Δύο φωτογραφίες. +Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης.
Δύο φωτογραφίες, ἀγαπητοί μου, ἑνὸς καὶ τοῦ αὐτοῦ ἀνθρώπου περιέχει τὸ ἱερὸ εὐαγγέλιο (βλ. Λουκ. 8,26-39). Φωτογραφίες, ποὺ λίγο-πολὺ εἶνε καὶ δικές μας. Ἂν θέλῃς νὰ δῇς τὴ φωτογραφία τῆς ψυχῆς σου, ῥῖξε μιὰ ματιὰ στὸ σημερινὸ εὐαγγέλιο. Ἡ μία φωτογραφία εἶνε μαύρη καὶ σκοτεινή· ἡ ἄλλη εἶνε λευκὴ καὶ λαμπρή. Ἡ μία εἰκονίζει τὸν ἄνθρωπο, γιὰ τὸν ὁποῖο μιλάει τὸ εὐαγγέλιο, ὅταν αὐτὸς βρισκόταν μακριὰ ἀπὸ τὸ Χριστὸ καὶ κάτω ἀπὸ τὴν ἐξουσία τῶν πονηρῶν δυνάμεων· ἡ ἄλλη τὸν δείχνει ὅταν ἦταν κοντὰ στὸ Χριστό, ἐλεύθερος.
Φωτογραφία πρώτη. Ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς ἦταν δαιμονιζόμενος. Τί θὰ πῇ δαιμονιζόμενος; Ἦταν κάποτε κι αὐτὸς σὰν ὅλους τοὺς ἄλλους· σκεπτόταν, αἰσθανόταν, ἔκανε τὸ καλό. Ἀλλὰ μιὰ στιγμὴ –ὑπάρχει τέτοια φοβερὴ στιγμή– δὲν πρόσεξε καὶ μέσα στὴν καρδιά του μπῆκε τὸ πονηρὸ πνεῦμα, ὁ σατανᾶς. Ἀπ᾿ τὴν ὥρα ἐκείνη ὅλα ἄλλαξαν· τὸ μυαλό του θόλωσε, ἡ καρδιά του μολύνθηκε, ἡ θέλησί του τσάκισε. Ἦταν πλέον ἕνα ῥομπότ. Δὲν μποροῦσε νὰ ἔχῃ δική του σκέψι, δικά του αἰσθήματα, δική του θέλησι. Ἦταν ὑπὸ κατοχήν, ὅπως μιὰ χώρα ποὺ τὴν κατέλαβαν ξένα στρατεύματα καὶ δὲν ἔχει δική της κυβέρνησι ἀλλὰ τὰ πάντα κυβερνᾷ ὁ κατακτητής.
Τί ἐκδηλώσεις εἶχε. Πρῶτο σημάδι τοῦ δαιμονισμοῦ εἶνε ἡ γύμνωσις. Ἀκοῦς τὴν ἄλλη καὶ λέει· Ὅπως θέλω ντύνομαι (ἐννοεῖ γδύνομαι), τί σὲ πειράζει ἐσένα; τὸ κέφι μου κάνω… Δὲν εἶνε ἔτσι. Τί λέει τὸ εὐαγγέλιο· ὅτι πρῶτο χαρακτηριστικὸ τοῦ δαιμονισμένου ἦταν ὅτι πέταξε τὰ ῥοῦχα του καὶ κυκλοφοροῦσε γυμνός· καὶ δὲ ντρεπόταν καθόλου, εἶχε χάσει τὴ ντροπή. Τὸ ἄλλο ποὺ ἔκανε κάτω ἀπὸ τὴν ἐπήρεια τῶν δαιμόνων ἦταν, ὅτι δὲν ἔμενε στὸ σπίτι ἀλλὰ γύριζε ἔξω. Τὸ τρίτο ἦταν, ὅτι προξενοῦσε φόβο στοὺς ἀνθρώπους. Τὸ τέταρτο ἦταν, ὅτι τὴ νύχτα πήγαινε στὸ νεκροταφεῖο καὶ κοιμόταν μέσα στὰ μνήματα. Καὶ τέλος ὅτι εἶχε μεγάλη δύναμι· τὸν κυνηγοῦσαν οἱ δικοί του, δὲ μποροῦσαν νὰ τὸν συγκρατήσουν, ὅταν τὸν ἔπιαναν τὸν ἔδεναν μὲ ἁλυσίδες, κι αὐτὸς τὶς ἔσπαζε σὰν κλωστές. Περίεργα αὐτά· κι ὅμως εἶνε πραγματικότης. Ὅλ᾽ αὐτὰ γίνονταν κάτω ἀπὸ τὴν κατοχὴ τῶν πονηρῶν πνευμάτων.
Φωτογραφία δεύτερη. Μιὰ μέρα πέρασε ἀπ᾿ τὸ μέρος ἐκεῖνο ὁ Χριστός. Μόλις τὸν εἶδαν τὰ δαιμόνια ποὺ κατοικοῦσαν μέσα στὸν ἄνθρωπο, φοβήθηκαν καὶ τοῦ ζήτησαν τὴν ἄδεια νὰ πᾶνε σ᾿ ἕνα κοπάδι χοίρων, ποὺ ἔβοσκε ἐκεῖ παρανόμως· διότι ὁ μωσαϊκὸς νόμος δὲν ἐπέτρεπε τὸ χοιρινὸ κρέας (καὶ μέχρι σήμερα οἱ ἑβραῖοι, ἀλλ᾽ ἀκόμα καὶ οἱ μουσουλμᾶνοι, π.χ. οἱ Τοῦρκοι, ἐπηρεασμένοι ἀπὸ τὴν Παλαιὰ Διαθήκη, δὲν τρῶνε χοιρινὸ κρέας). Ἀπαγορευόταν λοιπὸν ἡ ἐκτροφὴ χοίρων. Καὶ ἦρθε τώρα ἡ τιμωρία σὰν ἀστροπελέκι· σὲ μιὰ στιγμὴ οἱ χοῖροι, σὰ νὰ τρελλάθηκαν, ὥρμησαν ὅλοι στὸ γκρεμὸ κι ἀπὸ κεῖ ἔπεσαν μέσα στὴ λίμνη καὶ πνίγηκαν. Μιὰ ὁλόκληρη περιουσία καταστράφηκε· ὅπως θά ᾿ρθῃ ὥρα ποὺ θὰ καταστραφοῦν ἐν ῥιπῇ ὀφθαλμοῦ οἱ παράνομες περιουσίες τῶν μεγάλων πλεονεκτῶν τῆς γῆς. Διότι τὸ παράνομο δὲν εὐλογεῖται.
Ἔτσι μὲ τὴν ἐντολὴ τοῦ Χριστοῦ τὰ δαιμόνια ἔφυγαν κι ὁ ἄνθρωπος ἀπαλλάχθηκε. Ἀπὸ τὴν ὥρα ἐκείνη ἡσύχασε· ἦταν ἐλεύθερος. Ἦρθε στὰ λογικά του, ντύθηκε ἀμέσως, καὶ κάθησε φρόνιμος κοντὰ στὸν Ἰησοῦ. Κ᾿ ἦταν τόσο εὐχαριστημένος, ὥστε παρακαλοῦσε τὸν Κύριο νὰ μείνῃ πάντα κοντά του. Ὁ Χριστὸς ὅμως τοῦ εἶπε νὰ γυρίσῃ στὴν οἰκογένειά του καὶ νὰ διηγῆται τὶς εὐεργεσίες ποὺ τοῦ ἔκανε ὁ Θεός. Κι αὐτὸς πῆγε παντοῦ στὴν πόλι κηρύττοντας ὅσα τοῦ ἔκανε ὁ Ἰησοῦς.
Αὐτὸ εἶνε σύντομα τὸ εὐαγγέλιο σήμερα· ἡ διπλῆ φωτογραφία ἑνὸς καὶ τοῦ αὐτοῦ ἀνθρώπου. Θὰ ρωτήσουν ὅμως κάποιοι·
Ὑπάρχουν δαιμονιζόμενοι σήμερα;
Ἐμένα ῥωτᾶτε; Ἂν κανεὶς ἀμφιβάλλῃ, ἂς κάνῃ ἕνα ταξίδι μέχρι τὴν Κεφαλονιά, στὸν Ἅγιο Γεράσιμο, νὰ δῇ πῶς μαζεύονται ἐκεῖ οἱ δαιμονιζόμενοι, πῶς ταράζονται ὅταν περνάῃ ὁ ἱερεὺς μὲ τὸν σιδερένιο –ὄχι ἀσημένιο ἢ χρυσό– σταυρὸ τοῦ ἁγίου Γερασίμου, καὶ πῶς φωνάζουν «Μᾶς ἔκαψες, Καψάλη!…». Πολλοὶ ἐκεῖ θεραπεύονται, δὲν εἶνε ψέμα.
Ἀλλ᾿ ἐκτὸς τῶν δαιμονιζομένων αὐτῶν ὑπάρχουν καὶ ἄλλοι. Κι αὐτοὶ εἶνε οἱ πιὸ πολλοί. Ποιοί εἶνε; Ὅλοι μας. Μπᾶ! Ὅλοι μας, καὶ δὲν τὸ καταλαβαίνουμε; Ἂν ἐξετάσῃς προσεκτικὰ τὸν ἑαυτό σου, θὰ τὸ δῇς· κάποιο δαιμόνιο, μικρὸ ἢ μεγάλο, ταράζει τὴ ζωή σου.
Τὸν βλέπεις τὸν ἄλλον· εἶνε ἥσυχος, εἰρηνικός. Ξαφνικὰ ἀγριεύει· τὰ μάτια του κοκκινίζουν, τὸ στόμα του ἀφρίζει· χτυπάει τὰ πόδια, τὰ χέρια του. Ἀνάστατος γίνεται. Μπορεῖ καὶ ὅπλο νὰ πάρῃ νὰ σκοτώσῃ ἄνθρωπο. Τί ἔχει; Τὸν πειράζει τὸ δαιμόνιο τοῦ θυμοῦ καὶ γίνεται ἔξαλλος, ἕνα εἶδος δαιμονιζομένου.
Θέλετε ἄλλο; Μοῦ ᾿λεγε μιὰ γυναίκα γιὰ τὸν ἄντρα της· Τίμιος ἄνθρωπος· δούλευε, καὶ μόλις βασίλευε ὁ ἥλιος γύριζε· δὲν ἔφευγε ἀπ᾿ τὸ σπίτι. Τώρα ἔχει ἕνα μῆνα νὰ μοῦ μιλήσῃ. Ποῦ γυρίζει; Στοὺς δρόμους, στὰ κέντρα διασκεδάσεως· κ᾿ ἐπιστρέφει τὶς πρωινὲς ὧρες μεθυσμένος, ἐλεεινὸς καὶ τρισάθλιος. Ποιό δαιμόνιο τὸν πειράζει; Τὸ δαιμόνιο τῆς πορνείας· μιὰ γυναίκα τὸν ἔκανε νὰ λησμονήσῃ τὴν οἰκογένειά του.
Ὁ ἄλλος πάλι πειράζεται ἀπὸ τὸ δαιμόνιο τῆς φιλαργυρίας, τὰ τριάκοντα ἀργύρια τοῦ Ἰούδα. Τὸ χρῆμα τὸν ἀλλοιώνει. Ἔχει τὰ λεφτὰ πάνω κι ἀπ᾿ τὸ παιδί του κι ἀπ᾿ τὴ γυναῖκα του κι ἀπ᾿ τὴν πατρίδα του κι ἀπὸ τὴν πίστι του.
Θέλετε ἄλλα δαιμόνια; Εἶνε τὰ δαιμόνια τοῦ φθόνου, τῆς γαστριμαργίας, τοῦ μίσους καὶ τῆς ἐκδικήσεως… Ποικίλα τὰ δαιμόνια. Προσέξατε μιὰ λέξι τοῦ εὐαγγελίου; – ὅλα ἐκεῖ ἔχουν σημασία. Πόσα εἶνε τὰ δαιμόνια; «Λεγεών» (Λουκ. 8,30). Τί θὰ πῇ «λεγεών»; «Λεγεὼν» θὰ πῇ «μεραρχία», μονάδα στρατιωτικὴ μὲ 6.000 ἄνδρες.
Καὶ σήμερα τὰ δαιμόνια εἶνε λεγεών! Αὐτὰ κυβερνοῦν τὴν ἀνθρωπότητα· γι᾿ αὐτὸ τὸ μυαλὸ τῶν ἀνθρώπων εἶνε θολωμένο, τὸ αἴσθημά τους μολυσμένο, ἡ καρδιά τους κομμάτια. Ἕνας μεγάλος Ῥῶσος συγγραφέας, ὁ Ντοστογιέφσκυ, ζωγράφισε αὐτοὺς τοὺς τύπους κ᾿ ἔγραψε τὸ βιβλίο «Οἱ δαιμονισμένοι». Τὰ δαιμόνια προκαλοῦν κακὸ μέσα στὸν κόσμο· φόνοι, ἐγκλήματα φρικτά, παγκόσμιοι πόλεμοι, λίμνες αἵματος, ἐρείπια, νά τ᾽ ἀποτελέσματα τῆς δράσεως τῶν δαιμονίων. Ἡ κοινωνία μας εἶνε λεγεών. Πῶς εἶνε τὸ ὄνομά σου; Ὄχι Εὐρώπη, ὄχι Ἀμερική, ὄχι Ἡνωμένες Πολιτεῖες…, ἀλλὰ λεγεών! Ποτέ ἄλλοτε δὲν κυριάρχησαν στὸν κόσμο τόσα καὶ τέτοια δαιμόνια. Στὰ δικαστήρια ἀκοῦς· –Μὰ πῶς τό ᾿κανες αὐτὸ ἐσύ, ἕνας ἥσυχος ἄνθρωπος; –Θόλωσε τὸ μυαλό μου, μ᾿ ἔβαλε ὁ διάβολος… Ἦταν ἡ ὥρα τοῦ διαβόλου, ἡ ὥρα τῆς δαιμονοπληξίας. Ὅπως ὑπάρχουν σεισμόπληκτοι, ἠλεκτρόπληκτοι κ.λπ., ἔτσι ὑπάρχουν δαιμονόπληκτοι· καὶ αὐτοὶ εἶνε οἱ πιὸ πολλοί. Τὸ ῥεῦμα τοῦ δαιμονισμοῦ σήμερα κυριαρχεῖ.
Τί θὰ γίνῃ; ποιός θὰ διώξῃ τὰ δαιμόνια μέσα ἀπὸ τὴν καρδιὰ τοῦ ἀνθρώπου; Ὁ Χριστός, ποὺ ἔδιωξε τὰ δαιμόνια τοῦ δαιμονιζομένου τῶν Γαδαρηνῶν· μόνο αὐτὸς ἔχει τὴ δύναμι.
Ἂς δῇ λοιπὸν ὁ καθένας μας τὴ φωτογραφία του, ἂς ἐξετάσῃ ποιά δαιμόνια τὸν ἐνοχλοῦν, καὶ ἂς προσπαθήσουμε νὰ τὰ διώξουμε. Πῶς ὅμως; Μόνοι μας εἶνε ἀδύνατον. Ὅ,τι καὶ νά ᾿σαι, ἐγγράμματος, ἐπιστήμονας, ἀξιωματοῦχος, κυβερνήτης, ὅλοι εἴμαστε μία δαιμονόπληκτη ἀγέλη ὅπως ἐκείνη τῶν χοίρων, ἕνα σύνολο ἀπὸ ῥομπὸτ ποὺ τὰ κινοῦν ἄλλοι. Ἂς φωνάζουν «Λευτεριά!», «Λεύτερος!», «Δημοκράτης!» κ.λπ.. Μὴν τὰ πιστεύετε αὐτά. Πίσω ἀπ᾿ ὅλα αὐτὰ εἶνε οἱ σκοτεινὲς δυνάμεις, καὶ πίσω ἀπ᾿ αὐτὲς κυβερνοῦν τὰ δαιμόνια – ὑπάρχει σατανοκρατία, σατανοκρατία ὑπὸ διάφορα ὀνόματα.
Πρέπει, ἀδελφοί μου, ἡ σατανοκρατία νὰ πέσῃ καὶ νὰ ἔρθῃ – τί; Χριστοκρατία! Ὄχι ὅ,τι θέλει ὁ σατανᾶς, ἀλλὰ ὅ,τι θέλει ὁ Χριστός. Μεγάλο ὅραμα αὐτό, ἀνώτερο ἀπὸ κάθε ἄλλο. Ἂς πᾶμε καθένας στὸ σπίτι του, ἂς ἀνοίξουμε τὸ Εὐαγγέλιο νὰ δοῦμε τὴ φωτογραφία μας. Ἂν μπορούσαμε νὰ δοῦμε τὴ φωτογραφία τῆς ψυχῆς μας, θὰ φρίτταμε, ἀδελφοί μου. Σατανοκρατούμεθα κάτω ἀπὸ τὰ ποικίλα ἐλαττώματα καὶ τὶς πονηρὲς ἐπιθυμίες. Πῶς θ᾿ ἀπαλλαγοῦμε; Μὲ τὴν προσευχή. Μὲ μιὰ θερμὴ προσευχή, στὴν ὁποία θὰ ποῦμε·
Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, σὺ ποὺ νίκησες τοὺς δαίμονες, σὺ ποὺ σταυρώθηκες καὶ ἔχυσες τὸ τίμιό σου αἷμα γιὰ νὰ λυτρώσῃς τὴν ἀνθρωπότητα· σὺ ὁ μόνος ἐλευθερωτὴς τοῦ κόσμου, σὺ ὁ Θεὸς τῶν ἀγγέλων καὶ ἀρχαγγέλων, σὺ ὁ ποιητὴς τοῦ σύμπαντος, δὲς καὶ λυπήσου ἐμένα τὸ πλάσμα σου, καὶ διῶξε καὶ σάρωσε μέσα ἀπὸ τὴν ψυχή μου τὰ δαιμόνια, γιὰ νὰ γίνω ἄνθρωπος ἐλεύθερος καὶ νὰ δοξάζω ἡμέρα καὶ νύχτα τὸ ἅγιό σου ὄνομα· ἀμήν.
(†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου