Posted on 12 Μαρτίου, 2025
Κωφίδης Ευάγγελος
«Διὸ καὶ ἡμεῖς, τοσοῦτον ἔχοντες περικείμενον ἡμῖν νέφος μαρτύρων… ὑπομείνατε πρὸς τὸν ἀγῶνα τῆς ἁμαρτίας ἀνταγωνιζόμενοι» (Πρὸς Ἑβραίους 12:1, 4).
Ἀγαπητοὶ ἐν Χριστῷ,
Σήμερα, ἡ Ἐκκλησία μᾶς φωνάζει νὰ σταθοῦμε μπροστὰ στὸ μεγαλείο τοῦ ἀγῶνα τῆς πίστεως, ποὺ δὲν εἶναι μόνο θεωρία, ἀλλὰ αἷμα, δάκρυα, καὶ πληγὲς ποὺ μετατράπηκαν σε στέφανο δόξας. Μπροστά μας, σὰν ζωντανὴ εικόνα τῆς περικοπῆς, στέκονται οἱ Ἅγιοι Σαράντα Μάρτυρες τῆς Σεβαστείας — στρατιῶτες ποὺ ἔδωσαν τὶς ψυχὲς τους στήν κρύα λίμνη μιὰ νύχτα τοῦ Μάρτη, ὅταν ἡ πίστη τους δοκιμάστηκε σὰν χρυσὸς στὴν φωτιά.
Τὸ Νέφος Μαρτύρων: Μία Συναυλία Ἁγίων
Ὁ Ἀπόστολος Παύλος μιλάει γιὰ «νέφος μαρτύρων» — ἕνα λαμπρὸ πλήθος ποὺ μαρτυρεῖ τὴν νίκη τοῦ Χριστοῦ. Αὐτοὶ δὲν εἶναι θεατές, ἀλλὰ συναθλητές. Οἱ Σαράντα Μάρτυρες, σὰν νὰ μὴν ήταν ἀρκετῇ ἡ μαρτυρικὴ θυσία τοῦ ἑνός, ἐκλέχτηκαν νὰ ὑποφέρουν μαζί, νὰ πεθάνουν μαζί, καὶ νὰ δοξαστοῦν μαζί. Ὅπως οἱ ἅγιοι Πατέρες λένε: «Ἐὰν εἷς πέσῃ, ὁ ἄλλος νὰ τὸν σηκώσῃ». Στὸ τίτανο ψῦχος τῆς λίμνης, οἱ μάρτυρες ἔτρεμαν, κραυγάζοντας ὁ εἷς πρὸς τὸν ἄλλο: «Κρατήσου, ἀδελφέ! Ὁ Χριστὸς ἐδῶ κοντά εἶναι!». Αὐτὸ εἶναι τὸ «νέφος μαρτύρων»: ἕνα σῶμα ποὺ ἀντλεί δύναμη ἀπὸ τὴν κοινωνία τῶν ἁγίων.
Ὁ Ὄγκος τῆς Ἁμαρτίας καὶ ἡ Θέληση γιὰ Ἁγιασμό
«Ἀποθέμενοι πάντα ὄγκον» (12:1). Ὁ «ὄγκος» ποὺ ἀπορρίπτουμε εἶναι ἡ δουλεία τοῦ ἐγωισμοῦ, ἡ ψυχρὴ ἀπάθεια ποὺ μᾶς κάνει νὰ προδίδουμε τοὺς ἀδελφοὺς μας. Ἕνας μόνο ἀπὸ τοὺς Σαράντα δίστασε: φοβήθηκε τὸν θάνατο, ἀρνήθηκε τὸ Σταυρό, καὶ ἔφυγε νὰ ζεσταθῇ στὸ λουτρὸ ποὺ εἶχαν προετοιμάσει οἱ διώκτες. Ἀλλὰ ὁ φύλακας τοῦ λουτροῦ, βλέποντας στὸ κρύο τοὺς λοιποὺς 39 νὰ λάμπουν σὰν ἄγγελοι, ἀνακήρυξε: «Κἀγὼ Χριστιανός!», συμπληρώνοντας πάλι τὸν ἀριθμὸ τῶν Σαράντα. Ἡ ἁμαρτία εἶναι προδοσία — ἡ πίστη εἶναι ἐπιστροφή.
Ὁ Σταυρὸς καὶ ἡ Χαρὰ τῆς Ἀναστάσεως
«Ἀφορῶντες εἰς τὸν τῆς πίστεως ἀρχηγὸν καὶ τελειωτὴν Ἰησοῦν… ὃς ἀντὶ τῆς προκειμένης αὐτῷ χαρᾶς ὑπέμεινε σταυρόν» (12:2). Ὁ Ἰησοῦς, ὁ μόνος Ἁγωνιστὴς ποὺ νίκησε τὸν θάνατο, ἔδειξε στὴν Σεβάστεια πὼς ἡ ἀληθινὴ χαρὰ εἶναι ἡ Ἀνάσταση. Οἱ Σαράντα Μάρτυρες, καταψυγμένοι σὰν ἀγάλματα, εἶχαν τὰ πρόσωπα γυρισμένα πρὸς τὴν Ἀνατολή — πρὸς τὸν ἥλιο τῆς δικαιοσύνης, τὸν Χριστό. Ὅπως ὁ Ἅγιος Βασίλειος ἔγραψε: «Ἡ καρδία τους ἦταν ζεστὴ ἀπὸ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, ἐνῶ τὰ σώματα τους κρυολογοῦσαν». Ἡ πίστη τους δὲν ἦταν παράλυση, ἀλλὰ πτήση.
Ἡ Θεία Παιδεία: Ἡ Φλόγα ποὺ Καθαρίζει
«Ὁ Κύριος ὃν ἀγαπᾷ, παιδεύει» (12:6). Ἡ παιδεία τοῦ Θεοῦ εἶναι ἡ φλόγα ποὺ ἔκαιγε τοὺς Μάρτυρες χωρὶς νὰ τοὺς καταστρέφει. Στὴν Σεβάστεια, οἱ στρατιῶτες ἔβαλαν τοὺς Μάρτυρες νὰ σταθοῦν στὴν παγερὴ λίμνη, ἐνῶ δίπλα τους εἶχαν ἕνα ζεστὸ λουτρὸ γιὰ πειρασμό. Ἀλλὰ οἱ Ἅγιοι ἔκαψαν τὸν ἐσωτερικὸ πειρασμὸ μὲ τὴν φλόγα τοῦ Πνεύματος. Ὅπως τὸ χρυσάφι δοκιμάζεται στὴν φωτιά, ἔτσι κι ἡ πίστη μας δοκιμάζεται στὶς δυσκολίες. Ὁ Θεὸς δὲν ἐγκαταλείπει — καθαρίζει.
Μία Κραυγὴ Ἐλπίδας: «Ἐγὼ Εἶμαι Χριστιανός!»
Ἀδελφοί, ὁ ἀγώνας μας σήμερα δὲν εἶναι μόνο δικός μας. Ὅταν νιώθετε νὰ σᾶς τραβάει ἡ ἀπογοήτευση, θυμηθεῖτε τοὺς Σαράντα Μάρτυρες. Ἕνας δίστασε, ἀλλὰ ἕνας ἄλλος ἀνέλαβε τὸ καθήκον του. Αὐτὸ εἶναι ἡ Ἐκκλησία: ἕνα σῶμα ποὺ συμπληρώνει τὰ κενά. Ὅπως ὁ Απόστολος Παῦλος λέει: «Ἐὰν πάσχει ἓν μέλος, συμπάσχει ὅλα τὰ μέλη» (Α’ Κορ. 12:26).
Στὸ τέλος, οἱ Σαράντα Μάρτυρες βρέθηκαν νεκροί, ἀλλὰ τὰ σώματά τους ἔλαμψαν σὰν ἥλιος. Ἡ μητέρα τοῦ νεαρότερου, ἀγκαλιάζοντας τὸ παιδί της παγωμένο, ἔκλαψε μὲ χαρὰ λέγοντας: «Σε ἔφερα στὸν κόσμο γιὰ αὐτή τὴ στιγμή!». Ἄς τρέξουμε λοιπὸν τὸν ἀγώνα μας, ἀδελφοί, μὲ τὰ μάτια στὸν Χριστό, ποὺ στὸ τέλος τοῦ δρόμου περιμένει μὲ ἀνοιχτὲς ἀγκάλες. Ὁ Θεὸς δὲν ζητάει νὰ μὴν πονέσουμε — ζητάει νὰ νικήσουμε.
Ἀμήν.
Δόξα σοι ὁ Θεός, δόξα σοι!
Μνήσθητι, Κύριε, τῶν Ἁγίων Σαράντα Μαρτύρων τῆς Σεβαστείας, καὶ διατήρησον ἡμᾶς ἐν τῇ ἀγάπῃ Σου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου