Posted on 18 Απριλίου, 2025
Κωφίδης Εὐάγγελος
Ἀδελφοὶ καὶ ἀγαπητοὶ ἐν Χριστῷ,
Σήμερον στέκουμε ἀπέναντι στὸ μεγαλεῖο τοῦ Σταυροῦ, ποὺ εἶναι τόσο βαθὺ, τόσο ὑπερβατικὸ καὶ τόσο συγκινητικὸ ποὺ ἡ ἀνθρώπινη λογικὴ δὲν μπορεῖ νὰ τὸ καταλάβει πλήρως. Ὁ Σταυρός, ποὺ γιὰ τόν κόσμο εἶναι σημεῖο ἀσθενείας, γιὰ ἐμᾶς τοὺς πιστοὺς εἶναι «δύναμις Θεοῦ καὶ σοφία Θεοῦ» (Α΄ Κορ. 1:24). Ὁ Σταυρός, ποὺ φαίνεται σὰν τροπαῖο θανάτου, εἶναι ἡ πηγὴ τῆς ζωῆς. Ὁ Σταυρός, ποὺ ἐδείχθη σὰν ἧττα, εἶναι ἡ μεγαλύτερη νίκη ποὺ ἐγνώρισε ἡ ἱστορία.
Ὁ Θεὸς ὁ Ἀγαπῶν μέχρι Τέλους
Ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, ὁ ποὺ «τὸ φῶς ὡς ἱμάτιον περιβάλλεται» (Ψαλμ. 103:2), στέκει γυμνὸς ἐμπρὸς στὴν κρίση τῶν ἀνθρώπων. Ὁ ποὺ ἔπλασε τὶς χεῖρες ποὺ Τὸν μαστιγώνουν, τὶς γλώσσες ποὺ Τὸν βλασφημοῦν, τὶς καρδιὲς ποὺ Τὸν ἀρνοῦνται, δέχεται τὰ ῥαπίσματα, τὸ ὄξος καὶ τὴν χολή, τὸν ἐμπαιγμὸ καὶ τὸν σταυρό. Γιατί; Μόνο ἡ ἀγάπη μπορεῖ νὰ ἀπαντήσει. Ἡ ἀγάπη ποὺ «οὐ ζητεῖ τὰ ἑαυτῆς» (Α΄ Κορ. 13:5), ἀλλὰ δίνει ὅλο τόν ἑαυτό της. Ὁ Θεὸς μας δὲν μισοῦσε τὸν ἄνθρωπο ποὺ Τὸν σταύρωσε· ἀγάπησε, μέχρι νὰ πει: «Πάτερ, ἄφες αὐτοῖς, οὐ γὰρ οἴδασιν τί ποιοῦσιν» (Λουκ. 23:34).
Ἡ Τραγωδία τῆς Ἀπιστίας καὶ ἡ Δόξα τῆς Πίστεως
Ἐκεῖ στὸν Γολγοθᾶ, ὁ μαθητὴς ἀρνήθηκε, ὁ λῃστὴς ἐπίστευσε. Ὁ λαὸς τῆς Ἐπαγγελίας, ποὺ ἔλαβε τόσα θαύματα, φώναξε: «Σταύρωσον!». Ὁ κακοῦργος, ποὺ ἔζησε μιὰ ζωὴ σκοτεινή, ἀναγνώρισε τὸν Βασιλέα τῆς Δόξης: «Μνήσθητί μου, Κύριε, ὅταν ἔλθῃς ἐν τῇ βασιλείᾳ σου» (Λουκ. 23:42). Καὶ ὁ Κύριος τοῦ ἀπάντησε μὲ λόγια ποὺ ἔδωσαν ἐλπὶδα σ’ ὅλη τὴν ἀνθρωπότητα: «Σήμερον μετ’ ἐμοῦ ἔσῃ ἐν τῷ Παραδείσῳ» (Λουκ. 23:43). Ἡ πίστη, ἀκόμα καὶ στὴν τελευταία στιγμή, μετατρέπει τὸν θάνατο σὲ ζωή.
Τὸ Καταπέτασμα Ἐσχίσθη
Ὅταν ὁ ἥλιος ἐσκοτεινιάσθηκε καὶ ἡ γῆ ἐτρόμαξε, τὸ καταπέτασμα τοῦ Ναοῦ ἐσχίσθη ἀπ’ ἄνωθεν ὡς κάτω (Ματθ. 27:51). Αὐτὸ τὸ σημεῖο δὲν ἦταν μόνο θαῦμα· ἦταν σύμβολο. Ὁ δρόμος πρὸς τὸν Παράδεισο, ποὺ εἶχε κλειστεί ἀπὸ τὴν πτώση τοῦ Ἀδὰμ, ἄνοιξε πάλι μὲ τὸ αἷμα τοῦ Δευτέρου Ἀδάμ. Ὁ χωρισμὸς ἀνὰμεσα σὲ Θεὸ καὶ ἄνθρωπο ἐτελείωσε. Τώρα, «ἐν Χριστῷ», ὁ Θεὸς καὶ ὁ ἄνθρωπος γίνονται ἕνα. Ὁ θάνατος χάλασε τὰ δεσμά του, ὁ ᾍδης ἐρημώθηκε, ἡ ἁμαρτία ἡττήθηκε.
Ἡ Κραυγὴ τῆς Θεοτόκου
Καὶ ἐκεῖ, στὸ πιὸ βαθὺ σκοτάδι τῆς ἱστορίας, μία ἁγνὴ φωνὴ ἀκούστηκε: ἡ φωνὴ τῆς Παναγίας, ποὺ ἀκολουθοῦσε τὸν Υἱό της ὡς Ἀμνὸς πρὸς σφαγή. Ὁ λόγος της τρύπησε τὶς καρδιὲς ὅλων: «Ποῦ πορεύῃ, Τέκνον; Γιατὶ τρέχεις αὐτὸν τὸν δρόμο;». Ὁ Υἱός της, ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ, δὲν τῆς ἀπάντησε μὲ λόγια, ἀλλὰ μὲ τὸ βλέμμα τῆς ἀγάπης. Αὐτὴ στέκει στὸ Σταυρό, γιὰ νὰ μᾶς διδάξει ὅτι ἡ ἀληθινὴ μητέρα εἶναι ἐκείνη ποὺ μένει πιστή, ἀκόμα καὶ ὅταν ὁ Θεὸς φαίνεται νὰ σιωπάει.
Ὁ Σταυρός, Ὁ Δρόμος μας
Ἀδελφοί, ὁ Σταυρὸς δὲν εἶναι μόνο ἱστορικὸ γεγονός· εἶναι ἡ ζωή μας. Ὅπως ὁ λῃστὴς ἐκραύγασε: «Μνήσθητί μου!», ἔτσι καὶ ἐμείς, ποὺ εἴμαστε λῃστές τῆς δικής μας ἁμαρτίας, μποροῦμε νὰ φωνάξουμε: «Ἰησοῦ, Υἱὲ τοῦ Θεοῦ, ἐλέησόν με!». Ὁ Σταυρὸς εἶναι ἡ γέφυρα ποὺ ἐνώνει τὴ γῆ μὲ τὸν οὐρανό, τὸ πεπερασμένο μὲ τὸ ἄπειρο, τὸν ἁμαρτωλὸ μὲ τὸν Ἅγιο Θεό.
Σήμερα, ἡ Ἐκκλησία μᾶς καλεῖ νὰ σταυρώσουμε τὸν παλαιὸ ἄνθρωπο μας, νὰ ἀρνηθοῦμε τοὺς ἐγωισμοὺς μας, καὶ νὰ ἀκολουθήσουμε τὸν Δρόμο τῆς Ἀγάπης. Ὅπως ὁ Κύριος ὑπέμεινε, ἔτσι καὶ ἐμείς, μὲ ὑπομονή, θὰ βαστάξουμε τὸν σταυρὸ τῆς καθημερινότητας, γνωρίζοντας ὅτι:
«οὔτε ὕψωμα οὔτε βάθος οὔτε τις κτίσις ἑτέρα δυνήσεται ἡμᾶς χωρίσαι ἀπὸ τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ τῆς ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ τῷ Κυρίῳ ἡμῶν» (Ρωμ. 8:39).
Αὐτὴ εἶναι ἡ εὐαγγελικὴ μας χαρὰ, ἡ ὁποία, ἀκόμα καὶ μέσα στὸ πάθος, ἀναγγέλλει:
«Χριστὸς Ἀνέστη! Ἡ ζωὴ βασιλεύει! Ὁ θάνατος νενίκηται!».
Δόξα τῷ Θεῷ ὑπὲρ πάντων! Ἀμήν.
(ὁ Ἀγιος Χρυσόστομος: «Ὁ Σταυρός, ἐὰν φοβερὸς τοῖς ἐχθροῖς, τοῖς φίλοις γλυκύτατος».)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου