ΤΟ ΦΡΟΝΗΜΑ ΤΗΣ ΘΥΣΙΑΣ

            Καθώς η Ορθοδοξία πανηγυρίζει τον θρίαμβό της «κατά πασών τών αιρέσεων», το αποστολικό ανάγνωσμα δίνει το μέτρο τού πανηγυρισμού. Δεν στρέφεται επιτιμητικά κατά τών αιρετικών, ούτε θριαμβολογεί απονέμοντας τά εύσημα στούς πρωταγωνιστές τής νίκης. Εξάλλου, κατά τήν αυτοσυνειδησία τής Εκκλησίας, δεν έχει λόγο να τό κάνει. Οι πρώτοι, όσοι εξέπεσαν στήν αίρεση και επιμένουν σε αυτή, είναι αφορμή θρήνου για τήν απώλεια τής αθάνατης ψυχής τους, αλλά και για τό ότι γίνονται αφορμή πτώσης για άλλους, αδύναμους πνευματικά, που σπεύδουν να τούς ακολουθήσουν στον δρόμο τής αλλοτρίωσης τής θείας Αποκάλυψης. Οι δεύτεροι, όσοι αγωνίστηκαν υπέρ τής Ορθοδοξίας, δεν τό έκαναν για ν 'απολαύσουν ένα επίγειο «μπράβο», αλλά υπερμαχόμενοι τής αλήθειας είχαν στόν νού τους τήν κρίση τού Θεού, από τον οποίο και περιμένουν τήν αγαθή επιβράβευση, τό απόλυτο τής θείας Χάριτος. Έτσι, τό αποστολικό ανάγνωσμα επικεντρώνεται σε αυτό τό οποίο αποτελεί πρόκριμα στη ζωή τής Εκκλησίας και τήν καθιστά Σώμα Χριστού. Στο φρόνημα τής θυσίας. Φρόνημα το οποίο διδάσκεται κατά τέλειο τρόπο στόν Γολγοθά και εξακτινώνεται διαχρονικά στήν ζωή τών Αγίων, τών ανθρώπων τού Θεού.

            Σ 'έναν κόσμο που διεκδικεί όχι τό δίκαιο, αλλά τήν καλοπέρασή του, έρχεται η Εκκλησία να προβάλλει τον τρόπο ζωής τών Αγίων. Ο απόστολος Παύλος επικαλείται το παράδειγμα τού Μωυσή, ο οποίος προτιμά να υποφέρει κι αυτός τίς θλίψεις του λαού του, παρά να ευωχείται και να καλοπερνά στα βασιλικά παλάτια εκμεταλλευόμενος τον τίτλο τού γιού τής θυγατέρας τού Φαραώ. Και μάλιστα φθάνει στό σημείο ν 'αρνηθεί τον τίτλο και τα προνόμιά του, θεωρώντας μεγαλύτερο πλούτο από τούς θησαυρούς τής Αιγύπτου τήν κακοπάθεια υπέρ τού Χριστού, πριν κάν ο Χριστός εμφανισθεί επί γής! Ζυγίζοντας τα πράγματα έβαλε στην μία άκρη τής πλάστιγγας τούς χειρότερους όρους κακοπάθειας χάριν τής πίστης και στην άλλη τούς καλύτερους όρους τών απολαύσεων τού κόσμου τούτου. Κι όταν η πλάστιγγα γέρνει υπέρ τής κακοπάθειας, αναδεικνύοντάς την βαρύτερη, δηλαδή μεγαλύτερης αξίας και πολυτιμότερη, τότε ο Μωυσής δεν διστάζει ούτε για μια στιγμή κι εγκαταλείποντας τήν Αίγυπτο και τα αγαθά της, σπεύδει να εγκολπωθεί τον πολυτιμότερο θησαυρό, τήν αληθινή πίστη, όχι ως θεωρητική παραδοχή, ή εγκεφαλική διεργασία και ιδεολογία, αλλά ως φρόνημα που υπαγορεύει αρχές και τρόπο ζωής. Τρόπο ζωής που αποδεικνύεται ουσιαστικός και ο μόνος αληθινός.

            Τί θα συνέβαινε αν ο Μωυσής προτιμούσε τον τρόπο ζωής τής Αιγύπτου? Τό πολύ να γινόταν ακόμη ένας βασιλιάς στήν μακρά σειρά τών ανθρώπων που διαχειρίσθηκαν εξουσία και απλώς καταγράφονται από τήν ιστορία, μιάς που νωρίτερα ή αργότερα όλοι οι εξουσιαστές, οι πλούσιοι, οι επιφανείς κατά κοσμική αξία, ξεπερνιούνται, ξεχνιούνται και καλύπτονται από στρώματα λήθης ή αρνητικών συναισθημάτων κατά τις πράξεις τους.

            Τί κέρδισε ο Μωυσής? Τήν μισθαποδοσία στήν οποία απέβλεπε. Απέβλεπε, δηλαδή είχε στόν πόθο του σταθερά προσηλωμένη τήν ματιά του, αποστρέφοντας τό βλέμμα του από καθετί άλλο που θα μπορούσε να τον αποσπάσει. Μισθαποδοσία, δηλαδή αυτό τό ασύλληπτα πολύτιμο που μας εξασφαλίζει τό αίμα τού Χριστού μας. Κι επειδή ο Χριστός μας εξασφαλίζει κάτι τό ασύλληπτα πολύτιμο, δεν ζητά λίγα, ούτε ζητά πολλά, τα ζητά όλα! Γι αυτό και ο απόστολος Παύλος, μετά τον Μωυσή αναφέρεται σε όσους θυσίασαν τα πάντα χάρη τής πίστης και του βιώματός της, οι οποίοι νίκησαν μεθόδους βασανισμού, φονικά όργανα, φρικτούς τρόπους θανάτου, φυσικά φαινόμενα, τήν κοινωνική απαξίωση και περιθωριοποίηση, αποστερημένοι κάθε άνεσης στήν ζωή αυτή. Κι όλα αυτά, όχι γιατί τα επιδίωξαν, αλλά για να φανεί το πόσο απάνθρωποι καταντούν οι διώκτες τού Χριστού, τής πίστης και τής αλήθειας, αλλά και με πόση μανία κινούνται εναντίον όποιου επιθυμήσει την κατά Χριστόν ζωή. Συνάμα όμως, και για να φανεί πόσο προστατεύει η θεία Χάρη εναντίον κάθε ανθρώπινη μεθόδευσης που προσπαθεί να αποσπάσει τον άνθρωπο τού Θεού από τήν αγάπη του, καθιστώντας την όποια μεθόδευση χάρτινη, ασήμαντη, αλυσιτελή.

            Τελικά, τί μήνυμα θέλει να περάσει η Εκκλησία μας, σήμερα Κυριακή τής Ορθοδοξίας? Θέλει να αναδείξει το γεγονός ότι αν για τα επίγεια, τα προσωρινά, τα πρόσκαιρα αγωνιζόμαστε τόσο, ώστε να μας πνίγει η βιοπάλη, για τα αιώνια, τα πνευματικά, τα θεϊκά πόσο πολύ περισσότερο δεν πρέπει να αγωνιζόμαστε! Κι όταν φθάσει η ώρα τών αποφάσεων, ποιος υπαγορεύει τό τί θα γίνει? Η συνείδηση ​​όπως τήν έχει διαμορφώσει η πίστη, η αλήθεια τού Θεού και το συμφερότατο για τον άνθρωπο θείο θέλημα! Κι αν οι άλλοι άνθρωποι στέκονται εμπόδιο με κάθε μέσο και τρόπο στήν προσπάθεια τού να πλησιάσουμε τον Θεό, να τον γνωρίσουμε και να τον αγαπήσουμε? Τότε έχουμε μια πολύ καλή ευκαιρία ν 'αποδείξουμε τήν γνησιότητα τών προθέσεών μας, το άδολο και ειλικρινές τής πίστης μας και το ηρωικό φρόνημα στό οποίο καλεί η Εκκλησία ήδη με την βάπτισή μας! Η πνευματική ζωή είναι ζωή συνεχούς αγώνα χωρίς αγωνία. Στην πλέον πνευματική περίοδο τού έτους και γιορτάζοντας τήν νίκη της, η Εκκλησία μας καλεί να μην τό ξεχάσουμε ποτέ!

Αρχιμ. Ι.Ν.