Η ΠΙΣΤΗ ΣΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΘΕΡΑΠΕΥΕΙ

            Η σημερινή ευαγγελική περικοπή αγαπητοί αδελφοί, αναφέρεται στήν ίαση ενός παραλυτικού από τον Χριστό. Βλέποντας Εκείνος τήν πίστη αυτών που τον μετέφεραν, τον ενθάρρυνε και τού συγχώρησε τίς αμαρτίες. Η πράξη Του αυτή θορύβησε τούς Γραμματείς και τούς γέμισε με λογισμούς, τούς οποίους διέκρινε ο Κύριος και τούς ρώτησε γιατί «ενθυμούνται πονηρά» μέσα στήν καρδιά τους. Θα ήταν ευκολότερο μήπως να πεί «σήκω πάρε το κρεβάτι σου και περπάτα»; Λέει πράγματι στόν παράλυτο να κάνει αυτό ακριβώς, κι εκείνος, υπακούοντας σηκώθηκε, περπάτησε και πήγε στό σπίτι του, ενώ το πλήθος τών παρευρισκομένων δόξασαν τον Θεό.

            Μας κάνει εντύπωση πώς το κείμενο λέει ότι ο Χριστός είδε τήν πίστη αυτών που μετέφεραν τον παράλυτο. Πολλές φορές ακούγοντας ο Θεός τίς δεήσεις κάποιων ανθρώπων, θαυματουργεί σε άλλους για τούς οποίους αυτοί προσευχήθηκαν: «πολύ ισχύει δέησις δικαίου ενεργουμένη». Τέτοιο εύγλωττο παράδειγμα αποτελεί η – ειδωλολάτρης, μάλιστα -  Χαναναία, η οποία προσευχήθηκε στον Χριστό, ζητώντας τήν μεσιτεία τών αποστόλων πρώτα, για τήν απούσα δαιμονισμένη κόρη της, και όχι για τήν ίδια και αξιώθηκε τής εκπλήρωσης τού αιτήματός της.

            Υπάρχουν πολλοί «μεριμνώντες και τυρβάζοντες περί πολλά», με απροσδόκητα και πολλά κενά στήν κατά τα άλλα διαφημιζόμενη παιδεία τους, οι οποίοι μιλώντας για τήν θαυματοποιία τού Χριστού, τήν οποία και σαφώς δεν παραδέχονται, αναφέρονται σε υποβολές, αυθυποβολές, αυτοπεποιθήσεις κ. λπ.

            Αν και σε περιπτώσεις άγχους, ελαφρών φοβιών, κάποιων επιβλαβών συνηθειών κ. λπ., η αυτοπεποίθηση, η αυθυποβολή, η υποβολή που ασκεί πάνω μας ένας έμπιστος άνθρωπος ισχυρού χαρακτήρος, ή ακόμη και η επιβολή στόν εαυτό μας, μπορούν να παίξουν προσωρινό ανασταλτικό ρόλο, τί έχουν να μας πούν οι συγκεκριμένοι αμφισβητίες για τίς θεραπείες τυφλών, χωλών, παραλύτων, κωφαλάλων, λεπτών κ.λπ. που επιτέλεσε ο Χριστός; Με υποβολή, πίστη στόν εαυτό τους, ξαναβρήκαν το φώς τους, τήν μιλιά τους, τα χαμένα μέλη του σώματός τους ή ακόμη επανήλθαν στήν ζωή; Γελοίο και να το σκεφθεί κανείς! Έτσι καταντάει ο άνθρωπος που αρνείται να πιστέψει στό θαύμα που βλέπει μπροστά του, δείχνοντας τήν κακότητα τής προαίρεσής του.

            Είναι τελικά η συγκεκριμένη πίστη στό συγκεκριμένο πρόσωπο, δηλαδή τον Ιησού Χριστό, τον Υιό του Θεού και Θεό, εκείνη που θαυματουργεί και όχι μια αφηρημένη πίστη σε «κάποιον», «κάπου». Αυτήν τήν πίστη είχαν και αυτοί που μετέφεραν τον παράλυτο του σημερινού Ευαγγελίου, γιατί όχι και ο παράλυτος.

            Ο Χριστός συνδυα΄ζει τήν αμαρτία με τήν ασθένεια, τις συσχετίζει, σε τρόπο ώστε να καταλαβαίνουμε όλοι, ότι η παραλυσία τού ασθενούς τού σημερινού Ευαγγελίου, οφείλεται στις αμαρτίες του. Δεν συμβαίνει πάντοτε αυτό. Αλλού ο Κύριος όταν ρωτήθηκε για τήν αιτία τής τυφλότητας τού εκ γενετής τυφλού, είπε ότι ούτε αυτός είχε αμαρτήσει, ούτε οι γονείς του, αλλά αυτό συνέβη «ίνα φανερωθή τα έργα τού Θεού εν αυτώ».

            Ο πρώτος παράλυτος επί γης ήταν ο Κάιν, επειδή εφόνευσε τον αδελφό του Άβελ. Ο Θεός τού είπε ότι από αυτήν τήν στιγμή θα στενάζει και θα τρέμει πάνω στήν γή. Αιτία τής παραλυσίας του ήταν η αδελφοκτονία.

            Από τήν παρακοή τού Αδάμ και μετά, η αμαρτία εισήλθε στό ανθρώπινο γένος και έγινε πρόξενος γενικής και δεδομένης πλέον φθοράς, με τελικό αποτέλεσμα τό σωματικό – τουλάχιστον -  θάνατο: «τά γαρ οψώνια τής αμαρτίας θάνατος». Γι αυτό ο Χριστός εδώ, συγχωρεί πρώτα τήν πρόξενο τού θανάτου αμαρτία και μετά χαρίζει τήν σωματική υγεία στόν παράλυτο. Πρώτα τον ανακαινίζει πνευματικά, και μετά σωματικά.

Πρώτη αιτία λοιπόν γενικά τών ασθενειών είναι η αμαρτία. Όμως ο Θεός είναι «πολυμήχανος», ή μάλλον ευμήχανος κατά τον άγιο Χρυσόστομο. Αυτό σημαίνει ότι χρησιμοποιεί μια συμφορά όπως είναι η νόσος, η ασθένεια, προς το συμφέρον τού ασθενούς, δηλαδή τον βελτιώνει πνευματικά, τον εξοικειώνει με τήν ερχόμενη και πάντα παρούσα Βασιλεία Του και τού χαρίζει τήν αιωνιότητα. Συμβαίνει δηλαδή τό παράδοξο, η αρρώστια που προέρχεται από τήν αμαρτία, τελικά να εξαλείφει τήν αμαρτία. Γι αυτό και οι χριστιανοί δεν γογγύζουν στήν δοκιμασία τής ασθένειας, αλλά υπομένουν με σθένος τίς δυσκολίες και τούς πόνους, ξέροντας ότι το καμίνι τής νόσου, εξαλείφοντας και τα τελευταία ίχνη τών παθών από τήν καρδιά τους, τούς καθιστά «καιριώτερα σκεύη», εύχρηστα στο παλλάδιο τών ουρανών ενδιαιτημάτων.

            Ζητούν για τούτο, όχι να τούς απαλλάξει ο Θεός από τήν ασθένεια, αλλά να τούς δίνει τήν Χάρη Του να υπομένουν και να δοξολογούν, όπως και ο απόστολος Παύλος, ο οποίος δεχόταν με περισσή υπομονή τον σκώλωπα που τον βασάνιζε, αν και τρείς φορές παρακάλεσε τον Χριστό να τού τον αφαιρέσει, χωρίς ωστόσο να εισακουσθεί το αίτημά του.

Αρχιμ. Ε.Τ.