Η πραγματική προσφορά της Σαμπιχά
Γράφει η Σοφία Βούλτεψη
Μετά το πρωτοφανές επεισόδιο αποκλεισμού – ξωπετάγματος από το ευρωψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ της ακτιβίστριας μουσουλμάνας Ρομά, μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα ότι η κ. Σαμπιχά Σουλεϊμάν, γνωστή για την προσφορά της στους Έλληνες Ρομά της Θράκης που εκπροσωπεί, πρόσφερε και μια σημαντική υπηρεσία στην Ελλάδα που αγαπά κι’ ας την πληγώνει.
Παρά την λύπη, το ξάφνιασμα και την οργή της, δια της αστραπιαίας συμμετοχής και καρατόμησής της με συνοπτικές διαδικασίες, η κ. Σαμπιχά, συνέβαλε στην προσπάθεια να αποκαλυφθεί πόσο επικίνδυνη για την πατρίδα μας θα ήταν μια ενδεχόμενη επικράτηση του ΣΥΡΙΖΑ σε οποιαδήποτε εκλογική διαδικασία.
Ήταν, βέβαια, γνωστό ότι στα εθνικά θέματα οι άνθρωποι κινούνται μεταξύ τρικυμίας εν κρανίω, αμφισβήτησης των Συνθηκών και σκόπιμης άγνοιας των εθνικών θεμάτων.
Ήταν επίσης γνωστό πως οποιαδήποτε πρωτοβουλία τους συνοδεύεται μόνιμα από ένα απίστευτο αλαλούμ.
Και είναι βέβαιο πως αμέσως μετά περνούν στην αντεπίθεση, με ψέματα και διαστροφή της πραγματικότητας, φθάνοντας στο σημείο να… ανακαλούν στην τάξη τους άλλους για θέματα που οι ίδιοι προκαλούν.
Αλλά αυτό το οποίο συνέβη στην περίπτωση της κ. Σουλεϊμάν, αποτελεί την επιτομή του πολιτικού καιροσκοπισμού, αποδεικνύοντας πως οι άνθρωποι δεν ορρωδούν προ ουδενός.
Μόλις ξέσπασε το θέμα, κατέφυγαν στην προσφιλή τους τακτική της επίθεσης που είναι πάντα η καλύτερη άμυνα.
Και άρχισαν να μας… συμβουλεύουν:
Ότι «το ζήτημα της μειονότητας στη Θράκη είναι πολύ σοβαρό για να το εκμεταλλεύονται- διάφορες πλευρές- για να εξυπηρετήσουν τις δικές τους σκοπιμότητες», διότι «ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει να δώσει εξετάσεις και διαπιστευτήρια απέναντι σε κανέναν για τις θέσεις του για το συγκεκριμένο ζήτημα και στο κατά πόσο υποκύπτει σε πιέσεις ξένων παραγόντων. Αυτές είναι γνωστές και ξεκινούν από την πεποίθηση ότι όλοι οι Έλληνες πολίτες πρέπει να απολαμβάνουν ίσων δικαιωμάτων».
Προφανώς το ζήτημα είναι πολύ σοβαρό, αλλά δεν το δημιούργησαν αυτοί τους οποίους ο ΣΥΡΙΖΑ εγκαλεί.
Προφανώς το ζήτημα δεν πρέπει να γίνεται αντικείμενο πολιτικής εκμετάλλευσης από «διάφορες πλευρές», αλλά η μόνη «πλευρά» που κερδοσκόπησε πολιτικά πάνω στο θέμα είναι ο ΣΥΡΙΖΑ και μόνον αυτός.
Και δεν αντιλαμβανόμαστε για ποιο λόγο ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει να δώσει εξετάσεις και διαπιστευτήρια σε κανέναν. Τι είναι δηλαδή ο ΣΥΡΙΖΑ; Η επιτομή της τελειότητας;
Και τι μας το λένε πως όλοι οι Έλληνες πολίτες πρέπει να απολαμβάνουν ίσα δικαιώματα;
Στον εαυτό τους να το πουν, που με τον συγκεκριμένο αποκλεισμό αποδεικνύουν το ακριβώς αντίθετο.
Μας είπαν επίσης πως η Ρομά υποψήφια παραιτήθηκε μόνης της.
Τους διέψευσε αμέσως η ίδια, δηλώνοντας ότι ουδέποτε παραιτήθηκε, απλώς αποπέμφθηκε, επειδή «προφανώς ήθελαν υποψήφιο τουρκικής συνείδησης», αποκαλύπτοντας παράλληλα ότι έχει πέσει θύμα επίθεσης «από ανθρώπους τουρκικής καταγωγής» - επομένως δεν ήταν αρεστή στο τουρκικό προξενείο που προφανώς ελέγχει αυτούς οι οποίοι αντέδρασαν στην υποψηφιότητά της.
Πρώτα τα κάνουν μούσκεμα και μετά μας κουνούν το δάχτυλο!
Είπαν επίσης (Π. Σκουρλέτης, Βήμα FM) ότι τα θέματα της μειονότητας βρίθουν αντιφάσεων, είναι ένα περίπλοκο ζήτημα – παραπέμποντας συγχρόνως σε λάθη του παρελθόντος, τα οποία ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ με τη στάση του διαιωνίζει.
Μας ενημέρωσαν δε (διευθυντής πολιτικού γραφείου Αλ. Τσίπρα, Ν. Παππάς) ότι ο ΣΥΡΙΖΑ παίρνει της αποφάσεις του «όχι με βάση τη μεγιστοποίηση των ποσοστών του αλλά βάσει και άλλων ισορροπιών που πρέπει να τηρούνται», ενώ μας κούνησαν και το δάχτυλο ότι «η Θράκη είναι ευαίσθητη περιοχή»!
Συγγνώμη, δεν κατάλαβα! Ή έχουν όλοι ίσα δικαιώματα ή υπόκεινται στις «ισορροπίες» - όπου προφανώς χαμένος βγαίνει ο περισσότερο αδύναμος.
Και συγγνώμη, δεν (ξανα)κατάλαβα! Αν η Θράκη είναι «ευαίσθητη περιοχή», αυτό έπρεπε να ληφθεί υπόψη από τους ίδιους και όχι πρώτα να τα κάνουν μούσκεμα και μετά να μας επιπλήττουν κι’ από πάνω.
Και σα να μην έφθαναν όλα αυτά, τα έβαλαν και με τα μέσα ενημέρωσης, επειδή, λέει, δεν ασχολήθηκαν με το ευρωψηφοδέλτιο της Νέας Δημοκρατίας και με τις κριτικές φωνές που ακούστηκαν γι’ αυτό – λες και έχει καμιά σχέση η ελεύθερη διατύπωση γνώμης κάποιων στελεχών με το μπάζω – βγάζω της επίσημης ηγεσίας ενός κόμματος.
Όχι μόνο αυτό.
Επίσημα, με ανακοίνωσή του (22 Απριλίου), αλλά και με επαναλαμβανόμενες δηλώσεις στελεχών του, το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης ανερυθρίαστα ισχυρίστηκε πως «αυτοί που κατηγορούν τον ΣΥΡΙΖΑ ότι υπέκυψε στις πιέσεις του τουρκικού προξενείου για να αποσυρθεί η υποψηφιότητα της κ. Σαμπιχά, σκόπιμα ξεχνούν να αναφέρουν ότι τα δικά τους κόμματα δεν έχουν καμία υποψηφιότητα προερχόμενη από τη μειονότητα, την ίδια στιγμή που κύκλοι του τουρκικού προξενείου επιλέγουν να κατεβάσουν το δικό τους συνδυασμό και αποθαρρύνουν υποψηφιότητες μειονοτικών στα άλλα κόμματα».
Όσον αφορά στις υποψηφιότητες της Ν.Δ., ας διαλέξουν: Δεν μπήκαν στον κόπο να διαβάσουν τον κατάλογο των υποψηφίων ή λένε συνειδητά ψέματα;
Διότι στο ευρωψηφοδέλτιο της Ν.Δ. υπάρχει το όνομα του κ. Καράνταη Ιλιάς του Φαήκ, δασκάλου τουρκικής και αγγλικής γλώσσας, υπαλλήλου του ΚΕΠ Δήμου Μύκης, αποφοίτου του Τμήματος Διεθνών Ευρωπαϊκών, Οικονομικών και Πολιτικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Μακεδονίας.
Υπάρχει επίσης και το όνομα της νομικού Χριστίνας Χαλιλοπούλου, Ρομά, που έχει διατελέσει σύμβουλος της Κομισιόν σε ζητήματα φυλετικών διακρίσεων, μέλος της Ομάδας Εμπειρογνωμόνων στο Ευρωπαϊκό Φόρουμ νέων Ρομά, Σύμβουλος της Γενικής Γραμματέως Κοινωνικής Αλληλεγγύης του Υπουργείου Υγείας και Θεματική Υπεύθυνη προγραμμάτων της Γενικής Γραμματείας Εκπαίδευσης Ενηλίκων του Υπουργείου Παιδείας.
Παράλληλα, υπάρχει και ο Γιώργος Κυμπαρίδης, τρεις φορές εκλεγμένος πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Ροδόπης, που ψηφίζεται και από τους δικηγόρους της μουσουλμανικής μειονότητας – διαφορετικά θα ήταν αδύνατον να εκλέγεται και να επανεκλέγεται.
Το DEB, η Καραχασάν, η Σιμπέλ και οι άλλοι…
Επίσης, δεν αντιλαμβάνομαι για ποιο λόγο ο ΣΥΡΙΖΑ, προκειμένου να μας πείσει πως στις αποφάσεις του δεν έλαβε υπόψη τις πιέσεις του τουρκικού προξενείου, καταφεύγει στο επιχείρημα ότι στην «ευαίσθητη» περιοχή κατέρχεται στις εκλογές αναστημένο το παλιό κόμμα του Αχμέτ Σαδίκ, υπό την επωνυμία «Κόμμα Ισότητας, Ειρήνης και Φιλίας – DEB», υπό τον φανατικό Μουσταφά Αλή Τσαούς.
Μα, ρωτάνε δήθεν αθώα, αφού το προξενείο κατεβάζει δικό του κόμμα, γιατί να αναμιχθεί στους υποψηφίους του ΣΥΡΙΖΑ;
Ακριβώς γι’ αυτό! Επειδή θέλει να ελέγχει τα πάντα: Με το DEB επιθυμεί να κάνει επίδειξη δύναμης, αλλά, επειδή γνωρίζει πως δεν μπορεί να βρεθεί στην ευρωβουλή μέσω DEB, αφού η λίστα είναι εθνική και όλη η χώρα μια περιφέρεια, θέλει παράλληλα να ελέγχει και τους υποψηφίους των «κανονικών» κομμάτων.
Επιπλέον, δεν είναι η πρώτη φορά που στην περιοχή εμφανίζεται ψηφοδέλτιο αμιγώς μειονοτικό.
Στις δημοτικές εκλογές του Νοεμβρίου 2010, η Σιμπέλ Μουσταφάογλου (που τώρα κατεβαίνει με τον συνδυασμό Πετρίδη στην Κομοτηνή), είχε λάβει μέρος (στηριζόμενη από το ΠΑΣΟΚ του Γ. Παπανδρέου)ως επικεφαλής του «ανεξάρτητου συνδυασμού των Τούρκων», υπό την επωνυμία «Πρώτο Βήμα για την Ισότητα».
Στις περιοδείες της συνοδευόταν από τον Τσαούς, καλούσε τους μουσουλμάνους να ψηφίσουν μόνο τον δικό της συνδυασμό, απορρίπτοντας τους μουσουλμάνους που κατέβαιναν με άλλους συνδυασμούς, διακήρυσσε ότι «η ψήφος του Τούρκου να πάει στον τουρκικό συνδυασμό», ενώ ένας από τους υποψηφίους της προειδοποιούσε πως «οι χριστιανοί έγιναν πολλοί», βροντοφωνάζοντας πως «εμείς είμαστε μουσουλμάνοι και Τούρκοι, είμαστε παιδιά των Οθωμανών»!
Όσο για την ίδια τη Σιμπέλ, που ο Παπανδρέου είχε προηγουμένως, το 2009, εντάξει και στο ευρωψηφοδέλτιο, διακήρυσσε:
«Πλέον πρέπει να σωθούμε από αυτήν τη φτώχεια. Πρέπει να ανοίξουμε δουλειές για τα παιδιά μας, για τους νέους μας. Αυτό το κράτος, αυτή η κυβέρνηση, αυτό το έθνος δεν μπορεί να το κάνει αυτό ! Διότι αυτή η χώρα είναι μια μπατιρισμένη χώρα! Εμείς θα σας φέρουμε βοήθεια από την Τουρκία! Θα ανοίξουν βιομηχανίες εδώ! Θα ανοίξουν δουλειές για όλους τους νέους μας…»
Είχε προηγηθεί η περίφημη Γκιουλ Καραχασάν, άλλο φανατικό πουλέν του Γιώργου, που στις εκλογές του 2006 ήταν υποψήφια στην υπερνομαρχία Δράμας – Καβάλας – Ξάνθης, ενεργό μέλος του παράνομου συλλόγου «Τουρκική Ένωση Ξάνθης».
Ήταν τότε που η στάση των ΗΠΑ προκάλεσε την έντονη αντίδραση του υπουργείου των Εξωτερικών, όταν ο Αμερικανός τότε πρέσβης στον ΟΑΣΕ Κλίφορντ Μποντ, αλλά και ο τότε εκπρόσωπος του Στέιτ Ντιπάρτμεντ Σόν Μακ Κόρμακ, υποστήριξαν πως στην Ελλάδα υπάρχουν «εθνικές μειονότητες Τούρκων, Αλβανών και Μακεδόνων» και σημείωναν:
«Η μεταχείριση ατόμων που ανήκουν στις εθνικές μειονότητες Τούρκων, Αλβανών και Μακεδόνων στην Ελλάδα εξακολουθεί να προκαλεί ανησυχίες. Η Ελλάδα εξακολουθεί να θεωρεί τη Συνθήκη της Λοζάννης ως βάση για τον ορισμό και την αναγνώριση μειονοτήτων. Η πιστή ερμηνεία των διατάξεων της Συνθήκης εμποδίζει ιδιαιτέρως Αλβανούς και Μακεδόνες, να αυτοπροσδιορίζονται ως αναγνωρισμένες μειονότητες».
Ήταν τότε που η επίσημη ιστοσελίδα του Στέιτ Ντηπάρτμεντ αναφερόταν σε «εθνικά τουρκική» μειονότητα στη Θράκη, ενέτασσε το ζήτημα στην ατζέντα των ελληνοτουρκικών διαφορών και ξεκαθάριζε πως η ερμηνεία των Ηνωμένων Πολιτειών είναι διαφορετική από αυτήν της Ελλάδας και άλλων ευρωπαϊκών χωρών!
Βλέπουμε, λοιπόν, ότι η Συνθήκη της Λοζάνης (που για την Ελλάδα αποτελεί «ευαγγέλιο»), σκόπιμα αμφισβητείται από πολλούς.
Δεν υπάρχουν «ευαίσθητα θέματα», μόνο η Συνθήκη της Λοζάνης
Και η κατάσταση δεν θα ήταν τόσο «περίπλοκη» για τον ΣΥΡΙΖΑ, ούτε η Θράκη θα αποτελούσε «ευαίσθητο θέμα», αν έμεναν όλοι πιστοί στη Συνθήκη της Λοζάνης και δεν την αμφισβητούσαν με διάφορους άμεσους και έμμεσους τρόπους.
Είναι χαρακτηριστική η δήλωση του πρώην βουλευτή του (τότε) Συνασπισμού Μουσταφά Μουσταφά, τον καιρό που γινόταν ο κακός χαμός με την Καραχασάν, στον ραδιοσταθμό «Στο Κόκκινο»: «Η Συνθήκη της Λοζάνης δεν θα είναι πάντα αυτή που θα καθορίζει την τύχη μας»!
Με τη Συνθήκη της Λοζάνης (Σύμβασις περί ανταλλαγής ελληνικών και τουρκικών πληθυσμών και πρωτόκολλον) που υπογράφηκε στις 30 Ιανουαρίου 1923, αναγνωριζόταν ότι στην Τουρκία υπάρχει ελληνική μειονότητα (εθνικός προσδιορισμός) και στην Ελλάδα μουσουλμανική μειονότητα (θρησκευτικός προσδιορισμός).
Συγκεκριμένα, αναφέρεται: «Θέλουσι θεωρηθή ως Έλληνες κάτοικοι της Κωνσταντινουπόλεως, πάντες οι Έλληνες οι εγκατεστημένοι ήδη προς της 30ης Οκτωβρίου 1918, εν τη περιφέρεια της Νομαρχίας Κωνσταντινουπόλεως, ως αύτη καθορίζεται δια του νόμου του 1912. Θέλουσι θεωρηθή ως μουσουλμάνοι κάτοικοι της Δυτικής Θράκης, πάντες οι Μουσουλμάνοι οι εγκατεστημένοι εν τη περιοχή ανατολικώς της μεθορίου γραμμής της καθορισθείσης τω1913 δια της Συνθήκης του Βουκουρεστίου».
Στη Θράκη, οι τουρκογενείς αποτελούν το 50% του μουσουλμανικού πληθυσμού, ενώ το 35% είναι Πομάκοι (αυτόχθονες Θράκες που εκσλαβίστικαν στα 1100 μ.Χ., εξισλαμίστηκαν το 1650 και η Ελλάδα πράγματι με τα λάθη της τους έστειλε στην αγκαλιά της Τουρκίας) και το 15% Ρομά.
Επομένως, η διαφοροποίηση μεταξύ εθνικού και θρησκευτικού είναι σημαντική, καθώς η Τουρκία, δια του προξενείου, συστηματικά προσπαθεί να εκτουρκίσει το σύνολο του μουσουλμανικού πληθυσμού – και γι’ αυτό διαμαρτύρεται και η κ. Σουλεϊμάν, που δηλώνει Ελληνίδα Ρομά και αρνείται να αποκτήσει «τουρκική εθνική συνείδηση».
Και επομένως, όταν η περίφημη Επιτροπή Δικαιωμάτων του ΣΥΡΙΖΑ εκδίδει ανακοινώσεις κατά αποφάσεων του Αρείου Πάγου που συστηματικά απορρίπτει τις αιτήσεις αναγνώρισης της λεγόμενης «Τουρκικής Ένωσης Ξάνθης», δεν προστατεύει ανθρώπινα δικαιώματα, αλλά ζητά να καταργηθεί η Συνθήκη της Λοζάνης (όπως και οι Αμερικανοί και το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου), η οποία Συνθήκη ακριβώς υπάρχει για να προστατεύει τα δικαιώματα των μη τουρκογενών.
Ανέφερε η σχετική ανακοίνωση του Μαρτίου 2012:
«Η Επιτροπή Δικαιωμάτων ΣΥΡΙΖΑ επισημαίνει με ανησυχία το γεγονός ότι ο Α.Π. απέρριψε την αίτηση της “Τουρκικής Ένωσης Ξάνθης” για την αναγνώρισή της ως νομίμου σωματείου παρά τη δικαίωσή της από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, με αποτέλεσμα να διαιωνίζεται άδικα και παράλογα η παραβίαση του στοιχειώδους συλλογικού δικαιώματος ελεύθερης ίδρυσης συλλόγων, που προστατεύεται ρητά τόσο από το Σύνταγμα της Ελλάδας, όσο και από την Ευρωπαϊκή Σύμβαση Δικαιωμάτων του Ανθρώπου».
Είχε προηγηθεί η περίφημη Γκιουλ Καραχασάν, άλλο φανατικό πουλέν του Γιώργου, που στις εκλογές του 2006 ήταν υποψήφια στην υπερνομαρχία Δράμας – Καβάλας – Ξάνθης, ενεργό μέλος του παράνομου συλλόγου «Τουρκική Ένωση Ξάνθης».
Ήταν τότε που η στάση των ΗΠΑ προκάλεσε την έντονη αντίδραση του υπουργείου των Εξωτερικών, όταν ο Αμερικανός τότε πρέσβης στον ΟΑΣΕ Κλίφορντ Μποντ, αλλά και ο τότε εκπρόσωπος του Στέιτ Ντιπάρτμεντ Σόν Μακ Κόρμακ, υποστήριξαν πως στην Ελλάδα υπάρχουν «εθνικές μειονότητες Τούρκων, Αλβανών και Μακεδόνων» και σημείωναν:
«Η μεταχείριση ατόμων που ανήκουν στις εθνικές μειονότητες Τούρκων, Αλβανών και Μακεδόνων στην Ελλάδα εξακολουθεί να προκαλεί ανησυχίες. Η Ελλάδα εξακολουθεί να θεωρεί τη Συνθήκη της Λοζάννης ως βάση για τον ορισμό και την αναγνώριση μειονοτήτων. Η πιστή ερμηνεία των διατάξεων της Συνθήκης εμποδίζει ιδιαιτέρως Αλβανούς και Μακεδόνες, να αυτοπροσδιορίζονται ως αναγνωρισμένες μειονότητες».
Ήταν τότε που η επίσημη ιστοσελίδα του Στέιτ Ντηπάρτμεντ αναφερόταν σε «εθνικά τουρκική» μειονότητα στη Θράκη, ενέτασσε το ζήτημα στην ατζέντα των ελληνοτουρκικών διαφορών και ξεκαθάριζε πως η ερμηνεία των Ηνωμένων Πολιτειών είναι διαφορετική από αυτήν της Ελλάδας και άλλων ευρωπαϊκών χωρών!
Βλέπουμε, λοιπόν, ότι η Συνθήκη της Λοζάνης (που για την Ελλάδα αποτελεί «ευαγγέλιο»), σκόπιμα αμφισβητείται από πολλούς.
Δεν υπάρχουν «ευαίσθητα θέματα», μόνο η Συνθήκη της Λοζάνης
Και η κατάσταση δεν θα ήταν τόσο «περίπλοκη» για τον ΣΥΡΙΖΑ, ούτε η Θράκη θα αποτελούσε «ευαίσθητο θέμα», αν έμεναν όλοι πιστοί στη Συνθήκη της Λοζάνης και δεν την αμφισβητούσαν με διάφορους άμεσους και έμμεσους τρόπους.
Είναι χαρακτηριστική η δήλωση του πρώην βουλευτή του (τότε) Συνασπισμού Μουσταφά Μουσταφά, τον καιρό που γινόταν ο κακός χαμός με την Καραχασάν, στον ραδιοσταθμό «Στο Κόκκινο»: «Η Συνθήκη της Λοζάνης δεν θα είναι πάντα αυτή που θα καθορίζει την τύχη μας»!
Με τη Συνθήκη της Λοζάνης (Σύμβασις περί ανταλλαγής ελληνικών και τουρκικών πληθυσμών και πρωτόκολλον) που υπογράφηκε στις 30 Ιανουαρίου 1923, αναγνωριζόταν ότι στην Τουρκία υπάρχει ελληνική μειονότητα (εθνικός προσδιορισμός) και στην Ελλάδα μουσουλμανική μειονότητα (θρησκευτικός προσδιορισμός).
Συγκεκριμένα, αναφέρεται: «Θέλουσι θεωρηθή ως Έλληνες κάτοικοι της Κωνσταντινουπόλεως, πάντες οι Έλληνες οι εγκατεστημένοι ήδη προς της 30ης Οκτωβρίου 1918, εν τη περιφέρεια της Νομαρχίας Κωνσταντινουπόλεως, ως αύτη καθορίζεται δια του νόμου του 1912. Θέλουσι θεωρηθή ως μουσουλμάνοι κάτοικοι της Δυτικής Θράκης, πάντες οι Μουσουλμάνοι οι εγκατεστημένοι εν τη περιοχή ανατολικώς της μεθορίου γραμμής της καθορισθείσης τω1913 δια της Συνθήκης του Βουκουρεστίου».
Στη Θράκη, οι τουρκογενείς αποτελούν το 50% του μουσουλμανικού πληθυσμού, ενώ το 35% είναι Πομάκοι (αυτόχθονες Θράκες που εκσλαβίστικαν στα 1100 μ.Χ., εξισλαμίστηκαν το 1650 και η Ελλάδα πράγματι με τα λάθη της τους έστειλε στην αγκαλιά της Τουρκίας) και το 15% Ρομά.
Επομένως, η διαφοροποίηση μεταξύ εθνικού και θρησκευτικού είναι σημαντική, καθώς η Τουρκία, δια του προξενείου, συστηματικά προσπαθεί να εκτουρκίσει το σύνολο του μουσουλμανικού πληθυσμού – και γι’ αυτό διαμαρτύρεται και η κ. Σουλεϊμάν, που δηλώνει Ελληνίδα Ρομά και αρνείται να αποκτήσει «τουρκική εθνική συνείδηση».
Και επομένως, όταν η περίφημη Επιτροπή Δικαιωμάτων του ΣΥΡΙΖΑ εκδίδει ανακοινώσεις κατά αποφάσεων του Αρείου Πάγου που συστηματικά απορρίπτει τις αιτήσεις αναγνώρισης της λεγόμενης «Τουρκικής Ένωσης Ξάνθης», δεν προστατεύει ανθρώπινα δικαιώματα, αλλά ζητά να καταργηθεί η Συνθήκη της Λοζάνης (όπως και οι Αμερικανοί και το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου), η οποία Συνθήκη ακριβώς υπάρχει για να προστατεύει τα δικαιώματα των μη τουρκογενών.
Ανέφερε η σχετική ανακοίνωση του Μαρτίου 2012:
«Η Επιτροπή Δικαιωμάτων ΣΥΡΙΖΑ επισημαίνει με ανησυχία το γεγονός ότι ο Α.Π. απέρριψε την αίτηση της “Τουρκικής Ένωσης Ξάνθης” για την αναγνώρισή της ως νομίμου σωματείου παρά τη δικαίωσή της από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, με αποτέλεσμα να διαιωνίζεται άδικα και παράλογα η παραβίαση του στοιχειώδους συλλογικού δικαιώματος ελεύθερης ίδρυσης συλλόγων, που προστατεύεται ρητά τόσο από το Σύνταγμα της Ελλάδας, όσο και από την Ευρωπαϊκή Σύμβαση Δικαιωμάτων του Ανθρώπου».
Στο ίδιο μήκος κύματος κινήθηκε η Επιτροπή Δικαιωμάτων του ΣΥΡΙΖΑ και κατά την πρόσφατη (15 Μαρτίου 2014) Πανελλαδική Συνδιάσκεψη, αναφέροντας:
«Για τα λεγόμενα εθνικά θέματα, κάθε αντίθετη άποψη στηλιτεύεται και απαγορεύεται στην πράξη ακόμα και η αναφορά σε εθνικές μειονότητες που ζουν στη χώρα μας, ενώ την ίδια στιγμή τμήματα του πληθυσμού που ανήκουν σε μειονότητες αποκλείονται από βασικά κοινωνικά δικαιώματα (στέγαση, εκπαίδευση, υγεία κ.ά)».
Άρα, ο ΣΥΡΙΖΑ υποστηρίζει ότι στη χώρα μας υπάρχουν εθνικές (και όχι θρησκευτικές) μειονότητες.
Και δεν περιορίζεται στο δικαίωμα στον ατομικό αυτοπροσδιορισμό, αλλά υποστηρίζει ότι πρέπει να υπάρχει δικαίωμα και σε συλλογικό αυτοπροσδιορισμό.
Και επομένως ζητά να καταργηθεί η Συνθήκη της Λοζάνης – όπως και η Τουρκία.
Οπότε, είναι συνεπής όταν αφαιρεί από την ευρωλίστα του κάποια που ζητά να γίνεται σεβαστή η Συνθήκη της Λοζάνης.
Εμείς θα σου πούμε από ποιον καταπιέζεσαι!
Μέσα στη σύγχυση, προέκυψε και ο υποψήφιος ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Δημήτρης Χριστόπουλος, αναπληρωτής καθηγητής στο Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης στο Πάντειο και αντιπρόεδρος της Διεθνούς Ομοσπονδίας για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου.
Σε άρθρο του στο Rednotebook (16 Μαρτίου 2014) ανέφερε:
«Η επί της ουσίας άποψή μου (που διαμορφώθηκε ύστερα από είκοσι χρόνια ενασχόλησης με τα μειονοτικά αυτής της χώρας, κυρίως μέσω του Κέντρου Ερευνών Μειονοτικών Ομάδων), είναι ότι η αναφορά σε «εθνικές μειονότητες» περισσότερα προβλήματα δημιουργεί, παρά λύνει. Το κρίσιμο δεν είναι η Ελλάδα να αναγνωρίσει νομικά «εθνικές μειονότητες», αλλά να αφήνει τον κάθε άνθρωπο να προσδιορίζεται όπως θέλει, χωρίς φραγμούς, και να ονομάζει όπως θέλει τα σωματεία του, αρκεί φυσικά αυτά να σέβονται τους νόμους. Σε κάθε περίπτωση, το να μιλάμε για εθνική μειονότητα –ακόμη και εκεί που τα πράγματα είναι πιο σαφή και οριοθετημένα, όπως στη Θράκη– δεν μας λύνει το πρόβλημα. Πιο απλά: έστω ότι αναγνωριζόταν πως στην Θράκη έχουμε «εθνική» και όχι «θρησκευτική» μειονότητα• αν την ίδια στιγμή ένα σωματείο το οποίο θέλει να λέγεται «μακεδονικό» απαγορεύονταν από το Πρωτοδικείο της Φλώρινας, το πρόβλημα θα συνέχιζε να υπάρχει».
Επομένως, μπαίνει τώρα και θέμα σλαβομακεδονικής μειονότητας!
Και επίσης:
«Στην Ελλάδα, λοιπόν, είτε αρέσει είτε όχι, υπάρχουν και άνθρωποι που νιώθουν ότι ανήκουν σε άλλο έθνος από το ελληνικό. Μιλιούνται και άλλες γλώσσες πέραν της ελληνικής. Ασκούνται κι’ άλλες θρησκείες. Φυσικά, η Ελλάδα δεν είναι μια μειονοτική πανσπερμία, όπως πιθανώς φαντασιώνονταν κάποιοι (αφελώς ή μη) στο πρόσφατο παρελθόν. Δεν είναι όμως και μια χώρα όπου «υπάρχει μόνο μία, θρησκευτική μειονότητα» όπως μας υπαγορεύουν. Στοιχειώδη πράγματα…»
Και όταν ξέσπασε η υπόθεση Σουλεϊμάν, δήλωσε πως… δούλεψε για να αποσυρθεί η υποψηφιότητά της!
Και γιατί παρακαλώ;
Μα επειδή, η Σουλεϊμάν είχε διαφορετική γνώμη από τον ίδιο – μια καθόλου δημοκρατική άποψη για ένα πλουραλιστικό κόμμα, όπως διατείνεται ότι είναι ο ΣΥΡΙΖΑ.
Όπως είπε, «στο ψηφοδέλτιο αυτό μπήκα με συγκεκριμένη αποσκευή στα μειονοτικά θέματα. Χαίρομαι διότι η αποσκευή αυτή εκτιμήθηκε από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ και συνοψίζεται σε διμέτωπο αγώνα ενάντια στους εθνικισμούς – ελληνικό και τουρκικό – αλλά πρωτίστως στο δικαίωμα των ανθρώπων να αυτοδιατίθενται σε όποια εθνική κοινότητα θέλουν, χωρίς αυτό να απειλεί τη θέση τους στην πολιτική κοινότητα του ελληνικού λαού».
Δηλαδή, η Σουλεϊμάν έπρεπε να μην αποκηρύξει μόνο τον τουρκικό, αλλά και τον «ελληνικό εθνικισμό» - ενώ απλώς η γυναίκα καταγγέλλει ότι υπάρχει τουρκικός εθνικισμός που την πειθαναγκάζει την ώρα που εκείνη θέλει να δηλώνει Ελληνίδα μουσουλμάνα – και αυτό δε νομίζω ότι είναι εθνικιστικό, αλίμονο αν όποιος δηλώνει Έλληνας είναι και εθνικιστής!
Όπως επίσης είπε ο πανηγυρίζων για την απόσυρση της υποψηφιότητας της Σουλεϊμάν, «από τη στιγμή που η ελληνική πολιτική στη Θράκη άλλαξε και από πολιτική διακρίσεων έγινε «ισονομία – ισοπολιτεία» (σ.σ. πάλι καλά που το αναγνωρίζει), οι διάφοροι μηχανισμοί ελαφρού και βαθέως κράτους βάλθηκαν να μας πουν ότι η μειονότητα δεν είναι ένα ενιαίο συμπαγές, τουρκικό πράμα, αλλά δύο και τρεις εθνοτικές ομάδες, «πομάκων, τσιγγάννων και τουρκογενών».
Διότι, «ένα πράγμα είναι να λέει ένας αριστερός μειονοτικός της Θράκης ότι «δεν είμαι μουσουλμάνος, διότι είμαι άθεος» και άλλο να λέει η κυρία ότι «με καταπιέζει ο τουρκικός εθνικισμός». Ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να καταλάβει την απλή αλλά κρίσιμη διαφορά που καθιστά κάποιους μειονοτικούς σύμβολα έκφρασης συντροφικής συνύπαρξης και αλληλεγγύης και κάποιους άλλους (κάποιες εν προκειμένω) δούρειους ίππους του ενός εθνικισμού στον άλλον».
Συμπέρασμα: Έχεις δικαίωμα να καταπιέζεσαι, αλλά εμείς θα σου πούμε από ποιους!
Διότι, για να δεχθούμε ότι υφίστασαι κάποιου είδους καταπίεση, αυτή πρέπει να προέρχεται… ισομερώς από περισσότερες της μιας πλευρές!
Δηλαδή, εδώ μιλάμε για οργουελικές καταστάσεις!
Άρα, ο ΣΥΡΙΖΑ υποστηρίζει ότι στη χώρα μας υπάρχουν εθνικές (και όχι θρησκευτικές) μειονότητες.
Και δεν περιορίζεται στο δικαίωμα στον ατομικό αυτοπροσδιορισμό, αλλά υποστηρίζει ότι πρέπει να υπάρχει δικαίωμα και σε συλλογικό αυτοπροσδιορισμό.
Και επομένως ζητά να καταργηθεί η Συνθήκη της Λοζάνης – όπως και η Τουρκία.
Οπότε, είναι συνεπής όταν αφαιρεί από την ευρωλίστα του κάποια που ζητά να γίνεται σεβαστή η Συνθήκη της Λοζάνης.
Εμείς θα σου πούμε από ποιον καταπιέζεσαι!
Μέσα στη σύγχυση, προέκυψε και ο υποψήφιος ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Δημήτρης Χριστόπουλος, αναπληρωτής καθηγητής στο Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης στο Πάντειο και αντιπρόεδρος της Διεθνούς Ομοσπονδίας για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου.
Σε άρθρο του στο Rednotebook (16 Μαρτίου 2014) ανέφερε:
«Η επί της ουσίας άποψή μου (που διαμορφώθηκε ύστερα από είκοσι χρόνια ενασχόλησης με τα μειονοτικά αυτής της χώρας, κυρίως μέσω του Κέντρου Ερευνών Μειονοτικών Ομάδων), είναι ότι η αναφορά σε «εθνικές μειονότητες» περισσότερα προβλήματα δημιουργεί, παρά λύνει. Το κρίσιμο δεν είναι η Ελλάδα να αναγνωρίσει νομικά «εθνικές μειονότητες», αλλά να αφήνει τον κάθε άνθρωπο να προσδιορίζεται όπως θέλει, χωρίς φραγμούς, και να ονομάζει όπως θέλει τα σωματεία του, αρκεί φυσικά αυτά να σέβονται τους νόμους. Σε κάθε περίπτωση, το να μιλάμε για εθνική μειονότητα –ακόμη και εκεί που τα πράγματα είναι πιο σαφή και οριοθετημένα, όπως στη Θράκη– δεν μας λύνει το πρόβλημα. Πιο απλά: έστω ότι αναγνωριζόταν πως στην Θράκη έχουμε «εθνική» και όχι «θρησκευτική» μειονότητα• αν την ίδια στιγμή ένα σωματείο το οποίο θέλει να λέγεται «μακεδονικό» απαγορεύονταν από το Πρωτοδικείο της Φλώρινας, το πρόβλημα θα συνέχιζε να υπάρχει».
Επομένως, μπαίνει τώρα και θέμα σλαβομακεδονικής μειονότητας!
Και επίσης:
«Στην Ελλάδα, λοιπόν, είτε αρέσει είτε όχι, υπάρχουν και άνθρωποι που νιώθουν ότι ανήκουν σε άλλο έθνος από το ελληνικό. Μιλιούνται και άλλες γλώσσες πέραν της ελληνικής. Ασκούνται κι’ άλλες θρησκείες. Φυσικά, η Ελλάδα δεν είναι μια μειονοτική πανσπερμία, όπως πιθανώς φαντασιώνονταν κάποιοι (αφελώς ή μη) στο πρόσφατο παρελθόν. Δεν είναι όμως και μια χώρα όπου «υπάρχει μόνο μία, θρησκευτική μειονότητα» όπως μας υπαγορεύουν. Στοιχειώδη πράγματα…»
Και όταν ξέσπασε η υπόθεση Σουλεϊμάν, δήλωσε πως… δούλεψε για να αποσυρθεί η υποψηφιότητά της!
Και γιατί παρακαλώ;
Μα επειδή, η Σουλεϊμάν είχε διαφορετική γνώμη από τον ίδιο – μια καθόλου δημοκρατική άποψη για ένα πλουραλιστικό κόμμα, όπως διατείνεται ότι είναι ο ΣΥΡΙΖΑ.
Όπως είπε, «στο ψηφοδέλτιο αυτό μπήκα με συγκεκριμένη αποσκευή στα μειονοτικά θέματα. Χαίρομαι διότι η αποσκευή αυτή εκτιμήθηκε από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ και συνοψίζεται σε διμέτωπο αγώνα ενάντια στους εθνικισμούς – ελληνικό και τουρκικό – αλλά πρωτίστως στο δικαίωμα των ανθρώπων να αυτοδιατίθενται σε όποια εθνική κοινότητα θέλουν, χωρίς αυτό να απειλεί τη θέση τους στην πολιτική κοινότητα του ελληνικού λαού».
Δηλαδή, η Σουλεϊμάν έπρεπε να μην αποκηρύξει μόνο τον τουρκικό, αλλά και τον «ελληνικό εθνικισμό» - ενώ απλώς η γυναίκα καταγγέλλει ότι υπάρχει τουρκικός εθνικισμός που την πειθαναγκάζει την ώρα που εκείνη θέλει να δηλώνει Ελληνίδα μουσουλμάνα – και αυτό δε νομίζω ότι είναι εθνικιστικό, αλίμονο αν όποιος δηλώνει Έλληνας είναι και εθνικιστής!
Όπως επίσης είπε ο πανηγυρίζων για την απόσυρση της υποψηφιότητας της Σουλεϊμάν, «από τη στιγμή που η ελληνική πολιτική στη Θράκη άλλαξε και από πολιτική διακρίσεων έγινε «ισονομία – ισοπολιτεία» (σ.σ. πάλι καλά που το αναγνωρίζει), οι διάφοροι μηχανισμοί ελαφρού και βαθέως κράτους βάλθηκαν να μας πουν ότι η μειονότητα δεν είναι ένα ενιαίο συμπαγές, τουρκικό πράμα, αλλά δύο και τρεις εθνοτικές ομάδες, «πομάκων, τσιγγάννων και τουρκογενών».
Διότι, «ένα πράγμα είναι να λέει ένας αριστερός μειονοτικός της Θράκης ότι «δεν είμαι μουσουλμάνος, διότι είμαι άθεος» και άλλο να λέει η κυρία ότι «με καταπιέζει ο τουρκικός εθνικισμός». Ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να καταλάβει την απλή αλλά κρίσιμη διαφορά που καθιστά κάποιους μειονοτικούς σύμβολα έκφρασης συντροφικής συνύπαρξης και αλληλεγγύης και κάποιους άλλους (κάποιες εν προκειμένω) δούρειους ίππους του ενός εθνικισμού στον άλλον».
Συμπέρασμα: Έχεις δικαίωμα να καταπιέζεσαι, αλλά εμείς θα σου πούμε από ποιους!
Διότι, για να δεχθούμε ότι υφίστασαι κάποιου είδους καταπίεση, αυτή πρέπει να προέρχεται… ισομερώς από περισσότερες της μιας πλευρές!
Δηλαδή, εδώ μιλάμε για οργουελικές καταστάσεις!
http://www.elzoni.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου