Χριστούγεννα(1)

Χριστούγεννα

25 Δεκεμβρίου 2018

Ήθελα να πω λίγα λόγια για το νόημα της εορτής των Χριστουγέννων. Διότι ο κόσμος κάνει μεγάλη προσπάθεια να εντυπώσει μέσα μας τις δικές του μορφές, ενώ η εκκλησία μας οδύνει, πάσχει δηλαδή, να μορφωθεί μέσα μας ο Χριστός. Και εάν εξετάσουμε μερικά από τα χαρακτηριστικά της γεννήσεως του Κυρίου Ιησού, θα κατανοήσουμε και το νόημα αυτού του γεγονότος.

Ξέρουμε ότι ο Χριστός είναι ο νέος Αδάμ που εξήλθε από την παρθενική γη. Η γυναίκα που έγινε η αιτία της κατάρας τώρα εκφέρει την δρόσον της ευλογίας. Ο Χριστός είναι ο νέος Αδάμ, ο νέος Νώε που υπόσχεται να μας διαναπαύσει από τις λύπες και τα έργα των χειρών μας. Είναι ο αγενεαλόγητος Μελχισεδέκ που έρχεται να κληρονομήσει βασιλείαν και ιερωσύνην αιώνιον. Παρήλθε επιτέλους η μακρά νύχτα του σκότους και το εωθινό φως εισχωρεί μέσα στο γνόφο του Παλαιοδιαθηκικού ιερείου, του ναού της Παλαιάς Διαθήκης, του ναού του Σολομώντος, που είναι στραμμένος περισσότερο στην αιώνια ανατολή, παρά στην καθημερινότητα.

Σε αυτό το γεγονός βλέπουμε οι ποιμένες να έρχονται να προσκυνήσουν τον Αμνόν τον ποιμαίνοντα τους ποιμένας. Εκείνον τον Ποιμένα που μπορεί να μαζέψει σε ένα ποίμνιο τους λύκους με τα πρόβατα και τα λιοντάρια με τους νεανίσκους.

Έτσι, είναι μεγάλη χαρά που γεννάται ο Χριστός και στο μέσον της εορτής βλέπουμε την Εκκλησία μας να έχει μια χαρμολύπη.

Μια χαρά αναμεμιγμένη με λύπη. Χαρά διότι «παιδίον εγεννήθη ημίν υιός και εδόθη ημίν» [1]. Εγεννήθη αυτός ο υιός που μας δόθηκε για τη σωτηρία μας και αυτή είναι η χαρά της Εκκλησίας. Αλλά έχει και μια λύπη, διότι αγωνίζεται η Εκκλησία να μορφωθεί στις καρδιές μας ο Χριστός. Και δεν πρέπει να αντιπαρέλθουμε αυτή τη λύπη της Εκκλησίας μας, αλλά να εξετάσουμε τα χαρακτηριστικά αυτής της γεννήσεως, ώστε να μπορέσουμε να τοποθετηθούμε όπως πρέπει και να μη χάσουμε την ωφέλεια του γεγονότος.

Κατά την ανεξιχνίαστη πρόνοια του Θεού ο Ιωσήφ και η Μαριάμ βρέθηκαν από τη Ναζαρέτ στη Βηθλεέμ. Ο Νόμος της Παλαιάς Διαθήκης απαγόρευε απογραφή του πληθυσμού και όμως ο Θεός χρησιμοποιεί τη δύναμη του Καίσαρος, για να υπερβεί αυτόν τον νόμο και να βγάλει αυτό το διάταγμα, ώστε να αναγκαστούν ο Ιωσήφ και η Μαριάμ να έρθουν στην Βηθλεέμ. Για να εκπληρωθεί το ρηθέν υπό του Προφήτου, διότι η Βηθλεέμ ήταν η πόλις αυτή από την οποία έμελλε να εξέλθει ηγούμενος του Ισραήλ: «Και συ Βηθλεέμ, γη Ιούδα, ουδαμώς ελαχίστη ει εν τοις ηγεμόσιν Ιούδα. Έκ σου γαρ έξελεύσεται ηγούμενος, όστις ποιμανεί τον λαόν μου τον Ισραήλ» [2].

Στη Βηθλεέμ, ο Δίκαιος Ιωσήφ και η Αγία Παρθένος, δεν είχαν ούτε σπιθαμή γης κληρονομιά, δεν είχαν πουθενά κατάλυμα όπως λέει το Ευαγγέλιο, δεν είχαν τίποτα. Και η Βηθλεέμ ήταν επίσης μια άσημη πόλη, και όταν ο Προφήτης την αναφέρει και προσπαθεί να την εξυμνήσει δεν βρίσκει τίποτα, την ονομάζει «ελαχίστη» μεταξύ των πόλεων του Ιούδα και τη μόνη αξία που της αποδίδει είναι το γεγονός ότι απ’ αυτήν μέλει να εξέλθει ηγούμενος του Ισραήλ. Δηλαδή, έχει αξία η Βηθλεέμ σε αυτό πού πρόκειται να λάβει χώρα σε αυτήν. Τίποτε στο παρελθόν δεν της δίνει αξία. Και έρχεται στη Βηθλεέμ η Αγία Παρθένος, παρακινούμενη απ’ αυτήν την ανεξιχνίαστη πρόνοια του Θεού, για να δώσει πατριά στον Υιόν Εκείνου «εξ ου πάσα πατριά εν ουρανοίς και επί γης ονομάζεται» [3], όπως λέγει ο Απόστολος Παύλος στην Προς Εφεσίους επιστολή του. Η λέξη Βηθλεέμ στα Εβραϊκά σημαίνει «οίκος άρτου ζωής». Είναι ο οίκος, το κατοικητήριο, του Άρτου της ζωής.

Και εμείς ξέρουμε τώρα από το Ευαγγέλιο του Κυρίου Ιησού, ότι Αυτός είναι «ο άρτος της ζωής ο εκ του ουρανού καταβάς και ζωήν διδούς τω κόσμω» [4]. Τι νόημα βγάζουμε από αυτό; Το εξής: Όσο εμείς ζούμε σε αυτόν τον κόσμο με την αυτάρκεια των πολιτών που τον κατέχουν, είναι αδύνατον να μορφωθεί σε εμάς ο Χριστός. Μακάριοι είναι οι άνθρωποι που θα αποξενωθούνε από αυτόν τον κόσμο. Διότι, όπως είπαμε, ο κόσμος προσπαθεί να εντυπώσει μέσα στις ψυχές των ανθρώπων όχι τη μορφή του Ιησού αλλά τις παρερχόμενες μορφές του, τις παρερχόμενες αξίες του. Και οι κορεσμένες επιθυμίες του γεννούν μεγαλύτερες επιθυμίες που αυξάνουν ανεπαίσθητα σε γίγαντες που χτίζουν Βαβυλώνες. Αλλά μακάριος, λέει η Γραφή, εκείνος που θα πάρει αυτά τα νήπια της Βαβυλώνας και θα τα συντρίψει πάνω στην πέτρα της πίστεως και η πέτρα είναι ο Χριστός [5]. Άξιοι πολίτες του ουρανού είναι αυτοί που μιμούνται αυτό το χαρακτηριστικό της γεννήσεως του Ιησού και αποξενώνουν τον εαυτό τους από αυτόν τον κόσμο και αναζητούν την μέλλουσαν, την ουράνιαν πόλιν.

1. Ήσ. 9, 5.
2. Ματθ. 2, 6.
3. Έφες.3,15.
4. Βλ. Ίω. 6, 33 και 51.
5. Βλ. ΨαΛμ. 136, 9 και Α’Κορ. 10, 4.

πηγή