ΕΛΘΕ, ΧΡΙΣΤΕ, ΤΟ ΦΩΣ ΤΟ ΑΛΗΘΙΝΟ

                Στην σημερινή ευαγγελική περικοπή, αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί, γίνεται λόγος για τήν ίαση δύο τυφλών και ενός κωφού δαιμονισμένου από τόν Κύριό μας.

                «Ελέησον ημάς…», κραυγάζουν δύο τυφλοί άνθρωποι κοντά στο σπίτι που βρισκόταν ο Ιησούς και μάλιστα προσθέτουν στήν ικεσία τους τήν αναφορά στό γενεαλογικό του δένδρο: «υιέ Δαυίδ», που σημαίνει ότι ήταν ενήμεροι για τό πρόσωπο στό οποίο απευθύνονταν.

          Πρόκειται για μια κραυγή άπειρου μήκους, ύψους, πλάτους, βάθους· μια κραυγή που διαρρέει απόρρητα και τόν κόσμο και τις εποχές τής Παλαιάς Διαθήκης: ήρθε ο Θεός που ανέκαθεν εναγωνίως περίμενε ο άνθρωπος. Μια αγωνία που αναπαμό δεν είχε, κατά τον λόγο τού ποιητή, μια αγωνία που ανθρωποπαθώς μιλώντας, είχε και ο Θεός: σαν να βιαζόταν να πάρει σάρκα, να φορέσει τήν θνητή ανθρώπινη φύση, κατακρίνοντας τήν δική μας αμαρτία στήν δική του αναμάρτητη σάρκα και να έρθει να μας συναντήσει.

          Είναι η κραυγή αυτή που έδωσε το φώς και σε άλλους, έβγαλε δαιμόνια από βασανισμένες ανθρώπινες υπάρξεις, ανέστησε νεκρούς, ιάτρεψε αναπήρους, χάρισε τήν υγεία σε ασθενείς και τήν σωματική ρώμη σε παραλύτους.

          Στήν ερώτηση τού Χριστού αν πιστεύουν ότι μπορεί να κάνει κάτι τέτοιο, εκείνοι απαντούν χωρίς δισταγμό «ναι Κύριε». Τότε και Εκείνος τούς θεραπεύει λέγοντας:» ας γίνει σε εσάς σύμφωνα με τήν πίστη σας». Εννοεί σύμφωνα με τήν πίστη σας στό Πρόσωπό μου. Το κυριώτερο όμως είναι ότι μαζί με το αισθητό φώς βρήκαν και τό Φώς τής Αλήθειας, το νοητό Φώς τού Χριστού, αφού άλλωστε απευθύνθηκαν προς Αυτό εθύς εξαρχής. Στην αυστηρή μάλιστα εντολή τού Χριστού να μην διαδώσουν το θαύμα, προφανώς για να μην γίνεται γνωστός πρόωρα ο Κύριος, εκείνοι δεν έκαναν υπακοή και διαφήμισαν Αυτόν δια τού θαύματός του σε όλη εκείνη τήν περιοχή.

          Αναλογικά δεν μπορεί ο άνθρωπος που ζει τον Χριστό, που ζει μέσα στο αναστημένο Σώμα του, τήν Εκκλησία, να μην το ομολογεί, να μην λέει με τό στόμα και να μην πράττει με το σώμα αυτό που ζει η καρδιά. Δεν μπορούμε να μην ομολογήσουμε μέσα στήν θεία Λειτουργία και εφόσον έχουμε κοινωνήσει, ότι δεν «είδομεν το Φώς το αληθινόν». Η χαρά και το φώς τού Χριστού δεν μπορούν να κρυφτούν γιατί είναι δικά του.

          Κωφός δαιμονιζόμενος ήταν ο τρίτος ιαθείς τού σημερινού Ευαγγελίου. Υπάρχει κώφωση λόγω φυσικών αιτίων. Υπάρχει επίσης κώφωση υστερική, προερχόμενη δηλαδή από νευροψυχική διαταραχή. Υπάρχει και κώφωση πνευματική.

          Το Ευαγγέλιο εδώ μας μιλάει για κάποιον που είχε χάσει τήν ακοή του λόγω δαιμονίου. Ο δαίμονας τού είχε στερήσει τήν ακοή. Ο Κύριος εκβάλλει το δαιμόνιο και ο μέχρι τότε κωφός αρχίζει και ακούει και μιλάει. Θαύμασαν οι παρευρισκόμενοι, ομολογώντας τα πρωτόγνωρα γεγονότα, τα θαυμαστά που για πρώτη φορά έβλεπαν.

          Εξαίρεση αποτελούν οι Φαρισαίοι, οι οποίοι κινούμενοι από φθόνο, προφανώς και για τήν ανερχόμενη δημοτικότητα τού Χριστού, όχι μόνο απίστησαν, αλλά απέδωσαν το θαύμα στόν Σατανά. Εδώ έχουμε να κάνουμε με πνευματική κώφωση η οποία τούς φθάνει μέχρι να βλασφημήσουν και το Άγιο Πνεύμα. Γιατί αυτό είναι βλασφημία κατά τού Αγίου Πνεύματος: το θεϊκό να τό λένε σατανικό. Είναι η αμαρτία που δεν θα συγχωρεθεί στόν αιώνα σύμφωνα με τα λόγια τού ίδιου τού Χριστού. Η αμαρτία αυτή αφορά σε όλους εκείνους που εθελούσια συκοφαντούν τις φανερές ενέργειες τού Αγίου Πνεύματος. Εκείνους που έχουν πωρωθεί και δεν υπάρχει πλέον ελπίδα να μετανοήσουν. Θυμίζει η κατάστασή τους, ας πούμε, κάτι από τό άτρεπτο τών δαιμόνων.

          Η τυφλότητα και η κώφωση, συνεπώς, δεν αποτελούν μόνο φυσικές ασθένειες, αλλά και πνευματικές, που σημαίνει κάτι απείρως βαρύτερο. Οι Πατέρες τής Εκκλησίας και σύσσωμη η εκκλησιαστική Παράδοση, μας λένε το γνωστό «νούς ορά και νούς ακούει». Όταν ο άνθρωπος εκουσίως συγκατατίθεται στίς υποβολές τών παθών και τών δαιμόνων χαλάει η ακοή τού νοός του και τότε πλανιέται. Πορεύεται στό σκοτάδι και τα αληθή εκλαμβάνει ως ψευδή και τα ψευδή ως αληθή.

          Με την εκκλησιαστική ζωή, δηλαδή με τήν νηστεία, την προσευχή, την εξομολόγηση και τήν τακτική και ακώλυτη συμμετοχή του στό ποτήριο τής Ζωής, η εσωτερική αυτή ακοή συν τω χρόνω θεραπεύεται και ο άνθρωπος γεύεται τόσο τις επιπνεύσεις και τούς γλυκασμούς τής θείας Χάριτος, όσο και τα δηλητηριώδη δήγματα όφεων και σκορπίων, δηλαδή τόν πόλεμο τών παθών και τών δαιμόνων. με τήν συνεχή εναλλαγή τών πνευματικών αυτών καταστάσεων, φωτός-σκότους, καύσωνος-δρόσου και ψύχους-θέρμης, ενηλικιώνεται, βγαίνει από τήν κατάσταση τής αμάθειας, τής τύφλωσης και τής κώφωσης, ενώνεται με τόν Χριστό, λαμπρύνεται, καλλύνεται, φωτίζεται και θέλει όλοι οι πλησίον του άνθρωποι να δούν και να βρούν και αυτοί το αληθινό Φώς, που αυτός ομολογεί και ταυτόχρονα μεταδίδει.

Αρχιμ. Ε.Τ.