Σεβ. Μητροπολίτου Σισανίου & Σιατίστης κ. Παύλου
Η οἰκογένεια εἶναι τό ἀληθινό, τό γνήσιο, τό θεοΐδρυτο, τό εὐλογημένο κύτταρο τῆς κοινωνίας καί τῆςΕκκλησίας, στό ὁποῖο βλέπει τό φῶς τοῦ ἥλιου,ἀνατρέφεται, μεγαλώνει, μορφοποιεῖται, ὡριμάζει, ὁλοκληρώνεται ὁ ἄνθρωπος. Μιά ἑνωμένη, ἀγαπημένη, φυσιολογική, χαρούμενη καί εὐλογημένη οἰκογένειαεἶναι ὁ πνευματικός χῶρος μέσα στόν ὁποῖο ὅλα τά μέλη - γονεῖς καί παιδιά - θά καλλιεργήσουν μέ τό φῶς τοῦΕὐαγγελίου ἀρετές. Μιά τέτοια οἰκογένεια προσφέρει στόν κόσμο ὁλοκληρωμένες προσωπικότητες, προσφέρει Αγίους. Αὐτός εἶναι ὁ σκοπός τῆς οἰκογένειας · νά ἁγιάζει καί τούς γονεῖς καί τά παιδιά. Στό μυστήριο τοῦ γάμου ἀπό τήν ἀρχή δηλώνουμε ὅτι ὁ γάμος εἶναι κοινή πορεία καί τῶν δύο στήνἀρχή, τῶν ὑπολοίπων μετά, τῶν παιδιῶν δηλαδή, πρός τήν εὐλογημένη βασιλεία τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καίτοῦ Αγίου Πνεύματος καί προσευχόμεθα γιά τήν σωτηρία τους. Ολα τά ὑπόλοιπα ἐντάσσονται μέσα σέ αὐτή τήν προοπτική. Τό μυστήριο τοῦ γάμου ἐντάσσει ὅλη τήν ...
οἰκογένεια σέ αὐτό τό πλαίσιο ζωῆς. Πρότυπο τῆς σχέσης μέσα στό γάμο εἶναι ἡ σχέση τοῦ Χριστοῦ καί τῆς Εκκλησίας. Σέ αὐτό τό πρότυπο καλοῦνται νά μαθητεύσουν καί ἐπί τῇ βάσει αὐτοῦ νά πορευθοῦν. Σέ αὐτόν τόν πνευματικό χῶρο θά βιώσουν τήν ἀλήθεια ὅτι ὁ ἄνθρωπος εἶναι πρόσωπο, δηλαδή γεγονός σχέσης. Τό μυστήριο τοῦ γάμου προσφέρει τήν ποιότητα αὐτῆς τῆς σχέσης. Ο Θεός εἶναι ἀγάπη. Ο ἄνθρωπος «ἄρσεν καί θῆλυ ἐποίησεν αὐτόν ὁ Θεός» καλεῖται νά εἶναι ἀγάπη. Ο γάμος εἶναι μυστήριο ἀγάπης. Καί ἡ οἰκογένεια ὁ χῶρος τῆς ἄσκησης τῆς ἀγάπης καί γιά τήν ἀγάπη. Ας προβληματιστοῦμε, ὅμως, σύντομα γύρω ἀπό τήν σημερινή οἰκογένεια. Κάποιες διαπιστώσεις γιά τήν κατάστασή της. Βλέπουμε σέ πάρα πολλές περιπτώσεις τήν ἀπουσία ἐπικοινωνίας μεταξύ τῶν συζύγων. Καί μάλιστα πολλές φορές αὐτή ἡ δυσκολία τῆς ἐπικοινωνίας ἔρχεται πάρα πολύ νωρίς μέσα στήν πορεία τοῦ γάμου. Καί ἐνῶ δύο ἄνθρωποι φαίνονται στήν ἀρχή νά ἔχουν νά ποῦν πολλά, στό τέλος φτάνουν στό σημεῖο νά βάζουν τήν τηλεόραση στή μέση, γιατί δέν ἔχουν πιά τίποτα νά ποῦν μεταξύ τους. Καί ἀρχίζουν οἱ ἐντάσεις καί οἱ δυσκολίες, γιατί φαίνεται κανείς νά μήν ἔχει τήν διάθεση - ἤ τουλάχιστον καί οἱ δύο-, νά κατανοήσει τόν ἄλλον, νά ἀκούσει τόν ἄλλον, νά προσέξει τόν ἄλλον. Πίσω ἀπό αὐτήν τήν συμπεριφορά ὑπάρχει ἕνα βασικό πρόβλημα. Τό καίριο πρόβλημα · Εἶναι τό κενό τῆς ἀγάπης μεταξύ τῶν ἀνθρώπων. Ο γάμος εἶναι μυστήριο ἀγάπης γιά τήν Εκκλησία. Οἱ ἄνθρωποι πού παντρεύονται ὑποτίθεται ὅτι ἀγαπιῶνται, ἀλλά ἡ ἀγάπη τους δέν εἶναι σαρκωμένη, ἡ ἀγάπη τους δέν περνάει μέσα στήν καθημερινότητά τους, ἄρα οὐσιαστικά εἶναι ἀνύπαρκτη! Αὐτό πού οἱ ἄνθρωποι συνήθως ὀνομάζουν ἀγάπη γιά τόν ἄλλον εἶναι ἡ ἐπιθυμία νά ἔχουν κάποιον πού νά τούς ἐξυπηρετεῖ καί ἀπό τόν ὁποῖο νά παίρνουν ὁτιδήποτε. Η δυσκολία εἶναι στό νά μετέχουν, στό νά εἶναι κοινή πραγματικά ἡ ζωή τους. Ακόμα, διαπιστώνει κανείς, πιστεύω ὅτι εἶναι συμπέρασμα καί συνέχεια τοῦ πρώτου, τό πρόβλημα τῆς ἐπικοινωνίας μέ τά παιδιά τά ἴδια. Θά μπορούσαμε ἐδώ νά ἀναφέρουμε ἐκεῖνο τό περιστατικό πού ἀναρτήθηκε καί στό διαδίκτυο. Εἶναι πραγματικό περιστατικό, μέ τήν δασκάλα πού διορθώνει τήν ἔκθεση τοῦ μαθητῆ της πού ἔχει σάν τίτλο · «Μιά προσευχή στόν Θεό» καί ζητάει ἀπό τόν Θεό · «Θεέ μου, κάνε με τηλεόραση, γιατί ἄν μέ κάνεις τηλεόραση θά μέ προσέχουν οἱ γονεῖς μου , θά μέ προσέχουν τ 'ἀδέρφια μου, θά μοῦ δίνουν σημασία ... Οταν ὁ πατέρας μου γυρίζει στό σπίτι θά προσέχει ἐμένα, ἐνῶ τώρα μέ παραμελεῖ ». Καί ὅταν ἡ δασκάλα διαβάζει τήν ἔκθεση καί κλαίει καί μπαίνει λέει στό δωμάτιο ὁ σύζυγός της καί τήν βλέπει νά κλαίει καί τήν ρωτάει, τοῦ δίνει τήν ἔκθεση. Ο πατέρας πού διαβάζει αὐτή τήν ἔκθεση βγάζει ἕνα πάρα πολύ σωστό συμπέρασμα καί λέει · «Ποιός ξέρει ἀπό ποιά διαλυμένη οἰκογένεια προέρχεται αὐτό τό παιδί». ! ΚΑΙ σταθεροποιημένης αλόης Δασκάλα ΚΑΙ ΤΟΥ ΤΗΝ σύζυγος ξαναδείχνει ΤΗΝ Έκθεση ΓΙΑ ΝΑ προσέξει Ότι ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ σταθεροποιημένης αλόης Έκθεση ΤΟΥ ΓΙΟΥ πολυακουσμένα Εἴδατε Ωραια ΠΟΥ ἔκανε ΤΗΝ διάγνωση Ο πατέρας ὄντας ΑΠΟ ἀπέναντι? «Από ποιά διαλυμένη οἰκογένεια»! Τέτοιου εἴδους διαλυμένες οἰκογένειες πού νομίζουν ὅμως ὅτι εἶναι καλές, ὑπάρχουν δυστυχῶς πάρα πολλές. Τό πόσες εἶναι τό ξέρουν τά παιδιά, τά ὁποῖα ἀκριβῶς θά μποροῦσαν νά κάνουν πολλές τέτοιες προσευχές καί νά κάνουν καί ἄλλα αἰτήματα. Εἶναι πάρα πολύ φυσιολογικό μέ αὐτό τό πλαίσιο ζωῆς νά ἔρχονται πολύ γρήγορα οἱ ἐντάσεις καί οἱ συγκρούσεις μέσα σέ ἕνα σπίτι. Καί εἶναι γνωστές οἱ ἐντάσεις καί οἱ συγκρούσεις ἀπ 'τίς πιό ἁπλές μέχρι τίς πιό δύσκολες. Δέν ὑπάρχει ἀμφιβολία ὅτι στά ζευγάρια ... ἴσως θά ἔρθει ἡ στιγμή πού θά διαφωνήσουν, πού θά ὑψώσουν τήν ἔνταση τῆς φωνῆς τους ... δέν εἶναι ἐκεῖ τό πρόβλημα. Τό πρόβλημα εἶναι στήν ποιότητα αὐτῶν τῶν συγκρούσεων πού βλέπει κανείς τήν τάση νά ἐκμηδενιστεῖ ὁ ἄλλος, τήν τάση νά γίνει τό θέλημα τοῦ καθενός πού τό ἐπιζητεῖ. Μέ ἄλλα λόγια εἶναι μιά σύγκρουση τέτοια πού δείχνει τήν ἀπουσία τῆς ἀγάπης στό ζευγάρι καί κατά συνέπεια τά προβλήματα πού σέ ἕνα τέτοιο σπίτι εἶναι λογικό νά ἔχουν τά παιδιά, ἀφοῦ τά παιδιά βλέπουν καί καταλαβαίνουν πολλά περισσότερα ἀπό ὅσα ἐμεῖς νομίζουμε. Καί δυστυχῶς εἶναι ἕνα μεγάλο μέρος αὐτῶν τῶν οἰκογενειῶν πού πρίν καλά - καλά προχωρήσουν, φτάνουν στό διαζύγιο, στή σύγκρουση τήν τελική. Γιά νά ἐπιβεβαιώσουν στήν πράξη αὐτό πού ἤδη εἴπαμε, γιατί αὐτή εἶναι ἡ βασικότερη αἰτία τοῦ διαζυγίου · Η ἀπουσία τῆς ἀγάπης! Απλά ἔρχεται νά συνειδητοποιηθεῖ μέσα στό χρόνο, μέσα στήν κοινή ζωή, ὅτι τελικά δέν τούς δένει ἡ ἀγάπη αὐτούς τούς ἀνθρώπους · τούς ἔδεσαν ἴσως ἕνας ἐνθουσιασμός, τούς ὁδήγησε νά εἶναι μαζί, τούς ἔδεσαν ἴσως κάποιες ἄλλες συνθῆκες χωρίς ὅμως νά ἔχουν ποτέ ὑπολογίσει αὐτό πού πραγματικά συμβαίνει. Καί γεννιέται ἕνα ἐρώτημα · Καλά, γιατί? Καθώς μάλιστα ὁ ἀριθμός αὐτῶν τῶν ζευγαριῶν αὐξάνεται - καί ὄχι μόνο τῶν νέων ἀλλά καί τῶν μεγαλύτερων. Καί ἐκεῖ ὅμως ὑπάρχει ἡ ἴδια κατ 'οὐσίαν προϋπόθεση, τί συμβαίνει καί γιατί δυό νέοι ἄνθρωποι πού ὑποτίθεται ὅτι εἶναι μορφωμένοι πολλές φορές, πού ὑποτίθεται ὅτι ξέρουν τί θέλουν, πού ὑποτίθεται ὅτι ἀγαποῦν τά παιδιά πού ἔφεραν στόν κόσμο, γιατί καταλήγουν ἐκεῖ? Καί ἡ ἀπάντηση εἶναι πάρα πολύ ἁπλή · Φρονῶ ὅτι εἶναι ἡ ἀπουσία τῆς οὐσιαστικῆς προετοιμασίας γιά τή συγκρότηση τῆς οἰκογένειας. Στίς περισσότερες περιπτώσεις λειτουργοῦν τά πράγματα πάρα πολύ ἐρασιτεχνικά. Υπάρχουν μερικά ἐρωτήματα πού βγαίνουν μέσα ἀπό τήν ζωή · «Πόσο ἕτοιμοι εἶναι οἱ νέοι γιά τόν γάμο?», «Πόσο ξέρουν τί εἶναι ὁ γάμος?», «Πόσο ἑτοιμάζονται ἀπό νωρίς γιά ἕνα τέτοιο σημαντικό καί μεγάλο ἔργο? ». Δέν μπορεῖς νά κάνεις ἕνα τέτοιο σημαντικό ἔργο τόσο ἐπιπόλαια, μέ τόσο ἐξωτερικά καί ἐπιδερμικά κριτήρια. Θυμᾶμαι, ὅταν κάποτε ἤμουνα καθηγητής στό σχολεῖο, στήν Α 'κιόλας Λυκείου, εἶπα στά παιδιά · «Σήμερα θά μιλήσουμε γιά ἕνα θέμα. Θά σᾶς πῶ τό θέμα καί ἐσεῖς θά γελάσετε, ἀλλά θά τό συζητήσουμε ». «Ποιό θέμα?», Μέ ρώτησε ἕνας μαθητής. Τοῦ εἶπα · «Σήμερα θά μιλήσουμε γιά τόν γάμο». Γέλασαν ὅλοι. Λέω · «Γιατί γελάσατε?». Καί μοῦ λέει ὁ μαθητής · «Δέν νομίζετε ὅτι εἶναι νωρίς?». Καί ἐγώ τοῦ ἀπάντησα πάρα πολύ σοβαρά · «Φοβᾶμαι, παιδί μου, ὅτι εἶναι ἤδη πολύ ἀργά». Κι ὅταν ξαφνιάστηκε γι 'αὐτό πού εἶπα - καί τά ἄλλα τά παιδιά - τοῦ εἶπα · «Εσύ, παιδί μου, σέ δέκα χρόνια ἀπό σήμερα θά ἔχεις τελειώσει αὐτό τό σχολεῖο, πιθανῶς τό Πανεπιστήμιο, πιθανῶς νά ἔχεις τελειώσει καί τόν στρατό, ἄν ὅλα πᾶνε καλά, δέν θά ψάξεις νά βρεῖς μιά κοπέλα νά κάνετε χωριό? ». «Ναί», μοῦ λέει. Λέω σέ μία μαθήτρια · «Καί ἐσύ τό ἴδιο δέν θά ἐπιδιώξεις?» «Ναί». «Γιά ἀπαντῆστε μου σέ ἕνα μου ἐρώτημα · Ο τύπος τοῦ χαρακτήρα, τοῦ ἄνδρα ἤ τῆς γυναίκας, ὅπως τόν ὀνειρεύεστε ὁ καθένας καί ἡ καθεμιά σας, ἀπό πότε θά ἀρχίσει νά διαμορφώνεται?». ! ΚΑΙ ἔπεσε νεκρική σιγή ΣΤΗΝ Τάξη Επειτα ΑΠΟ λίγη Ωρα, κάποιος μοῦ εἶπε · «Μήπως ἀπό τώρα?». Καί τοῦ εἶπα · «Φοβᾶμαι ὅτι ἔχουμε ἀργήσει. Καί θά σᾶς πῶ, λέω, τό πιό ἀνώδυνο ἀπό ὅλα · Εάν κάποιος ἤ κάποια ἀπό ἐδῶ μέσα ἔχει μάθει στό σπίτι του νά τοῦ τά φέρνουν ὅλα ἕτοιμα καί στό χέρι, εἶναι ὑποψήφιος ἀποτυχημένος οἰκογενειάρχης ». Ετσι λοιπόν βασική αἰτία εἶναι ὅτι ἔρχονται ἀπροετοίμαστοι γιά ἕνα γεγονός τόσο σημαντικό καί τόσο μεγάλο ὅσο εἶναι τό μυστήριο τοῦ γάμου καί ἡ συγκρότηση τῆς οἰκογένειας. Σέ αὐτό βέβαια πρέπει νά ποῦμε ὅτι ἔχει μιά τεράστια εὐθύνη καί ἡ πατρική οἰκογένεια. Διότι ἡ πατρική οἰκογένεια δέν προετοιμάζει τά παιδιά γιά τόν γάμο. Θυμᾶμαι ἕνα νέο παιδί τοῦ ὁποίου, δυστυχῶς, ἔπειτα ἀπό δεκατέσσερα χρόνια ὁ γάμος διαλύθηκε, ὁὁποῖος μοῦ εἶπε ἐξομολογητικά · «Επί δεκατέσσερα χρόνια γκρέμιζα ὅ, τι ἡ γυναίκα μου προσπαθοῦσε νάφτιάξει .. . Δυστυχῶς ἔτσι ἔμαθα ἀπό τό σπίτι μου ». Ετσι, αὐτή ἦταν ἡ ἀτμόσφαιρα τοῦ σπιτιοῦ καί παρόλο πού ἦταν νέο παιδί καί παρόλο πού εἶναι λογικό νά μήν τοῦ ἄρεσε ὁ τρόπος πού φερόταν ὁ πατέρας του στή μάνα του, ὅμως τόν συνέχισε! Καί ὅταν πλέον γκρεμίστηκε αὐτό πού τόσα χρόνια γκρέμιζε, τότε δέν εἶχε τό θάρρος νά πάρει τίς εὐθύνες καί μέ δόλιο τρόπο τίς ἔρριξε τίς εὐθύνες στή μητέρα καί τό παιδί του πρός τό παρόν τόν πίστεψε, χωρίς νά μπορεῖ νά ὑπολογίσει τί θά συμβεῖ ὅταν τό παιδί ξυπνήσει! Ετσι, λοιπόν, ἡ πατρική οἰκογένεια ἔχει τεράστια σημασία, γιατί θεωρεῖ ὅτι ἡ μοναδική προετοιμασία γιά τόν γάμο τῶν παιδιῶν εἶναι νά τούς φτιάξει τό σπίτι ἤ νά τούς ἐξασφαλίσει μιά περιουσία. Γιά τήν ἀληθινή πνευματική περιουσία, πού πρέπει νά τούς ἐξασφαλίσει καί νά τούς τήν προσφέρει ἀπό πολύ μικρή ἡλικία, δέν ἀσχολεῖται. Καί ἕνα ἀκόμα σημεῖο, εἶναι ὁ τρόπος τῆς παρέμβασης τῆς πατρικῆς οἰκογένειας καί πρίν ἀπό τόν γάμοκαί μετά τόν γάμο. Πρίν, ὅσον ἀφορᾶ τήν ἐκλογή, τόν τρόπο καί οὕτω καθεξῆς ... Καί ἀπ 'τήν ἄλλη μεριά μετά, μέ τίς παρεμβάσεις οἱ ὁποῖες οὐσιαστικά δείχνουν τόν λαθεμένο τρόπο πού μεγάλωσαν τά παιδιά καί τόν λαθεμένο τρόπο πού συνεχίζουν νά εἶναι κοντά τους. Αὐτή εἶναι μιά πραγματικότητα πού τή ζοῦμε λίγο ἤ πολύ ὅλοι. Αλλοτε εἶναι πιό τραγική, ἄλλοτε πιό ἤπια ἀλλά ὅμως, δυστυχῶς, ἀρκετά διαδεδομένη. Θά τολμοῦσα νά πῶ καί κάτι ἄλλο · Σήμερα, ἐάν λίγο παρατηρήσεις τά παιδιά πού ἔρχονται νά παντρευτοῦν, εἶσαι σχεδόν βέβαιος γιά τό ἐάν θά ἐπιτύχουν ἤ ὄχι. Γιατί ὁ καθένας, ὅπως λέει καί ἡ παροιμία, «αὐτό πού ἔχει δίνει». Καί ὅταν βλέπεις κάποιον καί δέν ἔχει τίποτα, τί θά δώσει αὐτός ὁ ἄνθρωπος? . ΚΑΙ ετσι γνωρίζεις Εκ Των προτέρων Ότι ΕΙΝΑΙ Θέμα ΧΡΟΝΟΥ σταθεροποιημένης αλόης διάλυση μιᾶς τέτοιας οἰκογένειας Πως βλέπει ΤΩΡΑ σταθεροποιημένης αλόης ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΝ γάμο? Σάν μυστήριο ἀγάπης καί ἀλληλοπεριχώρησης. Μέσα στήν Ακολουθία τοῦ Γάμου, πού εἶναι θαυμασιώτατη καί θεολογικώτατη καί καλύπτει ὅλες τίς πλευρές τῆς ζωῆς, ἀπό τήν ἀρχή μαθαίνουμε ὅτι ὁ γάμος εἶναι ὁδός σωτηρίας, «ὑπέρ τῶν δούλων τοῦ Θεοῦ τάδε καί τάδε καί τῆς σωτηρίας αὐτῶν». Εἶναι ὁ κεντρικός λόγος ἡ σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου, ἡ ὁλοκλήρωσή του μέσα ἀπό τήν κοινωνία μέ τόν Θεό καί μέ τόν ἄνθρωπο. Εἴπαμε ὅτι ὁ ἄνθρωπος εἶναι ἀνδρόγυνη φύση. Ετσι λοιπόν μέσα ἀπό τήν κοινωνία τοῦ γάμου ὁλοκληρώνεται. Αὐτό σημαίνει σώζεται, γίνεται ἀκέραιη, σώζεται ἡ ἀνθρώπινη φύση. Καί μέ τήν κοινωνία μέ τόν Θεό, πλέον αὐτή ἡ ἀνθρώπινη πραγματικότητα γίνεται Θεανθρώπινη. Τό ἀρχέτυπο τοῦ γάμου εἶναι γνωστό, τό τονίζει θαυμάσια τό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα · Εἶναι ἡ σχέσητοῦ Χριστοῦ καί τῆς Εκκλησίας, μιά σχέση θυσιαστική, γιατί εἶναι ἀγαπητική, καί ἐπειδή εἶναι ἀγαπητική εἶναιθυσιαστική. Εἶναι ὁ εὐλογημένος συναγωνισμός ποιός θά τιμήσει πρῶτος τόν ἄλλον, ποιός θά ἀναπαύσει πρῶτος τόν ἄλλον. Αλλά αὐτό τό μυστήριο, μᾶς τονίζει ἡ Εκκλησία ἀπό τήν ἀρχή, δέν εἶναι ἁπλά ἕνα στοιχεῖο τοῦ κόσμου αὐτοῦ, ἀλλά ἐντάσσεται μέσα στήν προοπτική τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ, γιατί οὐσιαστικά προετοιμάζει γι 'αὐτό τόν ἄλλον γάμο, τῆς ψυχῆς τοῦ ἀνθρώπου μέ τό Χριστό. Η βάση καί τό θεμέλιο τῆς οἰκογένειας εἶναι τό μυστήριο τοῦ γάμου. Μυστήριο ἐκκλησιαστικό σημαίνει τή δομική παρουσία τοῦ Χριστοῦ μέσα σέ αὐτή τή σχέση. Ο Θεός δέν ἔρχεται ἐξωτερικά γιά νά εὐλογήσει, ἔρχεται γιά νά θεμελιώσει αὐτή τή σχέση στό δικό Του πρόσωπο. Δέν ὑπάρχει ἄλλο θεμέλιο. Τό μυστήριο δέν εἶναι νομιμοποίηση τῆς σχέσης · εἶναι θεμελίωση αὐτῆς τῆς σχέσης πάνω στό ἀτράνταχτο θεμέλιο «ὅς ἐστίν Ιησοῦς Χριστός». Καί τώρα τό ἐρώτημα · «Πόσο τό καταλαβαίνουμε?». Καί ἐμεῖς, οἱ κληρικοί, πού τό τελοῦμε ἀλλά καί τό ζευγάρι πού ἔρχεται νά παντρευτεῖ. Πόσο τό θέλουμε? Πόσο τό θέλουνε πραγματικά νά εἶναι ἔτσι ὁ γάμος τους? Καί βέβαια πόσο τό προσπαθοῦμε? Πόσο προσπαθοῦν νά βιώσουν αὐτό πού συνέβη, νά κρατήσουν ζωντανή αὐτή τήν Θεανθρώπινη πλέον διάσταση τοῦ γάμου? Πόσο ἐπιδιώκει τό ζευγάρι νά ζήσει αὐτή τήν ἀλήθεια. Ποιά? Τήν παρουσία τοῦ Θεοῦ στή σχέση τους! Στά παλαιότερα χρόνια, τότε πού ἴσως οἱ ἄνθρωποι παντρευόντουσαν μέσα ἀπό γνωριμίες, αὐτό πού ἔδενε τό γάμο ἦταν μιά αἴσθηση πού ὑπῆρχε · ἡ αἴσθηση τοῦ ἱεροῦ · «Αὐτή εἶναι ἡ γυναίκα μου πλέον», «αὐτός εἶναι ὁ ἄνδρας μου ». Ξεκινώντας ἀπό αὐτό, πού σήμαινε στό βάθος ὅτι ἀποδεχόντουσαν τόν ἄλλον σάν τό στέφανο καί τήν δόξα μέ τήν ὁποία τούς στεφανώνει ὁ Θεός, τούς ἔκανε νά ἀγωνίζονται καί τελικά ἡ σχέση τους αὐτή νά λειτουργεῖ ἔτσι. Εδῶ θέλω νά κάνω μιά σύντομη ἀναφορά στίς προγαμιαῖες σχέσεις καί νά πῶ πάρα πολύ ἁπλά ὅτι αὐτές οἱ σχέσεις ὑπονομεύουν τό μυστήριο τοῦ γάμου. Γιατί? Γιατί αὐτές οἱ σχέσεις δηλώνουν ὅτι «δέν ἔχω ἀνάγκη τόν Θεό γιά νά εἶναι ὁ ἄλλος δικός μου» καί αὐτή εἶναι ἡ βάση τῆς ἀποτυχίας. Ετσι θά λειτουργήσει στή συνέχεια, μέ αὐτό τό κριτήριο δέν εἶναι πλέον ὁ ἄλλος τό πρόσωπο μέ τόν ὁποῖο ὁ Θεός μέ στεφανώνει καί μέ δοξάζει. Δέν εἶναι ὁ στέφανος καί ἡ δόξα πλέον τοῦ ἄλλου ὁ καθένας καί ὁ ἀγώνας γιά νά τόν βλέπουν ἔτσι, ἀλλά εἶναι μιά ἐγωιστική ἐπιλογή. Η νάρκη στά θεμέλια τῆς οἰκογένειας ἔχει μπεῖ, εἶναι αὐτή ἡ ἔλλειψη σεβασμοῦ κατ 'ἀρχήν στό πρόσωπο τοῦ Θεοῦ, εἶναι ἡ ἔλλειψη σεβασμοῦ στό πρόσωπο τοῦ ἄλλου. Καί εἶναι σημαντικό νά βοηθήσουμε τούς νέους ἀνθρώπους νά καταλάβουν αὐτή τήν οὐσιώδη κατάσταση πού δημιουργεῖ αὐτή ἡ σχέση, τήν ὁποία τήν διεκδικοῦν, χωρίς νά καταλαβαίνουν ὅτι διεκδικοῦν τήν ἀποτυχία τους. Ετσι, λοιπόν, ὅταν κανείς ἐπιλέγει ἔτσι, δέν ἐπιλέγει γιατί ἀγαπᾶ, ἐπιλέγει γιατί ἔχει ἐγωισμό, γιατίθέλει καί ἀπαιτεῖ ἀπό τόν ἄλλον ὅ, τι τοῦ ἀρέσει, ὅ, τι τόν ἐνδιαφέρει. Αλλωστε ἡ πραγματική ἀγάπη δέν εἶναι τά ἀνθρώπινα συναισθήματα, πού τόσο εὔκολα πολλές φορές ἐξατμίζονται, ἀλλά εἶναι καρπός τοῦ Αγίου Πνεύματος. Μέ τόν γάμο θεμελιώνεται λοιπόν ἡ οἰκογένεια. Η ἀγάπη εἶναι ἡ συνεκτική δύναμη τοῦ γάμου. Τά παιδιά εἶναι καρπός αὐτῆς τῆς ἀγάπης. Καί ὁ γάμος καί ἡ οἰκογένεια καί τά παιδιά εἶναι ἡ κατάφαση τῆς Εκκλησίας στή σεξουαλικότητα τοῦ ἀνθρώπου. . ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΤΟ σημαντικό κατανοήσουμε ΚΑΙ ΣΤΟΝ Αυτο τρόπο μεθυστικές ΤΟΝ ὁποῖο ἀντιμετωπίζουμε ΤΑ ζευγάρια Αλλωστε ΣΕ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ἱερώτερη Ωρα ΤΟΥ γάμου, τί προσευχόμεθα? Νά χαρίσει ὁ Θεός στό ζευγάρι ὁμόνοια ψυχῶν καί σωμάτων. Αλλά εἶναι πάρα πολύ σημαντική ἡ σειρά μέ τήν ὁποία ἡ Εκκλησία παραθέτει τά πράγματα. Η ὁμόνοια τῶν ψυχῶν εἶναι ἡ βάση καί τό θεμέλιο · αὐτή θά ὁδηγήσει στήν ὁμόνοια καί τῶν σωμάτων. Ολοι μας ξέρουμε ὅτι τά ζευγάρια σήμερα δέν διαλύονται γιατί δέν ἔχουν σχέσεις ἐρωτικές, ἀλλά διαλύονται γιατί δέν ἔχουν ἀγάπη. Η οἰκογένεια, λοιπόν, στήν προοπτική τῆς Εκκλησίας, ἡ Εκκλησία εἶναι ἡ οἰκογένεια τοῦ Θεοῦ καί ἡ οἰκογένεια καλεῖται νά εἶναι «κατ 'οἶκον» Εκκλησία. Εφόσον, λοιπόν, ἡ οἰκογένεια καλεῖται νά εἶναι «κατ 'οἶκον» Εκκλησία, τί εἶναι ἡ Εκκλησία? Εἶναι ὁ τόπος τῆς συνάντησης καί κοινωνίας μέ τόν Θεό, ὁ τόπος τοῦ ἁγιασμοῦ τοῦ ἀνθρώπου. Αρα λοιπόν ἡ οἰκογένεια στήν προοπτική τῆς Εκκλησίας εἶναι τόπος ἁγιασμοῦ καί θεώσεως τοῦ ἀνθρώπου. Η Εκκλησία μιλάει καί γιά τήν παιδοποιία καί γιά τήν καλλιτεκνία. Τήν παιδοποιία, ὡς καρπό τῆς ἀγάπης τῶν ἀνθρώπων, καί ὅτι παράλληλα δέν εἶναι θέμα ποσότητας παιδιῶν · εἶναι θέμα καλλιτεκνίας, σωστῆς ἀγωγῆς καί σωστοῦ μεγαλώματος, δηλαδή προετοιμασίας τῶν ἁγίων. Καί εἶναι πάρα πολύ σημαντικό τό νά καταλάβει ἡ οἰκογένεια ὅτι ἀπό ἐκεῖ ξεκινάει ἡ ἀγωγή τῶν παιδιῶν. Ξεκινάει ἀπό τό ὅτι ἑτοιμάζουμε τά παιδιά γιά νά γίνουνε μέλη τῆς βασιλείας του Θεοῦ, γιά νά ἁγιασθοῦν. Γιατί χωρίς αὐτή τήν προϋπόθεση, χωρίς αὐτή τή βάση στήν ζωή τους, ὅ, τι καί νά κτίσουν θά εἶναι ἀποτυχημένο. Σήμερα τό βλέπουμε πάρα πολύ ἔντονα · Τά παιδιά μας δυσκολεύονται, γιατί δέν ἔχουν θεμέλιο καί γι 'αὐτό ταλανίζονται διαρκῶς δεξιά καί ἀριστερά. Πρωτογενής φορέας τῆς ἀγωγῆς τῶν παιδιῶν εἶναι τό εὐλογημένο σπίτι. Τά παιδιά πού ζοῦν σέ ἕνα εὐλογημένο σπίτι ἔχουν πραγματικά γερά θεμέλια. Αληθινά εὐλογημένο. . Διότι, προσέξτε, ΤΟ Σπιτι Μπορει ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ θρησκόληπτο ΚΑΙ τοτε πλέον καταστρέφει ΚΑΙ γκρεμίζει Ποιός ΕΙΝΑΙ Ο τρόπος Της Ζώης Της οἰκογένειας? Εἶναι ὁ τριαδικός τρόπος. Η ἀλληλοπεριχώρηση τῶν προσώπων. Λέμε ὅτι στήν Αγία Τριάδα τά πρόσωπα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Αγίου Πνεύματος ἀλληλοπεριχωροῦνται καί ὅτι ὁ Θεός εἶναι Αγάπη. Χωρᾶνε τό ἕνα δίπλα στό ἄλλο χωρίς τό ἕνα νά εἶναι ἀπειλή τοῦ ἄλλου. Καί τό πλήρωμα τῆς σχέσης αὐτῆς εἶναι ἡ ἀγάπη. Κατά τόν ἴδιο τρόπο, λοιπόν, αὐτό εἶναι τό πρότυπο μιᾶς οἰκογένειας.
Η οἰκογένεια εἶναι τό ἀληθινό, τό γνήσιο, τό θεοΐδρυτο, τό εὐλογημένο κύτταρο τῆς κοινωνίας καί τῆςΕκκλησίας, στό ὁποῖο βλέπει τό φῶς τοῦ ἥλιου,ἀνατρέφεται, μεγαλώνει, μορφοποιεῖται, ὡριμάζει, ὁλοκληρώνεται ὁ ἄνθρωπος. Μιά ἑνωμένη, ἀγαπημένη, φυσιολογική, χαρούμενη καί εὐλογημένη οἰκογένειαεἶναι ὁ πνευματικός χῶρος μέσα στόν ὁποῖο ὅλα τά μέλη - γονεῖς καί παιδιά - θά καλλιεργήσουν μέ τό φῶς τοῦΕὐαγγελίου ἀρετές. Μιά τέτοια οἰκογένεια προσφέρει στόν κόσμο ὁλοκληρωμένες προσωπικότητες, προσφέρει Αγίους. Αὐτός εἶναι ὁ σκοπός τῆς οἰκογένειας · νά ἁγιάζει καί τούς γονεῖς καί τά παιδιά. Στό μυστήριο τοῦ γάμου ἀπό τήν ἀρχή δηλώνουμε ὅτι ὁ γάμος εἶναι κοινή πορεία καί τῶν δύο στήνἀρχή, τῶν ὑπολοίπων μετά, τῶν παιδιῶν δηλαδή, πρός τήν εὐλογημένη βασιλεία τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καίτοῦ Αγίου Πνεύματος καί προσευχόμεθα γιά τήν σωτηρία τους. Ολα τά ὑπόλοιπα ἐντάσσονται μέσα σέ αὐτή τήν προοπτική. Τό μυστήριο τοῦ γάμου ἐντάσσει ὅλη τήν ...οἰκογένεια σέ αὐτό τό πλαίσιο ζωῆς. Πρότυπο τῆς σχέσης μέσα στό γάμο εἶναι ἡ σχέση τοῦ Χριστοῦ καί τῆς Εκκλησίας. Σέ αὐτό τό πρότυπο καλοῦνται νά μαθητεύσουν καί ἐπί τῇ βάσει αὐτοῦ νά πορευθοῦν. Σέ αὐτόν τόν πνευματικό χῶρο θά βιώσουν τήν ἀλήθεια ὅτι ὁ ἄνθρωπος εἶναι πρόσωπο, δηλαδή γεγονός σχέσης. Τό μυστήριο τοῦ γάμου προσφέρει τήν ποιότητα αὐτῆς τῆς σχέσης. Ο Θεός εἶναι ἀγάπη. Ο ἄνθρωπος «ἄρσεν καί θῆλυ ἐποίησεν αὐτόν ὁ Θεός» καλεῖται νά εἶναι ἀγάπη. Ο γάμος εἶναι μυστήριο ἀγάπης. Καί ἡ οἰκογένεια ὁ χῶρος τῆς ἄσκησης τῆς ἀγάπης καί γιά τήν ἀγάπη. Ας προβληματιστοῦμε, ὅμως, σύντομα γύρω ἀπό τήν σημερινή οἰκογένεια. Κάποιες διαπιστώσεις γιά τήν κατάστασή της. Βλέπουμε σέ πάρα πολλές περιπτώσεις τήν ἀπουσία ἐπικοινωνίας μεταξύ τῶν συζύγων. Καί μάλιστα πολλές φορές αὐτή ἡ δυσκολία τῆς ἐπικοινωνίας ἔρχεται πάρα πολύ νωρίς μέσα στήν πορεία τοῦ γάμου. Καί ἐνῶ δύο ἄνθρωποι φαίνονται στήν ἀρχή νά ἔχουν νά ποῦν πολλά, στό τέλος φτάνουν στό σημεῖο νά βάζουν τήν τηλεόραση στή μέση, γιατί δέν ἔχουν πιά τίποτα νά ποῦν μεταξύ τους. Καί ἀρχίζουν οἱ ἐντάσεις καί οἱ δυσκολίες, γιατί φαίνεται κανείς νά μήν ἔχει τήν διάθεση - ἤ τουλάχιστον καί οἱ δύο-, νά κατανοήσει τόν ἄλλον, νά ἀκούσει τόν ἄλλον, νά προσέξει τόν ἄλλον. Πίσω ἀπό αὐτήν τήν συμπεριφορά ὑπάρχει ἕνα βασικό πρόβλημα. Τό καίριο πρόβλημα · Εἶναι τό κενό τῆς ἀγάπης μεταξύ τῶν ἀνθρώπων. Ο γάμος εἶναι μυστήριο ἀγάπης γιά τήν Εκκλησία. Οἱ ἄνθρωποι πού παντρεύονται ὑποτίθεται ὅτι ἀγαπιῶνται, ἀλλά ἡ ἀγάπη τους δέν εἶναι σαρκωμένη, ἡ ἀγάπη τους δέν περνάει μέσα στήν καθημερινότητά τους, ἄρα οὐσιαστικά εἶναι ἀνύπαρκτη! Αὐτό πού οἱ ἄνθρωποι συνήθως ὀνομάζουν ἀγάπη γιά τόν ἄλλον εἶναι ἡ ἐπιθυμία νά ἔχουν κάποιον πού νά τούς ἐξυπηρετεῖ καί ἀπό τόν ὁποῖο νά παίρνουν ὁτιδήποτε. Η δυσκολία εἶναι στό νά μετέχουν, στό νά εἶναι κοινή πραγματικά ἡ ζωή τους. Ακόμα, διαπιστώνει κανείς, πιστεύω ὅτι εἶναι συμπέρασμα καί συνέχεια τοῦ πρώτου, τό πρόβλημα τῆς ἐπικοινωνίας μέ τά παιδιά τά ἴδια. Θά μπορούσαμε ἐδώ νά ἀναφέρουμε ἐκεῖνο τό περιστατικό πού ἀναρτήθηκε καί στό διαδίκτυο. Εἶναι πραγματικό περιστατικό, μέ τήν δασκάλα πού διορθώνει τήν ἔκθεση τοῦ μαθητῆ της πού ἔχει σάν τίτλο · «Μιά προσευχή στόν Θεό» καί ζητάει ἀπό τόν Θεό · «Θεέ μου, κάνε με τηλεόραση, γιατί ἄν μέ κάνεις τηλεόραση θά μέ προσέχουν οἱ γονεῖς μου , θά μέ προσέχουν τ 'ἀδέρφια μου, θά μοῦ δίνουν σημασία ... Οταν ὁ πατέρας μου γυρίζει στό σπίτι θά προσέχει ἐμένα, ἐνῶ τώρα μέ παραμελεῖ ». Καί ὅταν ἡ δασκάλα διαβάζει τήν ἔκθεση καί κλαίει καί μπαίνει λέει στό δωμάτιο ὁ σύζυγός της καί τήν βλέπει νά κλαίει καί τήν ρωτάει, τοῦ δίνει τήν ἔκθεση. Ο πατέρας πού διαβάζει αὐτή τήν ἔκθεση βγάζει ἕνα πάρα πολύ σωστό συμπέρασμα καί λέει · «Ποιός ξέρει ἀπό ποιά διαλυμένη οἰκογένεια προέρχεται αὐτό τό παιδί». ! ΚΑΙ σταθεροποιημένης αλόης Δασκάλα ΚΑΙ ΤΟΥ ΤΗΝ σύζυγος ξαναδείχνει ΤΗΝ Έκθεση ΓΙΑ ΝΑ προσέξει Ότι ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ σταθεροποιημένης αλόης Έκθεση ΤΟΥ ΓΙΟΥ πολυακουσμένα Εἴδατε Ωραια ΠΟΥ ἔκανε ΤΗΝ διάγνωση Ο πατέρας ὄντας ΑΠΟ ἀπέναντι? «Από ποιά διαλυμένη οἰκογένεια»! Τέτοιου εἴδους διαλυμένες οἰκογένειες πού νομίζουν ὅμως ὅτι εἶναι καλές, ὑπάρχουν δυστυχῶς πάρα πολλές. Τό πόσες εἶναι τό ξέρουν τά παιδιά, τά ὁποῖα ἀκριβῶς θά μποροῦσαν νά κάνουν πολλές τέτοιες προσευχές καί νά κάνουν καί ἄλλα αἰτήματα. Εἶναι πάρα πολύ φυσιολογικό μέ αὐτό τό πλαίσιο ζωῆς νά ἔρχονται πολύ γρήγορα οἱ ἐντάσεις καί οἱ συγκρούσεις μέσα σέ ἕνα σπίτι. Καί εἶναι γνωστές οἱ ἐντάσεις καί οἱ συγκρούσεις ἀπ 'τίς πιό ἁπλές μέχρι τίς πιό δύσκολες. Δέν ὑπάρχει ἀμφιβολία ὅτι στά ζευγάρια ... ἴσως θά ἔρθει ἡ στιγμή πού θά διαφωνήσουν, πού θά ὑψώσουν τήν ἔνταση τῆς φωνῆς τους ... δέν εἶναι ἐκεῖ τό πρόβλημα. Τό πρόβλημα εἶναι στήν ποιότητα αὐτῶν τῶν συγκρούσεων πού βλέπει κανείς τήν τάση νά ἐκμηδενιστεῖ ὁ ἄλλος, τήν τάση νά γίνει τό θέλημα τοῦ καθενός πού τό ἐπιζητεῖ. Μέ ἄλλα λόγια εἶναι μιά σύγκρουση τέτοια πού δείχνει τήν ἀπουσία τῆς ἀγάπης στό ζευγάρι καί κατά συνέπεια τά προβλήματα πού σέ ἕνα τέτοιο σπίτι εἶναι λογικό νά ἔχουν τά παιδιά, ἀφοῦ τά παιδιά βλέπουν καί καταλαβαίνουν πολλά περισσότερα ἀπό ὅσα ἐμεῖς νομίζουμε. Καί δυστυχῶς εἶναι ἕνα μεγάλο μέρος αὐτῶν τῶν οἰκογενειῶν πού πρίν καλά - καλά προχωρήσουν, φτάνουν στό διαζύγιο, στή σύγκρουση τήν τελική. Γιά νά ἐπιβεβαιώσουν στήν πράξη αὐτό πού ἤδη εἴπαμε, γιατί αὐτή εἶναι ἡ βασικότερη αἰτία τοῦ διαζυγίου · Η ἀπουσία τῆς ἀγάπης! Απλά ἔρχεται νά συνειδητοποιηθεῖ μέσα στό χρόνο, μέσα στήν κοινή ζωή, ὅτι τελικά δέν τούς δένει ἡ ἀγάπη αὐτούς τούς ἀνθρώπους · τούς ἔδεσαν ἴσως ἕνας ἐνθουσιασμός, τούς ὁδήγησε νά εἶναι μαζί, τούς ἔδεσαν ἴσως κάποιες ἄλλες συνθῆκες χωρίς ὅμως νά ἔχουν ποτέ ὑπολογίσει αὐτό πού πραγματικά συμβαίνει. Καί γεννιέται ἕνα ἐρώτημα · Καλά, γιατί? Καθώς μάλιστα ὁ ἀριθμός αὐτῶν τῶν ζευγαριῶν αὐξάνεται - καί ὄχι μόνο τῶν νέων ἀλλά καί τῶν μεγαλύτερων. Καί ἐκεῖ ὅμως ὑπάρχει ἡ ἴδια κατ 'οὐσίαν προϋπόθεση, τί συμβαίνει καί γιατί δυό νέοι ἄνθρωποι πού ὑποτίθεται ὅτι εἶναι μορφωμένοι πολλές φορές, πού ὑποτίθεται ὅτι ξέρουν τί θέλουν, πού ὑποτίθεται ὅτι ἀγαποῦν τά παιδιά πού ἔφεραν στόν κόσμο, γιατί καταλήγουν ἐκεῖ? Καί ἡ ἀπάντηση εἶναι πάρα πολύ ἁπλή · Φρονῶ ὅτι εἶναι ἡ ἀπουσία τῆς οὐσιαστικῆς προετοιμασίας γιά τή συγκρότηση τῆς οἰκογένειας. Στίς περισσότερες περιπτώσεις λειτουργοῦν τά πράγματα πάρα πολύ ἐρασιτεχνικά. Υπάρχουν μερικά ἐρωτήματα πού βγαίνουν μέσα ἀπό τήν ζωή · «Πόσο ἕτοιμοι εἶναι οἱ νέοι γιά τόν γάμο?», «Πόσο ξέρουν τί εἶναι ὁ γάμος?», «Πόσο ἑτοιμάζονται ἀπό νωρίς γιά ἕνα τέτοιο σημαντικό καί μεγάλο ἔργο? ». Δέν μπορεῖς νά κάνεις ἕνα τέτοιο σημαντικό ἔργο τόσο ἐπιπόλαια, μέ τόσο ἐξωτερικά καί ἐπιδερμικά κριτήρια. Θυμᾶμαι, ὅταν κάποτε ἤμουνα καθηγητής στό σχολεῖο, στήν Α 'κιόλας Λυκείου, εἶπα στά παιδιά · «Σήμερα θά μιλήσουμε γιά ἕνα θέμα. Θά σᾶς πῶ τό θέμα καί ἐσεῖς θά γελάσετε, ἀλλά θά τό συζητήσουμε ». «Ποιό θέμα?», Μέ ρώτησε ἕνας μαθητής. Τοῦ εἶπα · «Σήμερα θά μιλήσουμε γιά τόν γάμο». Γέλασαν ὅλοι. Λέω · «Γιατί γελάσατε?». Καί μοῦ λέει ὁ μαθητής · «Δέν νομίζετε ὅτι εἶναι νωρίς?». Καί ἐγώ τοῦ ἀπάντησα πάρα πολύ σοβαρά · «Φοβᾶμαι, παιδί μου, ὅτι εἶναι ἤδη πολύ ἀργά». Κι ὅταν ξαφνιάστηκε γι 'αὐτό πού εἶπα - καί τά ἄλλα τά παιδιά - τοῦ εἶπα · «Εσύ, παιδί μου, σέ δέκα χρόνια ἀπό σήμερα θά ἔχεις τελειώσει αὐτό τό σχολεῖο, πιθανῶς τό Πανεπιστήμιο, πιθανῶς νά ἔχεις τελειώσει καί τόν στρατό, ἄν ὅλα πᾶνε καλά, δέν θά ψάξεις νά βρεῖς μιά κοπέλα νά κάνετε χωριό? ». «Ναί», μοῦ λέει. Λέω σέ μία μαθήτρια · «Καί ἐσύ τό ἴδιο δέν θά ἐπιδιώξεις?» «Ναί». «Γιά ἀπαντῆστε μου σέ ἕνα μου ἐρώτημα · Ο τύπος τοῦ χαρακτήρα, τοῦ ἄνδρα ἤ τῆς γυναίκας, ὅπως τόν ὀνειρεύεστε ὁ καθένας καί ἡ καθεμιά σας, ἀπό πότε θά ἀρχίσει νά διαμορφώνεται?». ! ΚΑΙ ἔπεσε νεκρική σιγή ΣΤΗΝ Τάξη Επειτα ΑΠΟ λίγη Ωρα, κάποιος μοῦ εἶπε · «Μήπως ἀπό τώρα?». Καί τοῦ εἶπα · «Φοβᾶμαι ὅτι ἔχουμε ἀργήσει. Καί θά σᾶς πῶ, λέω, τό πιό ἀνώδυνο ἀπό ὅλα · Εάν κάποιος ἤ κάποια ἀπό ἐδῶ μέσα ἔχει μάθει στό σπίτι του νά τοῦ τά φέρνουν ὅλα ἕτοιμα καί στό χέρι, εἶναι ὑποψήφιος ἀποτυχημένος οἰκογενειάρχης ». Ετσι λοιπόν βασική αἰτία εἶναι ὅτι ἔρχονται ἀπροετοίμαστοι γιά ἕνα γεγονός τόσο σημαντικό καί τόσο μεγάλο ὅσο εἶναι τό μυστήριο τοῦ γάμου καί ἡ συγκρότηση τῆς οἰκογένειας. Σέ αὐτό βέβαια πρέπει νά ποῦμε ὅτι ἔχει μιά τεράστια εὐθύνη καί ἡ πατρική οἰκογένεια. Διότι ἡ πατρική οἰκογένεια δέν προετοιμάζει τά παιδιά γιά τόν γάμο. Θυμᾶμαι ἕνα νέο παιδί τοῦ ὁποίου, δυστυχῶς, ἔπειτα ἀπό δεκατέσσερα χρόνια ὁ γάμος διαλύθηκε, ὁὁποῖος μοῦ εἶπε ἐξομολογητικά · «Επί δεκατέσσερα χρόνια γκρέμιζα ὅ, τι ἡ γυναίκα μου προσπαθοῦσε νάφτιάξει .. . Δυστυχῶς ἔτσι ἔμαθα ἀπό τό σπίτι μου ». Ετσι, αὐτή ἦταν ἡ ἀτμόσφαιρα τοῦ σπιτιοῦ καί παρόλο πού ἦταν νέο παιδί καί παρόλο πού εἶναι λογικό νά μήν τοῦ ἄρεσε ὁ τρόπος πού φερόταν ὁ πατέρας του στή μάνα του, ὅμως τόν συνέχισε! Καί ὅταν πλέον γκρεμίστηκε αὐτό πού τόσα χρόνια γκρέμιζε, τότε δέν εἶχε τό θάρρος νά πάρει τίς εὐθύνες καί μέ δόλιο τρόπο τίς ἔρριξε τίς εὐθύνες στή μητέρα καί τό παιδί του πρός τό παρόν τόν πίστεψε, χωρίς νά μπορεῖ νά ὑπολογίσει τί θά συμβεῖ ὅταν τό παιδί ξυπνήσει! Ετσι, λοιπόν, ἡ πατρική οἰκογένεια ἔχει τεράστια σημασία, γιατί θεωρεῖ ὅτι ἡ μοναδική προετοιμασία γιά τόν γάμο τῶν παιδιῶν εἶναι νά τούς φτιάξει τό σπίτι ἤ νά τούς ἐξασφαλίσει μιά περιουσία. Γιά τήν ἀληθινή πνευματική περιουσία, πού πρέπει νά τούς ἐξασφαλίσει καί νά τούς τήν προσφέρει ἀπό πολύ μικρή ἡλικία, δέν ἀσχολεῖται. Καί ἕνα ἀκόμα σημεῖο, εἶναι ὁ τρόπος τῆς παρέμβασης τῆς πατρικῆς οἰκογένειας καί πρίν ἀπό τόν γάμοκαί μετά τόν γάμο. Πρίν, ὅσον ἀφορᾶ τήν ἐκλογή, τόν τρόπο καί οὕτω καθεξῆς ... Καί ἀπ 'τήν ἄλλη μεριά μετά, μέ τίς παρεμβάσεις οἱ ὁποῖες οὐσιαστικά δείχνουν τόν λαθεμένο τρόπο πού μεγάλωσαν τά παιδιά καί τόν λαθεμένο τρόπο πού συνεχίζουν νά εἶναι κοντά τους. Αὐτή εἶναι μιά πραγματικότητα πού τή ζοῦμε λίγο ἤ πολύ ὅλοι. Αλλοτε εἶναι πιό τραγική, ἄλλοτε πιό ἤπια ἀλλά ὅμως, δυστυχῶς, ἀρκετά διαδεδομένη. Θά τολμοῦσα νά πῶ καί κάτι ἄλλο · Σήμερα, ἐάν λίγο παρατηρήσεις τά παιδιά πού ἔρχονται νά παντρευτοῦν, εἶσαι σχεδόν βέβαιος γιά τό ἐάν θά ἐπιτύχουν ἤ ὄχι. Γιατί ὁ καθένας, ὅπως λέει καί ἡ παροιμία, «αὐτό πού ἔχει δίνει». Καί ὅταν βλέπεις κάποιον καί δέν ἔχει τίποτα, τί θά δώσει αὐτός ὁ ἄνθρωπος? . ΚΑΙ ετσι γνωρίζεις Εκ Των προτέρων Ότι ΕΙΝΑΙ Θέμα ΧΡΟΝΟΥ σταθεροποιημένης αλόης διάλυση μιᾶς τέτοιας οἰκογένειας Πως βλέπει ΤΩΡΑ σταθεροποιημένης αλόης ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΝ γάμο? Σάν μυστήριο ἀγάπης καί ἀλληλοπεριχώρησης. Μέσα στήν Ακολουθία τοῦ Γάμου, πού εἶναι θαυμασιώτατη καί θεολογικώτατη καί καλύπτει ὅλες τίς πλευρές τῆς ζωῆς, ἀπό τήν ἀρχή μαθαίνουμε ὅτι ὁ γάμος εἶναι ὁδός σωτηρίας, «ὑπέρ τῶν δούλων τοῦ Θεοῦ τάδε καί τάδε καί τῆς σωτηρίας αὐτῶν». Εἶναι ὁ κεντρικός λόγος ἡ σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου, ἡ ὁλοκλήρωσή του μέσα ἀπό τήν κοινωνία μέ τόν Θεό καί μέ τόν ἄνθρωπο. Εἴπαμε ὅτι ὁ ἄνθρωπος εἶναι ἀνδρόγυνη φύση. Ετσι λοιπόν μέσα ἀπό τήν κοινωνία τοῦ γάμου ὁλοκληρώνεται. Αὐτό σημαίνει σώζεται, γίνεται ἀκέραιη, σώζεται ἡ ἀνθρώπινη φύση. Καί μέ τήν κοινωνία μέ τόν Θεό, πλέον αὐτή ἡ ἀνθρώπινη πραγματικότητα γίνεται Θεανθρώπινη. Τό ἀρχέτυπο τοῦ γάμου εἶναι γνωστό, τό τονίζει θαυμάσια τό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα · Εἶναι ἡ σχέσητοῦ Χριστοῦ καί τῆς Εκκλησίας, μιά σχέση θυσιαστική, γιατί εἶναι ἀγαπητική, καί ἐπειδή εἶναι ἀγαπητική εἶναιθυσιαστική. Εἶναι ὁ εὐλογημένος συναγωνισμός ποιός θά τιμήσει πρῶτος τόν ἄλλον, ποιός θά ἀναπαύσει πρῶτος τόν ἄλλον. Αλλά αὐτό τό μυστήριο, μᾶς τονίζει ἡ Εκκλησία ἀπό τήν ἀρχή, δέν εἶναι ἁπλά ἕνα στοιχεῖο τοῦ κόσμου αὐτοῦ, ἀλλά ἐντάσσεται μέσα στήν προοπτική τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ, γιατί οὐσιαστικά προετοιμάζει γι 'αὐτό τόν ἄλλον γάμο, τῆς ψυχῆς τοῦ ἀνθρώπου μέ τό Χριστό. Η βάση καί τό θεμέλιο τῆς οἰκογένειας εἶναι τό μυστήριο τοῦ γάμου. Μυστήριο ἐκκλησιαστικό σημαίνει τή δομική παρουσία τοῦ Χριστοῦ μέσα σέ αὐτή τή σχέση. Ο Θεός δέν ἔρχεται ἐξωτερικά γιά νά εὐλογήσει, ἔρχεται γιά νά θεμελιώσει αὐτή τή σχέση στό δικό Του πρόσωπο. Δέν ὑπάρχει ἄλλο θεμέλιο. Τό μυστήριο δέν εἶναι νομιμοποίηση τῆς σχέσης · εἶναι θεμελίωση αὐτῆς τῆς σχέσης πάνω στό ἀτράνταχτο θεμέλιο «ὅς ἐστίν Ιησοῦς Χριστός». Καί τώρα τό ἐρώτημα · «Πόσο τό καταλαβαίνουμε?». Καί ἐμεῖς, οἱ κληρικοί, πού τό τελοῦμε ἀλλά καί τό ζευγάρι πού ἔρχεται νά παντρευτεῖ. Πόσο τό θέλουμε? Πόσο τό θέλουνε πραγματικά νά εἶναι ἔτσι ὁ γάμος τους? Καί βέβαια πόσο τό προσπαθοῦμε? Πόσο προσπαθοῦν νά βιώσουν αὐτό πού συνέβη, νά κρατήσουν ζωντανή αὐτή τήν Θεανθρώπινη πλέον διάσταση τοῦ γάμου? Πόσο ἐπιδιώκει τό ζευγάρι νά ζήσει αὐτή τήν ἀλήθεια. Ποιά? Τήν παρουσία τοῦ Θεοῦ στή σχέση τους! Στά παλαιότερα χρόνια, τότε πού ἴσως οἱ ἄνθρωποι παντρευόντουσαν μέσα ἀπό γνωριμίες, αὐτό πού ἔδενε τό γάμο ἦταν μιά αἴσθηση πού ὑπῆρχε · ἡ αἴσθηση τοῦ ἱεροῦ · «Αὐτή εἶναι ἡ γυναίκα μου πλέον», «αὐτός εἶναι ὁ ἄνδρας μου ». Ξεκινώντας ἀπό αὐτό, πού σήμαινε στό βάθος ὅτι ἀποδεχόντουσαν τόν ἄλλον σάν τό στέφανο καί τήν δόξα μέ τήν ὁποία τούς στεφανώνει ὁ Θεός, τούς ἔκανε νά ἀγωνίζονται καί τελικά ἡ σχέση τους αὐτή νά λειτουργεῖ ἔτσι. Εδῶ θέλω νά κάνω μιά σύντομη ἀναφορά στίς προγαμιαῖες σχέσεις καί νά πῶ πάρα πολύ ἁπλά ὅτι αὐτές οἱ σχέσεις ὑπονομεύουν τό μυστήριο τοῦ γάμου. Γιατί? Γιατί αὐτές οἱ σχέσεις δηλώνουν ὅτι «δέν ἔχω ἀνάγκη τόν Θεό γιά νά εἶναι ὁ ἄλλος δικός μου» καί αὐτή εἶναι ἡ βάση τῆς ἀποτυχίας. Ετσι θά λειτουργήσει στή συνέχεια, μέ αὐτό τό κριτήριο δέν εἶναι πλέον ὁ ἄλλος τό πρόσωπο μέ τόν ὁποῖο ὁ Θεός μέ στεφανώνει καί μέ δοξάζει. Δέν εἶναι ὁ στέφανος καί ἡ δόξα πλέον τοῦ ἄλλου ὁ καθένας καί ὁ ἀγώνας γιά νά τόν βλέπουν ἔτσι, ἀλλά εἶναι μιά ἐγωιστική ἐπιλογή. Η νάρκη στά θεμέλια τῆς οἰκογένειας ἔχει μπεῖ, εἶναι αὐτή ἡ ἔλλειψη σεβασμοῦ κατ 'ἀρχήν στό πρόσωπο τοῦ Θεοῦ, εἶναι ἡ ἔλλειψη σεβασμοῦ στό πρόσωπο τοῦ ἄλλου. Καί εἶναι σημαντικό νά βοηθήσουμε τούς νέους ἀνθρώπους νά καταλάβουν αὐτή τήν οὐσιώδη κατάσταση πού δημιουργεῖ αὐτή ἡ σχέση, τήν ὁποία τήν διεκδικοῦν, χωρίς νά καταλαβαίνουν ὅτι διεκδικοῦν τήν ἀποτυχία τους. Ετσι, λοιπόν, ὅταν κανείς ἐπιλέγει ἔτσι, δέν ἐπιλέγει γιατί ἀγαπᾶ, ἐπιλέγει γιατί ἔχει ἐγωισμό, γιατίθέλει καί ἀπαιτεῖ ἀπό τόν ἄλλον ὅ, τι τοῦ ἀρέσει, ὅ, τι τόν ἐνδιαφέρει. Αλλωστε ἡ πραγματική ἀγάπη δέν εἶναι τά ἀνθρώπινα συναισθήματα, πού τόσο εὔκολα πολλές φορές ἐξατμίζονται, ἀλλά εἶναι καρπός τοῦ Αγίου Πνεύματος. Μέ τόν γάμο θεμελιώνεται λοιπόν ἡ οἰκογένεια. Η ἀγάπη εἶναι ἡ συνεκτική δύναμη τοῦ γάμου. Τά παιδιά εἶναι καρπός αὐτῆς τῆς ἀγάπης. Καί ὁ γάμος καί ἡ οἰκογένεια καί τά παιδιά εἶναι ἡ κατάφαση τῆς Εκκλησίας στή σεξουαλικότητα τοῦ ἀνθρώπου. . ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΤΟ σημαντικό κατανοήσουμε ΚΑΙ ΣΤΟΝ Αυτο τρόπο μεθυστικές ΤΟΝ ὁποῖο ἀντιμετωπίζουμε ΤΑ ζευγάρια Αλλωστε ΣΕ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ἱερώτερη Ωρα ΤΟΥ γάμου, τί προσευχόμεθα? Νά χαρίσει ὁ Θεός στό ζευγάρι ὁμόνοια ψυχῶν καί σωμάτων. Αλλά εἶναι πάρα πολύ σημαντική ἡ σειρά μέ τήν ὁποία ἡ Εκκλησία παραθέτει τά πράγματα. Η ὁμόνοια τῶν ψυχῶν εἶναι ἡ βάση καί τό θεμέλιο · αὐτή θά ὁδηγήσει στήν ὁμόνοια καί τῶν σωμάτων. Ολοι μας ξέρουμε ὅτι τά ζευγάρια σήμερα δέν διαλύονται γιατί δέν ἔχουν σχέσεις ἐρωτικές, ἀλλά διαλύονται γιατί δέν ἔχουν ἀγάπη. Η οἰκογένεια, λοιπόν, στήν προοπτική τῆς Εκκλησίας, ἡ Εκκλησία εἶναι ἡ οἰκογένεια τοῦ Θεοῦ καί ἡ οἰκογένεια καλεῖται νά εἶναι «κατ 'οἶκον» Εκκλησία. Εφόσον, λοιπόν, ἡ οἰκογένεια καλεῖται νά εἶναι «κατ 'οἶκον» Εκκλησία, τί εἶναι ἡ Εκκλησία? Εἶναι ὁ τόπος τῆς συνάντησης καί κοινωνίας μέ τόν Θεό, ὁ τόπος τοῦ ἁγιασμοῦ τοῦ ἀνθρώπου. Αρα λοιπόν ἡ οἰκογένεια στήν προοπτική τῆς Εκκλησίας εἶναι τόπος ἁγιασμοῦ καί θεώσεως τοῦ ἀνθρώπου. Η Εκκλησία μιλάει καί γιά τήν παιδοποιία καί γιά τήν καλλιτεκνία. Τήν παιδοποιία, ὡς καρπό τῆς ἀγάπης τῶν ἀνθρώπων, καί ὅτι παράλληλα δέν εἶναι θέμα ποσότητας παιδιῶν · εἶναι θέμα καλλιτεκνίας, σωστῆς ἀγωγῆς καί σωστοῦ μεγαλώματος, δηλαδή προετοιμασίας τῶν ἁγίων. Καί εἶναι πάρα πολύ σημαντικό τό νά καταλάβει ἡ οἰκογένεια ὅτι ἀπό ἐκεῖ ξεκινάει ἡ ἀγωγή τῶν παιδιῶν. Ξεκινάει ἀπό τό ὅτι ἑτοιμάζουμε τά παιδιά γιά νά γίνουνε μέλη τῆς βασιλείας του Θεοῦ, γιά νά ἁγιασθοῦν. Γιατί χωρίς αὐτή τήν προϋπόθεση, χωρίς αὐτή τή βάση στήν ζωή τους, ὅ, τι καί νά κτίσουν θά εἶναι ἀποτυχημένο. Σήμερα τό βλέπουμε πάρα πολύ ἔντονα · Τά παιδιά μας δυσκολεύονται, γιατί δέν ἔχουν θεμέλιο καί γι 'αὐτό ταλανίζονται διαρκῶς δεξιά καί ἀριστερά. Πρωτογενής φορέας τῆς ἀγωγῆς τῶν παιδιῶν εἶναι τό εὐλογημένο σπίτι. Τά παιδιά πού ζοῦν σέ ἕνα εὐλογημένο σπίτι ἔχουν πραγματικά γερά θεμέλια. Αληθινά εὐλογημένο. . Διότι, προσέξτε, ΤΟ Σπιτι Μπορει ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ θρησκόληπτο ΚΑΙ τοτε πλέον καταστρέφει ΚΑΙ γκρεμίζει Ποιός ΕΙΝΑΙ Ο τρόπος Της Ζώης Της οἰκογένειας? Εἶναι ὁ τριαδικός τρόπος. Η ἀλληλοπεριχώρηση τῶν προσώπων. Λέμε ὅτι στήν Αγία Τριάδα τά πρόσωπα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Αγίου Πνεύματος ἀλληλοπεριχωροῦνται καί ὅτι ὁ Θεός εἶναι Αγάπη. Χωρᾶνε τό ἕνα δίπλα στό ἄλλο χωρίς τό ἕνα νά εἶναι ἀπειλή τοῦ ἄλλου. Καί τό πλήρωμα τῆς σχέσης αὐτῆς εἶναι ἡ ἀγάπη. Κατά τόν ἴδιο τρόπο, λοιπόν, αὐτό εἶναι τό πρότυπο μιᾶς οἰκογένειας.
http://www.synodoiporia.blogspot.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου