Λόγος για την Κυριακή τῆς Σταυροπροσκυνήσεως.

Posted on 26 Μαρτίου, 2025

Κωφίδης Ευάγγελος

Ἡ Δύναμη τοῦ Σταυροῦ καὶ ἡ Ἀγάπη ποὺ Φωτίζει τόν Κόσμο 

Ἀγαπητοί ἀδελφοί καὶ ἀδελφές ἐν Χριστῷ, 
Σήμερα, ἡ Ἐκκλησία μας, σὰν μία μητέρα πονόψυχη, ἀνασηκώνει τὸν Ἅγιο Σταυρό – τό ξύλο τῆς ζωῆς, τό φῶς τῆς ἀναστάσεως, τήν ἀσπίδα τῆς ἐλπίδας. Στήν Κυριακή τῆς Σταυροπροσκυνήσεως, προσκυνοῦμε αὐτό τό «ξύλο τῆς αἰσχύνης» ποὺ ἐγένετο θρόνος δόξας. Ὁ Σταυρός, ποὺ φαίνεται σὰν σύμβολο πόνου, εἶναι ἡ μεγαλύτερη ἀποκάλυψη τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ γιὰ τόν ἄνθρωπο. 

Ὁ Ἅγιος Σωφρόνιος, μιλώντας γιά τήν προσευχή του, ἀναφέρει πῶς ἐκείνη τή νύχτα τοῦ 1925, ἀπελπισμένος ἀπό τήν ἀδικία καί τήν ταλαιπωρία τοῦ κόσμου, φώναξε στόν Θεό: «Ποῦ εἶσαι Συ;». Καί ἡ ἀπάντηση ποὺ ἄκουσε στήν καρδιά του ἦταν ἕνα τρυφερό καί ταυτόχρονα συγκλονιστικό: «Μήπως ἐσύ σταυρώθηκες γι’ αὐτούς;». Ἡ φράση αὐτή, σὰν βροντή, μας ὑπενθυμίζει τήν ἀλήθεια τοῦ Σταυροῦ: Ὁ Θεός δὲν παρακοῦει τόν πόνο μας – συσταυρώνεται μ’ αὐτόν. Ὁ Σταυρός εἶναι ἡ ἀπόδειξη ὅτι ὁ Θεός πάσχει μαζί μας, καί ὑπέρ μας. 

Δὲν ὑπάρχει πιό δυνατή ἀπάντηση στό αἴτημα τῆς δικαιοσύνης καί τῆς ἀγάπης παρὰ ὁ Σταυρός. Ὅταν ρωτοῦμε: «Γιατί ὁ Θεός ἐπιτρέπει τόσο κακό;», ἡ Ἐκκλησία μᾶς δείχνει τόν Χριστό πάνω στόν Γολγοθά. Ἐκεῖ, ὁ Θεός φορά τήν μορφή τοῦ δούλου, δέχεται τήν προδοσία, τήν μοναξιά, τόν θάνατο – γιὰ νά μετατρέψει τόν τάφο σέ πύλη ἀναστάσεως. Ὁ Σταυρός εἶναι ἡ μεγαλύτερη κατηγορία ἐναντίον τοῦ κακοῦ, ἀλλά καί ἡ μεγαλύτερη ἐπαγγελία ὅτι ἡ ἀγάπη νικά. 

Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος μᾶς ὑπενθυμίζει: «Ἡμῖν ἐχαρίσθη τό ὑπέρ Χριστοῦ, ὄχι μόνο νά πιστεύουμε σ’ Αὐτόν, ἀλλά καί νά πάσχουμε γι’ Αὐτόν» (Φιλ. 1,29). Ναί, ἀδελφοί μου, ἡ ζωή μας, σέ μία ἐποχή ποὺ ὁ κόσμος δοκιμάζεται ἀπό νέους διωγμούς – τῆς αδιαφορίας, τῆς ὑπερηφάνειας, τῆς ἐγωκεντρίας –, καλείται νά γίνει μαρτύριο. Νά φορά τό στίγμα τοῦ Σταυροῦ, νά μή φοβᾶται τό «πάσχειν ὑπέρ αὐτοῦ». Γιατί, ὅπως γράφει ὁ Ἅγιος, ἐκεῖνος ποὺ πάσχει γιὰ τόν Χριστό, «εἰσέρχεται στή σφαίρα τῆς Θείας ἀγάπης, γίνεται θεοφόρος». 

Ὁ Σταυρός δὲν εἶναι ἁπλῶς ἕνα ἱερό σύμβολο. Εἶναι ἡ κλήση νά ζήσουμε τήν ἀγάπη μέχρι τέλους. Νά σηκώσουμε τόν σταυρό τῆς ὑπομονῆς, τῆς συγχώρεσης, τῆς δικαιοσύνης. Νά δείξουμε ὅτι, σέ ἕναν κόσμο ποὺ λατρεύει τήν ἰσχύ, ἐμεῖς λατρεύουμε τήν ταπείνωση. Σέ ἕναν κόσμο ποὺ φωνάζει «ἐγώ, ἐγώ», ἐμεῖς λέμε «Χριστός, Χριστός». 

Σήμερα, ποὺ προσκυνοῦμε τόν Σταυρό, ἀς θυμηθοῦμε: Ὅπως ὁ σπόρος πεθαίνει γιὰ νά δώσει καρπό, ἔτσι καί ὁ Σταυρός εἶναι ὁ δρόμος ποὺ ὁδηγεί στή ζωή. Ἡ δόξα Του δὲν εἶναι στίς λάμψεις τοῦ κόσμου, ἀλλὰ στό κρυφό μαρτύριο τῆς καρδιάς. Ἀς ἐρωτήσουμε τόν ἑαυτό μας: Πόσο ἐγώ, στήν δική μου ζωή, ἔχω σταυρωθεῖ γιὰ τούς ἀδελφούς μου; Πόσο ἡ ἀγάπη μου γίνεται θυσία; 

Ἡ Κυριακή αὐτή, ἀς εἶναι ὁ καιρός νά ἀγκαλιάσουμε τόν Σταυρό ὄχι μόνο μὲ τά χείλη, ἀλλὰ μὲ τήν καρδιά. Νά πιστέψουμε ὅτι, μέσα ἀπό κάθε δυσκολία, ὁ Χριστός μᾶς καλεῖ νά «συσταυρωθούμε» μαζί Του, γιὰ νά ἀναστηθούμε μαζί Του. Γιατί, στά λόγια τοῦ Ἁγίου Σωφρονίου: «Ἡ εὐλογία τοῦ “ὑπέρ Αὐτοῦ πάσχειν” εἶναι ἕνα μυστήριο ποὺ μᾶς κάνει θεοφόρους – φορείς τοῦ Φωτός σέ ἕναν κόσμο ποὺ πασχίζει νά δει».

Ὁ Σταυρός εἶναι ἡ ἀγάπη ποὺ ἔχει πληγές, ἀλλὰ δίνει ζωή. Εἶναι ἡ σιωπή ποὺ φωνάζει τήν ἀλήθεια. Εἶναι ἡ ἰσορροπία ἀνάμεσα στήν δικαιοσύνη καί τό ἔλεος. Ἀς προσκυνήσουμε αὐτό τό Μυστήριο μὲ δάκρυα εὐχαριστίας, καί ἀς εὔχεται ἡ καρδιά μας:«Δός μου, Κύριε, νά μή φοβοῦμαι τόν Σταυρό – ἀλλά νά τόν αγκαλιάζω, σὰν τή μόνη μου ἐλπίδα».

Ἀμήν.