Τετάρτη 28 Μαΐου 2014

Άγιος Ιωάννης ο Ρώσος: ένας παράξενος δούλος. Ήταν ελεύθερος μέσα στη σκλαβιά του!

Όσιος Ιωάννης ο Ρώσος (1690 - 1730)

Επιμέλεια αφιερώματος: Σοφία Ντρέκου/Αέναη επΑνάσταση

Σβιάτ Ιβάν Ρούσκι. Ήταν ελεύθερος μέσα στη σκλαβιά του!
Άγιος Ιωάννης ο Ρώσος, ένας παράξενος δούλος 
«Γκόσποντε Ιησούσε Χριστέ, Σήνε Μπόγια, πομήλουι μια»

Ιωσήφ, Μητροπ. Προικοννήσου. «Οσμή ζωής», εκδ. Άθως

ΝΕΚΡΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ

Στις 27 του Μάη γιορτάζεται η μνήμη ενός νεοφα­νούς Αγίου, Ρώσου στην καταγωγή, που το ιερό λείψανό του βρίσκεται – στο πείσμα της ανθρώπινης λογικής! – άφθαρτο και ακέραιο, κοντά 280 χρόνια μετά το σωματικό θάνατό του, στο Νέο Προκόπι (πρώην Εμίν Αγά) της Εύβοιας. Πρόκειται για τον Όσιο Ιωάννη το Ρώσο, τον νέο Ομολογητή.

Ανάμεσα στους στρατιώτες του Τσάρου της Ρωσίας Πέτρου του λεγόμενου Μεγάλου, που πολέμησαν ενάντια στους Τούρκους στα 1711, κατά τον άτυχο εκείνο για τους Ρώσους πόλεμο, όπου ο ίδιος ο Πέτρος κινδύνεψε να σκοτωθεί, ήταν κι ένα παλληκαρόπουλο καμιά εικοσαριά χρόνων, που καταγόταν από τη λεγόμενη Μικρή Ρωσία, ο Ιβάν (Γιάννης).

Αθώο και απλοϊκό χωριατόπουλο, ήταν αναθρεμμένο με τα νάματα της ορθόδοξης ευσέβειας, της ευσέβειας εκείνης που μεταμόρφωσε μια αχανή κι απαραμύθητη βαρβαρική χώρα και την έκαμε «Αγία Ρωσία», (όπως με αρκετή δόση υπερβολής ο λαός της την ονόμασε).

Γράμματα φαίνεται πως, έξω από τα γράμματα της Εκκλησίας, δεν ήξερε. Ήξερε, όμως, πολύ καλά να ξεχωρίζει το καλό απ’ το κακό, το πρόσκαιρο από το αιώνιο, και το κατά Θεόν από το κατά κόσμον. Ήξερε πως το νόημα κ’ η νοστιμάδα της ζωής κ’ η ομορφιά της μαζί, είναι ο Χριστός! Και πως σαν είσαι μαζί Του, με το μέρος Του, κοντά Του, είσαι βλογημένος και μακάριος και ευτυχής, ό,τι κι αν σου τρέχει στη ζωή, όποιο κι αν είναι το πλήθος και το μέγεθος των πειρασμών που σε βρίσκουν! Γι’ αυτό και από τα μικράτα του είχε ρίξει την άγκυρά του σ’ Αυτόν και ζούσε κατά το άγιο θέλημά Του ταπεινά, ήσυχα, χωρίς κούφιους εγωισμούς και προσκολλήσεις στα γήινα και μάταια. Για αναπνοή του είχε το «Γκόσποντε Ιησούσε Χριστέ, Σήνε Μπόγια, πομήλουι μια». Δηλαδή, «Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησόν με». Για χαροκόπι του, τη Θεία Λειτουργία. Για απόλαυσή του, το να κάνει ατέλειωτες μετάνοιες και προσκυνήματα ασταμάτητα μπρος στην εικόνα της γλυκύτατης «Μπογκορόντιτσα», της Θεοτόκου. Για τρυφή του, τη νηστεία, την άσκηση, τη σκληραγωγία. Ελπίδα και στόχος του ήταν το «Τσάρστβο» των ουρανών, η Βασιλεία του Θεού!…

Αλλά ο Θεός δεν επιφυλάσσει στους εκλεκτούς Του «βίο ανθόσπαρτο» πάνω στη γη! Αντίθετα, τους υπόσχεται θλίψεις μέσα στον κόσμο και στενοχώριες και ταλαιπωρίες και βάσανα και πειρασμούς. Γιατί στενή είναι η πύλη που εισάγει στη Ζωή και ανηφορικός και δύσβατος ο δρόμος που οδηγεί στη σωτηρία. Η χριστιανική ζωή δεν είναι άνεση και πλατυσμός, τρυφή και απόλαυση, αλλά σταυρός! Έτσι και στον ευσεβή Ιβάν ο Θεός επεφύλαξε ένα σταυρό.

Στο ρωσοτουρκικό πόλεμο που ήδη αναφέραμε, τον έπιασαν αιχμάλωτο οι Τάταροι που πολεμούσαν αντάμα με τους Τούρκους, και τον πούλησαν σκλάβο σε κάποιο Τούρκο αξιωματούχο απ’ το Προκόπι της Καππαδοκίας.

Πώς να περιγράψει κανείς τη ζωή της σκλαβιάς; Περιγράφονται οι εξευτελισμοί, οι βρισιές, οι ταπεινώσεις, οι ονειδισμοί, τα κοροϊδέματα, το ξύλο, η τυραννία; Κι αν λάβει οπ’ όψη του κανείς πως το Προκόπι ήταν στρατόπεδο των Γενιτσάρων, που ήταν «υιοί γεένης διπλότεροι» των Οθωμανών, μπορεί κάπως να φαντασθεί τα βάσανα του Χριστιανόπουλου!…

Και σαν να μην έφταναν όλα τ’ άλλα, ήταν κι εκείνες οι φορτικότατες πιέσεις ν’ αφήσει την πίστη του, να πει το «σαλαβάτ» (το «πιστεύω» του Ισλάμ), να κάμουν το «σουνέτ»(περιτομή) και να γίνει Μουσουλμάνος! Πιέσεις, άλλοτε με το μαλακό κι άλλοτε με το άγριο! Άλλοτε με υποσχέσεις κι άλλοτε με ...απειλές! Βλέπεις, ο σατανάς είναι ποικίλος στις μεθόδους του! Όμως είχαν πέσει σε «σκληρό καρύδι»! Ή μάλλον σε πέτρα, που είχε σκληρύνει κι ατσαλώσει από την αδιάκοπη επαφή της με τον Λίθο τον Τίμιο, τον Ακρογωνιαίο, που είναι ο Ιησούς Χριστός! Έτσι, η απάντησή του ήταν πάντοτε, και στις υποσχέσεις, και στις απειλές, ένα απόλυτα αποφασιστικό «Νιέτ!». Δηλαδή: Όχι! «Δεν με συγκινούν οι υποσχέσεις σας. Ό,τι μου υπόσχεσθε είναι μάταιο, αφού ακούοντάς σας θα χωρισθώ απ’ τον Χριστό. Δεν με φοβίζουν οι απειλές σας. Ό,τι μου επισείετε σαν φόβητρο, το περιφρονώ με τη χάρη του Κυρίου μου! Για μένα «το ζην Χριστός και το αποθανείν κέρδος» (Παύλος, επιστολή προς Φιλιππησίους 1, 21). Τίποτε δε μπορεί να με χωρίσει από την αγάπη του Υιού της Παρθένου!». Και στον αφέντη του είπε: «Αν μ’ αφήσεις ελεύθερο στη θρησκεία μου, θα είμαι ολοπρόθυμος στους ορισμούς σου. Μα αν με βιάσεις ν’ αλλαξοπιστήσω, ξέρε το πως σου δίνω το κεφάλι μου μετά χαράς, αλλά την Πίστη μου όχι! Χριστιανός γεννήθηκα, Χριστιανό θα μ’ εύρει και ο χάρος!».

Βλέποντας ο Θεός την ακλόνητη πίστη του δούλου Του και την άφοβη ομολογία του, μαλάκωσε τη σκληρή καρδιά του αφέντη του και τον έκαμε σιγά-σιγά να το εκτιμήσει το σκλαβόπουλο και να το συμπαθήσει. Σ’ αυτό πολύ συνετέλεσε η όλη αρετή του Ιωάννη. Τον έβλεπαν να είναι αφοσιωμένος στο έργο του (ήταν ιπποκόμος) και να εκτελεί με βαθειά ταπεινοφροσύνη κάθε εντολή. Να κάνει ατέλειωτες νηστείες και προσευχές. Να εκκλησιάζεται με κάθε ευκαιρία και να μεταλαβαίνει κάθε Σάββατο. Να μη σηκώνει τα μάτια του να κοιτάξει κατά πρόσωπο κανέναν, αλλά να είναι πάντοτε συνεσταλμένος και ντροπαλός. Να είναι πρόθυμος για κάθε εργασία, να κοιμάται σε μια γωνιά του στάβλου πάνω στ’ άχυρα, ενώ του πρόσφεραν δωμάτιο δικό του. Να ξενυχτά συχνά προσευχόμενος στα γόνατα, άλλοτε μέσα στο στάβλο, που τον λογάριαζε θαρρείς στάβλο της Βηθλεέμ, κι άλλοτε μέσα στην εκκλησία τ’ Αϊ-Γιωργιού, εκεί κοντά στο υποστατικό του αφεντικού του. Να τρέχει με αγάπη να βοηθάει τον καθέναν, και να μην έχει λόγο πικρό στο στόμα για κανέναν! Να συγχωρεί αυτοστιγμεί και να ζητά συγγνώμη δίχως να φταίει! Να περιποιείται τα ζώα του στάβλου με ξεχωριστή φροντίδα και ν’ ακολουθεί τον έφιππο αφέντη του στους περιπάτους του, πεζός αυτός, σεμνός, με τις παπαρούνες της αρετής μόνιμα ζωγραφισμένες στα μάγουλά του, και με τα χείλη του να κινούνται αθόρυβα στην αδιάλειπτη προσευχή του Ιησού: «Γκόσποντε Ιησούσε Χριστέ, Σήνε Μπόγια, πομήλουι μια»…

Όλα αυτά, βέβαια, ηχούν παράξενα στ’ αφτιά εκείνων που βλέπουν και κρίνουν τα πράγματα με τρόπο κοσμικό. Όμως, όλα αυτά συνιστούσαν και την υπέρβαση της σκλαβιάς! Ο νεαρός Ιβάν ήταν ελεύθερος μέσα στη σκλαβιά του! Ελεύθερος από κάθε είδους δεσμά παθών και αμαρτίας! Ελεύθερος εσωτερικά! Στην ψυχή! Στα βάθη της καρδιάς του! Γιατί η ελευθερία δεν είναι υπόθεση του σώματος, μα προπαντός είναι υπόθεση του μέσα ανθρώπου! Μπορεί σωματικά να είσαι ελεύθερος, και όμως νάσαι σκλάβος της φθοράς, της αμαρτίας! Και μπορεί απ’ έξω νάσαι σκλάβος σαν τον Ιωάννη, κι από μέσα να αισθάνεσαι το πλήρωμα της ελευθερίας που χαρίζει η παρουσία του Χριστού!

Έτσι, ο νεαρός Ρώσος υπάκουε στον αφέντη του «διά τον Κύριον», αποδίδοντας «τα του Καίσαρος τω Καίσαρι», και αρνήθηκε υπακοή στο θέμα της πίστεως, αποδίδοντας «τα του Θεού τω Θεώ». Έτσι θα μπορούσαμε να πούμε πως η στάση του Ιβάν και η εκ μέρους του αντιμετώπιση της σκλαβιάς, αποτελεί για μας μια πρόταση ζωής εν ελευθερία. Το παράδειγμα του Ιωάννη μας δείχνει τον τρόπο, με τον οποίο ο άνθρωπος γίνεται και είναι πραγματικά ελεύθερος! Εμείς που ως υφιστάμενοι και υπάλληλοι ασχάλλουμε και δυστροπούμε σε κάθε εντολή που μας δίδεται από τους προϊσταμένους μας, και συχνά δεν βλέπουμε την ώρα να γίνουμε κι εμείς αφεντικά για να βγάλουμε όσο γίνεται πιο γρήγορα τ’ απωθημένα μας καταπάνω στους δικούς μας υφισταμένους· εμείς που το να κάνουμε κάπου μια στοιχειώδη υπακοή το θεωρούμε εξευτελισμό και εξουθένωση· εμείς που ως παιδιά τις συμβουλές και τις ορμήνειες των γονιών μας τις βαφτίζουμε «καταπίεση» εμείς, για τους οποίους ειπώθηκε ότι «του Έλληνα ο τράχηλος ζυγό δεν υπομένει»· εμείς που έχουμε στα κατάβαθα του είναι μας θλιβερά απωθημένα μιας σκλαβιάς τετρακοσίων και πάνω χρόνων, μιας σχετικά πρόσφατης τριπλής ξενικής κατοχής και καμπόσων ντόπιων δικτατοριών, πολλά έχουμε να διδαχθούμε από τη στάση του Ιβάν και τον τρόπο με τον οποίο αντιμετώπισε τη δουλεία.

Δεν ήταν μοιρολάτρης ο Άγιος! Δεν έλεγε «σφάξε με, αγά μου, ν’ αγιάσω»! Ήξερε τι του συνέβαινε. Όμως ήξερε και την αλήθεια των πραγμάτων! Ήξερε πως στο χέρι του ήταν να δουλωθεί ή να μείνει ελεύθερος. Αν θάδινε τη ψυχή του, αν γινόταν Μουσουλμάνος, οι Τούρκοι θα τον άφηναν ελεύθερο. Θα του έδιναν «μπαξίσια» πολλά περιουσίες, χρήματα, τιμές, δόξες! Μα τότε θάταν σκλάβος αληθινός! Σκλάβος της φιλαυτίας, της φιλοζωίας, του εγωισμού! Αν αρνιόταν να δώσει την ψυχή του, κι ας έμενε σκλάβος σωματικά (όπως κι έγινε), κι αν ακόμα του έπαιρναν τη ζωή ’θάταν ελεύθερος (όπως και ήταν). Αετός υψιπέτης, που ακροζυγιάζεται στα ύψη της αρετής και της χριστιανικής συνέπειας!… Η υπακοή που έκανε στις διάφορες δουλειές και στα θελήματα του αφέντη του (εκείνα, εννοείται, που δεν ερχό­ντουσαν σε σύγκρουση με του Χριστού το άγιο θέλημα), ήταν σε τελευταία ανάλυση, μ’ αυτές τις προϋποθέσεις, μια πράξη ελευθερίας! Μια προσφορά θεληματική, μια εκκοπή του ιδίου θελήματος, όπως συμβαίνει και με τους Μοναχούς, οι οποίοι παραδίδουν το θέλημά τους στα χέρια του Γέροντα και του κάνουν υπακοή εν Αγίω Πνεύματι.

Η επιμέλεια πάλι, με την οποία έκανε τις διάφορες δουλειές που του ανέθεταν, βασιζόταν στην πεποίθηση ότι εκτελούσε έργο του Χριστού. Είχε δεχθεί τη σκλαβιά του σαν ένα διακόνημα που τούχε αναθέσει για να το κάμει ο ίδιος ο Χριστός! Κι έτσι έθετε σε κατά γράμμα εφαρμογή τη σύσταση του θείου Παύλου: «Όσοι είστε δούλοι να υπακούετε στους επίγειους κυρίους σας με φόβο και τρόμο, με ειλικρίνεια καρδιάς, όπως στο Χριστό. Όχι υπακούοντας για τα μάτια, για να είστε αρεστοί στους ανθρώπους, αλλά ως δούλοι του Χριστού, εκτελώντας το θέλημα του Θεού από ψυχής, δουλεύοντας με καλή διάθεση σαν να δουλεύετε για τον Κύριο και όχι για τους ανθρώπους. Και να ξέρετε ότι καθένας ό,τι καλό κάνει, γι’ αυτό θ’ ανταμειφθεί από τον Κύριο, είτε είναι δούλος είτε ελεύθερος» (Έφεσ. 6: 5-8). Κι αυτή η αντιμετώπιση του πράγματος έκανε αληθινά τους ίδρωτες που έχυνε για χάρη του αφέντη του να λογαριάζονται ως ιδρώτες που χύθηκαν για χάρη του ίδιου του Χριστού! Και οι κόποι της σκλαβιάς να λογαριάζονται ως κόποι που καταβλήθηκαν στην εργασία του Ευαγγελίου! Έτσι, όλα αυτά έφεραν άφθονη θεία Χάρη πάνω στο δούλο του Θεού, κι ο νεαρός σκλάβος έλαβε το χάρισμα της θαυματουργίας!

Βλέποντάς τον ο αφέντης του κι οι άλλοι Τούρκοι να θαυματουργεί, άρχισαν να του συμπεριφέρονται με σεβασμό κι εκτίμηση πολλή, και τον θερμοπαρακάλεσαν μάλιστα να δεχθεί να μένει σε διαμέρισμα ξεχωριστό, δικό του, με άνεση και ευκολίες. Όμως εκείνος αρνήθηκε ευγενικά και συνέχισε να μένει στο στάβλο του, όπου και παρέδωσε την αγία ψυχή του στα χέρια του Ελευθερωτή και Ζωοδότη σε ηλικία σαράντα περίπου χρόνων, αφού νωρίτερα μετάλαβε τα Άχραντα Μυστήρια, στις 27 του Μάη του 1730. (Προσθήκη από το αφιέρωμα Χριστιανικά θαύματα σε μουσουλμάνους)

 .·٠•●.۩۞۩.●•٠· . .

Το πιο γνωστό θαύμα του αγίου είναι το εξής: μια μέρα, ενώ ο Τούρκος αφέντης του βρισκόταν στη Μέκκα, η γυναίκα του έκανε τραπέζι σε συγγενείς και φίλους στο αρχοντικό τους. Ο Ιωάννης υπηρετούσε στο τραπέζι, όταν σερβιρίστηκε ένα πιάτο από το αγαπημένο πιλάφι του αφέντη του. Το είδε η οικοδέσποινα και αναστέναξε λέγοντας: «Πόση ευχαρίστηση θα έπαιρνε ο αφέντης σου, αν ήταν εδώ κι έτρωγε μαζί μας από τούτο το φαγητό». Ο άγιος τότε ζήτησε ένα πιάτο ζεστό πιλάφι για… να το στείλει στον αφέντη του στη Μέκκα. Του το έδωσαν σχεδόν με ειρωνεία, όμως, όταν επέστρεψε ο αφέντης του είχε μαζί του το πιάτο, που ανεξήγητα είχε μεταφερθεί κοντά του, και μάλιστα έφερε το χαρακτηριστικό έμβλημα όλων των σερβίτσιων του αρχοντικού.

Ο άγιος κοιμήθηκε ειρηνικά το 1730, αφού έλαβε τη θεία κοινωνία κρυμμένη από τον ιερέα μέσα σ’ ένα μήλο. Τρία χρόνια αργότερα, μετά από ένα φωτεινό όραμα, ανοίχθηκε ο τάφος και το σώμα του βρέθηκε άφθαρτο, ευλύγιστο και ευωδιάζον. Το 1830 στρατιώτες του Οσμάν πασά αποπειράθηκαν να το κάψουν ρίχνοντάς το στη φωτιά. Όμως το ιερό σκήνωμα έμεινε σχεδόν ανέπαφο και μάλιστα οι στρατιώτες το είδαν να κινείται μέσα στις φλόγες, σαν ζωντανό, και τράπηκαν σε φυγή.


Τον ενταφίασαν αρχικά στην ταπεινή εκκλησιά του Αϊ-Γιωργιού, κοντά στο υποστατικό του αφεντικού του, όπου συνήθιζε να πηγαίνει και να ξενυχτά προσευχόμενος. Από ’κει, το 1845, οι Χριστιανοί μετέφεραν το άγιο λείψανό του, που το σεβάσθηκε η φθορά και τ’ άφησε απείραχτο κι ελεύθερο από τον κοινό νόμο της αποσύνθεσης, στη μεγάλη και ωραία εκκλησιά του Αγίου Βασιλείου που έχτισαν στο μεταξύ, κι εκεί έμεινε κάνοντας αναρίθμητα θαύματα σε Χριστιανούς και Τούρκους ως το 1924, που με την ανταλλαγή των πληθυσμών που έγινε με τη Συνθήκη της Λωζάνης, ερχόμενοι οι Προκοπιανοί στην Ελλάδα τόφεραν, θησαυρό ατίμητο και ανεξάντλητο, και το ανέβασαν στην Εύβοια όπου εγκαταστάθηκαν, στο Εμίν Αγά, που από τότε ονομάσθηκε Νέο Προκόπιο.

Στο Νέο Προκόπι, με πρωτοβουλία του μακαριστού Ποιμενάρχη της περιοχής Μητροπολίτου Χαλκίδας Γρηγορίου, η ευσέβεια του λαού ανήγειρε μεγαλόπρεπο και καλλιμάρμαρο ναό στο όνομα του ευωδιαστού ρόδου της Ρωσίας, κι εκεί βρίσκεται πια εναποτεθειμένο το ιερό του Λείψανο και δέχεται ολοχρονίς την προσκύνηση χιλιάδων λαού, κι επιτελεί ποταμηδόν θαύματα και ιάσεις παντοδαπές «τοις προσιούσιν εν πίστει» (=σ’ αυτούς που προσέρχονται με πίστη).

Ιδιαίτερη αγάπη δείχνει στα παιδιά ο Όσιος Ιωάννης, γι’ αυτό και πάμπολλα θαύματά του γίνονται σ’ αυτά. Με οφθαλμοφανή επέμβασή του έσωσε επανειλημμένως από σίγουρο θάνατο παιδιά, όταν εξαιτίας σεισμών ή υποχωρήσεως της στέγης καταστράφηκαν σχολειά σε ώρα μαθήματος και στο Προκόπι, και στην Αθήνα, στους Αγίους Αναργύρους, πριν κάμποσα χρόνια. Άρρωστα παιδιά τ’ απάλλαξε από αρρώστιες φοβερές κ.ο.κ. Μα και οι προς τους μεγάλους ευεργεσίες του δεν είναι αριθμήσιμες! Ποταμός ολόκληρος και σ’ αυτούς τα θαύματά του! Κωφάλαλοι ακούνε και μιλούν! Παράλυτοι συσφίγγονται και περπατούν υγιείς! Τυφλοί αναβλέπουν! Καρδιοπαθείς αποκαθίστανται! Καρκινοπαθείς θεραπεύονται!

Κάποια γυναίκα από τη Κύπρο, από το Φρέναρος της Αμμοχώ­στου συγκεκριμένα, συγκύπτουσα, με το κεφάλι της να φθάνει κοντά στα γόνατα, όπως η ομοιοπαθής της του Ευαγγελίου, θεραπεύθηκε πριν λίγα χρόνια, μόλις ζώστηκε τη ζώνη του Αγίου, και το θαύμα έγινε γνωστό από τον Τύπο. Γιατρός άπιστος, που κάποτε αποκάλεσε με πολλή ασέβεια το λείψανο του Αγίου «μούμια», θεραπεύθηκε ανέλπιστα από ανίατη αρρώστια που τον είχε φέρει στο χείλος του θανάτου, όταν του παρουσιάσθηκε ο ταπεινός Όσιος και του είπε: «Είμαι η “μούμια” που είπες, και σε κάνω εγώ καλά, με τη Χάρη του Κυρίου μου Ιησού Χριστού»! Δαιμονισμένοι απαλλάσσονται από τα δαιμόνια που τους βασανίζουν! Θλιμμένοι παρηγορούνται! Απογοητευμένοι βρίσκουν ελπίδα! Κλονισμένοι στηρίζονται! Δύσπιστοι γίνονται πιστοί! Ευσεβείς στερεώνονται στην ευσέβεια! Δοξάζεται το όνομα του Θεού καθημερινά, με αφορμή το μικρόσωμο σκλαβόπουλο απ’ τη Ρωσία. Τον πονεμένο και τυραννισμένο ιπποκόμο, που έζησε σκλάβος αδούλωτος, θεληματικά φτωχός, άσημος, κουρελοντυμένος, υπάκουος, στερεός όμως στην αγία Ορθόδοξη Πίστη του, με το «Σλάβα τέμπιε Μπόγιε!» (Δόξα Σοι ο Θεός!) αδιάκοπα στο στόμα! Δοξάζεται ο Θεός και δοξάζει κι Εκείνος φιλότιμα το πλάσμα Του, που αγάπησε την αδοξία και την ταπείνωση! Δοξάζει το γνήσιο παιδί Του, που «διά τους λόγους των χειλέων Του εφύλαξεν οδούς σκληράς» (Ψαλμ. 16 (17):4). Δοξάζει τον Ομολογητή Του, που δεν ντράπηκε και δεν φοβήθηκε να Τον ομολογήσει «έμπροσθεν των ανθρώπων» και τον ομολογεί τώρα κι Αυτός ενώπιον όλων των ανθρώπων, ενώπιον των Αγγέλων και των Αρχαγγέλων, των Αγίων Πάντων και της Θεοτόκου, ενώπιον όλης της κτίσεως της ορατής και της αόρατης!…

Το «σπιτάκι» του αγίου Ιωάννη του Ρώσου στη Φινλανδία



Η ευσέβεια ενός ζευγαριού στη Φινλανδία ...ευθύνεται για το «σπιτάκι» του ΑγίουΙωάννου του Ρώσσου στη μακρινή αυτή χώρα, όπου η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι δυναμική, αν και αποτελεί μειοψηφία. Πολλοί Ορθόδοξοι Φινλανδοί έχουν επισκεφθεί το προσκύνημα του Αγίου Ιωάννου του Ρώσσου στο Προκόπι της Εύβοιας. Ανάμεσά τους και η Ρίτα Μίρωνοβ, η οποία έζησε και ένα θαύμα εκεί.

Όταν τής ήλθε η ιδέα να μετατρέψει μια ιστορικής αξίας παλαιά σιταποθήκη - φτιαγμένη με χονδρούς κορμούς ελάτου - στην αυλή της σε παρεκκλήσι, ήθελε να το αφιερώσει στον αγαπημένο της Άγιο Ιωάννη. Μαζί με τον σύζυγό της Μάρκο έκαναν αρκετά ταξίδια στην Ελλάδα για να βρούν κατάλληλες εικόνες και άλλα χρειαζούμενα.

Το περασμένο Σάββατο 31 Ιουλίου έγιναν τα θυρανοίξια του κατανυκτικού παρεκκλησίου από τον πνευματικό της κ. Ρίτας π. Χεΐκκι Xόnkamaki.

Μετά τον αγιασμό και την πρώτη Θεία Λειτουργία ακολούθησε μια ομιλία περί του Αγίου Ιωάννου, με προβολή σλάιτς από το προσκύνημα του Αγίου στο Προκόπι. Η παρουσία του Αγίου ήταν έντονη τόσο στο εκκλησάκι όσο και στην μικρή αυτή εκδήλωση. Σημειωτέον ότι το βιβλίο «Ο Άγιος Ιωάννης ο Ρώσσος» του π. Ιωάννου Βερνέζου(βλ.παρακάτω), εφημερίου επί σειρά ετών στο προσκύνημα του Αγίου στο Προκόπι, είναι ήδη μεταφρασμένο στα φινλανδικά. Το παρεκκλήσι του Αγίου Ιωάννου βρίσκεται στο δήμο Viljakkala ανάμεσα σε όμορφη φινλανδική φύση, περίπου 55 χμ. από την πόλη Tampere.

Σχόλιο «Νεκρού»: ας μη μας σκανδαλίζει ο παπάς χωρίς γένια. Την καρδιά του Άλλου δεν την ξέρεις, μόνον ο Κύριος. Είναι αδελφοί μας ορθόδοξοι κι αυτοί - Ορθοδοξία δεν υπάρχει μόνο στην Ελλάδα ή τη Ρωσία. Σωστά;


ΣΥΝΤΟΜΟΣ ΒΙΟΣ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΡΩΣΣΟΥ
Πατρίδα του η Ν. ΡΩΣΣΙΑ (Ουκρανία)

ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΒΕΡΝΕΖΟΥ

Ιερά Μονή Παντοκράτορος

Σαν πιθανότερη χρονολογία της γέννησής του είναι το έτος 1690. Και τούτο γιατί στους πολέμους που άρχισαν το 1711 και τελείωσαν το 1718 είναι στρατιώτης του Τσαρικού Στρατού του Μεγάλου Πέτρου της Ρωσσίας. Τα Τουρκικά στρα­τεύματα ήσαν ακατάβλητα, βάδιζαν από νίκη σε νίκη, είχαν σπείρει τον τρόμο σ' όλα τα έθνη. Στρατιώτης ο Όσιος Ιωάννης μάχεται για να υπερασπισθεί την πατρίδα του, τη Ρωσσία. Γαλου­χημένος με τα νάματα της Ορθοδοξίας από τους Χριστιανούς γονείς του, τον συγκλονίζει η φρίκη του πολέμου, τα χιλιάδες παλληκάρια, γυναικόπαιδα, γέροι που κείτονται νεκροί στο πέρασμα της λαίλαπας, της πολεμικής μανίας των εχθρών.
Στις μάχες για την ανακατάληψη του Αζώφ με χιλιάδες άλλους συμπατριώτες του, αιχμαλωτίζε­ται και οδηγείται στην Κωνσταντινούπολη. Απ' εκεί στο Προκόπιο, κοντά στην Καισάρεια της Καππαδοκίας της Μ. Ασίας, στην κατοχή ενός Αγά που διατηρούσε στρατόπεδο των Γενιτσάρων.

Βασανίζεται να αρνηθεί το Χριστό

Καταδικασμένος ψυχολογικά στην περιφρόνη­ση και το μίσος των Τούρκων, είναι ο «κιαφίρ», ο «άπιστος» που του αξίζουν σκληρά βασανιστήρια. Και τον χτυπούν με χοντρά ξύλα ραβδιά, τον κλω­τσούν, τον φτύνουν, του καίνε τα μαλλιά και το δέρμα της κεφαλής του με πύρινο τάσι. Τον πετούν στις κοπριές του σταύλου και τον υποχρεώνουν να ζει με τα ζώα.

Απαντά στα βασανιστήρια

Υπομένει όλα τα βασανιστήρια με καρτερία και αξιοθαύμαστη γενναιότητα. Λάμπει ο αδαμάντινος χριστιανικός του χαρακτήρας. Σαν τον ήλιο λάμπει ο υπέροχος εσωτερικός του κόσμος που ολόκληρος από τα παιδικά του χρόνια είναι δοσμένος στο Χριστό. Στους ξυλοδαρμούς, στις βρισιές και στις κλωτσιές των Τούρκων, απαντά με τα λόγια του Παύλου: «ποιος μπορεί να με χωρίσει από την αγάπη του Χριστού μου; Θλίψις ή στενο­χώρια ή διωγμός ή γυμνότης ή αιχμαλωσία;». Έχω πεποίθηση, πίστη και αγάπη στον Κύριό μου Ιησού Χριστό τον Μονογενή Υιό του Θεού μου και τίποτε απ' όλα τα δεινά, δεν θα με χωρίσει από την αγάπη Του.

Σαν αιχμάλωτος υπακούω στις προσταγές σου, στις δουλικές εργασίες. σ Χριστό δεν σε έχω αφέντη, «πειθαρχείν δει Θεώ μάλλον ή άνθρώποις». Ενθυμούμαι το αγκάθινο στεφάνι, τους εμπτυσμούς, τους κολαφισμούς, τα ραπίσματα και αυτόν τον σταυρικό θάνατο και είμαι πρόθυμος να υποστώ και εγώ τα μεγαλύτερα και δεινότερα βάσανα και αυτόν τον θάνατον, τον Ιησού μου όμως δεν τον αρνούμαι.

Δέχεται ο Όσιος Ιωάννης τους σκληρούς όρους της μαρτυρικής ζωής, τα βασανιστήρια, τη διαμο­νή με τα ζώα στο σταύλο που του θύμιζε, όπως έλεγε, το σταύλο της Βηθλεέμ· τις ασκήσεις, νηστείες, αγρυπνίες, προσευχές σε τέτοιο βαθμό, που δαμάσθηκε η θηριωδία των Τούρκων και έκπληκτοι τον ονομάζουν «βελή», άγιο.

Σε συνεστίαση Τούρκων αξιωματούχων θαυμα­τουργικά έστειλε με Άγγελο Κυρίου φαγητό σε χάλκινο πιάτο από το Προκόπιο της Μ. Ασίας στην Μέκκα της Αραβίας και ο Τούρκος Αγάς το έφαγε εκεί ζεστό. επιστρέφοντας έδειξε το πιάτο με το οικόσημο στους αξιωματούχους τρεις μήνες μετά. Το θαύμα αυτό που έγινε από τον Όσιο κατά παραχώρηση του Κυρίου, σταμάτησε το μίσος και την αδιάλλακτη μανία των βασανιστών του. Η πνευματική και ηθική ακτινοβολία του εδάμασε την θηριωδία των Τούρκων.

Το τέλος

1730 Μαΐου 27. Ένα στήριγμα είχε σε όλους τους αγώνες του και μία παρηγοριά στην τραχειά ζωή των βασανιστηρίων. Κατέφευγε σε προσευχές, γονυκλισίες, αγρυπνίες και κοινωνούσε κρυφά από τους Τούρκους, τα Άχραντα Μυστήρια. Η Θεία Κοινωνία κάθε Σάββατο ήταν η μεγάλη του ξεκού­ραση και ανάπαυση. Τελευταία ημέρα, 27 Μαΐου του 1730, ειδοποίησε τον ιερέα και εκείνος του πήγε τη Θεία Κοινωνία μέσα σε ένα μήλο που το είχε κουφώσει. Κοινώνησε εκεί στο σταύλο για τελευταία φορά. Η πρόσκαιρη αιχμαλωσία του, η δεινή κακοπάθεια πήραν τέλος· ο θαυμαστός Όσιος Ιωάννης πέρασε στην αιώνια αγαλλίαση και μακαριότητα, μόλις πήρε τα Άχραντα Μυστήρια.

Ο ενταφιασμός

Οι ιερείς και πρόκριτοι Χριστιανοί του Προκο­πίου, με άδεια του Τούρκου πήραν το σώμα. Με συγκίνηση και δάκρυα μέσα σε βαθειά κατάνυξη και ευλάβεια ο μέχρι χθες δούλος και σκλεται από Χριστιανούς - Τούρκους - Αρμενίους σαν αφέντης και δεσπότης. Σήκωσαν στον ώμο τους το πολύαθλο εκείνο σώμα, με θυμιατά και λαμπάδες, με ευλάβεια και προσοχή, το οδηγούν σε έναν τάφο στο Χριστιανικό κοιμητήριο, το ενα­ποθέτουν στη μάνα γη.

Θείο όραμα

Ο γέροντας ιερέας που κάθε Σάββατο άκουγε τον πόνο και τα βασανιστήριά του και του έδινε, τον κοινωνούσε τα Άχραντα Μυστήρια, είδε στον ύπνο του τον Όσιο Ιωάννη τον Νοέμβριο του 1733. Του είπε ο Όσιος πως το σώμα του έχει μεί­νει με τη χάρη του Θεού μέσα στον τάφο ακέραιο, ολόκληρο, αδιάφθορο, όπως το έβαλαν στον τάφο πριν 3 1/2 χρόνια. Να το βγάλουν και θα είναι μαζί τους ως ευλογία Θεού στους αιώνες. Μετά τους δισταγμούς του ιερέα, κατά θεία παραχώρηση, ένα ουράνιο φως φωτίζει τον τάφο του Οσίου σαν πύρινος στύλος. Οι Χριστιανοί άνοιξαν τον τάφο και ω του θαύματος! Το σώμα του Οσίου βρέ­θηκε ακέραιο, αδιάφθορο και μυρωμένο με αυτή τη θεία ευωδία που συνεχίζει να έχει μέχρι σήμερα. Με πνευματική ευφροσύνη και ευλάβεια σήκωσαν, πήραν στην αγκαλιά τους αυτό το θείο δώρο, το ιερό λείψανο και το μετέφεραν στο Ναό που αγρυπνούσε ο Όσιος! Από την ημέρα εκείνη, 273 τώρα χρόνια, μπήκε το ιερό σώμα στη λειτουργική ζωή της Εκκλησίας του Χριστού.

Ο Οσμάν Πασάς καίει το Ιερό Λείψανο

Σε μία εσωτερική διαμάχη και σύρραξη μεταξύ Σουλτάνου και Ιμπραήμ της Αιγύπτου ο απεσταλμένος Πασάς του Σουλτάνου, Οσμάν, καίει το Ιερό Λείψανο για να εκδικηθεί τους Χριστιανούς. Το ιερό σώμα οι Τούρκοι το είδαν να παίρνει κίνηση στη φωτιά. Έντρομοι εγκαταλείπουν το ανίε­ρο έργο τους και φεύγουν. Την άλλη ήμερα μετά την αποχώρηση των Τούρκων οι Χριστιανοί ανασηκώ­νουν τις στάχτες και τα κάρβουνα και βρήκαν σκε­πασμένο ολόκληρο το ιερό σώμα. Δεν είχε πάθει τίποτε, ευλύγιστο και μυρωμένο, του έμεινε μόνο το μαύρισμα από τους καπνούς και το πύρωμα.

Η Σπηλιά στην Καππαδοκία, χώρος σαν αυτόν του στάβλου, 
όπου πέρασε ο όσιος Ιωάννης τα χρόνια της αιχμαλωσίας του.

Τον τιμά όλη η Κεντρική Μ. Ασία (Καππαδοκία)

Όπως είδαμε ο Όσιος έζησε με εγκράτεια, αγνότητα, νηστείες, προσευχές, αρετές ξεχασμέ­νες για μας, δόξασε τον Θεό ανάμεσα σε αλλοδόξους και αλλοπίστους και ο Θεός του απάντησε δοξάζοντάς τον στον Ουρανό και στη γη. Μπρο­στά στην Λάρνακα που είναι το Άγιό του σώμα, παράλυτοι περπατούν, τυφλοί βλέπουν, δαιμόνια φεύγουν, άλλες ανίατες αρρώστιες θεραπεύονται.

Όχι μόνο Ορθόδοξοι, αλλά και Αρμένιοι, Δια­μαρτυρόμενοι και Τούρκοι αιχμαλωτίζονται από τα θαύματά του. Στην από­γνωση και τη δυστυχία τους, καταφεύγουν στον Όσιο. Η γλώσσα του Οσίου σιωπά αλλά δια­λαλούν τα θαύματά του. Κοιμάται το Ιερό Λείψανο, αλλά κηρύττουν την παρουσία του τα θαυμα­στά γεγονότα. Γίνεται εκεί μεγάλο προσκύνημα που δεσπόζει στην κεντρική Καππαδοκία.

1922 Καταστροφή της Μ. Ασίας

Η συμπαιγνία των Μεγάλων δυνάμεων, τα τρο­μερά λάθη των Ελλήνων όπλισαν τους Σελτζούκους Τούρκους του Κεμάλ Ατατούρκ και ξεκληρίσθηκε ο Ελληνισμός της Μ. Ασίας. Παθιασμένοι οι Έλληνες σε Βασιλικούς και αντιβασιλικούς - Βενιζελικούς και αντιβενιζελικούς καίνε ο ένας το σπίτι του άλλου. Το Μέτωπο καταρρέει. Οι πολιτι­κοί της Αθήνας βγάζουν λόγους στα μπαλκόνια αντιμαχόμενοι για το ποιος είναι άξιος να κυβερ­νήσει! Ο Κεμάλ σφάζει σαν τα αρνιά τα παλληκάρια μας που τα έχει εγκλωβίσει στον Σαγγάριο ποταμό! Ένα εκατομμύριο πεντακόσιες χιλιάδες νεκροί και αγνοούμενοι από τη συμφορά....

Μεταφορά του Ιερού Λειψάνου

Μέσα στη λαίλαπα της καταστροφής οι πρό­σφυγες που έχασαν τα πάντα, δύο χρόνια μετά την καταστροφή στην επίσημη ανταλλαγή των πληθυ­σμών Ελλάδος-Τουρκίας, πήραν το Ιερό Λείψανο, άλλα κειμήλια της Εκκλησίας και λιγοστά προ­σωπικά τους είδη και ξεκίνησαν για το δρόμο της ξενιτειάς. Από την Καισάρεια στη Μερσίνα. Από το λιμάνι της Μερσίνας με το πλοίο «Βασίλειος Δεστούνης» που ναυλώθηκε με έξοδα της οικοιας Παπαδοπούλου, απόγονοι του οποίου μένουν στην Ελευσίνα, μεταφέρεται στην Χαλκίδα. Παραμένει εκεί ένα χρόνο και το 1925 έφθασε στο σημερινό Νέο Προκόπιο.

Δημιουργία νέου Προσκυνήματος

Το 1930 θεμελιώθηκε ο Ναός που φιλοξενεί σήμερα το Ιερό Λείψανο. Στεγάσθηκε το 1951. Το 1962 από απλός προσκυνηματικός Ναός που ήταν, με σύμφωνη γνώμη της Εκκλησίας και της Πολι­τείας, υπογράφηκε νόμος βάσει του οποίου λει­τουργεί σαν «Ευαγές Ίδρυμα», με σκοπούς που καθορίζονται στη διάταξη λειτουργίας και διαχεί­ρισης αυτού. Ιδρύθηκαν δύο μεγάλοι ξενώνες. Ο ένας για δωρεάν φιλοξενία και ο άλλος με αντίτι­μο μικρό υπέρ των σκοπών του Ιδρύματος. Άρχισε η συντήρηση και λειτουργία 5 μεγάλων Ιδρυμάτων. Δύο Ορφανοτροφείων, ενός στη Χαλκίδα και ενός στη Νέα Αρτάκη, ενός Γηροκομείου στη Χαλ­κίδα, Οικοτροφείου σπουδαστών, παιδικών κατασκηνώσεων για 1.000 περίπου παιδιά κάθε θερινή περίοδο κ.ά. Το πενταμελές Διοικητικό Συμβούλιο, τα Συμβούλια όλων των Ιδρυμάτων με την προε­δρία σήμερα και την ευθύνη του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Χαλκίδος, Ιστιαίας και Βορείων Σποράδων κ. Χρυσοστόμου και με την συνδρομή όλων των πιστών φέρουν εις πέρας το μεγάλο αυτό πνευματικό και φιλανθρωπικό έργο.

Νέα πνευματική κολυμβήθρα

Ο Όσιος Ιωάννης είναι υπέροχο παράδειγμα για την «εν Θεώ» ζωή των ανθρώπων γιατί αποκαλύπτει με τα θαύματά του τη θεία δύναμη και μας καθοδηγεί να γνωρίσουμε ψυχικώς μια όντως άγια ζωή, ευεργετική για τον άνθρωπο. Δεν είμαστε μόνο γι' αυτή τη ζωή, αλλά ανήκουμε μάλλον στην μέλλουσα, την αιώνια, την ουράνια. Η ψυχή μας είναι αθάνατη, αιώνια.

Ο Όσιος Ιωάννης μεταλαμπαδεύει με τα θαύ­ματά του, στις ψυχές των πιστών, Ουράνιο φως, θεία δύναμη σε ζήλο και ενθουσιασμό, θεία δύνα­μη σε αυταπάρνηση και αυτοθυσία, δύναμη της ατομικής και κοινωνικής ηθικότητας και αυτοελέγ­χου, δύναμη η οποία υπερνικά τα δεσμά της ύλης και μεταθέτει τα βουνά των εμποδίων και δημιουρ­γεί τις μεγάλες νίκες στη ζωή, στους χαρακτήρετων ανθρώπων μεταλλαγές και αναγεννήσεις. Με τα θαύματά του ο Όσιος, με την νυχτοήμερη προ­σπάθειά του όπως αποκαλύπτει, ζει και κινείται και βοηθάει τον άνθρωπο να αποκτήσει την εσω­τερική ελευθερία, την ψυχική, που με την ακτινο­βολία της ζωογονεί άτομα και λαούς. Εκατοντά­δες χιλιάδες άνθρωποι κάθε χρόνο με δέος, με κατάνυξη, σιωπηλοί, περνούν μπροστά από το Ιερό του Λείψανο, το μέγα αυτό κειμήλιο της Ορθοδοξίας. Σε όλους δίνει την ζωογόνο αύρα της χάρης που έλαβε από τον δωρεοδότη Παντοδύνα­μο Θεό.

«Η Θεία Λάρναξ των Λειψάνων σου, Ιωάννη πάτερ Όσιε, Ιάματα πηγάζει τοις πιστοίς...»

Απολυτίκιον Οσίου Ιωάννου

Εκ γης ο καλέσας σε, προς ουρανίους Μονάς, τηρεί και μετά θάνατον αδιαλώβητον, το σκήνος σου Όσιε. Συ γαρ εν τη Ασία, ως αιχμάλωτος ήχθης, ένθα και ωκειώθης, τω Χριστώ, Ιωάννη. Αυτόν ουν ικέτευε, σωθήναι τας ψυχάς ημών.

Ήχος δ', προς το «Τη Θεοτόκω εκτενώς».

Τω Ιωάννη οι πιστοί νυν προσδράμωμεν, οι εν δεινοίς και συμφοραίς, και προσπέσωμεν, εν ευσέβεια κράζοντες, εκ βάθους ψυχής· Όσιε, βοήθησον, εφ' ημίν σοις ικέταις, πρόφθασον και λύτρωσαι της παρούσης ανάγκης· μη παραβλέψης δέησιν οικτράν των προσφευ­γόντων τη σκέπη σου, Άγιε.

Μεγαλυνάρια Οσίου Ιωάννου

Τους συναθροισθέντας τω σω ναώ, αοράτων πάντας, ορατών τε επιβουλής, ημάς τυραννούντων. δεόμεθα ρυσθήναι, υπό την σην αιγίδα θερμώς προσ­φεύγοντας.

Τα πεπυρωμένα βέλη εχθρού, βροτοκτόνου, πάτερ, απομάκρυνον αφ' ημών, ταις προς την Τριάδα, θερμαίς σου ικεσίαις, όπως ρυσθέντες, τούτων, σε μεγαλύνωμεν.

Τον αστέρα πάντες τον φαεινόν, τον εκ Προκοπίου, απαστράψαντα νοητώς, οσίων το κλέος, και Καππαδόκων δόξαν, τον θείον Ιωάννην ύμνοις τιμήσωμεν.

Αίτησαι ειρήνην παρά Θεού, πνευμάτων γαλήνην, μέχρι τέλους υπομονήν. ψυχών σωτηρίαν, ημίν τοις σοις ικέταις, τοις ευφημούσι πόθω τα σα θαυμάσια.

Πάσαι των Αγγέλων αι στρατιαί, Πρόδρομε Κυρίου, Αποστόλων η δωδεκάς, οι Άγιοι Πάντες, μετά της Θεοτόκου, ποιήσατε πρεσβείαν, εις το σωθήναι ημάς.

Ήχος β'. Ότε εκ του ξύλου σε νεκρόν.

Δεύτε προσκυνήσωμεν, πιστοί, και μετ' ευλαβείας και πόθου κατασπαζόμενοι, λείψανον περίσεπτον και πανυπέρτιμον, Ιωάννου θεόφρονος, αγνίσωμεν χείλη, όμματα και μέτωπα, και ικετεύσωμεν, όπως και ημάς αξιώση, τέλους σωτηρίου και θείου, ταις αυτού προς Κύριον δεήσεσιν.

Ευλαβική προσφορά των εκδόσεων «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ» ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

Την μνήμη του Αγίου Ιωάννου του Ρώσου εορτάζουμε στις 27 Μαΐου.

Βίος και ασματική ακολουθία

Βίος και ασματική ακολουθία του οσίου και θεοφόρου πατρός ημών Ιωάννου του Ρώσσου του Νέου Ομολογητού του εν Προκοπίω της Καππαδοκίας ενασκήσαντος ου το ιερόν λείψανον μετακομισθέν ακέραιον όλως υπό των προσφύγων Προκοπίου φυλάσσεται εν Νέω Προκοπίω (Αχμέτ- Αγά) Ευβοίας. Εν Αθήναις: Τύποις: Ν. Τιλπερόγλου, 1938.

Κατεβάστε από εδώ: Ανέμη - Ψηφιακή Βιβλιοθήκη Νεοελληνικών Σπουδών

Ένα ορθόδοξο αφιέρωμα σε βίντεο-ντοκιμαντέρ αγαπητοί μου αναγνώστες, για τον Βίο και τα Θαύματα του Αγίου Ιωάννη του Ρώσσου, που το άγιο λείψανό του βρίσκεται αδιάφθορο και ακέραιο στο Προκόπι Ευβοίας, επιτελώντας καθημερινά απίστευτα θαύματα.

Ο π. Ιωάννης Βερνέζος ομιλεί με Ρώσους από το χωριό καταγωγής του Ιωάννου του Ρώσσου!
http://sophia-siglitiki.blogspot.gr

Δεν υπάρχουν σχόλια: