«Όσιος Δανιήλ Κατουνακιώτης».

 Posted on 28 Νοεμβρίου, 2025

(Ως Έκφραση Νηπτικής και Ομολογιακής Αυτοσυνειδησίας – Κανών Ομολογιακού Ήθους)

ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ. ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ

Ο Όσιος Δανιήλ ο Κατουνακιώτης υπήρξε η μυστική πηγή του Αγίου Πνεύματος, που ξεδίψασε τις καρδιές των Ορθοδόξων Χριστιανών. Εξ αρχής κατενόησε, ότι το Οικουμενικό Πατριαρχείο Κων/λεως εξελίσσετο σε «εστία οικουμενιστικής ανανεώσεως», γι’ αυτό και σε γραπτό μήνυμά του για τη «Μελλοντική Οικουμενική Σύνοδο» – εξέθεσε – ως θέμα ιδιάζοντος χρέους έναντι της Ορθοδοξίας προφητικά τις αποστατικές αποκλίσεις της «συνόδου» (2016-Κρήτη). Σε κάποιο υψηλόβαθμο κληρικό, ο οποίος ευρίσκετο υπό την επίδραση οικουμενιστικής θεωρήσεως της αγάπης, τόνισε: «Αυτή η νοοτροπία προαλείφει το έδαφος για την κακοδοξία. Οι Πατέρες αφιέρωσαν χρόνο, κόπο και αίμα για την ορθή πίστη. Υπέφεραν εξορίες, φυλακές, βασανιστήρια, θάνατο. Δεν μπορούμε να αδιαφορούμε για το δόγμα. Είμαστε όλοι επιφορτισμένοι με ιερό καθήκον να παραδώσουμε την ορθοδοξία ανόθευτη στις επόμενες γενιές. Θα δώσουμε λόγο, ο καθένας ανάλογα με τη θέση του, για το πόσο πιστός έμεινε στην Ορθοδοξία. Διότι χωρίς πίστη αποκοπτόμαστε από την Εκκλησία, μέσω της οποίας γινόμαστε κοινωνοί της Θείας Χάριτος. Χωρίς τη χάρη δεν μπορεί να έρθει η αγάπη, η οποία είναι χάρισμα του Αγίου Πνεύματος. Η αγάπη χωρίς Χριστό δεν είναι αληθινή, αλλά ιδιοτελής και ψεύτικη».

Η άσκηση αυτής της μορφής Εκκλησιολογικού – Δογματικού ελέγχου από τον όσιο Δανιήλ υπογραμμίζει (αναμφίβολα) την αποστασιοποίησή του (μη πνευματική κοινωνία) από την κοινωνία των (τότε) αγαπολόγων Πατριαρχικών Οικουμενιστών, οι οποίοι στο όνομα της αγάπης εβύθιζαν τους πιστούς στην αίρεση.

Χωρίς την ορθή πίστη, αυτό το άρμα της πνευματικής ζωής, δεν μπορούμε να υψωθούμε «εκ δεξιών» του Χριστού, διότι ο ενδοκοσμικός τρόπος αγάπης των αιρετικών σε ωθεί στον Άδη.

Αναμφίβολα, ο νόμος της βαρύτητας στο πνευματικό πεδίο είναι τρομερός, γι’ αυτό και η προσευχή της Εκκλησίας, τονίζει:

α) «Υψώσει Κύριος τον λαόν αυτού»
β) «Υψώσει κέρας Χριστού αυτού»
γ) «Οι ταπεινοί υψώθησαν», δ) «Υψώσει πραεις εν σωτηρία»
και ε) «Χριστός επί Γης, υψώθητε».

1ο Σχόλιο: Κατάπληκτος μένω (χρόνια τώρα) μπροστά στην τόσο πτωχή σκιαγράφηση των παλαιών Πατέρων, της τόσο ανεξήγητα (;) αποσιώπησης των εορτών τους, όπως: Αγ. Μάρκου Ευγενικού, Οσίου Θεοδώρου του Στουδίτου, Οσίου Μαξίμου του Ομολογητού κλπ των γιγάντων αυτών της Ορθοδόξου Εκκλησίας – από πλευράς Μητροπόλεως (Δημητριάδος) και κληρικών της. Αφιερώνονται αγρυπνίες για σύγχρονους Αγίους (δεν αντιλέγουμε) με προσπάθειες (δυστυχώς) οικουμενιστικών «πνευματικών» εναυσμάτων από αυτές.

Ερώτημα: Οι Πατέρες που μνημόνευσα ανωτέρω είναι μικρότερης πνευματικής βαρύτητας από τους σύγχρονους Αγίους; Οι «σύγχρονοι» οικουμενιστές επίσκοποι ανάβουν, δυστυχώς, δάδα σε άλλες μορφές θρησκευμάτων (πανθρησκεία).

Καταλαβαίνω, γιατί δεν τιμούν με Ι. Ναούς και αγρυπνίες τους μεγάλες Πατέρες, διότι αυτοί είναι ΦΩΣ που ΚΑΙΕΙ την αίρεση του Οικουμενισμού. Έχω μέσα μου την βεβαιότητα ότι αυτοί οι μεγάλοι Άγιοι έχουν (αν υπάρχει) το φτωχότερο καντήλι στην εικόνα τους. Τολμώ να πω, ότι και το δικό μου άρθρο – καντήλι, είναι πολύ φτωχό σε φλόγα (τέλος σχολίου).

2ο Σχόλιο: Να υπενθυμίσουμε, ότι οι οικουμενιστές υιοθετούν όλα τα είδη μοντερνισμού – νεωτερισμού και βάλλουν κατά της Εκκλησίας του Χριστού με τη διδασκαλία (π.χ.) των καλουμένων «κλάδων», οι οποίοι (λέγουν) διαφέρουν μεταξύ τους (απλά) στη διδασκαλία και τρόπο ζωής∙ δεν διακρίνουν επίσης (π.χ.) βάπτισμα και Ευχαριστία από τα αντίστοιχα των αιρετικών, θεωρούντες ότι είναι και αυτά ικανά προς σωτηρία!

Αυτά διδάσκουν «εν προσχήματι αδελφικής αγάπης ή υποτιθέμενης ενώσεως των διαχωρισθέντων Χριστιανών» (τέλος σχολίου).

Η παναίρεση του οικουμενισμού δεν γίνεται αντιληπτή, δεν διακρίνεται από το μεγάλο πλήθος των Ορθοδόξων, διότι είναι αφάνταστα δόλια, διότι «ξεχειλίζει» από αγάπη και συνδιαλλαγή με τον κόσμο της πίστεως.

Ο διάβολος χτύπησε στις καρδιές των ορθοδόξων, οι οποίοι δεν αντιλήφθηκαν ότι οι οικουμενιστές εξαφάνισαν βασικό δόγμα (9ος όρος του Συμβόλου της Πίστεως) της πίστεώς μας. Τι νόημα έχει να λέμε, τώρα, «Εις ΜΙΑΝ Αγίαν Καθολικήν και Αποστολικήν Εκκλησίαν;».

Το 1924 άρχισε η διαίρεση των Ορθοδόξων με την καθιέρωση «νέου εορτολογίου», ως κερκόπορτα διελεύσεως του οικουμενισμού, η οποία δίχασε (δυστυχώς) μέχρι και σήμερα το σώμα των Ορθοδόξων!

Στις Πατερικές Ομολογιακο-λογικές σελίδες υπάρχει η προτεραιότητα, ως κεντρική κοινή συνείδησή τους, η προστασία της ορθής πίστεως.

Σήμερα, που τα αιρετικά σαπρόφυτα είτε ανατολικής είτε δυτικής μορφής προβάλλουν το αιρετικό περιεχόμενό τους ως διέξοδο της Εκκλησίας προς το μέλλον, εμείς διατηρούμε την εκκλησιολογική μνήμη μας και αναδιπλώνουμε στη συνείδησή μας την Ευαγγελική – Πατερική αυτογνωσία μας, σκεπτόμενοι ότι οποιαδήποτε ομοιότητα των παλαιών αιρετικών με πρόσωπα της εποχής μας, δεν είναι τυχαία!

Η Ορθόδοξη πίστη και η ομολογία της είναι έννοιες αλληλένδετες και αλληλοκαθοριζόμενες.

Η εκδίωξη του Οικουμενισμού από την Εκκλησία δεν θα προκύψει από παρθενογένεση, χωρίς αγώνες – συγκρούσεις. Ο όσιος Θεόδωρος Στουδίτης, υπογραμμίζει:

«Ώστε ότε περί πίστεως ο λόγος, ουκ εστιν ειπείν∙ εγώ τις ειμί; Ιερεύς; αλλ’ ουδαμού. Άρχων, και ουδ’ ούτως Στρατιώτης; και πού; Γεωργός; και ουδ’ αυτό τούτο. Πένης, μόνον την εφήμερον τροφήν ποριζόμενος. Oυδείς μοι λόγος και φροντίς περί του προκειμένου. Ουά, οι λίθοι κράζουσι και συ σιωπηλός και άφροντις;» (P.G. 99, 1321 B).

Πάντες υπάρχουμε εν ευθύνη και θα λογοδοτήσουμε ενώπιον του Χριστού, για ολιγωρία και αμέλεια.

Αναμφίβολα, οδεύουμε στους αποκαλυπτικούς χρόνους της Γραφής, στους οποίους ο σατανάς ενορχηστρώνει τις πιο ύπουλες επιθέσεις του. Η ορθόδοξη πίστη ευρίσκεται σε δοκιμασία.

Οι δηλητηριώδεις αναθυμιάσεις της απιστίας, του υλισμού, του Οικουμενισμού και της πανθρησκείας, έχουν μολύνει και την πνευματική ατμόσφαιρα της Ελλάδας, ενώ οι ταχθέντες φρουροί δεν εγείρουν νέα προσχώματα.

Για τη σημερινή εκκλησιολογική απορρύθμιση, τα λόγια του Αγίου Κυρίλλου Ιεροσολύμων είναι επίκαιρα:

«Και πρότερον μεν ήσαν φανεροί οι αιρετικοί νυν δε πεπλήρωται η Εκκλησία κεκρυμμένων αιρετικών» (Κατήχηση ΙΕ΄- Θ).