(Ἐδημοσιεύθη εἰς τὸ Περιοδικόν μας «Φωτεινὴ Γραμμή» τεῦχος 49, σελ. 116-123)
Ἐπ’εὐκαιρίᾳ τῆς ἐπετείου τῆς 28ης Ὀκτωβρίου δημοσιεύομεν κατωτέρω ρήσεις διαφόρων ξένων προσωπικοτήτων διὰ τὴν ἀνδρείαν τῶν Ἑλλήνων, εἰς μνήμην τῶν πεσώντων καὶ πρὸς παραδειγματισμὸν τῶν νεωτέρων, καθὼς καὶ μία πολὺ συγκινητικὴν σχετικὴν ἱστορίαν.
ΣΤΑΧΥΟΛΟΓΗΜΑ ΡΗΣΕΩΝ ΞΕΝΩΝ
ΔΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΤΟΥ 1940-1944
«28η Ὀκτωβρίου 1940: ἡμέρα, ποὺ ἤλλαξε τὸν ροῦ τῆς Ἱστορίας… Πραγματικῶς ἐγεννήθη μία νέα Ἑλλάς, ὅπως τὴν ὠνειρεύθησαν οἱ ποιηταί» (Στρατάρχης Γιάν Σμάτς, Πρωθυπουργὸς τῆς Ν. Ἀφρικῆς).
«Ἡ Ἰταλία εὗρε τὰς ἀπειλὰς τοῦ ἐκφοβισμοῦ ἀνωφελεῖς ἔναντι τοῦ ἠρέμου θάρρους σας. Κατέφυγεν ἑπομένως εἰς ἀπρόκλητον ἐπίθεσιν ἐναντίον τῆς πατρίδος σας, ἀναζητοῦσα εἰς ἀστηρίκτους κατηγορίας δικαιολογίαν τῆς αἰσχρᾶς της ἐπιθέσεως. Ὁ τρόπος μὲ τὸν ὁποῖον ὁ Ἑλληνικὸς λαός, ὑπὸ τὴν ἀξίαν ἐμπιστοσύνης ἡγεσίαν σας, ἀντιμετώπισε τοὺς κινδύνους καὶ τὰς προκλήσεις τῶν τελευταίων μηνῶν, κατέκτησεν τὸν θαυμασμὸν τοῦ Βρετανικοῦ λαοῦ διὰ τὴν Ἑλλάδα. Αἱ ἀρεταὶ αὐταὶ θὰ ἐνισχύσουν τὸν Ἑλληνικὸν λαὸν καὶ κατὰ τὴν παροῦσαν στιγμὴν τῆς δοκιμασίας. Θὰ σᾶς παράσχωμεν τὴν δυνατὴν βοήθειαν μαχόμενοι ἐναντίον κοινοῦ ἐχθροῦ καὶ θὰ μοιρασθῶμεν τὴν κοινὴν νίκην». (Τηλεγράφημα τοῦ Winston Churchill {Οὐίστον Τσώρτσιλ} πρὸς τὴν Ἑλληνικὴν κυβέρνησιν, ὅταν ἐξεδηλώθη ἰταλικὴ ἐπίθεσις) καὶ
«Τοῦ λοιποῦ δὲν θὰ λέγεται ὅτι οἱ Ἕλληνες πολεμοῦν ὡς ἥρωες, ἀλλὰ ὅτι οἱ ἥρωες πολεμοῦν ὡς Ἕλληνες.» (τοῦ ἰδίου εἰς τὴν ἐφημερίδα "Manchester Guardian" 1.9.1941).
«Ἄν τὸ ἀποτυχὸν χάρις εἰς τὴν νικηφόρον ἀντίστασιν τῆς Ἑλλάδος μεσογειακὸν σχέδιον τοῦ Hitler ἐπετύγχανεν, ἡ ἐπίθεσις τῆς Γερμανίας ἐναντίον τῆς Ρωσίας θὰ εἶχεν ὅλως διάφορα ἀποτελέσματα. Οἱ ἥρωες, ποὺ ἔχουν βάψει μὲ τὸ αἷμα των τὴν ἱερὰν γῆν τῆς Βορείου Ἠπείρου, οἱ μαχηταὶ τῆς Πίνδου καὶ οἱ ἄλλοι, θὰ εἶναι ὁδηγοὶ μαζὶ μὲ τοὺς Μαραθωνομάχους, θὰ φωτίζουν ἀνὰ τοὺς αἰώνας τὴν οἰκουμένην.» (Βρετανὸς Ὑπουργὸς Ἐξωτερικῶν Antony Eden).
«Ἄν ἡ Ἑλλὰς ἐνέδιδεν εἰς τὸ τελεσίγραφον τοῦ Mussolini, οὐδεὶς θὰ ἐδικαιοῦτο νὰ τὴν μεμφθῇ... Ὁ Ἄξων θὰ ἐκυριάρχει εἰς τὴν Μεσόγειον... Ἡ Συρία, τὸ Ἰράκ, ἡ Περσία, ἡ Κύπρος, θὰ κατελαμβάνοντο ἀπὸ τὸν Ἄξονα. Ἡ Τουρκία θὰ ἐκυκλώνετο. Οἱ πετρελαιοπηγὲς τῆς Ἐγγὺς Ἀνατολῆς θὰ ἦσαν εἰς τὴν διάθεσίν του. Ἡ ὀπισθία θύρα τοῦ Καυκάσου θὰ ἀνοίγετο δι᾿ αὐτόν... Χάρις εἰς τὴν ἑλληνικὴν ἀντίστασιν, μᾶς ἐδόθη ὁ καιρὸς νὰ ἀποκρούσωμεν καὶ νὰ συντρίψωμεν τὴν ἰταλικὴν στρατιάν, ἡ ὁποία ἐκινήθη ἀπὸ τὴν Λιβύην κατὰ τῆς Αἰγύπτου, νὰ ἐκκαθαρίσωμεν τὴν Ἐρυθρὰν Θάλασσαν ἀπὸ τὰ ἐχθρικὰ πλοῖα, νὰ μεταφέρωμεν τὴν ἀμερικανικὴν βοήθειαν πρὸς τὴν Ἐγγὺς Ἀνατολὴν καὶ νὰ ἐξουδετερώσωμεν οὕτω τὴν ἐχθρικὴν ἀπειλὴν ἐναντίον της... Ἂν τὸ Στάλιγκραντ καὶ ὁ Καύκασος κρατοῦν σήμερα, τοῦτο δὲν εἶναι ἄσχετον πρὸς τὴν ἑλληνικὴν ἀντίστασιν, τῆς ὁποίας ἐπωφελούμεθα, μετὰ τὴν πάροδον δύο ὁλοκλήρων ἐτῶν. Ὁ κόσμος πραγματικῶς δὲν δικαιοῦται νὰ λησμονήσῃ τὰ ἑλληνικὰ κατορθώματα κατὰ τὴν ἱστορικὴν ἐκείνην στιγμήν.» (Βρετανὸς Ὑπουργὸς F. Noel Baker, Ὀκτώβριος 1942).
«Ἐπολεμήσατε ἄοπλοι ἐναντίον πανόπλων καὶ ἐνικήσατε. Μικροὶ ἐναντίον μεγάλων καὶ ἐπεκρατήσατε. Δὲν ἦτο δυνατὸν νὰ γίνῃ ἄλλως, διότι εἶσθε Ἕλληνες. Ἐκερδίσαμεν χρόνον διὰ νὰ ἀμυνθῶμεν. Ὡς Ρῶσοι καὶ ὡς ἄνθρωποι σᾶς εὐγνωμονοῦμε.» (Ραδιοφωνικὸς Σταθμὸς τῆς Μόσχας).
«Ἡ ἀπροσδόκητος καὶ ἰσχυρὰ ἀντίστασις τῶν Ἑλλήνων ἐβράδυνεν τὴν ἐπίθεσιν κατὰ τῆς Ρωσίας διὰ περισσότερον ἀπὸ δύο μήνας. Ἂν δὲν ὑπῆρχεν ἡ καθυστέρησις αὐτή, ἡ ἐξέλιξις τοῦ πολέμου θὰ ἦτο διαφορετική, τόσον εἰς τὸ Ἀνατολικὸν μέτωπον, ὅσον καὶ εἰς τὸν πόλεμον γενικῶς, καὶ ἄλλοι σήμερα θὰ ἦσαν εἰς τὴν θέσιν τοῦ κατηγορουμένου.» (Ὁ Γερμανὸς στρατάρχης Keitel καταθέτων εἰς τὴν δίκην τῆς Νυρεμβέργης).
«Σημαντικώτερον ἀκόμη ἀπὸ τὴν ἀρχικὴν ὑπερήφανον ἀπόκρουσιν τῆς ἐχθρικῆς προκλήσεως εἶναι τὸ γεγονός, ὅτι ἡ Ἑλλὰς ἐξηκολούθησε νὰ μάχεται μὲ κάθε μέσον, τὸ ὁποῖον ἠμποροῦσε νὰ διαθέσῃ. Ὅταν ἡ ἠπειρωτικὴ Ἑλλὰς κατελήφθη ἀπὸ τὴν ἐχθρικὴν ὑπεροπλίαν, ἡ ἀντίστασις ἐξηκολούθησεν ἀπὸ τὰς νήσους. Καὶ ὅταν αἱ νῆσοι ἔπεσαν, ἡ ἀντίστασις ἐξηκολούθησεν ἀπὸ τὴν Ἀφρικήν, ἀπὸ τὰς θάλασσας, ἀπὸ οἱονδήποτε μέρος, εἰς τὸ ὁποῖον θὰ ἠμποροῦσαν νὰ κτυπηθοῦν οἱ ἐπιδρομεῖς. Εἰς ἐκείνους ποὺ προτιμοῦν νὰ ἐπιτύχουν ἕν συμβιβασμόν, νὰ ἀκολουθήσουν πολιτικὴν συνεννοήσεως ἢ κατευνασμοῦ, νὰ ὑπολογίσουν τὰς ζημίας καὶ τὰ ἔξοδα τῆς ἀντιστάσεως, ἠμπορῶ νὰ τονίσω ὅτι ἡ Ἑλλὰς ἐδημιούργησεν τὸ παράδειγμα, τὸ ὁποῖον ὁ καθεὶς ἀπὸ ἡμᾶς ὀφείλει νὰ ἀκολουθήσῃ μέχρις ὅτου οἱ ἅρπαγες τῆς ἐλευθερίας ἀχθοῦν τελικῶς εἰς τὴν δικαίαν ἐξόντωσίν των.»
(Ο Franklin Roosevelt γράφει εἰς τὸν Ἕλληνα πρέσβυν εἰς τὴν Washington, 28.10.1942).
«Ἐὰν ἐπιτεθῶ, θὰ μοῦ ποῦν ὅτι κτυπῶ πισώπλατα ἕνα ἡρωικὸν λαόν· ἐὰν δὲν ἐπιτεθῶ, προδίδω ἕνα φίλον καὶ σύμμαχον (Mussolini).» (Adolf Hitler διὰ τὴν Ἑλλάδα εἰς σύσκεψιν εἰς Μπερχτεσγκάντεν τὴν 1.2.1941).
«Ἐνώπιον τῆς Ἱστορίας εἶμαι ὑποχρεωμένος νὰ ἀναγνωρίσω ὅτι, ἀπὸ τοὺς μέχρι τώρα ἀντιπάλους μας, ὁ Ἕλλην στρατιώτης ἐπολέμησεν μὲ ἐξαιρετικὴν γενναιότητα καὶ δὲν παρεδόθη παρὰ ὅταν κάθε ἀντίστασις τοῦ ἦτο ἀδύνατος. Ὡς ἐκ τούτου, ἀπεφάσισα νὰ μὴ κρατηθῇ κανένας Ἕλληνας στρατιώτης αἰχμάλωτος καὶ οἱ ἀξιωματικοὶ νὰ διατηρήσουν τὰ προσωπικὰ ὅπλα των.» (ὁ ἴδιος εἰς ὁμιλίαν του εἰς τὸ Ράιχσταγκ (4.5.1941).
«Ἡ κακὴ τροπὴ τοῦ πολέμου διὰ τὸν Ἄξονα ἄρχισεν ἀπὸ τὴν περιττὴν καὶ ἀνόητον ἐπίθεσιν τῆς Ἰταλίας κατὰ τῆς Ἑλλάδος, ἡ ὁποία ἔδωσεν τὴν εὐκαιρίαν εἰς τὴν Ἀγγλίαν νὰ θέσῃ καὶ πάλιν τὸν πόδα της ἐπὶ τῆς Εὐρώπης, εἰς τὸν Churchill νὰ θριαμβολογήσῃ ὅτι ἡ Ἀγγλία ἔχει καὶ πάλι συμμάχους εἰς τὸν ἀγῶνα της κατὰ τοῦ Ἄξονα, καὶ εἰς τοὺς ἐχθρούς τοῦ Ράιχ νὰ ἀναθαρρήσουν... Ἄνευ τῶν δημιουργηθεισῶν ὑπὸ τῶν Ἰταλῶν δυσκολιῶν ἐκ τῆς ἐκστρατείας των κατὰ τῆς Ἑλλάδος, θὰ εἶχον ἐπιτεθῆ ἐναντίον τῶν Ρώσων ἑβδομάδας τινὰς ἐνωρίτερον»
(εἰς τὴν «Πολιτικὴν Διαθήκην» του, Βερολίνο 1945),
καθὼς καὶ
« ..Ἡ ἀντίστασις τῶν Ἑλλήνων στρατιωτῶν –τὸ διαπιστώνω ἐνταῦθα χάριν τῆς Ἱστορικῆς ἀληθείας– ἦτο ἐξαιρετικῶς γενναία. ... Χάριν τῆς Ἱστορικῆς ὅμως Δικαιοσύνης εἶμαι ὑποχρεωμένος νὰ διαπιστώσω ὅτι ἐκ τῶν ἀντιπάλων, οἵτινες μᾶς ἀντιμετώπισαν, ὁ Ἕλλην στρατιώτης ἐπολέμησεν μὲ παράτολμον θάρρος καὶ ὑψίστην περιφρόνησιν πρὸς τὸν θάνατον, ἐσυνθηκολόγει τότε μόνον ὅταν πᾶσα περαιτέρω ἀντίστασις ἀπέβαινεν ἀδύνατος καὶ ἀπολύτως ματαία. ... Ὅσον ἀφορᾶ τὰ Ἑλληνικὰ Στρατεύματα Μακε- δονίας καὶ Ἠπείρου πρέπει νὰ λεχθῇ ὅτι ὑπεχρεώθησαν νὰ συνθηκολογήσουν ὅταν χάρις εἰς τὰς Γερμανικὰς ἐπιχειρήσεις ἐκυκλώθησαν ταῦτα τελείως. Οἱ Ἕλληνες αἰχμάλωτοι ἀφέθησαν ἐλεύθεροι λόγω τῆς γενικῶς ἀνδρείας στάσεως τῶν στρατιωτῶν αὐτῶν... Ὁ Ἑλληνικὸς Λαὸς ἠγωνίσθη τόσον γενναίως, ὥστε καὶ αὐτοὶ οἱ ἐχθροί του ἀκόμη δὲν δύνανται νὰ ἀρνηθοῦν τὴν πρὸς αὐτὸν ἐκτίμησιν.» (Ὁμιλία τοῦ Χίτλερ 4.5.1941).
«Προχωροῦμε ἀργὰ εἰς τὴν Ἑλλάδα... Οἱ Ἕλληνες εἶναι γενναῖοι μαχηταί... Τὰ καταληφθέντα χαρακώματα εἶναι γεμᾶτα πτώματα... Καὶ αὐτὸς ὁ Φύρερ θαυμάζει ἰδιαιτέρως τὸ θάρρος τῶν Ἑλλήνων. Ἴσως ὑπάρχει ἀκόμη ἕν ἴχνος τῆς παλαιᾶς ἑλληνικῆς καταγωγῆς εἰς αὐτούς.»
(Joseph Goebbels 8.4.1941).
«Ἡ χώρα μας, εἰς τὴν ὁποίαν ἰδιαιτέρως τιμᾶται ἡ ἀνδρεία, παρακολουθεῖ μὲ θαυμασμὸν τὸν ἀγῶνα τῶν Ἑλλήνων εἰς τὴν Ἀλβανίαν, ὁ ὁποῖος μᾶς συγκινεῖ τόσον, ὥστε παραμερίζοντες πρὸς στιγμὴν πᾶν ἄλλο αἴσθημα, ἀναφωνοῦμεν "Ζήτω ἡ Ἑλλάς".»
(Ἰαπωνικὲς ἐφημερίδες, Δεκέμβριος 1940).
«Εἰς τὴν Κρήτην ὁ Goering κέρδισε μία Πύρρειον νίκην, διότι μὲ τὰς δυνάμεις, ποὺ ἐσπατάλησεν ἐκεῖ, θὰ ἠμποροῦσεν εὔκολα νὰ κατακτήσῃ τὴν Κύπρον, τὴν Συρίαν, τὸ Ἰρὰκ καὶ ἴσως ἀκόμη καὶ τὴν Περσίαν... Διέπραξεν τὴν ἀνοησίαν νὰ ἀφήσῃ νὰ τοῦ ξεφύγουν αὐτὲς οἱ μεγάλες εὐκαιρίες, μὲ τὸ νὰ θυσιάσῃ τὰς ἀναντικαταστάτους αὐτὰς δυνάμεις εἰς ἕνα θανάσιμον ἀγῶνα, ποὺ διεξαγόταν συχνὰ σῶμα μὲ σῶμα...»
(Ὁ Winston Churchill διὰ τὴν μάχην τῆς Κρήτης).
« Οἱ ἀπώλεις τῶν Γερμανῶν στὴν Κρήτη ἔσωσαν τὴ γενικὴ κατάσταση στὴ Μεσόγειο, διότι καταστράφηκε μέγα μέρος ἀπὸ τὰ ἀεραγήματα τοῦ ἐχθροῦ καὶ τεράστιος ἀριθμὸς ἀεροπλάνων... Προθύμως ἀναγνωρίζομεν ὅτι οἱ Ἕλληνες σύμμαχοί μας εἶναι οἱ πρῶτοι ποὺ μὲ τὰς ὑπερόχους νίκας των εἰς τὴν Βόρειον Ἤπειρον ἄνοιξαν τὸν δρόμον καὶ κατάφερον πλήγματα κατὰ τῆς φασιστικῆς Ἰταλίας. Αἱ ἐπιτυχίαι δὲν εἶχαν μόνον τοπικὴν σημασίαν, ἀλλὰ ἐπηρέασαν τὴν ὅλην ἐξέλιξιν τοῦ πολέμου. Ἡ ἄμυνα τῆς Κρήτης ἔσωσε τὴν Κύπρον, τὴν Συρίαν, τὸ Ἰρὰκ καὶ ἴσως τὸ Τομπρούκ.» ( Ἄγγλος στρατάρχης Weyvell).
«...Ἐλέχθη εἰς Ἀθήνας πρὸ 2300 ἐτῶν ὅτι τὸ μυστήριον τῆς ἐπιτυχίας εἶναι ἡ Ἐλευθερία καὶ τὸ μυστήριον τῆς Ἐλευθερίας εἶναι ἡ Ἀνδρεία. Οἱ Ἕλληνες δίδουν νέαν ζωὴν εἰς τὴν Μεγάλην αὐτὴν παράδοσιν. »
(Ὁ Ὑπουργὸς Ἐξωτερικών Ἀγγλίας κ. Ἄντονυ Ἤντεν 5.3.1941).
"Τα 'δωσα καὶ τὰ δύο εἰς τὴν πατρίδα"
Μία ἱστορία, ἡ ὁποία ἐδημοσιεύθη εἰς τὸ τεῦχος τοῦ Ὀκτωβρίου 2011 τῆς Ναυτικῆς Ἑλλάδος:
Ἤμουν εἰς τὸ Ναυτικὸν τὸ 1952 καὶ εὑρισκόμουν εἰς τὴν Πλατείαν Κλαυθμῶνος, ὄχι ὅπως εἶναι σήμερα.
Οἱ νεώτεροι δὲν γνωρίζουν πάρα πολλὰ ἀπὸ τὰ παλαιὰ καὶ ἀποροῦν ὁπόταν ἀκοῦν ὁρισμένα γεγονότα τοῦ τότε. Ἐκείνην τὴν στιγμὴν ἔπεφτε ὁ ἥλιος καὶ θὰ γνωρίζετε ὅτι μὲ τὴν δύσιν του, γίγνεται ὑποστολὴ τῆς σημαίας.
Τότε τὸ Ὑπουργεῖον Ναυτικοῦ ἦταν ἐκεῖ καὶ ἡ σημαία ἐκυμάτιζε ἀκόμα εἰς τὸ κτίριον.
Σήμερα εἶναι ἄλλες ὑπηρεσίες τοῦ Ναυτικοῦ.
Τότε πάντα κάθε πρωί, θὰ θυμοῦνται οἱ παλαιοί, γινόταν ἔπαρσις σημαίας καὶ ἐσταματοῦσαν τὰ πάντα, ὅπως καὶ εἰς τὴν δύσιν τοῦ ἡλίου γινόταν ὑποστολή.
Ἦταν στιγμὲς ὡραῖες, ἀπίθανες ποὺ ἐζοῦσαν τότε οἱ ἄνθρωποι.
Τὸ ἄγημα ἀποδόσεως τιμῶν εἰς τὸν χῶρον του, καὶ ἀκοῦμε τὸν σαλπιγκτὴ νὰ δίδῃ τὸ σύνθημα διὰ τὴν ὑποστολὴν τῆς σημαίας.
Τὸ ἄγημα παρουσιάζει ὅπλα. Ὁ ἀξιωματικὸς χαιρετᾶ καὶ παίζεται ὁ Θούριος.
Ὅλοι οἱ παριστάμενοι ἐκεῖ καὶ οἱ περαστικοί, ὅπως καὶ ἐγὼ ἐσταθήκαμε εἰς στάσιν προσοχῆς.
Ἀποδίδεις μὲ αὺτὸν τὸν τρόπον τὴν τιμὴν εἰς τὸ ἱερόν μας σύμβολον, εἰς τὴν γαλανόλευκην σημαίαν. Τὴν στιγμήν ποὺ ὁ ἁρμόδιος ἀξιωματικὸς χαιρετᾶ, ἡ ματιά του πέφτει λοξὰ καὶ βλέπει κάτι παράξενον, καὶ ἡ ψυχή του ταράζεται, μ᾿ αὐτό, ποὺ θὰ σᾶς πῶ παρακάτω.
Ὅταν ἐτελείωσε ἡ διαδικασία τῆς ὑποστολῆς τῆς σημαίας, οἱ διαβάτες συνεχίζουν τὸν δρόμον τους, ἐνῷ ἐγὼ παρέμεινα ἀπὸ συνήθειαν λίγο ἀκόμα. Τότε βλέπω τὸν νεαρὸν ἀξιωματικὸν νὰ κατευθύνεται θυμωμένος πρὸς ἕνα γεροδεμένον πλανόδιον καστανά. Βλέπετε τότε ἡ πλατεία ἦταν κενὴ καὶ εἰς τὰς γωνίας ἦταν πάντα στιλβωτὲς (λοῦστροι) καὶ καστανάδες, πού μᾶς λείπουν τώρα. Καὶ τοῦ εἶπε: « διατί δὲν ἐσηκώθηκες ὄρθιος διὰ νὰ τιμήσῃς τὴν σημαίαν μας. Δὲν ἔχεις φιλότιμον κ.λπ.». Ὁ ἄνθρωπος ἔμεινε βουβός, ἐνῷ ἐγὼ παρηκολούθησα ἔντρομος καὶ φοβερὰ συγκλονισμένος τὸ τί ἔγινεν. Μετὰ βλέπω τὸν καστανὰ ὅτι ἔγινε κατακόκκινος καὶ ὅτι ἄρχισε νὰ τρέμῃ. Ἤθελεν νὰ φωνάξῃ, ἀλλὰ τὸν εἶδα μὲ ἔκπληξιν νὰ συγκρατῆται, σκύβοντας τὸ κεφάλι του καὶ νὰ ἀρχίσῃ νὰ κλαίῃ μὲ λυγμούς.Ὅμως συνῆλθεν γρήγορα, ἐσκούπισεν τὰ δάκρυά του καὶ μὲ τὴν δύναμιν τῶν χεριῶν του (ποὺ ἦταν γερά) ἐστύλωσεν τὸ σῶμα του δυνατά, ἔσπρωξεν τὸν πάγκον μὲ τὰ κάστανα μπροστὰ καὶ ἐφώναξεν μὲ ὅλην τὴν ψυχήν του εἰς τὸν νεαρὸν ἀξιωματικὸν δυνατά «πῶς νὰ σηκωθῶ κύριε; Τῆς τὰ ἔδωσα τῆς Πατρίδας μου καὶ τὰ δύο». Καὶ σηκώνοντας τὰ μπατζάκια τοῦ παντελονιοῦ, ἐφάνηκαν δύο πόδια, κομμένα πάνω ἀπὸ τὰ γόνατα. Καὶ ξανάρχισεν νὰ κλαίῃ. Ὁ κόσμος, ὅπως καὶ ἐγὼ γύρω του, ἔκλαιγεν καὶ χειροκροτοῦσεν, ὅμως περισσότερον ἀπὸ ὅλους ἔκλαιγεν ὁ νεαρὸς ἀξιωματικός.
Ἔχουν περάσει περίπου 60 χρόνια. Ποιὸς ξέρει τί νὰ γίγνεται. Ἐκείνην τὴν στιγμὴν πάντως ἔγινεν κάτι τὸ ἀλησμόνητον, μία φοβερὴ σκηνή. Ὁ ἀξιωματικὸς σκύβει καὶ ἀγκαλιάζει καὶ φιλᾷ τὸν καστανά, καὶ εἰς τὴν συνέχειαν στέκεται εὐθυτενὴς μπροστὰ εἰς τὸν ἥρωα, φέρνει τὸ δεξὶ χέρι εἰς τὴν ἄκρην τοῦ γείσου τοῦ πηλικίου του καὶ τὸν χαιρετᾶ στρατιωτικά. Τοῦ ἀπονέμει « τὰς κεκανονισμένας τιμάς» ποὺ δὲν ἠμπόρεσεν ἐκεῖνος τυπικὰ νὰ ἀποδώσῃ εἰς τὴν σημαίαν μας, διατί τῆς ἐχάρισεν τὰ δύο πόδια του εἰς τὰ βορειοηπειρώτικα βουνά μας, διὰ νὰ ἠμπορῇ νὰ κυματίζῃ σήμερα ψηλὰ ἡ κυανόλευκη σημαία μας, εἰς ἐλεύθερην πατρίδα. Καὶ οἱ ἄλλοι, οἱ πολλοὶ νὰ ἠμποροῦν νὰ πηγαίνουν μὲ γρήγορον βῆμα εἰς τὴν εἰρηνικὴν ἀπασχόλησίν τους, χωρὶς νὰ γνωρίζουν ὅτι περνοῦν μπροστὰ ἀπὸ ἕνα ἥρωα τοῦ ἀλβανικοῦ μετώπου, τὸν Ἕλληνα ἥρωα πολεμιστήν, ὅποιον ἐπάγγελμα καὶ νὰ 'χῃ. Ἄλλοι δὲν μιλοῦν, ἄλλοι ὅμως εἰρωνεύονται.
Δι’ αὐτὸ οἱ νέες γενιὲς πρέπει νὰ μάθουν, νὰ διδαχθοῦν ἀπὸ τὴν οἰκογένειαν καὶ ἀπὸ τὸ Σχολεῖον διὰ τὸ Ἔπος τοῦ 1940.
Δημήτριος Ντούλιας Πλωτάρχης Π.Ν. ἐ.ἀ.
ΠΗΓΗ:http://www.onalert.gr/default.php?pname=Article&catid=2&art_id=9323
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου