Κυριακή Κ. επιστολών - Απόστολος Κυριακῆς Στ΄ Λουκᾶ
(†) ἐπισκόπου Γεωργίου Παυλίδου Μητροπολίτου Νικαίας
Εἶναι μία πολύ σοβαρά ὁμολογία καί δήλωσις τά λόγια αὐτά τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, ἀγαπητοί. Περιώδευεν ὁ πτερωτός Ἀπόστολος ὅλον τόν κόσμον καί ἐκάλει τούς ἀνθρώπους νά πλησιάσουν τόν Χριστόν, νά πιστεύσουν εἰς τήν νέαν θρησκείαν. Τούς ἐδίδασκε τό Εὐαγγέλιον, πού ἦτο καί ἡ βάσις τοῦ Χριστιανισμοῦ, καί ζητοῦσε τήν πιστήν ἐφαρμογήν του.
Δία νά ἔχουν, λοιπόν, ἀπόλυτον ἐμπιστοσύνην εἰς ὅσα τούς ἐδίδασκε, προβαίνει εἰς τήν σημερινήν, σοβαρᾶν δήλωσιν. «Θέλω, τούς λέγει, νά σᾶς γνωστοποιήσω ὅτι τό Εὐαγγέλιον τό ὁποῖον σᾶς ἐκήρυξα, δέν εἶναι ἐπινόημα ἀνθρώπου. Δέν τό παρέλαβα ἀπό ἄνθρωπον, ἀλλά κατ’ εὐθείαν δί’ ἀποκαλύψεως τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ».
Μεγάλη καί θεμελιώδης ἡ ἀλήθεια αὐτή, ἀδελφοί μου. Δέν εἶναι τό Εὐαγγέλιον καρπός ἀνθρωπίνης σοφίας, ὅπου νά ὑπάρχη τό ἐνδεχόμενον τῆς πλάνης. Ὁ ἴδιος ὁ Χριστός τό παρέδωκεν εἰς τούς Ἀποστόλους. Εἶναι, συνεπῶς, ἡ καθαροτέρα πηγή τῆς ἀληθείας. Εἶναι ὁ γνησιώτερος ἑρμηνευτής τοῦ Θείου θελήματος. Καλόν θά εἶναι διά τοῦτο νά μελετήσωμεν βαθύτερα τό θέμα αὐτό:
1. Ἐρωτηματικά καί ἀμφιβολίες
Ἀπό τότε πού ὁ ἄνθρωπος ἀρχίζει νά μπαίνη στή ζωή μέ τά προβλήματά της, ἀρχίζουν τά ἐρωτηματικά καί οἱ ἀμφιβολίες. Κατ’ ἀρχήν σέ ζητήματα πίστεως. Λόγου χάριν, ἀπασχολεῖ τούς ἀνθρώπους τό θέμα τῆς ὑπάρξεως Θεοῦ καί ψυχῆς, παραδείσου καί κολάσεως. Ἀνησυχοῦν καί θέλουν νά μάθουν τήν ἀλήθειαν ἐπάνω εἰς αὐτά τά ζητήματα.
Ἔπειτα ἀντιμετωπίζουν ἄλλα θέματα, πού ἔχουν ἀμεσότερη σχέση μέ τήν ὑλική ζωή. Σκέπτονται ἄν πρέπη νά εἶναι κανείς ἄνθρωπος ἐνάρετος ἤ χωρίς ἱερόν καί ὅσιον, πού νά κοιτάζη μόνον τό συμφέρον του. Ρωτοῦν ἄν ἀξίζη νά κάμη κανείς τό καλόν ἤ νά ἀδιαφορῆ γιά κάθε τί πού δέν τοῦ προσφέρει κέρδη καί ἱκανοποιήσεις.
Διερωτῶνται ἄν εἶναι συνετόν νά ἔχη κανείς ἰδανικά στή ζωή του ἤ νά κοιτάζη μόνον τήν καλοπέρασή του, ἔστω καί ἄν χρειασθῆ νά πατήση ἐπάνω στά πτώματα τῶν ἄλλων. Χίλιες δύο, λοιπόν, ἀμφιβολίες, πού περιμένουν ἀπαντήσεις καί ἐξηγήσεις πειστικές. Καί εἶναι ἀνάγκη νά σημειωθῆ, ὅτι καί τά θέματα τῆς πίστεως καί τά προβλήματα τῆς ζωῆς πρέπει νά λυθοῦν σωστά, διότι οἱ συνέπειες ἀπό μίαν λανθασμένην τοποθέτησιν θά εἶναι τρομερές. Σωτηρία ἤ καταστροφή; Θάνατος ἤ ζωή! Καί τώρα τό ἐρώτημα. Ποιός θά δώση τίς σωστές ἀπαντήσεις σ’ αὐτά τά ἀγωνιώδη ἐρωτήματα;
2. Οἱ «πρόθυμοι» ὁδηγοί
Μήν ἀνησυχεῖτε. Δέν ἔλειψαν οἱ «πρόθυμοι» ὁδηγοί. Μέ ὕφος σπουδαίου σοφοῦ. Μέ ἀπαιτήσεις ἀλάθητου ὁδηγοῦ. Μέ μεγάλες λέξεις καί μέ χτυπητούς τίτλους ὑπεστήριξαν, ἀλλά καί ὑποστηρίζουν ἀκόμη, ὅτι αὐτοί μόνον ξέρουν τήν ἀλήθεια καί αὐτούς πρέπει νά ἀκολουθοῦν οἱ ἄνθρωποι. Ὡμίλησαν γιά τά κοινωνικά συστήματα.
Ἐπαρουσίασαν πολύχρωμες θεωρίες, ὑλιστικές καί ἄθρησκες, ὑπεστήριξαν ὅτι τά ὑλικά ἀγαθά ἀποτελοῦν τήν μόνη πηγή εὐτυχίας. Ἀρνήθηκαν τίς πνευματικές ἀξίες, περιεφρόνησαν τόν Θεόν καί τά ἰδανικά. Συνεβούλευσαν τούς νέους νά χυθοῦν στή ζωή μέ ἀχόρταγη τήν διάθεση τῆς ἁμαρτωλῆς ἀπολαύσεως. Διεκύρηξαν ὅτι ἐδῶ εἶναι ἡ κόλασις καί ὁ Παράδεισος, ἑπομένως, «φάγωμεν, πίωμεν, αὔριον γάρ ἀποθνήσκομεν».
Ἔτσι οἱ ἄνθρωποι ἔλυσαν ὅλα τά θέματα χωρίς πολλές «φιλοσοφίες». Ἐπῆραν τόν σπόγγο καί ἔσβησαν κάθε τί πού δέν τούς συνέφερε καί τούς ἐνοχλοῦσε. Τί τίς θέλομεν, εἶπαν, τίς θεολογίες; Πίστις καί Θεός καί ἰδανικά! Δέν μᾶς χρειάζονται. Νά τά πετάξωμεν. Σέ καλό σας! Εἰκοστός αἰών σήμερα καί θά μένωμεν ἀκόμη κολλημένοι σ’ αὐτές τίς «σκουριασμένες ἰδέες» …
3. Ὁ ὁδηγός
Καί ἦλθε ἀπό ἄλλο δρόμο κάποιος Ἄλλος. Ἦταν ἁπλούς, γλυκύς, ἐπιβλητικός. Ὅλα ἐπάνω Του ἔφεγγαν. Ἄστραφταν. Στάθηκε ἀνάμεσα στούς ἀνθρώπους. Τούς κοίταζε μέ ἀπέραντη καλοσύνη. Ποιός εἶσαι; Τόν ἠρώτησαν.
Ἐγώ εἰμί ἡ ὁδός καί ἡ ἀλήθεια καί ἡ ζωή, εἶπεν. Καί μέ τά λόγια Του αὐτά ἐγέμισεν ἡ γῆ ἀπό οὐράνιο φῶς, ἀπό ὑπερκόσμιο ἄρωμα. Οὐδέποτε οὕτως ἐλάλησεν ἄνθρωπος, ὡς οὗτος ὁ ἄνθρωπος, εἶπεν ὁ λαός.
Τρία χρόνια ἔμεινεν ὁ Ἰησοῦς μεταξύ τῶν ἀνθρώπων. Τούς ἔφερε τό φῶς τοῦ Εὐαγγελίου. Τούς ἐδίδαξε τήν ἀλήθειαν. Ἐπλημμύρισεν ἡ γῆ ἀπό τήν χάριν Του. Εὖρεν ὁ κόσμος εἰς τό πρόσωπόν Του τόν ὁδηγόν τόν ἀληθινόν. Τόν ἠγάπησε. Καί ὅταν ὁ ὁδηγός ἀνέβηκεν εἰς τόν οὐρανόν, οἱ πιστοί ἐκράτησαν μέ λαχτάραν τό φῶς πού τούς εἶχε προσφέρει ὁ Χριστός. Τό Εὐαγγέλιον! Δία νά ὁδηγῆ τά βήματα τῶν στήν σωτηρία καί τήν χαρά.
4. «Εἰρήνη» καί «θλίψις»
Τό βεβαιώνουν τά πράγματα. Δέν χωρεῖ καμιά ἀντίρρησις. Ὁ δρόμος τοῦ Εὐαγγελίου εἶναι σωστή πανήγυρις. Πανηγυρίζει ἡ ψυχή τήν χαρά της, τήν σωτηρία της. Χωρίς ἁλυσίδες καί σίδερα ἠθικῆς φυλακῆς. Χωρίς φίδια ἀνησυχίας καί βδέλλες, πού ροφοῦν τό αἷμα. Χωρίς ἐφιάλτες πού ταράσσουν τόν ὕπνο. Ἐλεύθερη. Ἀδούλωτη. Φτερωτή. Χρυσαλλίδα στό βασίλειο τῆς χάριτος. Ζεῖ μέ ἰδανικά. Πεθαίνει γιά τά ἰδανικά! Γίνεται ἀθάνατη χάρις σ’ αὐτά τά ἰδανικά. «Δόξα καί τιμή καί εἰρήνη παντί τῷ ἐργαζομένω τό ἀγαθόν».
Καί ὁ ἄλλος δρόμος, ποῦ μᾶς δείχνουν οἱ ἄλλοι; Σῆψις καί δεσμά καί χλομάδα θανάτου καί ψέμα σέ χρυσά χαρτιά καί χρεοκοπία ἠθική καί ἀναπηρία ψυχική καί οἰκονομικά ναυάγια καί ντροπές καί χαλάσματα καί οἰκογενειακά συντρίμματα καί χoρταριασμένα μνήματα καί δάκρυα καυτά καί ἀποφύλλισμα ὀνείρων καί… καί…
Τά εἴδαμε, τά ἀκοῦμε, τά ξέρουμε. Κάθε ἡμέρα γύρω μας θολές ματιές, πηχτές φωνές… «Φλίψις καί στενοχωρία ἐπί πάσαν ψυχήν ἀνθρώπου τοῦ κατεργαζομένου τό κακόν». Τί τραγική, ἀλήθεια, ἐπικύρωσις, καί στήν ἐποχή μᾶς αὐτῶν τῶν λόγων τοῦ Θεοῦ!
Ἀγαπητοί,
Ἦταν νύχτα. Ὁ ἄνεμος βογγοῦσε καί τά κύματα ὑψώνονταν θεόρατα. Τό ἀγγλικό πλοῖο «Θέτις» ἔπλεε στή Μεσόγειο, μεταφέροντας τόν ἄγγλο πρεσβευτή στήν Ἰταλία. Ὁ πλοίαρχος μέ τόν ἀξιωματικό ὑπηρεσίας βρίσκεται στή γέφυρα. Ἔχουν μπροστά τους τόν χάρτην. Αἴφνης ὁ βοηθός δείχνει στόν καπετάνιο κάτι ἐπάνω στόν χάρτη. Εἶναι ἕνα σημάδι πού χαρακτηρίζει τήν ὕπαρξη ἐκεῖ κάποιου βράχου. Τί; Ἐφώναξεν ὁ θαλασσόλυκος! Πάλιν αὐτή ἡ ἀνοησία; Καί ἄλλοτε εἶπαν ὅτι ὑπάρχει ἐδῶ βράχος. Ὄχι. Θά περάσωμε ἐπάνω ἀπό τό περίφημο αὐτό σημεῖο εἰς πεῖσμα τῶν θαλασσινῶν… Θέλω νά διαλύσω αὐτόν τόν μύθον.
Καί ὁδήγησε τό πλοῖο στόν βράχο. Σέ πέντε λεπτά θά ἔχωμε περάσει αὐτόν τόν ὕφαλον, εἶπεν ἱκανοποιημένος ὁ πλοίαρχος στούς ἐπιβάτας. Αἴφνης ἀκούστηκε ἕνας τρομακτικός κρότος καί τό πλοῖο τραντάχτηκε. Σέ λίγο ἄρχισε νά βουλιάζη. Μέ μεγάλες προσπάθειες ἐσώθηκε ἕνα μέρος τοῦ πληρώματος. Ὁ καπετάνιος ὅμως δέν θέλησε νά σωθῆ. Τόση ἦταν ἡ ἐντροπή του, ὥστε ἐπροτίμησε τόν θάνατον.
Καθώς βουλίαζε τό πλοῖο, παρέσυρε μαζί του στόν βυθό καί τόν καπετάνιο καί ἄλλους ἐπιβάτας… Ἀλλοίμονον! Εἶχε στά χέρια τοῦ ἕναν χάρτη. Ἀπό πεῖσμα καί ἐγωισμό δέν θέλησε νά πιστέψη στά γραφόμενά του. Καί ἔγινεν ἔτσι τό μεγάλο δυστύχημα.
Πόσες ψυχές, ἀλήθεια, στή ζωή βυθίζονται διότι ἀρνοῦνται νά πιστέψουν στόν χάρτη τοῦ οὐρανοῦ, στόν νόμο τοῦ Θεοῦ, στό ἅγιον Εὐαγγέλιον! Πόσες ψυχές χάνονται!
Ἀδελφέ,
Στή θάλασσα τῆς ζωῆς μᾶς ὑπάρχουν βράχια. Κρατᾶς ἄραγε τό Εὐαγγέλιον, τόν χάρτην τοῦ Θεοῦ, στά χέρια σου;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου