Στό σημερινό Ἀποστολικό ἀνάγνωσμα παρατίθενται μαρτυρίες τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης σύμφωνα μέ τίς ὁποῖες ὁ Υἱός τοῦ ἀνθρώπου κυριαρχεῖ ἐπί τῆς ὑλικῆς καί πνευματικῆς δημιουργίας, ἐνῶ εἶναι ἀνώτερος κατά πάντα καί ἀπό αὐτούς τούς ἀγγέλους, οἱ ὁποῖοι διακονοῦν τή σωτηρία τῶν ἀνθρώπων. Ὁ ἀπόστολος Παῦλος ἐπισημαίνει, ἐπιπλέον, μία βασική ἀλήθεια, πού συνιστᾶ κορυφαία θέση τῆς χριστιανικῆς διδασκαλίας: ὁ Θεός θεμελίωσε τή γῆ καί στερέωσε τούς οὐρανούς. Τό γεγονός ὅτι ὁ Θεός εἶναι ὁ δημιουργός τῆς ὑλικῆς κτίσης, τοῦ περιβάλλοντος στό ὁποῖο ζοῦμε, ἀποδεικνύει τή σπουδαιότητα καί ἱερότητά του. Μάλιστα, ἔγινε ὁ τόπος κατοικίας καί δράσης τοῦ σαρκωμένου Λόγου, τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἔτσι, ἐξαγιάστηκε καί ἀναγεννήθηκε, καθώς ὁ Κύριος εὐλόγησε τά στοιχεῖα τῆς φύσης, ἐπαίνεσε τούς καρπούς τῆς γῆς καί δίδαξε στούς ἀνθρώπους τό ὑγιές οἰκολογικό ἦθος, τό ὁποῖο ἡ Ἐκκλησία μας προβάλλει διαχρονικῶς.
Ἡ κτίση ὡς εὐχαριστία
Ἡ ἴδια ἡ δημιουργία, ἀντιλαμβανόμενη τή δωρεά τοῦ Θεοῦ, Τόν εὐχαριστεῖ γιά τόν ἁγιασμό καί τήν ἀναγέννησή της: «Ἡ φύση ψιθυρίζει τό ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ. Κοιτάζει πρός τόν Ἰησοῦ... Ὅλα τά στοιχεῖα τῆς φύσης τείνουν πρός τόν Θεάνθρωπο. Ἡ πέτρα καί ὁ βράχος θά δώσουν τό μνημεῖο ἐνταφιασμοῦ τοῦ Σωτῆρος. Τό νερό θά βρεῖ τό ὕψιστο νόημά του στό Βάπτισμα, πού ἀναγεννᾶ. Οἱ ἐλιές θά δώσουν τό λάδι, πού χρίει καί θεραπεύει τούς ἀρρώστους, μέ τήν ἐπίκληση τοῦ ὀνόματος τοῦ Ἰησοῦ. Τά στάχυα τοῦ σταριοῦ καί τά σταφύλια τῶν ἀμπελιῶν θά δώσουν τό ψωμί καί τό κρασί, μέ τά ὁποῖα ὁ Κύριος θά πραγματοποιήσει τό μυστήριο τοῦ Σώματος καί τοῦ Αἵματός του. Ἀπό τό δένδρο θά γίνει τό ξύλο τοῦ Σταυροῦ. Ἔτσι, ἡ ἴδια ὁρμή, ἡ ἴδια κίνηση ὠθεῖ πρός τόν Χριστό ὁλόκληρη τήν πλάση. Καί μαζί της ὅλον τόν ἀνθρώπινο μόχθο –τοῦ θεριστοῦ, τοῦ ἀρτοποιοῦ, τοῦ ἀμπελουργοῦ καί τῶν ἄλλων– πού βοηθεῖ σ’ αὐτό τό ἀνέβασμα, σ’ αὐτή τή μεταμόρφωση».
Ὁ ἄνθρωπος ὡς ἐξουσιαστής
Στόν ἀντίποδα τῆς στάσης τῆς δημιουργίας ἔναντι τοῦ Θεοῦ βρίσκεται ἡ στάση τοῦ ἀνθρώπου ἔναντι τῆς δημιουργίας. Πρόκειται γιά στάση ἐξουσιαστική, πού ἀποσκοπεῖ στήν ἀλόγιστη ἐκμετάλλευση, ἀδιαφορώντας γιά τή σταδιακή καταστροφή της. Ἡ στάση αὐτή ὁδήγησε στήν οἰκολογική κρίση, ἕνα ἀπό τά μεγαλύτερα προβλήματα πού ἀντιμετωπίζει σήμερα ἡ ἀνθρωπότητα. «Γιά τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας ἡ πρωταρχική αἰτία τῆς οἰκολογικῆς κρίσης βρίσκεται στόν ἄνθρωπο. Ἀρχίζει μέ τήν αὐτονόμηση τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τόν Θεό καί τήν ἐπιθυμία του γιά αὐτοθέωση, πού ἔχει ὡς ἄμεση συνέπεια τήν παράχρηση τοῦ κόσμου. Ὁ ἄνθρωπος δέν στηρίζει τήν ὕπαρξη καί τήν καταξίωση τῆς δημιουργίας στόν Δημιουργό, ἀλλά στόν ἴδιο τόν ἑαυτό του. Καί ἐφόσον ὁ ἴδιος δέν μπορεῖ νά λυτρωθεῖ ἀπό τή φθορά καί τή διάλυση, δέν μπορεῖ νά λυτρώσει ἀπό αὐτές οὔτε καί τό περιβάλλον. Ἡ οἰκολογική κρίση εἶναι πρωτίστως κρίση πνευματική καί ἠθική. Προκύπτει ἀπό τήν κρίση πού δημιουργήθηκε στόν ἄνθρωπο. Τήν κρίση πού προκάλεσαν ἡ φιλαυτία, ὁ ἐγωκεντρισμός, ἡ βουλιμία, ὁ ἡδονισμός, ἡ χλιδή, ἡ ὑπερκατανάλωση, ἡ σπατάλη καί γενικότερα ἡ ἐμπαθής ζωή».
Οἰκολογική ἀφύπνιση
Δέν γνωρίζουμε ἄν εἶναι δυνατόν ν’ ἀντιστραφεῖ στήν ἐποχή μας ἡ εἰκόνα ἀλλοίωσης καί καταστροφῆς πού χαρακτηρίζει τό φυσικό περιβάλλον. Οἱ ἄνθρωποι ἐξακολουθοῦμε νά καῖμε, νά ρυπαίνουμε, νά καταστρέφουμε, ἀδιαφορώντας γιά τίς συνέπειες πού θά προκύψουν στή γῆ στό παρόν καί στό μέλλον. Ἡ ἐπιπολαιότητα, ἡ αἴσθηση τῆς ἰδιοκτησίας, πού μᾶς χαρακτηρίζουν, ὅσο καί τά συμφέροντα, πού κυριαρχοῦν γύρω μας, δημιουργοῦν αἴσθηση ἀπαισιοδοξίας. Μποροῦμε, ὅμως, ὁ καθένας σέ προσωπικό ἐπίπεδο, ν’ ἀποκτήσουμε, αὐτό πού λέμε οἰκολογική συνείδηση, πού στή γλῶσσα τῆς Ἐκκλησίας δέν εἶναι τίποτα ἄλλο ἀπό νοῦν Χριστοῦ. Τότε, θά ἀρχίσουμε νά βλέπουμε διαφορετικά τό περιβάλλον καί ν’ ἀντιλαμβανόμαστε ὅτι εἶναι ἕνα ὑπερπολύτιμο δῶρο τοῦ Θεοῦ, τό ὁποῖο ὀφείλουμε νά φροντίζουμε ὅσο φροντίζουμε τόν ἑαυτό μας, τό σπίτι μας, γιά νά ζοῦμε μέ ἀσφάλεια καί εἰρήνη μέσα σ’ αὐτό.
Ἀρχιμ. Ἐ. Οἰκ.
https://apostoliki-diakonia.gr/gr_main/fk/2025/11_2025(3746).pdf
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου