Τοῦ Μόσχου Ἐμμανουὴλ Λαγκουβάρδου
Στὴν ἰδιαίτερη πατρίδα μου, στὴ Δεσκάτη Γρεβενῶν, ὅπου πέρασα τὰ παιδικά μου χρόνια, ὅταν κάποιος γινόταν "ἐκτὸς ἑαυτοῦ" ἐξαιτίας κάποιου πάθους, κυρίως θυμοῦ, δὲν λέγαμε "αὐτὸς ἔγινε τοῦρκος". Ὅταν κάποιος γινόταν "ἐκτὸς ἑαυτοῦ" λέγαμε "αὐτὸς ἔγινε φράγκος, αὐτὸς φράγκεψε".
Ἡ ἀλλοίωση τῆς ψυχῆς τοῦ ἕλληνα ἦταν μεγαλύτερη ὡς φράγκος παρὰ ὡς τοῦρκος.Πῶς εἶναι οἱ ἕλληνες ὡς φράγκοι; Γιὰ τοὺς συμπατριῶτες μου στὴ Δεσκάτη, οἱ ἕλληνες ὡς φράγκοι ἔχουν πλήρη σύγχυση καὶ δὲν ξέρουν τί τοὺς γίνεται. Ὅσο διαρκεῖ ἡ ἐπιρροὴ τῆς φραγκιᾶς στὴν ψυχή τους καὶ στὸν χαρακτήρα τοὺς τὰ πράγματα πηγαίνουν ἀπὸ τὸ κακὸ στὸ χειρότερο καὶ κανεὶς δὲν ξέρει ποῦ θὰ τοὺς ὁδηγήσει ἡ κατάσταση αὐτή.
Ἕως τώρα ἡ κατάληψη αὐτοῦ τοῦ εἴδους τοῦ ἕλληνα ἀπὸ τὸν φράγκο γινόταν καλυμμένα. Ἤδη ἡ κατάληψη καὶ ἡ ἀλλοίωση τοῦ ἕλληνα γίνεται ἀπροκάλυπτα. Πολλοὶ ἕλληνες εἶναι τόσο ζαλισμένοι ποὺ νομίζουν ὅτι ἔγιναν κιόλας φράγκοι. Φυσικὰ δὲν φράγκεψαν ἂπ΄ τὴ μία μέρα στὴν ἄλλη. Ἁπλῶς τώρα ἡ ἀλλοίωσή τους γίνεται αἰσθητὴ ἐπειδὴ δὲν εἶναι οὔτε ἕλληνες οὔτε φράγκοι. Στὴν Ἑλλάδα νιώθουν φράγκοι καὶ στὴ φραγκιὰ νιώθουν οἱ Ἕλληνες. Ἔχουν κρίση ταυτότητας. Στὴν Ἑλλάδα μιλοῦν φράγκικα καὶ....
στὴ φραγκιὰ μιλοῦν ἑλληνικά. Τελικὰ αὐτοὺς τοὺς τύπους οὔτε οἱ ἕλληνες τοὺς θέλουν οὔτε οἱ φράγκοι. Δὲν εἶναι φράγκοι καθεαυτό, εἶναι "φραγκεμένοι". Μιμοῦνται τοὺς φράγκους κι ὅπως κάθε μίμηση καὶ ἡ μίμηση τῆς φραγκοσύνης τους δὲν εἶναι ὡραία.
Ἡ λύση γιὰ τοὺς ἕλληνες ὡς φράγκους, ὅταν κατακτοῦν τὴν ἐξουσία ὅπως τὰ τελευταία χρόνια, εἶναι ὁ πολὺ-πολιτισμός. Δὲν εἶναι οὔτε ἕλληνες οὔτε φράγκοι, εἶναι πολυπολιτισμικοί. Λὲς καὶ ὅταν δὲν ἔχεις κανένα πολιτισμὸ , ἔχεις πολλοὺς πολιτισμούς. Ὁ λαὸς λέει γὶ΄ αὐτοὺς τοὺς τύπους τὴν παροιμία, πολυτεχνίτης κι ἐρημοσπίτης. Ἐρημοσπίτης στὴ φραγκιά, ἐπειδὴ στὴ φραγκιὰ διέλυσαν τὶς οἰκογένειές τους καὶ πολυτεχνίτης στὴν Ἑλλάδα, ἐπειδὴ ἡ Ἑλλάδα διαλύεται μὲ τοὺς λαθρομετανάστες.
Τὸ Εὐαγγέλιο λέει γὶ΄ αὐτοῦ του εἴδους τοὺς ἀνθρώπους, "δίψυχοι ἄνθρωποι, ἀκατάστατοι σὲ ὅλες τὶς ὁδοὺς αὐτῶν." Μὲ τέτοιους ἀκατάστατους ἀνθρώπους στὴν ἐξουσία ἡ πολιτεία παρεκτρέπεται. Τὸ ἐρώτημα ποὺ βασανίζει τὸ δύσκολο αὐτὸ καιρὸ τοὺς ἕλληνες εἶναι πῶς θὰ πάψουν οἱ παρεκτροπὲς τῆς πολιτείας δίχως νὰ καταφύγουν στὴ βία.
Δὲν ὠφελεῖ τὸ ὅτι οἱ φραγκεμένοι ἢ εὐρωπαϊστὲς ὅπως λέγονται σήμερα ἀνάγουν τὴν αἰτία τῶν παρεκτροπῶν τῆς πολιτείας σὲ δυνάμεις μεγαλύτερες ἀπὸ αὐτούς, φανερὲς ἢ κρυμμένες (Μέρκελ, Σαρκοζὶ κ.α.) Τὸ κόλπο εἶναι τόσο παλιὸ ποὺ ἀνάγεται στὰ μυθικὰ χρόνια ὅταν οἱ μυθικοὶ θεοὶ τῆς Ἑλλάδας ἀντικαθιστοῦσαν τὴν ἐξουσία. Παράδειγμα ἡ ὑπόθεση τῆς Ὀρέστειας ποὺ τὴν αἰτία τῆς τραγωδίας τὴν φόρτωσαν σ΄ ἕνα μυθικὸ θεὸ μὲ περιπετειώδη ζωή, βίος καὶ πολιτεία, καὶ μὲ ἄγνωστη καταγωγή, ἕναν θεὸ διπλοπρόσωπο, ἀκίνδυνο καὶ ἐπικίνδυνο μαζί, μὲ σκοτεινὴ προσωπικότητα, τὸν Ἀπόλλωνα τὸ θεὸ τῆς ποιήσεως. Τὸ ὄνομά του βγαίνει ἀπὸ τὸ ρῆμα ἀπολλυμι ποὺ σημαίνει ἀφανίζω, φονεύω ἐξοντώνω κ.α. Τὸ ὄνομα Ἀπόλλων στὸν Ὅμηρο σημαίνει τιμωρός, ἐκδικητής, θεὸς τοῦ γρήγορου θανάτου καὶ μαζὶ θεὸς ποὺ διώχνει τὸ θάνατο (ἀλεξίκακος).
Ὁ Ἀπόλλων ἔβαλε τὸν Ὀρέστη νὰ σκοτώσει τὴ μητέρα του, τὴν Κλυταιμνήστρα καὶ τὸν ἐραστὴ τῆς τὸν Αἴγισθο, γιὰ νὰ ἐκδικηθεῖ τὸ θάνατο τοῦ πατέρα τοῦ Ἀγαμέμνωνα.. Ἡ βία ἂν καὶ ἔχει στὴν προκειμένη περίπτωση θεϊκὴ προέλευση ὁδηγεῖ ὅσους ἐμπλέκονται σ΄ αὐτὴν σὲ μία φοβερὴ τραγωδία, σὲ μία κρίση ἂπ΄ τὴν ὁποία κανεὶς δὲν ξέρει πῶς θὰ τελειώσει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου