ΤΟ ΦΩΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥ

            «Ο Θεός ο ειπών εκ σκότους φώς λάμψαι…έλαμψεν εν ταις καρδίαις ημών προς φωτισμόν τής γνώσεως τής δόξης τού Θεού εν προσώπων Ιησού Χριστού». Τού οσίου Θεοδοσίου του Κοινοβιάρχου σήμερα και η Εκκλησία μας, με την αποστολική περικοπή που παραθέτει, θέλει να τιμήσει τον Άγιο, ως σημείο αναφοράς στήν οργάνωση και θεμελίωση τού μοναχισμού, αλλά και να εξηγήσει το πώς ο Θεός ενεργεί στήν οικουμένη, φωτίζοντάς τη δια τών δικών του ανθρώπων.

            Στήν Ορθόδοξη Θεολογία κομβική είναι η έννοια τού ανθρωπίνου προσώπου. Χωρίς να επεκταθούμε πολύ στήν ανάπτυξη τής έννοιας αυτής, θα υπενθυμίσουμε μόνο πώς όταν ο Θεός θέλησε να σώσει τό ανθρώπινο γένος από τήν κυριαρχία τής αμαρτίας, τής φθοράς και τού θανάτου, αλλά και να μας ελκύσει προς τό ύψος τής μεγαλοσύνης του, φανερώθηκε εν σαρκί, έγινε άνθρωπος. Προσέλαβε τήν ανθρώπινη φύση και τήν αναμόρφωσε στό πρόσωπο του Χριστού. Έδειξε δε με τον τρόπο αυτό ότι δεν προσπορίζει σωτηρία η θεωρητική γενικότητα τού Νόμου, αλλά η προσευχητική σχέση και η μυστηριακή αναστροφή με το πρόσωπο τού Χριστού.

            Αλλά και η προοπτική τής αιώνιας ζωής διέρχεται μέσα από τήν προσωπική σχέση Θεού και ανθρώπου. «Αυτή εστίν η αιώνιος ζωή, ίνα γινώσκωσί σε τον μόνον αληθινόν Θεόν και όν απέστειλας Ιησούν Χριστόν». Τα σωτηριώδη γεγονότα τής θείας Οικονομίας διενεργούνται στό πρόσωπο τού Χριστού και η προοπτική τής αιωνιότητας είναι η προσωπική μας σχέση με τον Θεό.

            Όταν έπρεπε να στερεωθεί επί της η Εκκλησία του, ο Θεός επέλεξε πάλι τον τρόπο τής διά προσώπων ενεργείας. Κι αυτό τον τρόπο τής δράσης μέσα από τούς ανθρώπους του Θεού, τον αποτύπωσε η σοφία τών Πατέρων μας σε μια πολύ συμβολική κίνηση, που όλοι, ίσως χιλιάδες φορές, έχουμε κάνει κι όμως, δεν έχουμε συνειδητοποιήσει τό μήνυμά της. Η κίνηση αυτή δεν είναι άλλη από τό άναμμα του κεριού και μάλιστα ως πρώτη μας πράξη μπαίνοντας στόν ναό τού Κυρίου. Γιατί η Εκκλησία, πριν μας οδηγήσει στόν κυρίως ναό για τήν όποια Ακολουθία, μας βάζει και ανάβουμε το κερί; Τί συμβολίζει αυτό; Μας απασχόλησε ποτέ, ή αφήνουμε τήν σκόνη τής κακόπιστης κριτικής και προκατάληψης ως προς τήν ύπαρξη κεριών στήν είσοδο του ναού, να καλύπτει και τήν δική μας ψυχή αναλογιζόμενοι άλλα;

            Το κερί είναι τοποθετημένο κοντά στην είσοδο τού ναού και μάλιστα σε ύπτια, οριζόντια θέση, σύμβολο τού ότι όσο ο άνθρωπος είναι εκτός Εκκλησίας είναι πεπτωκώς και κατερραγμένος, σαν τον μισοπεθαμένο τής παραβολής τού καλού Σαμαρείτη. Όταν μπαίνουμε στον ναό, πιάνουμε το κερί μας και τό ανορθώνουμε, σημείο τού ότι εισερχόμενος ο άνθρωπος στην κιβωτό τής σωτηρίας που είναι η Εκκλησία τού Χριστού, ανίσταται και ανορθούται. Μετά, τί κάνουμε; Πηγαίνουμε στο μανουάλι και ανάβουμε το κερί μας. Από πού το ανάβουμε; Μήπως από τήν τσέπη μας βγάζουμε σπίρτα ή αναπτήρα και τό ανάβουμε; Όχι! Τό ανάβουμε από κάποιο άλλο κερί που καίει εκεί πριν από τό δικό μας, σύμβολο τού ότι ο άνθρωπος φωτίζεται με την θεία χάρη όταν εισέλθει στήν Εκκλησία, αλλά δι’ ανθρώπου. Ανθρώπου που έχει προηγηθεί στήν μετοχή τής χάριτος και δύναται να τήν μεταλαμπαδεύσει! Ο Βασιλεύς τής Δόξης θέσπισε ο άνθρωπος να σώζεται δια τών Μυστηρίων, τα οποία όμως, τελεί άλλος άνθρωπος. Να φωτίζεται από τον φωτισμό του Ευαγγελίου, το οποίο όμως, θα τού ερμηνεύει και θα τού το κηρύττει άλλος άνθρωπος. Να γνωρίζει εν Χριστώ τον Θεό Πατέρα, αλλά δι’ ανθρώπων.

Και εκεί έγκειται η ευθύνη τού χριστιανού. Στο πώς θα διατηρεί τήν φλόγα τού κεριού του, ώστε να υπάρχει για να ανάβουν και άλλα κεριά! Πρέπει να προσέξουμε πώς, αφού τό ανάψουμε, θα τοποθετήσουμε το κερί μας στό μανουάλι. Μόνο αν το τοποθετήσουμε στέρεα και κάθετα τό κερί αναλίσκεται όλο και δίνει φώς, σύμβολο τού ότι ο στέρεα τοποθετημένος στην πίστη και τό ήθος της χριστιανός αναλίσκεται και καταναλώνει τον χρόνο τής ζωής του, γινόμενος όλος φώς προς δόξαν Χριστού. Αν όμως, το κερί τοποθετηθεί στραβά, τότε μπορεί μεν να φωτίζει, συνάμα όμως, στάζει, λερώνει, χάνει την ύλη του γρήγορα και μάταια, σημείο τού ότι η παραμικρή κάμψη στήν πνευματική ζωή συνεπιφέρει συνέπειες και δυσάρεστα αποτελέσματα. Αν δε η κάμψη είναι τόσο μεγάλη, τότε το ίδιο το κερί σβήνει από μόνο του, καθώς η ύλη του ρευστοποιείται και καταλύει τήν φλόγα, απόδειξη τού ότι ο ίδιος ο εαυτός μας είναι ο δυνάμενος να αρνηθεί τήν χάρη και τον φωτισμό του Αγίου Πνεύματος. Και τότε, όχι μόνο σκοτίζεται ο ίδιος, αλλά και δεν μπορεί να φωτίσει άλλους!

            Αδελφοί μου, η ευθύνη μας ως χριστιανών είναι διπλή πρόκληση. Να ανταποκριθούμε με τον τρόπο τής ζωής μας στήν αγάπη τού Θεού και να μεταλαμπαδεύσουμε αυτήν τήν αγάπη και τα αποτελέσματά της στούς άλλους ανθρώπους. Ας ανάβουμε το κερί μας με επίγνωση τού τί αυτό συμβολίζει, με γνώση τού πώς μας ζητείται να ζήσουμε και με απόφαση να ανταποκριθούμε στήν διπλή πρόκληση τού θείου φωτισμού.

Αρχιμ. Ι.Ν.