“Ο μαθητής του Χριστού θα ζει μόνο για τον Χριστό. Όταν θα αγαπήσει τόσο πολύ το Χριστό, θα αγαπήσει με όλη του την δύναμη και όλα τα δημιουργήματα του Θεού. Οι άνθρωποι νομίζουν, ότι πρέπει πρώτα να αγαπήσουν τον άνθρωπο και έπειτα τον Θεό. Και εγώ το έκανα αυτό, αλλά αυτό δεν χρησίμευσε σε τίποτε. Όταν, αντίθετα, άρχισα να αγαπώ τον Θεό, πριν από όλα και περισσότερο από όλα, μέσα σ' αυτήν την αγάπη βρήκα τον πλησίον μου και μέσα σ' αυτήν την αγάπη του Θεού και οι εχθροί μου έγιναν φίλοι μου και πλάσματα του Θεού.”
- Αρχιμ. Ευσέβιος Βίττης
Ο λόγος αυτός του π. Ευσέβιου Βίττη συνοψίζει μια από τις πιο λεπτές και αληθινές εμπειρίες της πνευματικής ζωής: η αγάπη προς τον πλησίον δεν γεννιέται από ηθική προσπάθεια, αλλά από την καρδιακή αγάπη προς τον Θεό.
Ο άνθρωπος που προσπαθεί να αγαπήσει «άμεσα» τον άλλο, στηρίζεται συχνά στη δική του ψυχολογία, στα συναισθήματα, στις διαθέσεις. Γι’ αυτό και η αγάπη του εξαντλείται, κουράζεται, πληγώνεται, απογοητεύεται.
Αντίθετα, όταν η καρδιά ανάψει από τη χάρη, η αγάπη γίνεται «θεοκεντρική», όχι ψυχολογική. Δεν αγαπούμε τον άλλο επειδή μας ωφελεί, μας συγκινεί ή μας ταιριάζει, αλλά επειδή είναι εικόνα του Θεού. Εκεί τότε:
δεν υπάρχει διάκριση φίλου και εχθρού,
δεν ζητάμε ανταπόδοση,
δεν πληγωνόμαστε από την αχαριστία,
και ανακαλύπτουμε ότι ο πλησίον «χωράει» φυσικά μέσα στην καρδιά που αγαπά τον Χριστό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου