουλεύει στον ιδιωτικό τομέα. Όμως η αδικία δε διορθώνεται με άλλη μια αδικία.
Δε γίνονται τυχαία αυτά. Σκεφτείτε λίγο: αν τα νοσοκομεία είχανε γιατρούς δε θα τρέχαμε στα ιδιωτικά θεραπευτήρια να πληρώνουμε περιουσίες. Δε θα ανθίζανε οι ασφαλιστικές εταιρείες. Αν τα σχολεία είχανε δασκάλους και καθηγητές όσους πρέπει, δε θα πληρώνανε οι οικογένειες ένα σωρό λεφτά σε ιδιώτες. Η Φιλανδία –μας λένε κάποιοι έξυπνοι- έχει μόνο 100000 εκπαιδευτικούς. Κι εμείς 170000. Μπράβο της! Έχει 5.300.000 πληθυσμό και έχουμε τον διπλάσιο. Άρα εμείς έπρεπε να έχουμε 200000. (Χωρίς να υπολογίσω τα νησιά μας που ακόμη κι αν έχουν 10 μαθητές, χρειάζονtαι δάσκαλο και όλες τις ειδικότητες καθηγητών.) Εμείς έχουμε 170000 εκπαιδευτικούς. Άρα μας λείπει προσωπικό.
Αξιωματικοί πάλι; βεβαίως και λείπουν. Αναλογιστείτε ποιους βολεύει να είναι υποστελεχωμένες οι ένοπλες δυνάμεις μιας χώρας και βγάλτε τα συμπεράσματά σας.
Δείτε τώρα τι πόλεμος γίνεται τα τελευταία χρόνια, εναντίον και των 3 αυτών κατηγοριών υπαλλήλων, που ξαναλέω, επειδή σ΄αυτές τις θέσεις δεν μπήκαν με βύσμα, παρέμειναν κακοπληρωμένοι. Οι μόνοι κακοπληρωμένοι σ΄αυτό το τεράστιο δημόσιο.
Τους εκπαιδευτικούς τους είπανε τεμπέληδες και άχρηστους.
Τους γιατρούς/νοσοκόμους τους είπανε κλέφτες κι εκβιαστές (βλέπε φακελάκι)
Τους αξιωματικούς τους αποκάλεσε τις προάλλες ο Πάγκαλος αντιπαραγωγικούς (!)
Προσέξτε ότι χτυπιούνται από παντού με ιδιαίτερη μανία. Και παρατηρήστε πως δεν γίνεται αυτό για τις άλλες κατηγορίες δημοσίων υπαλλήλων. Ακούσατε ποτέ να λένε πχ άχρηστους τους υπαλλήλους των Νομαρχιών; Και μη μου πείτε πως αυτός δεν είναι ένας έξυπνος και ύπουλος τρόπος για να πλήξουν τελικά την Υγεία, την Παιδεία και την Εθνική μας κυριαρχία!!! Όμως εμείς ως λαός δεν έχουμε τίποτα άλλο. Αυτά μας μείνανε, κουτσουρεμένα, αλλά αυτά έχουμε.
Και καλά να τα λένε αυτά οι δημοσιογράφοι-υπάλληλοι ιδιωτικών εταιρειών στα δελτία των 8. Δουλειά τους είναι να απαγγέλλουν αυτά που τους προβάλλουν τα αφεντικά τους στο ότο-κιου. Γι΄αυτό πληρώνονται οι άνθρωποι, αυτό κάνουν. Και το κάνουν με μεγάλο ζήλο. Όποιος όμως θέλει να λέει πως είναι υποψιασμένος, οφείλει να μην επαναλαμβάνει άκριτα όποια κακοήθεια ακούει. Οι καιροί που ζούμε είναι πονηροί.
πηγή
Εκκλησία και Εξουσία
Εκκλησία και Εξουσία
Του π. Γεώργιου Μεταλληνού
1. Στην Εκκλησία, ως Σώμα Χριστού, αναγνωρίζεται ο θεόσδοτος χαρακτήρας της εξουσίας, «ίνα μη ο κόσμος εις ακοσμίαν εμπέση» (Ισίδωρος Πηλουσιώτης, 5ος αι. Ε.Π. 78, 657), ελέγχεται όμως συχνά η πτωτική κατανόηση και χρήση της. Γι’ αυτό υπογραμμίζεται η σχετικότητα και ο πνευματικός της χαραχτήρας για την Εκκλησία (πρβλ. Α’ Κορ. 9, 12. Β’ Κορ. 10, 8. Β’ Θεσσ. 3, 9 κ.α.).
Στην Κ.Δ. φανερώνεται,
εξ άλλου, η δαιμονικότητα της εξουσίας του κόσμου (πρβλ. το διάλογο του Χριστού με τον Πιλάτο – Ιωάν. 18, 28 ε.) και προβάλλεται ο διακονικός και απελευθερωτικός χαραχτήρας της «εξουσίας» του Χριστού (Ματθ. 10, 1 και παράλλ., 28, 18 κ.ά.).
Παράλληλα, γίνεται δεκτός ο πρωτογενής χαρακτήρας της πολιτικής εξουσίας (Ρωμ. 13), ενώ δια του Χριστού καθορίζεται και η στάση απέναντί της με το γνωστό λόγιο «απόδοτε τα καίσαρος καίσαρι κα τα του θεού τω θεώ» (Ματθ. 22,21), που δείχνει την ιεράρχηση των δύο εξουσιών και τη διαφοροποίησή τους, αφού, αν το νόμιμο ανήκει στον καίσαρα, ο άνθρωπος ως εικόνα του Θεού ανήκει ολόκληρος στο Θεό, ως νόμισμα όχι αυτοκρατορικό, αλλά θείο.
Η αποστολική πράξη –τέλος- εγκαινιάζει και τη δυνατότητα αντιστάσεως (ή έστω αρνήσεως υποταγής) στη δαιμονοποιημένη εξουσία («πειθαρχείν δει Θεώ μάλλον ή ανθρώποις», Πραξ. 5, 29).
2. Η πατερική ποιμαντική αντιμετωπίζει το πρόβλημα της εξουσίας, αλλ’ ως «ιατρείου πνευματικού» -θεραπευτηρίου δηλαδή της ανθρώπινης υπάρξεως- για την υπέρβαση των θρησκευτικών σχέσεων και τη μεταμόρφωση του ανθρώπου σε «ναό Θεού».
Μόνο πατερικά η Εκκλησία διασώζει το σκοπό της, που είναι η πρόσληψη σύνολης της ζωής του ανθρώπου και του κόσμου για τη μεταμόρφωσή της σε ευχαριστία και κοινωνία.
Η Εκκλησία ως «σαγήνη» (Ματθ. 13, 47) ή «αγρός» (13, 20) προσλαμβάνει όλο το φάσμα της ανθρώπινης ζωής (θεσμούς, οργάνωση της κοινωνίας, πολιτική), για να τα εκκλησιοποιήσει, να τα νοηματοδοτήσει εν Χριστώ, εγκεντρίζοντάς τα στο κυριακό σώμα.
Αυτό εκφράζει πανηγυρικά ο μεγάλος εκκλησιαστικός ποιητής Ρωμανός ο Μελωδός (6ος αι.), μεταπλάθοντας το «μαθητεύσατε πάντα τα έθνη» του Ματθαίου (18,19) σε : «μαθητεύσατε έθνη και βασιλείας», που σημαίνει: εκκλησιοποιήσατε τα έθνη με όλη την πολιτειακή δομή τους.
Στο εκκλησιαστικό σώμα ενεργοποιείται μια ιδιότυπη εξουσία,διαμορφούμενη στα όρια της ευχαριστιακής σύναξης και ασκούμενη μέσω του μυστηρίου της ιερωσύνης.
Η «ιεραρχημένη πολλαπλότητα», της εν Χριστώ κοινωνίας αποτρέπει την απολυτοποίησή της, αφού όλων των δομών του εκκλησιαστικού σώματος υπέρκειται η σύνοδος. Όπως επεσήμανε δε ήδη ο μεγάλος ιστορικός Henry Gregoire, η Ορθόδοξη Εκκλησία διετήρησε τον δημοκρατικότερο τρόπο υπάρξεως, επιτυγχάνοντας μέσω του επισκοπικού συστήματος τη μεγαλύτερη δυνατή αποκέντρωση και μέσω της συνοδικότητας τη δυνατότητα συλλογικής εκφράσεως.
Όταν σώζεται η πατερικότητα, η εκκλησιαστική εξουσία παραμένει πνευματική και αυτό εκφράζει ένας λόγος του ιερού Χρυσοστόμου (Ε.Π. 61, 527), για να ελέγξει ασφαλώς υπερβάσεις και καταχρήσεις, όχι ασυνήθεις στην πτωτικότητά μας: «Ουκ έστιν (στην Εκκλησία) αρχόντων τύφος, ουδέ αρχομένων δουλοπρέπεια, αλλ’ αρχή πνευματική, τούτω μάλιστα πλεονεκτούσα, τω το πλέον των πόνων, ου τω τας τιμάς πλείους επιζητείν». Και αυτό, διότι «… πρόβατα και ποιμένες προς την ανθρωπίνην εισί διαίρεσιν, προς δε τον Χριστόν πάντες πρόβατα» (Ε.Π. 52, 784). Όλο το σώμα δεν είμεθα παρά πρόβατα του μόνου αληθινού Ποιμένος, του Χριστού, και «σύνδουλοι» ενώπιόν Του (Ματθ. 18,33).
Ο ρόλος της εκκλησιαστικής εξουσίας είναι όχι τιμωρητικός,αλλά θεραπευτικός (από τη νόσο της αμαρτίας), προληπτικός, φιλάνθρωπος και διακονητικός. Σε τελευταία ανάλυση και αυτή η πολιτική εξουσία, στην αυθεντική εκκλησιαστική παράδοση, έχει διακονικό-υπηρετικό χαραχτήρα (υπουργός=διάκονος).
Η ενεργός, εξ άλλου, παρουσία της Εκκλησίας στον κοινωνικό χώρο, κατά την ορθόδοξη παράδοση, δεν συνιστά υπέρβαση ορίων, αφού η Εκκλησία δεν νοείται ως «ιερατείο», αλλά ως σώμα και πλήρωμα ζωής, ενώ η κοινωνία σύνολη είναι ο χώρος της μαρτυρίας του ευαγγελισμού της. Και σ’ αυτό ανταποκρίνεται, ήδη από τους πρώτους αιώνες, ο λαός που αποδέχεται θετικά την εκκλησιαστική διακονία. Είναι σαφής εδώ η διαπίστωση του Στ. Ράνσιμαν, ότι στο Βυζάντιο και το Μεταβυζάντιο, ουδέποτε υπήρξε χάσμα ανάμεσα στο λαό και τον παπά του.
Δίκαια, βέβαια, ο καθηγητής Σ. Αγουρίδης έχει επισημάνει («Ορθόδοξη Ελληνική Εκκλησία και κοινωνία σήμερα») ότι πάντα ελλοχεύει ο κίνδυνος «από τάσεις προς απόκτηση υπερ-εξουσιών και από ψευδο-πνευματικές φαντασιώσεις». Γι’ αυτό μαζί με την αυθεντικότητα συμπορεύεται και μια παθολογία της εκκλησιαστικής εξουσίας, που καταντά κακέκτυπη αντιγραφή της κοσμικής εξουσίας.
Εδώ εντοπίζεται το πρόβλημα της εκκοσμικεύσεως και θεσμοποιήσεως της Εκκλησίας, που συμπορεύονται ιστορικά. Σε κάποιες εκφράσεις και πραγματώσεις του ο Χριστιανισμός, στα πρόσωπα των φορέων του φυσικά, ιδεολογικοποιείται και θρησκειοποιείται. Με την επικράτηση της «μυστηριολογικής ευσέβειας» ο επίσκοπος γίνεται ένα είδος αρχιερέα της κρατικής θρησκείας (π.χ. από τον δ΄ αι.: “Das Konstantinische Zeitalter”), η συγκεντρούμενη δε στα χέρια των επισκόπων δύναμη γίνεται συχνά εξουσιαστική και ανταγωνιστική προς εκείνη της Πολιτείας.
Βέβαια, πρέπει να λεχθεί, ότι το πρόβλημα εδώ δεν είναι η πολιτική θεσμοποίηση της Εκκλησίας, αλλ’ η απώλεια του σκοπού υπάρξεώς της. Τότε η προτεραιότητα των επιλογών μετατοπίζεται από το υπερβατικό στις ενδοκοσμικές σκοπιμότητες, για τις οποίες χρησιμοποιείται η κοσμική εξουσία.
Η θεσμοποίηση της εκκοσμικεύσεως συνέβη καθολικά στη Δύση και μερικά στην Ανατολή, κυρίως από τον 19ο αιώνα, μολονότι στην «καθ’ ημάς ανατολή» οι ιστορικές συνθήκες δεν επέτρεψαν ποτέ την κρατικοποίηση της Εκκλησίας, αλλ’ αντίθετα την πολιτειοκρατία προτεσταντικού τύπου δια των Βαυαρών και του πραξικοπηματικού αυτοκεφάλου του 1833. Όπου, μάλιστα, η Εκκλησία ως ιεραρχία, αποβαίνει εξουσιαστική δύναμη, όπως στον Παπισμό, βρίσκεται συνεχώς σε μιαν αντιπαλότητα προς την πολιτική εξουσία.
Ορθά δε επισημαίνει ο καθηγ. Χρ. Γιανναράς (Αλήθεια και ενότητα της Εκκλησίας, 1977, σ. 137), ότι η επιδίωξη επιβολής των «χριστιανικών αρχών» για την ηθικοποίηση της κοινωνίας είναι η πρώτη ιστορικά έκφραση ολοκληρωτισμού, που οδηγεί νομοτελειακά στη δογματοποίηση (προσοχή: αυτό σημαίνει απόδοση σωτηριολογικού χαρακτήρα) της “Plenitudo Potestatis” και της αλάθητης ηγεσίας.
Παρόμοιες τάσεις δεν λείπουν, βέβαια, και στην Ανατολή, αλλά έμειναν ευτυχώς «τάσεις», απορριπτόμενες ως πλάνη και αντιχριστιανικότητα.
Ο μοναχισμός, μάλιστα, ήδη από τον 4ο αιώνα, παραμένει ιδιαίτερα στην Ανατολή, έμπρακτη δυναμική διαμαρτυρία στην εκκοσμίκευση και αγώνας μόνιμος για τη συνέχεια του εκκλησιαστικού τρόπου υπάρξεως, της διακονικής δηλαδή μαρτυρίας της Εκκλησίας στον κόσμο.
Οι κανόνες, επίσης, της συνοδικής παραδόσεως αναδιαγράφουν συνεχώς τα όρια και την ποιότητα της εκκλησιαστικής μαρτυρίας, ώστε κάθε παρέκβαση να κρίνεται αυτόματα ως αντιεκκλησιαστική, δηλαδή αντιχριστιανική.
3. Οξύ όμως είναι και το πρόβλημα της αντιμετωπίσεως εκκλησιαστικά της δαιμονικής επάρσεως της κοσμικής εξουσίας, με τον απόλυτό της μάλιστα συχνά χαραχτήρα. Ο χριστιανός έχει συνείδηση, ότι δεν είναι απλά πολίτης του κόσμου, αλλά της ουράνιας βασιλείας. Το «πολίτευμά» του είναι «εν ουρανοίς» (Φιλιππ. 3, 20). Η διαχρονική επιβίωση αυτής της συνειδήσεως διακριβώνεται στον άγιο Κοσμά τον Αιτωλό (18ος αι.) στην αναφορά του στην «διπλή πατρίδα», τη «γήϊνη και ματαία» εδώ στη γη και την αιώνια «εν ουρανοίς». Ήδη τον β’ αι. ομολογείται (Προς Διόγνητον 5, 10), ότι «οι χριστιανοί πείθονται τοις κειμένοις νόμοις και (=αλλά) τοις ιδίοις βίοις νικώσι τους νόμους».
Η νομιμοφροσύνη, συνεπώς, του Χριστιανού δεν είναι καρπός της επιβολής της πολιτειακής εξουσίας, αλλά της ενοικούσης σ’ αυτόν χάριτος. Ως πολίτης της ουράνιας βασιλείας ο Χριστιανός είναι ελεύθερος από την κοσμική εξουσία, διότι η υποταγή του σ’ αυτήν, «εν οις εντολή Θεού μη εμποδίζηται» (Μ. Βασίλειος, Ε.Π. 31, 861), είναι σχετική και πρόσκαιρη, όπως αποδεικνύει διαιώνια το μαρτύριο, ως αντίσταση στην πολιτική τυραννία.
Ακόμη όμως σημαντικότερο είναι το πρόβλημα του εναγκαλισμού της Εκκλησίας με την πολιτειακή εξουσία, έστω και αν η τελευταία εμφανίζεται ως ορθόδοξη, όπως συνέβη σε μας από τον 19ο αιώνα.
Είναι γνωστά τα προβλήματα, που προκάλεσε ο όρος «επικρατούσα θρησκεία» (μεταφορά από τα Επτάνησα και μετάφραση των δυτικών Established Church, Chiesa Dominante). Η βαυαρική επιβολή του Staatskirchentum –όχι χωρίς αντίσταση φυσικά- οδηγεί στον εφοδιασμό της εκκλησιαστικής Ιεραρχίας (ας θυμηθούμε τον εντελώς αντορθόδοξο θεσμό της «αριστίνδην συνόδου», που εμφανίζεται σε κάθε ανώμαλη περίοδο του πολιτικού μας βίου), με εξουσίες, απλώς για την εξυπηρέτηση της Πολιτείας, οπότε στην ουσία λειτουργεί ως δέσμιά της (πρβλ. τα Ευαγγελικά, το ανάθεμα κατά του Βενιζέλου, την αποδοχή του νέου ημερολογίου κλπ.).
Ακόμη και στην περίπτωση του «χωρισμού» Εκκλησίας-Πολιτείας, η πολιτειοκρατία μπορεί να αποβεί ακόμη σκληρότερη και εξουθενωτικότερη, με τις ανοικτές πλέον πιέσεις της προς μια ανίσχυρη πια Ορθοδοξία.
4. Μόνο στην περίπτωση της ορθά (δηλαδή κατά τους ιερούς και τους πολιτειακούς κανόνες) λειτουργούσας συναλληλίας ή συμφωνίας (κατά το γράμμα και το πνεύμα του κρατούντος Συντάγματός μας) ο εκκλησιαστικός χώρος διακονεί το λαό και όχι το κράτος, συνεργαζόμενος όμως μαζί του (άρθρο 2 του Καταστ. Χάρτη της Εκκλησίας, 1975).
Εκκλησία και Πολιτεία στην ελληνορθόδοξη πολιτισμική παράδοση διακονούν τον ίδιο λαό, κάθε πλευρά με τον δικό της τρόπο. Η συναλληλία ως το μόνο σύμφωνο με την παράδοσή μας σύστημα σχέσεων, η τυχόν ανατροπή του οποίου θα επιφέρει καταστροφικές ρήξεις, συνιστά αλληλοπεριχώρηση των δύο πλευρών για τη διακονία του ίδιου λαού.
Μη λησμονούμε, εξ άλλου, ότι υπερβάσεις στη χρήση της εξουσίας στη δική μας παράδοση γίνονται κατά κανόνα από την πλευρά της Πολιτείας, που αυτονοηματοδοτείται μεταφυσικά. Στις περιπτώσεις αυτές συνήθως συντελείται καπήλευση της θρησκευτικής πίστεως για την επιβολή καισαροπαπισμού εν ονόματι του Θεού. Ο Εκκλησιαστικός χώρος στις περιπτώσεις αυτές εφαρμόζει μια διπλή στάση, που καθορίσθηκε προγραμματικά από τον Ευσέβιο Καισαρείας και Μ. Αθανάσιο (δ΄ αι.) και φθάνει ως σήμερα.
Η άρση της δυσλειτουργίας δεν επιτυγχάνεται με εισαγόμενες λύσεις, αλλά με την επανεκκλησιοποίηση (για τη δυτικίζουσα από τον 19ο αι. Πολιτεία μας: αναπαλαίωση) των νοοτροπιών.
Μια επιβαλλόμενη ενιαιοποίηση θα ισοπεδώσει τις πολιτισμικές παραδόσεις των μικρών λαών (εθνών), όπως έλεγε ο δάσκαλός μου στην Κολωνία Berthold Rubin (βυζαντινολόγος).
Μη λησμονούμε δε, ότι, αν «πολιτικά ανήκομεν εις την Δύσιν», πνευματικά ανήκομεν στην Ορθόδοξη Ανατολή και κάθε αλλαγή δεν μπορεί να γίνει ερήμην των άλλων Ορθοδόξων αδελφών μας και εις βάρος της Πανοθροδόξου ενότητας. Τη βούλησή του, άλλωστε, στο πρόβλημα αυτό έχει εκφράσει επανειλημμένα ο λαός μας με τις κατά καιρούς σφυγμομετρήσεις και κατ’ εξοχήν με τη στάση του στον «πολιτικό γάμο».
Η διατήρηση του συντάγματος, ως έχει, στα άρθρα 3 και 13, διακρατεί μεν την εθνική ταυτότητά μας, αλλά και λύει το πρόβλημα των αληθινών (και όχι κατασκευαζομένων) θρησκευτικών μειονοτήτων της χώρας μας. Η παρουσία δε της ελληνορθόδοξης παραδόσεως στα όρια της Ενωμένης Ευρώπης, ως μόνιμη υπόμνηση του ευρωπαϊκού παρελθόντος, θα βοηθεί την αξιολόγηση και αξιοποίηση των σχέσεων Εκκλησίας-Πολιτείας και στον ευρωπαϊκό χώρο, στα όρια της πλουραλιστικής αντιδόσεως και όχι μιας (επιδιωκόμενης από κάποιους) μονοδρομικής «μετακενώσεως».
Ο σεβασμός, λοιπόν, των «διακριτών ρόλων» Πολιτείας και Εκκλησίας, με βάση το Νόμο 590/1977, που είναι Καταστατικός Χάρτης της Εκκλησίας μας, συμβάλλει στην αποφυγή άκαιρων αναστατώσεων και, προπάντων, διάσπασης της ενότητας του εθνικού σώματος, ιδιαίτερα αναγκαίας στην εποχή μας.
1. Στην Εκκλησία, ως Σώμα Χριστού, αναγνωρίζεται ο θεόσδοτος χαρακτήρας της εξουσίας, «ίνα μη ο κόσμος εις ακοσμίαν εμπέση» (Ισίδωρος Πηλουσιώτης, 5ος αι. Ε.Π. 78, 657), ελέγχεται όμως συχνά η πτωτική κατανόηση και χρήση της. Γι’ αυτό υπογραμμίζεται η σχετικότητα και ο πνευματικός της χαραχτήρας για την Εκκλησία (πρβλ. Α’ Κορ. 9, 12. Β’ Κορ. 10, 8. Β’ Θεσσ. 3, 9 κ.α.). Στην Κ.Δ. φανερώνεται,
εξ άλλου, η δαιμονικότητα της εξουσίας του κόσμου (πρβλ. το διάλογο του Χριστού με τον Πιλάτο – Ιωάν. 18, 28 ε.) και προβάλλεται ο διακονικός και απελευθερωτικός χαραχτήρας της «εξουσίας» του Χριστού (Ματθ. 10, 1 και παράλλ., 28, 18 κ.ά.).
Παράλληλα, γίνεται δεκτός ο πρωτογενής χαρακτήρας της πολιτικής εξουσίας (Ρωμ. 13), ενώ δια του Χριστού καθορίζεται και η στάση απέναντί της με το γνωστό λόγιο «απόδοτε τα καίσαρος καίσαρι κα τα του θεού τω θεώ» (Ματθ. 22,21), που δείχνει την ιεράρχηση των δύο εξουσιών και τη διαφοροποίησή τους, αφού, αν το νόμιμο ανήκει στον καίσαρα, ο άνθρωπος ως εικόνα του Θεού ανήκει ολόκληρος στο Θεό, ως νόμισμα όχι αυτοκρατορικό, αλλά θείο.
Η αποστολική πράξη –τέλος- εγκαινιάζει και τη δυνατότητα αντιστάσεως (ή έστω αρνήσεως υποταγής) στη δαιμονοποιημένη εξουσία («πειθαρχείν δει Θεώ μάλλον ή ανθρώποις», Πραξ. 5, 29).
2. Η πατερική ποιμαντική αντιμετωπίζει το πρόβλημα της εξουσίας, αλλ’ ως «ιατρείου πνευματικού» -θεραπευτηρίου δηλαδή της ανθρώπινης υπάρξεως- για την υπέρβαση των θρησκευτικών σχέσεων και τη μεταμόρφωση του ανθρώπου σε «ναό Θεού».
Μόνο πατερικά η Εκκλησία διασώζει το σκοπό της, που είναι η πρόσληψη σύνολης της ζωής του ανθρώπου και του κόσμου για τη μεταμόρφωσή της σε ευχαριστία και κοινωνία.
Η Εκκλησία ως «σαγήνη» (Ματθ. 13, 47) ή «αγρός» (13, 20) προσλαμβάνει όλο το φάσμα της ανθρώπινης ζωής (θεσμούς, οργάνωση της κοινωνίας, πολιτική), για να τα εκκλησιοποιήσει, να τα νοηματοδοτήσει εν Χριστώ, εγκεντρίζοντάς τα στο κυριακό σώμα.
Αυτό εκφράζει πανηγυρικά ο μεγάλος εκκλησιαστικός ποιητής Ρωμανός ο Μελωδός (6ος αι.), μεταπλάθοντας το «μαθητεύσατε πάντα τα έθνη» του Ματθαίου (18,19) σε : «μαθητεύσατε έθνη και βασιλείας», που σημαίνει: εκκλησιοποιήσατε τα έθνη με όλη την πολιτειακή δομή τους.
Στο εκκλησιαστικό σώμα ενεργοποιείται μια ιδιότυπη εξουσία,διαμορφούμενη στα όρια της ευχαριστιακής σύναξης και ασκούμενη μέσω του μυστηρίου της ιερωσύνης.
Η «ιεραρχημένη πολλαπλότητα», της εν Χριστώ κοινωνίας αποτρέπει την απολυτοποίησή της, αφού όλων των δομών του εκκλησιαστικού σώματος υπέρκειται η σύνοδος. Όπως επεσήμανε δε ήδη ο μεγάλος ιστορικός Henry Gregoire, η Ορθόδοξη Εκκλησία διετήρησε τον δημοκρατικότερο τρόπο υπάρξεως, επιτυγχάνοντας μέσω του επισκοπικού συστήματος τη μεγαλύτερη δυνατή αποκέντρωση και μέσω της συνοδικότητας τη δυνατότητα συλλογικής εκφράσεως.
Όταν σώζεται η πατερικότητα, η εκκλησιαστική εξουσία παραμένει πνευματική και αυτό εκφράζει ένας λόγος του ιερού Χρυσοστόμου (Ε.Π. 61, 527), για να ελέγξει ασφαλώς υπερβάσεις και καταχρήσεις, όχι ασυνήθεις στην πτωτικότητά μας: «Ουκ έστιν (στην Εκκλησία) αρχόντων τύφος, ουδέ αρχομένων δουλοπρέπεια, αλλ’ αρχή πνευματική, τούτω μάλιστα πλεονεκτούσα, τω το πλέον των πόνων, ου τω τας τιμάς πλείους επιζητείν». Και αυτό, διότι «… πρόβατα και ποιμένες προς την ανθρωπίνην εισί διαίρεσιν, προς δε τον Χριστόν πάντες πρόβατα» (Ε.Π. 52, 784). Όλο το σώμα δεν είμεθα παρά πρόβατα του μόνου αληθινού Ποιμένος, του Χριστού, και «σύνδουλοι» ενώπιόν Του (Ματθ. 18,33).
Ο ρόλος της εκκλησιαστικής εξουσίας είναι όχι τιμωρητικός,αλλά θεραπευτικός (από τη νόσο της αμαρτίας), προληπτικός, φιλάνθρωπος και διακονητικός. Σε τελευταία ανάλυση και αυτή η πολιτική εξουσία, στην αυθεντική εκκλησιαστική παράδοση, έχει διακονικό-υπηρετικό χαραχτήρα (υπουργός=διάκονος).
Η ενεργός, εξ άλλου, παρουσία της Εκκλησίας στον κοινωνικό χώρο, κατά την ορθόδοξη παράδοση, δεν συνιστά υπέρβαση ορίων, αφού η Εκκλησία δεν νοείται ως «ιερατείο», αλλά ως σώμα και πλήρωμα ζωής, ενώ η κοινωνία σύνολη είναι ο χώρος της μαρτυρίας του ευαγγελισμού της. Και σ’ αυτό ανταποκρίνεται, ήδη από τους πρώτους αιώνες, ο λαός που αποδέχεται θετικά την εκκλησιαστική διακονία. Είναι σαφής εδώ η διαπίστωση του Στ. Ράνσιμαν, ότι στο Βυζάντιο και το Μεταβυζάντιο, ουδέποτε υπήρξε χάσμα ανάμεσα στο λαό και τον παπά του.
Δίκαια, βέβαια, ο καθηγητής Σ. Αγουρίδης έχει επισημάνει («Ορθόδοξη Ελληνική Εκκλησία και κοινωνία σήμερα») ότι πάντα ελλοχεύει ο κίνδυνος «από τάσεις προς απόκτηση υπερ-εξουσιών και από ψευδο-πνευματικές φαντασιώσεις». Γι’ αυτό μαζί με την αυθεντικότητα συμπορεύεται και μια παθολογία της εκκλησιαστικής εξουσίας, που καταντά κακέκτυπη αντιγραφή της κοσμικής εξουσίας.
Εδώ εντοπίζεται το πρόβλημα της εκκοσμικεύσεως και θεσμοποιήσεως της Εκκλησίας, που συμπορεύονται ιστορικά. Σε κάποιες εκφράσεις και πραγματώσεις του ο Χριστιανισμός, στα πρόσωπα των φορέων του φυσικά, ιδεολογικοποιείται και θρησκειοποιείται. Με την επικράτηση της «μυστηριολογικής ευσέβειας» ο επίσκοπος γίνεται ένα είδος αρχιερέα της κρατικής θρησκείας (π.χ. από τον δ΄ αι.: “Das Konstantinische Zeitalter”), η συγκεντρούμενη δε στα χέρια των επισκόπων δύναμη γίνεται συχνά εξουσιαστική και ανταγωνιστική προς εκείνη της Πολιτείας.
Βέβαια, πρέπει να λεχθεί, ότι το πρόβλημα εδώ δεν είναι η πολιτική θεσμοποίηση της Εκκλησίας, αλλ’ η απώλεια του σκοπού υπάρξεώς της. Τότε η προτεραιότητα των επιλογών μετατοπίζεται από το υπερβατικό στις ενδοκοσμικές σκοπιμότητες, για τις οποίες χρησιμοποιείται η κοσμική εξουσία.
Η θεσμοποίηση της εκκοσμικεύσεως συνέβη καθολικά στη Δύση και μερικά στην Ανατολή, κυρίως από τον 19ο αιώνα, μολονότι στην «καθ’ ημάς ανατολή» οι ιστορικές συνθήκες δεν επέτρεψαν ποτέ την κρατικοποίηση της Εκκλησίας, αλλ’ αντίθετα την πολιτειοκρατία προτεσταντικού τύπου δια των Βαυαρών και του πραξικοπηματικού αυτοκεφάλου του 1833. Όπου, μάλιστα, η Εκκλησία ως ιεραρχία, αποβαίνει εξουσιαστική δύναμη, όπως στον Παπισμό, βρίσκεται συνεχώς σε μιαν αντιπαλότητα προς την πολιτική εξουσία.
Ορθά δε επισημαίνει ο καθηγ. Χρ. Γιανναράς (Αλήθεια και ενότητα της Εκκλησίας, 1977, σ. 137), ότι η επιδίωξη επιβολής των «χριστιανικών αρχών» για την ηθικοποίηση της κοινωνίας είναι η πρώτη ιστορικά έκφραση ολοκληρωτισμού, που οδηγεί νομοτελειακά στη δογματοποίηση (προσοχή: αυτό σημαίνει απόδοση σωτηριολογικού χαρακτήρα) της “Plenitudo Potestatis” και της αλάθητης ηγεσίας.
Παρόμοιες τάσεις δεν λείπουν, βέβαια, και στην Ανατολή, αλλά έμειναν ευτυχώς «τάσεις», απορριπτόμενες ως πλάνη και αντιχριστιανικότητα.
Ο μοναχισμός, μάλιστα, ήδη από τον 4ο αιώνα, παραμένει ιδιαίτερα στην Ανατολή, έμπρακτη δυναμική διαμαρτυρία στην εκκοσμίκευση και αγώνας μόνιμος για τη συνέχεια του εκκλησιαστικού τρόπου υπάρξεως, της διακονικής δηλαδή μαρτυρίας της Εκκλησίας στον κόσμο.
Οι κανόνες, επίσης, της συνοδικής παραδόσεως αναδιαγράφουν συνεχώς τα όρια και την ποιότητα της εκκλησιαστικής μαρτυρίας, ώστε κάθε παρέκβαση να κρίνεται αυτόματα ως αντιεκκλησιαστική, δηλαδή αντιχριστιανική.
3. Οξύ όμως είναι και το πρόβλημα της αντιμετωπίσεως εκκλησιαστικά της δαιμονικής επάρσεως της κοσμικής εξουσίας, με τον απόλυτό της μάλιστα συχνά χαραχτήρα. Ο χριστιανός έχει συνείδηση, ότι δεν είναι απλά πολίτης του κόσμου, αλλά της ουράνιας βασιλείας. Το «πολίτευμά» του είναι «εν ουρανοίς» (Φιλιππ. 3, 20). Η διαχρονική επιβίωση αυτής της συνειδήσεως διακριβώνεται στον άγιο Κοσμά τον Αιτωλό (18ος αι.) στην αναφορά του στην «διπλή πατρίδα», τη «γήϊνη και ματαία» εδώ στη γη και την αιώνια «εν ουρανοίς». Ήδη τον β’ αι. ομολογείται (Προς Διόγνητον 5, 10), ότι «οι χριστιανοί πείθονται τοις κειμένοις νόμοις και (=αλλά) τοις ιδίοις βίοις νικώσι τους νόμους».
Η νομιμοφροσύνη, συνεπώς, του Χριστιανού δεν είναι καρπός της επιβολής της πολιτειακής εξουσίας, αλλά της ενοικούσης σ’ αυτόν χάριτος. Ως πολίτης της ουράνιας βασιλείας ο Χριστιανός είναι ελεύθερος από την κοσμική εξουσία, διότι η υποταγή του σ’ αυτήν, «εν οις εντολή Θεού μη εμποδίζηται» (Μ. Βασίλειος, Ε.Π. 31, 861), είναι σχετική και πρόσκαιρη, όπως αποδεικνύει διαιώνια το μαρτύριο, ως αντίσταση στην πολιτική τυραννία.
Ακόμη όμως σημαντικότερο είναι το πρόβλημα του εναγκαλισμού της Εκκλησίας με την πολιτειακή εξουσία, έστω και αν η τελευταία εμφανίζεται ως ορθόδοξη, όπως συνέβη σε μας από τον 19ο αιώνα.
Είναι γνωστά τα προβλήματα, που προκάλεσε ο όρος «επικρατούσα θρησκεία» (μεταφορά από τα Επτάνησα και μετάφραση των δυτικών Established Church, Chiesa Dominante). Η βαυαρική επιβολή του Staatskirchentum –όχι χωρίς αντίσταση φυσικά- οδηγεί στον εφοδιασμό της εκκλησιαστικής Ιεραρχίας (ας θυμηθούμε τον εντελώς αντορθόδοξο θεσμό της «αριστίνδην συνόδου», που εμφανίζεται σε κάθε ανώμαλη περίοδο του πολιτικού μας βίου), με εξουσίες, απλώς για την εξυπηρέτηση της Πολιτείας, οπότε στην ουσία λειτουργεί ως δέσμιά της (πρβλ. τα Ευαγγελικά, το ανάθεμα κατά του Βενιζέλου, την αποδοχή του νέου ημερολογίου κλπ.).
Ακόμη και στην περίπτωση του «χωρισμού» Εκκλησίας-Πολιτείας, η πολιτειοκρατία μπορεί να αποβεί ακόμη σκληρότερη και εξουθενωτικότερη, με τις ανοικτές πλέον πιέσεις της προς μια ανίσχυρη πια Ορθοδοξία.
4. Μόνο στην περίπτωση της ορθά (δηλαδή κατά τους ιερούς και τους πολιτειακούς κανόνες) λειτουργούσας συναλληλίας ή συμφωνίας (κατά το γράμμα και το πνεύμα του κρατούντος Συντάγματός μας) ο εκκλησιαστικός χώρος διακονεί το λαό και όχι το κράτος, συνεργαζόμενος όμως μαζί του (άρθρο 2 του Καταστ. Χάρτη της Εκκλησίας, 1975).
Εκκλησία και Πολιτεία στην ελληνορθόδοξη πολιτισμική παράδοση διακονούν τον ίδιο λαό, κάθε πλευρά με τον δικό της τρόπο. Η συναλληλία ως το μόνο σύμφωνο με την παράδοσή μας σύστημα σχέσεων, η τυχόν ανατροπή του οποίου θα επιφέρει καταστροφικές ρήξεις, συνιστά αλληλοπεριχώρηση των δύο πλευρών για τη διακονία του ίδιου λαού.
Μη λησμονούμε, εξ άλλου, ότι υπερβάσεις στη χρήση της εξουσίας στη δική μας παράδοση γίνονται κατά κανόνα από την πλευρά της Πολιτείας, που αυτονοηματοδοτείται μεταφυσικά. Στις περιπτώσεις αυτές συνήθως συντελείται καπήλευση της θρησκευτικής πίστεως για την επιβολή καισαροπαπισμού εν ονόματι του Θεού. Ο Εκκλησιαστικός χώρος στις περιπτώσεις αυτές εφαρμόζει μια διπλή στάση, που καθορίσθηκε προγραμματικά από τον Ευσέβιο Καισαρείας και Μ. Αθανάσιο (δ΄ αι.) και φθάνει ως σήμερα.
Η άρση της δυσλειτουργίας δεν επιτυγχάνεται με εισαγόμενες λύσεις, αλλά με την επανεκκλησιοποίηση (για τη δυτικίζουσα από τον 19ο αι. Πολιτεία μας: αναπαλαίωση) των νοοτροπιών.
Μια επιβαλλόμενη ενιαιοποίηση θα ισοπεδώσει τις πολιτισμικές παραδόσεις των μικρών λαών (εθνών), όπως έλεγε ο δάσκαλός μου στην Κολωνία Berthold Rubin (βυζαντινολόγος).
Μη λησμονούμε δε, ότι, αν «πολιτικά ανήκομεν εις την Δύσιν», πνευματικά ανήκομεν στην Ορθόδοξη Ανατολή και κάθε αλλαγή δεν μπορεί να γίνει ερήμην των άλλων Ορθοδόξων αδελφών μας και εις βάρος της Πανοθροδόξου ενότητας. Τη βούλησή του, άλλωστε, στο πρόβλημα αυτό έχει εκφράσει επανειλημμένα ο λαός μας με τις κατά καιρούς σφυγμομετρήσεις και κατ’ εξοχήν με τη στάση του στον «πολιτικό γάμο».
Η διατήρηση του συντάγματος, ως έχει, στα άρθρα 3 και 13, διακρατεί μεν την εθνική ταυτότητά μας, αλλά και λύει το πρόβλημα των αληθινών (και όχι κατασκευαζομένων) θρησκευτικών μειονοτήτων της χώρας μας. Η παρουσία δε της ελληνορθόδοξης παραδόσεως στα όρια της Ενωμένης Ευρώπης, ως μόνιμη υπόμνηση του ευρωπαϊκού παρελθόντος, θα βοηθεί την αξιολόγηση και αξιοποίηση των σχέσεων Εκκλησίας-Πολιτείας και στον ευρωπαϊκό χώρο, στα όρια της πλουραλιστικής αντιδόσεως και όχι μιας (επιδιωκόμενης από κάποιους) μονοδρομικής «μετακενώσεως».
Ο σεβασμός, λοιπόν, των «διακριτών ρόλων» Πολιτείας και Εκκλησίας, με βάση το Νόμο 590/1977, που είναι Καταστατικός Χάρτης της Εκκλησίας μας, συμβάλλει στην αποφυγή άκαιρων αναστατώσεων και, προπάντων, διάσπασης της ενότητας του εθνικού σώματος, ιδιαίτερα αναγκαίας στην εποχή μας.
Έχουν πουλήσει από το 2001 και το Ελληνικό FIR (!!) σε ιδιωτική εταιρία με έδρα το Λουξεμβούργο...
Με μια περίεργη απόφαση του υφυπουργού των Οικονομικών Γ. Φλωρίδη (αρ. 2/73348/0049 από 12-12-2001), που δημοσιεύθηκε στο ΦΕΚ 1660/12-12-2001 τεύχος Β', έχει δε ως τίτλο την αθώα και παραπλανητική φράση
"Τιτλοποίηση μελλοντικών εσόδων του Ελληνικού Δημοσίου από τον Ευρωπαϊκό Οργανισμό για την ασφάλεια της Αεροναυτιλίας (Eurocontrol), αποφασίζεται:
Η "πώληση", εκχώρηση και μεταβίβαση των εσόδων και αντιστοίχων απαιτήσεων του Ελληνικού.... Δημοσίου κατά του Eurocontrol έως 31-3-2019 προς την αλλοδαπή ανώνυμη εταιρεία με την επωνυμία "AEOLOS S.A." η οποία εδρεύει στο Μεγάλο Δουκάτο του Λουξεμβρούργου!
Η εταιρεία αυτή θα εκδώσει - προφανώς ως αντάλλαγμα - μια σειρά ανωνύμων τίτλων συνολικού ποσού 355 εκατομμυρίων ευρώ, που θα εισαχθούν στο Χρηματιστήριο του Λουξεμβούργου.
Με βάση την απόφαση αυτή οι Έλληνες φορολογούμενοι διερωτώνται:
Πρώτο: Στα μεταβιβαζόμενα δικαιώματα περιλαμβάνονται και τα τέλη και δικαιώματα του F.I.R. Αθηνών; Και αν ναι, γιατί μεταβιβάζονται πολύτιμα κυριαρχικά δικαιώματα, που αποτελούν και σπουδαίο Eθνικό πάρκο, έστω και για ορισμένα χρόνια;
Δεύτερο: Γιατί δεν έγινε διεθνής πλειοδοτικός διαγωνισμός, αλλά επελέγη η απ' ευθείας μεταβίβαση σε μια αλλοδαπή εταιρεία και μάλιστα χωρίς ειδικό νόμο;
Τρίτο:Στην εταιρεία αυτή (Aeolos S.A.) μετέχουν και οι Τούρκοι; Και αν δεν μετέχουν σήμερα πώς μπορεί να αποκλεισθεί η μεταγενέστερη συμμετοχή τους;
Τέταρτο: Ποιοι ιδιαίτεροι λόγοι επέβαλαν την επίσπευση της μεταβιβάσεως αυτής, όταν όλη η διαδικασία των ιδιωτικοποιήσεων είχε, τότε, σχεδόν αδρανοποιηθεί;
Και
Πέμπτο: Γιατί η αντιπολίτευση δεν αντέδρασε στο μείζον αυτό θέμα.. Β.Κόκκινος
(skeftomasteellhnika.blogspot.com)
Με βάση τα παραπάνω, η ομάδα του Newstrap έκανε ρεπορτάζ το οποίο πράγματι έχει πολύ ενδιαφέρον...
Διαβάστε:
H Αeolos S.A είχε γίνει γνωστή τον Φεβρουάριο όταν και «έσκασε» το περίφημο swap που είχε συνάψει η ελληνική κυβέρνηση με την Goldman Sachs, καθώς ήταν ένα από τα πολλά «οχήματα» που κατασκεύασε η κυβέρνηση Σημίτη για να μειώσει ( μέσω της μεθόδου της τιτλοποίησης ) το χρέος της χώρας στα λογιστικά της βιβλία, καθώς και για άλλα πολλά λογιστικά... κόλπα, και όχι μόνον.
Η Aeolos SA, όπως και η Ariadne SA, η Hellenic Securitisation και η Αtlas SA, έχουν όλες έδρα το Λουξεμβουργο, και την ίδια μάλιστα διεύθυνση ( 7, Val Sainte-Croix, L-1372 Luxembourg ), και είναι... φυσικό αφού η διαχείριση όλων αυτών των «ενδιάμεσων εταιριών» έχει ανατεθεί σε μία εξειδικευμένη εταιρία με την επωνυμία INTERCONSULT, Luxembourg International Consulting SA.
ΦΥΣΙΚΑ, το ότι έχουν έδρα στο Λουξεμβούργο σημαίνει ότι ΔΕΝ μπορούμε με τίποτα να μάθουμε τους μετόχους.
Το μόνο που μαθαίνουμε πως όλα τα Δ.Σ. των εταιριών αυτών του Ελληνικού Δημοσίου συγκροτούνται από τους ίδιους αλλοδαπούς κυρίως και συγκεκριμένα από τους A. Kamarowsky, Federigo Cannizzaro και Jean-Marc Debaty.
Οφείλουμε να τονίσουμε πως οι τρεις αυτοί κύριοι έχουν θεωρηθεί συνεργάτες της Citigroup, της JP Morgan και της Standard & Poors, και αποτελούν κομβικά άτομα στο δίκτυο που δημιούργησε την παγκόσμια οικονομική κρίση με τα CDOs και τα δημιουργικά παιχνίδια των τραπεζών και των οίκων αξιολόγησης.
Για την λειτουργία των «ειδικών» αυτών εταιριών στο εξωτερικό (της Ηellenic Securitisation SA, την Ariadne SA, Aeolos SA και της Atlas), διατέθηκαν δανειακοί τίτλοι προεσόδων του Ελληνικού Δημοσίου, από συγκεκριμένες πηγές (έσοδα Ταμείου Παρακαταθηκών & Δανείων, Κρατικών Λαχείων, Γ΄ ΚΠΣ και έσοδα από Εurocontrol, αντίστοιχα) σε διεθνείς δανειστές-επενδυτές. Το προϊόν του ειδικού αυτού δανεισμού, διοχετεύθηκε στον κρατικό προϋπολογισμό.
Με βάση το θεσμικό πλαίσιο και τις συμβάσεις που έχουν συνομολογηθεί, το Ελληνικό Δημόσιο, (κατά την ρήτρα του αρθρ. 14 παρ. 4 του Ν 2801/2000), έχει αναλάβει την υποχρέωση, εάν τα συγκεκριμένα έσοδα δεν θα επαρκέσουν για την τοκοχρεωλυτική εξυπηρέτηση των τίτλων αυτών, να τα καλύψει από τα συνολικά έσοδα του κρατικού προϋπολογισμού οποιοδήποτε έλλειμμα προκύψει.
Μερικές ακόμη χρήσιμες και ενδεικτικές πληροφορίες :
-«Hellenic Securitisation». Η πρώτη σύμβαση υπεγράφη στις 23 Νοεμβρίου 2000 και είχε ως αντικείμενο την τιτλοποίηση των μελλοντικών εσόδων του Ταμείου Παρακαταθηκών και Δανείων συνολικού ποσού 740 εκατομμυρίων ευρώ. Οι προμήθειες πέραν των τόκων υπολογίζονται σε 15,4 εκατομμύρια και η λήξη των πληρωμών προσδιορίσθηκε μεταξύ 2009 και 2011.
-«Ariadne S.A.». Δημιουργήθηκε στις 13 Δεκεμβρίου 2000 και τιτλοποίησε έσοδα ύψους 650 εκατομμυρίων ευρώ από τα κρατικά λαχεία . Οι προμήθειες που πληρώθηκαν ξεπέρασαν τα 16,3 εκατ. και η λήξη των πληρωμών προσδιορίσθηκε για το 2013.
-«Atlas S.A.». Η σύμβαση υπεγράφη στις 23 Οκτωβρίου 2001 για τιτλοποιήσεις εσόδων συνολικού ποσού 2 δισεκατομμυρίων ευρώ, από μελλοντικές εισπράξεις του Δημοσίου από το Γ' Κοινοτικό Πλαίσιο Στήριξης. Οι προμήθειες ανήλθαν σε 19,2 εκατομμύρια και οι λήξεις των πληρωμών είχαν προσδιορισθεί για το 2005 και το 2007.
-«Aeolos S.A.». Δημιουργήθηκε στις 13 Δεκεμβρίου 2001 και τιτλοποίησε έσοδα ύψους 355 εκατομμυρίων ευρώ από μελλοντικές εισπράξεις του Δημοσίου, από το Eurocontrol (τέλη αεροδρομίων). Η λήξη του σχετικού «προϊόντος» ορίσθηκε για τις 13 Δεκεμβρίου 2019 και η προμήθεια ανήλθε σε 17,8 εκατομμύρια ευρώ. Το deal το διαχειρίστηκαν οι Morgan Stanley, Alpha Bank και Eurobank.
Η νομική αυτή οντότητα που δημιουργήθηκε το 2001 και ονομάστηκε Aeolos S.A., βοήθησε τη χώρα να μειώσει το χρέος στα λογιστικά της βιβλία εκείνης της χρονιάς. Ως μέρος της συμφωνίας η Ελλάδα εισέπραξε χρήματα, με αντάλλαγμα όμως τη δέσμευση να δοθούν όλα τα μελλοντικά έσοδα από τα τέλη προσγείωσης κλπ. των ελληνικών αεροδρομίων. Κάτι παρόμοιο έγινε το 2000 με την Αριάδνη, που αφορούσε στα μελλοντικά έσοδα από τα λαχεία.
Αξίζει να σημειώσουμε πως το προϊόν που ονομάζεται «τιτλοποίηση εσόδων του Δημοσίου» δεν είναι ομόλογο με την «κλασική» έννοια του όρου, αλλά πρόκειται για προείσπραξη θεσμοθετημένων και βέβαιων εσόδων του Δημοσίου από διάφορους φορείς (π.χ. ΤΠ & Δανείων- Εurocontrol, Γ΄ ΚΠΣ κτλ.) με εκχώρηση δικαιωμάτων του, που ενσωματώνονται σε κάποιους τίτλους, πάντοτε σύμφωνα με το ισχύον θεσμικό πλαίσιο. Αυτή η πρακτική έχει ακολουθηθεί και από άλλα κράτη-μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης προκειμένου έτσι να μην επιβαρύνουν το χρέος και να μειώσουν το έλλειμμά τους.
Το Aeolos αν και εμφανίζεται στα στοιχεία του χρηματιστηρίου του Λουξεμβούργου, δεν φαίνεται πως διαπραγματεύεται καθώς δεν υπάρχει κανένα περαιτέρω στοιχείο.
Μπορεί η Aeolos να κατασκευάστηκε την εποχή Σημίτη, όμως όπως φαίνεται και η ΝΔ γνώριζε τι συμβαίνει, αλλά όταν ανέλαβε την Κυβέρνηση το 2004, συνέχισε να χρησιμοποιεί την Aeolos SA όπως φαίνεται στο ΦΕΚ του 2007 http://www.mnec.gr/export/sites/mnec/el/nomothesia/law/Documents/3620_276-A-07_11.12.2007.pdf στο άρθρο 9 που αφορά τις συναλλαγές των αποθεματικών των Δημόσιων Ταμείων..
newstrap.gr
αντεγράφη από εδώ
Φωστήρες... high tech
Ένας βοσκός, ενώ έβοσκε τα πρόβατά του σε μια απόμερη τοποθεσία, βλέπει από μακριά να πλησιάζει μια αστραφτερή ΒΜW.
Ο οδηγός, ένας νεαρός ντυμένος με κοστούμι Versace, παπούτσια Gucci, γυαλιά ηλίου Ray Ban και Yves Saint Laurent γραβάτα, σταματάει δίπλα του, κατεβάζει το παράθυρο και του λέει: Aν σου πω ακριβώς πόσα πρόβατα έχεις στο κοπάδι σου, θα μου δώσεις ένα;
Ο βοσκός κοιτάει το νεαρό, που ήταν φανερά ένας γιάπης, κοιτάει και το κοπάδι και του απαντά ήρεμα: Ναι, γιατί όχι;
Αμέσως λοιπόν ο γιάπης κατεβαίνει από το αυτοκίνητο μαζί με ένα laptop Dell το οποίο και συνδέει με ένα κινητό Motorola με παγκόσμια σύνδεση της AT&T. Αφού συνδέεται με το Internet, πηγαίνει σε μια σελίδα της NASA, και επιλέγει ένα σύστημα δορυφορικού προσδιορισμού τοποθεσίας GPS το οποίο υπολογίζει την ακριβή τοποθεσία στην οποία βρίσκονται και αποστέλλει τα στοιχεία αυτά σε ένα άλλο δορυφόρο της ΝASA ο οποίος σκανάρει την περιοχή και βγάζει μια φωτογραφία υπέρ-υψηλής ανάλυσης.
Αφού επεξεργάζεται τη φωτογραφία με το πρόγραμμα Adobe Photoshop, στέλνει την εικόνα σε ένα εργαστήριο ερευνών στο Αμβούργο, στη Γερμανία και μετά από μερικά δευτερόλεπτα λαμβάνει στο Palm Pilot του ένα e-mail που επιβεβαιώνει ότι η φωτογραφία έχει αναλυθεί και τα στοιχεία έχουν καταχωρηθεί σε μια βάση δεδομένων.
Μέσω μιας σύνδεσης ΟDBC εισχωρεί σε μια MS-SQL database και καταχωρεί όλα τα στοιχεία σε ένα φύλλο εργασίας Excel το οποίο και στέλνει μέσω e-mail στο Blackberry του.
Μετά από λίγα λεπτά εκτυπώνει μια έκθεση 150 σελίδων με έγχρωμες φωτογραφίες από τον καινούργιο του HP LaserJet εκτυπωτή και αφού τη διαβάζει λέει στο βοσκό:
Έχεις ακριβώς... 1586 πρόβατα!!!!
Ακριβώς, λέει ο βοσκός . Καλώς λοιπόν, μπορείς να πάρεις όποιο πρόβατο θέλεις και κοιτάζει το νεαρό καθώς διαλέγει το ζώο και το μεταφέρει στο πορτ-μπαγκάζ του αυτοκινήτου.
Εκείνη τη στιγμή, λέει ο βοσκός στο νεαρό:
Να σου πω... αν βρω ακριβώς τι δουλειά κάνεις, θα μου επιστρέψεις το πρόβατο;
Ο γιάπης το σκέφτεται για μια στιγμή, και μετά λέει γελώντας στο βοσκό:
ΟΚ, γιατί όχι;
Είσαι σύμβουλος επιχειρήσεων, λέει ο βοσκός.
Απίστευτο, λέει αποσβολωμένος ο νεαρός, έτσι είναι!!
Μα πως το μάντεψες;
Δεν είναι και τόσο δύσκολο, λέει ο βοσκός.
Ήρθες από το πουθενά, χωρίς να στο ζητήσει κανείς, θέλεις να βρεις για εμένα μια απάντηση που ήδη γνωρίζω, σε μια ερώτηση που δεν σε ρώτησε κανείς και θες και να πληρωθείς και γι' αυτό, και το καλύτερο: δεν έχεις ιδέα από αυτή την επιχείρηση....
*Τώρα, θα μου δώσεις πίσω το πρόβατό μου;*
Άγιος Φιλούμενος ο νεομάρτυρας. Δολοφονήθηκε από Εβραίους στις 29/11/1979
| Άγιος Φιλούμενος - Σήμερα στις 29 Νοεμβρίου ημέρα εορτής γίνεται η αγιοκατάταξή του στα Ιεροσόλυμα |
Ο Άγιος Φιλούμενος κατά κόσμος Σοφοκλής γεννήθηκε στην Λευκωσία, στις 15 Οκτωβρίου 1913. Γονείς του ήταν οι Ευσεβείς Γεώργιος και Μαγδαληνή. Ήταν δίδυμος αδελφός με τον π. Ελπίδιο κατά κόσμον Αλέξανδρος και από μικροί ξεχώριχαν για την αγάπη που είχαν προς τον Θεό και γι' αυτό από πολύ νωρίς άναψε μέσα τους η επιθυμία για τη μοναχική ζωή. Το 1927, σε ηλικία μόλις 14 ετών αναχώρησαν και οι δυο για την Ιερά Μονή Σταυροβουνίου, αφού πήραν την ευχή του πνευματικού τους, αλλά και των ευλαβών γονέων τους. Εκεί έμειναν 6 περίπου χρόνια, όταν ο Έξαρχος του Παναγίου Τάφου τους πήρε για να φοιτήσουν στο Γυμνάσιο του Πατριαρχείου στα Ιεροσόλυμα, όπου βρέθηκαν το 1934, μαθητές στην Σχολή της Αγίας Σιών.  Το 1937 εκάρησαν μοναχοί παίρνοντας ο Σοφοκλής το όνομα Φιλούμενος και ο Αλέξανδρος το όνομα Ελπίδιος. Στις 5 Σεπτεμβρίου του ιδίου χρόνου χειροτονήθηκαν διάκονοι και το 1939 αποφοίησαν από το Γυμνάσιο του Πατριαρχείου. Ο π. Ελπίδιος έφυγε από την Αγία Γη, υπηρετώντας σε άλλους τόπους. Ο Άγιος Φιλούμενος παρέμεινε στα Ιεροσόλυμα για 45 συνεχή χρόνια, μέχρι το μαρτύριό του. Το 1943 χειροτονήθηκε πρεσβύτερος και αφού πέρασε από διάφορες διακονίες μέσα στο Πατριαρχείο και διορίσθηκε σε διάφορες θέσεις υπηρετώντας πάντοτε με ευθύνη και φόβο Θεού και με πολύ αγάπη προς τους αγιοταφίτες πατέρες, στις 8 Μαΐου του 1979 μετατέθηκε στο Φρέαρ του Ιακώβ όπου υπηρέτησε μέχρι το μαρτυρικό του θάνατο, στις 29 Νοεμβρίου του ιδίου έτους. Εκεί όμως, αντιμετώπιζε πολλά προβλήματα από φανατικούς Εβραίους που συνέχεια τον απειλούσαν ότι αν δεν εγκαταλείψει το Φρέαρ και πάρει τις εικόνες και τον Εσταυρωμένο να φύγει, θα τον σκοτώσουν. Εκείνος όμως απαντούσε ότι δεν θα εγκαταλείψει ποτέ το προσκύνημα, αλλά ότι ήταν έτοιμος ακόμα και να μαρτυρήσει, ως πιστός φύλακας αυτού. Το απόγευμα της 29ης Νοεμβρίου του 1979, ημέρα της μνήμης του Αγ. Μάρτυρος Φιλουμένου, φανατικοί Εβραίοι μπήκαν στο χώρο του Φρέατος του Ιακώβ κι ενώ ο Άγιος τελούσε τον Εσπερινό, του επιτέθηκαν με τσεκούρι, τον κακοποίησαν και τέλος τον σκότωσαν. Το μαρτύριό του ήταν φρικτό, γιατί οι δήμιοί του τον χτύπησαν αλύπητα στο πρόσωπο και του έκοψαν τα δάχτυλα του δεξιού του χεριού. Στη συνέχεια βεβήλωσαν την Εκκλησία και το Σταυρό κι έριξαν μια χειροβομβίδα καταστρέφοντας τον χώρο. Είναι συγκλονιστική η μαρτυρία του π. Σωφρονίου που παρέλαβε το τίμιο λείψανο του μάρτυρα για να το ντύσει και να το ετοιμάσει για την ταφή, ότι παρέμεινε 5 μέρες μετά το μαρτύριό του ζεστό και εύκαμπτο και «βοήθησε» το Γέροντα Σωφρόνιο για να τον ντύσει. Συγκλονιστική είναι επίσης η μαρτυρία του κατά σάρκα αδελφού του π. Ελπιδίου, που αν και μίλια μακρυά, άκουσε τη φωνή του π. Φιλουμένου να του λέγει: «Αδελφέ μου με σκοτώνουν προς δόξαν Θεού. Σε παρακαλώ μην αγανακτήσεις». Η Εκκλησία τον τιμά ως άγιο στις 29 Νοεμβρίου και το ευωδιάζον και θαυματουργό σκήνωμά του βρίσκεται εντός του νέου τρισυπόστατου μεγαλοπρεπούς ιερού ναού που χτίστηκε στο Φρέαρ του Ιακώβ, επ’ ονόματι της Αγίας Φωτεινής της Σαμαρείτιδος, του Αγίου Φιλουμένου και του αγίου Ιουστίνου. Κτίτωρ του νέου αυτού ναού είναι ο Αρχιμανδρίτης π. Ιουστίνος, στον οποίο ο Άγιος Φιλούμενος εμφανίζεται συχνά και τον προστατεύει από τις επιθέσεις των φανατικών Εβραίων που συνεχίζονται εναντίον του π. Ιουστίνου και του Ιερού Προσκυνήματος. Χιλιάδες ορθόδοξοι καταφθάνουν κατ’ έτος για να προσκυνήσουν το ιερό λείψανό του στο Φρέαρ του Ιακώβ, στη Σαμάρεια. Τεμάχιον ιερού λειψάνου του, πετραχήλι του, μαζί με την παρούσα εικόνα ευρίσκονται και εις την Ελλάδα, εις την Ιερά Μονή Αγίων Αυγουστίνου Ιππώνος και Σεραφείμ του Σαρώφ Τρικόρφου Φωκίδος. |
Έβρος -Εισαγωγή Λαθρομεταναστών και Φτώχειας
Κανένας έλεγχος δεν υπάρχει για την λαθρομετανάστευση στον Έβρο. Αυτό καταγγέλουν οι κάτοικοι, αυτό βλέπουμε καθημερινά γύρω μας που όλο και περισσότερες γειτονιές των πόλεων γεμίζουν με αγνώστου προελεύσεως ανθρώπους, χωρίς χαρτιά, χωρίς υγειονομικό έλεγχο.Aν υπήρχε έστω η παραμικρή πολιτική θέληση για να παταχθεί η λαθρομετανάστευση θα είχαν γίνει πολλά βήματα προόδου, αλλά η Ελλάδα πρέπει να γίνει η χαβούζα της Ανατολής. Να δημιουργηθούν κοινωνικές αντιδράσεις και αποσταθεροποίηση στην χώρα. Οι άνθρωποι μπορεί να μην φταίνε όλοι, αλλά πρέπει να βγάλουμε την τσίμπλα απ'το δήθεν " προοδευτικό" μας μάτι. Να καταλάβουμε ότι οι λαθρομετανάστες μπορεί να είναι φτωχοί και κατατρεγμένοι αλλά χρησιμοποιούνται ως εργαλείο για να προωθούν ισοπεδωτικές πολιτικές.
Ποιος άλλωστε μας εγγυάται ότι μαζί με τους 1.000 κατατρεγμένους δεν εισέρχονται και 1-2 άνθρωποι μυστικών υπηρεσιών; Φτάνουν και περισσεύουν για να οργανώσουν πυρήνες αποσταθεροποίησης εντός των τειχών.
Οι δουλέμποροι παίρνουν πολλές χιλιάδες δολάρια το κεφάλι για να φέρουν έναν Αφγανό ή Πακιστανό στην Ευρώπη (βλ. Ελλάδα σίγουρη στάση, αν όχι εγκατάσταση). Αναρωτήθηκε ποτέ κανείς πού τα βρήκε η κάθε οικογένεια τα 10-20 χιλιάδες δολάρια για να λαθρομεταναστεύσει; Δεν αρκούν αυτά για να μεταναστεύσουν μόνιμα και αξιοπρεπώς; Δεν τους αρκούν για να ζήσουν αξιοπρεπώς, αν όχι πλουσιοπάροχα στις χώρες τους με τόσο αδύναμες οικονομίες; Ή μήπως είναι επιδοτούμενοι λαθρομετανάστες ακριβώς γιατί λειτουργούν ως εργαλεία Νεοταξικών συμφερόντων;
Ας ξυπνήσουμε λίγο να δούμε την πραγματικότητα! Ήδη είναι αργά το πρόβλημα είναι μπροστά μας και μια γενικευμένη κοινωνική κρίση στην Ελλάδα και ίσως και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες είναι κάτι παραπάνω από σίγουρη. Ήδη η αστυνομία όπως αποκαλύπτουν τα ΕΠΙΚΑΙΡΑ φοβάται για προβοκάτσια, αφού οι μουσουλμάνοι της Αθήνας προκαλούν όσο μπορούν με σκοπό να έχουν δικό τους νεκρό και να τον χρησιμοποιήσουν ως μάρτυρα του Θεού, να ξεκινήσουν κοινωνική " τζιχάντ" και να ισλαμοποιήσουν πλήρως μεγάλες περιοχές της πρωτεύουσας.
Δευτέρα 29 Νοεμβρίου 2010
ΠΑΡΟΛΙΓΟ ΝΑ ΛΙΝΤΣΑΡΟΥΝ ΤΟΝ ΑΠΟΣΤΟΛΟ ΚΑΚΛΑΜΑΝΗ ΕΞΑΓΡΙΩΜΕΝΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΣΤΗΝ ΠΑΛΙΑ ΒΟΥΛΗ,ΟΤΑΝ...ΠΟΥΛΗΣΕ ΤΡΕΛΑ ΣΕ ΕΡΩΤΗΣΗ ΤΗΣ ΧΑΡΑΣ ΝΙΚΟΠΟΥΛΟΥ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΕΓΚΑΘΕΤΟΥΣ ΤΟΥ ΤΟΥΡΚΙΚΟΥ ΠΡΟΞΕΝΕΙΟΥ ΣΤΗΝ ΘΡΑΚΗ!
Απευθυνόμενη λοιπόν στον πρώην πρόεδρο της βουλής τον ρώτησε, «μέχρι ποιου σημείου πρέπει για να φτάσουν οι πράξεις και ενέργειες των Ματατζη, Ιλχαν, και Χατζηοσμάν, για να τους διώξετε από το ΠΑΣΟΚ;».
Απαντώντας ο ανεκδιήγητος Κακλαμάνης με το γνωστό, «άρες μάρες κουκουνάρες »,και κουβέντα για την ταμπακιέρα, έκανε τους παριστάμενους να εξαγριωθούν ,να του απευθύνουν λέξεις υβριστικές, τέτοιες που δεν τολμούμε ούτε να τις γράψουμε. Ο δε παριστάμενος ΝΑΞΑΚΗΣ εξαγριωμένος από την κοροϊδία, του είπε ότι εσείς παραδώσατε και τον ΟΤΣΑΛΑΝ, και βλέποντας οι διοργανωτές ότι η κατάσταση πάει να εκτραπεί από τους διαμαρτυρόμενους για την κοροϊδία και να γίνει ανεξέλεγκτη, αναγκάστηκαν να τον φυγαδεύσουν για να ηρεμίσουν τα πνεύματα.
Τώρα τι ήθελε να πάει σε μια τέτοια πατριωτική εκδήλωση ένας συμμετέχων στο γενικό ξεπούλημα της χώρας; Aγνωσται αι βουλαί του …παρ΄ολιγο…. λυντσαρισμένου.
Λυπούμαστε μόνο που δεν ήμασταν εκεί, για να του χώσουμε κανένα γιαουρτάκι για να ….φτιάξει δέρμα..
ΠΗΓΗ:ΙΧΝΟΣ.
ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ ΣΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΥ ΑΝΤΕΔΡΑΣΑΝ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟΝ ΑΜΕΤΑΝΟΗΤΟ ΚΑΚΛΑΜΑΝΗ,ΠΟΥ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΝΑ...ΕΠΙΖΗΤΑ ΤΟ ΛΙΝΤΣΑΡΙΣΜΑ (Η ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΤΗ ΦΥΓΑΔΕΥΣΗ ΤΟΥ ΤΟΝ ΠΕΡΑΣΜΕΝΟ ΜΑΙΟ ΣΕ ΚΑΦΕΤΕΡΙΑ ΣΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ)!
ΕΙΝΑΙ ΑΚΡΩΣ ΠΡΟΚΛΗΤΙΚΟ,ΟΙ ΕΘΝΟΠΡΟΔΟΤΕΣ ΠΑΣΟΚΟΙ ΝΑ ΤΟ ΠΑΙΖΟΥΝ...ΤΡΕΛΟΙ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΑΠΑΝΤΑΝΕ ΣΤΙΣ ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΠΡΟΔΟΣΙΕΣ ΤΟΥΣ!
ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ ΑΝΕΛΕΗΤΟ ΚΡΑΞΙΜΟ,ΓΙΑΟΥΡΤΙΑ ΚΑΙ Ο,ΤΙ ΑΛΛΟ...ΤΡΑΒΑΕΙ Η ΟΡΕΞΗ ΤΟΥΣ!
ΓΙΟΡΤΗ ΤΟΥΡΚΟΥ ΔΑΣΚΑΛΟΥ
Το παρουσιάζουμε ασχολίαστο. Άλλωστε δεν χρειάζεται κανένα σχόλιο ούτε για το τί θέλουν μερικοί ούτε για το γιατί απουσιάζει η ελληνική πολιτεία.
Ιστοσελίδα του περιοδικού Ρόντοπ Ρουζγκαρί 25-11-2010
Πραγματοποιήθηκε σε κέντρο διασκέδασης στον Ίασμο ο εορτασμός της ¨24ης Νοεμβρίου, Ημέρα Δασκάλου¨ που παραδοσιακά κάθε χρόνο οργανώνεται από τον Σύλλογο Τούρκων Δασκάλων Δυτικής Θράκης. Στον εορτασμό για την ημέρα του δασκάλου μετείχαν ο πρόξενος της Τουρκικής Δημοκρατίας στην Κομοτηνή Μουσταφά Σάρνιτς, ο υποπρόξενος Φατίχ Ακαρτζά, ο δήμαρχος Εγρίντερε-Βουλγαρίας Ρεσμί Μουράτ και η σύζυγος του, ο δήμαρχος Ιάσμου Ισμέτ Καντί, ο κοινοτάρχης Κέχρου Αμπντουλκαντίρ Χαφίζ Χότζα, ο κοινοτάρχης Οργάνης Μεχμέτ Εμίνογλου, ο πρόεδρος του συλλόγου θρησκευτικών λειτουργών Σαδίκ Σαδίκ, ο πρόεδρος του κόμματος DEB Μουσταφά Αλή Τσαβούς, οι πρόεδροι των ανεξάρτητων συνδυασμών Χουσείν Αχμέτογλου και Σιμπέλ Μουσταφάογλου, ο πρόεδρος του ΠΕΚΕΜ Γκαλίπ Γκαλίπ, ο πρόεδρος του συλλόγου επιστημόνων μειονότητας Μουσταφά Σουλειμάν, ο αντινομάρχης Ροδόπης Μεχμέτ Δεβετζίογλου, η Ισίκ Αχμέτ, η Γκιονούλ Μουτλού σύζυγος του νομάρχη Κωνσταντινούπολης Αβνί Μουτλού, ο πρόεδρος της Τουρκικής Νεολαίας Κομοτηνής Κοράϊ Χασάν, ο πρόεδρος του συλλόγου αποφοίτων ΕΠΑΘ Μεχμέτ Ντερντιμάν, ο πρόεδρος του συλλόγου Νοτίου Έβρου Μπεκίρ Μουσταφάογλου, δάσκαλοι και πολλοί ομογενείς. Εντύπωση προκάλεσε το ότι δεν μετείχε κανείς από του εκλεγμένους χριστιανούς. Στη βραδιά μετείχαν τα συγκροτήματα παραδοσιακών χορών της Τουρκικής Ένωσης Ξάνθης, της Τουρκικής Νεολαίας Κομοτηνής και του συλλόγου Νοτίου Έβρου. Η βραδιά τελείωσε με ποιήματα και παραδοσιακή μουσική.
¨Εμείς καθόλου μα καθόλου δεν μετανιώνουμε το ότι είμαστε Μουσουλμάνοι. Αισθανόμαστε τιμή και περηφάνια όντας Τουρκομουσουλμάνοι¨.
Ο πρόεδρος του συλλόγου Τούρκων Δασκάλων Σαμί Τοραμάν ανέφερε : Αυτοί που έλεγαν για εμάς πως ¨αυτοί τέλειωσαν πια¨ στις τελευταίες τοπικές εκλογές, πήραν την δέουσα απάντηση, αποδεικνύοντας πως τα δέντρα πεθαίνουν όρθια. Εμείς δεν μετανιώνουμε καθόλου μα καθόλου για το ότι είμαστε Μουσουλμάνοι. Αισθανόμαστε τιμή και περηφάνια όντας Τουρκομουσουλμάνοι¨.
Ο Τοραμάν στην ομιλία του αναφέρθηκε στα προβλήματα της μειονοτικής εκπαίδευσης και συνέχισε λέγοντας : ¨Αγαπητέ μου φίλε δήμαρχε του Εγρίντερε Ρεσμί Μουράτ. Το Εγρίντερε παλιά υπαγόταν στην Κομοτηνή. Και εσείς θεωρείστε Κομοτηναίος. Αυτό που μας χωρίζει είναι η οροσειρά της Ροδόπης. Εσείς ζείτε στα βόρεια της Ροδόπης και εμείς στα νότια. Οι άγριοι άνεμοι που έπνεαν στα βόρεια της Ροδόπης στη δεκαετία του 90 (καθεστώς Ζίφκοφ) έκαψαν τη δική σας καρδιά, αλλά και την δική μας. Αν τα ερωτικά παραδοσιακά για τον Αρντά λέγονται στην Δυτική Θράκη, και αν το ¨ Το παραθύρι της απέναντι στο δρόμο , κι όποιος περνά πέτρα πετά¨ που είναι από τη Θράκη λέγεται στο Κίρτζαλη, αυτά αποτελούνε την κοινή μας κουλτούρα. Την ακεραιότητα του πολιτισμού μας, και τους δεσμούς καρδιάς, της γλώσσας και της θρησκείας μας, κανένα φυσικό εμπόδιο δεν μπορεί να τους χαλάσει¨.
¨Η πεδιάδα της Κομοτηνής είναι πολύ διαφορετική για εμάς. Μας χώρισαν τα σύνορα, αλλά το κρέας από το κόκαλο ποτέ δεν χωρίζεται ! ¨
Ο δήμαρχος του Εγρίντερε από την Βουλγαρία Ρεσμί Μουράτ, εξέφρασε τη χαρά του για το ότι βρίσκεται εδώ μετά από πρόσκληση του προέδρου Σαμί Τοραμάν και συνεχάρη όλους τους δασκάλους για την ημέρα του δασκάλου. Ο Μουράτ είπε : ¨Η Κομοτηνή έχει μια ξεχωριστή σημασία για εμάς. Οι πατέρες και οι παππούδες μας είχαν δουλέψει εδώ. Στα Βαλκάνια είχαν κερδίσει την τροφή τους και μας είχαν αναθρέψει. Η πεδιάδα της Κομοτηνής είναι πολύ διαφορετική για εμάς. Μας χώρισαν τα σύνορα, αλλά το κρέας από το κόκαλο ποτέ δεν χωρίζεται ! Σας καλώ στο Εγρίντερε και στο Κίρτζαλη¨
¨Πιστεύω πως σας περιμένει ένα πολύ λαμπρό μέλλον¨
Ο πρόξενος της Τουρκικής Δημοκρατίας στην Κομοτηνή Μουσταφά Σάρνιτς, ευχαρίστησε τον πρόεδρο του Συλλόγου Τούρκων Δασκάλων Δυτικής Θράκης Σαμί Τοραμάν για την πρόσκληση και ευχήθηκε σε όλους τους δασκάλους επ΄ευκαιρία της ημέρας του δασκάλου. Ο Σάρνιτς είπε : Ο εορτασμός έχει σημασία για την 82η επέτειο μετά την απόδοση του τίτλου του αρχιδασκάλου στον Ατατούρκ, και τη 29η από τον εορτασμό της ημέρας του δασκάλου. Πραγματικά απόψε εδώ βλέπω ένα πολύ σημαντικό και γεμάτο ενθουσιασμό πλήθος… Οι Ελληνοτουρκικές σχέσεις εξελίσσονται. Αυτό θα ανακουφίσει και την μειονότητα. Πιστεύω πως σας περιμένει ένα πολύ λαμπρό μέλλον¨.
http://tourkikanea.wordpress.com/
ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΑΝΘΙΜΟΣ: "Εγώ μέχρι θυσίας προσωπικής δεν θα σταματήσω όπου και αν είμαι και να λέγω και να γράφω"
Μητροπολίτης Άνθιμος
Μήνυμα προς τον νεοκλεγέντα δήμαρχο Θεσσαλονίκης Γιάννη Μπουτάρη και όσους άλλους ενοχλούνται ότι δεν θα του κάνη τη χάρη να σταματήσει να μιλάει απέστειλε την Κυριακή (28/11) από τον Ναό της Κοιμήσεως Θεοτόκου, Σαράντα Εκκλησιών Θεσσαλονίκης, ο Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης. Ο Μητροπολίτης Άνθιμος κάλεσε τους πιστούς να κάνουν υπομονή μέχρι να σταθεροποιηθεί η κρίσιμη κατάσταση για την οικονομία της χώρας και επανέλαβε ότι θα πρέπει να προστατευτούν η Πίστη, οι παραδόσεις και οι αξίες του Γένους και του ελληνορθόδοξου πολιτισμού, ενώ τόνισε:
«Είναι μερικοί που λένε, "δεν θέλουμε ούτε Πατρίδα, ούτε Κοινωνία ειρηνική, ούτε θέλουμε Ελλάδες, ούτε θέλουμε παλαιές ιστορίες, ούτε θέλουμε να ακούμε για τα εθνικά ζητήματα, δεν θέλουμε τίποτα, θέλουμε έτσι αναρχία" ή "θέλουμε να επιτύχουμε σκοπούς που εμείς ξέρουμε». Αυτοί όλοι δεν θέλουν να ακούγεται ούτε ο λόγος του Θεού, ούτε ο λόγος για την Ελλάδα, ούτε ο λόγος για την Πατρίδα, ούτε ο λόγος για τον ελληνικό πολιτισμό, ούτε λόγος για τους προγόνους μας, ούτε για τους ήρωες της επαναστάσεως του ’21, ούτε για τίποτα. Ε, την χάρη αυτή δεν θα την κάνουμε. Εγώ μέχρι θυσίας προσωπικής δεν θα σταματήσω όπου και αν είμαι και να λέγω και να γράφω».
«Είναι μερικοί που λένε, "δεν θέλουμε ούτε Πατρίδα, ούτε Κοινωνία ειρηνική, ούτε θέλουμε Ελλάδες, ούτε θέλουμε παλαιές ιστορίες, ούτε θέλουμε να ακούμε για τα εθνικά ζητήματα, δεν θέλουμε τίποτα, θέλουμε έτσι αναρχία" ή "θέλουμε να επιτύχουμε σκοπούς που εμείς ξέρουμε». Αυτοί όλοι δεν θέλουν να ακούγεται ούτε ο λόγος του Θεού, ούτε ο λόγος για την Ελλάδα, ούτε ο λόγος για την Πατρίδα, ούτε ο λόγος για τον ελληνικό πολιτισμό, ούτε λόγος για τους προγόνους μας, ούτε για τους ήρωες της επαναστάσεως του ’21, ούτε για τίποτα. Ε, την χάρη αυτή δεν θα την κάνουμε. Εγώ μέχρι θυσίας προσωπικής δεν θα σταματήσω όπου και αν είμαι και να λέγω και να γράφω».
Κατάλαβες Σταματίνα μας, που έγινες τηλεπερσόνα λόγω... προσόντων; Μπορεί το αφεντικό σου να θέλει να λες αυτά που λές, μπορεί εσύ έτσι να θες να παρουσιάζεις τον εαυτό σου - είναι και της "μοδός" - αλλά χωρίς Άνθιμους κοριτσάκια σαν κι εσένα θα "διασκέδαζαν" τους ισλαμιστές χωρίς την θέλησή τους.
“Συνδικαλιστικός” Φασισμός
1.
Του Γιώργου Κ.
Η υποκρισία κάποιων ανθρώπων που αυτοπροβάλλονται ως μεγάλοι προστάτες των εργαζομένων και των δικαιωμάτων τους γίνεται εμφανής μόνο στους συναδέλφους τους που έχουν την ατυχία να εργάζονται στον ίδιο χώρο με αυτούς και, φυσικά, μακριά από τις τηλεοπτικές κάμερες, που χρησιμοποιούνται ως μέσα ηρωοποίησής τους στα μάτια όσων δε γνωρίζουν την αλήθεια, και μακριά από τα μέλη των σωματείων των οποίων προεδρεύουν.
Έτσι, οι άνθρωποι αυτοί που παρουσιάζουν τον εαυτό τους ως δίκαιο, πολέμιο των εργοδοτικών ατασθαλιών και αριστερό μαχητή του φασισμού, βγάζουν το αληθινό τους πρόσωπο σε συναδέλφους που τυγχάνει να είναι διαφορετικοί από τους ίδιους και τα τσουτσέκια τους και να καταδεικνύουν την υποκρισία της στάσης τους.
“Συνδικαλιστές” – απεργοσπάστες που απεργούν, παίρνοντας άδειες, για να μη χάσουν το μεροκάματο, και μπαίνουν μπροστάρηδες στις πορείες, για να έχουν στη συνέχεια την πολυτέλεια να βρίζουν χυδαία τους συναδέλφους τους που απεργούν πραγματικά, αλλά δεν κατεβαίνουν στις πορείες, ή φοβούνται να χάσουν χρήματα λόγω των οικονομικών τους αναγκών, παίρνουν ξεδιάντροπα το μέρος συναδέλφων – υπηρετών τους που εξαιτίας προσωπικών μικροτήτων επιτίθενται απρόκλητα και με χυδαιότητα σε άτομα που είχαν την ατυχία να δουλεύουν στον ίδιο τομέα με αυτούς.
“Συνδικαλιστές” που, ενώ βλέπουν μπροστά τους να συντελείται ο εξευτελισμός και η βάναυση προσβολή, χωρίς λόγο, ενός συναδέλφου, όχι μόνο παίρνουν το μέρος των μαινόμενων υπασπιστών τους, χωρίς ίχνος δικαιοσύνης, ή αντικειμενικότητας, αλλά και με το τραμπούκικο ύφος που τους διακρίνει επιδεικνύουν την ίδια φασιστική αντισυναδελφική και οπωσδήποτε παράταιρη με τα καθήκοντά τους συμπεριφορά.
Πολύ απλά, επειδή ο συνάδελφος δε θέλησε να συμμετέχει στον ανήθικο προεκλογικό αγώνα στον οποίο επιδόθηκαν “συνδικαλιστής” και τσουτσέκια στις πρόσφατες τοπικές εκλογές, προκειμένου να εκλεγεί ο υποψήφιος που τους είχε υποσχεθεί θέσεις και προνόμια. Επειδή ο εργαζόμενος αυτός πιστός στους κανόνες δεοντολογίας – για την οποία έγινε αντικείμενο χλεύης – δε θέλησε να γίνει συμμέτοχος στη βρωμιά της οποίας έγινε μάρτυρας κατά τον προεκλογικό αγώνα του εν λόγω υποψηφίου που το βάρος του ανέλαβαν οι συγκεκριμένοι εργαζόμενοι μιας κοινωνικής δομής. Ο οποίος προεκλογικός αγώνας περιελάμβανε διανομή ψηφοδελτίων ταυτόχρονα με την παροχή υπηρεσιών στους ηλικιωμένους, συκοφάντηση του αντίπαλου υποψηφίου, εκφοβισμό των ηλικιωμένων με εκφράσεις του τύπου “ψήφισε τον τάδε κι αμά μας σταματήσει θα σου πω εγώ”, ή “θα έρθουμε για αιμοληψία, αλλά θέλουμε την ψήφο σου”.
Επειδή ο εργαζόμενος που υπέστη την αδικαιολόγητη αυτή λεκτική βία, τις προσβολές και τις απειλές, δεν μπόρεσε να αποδεχτεί όλη αυτή τη βρωμιά και την ανηθικότητα και να συμμετάσχει στη γελοιοποίηση του ηττημένου υποψηφίου και στα επινίκια του υποψηφίου, που, τελικά, μετά από τόση διαφθορά έγινε δήμαρχος (επινίκια γλέντια στα οποία ο μέγας “συνδικαλιστής” και τα τσιράκια του πήγαιναν με το αυτοκίνητο του δήμου και μέσα στο ωράριό τους, παραμελώντας τις ανάγκες των ηλικιωμένων εξυπηρετούμενων), μπήκε στη μαύρη λίστα με την ανόητη δικαιολογία ότι η “συμπεριφορά του ήταν απαξιωτική”.
Εξαναγκάστηκε από τους συναδέλφους του να κατεβεί από το αυτοκίνητο της υπηρεσίας με ηλιθιότητες του τύπου “δε μιλάς, δε γελάς, δε δουλεύεις και δε θα λείψεις από κανένα” – λες και το αυτοκίνητο της υπηρεσίας είναι ιδιοκτησία δική τους. Και δεν έφτανε αυτό, αλλά και, όταν ο άτυχος εργαζόμενος έκανε μια τελευταία απόπειρα συζήτησης μαζί τους, τέθηκε σε “λαϊκό” “δικαστήριο” με αρχιδι – καστή τον μέγα “συνδικαλιστή”, “εισαγγελέα” το τσιράκι του που προσέβαλε τον εργαζόμενο και μάρτυρες “κατηγορίας” τους άλλους δύο εργαζόμενους.Φυσικά, η “ετυμηγορία” ήταν πως το φταίξιμο ήταν του εργαζόμενου που δέχτηκε την απρόκλητη επίθεση και τις προσβολές και, μάλιστα, χωρίς ελαφρυντικά.
Ως του σημείου να κατηγορηθεί αισχρώς από τον μέγα “συνδικαλιστή” ότι δεν πρόσφερε στην υπηρεσία και δε δουλεύει – τη στιγμή που ο εν λόγω “συνδικαλιστής” έγινε εκπρόσωπος τύπου του υποψηφίου δημάρχου κι ενώ πληρωνόταν από το δήμο, για να προσφέρει στους ηλικιωμένους που είχαν ανάγκη, εγκατέλειπε το γραφείο της υπηρεσίας εν ώρα εργασίας για να πάει στο εκλογικό κέντρο του αρχηγού και κατά την κορύφωση του προεκλογικού αγώνα έλειψε εφτά ημέρες από την υπηρεσία, υποτίθεται με άδεια, την οποία δεν πήρε από κανέναν υπεύθυνο, μετ’ αποδοχών…
Αυτά συμβαίνουν στην Ελλάδα του 2010, την Ελλάδα του “σοσιαλισμού” του ΠΑΣΟΚ όπου αρχι”συνδικαλιστές” απεργούν, παίρνοντας άδεια απ’ τις δουλειές τους, γίνονται εκπρόσωποι τύπου υποψηφίων, ενώ είναι δημοτικοί υπάλληλοι με καθήκοντα στις πλέον ευαίσθητες κοινωνικές ομάδες, και κάνουν με τη συνεργασία των συναδέλφων τους βρώμικο προεκλογικό αγώνα σε βάρος ηλικιωμένων ανθρώπων και των αναγκών τους, και, φυσικά, του ελληνικού δημοσίου που πληρώνει απ’ τον προϋπολογισμό του τη βενζίνη του αυτοκινήτου, τα τηλεφωνήματα της εκπροσώπου τύπου, τα αναλώσιμα που ξοδεύτηκαν, και τους μισθούς των ανθρώπων που έτρεχαν περισσότερο για τον προεκλογικό αγώνα του υποψηφίου και πολύ λιγότερο για τη δουλειά για την οποία προσελήφθησαν.
Σ’ αυτήν την Ελλάδα οι άνθρωποι αυτοί δεν έχουν κυρώσεις, αλλά, αντίθετα, επιτίθενται, απειλούν και προσβάλλουν βάναυσα τους εργαζόμενους εκείνους που δε συμμετείχαν στη βρωμιά και προτίμησαν να μείνουν πιστοί στην ηθική και στη δεοντολογία μιας κοινωνικής δομής. Στην Ελλάδα του 2010, οι διακρίσεις εξαιτίας της προσωπικότητας και της ηθικής, ή πολιτικής ιδεολογίας ενός ανθρώπου μένουν ατιμώρητες και, μάλλον, επιβραβεύονται, επειδή οι διαπράττοντες τη βάρβαρη διάκριση, στα όρια του κοινωνικού ρατσισμού, ανήκουν στο κυβερνόν κόμμα και είναι άνθρωποι του επερχόμενου δημάρχου.
Και όλα αυτά σε ένα μικρό δήμο σε έναν ακριτικό νομό της χώρας μας, μπορείτε να φανταστείτε τι συμβαίνει όσο ανεβαίνει η κλίμακα…
2.
ΕΙΣΤΕ ΜΑΦΙΑ
Αυτόν τον χαρακτηρισμό απέδωσαν οι «συνδικαλιστές» κομματόσκυλα στους καθηγητές Γυμνασίου όταν οι τελευταίοι ζήτησαν την βοήθεια των … εκπροσώπων τους για να προστατευτούν από τις παράνομες, αντιπαιδαγωγικές και αντιδεοντολογικές εντολές του γραφείου στο οποίο ανήκουν.
Έτσι λειτουργεί σαράντα χρόνια η Ελλάδα. Μια χούφτα τσουτσέκια, φασισταριά και τεμπελόσκυλα να κάνουν ό,τι γουστάρουν γιατί έχουν την κάλυψη των «πιο πάνω» τσουτσεκιών, διεφθαρμένων και βρωμόσκυλων που θρέφει από το υστέρημά του ο ελληνικός λαός - ο βλάκας και διεφθαρμένος λαός. Αυτός ΦΤΑΙΕΙ. Γιατί αυτός επέτρεψε να τον μετατρέψουν σε βλάκα και διεφθαρμένο.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)