Αγαπητοί ακροατές του ραδιοφώνου της Πειραϊκής Εκκλησίας χαίρετε. Εύχομαι ο Άγιος Θεός να μας χαριτώνει όλους μας και να μας δίνει την ευλογία Του. Είδαμε στην προηγούμενη εκπομπή πόσο μεγάλο κακό είναι όταν δεν προσέχουμε για την υπερηφάνεια, για την κατάκριση, για την πολυτέλεια.
Είναι πράγματα τα οποία ιδιαίτερα είναι γνωστά σε όλους μας και χρειάζεται να τα αποφεύγουμε διότι αποτελούν μεγάλες και βασικές αμαρτίες. Σήμερα θα δούμε για το μεθύσι, τη μέθη που είναι και αυτή καθαυτή μεγάλη αμαρτία θα λέγαμε. “Μέθυσοι βασιλείαν Θεού ου κληρονομήσουσι” μας λέγει ο Απόστολός μας κατά την διδασκαλία του την μεγάλη, αλλά και ο ίδιος ο Χριστός παραγγέλλει “προσέχεται δε αυτής μήποτε βαρυθώσιν ημών αι καρδίαι, εν κρεπάλη και μέθη” μας λέγει το ιερό μας Ευαγγέλιο.
Επιπλέον όμως γίνεται αιτία και πολλών άλλων σοβαρών αμαρτημάτων. Προκαλεί τις φιλονικίες και τους καυγάδες, θα λέγαμε, από όπου πάλι προέρχονται αιματοχυσίες αλλά και φόνοι ακόμα. Δημιουργεί διαπληκτισμούς, βλασφημίες και κακολογίες. Αυτή προξενεί αδικίες και θλίψεις των πλησίων μας, διδάσκει το ψεύδος, το μίσος, την αρπαγή και την κλοπή, για να έχει ο μέθυσος να ικανοποιήσει το πάθος του, εξάπτει την οργή και την μανία και σπρώχνει τους ανθρώπους να κυλίονται στο βόρβορο σαν τους χοίρους.
Με λίγα λόγια αδελφοί μεταβάλλει τον άνθρωπο σε κτήνος, θα λέγαμε από λογικό τον κάνει παράλογο τόσο, ώστε συχνά αλλάζει όχι μόνο την εσωτερική κατάσταση αλλά και την εξωτερική μορφή του ανθρώπου. Γι' αυτό ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος παρατηρεί ότι ο διάβολος τίποτε άλλο δεν αγαπά τόσο πολύ όσο την χλιδή και την μέθη “ουδέν ούτως το δαίμονι φίλον ως τρυφή και μέθη». Μας λέγει εις το Ευαγγέλιό του, το κατά Μαθαίον Ευαγγέλιο, διότι κανείς δεν εκτελεί με τόσο πάθος το θέλημά του, αυτό της μέθης δηλαδή, όσο ο μέθυσος αδελφοί.
Η μέθη όμως δεν είναι μόνο πνευματικών κακών αιτία θα λέγαμε αλλά και άλλων πολλών σωματικών. Εξασθενεί το σώμα και το κάνει εύκολη λεία στις αρρώστιες διότι “πικρία ψυχῆς οἶνος πινόμενος πολὺς ἐν ἐρεθισμῷ καὶ ἀντιπτώματι” μας λέγει και πάλι η σοφία του Σειράχ. Ρίχνει στην αθλιότητα και την φτώχεια “εργάτης μέθυσος οὐ πλουτισθήσεται” και πάλι ο σοφός Σειράχ μας λέγει.
Αμαυρώνει την ψυχή και το καλό όνομα και ρίχνει στην αδοξία στην περιφρόνηση και στην αποστροφή των άλλων. Τίποτε δεν απεχθάνονται οι άνθρωποι όσο τους μέθυσους. Στους οικείους συγγενείς και φίλους προξενεί πόνο αλλά, δυστυχώς, στους εχθρούς χαρά.
Για κάθε επαγγελματική εξέλιξη καθιστά τον άνθρωπο ανίκανο. Άλλωστε για ποια δουλειά κάνει ο μέθυσος; Περισσότερους συμφορές και κίνδυνους προξενεί παρά, θα λέγαμε αδελφοί μου, ωφέλεια. Ο Άγιος Χρυσόστομος και πάλι, θέλοντας να παραστήσει πόσο καταστρεπτική και ολέθρια είναι η μέθη, λέγει «Μέθη γάρ οὐδέν ἕτερον ἐστὶν ἡ προδοσία λογισμών καὶ συμφορά καταγελωμένη καὶ νόσημα χλευαζόμενον.» .
«Μέθη αυθαίρετος εστί δαίμον» αυτοπροκαλούμενος δηλαδή δαιμονισμός, μας λέγει ο μεγάλος μας Άγιος. Για να προφυλαχθούμε λοιπόν και όλοι μας και εσείς και να σώσετε και τους άλλους από τη μέθη έχετε υπόψη σας τα ακόλουθα που θα πούμε. Στους νέους δεν επιτρέπετε να πίνουν οινοπνευματώδη ποτά γιατί τα συνηθίζουν εύκολα και ό,τι μάθει κανείς νέος το συνεχίζει σε όλη του τη ζωή - είναι αλήθεια αυτό.
Μην αφήνουμε, λοιπόν, τους νέους να συναναστρέφονται με μέθυσους και διεφθαρμένους και μεγαλύτεροι στην ηλικία να μην πίνουν κρασί χωρίς ειδική ανάγκη. Να αποφεύγονται οι κακές παρέες και τα γλεντοκοπήματα θα έλεγα. Να τονίζετε ότι είναι δύσκολο να απαλλαγεί κανείς από το πάθος της μέθης και ότι πολλοί με αυτό έχουν καταστρέψει και την ψυχή τους αλλά και το σώμα τους.
Όσοι υποδουλώθηκαν στο βασανιστικό πάθος της μέθης ας εξοπλίζονται καλά εναντίον του. Να αντιστέκονται, να μην υποχωρούν, να προσεύχονται και να επικαλούνται την παντοδύναμη βοήθεια του Θεού. Να φέρουν στο νου τους όσες συμφορές συμβαίνουν την ώρα της μέθης και να συγκρίνουν την κατάσταση και την όλη ζωή ενός νηφάλιου και ενός μεθυσμένου.
Να σκέπτονται ότι πολλοί πεθαίνουν επάνω στη μέθη και ταξιδεύουν από τον παρόντα κόσμο στο μέλλοντα κοιμισμένοι χωρίς καμιά αίσθηση και άρα, βεβαίως οπωσδήποτε, και χωρίς μετάνοια.
Τώρα ας προσέξουμε ακόμα και κάτι άλλο: το μίσος. Μίσος είναι μια θα λέγαμε μακροχρόνια οργή. Όταν η οργή δεν υποχωρήσει γρήγορα μεταβάλλεται δυστυχώς σε μίσος. Γι' αυτό ο Απόστολος μας συμβουλεύει και μας προτρέπει να διώχνουμε την οργή εγκαίρως και πολύ γρήγορα. «Ὁ ἥλιος μὴ ἐπιδυέτω ἐπὶ τῷ παροργισμῷ ὑμῶν, μηδὲ δίδοτε τόπον τῷ διαβόλῳ» μας λέγει ο Απόστολος μας. Από αυτό αδελφοί βλέπουμε ότι όποιος διατηρεί την οργή και το μίσος κατά του πλησίον του δίνει τόπο στον διάβολο.
Αυτόν ο διάβολος, σαν πνεύμα μίσους που είναι, τον κυριεύει και τον σύρει αιχμάλωτο. Το μίσος γεννάται ή από ζήλια αδελφοί μου, όπως έκανε ο Κάιν παραδείγματος χάρη, είχε τη ζήλια κατά του αδελφού του του Άβελ. Του ζήλευε την επιτυχία και γι' αυτό εμίσησε και απέκτεινε αυτόν. Ή από τις αδικίες που κάνουν οι άνθρωποι, ο ένας εις βάρος του άλλου, δηλαδή οι άνθρωποι οργίζονται και τρέφουν μίσος εναντίον εκείνου που τους αδίκησε και θέλουν να εκδικηθούν την αδικία, ανταποδίδοντάς του κακό αντί κακού. Είναι άθλιο θα λέγαμε και ανόητο αδελφοί το αμάρτημα του μίσους.
Τα άλλα αμαρτήματα επιτέλους δίνουν κάποια ευχαρίστηση στον αμαρτάνοντα. Ο κλέπτης κλέβει για να αποκτήσει ό,τι επιθυμεί η ψυχή του. Ο άσωτος ασωτεύει για να ικανοποιήσει τη σάρκα του, αλλά αυτός που μισεί δεν έχει τίποτα απ' αυτά. Αμαρτάνει και αυτοβασανίζεται. Παρανομεί και φθείρεται. Εκδικείται και ο ίδιος υποφέρει από την εκδίκηση.
Το μίσος του είναι η τιμωρία και ο βασανισμός του, θα λέγαμε. Αν ήταν δυνατόν να κοίταζε κανείς την καρδιά του ανθρώπου που μισεί δεν θα βλέπε τίποτα άλλο παρά τα ίδια τα βασανιστήρια του Άδη. Έτσι εξηγείται γιατί οι άνθρωποι του μίσους σκοτεινιάζουν και μαραζώνουν.
Το μίσος σαν δηλητήριο δυστυχώς κατατρώγει την σάρκα τους. Πόσο θηριώδες είναι αυτό το πάθος αδελφοί. Φοβερό και ολέθριο και για αυτόν που το τρέφει στην καρδιά του και για εκείνον εναντίον του οποίου εκτοξεύεται.
Αν δέν κοπεί μόλις φυτρώσει, θα φέρει μεγάλη καταστροφή. Όχι μικρότερη από την φωτιά που όταν φουντώσει κατακαίει τα σπίτια και τα πάντα. Αν δεν εξαφανιστεί ενωρίς, απλώνεται συνεχώς σαν τη φωτιά στα ξερά ξύλα, καθώς σημειώνει και πάλι ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος.
Το μίσος αδελφοί μου εκδηλώνεται θα λέγαμε με ποικίλους τρόπους. Με την βλάβη της υγείας του άλλου, με την αφαίρεση της ζωής, κατά το παράδειγμα του Κάιν που είπαμε που σκότωσε τον αδελφό του τον Άβελ. Με την κακολογία και τη συκοφαντία.
Θέλοντας δηλαδή ο κακός άνθρωπος να εκδικηθεί τον πλησίον του και μη ευρίσκοντας ευκαιρία να τον βλάψει αλλιώς, επινοεί διάφορα αμαρτήματα που δήθεν διέπραξε. Και έτσι διαδίδει ψευδείς και συκοφαντικές ειδήσεις για αυτόν. Ή άλλοτε μεγαλοποιεί ένα τίποτε, το κάρφος, το ξυλαράκι το παρουσιάζει για δοκό.
Έτσι πολλοί άνθρωποι υποφέρουν συκοφαντίες και διασυρμούς, αδελφοί. Αιτία όλων αυτών είναι το μίσος. Συχνά αδελφοί μου, όσοι μισούν καυχώνται για το κακό που έκαναν στον άλλον. Σου τον έφτιαξα εγώ, λένε. Θα με θυμάται. Σε αυτούς ταιριάζει ο ψαλμικός λόγος. «Τι ἐν καυχᾷ ἐν κακίᾳ ὁ δυνατὸς ἀνομίαν;» μας λέγει ο ψαλμός. Αυτές είναι οι αποπνικτικές και αηδείς αναθυμιάσεις του μίσους, αδελφοί. Χαίρετε και καυχάται για τη ζημία και την καταστροφή του άλλου.
Πόσο θηριώδης και καταστρεπτική είναι η εκδίκησης του μίσους. Πόσο θα έπρεπε να θρηνεί και να μετανοεί ο δράστης γιατί αμάρτησε εναντίον του Θεού και του πλησίον του. Αλλά εν τούτοις καμαρώνει γι' αυτό και υπερηφανεύεται όταν αμαρτάνει και καυχάται για την αμαρτία του.
Παρανομεί και φουσκώνει για την παρανομία του, διότι μέσα του δουλεύει εκείνο το φθονερό και πανάθλιο μίσος. Ταλαίπωρε λοιπόν άνθρωπε, τώρα καμαρώνεις και χαίρεσαι για τα παράνομα έργα σου. Αλλά αν δεν συμμορφωθείς θα έρθει καιρός που θα στενάζεις και θα κλαίς και θα δέρνεσαι.
Τότε που όλα σου τα αμαρτήματα, αμαρτωλά δηλαδή κατορθώματα, θα αποκαλυφθούν εμπρός σου και θα γίνουν θέαμα ενώπιον όλου του κόσμου. Όπως θα γίνει και με τα έργα όλων των άλλων αμαρτωλών. Τότε θα νιώσεις την καταστροφή σου.
Σε πολλούς ανθρώπους αδελφοί, τόσο πολύ δουλεύει και μεγαλώνει το μίσος ώστε δεν διστάζουν να λένε “και εγώ θα χαθώ αλλά και αυτόν δεν θα τον αφήσω”. Πόσο γινόμαστε αξιολύπητα πλάσματα. Δεν ξέρεις άραγε τί σημαίνει καταστροφή, αδελφέ. Πλησίασε το χέρι σου στη φωτιά και θα πάρεις μια μικρή ιδέα. Αυτό δεν μπορείς να το υποφέρεις. Θα μπορέσεις λοιπόν να υποφέρεις τα βασανιστήρια στο πύρ της Γεέννης, όπου θα ριχτείς και θα βυθιστείς ολόκληρος και θα καίεσαι χωρίς να αποκαίεσαι αιώνια.
Αλλά αν εξετάσεις μόνος σου τον εαυτό σου θα αντιληφθείς ότι ο διάβολος, το πνεύμα του μίσους, προκαλεί αυτά τα λόγια εντός σου. Βλέπετε λοιπόν αδελφοί μου πόσο δυσκολοδάμαστο θα λέγαμε, και βαρύ και κακό είναι το μίσος. Κακοί και πικροί οι καρποί του.
Κακό και πικρό κι αυτό το ίδιο που τους γεννά. Συμφορά στον κόσμο το μίσος αδελφοί. Όλους τους βλάπτει με χίλιους δυο τρόπους, καθώς είπαμε.
Κανένας και πουθενά δεν μπορεί να προφυλαχθεί απ' αυτό. Όταν δεν καταφέρει να βλάψει διαφορετικά τον άλλον τότε χύνει με τη γλώσσα το δηλητήριο εναντίον του. Πόσες συμφορές και δυστυχίες και άλλα κακά δεν υπάρχουν στον κόσμο που έχουν σαν αιτία το πάθος αυτό.
Συμφορά λοιπόν για τον κόσμο το μίσος αδελφοί. Αλλά ακόμα μεγαλύτερη συμφορά για τους ίδιους τους μισανθρώπους, διότι βλάπτουν μεν τα σώματα των άλλων αλλά και τη δική τους τη ψυχή. Αφαιρούν την πρόσκαιρη ζωή του πλησίον αλλά και την αιώνια δική τους.
Τους άλλους τους καταστρέφουν προσωρινά, αλλά τους εαυτούς τους μια για πάντα. Αυτές τις τρομερές συνέπειες αδελφοί μου έχει το μίσος. Όσοι λοιπόν δουλεύουν στο μίσος, αν δεν θέλουν να καταστραφούν, είναι ανάγκη να διορθωθούν και να αλλάξουν την καρδιά τους που μισεί.
Για να τους βοηθήσουμε λέμε ορισμένα ακόμα. Είναι φοβερό να μισούνται οι χριστιανοί που έχουν προσταχθεί από τον Κύριο Ιησού Χριστό να αγαπούν όχι μόνο τους φίλους αλλά και τους εχθρούς τους. Είναι ακατανόητο αδελφοί να κάνουν κακό οι χριστιανοί που έχουν εντολή να ευεργετούν ακόμα και όσους τους μισούν. Είναι τρομερό για τους χριστιανούς να εκδικούνται ενώ διατάχθησαν να συγχωρούν τα παραπτώματα των άλλων.
Όποιος εκδικείται θα πέσει στα χέρια του εκδικητού Θεού και είναι φοβερόν το “εμπεσείν εις χείρας Θεού ζώντος” αδελφοί μου, όπως μας λέγει ο Απόστολός μας. Ας σκεφτεί κανείς αυτά, η ψυχή που μισεί, και ας αχρηστέψει το δηλητήριο του μίσους, αλλά με την μετάνοια και τη συντριβή της καρδιάς, αλλιώς θα παρουσιαστεί με τις αμαρτίες της στη φοβερή κρίση του Χριστού και θα λάβει κατά τα έργα της. Συχνά βέβαια συμβαίνει θέλοντας να προξενήσει κακό στον άλλο ο φθονερός, να το κάνει στον εαυτό του.
Το δηλητήριο που ετοιμάζει για τους άλλους το πίνει ο ίδιος. Το ξίφος που ακονίζει για τους άλλους διατρυπά τη δική του καρδιά και φονεύει τον εαυτό του. Στο λάκκο που έσκαψε για τους άλλους πέφτει ο ίδιος. Αυτό είναι που βεβαιώνει ο Ψαλμωδός: «λάκκον ὤρυξε καὶ ἀνέσκαψεν αὐτόν, καὶ ἐμπεσεῖται εἰς βόθρον, ὃν εἰργάσατο. ἐπιστρέψει ὁ πόνος αὐτοῦ εἰς κεφαλὴν αὐτοῦ, καὶ ἐπὶ κορυφὴν αὐτοῦ ἡ ἀδικία αὐτοῦ καταβήσεται » μας λέγει ο Ψαλμωδός. Άκουσε την παραγγελία του Αποστόλου αδελφέ μου. «ο ήλιος μη επιδυέτω επί τω παροργισμώ υμών» και δάμαζε και πνίγε την οργή σου από την πρώτη στιγμή.
Όσο είναι ακόμα μικρό βρέφος σκότωσέ την, για να μην μεγαλώσει και σε εξολοθρεύσει. Αγαπητέ μου “μη μιμού το κακόν αλλά το αγαθόν”. “Ο αγαθοποιών εκ του Θεού εστί, ο κακοποιών ούχ εώρακε τον Θεόν”. Μας λέγει και πάλι ο Ευαγγελιστής Ιωάννης.
… .
Είδαμε πόσο πολύ κακό κάνει το μίσος. Φθείρει τον άνθρωπο ψυχικά και σωματικά.
Τώρα ας δούμε για την αγάπη, για τη μεγάλη αυτή αρετή πόσο ωφελεί και, βεβαίως η αγάπη είναι μισητή στο μίσος δυστυχώς. Όσο πικρό είναι αυτό τόσο γλυκιά είναι εκείνη. Όσο επιζήμιο και ολέθριο είναι αυτό τόσο ωφέλιμη είναι εκείνη. Και όσο κακοί και φαρμακεροί είναι οι καρποί του μίσους τόσο αγαθή και γλυκείς θα λέγαμε είναι οι καρποί της αγάπης. Το μίσος είναι πικρό και στους άλλους και σε αυτόν που το έχει. Ενώ η αγάπη είναι γλυκιά και σε αυτόν που αγαπά και σε αυτούς που αγαπώνται.
Το μίσος δεσμεύει και στενεύει την καρδιά αδελφοί, η αγάπη την ελευθερώνει και την πλαταίνει. Το μίσος θανατώνει, η αγάπη όμως ζωογονεί. Νεκρός είναι όποιος μισεί, γεμάτος ζωή, όποιος παραμένει όμως στην αγάπη.
Το μίσος θλίβει, η αγάπη παρηγορεί και ευφραίνει αλλά και χαροποιεί. Το μίσος είναι σκληρό και θηριώδες, η αγάπη απαλή και ήρεμη. Το μίσος είναι αλαζονικό, η αγάπη ταπεινή.
Το μίσος άσπλαχνο, η αγάπη όμως είναι ευσπλαχνική. Το μίσος ανυπόμονο, η αγάπη υπομονετική. Το μίσος κακοποιεί, η αγάπη όμως αγαθοποιεί.
Το μίσος είναι σε όλους ανεπιθύμητο, αδελφοί, και βδεληκτό, η αγάπη είναι ευπρόσδεκτη αλλά και ευχάριστη. Όποιος ζει στο μίσος είναι φτωχός και δυστυχής, όποιος όμως ζει στην αγάπη είναι μακάριος και ευλογημένος. Για όποιον ζει στο μίσος θλίβονται και οι άνθρωποι και ο Θεός. Για όποιον βρίσκεται όμως στην αγάπη και ο Θεός και οι άνθρωποι χαίρονται. Το μίσος είναι σπορά, θα λέγαμε, διαβολική, η αγάπη είναι σπορά θεϊκή. Δυστυχισμένοι και άθλιοι είναι λοιπόν οι άνθρωποι του μίσους, έστω και αν τους τιμούν οι άλλοι σαν θεούς.
Μακαρία όμως και ευλογημένη είναι η γεμάτη αγάπη καρδιά, έστω και αν την ποδοπατούν οι άλλοι, όπως το χώμα. Εκείνοι εξωτερικά φαίνονται ωραίοι, εσωτερικά όμως είναι ελεεινοί. Αυτοί εξωτερικά είναι άσημοι, αλλά εσωτερικά είναι υπέροχοι και ωραίοι. Εκείνοι εξωτερικά μπορεί να λάμπουν, εσωτερικά όμως είναι μαύροι και σκοτεινοί. Αυτοί εξωτερικά δεν φαίνονται πως είναι κάτι, αλλά εσωτερικά κατέχουν τα πάντα. Εκείνοι είναι στο σάπιο δέντρο, αυτοί στο γερό.
“Εκ του καρπού” όμως “το δέντρο γινώσκεται”, μας λέγει το Ευαγγέλιό μας. Ας γνωρίσουμε λοιπόν την αγάπη από τους καρπούς της, από τα έργα της, διότι ακριβώς η αγάπη από αυτά γνωρίζεται και όχι από τα λόγια. Αδελφοί μου, αν είχαμε πραγματική αγάπη, θα έδιωχνε από κοντά μας κάθε δυστυχία και θα μας γέμιζε με ευτυχία.
Οι πόλεις, οι κωμοπόλεις, τα χωριά μας, τα σπίτια μας θα ήταν κομμάτια του παραδείσου, πλημμυρισμένα από την χαρά και την μακαριότητα. Αν βασίλευε η αγάπη ανάμεσα στους ανθρώπους, δεν θα είχαμε φόβο ούτε από ληστείες, ούτε από φόβους, ούτε από βία, ούτε από αρπαγή, διότι “η αγάπη τω πλησίον κακών ουκ εργάζεται”, μας λέει ο Απόστολος. Δεν θα άγγιζε ο άνθρωπος ξένο πράγμα, διότι η αγάπη δεν κάνει κακό στον πλησίον.
Δεν θα γνώριζαν οι άνθρωποι συκοφαντίες, προσβολές και ατιμίες και άλλα δεινά, διότι η αγάπη δεν κάνει κακό στον πλησίον. Δεν θα μας εξαπατούσαν οι άνθρωποι, δεν θα μας αποπλανούσαν, δεν θα μας περιέπαιζαν, διότι η αγάπη δεν κάνει κακό στον πλησίον. Δεν θα χρειάζονταν δικαστικά μέγαρα, γιατί δεν θα είχαν τίποτα να δικάσουν, αφού δεν θα υπήρχαν κακούργοι και παράνομοι.
Τα δικαστήρια ιδρύθηκαν λόγω των παρανομιών. Αυτός που αγαπά πραγματικά είναι μακριά από τα δικαστήρια, όπως και από την αμαρτία. Αν βασίλευε η αγάπη, θα ήταν περιττοί οι φύλακες και οι κλειδαριές και τα χρηματοκιβώτια, που χρησιμοποιούμε τώρα για την εξασφάλιση της περιουσίας μας, διότι δεν θα μας απειλούσαν κλέπτες και λησταί.
Αν βασίλευε η αγάπη, δεν θα υπήρχαν άνθρωποι στις φυλακές για χρέη, για αγροτικές διαφορές, για καθυστερημένες οφειλές. Η αγάπη δεν θα άφηνε να φτάσουν ως εκεί, διότι η αγάπη μακροθυμεί. Αν βασίλευε η αγάπη, δεν θα περπατούσαν άνθρωποι με κουρέλια ή και γυμνοί.
Η αγάπη θα τους έντυνε, διότι η αγάπη χρηστεύεται. Αν βασίλευε η αγάπη, δεν θα περιπλανώντο οι άνθρωποι άστεγοι. Η αγάπη δεν άφηνε να φτάσουν ως εκεί, αλλά θα τους έδινε τόπο να αναπαυθούν, διότι η αγάπη χρηστεύεται.
Αν βασίλευε η αγάπη, δεν θα υπήρχαν ζητιάνοι και φτωχοί. Η αγάπη των πλησίων θα εκάλυπτε τις ανάγκες τους. Αν βασίλευε η αγάπη, δεν θα παρεπονούνται οι άρχοντες κατά του λαού και ο λαός κατά των αρχόντων, διότι οι άρχοντες θα φρόντιζαν για το κοινό καλό και οι πολίτες θα πειθαρχούσαν.
Αν βασίλευε ακόμα η αγάπη, δεν θα είχαν παράπονα οι ποιμένες της εκκλησίας για το ποίμνιο, ούτε το ποίμνιο για τους ποιμένες. Οι κύριοι για τους υπηρέτες, οι υπηρέτες για τους κυρίους, οι γονείς για τα παιδιά και τα παιδιά για τους γονείς. Αν βασίλευε η αγάπη μέσα μας, τότε θα ήταν το πιο γερό τείχος εναντίον όλων των εχθρών μας, ορατών και αοράτων, διότι όπου είναι η αγάπη, εκεί υπάρχει και ο ίδιος ο Θεός, αδελφοί, ο βοηθός, ο προασπιστής της αγάπης.
Χωρίς την αγάπη όλα είναι άσχημα και αποτυχημένα, κοντά της όμως την αγάπη δηλαδή, όλα είναι όμορφα και ευλογημένα. Πολλοί χριστιανοί επιδιώκουν να ζουν μέσα στις βίλες, να κάθονται σε γεύματα λουκούλια, να ντύνονται φανταχτερά, να κυκλοφορούν με πολυτελείς άμαξες, έστω και αν βλέπουν γύρω τους φτωχούς και ρακένδυτους συνανθρώπους τους. Από αυτό φαίνεται πως αγαπούν μόνο τον εαυτό τους, όχι τον Θεό και τον πλησίον τους. Αυτό είναι η πηγή κάθε δυστυχίας, αθλιότητος και φτώχειας. Ο εγωισμός, λοιπόν, αδελφοί μου, αιτία κάθε κακού.
Αδελφοί μου χριστιανοί, συμφορά μας χωρίς και να έχουμε την αγάπη. Όπου αυτή λείπει, λείπει δυστυχώς και η πίστης. Πίστης χωρίς αγάπη δεν μπορεί να σταθεί. Και όπου δεν υπάρχει η πίστης, απουσιάζει ο Χριστός και η σωτηρία.
Εμείς κηρύττουμε τον Θεό που είναι η αγάπη και σε αυτό πρέπει να επιμείνουμε. Ας αγαπήσουμε, λοιπόν, ο ένας τον άλλον “ίνα εν ομονοία ομολογήσωμεν Πατέρα, Υιόν και Άγιον Πνεύμα, Τριάδα Ομοούσιον και Αχώριστον”.
Πόσο μεγάλη, λοιπόν, είναι η αρετή της αγάπης, αδελφοί μου. Σβήνει τα πάντα όταν είναι πραγματική και αυθεντική και ουσιαστική. Διότι αυτό θέλει ο Θεός. Όχι μόνο τη θεωρία της αγάπης που πολλάκις μπορεί να τη διακηρύτουμε, αλλά την πράξη, την εφαρμογή της αγάπης, που εκεί κλείνονται όλα και τα πάντα, αλλά και η ίδια μας η σωτηρία.
Όμως και πάλι, αδελφοί μου, η ώρα της εκπομπής μας έφτασε στο τέλος της. Θα προχωρήσουμε και πάλι στην επόμενη εκπομπή μας.
Ευχαριστούμε τον Άγγελο Παπά που ήταν στην κονσόλα του ήχου. Μέχρι τότε, αδελφοί μου, χαίρετε και ο Θεός να είναι μαζί μας.
020.ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ 01-06-19 (ΠΟΡΕΙΑ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ-7)+20-08-22+25-10-25
Απομαγνητοφώνηση από το ραδιόφωνο της Πειραϊκής Εκκλησίας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου