H προς Γαλάτας Επιστολή του Αποστόλου Παύλου είχε αποσταλεί προς τους χριστιανούς της περιοχής της Γαλατίας της Μ. Ασίας. Οι εκκλησίες της περιοχής αυτής είχαν ιδρυθεί από την πρώτη αποστολική περιοδεία του Απ. Παύλου συνοδευόμενοι από τον Απ. Βαρνάβα. Ο Απόστολος Παύλος στη συγκεκριμένη περικοπή αναφέρεται στο γνωστό πρόβλημα, το οποίο δημιουργήθηκε όταν οι εξ Ιουδαίων Χριστιανοί άρχισαν να υποστηρίζουν ότι είναι αναγκαίο από όλους η τήρηση των διατάξεων του Μωσαικού Νόμου. Οι εξ Ιουδαίων Χριστιανοί ήθελαν να επιβάλουν το Μωσαικό Νόμο στους εξ εθνών Χριστιανούς. Στο πρόβλημα αυτό γίνεται αναφορά και στις Πράξεις των Αποστόλων (Πραξ. 15,1): «Εάν μη περιτέμνησθε τω έθει Μωυσέως ου δύνασθαι σωθήναι». Το ζήτημα αυτό ήταν και η κύρια αιτία για την σύγκληση της Αποστολικής Συνόδου των Ιεροσολύμων, το 52 μ.Χ. Ήδη κατά την πρώτη αποστολική περιοδεία του ο Απ. Παύλος διαπίστωσε την ύπαρξη του προβλήματος. Ειδικότερα κατά την παραμονή του ιδίου και του Απ. Βαρνάβα στην Αντιόχεια μετά το 48 μ.Χ. ήρθαν σε αντιπαράθεση με εξ Ιουδαίων Χριστιανούς που είχαν έρθει από τα Ιεροσόλυμα στην Αντιόχεια και δίδασκαν ότι οι ειδωλολάτρες πρέπει, εκτός από το βάπτισμα, να υποβληθούν και σε περιτομή, όπως ακριβώς προστάζει ο νόμος του Μωυσή, για να μπορέσουν να σωθούν (Πρ. 14, 27 ∙ Πρ. 15,1). Τότε προκλήθηκε μεγάλη αναστάτωση και σύγχυση, με αποτέλεσμα την αντίδραση των Αποστόλων Παύλου και Βαρνάβα. Οι δύο αυτοί Απόστολοι, και άλλοι χριστιανοί από την Αντιόχεια, πήγαν στα Ιεροσόλυμα, για να λύσουν το ζήτημα, μαζί με τους λοιπούς Απόστολους και τους Πρεσβύτερους. «Γενομένης δε στάσεως και ζητήσεως ουκ ολίγης τω Παύλω και τω Βαρνάβα προς αυτούς, έταξαν αναβαίνειν Παύλον και Βαρναβάν και τινας άλλους εξ αυτών προς τους αποστόλους και πρεσβυτέρους εις Ιερουσαλήμ περί του ζητήματος τούτου» (Πράξ. 15:2).
Έτσι συνήλθε η πρώτη Σύνοδος της Εκκλησίας, η Σύνοδος των Ιεροσολύμων, γνωστή και ως Αποστολική Σύνοδος, προς επίλυση του περί των εθνικών προβλήματος που προέκυψε τότε. Καθοριστικό ρόλο στις συζητήσεις διαδραμάτισαν οι Απόστολοι Πέτρος, Βαρνάβας, Παύλος και Ιάκωβος. Στις συζητήσεις που έλαβαν χώρα αποφασίστηκε να μην επιβληθεί κανένα άλλο βάρος στους εξ εθνών χριστιανούς παρά: «απέχεσθαι ειδωλοθύτων καί αίματος καί πνικτού καί πορνείας» (Πράξ. 15:28-29). Με την απόφαση της Αποστολικής Σύνοδου λύθηκε ένα μεγάλο πρόβλημα της τότε εποχής, δηλαδή του τρόπου αποδοχής των εθνικών στο Χριστιανισμό. Με αυτό τον τρόπο απαλλάγηκε η Εκκλησία από τον κίνδυνο να παρεισφρήσει στους κόλπους της ο ιουδαϊκός εθνικισμός, ο οποίος επιδίωκε την δημιουργία προσηλύτων από τα Έθνη. Αντίθετα η Εκκλησία υπερβαίνει κάθε εθνική και κοινωνική διαφορά και αγκαλιάζει όλους τους ανθρώπους παρέχοντας τη δυνατότητα ο κάθε άνθρωπος να βιώσει μέσα στην ελευθερία του Ευαγγελίου του Χριστού.
Η ελευθερία του Ευαγγελίου του Χριστού και ο κίνδυνος υποδουλώσεως στο Μωσαϊκό Νόμο οδήγησε την εκκλησία των αποστολικών χρόνων να συνειδητοποιήσει τη νέα διάσταση του Ευαγγελίου του Χριστού σε σύγκριση με τη δουλεία στην οποία οδήγησε ο Μωσαϊκός Νόμος. Οι Ιουδαίοι με την επιμονή τους στην ακριβή τήρηση του Νόμου έθεταν σε αμφισβήτηση τη μοναδικότητα του Ευαγγελίου. Όμως ο Απ. Παύλος τονίζει ότι η ελευθερία προσφέρεται με το Ευαγγέλιο, ενώ ο σταυρός του Χριστού είναι η πηγή της ελευθερίας καθώς και η νέα ζωή των τέκνων του Θεού που χαρακτηρίζεται από την ελευθερία. Ωστόσο ο Απ. Παύλος στη σημερινή αποστολική περικοπή λέει: «Χριστώ συνεσταυρώμαι. Ζω δε ουκέτι εγώ, ζη δε εν εμοί Χριστός». Με αυτή την πρόταση ο απόστολος καθορίζει τα κριτήρια και τα χαρακτηριστικά της χριστιανικής ταυτότητας, του τρόπου ζωής και του ήθους των ανθρώπων.
Ο Απ. Παύλος γράφοντας προς τους Γαλάτες υπογραμμίζει ότι ο άνθρωπος δεν μπορεί να γίνει δίκαιος ενώπιον του Θεού με την τήρηση των τυπικών διατάξεων του παλαιού μωσαϊκού νόμου, αλλά μόνο με την αληθινή πίστη στον Ιησού Χριστό. «Ου δικαιούται άνθρωπος εξ έργων νόμου, εάν μη δια πίστεως Ιησού Χριστού και ημείς εις Χριστόν Ιησού επιστεύσαμεν» (Γαλ.2,16). Συνεπαρμένος από την άβυσσο της αγάπης και της φιλανθρωπίας του Θεού, που είναι ο Σταυρός, διατυπώνει μία ιδιαίτερα συγκινητική και μυσταγωγική ομολογία: «Χριστώ συνεσταυρώμαι. Ζω δε ουκέτι εγω, ζη δε εν εμοί Χριστός». Όταν ο Απ. Παύλος μιλά γι’ αυτή την ανατροπή του παλαιού αμαρτωλού ανθρώπου και συνάμα για την οικείωση μιας νέας ζωής εν Χριστώ, εμείς δεν επιτρέπεται να παραμένουμε σε μια απλώς εξωτερική τυπική θρησκευτικότητα. Οφείλουμε να εισέλθουμε στη χριστιανική βίωση του σαρκωθέντος, σταυρωθέντος και αναστάντος Χριστού. Αληθινός Χριστιανός είναι ο άνθρωπος που ζεί το γεγονός του Χριστού στο είναι του, στην προσωπική του ύπαρξη, στην καθημερινή του ζωή και μέσα στην οικογένεια του. Ο Ιησούς Χριστός δεν είναι κάτι δευτερεύον· είναι το κεντρικό και μοναδικό πρόσωπο της ανθρωπότητας, ο λυτρωτής και σωτήρας του κόσμου.
Το σημείο της χριστιανικής πίστεως είναι ο Ιησούς Χριστός και μάλιστα ο εσταυρωμένος Χριστός. Ποια σημασία μπορεί να έχει για εμάς σήμερα η διακήρυξη του Αποστόλου στη σημερινή αποστολική περικοπή, το ότι «ου δικαιούται άνθρωπος εξ έργων νόμου αλλά δια της πίστεως του Ιησού Χριστού» (Γαλ. 2,16);. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι το σύνολο των πιστών οπαδών του Χριστού για τον καθένα μας ξεχωριστά και η εκκλησία του Χριστού είναι η εκκλησία του Σταυρού. Ο Χριστός είπε: «Όστις θέλει οπίσω μου ακολουθείν, απαρνησάσθω εαυτόν αράτω τον Σταυρόν αυτού και ακολουθήτω μοι» (Μαρκ.8,34). Έπειτα με το να μιμηθούμε το Χριστό και να σηκώσουμε το δικό μας Σταυρό συνεπάγεται με την ανάλογη συμπεριφορά μας εντός του κόσμου. Ο Χριστός πάνω στο Σταυρό ανέβηκε για να λύσει τα δεσμά της αμαρτίας και να προσφέρει τη συγχώρηση σε όλους τους ανθρώπους. Ακόμα και πάνω στο Σταυρό προσευχόταν και γι’ αυτούς που τον είχαν σταυρώσει. Επομένως η συγχωρητικότητα είναι ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά των Χριστιανών. Ο Χριστός πάνω στο Σταυρό προσφέρει στον καθένα μας την δύναμη την πνευματική για να αντιμετωπίζουμε τα προβλήματα της ζωής. Η δύναμη του Σταυρού υπερβαίνει τα πάντα. Για τον πιστό ο Σταυρός είναι «Θεού δύναμις και Θεού σοφία» (Α΄ Κορ. 1,24). Ο Σταυρός του Χριστού είναι το σημείο που διαγράφει την πορεία προς την αναζήτηση της σωτηρίας μας.
Έτσι ο Απ. Παύλος μας καλεί να ενωθούμε με το Χριστό σταυρώνοντας τον παλιό εαυτό μας και αποβάλλοντας την αμαρτία, λαμβάνοντας έτσι τη σωτηρία που πηγάζει από τη σταυρική θυσία του Ιησού Χριστού. Ο Σταυρός και η Σταύρωση συνενώνει τον κάθε άνθρωπο με τον εσταυρωμένο Κύριο. Ο Χριστός καταδικάστηκε και ο θάνατός του είχε ως αποτέλεσμα την ελευθερία των ανθρώπων από την τυπολατρική τήρηση των διατάξεων του νόμου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου