Η ΕΥΘΥΝΗ ΤΗΣ ΠΙΣΤΗΣ

            Αθανασίου και Κυρίλλου, Πατριαρχών Αλεξανδρείας, σήμερα και η Εκκλησία, στην προσπάθειά της να μας βοηθήσει να καταλάβουμε τί σημαίνουν οι Πατέρες για την πίστη και τήν ζωή της, χρησιμοποιεί ένα αποστολικό ανάγνωσμα από την προς Εβραίους επιστολή τού αποστόλου τών Εθνών Παύλου. Με τήν επιστολή αυτή ο Παύλος επιδιώκει να πείσει τούς συμπατριώτες του ότι ο Χριστός είναι ο αναμενόμενος Μεσσίας, ο Σωτήρας και Λυτρωτής τού ανθρώπινου γένους, ο Μονογενής Υιός και Λόγος τού Θεού, ασύγκριτα υπέρτερος τών Αγγέλων, τών Προφητών, τού Μωυσή και τού Ααρών. Γι αυτό και ο μόνος ο οποίος μπορεί με τήν θυσία την οποία προσφέρει, την θυσία τού ίδιου του τού Εαυτού, να μας συνάπτει στόν Θεό ως παιδιά του.

            Ο Παύλος αποτυπώνει τήν επίγνωση που έχει ότι αληθινή και τέλεια θρησκεία είναι μόνο εκείνη που μπορεί να δημιουργήσει ουσιαστική, προσωπική σχέση μεταξύ Θεού και ανθρώπου. Μόνο ο χριστιανισμός το κατορθώνει αυτό με τον Χριστό ως Μεγάλο Αρχιερέα, ο οποίος τελεσιουργεί τήν εκούσια θυσία στόν Γολγοθά, αλλά και παραδίδει τήν αλήθεια τής πίστης ως θεία Αποκάλυψη στόν άνθρωπο.

            Και εκεί ακριβώς αρχίζει η ευθύνη τών χριστιανών τής κάθε εποχής, τής κάθε γενιάς, τού κάθε τόπου. Η ευθύνη να διαχειρισθούν και να διακρατήσουν αυτήν τήν αλήθεια, όπως προήλθε από το αψευδές στόμα τού Χριστού, διατηρώντας την καθαρή και ανόθευτη, χωρίς προσμίξεις ή αλλοιώσεις από ανθρώπινες παρεμβάσεις.

            Τί επικαλούνται πολλοί στις ημέρες μας, αλλά και σε κάθε εποχή στό παρελθόν; Λένε, κανείς δεν μπορεί να μου επιβάλλει τί θα πιστεύω. Πιστεύω αυτό που εγώ δέχομαι ως αλήθεια, έχω μια δική μου αντίληψη περί Θεού και πιστεύω σε κάποιο ανώτερο όν, που μπορεί να μην μπορώ να το προσδιορίσω, αλλά πιστεύω σε αυτό, γενικά και αόριστα. Δέχονται τον χριστιανισμό ως μια ενδιαφέρουσα θρησκεία, αλλά όχι ως τήν αποκεκαλυμμένη αλήθεια, ουσιαστικά γιατί δεν αντέχουν τίς συνέπειες μιάς τέτοιας παραδοχής. Αναμειγνύουν φιλοσοφία, ιδεολογίες και θεολογία, ενώ σταθερά προσανατολισμένοι σε εγκοσμιοκρατικούς στόχους αγνοούν τήν κλήση να καταστούν πολίτες τής Βασιλείας τών Ουρανών.

            Τί απαντά σε αυτά ο απόστολος Παύλος; «Ιησούς Χριστός χθές και σήμερον ο αυτός και εις τους αιώνας. Διδαχαίς ποικίλαις και ξέναις μη παραφέρεσθε». Όλα τα  παραπάνω δεν είναι τίποτε άλλο παρά επιβίωση στις ημέρες μας τών πρωτόγονων μορφών σκέψης γύρω από τό θρησκευτικό φαινόμενο. Ο άνθρωπος αποζητά τον Θεό και στήν προσπάθειά του αυτή, χρησιμοποιεί τήν λογική, τήν φαντασία, τό συναίσθημα, για να τον ανακαλύψει και να τον γνωρίσει. Ο Θεός όμως, έχει αποκαλυφθεί στόν πρόσωπο τού Χριστού! Όσοι προσπαθούν με τίς δικές τους δυνάμεις να τον προσεγγίσουν, όσο μεγάλες και αν είναι αυτές, ματαιοπονούν γιατί ο πεπερασμένος άνθρωπος δεν μπορεί να συλλάβει τόν άπειρο Θεό. Ο Θεός μάς ευεργέτησε αποκαλυπτόμενος στό πρόσωπο τού Χριστού και προσκαλώντας μας να τον βιώσουμε μέσα στήν Εκκλησία. Είναι δεν φοβερά τραγικό οι άνθρωποι να επιμένουν ν’ αγνοούν ή και ν’ αρνούνται τήν αποκάλυψη αυτή, επιμένοντας στήν αυτονόμησή τους.

            Το ακόμη τραγικότερο είναι η προσπάθεια ορισμένων να προσπαθούν να «διορθώσουν» τον Χριστό. Φυλακισμένοι στόν δικό τους τρόπο σκέψης επιχειρούν να συμπληρώσουν, να αποκαλύψουν και όσα ο Χριστός δεν αποκάλυψε. Παρουσιάζονται έτσι εξυπνότεροι, σοφότεροι, αγιότεροι τού Χριστού, αποδεικνύοντας μόνο έναν εγωισμό και πείσμα. Η Εκκλησία τούς ονομάζει αιρετικούς, όχι γιατί θέλει να τούς απομειώσει ή να τούς περιθωριοποιήσει, αλλά για να καταδείξει ότι αυτοί πολύ απλά προτιμούν τα δικά τους πιστεύματα νοθεύοντας τήν αλήθεια τής πίστης. Κι αυτό δεν είναι επικίνδυνο για την αλήθεια τού Χριστού. Είναι επικίνδυνο για τήν ψυχή τού Χριστιανού! Ιδίως γιατί οι ασθενέστεροι περί τήν πίστη, εύκολο είναι να παρασυρθούν από τά όμορφα λόγια όσων επιχειρούν ν’ αλλοιώσουν τον αναλλοίωτο Χριστό.

            Εκεί ακριβώς αναδεικνύεται η αξία τών Πατέρων. Είναι τα μέτρα τής αλήθειας. Η πίστη τους είναι η πίστη τού Χριστού. Είναι τα σημεία αναφοράς για τό τί είναι Ορθόδοξο. Εάν η Εκκλησία είναι ο Χριστός παρατεινόμενος εις τούς αιώνας, οι Πατέρες είναι τα στόματα τού Χριστού στις διάφορες εποχές, που δεν κηρύσσουν κάτι διαφορετικό, αλλ’ ό, τι κήρυξε ο Χριστός. Στήν Εκκλησία μιλάμε για αντιγραφική μνήμη και εννοούμε ότι οι μεταγενέστεροι αντιγράφουν στό κήρυγμά τους όσους προηγήθηκαν στήν πίστη, κηρύσσοντας τό ίδιο, την αυθεντική αλήθεια, όπως τήν παρέλαβαν κρυστάλλινη από τό αψευδές στόμα τού Χριστού.

            Αδελφοί μου, η Εκκλησία δεν υποχρεώνει, δεν επιβάλλει. Προσκαλεί στήν πίστη, προτρέπει στήν βίωση τής αλήθειας. Από αγάπη για τον άνθρωπο και από βέβαιη γνώση ότι η πίστη της είναι η σωτηρία τού ανθρώπου, την κηρύσσει και τήν προσφέρει ακαινοτόμητη, αιώνες τώρα. Το μόνο στο οποίο έχει αυξημένη επαγρύπνηση και ευαισθησία είναι στό πώς αυτή η πίστη θα παραμείνει ακαινοτόμητη, αμετάβλητη, ανόθευτη. Σε αυτό εφιστά τήν προσοχή τών χριστιανών της, μιλώντας για Παράδοση και θυμίζοντας πως η παράδοση έχει να κάνει με τήν ευθύνη εκείνου που παραδίδει και όχι εκείνου που παραλαμβάνει. Ευθύνη μας είναι η μεταλαμπάδευση τής πίστης στούς επιγενόμενους, όπως ακριβώς τήν παραλάβαμε, όπως τήν βιώσαμε, όπως τήν διασφάλισαν οι Πατέρες μας.

Αριχμ. Ι.Ν.