Λόγος για τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου και την Επανάσταση τοῦ 1821 .
Κωφίδης Ευάγγελος
Ἀγαπητοὶ συμπατριῶται καὶ ἀδελφοὶ ἐν Χριστῷ,
Σήμερα, ἡ ἱστορία καὶ ἡ πίστη χορεύουν μαζὶ σὲ μιὰ συμφωνία ποὺ ἀντηχεῖ πέρα ἀπὸ τοὺς αἰῶνες. Στὸ ἴδιο ἡμερολόγιο, ἡ Ἐκκλησία γιορτάζει τὸν Εὐαγγελισμὸ τῆς Θεοτόκου, καὶ τὸ Ἔθνος σηκώνει τὴν σημαία τῆς Ἐπαναστάσεως τοῦ 1821. Δύο γεγονότα, φαινομενικὰ διαφορετικά, μὰ βαθιὰ ἀδερφὰ στὴ ρίζα τους: Καὶ τὰ δύο εἶναι γέννηση ἀπὸ τὸ ἀδύνατο. Καὶ τὰ δύο εἶναι θρίαμβος τῆς πίστης πάνω ἀπὸ τὸν φόβο.
Ὅταν ὁ Ἀρχάγγελος Γαβριὴλ φάνηκε στὴ Παρθένο, τῆς εἶπε: «Χαῖρε, Κεχαριτωμένη!». Ἡ φωνή του, ὅμως, δὲν ἀκούστηκε μόνο στὴ Ναζαρέτ. Ἀκούστηκε καὶ στὴν Ἑλλάδα, 18 αἰῶνες μετά, ὅταν οἱ πρόγονοί μας, μὲ τὸ Σταυρὸ στὸ ἕνα χέρι καὶ τὸ σπαθὶ στὸ ἄλλο, ἀποφάσισαν νὰ γεννήσουν τὸ ἀδύνατο: Τὴν Ἐλευθερία. Ἡ Θεοτόκος ρώτησε: «Πῶς θὰ γίνει αὐτὸ;». Τὸ ἴδιο ρώτησαν καὶ οἱ ἐπαναστάτες, μπροστὰ στὴ μεγαλειώδη τραγωδία τοῦ «Ζωὴ ἢ Θάνατος». Καὶ ἡ ἀπάντηση, καὶ στὶς δυὸ πλευρὲς τῆς αἰωνιότητας, ἦταν ἡ ἴδια: «Ἰδοὺ, ἐγώ… Ἀς γίνει!».
Ἡ Παναγία δέχτηκε νὰ γίνει «Σκηνὴ τοῦ Ὑψίστου», νὰ σπείρει στὸ κορμί της τὴ σάρκα τοῦ Λόγου. Οἱ ἄντρες καὶ οἱ γυναῖκες τοῦ ’21 δέχτηκαν νὰ γίνουν «Σκηνὲς τῆς Ἐλπίδας», νὰ σπείρουν στὸ αἷμα τους τὸν καρπὸ τῆς Ἐλευθερίας. Καὶ οἱ δυὸ, μὲ τὴν ὑπακοή τους, ἔκαμαν τὴ γῆ οὐρανό. Δὲν ἦταν τυχαῖο ποὺ ὁ Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, ὅπως μᾶς θυμίζει ὁ π. Ἀνανίας, «πῆρε δυὸ ξύλα καὶ τὰ ἔκανε Σταυρό». Ἐκεῖνος ὁ Σταυρὸς δὲν ἦταν σύμβολο θανάτου, ἀλλὰ σημάδι ἀναγέννησης· ὅπως ἡ Παναγία, ποὺ ἀγκάλιασε τὸν Σταυρὸ πρὶν ἀκόμα γεννήσει τὸ Βρέφος.
Σκεφτεῖτε τὸ: Στὸν Εὐαγγελισμό, ἡ Θεοτόκος δὲν εἶδε μπροστά της δόξα καὶ θρίαμβο. Εἶδε τὴν Σταύρωση. Ὅμως, ἡ ἀγάπη της γιὰ τὸν Θεὸ ἦταν τόσο μεγάλη, ποὺ ἡ Θυσία της φάνηκε σὰν μητέρα ποὺ ἀγκαλιάζει τὸ παιδί της. Τὸ ἴδιο καὶ οἱ μαχητὲς τοῦ ’21: Δὲν εἶδαν μπροστά τους τὴ νίκη. Εἶδαν πείνα, φυλακές, αἱματοκυλισμένους βράχους. Ἀλλὰ ἡ ἀγάπη τους γιὰ τὴν Ἐλευθερία ἦταν τόσο μεγάλη, ποὺ ἡ Θυσία τους φάνηκε σὰν μητέρα ποὺ ἀγκαλιάζει τὸ παιδί της.
Σήμερα, ἡ Ἑλλάδα θυμάται. Θυμάται τὸν Εὐαγγελισμό, ποὺ τῆς δίνει πνεῦμα, καὶ τὴν Ἐπανάσταση, ποὺ τῆς δίνει ρίζα. Ὅμως, ἀδελφοί μου, ἡ πραγματικὴ γιορτὴ δὲν εἶναι νὰ κρατᾶμε ἀναμμένα κεριὰ καὶ σημαίες, ἀλλὰ νὰ ἀνάβουμε φωτιὲς πίστης καὶ θάρρους στὶς καρδιὲς μας. Ὁ Μητροπολίτης Ἀντώνιος Μπλουμ ἔγραψε: «Πάρε τὴν ζωή μου στὰ χέρια Σου, Θεέ μου». Αὐτὸ ἀκριβῶς ἔκαναν καὶ οἱ ἥρωες τοῦ ’21: Ἔδωσαν τὶς ζωὲς τους στὰ χέρια τῆς Πίστης, γιατὶ ξέραν πὼς ἡ ἀληθινὴ ἐλευθερία γεννιέται μόνο ὅταν παραδίνεσαι σὲ κάτι μεγαλύτερο ἀπὸ τὸν ἑαυτό σου.
Μὴν ἀκοῦτε ἐκεῖνους ποὺ λένε πὼς ἡ πίστη καὶ ἡ πατρίδα εἶναι πράγματα τοῦ παρελθόντος. Ἡ Παναγία ἦταν ἁπλὴ κοπέλα, ἀλλὰ ἡ ταπείνωσή της ἔγινε ἡ πιὸ ἐπαναστατικὴ πρᾶξη στὴ ἱστορία. Οἱ ἐπαναστάτες ἦταν ἁπλοὶ χωρικοί, ἀλλὰ ἡ ἀγάπη τους ἔγινε φλόγα ποὺ ἔκαψε τα σίδερα τῆς δουλείας. Στὸν Εὐαγγελισμό, ὁ Θεὸς ἔγινε ἄνθρωπος. Στὴν Ἐπανάσταση, οἱ ἄνθρωποι ἔγιναν θεοί· ὄχι στὴν οὐσία τους, ἀλλὰ στὸ μέτρο τῆς θυσίας τους.
Ἀς μὴν φοβόμαστε, λοιπόν, νὰ ζήσουμε μὲ τὸ ἴδιο «ναὶ» ποὺ χαράχτηκε στὴ μνήμη αὐτῆς τῆς ἡμέρας. Νὰ ποῦμε «ναὶ» στὴν ἀγάπη, ὅταν ὁ κόσμος προβάλλει μῖσος. «Ναὶ» στὴ δικαιοσύνη, ὅταν ἡ λαίμαργία κυβερνᾷ. «Ναὶ» στὴv ἐλπίδα, ὅταν ὅλα φαίνονται σκοτεινά. Γιατὶ, ὅπως τότε ἡ φωνὴ τῆς Παναγίας μᾶς ἔδωσε φῶς στὴ σκοτεινὴ ἐποχὴ τῆς Ρωμαιοκρατίας, ἔτσι καὶ ἡ φωνὴ μας μπορεῖ νὰ φέρει ἀνατολὴ σὲ κάθε σκοτάδι.
Κλείνω μὲ τὰ λόγια ἑνὸς παπᾶ-Σουλιώτη, ποὺ πρὶν ἀπὸ τὴν τελευταία μάχη, ἔσφιγγε τὸ Σταυρὸ του καὶ ἔλεγε: «Δὲν πολεμοῦμε γιὰ νὰ σώσουμε τὴν Ἑλλάδα. Πολεμοῦμε γιὰ νὰ δείξουμε στὸν κόσμο πὼς ἡ Ἑλλάδα σώζει». Ἀς εἴμαστε κι ἐμεῖς ἔτσι: Μάρτυρες πὼς ὁ Σταυρὸς καὶ ἡ Ἐλευθερία εἶναι δυὸ ὄψεις τῆς ἴδιας Ἀγάπης.
Δόξα σοι, Θεοτόκε, ποὺ μᾶς δίδαξες πὼς ἡ πίστη γεννᾷ ἀδύνατα θαύματα!
Δόξα στοὺς ἥρωες ποὺ ἔγραψαν μὲ αἷμα τὴν Ἀναγέννηση τοῦ Ἔθνους!
Ἀμήν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου