Τι Σώρρας, τι Τσίπρας

Napoleon Linardatos

Ναπολέων Λιναρδάτος

Μόνο στην πολιτική παίρνουμε στα σοβαρά κάτι που σε άλλους τομείς της δημόσιας ζωής θα το θεωρούσαμε απατεωνιά ή μια γελοία γραφικότητα. Γελάμε με τον Αρτέμη Σώρρα, αλλά ψηφίζουμε Αλέξη Τσίπρα. Η διαφορά μεταξύ Σώρρα και Τσίπρα είναι ότι ο κ. Τσίπρας είναι πολύ πιο επικίνδυνος.

Ως γνωστόν ο κ. Αρτέμης Σώρρας είναι ο άνθρωπος που υποτίθεται έχει βάλει σ’ ένα λογαριασμό αμερικάνικα ομόλογα αξίας 600 δις, που είναι διαθέσιμα για να πληρωθεί το ελληνικό χρέος και να μας μείνουν και κάτι ψηλά. Μόνο τα 600 δις θα έκαναν τον κ. Σώρρα τον πιο πλούσιο άνθρωπο του κόσμου - και το πιο πλούσιο άτομο στην ιστορία της ανθρωπότητας - αλλά τα 600 δις είναι μόνο η αρχή. Λέει ο κ. Σώρρας ότι η συνολική του περιουσία σε αμερικάνικα ομόλογα φτάνει τα τρία τρις δολάρια. Δηλαδή, ο κ. Σώρρας δεν είναι μόνο ο πιο πλούσιος άνθρωπος στην γη, δεν είναι μόνο ο πιο πλούσιος άνθρωπος στην ιστορία, είναι το πιο πλούσιο ον στο σύμπαν από την μεγάλη έκρηξη που το δημιούργησε μέχρι σήμερα.

Όπως και ο πρώην σύμβουλος του ΓΑΠ και νυν υπουργός οικονομικών, κ. Βαρουφάκης, έτσι και ο κ. Σώρρας είναι υπέρ του λιτού βίου. Αν και το πιο πλούσιο ον στην ιστορία του σύμπαντος, κυκλοφορεί ανάμεσα μας σαν ένας απλός άνθρωπος και μάλιστα σύμφωνα με ρεπορτάζ, μαζεύει και 20άρικα από οπαδούς για την στήριξη του αγώνα. Τα τρία τρις ο κ. Σώρρας τα απέκτησε γιατί είναι εφευρέτης κάποιων διαστημοπλοίων - με αρχαία τεχνολογία - που σουλατσάρουν στο διάστημα χωρίς να έχουν ανάγκη από καύσιμα. Το αμερικάνικο κράτος τον πλήρωσε με τρία τρις δολάρια σε ομόλογα για να αποκτήσει αυτά τα διαστημόπλοια με την αρχαία τεχνολογία...

Ο κ. Τσίπρας είναι λίγο πιο προσεκτικός. Σ’ αυτά που μας πουλάει δεν υπάρχουν καφενόβια διαστημόπλοια που ξεκουράζονται στο διάστημα περιμένοντας οδηγίες. Είχε όμως ένα μυστικό σχέδιο στο οποίο δεν υπήρχε μια στο εκατομμύριο να μην αποδεχθεί η κα Μέρκελ. Παρεμπιπτόντως, είχε αυτό το μυστικό σχέδιο γιατί είχε βρει τον τρόπο να παίρνουμε τα λεφτά από τους Ευρωπαίους χωρίς μνημόνια. Χρειαζόμασταν τα λεφτά από τους Ευρωπαίους γιατί μας είχε πουλήσει την ιδέα ότι 1) είχαμε πρόβλημα ρευστότητας και 2) ότι δεν είχαμε πρόβλημα ρευστότητας, αλλά χρειαζόμασταν τα χρήματα τους προσωρινά μέχρι να τους πείσουμε με το μυστικό σχέδιο του να μας σβήσουν το μεγαλύτερο μέρος του χρέους μας.

Ο κ. Τσίπρας αφού με το μυστικό του σχέδιο θα είχε σβήσει το μεγαλύτερο μέρος του χρέους, θα είχε προχωρήσει άμεσα και σε μέτρα για την ανόρθωση της οικονομίας βάση ενός φανερού σχεδίου που το λέμε “Πρόγραμμα της Θεσαλλονικής”. Αυτό το φανερό σχέδιο είναι ένας κατάλογος υποσχέσεων όπου το κράτος μοιράζει λεφτά σε μια σειρά εκλογικά σημαντικών ομάδων με την επιπλέον υπόσχεση ότι οι Έλληνες δεν θα χρειαστεί ποτέ να τις πληρώσουν. Αυτοί που θα πληρώνουν, μας είπε ο κ. Τσίπρας, θα είναι οι κουτόφραγκοι, οι μεγάλοι φοροφυγάδες και οι αγορές που θα χορεύουν στις πενιές του ανεπάγγελτου πρωθυπουργού μας.

Αν κάτι πραγματικά κάνει πιο πειστικά τα μυστικά και δημόσια σχέδια του κ. Τσίπρα, είναι ότι εντάσσονται σε ένα όραμα για την ελληνική κοινωνία, που ακόμα και ο πιο ορθολογιστής θα ήταν δύσκολο να αντικρούσει. Ο κ. Τσίπρας οραματίζεται μια Ελλάδα με πολύ περισσότερους αιώνιους φοιτητές, με ακόμα περισσότερους πενηντάρηδες συνταξιούχους, με εκατοντάδες χιλιάδες περισσότερους στο δημόσιο, με ιδιωτικές επενδύσεις που δεν θα γίνονται αλλά που θα έχουμε τα οφέλη τους, που η αριστεία θα είναι ρετσινιά και ανάθεμα, και όλα αυτά μαζί θα δημιουργήσουν μια σύγχρονη και ευημερούσα κοινωνία, γιατί πως να το κάνουμε, έτσι ακμάζουν τα έθνη. Ειλικρινά, ποιος λογικός άνθρωπος θα μπορούσε να πει ότι μια τέτοια ευημερούσα κοινωνία δεν είναι εφικτή; Εξάλλου, οι πρώτες μέρες της κυβερνήσεως δείχνουν πως ετοιμάζεται η προ πολλού προαναγγελθείσα «έφοδος στον ουρανό», όπου προφανώς θα μας περιμένουν τα διαστημόπλοια του κ. Σώρρα για να μας μεταφέρουν σε έναν δικαιότερο γαλαξία.

Η πολιτική είναι η τέχνη των ανθρώπων με τις μεγαλύτερες αξιώσεις και τις χαμηλότερες επιδόσεις. Αυτό συμβαίνει γιατί οι προθέσεις και οι πολιτικές κρίνονται ξεχωριστά από τα αποτελέσματα τους. Δείτε για παράδειγμα την αγιοποίηση του ΚΚΕ στην Ελλάδα. Όπου εφαρμόστηκαν αυτά που υποστηρίζει το ΚΚΕ, οι κοινωνίες μετατράπηκαν σε ένα απέραντο στρατόπεδο συγκέντρωσης ακραίας φτώχειας και βίας. Αυτά τα καθεστώτα έπρεπε να υψώσουν τείχη και συρματοπλέγματα για να μην αποδράσουν οι πολίτες. Κι όμως, 25 χρόνια μετά την πτώση του τείχους του Βερολίνου, το ΚΚΕ είναι υπεράνω κριτικής γιατί πρέπει να το κρίνουμε όχι βάση των αποτελεσμάτων της ιδεολογίας του, αλλά σύμφωνα με τις προθέσεις του. Όπου εφαρμόζεται ο κομμουνισμός αποτυγχάνει.  Για κάποιο περίεργο λόγο δεν φταίει το σύστημα, αλλά οι άνθρωποι που προφανώς δεν είναι ηθικά αντάξιοι του συστήματος.

Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με την περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ. Ούτε προεκλογικά, ούτε μετεκλογικά, υπάρχει μια σοβαρή εξέταση των όσων λέει και κάνει. Το να εξεταστεί η συνέπεια των λόγων του και τα αποτελέσματα της πολιτικής του θεωρείται αμάρτημα. Η αναπόφευκτη αποτυχία του θα είναι σίγουρα αποτέλεσμα συνωμοσίας των σκοτεινών κέντρων, ή, της δημοσιονομικής ασφυξίας των Βρυξελλών, ή, το ότι δεν υποστηρίχτηκε αρκετά από τους πολίτες. Πάντως η αποτυχία του δεν θα έχει να κάνει με το ότι η ιδεολογία του και η πολιτική του είναι ένα μάτσο επικίνδυνες αστειότητες.