Λίγο πριν την ανάσταση… όχι την δική μας, ούτε της πατρίδας. Λίγο πριν την ανάσταση Εκείνου που θυσιάστηκε για εμάς. Εκείνου που σταυρώθηκε για εμάς… εμείς περιμένουμε κι εκλιπαρούμε για βοήθεια, χωρίς να τολμάμε να βοηθήσουμε τους ίδιους μας τους εαυτούς…Αναρωτιέμαι… Αξίζουμε την ανάσταση, τη στιγμή που μόλις ξεκινήσαμε τον δικό μας Γολγοθά; Αξίζουμε την ανάσταση όταν δεν αντέχουμε ούτε στην ιδέα της σταύρωσής μας;
Μεγάλα λόγια, κούφια λόγια… Γεμίσαμε με αυτά τις ζωές μας… Και περιμένουμε χωρίς κόπο, χωρίς πόνο, χωρίς σπόρο να υπάρξει καρπός…
Είναι μακριά η ανάστασή μας, γιατί τίποτε δεν μάθαμε από την μέχρι σήμερα πορεία μας…
Δεν συμβιβαστήκαμε με όσα ζήσαμε, με όσα κάναμε, με όσα λάθη επιτρέψαμε να συμβούν…
Κι ακόμη και σήμερα περιμένουμε έναν σωτήρα που θα πάψει ως δια μαγείας τα όσα συμβαίνουν… Κι όλοι μας ξέρουμε πως ακόμη κι αν έρθει αυτός ο σωτήρας, δεν θα τον πιστέψουμε, θα τον χλευάσουμε και θα τον διώξουμε…
Επειδή δεν μάθαμε να ξεχωρίζουμε την αλήθεια από το ψέμα, επειδή δεν μάθαμε να ξεχωρίζουμε το σωστό από τα λάθος, επειδή δεν μάθαμε πως χωρίς κόπο τίποτε δεν κατορθώνεται, χωρίς πόνο τίποτε δεν κερδίζεται…
Τίποτε δεν μάθαμε από όσα έγιναν… Στον ίδιο δρόμο πορευόμαστε, στον δρόμο της καταστροφής μας, και μένουμε να κοιτάζουμε σιωπηλοί εκείνους που μας φορέσανε αόρατες αλυσίδες, εκείνους που εμπορεύτηκαν την ύπαρξή μας, εκείνους που βρώμισαν την πίστη μας την ίδια… Επειδή εμείς τους το επιτρέψαμε… Εμείς… Κανένας άλλος εκτός από εμάς, δεν τους πλήρωσε για να μας κάνουν δούλους…
Και τίποτε δεν μάθαμε από όσα ζούμε… Βουβοί μπροστά στον χαμό μας, στεκόμαστε άβουλοι να κοιτάζουμε τον όλεθρό μας κι ελπίζουμε στην ανάστασή μας αρνούμενοι να παλέψουμε για το δίκιο μας…
Και θά ‘ρθουν και πάλι οι ξεπουλητάδες με χάντρες και καθρέφτες για να μας γελάσουν και να τους εμπιστευτούμε πριν μας σπρώξουν στην κόλαση που ετοίμασαν για εμάς…
Και θά ΄ρθουν και πάλι οι πρόθυμοι, όπως πάντα, για να μας σβήσουν την ελπίδα, για να μας πάρουν και την πίστη μας, για να σκυλεύσουν την πατρίδα, για να βρωμίσουν τα άγια των αγίων μας…
Η Ανάσταση έρχεται μετά το μέγα μαρτύριο, μετά τον αγώνα, την πάλη πρώτα με τον ίδιο μας τον εαυτό και μετά με όλους τους άλλους…
Η Ανάσταση θα έρθει σαν πυρωθεί το σίδερο για να πάρει τη μορφή που εμείς θέλουμε… Για να γίνει ρομφαία ή διαβήτης που θα χαράξουμε τη νέα μας πορεία, την πραγματική πορεία για την σωτηρία μας…
Και σαν τολμήσουμε να περάσουμε μέσα από το μαρτύριο για να γνωρίσουμε την αλήθεια, τότε θα αναστηθούμε από Εκείνον που πρώτος μας έδειξε τον δρόμο της οφελείας μας, από Εκείνον που μάτωσε για να μην ματώσουμε, από Εκείνον που έβαλε την υπογραφή του για την ελευθερία μας… Κι αυτή την υπογραφή δεν την παίρνει πίσω, αν εμείς τολμήσουμε να ζητήσουμε την Ελευθερία μας, μέσα από την Ανάστασή του…
Και τότε θα έρθει η στιγμή που ετούτα τα χώματα θα ξεράσουν όλους εκείνους που σήμερα τα βρωμίζουν με την ύπαρξή τους… εκείνοι που αδίστακτα ομολόγησαν πως θα συμμαχήσουν και με τον διάβολο για να μας κυβερνήσουν… Μόνο που ο διάβολος νικήθηκε κατά κράτος τόσο την ώρα της σταύρωσης, όσο και την στιγμή της Ανάστασής Του…
Καλή Ανάσταση να έχουμε πατριώτες…
Καλή δύναμη και κουράγιο την ώρα που οι δαίμονες θα κορυφώσουν το μαρτύριό μας…
Είμαστε ήδη νικητές και οι υποτακτικοί των δαιμόνων το γνωρίζουν και τρέμουν…
Μία ακόμη ανάσταση στην πατρίδα. Ρωτήστε όλους εκείνους που κάνουν την Ανάσταση μακριά της. Ρωτήστε τους πόσο άδειοι νιώθουν επειδή δεν βρίσκονται εδώ για να βιώσουν την Ανάσταση... που ίσως να είναι και η τελευταία, όλων μας. Γιατί με όσα αφήνουμε να γίνονται, αυτή η πατρίδα χάνεται, επειδή εμείς δεν είμαστε άξιοι να την κρατήσουμε...
http://lithosfotos.blogspot.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου