Ὁ ἀπόστολος Παῦλος, ἀδελφοί μου, τιμᾶται καί ἀναγνωρίζεται ἀπό τήν Ἐκκλησία μας ὡς ὁ Πρῶτος μετά τόν Ἕνα, ὁ ἱεραπόστολος τῆς Οἰκου μένης. Ὅμως, δέν θά ἦταν τίποτα ἀπ’ ὅλα αὐτά, ἄν ὑπέκυπτε στόν πει ρασμό τῆς πνευματικῆς αὐτάρκειας καί ἀλαζονείας. Αὐτά εὔκολα θά μποροῦσαν νά προκύψουν, ἄν ἀναλογιστεῖ κανείς τίς θεῖες ἀποκαλύ ψεις πού βίωσε καί τά θαύματα τῆς προστασίας τοῦ Θεοῦ, πού τόν προ φύλασσαν ἀπό τή μανία τῶν διωκτῶν του.
Καύχηση γιά τίς ἀδυναμίες
Γι’ αὐτά ὁμιλεῖ στό Ἀποστολικό ἀνάγνωσμα πού ἀκούσαμε σήμερα· γιά τή θαυματουργική του διάσωση στή Δαμασκό, κυρίως, ὅμως, γιά τήν ἁρπαγή του ἕως τοῦ Παραδείσου –γεγονός, πού, γιά τήν ταπείνωσή του, ἀποδίδει σέ ἄλλο, ἀνύπαρκτο πρόσωπο–, ἐκεῖ ὅπου εἶδε, ἄκουσε καί βίωσε ἐμπειρίες, πού καμιά ἀνθρώπινη γλώσσα δέν μπορεῖ νά περιγρά ψει καί κανένας ἀνθρώπινος χρωστήρας νά ἀναπαραστήσει. Κι ὅμως, ἀποφεύγει τή δίκαιη, ἐνδεχομένως, ἀλλά ἄφρονα καύχηση ἀπό μιά τέ τοια ὑπέρλογη ἐμπειρία, πού ἄν κάποιος ἀπό ἐμᾶς βίωνε, θά ἔκανε φλά μπουρο προσωπικῆς προβολῆς καί δικαίωσης. Ἀντ’ αὐτῆς, ἐπιλέγει νά καυχηθεῖ γιά τίς ἀδυναμίες του, πίσω ἀπό τίς ὁποῖες ἀντικρίζει τήν πα ρουσία τοῦ Θεοῦ, πού τόν κρατᾶ προσγειωμένο, μετατρέποντας τή μάσ τιγα τῆς σωματικῆς ἀσθένειας, πού τόν ταλαιπωροῦσε, σέ ἀσπίδα προσ τασίας ἀπό τόν κίνδυνο τῆς πνευματικῆς ἔπαρσης καί ἀλαζονείας.
Ἀποφυγή τοῦ ἐπαίνου
Εἶναι χαρακτηριστικό γνώρισμα τῶν Ἁγίων ὁ τρόπος τῆς ταπείνωσης καί διακριτικῆς τοποθέτησης ἀπέναντι σέ ἔκτακτες ἐκδηλώσεις τῆς χά ριτος τοῦ Θεοῦ, διά τῶν ὁποίων ἀποκαλύπτονται τά μυστήρια τοῦ Θεοῦ. Ἀποφεύγουν νά ὁμιλοῦν γι’ αὐτές· τίς κρατοῦν μυστικές. Διαζωγραφίζον ται, ὅμως, στήν ἱλαρότητα τοῦ προσώπου τους, στή χάρη τῶν λόγων τους, στήν κραυγάζουσα σιωπή τους ἤ καί στούς κρουνούς τῶν δα κρύων τους. Εἶναι ἀληθινά ἔξοχο νά διατηρεῖ κανείς μέσα του τόσο βα θιά ταπεινοφροσύνη, ἀποφεύγοντας τόν ἔπαινο τῶν ἀνθρώπων, ἐνῶ θά μποροῦσε νά βρίσκεται στό ἐπίκεντρο τῶν συζητήσεων καί τοῦ θαυμα σμοῦ τῶν φθαρτῶν καί θνητῶν, κινδυνεύοντας ὅμως νά ἀπολέσει τή χά ρη τοῦ ἀφθάρτου καί ἀθανάτου Θεοῦ.
Ψευδαίσθηση καί ἀλαζονεία
Στόν ἀντίποδα βρίσκεται ἡ ἀλαζονεία, πού προκύπτει ἀπό τήν ψευδαί σθηση τῆς πνευματικῆς αὐτάρκειας, τοῦ νά θεωρεῖ κάποιος τόν ἑαυτό του μικρό θεό. Στήν κατάσταση αὐτή, ὅταν βρεθεῖ ὁ ἄνθρωπος, ἐπιζητεῖ τήν καθολική ἀναγνώριση τῆς ὅποιας ἀξίας του, τήν προβολή καί κατα ξίωσή του· ἐπιδιώκει θέσεις ὑψηλές, θεωρώντας ἑαυτόν ἀσυγκρίτως ἀνώτερο ἀπό κάθε ἄλλον. Λαχταρᾶ νά εἶναι πάντα μπροστά ἀπό τούς ἄλλους, νά τόν ὑπολογίζουν περισσότερο, νά ἀνταμείβεται καλύτερα ἀπό τούς ἄλλους. Δυσκολεύεται νά παραδεχτεῖ τά λάθη του καί νά ἀπο λογηθεῖ γι’ αὐτά. Γι’ αὐτό, θλίβεται, ὑποφέρει, ἐξαγριώνεται, ζεῖ μέσα στήν κόλαση πού ὁ ἴδιος ἔκτισε γύρω του, ὅταν νιώθει ὅτι ἀδικεῖται καί δέν ἀναγνωρίζεται τό «μεγαλεῖο» του. Καί τήν ἴδια στιγμή, ἐξαιτίας τῆς ἀλαζονείας του, γεννᾶ ἀναρίθμητες ἄλλες ἁμαρτίες, πού διαλύουν τήν κοινωνία μέ τόν Θεό καί τούς συνανθρώπους μας. «Τί πρέπει νά κάνω, πού μέ κατατρώει ἡ ἀλαζονεία;», ρώτησε κάποτε, στά πρῶτα χρόνια τοῦ μοναχισμοῦ, ἕνας ἐρημίτης ἀδελφός κάποιον γεροντότερο. «Μά, δικαί ως εἶσαι ἀλαζόνας», ἀπαντάει ἐκεῖνος. «Ἐσύ δέν ἔφτιαξες τόν οὐρανό καί τή γῆ;». Αὐτή ἡ κουβέντα ἦταν ἀρκετή· ὁ νεαρός θεραπεύτηκε ἀπό τήν ἀλαζονεία του.
Ἡ παγίδα τῆς αὐτονόμησης
Τελικά, ὅπως ἐπισημαίνει σύγχρονος ἱεράρχης, «δέν ὑπάρχει μεγα λύτερη ἁμαρτία ἀπ’ αὐτή, ὅταν, μάλιστα, ἀφορᾶ στούς Ποιμένες. Αὐτή ἐκδίωξε τόν ἄνθρωπο ἀπό τόν Παράδεισο. Οἱ, κατά τά ἄλλα, πνευματι κοί ποιμένες αὐτονομοῦνται ἀπό τόν Ἐπίσκοπό τους καί, οὐσιαστικά, ἀπό τήν Ἐκκλησία, δίδοντας, μάλιστα, χαρακτήρα “ἁγιότητας” στήν αὐ τονόμησή τους. Αὐτή εἶναι ἡ μεγάλη παγίδα. Ἀντιλαμβάνονται τήν κατά σταση αὐτή ὡς “ἁγιότητα”, πιστεύοντας ὅτι ξεχωρίζουν ἀπό τούς ἄλ λους. Ὁ διάβολος, ὅταν δέν μπορεῖ νά ρίξει τούς ἀνθρώπους τῆς Ἐκ κλησίας στά ἠθικά ζητήματα, σπέρνει τόν ἐγωισμό τῆς αὐτάρκειας καί τῆς αὐτονομίας. Ἐπιδιώκει νά διχάσει τούς ἀνθρώπους μέ τόν Θεό καί μεταξύ τους καί, ἐνῶ ἡ Ἐκκλησία ἔχει στήν οὐσία Της τήν ἑνότητα, τήν βλέπει νά καταστρέφεται ἐξαιτίας τοῦ ἐγωισμοῦ καί τῆς αὐτάρκειας».
Ἡ στάση τοῦ Παύλου, ἀδελφοί μου, εἶναι κατά πάντα διδακτική, γιά ποιμένες καί ποιμαινόμενους. Ἄς τήν υἱοθετήσουμε, ἀρνούμενοι τήν ψευδαίσθηση τῆς προσωπικῆς μας ὑπεροχῆς, γιά νά ἀπολαύσουμε τήν αἴσθηση τῆς θείας ἀγάπης καί τιμῆς. Γένοιτο!
Ἀρχιμ. Ἐ. Οἰκ.
https://apostoliki-diakonia.gr/wp-content/data/fk/2025/42_2025(3777).pdf
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου