Χριστούγεννα (3)

Χριστούγεννα

25 Δεκεμβρίου 2018

Τότε η Παναγία Παρθένος διάβασε το χωρίον του Ησαΐα πού λέγει «Ιδού ή παρθένος έξει εν γαστρί και τέξεται υιόν και καλέσουσιν το όνομα αυτού Εμμανουήλ. Αυτός γαρ σώσει τον λαόν αυτού από των Αμαρτιών αυτών» [12]. Όταν διάβασε αυτό το χωρίο, τότε θεϊκή ενέργεια έφλεξε την καρδιά Της και από εκείνη τη στιγμή δεν μπορούσε να χωρίσει τον νου Της από αυτό το χωρίο και άναψε μια ζέουσα προσευχή μέσα Της «ο Θεός, αξίωσέ με να γίνω η θεραπαινίς, η υπηρέτρια, εκείνης της γυναίκας που θα είναι η μητέρα του Εμμανουήλ». Πάνω στη ζέση αυτής της προσευχής της εμφανίστηκε ο Αρχάγγελος Γαβριήλ και της λέει «χαίρε, Κεχαριτωμένη, ο Κύριος μετά σου, ευλογημένη Συ εν γυναιξί» [13]. Εσύ θα είσαι η μητέρα του Εμμανουήλ και όχι η υπηρέτρια. Και έχει νόημα αυτό και μπορούμε να το διακρίνουμε και πίσω από τα λόγια του Ευαγγελίου. Διότι, αμέσως μετά, γίνεται μια έκρηξη του λόγου στα χείλη της Αγίας Παρθένου, έκρηξη που ενεργείται από το Πνεύμα το Άγιο. Και είπε Μαριάμ: «Μεγαλύνει η ψυχή μου τον Κύριον, και ηγαλλίασεν το πνεύμα μου επί τω Θεώ τω σωτήρι μου» [14]. Έτσι, ήταν η Αγία Παρθένος σε μια άβυσσο ταπεινώσεως. Προεξεπλήρωνε προφητικά τον νόμο που έμελλε να δώσει ο Υιός και Θεός Της, ότι «ο ταπεινών εαυτόν υψωθήσεται» [15]. Γι’ αυτό και την ύψωσε ο Θεός. Έβαλε τον Εαυτό Της στην οδό του Κυρίου, που η οδός του Κυρίου είναι κάθοδος, κατάβασις στη γη και ακόμα και στον άδη και μετά η ανάβασις. Και επειδή έβαλε τον Εαυτό Της και το Πνεύμα Της σε αυτήν την κενωτική οδό, βρέθηκε στην οδό του Κυρίου, και οδός είναι ο Ίδιος ο Κύριος, και επομένως ο Κύριος έγινε συνοδοιπόρος Της, ενώθηκε μαζί Της, αξιώνοντάς Την να γίνει το κατοικητήριό Του.

Αυτή ήτανε η καθαρότητα της Αγίας Παρθένου. Είχε καρδιά που ήτανε σαν «δοχείον εσφραγισμένον τω πνεύματι» που δεν άφηνε να διαρρεύσει ούτε ίχνος από αυτήν την ευωδία που εξέχησε ο Θεός μέσα Της. Τέλειον δοχείον του Πνεύματος. Διότι είχε παρθενία και στο σώμα και στο πνεύμα. Διότι εάν ο Κύριος λέει ότι η άσχημη επιθυμία της καρδιάς είναι μοιχεία, σημαίνει ότι υπάρχει και μια κατάστασις της καρδιάς που είναι πνευματική παρθενία. Και μπορεί οι άνθρωποι νά έχουν έγγαμο βίο πού είναι τίμιος και ακηλίδωτος διότι τον ευλογεί ο Θεός και να αγωνίζονται και να φυλάγουν αυτήν την πνευματική παρθενία της καρδίας που είναι ευάρεστη στον Θεόν. Αυτό ήτανε το άλλο χαρακτηριστικό που συνόδευσε την γέννηση του Κυρίου Ιησού. Με άλλα λόγια, ο Θεός που έπλασε «κατά μόνας τας καρδίας των ανθρώπων» [16], όπως λέγει η Γραφή, Εκείνος ζητεί όλην την καρδιά του ανθρώπου και δεν ευαρεστείται με ένα μέρος της είτε μικρό είναι αυτό είτε μεγάλο. Θέλει όλην την καρδιά του ανθρώπου. Είναι Θεός ζηλωτής, γι’ αυτό και λέει «υιέ, δός μοι σην καρδίαν» [17], όχι διότι έχει καμία ένδεια ο Θεός μας, καμία ανεπάρκεια, αλλά διότι θέλει να μεταδώσει στον άνθρωπο τη δική Του δόξα, τη δική Του τελειότητα.

Την ημέρα της γεννήσεως του Κυρίου Ιησού, ήταν οι άγγελοι που μίλησαν στον κόσμο. Λέει η Γραφή, αμέσως ένας ουράνιος άγγελος εμφανίστηκε στους Ποιμένες και τους λέει «ευαγγελίζομαι υμίν χαράν μεγάλην» [18] και αμέσως μαζί με αυτόν τον άγγελον εμφανίστηκε ουράνια στρατιά αγγέλων που έψαλλε «δόξα εν υψίστοις Θεώ και επί γης ειρήνη εν ανθρώποις ευδοκία» [19]. Και βέβαια οι άγγελοι έψαλλαν αυτή τη δόξα όχι τόσο για τους εαυτούς τους, αλλά για εμάς τους ανθρώπους. Και ο σκοπός που αυτοί οι άγγελοι ανακοινώνουν αυτή τη δόξα στους ανθρώπους είναι για να προκαλέσουν και την γην να ενώσει τη φωνή της με τη δοξολογία την αγγελική «δόξα εν υψίστοις Θεώ και επί γης ειρήνη εν ανθρώποις ευδοκία».

Ξέρετε όμως, όταν αυτή η δόξα εγέμιζε τον ουρανόν και έγινε σκάλα πάνω από το σπήλαιο της Βηθλεέμ, σκάλα πάνω στην οποία ανέβαιναν και κατέβαιναν οι άγγελοι και έψαλλαν, αυτόν τον ύμνο δεν τον άκουσαν παρά μερικοί ποιμένες της στάνης, ο υπόλοιπος κόσμος ζούσε στον ύπνο, κοιμόντουσαν βεβαρημένοι μέσα στις δικές τους μέριμνες. Μόνο μερικοί ποιμένες και η Αγία Παρθένος, άκουγαν αυτόν τον ύμνο.

Έτσι, κάθε φορά που γιορτάζουμε τα Χριστούγεννα, υπάρχει κίνδυνος μήπως και εμείς μείνουμε βεβαρημένοι και δεν μπορέσουμε να ενώσουμε τη φωνή μας με αυτόν τον ύμνο που αναπέμπει η Εκκλησία στον Θεό. Για αυτό υπάρχει ανάγκη από εμάς να αγρυπνούμε. Και αν ο Προφήτης Δαβίδ, που ήταν τόσο επιτήδειος στη δοξολογία του Θεού, αναγκαζόταν από καιρό σε καιρό να λέει «εξεγέρθητι η δόξα μου εν ψαλτηρίω και κιθάρα άσομαι τω Θεώ μου» [20], δηλαδή, αν ο Προφήτης Δαβίδ χρειαζότανε από καιρό σε καιρό να αναζωπυρώνει αυτό το χάρισμα της δοξολογίας του Θεού, πόσω μάλλον έχουμε ανάγκη εμείς.

12. Βλ. Ήσ. 7,14 και Ματθ. 1, 21
13. Βλ. Λουκ. 1,28
14. Λουκ. 1,46
15. Λουκ. 14,11
16. Βλ. Ψαλ. 32,15
17. Παροιμ. 23, 26
18. Λουκ. 2,10
19. Λουκ. 2,14
20. Βλ. Ψαλ. 56, 9
πηγη