Η ΧΡΗΣΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ

            Αρχή ενός ακόμη έτους στήν ατέρμονη διαδρομή τού χρόνου. Αρχή που η Εκκλησία μας αντιμετωπίζει ως αφορμή αυτοκριτικής, αποφάσεων, αλλά και ευγνωμοσύνης αξιολόγησης τών δωρεών τού Θεού στήν ζωή μας. Και για να μας βοηθήσει στήν διαχείριση αυτού τού χρόνου, προσφέρει το σημερινό αποστολικό ανάγνωσμα, με το οποίο παρουσιάζεται ένα παράδειγμα και μια πρόσκληση. Το παράδειγμα είναι ο τρόπος με τον οποίο έζησε ο απόστολος Παύλος, κοπιάζοντας για τήν βέβαιη ελπίδα τής αγάπης τού Χριστού μας, και η πρόσκληση είναι η παρότρυνση προς τον Τιμόθεο, πιστό του μαθητή και ακόλουθο, να ζήσει με τον ίδιο τρόπο. Τον τρόπο τών ηγαπηκότων τήν επιφάνειαν αυτού.

            Στην προηγούμενη εορτή, τών Χριστουγέννων, ψηλαφάται η σαρκωμένη αγάπη τού Θεού. Προσλαμβάνει τήν ανθρώπινη φύση και τήν αναμορφώνει στό πρόσωπο τού Χριστού για να τής χαρίσει, όχι μόνο τήν σωτηρία από τήν κυριαρχία τών παθών, τής φθοράς, τού θανάτου, τής αμαρτίας, αλλά και τό μεγάλο δώρο τού Αγιασμού και τής Θεώσεως. Και καθώς πορευόμαστε στα Θεοφάνεια, στόν φωτισμόν ημών, η Εκκλησία μάς καλεί να κατανοήσουμε τό μέγεθος τής δωρεάς αυτής και να σταθούμε αντάξιοί της με τον τρόπο τής ζωής μας για να απολαύσουμε όχι μόνο εμείς, αλλά και όλοι οι άλλοι τά αποτελέσματά της.

            Ουσιαστικά η Εκκλησία μας, στήν αρχή τού χρόνου, προβάλλει το γιατί μάς δόθηκε ο χρόνος τής ζωής μας. Δεν μας δόθηκε για να βασανιζόμαστε από τίς συγκυρίες τής ζωής ή να καλοπερνάμε αδιαφορώντας για τα όσα συμβαίνουν γύρω μας. Δεν μας δόθηκε για να δουλεύουμε διαρκώς ή να αγωνιούμε ανέλπιδα για τό αύριο. Δεν μας δόθηκε για να κυνηγάμε όνειρα που δεν πραγματοποιούνται ποτέ ή να αντιμαχόμαστε τούς πάντες και τα πάντα στό όνομα ουτοπικών ιδεολογιών που δυναστεύουν τήν ψυχή μας. Μας δόθηκε για να προσπαθούμε τον Αγιασμό και να φθάσουμε στήν Θέωση. Θεωρητική η διατύπωση, γι αυτό και ο απόστολο Παύλος τήν κάνει πρακτική.

            Νήφε, λέει πρώτ’ απ΄ όλα στόν Τιμόθεο. Δηλαδή να επαγρυπνείς ώστε να προλαμβάνεις τυχόν αστοχίες στα μάτια τού Θεού και ό,τι κάνεις να είναι αποτέλεσμα σωφροσύνης και σύνεσης. Δεν περισσεύει καιρός για επιπολαιότητες, πολύ δε περισσότερο για εμπρόθετα λάθη. Ο χρόνος τής ζωής μας είναι φοβερά πολύτιμος για να τον κατασπαταλάμε όχι μόνο σε ό, τι δεν μας συμφέρει, αλλά και σε ό,τι απλώς δεν μας ωφελεί.

            Κακοπάθησον, λέει μετά. Δίνει τό κριτήριο ώστε να πορευόμαστε στα διλήμματα τής ζωής. Όταν δεν γνωρίζουμε ποια οδό να επιλέξουμε, έχει αποδειχθεί ότι ο δρόμος τής θυσίας, αυτός που μας δυσκολεύει περισσότερο, είναι και ο πιο σωστός, ο πιο αποδοτικός και άξιος να βαδίσουμε. Αυτό τό δίδαξε πρώτος ο Χριστός μας επιλέγοντας εκουσίως τον δρόμο προς τον Γολγοθά.

            Έργον ποίησον ευαγγελιστού. Αγωνίσου ν’ αλλάξεις τον κόσμο αλλάζοντας τον εαυτό σου, διαποτίζοντάς τον με τα νάματα τού Ευαγγελίου. Και αυτό το μήνυμα, το Ευαγγελικό, υποστασιοποίησέ το στήν καθημερινότητά σου με τον τρόπο τής πνευματικής ζωής, ώστε να παίρνουν παράδειγμα και οι υπόλοιποι.

            Τήν διακονίαν σου πληροφόρησον. Αυτό που σού έχει ανατεθεί, κατάστησέ το πλήρες, ολοκλήρωσέ το. Όχι μισές δουλειές, ιδίως στα πνευματικά. Αυτό το οποίο σού έχει αναθέσει ο Θεός, μην το αφήνεις στήν μέση. Αν σού έχει δώσει αγώνα υπομονής, κάνε υπομονή έως τέλους. Αν σου έχει δώσει οικογένεια, αναδέξου τα βάρη της μετά χαράς. Αν έχει επιτρέψει ασθένεια, μη δειλιάσεις, μη γογγύσεις, ζήσε τήν χαρά τής ζωής με ελπίδα στόν Ζωοδότη. Αν έχει επιτρέψει το οτιδήποτε, αντιμετώπισέ το ως εξετάσεις που δίνεις για να αποδειχθείς άξιος τής θείας αγάπης. Πάντως, μη το εγκαταλείπεις, ολοκλήρωσέ το.

            Κι αν γίνουν όλα τα παραπάνω, τότε τί συμβαίνει; Ο χρόνος τής ζωής κυλά για τον κάθε άνθρωπο. Αν όμως, κυλίσει σε πνευματικές διαστάσεις, τότε υπάρχει η βαθιά ικανοποίηση, αν όχι τής επίτευξης τού αποτελέσματος, οπωσδήποτε τής προσπάθειας. Υπάρχει η ανάπαυση τής συνείδησης, η εμπειρία τής πορείας στήν οδό που είναι ο Χριστός, η ασφάλεια τής αλήθειας τής πίστης, η χαρά ότι ο αγώνας δόθηκε. Σε κάθε περίπτωση υπάρχει η αίσθηση τής πληρότητας, αν όχι και η βίωση τής αγιότητας.

            Το κυριότερο, υπάρχει η βέβαιη ελπίδα τής ανταπόδοσης από τόν δίκαιο Κριτή. Δεν πλαστήκαμε για να είμαστε μόνιμοι στήν ζωή αυτή τών κόπων και τού πόνου, αλλά για να ζούμε στήν ατελεύτητη αιωνιότητα τής θείας αγάπης και παρουσίας. Και αυτό είναι τόσο πολύτιμο και υψηλό, ώστε οι ανθρώπινες δυνάμεις να μην επαρκούν για να κατακτηθεί, γι αυτό και είναι δώρημα τέλειον άνωθεν καταβαίνον. Συνάμα όμως, είναι τόσο απαραίτητο για τον άνθρωπο, ώστε να μην μπορεί παρά να αγωνιστεί γι αυτό πείθοντας τον Θεό να τού τό χαρίσει.

            Στήν καινούργια χρονιά, ας είναι ο πόθος μας θεοφιλής και η ζωή μας όντως κατά Χριστόν, ώστε να εκλύουμε τήν ευλογία τού Θεού και τήν εξ ύψους δύναμη σε ό,τι και αν κάνουμε. Αμήν.

Αρχιμ. Ι.Ν.