Ἔχει διαδοθεῖ πλέον εὐρέως, στίς μέρες μας ἰδιαίτερα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τῆς ἀθεΐας καί τῆς ἀποστασίας καί ὄχι μόνο ἀπό Οἰκουμενιστές, αἱρετικούς, ἑτερόδοξους κι ἄθεους, ἀλλά δυστυχῶς καί ἀπό χλιαρούς "πιστούς", πώς ἀρκεῖ κανείς "νά εἶναι καλός ἄνθρωπος", ἤ ἀλλιῶς "νά εἶναι ἠθικό στοιχεῖο", ἤ "εἶναι ἐλεύθερος ὁ καθένας νά χαρεῖ τήν ζωή του ὅπως θέλει καί νά πιστεύει ὅ,τι θέλει, ἀρκεῖ νά μήν ἐνοχλεῖ κανέναν"καί γενικώτερα: {οἱ "καλοί" ἄνθρωποι θά σωθοῦν}, ἔτσι, γενικῶς καί ἀορίστως...
Τήν καλωσύνη καί τό ἦθος, τά ἐννοοῦν αὐθαίρετα καί αὐτονομημένα ἀπό τήν ὀρθή πίστη πού τά καθορίζει, τά ὁριοθετεῖ καί τά ἀσφαλίζει καί αὐτά καί ἐμᾶς!
Στήν καλύτερη περίπτωση λοιπόν, αὐτά νοηματοδοτοῦνται ἀπό τό νά μήν παραβιάζουν κρατικούς νόμους (ἐμφανῶς τουλάχιστον) καί ἀπό τό νά συμφωνοῦν ἁπλῶς μέ κοινούς κώδικες "εὐγένειας" καί συμπεριφορᾶς, δηλαδή περιορίζονται καί ἐξαντλῶνται σέ ἕνα savoir vivre.
Στήν καλύτερη περίπτωση λοιπόν, αὐτά νοηματοδοτοῦνται ἀπό τό νά μήν παραβιάζουν κρατικούς νόμους (ἐμφανῶς τουλάχιστον) καί ἀπό τό νά συμφωνοῦν ἁπλῶς μέ κοινούς κώδικες "εὐγένειας" καί συμπεριφορᾶς, δηλαδή περιορίζονται καί ἐξαντλῶνται σέ ἕνα savoir vivre.
Μέ αὐτόν τόν τρόπο ὅμως, δημιουργοῦν ἕναν νεοουμανιστικό, ἀνθρωποκεντρικό, ἐγωιστικό θρησκευτισμό πού σέ τελική ἀνάλυση τρέφει τά πάθη τους, κρυφά καί φανερά, καί ταυτόχρονα ἐφησυχάζει τήν συνείδησή τους καί τόν ἔλεγχό της, σέ κάθε περίπτωση τουλάχιστον. Πρόκειται γιά ἕναν στρουθοκαμηλισμό τῶν ἀνθρώπων, κατά τόν ὀποῖον βυθίζουν καί τυφλώνουν τήν ὕπαρξή τους βαθειά στό "ἐγώ" τους καί στά δικά του θελήματα καί δέν τήν ἀνυψώνουν στό Φῶς καί στήν Ἀλήθεια τοῦ Μόνου Τέλειου καί Πανάγαθου Θεοῦ καί στό θέλημά Του! Κι ἄν ἕνας θνητός καί ἀτελής πατέρας ὅμως, θέλει τό καλύτερο γιά τό παιδί του, ἀπείρως περισσότερο δέν θέλει τό καλύτερο γιά τά παιδιά Του ὁ Ἀθάνατος καί Τέλειος Οὐράνιος Πατέρας μας; Ἐμεῖς παρόλ' αὐτά, προτιμοῦμε τήν οἰκειοθελή ὀρφάνεια ἀπό ἕναν τέτοιο Πατέρα καί χαράζουμε πάνω σέ δικές μας ἠθικολογίες, ὑποκειμενικές φιλοσοφίες, ἀοριστολογίες καί ἀερολογίες τήν πορεία τῆς ζωῆς μας, μέ γνώμονα τόν ἑαυτό μας καί ὄχι τόν Λόγο τοῦ Θεοῦ!
Ὁ διάβολος στράφηκε πρῶτος πρός τό "ἐγώ" του, ἄς μήν τό ξεχνᾶμε αὐτό, γιά νά ἔχουμε πλήρη ἐπίγνωση μέ "ποιόν συμπεθεριάζουμε"! Ἔγινε ὁ πρῶτος ἀντάρτης κατά τοῦ Δημιουργοῦ. "Κατασκεύασε" μέ τόν ὑπερήφανο λογισμό του μία δική του θεωρία-"πίστη", ἐνάντια τοῦ Ἀληθινοῦ Θεοῦ. Τήν μολυσματική του αὐτή "θεωρία", κόλλησε στούς Πρωτοπλάστους μέ τήν καταπάτηση μίας μόνο ἐντολὴς, αὐτῆς περί ἀπαγορεύσεως νά φάγουν ἀπό τόν καρπό τοῦ ξύλου καί τῆς ζωῆς. Οὐσιαστικά ὅμως μέ τήν παραβίαση μίας ἐντολῆς, τούς πέρασε (καί κατ' ἐπέκτασιν σέ ὅλο τό ἀνθρώπινο γένος) τή νοοτροπία τῆς αὐθαιρεσίας, τῆς ἀνταρσίας καί τῆς ἀνυπακοῆς γιά ὅλες τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ, κατά τό: «ὁ πταίσας ἐν ἑνὶ γέγονε πάντων ἔνοχος» (Ιακ. β', 10). Τό ἄμεσο ἀποτέλεσμα τῆς ἐσφαλμένης θεωρίας (πίστεως), εἶναι πάντα ἡ ἁμαρτία καί ὁ θάνατος, ὅπως πιστοποιεῖται στήν Ἁγία Γραφή: "τὰ γὰρ ὀψώνια τῆς ἁμαρτίας θάνατος, τὸ δὲ χάρισμα τοῦ Θεοῦ ζωὴ αἰώνιος ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ τῷ Κυρίῳ ἡμῶν" (Ρωμ. 6,23).
Τό γνωρίζουμε αὐτό πολύ καλά, τόσο ἀπό αὐτά πού συνέβησαν ἀμέσως μετά τήν παραβίαση τῆς ἐντολῆς, δηλαδή ἡ πτώσις καί ὁ ἐξορισμός τοῦ διαβόλου καί τῶν Πρωτοπλάστων ἀπό τόν Παράδεισο, ὅσο καί μέ ὅ,τι αὐτό συνεπάγεται ἔκτοτε καί μέχρι Δευτέρας Παρουσίας καί Μελλούσης Κρίσεως, γιά ὅλους μας!
Ἑπομένως:
- Δέν μπορεῖ κανείς νά εἶναι "καλός", χωρίς τήν ὀρθή (τήν καλή ἄς τό ποῦμε) θεωρία, δηλαδή ἐν προκειμένῳ τήν ὀρθή πίστη.
- Ἐπίσης, δέν μπορεῖ κανείς νά εἶναι "καλός", χωρίς τόν Καλό καί τό ἄκτιστον (ὡς Τέλειο Θεό) καί τό κτιστόν (ὡς τέλειο καί ἀναμάρτητο ἄνθρωπο) κάλλος Του, δηλαδή τόν Κύριο ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστό. Πολύ παραστατικά μᾶς Τόν παρουσιάζει ὁ προφήτης Δαυΐδ στούς Ψαλμούς του: "ὡραῖος κάλλει παρά πάντας τούς υἱούς τῶν ἀνθρώπων".
Ἄς δοῦμε ὅμως, τί λέει καί ὁ Ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς γιά τήν ἀποσύνδεση ὁποιασδήποτε ἀγωγῆς ἀπό τήν διδαχή τοῦ Χριστοῦ:
Καθώς τό ποτάμι εἶναι ἑνωμένο μέ τήν πηγή καί τό φῶς μέ τόν ἥλιο, ἔτσι καί ἠ ἠθική ζωή μέ τήν πίστη τοῦ Χριστοῦ...
Κανένας δέν μπορεῖ νά θέσει ἄλλο θεμέλιο ἀγωγῆς, πέρα ἀπό ἐκεῖνο τό ζωντανό θεμέλιο, πού ἔθεσε τον ἴδιο τόν ἑαυτόν Του καί εἶπε:
"Χωρίς ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν" (Ἰωάν. 15,5).
Δέν ὑπάρχει καμία ἄλλη ἐπιστήμη γιά τόν ἄνθρωπο, ἐκτός ἀπό τήν ἐπιστήμη τῆς πίστεως".
Μ.Σ. ἐκπ/κός
http://kaiomenivatos.blogspot.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου