Γιατί αλλιώς θα είχαμε πραγματικά ορφανέψει….

 Posted on 9 Απριλίου, 2025

γράφει η ΕΛΕΝΑ

Μόνον Εσύ…..Ειδάλλως (ειδαλλιώς θα τόλεγε η γιαγιούλα μου) χαμένοι θα πάμε. Εκτός των άλλων (του Αμερικάνου που σάλωσε, του αλλουνού του Ρώσου, των εδικών μας  (η γιαγιά θα τόλεγε κι’ αυτό) που τώρα ψάχνουν ποσοστά στα τραίνο των Τεμπών,  πλην όλων αυτών λοιπόν, υπάρχει διάχυτη μια ορφάνια. 

Σαν να ορφανεύουμε μέρα με την μέρα από πρόσωπα, πράγματα και αναπαμούς όπου ακουμπήσαμε ή ελπίσαμε και κάποτε μας έπλεξαν χαμόγελα (μία καλή, μία ανάποδη) ή έγιναν δαντελωτά μαντηλάκια – καταφύγια δακρύων που μετά αυτά τα δάκρυα έφτασαν να γίνουν μπριγιάν αρραβώνων με την ίδια την ζωή…..

Όταν είχαμε τις πρώτες απώλειες είπαμε «έτσι είναι η ζωή» και …καθαρίσαμε. Επειδή όμως δεν είναι έτσι η ζωή, δηλαδή η ζωή δεν φτιάχνεται με μικρούς θανάτους αλλά με αναστάσεις και ανατάσεις, προϊόντος του χρόνου, οι άδειες θέσεις έγιναν κενά, έγιναν ορφάνια….Επειδή δεν καθίσαμε ποτέ να σκεφτούμε, να ελπίσουμε, να Σου μιλήσουμε, να πενθήσουμε και να αναστήσουμε τις ομορφιές που πήγαν λίγο πιο πέρα στον ουρανό. 

Όμως αν ό,τι σου φύγει το κανακέψεις και το ταχταρίσεις σαν μωρό που το γέννησες και τόχεις μέσα σου να μεγαλώνει όσο θ’ αναπαύεται στις αιώνιες μονές, αυτό σου μαλακώνει τον πόνο, σου χαϊδεύει τις νύχτες τα μαλλιά, ζαρώνει στον κόρφο σου, γίνεται, (επειδή το ξαναγάπησες) παιδάκι σου, δικό σου πράγμα, πες μια αρχαία κουδουνίστρα πριν βγουν τα ηλεκτρονικά του χαμού. Και επειδή δεν σ’ αφήνει να σπαράξεις (αφού σ’ αγαπάει και το αγαπάς) μερώνεις, πονάς μόνο απαλά σαν αεράκι σε απόγευμα που δεν πήρες ζακέτα και σιγά-σιγά μαθαίνεις στη νέα συνθήκη. 

Και ειρηνεύεις, δεν ορφανεύεις καθώς δεν ζεις απώλεια. Γύρω σου είναι, λίγο πιο πάνω λίγο πιο κάτω, θ’ απλώσεις το χέρι και όσα δεν βλέπεις θα τ’ ακουμπήσεις. Μεγάλωσες και δεν βλέπεις καλά. Αυτό είναι, λες…. και το μικρό, γλυκό σου ψεύδος γίνεται μαξιλαράκι από βελούδο. Ακουμπάς πάνω του κεφάλι και δεν έχεις ορφάνια γιατί έχεις Θεό! Πάντα είχες αλλά τώρα Του κάνεις παρέα, μέσα από τις διαδρομές των παραδεισένιων σου στις μέρες σου.

Αν δεν υπήρχε Θεός όλο αυτό θα ήταν απλώς παράνοια. Άλλη μία μέσα στις πολλές που ζούμε. Όμως υπάρχει και είναι Αυτός που διαρκώς σε οδηγεί να δημιουργήσεις μικρές υποδοχές για κείνους που κάποτε νόμισες πως έχασες….Ενώνονται έτσι ο ουρανός τους (Του) και η γη σου (Του). Μην με ρωτήσεις για το σύνορο. Δεν το ξέρω και ίσως και να μην υπάρχει αφού όλα είναι η Αγάπη Του……

Μόνον Εσύ, λοιπόν! Γιατί αλλιώς θα είχαμε πραγματικά ορφανέψει….