Η Β΄ προς Τιμόθεον επιστολή του αποστόλου Παύλου έχει ποιμαντικό χαρακτήρα γιατί ακριβώς αναφέρεται αλλά και τονίζει τον ρόλο και τις υποχρεώσεις των ανθρώπων που στελεχώνουν την Εκκλησία.
Ο απόστολος Παύλος προτρέπει τον μαθητή του Τιμόθεο, επίσκοπο και συνεχιστή του έργου του στην Έφεσο, να είναι σε συνεχή επιφυλακή και διαρκή πνευματικό αγώνα έχοντας υψηλά το αίσθημα της ευθύνης για την επιλογή ικανών ατόμων τα οποία είναι έτοιμα να κηρύξουν τον λόγο του Κυρίου και αν χρειαστεί να θυσιαστούν γι’ αυτόν. Ο ποιμένας θα πρέπει να νιώθει ηθικά ικανοποιημένος για τα επιτεύγματα του, όπως ο γεωργός για τους καρπούς του, αλλά από την άλλη επιβάλλεται μεγάλη οξυδέρκεια και ικανότητα ώστε να εντοπίζονται οι παγίδες του σατανά οι οποίες αλλοιώνουν το κάθε ποιμαντικό έργο και να εξουδετερώνονται άμεσα. Πρέπει να επαγρυπνεί συνεχώς ο οποιοσδήποτε ποιμένας για τους αδελφούς του, των οποίων τη σωτηρία εμπιστεύτηκε ο Θεός στην ποιμαντική του φροντίδα. Κάθε εργάτης, λοιπόν, του Ευαγγελίου, που αποβλέπει στην ορθή και πιστή εκπλήρωση του καθήκοντος του οφείλει να αναμένει και θλίψεις και ταλαιπωρίες, τις οποίες θα υπομένει με τη δύναμη του Χριστού και θα αντιμετωπίζει καρτερικά με την παράκληση που χαρίζει στις αγωνιζόμενες ψυχές το Άγιο Πνεύμα.
Αξίζει να σημειωθεί ο τρόπος με τον οποίο αναφέρεται ο απόστολος Παύλος και αφορά τις κακουχίες και τα βάσανα που υπομένει για την διάδοση του Ευαγγελίου.«Εν ω κακοπαθώ μέχρι δεσμών ως κακούργος∙ αλλ΄ ο λόγος του Θεού ου δέδεται»(Β΄ Τιμοθέου 2, 1-10). Μαρτύρια, βάσανα, μνήμη θανάτου, όλα αυτά αποτελούν την κύρια δομή των βίων όλων των Αγίων μας. Ο μεγάλος πραγματικά πόθος που φλόγιζε την αποστολική καρδιά του Παύλου-έρωτας σφοδρός κι αληθινός-ήταν το « αναλύσαι και συν Χριστώ είναι» ( Φιλ. 1,23).
Διαβάζοντας τις επιστολές του αποστόλου Παύλου, μπορεί κάποιος να παρατηρήσει ότι χρησιμοποιείται συχνά η λέξη «αγώνας».Έννοια παρμένη από την αθλητική ζωή, καλείται να εκφράσει εικονικά και το μυστήριο της εν Χριστώ ζωής, έναν άλλο αγώνα πνευματικής τάξεως που διεξάγουν οι χριστιανοί στο όνομα του Χριστού κατά τον επίγειο βίο τους «εαν δε και αθλή τις, ου στεφανούται, εαν μη νομίμως αθλήση»(Β΄ Τιμοθέου 2, 1-10). Υπερθεματίζεται περισσότερο εδώ το έργο διαδόσεως του ιερού Ευαγγελίου. Το Ευαγγέλιο δεν κηρύσσεται παρά «εν πολλώ αγώνι » (Α΄ Θεσσ. 2,2). Η εντολή του Κυρίου είναι: «Αγωνίζεσθε εισελθείν διά της στενής πύλης…» ( Λουκ. 13,24).
Συμβουλεύει τον Τιμόθεο όσα εμπόδια και αν αντιμετωπίσει να μείνει ακλόνητος, αμετακίνητος από το μήνυμα και την ελπίδα του Ευαγγελίου. Η συμπάθεια του απόστολου για όλους τους μαχόμενους πιστούς αλλά και η πρόθεση του να ανυψώσει το ηθικό του μαθητή του έχει ως κατάληξη την βεβαίωση πως η ανταμοιβή αυτών των ανθρώπων είναι η Δευτέρα Παρουσία του Χριστού μας. Εξάλλου, αυτό ποθεί κάθε ευσεβής χριστιανός και εργάτης του Ευαγγελίου. Να ζει με τη γλυκιά ελπίδα να εισέλθει στη βασιλεία του και ν' ατενίσει το φως του προσώπου του. Ας αναλογιστούμε πόσοι και πόσοι σε διάφορες φάσεις του χριστιανισμού προσηλωμένοι αταλάντευτα στην επαγγελία της αιώνιας ζωής που έδωσε ο ίδιος ο Κύριος (Α΄ Ιω. 2,25), πορεύτηκαν την ατραπό της παρούσας ζωής υπακούοντας στον αιώνιο Ευαγγέλιο ( Ρωμ. 10,16· Β΄ Θεσ. 1,18) και λευκαίνοντας τις στολές τους «εν τω αίματι του αρνίου » ( Αποκ. 7, 14).
Δεν επιδιώκουμε, αλλά και ούτε πρόθεση μας είναι μέσα από αυτό το κείμενο να βαδίσουμε στα μονοπάτια της ακρότητας και της υπερβολής, αλλά δυστυχώς η σημερινή πραγματικότητα μάς παρουσιάζει ένα χριστιανό, ο οποίος πνιγμένος στην καθημερινότητα του, όλο και απομακρύνεται από την Βασιλεία του Θεού. Η ελπίδα, η υπομονή, η καρτερικότητα όλα αυτά τα οποία πρέπει να έχει ένας σωστός χριστιανός θυσιάζονται στον βωμό της ευμάρειας, του ατομικισμού και του σύγχρονου τρόπου ζωής που έχει το όνομα «μαργκετιν». Ένα σύστημα σαφές υποταγμένο στη φθορά και την αμαρτία. Συμπεραίνοντας, λοιπόν, μπορούμε να υποστηρίξουμε ότι ο απόστολος Παύλος έρχεται σήμερα να μας υποδείξει το βαθύτερο νόημα της ζωής, τον αμετακίνητο άξονα γύρω από τον οποίο στρέφεται ο «καλός αγώνας» μας. Είναι η χριστιανική μας ελπίδα, ο πόθος της βασιλείας του Χριστού, η φλογερή επιθυμία να απολαύσουμε με το άρρητο κάλλος του προσώπου του. Εμείς ως σωστοί Χριστιανοί το μονό που έχουμε ως χρέος μας είναι το «δια τούτο πάντα υπομένω δια τους εκλεκτούς, ίνα και αυτοί σωτηρίας τύχωσι της εν Χριστώ Ιησού μετά δόξης αιωνίου» να γίνει βίωμα μας. Αμήν.
http://www.imconstantias.org.cy/1609.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου