Posted on 22 Νοεμβρίου, 2025
Αρχ. Παύλου Δημητρακοπούλου, Θεολόγου- συγγραφέως
Ι. Μ. Κυθήρων και Αντικυθήρων
Εν Κυθήροις τη 23η Νοεμβρίου 2025
Η σημερινή Κυριακή, αγαπητοί μου αδελφοί, είναι η ενάτη Κυριακή του Λουκά και το μεν αποστολικό ανάγνωσμα είναι μια περικοπή από την προς Εφεσίους επιστολή του αποστόλου Παύλου, το δε ευαγγελικό, μια περικοπή από το 12ο κεφάλαιο του κατά Λουκάν Ευαγγελίου. Στην περικοπή αυτή ο ευαγγελιστής Λουκάς μας περιγράφει τη γνωστή σε όλους μας παραβολή του άφρονος πλουσίου, θέλοντας να μας διδάξει μέσα από την παραβολή αυτή, πόσο μεγάλο και ολέθριο κακό είναι η πλεονεξία, αλλά και το γεγονός ότι στην παρούσα ζωή είμαστε προσωρινοί και δεν ξέρουμε, πότε θα έρθει η ώρα της αναχωρήσεώς μας από τον κόσμο αυτό.
Σύμφωνα με την διήγηση της παραβολής, ο πλούσιος κάποια χρονιά απέκτησε τόσο μεγάλη συγκομιδή από τα χωράφια του, ώστε σκεπτόταν να γκρεμίσει τις αποθήκες του και να κτίσει άλλες, μεγαλύτερες, για να αποθηκεύσει εκεί όλους τους καρπούς του, με σκοπό να απολαμβάνει τον πλούτο του μόνον αυτός, διότι τον θεωρούσε αποκλειστικά δικό του. Όμως δεν πρόλαβε να πραγματοποιήσει τα σχέδιά του και τα προγράμματά του. Τη ίδια εκείνη νύχτα που ονειρευόταν μία ευτυχισμένη και χαρούμενη ζωή και ένα λαμπρό μέλλον, ήρθε ο θάνατος. Και τότε άκουσε τη φωνή του Θεού να του λέγει: «Άφρον ταύτη τη νυκτί την ψυχήν σου απαιτούσιν από σου. Ά δε ητοίμασας τίνι έσται;». Δηλαδή, ανόητε άνθρωπε, που στήριξες την ευτυχία σου στις απολαύσεις των υλικών αγαθών και νόμισες ότι θα ζήσεις πολλά χρόνια για να απολαμβάνεις εγωϊστικά μόνο για τον εαυτό σου τα πλούτη που σου έδωσα, ήρθε η ώρα τώρα, αυτή τη νύχτα, να φύγης από αυτή τη ζωή. Αυτά τα πλούτη που ετοίμασες, τι θα γίνουν και ποιοι θα τα κληρονομήσουν;
Παράξενος και ακατανόητος ακούγεται ο παρά πάνω λόγος του Κυρίου μας στην πλειονότητα των ανθρώπων της εποχής μας, μιάς εποχής υλιστικής η οποία σκέπτεται, αξιολογεί και ρυθμίζει τα πάντα με κοσμικά κριτήρια. Όχι μόνον οι άνθρωποι που δεν έχουν καμία σχέση με την εκκλησιαστική ζωή, αλλά και πολλοί χριστιανοί σήμερα θεωρούν πολύ λογικά και πολύ αυτονόητα τα σχέδια και τα προγράμματα του πλουσίου της παραβολής. Τι πιο λογικό από το να λάβει ο πλούσιος αυτός όλα τα απαραίτητα μέτρα για να εξασφαλίσει τον πλούτο του από κάθε κίνδυνο κλοπής; Τι πιο αυτονόητο από το να απολαμβάνει τα πλούτη του μόνο για τον εαυτό του; Αφού είναι δικά του, γιατί να μην τα γλεντήσει; Και όμως αδελφοί μου! Ο Κύριος χαρακτηρίζει τον πλούσιο αυτό ως άφρονα, ως ανόητο. Επειδή δε τα λόγια αυτά δεν είναι λόγια ενός τυχαίου ανθρώπου, αλλά λόγια του ιδίου του Κυρίου μας, έχουν πολύ μεγάλη βαρύτητα και σημασία και πρέπει πολύ να τα προσέξουμε και να τα λάβουμε υπ’ όψη μας.
Ας προσπαθήσουμε στη συνέχεια να εμβαθύνουμε κάπως περισσότερο και να δούμε πιο αναλυτικά, το βαθύτερο νόημα των παρά πάνω λόγων. Κατ’ αρχήν ο πλούσιος της παραβολής αδυνατεί να κατανοήσει, ότι ο υλικός πλούτος που έχει στα χέρια του δεν είναι δικός του, αλλά του Θεού. Όλα όσα έχουμε, τα πάντα, ακόμη και η ίδια η ζωή μας, ανήκουν στο Θεό. Αυτός παρήγαγε τα πάντα από το μηδέν, δηλαδή ολόκληρη την κτίση, και τα έφερε στην ύπαρξη από άπειρη αγαθότητα και τα πάντα συγκρατεί και διακυβερνά με άπειρη σοφία και δύναμη. Τίποτε δεν φέραμε μαζί μας όταν ήρθαμε σ’ αυτό τον κόσμο και τίποτε δεν θα πάρουμε μαζί μας, φεύγοντας από αυτόν τον κόσμο. Αυτή την μεγάλη αλήθεια διακηρύσσει ο απόστολος Παύλος, στην πρώτη προς Κορινθίους επιστολή του. Γράφει: «Τι δε έχεις ό ουκ έλαβες; Ή δε και έλαβες, τι καυχάσαι ως μη λαβών;», (4,7). Ο Θεός μας τα έδωσε όλα, όχι για να τα χρησιμοποιούμε εγωϊστικά μόνο για τον εαυτό μας, αλλά για να βοηθούμε και τους άλλους, που έχουν ανάγκη. Εμείς είμαστε απλώς διαχειριστές ξένης περιουσίας και θα κληθούμε μια μέρα, την φοβερά ημέρα της κρίσεως, να δώσουμε λόγο στο Θεό, για το πως διαχειριστήκαμε την περιουσία που μας εμπιστεύθηκε. Αντί λοιπόν ο πλούσιος να ευχαριστήσει τον Θεό για την πλούσια ευλογία των υλικών αγαθών, που του έδωσε και να τον παρακαλέσει να τον φωτίσει, πως θα διαχειριστεί αυτό τον πλούτο κατά τρόπο θεάρεστο, αυτός σκέπτεται και ενεργεί σαν να μην υπάρχει ο Θεός.
Αδυνατεί ακόμη να σκεφτεί ο πλούσιος, ότι στην παρούσα ζωή είμαστε προσωρινοί και ότι σύντομα θα κληθούμε να αναχωρήσουμε από αυτόν τον μάταιο κόσμο. Και ότι επομένως ό,τι έχουμε και δεν έχουμε, όλη την περιουσία μας εδώ θα την αφήσουμε, δεν θα πάρουμε τίποτε μαζί μας. Ο πλούσιος σκέφτεται, μελετά και σχεδιάζει ωσάν να έχει κάνει συμβόλαιο με τον θάνατο και ωσάν να πρόκειται να ζήσει για πολλά πολλά χρόνια, απολαμβάνοντας, γλεντώντας και διασκεδάζοντας. Και όμως ο θάνατος ήρθε τόσο ξαφνικά, τόσο απροσδόκητα. Μήπως έτσι, δηλαδή ξαφνικά και απροσδόκητα, δεν έρχεται σε πάρα πολλούς ανθρώπους ο θάνατος; Πόσοι συνάνθρωποί μας άφησαν την τελευταία τους πνοή μέσα σε λίγα λεπτά, μετά από μια καρδιακή ανακοπή, ή ένα τροχαίο ατύχημα; Πόσοι συνάνθρωποί μας έκτισαν μέγαρα μεγαλοπρεπή, αλλά δεν προφτάσαν να κατοικήσουν σ’ αυτά; Πόσους ανθρώπους έχουμε δει να προγραμματίζουν μεγαλόπνοα σχέδια μακράς ζωής και δράσεως, αλλά δεν πρόλαβαν να ξημερώσουν την άλλη μέρα το πρωΐ; Πολύ ωραία χαρακτηρίζει ο υμνογράφος της νεκρώσιμης ακολουθίας τα πράγματα του κόσμου τούτου, όταν λέει: «πάντα ματαιότης τα ανθρώπινα όσα ουχ υπάρχει μετά θάνατον. Ου παραμένει ο πλούτος, ου συνοδεύει η δόξα. Επελθών γαρ ο θάνατος ταύτα πάντα εξηφάνισται». Όλα τα πράγματα του παρόντος κόσμου είναι μια ματαιότης, διότι δεν εξακολουθούν να υπάρχουν μετά τον θάνατον. Ούτε η δόξα, ούτε ο πλούτος παραμένουν, αλλά εξαφανίζονται, μόλις έρθει ο θάνατος. Και παρά κάτω προσθέτει: «Πάντα σκιάς ασθενέσταρα πάντα ονείρων απατηλότερα. Μια ροπή και ταύτα πάντα θάνατος διαδέχεται». Όλα τα παρόντα είναι ασθενέστερα και από τη σκιά, πιο απατηλά και από τα όνειρα, αφού όλα αυτά μπορεί να τα διαδεχθεί μέσα σε μια στιγμή ο θάνατος.
Το ακόμη πιο θλιβερό, αδελφοί μου, είναι το γεγονός ότι όταν έρθει ξαφνικά ο θάνατος δεν μας δίδει κανένα περιθώριο, καμιά προθεσμία μετανοίας. Αλλοίμονο δε σε εκείνους τους ανθρώπους, που έφυγαν ξαφνικά από την παρούσα ζωή καθ’ ον χρόνον ζούσαν μέσα στην απιστία, την ασωτεία και την αμετανοησία. Διότι χάνουν την αιώνια ζωή μια για πάντα, χωρίς καμία ελπίδα σωτηρίας. Τότε θα καταλάβουν οι άνθρωποι αυτοί, τι σημαίνει ο λόγος του Κυρίου μας: «τι γαρ οφελήσει άνθρωπον εάν τον κόσμον όλον κερδίσει, ζημιωθεί δε την ψυχήν αυτού», (Ματθ.16,26), αλλά θα είναι πλέον αργά.
Ας προσέξουμε, αδελφοί μου, και ας λάβουμε σοβαρά υπ’ όψη μας όλα όσα αναφέραμε παρά πάνω με αφορμή το σημερινό ευαγγελικό ανάγνωσμα. Ας αγωνιστούμε να τα κάνουμε πράξη, καρποφορούντες καρπούς μετανοίας και αγάπης προς τον πλησίον, ώστε να δώσουμε καλή απολογία πάνω στο φοβερό βήμα του Χριστού, πράγμα το οποίο εύχομαι να γίνει σε όλους μας με τη Χάρη και τη φιλανθρωπία του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, της Υπεραγίας Θεοτόκου και όλων των αγίων, Αμήν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου