Στέκεται ο Απόστολος συγκλονισμένος μπροστά στο γεγονός της Επιφανείας του Χριστού στον κόσμο, ο οποίος κατ’ άκρα φιλανθρωπία «ήλθεν αμαρτωλούς σώσαι». Σε αυτήν την μεγάλη ανθρώπινη συντροφιά επιδιώκει την πρωτιά, μια πρωτιά που σίγουρα κανείς δεν παραδέχεται εύκολα ότι του ανήκει. Πρώτος ανάμεσα στους αμαρτωλούς ο Παύλος; Σίγουρα μακράν αυτού η ταπεινολογία. Στέκεται απλώς με απόλυτη συναίσθηση μπροστά στην θυσία του Χριστού. Η εκούσια πορεία του Κυρίου προς το Πάθος και τον Σταυρό, η Ταφή και η Ανάστασή του και η σωτηρία που εκπηγάζει για τους θνητούς από τον κενό Τάφο του συνεχώς απασχολούν τον νού και την σκέψη του Αποστόλου σφραγίζοντας ολόκληρη την ύπαρξή του. σκέπτεται την παλαιά του ζωή πριν γνωρίσει τον Χριστό και δεν μπορεί να συνέλθει από την ευεργεσία της γνωριμίας μαζί του, το μέγεθος της μακροθυμίας την οποία ο Κύριος επέδειξε καλώντας τον και χαρίζοντάς του την προοπτική της αιώνιας ζωής.
Κάθε πιστός άνθρωπος που επισκέπτεται σήμερα τον «πιστόν και πάσης αποδοχής άξιον» λόγο του Αποστόλου με την ευκαιρία της αναγνωσθείσης περικοπής, εάν αφήσει για λίγο τον εαυτό του, μπορεί να βυθισθεί στο πέλαγος της φιλανθρωπίας του Θεού. Παράλληλα με τον Παύλο, κάθε πεπερασμένος άνθρωπος μπορεί να απολαμβάνει από αυτήν την ζωή το προνόμιο που έχει ως κλητός πολίτης της Βασιλείας του Θεού, το προνόμιο που του χορηγεί η χάρη του Θεού να μπορεί να ανίσταται μετά από μικρές και μεγάλες πτώσεις του στην πορεία του σε τούτον τον κόσμο. Γιατί, αλήθεια, αδελφοί, όλοι μας ανεξαιρέτως «έτι της τρώσεως ούσης εν τω στόματι» ημών αρνηθήκαμε το φώς του Χριστού και αγαπήσαμε το σκοτάδι της αμαρτίας. Πόσες φορές δεν προσκυνήσαμε τα είδωλα των λογισμών, -« τα είδωλα των εθνών αργύριον και χρυσίον» - αγνοώντας τον «Βασιλέα των αιώνων, άφθαρτο αόρατο και μόνο σοφό Θεό»; Πόσες φορές με τα χείλη ή τα χέρια μας υποτίθεται ότι λαλήσαμε ή πράξαμε το θέλημα του Θεού, αλλά επιτρέψαμε στον νού, την καρδιά και το λογισμό μας να ταξιδέψουν με ιλιγγιώδη ταχύτητα στους ξηρούς και άνυδρους τόπους της αμαρτίας; Πόσες φορές δεν αφήσαμε αστήρικτη την καλή πρόθεσή μας και δεν την παραδώσαμε στα ζιζάνια της αμφιβολίας και της απογνώσεως πνίγοντας την ελπίδα μας στον Θεό;
Καλό λοιπόν και ωφέλιμο και αληθινά ευάρεστο στον Θεό θα ήταν κάθε φορά που προετοιμαζόμαστε για να προσεγγίσουμε το άγιο Ποτήριο και να κοινωνήσουμε το άγιο Σώμα και Αίμα του Χριστού διαβάζοντας την ακολουθία της θείας Μεταλήψεως, να στεκόμαστε με απόλυτη συναίσθηση και να αναλαμβάνουμε το βάρος που θέτει και στα δικά μας χείλη το ιερό κείμενο: «ών πρώτος ειμι εγώ». Να που και εμείς έχουμε, θα λέγαμε, την ιδία πρωτιά με τον Απόστολο. Μένει να δούμε και να ελέγξουμε τον εαυτό μας πώς διαχειριζόμαστε αυτήν την πρωτιά. Είμαστε άραγε και εμείς διατεθειμένοι να πάψουμε να διώκουμε με τον δικό μας τρόπο τον Χριστό; Μήπως έχουμε κι εμείς πρωταγωνιστήσει στον «λιθοβολισμό του Στεφάνου» κατά τον χρόνο και το μέτρο της δικής μας ζωής; Προτιθέμεθα να αφήσουμε πίσω την παλαιά μας ζωή και να απαντήσουμε θετικά στην κλήση του Θεού; αυτά έκανε ο Παύλος και από αρνητής, υβριστής και διώκτης, κατέστη μέγας, κήρυκας και διδάσκαλος της οικουμένης, απόστολος των εθνών.
Η Εκκλησία μας είναι η Κιβωτός της σωτηρίας, το εργαστήριο της αγιότητας. Ο άνθρωπος εισέρχεται βεβαρημένος από σφάλματα και αστοχίες χρόνων και εξέρχεται με την χάρη του Θεού καινός, αναβαπτισμένος στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ διά των ιερών μυστηρίων. Βλέπουμε λοιπόν ότι ο Θεός καλεί με αγάπη και δεν αφήνει τον άνθρωπο απαράκλητο, αλλά αναδεχόμενος ως Πατέρας την ευθύνη της κλήσεώς του οδηγεί τον άνθρωπο στην επανασύνδεση με το άγιο Σώμά του, δηλαδή την Εκκλησία. Όσο ο άνθρωπος επιθυμεί να διατηρεί αυτήν την οργανική σχέση με το Σώμα του Χριστού ζωογονείται και οξυγονώνεται πνευματικά. Η θεόσδοτη ελευθερία του, βεβαίως, του χορηγεί την δυνατότητα να χαίρεται την κοινωνία με τον Χριστό και τους αδελφούς αλλά και να την αρνείται επιλέγοντας μια ψεύτικη ζωή χωρίς αυτόν. Είθε, λοιπόν, να αγαπήσουμε τον Χριστό, ο Οποίος είναι «η οδός και η αλήθεια και η ζωή».
Αρχιμ. Α.Α.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου