«εν ετέρα μορφή»…
Παπα-Ηλίας Υφαντής
Πήγαιναν, λέει το Ευαγγέλιο (Λουκά ΚΔ: 36-53) μετά την Ανάσταση δυο μαθητές του Χριστού απ’ τα Ιεροσόλυμα στην Εμμαούς. Και συνομιλούσαν σε έντονο ύφος μεταξύ τους τα σχετικά με τα Πάθη και την Ανάσταση του Χριστού.
Οπότε κάποιος Άγνωστος τους προφθάνει και ζητεί να μπει στη συζήτησή τους. Κι εκείνοι τον επιπλήττουν, γιατί, παρότι Ιεροσολυμίτης, δεν γνώριζε τα σχετικά με το Χριστό πρόσφατα συνταρακτικά γεγονότα. Για να του εξομολογηθούν ότι αυτοί προσδοκούσαν πως ο Χριστός θα ήταν ο ελευθερωτής των Εβραίων απ’ τη ρωμαϊκή σκλαβιά. Αλλά προς μεγάλη τους λύπη τον είδαν να σταυρώνεται. Για να παρηγορηθούν κάπως απ’ τις πληροφορίες που είχαν από μερικούς δικούς τους σχετικά με την Ανάστασή του.
Έρχεται όμως στη συνέχεια να τους επιπλήξει με τη σειρά του και ο Άγνωστος. Λέγοντάς τους ότι είναι αργόστροφοι. Γιατί, όπως φαινόταν απ’ τα λεγόμενά τους, ήταν ανίκανοι να καταλάβουν και να πιστέψουν σ’ εκείνα, που είπαν για το Χριστό οι προφήτες. Και ιδιαίτερα για το γεγονός ότι οι προφήτες δεν μίλησαν για κοσμική αλλά για θεϊκή δόξα του Χριστού. Που θα ερχόταν ακριβώς με τα Πάθη του και την Ανάστασή Του.
Αλλά με τη συζήτηση δεν κατάλαβαν πότε έφθασαν κιόλας στην Εμμαούς. Οπότε ο Άγνωστος τους αποχαιρέτησε, προκειμένου να συνεχίσει το δρόμο του. Γεγονός που αποκάρδιωσε τους δυο μαθητές. Ιδιαίτερα μάλιστα, καθώς ένιωθαν να βαραίνει πάνω τους το ηλιοβασίλεμα και το σκοτάδι που σε λίγο θα έπεφτε. Δεδομένου ότι ο Άγνωστος με τα λεγόμενά του είχε γαληνέψει τη φουρτουνιασμένη καρδιάς τους. Γι’ αυτό και του επισήμαναν ότι δεν ήταν σωστό εκείνη την ώρα να συνεχίσει το δρόμο του και τον εξανάγκασαν να μείνει μαζί τους.
Αλλά, όταν ήρθε η ώρα του δείπνου, ο Άγνωστος πήρε το ψωμί και σύμφωνα με τη συνήθεια που είχε ο Χριστός, το ευλόγησε και τους το μοίρασε. Για να συνειδητοποιήσουν έτσι ποιος ήταν ο Άγνωστός τους, ο οποίος την ίδια κιόλας στιγμή χάθηκε από μπροστά τους. Για να πουν μεταξύ τους: «Για κοίταξε να μην πάρουμε είδηση, που ήταν τόση ώρα μαζί μας! Και δεν καταλάβαμε τίποτε, όταν η καρδιά μας είχε πληροφορήσει, μ’ εκείνο το μυστηριώδες κάψιμο την ώρα που μας μιλούσε και μας εξηγούσε τις Γραφές»!
Περιττό να τονίσουμε ότι η ευαγγελική αυτή περικοπή, πέρα από πανέμορφη είναι και πολυσήμαντη. Και πρώτα- πρώτα απ’ τον τρόπο με τον οποίο εμφανίζεται ο Χριστός. Δεδομένου ότι είναι και πολλές άλλες οι φορές, που ο Χριστός, σύμφωνα με το Ευαγγέλιο εμφανίστηκε «εν ετέρα μορφή» (Μάρκου:16,12)). Αλλά, αν λάβουμε υπόψη μας και την περί Δευτέρας Παρουσίας ευαγγελική διήγηση (Ματθαίου: ΚΕ, 31-46), οφείλουμε να κατανοήσουμε ότι ο Χριστός, όχι μόνο «τω καιρώ εκείνω», αλλά διαρκώς παρουσιάζεται μπροστά μας με χιλιάδες μορφές.
Και πρώτα-πρώτα με τη μορφή των διαφόρων ανθρώπων της ανάγκης. Τους οποίους συχνά αντιμετωπίζουμε με σκαιότητα ή τους αντιπαρερχόμαστε με αποστροφή και περιφρόνηση. Όπως ο ιερέας και ο λευίτης της παραβολής του Καλού Σαμαρείτη (Λουκά Ι: 25-37) τον τραυματισμένο άνθρωπο.
Και ασφαλώς, όχι μόνο με τη μορφή των ανθρώπων της ανάγκης αλλά και με τη μορφή των ανθρώπων, που συμπαρίστανται στις ανάγκες των άλλων μπορεί να παρουσιαστεί ο Χριστός.
Και μια τέτοια περίπτωση είναι αυτή του π. Χρυσόστομου Ντανάκα: Ο οποίος άφησε τον μάταιο κόσμο μας πριν εννιά χρόνια (3-5-16). Αφού είχε αναλώσει τη ζωή του σε πολυποίκιλη προσφορά προς τους συνανθρώπους του. Και υλικά, όπου και όσο μπορούσε, αλλά κυρίως με τη δύναμη του πνεύματός του. Η οποία αποκαλυπτόταν ιδιαίτερα στα υπέροχα κηρύγματά του, όσο και στις προσωπικές του επικοινωνίες. Όπου εφάρμοζε τη σωκρατική μαιευτική.
Καθώς έμπαινε στην ψυχή του συνομιλητή του. Αποδίδοντας στον εαυτό του αυτά, που απασχολούσαν το συνομιλητή του ή είχε αδιευκρίνιστα μέσα του. Σε τρόπον ώστε ο συνομιλητής του να βλέπει, όχι εξ υποκειμένου αλλά εξ αντικειμένου τον εαυτό του και να μπορεί να συνειδητοποιεί και ν’ αντιμετωπίζει τα προβλήματά του. Ακόμη και θαύματα έκανε.
Κατόπιν αυτού, δεδομένου ότι έκαμε πολύ καλό στους συνανθρώπους του, επόμενο ήταν να πολεμηθεί πολύ κι απ’ το Διάβολο. Αλλά και όπως μου είχε εκμυστηρευτεί τον τελευταίο καιρό και γνώριζα από προσωπική πείρα, του είχαν αφήσει βαθιές πληγές οι διωγμοί εκ μέρους εκκλησιαστικών παραγόντων. Δεν γνωρίζω βέβαια τι έγινε σε άλλες μητροπόλεις, αλλά ενθυμούμαι πολύ καλά τα όσα υπέστη εδώ στην Αιτωλοακαρνανία.
Επειδή την Κυριακή των Πατέρων σε κήρυγμά του τόλμησε να πει ότι οι αλλοτινοί Πατέρες της Εκκλησίας δεν ήταν σαν τους τωρινούς. Πράγμα που θεωρήθηκε προσβολή κατά του Μητροπολίτη. Ο οποίος, με βάση τα λεγόμενα των ρουφιάνων, που κυβερνούσαν κάπου πενήντα χρόνια τη Μητρόπολη Αιτ/νίας, του έδωσε δυσμενή μετάθεση σε ένα ορεινό χωριουδάκι του Αράκυνθου, όπου δεινοπαθούσε να φθάσει με ποδαρόδρομο.
Αλλά δεν αρκέστηκαν ως εκεί. Κάλεσαν και τον Ηγούμενο της Μονής, στην οποία ανήκε και τον εκβίαζαν να υπογράψει συκοφαντικό λίβελο εναντίον του. Πράγμα που ο Ηγούμενος, όχι μόνο αρνήθηκε, αλλά και δημοσιοποίησε τους δεινούς εκβιασμούς, που υπέστη. Πραγματικότητα η οποία και εξανάγκασε τον π. Χρυσόστομο να εγκαταλείψει την Αιτωλοακαρνανία.
Άμποτε ο Χριστός να λάμψει και γι’ αυτόν, που έφυγε πικραμένος για το αιώνιο ταξίδι και για μας που ξεμείναμε, ζωσμένοι από πολυποίκιλα σκοτάδια, το ανέσπερο φως της Ανάστασής Του!…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου